കാ​വ്യ​ദേ​വത:
വീ​ണ​യേ​ന്തു​നീ, മൽ​ക്ക​വേ, മാൺ​പെ​ഴും
തൂ​വ​സ​ന്തം പി​റ​ക്കു​ന്ന രാ​വി​ത്.
പാർ​ക്കു​കീ ഋതു​സം​ക്ര​മ​സ​ന്ധ്യ​യാൾ
പാ​രി​നേ​കു​ന്ന പു​ത്തൻ പരി​വേ​ഷം.
വീ​ണ്ടു​മു​ന്മേ​ഷ​മുർ​വി​ക്കി​യ​റ്റു​വാൻ
വന്ന​ണ​ഞ്ഞു കവോ​ഷ്ണ​മ​ന്ദാ​നി​ലൻ;
നന്മ​ണം​പൂ​ണ്ട നീ​രാ​ളം ചു​റ്റി രാ–
വി​മ്മ​ണി​ത്തെ​ന്നൽ തന്നെ​യാ​ട്ടീ​ടു​ന്നു;
പച്ച​വീ​ണ്ടും പു​ത​യ്ക്കും വന​ങ്ങ​ളിൽ
പക്ഷി​വൃ​ന്ദം തി​രി​ച്ചെ​ത്തി പാ​ട്ടു​മാ​യ്
കന്നി​റോ​സ​ഭ്യ​സൂ​യ​യാൽ മോഹിത–
വണ്ടി​നെ ത്ത​ന്നി​ലുൾ​ച്ചേർ​ത്തു കൂ​മ്പു​ന്നു; [1]
പൂ​വ​ണി​യു​ന്നു സർ​വ്വ​വും, പാ​രി​ടം [2]
പ്രേമ, സൗരഭ, മർ​മ്മര പൂ​രി​തം
പു​ത്ത​നാം യു​വ​ദ​മ്പ​തി​മാ​രു​ടെ
ഹർ​ഷ​പൂർ​ണ്ണ​മ​ണി​യ​റ​യൊ​ന്നു​പോൽ. [3]
വീ​ണ​യേ​ന്തു നീ, മൽ​ക്ക​വേ, മാൺ​പെ​ഴും
തൂ​വ​സ​ന്തം പി​റ​ക്കു​ന്ന​രാ​വി​ത്!

കവി:
ചെൽ​വ​തെ​ന്തു​വാ, നി​ത്താ​ഴ്‌​വ​ര​യി​ങ്കൽ
വൻ​ത​മ​സ്സാ​ണു കാ​ണ്മു ഞാ​നെ​ങ്ങു​മേ.
പൂ​ത്ത​പുൽ​കൾ ചവി​ട്ടി​ച്ച​ത​ച്ചി​ട്ടു
പുൽ​ത്ത​കി​ടി​യിൽ നി​ന്നാ​ഗ​മി​ച്ച​താം
ആവ​ര​ണ​മ​ണി​ഞ്ഞൊ​രു സത്വമ–
ക്കാ​ടിൻ​മീ​തെ​ച്ച​രി​പ്പ​താ​യ്ത്തേ​ാ​ന്നി​മേ. [4]
ഇപ്പോ, ഴേറെ വി​ചി​ത്ര​മാ​മ​മ്മ​നോ–
ദൃ​ശ്യ​മ​ല്പാ​ല്പം മാ​ഞ്ഞു മാ​റു​ക​യാം.
അമ്പ​ര​പ്പു​ഞാ, നെ​ന്തി​നാ​യെ​ന്റെ ഹൃൽ–
സ്പ​ന്ദ​മി​ത്ര​യും വേ​ഗ​മാർ​ന്നീ​ടു​ന്നു. [5]
എന്ന​ക​ക്ക​ള​മി​ട്ടു​ല​ച്ചീ​ടുവ–
തെ​ന്ത​തെ​ന്നെ​ബ്ഭ​യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു​തേ.
അർ​ദ്ധ​മൃ​ത്യു​വാ​മെൻ ദീ​പ​നാ​ള​ത്തി–
ന്ന​ല്പ​വെ​ട്ട​വു​മെൻ​കൺ​മ​യ​ക്കു​ന്നു.
എന്തി​നു​ല്ക​മ്പ​മാർ​ന്നി​ടു​ന്നെ​ന്നു​ടൽ?
ആർവരു, ന്നാർ വി​ളി​ക്കു​ന്നു? ഇല്ലാ​രും! [6]
ഏക​നാ​ണു​ഞാൻ, മൂകത ഭഞ്ജി​ക്കാൻ [7]
നാ​ഴി​ക​മ​ണി മാ​ത്ര​മേ​യി​ങ്ങു​ള്ളൂ.
എന്തു​മാ​ത്രം കടു​ത്തൊ​രേ​കാ​ന്തത
എന്തു​മാ​ത്രം കടു​ത്തൊ​രു നി​സ്വത! [8]

കാ​വ്യ​ദേ​വത:
വീ​ണ​യേ​ന്തു​നീ, ചൊൽ​വ​തു ഞാ​ന​ല്ലേ
നി​ന്ന​ന​ശ്വ​ര​ദേ​വത, മൽ​ക്ക​വേ!
ഈ രജ​നി​യിൽ ഖി​ന്ന​നാ​യ്, മൂ​ക​നാ​യ്
നീ മരു​വ​തു കാൺ​ക​യാൽ വി​ണ്ണിൽ​നി–
ന്നി​ങ്ങു​പോ​ന്നു​ഞാൻ നി​ന്നൊ​പ്പം കേ​ഴു​വാൻ, [9]
നീ​ഡ​ത്തിൻ വിളി കേ​ട്ടൊ​രു പക്ഷി​പോൽ. [10]
നീ​റി​ടു​ന്നു നീ യേ​കാ​ന്ത​മാ​മൊ​രു
വേ​ദ​ന​യി​ന്നു നി​ന്നെ​ക്ക​ര​ളു​ന്നു. [11]
കേൾ​പ്പ​തു​ണ്ടു ഞാൻ വ്യ​ക്ത​മാ​യ് മത്സ​ഖേ
നി​ന്റെ യു​ള്ളി​നു​മു​ള്ളി​ലെ​ഗ്ഗ​ദ്ഗ​ദം. [12]
നി​ന്നി​ലു​മൊ​രു പ്രേ​മം കി​ളിർ​ത്തെ​ന്നാം–
നിർ​ണ്ണ​യ​മ​തു​ലോ​ക​സാ​ധാ​ര​ണം,
ആന​ന്ദ​നി​ഴ​ലാ​ട്ട​മൊ​ന്നെ​ന്ന​പോ,
ലൈ​ശ്വ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​പ്നാ​നു​ഭൂ​തി​പോൽ.
നീ വരൂ നമു​ക്കൊ​ന്നി​ച്ചു പാ​ടി​ടാ–
മീ​ശ​ചൈ​ത​ന്യം താ​വു​മീ രം​ഗ​ത്തിൽ.
നി​ന്റെ ചി​ന്ത​കൾ, നഷ്ട​സ​മ്മോ​ദ​ങ്ങൾ
നിൻ ഗത​കാ​ല​നോ​വു​ക​ളൊ​ക്കെ​യും
പാ​ടി​ടാ,മൊരു മു​ത്ത​ത്തി​ലൂ​ട​വേ
പോക നാ​മ​ങ്ങൊ​ര​ജ്ഞാ​ത​ലോ​ക​ത്തിൽ. [13]
തൊ​ട്ടു​ണർ​ത്താം നമു​ക്കു നിൻ​വാ​ഴ്‌​വി​ന്റെ
കെ​ട്ട​ട​ങ്ങിയ മാ​റ്റൊ​ലി​യൊ​ക്കെ​യും.
ഹർ​ഷ​വാ​യ്പും ജയ​മ​ഹി​മാ​വും പോൽ
ചാ​പ​ല​ങ്ങ​ളും പേർ​ത്തു​മേ പാ​ടി​ടാം.
ഗാ​ന​മാ​വ​തിൻ​മു​മ്പു നിൻ പൊൻ​കി​നാ–
സ്സൂ​ന​മാ​യവ ചേലിൽ വി​ട​ര​ട്ടെ. [14]
കണ്ടി​ടാം നമു​ക്ക​ങ്ങാ​ത്മ​വി​സ്മൃ​തി
പൂ​ണ്ടു​പാ​ടു​വാൻ പറ്റിയ താവളം. [15]
പോക നാ​മി​രു​പേർ​മാ​ത്ര, മീജഗ–
ത്താ​ക​മാ​നം നമു​ക്കു​ള്ള​താം സഖേ … [16]
ഏതു തങ്ക​ക്കി​നാ​വി​നെ​ത്താ​രാ​ട്ടാൻ
പോ​ന്ന​താ​ക​ണം നമ്മു​ടെ ഗാ​ന​ങ്ങൾ?
ഏതു കണ്ണീർ​ക്ക​ഥ​യാ​ണു പാ​ടു​വാൻ
പോവതു നമ്മൾ? നീ പറ​ഞ്ഞീ​ട​ണം.
വീ​ണ​യേ​ന്തീ​ടു വീ​ണ​യേ​ന്തീ​ടു​നീ
ഈണം തൂ​കാ​തി​രി​ക്കു​വാൻ വയ്യി​നി.
എൻ​ചി​റ​കു വി​ട​രു​ന്നു വാ​സ​ന്ത–
ത്തെ​ന്ന​ലി, ലതെ​ങ്ങ​ന്നെ​യും കൊ​ണ്ടു​പോം.
നി​ന്നിൽ​നി​ന്നു​തിർ​ന്നി​ടു​ന്ന കണ്ണു​നീർ–
ത്തു​ള്ളി​യൊ​ന്നി​നാ​കാം​ക്ഷ കൊൾവൂ ഞാൻ.

കവി:
പ്രേ​ഷ്ഠ​യാം സഖീ, യെൻ​ചു​ണ്ടിൽ​നി​ന്നൊ​രു
മു​ത്ത​വു​മെൻ​മി​ഴി​ക​ളിൽ നി​ന്നു​ള്ള
നീർ​ക്ക​ണി​ക​യും മാ​ത്ര​മേ വേ​ണ്ടു​ള്ളു–
വെ​ങ്കിൽ ഞാനവ നൽ​കി​ടാ​മി​ക്ഷ​ണം.
നീ​യൊ​രാൾ​മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്നിൽ നിർ​വ്യാജ–
സ്നേ​ഹ​മേ​ലു​വോൾ സത്സ​ഖീ, സോദരീ. [17]
പാ​ടു​കി​ല്ല ഞാൻ പക്ഷേ, പ്ര​ശ​സ്തി​യോ
സു​പ്ര​തീ​ക്ഷ​യോ ഭാ​ഗ്യ​വി​ലാ​സ​മോ.
പാ​ടു​കി​ല്ല ഞാ​നെ​ന്ന​ന്ത​ര​ത്തി​നെ
കാർ​ന്നു​തി​ന്നും കര​മു​ന​പോ​ലു​മേ.
ഹൃ​ത്തു​തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​യു​ന്ന നേ​ര​ത്തു [18]
വക്ത്രം പാ​ലി​പ്പൂ മൂകത, ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാൻ.

കാ​വ്യ​ദേ​വത:
എന്തു​വാൻ നി​ന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു നീ,
തപ്ത​ബാ​ഷ്പ​ക്കൊ​തി​യേൽ​വൂ ഞാ​നെ​ന്നോ?
കല്ല​റ​വ​രെ ചെ​ന്ന​ശ്രു​മോ​ന്തി​ടും
കല്ക്ക​ര​ളാർ​ന്ന വൃ​ശ്ചി​ക​ക്കാ​റ്റു​പോൽ, [19]
കേ​വ​ല​മൊ​രു നീർ​ത്തു​ള്ളി​മാ​ത്ര​മാ​യ്
മാ​ന​വ​വ്യഥ കാ​ണ്മ​വൾ ഞാ​നെ​ന്നോ?
ചും​ബ​നം പര​മു​ത്തേ​ജ​നാ​ത്മക–
ചും​ബ​നം ഞാൻ നി​ണ​യ്ക്കാ​ണു നല്കുക.
ഇപ്പ​രി​സ​ര​ത്തീ​ന്നു ഞാൻ നീ​ക്കി​ടാ–
നു​ന്നി​ടു​ന്നൊ​ന്നു മാ​ത്രം: നിൻ നൈ​ഷ്കർ​മ്മ്യം.
താ​വ​ക​വ്യഥ സർ​വ്വ​ജ​ഗ​ന്നിയ–
ന്താ​വിൻ നി​ശ്ചയ, മെ​ന്നാ​ലൊ​ന്നോ​തു​വേൻ:
നിൻ​ക​രൾ​ക്കാ​മ്പി​ല​ക്ക​രിം​മാ​ലാ​ഖാ–
വൃ​ന്ദ​മേ​ല്പി​ച്ച പു​ണ്യ​ക്ഷ​ത​ത്തി​നെ [20]
നീ വിടൂ വളർ​ന്നീ​ടാൻ, നിൻ യൗവനം
തി​ന്നു​മാ​ത​ങ്ക​മെ​ന്തു​താ​നാ​കി​ലും.
ഉന്ന​ത​വ്യ​ഥ​യൊ​ന്നു​പോ​ല​ത്ര​മേ–
ലു​ന്ന​ത​രാ​ക്ക മറ്റൊ​ന്നും നമ്മ​ളെ. [21]
വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ന്നെ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു നിൻ
നാ​ദ​മി​ങ്ങു നി​ല​യ്ക്കു​വാൻ പാ​ടി​ല്ല. [22]
ഏറെ ദുഃഖം വഴി​യു​ന്ന ഗാ​ന​ങ്ങ–
ളേറെ മാ​ധു​രി​യൂ​റു​ന്ന​താ​യി​ടും;
ഞാ​ന​റി​വേ​ന​ന​ശ്വ​ര​ഗാ​ന​ങ്ങ–
ളേ​റെ​യു​ണ്ടു കലർ​പ്പ​റ്റ തേ​ങ്ങ​ലാ​യ്. [23]
കോ​റ്റു​തേ​ടി ‘പെ​ലി​ക്കൻ’ കട​ലി​ങ്ക–
ലൊ​ട്ടു ദൂ​ര​ത്തു​പോ​യ് പരി​ക്ഷീ​ണ​നാ​യ്
അന്തി​മ​ഞ്ഞിൽ ക്ക​ര​യി​ലെ ത്തൻ​മുള–
ങ്കാ​ട്ടു​ചേ​ക്ക​യി​ലേ​യ്ക്കു തി​രി​ക്കു​മ്പോൾ
നീർ​പ്പ​ര​പ്പൂ​ടെ നീ​ന്തി​യ​ണ​ഞ്ഞി​ടും
താ​ത​നെ​പ്പാർ​ത്തു പൈ​യ്യെ​ഴും പൈ​ത​ങ്ങൾ
കൊ​ക്കു​ക​ളാ​ട്ടി​യോ​ടി​യെ​ത്തീ​ടു​ന്നു,
തീ​റ്റ​യു​ണ്ടെ​ന്ന ധാ​ര​ണ​യോ​ടെ​യാ​യ്.
ഉന്ന​ത​മൊ​രു പാ​റ​മേ​ലേ​യ്ക്ക​വൻ [24]
പൊ​ന്നു​മ​ക്ക​ളെ മെ​ല്ലേ നയി​ക്കു​ന്നു.
വി​സ്തൃ​ത​മാം ചി​റ​കാൽ കി​ടാ​ങ്ങ​ളെ–
പ്പൊ​ത്തി​യ​ത്ത​ന്ത മാ​ന​ത്തു നോ​ക്ക​യാം,
മത്സ്യ​വേ​ട്ട​യ്ക്കു​പോ​യ് വെറും കയ്യോ​ടേ
മാ​ലി​ലാ​ണ്ടു മട​ങ്ങിന കൈ​വർ​ത്തൻ!
വൈ​കി​ടാ​വൻ, കൊ​ത്തി​പ്പി​ളർ​ക്ക​യാ​യ്
തന്നു​ടൽ, ചോര ചു​റ്റും സ്ര​വി​ക്കു​ന്നു.
ആഴി​ത​ന്നിൽ നി​ന്നൊ​ന്നും തട​ഞ്ഞീ​ലാ,
തീ​ര​മാ​ക​ട്ടെ തീരെ നിർ​ജ്ജീ​വും.
ആകെ​ക്കൊ​റ്റാ​യി കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു​ള്ള​തു
സ്നേ​ഹ​സ​മ്പ​ന്ന​ഹൃ​ത്തൊ​ന്നു​മാ​ത്ര​മാം!
ശോ​ക​മൂ​ക​നാ​യ​ക്ക​രി​മ്പാ​റ​മേ–
ലാ​ക്ക​മോ​ടേ കി​ട​ന്ന​വൻ വീ​തി​പ്പൂ
സ്വ​ന്ത​മാം കടൽ​മാല പി​ഞ്ചോ​മന–
സ്സ​ന്ത​തി​കൾ​ക്കു ക്ഷു​ത്ത​ട​ക്കീ​ടു​വാൻ–
അത്യു​ദാ​ത്ത​മാം സ്നേ​ഹ​ത്തി​ല​പ്പി​താ–
വാ​ത്മ​യാ​തന താ​രാ​ട്ടി​ടു​ക​യാം.
തൻ​ചു​ടു​നി​ണ​മി​മ്മൃ​തി​സ​ദ്യ​യിൽ
വാർ​ന്നൊ​ലി​പ്പ​തു കണ്ടു​കൊ​ണ്ട​ങ്ങി​നെ,
താവും നിർ​വൃ​തി, വാ​ത്സ​ല്യം, രൗ​ദ്രത–
ഈ വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളാ​ലെ​യു​ന്മ​ത്ത​നാ​യ് [25]
അക്കി​ട​പ്പി​ല​മർ​ന്നും പി​ട​ഞ്ഞും കൊ–
ണ്ടാ​ച​രി​ക്ക​യാ​ണാ​ത്മ​ബ​ലി​യ​വൻ!
[26] ഇ‘ത്തി​രു​ബ​ലി’ മദ്ധ്യ​ത്തിൽ, യാതന
നീ​ട്ടി​നീ​ട്ടി മരി​ക്കാൻ മടു​ക്ക​യാൽ,
ക്ഷു​ത്ത​ട​ങ്ങിയ മക്കൾ സപ്രാ​ണ​നാ​യ്
വി​ട്ടി​ടാം തന്നെ​യെ​ന്നു ഭയ​ക്ക​യാൽ,
ഒന്നെ​ണീ​റ്റ​വൻ നീർ​ത്ത ചി​റ​കി​നാ–
ലാ​ഞ്ഞ​ടി​ച്ചു തൻ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​നു സാ​ക്ര​ന്ദം.
അന്തി​നേ​ര​ത്തു ദാ​രു​ണോ​ഗ്ര​ഹം തദീ–
യാ​ന്തി​മാ​ക്ര​ന്ദം കേ​ട്ടു നടു​ങ്ങിന
മറ്റു നീർ​ക്കി​ളി​ക്കൂ​ട്ട​ങ്ങ​ള​ക്ഷ​ണം
വി​ട്ടു​തീര, മൊ​രേ​കാ​ന്ത യാ​ത്രി​കൻ
മൃ​ത്യു​വാ​വ​ഴി പോ​കു​ന്നു​വെ​ന്നോർ​ത്തി–
ട്ടാ​ത്മ​ര​ക്ഷ​ക്കാ​യീ​ശ​നെ​ക്കൂ​പ്പി​നാൻ. [27]
ഈ വി​ധ​മാം കവി​വ​രർ​തൻ കലാ–
ജീ​വി​ത​വൃ​ത്തി യേ​തു​കാ​ല​ത്തു​മേ.
ആനു​ഷം​ഗി​ക​മാ​ണ​വ​ര​സ്ഥിര–
മാ​നു​ഷർ​ക്കേ​കു​മാ​സ്വാ​ദ​നാ​ന​ന്ദം. [28]
അമ്മ​ഹ​ത്തു​ക്കൾ കാ​വ്യേ​ാ​ത്സ​വ​ങ്ങ​ളിൽ
നല്കി​ടും മന​വീ​യ​വി​രു​ന്നു​കൾ [29]
ഇപ്പെ​ലി​ക്കാ​ന്റെ യാ​ത്മ​ബ​ലി​സ​ദ്യ– [30]
ക്കൊ​പ്പ​മാ​യി​ടും മി​ക്ക​പ്പൊ​ഴും കവേ.
മോ​ഹ​ഭംഗ, മാ​ത​ങ്കം, വി​ഗ​ണ​നം,
പ്രേ​മം, ഭാ​ഗ്യ​വി​പ​ര്യ​യ​മൊ​ക്കെ​യും
പാ​ടു​വ​ത​വ​ര​ന്യ​ര​സ​ത്തി​നാ– [31]
യ, ല്ലാ​താ​ക​വേ​യാ​ത്മാ​വി​ഷ്കാ​ര​മാം. [32]
കാ​ട്ടു​ത​വർ വാൾ​പ്പ​യ​റ്റാ​കി​ലും
തങ്ങി​നിൽ​പ്പു​ണ്ടാ​മാ​വാ​ളിൽ ത്ത​ന്നി​ണം. [33]

കവി:
ഗാ​ന​ലോ​ലു​പേ, മൽ​ക്കാ​വ്യ​ദേ​വ​തേ,
പോ​രു​മേ നി​ന്ന​നു​ന​യം പാ​ടു​വാൻ
ആഞ്ഞു​വീ​ശും കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റൽ പൂ​ഴി​മേ–
ലാ​രു​മൊ​ന്നു​മാ​ലേ​ഖ​നം ചെ​യ്തി​ടാ.
താ​രു​ണി​യി​ല​നി​രു​ദ്ധ​നാ​യൊ​രു
ശാ​രി​ക​പോ​ലെ പാ​ടി​യോ​ന​ല്ലി ഞാൻ?
തീ​വ്ര​യാ​ത​ന​യൊ​ന്നി​നാ​ലു​ള്ള​ത്തിൽ
തീ​മ​ഴ​യാ​യ്ക്ക​ഴി​യു​വോ​നി​ന്നു ഞാൻ.
ഈയ​നു​ഭൂ​തി ഗേ​യ​മ​ല്ല​ത്ര​മേൽ
ദാ​രു​ണ​മെ​ന്നു​മാ​ത്രം പറ​ഞ്ഞി​ടാം.
ഞാ​ന​തുൽ​ഗാ​നം ചെ​യ്യാൻ ശ്ര​മി​ക്കി​ലെൻ
വീണ, യീ​റ​പോൽ​പ്പൊ​ട്ടി​ത്ത​കർ​ന്നു​പോം.! [34]