ഞങ്ങൾ അതു പറയാൻ ശ്ര​മി​ക്ക​ട്ടെ: സമു​ദാ​യം ഈവക സം​ഗ​തി​ക​ളെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന​ത് ആവ​ശ്യ​മാ​ണ്; എന്തു കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, സമു​ദാ​യ​മാ​ണ് ഇവയെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്ന​ത്.

ഞങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, അയാൾ ഒരു പഠി​പ്പി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നാ​യി​രു​ന്നു; പക്ഷേ. ഒരു വി​ഡ്ഢി​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. പ്ര​കൃ​തി​ദ​ത്ത​മായ ദീപം അയാ​ളു​ടെ ഉള്ളിൽ കൊളു അപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. നിർഭാഗ്യം-​അതിനു സ്വ​ന്ത​മാ​യി ഒരു സവി​ശേഷ സൂ​ക്ഷ്മ​ത​യു​ണ്ട്–ആ മന​സ്സിൽ സ്വ​ത​വേ ഉള്ള പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​നു വലു​പ്പം കൂ​ട്ടി. തല്ലു​കൾ​ക്കു കീ​ഴി​ലും, ചങ്ങ​ല​ക്കെ​ട്ടു​കൾ​ക്കു​ള്ളി​ലും, തു​റു​ങ്കി​ലും, ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ലും തണ്ടു​വ​ലി ശി​ക്ഷ​യ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ആ ചു​ട്ട​വെ​യി​ല​ത്തും, തട​വു​പു​ള്ളി​യു​ടെ പല​ക​ക്കി​ട​യ​ക്കു​യി​ലും കി​ട​ന്ന് അയാൾ തന്റെ ഹൃ​ദ​യാ​ന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു ചു​രു​ണ്ടു; അയാൾ ആലോ​ചി​ച്ചു.

അയാൾ​ത​ന്നെ അയാ​ളു​ടെ നീ​തി​ന്യാ​യ​ക്കോ​ട​തി​യാ​യി.

അയാ​ളെ​ത്ത​ന്നെ അയാൾ വി​ചാ​രണ ചെ​യ്വാൻ ആരം​ഭി​ച്ചു.

അന്യാ​യ​മാ​യി ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു നി​ര​പ​രാ​ധ​ന​ല്ല താൻ എന്ന വാ​സ്ത​വം അയാൾ കണ്ടു. അനു​ചി​ത​വും ആക്ഷേ​പ​യോ​ഗ്യ​വു​മായ ഒരു പ്ര​വൃ​ത്തി താൻ ചെ​യ്തു​വെ​ന്ന് അയാൾ സമ്മ​തി​ച്ചു. ഒരു സമയം, ചോ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ആ അപ്പം അയാൾ​ക്കു കി​ട്ടു​മാ​യി​രു​ന്നു; എങ്ങ​നെ​യാ​യാ​ലും, അനു​ക​മ്പ​മൂ​ല​മോ പ്ര​വ്യ​ത്തി​യെ​ടു​ത്തി​ട്ടോ അത് കി​ട്ടു​ന്ന​തു​വ​രെ താ​മ​സി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഉത്ത​മം. ‘വി​ശ​ക്കു​മ്പോൾ ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും താ​മ​സി​ക്കാൻ കഴി​യു​മോ?’ എന്ന ചോ​ദ്യം ഒരി​ക്ക​ലും ഉത്ത​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒന്ന​ല്ല. ഒന്നാ​മ​താ​യി വി​ശ​പ്പു​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം ഒരാൾ മരി​ച്ചു​പോ​വുക എന്ന​ത് വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ വളരെ അപൂർ​വ​മാ​ണ്; പി​ന്നെ ഭാ​ഗ്യ​വ​ശാ​ലോ നിർ​ഭാ​ഗ്യ​വ​ശാ​ലോ, മരി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പാ​യി മന​സ്സു​കൊ​ണ്ടും ദേ​ഹം​കൊ​ണ്ടും വള​രെ​നേ​രം വമ്പി​ച്ച സങ്ക​ടം സഹി​ക്കു​വാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണ് മനു​ഷ്യ​ന്റെ​സൃ​ഷ്ടി, അതു​കൊ​ണ്ട് എന്തും ക്ഷ​മി​ക്കു​ന്ന​ത് ആവ​ശ്യ​മാ​ണ്; ആ സാ​ധു​ക്കു​ട്ടി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി വി​ചാ​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴും അതാ​വ​ശ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു: ഒരു ഗതി​യി​ല്ലാ​ത്ത നിർ​ഭാ​ഗ്യ​നായ അയാൾ മഹ​ത്തായ ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തെ കട​ന്നു​ചെ​ന്ന് കഴു​ത്തിൽ പി​ടി​കൂ​ടു​ന്ന​തും, കഷ്ട​പ്പാ​ടിൽ​നി​ന്ന് കള​വു​മു​ഖേന വി​ട്ടു​പോ​കാ​മെ​ന്ന് വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തും വെറും കമ്പ​മാ​ണ്; അവ​മാ​നം പതു​ങ്ങി​ക്ക​ട​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തു​ടേ കഷ്ട​പ്പാ​ടിൽ​നി​ന്ന് പു​റ​ത്തു​ചാ​ടു​വാൻ അത് ഏതു നി​ല​യ്ക്കും ഒരു വലു​പ്പം കു​റ​ഞ്ഞ വാ​തി​ലാ​ണ്.

പി​ന്നെ അയാൾ തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു.

തന്റെ ആപ​ന്മ​യ​മായ ചരി​ത്ര​ത്തിൽ തെ​റ്റു​കാ​രൻ താൻ മാ​ത്ര​മാ​ണോ? ഒരു കൂ​ലി​പ്ര​വ്യ​ത്തി​ക്കാ​ര​നായ താൻ, വേ​ല​യെ​ടു​ക്കു​വാൻ സന്ന​ദ്ധ​നായ താൻ, പട്ടി​ണി​കി​ട​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു എന്ന കാ​ര്യം ഗൗ​ര​വ​മേ​റിയ ഒന്ന​ല്ലേ? എന്ന​ല്ല, ഒരു തെ​റ്റു ചെ​യ്തു പോ​ക​യും അതു തെ​റ്റാ​ണെ​ന്ന് സമ്മ​തി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ​ത്ത​ന്നെ,അതി​നു​ണ്ടായ ശിക്ഷ ഭയ​ങ്ക​ര​വും വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​ക​വു​മാ​യി​ട്ടി​ല്ലേ? തെ​റ്റു ചെ​യ്ത​തിൽ കു​റ്റ​ക്കാ​രൻ എത്ര​ക​ണ്ടു നി​യ​മ​ത്തെ ലം​ഘി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ, അതി​ല​ധി​കം, ശിക്ഷ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തിൽ നിയമം തന്ന​ത്ത​ന്നെ ദു​ഷി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ? തു​ലാ​സ്സി​ന്റെ ഒരു​ത​ട്ടിൽ, പ്ര​തി​ശാ​ന്തി ഇട്ടി​ട്ടു​ള്ള ആ ഒരു തട്ടിൽ, വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം ഘന​സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ പെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലേ? കു​റ്റ​ത്തെ പൊ​ടി​ച്ച് തകർ​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം ശി​ക്ഷ​യു​ടെ കനം അത്ര അധി​ക​മാ​യി​ട്ടി​ല്ലേ? എന്ന​ല്ല, അതു​കാ​ര​ണം കാ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥി​തി ഒന്നു തരം​തി​രി​ഞ്ഞു​പോ​യി​ട്ടി​ല്ലേ–കു​റ്റ​ക്കാ​ര​ന്റെ തെ​റ്റു നി​ല്ക്കു​ന്ന സ്ഥാ​ന​ത്ത് ആ ശി​ക്ഷ​യു​ടെ അമർ​ച്ച ഒരു തെ​റ്റാ​യി ചെ​ന്നു​നി​ല്ക്കു​ന്നി​ല്ലേ?–തെ​റ്റു ചെ​യ്ത​വൻ തെ​റ്റ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​യും, കടം വാ​ങ്ങി​യ​വൻ കടം കൊ​ടു​ത്ത​വ​നാ​യും മാ​റി​പ്പോ​യി​ട്ടി​ല്ലേ–നി​യ​മ​ത്തെ ലം​ഘി​ച്ച​വ​ന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തു നിയമം ശരി​ക്ക​നു​കു​ല​മാ​യി തി​രി​ഞ്ഞു ചെ​ന്നു നി​ല്ക്കു​ന്നി​ല്ലേ?

ഒളി​ച്ചു​ചാ​ടു​വാൻ വഴി​ക്കു​വ​ഴി​യെ ചെയ്ത ശ്ര​മ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ട് വല്ലാ​തെ അധി​ക​മാ​യി​ത്തീർ​ന്ന ഈ ശിക്ഷ അശ​ക്ത​ന്റെ മേൽ ശക്തൻ ചെ​യ്തു​വെ​ക്കു​ന്ന ഒരു​മാ​തി​രി ഉപ​ദ്ര​വ​മാ​യി, ഒരു​ത്ത​നോ​ട് ഒരു സമു​ദാ​യം മു​ഴു​വ​നും​കൂ​ടി ചെ​യ്യു​ന്ന ഒര​പ​രാ​ധ​മാ​യി, ഓരോ ദി​വ​സ​വും പു​തു​ക്കി​പ്പു​തു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു തെ​റ്റാ​യി, പത്തൊ​മ്പ​തു കൊ​ല്ലം മു​ഴു​വ​നും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടേ ഉരി​ക്കു​ന്ന ഒരു കു​റ്റ​മാ​യി പരി​ണ​മി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ? ബു​ദ്ധി​യി​ല്ലാ​യ്മ​കൊ​ണ്ടു തന്നോ​ടു തന്നെ നോ​ട്ടം പോ​രാ​താ​യി​ട്ടും, ദയ​യി​ല്ലാ​യ്മ​കൊ​ണ്ട് തന്റെ​ത​ന്നെ നോ​ട്ടം ഏറി​പ്പോ​യി​ട്ടും​കൂ​ടി മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​നു തദം​ഗ​ങ്ങ​ളെ വെ​റു​തെ ഇട്ടു ദുഃ​ഖി​പ്പി​ക്കു​വാൻ–ഒന്നു​വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം ഇല്ലാ​ത്ത​തു കൊ​ണ്ടും ഒന്നു വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​ക​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടും, പ്ര​വൃ​ത്തി കൊ​ടു​ക്കാ​തി​രു​ന്നും ശിക്ഷ അധികം കൊ​ടു​ത്തും, ഒരു സാ​ധു​മ​നു​ഷ്യ​നെ ഇട്ടു​പ്ര​ദ​വി​ക്കു​വാൻ–എന്ത​ധി​കാ​ര​മാ​ണു​ള്ള​തെ​ന്ന് അയാൾ തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു.

ദൈ​വ​ഗ​ത്യാ വന്നു​കൂ​ടു​ന്ന സമ്പ​ത്ത് വളരെ കു​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​വ​രും, തന്മൂ​ലം സനി​ഷ്കർ​ഷ​മാ​യി രക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​വാൻ അർ​ഹ​രു​മായ അം​ഗ​ങ്ങ​ളോ​ടു സമു​ദാ​യം ഈ വിധം പെ​രു​മാ​റു​ന്ന​ത് അതി​ക്ര​മ​മ​ല്ലേ എന്ന​യാൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

ഈ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ച്ചു സ്വയം ഉത്ത​ര​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തോ​ടു​കൂ​ടി, അയാൾ സമു​ദാ​യ​ത്തെ വി​ചാ​ര​ണ​ചെ​യ്തു കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി.

തനി​ക്ക് ഇത്ര​യും വെ​റു​പ്പു തോ​ന്നു​മാ​റ് അയാൾ അതിനെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി.

താൻ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന കഷ്ട​പ്പാ​ടു​കൾ​ക്കെ​ല്ലാം അയാൾ അതിനെ ഉത്ത​ര​വാ​ദ​പ്പെ​ടു​ത്തി; അന്നു​ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല, അതി​നോ​ടു പകരം ചോ​ദി​പ്പാൻ താൻ തയ്യാ​റാ​ണെ​ന്ന് അയാൾ തന്ന​ത്താൻ പറ​ഞ്ഞു. താൻ സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന് ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത ഉപ​ദ്ര​വ​വും, അത് തനി​ക്ക് ഇങ്ങോ​ട്ടു ചെയ്ത ഉപ​ദ്ര​വ​വും തമ്മിൽ യാ​തൊ​രു സാ​മ്യ​വു​മി​ല്ലെ​ന്ന് അയാൾ വാ​ദി​ച്ചു; താൻ അനു​ഭ​വി​ച്ച ശിക്ഷ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അന്യാ​യ​മ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, നി​ശ്ച​യ​മാ​യും പര​മ​ദു​ഷ്ട​മാ​ണെ​ന്ന് അയാൾ ഒടു​വിൽ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി.

ദേ​ഷ്യം വി​ഡ്ഡി​ത്ത​മാ​യും കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​യാ​യും വരാം; തെ​റ്റാ​യി​ട്ടും ഒരാൾ​ക്കു ശു​ണ്ഠി വന്നു​പോ​യേ​യ്ക്കാം; അടി​യി​ലെ​ങ്ങാ​നും തന്റെ ഭാ​ഗ​ത്ത് ഒര​ധി​കാ​ര​മു​ണ്ടെ​ന്നു കണ്ടാ​ല​ല്ലാ​തെ ആർ​ക്കും കഠി​ന​മായ ക്രോ​ധം വരി​ക​യി​ല്ല. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു ക്രോ​ധം വന്നു.

അത്ര​മാ​ത്ര​മ​ല്ല. മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യം അയാളെ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കു​ക​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും​ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല; നീ​തി​ന്യാ​യ​മെ​ന്ന് അതു പേർ പറ​യു​ന്ന അതി​ന്റെ ആ ക്രൂ​ര​മു​ഖ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും അയാൾ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല; അങ്ങ​നെ​യൊ​രു മു​ഖ​ത്തെ അതാ​രോ​ടു കാ​ണി​ക്കു​ന്നു​വോ അവ​രെ​യെ​ല്ലാം അതു തല്ലു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അയാളെ ഞെ​രു​ക്കു​ന്ന​തി​നു മാ​ത്ര​മാ​യി​ട്ടേ മനു​ഷ്യർ അയാളെ തൊ​ടു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ളു. അവ​രു​മാ​യു​ള്ള അടു​പ്പ​മെ​ല്ലാം അയാൾ​ക്ക് ഓരോ അടി​യാ​ണ്. പി​ഞ്ചു​കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന അന്നു​മു​തൽ– അമ്മ​യു​ടേ​യും സഹോ​ദ​രി​യു​ടേ​യും കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ–സ്നേ​ഹ​പൂർ​വ​മായ ഒരു വാ​ക്കോ വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു നോ​ട്ട​മോ അയാൾ ഒരി​ക്ക​ലും അനു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. കഷ്ട​പ്പാ​ടിൽ​നി​ന്നു കഷ്ട​പ്പാ​ടി​ലേ​ക്കാ​യി കാൽ വെ​ച്ചു​വെ​ച്ച് ഒടു​വിൽ ജീ​വി​തം ഒരു യു​ദ്ധ​മാ​ണെ​ന്നു​ള്ള ദൃ​ഢ​ബോ​ധ​ത്തി​ലാ​ണ് അയാൾ എത്തി​ച്ചേർ​ന്ന​ത്; എന്ന​ല്ല, ആ യു​ദ്ധ​ത്തിൽ അയാൾ പരാ​ജി​ത​നു​മാ​യി. ദ്വേ​ഷ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രാ​യു​ധ​വും അയാൾ​ക്കി​ല്ല. അതു തട​വിൽ​വെ​ച്ചു നല്ല​വ​ണ്ണം മൂർ​ച്ച​കൂ​ട്ടി. അവിടം വി​ട്ടു​പോ​രു​മ്പോൾ കൈയിൽ വെ​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന് അയാൾ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി.

തൂ​ലോ​ങ്ങിൽ ക്രി​സ്തു​മ​ത​സ​ന്ന്യാ​സി​മാ​രു​ടെ വക​യാ​യി തട​വു​പു​ള്ളി​കൾ​ക്ക് ഒരു പാ​ഠ​ശാല നട​ത്തി​പ്പോ​ന്നി​രു​ന്നു; ആ നിർ​ഭാ​ഗ്യ​രിൽ പഠി​ക്കാൻ മന​സ്സു​ള്ള​വർ​ക്ക് അത്യാ​വ​ശ്യ​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അവിടെ പഠി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. അങ്ങ​നെ മന​സ്സു​ള്ള​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്. നാ​ല്പ​താ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ അയാൾ പാ​ഠ​ശാ​ല​യിൽ ചേർ​ന്നു; എഴു​തു​വാ​നും വാ​യി​ക്കു​വാ​നും കണ​ക്കു കൂ​ട്ടു​വാ​നും പഠി​ച്ചു. ബു​ദ്ധി​യെ ശക്തി​വെ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു തന്റെ ദ്വേ​ഷ​ത്തി​നു ശക്തി​വെ​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി. ചില സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ, പഠി​പ്പും അറി​വും ദു​ഷ്ട​ത​യെ വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കു​വാൻ ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടും.

ഇതു പറ​യു​വാൻ രസ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒന്നാ​ണ്; തന്റെ ദുഃ​ഖ​മെ​ല്ലാം ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത സമു​ദാ​യ​ത്തെ വി​ചാ​രണ ചെ​യ്തു കഴി​ഞ്ഞ​ശേ​ഷം, ആ സമു​ദാ​യ​ത്തെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത ഈശ്വ​ര​നെ​യും അയാൾ കൂ​ട്ടിൽ കയ​റ്റി. ഈശ്വ​ര​നെ​യും അയാൾ കു​റ്റ​ക്കാ​ര​നാ​യി​ക്ക​ണ്ടു. ഇങ്ങ​നെ പത്തൊ​മ്പ​തു കൊ​ല്ല​ത്തെ ദാ​സ്യ​ത്തി​നും ദണ്ഡ​ന​ത്തി​നു​മി​ട​യ്ക്ക്, ഈ മനു​ഷ്യാ​ത്മാ​വ് പല​പ്പോ​ഴും മേ​ല്പോ​ട്ടു പൊ​ന്തു​ക​യും കീ​ഴ്പോ​ട്ടു വീ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്തു. ആ ആത്മാ​വി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു​ടെ വെ​ളി​ച്ച​വും മറ്റേ​ഭാ​ഗ​ത്തു​ടെ ഉരു​ട്ടും അക​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു.

നമ്മൾ കണ്ട​തു​പോ​ലെ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് സ്വതേ ഒരു ചീത്ത സ്വ​ഭാ​വ​ക്കാ​ര​ന​ല്ല, അയാൾ തട​വിൽ​ച്ചെ​ന്ന സമ​യ​ത്തും നല്ല​വ​നാ​യി​രു​ന്നു. അവി​ടെ​വെ​ച്ച് അയാൾ സമു​ദാ​യ​ത്തെ അധി​ക്ഷേ​പി​ച്ചു, താൻ ദു​ഷ്ട​നാ​യി​പ്പോ​കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കു​തോ​ന്നി; അയാൾ ഈശ്വ​ര​നെ അധി​ക്ഷേ​പി​ച്ചു. താൻ ഈശ്വ​ര​വി​ശ്വാ​സ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നാ​യി​പ്പോ​കു​ന്നു എന്ന​യാൾ​ക്കു ബോധം വന്നു.

ഈ സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ കു​റ​ച്ചൊ​ന്നു മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കാ​തി​രി​പ്പാൻ പ്ര​യാ​സ​മാ​ണ്.

മനു​ഷ്യ​പ​കൃ​തി ഇങ്ങ​നെ അടി​മു​തൽ മു​കൾ​വ​രെ തി​ക​ച്ചും മാ​റി​പ്പോ​കാ​വു​ന്ന​താ​ണോ? ഈശ്വ​ര​നാൽ നല്ല​വ​നാ​യി സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരാളെ മനു​ഷ്യ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു ദു​ഷ്ട​നാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​വാൻ സാ​ധി​ക്കു​മോ? ദൈ​വ​ഗ​തി​ക്കു മനു​ഷ്യാ​ത്മാ​വി​നെ തി​ക​ച്ചും മാ​റ്റി​ത്തീർ​ക്കു​വാൻ ശക്തി​യു​ണ്ടോ–അതു ചീ​ത്ത​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ആത്മാ​വും ചീ​ത്ത​യാ​യി​പ്പോ​കു​മോ? നന്നേ ഉയരം കു​റ​ഞ്ഞ ഒരു തട്ടിൻ​ചു​വ​ട്ടിൽ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു മു​തു​കെ​ല്ലി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ, ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന് അതി​യായ നിർ​ഭാ​ഗ്യം​കൊ​ണ്ട് അപകടം പറ്റി എന്നെ​ന്നും മാ​റാ​ത്ത​വി​ധ​മു​ള്ള കേ​ടു​ക​ളും വൈ​രൂ​പ്യ​ങ്ങ​ളും വന്നു​പോ​വാ​മോ? ഈ ലോ​ക​ത്തിൽ കി​ട​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു കേ​ടു​വ​രാ​ത്ത​തും, പര​ലോ​ക​ത്തിൽ നാ​ശ​ര​ഹി​ത​മാ​യി നി​ല്ക്കു​ന്ന​തും, ഗു​ണം​കൊ​ണ്ടു വർ​ദ്ധി​ച്ചു കാ​ളി​ക്ക​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു ശക്തി​യിൽ പ്ര​കാ​ശി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​തും, ദോ​ഷം​കൊ​ണ്ട് ഒരി​ക്ക​ലും നി​ശ്ശേ​ഷം കെ​ട്ടു പോ​കാ​ത്ത​തു​മായ ഒരു ദി​വ്യ​തേ​ജ​സ്സ്, ഒരാ​ദി​മ​ത​ത്ത്വം, മനു​ഷ്യ​ത്മാ​വി​ലി​ല്ലേ–വി​ശേ​ഷി​ച്ചും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ആത്മാ​വിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?

ദു​രാ​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളും ഗൗ​ര​വ​ങ്ങ​ളു​മായ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ–ഒടു​വി​ല​ത്തേ​തി​ന് എല്ലാ ജീ​വ​പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാ​രും പക്ഷേ, ‘ഇല്ല’ എന്നു മറു​പ​ടി പറ​യു​മാ​യി​രി​ക്കും; തൂ​ലോ​ങ്ങിൽ ഉറ​ങ്ങാ​നു​ള്ള അവ​സ​ര​ങ്ങ​ളിൽ, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കാ​നു​ള്ള സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ, തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​യ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ആ ദുഃ​ഖി​ത​നായ തട​വു​പു​ള്ളി, മനു​ഷ്യ​നെ ദേ​ഷ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന നി​യ​മ​ങ്ങ​ളു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ ഒരു ചണ്ഡാ​ലൻ, പരി​ഷ്കാ​ര​ത്താൽ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വൻ, തന്റെ ചങ്ങ​ല​യു​ടെ കി​ലു​ക്കം മാ​റ്റു​വാൻ അതി​ന്റെ തല കു​പ്പാ​യ​ക്കീ​ശ​യിൽ താ​ഴ്ത്തി​യി​ട്ടു, നി​ശ്ചേ​ഷ്ട​നാ​യി, ആലോ​ച​നാ​നി​മ​ഗ്ന​നാ​യി, ഈശ്വ​ര​നെ നി​ഷ്ഠു​ര​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി വി​ചാ​രണ ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു, മി​ണ്ടാ​തെ, വല്ല മര​ത്ത​ടി​യി​ന്മേ​ലും കൈ​കെ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലോ, അവർ അതു യാ​തൊ​രു സം​ശ​യ​വും കു​ടാ​തെ തീർ​ത്തു​പ​റ​യും.

നി​ശ്ച​യ​മാ​യും–വാ​സ്ത​വ​ത്തെ മറ​ച്ചു​വെ​ക്കു​വാൻ ഞങ്ങൾ ഒരു ശ്ര​മ​വും ചെ​യ്യു​ന്നി​ല്ല–വി​ചാ​ര​ശീ​ല​നായ ജീ​വ​പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ ഒരു​കാ​ല​ത്തും മാ​റാ​ത്ത ദുഃ​ഖ​മേ കാണൂ; നി​യ​മ​ത്താൽ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ആ രോ​ഗി​യു​ടെ മേൽ അയാൾ​ക്കു പക്ഷേ, ദയ തോ​ന്നി​യേ​ക്കാം; എന്നാൽ അതിനു യാ​തൊ​രു ചി​കി​ത്സ​യും അയാൾ​ക്കു പറ​യാ​നു​ണ്ടാ​ക​യി​ല്ല. ആ മനു​ഷ്യാ​ത്മാ​വി​നു​ള്ളിൽ ഒരു നോ​ക്കു കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന അഗാ​ധ​ച്ചു​ഴി​ക​ളിൽ​നി​ന്ന് അയാ​ളു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി പെ​ട്ടെ​ന്നു പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞേ​ക്കും; നര​ക​ത്തി​ന്റെ പടി​വാ​തി​ല്ക്ക​ലെ​ത്തിയ ദാ​ന്തെ​യെ​പ്പോ​ലെ, സകല മനു​ഷ്യ​രു​ടേ​യും നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തിൽ എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലും, ഈശ്വ​ര​ന്റെ കൈ​വി​ര​ലു​കൾ കു​റി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള വാ​ക്കി​നെ–ആശ എന്ന രണ്ട​ക്ഷ​ര​ത്തെ–അയാൾ മാ​ച്ചു​ക​ള​യും.

ഞങ്ങൾ വി​വ​രി​ച്ചു​നോ​ക്കിയ തന്റെ ആത്മാ​വി​ന്റെ സ്ഥി​തി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു, വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ, അത്ര തി​ക​ച്ചും വ്യ​ക്ത​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ? തന്റെ മനോ​ദുഃ​ഖ​ത്തി​ന്റെ ഓരോ ഭാ​ഗ​വും വളർ​ന്നു​വ​ന്ന​തും, അതി​ന്റെ സ്വ​രൂ​പം മു​ഴു​വ​നും ഉണ്ടാ​യി​വ​ന്ന​തും, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി കാ​ണു​ക​യും മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു​വോ? അനവധി കൊ​ല്ല​ങ്ങ​ളോ​ള​മാ​യി തന്റെ ആത്മാ​വി​ന്റെ അന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള ചക്ര​വാ​ള​ത്തെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത ആ പരി​താ​പ​ക​ര​മായ സ്ഥി​തി​യി​ലേ​ക്കു ക്ര​മ​ത്തിൽ കയ​റി​യും ഇറ​ങ്ങി​യും എത്തി​ച്ചേർ​ന്ന​ത് ഏതെ​ല്ലാം വിചാര പര​മ്പ​ര​യി​ലൂ​ടെ​യോ, അതി​നെ​പ്പ​റ്റി അക്ഷ​ര​ജ്ഞാ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നും യാ​തൊ​രു മനഃ​പ​രി​ഷ്കാ​ര​വും വന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നു​മായ ആ മനു​ഷ്യൻ ഒരു പരി​പൂർ​ണ​ജ്ഞാ​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു​വോ? അയാൾ​ക്കു തന്റെ ഉള്ളിൽ എന്തെ​ല്ലാ​മാ​ണ് കഴി​യു​ന്ന​തെ​ന്നും, എന്തെ​ല്ലാ​മാ​ണ് അവി​ടെ​നി​ന്നു പണി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നും ബോ​ധ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വോ? ഞങ്ങൾ​ക്ക് അതി​നെ​പ്പ​റ്റി വല്ല​തും പറയാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു നാ​ട്യ​മി​ല്ല; ഞങ്ങൾ ആന്ത​ര​മാ​യി വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ക​കൂ​ടി ചെ​യു​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത ഒന്നാ​ണ​ത്. ഇത്ര​യും കഷ്ട​പ്പാ​ട​നു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടും, മന​സ്സിൽ അധി​ക​മായ അസ്പ​ഷ്ടത തങ്ങി​നി​ല്ക്കു​മാ​റ്, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന് അത്ര​മേൽ അജ്ഞ​ത​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ചില സമ​യ​ത്തു, തന്റെ ഉള്ളി​ലു​ള്ള വി​ചാ​രം എന്താ​ണെ​ന്നു​ത​ന്നെ അയാൾ​ക്കു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ലാ​താ​വും. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഇരു​ട്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു; അയാൾ ഇരു​ട്ടിൽ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു കഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു; ഇരു​ട്ടിൽ​വെ​ച്ച് അയാൾ വെ​റു​ത്തു; അയാൾ തന്ന​ത്ത​ന്നെ കവ​ച്ചു കട​ന്നു തന്ന​ത്ത​ന്നെ വെ​റു​ത്തു എന്നൊ​രാൾ​ക്കു പറ​യാ​വു​ന്ന​താ​ണ്. ഒരു കു​രു​ട​ന്റേ​യും ഒര​ന്ധാ​ളി​ത്ത​ക്കാ​ര​ന്റേ​യും മട്ടിൽ അയാൾ ആ ഇരു​ട്ടിൽ​ത്ത​ന്നെ പതി​വാ​യി കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി. ചില സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ​മാ​ത്രം പു​റ​ത്തു​നി​ന്നും അക​ത്തു​നി​ന്നും പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഒരു ക്രോ​ധാ​വേ​ശം, ഒരു കഷ്ട​പ്പാ​ടി​ന്റെ തള്ളി​ക്ക​യ​റ്റം, തന്റെ ആത്മാ​വി​ലെ​ങ്ങും പ്ര​കാ​ശം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന ക്ഷ​ണി​ക​വും സ്വ​ച്ച​ത​ര​വു​മായ ഒരു മി​ന്നൽ​വെ​ളി​ച്ചം, തന്റെ ഉള്ളിൽ ഉദി​ച്ചു​കാ​ണും; ആ വെ​ളി​ച്ചം, യാ​ദ്യ​ച്ഛി​ക​മാ​യി അയാ​ളു​ടെ ചു​റ്റും. മു​ന്നി​ലും പി​ന്നി​ലും, ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​മായ തേ​ജോ​ദീ​പ്തി​ക്കു​ള്ളിൽ, കണ്ണ​ഞ്ചി​ക്കു​ന്ന അന്ധ​കാ​ര​ക്കു​ഴി​ക​ളേ​യും ഈശ്വ​ര​വി​ധി​യു​ടെ ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ അപ​ക​ട​ഭാ​ഗ​ത്തേ​യും അയാൾ​ക്കു തെ​ളി​യി​ച്ചു​കാ​ണി​ക്കും.

ആ മി​ന്നൽ​വെ​ളി​ച്ചം പാ​ഞ്ഞു​പോ​യി; വീ​ണ്ടും രാ​ത്രി വന്നു മൂടി, താൻ എവി​ടെ​യാ​ണ്? അയാൾ മറ​ന്നു. നിർ​ദ്ദ​യ​മായ ഭാഗം–എന്നു​വെ​ച്ചാൽ മനു​ഷ്യ​നെ മൃ​ഗ​മാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്ന ഭാഗം–പു​റ​ത്തേ​ക്കു​ന്തി​നി​ല്ക്കു​ന്ന ഇത്ത​രം ദുഃ​ഖ​ങ്ങൾ​ക്ക്, പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ​യാ​യി പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും കേവലം കഥ​യി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ ഒരു രൂ​പാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണ​വി​ദ്യ​കൊ​ണ്ടു മനു​ഷ്യ​നെ കാ​ട്ടു​മൃ​ഗ​മാ​ക്കി മാ​റ്റു​ന്ന ഒരു വൈ​ശി​ഷ്ട്യ​മു​ണ്ട്; ചി​ല​പ്പോൾ ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​ജ​ന്തു​വാ​ക്കി​യും തീർ​ക്കു​ന്നു.

വഴി​ക്കു​വ​ഴി​യേ വാ​ശി​പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ണ് ഒളി​ച്ചു​ചാ​ടാൻ ശ്ര​മി​ച്ച​തിൽ​നി​ന്നു മനു​ഷ്യാ​ത്മാ​വി​ന്മേൽ ഈ അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ പ്ര​കൃ​തി​നി​യ​മം പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം ധാ​രാ​ളം തെ​ളി​യു​ന്നു​ണ്ട് പി​ന്നീ​ടു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ഫല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി

ഒരു ക്ഷ​ണ​നേ​ര​മെ​ങ്കി​ലും ചി​ന്തി​ക്കാ​തേ​യും, താൻ അപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ അനു​ഭ​വി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​തി​നെ​പ്പ​റ്റി കു​റ​ച്ചെ​ങ്കി​ലും വി​ചാ​രി​ക്കാ​തെ​യും, സൗ​ക​ര്യം കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന​തെ​പ്പോ​ഴോ അപ്പോ​ഴൊ​ക്കെ, വെറും വഢി​ത്ത​വും കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​യു​മായ ഈഒ​ളി​ച്ചു​ചാ​ട്ടം അയാൾ പി​ന്നേ​യും ചെ​യ്തു​നോ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. കൂടു തു​റ​ന്നു​ക​ണ്ട ചെ​ന്നാ​യ​യെ​പ്പോ​ലെ, അയാൾ അവി​വേ​ക​മാ​യി പു​റ​ത്തേ​ക്കു ചാടി. ജന്തു​ധർ​മം അയാ​ളോ​ടു ‘പായുക’ എന്നു കൽ​പി​ച്ചു. എന്നാൽ വി​വേ​കം അയാ​ളോ​ടു ‘നി​ല്ക്കുക’ എന്നു പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, അത്ര​യും ശക്തി​യു​ള്ള ഒരു പ്ര​ലോ​ഭ​ന​ത്തി​നു മുൻ​പിൽ, വി​വേ​കം ഒട്ടും നി​ല​ക്കൊ​ണ്ടി​ല്ല; ജന്തു​ധർ​മ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും അവിടെ ബാ​ക്കി​നി​ല്ക്കാ​താ​യി. മൃ​ഗ​ത്വം മാ​ത്രം പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു. വീ​ണ്ടും പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ അയാ​ളോ​ടു പു​തു​താ​യി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​റു​ള്ള നി​ഷ്ഠു​ര​ത​കൾ അയാളെ കു​റേ​ക്കൂ​ടി ദു​ഷ്ട​നാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​വാൻ മാ​ത്രം ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ട്ടു.

ഇവിടെ പറയാൻ മറ​ന്നു​കൂ​ടാ​ത്ത ഒരു കാ​ര്യം, ആ തടവിൽ കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന ഏതൊ​രാൾ​ക്കും അടു​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത അത്ര​യും മഹ​ത്തായ ശരീ​ര​ബ​ലം അയാൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​താ​ണ്. എന്തു പണി​യാ​യാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല, നാലാൾ ചെ​യ്യേ​ണ്ട​പ​ണി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരുവൻ ചെ​യ്യും. ചി​ല​പ്പോൾ ഊക്കൻ കന​മു​ള്ള സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ അയാൾ തനി​ച്ചു പൊ​ന്തി​ച്ചു പു​റ​ത്തേ​റ്റി നി​ല്ക്കും. വലിയ ഭാരം എടു​ത്തു​മ​റി​ക്കു​വാ​നും മറ്റു​മു​ള്ള യന്ത്ര​ത്തി​ലെ തി​രി​പ്പാ​ണി, ആവ​ശ്യം നേ​രി​ടു​ന്ന​പ​ക്ഷം, അയാൾ തനി​ച്ചു തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കും. കൂ​ട്ടു​കാർ അയാൾ​ക്കു ‘യന്ത്ര​ത്തി​രി​പ്പാ​ണി ഴാങ്’ എന്നു ശകാ​ര​പ്പേ​രി​ട്ടു. തൂ​ലോ​ങ്ങി​ലെ ടൗൺ​ഹാ​ളി​ലു​ള്ള ജനാ​ല​പ്പു​റം​ത​ട്ടു കേ​ടു​തീർ​ക്കു​ന്ന സമ​യ​ത്ത്, അതി​ന്നു​ന്നു​നി​ന്നി​രു​ന്ന മു​ട്ടു​ക​ളിൽ ഒന്നു നി​ല​തെ​റ്റി​വീ​ഴാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആ കന​മു​ള്ള സാധനം ചു​മ​ലു​കൊ​ണ്ടു താ​ങ്ങി​നി​ന്നു പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കാർ​ക്ക് വരാൻ ഇട​കൊ​ടു​ത്തു.

അയാ​ളു​ടെ ദേ​ഹ​ത്തി​ന്നു​ള്ള ഒതു​ക്കം ശക്തി​യേ​ക്കാ​ളും അധി​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. എപ്പോ​ഴും തട​വിൽ​നി​ന്ന് ഒളി​ച്ചു​ചാ​ടു​വാൻ തരം​നോ​ക്കു​ന്ന ചില തട​വു​കാർ, ശക്തി​കൊ​ണ്ടും സാ​മർ​ഥ്യം​കൊ​ണ്ടു​മു​ള്ള പലേ വി​ദ്യ​ക​ളും ഒരു ശാ​സ്ത്രം​പോ​ലെ പഠി​ച്ചു പരി​ഷ്ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. മാം​സ​പേ​ശി​ക​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന ഒരു ശാ​സ്ത്ര​മാ​ണ​ത്. തേ​നീ​ച്ചു​ക​ളേ​യും പക്ഷി​ക​ളേ​യും കണ്ട് എപ്പോ​ഴും അസു​യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന തട​വു​പു​ള്ളി​കൾ, അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ഒരു പദാർ​ഥ​സ്ഥി​തി​ശാ​സ്ത്രം മു​ഴു​വ​നും ദി​വ​സം​പ്ര​തി പഠി​ച്ചു ശീ​ലി​ക്കാ​റു​ണ്ട്. കു​ത്ത​നെ​യു​ള്ള ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു പൊ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു കയ​റു​ക​യും യാ​തൊ​രു പൂ​ഴി​ത്ത​രി​യും പൊ​ന്തി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​താ​യി കാ​ണാ​ത്തേ​ട​ത്തു പി​ടി​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​വാൻ വഴി കാ​ണു​ക​യും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്ന് ഒരു നേ​രം​പോ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു വലിയ വീ​ട്ടു​ചു​മ​രി​ന്റെ മുല കൊ​ടു​ത്താൽ, മു​തു​കും കാലും ചേർ​ത്ത​മർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു കല്ലു​ക​ളു​ടെ ചെറിയ നി​റ​പ്പു​കു​റ​വി​ലൂ​ടെ കാൽ​മു​ട്ടു​ക​ളും കാൽ​മ​ട​മ്പു​ക​ളും തി​രു​കി​വെ​ച്ചും​കൊ​ണ്ട്, എന്തോ ഒരി​ന്ദ്ര​ജാ​ല​ത്താ​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ, അയാൾ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ മു​ന്നാം​നി​ല​യി​ലേ​ക്കു പൊ​ന്തി​പ്പോ​കു​ന്ന​തു കാണാം. ഈ തര​ത്തിൽ ചി​ല​പ്പോൾ അയാൾ ജയി​ലെ​ടു​പ്പി​ന്റെ മോ​ന്താ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു കയ​റി​ച്ചെ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ട്.

അയാൾ കു​റ​ച്ചേ സം​സാ​രി​ക്കു. ചി​രി​ക്കുക ഉണ്ടാ​യി​ട്ടേ ഇല്ല. ഒരു ചെ​കു​ത്താ​ന്റെ ചിരി പ്ര​തി​ധ്വ​നി​ച്ച​തു​പോ​ലെ. തട​വു​പു​ള്ളി​കൾ​ക്കു​ള്ള ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ സന്തോ​ഷ​ച്ചി​രി​യെ കൊ​ല്ല​ത്തിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തൂ​ടെ തള്ളി​പ്പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ, അത്ര​മേൽ സഹി​ച്ചു​കു​ടാ​ത്ത ഒരു വി​കാ​രാ​വേ​ഗം ബാ​ധി​ക്ക​ണം. എല്ലാം​കൊ​ണ്ടും നോ​ക്കി​യാ​ലും, ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ഒന്നി​നെ​പ്പ​റ്റി ഇട​വി​ടാ​തെ മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ മു​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണ് അയാൾ ഏതു സമ​യ​ത്തും.

അയാൾ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ സ്വ​യ​മേ മു​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ്.

ഒര​പൂർ​ണ​മായ പ്ര​കൃ​തി​യു​ടേ​യും ചത​ഞ്ഞു വി​കൃ​ത​മായ ബു​ദ്ധി​യു​ടേ​യും അസു​ഖ​ക​ര​ങ്ങ​ളായ കാ​ര്യ​ഗ്ര​ഹ​ണ​ങ്ങൾ​ക്കു വി​ല​ങ്ങ​നെ, എന്തോ പൈ​ശാ​ചി​ക​മായ ഒന്നു തന്റെ മേൽ അമർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി അയാൾ​ക്കു കു​റേ​ശ്ശെ ബോ​ധം​വ​രും. ആ ഇരു​ട്ട​ട​ഞ്ഞ​തും തെ​ളി​വു കു​റ​ഞ്ഞ​തും താൻ നു​ണു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു​മായ നി​ഴ​ലി​ന്നു​ള്ളിൽ​നി​ന്ന് ഓരോ​രി​ക്ക​ലും തല​യു​യർ​ത്തി നോ​ട്ട​ത്തെ ഒന്നു പൊ​ന്തി​ച്ചു വെ​ക്കു​വാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോൾ, തന്റെ മു​മ്പിൽ വന്ന​ടി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി, തന്നെ​ക്കാ​ള​ധി​കം വലു​പ്പ​ത്തിൽ, നി​യ​മ​ങ്ങൾ പക്ഷ​ഭേ​ദ​ങ്ങൾ, മനു​ഷ്യർ, പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ എന്നി​ങ്ങ​നെ തനി​ക്കാ​ലോ​ചി​ക്കാ​വു​ന്ന സക​ല​ത്തി​നും മേ​ലെ​യാ​യി​ട്ടു പൊ​ന്തി​നിൽ​ക്കു​ന്ന എന്തി​ന്റെ​യൊ​ക്ക​യോ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ഒരു സമു​ച്ച​യ​ത്തെ–തന്റെ ദൃ​ഷ്ടി​യെ വഞ്ചി​ക്കു​ന്ന ആകൃ​തി​യോ​ടും തന്നെ ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന വലു​പ്പ​ത്തോ​ടും​കൂ​ടിയ ചില സം​ഗ​തി​ക​ളു​ടെ ഒരു ഘോ​ര​സം​ഘാ​ത​ത്തെ–അതേ, നമ്മൾ പരി​ഷ്കാ​രം എന്നു പറ​യു​ന്ന ആ പർ​വ​തം​പോ​ലെ വലു​തായ ചതു​ര​സ്തം​ഭ​ത്തെ–അയാൾ ദേ​ഷ്യ​ത്തോ​ടു ചേർ​ന്ന ഒരു നടു​ങ്ങ​ലോ​ടു​കൂ​ടി കണ്ടെ​ത്താ​റു​ണ്ട്. കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്ന​തും ആ കൃ​തി​വ്യ​ക്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ ആ സാ​ധ​ന​ത്തി​നു​ള്ളിൽ, അങ്ങു​മി​ങ്ങു​മാ​യി. ചി​ല​പ്പോൾ തനി​ക്കു നന്നേ അടു​ത്താ​യും, ചി​ല​പ്പോൾ നന്നേ ദൂ​ര​ത്തു കയ​റി​ച്ചെ​ല്ലാൻ വയ്യാ​ത്ത​വി​ധം അത്ര​യും ഉയർ​ന്ന മു​കൾ​പ്പ​ര​പ്പു​ക​ളി​ലാ​യും, ചില സവി​ശേഷ വർ​ഗ​ത്തെ, ചില സവി​ശേ​ഷ​ഭാ​ഗ​ത്തെ, അയാൾ തെ​ളി​ഞ്ഞു​കാ​ണും; ഇവിടെ തടവു മേ​ല​ധി​കാ​രി​യും അയാ​ളു​ടെ പൊ​ന്തൻ​വ​ടി​യും; അവിടെ പാ​റാ​വു​കാ​ര​നും അയാ​ളു​ടെ വാളും; മറ്റൊ​രി​ട​ത്ത് ആധ്യ​ക്ഷ്യ കി​രീ​ട​മ​ണി​ഞ്ഞ പ്ര​ധാ​ന​മ്മ​രെ​താൻ അങ്ങു മു​ക​ളി​ലാ​യി, സൂ​ര്യ​നെ​പ്പോ​ലെ, കി​രീ​ട​ധാ​രി​യാ​യി അമ്പ​ര​പ്പി​ക്കു​ന്ന വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള ആഡം​ബ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടു​കു​ടിയ ച്ര്രവർത്തി-​ദൂരത്തു കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഈ തേ​ജഃ​പു​ഞ്ജ​ങ്ങൾ, അയാ​ളു​ടെ ചു​റ്റു​മു​ള്ള അന്ധ​കാ​ര​മ​യ​മായ രാ​ത്രി​യെ പ്ര​കാ​ശി​പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം, അതിനെ കു​റേ​ക്കൂ​ടി ശ്മ​ശാ​ന​സ​ദൃ​ശ​വും കു​റേ​ക്കൂ​ടി കറു​ത്തി​രു​ണ്ട​തു​മാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി. ഇവ​യെ​ല്ലാം–നി​യ​മ​ങ്ങൾ, പക്ഷ​ഭേ​ദ​ങ്ങൾ, പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ, മനു​ഷ്യർ, സം​ഗ​തി​കൾ എന്നിവ മു​ഴു​വ​നും– അയാ​ളു​ടെ തല​യ്ക്കു​മു​ക​ളി​ലൂ​ടെ, ഈശ്വ​രൻ പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​നു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്തീ​ര​ക്കു​ന്ന സമ്മി​ശ്ര​വും അത്ഭു​ത​ക​ര​വു​മായ ഗതി​വി​ശേ​ഷ​മ​നു​സ​രി​ച്ച്– അതി​ന്റെ ക്രൂ​ര​ത​യിൽ എത്ര​മാ​ത്രം അസം​ഭ്രാ​ന്ത​മാ​യും അതി​ന്റെ ദാ​സീ​ന്യ​ത്തിൽ എത്ര​മാ​ത്രം കർ​ക്ക​ശ​മാ​യു​മാ​ണെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ–അയാ​ളു​ടെ മീതേ ചവി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടും സ്വ​ശ​ക്തി​കൊ​ണ്ട് അയാളെ ഇട്ടു ചത​ച്ചു​കൊ​ണ്ടും അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും പോ​വു​ക​യും വരു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. എല്ലാ വി​ധ​മു​ള്ള നിർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ലും മു​ഴു​കി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന ജീ​വാ​ത്മാ​ക്കൾ, ഒരു​ത്ത​നും കണ്ണു​വെ​ക്കാ​ത്ത​വ​യും ആഴ​ത്തിൽ അങ്ങേ അറ്റ​ത്തു​ള്ള​വ​യു​മായ നര​ക​ക്കു​ഴി​ക​ളിൽ വീണു മറ​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഗ്യ​ഹീ​ന​ന്മാർ, നി​യ​മ​ത്താൽ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വർ, പുറമേ നി​ല്ക്കു​ന്ന​വർ​ക്ക് അത്ര ഭയ​ങ്ക​ര​വും താ​ഴേ​പ്പെ​ട്ട​വർ​ക്ക് അത്ര അസ​ഹ​നീ​യ​വു​മാ​യി തോ​ന്നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് തങ്ങ​ളു​ടെ തലയിൽ അമർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന ഈ മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ഭാ​ര​ത്തെ മു​ഴു​വൻ ചു​മ​ന്ന​റി​യു​ന്നു.

ഈ നി​ല​യിൽ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ച്ചു. അയാ​ളു​ടെ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം എന്താ​യി​രി​ക്കാം?

തി​രി​ക്ക​ല്ലി​നു​ള്ളിൽ​പ്പെ​ട്ട തി​ന​മ​ണി​ക്കു വി​ചാ​രി​ക്കാൻ ശക്തി​യു​ള്ള​പ​ക്ഷം, നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അതി​ന്റെ വി​ചാ​ര​വും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ വി​ചാ​ര​വും ഒന്നാ​യി​രി​ക്കും.

ഈ സം​ഗ​തി​കൾ, ചെ​കു​ത്താൻ​കാ​ഴ്ച​ക​ളാൽ നി​റ​യ​പ്പെ​ട്ട ഈ സത്യാ​വ​സ്ഥ​കൾ, സത്യാ​വ​സ്ഥ​ക​ളാൽ നി​റ​യ​പ്പെ​ട്ട ഈ മാ​യാ​രൂ​പ​ങ്ങൾ, അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ ഒരു ദശാ​വി​ശേ​ഷ​ത്തെ ഒടു​വിൽ അയാ​ളു​ടെ അന്തഃ​ു​ക​ര​ണ​ത്തി​ന് ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്തു.

ചി​ല​പ്പോൾ, തട​വു​പു​ള്ളി​കൾ​ക്കു​ള്ള പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ, അയാൾ അന​ങ്ങാ​തെ നി​ല്ക്കും. അയാൾ മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങും. അതേ​വ​രെ​യു​ള്ള​തി​ല​ധി​കം പാകം വന്ന​തും, അതോ​ടൊ​പ്പം​ത​ന്നെ അത്യ​ന്തം ക്ഷോ​ഭി​ച്ച​തു​മായ അയാ​ളു​ടെ വി​വേ​കം ശണ്ഠ​യ്ക്കു നി​ല്ക്കും. താൻ അനു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ല്ലാം കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​യാ​യി അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നും; അയാ​ളു​ടെ ചു​റ്റു​മു​ള്ള​തെ​ല്ലാം അസം​ഭാ​വ്യ​മാ​യി അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നും. അയാൾ തന്ന​ത്താൻ പറയും: ‘ഇതെ​ല്ലാം സ്വ​പ്ന​മാ​ണ്.’ തന്നിൽ​നി​ന്നു കു​റ​ച്ചു ദു​രെ​യാ​യി നി​ല്ക്കു​ന്ന തട​വു​മേ​ല​ധി​കാ​രി​യെ അയാൾ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കും; ആ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ ഒരു മാ​യാ​രു​പ​മാ​ണെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നും. ഉത്ത​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ ആ മാ​യാ​രു​പം അതി​ന്റെ പൊ​ന്തൻ​വ​ടി​കൊ​ണ്ട് അയാ​ളു​ടെ തല​യ്ക്ക് ഒന്നു കൊ​ടു​ക്കും.

ഈ ദൃ​ശ്യ്ര​കൃ​തി അയാ​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം സൂ​ര്യ​നാ​വ​ട്ടേ, ചന്ത​മു​ള്ള ശര​ത്ക്കാ​ല​മാ​വ​ട്ടേ, തെ​ളി​വു​കൂ​ടിയ ആകാ​ശ​മാ​വ​ട്ടേ, കാ​തു​ക​ക​ര​മായ വസ​ന്ത​ത്തി​ലെ പ്ര​ഭാ​ത​മാ​വ​ട്ടേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ഏതാ​ണ്ട് വാ​സ്ത​വ​മാ​യി​രി​ക്കും. പകൽ​സ​മ​യം ഏതൊരു ദ്വാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ​യാ​ണ് അയാ​ളു​ടെ ആത്മാ​വിൽ പ്ര​കാ​ശി​ച്ചി​രു​ന്ന​തെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.

ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച​വ​യിൽ​നി​ന്നു കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു ഫല​രു​പേണ തർ​ജ​ജ​മ​ചെ​യ്തു കാ​ണി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​യി എന്തു​ണ്ടോ, അതിനെ ഒടു​വിൽ എടു​ത്തു​കാ​ണി​ച്ച് ഉപ​സം​ഹ​രി​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി ഞങ്ങൾ ഇത്ര​മാ​ത്രം പറ​ഞ്ഞു തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട​ട്ടെ—പത്തൊ​മ്പ​തു കൊ​ല്ല​ക്കാ​ലം​കൊ​ണ്ട് ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്, ഫെ​വ​റോ​ള​യി​ലെ സൗ​മ്യ​ശീ​ല​നായ ഒരു മരം​വെ​ട്ടു​കാ​രൻ, തു​ലോ​ങ്ങി​ലെ ഭയ​ങ്ക​ര​നായ തട​വു​പു​ള്ളി, രണ്ടു​ത​രം ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ​ക്കു ശക്ത​നാ​യി​ത്തീർ​ന്നു— തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ലീ​ക്ഷ അയാ​ളു​ടെ ആത്മാ​വി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത പണി​ത്ത​ര​ത്തി​നു നന്ദി പറയുക: ഒന്നാ​മ​ത് താൻ അനു​ഭ​വി​ച്ച ദു​രി​ത​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള പ്ര​തി​കാ​ര​ബു​ദ്ധി​കൊ​ണ്ട് വേ​ഗ​ത്തി​ലും, മു​ന്നാ​ലോ​ചന കൂ​ടാ​തെ​യും, സാ​ഹ​സ​മാ​യും, ചു​ണ​യോ​ടു​കൂ​ടി​യും, തി​ക​ച്ചും മൃ​ഗ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​ന്നൊ​ത്തും ചെ​യ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു​ത​രം ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി; പി​ന്നെ അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ദുഃ​ഖാ​നു​ഭ​വ​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള ദുർ​ബോ​ധം മൂലം ജനി​ക്കു​ന്ന സഗൗ​ര​വ​വും, ശക്തി​മ​ത്തും, ബു​ദ്ധി​പൂർ​വ​മാ​യി മുൻ​കൂ​ട്ടി​ത്ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചും മറി​ച്ചും പി​ടി​ച്ചു കേടു നോ​ക്കി ശരി​യാ​ക്കി​യ​തു​മായ മറ്റൊ​രു​ത​ര​വും. അയാ​ളു​ടെ ബു​ദ്ധി​പൂർ​വ​ങ്ങ​ളായ പ്ര​വ്യ​ത്തി​കൾ, ഒരു സവി​ശേഷ സ്വ​ഭാ​വ​ക്കാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു മാ​ത്രം ചെ​യ്വാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​വി​ധം, വഴി​ക്കു​വ​ഴി​യേ മു​ന്നു ഘട്ട​ങ്ങ​ളെ ചവി​ട്ടി​ക്ക​ട​ന്ന​വ​യാ​യി​രി​ക്കും—അവ​യെ​ന്തെ​ന്നാൽ, ഗൂ​ഢാ​ലോ​ചന, വി​ചാ​ര​സ്ഥ​ര്യം, സ്ഥി​രോ​ത്സാ​ഹം. മന​സ്സി​നെ പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​യി അയാൾ​ക്കു​ള്ള​ത് അട​ങ്ങാ​ത്ത ക്രോധമാണ്-​സർവത്തോടുമുള്ള നീരസം, താൻ മറ്റു​ള്ള​വ​രിൽ​നി​ന്ന​നു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള അവ​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ആഴ​ത്തിൽ പതി​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു ബോധം, ഗു​ണ​വാ​ന്മാ​രോ​ടും നിർ​ദ്ദോ​ഷ​രോ​ടും ന്യാ​യ​സ്ഥ​രോ​ടും—അങ്ങ​നെ ചി​ല​രു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അവ​രോ​ടും—കൂടി തി​രി​ഞ്ഞു​ചെ​ല്ലു​ന്ന ഒരു ദ്രോ​ഹ​ബു​ദ്ധി, അയാ​ളു​ടെ എല്ലാ വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കും ചെ​ന്നു​കൂ​ടു​വാ​നു​ള്ള സ്ഥാ​നം​പോ​ലെ വി​ട്ടു​പോ​രു​വാ​നു​ള്ള സ്ഥാ​ന​വും മനു​ഷ്യ​നി​യ​മ​ത്തോ​ടു​ള്ള ദ്വേ​ഷ​മാണ; അതേ, ക്ര​മോ​ത്ഭൂ​ത​മായ വളർ​ച്ച​യിൽ, അതിനെ ദൈവഗത യാ​വ​ന്നു​കൂ​ടു​ന്ന വല്ല സവി​ശേ​ഷ​സം​ഗ​തി​യും കട​ന്നു തട​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ഒരു നി​ശ്ചി​ത​സ​മ​യം​കൊ​ണ്ടു ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തോ​ടു മു​ഴു​വ​നു​മു​ള്ള ദ്വേ​ഷ​മാ​യും, പി​ന്നെ മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തോ​ടൊ​ട്ടു​ക്കു​ള്ള ദ്വേ​ഷ​മാ​യും, അതും കഴി​ഞ്ഞാൽ ഈശ്വ​ര​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളോ​ടെ​ല്ലാം​കൂ​ടി​യു​ള്ള ദ്വേ​ഷ​മാ​യും പരി​ണ​മി​ക്കാ​നു​ള്ള​തും, ആരെ​യാ​യാ​ലും ശരി, ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു ജീ​വ​ജ​ന്തു​വെ, ഒന്നു​പ​ദ്ര​വി​ച്ചു​വി​ടു​വാൻ അവ്യ​ക്ത​വും അപ്ര​തി​ഹ​ത​വും പൈ​ശാ​ചി​ക​വു​മായ ഒരാ​ഗ്ര​ഹ​ത്തി​ന്റെ രൂ​പ​ത്തിൽ പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ആ ഒരു ദ്വേ​ഷ​വി​ശേ​ഷം. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ യാ​ത്രാ​നു​വാ​ദ​പ്ര​ത​ത്തിൽ വളരെ സു​ക്ഷ​മി​ക്കേ​ണ്ട ഒരുവൻ എന്നെ​ടു​ത്തു പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​ത് ഒരി​ക്ക​ലും വെ​റു​തെ​യ​ല്ല.

ഇങ്ങ​നെ കൊ​ല്ലം കൊ​ല്ലം കൊ​ണ്ട് ആ മനു​ഷ്യാ​ത്മാ​വ് പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ, എന്നാൽ യാ​തൊ​രു കുറവോ വ്യ​ത്യാ​സ​മോ കൂ​ടാ​തെ, കു​റു​കി​ക്കു​റു​കി​വ​ന്നു. ഹൃദയം വറ്റി​വ​ര​ണ്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​തി​നാൽ കണ്ണും വറ്റി​വ​ര​ണ്ടു. തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​യ​നു​ഭ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന തട​വു​പു​ര​യിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്ന​പ്പോൾ, അന്നേ​ക്ക് ഒരു തു​ള്ളി കണ്ണു​നീർ അയാ​ളിൽ​നി​ന്ന് പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു കൊ​ല്ലം പത്തൊ​മ്പ​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.