ആ കു​ന്നി​റ​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, അവർ ഭക്ഷ​ണ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​പ്പാൻ തു​ട​ങ്ങി; മി​ന്നു​ന്ന ഉടു​പ്പി​ട്ട ആ എട്ടു​പേർ, ഒടു​വിൽ ഏതാ​ണ്ടു ക്ഷീ​ണി​ച്ചു ബൊം​ബാർ​ദ​യു​ടെ ഹോ​ട്ട​ലിൽ ചെന്നുകൂടി-​റ്യൂ ദ് റി​വോ​ലി​യിൽ കാ​ണാ​വു​ന്ന ആ പ്ര​സി​ദ്ധ ഭക്ഷ​ണ​ശാ​ലാ​ധി​പ​നായ ബൊം​ബാർ​ദാ അവി​ടേ​യും ഒരു ശാഖ ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു.

അറ്റ​ത്ത് ഒരു​റ​ക്ക​റ​യും ഒരു കട്ടി​ലു​മാ​യി വലി​യ​തും വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട​തു​മായ ഒരു​മു​റി (ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച​ത്തെ ആൾ​ത്തി​ര​ക്കു കരുതി അവർ ഈ സ്ഥ​ലം​കൊ​ണ്ടു കഴി​ക്കാൻ നി​ശ്ച​യി​ച്ചു); ഇരി​മ്പ​ക​മ​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും പാ​താ​റി​ന്റേ​യും പു​ഴ​യു​ടേ​യും അപ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാ​വു​ന്ന രണ്ടു ജനാ​ല​കൾ; പതു​ക്കെ ജനാ​ല​ച്ചി​ല്ലു​ക​ളിൽ തലോ​ടു​ന്ന ഒരു സവി​ശേ​ഷ​മായ ആഗ​സ്ത് മാ​സ​വെ​യിൽ; രണ്ടു മേശകൾ; അവ​യി​ലൊ​ന്നിൽ സ്ത്രീ​ക​ളു​ടേ​യും പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടേ​യും തൊ​പ്പി​കൾ കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്ന ഒര​ന്ത​സ്സു​ള്ള പൂ​ച്ചെ​ണ്ടു​കു​ന്ന്; മറ്റേ​തി​ന​ടു​ക്കൽ, വന്ത​ളി​ക​ളും തളി​ക​ക​ളും ഗ്ലാ​സ്സു​ക​ളും കു​പ്പി​ക​ളും കൂ​ടി​യു​ള്ള ഒരു രസം​പി​ടി​ച്ച ലഹ​ള​യ്ക്കു ചു​റ്റു​മി​രി​ക്കു​ന്ന ആ നാലു ദമ്പ​തി​മാർ; വീ​ഞ്ഞു​കു​പ്പി​ക​ളോ​ട് ഇട​ക​ലർ​ന്ന ബീർ​പ്പാ​ത്ര​ങ്ങൾ; മേ​ശ​യ്ക്കു മീതെ യാ​തൊ​രു ക്ര​മ​വു​മി​ല്ലാ​യ്മ; മേ​ശ​യ്ക്കു ചു​വ​ട്ടിൽ ഏതാ​ണ്ടു ക്ര​മ​ക്കേ​ട്;

അവ​രു​ണ്ടാ​ക്കീ മേ​ശ​ച്ചു​വ​ടി​ലൊ​രു ശബ്ദം, കാ​ലി​ട്ടി​ള​ക്കി ‘കെ​ട​കെ​ട​യെ​ന്ന​സ​ഹ്യ​മാ​യ്…’ എന്നു പറ​യു​ന്നു മോ​ളി​യേ. [21]

രാ​വി​ലെ അഞ്ചു​മ​ണി​ക്കാ​രം​ഭി​ച്ച ആ വെറും നാടൻ സര​സ​ക​വിത വൈ​കു​ന്നേ​രം നാ​ല​ര​മ​ണി കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴേ​ക്ക് ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി. സൂ​ര്യൻ അസ്ത​മി​ക്കു​ന്നു; അവ​രു​ടെ വി​ശ​പ്പ​ട​ങ്ങി.

ഷാം സെ​ലിം​സെ മു​ഴു​വൻ സൂ​ര്യ​പ്ര​കാ​ശം​കൊ​ണ്ടും ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം കൊ​ണ്ടും​നി​റ​ഞ്ഞു; വെ​യി​ലും പൊ​ടി​യു​മി​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും ഇല്ലാതായി-​അതേ, ബഹു​മാ​ന​ത്തെ പൂർ​ണ​മാ​ക്കു​ന്ന രണ്ടു സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ. മാർ​ലി​ക്കു​തി​ര​കൾ, ആ ‘ചു​രം​മാ​ന്തി’ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള വെ​ണ്ണ​ക്ക​ല്ലു​കൾ, ഒരു തങ്ക​മേ​ഘ​ത്തി​ന്നു​ള്ളി​ലൂ​ടെ കു​തി​ച്ചു​ചാ​ടു​ന്നു. സവാ​രി​വ​ണ്ടി​കൾ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും പാ​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​ന്നു. സവി​ശേ​ഷ​മായ ഉടു​പ്പി​ട്ട രാ​ജ​കീയ രക്ഷി​ഭ​ട​ന്മാ​രു​ടെ ഒരു കൂ​ട്ടം, തലയിൽ തങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ഹ​ള​ങ്ങ​ളു​മാ​യി, ആ വന്യു ദ് നയ്യി എന്ന പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​നി​ന്ന് ഇറ​ങ്ങി​വ​രു​ന്നു; വെ​ള്ള​ക്കൊ​ടി​ക്കുറ സന്ധ്യാ​രാ​ഗം തട്ടി ഒരു മങ്ങിയ പനി​നീർ​പ്പൂ​നി​റ​ത്തിൽ ത്വീ​ലെ​റി​ക്കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഗോ​പു​രാ​ഗ്ര​ത്തിൽ പാ​റി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്നു. ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ‘പതി​ന​ഞ്ചാ​മൻ ലൂ​യി​യു​ടെ സ്ഥല’മായ ആ ‘പൊ​തു​ജ​ന​യോ​ഗ​സ്ഥ​ലം’ സു​ഖ​മ​യ​മാ​യി ലാ​ത്തു​ന്ന ഭാ​ഗ്യ​വാ​ന്മാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു് തി​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വെ​ള്ള​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള പട്ടു​നാ​ട​ക​ളിൽ നി​ന്ന് തു​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന വെ​ള്ളി​മു​ദ്ര​കൾ പലരും ധരിച്ചുകാണാനുണ്ട്-​1817-​ലൊന്നും അതുകൾ കു​പ്പാ​യ​ക്കു​ടു​ക്കു പഴു​തു​ക​ളിൽ​നി​ന്ന് നി​ശ്ശേ​ഷം പൊ​യ്പോക കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. അവി​ടേ​യും ഇവി​ടേ​യും ചെറിയ പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ യോ​ഗം​കൂ​ടി, നാ​ലു​പു​റ​വും വന്നു​കൂ​ടി രസി​ച്ച​ഭി​ന​ന്ദി​ക്കു​ന്ന ആ വഴി​പോ​ക്ക​രു​ടെ നടു​വിൽ​വെ​ച്ച്, ആ ‘നൂ​റു​കൊ​ല്ല​ക്കാല’ത്തെ ഇടി​വെ​ട്ടേ​ല്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​ണ്ടാ​യ​തും.

തി​രി​ച്ചു നതീക ഗെ​ന്റി​തി​നി​ന്നു​ള്ള പി​താ​വി​നെ,- ത്തി​രി​ച്ചു​ന​തിക ഞങ്ങൾ​ക്കാ​യ് ഞങ്ങൾ​ത​ന്ന​ച്ഛ​നെ. എന്ന പല്ല​വി​യു​മാ​യു​ള്ള അന്ന​ത്തെ പ്ര​സി​ദ്ധ രാ​ജ​ഭ​ക്ത​ഗാ​നം ഉച്ച​ത്തിൽ പാ​ടി​വി​ടു​ന്നു.

അയൽ​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​വർ കൂ​ട്ടം​കൂ​ട്ട​മാ​യി, ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച​ത്തെ ഉടു​പ്പി​ട്ടു, ചി​ല​പ്പോൾ നാ​ഗ​രി​ക​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ മു​ദ്ര​ക​ളാൽ അലം​കൃ​ത​രാ​യി, അവി​ട​വി​ടെ വന്നു​കൂ​ടി. മര​ക്കു​തി​ര​ക​ളി​ലേ​റി വട്ടം​ചു​റ്റി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്നു; മറ്റു​ചി​ലർ മദ്യ​പാ​നം ചെ​യ്യു​ന്നു; നട​ന്ന് അച്ച​ടി​വേല നട​ത്തു​ന്ന​വർ തലയിൽ കട​ലാ​സ്സു​തൊ​പ്പി​ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്, അവ​രു​ടെ ചിരി ദൂ​ര​ത്തു കേൾ​ക്കാം. എന്തി​നും ഒരു തെ​ളി​വു​ണ്ട്. അവി​തർ​ക്കി​ത​മായ സമാ​ധാ​ന​ത്തി​ന്റെ​യും രാ​ജ​ഭ​ക്ത​ന്മാർ​ക്ക് അത്യ​ധി​ക​മായ സു​ഖ​ത്തി​ന്റെ​യും കാ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു അത്. പൊ​ല്ലീ​സ്സു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​മു​ഖ്യൻ, ആൻ​ഗ്ലെ പാ​രി​സ്സി​ന്റെ അയൽ​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി രാ​ജാ​വി​നു മാ​ത്ര​മാ​യി ഗൂ​ഢ​മാ​യ​യ​ച്ച ഒരു വി​വ​ര​ക്കു​റി​പ്പ ഈ താ​ഴെ​ക്കാ​ണു​ന്ന വരി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട​വ​സാ​നി​ച്ച കാ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു അത്.

എല്ലാം​കൂ​ടി ആലോ​ചി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്ന് ഭയ​പ്പേ​ടേ​ണ്ട​തി​ല്ല. അവർ പൂ​ച്ച​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ അത്ര സാ​ഹ​സി​ക​ളും അല​സ​ന്മാ​രു​മാ​ണ്. പു​റം​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ജന​ങ്ങൾ​ക്കു സമാ​ധാ​ന​മി​ല്ല; എന്നാൽ പാ​രി​സ്സിൽ അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. ഇവി​ടെ​യു​ള്ള​വ​രൊ​ക്കെ ഒരു​വി​ധം കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​വ​രാ​ണ്. ഇവി​ട​ത്തെ ഒരു രക്ഷി​ഭ​ട​നാ​യി​ത്തീ​രു​വാൻ, ഇവി​ടെ​യു​ള്ള എല്ലാ​വ​രേ​യും നോ​ക്കി​യാൽ, നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഈര​ണ്ടു പേരെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. തല​സ്ഥാ​ന​ന​ഗ​ര​മായ പാ​രി​സ്സി​ലെ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം യാ​തൊ​ന്നി​ല്ല. കഴി​ഞ്ഞ അമ്പ​തു കൊ​ല്ലം​കൊ​ണ്ട് ഇവി​ടെ​യു​ള്ള ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ ദേ​ഹ​വ​ലു​പ്പം​കൂ​ടി കു​റ​ഞ്ഞു​പോ​യി​ട്ടു​ള്ള​ത് സാ​രം​ത​ന്നെ​യാ​ണ്; അയൽ​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലു​ള​ള​വർ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​കാ​ല​ത്തേ​ക്കാൾ കു​റേ​ക്കൂ​ടി കൃ​ശ​ന്മാ​രും അശ​ക്ത​ന്മാ​രു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു; യാ​തൊ​ര​പ​ക​ട​വു​മി​ല്ല. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, നന്നേ സാ​ധു​ത്വ​മു​ള്ള ഒരു​ജ​ന​സം​ഘം.’

ഒരു പൂ​ച്ച​യ്ക്കു ചി​ല​പ്പോൾ ഒരു സിം​ഹ​ത്തി​ന്റെ നി​ല​യിൽ വേഷം മാറാൻ കഴി​യു​മെ​ന്ന പൊ​ല്ലീ​സ്സ് മേ​ലാ​ളു​കൾ​ക്ക് മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന് തോ​ന്നു​ന്നു. ഏതാ​യാ​ലും അങ്ങ​നെ വരാ​റു​ണ്ട്; പാ​രി​സ്സി​ലെ സാ​ധാ​ര​ണ​ജ​ന​ങ്ങൾ കാ​ട്ടി​ക്കൂ​ട്ടിയ അത്ഭു​ത​കർ​മ്മ​ത്തി​ന്റെ സാരം ഇതാണ്. കൊംത് ആൻ​ഗ്ലെ എന്ന ആ മുൻ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ പരി​ഹ​സി​ച്ചു​വി​ട്ട പൂ​ച്ച​യ്ക്കു പഴ​യ​കാ​ല​ത്തെ പ്ര​തി​നി​ധി​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യെ​ല്ലാം ബഹു​മ​തി കി​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവ​രു​ടെ കണ്ണിൽ ആ പൂച്ച മൂർ​ത്തി മത്തായ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മാ​കു​ന്നു. രാ​ജ​വാ​ഴ്ച വീ​ണ്ടും ആരം​ഭി​ച്ച​പ്പോ​ഴ​ത്തെ ആ ആഭി​ജാ​ത്യ​മു​ള്ള പൊ​ല്ലീ​സ്സൈ​ന്യം പാ​രി​സ്സി​ലെ പൊ​തു​ജ​ന​സം​ഘ​ത്തെ വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം ‘പ്ര​ഭാ​ത​വർണ ത്തി​ലൂ​ടെ​യാ​ണ് നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ട​ത്; അത് ആ വി​ചാ​രി​ക്ക​പെ​ട്ട​തു​പോ​ലെ അത്ര ‘സാ​ധു​ത്വ​മു​ള്ള ഒരു ജന​ക്കൂ​ട്ട’ മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഗ്രീ​സ്സു​രാ​ജ്യ​ക്കാർ​ക്ക് ഒര​തെൻ​സ്കാ​രൻ എങ്ങ​നെ​യോ അങ്ങ​നെ​യാ​ണ് ഫ്രാൻ​സു​കാർ​ക്ക് ഒരു പാ​രി​സ്സു​കാ​രൻ; അവ​നെ​പ്പോ​ലെ അത്ര ഗാ​ഢ​മാ​യി മറ്റാ​രും ഉറ​ങ്ങു​ക​യി​ല്ല; അവ​നെ​പ്പോ​ലെ അത്ര നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​കാ​ര​നും മടി​യ​നു​മാ​യി മറ്റൊ​രാ​ളി​ല്ല; അവ​നെ​പ്പോ​ലെ ആലോ​ച​ന​യി​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു​ത്തൻ ഉണ്ടാ​വു​മെ​ന്ന് തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല; എന്തു തന്നെ​യാ​യാ​ലും, അവനെ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​രു​ത്; ആലോ​ചി​ച്ചു ചെ​യ്യേ​ണ്ടു​ന്ന എന്തു പ്ര​വൃ​ത്തി​യും പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാൻ ആ മനു​ഷ്യൻ തയ്യാ​റാ​ണ്; എന്നാൽ ഒടു​വിൽ ബഹു​മ​തി കി​ട്ടു​ന്ന കാ​ര്യ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ, എന്ത​പ​ക​ടം പി​ടി​ച്ച ലഹ​ള​യി​ലും അവൻ അഭി​ന​ന്ദ​നീ​യ​മായ നി​ല​യിൽ കട​ന്നു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കും. ഒരു കു​ന്തം എടു​ത്തു കൈയിൽ കൊ​ടു​ക്കുക, അവൻ ആ ആഗ​സ്ത് 10-ാം തീയതി [22] ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കും; ഒരു​തോ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കുക, അതാ ഓസ്തെർ​ലി​ത്ത് യു​ദ്ധം തയ്യാ​റാ​വു​ന്നു. അവൻ​നെ​പ്പോ​ളി​യ​ന്റെ ഊന്നു​വ​ടി​യും ദാ​ന്തോ​വി​ന്റെ [23] രക്ഷ​യു​മാ​ണ്. രാ​ജ്യം കി​ട്ടു​ന്ന കാ​ര്യ​മാ​ണോ, അവൻ പട്ടാ​ള​ത്തി​ലു​ണ്ട്; സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​വ​ട്ടെ തർ​ക്കം, അവൻ നി​ല​ത്തു​ള്ള കൽ​വി​രി​പ്പു​കൾ പറി​ച്ചു​ക​ള​യും, സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​കൊൾക! ദേ​ഷ്യം​കൊ​ണ്ടു​നി​റ​ഞ്ഞ അവ​ന്റെ തല​രോ​മം ഒരു മഹാ​കാ​വ്യ​മാ​ണ്. അവ​ന്റെ കൂ​ലി​പ്പ​ണി​ക്കാ​രൻ​കു​പ്പാ​യം ഒരു പ്രാ​ചീന ഗ്രീ​സ്സു​കാ​ര​ന്റെ പു​റം​കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന്റെ ഞെ​റി​കൾ പോലെ തന്ന​ത്താൻ ഞെ​റി​യു​ന്നു. ഓർ​മ​വെ​ച്ചു​കൊ​ള്ളൂ! ആ വേണ്ട സമയം വന്നാൽ, ഈ കറു​കു​പ്പാ​യ​ക്കാ​ര​ന്ന് ഉയരം കൂ​ടി​ത്തു​ട​ങ്ങും; ഈ ചെ​റു​മ​നു​ഷ്യൻ കി​ട​ന്നി​രു​ന്നേ​ട​ത്തു​നി​ന്ന് എണീ​ക്കും; അവ​ന്റെ നോ​ട്ടം ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​വും; അവ​ന്റെ ശ്വാ​സോ​ച്ഛ ്വാസം ഒരു കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റാ​യി​ത്തീ​രും; ആ മെ​ലി​ഞ്ഞ മാ​റി​ട​ത്തിൽ​നി​ന്ന് ആൽ​പ്സ് പർ​വ​ത​ത്തി​ന്റെ മട​ക്കു​ക​ളെ മാ​റ്റി​മ​റി​ക്കാൻ​പോ​ന്ന കാ​റ്റു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു കാണാം. ആയു​ധ​മെ​ടു​ത്തു യൂ​റോ​പ്പു രാ​ജ്യ​ത്തെ മു​ഴു​വ​നും ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം കീ​ഴ​ട​ക്കാൻ കാരണം അതാണ്-​പാരീസ്സിന്റെ അയൽ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​ള്ള നാ​ട്ടു​പു​റ​ത്തു​കാ​ര​നോ​ടു നമു​ക്കു നന്ദി​പ​റ​യുക. അവൻ പാ​ട്ടു പാ​ടു​ന്നു; അത് ആ മനു​ഷ്യ​ന്ന് ഒരു വി​നോ​ദ​മാ​ണ്. ആ പാ​ട്ടി​നെ അവ​ന്റെ പ്ര​കൃ​തി​യു​മാ​യി ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ത്തി നോ​ക്കുക. എന്നാൽ കാണാം! ‘ലാ കാർ​മ​ഞ്ഞോൾ’ ഗാ​ന​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും പാ​ടാ​നി​ല്ലാ​ത്തേ​ട​ത്തോ​ളം കാലം, പതി​നാ​റാ​മൻ ലൂ​യി​യെ മാ​ത്ര​മേ അവൻ സിം​ഹാ​സ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്ന് മറി​ക്കു; ‘മാർ​സെ​യി​ലേ’ ഗാനം അവ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു പാ​ടി​ക്കുക, അവൻ ലോകം മു​ഴു​വ​നും​ത​ന്നെ സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​ക്കും.

കൊംത് ആൻ​ഗ്ലെ​യു​ടെ റി​പ്പോർ​ട്ടി​ന്റെ വക്ക​ത്ത്, ഈ കു​റി​പ്പു കു​റി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം, നമു​ക്കു നമ്മു​ടെ നാലു ദമ്പ​തി​മാ​രു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു ചെ​ല്ലുക, ഞങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, ഭക്ഷ​ണം കഴി​യാ​റാ​യി.