ഴാവേർ ആളു​ക​ളെ തള്ളി​നീ​ക്കി; ആൾ​ച്ചു​റ്റു പൊ​ളി​ച്ചു; തെ​രു​വി​ന്റെ അറ്റ​ത്തു​ള്ള പൊ​ല്ലീ​സ് കച്ചേ​രി​യി​ലേ​ക്ക് ആ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട സ്ത്രീ​യേ​യും വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വേ​ഗ​ത്തിൽ നട​ന്നു; അവൾ ഒരു പാ​വ​യെ​പ്പോ​ലെ ചെ​ന്നു. അയാ​ളും അവളും ഒര​ക്ഷ​രം ശബ്ദി​ച്ചി​ല്ല; ആ ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​മാ​കു​ന്ന മേഘം, ഒരു സന്തോ​ഷ​മൂർ​ച്ഛ​യിൽ തമാശ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു, പി​ന്നാ​ലെ കൂടി. മഹ​ത്തായ കഷ്ട​പ്പാ​ട് അസ​ഭ്യ​ത​യ്ക്കു​ള്ള ഒരു സന്ദർ​ഭ​മാ​ണ്.

ഒര​ടു​പ്പി​നാൽ ചൂ​ടു​ണ്ടാ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും, ചി​ല്ലു​വെ​ച്ച് അഴി​യി​ട്ട ഒരു വാതിൽ തെ​രു​വി​ലേ​ക്കു​ള്ള​തും, ഒരു ചെ​റു​സൈ​ന്യ​ത്താൽ രക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും, തട്ടു​യ​രം കു​റ​ഞ്ഞ ഒരു മു​റി​യു​മായ പൊ​ല്ലീ​സ് സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ എത്തി​യ​പ്പോൾ ഴാവേർ വാതിൽ തു​റ​ന്നു ഫൻ​തീ​നോ​ടു​കൂ​ടി അക​ത്തു കട​ന്ന്, ഉൽ​ക്ക​ണ്ഠി​ത​രായ ആളു​ക​ളെ അത്യ​ധി​കം ആശാ​ഭം​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു, വാ​തി​ല​ട​ച്ചു; അവ​രാ​ക​ട്ടെ പെ​രു​വി​ര​ലി​ന്മേൽ നി​ന്നു, കാ​ണാ​നു​ള്ള തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ, സ്റ്റേ​ഷൻ​കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ന്റെ കനത്ത ചി​ല്ലിൻ മുൻ​പിൽ കൊ​റ്റി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ തല നീ​ട്ടി നി​ല​യാ​യി. ഉൽ​ക്ക​ണ്ഠ ഒരു​ത​രം ബു​ഭു​ക്ഷ​യ​ത്രേ. കാണുക, വി​ഴു​ങ്ങു​ക​യാ​ണ്.

സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ കടന്ന ഉടനെ ഫൻതീൻ അന​ക്ക​മി​ല്ലാ​തെ​യും ശബ്ദ​മി​ല്ലാ​തെ​യും ഒരു പേ​ടി​ച്ച നാ​യ​യെ​പ്പോ​ലെ പതു​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ട് ഒരു മൂ​ല​യിൽ​ച്ചെ​ന്നു വീണു.

രക്ഷി​സൈ​നൃ​ത്തി​ന്റെ മേലാൾ ഒരു മെ​ഴു​തി​രി കത്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​ച്ചു. ഴാവേർ ഇരു​ന്നു, കു​പ്പാ​യ​ക്കീ​ശ​യിൽ​നി​ന്ന് ഒരു മു​ദ്ര​ക്ക​ട​ലാ​സ്സു വലി​ച്ചെ​ടു​ത്ത് എഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങി.

നമ്മു​ടെ രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​നി​യ​മ​ങ്ങൾ ഇത്ത​രം സ്ത്രീ​ക​ളെ കേവലം പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാ​രു​ടെ വക​തി​രി​വി​ലേ​ക്ക് വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാ​രോ, അവർ​ക്കി​ഷ്ട​മു​ള്ള​തു ചെ​യ്യു​ന്നു; വേ​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യാൽ ശി​ക്ഷി​ച്ചു​വി​ടും; സാ​ധു​ക്ക​ളു​ടെ വ്യ​വ​സാ​യ​മെ​ന്നും സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മെ​ന്നും പറ​യു​ന്ന രണ്ടു ദയനീയ വസ്തു​ക്ക​ളെ അവർ യഥേ​ഷ്ടം പി​ടി​ച്ച​ട​ക്കു​ന്നു. ഴാ​വേർ​ക്കു യാ​തൊ​രു ക്ഷോ​ഭ​വു​മി​ല്ല; അയാ​ളു​ടെ സഗൌ​ര​വ​മായ മുഖം യാ​തൊ​രു വി​കാ​ര​ത്തേ​യും വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നി​ല്ല. എങ്കി​ലും അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സിൽ അഗാ​ധ​വും സഗൌ​ര​വു​മായ എന്തോ ഒരാ​ലോ​ച​ന​യു​ണ്ട്. അയാൾ തന്റെ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത വി​വേ​ക​ശ​ക്തി​യെ ഒരു പി​ടി​വ​ള്ളി​യി​ല്ലാ​തെ, എങ്കി​ലും ഒരു വി​ട്ടൊ​ഴി​ച്ചി​ലി​ല്ലാ​ത്ത മന​സ്സാ​ക്ഷി​യു​ടെ ആജ്ഞ​ക​ള​നു​സ​രി​ച്ചു, വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു അത്. ആ സമ​യ​ത്തു പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാ​ര​ന്റേ​തായ തന്റെ പീഠം ഒരു നീ​തി​ന്യാ​യ​ക്കോ​ട​തി​യാ​ണെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കു ബോ​ധ​മു​ണ്ട്. അയാൾ വി​ധി​ന്യാ​യം എഴു​തു​ക​യാ​ണ്. അയാൾ വി​ചാ​രണ ചെ​യ്തു ശി​ക്ഷി​യ്ക്കു​ന്നു. മന​സ്സി​ലു​ണ്ടാ​കാ​വു​ന്ന എല്ലാ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളേ​യും, ആ ചെ​യ്യാൻ പോ​കു​ന്ന ശ്രേ​ഷ്ഠ​കാ​ര്യ​ത്തി​നു​മുൻ​പിൽ അയാൾ വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തി. ആ സ്ത്രി​യു​ടെ പ്ര​വൃ​ത്തി​യെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കു​ന്തോ​റും, അയാൾ​ക്ക് അധി​ക​മ​ധി​കം ദേ​ഷ്യം തോ​ന്നി. ഒരു കു​റ്റം പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​ത് അയാൾ സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി കണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

അതാ, ആ തെ​രു​വിൽ​വെ​ച്ച്, ഒരു ജന്മി​യും ഭര​ണാ​ധി​കാ​രി സഭാം​ഗ​ങ്ങ​ളെ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പാൻ അധി​കാ​രി​യു​മായ ഒരാൾ മുഖേന എല്ലാ അതിർ​ത്തി​കൾ​ക്കും അപ്പു​റ​ത്തു കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു​വ​ളാൽ ജന​സ​മു​ദാ​യം അവ​മാ​നി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും ആക്ര​മി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും അയാൾ നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു. ഒരു കുലട ഒരു പൌ​ര​ന്റെ ആയുർ​ഭം​ഗം ചെ​യ്യാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. അയാൾ അതു കണ്ടു—അയാൾ ഴാവേർ. അയാൾ മി​ണ്ടാ​തെ എഴുതി.

കഴി​ഞ്ഞ് ഒപ്പി​ട്ടു, മട​ക്കി, രക്ഷി​സൈ​ന്യാ​ധ്യ​ക്ഷ​നെ വി​ളി​ച്ച് അതു കൈയിൽ ക്കൊ​ടു​ത്തു പറ​ഞ്ഞു: മൂ​ന്നു പേരെ കൂടെ വി​ളി​ച്ച് ആ പു​ള്ളി​യെ തട​വി​ലേ​ക്ക് കൊ​ണ്ടു​പോ​വു.’

എന്നി​ട്ടു ഫൻ​തീ​ന്നു നേരെ നോ​ക്കി പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​ന​ക്ക് ആറു മാസം.’ ആ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട സ്ത്രീ വി​റ​ച്ചു.

‘ആറു മാസം! ആറു മാ​സ​ത്തെ തടവ്’ അവൾ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘ദി​വ​സ​ത്തിൽ ഏഴു സു വീതം സമ്പാ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് ആറു​മാ​സം കഴി​ക്കുക! അപ്പോൾ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ കഥ എന്താ​വും? എന്റെ മകൾ! എന്റെ മകൾ! പക്ഷേ, ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ ഞാൻ തെ​നാർ​ദി​യെർ​മാർ​ക്കു നൂറു ഫ്രാ​ങ്ക് കൊ​ടു​ക്കാ​നു​ണ്ട്; അത​റി​യാ​മോ, മൊ​സ്സ്യു ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ?’

അവൾ ആ ഈറൻ​പി​ടി​ച്ച നി​ല​ത്തൂ​ടെ, ആ സർ​വ​രു​ടേ​യും ചളി പി​ടി​ച്ച ബൂ​ട്സ്സു​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ, എണീ​യ്ക്കാ​തെ, കയ്യ​മർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു. കാൽ​മു​ട്ടു​ക​ളെ നീ​ട്ടി നീ​ട്ടി വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് നീ​ങ്ങി.

‘മൊ​സ്സ്യു ഴാവേർ,’ അവൾ പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ദയ​യ്ക്കു കെ​ഞ്ചു​ന്നു. എന്റെ പക്ക​ല​ല്ല തെ​റ്റെ​ന്നു ഞാൻ തീർ​ത്തു​പ​റ​യു​ന്നു. ആദ്യം മുതൽ കണ്ടി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, നി​ങ്ങൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വും. ഞാൻ തെ​റ്റു​കാ​രി​യ​ല്ലെ​ന്ന് ഈശ്വ​ര​നെ മുൻ​നിർ​ത്തി ആണ​യി​ടു​ന്നു! ആ മാ​ന്യൻ. ഞാൻ അറി​യി​ല്ല, ആ പ്ര​മാ​ണി, എന്റെ പു​റ​ത്തു മഞ്ഞു വാ​രി​യി​ട്ടു. നമ്മൾ ആരെ​യും ഉപ്ര​ദ​വി​ക്കാ​തെ വെ​റു​തെ നട​ക്കു​മ്പോൾ, ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും നമ്മു​ടെ പു​റ​ത്തു മഞ്ഞു വാ​രി​യെ​റി​യാൻ അധി​കാ​ര​മു​ണ്ടോ! നി​ങ്ങൾ കാ​ണും​പോ​ലെ, എനി​ക്കു ദേ​ഹ​സു​ഖ​മി​ല്ല. എന്ന​ല്ല, വളരെ നേ​ര​മാ​യി​ട്ട് അയാൾ എന്നോ​ട് അധി​ക​പ്ര​സം​ഗം പറ​ക​യാ​യി​രു​ന്നു: ‘നി​ങ്ങൾ വി​രൂ​പ​യാ​ണ്! നി​ങ്ങൾ​ക്കു പല്ലി​ല്ല.’ ആ പല്ലു​കൾ എനി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു ഞാൻ നല്ല​വ​ണ്ണം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. ഞാൻ ഒന്നും ചെ​യ്തി​ല്ല; ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു; അദ്ദേ​ഹം കളി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു മര്യാദ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു; ഞാൻ ഒന്നും സം​സാ​രി​ച്ചി​ല്ല. അപ്പോ​ഴാ​ണ് അദ്ദേ​ഹം എന്റെ പു​റ​ത്തു മഞ്ഞു വാ​രി​യി​ട്ട​ത്. മൊ​സ്സ്യു ഴാവേർ. ഹേ നല്ലാ​ളായ മൊ​സ്സ്യു ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ; അതു കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള ആരും ഇവിടെ ഇല്ലേ?

ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു വെറും പര​മാർ​ത്ഥ​മാ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങ​ളെ ബോ​ധി​പ്പി​ക്കു​വാൻ ഒരാ​ളു​മി​ല്ലേ? പക്ഷേ, ഞാൻ ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ത്ത​തു തെ​റ്റാ​യി​രി​ക്കാം. ആ ആദ്യ​ത്തെ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ക്ഷ​മ​കെ​ട്ടു​പോ​കു​മെ​ന്ന​റി​യാ​മ​ല്ലോ. ഒരു രസ​മി​ല്ലാ​ത്ത സമ​യ​മു​ണ്ടാ​വും; പി​ന്നെ തീരെ ആലോ​ചി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​മ്പോൾ തണു​ത്ത വല്ല സാ​ധ​ന​വും എടു​ത്തു പു​റ​ത്തേ​ക്കി​ടുക! ആ മാ​ന്യ​ന്റെ തൊ​പ്പി ചീ​ത്ത​യാ​ക്കി​യ​ത് എന്റെ പക്കൽ തെ​റ്റാ​ണ്. അദ്ദേ​ഹം എന്തി​നു പാ​ഞ്ഞു​പോ​യി? ഞാൻ മാ​പ്പു ചോ​ദി​ക്കും. ഹാ! എന്റെ ഈശ്വ​രാ! അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു മാ​പ്പു​ചോ​ദി​ക്കു​വാൻ എനി​യ്ക്കൊ​രു വി​രോ​ധ​വു​മി​ല്ല. മൊ​സ്സ്യു ഴാവേർ, ഈ തവണ അങ്ങ​നെ​യൊ​രു​പ​കാ​രം ചെ​യ്യൂ; നില്‍ക്ക​ണേ! തട​വി​ലു​ള്ള ഒരാൾ​ക്ക് ഒരു ദി​വ​സ​ത്തിൽ ഏഴു സൂവേ കി​ട്ടൂ എന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ; അതു സർ​ക്കാ​റി​ന്റെ കു​റ്റ​മ​ല്ല; പക്ഷേ, ഏഴു സൂ മാ​ത്ര​മാ​ണു് ഒരാൾ​ക്കു കി​ട്ടു​ന്ന​ത്; അപ്പോൾ നോ​ക്ക​ണേ, എനി​ക്ക് നൂറു ഫ്രാ​ങ്ക് ചെ​ല​വു​ണ്ട്; അല്ലെ​ങ്കിൽ എന്റെ കൂ​ട്ടി​യെ എന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്ക​യ​ച്ചു​ക​ള​യും. ഹാ, എന്റെ ഈശ്വ​രാ! അവളെ എനി​ക്ക് എന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്ക് വരു​ത്തി​ക്കൂ​ടാ; ഞാൻ ചെ​യ്യു​ന്ന​ത് അത്ര ചീ​ത്ത​ത്ത​മാ​ണ്! ഹാ, എന്റെ കൊ​സെ​ത്ത്! ഹാ, സാ​ധു​വായ എന്റെ ഓമ​ന​ക്കു​ട്ടി, പാവം, അവ​ളു​ടെ കഥ​യെ​ന്താ​വും? ഞാൻ പറ​യ​ട്ടെ; അതു തെ​നാർ​ദി​യെർ​മാ​രാ​ണ്. ഹോ​ട്ടൽ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാർ, നട​ന്മാർ; അത്ത​ര​ക്കാർ​ക്കു കഥ​യി​ല്ല. അവർ​ക്കു പണം വേണം. എന്നെ തട​വി​ലി​ട​രു​തേ! നോ​ക്കൂ, ഒരു ചെറിയ പെൺ​കു​ട്ടി​യെ ഒന്നാ​ന്ത​രം മഴ​ക്കാ​ല​ത്തു കഴി​യും​പോ​ലെ കഴി​യാൻ, തെ​രു​വി​ലേ​ക്കി​റ​ക്കി​ക്ക​ള​യും. എന്റെ നല്ലൊ​രാ​ളായ മൊ​സ്സ്യു ഴാവേർ, അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ഒരു കു​ട്ടി​യു​ടെ മേൽ ദയ വേണേ! കു​റ​ച്ചു മു​തിര്‍ന്നാൽ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി​ക്കൊ​ള്ളും. അവൾ​ക്കു വല്ല​തും സമ്പാ​ദി​ക്കാം: പക്ഷേ, ഈ പ്രാ​യ​ത്തിൽ അതു വയ്യാ. ഞാൻ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അത്ര ചേ​ട്ട​യ​ല്ല. ഭീ​രു​ത്വ​വും ബു​ഭു​ക്ഷ​യു​മ​ല്ല എന്നെ ഈ നി​ല​യി​ലാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത​ത്. ഞാൻ മദ്യ​പാ​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​കിൽ, അത് എന്റെ കഷ്ട​പ്പാ​ടു​കൊ​ണ്ടാ​ണ്. എനി​ക്ക​തി​ഷ്ട​മ​ല്ല; പക്ഷേ, അത് എന്റെ ബു​ദ്ധി​യെ മയ​ക്കു​ന്നു. എന്റെ നല്ല കാ​ല​ത്ത് എന്റെ ഉടു​പ്പ​ളു​മാ​റി​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​യാൽ മതി, ഞാൻ ഒരു തേ​വി​ടി​ശ്ലി​യോ ഒരു വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട​വ​ളോ അല്ലെ​ന്നു കാണാം. എനി​ക്കു വസ്ത്ര​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ മേൽ ദയ വി​ചാ​രി​ക്ക​ണേ, മൊ​സ്സ്യു ഴാവേർ.’

ഹൃദയം തകർ​ന്നു. തേ​ങ്ങ​ലു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഇള​കി​യും കണ്ണു​നീ​രു​കൊ​ണ്ട് അന്ധ​യാ​യും കൈകളെ ചേർ​ത്തു​രു​മ്മി​യും, ‘കൊ​ക്കി​ക്കൊ​ക്കി​ച്ചു​മ​ച്ചും, മരണ വേ​ദ​ന​യു​ടെ സ്വ​ര​ത്തിൽ പതു​ക്കെ വി​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടും അവൾ സം​സാ​രി​ച്ചു. മഹ​ത്തായ സങ്ക​ടം ദി​വ്യ​വും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മായ ഒരു ദീ​പ്തി​യാ​ണ്; അതു ഭാ​ഗ്യ​ഹീ​ന​രെ രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. ആ സമ​യ​ത്ത് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ഫൻതീൻ സു​ന്ദ​രി​യാ​യി. ഇട​ക്കി​ട​യ്ക്ക് അവൾ പറയൽ നിർ​ത്തി, പൊ​ല്ലീ​സ്സു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ പു​റം​കു​പ്പാ​യം ചും​ബി​ക്കും. കരി​ങ്ക​ല്ലു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ അവൾ മാർ​ദ്ദ​വ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യേ​നെ; പക്ഷേ, മരം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ മാർ​ദ്ദ​വ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ വയ്യ.

‘ആട്ടെ, ഴാവേർ പറ​ഞ്ഞു, ‘നി​ന​ക്കു പറ​യാ​നു​ള്ള​തൊ​ക്കെ ഞാൻ കേ​ട്ടു. ഒക്കെ​യാ​യോ:? ആറു​മാ​സം. ഇനി നട​ക്കാം. ലോ​ക​പി​താ​വായ ഈശ്വ​രൻ പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചാൽ ഇതി​ല​ധി​ക​മൊ​ന്നും ചെ​യ്യാൻ കഴി​യി​ല്ല.’

ലോ​ക​പി​താ​വായ ഈശ്വ​രൻ പ്ര​ത്യ​ക്ഷി​ഭ​വി​ച്ചാൽ ഇതി​ല​ധി​ക​മൊ​ന്നും ചെ​യ്യാൻ കഴി​യി​ല്ല. എന്നു കേ​ട്ട​പ്പോൾ തന്റെ കാ​ര്യം തീർ​ച്ച​പ്പെ​ട്ടു എന്ന​വൾ​ക്ക് മന​സ്സി​ലാ​യി. അവൾ ഇങ്ങ​നെ മന്ത്രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു കു​ഴ​ഞ്ഞു​വീ​ണു, ‘ദയ!’

ഴാവേർ പുറം തി​രി​ച്ചു.

പൊ​ല്ലി​സ്സു​കാർ അവ​ളു​ടെ കൈ​യി​ന്മേൽ പി​ടി​ച്ചു.

കു​റ​ച്ചു മുൻ​പാ​യി അങ്ങോ​ട്ട് ഒരാൾ കട​ന്നു​വ​ന്നി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, ആരും ആ വന്നാ​ളെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല. അയാൾ വാ​തി​ല​ട​ച്ചു; വാ​തി​ലി​ന്മേൽ പു​റം​ചാ​രി​നി​ന്നു; നി​രാ​ശ​ത​യോ​ടു​കു​ടിയ ഫൻ​തീ​ന്റെ ആവ​ലാ​തി​കൾ അയാൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കേ​ട്ടു.

എഴു​ന്നേല്‍ക്കാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന ആ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട സ്ത്രീ​യു​ടെ മേൽ പട്ടാ​ള​ക്കാർ കൈ​വെ​ച്ച ഉടനെ അയാൾ നി​ഴ​ലിൽ​നി​ന്നു വെ​ളി​ച്ച​ത്തേ​ക്കു വന്നു പറ​ഞ്ഞും: ‘നില്‍ക്ക​ണേ ഒരു നി​മി​ഷം.’

ഴാ​വേര്‍ തല​യു​യർ​ത്തി, മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നെ കണ്ട​റി​ഞ്ഞു, ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ മു​ഷി​ച്ചി​ലോ​ടു​കു​ടിയ ഒരു​ത​രം പരു​ങ്ങ​ലോ​ടെ ഉപ​ച​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു: മാ​പ്പു​ത​ര​ണേ, മി​സ്റ്റർ മെയർ.’

മി​സ്റ്റർ മെയർ’ എന്ന വാ​ക്കു​കൾ ഫൻ​തീ​ന്റെ മട്ടി​ന്ന് അഭൂ​ത​പൂർ​വ​മായ ഒരു മാ​റ്റം വരു​ത്തി. അവൾ നി​ല​ത്തു​നി​ന്നു പൊ​ട്ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ട ഒരു ഭൂ​തം​പോ​ലെ ഒരു ചാ​ട്ട​ത്തിൽ ചാ​ടി​യെ​ണീ​റ്റു, രണ്ടു കൈ​കൊ​ണ്ടും പട്ടാ​ള​ക്കാ​രെ തട്ടി​നീ​ക്കി, ഒരാൾ​ക്കും തടയാൻ ഇട​കി​ട്ടു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പാ​യി മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്ന്, ഒര​മ്പ​ര​ന്ന മട്ടിൽ മെയറെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘ഹാ! അപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളാ​ണ് മൊ​സ്സ്യു മെയർ!’

ഉടനെ അവള്‍ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു; അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്ത് ഒരു തു​പ്പു തു​പ്പി.

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ മുഖം തു​ട​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു: ‘ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ ഴാവേർ, ഈ സ്ത്രീ​യെ വി​ട്ട​യ​യ്ക്കൂ.’

ഭ്രാ​ന്തു പി​ടി​ക്കു​ക​യാ​യി എന്നു ഴാവേർ നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. ആ സമ​യ​ത്ത്, അയാൾ താൻ ഒരി​ക്ക​ലും അനു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത അത്ര​യും ശക്തി​മ​ത്തു​ക്ക​ളായ വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളെ വഴി​ക്കു​വ​ഴി​യേ, അടി​യോ​ട​ടി എന്ന മട്ടിൽ, സഹി​ച്ചു​വ​രി​ക​യാ​ണ്. വഴി​യിൽ അല​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു സ്ത്രീ മെ​യ​റു​ടെ മു​ഖ​ത്തു തു​പ്പു​ന്ന​തു കാണുക എന്ന കാ​ര്യം, സാ​ഹ​സ​മേ​റിയ മനോ​രാ​ജ്യ​ഗ​തി​ക​ളിൽ​പ്പോ​ലും ഉണ്ടാ​വു​മെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​പോ​യാൽ അതൊ​രീ​ശ്വ​ര​ദോ​ഷ​മാ​യി കരു​തു​മാ​റ്, അത്ര​യും പൈ​ശാ​ചി​ക​മാ​ണ്. നേ​രെ​മ​റി​ച്ചു, തന്റെ ആലോ​ച​ന​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ​വെ​ച്ച് ആ സ്ത്രീ ആരാ​ണെ​ന്നും ഈ മെയർ ആരാ​യി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നും അയാൾ ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​മായ താ​ര​ത​മ്യ വി​വേ​ച​നം ചെ​യ്തു നോ​ക്കി; ആ തട്ടി​ച്ചു​നോ​ക്ക​ലി​ന്നി​ട​യിൽ, ഈ കഴി​ഞ്ഞ അഭൂ​ത​പൂര്‍വ​മായ അക്ര​മ​പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്ക് ഒരു വി​ഷ​മ​മ​ല്ലാ​ത്ത സമാ​ധാ​നം—എന്താ​ണെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ—ഭയ​പ്പാ​ടോ​ടു​കൂ​ടെ, അയാൾ കു​റ​ച്ചൊ​ന്നു നി​ഴ​ലി​ച്ചു കണ്ടു. പക്ഷേ, ആ മെയർ, ആ മജി​സ്ട്രേ​ട്ട്, ശാ​ന്ത​ഭാ​വ​ത്തിൽ മുഖം തു​ട​ച്ച് ഈ സ്ത്രീ​യെ വി​ട്ട​യ​യ്ക്കു’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ട​പ്പോൾ, അയാൾ​ക്ക് ഏതാ​ണ്ട് അമ്പ​ര​പ്പി​ന്റെ ഒരു ലഹരി കയറി; വി​ചാ​രി​ക്കാ​നും സം​സാ​രി​ക്കാ​നും ഒരേ​വി​ധം അയാൾ​ക്കു വയ്യാ​താ​യി; സം​ഭ​വി​ച്ചേ​ക്കാ​വു​ന്ന അമ്പ​ര​പ്പി​ന്റെ ആക​ത്തു​ക​യൊ​ക്കെ കവി​ഞ്ഞു. അയാൾ മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല​യാ​യി.

ഒട്ടും കു​റ​ഞ്ഞ പരി​ഭ്ര​മ​ത്തെ​യ​ല്ല ഈ വാ​ക്കു​കൾ ഫൻ​തീ​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ള​വും ഉണ്ടാ​ക്കി​വി​ട്ട​ത്. അവൾ നഗ്ന​മായ തന്റെ കൈ​യു​യർ​ത്തി, തല തി​രി​ഞ്ഞു​വീ​ഴാൻ പോ​കു​ന്ന ഒരാ​ളെ​പ്പോ​ലെ അടു​പ്പി​ന്റെ തീ​ക്കെ​ടു​ത്തി​യ​ന്ത്ര​ത്തെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു. ഏതാ​യാ​ലും അവൾ ചു​റ്റും നോ​ക്കി; ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ, തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന​വി​ധം, അവൾ പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി:

‘വി​ട്ട​യ​യ്ക്കുക! എന്നെ പോവാൻ സമ്മ​തി​ച്ചു! ഞാൻ ആറു​മാ​സ​ത്തേ​ക്കു തടവിൽ പോ​കേ​ണ്ടാ. അതാ​രു​പ​റ​ഞ്ഞു? അതാ​രും പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കാൻ വഴി​യി​ല്ല. ഞാൻ ശരി​യാ​യി കേ​ട്ടി​ല്ല. ആ ചെ​കു​ത്താ​നായ മെയർ അതു പറ​യി​ല്ല! നി​ങ്ങ​ളാ​ണോ, എന്റെ നല്ലാ​ളായ മൊ​സ്സ്യു ഴാവേർ, എന്നെ വി​ട്ട​യ​യ്ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞ​ത്? ഹാ, ഇതു നോ​ക്കു! ഞാൻ പറയാം; അപ്പോൾ എന്നെ വി​ട്ട​യ​യ്ക്കാൻ സമ്മ​തി​ക്കും. ആ ഒരു മെ​യ​റാ​കു​ന്ന ചെ​കു​ത്താൻ, ആ ഒരു മെ​യ​റാ​കു​ന്ന തന്ത​ക്ക​ഴു​വേ​റി, ആണ് ഇതി​ന്നൊ​ക്കെ ഹേതു. ആലോ​ചി​ച്ചു​നോ​ക്കു, മൊ​സ്സ്യു ഴാവേർ. എന്നെ ആ മനു​ഷ്യന്‍ അട്ടി​പ്പു​റ​ത്താ​ക്കി! പണി​മു​റി​യിൽ ഇരു​ന്നു കണ്ട​വ​രെ ദു​ഷി​ക്കു​ന്ന ഒരു​കൂ​ട്ടം ചേ​ട്ട​പ്പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ കാരണം. അതൊരു ദു​ഷ്ട​ത​യ​ല്ലെ​ങ്കിൽ, പി​ന്നെ എന്താ​ണ്? മര്യാ​ദ​യോ​ടു​കൂ​ടി പ്ര​വർ​ത്തി​ന​ട​ത്തു​ന്ന ഒരു സാ​ധു​സ്ത്രീ​യെ പണി​യിൽ​നി​ന്നു പി​രി​ക്കുക: പി​ന്നെ, അതിൽ​പ്പി​ന്നെ എനി​ക്കൊ​ന്നും സമ്പാ​ദി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല; എന്നി​ട്ടാ​ണ് ഈ കഷ്ട​പ്പാ​ടൊ​ക്കെ വന്ന​ത്. ഒന്നാ​മ​ത് ഈ പൊ​ല്ലീ​സ് വകു​പ്പിൽ​പ്പെ​ട്ട മാ​ന്യ​ന്മാർ ഒരു കാ​ര്യ​മാ​ണ് പരി​ഷ്കാ​ര​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ട​ത്; തട​വു​പു​ള്ളി​ക​ളു​ടെ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​രാ​റെ​ടു​ക്കു​ന്ന വരെ​ക്കൊ​ണ്ടു സാ​ധു​ക്ക​ളെ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കാൻ സമ്മ​തി​ക്ക​രു​ത്. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം, കേൾ​ക്കൂ: ഒരുവൾ ഉൾ​ക്കു​പ്പാ​യം തു​ന്നി ദി​വ​സ​ത്തിൽ പന്ത്ര​ണ്ടു സൂ വീതം സമ്പാ​ദി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു കു​റ​ഞ്ഞ ഒമ്പ​തു സൂ​വാ​കു​ന്നു; അതു; കി​ട്ടി​യാൽ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാൻ വയ്യാ. പി​ന്നെ എന്താ​ണാ​വാൻ കഴി​യുക, അതാ​വു​ക​യേ നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ളു. എന്നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ള​മാ​ണെ​ങ്കിൽ എനി​ക്കു കൊ​സെ​ത്തു​ണ്ട്; ഒരു ധൂർ​ത്ത​യാ​യി​ത്തീ​രാ​തെ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലെ​ന്നു വന്നു. അപ്പോൾ കണ്ടി​ല്ലേ, ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണ് ആ ഒരു മെ​യ​റാ​കു​ന്ന കഴു​വേ​റി ഈ ഗ്ര​ഹ​പ്പി​ഴ​യൊ​ക്കെ വരു​ത്തി​ത്തീർ​ത്ത​ത്. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ ഞാൻ കാ​പ്പി​പ്പീ​ടി​ക​യു​ടെ മുൻ​പിൽ വെ​ച്ച് ആ മാ​ന്യ​ന്റെ തൊ​പ്പി ചവി​ട്ടി​ക്കേ​ടു​വ​രു​ത്തി; പക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹം മഞ്ഞിൻ​ക​ട്ട കൊ​ണ്ട് എന്റെ ഉടു​പ്പാ​കെ കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​താ​ക്കി​യി​രു​ന്നു; സ്ത്രീ​ക​ളായ ഞങ്ങൾ​ക്കു വൈ​കു​ന്നേ​രം ഉടു​ക്കാൻ ഒരു പട്ടു​ടു​പ്പു മാ​ത്ര​മേ ഉണ്ടാ​വു. ഞാൻ കൽ​പി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി ഒന്നും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന് ഇപ്പോൾ കണ്ടി​ല്ലേ വാ​സ്ത​വ​മാ​ണ്, മൊ​സ്ത്യു ഴാവേർ; എന്നേ​ക്കാൾ എത്ര​യോ ചീത്ത സ്ത്രീ​കൾ എന്നെ​ക്കാ​ള​ധി​കം സു​ഖ​മാ​യി​ട്ടു കഴി​യു​ന്ന​തു ഞാൻ എവി​ടെ​യും കാ​ണു​ന്നു​ണ്ട്. ഹാ, മൊ​സ്സ്യു ഴാവേർ, എന്നെ വി​ട്ട​യ​യ്ക്കാൻ കല്പന കൊ​ടു​ത്ത​ത് നി​ങ്ങ​ളാ​ണ്, അല്ലേ? അന്വേ​ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ, എന്റെ ഹോ​ട്ട​ലു​ട​മ​സ്ഥ​നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കൂ; ഞാൻ ഇപ്പോൾ വാടക ശരി​ക്കു കൊ​ടു​ക്കാ​റു​ണ്ട്; ഞാൻ തി​ക​ച്ചും മര്യാ​ദ​ക്കാ​രി​യാ​ണെ​ന്ന് അവർ പറയും. ഹാ! എന്റെ ഈശ്വ​രാ! ഞാൻ മാ​പ്പു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. അടു​പ്പി​ന്റെ തീ​ക്കെ​ടു​ത്തി​യ​ന്ത്ര​ത്തെ ഞാൻ അറി​യാ​തെ തൊ​ട്ടു​പോ​യി; അത് അതിനെ പു​ക​ച്ചു.’

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ അവ​ളു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളെ​ല്ലാം അത്യ​ന്തം ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചു കേ​ട്ടു. അവൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്ക് അയാൾ തന്റെ മാര്‍ക്കു​പ്പാ​യ​ത്തിൽ തപ്പി​നോ​ക്കി, പണ​സ്സ​ഞ്ചി പു​റ​ത്തേ​ക്കെ​ടു​ത്തു തു​റ​ന്നു. അതിൽ ഒന്നു​മി​ല്ല. അതയാൾ കു​പ്പാ​യ​ക്കീ​ശ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഇട്ടു. അയാൾ ഫൻ​തീ​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: ‘നി​ങ്ങൾ​ക്ക് എന്തു കട​മു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണ് പറ​ഞ്ഞ​ത്?’

ഴാ​വേ​റി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു​മാ​ത്രം നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ഫൻതീൻ മെയറെ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി: ‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടാ​യി​രു​ന്നോ സം​സാ​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്?” എന്നി​ട്ടു, പട്ടാ​ള​ക്കാ​രെ നോ​ക്കി പറ​ഞ്ഞു: ‘അപ്പോൾ, കൂ​ട്ട​രേ, നി​ങ്ങൾ, ഞാ​ന​യാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്ത് എന്തു തു​പ്പു തു​പ്പി, കണ്ടു​വോ? ഒരു മെ​യ​റാ​വു​ന്ന തന്ത​ക്ക​ഴു​വേ​റി, നി​ങ്ങൾ എന്നെ ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ വരു​ന്നു, അല്ലേ? എനി​ക്കു നി​ങ്ങ​ളെ ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും ഭയ​മി​ല്ല. എനി​ക്കു മൊ​സ്സ്യു ഴാ​വേ​റെ ഭയ​മു​ണ്ട്. എനി​ക്ക് എന്റെ നല്ലാ​ളായ മൊ​സ്സ്യു ഴാ​വേ​റെ ഭയ​മു​ണ്ട്.’

ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞ്, അവൾ പി​ന്നേ​യും ഇൻ​സ്പെ​ക്ട​രെ നോ​ക്കി ആരം​ഭി​ച്ചു: ‘എങ്കി​ലും മി​സ്റ്റർ ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ, നീതി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​ത് ആവ​ശ്യ​മാ​ണ്, അതേ, മി​സ്റ്റർ ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ, നി​ങ്ങൾ നീ​തി​മാ​നാ​ണെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​യാം. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ സാ​ര​മി​ല്ല: ഒരാൾ നേ​ര​മ്പോ​ക്കി​നു​വേ​ണ്ടി ഒരു സ്ത്രീ​യു​ടെ പു​റ​ത്തു മഞ്ഞു വാ​രി​യി​ടു​ന്നു; ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ അതു കണ്ടു ചി​രി​ക്കു​ന്നു; ആളു​കൾ​ക്ക് എന്തെ​ങ്കി​ലും ഒരു വി​നോ​ദം വേണം; പി​ന്നെ ഞങ്ങൾ— അതോ ഞങ്ങൾ നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അവരെ വി​നോ​ദി​പ്പി​ക്കു​വാ​നു​ള്ള​വ​രാ​ണ​ല്ലോ. അപ്പോ​ഴെ​യ്ക്ക് അതാ,നി​ങ്ങൾ വരു​ന്നു; നി​ങ്ങൾ​ക്കു സമാ​ധാ​ന​ര​ക്ഷ​ചെ​യ്യേ​ണ്ട ചു​മ​ത​ല​യു​ണ്ട​ല്ലോ; തെ​റ്റു ചെയ്ത സ്ത്രീ​യെ നി​ങ്ങൾ പി​ടി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്നു; പക്ഷേ കു​റ​ച്ചാ​ലോ​ചി​ച്ച​പ്പോൾ, നി​ങ്ങൾ ഒരു നല്ലാ​ളാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട്, എന്നെ വി​ട്ട​യ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു പറ​ഞ്ഞു. അത് എന്റെ കു​ട്ടി​യെ വി​ചാ​രി​ച്ചു ചെ​യ്ത​താ​ണ്; ഞാൻ ആറു​മാ​സം തടവിൽ പെ​ട്ടാൽ, അവളെ നോ​ക്കാൻ ആരു​മി​ല്ലാ​താ​വു​മ​ല്ലോ. ‘ഒന്നു​ണ്ടു, തെ​റി​ച്ചി​പ്പെ​ണ്ണേ, ഇനി ഇതു ചെ​യ്യ​രു​ത്.’ ഹാ, ഞാൻ ഇനി ഇത് ചെ​യ്യി​ല്ല, മൊ​സ്സ്യു ഴാവേർ, ഇനി അവർ​ക്ക് ഇഷ്ട​മു​ള്ള​തെ​ല്ലാം എന്നെ ചെ​യ്തോ​ട്ടെ; ഞാൻ അന​ങ്ങി​ല്ല. പക്ഷേ ഇന്നു, നി​ങ്ങള്‍ കണ്ടി​ല്ലേ, എനി​ക്കു വേ​ദ​ന​യാ​യി; അതാണ് ഞാൻ, കര​ഞ്ഞു​പോ​യ​ത്. ആ മാ​ന്യൻ എന്റെ മേൽ മഞ്ഞു വാ​രി​യി​ടു​മെ​ന്നു ഞാൻ ഒട്ടും സം​ശ​യി​ച്ചി​ല്ല; പി​ന്നെ, ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, എനി​ക്കു സു​ഖ​മി​ല്ല; എനി​ക്കൊ​രു ചു​മ​യു​ണ്ട്; എന്റെ വയ​റ്റിൽ കത്തി​യെ​രി​യു​ന്ന ഒരു​രുള ഉള്ള​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നും; വൈ​ദ്യൻ പറ​യു​ന്നു, ‘സൂ​ക്ഷി​ച്ചോ​ളു.’ ഇവിടെ ഒന്നു തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കു, കൈ​യൊ​ന്നു തരു; പേ​ടി​ക്കാ​നി​ല്ല—ഇവി​ടെ​യാ​യി​ട്ടാ​ണ്.’

അവ​ളു​ടെ കര​ച്ചിൽ മാറി; അവ​ളു​ടെ സ്വരം ഓമ​നി​ക്കൂ​ന്ന ഒന്നാ​യി; ഴാ​വേ​റു​ടെ പരു​ക്കൻ​കൈ പി​ടി​ച്ച് അവൾ തന്റെ മി​നു​ത്ത​തും വെ​ളു​ത്ത​തു​മായ കഴു​ത്തിൽ വെ​ച്ചു; പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടു​കൂ​ടി അയാളെ നോ​ക്കി.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അവൾ തന്റെ മാ​റി​മ​റി​ഞ്ഞ ഉടു​പ്പു​കൾ നേ​രെ​യാ​ക്കി, പാ​വാ​ട​യു​ടെ ഞെ​റി​ക​ളെ​ല്ലാം താ​ഴ​ത്തെ​യ്ക്കി​ട്ടു —നി​ല​ത്തൂ​ടെ നീ​ന്തിയ സമ​യ​ത്ത് അത് ഏക​ദേ​ശം മു​ട്ടു​വ​രെ പൊ​ന്തി​യി​രു​ന്നു; ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തി​ലും സൌ​ഹാർ​ദ്ദ​പൂർ​വ​മായ ഒരാം​ഗ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യും പട്ടാ​ള​ക്കാ​രോ​ട് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞും​കൊ​ണ്ട് വാ​തില്‍ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു: മക്ക​ളേ, മൊ​സ്സ്യു ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ എന്നെ വിടാൻ പറ​ഞ്ഞു; ഞാ​നി​താ പോണു.’

അവൾ വാ​തി​ലി​ന്റെ സാ​ക്ഷ​മേൽ കൈ​വെ​ച്ചു; ഒര​ടി​കൂ​ടി വെ​ച്ചാൽ, അവൾ നി​ര​ത്തി​ന്മേ​ലാ​യി.

അതേ​വ​രെ ഴാവേർ നി​വർ​ന്ന്, അന​ങ്ങാ​തെ, നി​ല​ത്തേ​ക്കു സു​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ട്, ഇള​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു മറ്റെ​വി​ടെ​യോ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി സ്ഥാ​പി​ക്കാൻ നിർ​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു പ്ര​തി​മ​പോ​ലെ, അവിടെ നി​ല​യാ​യി​രു​ന്നു. സാ​ക്ഷ​യു​ടെ ശബ്ദം അയാളെ ഉണർ​ത്തി, രാ​ജ​കീ​യ​മായ അധി​കാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി—കാ​ട്ടു​മൃ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്കില്‍ കൊ​ടും​ക്രു​ര​വും പ്രാ​യം​ചെ​ന്ന ഒരു നി​സ്സാ​ര​നി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ അറു​ദു​ഷ്ട​മാ​കു​മാ​റ് അധി​കാ​രം എത്ര​മേൽ നി​കൃ​ഷ്ട​സ്ഥി​തി​യി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങു​ന്നു​വോ അത്ര​മേൽ അത്യ​ധി​കം അപ​ക​ട​സൂ​ച​ക​മായ ഒരു ഭാ​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി— അയാൾ തല​യു​യർ​ത്തി.

‘സർ​ജ്ജ​ന്റ്.’ അയാൾ ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു. ‘ആ തേ​വി​ടി​ശ്ശി​പ്പെ​ണ്ണ് കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​തു കാ​ണു​ന്നി​ല്ലേ? അവളെ വി​ട്ട​യ​യ്ക്കാൻ ആർ പറ​ഞ്ഞു തന്നോ​ട്?’

‘ഞാൻ, ‘ മദ​ലി​യെൻ പറ​ഞ്ഞു.

ഴാ​വേ​റു​ടെ ഒച്ച കേ​ട്ട​പ്പോൾ ഫൻതീൻ ചൂളി; ഒരു കള്ളൻ കട്ടു കൈ​യി​ലാ​ക്കിയ സാ​ധ​ന​ത്തെ വേ​ണ്ടെ​ന്നു വെ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, അവൾ സാ​ക്ഷ​യിൽ​നി​ന്നു കൈ​യെ​ടു​ത്തു. മദ​ലി​യെ​ന്റെ ശബ്ദം കേ​ട്ട​പ്പോൾ അവൾ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി; അതു മുതൽ അവൾ ഒന്നും മി​ണ്ടു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല; ഇഷ്ടം​പോ​ലെ ശ്വാ​സം കഴി​ക്കാൻ കൂടി ധൈ​ര്യ​മി​ല്ലാ​താ​യി; പക്ഷേ, അപ്പ​പ്പോൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​താ​രോ അത​നു​സ​രി​ച്ചു അവ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം മദ​ലി​യെ​ന്റെ മേൽ​നി​ന്നു ഴാ​വേ​റു​ടെ മേ​ലേ​ക്കും ഴാ​വേ​റു​ടെ മേൽ​നി​ന്നു മദ​ലി​യെ​ന്റെ മേ​ലേ​ക്കു​മാ​യി അല​ഞ്ഞു​ന​ട​ന്നി​രു​ന്നു. ഫൻ​തീ​നെ വി​ട്ട​യ​യ്ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള മെ​യ​റു​ടെ ആവ​ശ്യം കേ​ട്ട​തി​ന്നു​ശേ​ഷം. പട്ടാ​ള​മേ​ലു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നോ​ട് ആവിധം കല്പി​ക്കാൻ ഒരു​ങ്ങ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഴാ​വേർ​ക്ക് സാ​മാ​ന്യ​ത്തി​ല​ധി​കം ശു​ണ്ഠി വന്നി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണ്. മെ​യ​റു​ടെ സാ​ന്നി​ധ്യ​ത്തെ മറ​ക്ക​ത്ത​ക്ക ഒരു നി​ല​യിൽ അയാൾ എത്തി​പോ​യോ? ഏതു ‘മേ​ല​ധി​കാര’ത്തിൽ​നി​ന്നും അങ്ങ​നെ​യൊ​രു കല്പന കൊ​ടു​ത്തു എന്നു വരാൻ വയ്യെ​ന്നും, മെയർ, അതു​ദ്ദേ​ശി​ക്കാ​തെ, എന്തോ മറ്റൊ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​താ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും അയാൾ ഒടു​വിൽ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​യോ? അതോ, കഴി​ഞ്ഞ ചില മണി​ക്കു​റു​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ ഉണ്ടാ​യി​ക്ക​ണ്ട ന്യാ​യ​വി​രു​ദ്ധ​ത​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു നോ​ക്കു​മ്പോൾ, മഹ​ത്ത​ര​ങ്ങ​ളായ തീർ​പ്പു​കൾ ചെ​യ്യു​ന്ന​ത് ആവ​ശ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും, ചെ​റു​തി​നെ വലു​താ​ക്കു​ന്ന​ത് കൂ​ടാ​തെ കഴി​യാ​ത്ത ഒന്നാ​യി എന്നും, പൊ​ല്ലീ​സ്സൊ​റ്റു​കാ​രൻ മജി​സ്രേ​ട്ടാ​യി രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും, ഒരു പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാ​രൻ പോയി ഒരു നീ​തി​ന്യാ​യ​പ്ര​വർ​ത്ത​ക​നാ​യി​ത്തീർ​ന്നേ പറ്റൂ എന്നും, അത്ര​യ​ല്ല, ഈ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത അപ​ക​ട​സ്ഥി​തി​യിൽ സമാ​ധാ​നം, നിയമം, സദാ​ചാ​രം, ഭര​ണാ​ധി​കാ​രം, സാ​മു​ദാ​യി​ക​വ്യ​വ​സ്ഥ മു​ഴു​വ​നും​ത​ന്നെ, തന്നിൽ, ഴാ​വേ​റിൽ, മൂർ​ത്തീ​ഭ​വി​ച്ചാ​ണ് നി​ല്ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നും​കൂ​ടി വി​ചാ​രി​ച്ചു​വോ?

അതെ​ങ്ങ​നെ​യാ​യാ​ലും നാ​മി​പ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ കേ​ട്ട​വി​ധം, മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ഞാൻ എന്ന വാ​ക്ക് ഉച്ച​രി​ച്ച​തോ​ടു​കു​ടി ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ ഴാവേർ വി​ളർ​ത്തു ചു​ണ​കെ​ട്ടു കറു​ത്ത ചു​ണ്ടു​ക​ളോ​ടും, നി​രാ​ശത കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഭാ​വ​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി അവ്യ​ക്ത​മാ​യൊ​രു വി​റ​യാ​ലും അഭൂ​ത​പൂർ​വ​മാ​യൊ​രു ക്ഷോ​ഭ​ത്താ​ലും ദേഹം മു​ഴു​വ​നും തു​ള്ളി​ക്കൊ​ണ്ട മെ​യ​റു​ടെ നേരേ തി​രി​ഞ്ഞു, കീ​ഴ്പോ​ട്ടു നോ​ക്കിയ നോ​ട്ട​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഒരു ദൃ​ഡ​സ്വ​ര​ത്തിൽ, ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു: ‘മൊ​സ്സ്യു മെയർ പാ​ടി​ല്ല.’

എന്തു​കൊ​ണ്ട്?’

‘ഈ ചേട്ട ഒരു പൌരനെ അവ​മാ​നി​ച്ചു.’

‘ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ ഴാവേർ,’ ശാ​ന്ത​വും സന്തോ​ഷ​ക​ര​വു​മായ ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ മെയർ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘കേൾ​ക്കു. നി​ങ്ങൾ ഒരു സത്യ​വാ​നാ​ണ്; കാ​ര്യം നി​ങ്ങ​ളെ പറ​ഞ്ഞു മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​വാൻ എനി​ക്കു മടി​യി​ല്ല. വാ​സ്ത​വ​സ്ഥി​തി ഇതാണ്: നി​ങ്ങൾ ഈ സ്ത്രീ​യെ പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​രു​ന്ന സമ​യ​ത്ത് ഞാൻ ആ വഴിയെ പോ​യി​രു​ന്നു; ചി​ല​രൊ​ക്കെ അപ്പോ​ഴും അവിടെ നി​ന്നി​രു​ന്നു; ഞാ​ന​ന്വേ​ഷി​ച്ചു, സക​ല​വും മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ആ പൌ​ര​നാ​ണ് തെ​റ്റു ചെ​യ്താൾ; വേ​ണ്ട​വി​ധം നട​ത്ത​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു പൊ​ല്ലീ​സ് സൈ​ന്യം അയാ​ളെ​യാ​ണ് കയ്യാ​മം വെ​യ്ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​ത്.’

ഴാവേർ തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു; ‘ഈ അസ​ത്ത് ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ മൊ​സ്സ്യു മെയറെ അവ​മാ​നി​ച്ചു.’

‘അത് എന്റെ കാ​ര്യ​മാ​ണ്, മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ പറ​ഞ്ഞും: ‘എന്നെ അവ​മാ​നി​ച്ചു എന്നു​ള്ള​ത് ഞാ​നാ​ണാ​ലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​ത് എന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. അതി​നെ​പ്പ​റ്റി എനി​ക്കി​ഷ​ട​മു​ള്ള​തു ചെ​യ്യാം.’

‘മൊ​സ്സ്യു മെയർ, എനി​ക്കു മാ​പ്പു​ത​ര​ണം. ആ അവ​മാ​നം തട്ടി​യ​തു മൊ​സ്സ്യു മെ​യർ​ക്ക​ല്ല, ഭര​ണ​നി​യ​മ​ത്തി​നാ​ണ്.’

ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ ഴാവേർ,’ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു, ‘സർ​വ്വോ​ത്കൃ​ഷ്ട​മായ നിയമം മന​സ്സ​ക്ഷി​യാ​ണു്. ഞാൻ ഈ സ്ത്രീ പറ​ഞ്ഞ​തൊ​ക്കെ കേ​ട്ടു: ഞാൻ ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​യാം.’

എനി​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ, മി​സ്റ്റർ മെയർ, ഞാൻ കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.

ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു ചെ​യ്തു മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കൂ.’

‘ഞാൻ എന്റെ മുറ പറ​യു​ന്ന​തി​നെ ചെ​യ്യു​ന്നു. ഈ സ്ത്രീ ആറു മാസം തടവിൽ കി​ട​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ മുറ കല്പി​ക്കു​ന്ന​ത്.’

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ശാ​ന്ത​ഭാ​വ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘നല്ല​വ​ണ്ണം സൂ​ക്ഷി​ച്ചോ​ളൂ; ഈ സ്രതീ ഒരു ദി​വ​സ​വും തട​വ​നു​ഭ​വി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല.’

ഈ തീർ​പ്പു കേ​ട്ട​പ്പോൾ, ഴാവേർ മെ​യ​റു​ടെ നേരെ ഒരു തു​ള​ഞ്ഞു​ക​യ​റു​ന്ന നോ​ട്ടം നോ​ക്കി; അയാൾ ഇങ്ങ​നെ, എന്നാൽ അത്യ​ന്തം ബഹു​മാ​ന​മ​യ​മായ ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു.

മൊ​സ്സ്യു മെ​യ​റോ​ട് ഏതിർ പറ​യേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​തിൽ ഞാൻ വ്യ​സ​നി​ക്കു​ന്നു: എന്റെ ജീ​വ​കാ​ല​ത്തിൽ ഇതാ​ദ്യ​ത്തെ തവ​ണ​യാ​ണ്; എങ്കി​ലും ഞാൻ എന്റെ അധി​കാ​ര​സീ​മ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് നി​ല്ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു പറ​യു​വാൻ അനു​വ​ദി​ക്ക​ണം. മൊ​സ്സ്യു മെയർ ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന സ്ഥി​തി​ക്ക്, ആ മാ​ന്യ​ന്റെ കാ​ര്യം മാ​ത്ര​മേ ഞാൻ പറ​യു​ന്നു​ള്ളു. ഞാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഈ സ്ത്രീ ഭര​ണാ​ധി​കാ​രി​സ​ഭാം​ഗ​ങ്ങ​ളെ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പാൻ അവ​കാ​ശി​യും, മൈ​താ​ന​ത്തി​ന്റെ മു​ക്കു മു​ഴു​വ​നും ചെ​ല്ലു​മാ​റു മൂ​ന്നു നി​ല​യിൽ ആകെ ചെ​ത്തു​ക​ല്ലു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​ക്കിയ ആ ഒരു ജനാ​ല​പ്പു​റം തട്ടു​ള്ള വീ​ടി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥ​നു​മായ മൊ​സ്സ്യു ബാ​മ​ത്ത​ബ്ബാ​യു​ടെ മേല്‍ക്കി​ട്ടു​കേ​റി. ഇതൊ​ക്കെ ലോ​ക​ത്തിൽ കു​റ​ച്ചു വി​ല​യു​ള്ള​താ​ണ്! അതെ​ന്താ​യാ​ലും, മൊ​സ്സ്യു മെയർ, ഇതു പൊ​ല്ലീ​സ്സ​ധി​കാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ പെ​ട്ട​താ​ണ്; അതു​കൊ​ണ്ട് എന്റെ ചു​മ​ത​ല​യാ​ണ്; ഞാൻ ഈ സ്ത്രീ​യെ, ഫൻ​തീ​നെ, വി​ട്ട​യ​യ്ക്കി​ല്ല.’

ഉടനെ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ കൈ​കെ​ട്ടി, അതേ​വ​രെ പട്ട​ണ​ത്തിൽ ഒരാ​ളും കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു സഗൌ​ര​വ​സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘പട്ട​ണ​പ്പൊ​ല്ലീ​സ്സി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച കാ​ര്യ​മാ​ണ് നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​ത്. ക്രി​മി​നൽ വി​ചാ​ര​ണ​യ്ക്കു​ള്ള നി​യ​മ​ത്തിൽ ഒമ്പ​തും പതി​നൊ​ന്നും പതി​ന​ഞ്ചും ഇരു​പ​ത്താ​റും വകു​പ്പു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട്, ഞാ​നാ​ണ് വി​ധി​ക്ക​ധി​കാ​രി. ഈ സ്ത്രീ​യെ വി​ട്ട​യ​യ്ക്ക​ണ​മെ​ന്നു ഞാൻ വി​ധി​ക്കു​ന്നു.’

ഴാവേർ ഒര​വ​സാ​ന​ക്ക​യ്യെ​ടു​ക്കാൻ നി​ശ്ച​യി​ച്ചു: ‘പക്ഷേ, മൊ​സ്സ്യു മെയർ— ‘ന്യാ​യം നോ​ക്കാ​തെ തട​ങ്ങൽ ചെ​യു​ന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി 1793 ഡി​സം​ബർ 13൦ തീ​യ​തി​യ​ത്തെ നി​യ​മ​ത്തിൽ 81-ഠം നമ്പർ വകു​പ്പു വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കാൻ ഞാ​നാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു.’

‘മൊ​സ്സ്യു മെയർ, ഞാ​നൊ​ന്നു പറ​യ​ട്ടെ’

‘ഒര​ക്ഷ​ര​വും ഇനി പാ​ടി​ല്ല.’

‘പക്ഷേ’

‘പു​റ​ത്തു പോവൂ.’ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ പറ​ഞ്ഞു.

ഒരു റഷ്യൻ ഭട​നെ​പ്പോ​ലെ ഴാവേർ നി​വർ​ന്നു​നി​ന്ന് ഒരു ഭാ​വ​ഭേ​ദ​മി​ല്ലാ​തെ ഈ അടി മാ​റു​കാ​ട്ടി മേ​ടി​ച്ചു. അയാൾ മെ​യ​റു​ടെ മുൻ​പിൽ നി​ലം​തൊ​ട്ടു, പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു.

ഫൻതീൻ വാ​തില്‍ക്കൽ​നി​ന്നു മാറി; കട​ന്നു​പോ​കു​മ്പോൾ അയാളെ അവൾ തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

ഏതാ​യാ​ലും, അവളും ഒര​ഭൂ​ത​പൂർ​വ​മായ സം​ഭ്ര​മ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണ്. മത്സ​രി​ക്കു​ന്ന രണ്ട​ധി​കാ​ര​ശ​ക്തി​കൾ​ക്ക് താൻ ഒരു കല​ഹ​വി​ഷ​യ​മാ​യ​ത് അവൾ കണ്ടു. തന്റെ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ, തന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തെ, തന്റെ ആത്മാ​വി​നെ, തന്റെ കു​ട്ടി​യെ, കൈയിൽ പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള രണ്ടാ​ളു​കൾ തമ്മിൽ, തന്റെ കൺ​മുൻ​പിൽ​വെ​ച്ചു. മല്ലി​ടു​ന്ന​ത് അവൾ കണ്ടു; അവരിൽ ഒരാൾ തന്നെ ഇരു​ട്ടി​ലേ​ക്കു വലി​ക്കു​ന്നു; മറ്റേ​യാൾ തന്നെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​ക്കു വീ​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു. ഭയ​പ്പാ​ടി​ന്റെ അതി​ശ​യോ​ക്തി​ക​ളി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ, അവൾ​ക്ക് ഈ യു​ദ്ധ​ത്തിൽ ഈ രണ്ടു പേർ രണ്ടു വലി​യാ​ളു​ക​ളാ​യി തോ​ന്നി. ഒരാൾ തന്റെ ചെ​കു​ത്താ​നെ​പ്പോ​ലെ​യും മറ്റെ​യാൾ തന്റെ ദേ​വ​ദു​ത​നെ​പ്പോ​ലെ​യും സം​സാ​രി​ച്ചു. ദേ​വ​ദൂ​തൻ ചെ​കു​ത്താ​നെ ജയി​ച്ചു; എന്നാൽ അത്ഭു​താ​ത്ഭു​തം! ഈ ദേ​വ​ദൂ​തൻ, ഈ മോ​ക്ഷ​ദൻ ആര? താൻ വെ​റു​ക്കു​ന്ന അതേ മനു​ഷ്യൻ, തന്റെ എല്ലാ കഷ്ട​പ്പാ​ടു​കൾ​ക്കും കാ​ര​ണ​ഭൂ​ത​നെ​ന്നു കരു​തി​പ്പോ​ന്ന മെയർ, ആ മദ​ലി​യെൻ! ഇതാണ് അവളെ കി​ടു​കി​ടെ വി​റ​പ്പി​ച്ച​ത്. എന്ന​ല്ല, അത്ര​യും വല്ലാ​ത്ത വി​ധ​ത്തിൽ താൻ അയാളെ അവ​മാ​നി​ച്ചു​വി​ട്ട അതേ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലാ​ണ് തന്നെ അയാൾ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​ത്! അപ്പോൾ, തനി​ക്കു തെ​റ്റി​യെ​ന്നു​ണ്ടോ? താൻ ആത്മാ​വി​നെ മു​ഴു​വ​നും മാ​റ്റ​ണ​മോ? അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ; അവൾ വി​റ​ച്ചു. അവൾ പക​ച്ചു നി​ന്നു കേ​ട്ടു; അവൾ മി​ഴി​ച്ചും​കൊ​ണ്ട നോ​ക്കി; മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ഓരോ വാ​ക്കും പറ​യു​മ്പോൾ അവ​ളു​ടെ ദ്വേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ നി​ബി​ഡ​ത​കൾ തക​രു​ക​യും താനേ അലി​ഞ്ഞു​പോ​ക​യും, എന്ന​ല്ല ആഹ്ലാ​ദ​വും വി​ശ്വാ​സ​വും സ്നേ​ഹ​വു​മാ​കു​ന്ന എന്തോ സോ​ന്മേ​ഷ​വും അനിർ​വാ​ച്യ​വു​മായ ഒന്നു മന​സ്സിൽ ഉദി​ച്ചു​വ​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​യി തോ​ന്നി.

ഴാവേർ പോ​യ​പ്പോൾ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ അവളെ നോ​ക്കി. കരയാൻ ഇഷ്ട​പ്പെ​ടാ​ത്ത​വ​നും സം​സാ​രി​ക്കാൻ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ന്ന​വ​നു​മായ ഒരു ഗൌ​ര​വ​ശാ​ലി​യെ​പ്പോ​ലെ, ഒരു ദൃ​ഡ​സ്വ​ര​ത്തിൽ അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു:

നി​ങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞ​തു ഞാൻ കേ​ട്ടു. നി​ങ്ങൾ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച കാ​ര്യം ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. അത് വാ​സ്ത​വ​മാ​ണെ​ന്ന് ഞാൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു; അത് വാ​സ്ത​വ​മാ​ണെ​ന്ന് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു. എന്റെ വ്യ​വ​സാ​യ​ശാ​ല​യിൽ​നി​ന്നു നി​ങ്ങൾ പി​രി​ഞ്ഞ കഥ തന്നെ ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ എന്തു​കൊ​ണ്ട് എന്നെ അറി​യി​ച്ചി​ല്ല? പക്ഷേ ഇതാ, നോ​ക്കൂ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കട​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഞാൻ തീർ​ത്തു​ത​രും; നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​യെ ഞാൻ വരു​ത്തും, അല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങ​ളെ അങ്ങോ​ട്ടു പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കാം, നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ഇവി​ടെ​യോ പാ​രി​സ്സി​ലോ, അല്ലെ​ങ്കിൽ ഇഷ്ട​മു​ള്ളേ​ട​ത്തു പാർ​ക്കാം. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​യേ​യും നി​ങ്ങ​ളേ​യും രക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട ഭാരം ഞാ​നേല്‍ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ, ഇഷ്ട​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ഇനി യാ​തൊ​രു പ്ര​വൃ​ത്തി​യും എടു​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള പണ​മെ​ല്ലാം ഞാൻ തരും. ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി നി​ങ്ങൾ​ക്കു മര്യാ​ദ​യോ​ടെ സു​ഖ​മാ​യി കഴി​യാ​റാ​ക്കാം. കേൾ​ക്കു! ഈ പറ​യു​ന്ന​തെ​ല്ലാം വാ​സ്ത​വ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ— ഒരി​ക്ക​ലും ഞാനതു സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നി​ല്ല—നി​ങ്ങൾ ഈശ്വ​ര​ദൃ​ഷ്ട്യാ സു​ശീ​ല​യും പരി​ശു​ദ്ധ​യും തന്നെ​യാ​ണ്. അയ്യോ പാവം!’

ഇതു ഫൻ​തീ​ന്നു സഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​തിൽ എത്ര​യോ അധി​ക​മാ​യി. കൊ​സെ​ത്തി​നെ കി​ട്ടുക! ഈ അവ​മാ​ന​ക​ര​മായ ജീ​വി​ത​ത്തെ വിടുക. കൊ​സ​ത്തു​മാ​യി സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തോ​ടും സമ്പ​ത്തോ​ടും സു​ഖ​ത്തോ​ടും മാ​ന്യ​ത​യോ​ടും​കൂ​ടി കഴി​യുക!

അവ​ളു​ടെ കഷ്ട​പ്പാ​ടി​ന്റെ നടു​ക്കു സ്വർ​ഗ​ത്തി​ലേ​തായ ഈ സത്യ​സ്ഥി​തി​ക​ളെ​ല്ലാം പെ​ട്ടെ​ന്നു​ദി​ച്ചു​വ​രുക! അവ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചി​രു​ന്ന ആ മനു​ഷ്യ​നെ അവൾ അന്തം​വി​ട്ട തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി; പി​ന്നീ​ട് ഇങ്ങ​നെ രണ്ടോ മു​ന്നോ തേ​ങ്ങൽ തേ​ങ്ങാൻ മാ​ത്ര​മേ അവ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞു​ള്ളു. ‘ഹാ! ഹാ! ഹാ!’

അവ​ളു​ടെ കൈയും കാലും കു​ഴ​ഞ്ഞു; അവൾ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്റെ മുൻ​പിൽ മു​ട്ടു​കു​ത്തി; തടയാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പാ​യി അവൾ തന്റെ കൈ പി​ടി​ച്ച് അതിനെ ചും​ബി​ച്ച​താ​യി അയാൾ കണ്ടു.

ഉടനെ അവൾ മോ​ഹാ​ല​സ്യ​പ്പെ​ട്ടു.