ഒരു ദിവസം രാ​വി​ലെ, മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ആപ്പീ​സ്സു​മു​റി​യി​ലി​രു​ന്നു. താൻ മോ​ങ്ഫെര്‍മി​യെ​യ്ക്കു പോ​കു​വാൻ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണെ​ങ്കി​ലോ എന്നു​വെ​ച്ചു ഉദ്യോ​ഗ​സം​ബ​ന്ധി​ക​ളായ അടി​യ​ന്ത​ര​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം മുൻ​കൂ​ട്ടി തീർ​ത്തു​വെ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ പൊ​ല്ലീ​സ്സിൻ​സ്പെ​ക്ടർ ഴാവേർ കാണാൻ വന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന് ഒരാൾ വന്ന​റി​യി​ച്ചു. ഈ പേരു കേ​ട്ട​പ്പോൾ ഒരു രസ​ക്ഷ​യ​മു​ണ്ടാ​കാ​തെ കഴി​പ്പാൻ മദ​ലി​യെ​നെ​ക്കൊ​ണ്ട് സാ​ധി​ച്ചി​ല്ല. പൊ​ല്ലീ​സ്ക​ച്ചേ​രി​യിൽ​വെ​ച്ചു​ണ്ടായ സം​ഭ​വ​ത്തി​നു ശേഷം ഴാവേർ എപ്പോ​ഴും മെയറെ കാ​ണാ​തെ കഴി​ക്കു​യാ​യി​രു​ന്നു പതിവ്; മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ അയാളെ പി​ന്നെ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല.

‘വരാൻ പറയു,’ മെയർ പറ​ഞ്ഞു.

ഴാവേർ അക​ത്തേ​ക്ക് വന്നു.

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ കൈയിൽ തൂ​വ​ലോ​ടു​കൂ​ടി, രാ​ജ​വീ​ഥി​ക​ളിൽ​വെ​ച്ചു പൊ​ല്ലീ​സ് നി​യ​മ​ങ്ങൾ ലം​ഘി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി അന്വേ​ഷ​ണം ചെ​യ്യാ​നേർ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ കമ്മീ​ഷ​ന്റെ വി​ചാ​ര​ണ​ക​ള​ട​ങ്ങി​യ​തും ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു മറി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​തും ചില വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ങ്ങൾ കു​റി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​മായ ‘ഘോ​ഷ​വാ​റി’ൽ നി​ന്നു കണ്ണെ​ടു​ക്കാ​തെ, തി​യ്യി​ന്റെ അടു​ത്തു​ള്ള തന്റെ ഇരി​പ്പി​ട​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ ഇരി​ക്കു​ന്നു. ഴാവേർ വന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു വെ​ച്ച് അദ്ദേ​ഹം തന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി നിർ​ത്തി​യി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന് ആ സാ​ധു​വായ ഫൻ​തീ​നെ​പ്പ​റ്റി വി​ചാ​രി​ക്കാ​തി​രി​പ്പാൻ വയ്യാ; അതു​കൊ​ണ്ട് അല്പം മര്യാ​ദ​ക്കു​റ​വു കാ​ണി​ച്ചാൽ​ക്കൂ​ടി തര​ക്കേ​ടി​ല്ലെ​ന്ന് അദ്ദേ​ഹം കരുതി.

മെയറെ കണ്ടു ഴാവേർ ബഹു​മാ​ന​പൂർ​വം ഉപ​ച​രി​ച്ചു വന്ദി​ച്ചു; ഇരി​പ്പു ഴാ​വേർ​ക്കു പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞും​കൊ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മെയർ ആ വന്നാ​ളു​ടെ നേരെ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​യി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം ആ ‘ഘോ​ഷ​വാ​റി’ൽ അവി​ട​വി​ടെ കു​റി​ച്ചും​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

ഴാവേർ രണ്ടു​മു​ന്ന​ടി അക​ത്തേ​ക്കു ചെ​ന്നു; ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ, അവിടെ നി​ന്നു.

ഴാ​വേ​റു​മാ​യി ഏതെ​ങ്കി​ലും പരി​ച​യ​മു​ള്ള ഒരു മു​ഖ​ല​ക്ഷ​ണ​ജ്ഞൻ—അതേ, പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ചൊ​ല്പ​ടി​യിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന ഈ കാ​ട്ടു​കാ​ട​നെ റോം​കാ​ര​നേ​യും സ്പാർ​ട്ട​ക്കാ​ര​നേ​യും ക്രി​സ്തു​മത സന്ന്യാ​സി​യേ​യും സേ​വ​ക​മു​ഖ്യ​നേ​യും കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു​ണ്ടാ​ക്കിയ ഈ ഒരു സത്ത്വ​ത്തെ, ഒരു നുണ പറയാൻ വയ്യാ​ത്ത ഈ ഒറ്റു​കാ​ര​നെ, യാ​തൊ​രു കു​ള​ങ്ക​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഈ പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാ​ര​നെ, വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള മു​ഖ​ല​ക്ഷ​ണ​ജ്ഞൻ— അയാൾ​ക്കു മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്റെ നേരെ നി​ഗൂ​ഢ​വും ചി​ര​ലാ​ളി​ത​വു​മാ​യു​ള്ള വെ​റു​പ്പും, ഫൻതീൻ വി​ഷ​യ​മാ​യി അയാ​ളും മെ​യ​റും​കൂ​ടി ഉണ്ടായ ശണ്ഠ​യും മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള അങ്ങ​നെ ഒരു മു​ഖ​ല​ക്ഷ​ണ​ജ്ഞ​നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അയാൾ—ഴാ​വേ​റെ ആ നി​മി​ഷ​ത്തിൽ ഒന്നു പരീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന​പ​ക്ഷം, നി​ശ്ച​യ​മാ​യും, ഇങ്ങ​നെ വി​ചാ​രി​ക്കും: ‘എന്തു പറ്റി​പ്പോ​യി?’ ആ സ്പ​ഷ്ട​വും സത്യ​പ​ര​വും നി​ഷ്ക​പ​ട​വും ആർ​ജ്ജ​വ​യു​ക്ത​വും നി​ഷ്ഠൂ​ര​വും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മായ മന​സ്സാ​ക്ഷി​യോ​ടു പരി​ച​യ​മു​ള്ള ആർ​ക്കും, ഴാവേർ ആ സമ​യ​ത്തു മന​സ്സിൽ​വെ​ച്ച് എന്തോ മഹ​ത്തായ ഒരു ശണ്ഠ കഴി​ഞ്ഞു​വ​രു​ക​യാ​ണെ​ന്നു ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ബോ​ധ​പ്പെ​ടും. മു​ഖ​ഭാ​വ​ത്തി​ലി​ല്ലാ​ത്ത യാ​തൊ​ന്നും ഴാ​വേ​റു​ടെ ആത്മാ​വി​ലി​ല്ല. വി​കാ​രാ​വേ​ഗ​മു​ള്ള​വർ​ക്കു സാ​മാ​ന്യ​മാ​യു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, അയാൾ​ക്കും ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ മാറും. അതി​ല​ധി​കം സവി​ശേ​ഷ​വും അത്ഭു​ത​ക​ര​വു​മായ ഒരു മു​ഖ​ഭാ​വം അയാൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. അക​ത്തു കടന്ന ഉടനെ, വൈരമോ ദേ​ഷ്യ​മോ അവി​ശ്വാ​സ​മോ ലേ​ശം​പോ​ലു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു നോ​ട്ട​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ മദ​ലി​യെ​നെ ഉപ​ച​രി​ച്ചു; മെയർ ഇരി​ക്കു​ന്ന ചാ​രു​ക​സാ​ല​യിൽ നി​ന്നു കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി പി​ന്നി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അയാൾ അവിടെ നി​ന്നു; തി​ക​ച്ചും നി​വർ​ന്ന്, ഏതാ​ണ്ട് അനു​സ​ര​ണ​ശീ​ല​ത്തെ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഒരു നി​ല്പിൽ, ഒരി​ക്ക​ലും സൗ​മ്യ​നാ​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നും എപ്പോ​ഴും ക്ഷ​മാ​ശീ​ല​നു​മായ ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്റെ നീ​ര​സ​മ​യ​വും ആഭി​ജാ​ത്യ​പ​ര​വു​മായ ഒരു പരു​പ​രു​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി, അയാൾ അങ്ങ​നെ നി​ന്നു; ഒര​ക്ഷ​ര​വും മി​ണ്ടാ​തെ അന​ങ്ങു​ക​കൂ​ടി ചെ​യ്യാ​തെ, ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വ​മായ വി​ന​യ​ത്തോ​ടും ക്ഷോ​ഭ​ര​ഹി​ത​മായ കീ​ഴ്‌​വ​ണ​ക്ക​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി, ശാ​ന്ത​നാ​യി, സഗൗ​ര​വ​നാ​യി, കൈയിൽ തൊ​പ്പി​യോ​ടു​കൂ​ടി, കണ്ണു​ക​ളെ കീ​ഴ്പോ​ട്ടു തൂ​ക്കി​യി​ട്ടു. മേ​ല​ധി​കാ​രി​യു​ടെ മുൻ​പിൽ നില്‍ക്കു​ന്ന ഒരു പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​ന്റേ​യും വി​ധി​കർ​ത്താ​വി​ന്റെ മുൻ​പിൽ നില്‍ക്കു​ന്ന ഒരു കു​റ്റ​ക്കാ​ര​ന്റേ​യും മധ്യ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷം കലർ​ന്നു, മെ​യർ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​വാൻ നല്ല മന​സ്സു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ അയാൾ കാ​ത്തു. ഒരാൾ​ക്കു സം​ബ​ന്ധി​പ്പി​ക്കു​വാൻ തോ​ന്നു​ന്ന എല്ലാ മനോ​വൃ​ത്തി​ക​ളും എല്ലാ സ്മ​ര​ണ​കൾ​കൂ​ടി​യും ആ മനു​ഷ്യ​നിൽ​നി​ന്നു പോ​യ്പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കരി​ങ്ക​ല്ലു​പോ​ലെ കൂ​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​തും ഒന്നും ഉള്ളി​ലേ​ശാ​ത്ത​തു​മായ അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്ത് ഒരു കു​ണ്ഠി​ത​ത്തി​ന്റെ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നി​ന്റെ​യും ചി​ഹ്ന​മി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ രൂപം ആക​പ്പാ​ടെ താ​ഴ്മ​യേ​യും സ്ഥി​ര​ത​യേ​യും സധൈ​ര്യ​വും അനിർ​വാ​ച്യ​വു​മായ നി​രാ​ശ​ത​യേ​യും ചു​റ്റും വീശി.

ഒടു​വിൽ മെയർ തുവൽ വെ​ച്ചു. പകുതി തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. ‘അപ്പോൾ! എന്തു​ള്ളു എന്താ വി​ശേ​ഷം?’

ആലോ​ച​ന​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം ഒരു​മി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ്, ഴാവേർ ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​ര​ത്തേ​ക്ക് ഒന്നും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല; എന്നി​ട്ടു ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ ഒരു ഗാം​ഭീ​ര്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി—എന്താ​യാ​ലും അതു ‘ശു​ദ്ധത’യെ ഒഴി​ച്ചു​നിർ​ത്തി​യി​ല്ല —അയാൾ പറ​ഞ്ഞും: ‘മി​സ്റ്റർ മെയർ, ഇതാണ് കാ​ര്യം; ഒരു കു​റ്റം നട​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.’

‘എന്തു കു​റ്റം?’

‘ഭര​ണാ​ധി​കാ​രി​ക​ളു​ടെ ഒരു കീ​ഴ്ജീ​വ​ന​ക്കാ​രൻ ഒരു വി​ധി​കർ​ത്താ​വി​നെ, എത്ര​യും സഗൗ​ര​വ​മാ​യി വി​ചാ​രി​ക്കേ​ണ്ട​വി​ധ​ത്തിൽ അനാ​ദ​രി​ച്ചു. ഈ വിവരം ഇവിടെ അറി​യി​ക്കു​വാ​നാ​ണ് ഞാൻ വന്ന​ത്; അത് എന്റെ മു​റ​യാ​ണ​ല്ലോ.’

‘ആരാണ് ആ കീ​ഴ്ജീ​വ​ന​ക്കാ​രൻ?’ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

‘ഞാൻ.’ ഴാവേർ പറ​ഞ്ഞു.

‘നി​ങ്ങൾ?’

‘ഞാൻ.’

‘ആ കീ​ഴ്ജീ​വ​ന​ക്കാ​ര​നെ​പ്പ​റ്റി ആവ​ലാ​തി​പ്പെ​ടു​വാൻ കാരണം കി​ട്ടിയ വി​ധി​കർ​ത്താ​വ് ആരാണ്?’

‘നി​ങ്ങൾ. മൊ​സ്സ്യു മെ​യര്‍.’

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ചാ​രു​ക​സാ​ല​മേൽ നി​വർ​ന്നി​രു​ന്നു.

ഒരു സഗൗ​ര​വ​മായ ഭാ​വ​ത്തോ​ടു​കു​ടി​യും അപ്പോ​ഴും കീ​ഴ്പോ​ട്ടു നോ​ക്കി ക്കൊ​ണ്ടും ഴാവേർ തു​ടർ​ന്നു: ‘മൊ​സ്സ്യു മെയർ, മേ​ല​ധി​കാ​രി​ക​ളോ​ടാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട് എന്നെ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു പി​രി​പ്പി​ച്ചു​ത​രു​വാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ട​പേ​ക്ഷി​ക്കാ​നാ​ണ് ഞാൻ വന്നി​ട്ടു​ള്ള​ത്.’

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ അമ്പ​ര​പ്പു​കൊ​ണ്ടു വായ തു​റ​ന്നു.

ഴാവേർ അയാളെ തട​ഞ്ഞു: ‘ഞാൻ രാ​ജി​യെ​ഴു​തി കൈ​യിൽ​ത്ത​ന്നാൽ പോരെ എന്നു നി​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ക്കു​മാ​യി​രി​ക്കും: പക്ഷേ, അതു പോരാ. രാജി വെ​ക്കു​ന്ന​തു മാ​ന​മു​ള്ള പണി​യാ​ണ്. ഞാൻ എന്റെ മുറ തെ​റ്റി​ച്ചു; എനി​ക്കു ശിക്ഷ കി​ട്ട​ണം; എന്നെ അട്ടി​പ്പു​റ​ത്താ​ക്ക​ണം.’

കു​റ​ച്ചിട മി​ണ്ടാ​തെ നി​ന്ന​തി​നു​ശേ​ഷം അയാൾ തു​ടർ​ന്നു: ‘മൊ​സ്സ്യു മെയർ, എന്നോ​ട് അന്നു നി​ങ്ങൾ അന്യാ​യ​മാ​യി കഠിനത കാ​ണി​ച്ചു. ഇന്നു ന്യാ​യ​മാ​യി അതു ചെ​യ്യൂ.’

‘ആട്ടെ, നി​ല്ക്കൂ! എന്തി​ന്?’ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞും ‘ഇതെ​ന്തു വി​ഡ്ഡി​ത്ത​മാ​ണ്? ഇതി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​മെ​ന്ത്? എന്നോ​ടു നി​ങ്ങൾ എന്തു കു​റ്റം ചെ​യ്തു? നി​ങ്ങൾ എന്തു കാ​ണി​ച്ചു? എന്നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം നി​ങ്ങൾ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ച തെ​റ്റെ​ന്താ​ണ്? നി​ങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളെ​ത്ത​ന്നെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു; നി​ങ്ങ​ളെ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു മാ​റ്റി​ക്കി​ട്ട​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ട്—’

‘ആട്ടി​യ​യ​യ്ക്ക​ണം.’

’ആട്ടി​യ​യ​യ്ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ട്; അങ്ങ​നെ​യാ​വ​ട്ടെ. നല്ല​ത്. എനി​ക്കു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.’

‘മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ത്ത​രാം.’

ഴാവേർ തന്റെ നെ​ഞ്ഞി​ന്റെ അടി​ത്ത​ട്ടിൽ​നി​ന്ന് ഒരു ദീർ​ഘ​ശ്വാ​സ​മി​ട്ടു; അപ്പോ​ഴും നീ​ര​സ​ത്തോ​ടും കു​ണ്ഠി​ത​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ തു​ട​ങ്ങി; മി​സ്റ്റർ മെയർ, ആറാ​ഴ്ച​യ​ക്കു മു​മ്പ്, ആ സ്ത്രീ​യെ​സ്സും​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ണ്ടായ ലഹ​ള​കാ​ര​ണം എനി​ക്കു വല്ലാ​തെ ശു​ണ്ഠി പി​ടി​ച്ചു; ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു വി​രോ​ധ​മാ​യി അറി​വു​കൊ​ടു​ത്തു.’

എനി​ക്കു വി​രോ​ധ​മാ​യി അറിവു കൊ​ടു​ത്തു?’

‘പാ​രീ​സ്സി​ലു​ള്ള പൊ​ല്ലീ​സ് സൈ​ന്യാ​ദ്ധ്യ​ക്ഷ​ന്റെ അടു​ക്കൽ.’

ഴാ​വേ​റെ​ക്കാൾ ഒട്ട​ധി​കം തവണ ചി​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു: ’പൊ​ല്ലീ​സ്സി​ന്റെ അധി​കാ​ര​സീ​മ​യിൽ അനു​വാ​ദം കൂ​ടാ​തെ കടന്ന ഒരു മെ​യ​റാ​ണെ​ന്ന്?’

‘തട​വിൽ​നി​ന്നു പോന്ന ഒരു പു​ള്ളി എന്ന്.’

മെയർ കരു​വാ​ളി​ച്ചു​പോ​യി.

നോ​ട്ടം പറി​ച്ചെ​ടു​ക്കാ​തെ ഴാവേർ തു​ടർ​ന്നു: ‘ഞാൻ അങ്ങ​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചു. വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി എനി​ക്ക് അങ്ങ​നെ ഒന്നു തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു. കണ്ടാ​ല​ത്തെ ഛായ; ഫെ​വ​റോ​ളെ​യിൽ നട​ത്തിയ അന്വേ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ; നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ദേ​ഹ​ബ​ലം; വയ​സ്സ​നായ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങു​മാ​യു​ണ്ടായ സംഭവം; ഉന്നം നോ​ക്കി വെ​ടി​വെ​ക്കാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള സാ​മർ​ഥ്യം; അല്പ​മൊ​ന്നി​ഴ​ച്ചു​വെ​ക്കു​ന്ന നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കാൽ—എന്തൊ​ക്കെ​യെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ —കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​കൾ! പക്ഷേ, എന്താ​യാ​ലും ശരി, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ ഒരു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​യി കൂ​ട്ടി.’

’ഒരു—എന്തേ പേരു പറ​ഞ്ഞ​ത്?’

‘ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്. ഒരി​രു​പ​തു കൊ​ല്ലം മു​മ്പ്, ഞാൻ തു​ലോ​ങ്ങി​ലെ തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​ക്കാ​രു​ടെ കാ​വൽ​സൈ​ന്യാ​ധി​പ​നാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ കാ​ണാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന തട​വു​പു​ള്ളി​ക​ളിൽ ഒരുവൻ. ആ തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​യിൽ​നി​ന്നു വി​ട്ടു​പോ​ന്ന​തി​നു​ശേ​ഷം, ഈ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു മെ​ത്രാ​ന്റെ ചില സാ​മാ​ന​ങ്ങൾ കട്ടു എന്നാ​ണ​റി​വ്; പി​ന്നീ​ട് ആ മനു​ഷ്യൻ തെ​ണ്ടി​ന​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു കു​ട്ടി​യു​ടെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നും ഒരു മോഷണം ചെ​യ്തു; അത് ഒരു തട്ടി​പ്പ​റി​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ മനു​ഷ്യ​നെ എട്ടു കൊ​ല്ല​മാ​യി​ട്ടു കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല; എങ്ങ​നെ മറ​ഞ്ഞു എന്ന് ആർ​ക്കും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല; പൊ​ല്ലീ​സ്സ​ന്വേ​ഷ​ണം ചെ​യ്തി​രു​ന്നു എന്നു ഞാൻ കരുതി. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, ഞാൻ ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു ചെ​യ്തു. ശു​ണ്ഠി എന്നെ പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ചു! ആ തട​വു​പു​ള്ളി​യെ​ന്നു നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ഞാൻ മേ​ല​ധി​കാ​ര​ത്തിൽ അറിവു കൊ​ടു​ത്തു.’

ഇതിനു കുറേ മുൻ​പു​ത​ന്നെ തന്റെ ‘ഘോ​ഷ​വാർ’ മറി​ച്ചു​നോ​ക്കു​വാൻ ആരം​ഭി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ, തി​ക​ഞ്ഞ ഔദാ​സീ​ന്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്നി​ട്ട്, എന്തു മറു​പ​ടി കി​ട്ടി?’

‘എനി​ക്കു ഭ്രാ​ന്താ​ണെ​ന്നു.’

‘ആ?’

‘അതേ, അവർ പറ​ഞ്ഞ​തു ശരി​യാ​ണ്.’

‘നി​ങ്ങൾ വാ​സ്ത​വം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യ​തു ഭാ​ഗ്യം.’

‘മറ്റു ഗതി​യി​ല്ലാ​താ​യി; ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ കണ്ടു​കി​ട്ടി.’

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ കൈയിൽ പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന കട​ലാ​സ്സ് താഴെ വീണു; അയാൾ തല​യു​യർ​ത്തി ഴാ​വേ​റെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി; തന്റെ അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു; ‘ആഹാ!’

ഴാവേർ തു​ടർ​ന്നു: ‘ഇതാണ് സ്ഥി​തി. മി​സ്റ്റർ മെയർ. അലി-​ല്-ഹോ-ക്ലോഷർ എന്ന പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്ത് ഒരി​ട​ത്തു ഫാദർ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ എന്നു പേ​രാ​യി ഒരു കി​ഴ​വ​നു​ണ്ട​ത്രേ; അയാൾ ഒര​റു​പാ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു. ആരും അങ്ങോ​ട്ടു നോ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​തേ ഇല്ല. ആ വക​ക്കാർ എങ്ങ​നെ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്നു എന്നു​ത​ന്നെ ആർ​ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഇയ്യി​ടെ, കഴി​ഞ്ഞ ഒക്ടോ​ബർ–നവ​മ്പർ​കാ​ല​ത്ത്, ഫാദർ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വി​നെ ചില ആപ്പിൾ​പ്പ​ഴ​ങ്ങൾ കട്ടു​പ​റി​ച്ചു എന്ന സം​ഗ​തി​ക്കു പൊ​ല്ലീ​സു​കാർ പി​ടി​കൂ​ടി—അങ്ങ​നെ, എന്തെ​ങ്കി​ലു​മാ​വ​ട്ടെ, ഒരു കളവു ചെ​യ്തു; ഒരു മതിൽ കയ​റി​ക്ക​ട​ന്നു; ചില മര​ക്കൊ​മ്പു​കൾ ഒടി​ച്ചു. എന്റെ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വി​നെ പൊ​ല്ലീ​സ്സ് പി​ടി​ച്ചു. അപ്പോ​ഴും ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ കൈയിൽ ആപ്പിൾ​പ്പ​ഴ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ തെ​ണ്ടി​യെ മു​റി​യി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. ഇതു​വ​രെ, ഒരു കള്ള​ന്റെ കഥ എന്നേ ഉള്ളു, ഇവി​ടെ​യാ​ണ് ഈശ്വ​ര​വി​ധി കട​ന്നു​വ​രു​ന്ന​ത്.

‘അവി​ട​ത്തെ ജെയിൽ കേ​ടു​വ​ന്നി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട്, വി​ചാ​രണ ചെ​യ്തി​രു​ന്ന മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വി​നെ ആറാ​യി​ലെ​ക്ക​യ​ച്ചു; അവിടെ ഒരു തട​വു​പു​ര​യു​ണ്ട്. ആറാ​യി​ലു​ള്ള ആ തട​വു​പു​ര​യിൽ ബ്രവെ എന്നു പേ​രാ​യി തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​യിൽ​നി​ന്നു വി​ട്ടു​പോ​ന്ന ഒരു​വ​നു​ണ്ട്, എന്തു കാ​ര​ണ​ത്തി​ന്മേൽ എന്നെ​നി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അവനെ അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ നിർ​ത്തി​യി​രു​ന്നു; ശീ​ല​ഗു​ണം​കൊ​ണ്ട് അവനെ തട​വു​പു​ര​യിൽ ഒരു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​ക്കി. മി​സ്റ്റർ മെയർ, ആ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വി​നെ കണ്ട ഉടൻ ബ്രവെ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘ഹേ എന്ത്, ഈ മനു​ഷ്യ​നെ ഞാ​ന​റി​യു​മ​ല്ലോ. എന്റെ ചങ്ങാ​തി! ഇങ്ങോ​ട്ടൊ​ന്നു നോ​ക്കു! താൻ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​ണ​ല്ലോ’. ‘ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്! ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആരാണ്?’ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ അറി​യാ​ത്ത ഭാവം കാ​ണി​ച്ചു. ‘ഈവക കള്ള​നാ​ട്യ​മൊ​ന്നും വേ​ണ്ടാ, ബ്രു​വെ പറ​യു​ന്നു: താൻ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​ണ് തൂ​ലോ​ങ്ങി​ലെ തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്താ​യി​രു​ന്നു താൻ; അത് ഇരു​പ​തു കൊ​ല്ലം മു​മ്പാ​ണ്; നമ്മൾ അന്ന​വി​ടെ ഒരു​മി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു.’ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ അല്ലെ​ന്നു വാ​ദി​ച്ചു. ഇപ്പോൾ മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ? കേ​സ്സ് അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​ലാ​ണ്. കാ​ര്യം മു​ഴു​വൻ ഞാ​നെ​ടു​ത്തു. ഇതാണ് കണ്ടു​കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്. ഈ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ മു​പ്പ​തു​കൊ​ല്ലം മു​മ്പ് പല സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലും, വി​ശേ​ഷി​ച്ചു ഫെ​വ​റോ​ളെ​യിൽ, ഒരു മരം​വെ​ട്ടു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ ആ മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പ​റ്റി വി​വ​ര​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. വള​രെ​ക്കാ​ലം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ട് അയാളെ ഓവേർ​ങ്ങിൽ​വെ​ച്ചു പി​ന്നേ​യും കണ്ടെ​ത്തു​ന്നു; പി​ന്നെ പാ​രി​സ്സിൽ; അവിടെ അയാൾ ഒരു വണ്ടി​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു; ഒരു മക​ളു​ണ്ട്, അല​ക്കു​കാ​രി​യാ​ണ്. പക്ഷേ, അതു തെ​ളി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. എന്നാൽ കള​വു​കേ​സ്സിൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ കി​ട്ടു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആരാ​യി​രു​ന്നു? ഒരു മരം​വെ​ട്ടു​കാ​രൻ. എവിടെ? ഫെ​വ​റോ​ളെ​യിൽ. മറ്റൊ​രു സംഗതി. ഈ വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ക്രി​സ്ത്യൻ പേർ ഴാങ് എന്നാ​ണ്; അമ്മ​യു​ടേ​തു മാ​ത്തി​യോ എന്നും. അപ്പോൾ എന്താ​ണ് എളു​പ്പ​ത്തിൽ ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​ത്— തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​യിൽ നി​ന്നു വി​ട്ടു​പോ​ന്ന ഉടനെ, ആ മനു​ഷ്യൻ തന്നെ മറ​യ്ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി, അമ്മ​യു​ടെ പേർ സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം; അങ്ങ​നെ അയാൾ ഴാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വാ​യി. അയാൾ ഓവേർ​ങ്ങി​ലേ​ക്കു പോയി. ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ ഉച്ചാ​ര​ണ​ഭേ​ദ​മ​നു​സ​രി​ച്ച് ഴാങ് ഷാ​ങ്ങാ​യി—അയാൾ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വാ​യി. ഇതി​നൊ​ന്നും ആ മനു​ഷ്യൻ എതിർ പറ​യു​ന്നി​ല്ല; അതാ, അയാൾ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വാ​യി മാറി. ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​ത് ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ? ഫെ​വ​റോ​ളെ​യിൽ അന്വേ​ഷി​ച്ചു. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കു​ടും​ബം ഇപ്പോൾ അവി​ടെ​യി​ല്ല. അവ​രെ​വി​ടെ​പ്പോ​യി എന്ന് ആർ​ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അത്ത​ര​ക്കാ​രു​ടെ ഇടയിൽ ഓരോ കു​ടും​ബം പല​പ്പോ​ഴും കാ​ണാ​താ​വു​ന്നു. അന്വേ​ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി; ഫല​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. അത്ത​ര​ക്കാർ ചളി​യ​ല്ലെ​ങ്കിൽ, പൊ​ടി​യാ​ണ്. പി​ന്നെ കഥ​യു​ടെ ആരംഭം മു​പ്പ​തു കൊ​ല്ല​ത്തി​നു മു​മ്പാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ അറി​യു​ന്ന​വ​രാ​രും ഫെ​വ​റോ​ളെ​യി​ലി​ല്ല. തൂ​ലോ​ങ്ങിൽ അന്വേ​ഷി​ച്ചു. ബ്ര​വെ​യ്ക്കു പുറമേ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള തട​വു​പു​ള്ളി​കൾ രണ്ടു​പേർ മാ​ത്ര​മേ ഉള്ളൂ. കോ​ഷ്പെ​യി​ലും ഷെ​നിൽ​ദി​യു​വും; രണ്ടു ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്ത​ക്കാർ അവരെ തടവിൽ വരു​ത്തി, ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വാ​ണെ​ന്നു നടി​ക്കു​ന്ന​വ​നു​മാ​യി കൂ​ട്ടി​മു​ട്ടി​ച്ചു. അവർ​ക്കു സം​ശ​യ​മി​ല്ല; ബ്രു​വെ​യ്ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ അവർ​ക്കും അവൻ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​ണ്. അതേ പ്രാ​യം—നാ​ല്പ​ത്തി​നാ​ല്— അതേ ഉയരം, അതേ സമ്പ്ര​ദാ​യം അതേ മനു​ഷ്യൻ; ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, അത​വ​നാ​ണ്. ഇതേ സമ​യ​ത്ത​ത്രേ ഞാൻ പൊ​ല്ലീ​സ് സൈ​ന്യാ​ധ്യ​ക്ഷ​ന്നു നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ആക്ഷേ​പം എഴു​തി​യ​യ​ച്ച​ത്. എന്റെ ബു​ദ്ധി മറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഇപ്പോൾ വി​ചാ​ര​ണ​യി​ലു​ണ്ടെ​ന്നും എനി​ക്കു മറു​പ​ടി വന്നു. ആ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഇവി​ടെ​യു​ണ്ടെ​ന്നു കരു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന എന്നെ ഇത് അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തി​യോ എന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കൂ​ഹി​ക്കാം. ഞാന്‍ ആ ജഡ്ജി​യ്ക്കെ​ഴു​തി; അദ്ദേ​ഹം ‘എന്നോ​ട്’ ചെ​ല്ലാൻ പറ​ഞ്ഞു; ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വി​നെ എനി​ക്കു കാ​ട്ടി​ത്ത​ന്നു.

‘ആഹാ? മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ഇട​യ്ക്കു കേ​റി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

മു​ഖ​ത്തു യാ​തൊ​രു ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷ​വു​മി​ല്ലാ​തെ അതേ​വ​ര​ത്തെ​പ്പോ​ലെ കു​ണ്ഠി​ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഴാവേർ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞും: ‘മി​സ്റ്റർ മെയർ, സത്യം സത്യ​മാ​ണ്; ഞാൻ വ്യ​സ​നി​ക്കു​ന്നു; ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആ മനു​ഷ്യ​നാ​ണ്. എനി​ക്കും കണ്ട​പ്പോൾ മന​സ്സി​ലാ​യി.’

വളരെ താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ആരം​ഭി​ച്ചു; ‘നി​ങ്ങൾ​ക്കു തീർ​ച്ച​യു​ണ്ടോ?’

ഴാവേർ ചി​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി—തി​ക​ഞ്ഞ വി​ശ്വാ​സ​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ള്ള ആ രസ​മി​ല്ലാ​ത്ത ചിരി. ‘ഓ! തീർ​ച്ച!’

ഒരു പാ​വ​യു​ടെ മട്ടിൽ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള മര​ക്കോ​പ്പ​യിൽ​നി​ന്നു മഷി​യൊ​പ്പാൻ വെച്ച മര​പ്പൊ​ടി നു​ള്ളി​യെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ട് അയാൾ ആലോ​ച​ന​യിൽ മു​ങ്ങി കു​റ​ച്ചി​ട​നി​ന്നു; പി​ന്നീ​ടു തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്നാൽ, ഇപ്പോൾ വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ലു​ള്ള ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ കണ്ടി​ട്ടു​കൂ​ടി​യും ഞാൻ മറി​ച്ചു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​ത് എങ്ങ​നെ​യെ​ന്ന് ഇനി​യും മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ല. ഞാൻ ഈ പറ​ഞ്ഞ​തി​ന് എനി​ക്കു മാ​പ്പു​ത​ര​ണം, മി​സ്റ്റർ മെയർ.’

ആറാ​ഴ്ച മുൻപു സ്റ്റേ​ഷ​നി​ലു​ള്ള​വ​രെ​ല്ലാം കാണെ, തന്നെ അവ​മാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും തന്നോ​ടു ‘പു​റ​ത്തു​പോ​വു’ എന്നു കൽ​പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്ത ആ മനു​ഷ്യ​നോ​ടു ഴാവേർ സഗൗ​ര​വ​വും അപേ​ക്ഷാ​പ​ര​വു​മായ ഈ വാ​ക്കു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ—ഴാവേർ, ആ അഭി​മാ​ന​മേ​റിയ മനു​ഷ്യൻ, അറി​യാ​തെ തന്നെ വി​ന​യ​ത്താ​ലും പ്ര​താ​പ​ത്താ​ലും നി​റ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു—മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ അയാ​ളു​ടെ അപേ​ക്ഷ​യ്ക്ക് ഇങ്ങ​നെ ആക​സ്മി​ക​മായ ഒരു ചോ​ദ്യ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റു മറു​പ​ടി​യൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല;

‘അപ്പോൾ ആ മനു​ഷ്യൻ എന്തു പറ​യു​ന്നു?’

‘ഹാ! നി​ശ്ച​യ​മാ​യും, മി​സ്റ്റർ മെയർ, അതൊരു രസ​മി​ല്ലാ​ത്ത പണി​യാ​ണ്. അയാൾ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​ണെ​ങ്കിൽ, മുൻ​പി​ല​ത്തെ ശി​ക്ഷ​ക​ളൊ​ക്കെ ദോ​ഷ​മാ​ണ്. ഒരു മതിൽ കയ​റി​ക്ക​ട​ക്കുക, ഒരു മര​ക്കൊ​മ്പ് ഒടി​ക്കുക. ആപ്പിൾ​പ്പ​ഴ​ങ്ങൾ മോ​ഷ്ടി​ക്കുക—ഇതൊ​ക്കെ ഒരു കു​ട്ടി​യാ​ണ് ചെ​യ്ത​തെ​ങ്കിൽ വി​കൃ​തി​ത്ത​മാ​ണ്; ഒരു പ്രാ​യം ചെ​ന്ന​വ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ, തെ​റ്റാ​ണ്; ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​യാൽ കു​റ്റ​മാ​ണ്. ഭവ​ന​ഭേ​ദ​ന​വും തട്ടി​പ്പ​റി​യും—എല്ലാം അതി​ലു​ണ്ട്. പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാർ ശീലം നന്നാ​ക്കു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നൊ​ക്കെ കവി​ഞ്ഞു; അതു സെ​ഷ്യൻ​കോ​ട​തി​ക്കു​ള്ള​താ​യി; കു​റ​ച്ചു ദിവസം തടവിൽ കി​ട​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു തീ​രു​ന്ന കാ​ര്യ​മ​ല്ലാ​താ​യി; ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്തം തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​യാ​ണ് വരു​ന്ന​ത്. പി​ന്നെ, ആ തെ​ണ്ടി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കാ​ര്യം; അതും വന്നേ​ക്കു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ഗ്ര​ഹ​പ്പിഴ! പലതും വാ​ദി​ക്കാ​നു​ണ്ടാ​വും, ഇല്ലേ? ഉവ്വ്, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ​ല്ലാ​ത്ത സക​ലർ​ക്കും. പക്ഷേ, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു​പാ​യ​ക്കാര൯ നാ​യ​യാ​ണ്. ആ നി​ല​യ്ക്കാ​ണ് അവനെ ഞാൻ കണ്ട​റി​ഞ്ഞ​തും, മറ്റേ​തോ​രാൾ​ക്കാ​ണെ​ങ്കി​ലും, കാ​ര്യം അപ​ക​ട​മാ​വാൻ പോ​കു​ന്നു എന്നു തോ​ന്നാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല; ആരാ​ണെ​ങ്കി​ലും ലഹള കൂ​ട്ടും; ഉറ​ക്കെ നി​ല​വി​ളി​ക്കും—അടു​പ്പ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന പാ​ത്രം പാ​ട്ടു പാ​ടു​മ​ല്ലോ; അവൻ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​വി​ല്ല. മറ്റും മറ്റും ഇങ്ങ​നെ. പക്ഷേ, ആ മനു​ഷു​ന്ന് ഇതൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു​ത​ന്നെ തോ​ന്നി​യി​ല്ല, അവൻ പറ​യു​ന്നു: ‘ഞാൻ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വാ​ണ്,; ഞാനതു വി​ടി​ല്ല! കണ്ടാൽ ഒരു പകച്ച മട്ടു​ണ്ട്; വി​ഡ്ഡി​യാ​ണെ​ന്നു ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു; അതു വലിയ പൊ​റു​തി. ഹാ! ആ കള്ളൻ ബഹു​സ​മർ​ത​ഥ​നാ​ണ്. പക്ഷേ, അതു​കൊ​ണ്ട് ഫല​മി​ല്ല. തെ​ളി​വ​താ. നാലാൾ ആ മാ​ന്യ​നെ കണ്ട​റി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു; ആ തെ​ണ്ടി​ക്കി​ഴ​വൻ ശി​ക്ഷ​യിൽ​പ്പെ​ടും; കേ​സ്സ് ആറാ​യി​ലു​ള്ള സെ​ഷ്യൻ കോ​ട​തി​യി​ലേ​ക്ക​യ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ വാ​മൊ​ഴി കൊ​ടു​ക്കാൻ ഞാ​ന​ങ്ങോ​ട്ടു പോവും. എനി​ക്കു കല്പ​ന​യു​ണ്ട്.

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ വീ​ണ്ടും എഴു​ത്തു​മേ​ശ​യ്ക്ക​ടു​ക്ക​ലേ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു, തന്റെ ‘ഘോ​ഷ​വാ​റെ​ടു​ത്ത് ഇട​യ്ക്കു വാ​യി​ച്ചും ഇട​യ്ക്ക് എഴു​തി​യും, പണി​ത്തി​ര​ക്കു​ള്ള ഒരാ​ളെ​പ്പോ​ലെ അതി​ന്റെ ഏടുകൾ പതു​ക്കെ മറി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം ഴാ​വേ​റോ​ടു പറ​ഞ്ഞു:

‘മതി, ഴാവേർ. വാ​സ്ത​വം പറ​ഞ്ഞാൽ, ഈവക വി​വ​ര​ണ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നും എനി​ക്കു വലിയ രസം തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. നമ്മൾ സമയം കള​യു​ക​യാ​ണ്. അടി​യ​ന്ത​ര​ക്കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു​താ​നും. നി​ങ്ങൾ ഉടനെ റ്യൂ സാ​ങ്സോൾ​വിൽ കി​ഴ​ങ്ങു വില്‍ക്കു​ന്ന ബ്യൂ സോ​പി​യെ എന്ന സ്ത്രീ​യു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പോകണം. വണ്ടി​ക്കാ​രൻ പിയേർ ഷെ​ന​ലോ​ങ്ങി​ന്റെ മേൽ ആവ​ലാ​തി കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ പറയണം. ആ മനു​ഷ്യൻ ഒരു ജന്തു​വാ​ണ്; അവൻ ആ സ്ത്രീ​യേ​യും അവ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​യേ​യും ഏതാ​ണ്ടു ചതി​ച്ചു. അവനെ ശി​ക്ഷി​ക്ക​ണം. എന്നി​ട്ടു റ്യൂ മോന്തർ-​ദ്-ഷാംപിങ്ങിയിൽ മൊ​സ്സ്യു ഷാർ​സെ​ലെ​യു​ടെ അടു​ക്കൽ പോകണം. അടു​ത്ത ഭവ​ന​ക്കാർ വീ​ട്ട​രി​കി​ലേ​ക്കു മഴ​വെ​ള്ളം ഒഴു​ക്കു​ന്ന ഒരോവു വെ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യും ആ വെ​ള്ളം​കൊ​ണ്ടു തന്റെ വീ​ട്ടു​തറ പു​ഴ​ങ്ങാ​റാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യും അയാൾ ആവ​ലാ​തി പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു കഴി​ഞ്ഞാൽ, റ്യു ഗ്വി​ബോ​റി​ലു​ള്ള ദോറി വി​ധ​വ​യു​ടെ വീ​ട്ടി​ലും, റ്യൂ ദ്യുഗാറോ-​ബ്ലോങ്ങിതഃ മദാം റെ​നി​യു​ടെ വീ​ട്ടി​ലും ചെ​ന്നു പൊ​ല്ലീ​സ്സു​നി​യ​മ​ങ്ങ​ളെ ലം​ഘി​ച്ച​താ​യി എനി​ക്കു കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള വിവരം വാ​സ്ത​വ​മാ​ണോ എന്ന​ന്വേ​ഷി​ച്ച്, അറിവു തരണം. അപ്പോൾ, ഞാൻ തരു​ന്ന പണി അധി​ക​മാ​വു​ന്നു​ണ്ട്. നി​ങ്ങൾ ഇവിടെ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല​ല്ലോ? എട്ടോ പത്തോ ദി​വ​സ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ നി​ങ്ങൾ ആ ഒരു കാ​ര്യ​ത്തി​ന് ആറാ​യി​ലോ​ളം പോ​കു​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ?’

‘അത്ര താ​മ​സ​മി​ല്ല.’

‘എന്നു പോവും?’

‘കേ​സ്സു​വി​ചാ​രണ നാ​ളെ​യാ​ണെ​ന്നും ഇന്നു രാ​ത്രി​വ​ണ്ടി​ക്കു ഞാൻ പു​റ​പ്പെ​ടു​മെ​ന്നും മൊ​സ്സ്യു മെ​യ​റോ​ടു പറ​ഞ്ഞു എന്നാ​ണോർ​മ്മ.’

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നിൽ എന്തോ ഒര​വ്യ​ക്ത​മായ ചല​ന​മു​ണ്ടാ​യി.

‘അപ്പോൾ, കേ​സ്സ് എത്ര ദിവസം നി​ല​ക്കും?’

‘ഏറി​യാൽ ഒരു ദിവസം. എത്ര വൈ​കി​യാ​ലും നാളെ വൈ​കു​ന്നേ​രം വി​ധി​പ​റ​യും. പക്ഷേ, അതിനു ഞാൻ കാ​ത്തു​നില്‍ക്കി​ല്ല, തീർ​ച്ച​യാ​ണ്. എന്നെ വി​ചാ​രണ ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ, ഞാൻ പോരും.’

‘അതാണ് നല്ല​ത്’ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ പറ​ഞ്ഞു.

ഴാ​വേ​റോ​ടു പോ​വാ​മെ​ന്നു മെയർ ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു.

ഴാവേർ പോ​യി​ല്ല.

‘മി​സ്റ്റർ മെയർ, മാ​പ്പ്.’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

‘എന്താ ഇനി?’ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ കല്പി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു.

‘മി​സ്റ്റർ മെയർ, ഒരു കാ​ര്യം ബാ​ക്കി​യു​ണ്ട്; അതു ഞാ​നോർ​മ​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.’

‘എന്താ അത്?’

‘എന്നെ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു പി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന്.’

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു.

‘ഴാവേർ, നി​ങ്ങൾ ഒരു മര്യാ​ദ​ക്കാ​ര​നാ​ണ്. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ തെ​റ്റി​നെ വലു​താ​ക്കു​ക​യാ​ണ്. എന്ന​ല്ല, ഇത് എന്നെ​മാ​ത്രം സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന ഒരു കു​റ്റ​മാ​ണ്. ഴാവേർ, നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ഉദ്യോ​ഗ​ത്താ​ഴ്ച​യ​ല്ല, കയ​റ്റ​മാ​ണ് കി​ട്ടേ​ണ്ട​ത്. നി​ങ്ങൾ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തി​ലി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണ് എന്റെ ആഗ്ര​ഹം.’

ഴാവേർ തന്റെ നി​ഷ്ക​പ​ട​നേ​ത്ര​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി; അവ​യു​ടെ അഗാ​ധ​ത​യ്ക്കു​ള്ളിൽ വളരെ പരി​ഷ്കൃ​ത​മ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ശു​ദ്ധ​വും കടു​പ്പ​മു​ള്ള​തു​മായ അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സാ​ക്ഷി പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു; അയാൾ ഒരു ശാ​ന്ത​സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘മി​സ്റ്റർ മെയർ, അതെ​നി​ക്കു സമ്മ​തി​ക്കു​വാൻ വയ്യാ.’

‘ഞാൻ ഒന്നു​കൂ​ടി പറ​യു​ന്നു,’ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു, ‘അത് എന്നെ സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​മാ​ണ്.’

ഴാവേർ തന്റെ വി​ചാ​ര​ത്തെ മാ​ത്രം ഗൗ​നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു:

‘വലു​താ​ക്കി വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു എന്നാ​ണെ​ങ്കിൽ, അതി​ല്ല. ഞാ​നാ​ലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​തു പറയാം; ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ അന്യാ​യ​മാ​യി സം​ശ​യി​ച്ചു. അതു സാ​ര​മി​ല്ല, മേ​ലേ​യു​ള്ള​വ​രെ​പ്പ​റ്റി സം​ശ​യി​ക്കു​ന്ന​ത് ഒരു ദു​ഷ്പ്ര​യോ​ഗ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും, സംശയം വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുക എന്ന​തു ഞങ്ങ​ളു​ടെ അവ​കാ​ശ​മാ​ണ്. പക്ഷേ, തെ​ളി​വൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ, തൽ​ക്കാ​ല​ത്തെ ഒരു ശു​ണ്ഠി​കൊ​ണ്ടു, പക​രം​വീ​ട്ടു​വാൻ​വേ​ണ്ടി, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ, ഒരു മാ​ന്യ​നെ, ഒരു നഗ​ര​മു​ഖ്യ​നെ, ഒരു ന്യാ​യാ​ധി​പ​തി​യെ, തട​വു​പു​ള്ളി​യെ​ന്ന് ആക്ഷേ​പി​ച്ചു! അതു ഗൗ​ര​വ​മു​ള്ള​താ​ണ്; വളരെ ഗൗ​ര​വ​മു​ള്ള​താ​ണ്. നി​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ഞാൻ, ഭര​ണാ​ധി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു ചട്ടു​കം, ഭര​ണാ​ധി​കാ​ര​ത്തെ അവ​മാ​നി​ച്ചു! എന്റെ കീ​ഴു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രിൽ ആരെ​ങ്കി​ലു​മാ​ണ് ഞാ​നി​ച്ചെ​യ്ത​തു ചെ​യ്തി​രു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ, ആ മനു​ഷ്യൻ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തി​ലി​രി​ക്കാ൯ അർ​ഹ​ന​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു,ഞാൻ പി​രി​ച്ചു​ക​ള​യും; അപ്പോൾ? നില്‍ക്കൂ, മി​സ്റ്റർ മെയർ; ഒരു വാ​ക്കു​കൂ​ടി പറ​യ​ട്ടെ, എന്റെ ജീ​വ​കാ​ല​ത്തി​നു​ള്ളിൽ പല​പ്പോ​ഴും ഞാൻ മറ്റു​ള്ള​വ​രോ​ടു കഠി​ന​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. അതു ന്യാ​യ​മാ​ണ്. എന്റെ ആ പ്ര​വൃ​ത്തി ശരി​യാ​ണ്. ഇപ്പോൾ എന്നോ​ടു ഞാൻ ആവിധം കഠിനത കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ഇതു​വ​രെ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ന്യാ​യ​മെ​ല്ലാം അന്യാ​യ​മാ​യി​ത്തീ​രും. എനി​ക്ക് അന്യ​രോ​ടു​ള്ള​തി​ല​ധി​കം എന്നോ​ടു ദയ കാ​ണി​ക്കാൻ പാ​ടു​ണ്ടോ? ഇല്ല! എന്ത്! എന്നെ​യി​ല്ല. മറ്റു​ള്ള​വ​രെ​മാ​ത്രം ശി​ക്ഷി​ക്കുക എന്നാ​യാൽ ഞാൻ പി​ന്നെ എന്തി​നാ​ണ്! ഞാൻ ശുദ്ധ തെ​മ്മാ​ടി​യാ​യി​ല്ലേ? ‘ആ തെ​മ്മാ​ടി ഴാവേർ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന​ത് ശരി​യാ​വും. മി​സ്റ്റർ മെയർ, നി​ങ്ങൾ എന്നോ​ടു ദയ കാ​ണി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന് എനി​ക്കാ​ഗ്ര​ഹ​മി​ല്ല; നി​ങ്ങൾ മറ്റു​ള്ള​വ​രോ​ടു ദയ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ട്, എനി​ക്ക് ദ്വേ​ഷ്യം വന്നി​ട്ടു​ണ്ട് എനി​ക്ക് അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല. ഒരു പൗ​ര​നോ​ടെ​തി​രാ​യി ഒരു തേ​വ​ടി​ശ്ശി​യെ, ഒരു മെ​യ​റോ​ടെ​തി​രാ​യി ഒരു പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാ​ര​നെ, ലോ​ക​ത്തിൽ ഉയർ​ന്ന നി​ല​യ്ക്കു​ള്ള ഒരാ​ളോ​ടെ​തി​രാ​യി താ​ഴ്‌​ന്ന നി​ല​യ്ക്കു​ള്ള ഒരാളെ, താ​ങ്ങി​നിർ​ത്തു​ന്ന ദയ ശരി​യായ ദയ​യ​ല്ലെ​ന്നു ഞാൻ പറ​യു​ന്നു. ഇത്ത​രം ദയ​യാ​ണ് സാ​മു​ദാ​യി​ക​സ​ന്ധി​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം വേർ​പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​ത്. എന്റെ ഈശ്വര! ദയ കാ​ണി​ക്കാൻ എളു​പ്പ​ത്തിൽ സാ​ധി​ക്കും; ന്യാ​യം വി​ടാ​തി​രി​ക്കാ​നാ​ണ് പ്ര​യാ​സം. ആട്ടെ, ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​തു​പോ​ലെ, ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു നി​ങ്ങ​ളെ​ങ്കിൽ ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു ദയ കാ​ണി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല—എനി​ക്കു ചെ​യ്തു​കൂ​ടാ! നി​ങ്ങൾ​ക്കു കാ​ണാ​മാ​യി​രു​ന്നു! മി​സ്റ്റർ മെയർ, മറ്റൊ​രാ​ളോ​ടു ഞാൻ ഏതു​വി​ധം പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​മോ, അതേ​വി​ധം ഞാൻ എന്നോ​ടു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്ക​ണം. ഞാൻ കു​റ്റ​ക്കാ​രെ പി​ടി​ച്ചൊ​തു​ക്കു​മ്പോൾ, തെ​മ്മാ​ടി​ക​ളു​ടെ നേരെ ശക്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി പാ​ഞ്ഞു​ക​യ​റു​മ്പോൾ, പല​പ്പോ​ഴും ഞാൻ എന്നോ​ടു തന്നെ​യാ​യി പറ​യാ​റു​ണ്ട്, ‘നി​യ്യൊ​ന്നു പത​റി​യാൽ, ഒരു തെ​റ്റു കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു നീ​യെ​ന്റെ കൈയിൽ വന്നാൽ, കഴി​ഞ്ഞു നി​ന്റെ കഥ!’ ഞാൻ പത​റി​പ്പോ​യി; തെ​റ്റു കാ​ണി​ച്ച​തി​നു ഞാൻ എന്നെ പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അത്ര​യും ചീത്ത! ഞാൻ വന്നു എന്നെ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നൊ​ഴി​വാ​ക്കി, ‘എന്റെ ശമ്പ​ളം തീർ​ത്തു, എന്നെ ആട്ടി​യ​യ​ച്ചു! നല്ല​ത്. എനി​ക്കു കയ്യു​ണ്ട്. ഞാൻ കൃഷി ചെ​യ്യും; എനി​ക്കു രണ്ടും വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ല. മി​സ്റ്റർ മെയർ, ഉദ്യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഗു​ണ​ത്തി​ന് ഇങ്ങ​നെ ഒന്നു ചെ​യ്തു​കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​താ​വ​ശ്യ​മാ​ണ്. ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ ഴാ​വേ​റെ പണി​യിൽ​നി​ന്ന് പി​രി​ക്കു​ക​യേ എനി​ക്കു വേ​ണ്ടു.’

ഇതെ​ല്ലാം അയാൾ, അഹ​ങ്കാ​ര​ത്തോ​ടും വണ​ക്ക​ത്തോ​ടും നി​രാ​ശ​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി​യെ​ങ്കി​ലും വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടും ഇട​ക​ലർ​ന്ന ഒരു സ്വ​ര​ത്തി​ലാ​ണ് പറ​ഞ്ഞ​ത്. ആ സ്വ​ര​വി​ശേ​ഷം, സത്യ​സ​ന്ധ​നും അസാ​ധാ​ര​ണ​നു​മായ ഈ മനു​ഷ്യൻ അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ ഒരു മഹി​മാ​വി​നെ ഉള​വാ​ക്കി.

‘ആലോ​ചി​ക്കാം,’ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ പറ​ഞ്ഞു.

മെയർ കൈ നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു.

ഴാവേർ പി​ന്നോ​ക്കം വാ​ങ്ങി​പ്പോ​യി; ഒരു സം​ഭ്രാ​ന്ത​സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘മാ​പ്പ്, മി​സ്റ്റർ മെയർ, പക്ഷേ, ഇതു പാ​ടി​ല്ല. ഒരു മെയർ ഒരു പൊ​ല്ലീ​സ്സൊ​റ്റു​കാ​ര​ന്നു കൈ കൊ​ടു​ക്കാ​റി​ല്ല.’

അയാൾ പല്ലു​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ തു​ടർ​ന്നു: ‘ഒരു പൊ​ല്ലീ​സ്സൊ​റ്റു​കാ​രൻ, അതേ, പൊ​ല്ലീ​സ്സ​ര​ധി​കാ​ര​ത്തെ ദു​ഷ്പ്ര​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു​മു​തൽ ഞാൻ ഒരു ഒറ്റു​കാ​രൻ മാ​ത്ര​മാ​ണ്.’

അയാൾ അത്യ​ന്തം ബഹു​മാ​ന​പൂർ​വം തല കു​നി​ച്ചു. വാ​തി​ല​ക്ക​ലേ​ക്കു നട​ന്നു. അവി​ടെ​നി​ന്ന്, അയാൾ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ഒരു തി​രി​ച്ചൽ തി​രി​ഞ്ഞു. കീ​ഴ്പോ​ട്ടു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു; മി​സ്റ്റർ മെയർ, മറ്റൊ​രാൾ എന്റെ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തി​ന്നെ​ത്തു​ന്ന​തു​വ​രെ, ഞാൻ​ത​ന്നെ പ്ര​വൃ​ത്തി നോ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ളാം.’

അയാൾ നട​ന്നു. മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ കു​റ​ച്ചു​നേ​ര​ത്തേ​ക്ക് ആ ഉറ​ച്ച​തും ശക്തി​യു​ള്ള​തു​മായ കാൽ​വെ​പ്പു​ശ​ബ്ദ​ത്തെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ട് ആലോ​ച​ന​യിൽ​പ്പെ​ട്ടു നി​ന്നു; ആ ഒച്ച ഇട​നാ​ഴി​യി​ലെ ഇഷ്ടിക വി​രി​യിൽ ലയി​ച്ചു.