SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/hugo-7.jpg
Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018).
1.7.5
വി​ഘ്ന​ങ്ങൾ

ചക്ര​വർ​ത്തി​ഭ​ര​ണ​കാ​ല​ത്ത് ആറാ​യിൽ​നി​ന്ന് എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ​ക്കു​ള്ള തപ്പാ​ലേർ​പ്പാ​ടു​കൾ ചെറിയ വണ്ടി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ് നിർ​വ​ഹി​ച്ചു​പോ​ന്നി​രു​ന്ന​ത്. ഈ തപ്പാൽ​വ​ണ്ടി​കൾ അക​ത്തു പിം​ഗ​ല​വർ​ണ​ത്തി​ലു​ള്ള തോൽ​കൊ​ണ്ട് അലം​കൃ​ത​ങ്ങ​ളും, വി​ല്ലു​വെ​ച്ച​വ​യും, വണ്ടി​ക്കാ​ര​ന്ന് ഒന്നും വഴി​യാ​ത്ര​ക്കാ​ര​ന്നു വേ​റെ​യൊ​ന്നു​മാ​യി രണ്ടി​രി​പ്പി​ടം മാ​ത്ര​മു​ള്ള​വ​യു​മായ രണ്ടു​രുൾ​ക്കു​തി​ര​വ​ണ്ടി​ക​ളാ​ണ്. മറ്റു വണ്ടി​ക​ളെ ദൂ​ര​ത്തു നീ​ക്കി​നിർ​ത്തു​വാൻ​വേ​ണ്ടി നീ​ണ്ട് അപ​ക​ടം​പി​ടി​ച്ച​വ​യായ അച്ചു​ത​ണ്ടു​ക​ളാൽ ചക്ര​ങ്ങൾ ആയു​ധ​ധാ​രി​ക​ളാ​യി​രി​ക്കും; ഇപ്പോ​ഴും ഇത്ത​രം വണ്ടി​ച്ച​ക്ര​ങ്ങ​ളെ ജർ​മ​നി​യിൽ കാണാം. ദീർ​ഘ​ച​തു​ര​മായ ആ വമ്പി​ച്ച കത്തു​പെ​ട്ടി വണ്ടി​യു​ടെ പിൻ​ഭാ​ഗ​ത്താ​ണ്; അതു വണ്ടി​യോ​ടു ചേർ​ത്തു ഘടി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കും. ഈ പെ​ട്ടി കറു​പ്പു​ചാ​യ​മി​ട്ട​തും, വണ്ടി മഞ്ഞ​ച്ചാ​യ​മി​ട്ട​തു​മാ​ണ്.

സ്വ​ന്തം ഛാ​യ​യിൽ മറ്റൊ​ന്നും ഇപ്പോൾ ഇല്ലാ​താ​യി​ട്ടു​ള്ള ഇത്ത​രം വണ്ടി​കൾ​ക്കു കാ​ഴ്ച​യിൽ വി​രൂ​പ​ത​യും ഒരു കൂ​നു​ള്ള മട്ടും തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന എന്തോ ഉണ്ട്; അതുകൾ ദൂ​ര​ത്തു ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു കയ​റി​പ്പോ​കു​ന്ന ഒരു നി​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ പാ​യു​ന്ന​തു കണ്ട ആർ​ക്കും, ചെറിയ ഒരു കവചം മാ​ത്ര​മേ മേ​ലു​ള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും ഒരു വലിയ ഭാ​ര​വ​ണ്ടി മു​ഴു​വ​നും പി​ന്നിൽ വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന അത്ത​രം ചെ​റു​പ്രാ​ണി​ക​ളു​ടെ—ചി​ത​ലു​കൾ എന്നാ​ണ് ഇവ​യ്ക്കു പേ​രെ​ന്നു ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു—ഒരു ഛായ തോ​ന്നാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. പക്ഷേ, ഇതുകൾ വളരെ വേ​ഗ​ത്തിൽ പോവും. ആറാ​യിൽ​നി​ന്നു രാ​ത്രി ഒരു മണി​ക്കു, പാ​രി​സ്സി​ലേ​ക്കു​ള്ള തപ്പാൽ പോ​യ​തി​നു​ശേ​ഷം, പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന തപ്പാൽ​വ​ണ്ടി രാ​വി​ലെ അഞ്ചു​മ​ണി​യാ​വു​ന്ന​തി​നു കു​റ​ച്ചു​മുൻ​പ് എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ​ത്തും.

അന്നു രാ​ത്രി ഹെ​സ്ദാ​ങ് നി​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങു​ന്ന തപ്പാൽ​വ​ണ്ടി, പട്ട​ണ​ത്തിൽ​ക്ക​ട​ന്ന ഉടനെ ഒരു തെ​രു​വി​ന്റെ മൂ​ല​യ്ക്കു വെ​ച്ച്, എതിർ​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു പോ​യി​രു​ന്ന​തും ഒരു വലിയ മേ​ലു​ടു​പ്പിൽ ദേഹം മു​ഴു​വ​നും മറച്ച ഒരാൾ മാ​ത്ര​മു​ള്ള​തു​മാ​യി, ഒരു വെ​ള്ള​ക്കു​തി​ര​യെ പൂ​ട്ടിയ ഒരു കൂ​ടി​ല്ലാ​ത്ത രണ്ടു​രുൾ​ക്കു​തി​ര​വ​ണ്ടി​മേൽ​ച്ചെ​ന്നു മു​ട്ടി. ആ രണ്ടു​രുൾ​വ​ണ്ടി​യു​ടെ ചക്ര​ത്തി​നു കല​ശ​ലായ ഒരു മു​ട്ടു പറ്റി. തപ്പാൽ​വ​ണ്ടി​ക്കാ​രൻ അതി​ലി​രി​ക്കു​ന്നാ​ളോ​ടു വണ്ടി നിർ​ത്താൻ കൂ​ക്കി​വി​ളി​ച്ചു; പക്ഷേ, ആ വഴി​യാ​ത്ര​ക്കാ​രൻ അതു കേൾ​ക്കു​ക​യേ ചെ​യ്യാ​തെ, കു​തി​ര​യെ ശക്തി​യിൽ വി​ട്ടു.

”ആ മനു​ഷു​ന്ന് എന്തു ഗ്ര​ഹ​പ്പി​ഴ​പി​ടി​ച്ച ബദ്ധ​പ്പാ​ടാ​ണ്!” തപ്പാൽ​വ​ണ്ടി​ക്കാ​രൻ പറ​ഞ്ഞു.

ആ ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു പറ​യു​ന്ന മനു​ഷ്യൻ, നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ആർ​ക്കും അനു​ക​മ്പ തോ​ന്നേ​ണ്ട​വി​ധം, മന​സ്സി​ന്റെ അപ​സ്മാ​ര​വി​കൃ​തി​ക​ളിൽ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ കി​ട​ന്നു പി​ട​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​താ​യി​ക്ക​ണ്ട അതേ ആളാണ്.

അയാൾ എവി​ടേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു? അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു പറയാൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. എന്തി​നാ​ണ് ഇത്ര ബദ്ധ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത്? അയാൾ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അയാൾ മൂ​ക്കി​നു നേരെ കു​തി​ര​യെ അടി​ച്ചു​പാ​യി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. എവി​ടെ​യ്ക്ക്? ആറാ​യി​ലേ​ക്ക്, സം​ശ​യ​മി​ല്ല; പക്ഷേ, അതേ​വി​ധം മറ്റെ​വി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലു​മാ​യി എന്നും വരാം. ചി​ല​പ്പോൾ അത​യാൾ​ക്ക് ഓർ​മ​വ​രും; അയാൾ നടു​ങ്ങും. അന്ധ​കാ​ര​കു​ണ്ഡ​ത്തി​ലെ​ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ, അയാൾ രാ​ത്രി​യു​ടെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു, എന്തോ ഒന്ന് അയാളെ പി​ന്നിൽ​നി​ന്നു പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു; എന്തോ ഒന്ന് അയാളെ മു​മ്പോ​ട്ടു വലി​ച്ചു. അയാ​ളു​ടെ ഉള്ളിൽ കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണെ​ന്ന് ആരെ​ക്കൊ​ണ്ടും പറയാൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ല; ആർ​ക്കും അതു മന​സ്സി​ലാ​വും. ജീ​വ​കാ​ല​ത്തി​നി​ട​യിൽ ഒരി​ക്ക​ലെ​ങ്കി​ലും അജ്ഞാ​ത​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ആ നി​ഗൂ​ഡ​ഗു​ഹ​യി​ലേ​ക്കു പ്ര​വേ​ശി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത മനു​ഷ്യൻ എവി​ടെ​യു​ണ്ട്?

ഏതാ​യാ​ലും, അയാൾ യാ​തൊ​ന്നും തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടി​ല്ല, ഒന്നും ഉറ​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല, ഒരു വഴി​യും ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഒന്നും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ അന്തഃ​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഒരു പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കും സ്ഥി​ര​ത​യാ​യി​ട്ടി​ല്ല. മറ്റെ​പ്പോ​ഴ​ത്തേ​തി​ലു​മ​ധി​കം അപ്പോ​ഴാ​ണ്, അയാൾ പു​റ​പ്പെ​ട്ടേ​ട​ത്തു​ത​ന്നെ ആയി​ട്ടു​ള്ള​ത്.

അയാൾ ആറാ​യി​ലെ​ക്ക് എന്തി​നു പോ​കു​ന്നു?

സ്കോ​ഫ്ളേ​റു​ടെ ചെ​റു​വ​ണ്ടി കൂ​ലി​ക്കേൽ​പി​ച്ച​പ്പോൾ സ്വയം ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ല്ലാം അയാൾ ആവർ​ത്തി​ച്ചു; വന്നു​കൂ​ടു​ന്ന​ത് എന്താ​യാ​ലും, താൻ പോയി കാ​ണാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നും, കാ​ര്യ​ങ്ങൾ താൻ​ത​ന്നെ ആലോ​ചി​ച്ചു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്താ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നും ന്യാ​യ​മി​ല്ല; ഇതാണ് കു​റെ​ക്കൂ​ടി ബു​ദ്ധി​പൂർ​വ​മായ പ്ര​വൃ​ത്തി; എന്തു​ണ്ടാ​യി​യെ​ന്ന് അയാൾ​ക്ക​റി​യ​ണം; കണ്ടു സൂ​ക്ഷ്മ​പ​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്ത​തി​നു ശേ​ഷ​മ​ല്ലാ​തെ ഒന്നും തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൂ​ടാ; അക​ലെ​നി​ന്നു നോ​ക്കു​മ്പോൾ എന്തി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടും ആളുകൾ മല​യു​ണ്ടാ​ക്കും; എങ്ങ​നെ​യാ​യാ​ലും ആ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ ഏതോ ഒരു നി​കൃ​ഷ്ട​നാ​ണെ​ന്ന് കണ്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ, ആ മനു​ഷ്യ​നെ തനി​ക്കു​പ​ക​രം തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​യ്ക്ക​യ​യ്ക്കു​ന്ന​തിൽ അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സാ​ക്ഷി​ക്കു സമാ​ധാ​നം തോ​ന്നും; ഴാവേർ നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അവിടെ ഉണ്ടാ​വും; അയാളെ മുൻ​പ​റി​യു​ന്ന ബ്രവെ, ഷെ​നിൽ​ദി​യു, കോ​ഷ്പ​യിൽ എന്നീ പഴയ തട​വു​പു​ള്ളി​ക​ളും; പക്ഷേ, അവർ അയാളെ തീരേ കണ്ട​റി​യി​ല്ല; ഹാ! എന്തൊ​രു യു​ക്തി! ഴാവേർ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ​നി​ന്ന് ഒരു നൂറു കാതം വഴി ദൂ​രെ​യാ​ണ്; എല്ലാ ഊഹ​ങ്ങ​ളും എല്ലാ സം​ശ​യ​ങ്ങ​ളും ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വി​ലാ​ണ് ചെ​ന്നു പതി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്; എന്ന​ല്ല, ഊഹ​ങ്ങ​ളും സം​ശ​യ​ങ്ങ​ളും​പോ​ലെ അത്ര താ​ന്തോ​ന്നി​ക​ളാ​യി മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല; അതു​കൊ​ണ്ട്, ആക​പ്പാ​ടെ യാ​തൊ​ര​പ​ക​ട​വു​മി​ല്ല.

നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അതൊരു നന്ന​ല്ലാ​ത്ത ഘട്ട​മാ​ണ്; എങ്കി​ലും അതിൽ​നി​ന്ന് താൻ പു​റ​ത്തു​പോ​ര​ണം; എത്ര ചീ​ത്ത​യാ​യാ​ലും തന്റെ തല​യി​ലെ​ഴു​ത്തു തന്റെ കൈ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ​യു​ണ്ട്; അത് തന്റെ കീ​ഴി​ലാ​ണ്. ഈ വി​ചാ​ര​ത്തോ​ട് അയാൾ പറ്റി​പ്പി​ടി​ച്ചു.

അടി​യിൽ നോ​ക്കി​യാൽ, വാ​സ്ത​വം പറ​യു​ന്ന​പ​ക്ഷം, ആറാ​യി​ലെ​ക്കു പോ​വാ​തി​രി​ക്ക​യാ​ണ് അയാൾ​ക്കി​ഷ്ടം.

എന്താ​യാ​ലും അയാൾ അങ്ങോ​ട്ടു പോ​കു​ന്നു.

ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്ക് അയാൾ കു​തി​ര​യെ ഒര​ടി​യ​ടി​ച്ചു; ഒരു മണി​ക്കു​റിൽ രണ്ട​ര​ക്കാ​തം വഴി പി​ന്നി​ടു​ന്ന ആ രസ​മു​ള്ള​തും, ഒരേ നി​ല​യ്ക്കു​ള്ള​തും, പത​റി​ച്ച​യി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ നട​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു അതി​ന്റെ പോ​ക്ക്.

വണ്ടി മുൻ​പോ​ട്ടു പോ​കു​ന്ന​ത​നു​സ​രി​ച്ചു മന​സ്സിൽ എന്തോ ഒന്നു പി​ന്നോ​ട്ടു വാ​ങ്ങു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി.

നേരം പു​ലർ​ന്ന​തോ​ടു​കു​ടി; അയാൾ നാ​ട്ടു​പു​റ​ത്തെ​ത്തി; എം. പട്ട​ണം അയാൾ​ക്ക് എത്ര​യോ പി​ന്നി​ലാ​യി. ചക്ര​വാ​ളാ​ന്തം വെ​ളു​ത്തു​വ​രു​ന്ന​ത് അയാൾ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു. കണ്ണിൻ​മുൻ​പി​ലൂ​ടെ പാ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്ക് ഒരു മഴ​ക്കാ​ല​ത്തെ പുലർ വേ​ള​യിൽ കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന എല്ലാ തണു​ത്തു​കോ​ച്ചിയ സ്വ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും മേ​ലേ​ക്ക്, അവയെ ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും കാ​ണാ​തേ​ക​ണ്ട്, അയാൾ തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി. വൈ​കു​ന്നേ​ര​ത്തി​നു​ള്ള​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ പു​ലർ​നേ​ര​ത്തി​നും സ്വ​ന്തം വകയായ ചെ​കു​ത്താൻ കാ​ഴ്ച​ക​ളു​ണ്ട്. അയാൾ അവ കണ്ടി​ല്ല; എന്നാൽ അയാ​ള​റി​യാ​തെ തന്നെ, മര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും കു​ന്നു​ക​ളു​ടേ​യും ഈ നി​ഴൽ​പാ​ടു​കൾ സ്വ​ത​വേ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന തങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു​ത​രം അന്തഃ​പ്ര​വേ​ശ​ശ​ക്തി​കൊ​ണ്ട്, അയാ​ളു​ടെ ആത്മാ​വി​നു​ള്ള ക്ഷു​ഭി​താ​വ​സ്ഥ​യ്ക്കു കു​റേ​ക്കൂ​ടി മങ്ങ​ലും കു​റേ​ക്കൂ​ടി വല്ലാ​യ്മ​യു​മു​ണ്ടാ​ക്കി.

ചി​ല​പ്പോൾ പാ​ത​വ​ക്ക​ത്തു കാ​ണ​പ്പെ​ടാ​റു​ള്ള അത്ത​രം ഏകാ​ന്ത​ഭ​വ​ന​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നും പി​ന്നി​ടു​മ്പോൾ അയാൾ തന്നോ​ടാ​യി പറയും: ”അപ്പോൾ ഇതിൽ ആളുകൾ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ട്!”

കു​തി​ര​യു​ടെ കു​ള​മ്പ​ടി, വണ്ടി​ക്കോ​പ്പു​ക​ളി​ലെ കു​ട​മ​ണി​കൾ, വഴി​യിൽ​ത്ത​ട്ടു​ന്ന വണ്ടി​ച്ച​ക്ര​ങ്ങൾ ഇവ മന്ദ​മാ​യി ഏക​രീ​തി​യിൽ ഒരൊ​ച്ച പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. സന്തോ​ഷ​മു​ള്ള​പ്പോൾ ഇവ രസ​ക​ര​ങ്ങ​ളാ​ണ്. സന്താ​പ​മു​ള്ള​പ്പോൾ ഇവ നീ​ര​സ​ക​ര​ങ്ങ​ളു​മാ​ണ്.

അയാൾ ഹെ​സ്ദാ​ങ്ങി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ നേരം നല്ല​വ​ണ്ണം പു​ലർ​ന്നു. കു​തി​ര​യ്ക്ക് ഒന്നു ശ്വാ​സം കഴി​ക്കാ​നു​ള്ള ഇട​യു​ണ്ടാ​ക്കു​വാ​നും അതിനു കു​റ​ച്ചു മു​തി​ര​കൊ​ടു​ക്കു​വാ​നും​വേ​ണ്ടി അയാൾ ഒരു ഹോ​ട്ട​ലി​ന്റെ മുൻ​പിൽ വണ്ടി നി​റു​ത്തി.

ധാ​രാ​ളം തലയും, ധാ​രാ​ളം വയറും, കു​റ​ച്ചു​മാ​ത്രം കഴു​ത്തും ചു​മ​ലും എന്നാൽ ഒരു പരന്ന നെ​ഞ്ഞും, ഒരു വലിയ പി​ന്നും, മെ​ലി​ഞ്ഞു ചന്ത​മു​ള്ള കാ​ലു​ക​ളും. ഉറ​പ്പു​ള്ള കു​ള​മ്പു​ക​ളു​മു​ള്ള അത്ത​രം ചെ​റു​കു​തി​ര​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട​തു തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു സ്കോ​ഫ്ളേർ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, അത് സാ​ധാ​ര​ണ​വും എന്നാൽ നല്ല കരു​ത്തും ആരോ​ഗ്യ​വു​മു​ള്ള വകയിൽ ഒന്ന്; ആ നല്ല ജന്തു രണ്ടു മണി​ക്കൂർ​കൊ​ണ്ട് അഞ്ചു​കാ​തം പി​ന്നി​ട്ടു; ഒരു​തു​ള്ളി വി​യർ​പ്പെ​ങ്കി​ലും അതി​ന്റെ ചണ്ണ​ക​ളിൽ പൊ​ടി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല.

അയാൾ വണ്ടി​യിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​യി​ല്ല. മുതിര കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന ലാ​യ​ക്കാ​രൻ പെ​ട്ടെ​ന്നു കു​നി​ഞ്ഞ് ഇട​ത്തെ ചക്രം സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി.

”നി​ങ്ങൾ ഈ നി​ല​യിൽ അധി​ക​ദൂ​രം പോവാൻ ഭാ​വ​മു​ണ്ടോ?” ആ മനു​ഷ്യൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ണർ​ന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു ഭാ​വ​ത്തിൽ അയാൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: എന്തേ ചോ​ദി​ക്കാൻ?”

’നി​ങ്ങൾ ദൂ​ര​ത്തു​നി​ന്നാ​ണോ വരു​ന്ന​ത്?” ആ മനു​ഷ്യൻ തു​ടർ​ന്നു.

അഞ്ചു കാതം.”

“ആവു!

“എന്തു​കൊ​ണ്ട്, “ആവു?”

ആ മനു​ഷ്യൻ ഒന്നു​കൂ​ടി കു​നി​ഞ്ഞു. ചക്ര​ത്തി​ന്മേൽ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു കു​റ​ച്ചിട മി​ണ്ടാ​തെ നി​ന്നു; എന്നി​ട്ട് അയാൾ നി​വർ​ന്നു​നി​ന്ന് പറ​ഞ്ഞു: “എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, ഈ ചക്രം അഞ്ചു കാതം കട​ന്നു​പോ​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, ഇനി ഒരു കാൽ​കാ​തം​പോ​ലും ഇതു​രു​ളു​ക​യി​ല്ല.”

അയാൾ വണ്ടി​യിൽ​നി​ന്ന് താ​ഴ​ത്തേ​ക്കു ചാടി.

“എന്റെ ചങ്ങാ​തി, എന്താ​ണ് നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​ത്?”

“ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​ത്, നി​ങ്ങ​ളും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​തി​ര​യും​കൂ​ടി വഴി​ക്ക് ഏതെ​ങ്കി​ലും കു​ണ്ടിൽ​ച്ചെ​ന്നു മറി​യാ​തെ അഞ്ചു കാതം പാ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്ന​ത് എന്തോ അത്ഭു​തം എന്നാ​ണ്. നോ​ക്കൂ!”

ചക്ര​ത്തി​നു വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ കല​ശ​ലായ കേ​ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. തപ്പാൽ​വ​ണ്ടി കൊ​ടു​ത്ത മു​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു രണ്ട​ഴി​കൾ​ക്കു കേ​ടു​വ​ന്നു. അരട വള​ഞ്ഞു; അങ്ങ​നെ മൊ​ട്ടു​റ​യ്ക്കാ​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

“എന്റെ ചങ്ങാ​തി,’ അയാൾ ലാ​യ​ക്കാ​ര​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഇവിടെ വണ്ടി​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​നു​ണ്ടോ?”

“സേർ, തീർ​ച്ച​യാ​യു​മു​ണ്ട്.’

“ദയ ചെ​യ്തു ഒന്നു​പോ​യി കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു വരാമോ?”

“അയാൾ ഇതാ ഇവിടെ അടു​ത്ത്. ഹേ, മി​സ്റ്റർ ബൂർ​ഗെ​യാർ!’

വണ്ടി​പ്പ​ണി​ക്കാ​രൻ, മാ​സ്റ്റർ ബൂർ​ഗെ​യാർ, ഉമ്മ​റ​ത്തു​ത​ന്നെ നി​ന്നി​രു​ന്നു. അയാൾ വന്നു, ചക്ര​ത്തെ നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ച്ചു; ഒരു കാൽ മു​റി​ഞ്ഞു​പോ​യി എന്നു കണ്ട ഒരു വൈ​ദ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ, അയാൾ മു​ഖം​കൊ​ണ്ട് ഒരു നാ​ട്യം നടി​ച്ചു.

“നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ഈ വണ്ടി ഒരു ക്ഷ​ണം​കൊ​ണ്ടു നേ​രെ​യാ​ക്കി​ത്ത​രാ​മോ?’

“സേർ, ഉവ്വ്.”

“എനി​ക്ക് എപ്പോൾ പു​റ​പ്പെ​ടാ​റാ​വും?”

“നാളെ.”

“നാളെ?”

“ഒരു ദി​വ​സ​ത്തെ പണി തി​ക​ച്ചും അതി​ന്മേ​ലു​ണ്ട്. സേർ, നി​ങ്ങൾ​ക്കു ബദ്ധ​പ്പാ​ടു​ണ്ടോ?”

“വല്ലാ​ത്ത ബദ്ധ​പ്പാ​ടു​ണ്ട്. ഏറി​യാൽ ഒരു മണി​ക്കു​റി​ന്നു​ള്ളിൽ എനി​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട​ണം.”

“സാ​ധി​ക്കി​ല്ല, സേർ.”

“നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന സംഖ്യ ഞാൻ തരാം.”

“സാ​ധി​ക്കി​ല്ല, സേർ.”

“ആട്ടെ, എന്നാൽ രണ്ടു മണി​ക്കു​റി​ന്നു​ള്ളിൽ.”

“ഇന്നു സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. പു​തു​താ​യി രണ്ട​ഴി​ക​ളും ഒര​ര​ട​യും ഉണ്ടാ​ക്ക​ണം. നാളെ രാ​വി​ലെ​ക്കു​ള്ളിൽ ഒരി​ക്ക​ലും പു​റ​പ്പെ​ടാൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ല.”

“നാളെ രാ​വി​ലെ​വ​രെ കാ​ത്തു​നില്‍ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല കാ​ര്യം. ഈ ചക്രം നന്നാ​ക്കാൻ നില്‍ക്കാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​ണ്ടാ​ക്കി​ച്ചേർ​ക്കാ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ചാ​ലോ?

“അതെ​ങ്ങ​നെ?”

“നി​ങ്ങൾ ഒരു വണ്ടി​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​നാ​ണ്?”

“നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അതേ, സേർ.”

“എനി​ക്കു വി​ല​യ്ക്കു തരാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൈയിൽ ഒരു ചക്ര​മി​ല്ലേ? എന്നാൽ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ എനി​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടാം.”

“വെ​റു​തെ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ചക്രം¿‘

“അതേ.”

“നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വണ്ടി​ക്കു യോ​ജി​ക്കു​ന്ന വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു ചക്രം തല്‍ക്കാ​ലം എന്റെ കൈ​യി​ലി​ല്ല. വല്ല വി​ധ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള രണ്ടു ചക്ര​ങ്ങ​ളെ ഒരു വണ്ടി​ക്കു വെ​ച്ചു​കൂ​ടാ.”

“അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, എനി​ക്കു രണ്ടു ചക്രം വി​ല​യ്ക്കു തരൂ.”

“എല്ലാ ചക്ര​ങ്ങ​ളും എല്ലാ അച്ചു​ത​ണ്ടു​കൾ​ക്കും പാ​ക​മാ​വി​ല്ല സേർ.”

’ശ്ര​മി​ച്ചു​നോ​ക്കു, ഏതാ​യാ​ലും.”

“അതു​കൊ​ണ്ടു പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ല. എന്റെ കൈയിൽ കട്ട​വ​ണ്ടി​കൾ​ക്കു​ള്ള ചക്ര​ങ്ങ​ളേ വിൽ​ക്കാ​നു​ള്ളൂ. ഇതൊരു പാ​വ​പ്പെ​ട്ട നാ​ട്ടു​പു​റ​മാ​ണ്.”

“നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പക്കൽ ഈത്ത​രം ഒരു വണ്ടി തരാ​നു​ണ്ടോ?”

ആ രണ്ടു​രുൾ​വ​ണ്ടി കൂ​ലി​ക്കു വാ​ങ്ങി​യ​താ​ണെ​ന്നു വണ്ടി​പ്പ​ണി​ക്കാ​രൻ ഒരു നോ​ട്ട​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ കണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. അയാൾ ചു​മ​ലു​ക​ളൊ​ന്നു ചു​ളു​ക്കി.

“നി​ങ്ങൾ വണ്ടി നല്ല​വ​ണ്ണം നോ​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് ആളുകൾ നി​ങ്ങൾ​ക്കു വേ​ഗ​ത്തിൽ തരും കൂ​ലി​ക്ക്! എനി​ക്കൊ​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു കൂ​ലി​ക്കു തരി​ല്ല. നി​ശ്ച​യം.”

“ആട്ടെ, എന്നാ​ല​തു വി​ല​യ്ക്കു തരൂ.”

“എന്റെ കൈ​യി​ലി​ല്ല.”

“എന്ത്! ഒരു വി​ല്ലു​വ​ണ്ടി​യും? എന്നെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ടി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ടി​ല്ലേ?”

“ഞങ്ങൾ ഒരു പാ​വ​പ്പെ​ട്ട രാ​ജ്യ​ത്താ​ണ്, വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ.” വണ്ടി​പ്പ​ണി​ക്കാ​രൻ തു​ടർ​ന്നു, ’ആ കാ​ണു​ന്ന പു​ര​യിൽ ഒരു ’കാ​ലാ​ഷ്’ വണ്ടി​യു​ണ്ട്; അതു പട്ട​ണ​ത്തിൽ ഒരു പ്ര​മാ​ണി​യു​ടെ​യാ​ണ്; എന്റെ വശം സൂ​ക്ഷി​ക്കാൻ ഏൽ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു; അദ്ദേ​ഹം അതു മാ​സ​ത്തിൻ മു​പ്പ​ത്താ​റാം തി​യ​തി​യേ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു—എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​റി​ല്ലെ​ന്നർ​ത്ഥം. അതു ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു കൂ​ലി​ക്കു തരാം; എനി​ക്കെ​ന്താ​ണ്! പക്ഷേ, അതു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​തു മു​ത​ലാ​ളി കാ​ണ​രു​ത്—പി​ന്നെ അതു ’കാ​ലാ​ഷ്’ വണ്ടി​യാ​ണ്; രണ്ടു കുതിര വേണം.”

“ഞാൻ രണ്ടു കു​തി​ര​യെ കൂ​ലി​ക്കു വാ​ങ്ങി​ക്ക​ള​യാം.”

എവി​ടേ​ക്കാ​ണ് പോ​കു​ന്ന​ത്?”

“ആറാ​യി​ലേ​ക്ക്.’

“ഇന്ന് അവിടെ എത്ത​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ?”

“തീർ​ച്ച​യാ​യും.”

“രണ്ടു കു​തി​ര​യെ പൂ​ട്ടി​യി​ട്ടോ?”

“എന്തു​കൊ​ണ്ടു വയ്യാ?”

“നാളെ രാ​വി​ലെ നാ​ലു​മ​ണി​ക്കെ​ത്താ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ചാൽ വല്ല വൃ​ത്യാ​സ​വു​മു​ണ്ടോ?”

“തീർ​ച്ച​യാ​യും ഇല്ല.

“അപ്പോൾ കൂ​ലി​ക്കു കു​തി​ര​യെ വാ​ങ്ങി​ക്ക​യാ​വു​മ്പോൾ, ഒരു കാ​ര്യം ആലോ​ചി​ക്കാ​നു​ണ്ട്— യാ​ത്രാ​നു​വാ​ദ​പ​ത്ര​മി​ല്ലേ?”

“ഉവ്വ്.”

“തപ്പാൽ​ക്കു​തി​ര​യെ വാ​ങ്ങി​ച്ചാൽ നി​ങ്ങൾ​ക്കു നാ​ളെ​ക്കു​മു​മ്പ് ആറാ​യി​ലെ​ത്തു​വാൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. നമ്മൾ ഒരു ഊടു​പാ​ത​യി​ലാ​ണ്. മറ്റു കു​തി​ര​ക​ളെ കി​ട്ടി​ക്കൊ​ള്ളാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ട്; കു​തി​ര​കൾ വയ​ലി​ലാ​വും. ഉഴ​വു​കാ​ലം ആരം​ഭി​ച്ചു; നല്ല ഭാ​ര​മേ​റു​ന്ന ജോ​ടു​കു​തി​ര​ക​ളെ കി​ട്ട​ണം; തപ്പാൽ​ക്കു​തി​ര​ക​ളാ​യാ​ലും, കു​തി​ര​യാ​യി കണ്ട​വ​യെ​യൊ​ക്കെ കൃ​ഷി​ക്കാർ പി​ടി​കൂ​ടും. ഓരോ കു​തി​ര​മാ​റ്റ​സ്ഥ​ല​ത്തും മൂ​ന്നോ നാലോ മണി​ക്കൂ​റു താ​മ​സി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. പി​ന്നെ, നട​ക്കു​ന്ന മട്ടി​ലേ അവ പോവു. പലേ കു​ന്നു​ക​ളും കയ​റാ​നു​ണ്ട്.”

“ആട്ടെ, എന്നാൽ ഞാൻ കു​തി​ര​പ്പു​റ​ത്തു പൊ​യ്കൊ​ള്ളാം. വണ്ടി അഴി​ച്ചു​ത​രു. ഈ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു ആരെ​ങ്കി​ലും എനി​ക്കൊ​രു ജീനി വി​ല​യ്ക്കു തരും?”

“സം​ശ​യ​മി​ല്ലാ​തെ; പക്ഷേ, ഈ കുതിര ജീനി വെ​ക്കാൻ സമ്മ​തി​ക്കു​മോ.”

“അതു വാ​സ്ത​വം; ഇതു നി​ങ്ങൾ എന്നെ ഓർ​മ​പ്പെ​ടു​ത്തി; ഇത് അത് സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.”

“പിന്നെ-​”

“എന്നാൽ എനി​ക്ക് ഒരു കു​തി​ര​യെ കൂ​ലി​ക്കു മേ​ടി​ച്ചു​കൂ​ടേ?”

“ഒരൊ​റ്റ നട​യാ​യി ആറാ​യി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന കു​തി​ര​യോ?’

“അതേ.”

“അതിന് ഈ രാ​ജ്യ​ത്തി​ല്ലാ​ത്ത​ത​രം ഒരു കു​തി​ര​യെ കി​ട്ട​ണം. ഒന്നാ​മ​തു നി​ങ്ങ​ളെ ആർ​ക്കും പരി​ച​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട്, അതു വാ​ങ്ങേ​ണ്ടി​വ​രും. ആവ​ട്ടെ; എന്നാൽ അഞ്ഞൂ​റു ഫ്രാ​ങ്കി​നാ​യാ​ലും ശരി, ആയി​ര​ത്തി​നാ​യാ​ലും ശരി, വി​ല​ക്കോ കൂ​ലി​ക്കോ കി​ട്ടാൻ ഒരു കു​തി​ര​യെ ഈ രാ​ജ്യ​ത്തെ​ങ്ങും കാ​ണി​ല്ല.”

“ഞാൻ ഇനി എന്തു വേണം?

“ഒരു മര്യാ​ദ​ക്കാ​ര​നെ​പ്പോ​ലെ ഞാൻ ഈ ചക്രം ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​ന്ന് എന്നെ അനു​വ​ദി​ക്കുക; എന്നി​ട്ടു നാളെ പു​റ​പ്പെ​ടുക—ഇതാ​ണു​ത്ത​മം.”

“നാളെ വൈ​കി​പ്പോ​വും.”

“ഗ്ര​ഹ​പ്പി​ഴേ?”

“ആറാ​യി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന തപ്പാൽ​വ​ണ്ടി​യി​ല്ലേ? എപ്പോ​ളാ​ണ് അതു പു​റ​പ്പെ​ടുക?”

“രാ​ത്രി, രണ്ടു തപ്പാ​ലും രാ​ത്രി​യി​ലാ​ണ്; അങ്ങോ​ട്ടു​ള്ള​തും ഇങ്ങോ​ട്ടു​ള്ള​തും.’

“എന്ത്! ഈ ചക്രം നേ​രെ​യാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ഒരു ദിവസം വേണം?”

“ഒരു ദിവസം, ഒരു നല്ല ദിവസം തി​ക​ച്ചും.”

“രണ്ടാ​ളെ പണി​ക്കാ​ക്കി​യാൽ?”

“പത്താ​ളെ ആക്കി​യാ​ലും ശരി.”

“ അഴികൾ കയ​റു​കൊ​ണ്ടു കെ​ട്ടി​യാ​ലോ?”

“അഴി​ക​ളു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ, അങ്ങ​നെ​യും പറ്റി​ക്കാം; അര​ട​യ്ക്കു നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല; വട്ടും ചീ​ത്ത​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.”

“ഈ രാ​ജ്യ​ത്ത് ആരും ജോ​ടി​ക്കു​തി​ര​ക​ളെ കൂ​ലി​ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നോ?

“ഇല്ല.

“ഇവിടെ വേറെ വണ്ടി​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​നു​ണ്ടോ?

ലാ​യ​ക്കാ​ര​നും വണ്ടി​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​നും യോ​ജി​ച്ചു തല​യൊ​ന്നി​ള​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു; “ഇല്ല.”

അയാൾ​ക്ക് ഒര​പാ​ര​മായ ആഹ്ളാ​ദം തോ​ന്നി.

ഈശ്വ​ര​വി​ധി ഇട​യിൽ​ക്ക​ട​ന്നു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി. വണ്ടി​ച്ച​ക്ര​ത്തെ മു​റി​ച്ച​തും അയാളെ നി​ര​ത്തി​ന്മേ​ലി​ട്ടു ചു​റ്റി​ക്കു​ന്ന​തും അതാണ്. ഈത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ആദ്യ​ത്തെ ആജ്ഞ​ക​ളെ അയാൾ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടി​ല്ല; യാത്ര മു​ട​ങ്ങാ​തെ കഴി​ക്കു​വാൻ അതാ അയാൾ കഴി​യു​ന്ന എല്ലാ ശ്ര​മ​വും ചെ​യ്തു; എല്ലാ നി​വൃ​ത്തി​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളും അയാൾ സനി​ഷ്കർ​ഷ​മാ​യും ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വ​മാ​യും എടു​ത്തു നോ​ക്കി. തീർ​ന്നു; കാ​ല​ഭേ​ദം​കൊ​ണ്ടോ ക്ഷീ​ണം​കൊ​ണ്ടോ ചെ​ല​വു​കൊ​ണ്ടോ അല്ല അയാ​ളു​ടെ യാത്ര മു​ട​ങ്ങി​യ​ത്; അവ​ന​വ​നെ കു​റ്റം പറ​യു​വാൻ യാ​തൊ​ന്നും അയാൾ കണ്ടി​ല്ല. ഇവി​ടെ​നി​ന്നു മുൻ​പോ​ട്ടു പോ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, അത​യാ​ളു​ടെ കു​റ്റ​മ​ല്ല. ഇവി​ടു​ന്ന​ങ്ങോ​ട്ടു​ള്ള​തൊ​ന്നും അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​യ​ത​ല്ല. ഇനി​യൊ​ന്നും അയാ​ള​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സാ​ക്ഷി​യു​ടെ പ്ര​വൃ​ത്തി​യ​ല്ല അത്; തല​യി​ലെ​ഴു​ത്തി​ന്റെ വി​ദ്യ​യാ​ണ്.

അയാൾ വീ​ണ്ടും നന്നാ​യി ശ്വാ​സം കഴി​ച്ചു. ഴാ​വേ​റു​ടെ വരവു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ട് ആദ്യ​മാ​യി അയാൾ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ, ശ്വാ​സ​കോ​ശ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു സാ​ധി​ക്കാ​വു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം നീ​ള​ത്തിൽ, ഒരു ശ്വാ​സം കഴി​ച്ചു. കഴി​ഞ്ഞ ഇരു​പ​തു മണി​ക്കൂ​റോ​ള​മാ​യി അയാ​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ മു​റു​കെ​പ്പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന ഉരു​ക്കു​കൈ അയാളെ വി​ട്ട​താ​യി തോ​ന്നി.

ഈശ്വ​രൻ അനു​കൂ​ല​നാ​യി എന്നും, അവി​ടു​ന്നു എഴു​ന്ന​ള്ളി​നി​ന്നു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നും തോ​ന്നി.

അവ​ന​വ​നാൽ കഴി​യു​ന്ന​തെ​ല്ലാം ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഇനി പതു​ക്കെ പി​ന്നോ​ക്കം തി​രി​ക്ക​യ​ല്ലാ​തെ ഗത്യ​ന്ത​ര​മി​ല്ലെ​ന്ന് അയാൾ ആലോ​ചി​ച്ചു.

വണ്ടി​ക്കാ​ര​നു​മാ​യു​ണ്ടായ അയാ​ളു​ടെ സം​സാ​രം ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​യ്ക്കു​ള്ളിൽ ഒര​റ​യിൽ​വെ​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, അതാ​രും ഒരാ​ളും അറി​യി​ല്ല; ആരും കേൾ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല; കാ​ര്യം ഇവി​ടെ​വെ​ച്ച് അവ​സാ​നി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു; വാ​യ​ന​ക്കാർ ഇനി വാ​യി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ഞങ്ങൾ​ക്കു പറ​യേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, ഈ സം​ഭാ​ഷ​ണ​മു​ണ്ടാ​യ​തു തെ​രു​വിൽ​വെ​ച്ചാ​ണ്. തെ​രു​വിൽ​വെ​ച്ചു​ള്ള എന്തു സം​സാ​ര​വും നി​ശ്ച​യ​മാ​യി ഒരാൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തെ ആകർ​ഷി​ക്കും. കാ​ണി​ക​ളാ​വു​ന്ന​തി​ലും മീതെ യാ​തൊ​ന്നും ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ആളുകൾ എപ്പോ​ഴു​മു​ണ്ട്. വണ്ടി​ക്കാ​ര​നെ അയാൾ വി​ചാ​രണ ചെ​യ്യു​മ്പോൾ, അതിലേ അങ്ങോ​ട്ടും ഇങ്ങോ​ട്ടും പോ​യി​രു​ന്ന ചിലർ അവ​രു​ടെ ചു​റ്റും കൂടി. കു​റ​ച്ചു​നേ​രം മന​സ്സി​രു​ത്തി​ക്കേ​ട്ട​ശേ​ഷം. ആരും തീരേ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തി​രു​ന്ന ഒരു കു​ട്ടി, ആ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ നി​ന്നൊ​ഴി​ഞ്ഞ് ഒരോ​ട്ടം കൊ​ടു​ത്തു.

ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ വി​വ​രി​ച്ച ആ ആന്ത​ര​മായ ആലോചന കഴി​ഞ്ഞു, വഴി​യാ​ത്ര​ക്കാ​രൻ പി​ന്നോ​ക്കം പോവാൻ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തിയ സമ​യ​ത്ത് ആ കു​ട്ടി തി​രി​ച്ചെ​ത്തി, അവ​ന്റെ കൂടെ ഒരു കി​ഴ​വി​യു​മു​ണ്ട്.

”മൊ​സ്സ്യൂ” ആ സ്ത്രീ പറ​ഞ്ഞു, “ഒരു രണ്ടു​രുൾ​ക്കു​തി​ര​വ​ണ്ടി നി​ങ്ങൾ​ക്കാ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്ന് എന്റെ കു​ട്ടി പറ​ഞ്ഞു.”

ഒരു കു​ട്ടി കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന ഒരു കി​ഴ​വി​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്ന് പു​റ​പ്പെ​ട്ട ഈ വെ​റും​വാ​ക്കു​കൾ അയാ​ളു​ടെ ദേ​ഹ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വി​യർ​പ്പി​നെ ഇറ്റി​റ്റു വീ​ഴി​ച്ചു. പി​ടി​യൊ​ന്ന​യ​ച്ച​തായ കൈ പി​ന്നിൽ​നി​ന്ന് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​കൂ​ടു​വാൻ തയ്യാ​റാ​യി ഇരു​ട്ട​ത്തു വീ​ണ്ടും പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു എന്ന് അയാൾ വി​ചാ​രി​ച്ചു.

അയാൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: “ഉവ്വ്, എന്റെ നല്ല​വ​ളായ അമ്മേ; എനി​ക്കു കൂ​ലി​ക്കു കി​ട്ടാൻ ഒരു വണ്ടി​യു​ണ്ടോ എന്ന് ഞാൻ അന്വേ​ഷി​ച്ചു നില്‍ക്ക​യാ​ണ്.’ അയാൾ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ’പക്ഷേ, ഒന്നും ഇവിടെ കി​ട്ടാ​നി​ല്ല.”

“നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഉണ്ട്.” ആ കിഴവി പറ​ഞ്ഞു.

“എവിടെ?” വണ്ടി​ക്കാ​രൻ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു.

“എന്റെ വീ​ട്ടിൽ,” ആ കിഴവി മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

മെയർ നടു​ങ്ങി. ആ അപകടം പി​ടി​ച്ച കൈ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി അയാളെ പി​ടി​കൂ​ടി.

ആ കി​ഴ​വി​യു​ടെ വണ്ടി​പ്പു​ര​യിൽ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ വി​ല്ലു​വെ​ച്ചു ഒരു കൊ​ട്ട​വ​ണ്ടി നി​ല്പു​ണ്ട്. വണ്ടി​ക്കാ​ര​നും കു​തി​ര​ലാ​യ​ക്കാ​ര​നും​കു​ടി, വഴി​പോ​ക്കൻ തങ്ങ​ളു​ടെ പി​ടി​യിൽ​നി​ന്ന് വി​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള നി​രാ​ശ​ത​യിൽ, ചിലതു കട​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി.

“അതൊരു വല്ലാ​ത്ത പഴയ കെ​ണി​യാ​ണ്; അത് അച്ചു​ത​ണ്ടി​ന്മേൽ അമർ​ന്നി​രി​ക്കും; ഇരി​പ്പി​ട​ങ്ങൾ തോൽ​വാ​റു​കൊ​ണ്ട് ഉള്ളിൽ തു​ക്കി​യി​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു നേ​രാ​ണ്; മഴ പെ​യ്താൽ ചോരും; ചക്ര​ങ്ങൾ തു​രു​മ്പു പി​ടി​ച്ചു പൂ​പ്പൽ കയ​റി​തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു; രണ്ടു​രുൾ​വ​ണ്ടി​യേ​ക്കാൾ ഒട്ടു​മ​ധി​കം ദൂരം പോ​വി​ല്ല; ഒരു പൊ​ളി​ഞ്ഞ പഴയ വെറും വണ്ടി​ക്കൂ​ട്; അതിൽ കേ​റി​പ്പോ​യാൽ ഒടു​ക്കം വേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നും.” മറ്റും മറ്റും.

ഇതൊ​ക്കെ നേ​രാ​ണ്; പക്ഷേ, ഈ കെണി, ഈ പൊ​ളി​ഞ്ഞ പഴയ വണ്ടി​ക്കൂ​ട്, എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലും ശരി, ഈ സാധനം, അതി​ന്റെ രണ്ടു​രു​ളി​ന്മേൽ പായും; അതിന് ആറാ​യി​ലേ​ക്കു പോവാൻ കഴി​വു​ണ്ട്.

അയാൾ ആ സ്ത്രീ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​തു കൊ​ടു​ത്തു; മട​ക്ക​ത്തിൽ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വാം എന്നു കരുതി തന്റെ രണ്ടു​രുൾ​വ​ണ്ടി വണ്ടി​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​ന്റെ പക്കൽ കേ​ടു​തീർ​ക്കാൻ ഏല്പി​ച്ചു; വെ​ള്ള​ക്കു​തി​ര​യെ വണ്ടി​ക്കു കെ​ട്ടി. അതിൽ ചാ​ടി​ക്ക​യ​റി. രാ​വി​ലെ മുതൽ വണ്ടി​യോ​ടി​ച്ചു​പോ​ന്ന വഴി​യിൽ​ത്ത​ന്നെ അയാൾ വീ​ണ്ടും കൂടി.

വണ്ടി പാ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ, അയാൾ സ്വയം സമ്മ​തി​ച്ചു. അപ്പോൾ താൻ പോ​വു​ന്നേ​ട​ത്തേ​ക്കു പോ​കേ​ണ്ടി​വ​രാ​താ​യി എന്നു കണ്ട​പ്പോൾ, ഒരു നി​മി​ഷം മുൻപ്, തനി​ക്ക് ഒരു​ത​രം സന്തോ​ഷ​മു​ണ്ടാ​യി എന്ന്. ആ സന്തോ​ഷ​ത്തെ അയാൾ ഒരു​മാ​തി​രി ദേ​ഷ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പരീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്തു വെറും കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​യാ​ണെ​ന്നു കണ്ടു. മട​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്ന​തിൽ എന്തി​നു സന്തോ​ഷി​ക്കു​ന്നു? ഒന്നാ​മ​തു താൻ ഈ പോ​കു​ന്ന​തു സ്വ​ന്ത​മ​ന​സ്സാ​ലെ​യ​ല്ലേ? തന്നെ ആരും നിർ​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ.

എന്ന​ല്ല, നി​ശ്ച​യ​മാ​യും താൻ വരു​ത്തി​ക്കൂ​ട്ടു​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ യാ​തൊ​ന്നും തനി​ക്കു സം​ഭ​വി​ക്കാൻ വയ്യാ.

ഹെ​സ്ദാ​ങ് വിട്ട ഉടനെ ഒരു ശബ്ദം അയാ​ളോ​ടു വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്ന​തു കേ​ട്ടു; “നി​ല്ക്കു! നി​ല്ക്കു!!’ ആശ​യെ​പ്പോ​ലെ ഒരു ചെ​റു​ചൂ​ടും ഒരുൾ​വ​ലി​വു​മു​ള്ള എന്തോ ഒന്ന​ട​ങ്ങിയ ഒരു പി​ട​ച്ചി​ലോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ വണ്ടി നിർ​ത്തി.

അതു കി​ഴ​വി​യു​ടെ ചെ​ക്ക​നാ​യി​രു​ന്നു.

“സേർ,’ ആചെ​റു​കു​ട്ടി പറ​ഞ്ഞു, “ഞാ​നാ​ണ് നി​ങ്ങൾ​ക്കു വണ്ടി വരു​ത്തി​ത്ത​ന്ന​ത്.”

“അതിന്?”

“നി​ങ്ങൾ എനി​ക്കൊ​ന്നും തന്നി​ല്ല.

എല്ലാ​വർ​ക്കും അത്ര​മേൽ ജാ​ഗ്ര​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി എന്തും കൊ​ടു​ക്കാ​റു​ള്ള അയാൾ​ക്ക് ഈ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടൽ നിർ​മ​ര്യാ​ദ​മാ​ണെ​ന്നും അധി​ക​പ്ര​സം​ഗ​മാ​ണെ​ന്നും തോ​ന്നി.

“ഹാ! നി​യ്യാ​ണ​ല്ലേ, എടാ, തെ​മ്മാ​ടി?” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, “നി​ന​ക്കൊ​ന്നും കി​ട്ടി​ല്ല.” അയാൾ കു​തി​ര​യെ ആഞ്ഞ​ടി​ച്ചു; ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ പാ​ഞ്ഞു.

ഹെ​സ്ദാ​ങ്ങിൽ​വെ​ച്ച് അയാൾ​ക്കു സമയം വളരെ ചെ​ല​വാ​യി; ആ നഷ്ടം തീർ​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ ചെ​റു​കു​തിര നല്ല ചു​ണ​യു​ള്ള​താ​ണ്; രണ്ടെ​ണ്ണ​ത്തി​ന്റെ വലി വലി​ച്ചി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, ഫി​ബ്ര​വ​രി​മാ​സ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു മഴ പെ​യ്തി​രു​ന്നു; വഴികൾ ചീ​ത്ത​യാ​യി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നൂ. പി​ന്നെ, അതു രണ്ടു​രുൾ​വ​ണ്ടി​യ​ല്ലാ​താ​യി. അപ്പോ​ഴ​ത്തെ വണ്ടി​ക്കു നല്ല കന​മു​ണ്ട്; പോ​രാ​ത്ത​തി​നു വഴി​ക്കു പല കു​റ്റ​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഹെ​സ്ദാ​ങ്ങിൽ​നി​ന്നു സാ​ങ്പോ​ളി​ലെ​ത്താൻ ഏക​ദേ​ശം നാലു മണി​ക്കൂർ പി​ടി​ച്ചു.

സാ​ങ്പോ​ളിൽ ഒന്നാ​മ​തു കണ്ട ഹോ​ട്ട​ലിൽ ചെ​ന്നു കു​തി​ര​യെ അഴി​പ്പി​ച്ചു പന്തി​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു പോ​വി​ച്ചു. സ്കോ​ഫ്ളേ​റോ​ട് ഏറ്റി​ട്ടു​ള്ള​ത​നു​സ​രി​ച്ചു, കുതിര തി​ന്നു​മ്പോൾ അയാൾ പു​ല്ലു​തൊ​ട്ടി​യു​ടെ അടു​ത്തു നി​ന്നു. ദുഃ​ഖ​മ​യ​വും സമ്മി​ശ്ര​വു​മായ ഓരോ​ന്നി​നെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ച്ചു.

ഹോ​ട്ട​ലു​ട​മ​സ്ഥ​ന്റെ ഭാര്യ കു​തി​ര​പ്പ​ന്തി​യി​ലേ​ക്കു വന്നു.

“പ്രാ​തൽ വേ​ണ്ടേ?”

“വാ​സ്ത​വം; എനി​ക്കു നല്ല രു​ചി​യും തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ട്.”

അയാൾ അവളെ പി​ന്തു​ടർ​ന്നു; ആഹ്ലാ​ദ​മ​യ​വും പനി​നീർ​പ്പു​പോ​ലു​ള്ള​തു​മാ​യി​രു​ന്നു അവ​ളു​ടെ മുഖം; അവൾ അയാളെ ഭക്ഷ​ണ​മു​റി​യി​ലേ​ക്കു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി; അവിടെ മെ​ഴു​ശ്ശീ​ല​കൊ​ണ്ടു മൂടിയ മേ​ശ​ക​ളു​ണ്ട്.

വേഗം വേണം.” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു; എനി​ക്ക് ഇനി​യും പോണം; എനി​ക്ക് ബദ്ധ​പ്പാ​ടു​ണ്ട്.”

ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യായ ഒരു കു​റ്റ​ത്തി ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അയാൾ​ക്കു​ള്ള കത്തി​യും മു​ള്ളു​ക​ളും ഒരു​ക്കി; ഒരു മനഃ​സം​തൃ​പ്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ പെൺ​കി​ടാ​വി​നെ നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു.

”ഇതാണ് എനി​ക്കു സു​ഖ​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​ത്,’ അയാൾ വി​ചാ​രി​ച്ചു; “ഞാൻ പ്രാ​തൽ കഴി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

പ്രാ​ത​ലി​നു​ള്ള​തെ​ല്ലാം കൊ​ണ്ടു​വെ​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു; അയാൾ അപ്പം കട​ന്നെ​ടു​ത്തു വായ നി​റ​ച്ചു കടി​ച്ചെ​ടു​ത്തു; എന്നി​ട്ടു പതു​ക്കെ അതു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​ത​ന്നെ വെ​ച്ചു; പി​ന്നെ അതു തൊ​ട്ടി​ല്ല.

മറ്റൊ​രു മേ​ശ​യ്ക്ക​ടു​ത്തി​രു​ന്ന് ഒരു വണ്ടി​ക്കാ​രൻ ഭക്ഷി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്; അയാൾ ആ ഇരി​ക്കു​ന്നാ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു; “എന്താ​ണ് ഇവ​രു​ടെ അപ്പ​ത്തി​ന് ഇത്ര കയ്പ്?”

വണ്ടി​ക്കാ​രൻ ഒരു ജർ​മ​നി​ക്കാ​ര​നാ​ണ്; അയാൾ​ക്ക് ആ പറ​ഞ്ഞ​തു തി​രി​ഞ്ഞി​ല്ല.

അയാൾ കു​തി​ര​പ്പ​ന്തി​യി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങി; കു​തി​ര​യു​ടെ അടു​ത്തു നി​ന്നു.

ഒരു മണി​ക്കൂ​റി​നു ശേഷം അയാൾ സാ​ങ്പോൾ വി​ട്ടു താ​ങ്ക​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള വഴി​യി​ലെ​ത്തി; അവി​ടെ​നി​ന്ന് ആറാ​യി​ലേ​ക്ക് അഞ്ചു കാതമേ ഉള്ളൂ.

ഈ യാ​ത്രാ​സ​മ​യ​ത്ത് അയാൾ എന്തു ചെ​യ്തു? എന്താ​യി​രു​ന്നു അയാ​ളു​ടെ വി​ചാ​രം? രാ​വി​ല​ത്തെ​പ്പോ​ലെ, അയാൾ മര​ങ്ങ​ളേ​യും, മേ​യ​പ്പെ​ട്ട മേൽ​പ്പു​ര​ക​ളേ​യും, വി​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന ഉഴ​വു​നി​ല​ങ്ങ​ളേ​യും, ഓരോ വഴി​ത്തി​രി​വി​ലും വെ​ച്ച് മു​റി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ദേ​ശ​വൈ​ചി​ത്ര്യ​ത്തി​ന്റെ മറ​ച്ചി​ലി​നേ​യും സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി; ഇത് ആത്മാ​വി​നെ ചി​ല​പ്പോൾ തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും വി​ചാ​ര​പ​ര​മ്പ​ര​യിൽ​നി​ന്ന് അതിനെ ചി​ല​പ്പോൾ വി​ടു​വി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന അത്ത​രം ഒരു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണ​ലാ​ണ്. ഒന്നാ​മ​ത്തെ​താ​യും ഒടു​വി​ല​ത്തെ​താ​യും ഒരാ​യി​രം വസ്തു​ക്ക​ളെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം ദുഃ​ഖ​മ​യ​മാ​യും ഹൃ​ദ​യ​സ്പൃ​ക്കാ​യും മറ്റെ​ന്താ​ണു​ള്ള​ത്? യാത്ര ചെ​യ്യുക എന്ന​ത് ഓരോ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും ജനി​ക്കു​ക​യും അപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ മരി​ക്കു​ക​യു​മാ​ണ്; ഒരു സമയം തന്റെ മന​സ്സി​ന്റെ ഏറ്റ​വും നി​ഗൂ​ഡ​മായ ഭാ​ഗ​ത്തു​വെ​ച്ച് അയാൾ മാ​റി​മാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള ചക്ര​വാ​ള​ത്തേ​യും നമ്മു​ടെ മാ​നു​ഷി​ക​മായ ജീ​വി​ത​ത്തേ​യും കൂ​ട്ടി താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​നോ​ക്കി​യി​രി​ക്ക​ണം; ജീ​വി​ത​സം​ബ​ന്ധി​യായ സക​ല​വും ഇള​വി​ല്ലാ​തെ നമ്മു​ടെ മുൻ​പി​ലൂ​ടെ പറ​പ​റ​ക്കു​ന്നു; ഇരു​ട്ട​ട​ഞ്ഞ​തും പ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​വു​മായ അന്ത​രാ​ള​ങ്ങൾ തമ്മിൽ കു​ട്ടി​പ്പി​ണ​ഞ്ഞു കി​ട​ക്കു​ന്നു; കണ്ണ​ഞ്ചി​ക്കു​ന്ന ഒരു നി​മി​ഷ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം, ഒരു ഗ്ര​ഹ​ണം; നമ്മൾ നോ​ക്കു​ന്നു, ബദ്ധ​പ്പെ​ടു​ന്നു, പാ​ഞ്ഞു പോ​കു​ന്ന​തി​നെ കട​ന്നു​പി​ടി​കൂ​ടു​വാൻ ദൂ​ര​ത്തേ​ക്കു കൈ​നീ​ട്ടു​ന്നു; ഓരോ സം​ഭ​വ​വും നമു​ക്കു​ള്ള നി​ര​ത്തു​വ​ഴി​യി​ലെ ഓരോ തി​രി​വാ​ണ്; അതാ, ഒര​ടി​യാ​യി നാം വൃ​ദ്ധ​ന്മാ​രാ​കു​ന്നു; നാം നടു​ങ്ങു​ന്നു; എല്ലാം കറു​ത്തി​രു​ളു​ന്നു; ഒരു നി​ഗൂ​ഡ​മായ വാ​തിൽ​പ്പ​ഴു​തു നാം വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യു​ന്നു; നമ്മെ വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന ആ ജീ​വി​ത​മാ​കു​ന്ന രസ​മി​ല്ലാ​ത്ത കുതിര നി​ന്നു​പോ​കു​ന്നു; എന്ന​ല്ല, നി​ഴൽ​പാ​ടു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ​വെ​ച്ച് അജ​ഞാ​ത​നും ആവൃ​ത​മു​ഖ​നു​മായ ഒരാൾ ആ കു​തി​ര​യെ അഴി​ച്ചു വി​ടു​ന്ന​താ​യി നാം കാ​ണു​ന്നു.

സന്ധ്യ​യാ​യ​തോ​ടു​കു​ടി, പാ​ഠ​ശാല വി​ട്ടു​പോ​രു​ന്ന കു​ട്ടി​കൾ ഈ വഴി​യാ​ത്ര​ക്കാ​രൻ താ​ങ്ക​യിൽ ചെ​ല്ലു​ന്ന​തു കണ്ടു; ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു നീളം വെ​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തു വാ​സ്ത​വ​മാ​ണ്. ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ​നി​ന്നു കടന്ന ഉടനെ, വഴി​യിൽ കല്ലി​ടി​ച്ചു നന്നാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ഒരു കൂ​ലി​പ്പ​ണി​ക്കാ​രൻ തല​യു​യർ​ത്തി നോ​ക്കി അയാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “ആ കുതിര വല്ലാ​തെ ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.”

വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ആ സാ​ധു​ജ​ന്തു ഒരാൾ നട​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണ് പോ​യി​രു​ന്ന​ത്.

“നി​ങ്ങൾ ആറാ​യി​ലേ​ക്കാ​ണോ പോ​കു​ന്ന​ത്?” വഴി നന്നാ​ക്കു​ന്ന​വൻ തു​ടർ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു.

“അതേ.”

“ഈ നി​ല​യിൽ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് പോ​കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ, നി​ങ്ങൾ വളരെ നേ​ര​ത്തെ​യൊ​ന്നും എത്തി​ല്ല.”;

അയാൾ വണ്ടി നിർ​ത്തി, ആ കൂ​ലി​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു; “ഇവി​ടെ​നി​ന്ന് ആറാ​യി​ലെ​ക്ക് എന്തു ദു​ര​മു​ണ്ട?’

“ഏക​ദേ​ശം നല്ല​വ​ണ്ണം ഏഴു കാതം.’

“അതെ​ങ്ങ​നെ? തപ്പാൽ​വി​വ​ര​പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ അഞ്ചേ​കാൽ കാതം മാ​ത്ര​മേ പറ​യു​ന്നു​ള്ളൂ.”

“ഹാ!” വഴി നന്നാ​ക്കു​ന്ന​വൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. “അപ്പോൾ വഴി കേ​ടു​വ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടേ: ഒരു കാൽ​മ​ണി​ക്കൂ​റു​കൂ​ടി കഴി​ഞ്ഞാൽ വഴി അട​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു കാണാം; പി​ന്നെ അങ്ങോ​ട്ടു പോവാൻ മാർ​ഗ​മി​ല്ല.

“നേര്?”

“എട​ത്തോ​ട്ടു കറൻ​സി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള വഴി​ക്കു പോണം; പുഴ? അങ്ങോ​ട്ടു കട​ക്കുക; കാ​ബ്ലാ​ങ്ങി​ലെ​ത്തി​യാൽ നി​ങ്ങൾ വല​ത്തോ​ട്ടു തി​രി​യ​ണം. അതാണ മോങ് സാങ് തെ​ലോ​യി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള വഴി; എന്നാൽ പി​ന്നെ ആറാ​യാ​യി.”

“പക്ഷേ, രാ​ത്രി​യാ​ണ്, എനി​ക്കു വഴി തെ​റ്റും.”

“നി​ങ്ങൾ ഈ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​കാ​ര​ന​ല്ലാ​യി​രി​ക്കും?”

അല്ല.

“എന്ന​ല്ല, അതിനു പുറമെ, ഒക്കെ തി​രി​വു​വ​ഴി​ക​ളാ​ണ്; നില്‍ക്കൂ; സേർ,’ വഴി നന്നാ​ക്കു​ന്ന​വൻ പി​ന്നെ​യും ആരം​ഭി​ച്ചു; ”ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​ത​ര​ട്ടെ? നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കുതിര ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു; താ​ങ്ക​യി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങു; അവിടെ ഒരു നല്ല ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​യു​ണ്ട്; അവിടെ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങുക; നാളെ നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ആറാ​യി​ലെ​ത്താം.’

“എനി​ക്ക് ഇന്നു വൈ​കു​ന്നേ​രം അവിടെ ചെ​ല്ല​ണം.”

“എന്നാൽ കാ​ര്യം മാറി; ഏതാ​യാ​ലും ഹോ​ട്ട​ലിൽ ചെ​ല്ലുക; ഒരു കു​തി​ര​യെ​ക്കൂ​ടി വാ​ങ്ങുക; കു​തി​ര​ക്കാ​രൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു വഴി തി​രി​ച്ചു​ത​രും.”

അയാൾ വഴി നന്നാ​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശം അനു​സ​രി​ച്ചു; പി​ന്നോ​ക്കം മട​ങ്ങി; ഒരു മണി​ക്കൂർ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അയാൾ ആ വഴി​ക്കു​ത​ന്നെ വന്നു; പക്ഷേ, അതു കടു​വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണ്; ഒരു കു​തി​ര​കൂ​ടി സഹാ​യ​ത്തി​നു​ണ്ട്; വണ്ടി​ക്കാ​രൻ എന്നു തന്ന​ത്താൻ നാ​മ​ക​ര​ണം ചെയ്ത ഒരു കു​തി​ര​ക്കാ​രൻ വണ്ടി​യു​ടെ ഏർ​ക്കാ​ലിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു.

അപ്പോ​ഴും നേരം വൈ​കി​യെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു.

രാ​ത്രി തി​ക​ച്ചും പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചു.

അവർ തി​രി​വു​വ​ഴി​ക​ളി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു; വഴി വല്ലാ​തെ ചീ​ത്ത​യാ​യി​ത്തു​ട​ങ്ങി; വണ്ടി ഒരു ചക്ര​ച്ചാ​ലിൽ​നി​ന്നു മറ്റൊ​ന്നി​ലേ​ക്കു മാ​റി​ക്ക​ട​ക്കു​വാൻ തു​ട​ങ്ങി; അയാൾ വണ്ടി​ക്കാ​ര​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു; “നടയിൽ വിടുക; ഇര​ട്ടി കൂലി കി​ട്ടും.”

ഒരു കു​ലു​ക്ക​ത്തിൽ വണ്ടി​യു​ടെ ഒരാണി മു​റി​ഞ്ഞു.

“സർ, കൂ​ട്ടാ​ണി മു​റി​ഞ്ഞു.” വണ്ടി​ക്കാ​രൻ പറ​ഞ്ഞു: “എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് എന്റെ കു​തി​ര​യെ വണ്ടി​യോ​ടു കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടേ​ണ്ട​തെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​താ​യി; ഈ വഴി രാ​ത്രി​യിൽ വളരെ ചീ​ത്ത​യാ​ണ്. മട​ങ്ങി താ​ങ്ക​യിൽ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങാ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ചാൽ നാളെ രാ​വി​ലെ നേ​ര​ത്തെ ആറാ​യി​ലെ​ത്താം.”

അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൈയിൽ ഒരു കഷണം കയറും, ഒരു പേ​ന​ക്ക​ത്തി​യു​മു​ണ്ടോ?”

“ഉവ്വ്, സേർ.”

അയാൾ ഒരു മര​ച്ചി​ല്ല മു​റി​ച്ചു; അതു​കൊ​ണ്ട് ആണി​യു​ണ്ടാ​ക്കി.

ഇത് ഇരു​പ​തു മി​നു​ട്ടു​കൂ​ടി കള​ഞ്ഞു: പക്ഷേ, പി​ന്നെ അവർ വേ​ഗ​ത്തിൽ പോയി.

മൈ​താ​നം മങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു; താ​ഴ​ത്തേ​ക്കു തു​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​തും ഇരു​ണ്ട​തും ചു​രു​ണ്ട​തു​മായ മൂ​ടൽ​മ​ഞ്ഞു കു​ന്നിൽ​പു​റ​ങ്ങ​ളിൽ ഇഴ​യു​ക​യും പു​ക​പോ​ലെ

തന്ന​ത്താൻ പി​രി​ച്ചു​വ​ലി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു; മേ​ഘ​ങ്ങ​ളിൽ വെ​ളു​ത്ത വെ​ളി​ച്ച​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; കട​ലിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ട ഒരു ശക്തി​യു​ള്ള കാ​റ്റ്, അറ​യി​ലെ സാ​മാ​ന​ങ്ങൾ നീ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ചക്ര​ക​വാ​ള​ത്തി​ലെ​ങ്ങും ഒരു ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കി; കാ​ണ​പ്പെ​ടാ​വു​ന്ന സക​ല​വും ഭയ​പ്പാ​ടി​ന്റെ ഓരോ സ്ഥി​തി​ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു. രാ​ത്രി​യു​ടെ ഈ പര​പ്പു​കൂ​ടിയ ശ്വാ​സ​ഗ​തി​യു​ടെ ചു​വ​ട്ടിൽ കി​ട​ന്ന് എന്തെ​ല്ലാം വസ്തു​ക്കൾ തു​ള്ളി​വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു!

അയാൾ തണു​പ്പു​കൊ​ണ്ടു മര​വി​ച്ചു; തലേ​ദി​വ​സം രാ​ത്രി മുതൽ അയാൾ യാ​തൊ​ന്നും ഭക്ഷി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല; എട്ടു കൊ​ല്ലം മുൻപ് ഡി. പട്ട​ണ​ത്തി​ന്റെ അയൽ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു പരന്ന മൈ​താ​ന​ത്തിൽ​വെ​ച്ചു​ണ്ടായ തന്റെ മറ്റൊ​രു രാ​ത്രി​സ​ഞ്ചാ​രം അയാൾ പതു​ക്കെ ഓർ​മി​ച്ചു; അത് ഇന്ന​ലെ കഴി​ഞ്ഞ​പോ​ലെ തോ​ന്നി.

ദൂ​ര​ത്തു​ള്ള ഒരു ഗോ​പു​രാ​ഗ്ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു മണി​യ​ടി​ച്ചു; അയാൾ ആ കു​ട്ടി​യോ​ട് ചോ​ദി​ച്ചു: “നേരം എത്ര​യാ​യി?”

“ഏഴു മണി, സേർ; നമ്മൾ എട്ടു​മ​ണി​ക്ക് ആറാ​യി​ലെ​ത്തും; ഇനി മൂ​ന്നു കാതമേ നമു​ക്കു പോ​വാ​നു​ള്ളൂ.”

ആ സമ​യ​ത്ത്, ഇതു​വ​രെ തോ​ന്നാ​തി​രു​ന്ന​തു തെ​റ്റാ​യി എന്നു​ള്ള വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടു​കു​ടി, അയാൾ ഈ ഒരാ​ലോ​ച​ന​യിൽ മു​ങ്ങി; താൻ ഈ എടു​ത്ത ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളെ​ല്ലാം അനാ​വ​ശ്യ​മാ​യി​രി​ക്കാം; വി​ചാ​രണ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​ത് എത്ര മണി​ക്കാ​ണെ​ന്നു​കൂ​ടി താൻ അറി​ഞ്ഞി​ല്ല; അതെ​ങ്കി​ലും മന​സ്സി​ലാ​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു; ചെ​ന്നി​ട്ടു വല്ല പ്ര​യോ​ജ​ന​വും ഉണ്ടാ​കു​മോ ഇല്ല​യോ എന്ന​റി​യാ​തെ, ആവിധം മൂ​ക്കി​നു​നേ​രെ ഓടി​പ്പോ​ന്ന​തു വി​ഡ്ഡി​ത്ത​മാ​യി. പി​ന്നീ​ട് അയാൾ ചില കണ​ക്കു​കൾ കൂ​ട്ടി​നോ​ക്കി; സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി സെ​ഷ്യൻ കോടതി കൂടുക രാ​വി​ലെ ഏഴു​മ​ണി​ക്കാ​ണ്; കഴി​യാൻ അധി​ക​മൊ​ന്നും സമയം വേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ല; ആപ്പിൾ​പ്പ​ഴം കട്ട​തു ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ട്ടു​ക​ഴി​യും; ആൾ ശരി​യാ​ണോ എന്ന് മാ​ത്ര​മേ പി​ന്നെ നോ​ക്കാ​നു​ണ്ടാ​വു; നാലോ അഞ്ചോ പേ​രു​ടെ കയ്പീ​ത്തെ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും; വക്കീൽ​മാർ​ക്ക് ഒന്നും പറ​യാ​നു​ണ്ടാ​വി​ല്ല; എല്ലാം കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു ശേ​ഷ​മാ​യി​രി​യ്ക്കും താൻ ചെ​ല്ലുക.

വണ്ടി​ക്കാ​രൻ കു​തി​ര​ക​ളെ അടി​ച്ചു​വി​ട്ടു; അവർ പുഴ കട​ന്നു, മോങ് സാങ് തെ​ലോ​യി അവ​രു​ടെ പി​ന്നി​ലാ​യി.

രാ​ത്രി പി​ന്നേ​യും തടി​ച്ചു​വ​ന്നു.

Colophon

Title: Les Miserables (ml: പാ​വ​ങ്ങൾ).

Author(s): Victor Hugo.

First publication details: Mathrubhumi; Kozhikkode, Kerala; Book 1, Part 7; 1925.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Les Miserable, Victor Hugo, വി​ക്തോർ യൂഗോ, പാ​വ​ങ്ങൾ, നാ​ല​പ്പാ​ട്ടു് നാ​രാ​യണ മേനോൻ, വി​വർ​ത്ത​നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 30, 2021.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018). The picture is a photograph of a scene from Les Miserables, a theatrical performance of Theatre and Dance group of Otterbein University, USA. The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Translation: Nalappatt Narayana Menon; Digitizer: KB Sujith; Processed by: JN Jamuna, LJ Anjana, KB Sujith; Encoding: CV Radhakrishnan.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.