നേരം പു​ല​രാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഉറ​ക്കം വരാ​തെ​യും പനി​യോ​ടു​കൂ​ടി​യും സു​ഖ​മ​യ​ങ്ങ​ളായ സ്വ​പ്ന​ങ്ങൾ കണ്ടും ഫൻതീൻ ഒരു രാ​ത്രി കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി; പു​ലർ​ച്ച​യോ​ടു​കൂ​ടി അവൾ ഉറ​ങ്ങി. അവ​ളു​ടെ അടു​ക്കൽ ഉറ​ക്ക​മൊ​ഴി​ച്ചു കാ​ത്തി​രു​ന്ന സി​സ്റ്റർ സിം​പ്ലീ​സ്, ഈ ഉറ​ക്കം തഞ്ച​മാ​ക്കി, അവി​ടെ​നി​ന്നു പോയി, മരു​ന്നു ശരി​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. ആ സു​ശീ​ല​യായ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ രോ​ഗി​പ്പു​ര​യി​ലെ മരു​ന്നു​മു​റി​യിൽ ചെ​ന്നു. പു​ലർ​കാ​ല​ത്തി​ന്റെ പകുതി വെ​ളി​ച്ചം സക​ല​ത്തി​ന്മേ​ലും മൂ​ടി​യി​ടു​ന്ന മങ്ങൽ കാരണം, മരു​ന്നു​ക​ളും കു​പ്പി​ക​ളും താ​ഴ്‌​ന്നു​നി​ന്നു പരി​ശോ​ധി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു; അങ്ങ​നെ കു​റ​ച്ചു നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് അവൾ തല പൊ​ന്തി​ച്ചു നോ​ക്കി, ഒന്നു പതു​ക്കെ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ അവ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ നില്‍ക്കു​ന്നു; അയാൾ ഒച്ച​പ്പെ​ടു​ത്താ​തെ​യാ​ണു് അക​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു​വ​ന്ന​തു്.

‘നി​ങ്ങ​ളാ​ണോ, മി​സ്റ്റർ മെയർ?’ അവൾ കു​റ​ച്ചു​റ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

അയാൾ ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘ആ സാ​ധു​സ്ത്രീ​ക്ക് എങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു?’

‘ഇപ്പോൾ അധി​ക​മി​ല്ല; പക്ഷേ, ഞങ്ങൾ വളരെ പേ​ടി​ച്ചു.’

കഴി​ഞ്ഞ​തെ​ല്ലാം അവൾ അയാളെ പറ​ഞ്ഞു​കേൾ​പ്പി​ച്ചു: തലേ​ദി​വ​സം ഫൻ​തീ​ന്നു രോഗം വളരെ അധി​ക​മാ​യി എന്നും, അവ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​യെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു വരാൻ മെയർ മോ​ങ്ഫെർ​മി​യെ​യി​ലേ​ക്കു പോ​യി​രി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള വി​ചാ​ര​ത്തിൽ, ഇപ്പോൾ കുറേ ആശ്വാ​സ​മു​ണ്ടെ​ന്നും ധരി​പ്പി​ച്ചു. കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​ക്കു മെയർ പോ​യി​രു​ന്ന​തു് അങ്ങോ​ട്ടാ​ണോ എന്നു ചോ​ദി​പ്പാൻ ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല: പക്ഷേ, അയാൾ അവിടെ നി​ന്ന​ല്ല അപ്പോൾ വരു​ന്ന​തെ​ന്നു് അവൾ ഭാ​വം​കൊ​ണ്ടു വ്യ​ക്ത​മാ​യി മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

‘അതൊ​ക്കെ നന്നാ​യി,’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘അവ​ളു​ടെ ആ വി​ശ്വാ​സം തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ അറി​യി​ക്കാ​ത്ത​തു നന്നാ​യി.’

‘ശരി,’ ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ പറ​ഞ്ഞു; ‘പക്ഷേ, ഇനി അവൾ നി​ങ്ങ​ളെ കാണും; കു​ട്ടി​യെ കൂടെ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. അപ്പോൾ ഞങ്ങ​ളെ​ന്തു പറയും?’

അയാൾ ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​രം ആലോ​ചി​ച്ചു.

‘ഈശ്വ​രൻ നമു​ക്കു വേ​ണ്ട​തു തോ​ന്നി​ക്കും,’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

‘പക്ഷേ, ഞങ്ങൾ​ക്കു നുണ പറയാൻ വയ്യ.’ പകുതി ഉച്ച​ത്തിൽ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ പി​റു​പി​റു​ത്തു.

പ്ര​ഭാ​ത​ത്തി​ലെ പ്ര​കാ​ശം ആ മു​റി​യിൽ നല്ല​പോ​ലെ പര​ന്നു. ആ വെ​ളി​ച്ചം മൊ​സ്സ്യൂ മദ​ലി​യെ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു പതി​ഞ്ഞു. ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ സം​ഗ​തി​വ​ശാൽ അങ്ങോ​ട്ടു നോ​ക്കി.

‘എന്റെ ഈശ്വര, സേർ!’ അവൾ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു, ‘നി​ങ്ങൾ​ക്ക് എന്തു​പ​റ്റി? നി​ങ്ങ​ളു​ടെ തല​മു​ടി മു​ഴു​ക്കെ വെ​ളു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു!’

‘വെ​ളു​ത്തു!’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

സി​സ്റ്റർ സിം​പ്ലീ​സ്സി​ന്റെ വശം മു​ഖ​ക്ക​ണ്ണാ​ടി​യി​ല്ല. അവൾ ഒരു വലി​പ്പു​മേ​ശ​യി​ലു​ള്ള സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വലി​ച്ചി​ട്ടു; രോ​ഗി​പ്പു​ര​യി​ലെ പതി​വു​വൈ​ദ്യൻ ഒരു രോഗി മരി​ച്ചു​വോ അതോ ശ്വാ​സം കഴി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നു നോ​ക്കി​യ​റി​യാൻ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​റു​ള്ള ചെറിയ ചി​ല്ലു​ക​ണ്ണാ​ടി അവൾ തപ്പി​യെ​ടു​ത്തു. മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ അതു കൈയിൽ വാ​ങ്ങി. തല​മു​ടി നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘ശരി!’

അയാൾ ഈ വാ​ക്ക് ഉദാ​സീ​ന​മാ​യാ​ണു് ഉച്ച​രി​ച്ച​തു്; അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സു മറ്റെ​ങ്ങോ ആണെ​ന്നു തോ​ന്നി.

ഇതി​ലെ​ല്ലാം നി​ന്നു് എന്തോ അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ഒന്നു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് ഏതാ​ണ്ടു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി, ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ ഒന്നു ചു​ളു​ങ്ങി.

അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു: ‘എനി​ക്ക് ആ സ്ത്രീ​യെ കണ്ടു​കൂ​ടേ?’

‘മൊ​സ്സ്യു മെയർ അവ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​യെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ പോ​ക​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ!’ എങ്ങ​നെ​യോ ധൈ​ര്യം പി​ടി​ച്ച് അവൾ കട​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു.

‘നി​ശ്ച​യ​മാ​യും: പക്ഷേ, അതിനു രണ്ടു​മൂ​ന്നു ദിവസം പി​ടി​ക്കും.’

‘അതു​വ​രെ മൊ​സ്സ്യു മെയർ അവളെ ചെ​ന്നു കാ​ണാ​തി​രി​ക്കു​മെ​ങ്കിൽ.’ അ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ പേ​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു, ‘നി​ങ്ങൾ വന്നി​ട്ടു​ള്ള കഥ അവൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ക​യി​ല്ലേ; എന്നാൽ അവളെ പറ​ഞ്ഞു സമാ​ധാ​നി​പ്പി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സം കു​റ​യും; ആ കു​ട്ടി എത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ മൊ​സ്സ്യു മെയർ കു​ട്ടി​യേ​യും​കൊ​ണ്ടു് അപ്പോൾ വന്ന​തേ​യു​ള്ളു എന്ന അവൾ പ്ര​കൃ​ത്യാ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ള​ളും. ഒരു നുണ പറ​ഞ്ഞു ധരി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യം നമു​ക്കു വരി​ല്ല.’

കു​റ​ച്ചു നേരം മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​താ​യി തോ​ന്നി; എന്നി​ട്ടു തന്റെ ശാ​ന്ത​മായ ഗൌ​വ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘അല്ല, എനി​ക്ക​വ​ളെ കണ്ടേ കഴിയൂ. ഒരു സമയം എനി​ക്കു വേ​ഗ​ത്തിൽ ഇവിടം വി​ടേ​ണ്ടി​വ​രും.’

ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ ‘ഒരു സമയം’ അത്ര സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​ല്ല; ആ വാ​ക്ക് മെ​യ​റു​ടെ സം​സാ​ര​ത്തിൽ ഗൂ​ഢ​വും അസാ​ധാ​ര​ണ​വു​മായ ഒരർ​ഥ​വി​ശേ​ഷ​ത്തെ വ്യാ​പി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു: അവൾ ബഹു​മാ​ന​പൂർ​വ്വം കീ​ഴ്പോ​ട്ടു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അവൾ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്; പക്ഷേ, മൊ​സ്സ്യു മെ​യർ​ക്ക് അക​ത്തേ​ക്കു പോവാം.’

അടയാൻ കി​ണ​ച്ചിൽ കാ​ണി​ച്ച ഒരു വാ​തി​ലി​നെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ എന്തോ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. ആ രോ​ഗി​ണി​യെ അതി​ന്റെ ഒച്ച ഉണർ​ത്തി​യേ​യ്ക്കാ​നും മതി; എന്നി​ട്ടു് അയാൾ ഫൻ​തീ​ന്റെ മു​റി​യിൽ കട​ന്നു; കട്ടി​ലി​ന്റെ അടു​ത്തു ചെ​ന്നു; മറ നീ​ക്കി. അവൾ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അത്ത​രം രോ​ഗി​കൾ​ക്കു സവി​ശേ​ഷ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തും മരി​ക്കാ​ന​ടു​ത്ത കു​ട്ടി​യു​ടെ അടു​ക്കൽ രാ​ത്രി മു​ഴു​വ​നും കാ​ത്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അമ്മ​മാ​രു​ടെ ഹൃദയം പി​ളർ​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ആ അസു​ഖ​ക​ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ അവ​ളു​ടെ മാ​റി​ട​ത്തിൽ നി​ന്നു ശ്വാ​സം പൊ​ന്തി​വ​രു​ന്നു. പക്ഷേ, ഈ ദുഃ​ഖ​ക​ര​മായ ശ്വാ​സ​ഗ​തി അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ഭാ​വ​ത്തിൽ വ്യാ​പി​ച്ചി​രു​ന്ന​തും ഉറ​ക്ക​ത്തിൽ അവളെ മറ്റൊ​രാ​ളാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​തു​മായ ആ ഒരു​ത​രം അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ സാ​ത്ത്വി​ക​ത്വ​ത്തി​നു ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും പരി​ക്കേ​ല്പി​ച്ചി​ല്ല. അവ​ളു​ടെ വി​ളർ​പ്പു വെ​ളു​പ്പാ​യി; അവ​ളു​ടെ കവിൾ​ത്ത​ട​ങ്ങൾ തു​ടു​ത്തി​രു​ന്നു; അവ​ളു​ടെ യൌ​വ​ന​ത്തി​ന്റേ​യും ചാ​രി​ത്ര്യ​ത്തി​ന്റേ​യും അവ​ശേ​ഷ​മാ​യി നില്‍ക്കു​ന്ന ഏക​സൌ​ഭാ​ഗ്യം—അവ​ളു​ടെ നീ​ണ്ടു തങ്ക​വർ​ണ്ണ​ത്തി​ലു​ള്ള കൺ​പോ​ള​കൾ— അട​ഞ്ഞും കീ​ഴ്പോ​ട്ടു വീ​ണു​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, അന​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. മു​ഴു​വ​നും വി​രു​ത്തി അവളെ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​വാൻ തയ്യാ​റാ​യി നില്‍ക്കു​ന്ന​തും അദൃ​ശ്യ​മെ​ങ്കി​ലും അന​ക്കം കേൾ​ക്കാ​വു​ന്ന​തു​മായ ചി​റ​കിൻ കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ അനിർ​വാ​ച്യ​മായ ഒരു വി​ടർ​ത്തൽ​പോ​ലെ അവ​ളു​ടെ ദേ​ഹ​മാ​സ​ക​ലം ഒന്നു വി​റ​ച്ചി​രു​ന്നു. മരി​ക്കു​ന്ന ഒന്നി​നെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ദൂ​ര​ത്തേ​ക്കു പറ​ന്നു​പോ​വാൻ നില്‍ക്കു​ന്ന ഒന്നി​നെ​പോ​ലെ അവൾ കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു.

പു​ഷ്പ​ത്തെ പറി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി കൈ ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ ചി​ല്ല​കള്‍ ഇള​കു​ക​യും ഒരു​മി​ച്ചു​ത​ന്നെ പി​ന്നോ​ക്കം വലി​ക്കു​ക​യും മുൻ​പോ​ട്ടു കൊ​ണ്ടു കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി​ക്കു​ക​യും പതി​വാ​ണു്. നി​ഗൂ​ഢ​ങ്ങ​ളായ മരണ ദേ​വ​ത​യു​ടെ കൈ​വി​ര​ലു​കൾ ആത്മാ​വി​നെ പറി​ച്ചെ​ടു​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ, മനു​ഷ്യ​ശ​രീ​ര​ത്തി​നും ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ര​ന​ക്കം കാ​ണു​ന്നു.

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ആ കി​ട​യ്ക്ക​ക്ക​രി​കിൽ രണ്ടു മാസം മുൻ​പു് ഒരു ദിവസം, അവൾ രോ​ഗി​പ്പു​ര​യിൽ കൊ​ണ്ടു ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ട അന്നു ചെ​യ്തി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ആ രോ​ഗ​ക്കാ​രി​യേ​യും കു​രി​ശി​നേ​യും മാറി മാറി നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു കു​റ​ച്ചു​നേ​രം അന​ങ്ങാ​തെ നി​ന്നു. ആ രോ​ഗി​ണി​യും അയാ​ളും അപ്പോ​ഴും ആ നി​ല​യിൽ​ത്ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു— അവ​ളു​റ​ങ്ങു​ന്നു, അയാൾ ഈശ്വ​ര​വ​ന്ദ​നം ചെ​യ്യു​ന്നു; ഈ രണ്ടു മാസം കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു ശേഷം, ഇപ്പോൾ, ഇങ്ങ​നെ ഒന്നു​മാ​ത്രം ഒന്നു​മാ​ത്രം—അവ​ളു​ടെ തല​മു​ടി നര​ച്ചു; അയാ​ളു​ടേ​തു വെ​ളു​ത്തു.

കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ അയാ​ളു​ടെ കൂടെ അങ്ങോ​ട്ടു ചെ​ന്നി​രു​ന്നി​ല്ല; മി​ണ്ട​രു​തെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു വെ​യ്ക്കേ​ണ്ട​താ​യി ആരോ അവിടെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നാ​ല​ത്തെ​വി​ധം, ചു​ണ്ട​ത്തു വിരൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, അയാൾ ആ കട്ടി​ലി​ന്റെ അടു​ത്തു നി​ന്നു.

അവൾ കണ്ണു​മി​ഴി​ച്ചു; അയാളെ കണ്ടു; ഒരു പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘അപ്പോൾ കൊ​സെ​ത്തോ?’

അത്ഭു​ത​ത്തേ​യോ സന്തോ​ഷ​ത്തേ​യോ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഒര​ന​ക്ക​വും അവൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. അവൾ​ക്ക് സന്തോ​ഷം തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. ‘അപ്പോൾ കൊ​സെ​ത്തോ’ എന്നു​ള്ള ആ വെറും ചോ​ദ്യം, അത്ര​യ​ധി​കം ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വ​മായ വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടും. അത്ര​യ​ധി​കം ഉറ​പ്പോ​ടും അസ്വ​സ്ഥ​ത​യു​ടേ​യും സം​ശ​യ​ത്തി​ന്റേ​യും അത്ര ശരി​യായ അഭാ​വ​ത്തോ​ടും കൂ​ടി​യാ​ണു് അവൾ ചോ​ദി​ച്ച​തു്; അതി​നാൽ ഉത്ത​രം പറയാൻ അയാൾ​ക്കു വാ​ക്കു​കി​ട്ടി​യി​ല്ല. അവൾ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങൾ അങ്ങോ​ട്ടാ​ണു് പോ​യ​തെ​ന്നു ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞു. ഞാൻ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ കണ്ടു. വളരെ വളരെ നേ​ര​മാ​യി ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ കാ​ണു​ന്നു. രാ​ത്രി മു​ഴു​വ​നും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പോ​ക്കു ഞാൻ നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു. നി​ങ്ങൾ ഒരു മഹി​മാ​വി​നാൽ ചു​റ്റ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു; എല്ലാ​ത്ത​രം ദേ​വ​സ്വ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ചു​റ്റു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.’

അയാൾ കു​രി​ശി​ന്മേ​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി.

‘അപ്പോൾ,’ അവൾ തു​ടർ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു: ‘എനി​ക്കു പറ​ഞ്ഞു​ത​രു, എവി​ടെ​യാ​ണു് കൊ​സെ​ത്തു? ഞാൻ ഉണ​രു​മ്പോ​ഴെ​യ്ക്കു പാ​ക​ത്തിൽ നി​ങ്ങൾ എന്തു​കൊ​ണ്ടു് അവളെ എന്റെ കട്ടി​ലി​ന്മേൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​രു​ത്തി​യി​ല്ല?’

അയാൾ എന്തോ ഒന്നു പറയാൻ യത്നി​ച്ചു; അതെ​ന്താ​യി​രു​ന്നു എന്നു് അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു പി​ന്നീ​ടു് ഓർ​മി​ക്കു​വാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​നു് വൈ​ദ്യ​ന്നു് ആളെ അയ​ച്ചി​രു​ന്നു. അയാൾ എത്തി.

വൈ​ദ്യൻ മെ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നെ സഹാ​യി​ച്ചു.

‘എന്റെ കു​ട്ടി, അന​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ക്ക്,’ വൈ​ദ്യൻ പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മകൾ ഇവി​ടെ​യു​ണ്ടു്.’

ഫൻ​തീ​ന്റെ കണ്ണു​കൾ തി​ള​ങ്ങി. അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു മു​ഴു​വ​നും ഒരു പ്ര​കാ​ശം കയറി. ശക്തി​യോ​ടും വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യു​ള്ള ഈശ്വ​ര​പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യിൽ എന്തെ​ല്ലാം ഉണ്ടാ​കു​മോ അതെ​ല്ലാ​മ​ട​ങ്ങിയ ഒരു ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷ​ത്തിൽ അവൾ രണ്ടും അമർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു.’

‘ഹാ!’ അവൾ ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു, ‘ അവളെ എന്റെ അടു​ക്കൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ.’

മന​സ്സ​ലി​യി​ക്കു​ന്ന​തായ അമ്മ​മാ​രു​ടെ കമ്പം! അവ​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം, കൊ​സെ​ത്തു് അന്നും കൈയിൽ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​വു​ന്ന ഒരു ചെ​റു​കു​ട്ടി​യാ​ണു്.

‘ആയി​ട്ടി​ല്ല,’ വൈ​ദ്യൻ പറ​ഞ്ഞു, ‘ഇപ്പോൾ പാ​ടി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ഇപ്പോ​ഴും കു​റ​ച്ചു പനി​യു​ണ്ടു്. കു​ട്ടി​യെ കണ്ടാൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മന​സ്സി​ള​കും; അതു​കൊ​ണ്ടു ദീനം വർ​ദ്ധി​ക്കും. ഒന്നാ​മ​തു രോഗം മാ​റ​ട്ടെ.’

അവൾ ക്ഷോ​ഭി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘പക്ഷേ, എനി​ക്കു ദീനം മാറി! ഇതാ, ഞാൻ പറ​യ​ട്ടെ, എനി​ക്കു ദീനം മാറി! എന്തു കഴു​ത​യാ​ണു് ഈ ഡോ​ക്ടർ! നോ​ക്കൂ ഓരോ​ന്ന്! എനി​ക്കു് എന്റെ കു​ട്ടി​യെ കാണണം!’

‘കണ്ടി​ല്ലേ,’ വൈ​ദ്യൻ പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങൾ എത്ര​യ​ധി​കം ക്ഷോ​ഭി​ച്ചു പോ​കു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ ഇങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​യെ കാണാൻ ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ മകളെ കണ്ടാൽ പോരാ; ആ മകൾ​ക്കു വേ​ണ്ടി ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​കൂ​ടി വേണം. ഈ ക്ഷോ​ഭം മാറി, നി​ങ്ങൾ​ക്കു ബോധം വന്നാൽ, ഞാൻ തന്നെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു തരും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​യെ.’

ആ സാധു അമ്മ തല കു​നി​ച്ചു.

‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു മാ​പ്പു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. ഡോ​ക്ടർ, ഞാൻ നി​ശ്ച​യ​മാ​യും നി​ങ്ങ​ളോ​ടു മാ​പ്പു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോൾ ചെ​യ്ത​തു പോലെ, മുൻ​പൊ​രി​ക്ക​ലും ഞാൻ സം​സാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല; അത്ര​യ​ധി​കം നിർ​ഭാ​ഗ്യ​ങ്ങൾ ഞാൻ അനു​ഭ​വി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു; അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്താ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തെ​ന്നു ചി​ല​പ്പോൾ എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തു് എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി; തല്ക്കാ​ലം ഉണ്ടാ​യേ​ക്കാ​വു​ന്ന വി​കാ​രാ​വേ​ഗ​ത്തെ നി​ങ്ങൾ ഭയ​പ്പെ​ടു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ഇഷ്ട​മു​ള്ളേ​ട​ത്തോ​ളം ഞാൻ കാ​ത്തി​രി​ക്കാം: പക്ഷേ എന്റെ മകളെ കാ​ണു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കു യാ​തൊ​രു ദോ​ഷ​വും വരി​ല്ലെ​ന്നു ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു സത്യം ചെ​യ്യാം. ഞാൻ അവളെ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്; ഇന്ന​ലെ വൈ​കു​ന്നേ​രം മുതൽ അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു ഞാൻ കണ്ണെ​ടു​ത്തി​ട്ടി​ല്ല. അത​റി​യാ​മോ? ഇപ്പോൾ അവളെ എന്റെ അടു​ക്കൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നാൽ, ഞാൻ അവ​ളോ​ടു പതു​ക്കെ സം​സാ​രി​ക്കും. അത്ര​മാ​ത്രം. മോ​ങ്ഫെർ​മി​യെ​യിൽ നി​ന്നു ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നി​നു മാ​ത്ര​മാ​യി കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ര​പ്പെ​ട്ട എന്റെ മകളെ ഞാൻ കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു പ്ര​കൃ​തി​സാ​ധാ​ര​ണ​മ​ല്ലേ? എനി​ക്കു ദേ​ഷ്യ​മി​ല്ല. എനി​ക്കു സു​ഖ​മാ​കാൻ പോ​ക​യാ​ണെ​ന്നു് നല്ല​വ​ണ്ണം അറി​യാം. രാ​ത്രി മു​ഴു​വ​നും ഞാൻ വെ​ളു​ത്ത സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ കണ്ടു; എന്നോ​ടു പു​ഞ്ചി​രി​കൊ​ള്ളു​ന്ന ആളു​ക​ളേ​യും, വൈ​ദ്യ​ന​വർ​കൾ​ക്ക് ഇഷ്ട​മു​ള്ള​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം കൊ​സെ​ത്തി​നെ എനി​ക്കു കൊ​ണ്ടു വന്നു​ത​രും. എന്റെ പനി മാറി. എനി​ക്കു സു​ഖ​മാ​യി. എനി​ക്കി​പ്പോൾ സു​ഖ​ക്കേ​ടു യാ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നു നല്ല നി​ശ്ച​യ​മു​ണ്ടു്; പക്ഷേ, ഇവി​ടെ​യു​ള്ള ഈ മാ​ന്യ​സ്ത്രീ​ക​ളെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി ഞാൻ ദീ​ന​ക്കാ​രി​യെ​പ്പോ​ലെ കി​ട​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നു; അന​ങ്ങു​ക​യി​ല്ല. എന്നെ വളരെ ശാ​ന്ത​യാ​യി കണ്ടാൽ അവർ പറയും, ‘അവൾ​ക്കു കു​ട്ടി​യെ കൊ​ണ്ടു​കൊ​ടു​ക്ക​ണം!’

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ കട്ടി​ലി​ന്റെ അടു​ത്തു​ള്ള ഒരു കസാ​ല​യിൽ ഇരു​ന്നി​രു​ന്നു. അവൾ അയാ​ളു​ടെ നേരെ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. പി​ഞ്ചു​കു​ട്ടി​യെ മട്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ അയാ​ളു​ടെ നേരെ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. പി​ഞ്ചു​കു​ട്ടി​യെ മട്ടി​ലാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന രോ​ഗ​ജ​ന്യ​മായ ക്ഷീ​ണ​ത്തിൽ അവൾ തന്നെ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, താൻ ‘നല്ല​വ​ളും’ സ്വ​സ്ഥ​യു​മാ​ണെ​ന്നു വരു​ത്തി​ത്തീർ​ക്കു​വാൻ വേ​ണ്ടി അവൾ വ്യ​ക്ത​മാ​യി ശ്ര​മി​ച്ചു; അതു കണ്ടു്, അവൾ​ക്കു സു​ഖ​ക്കേ​ടൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നു കരുതി, അവർ വേ​ഗ​ത്തിൽ കൊ​സെ​ത്തി​നെ തന്റെ അടു​ക്കൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ട്ടെ എന്നു് അവൾ വി​ചാ​രി​ച്ചു. പക്ഷേ, അവൾ മനഃ​ക്ഷോ​ഭ​ത്തെ അട​ക്കാൻ യത്നി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നോ​ടു് ഓരോ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു നോ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ അവ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ യാത്ര സു​ഖ​മാ​യോ, മൊ​സ്സ്യു മേയർ? ഹാ! നി​ങ്ങൾ പോയി അവളെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​തു് എത്ര നന്നാ​യി. ഒന്നു​മാ​ത്രം പറയൂ, അവൾ​ക്കു സു​ഖ​മ​ല്ലേ? അവൾ​ക്കു യാ​ത്ര​കൊ​ണ്ടു ക്ഷീ​ണ​മൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല​ല്ലോ? കഷ്ടം! അവൾ എന്നെ കണ്ടാ​ല​റി​യി​ല്ല. എന്റെ കൊ​ച്ചോ​മന എന്നെ ഇപ്പോൾ മറ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും! കു​ട്ടി​കൾ​ക്ക് ഓർമ നി​ല്ക്കി​ല്ല​ല്ലോ. അവർ പക്ഷി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. ഒരു കു​ട്ടി ഇന്നു് ഒന്നി​നെ കാണും. നാളെ മാ​റ്റൊ​ന്നി​നെ കാണും; പി​ന്നെ അതി​നു് ഒന്നി​നെ​പ്പ​റ്റി​യും വി​ചാ​ര​മി​ല്ല. അപ്പോൾ അവ​ളു​ടെ ഉടു​പ്പു നല്ല​പോ​ലെ വെ​ളു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ? ആ തെ​നാർ​ദി​യെർ​മാർ അവളെ വൃ​ത്തി​യിൽ നട​ത്തു​ന്നി​ല്ലേ? അവർ അവളെ എത്ര​ക​ണ്ടു തടി​പ്പി​ച്ചു? ഹാ, എന്റെ കഷ്ട​കാ​ല​ത്തു മു​ഴു​വ​നും ഈ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ എന്നോ​ടു തന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, എത്ര മനോ​വേ​ദന അനു​ഭ​വി​ച്ചു എന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യാ​മോ? ഇപ്പോൾ അതൊ​ക്കെ പോയി. എനി​ക്കു സു​ഖ​മാ​യി. എനി​ക്ക​വ​ളെ ഒന്നു കാണാൻ! അവളെ കാണാൻ ചന്ത​മു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണോ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പക്ഷം, മി​സ്റ്റർ മെയർ? എന്റെ മകൾ സു​ന്ദ​രി​യ​ല്ലേ? ആ വണ്ടി​യി​ലി​രു​ന്നു നി​ങ്ങൾ വല്ലാ​തെ തണു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും! ഒരൊ​റ്റ നി​മി​ഷ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു മതി, അവളെ എന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്ക് ഒന്നു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു​കൂ​ടെ? അപ്പോൾ​ത​ന്നെ അവളെ തി​രി​കെ കൊ​ണ്ടു​പോ​വാം. എന്നോ​ടു പറയൂ; നി​ങ്ങ​ളാ​ണു് ഇവി​ട​ത്തെ യജ​മാ​നൻ, നി​ങ്ങൾ​ക്കി​ഷ്ട​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു സാ​ധി​ക്കും!’

അയാൾ അവ​ളു​ടെ കൈ പി​ടി​ച്ചു. ‘കൊ​സെ​ത്തു് സു​ന്ദ​രി​യാ​ണു്,’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘കൊ​സെ​ത്തി​നു സു​ഖ​ക്കേ​ടൊ​ന്നു​മി​ല്ല; പക്ഷേ, നി​ങ്ങൾ സ്വ​സ്ഥ​മാ​യി കി​ട​ക്ക​ണം. നി​ങ്ങൾ അധി​ക​മാ​യി സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു; നി​ങ്ങൾ പു​ത​പ്പി​ന്റെ ഉള്ളിൽ നി​ന്നു കൈ പു​റ​ത്തേ​ക്കാ​ക്കു​ന്നു; അതാ​ണു് ചു​മ​യ്ക്കു​ന്ന​തു്.’

ഓരോ വാ​ക്കു പറ​യു​മ്പോ​ഴും വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ചു​മ​കൊ​ണ്ടു് ഫൻതീൻ കു​ഴ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

ഫൻതീൻ ഒന്നും പി​റു​പി​റു​ത്തി​ല്ല; വി​കാ​ര​വേ​ഗ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ആവ​ലാ​തി പറ​യൽ​കൊ​ണ്ടു താൻ വേ​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ച വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ അവി​ടെ​യു​ള്ള​വ​രിൽ ജനി​പ്പി​ക്കു​വാൻ സാ​ധി​ക്കാ​താ​വു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു് അവൾ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു. അവൾ ഉദാ​സീ​ന​ങ്ങ​ളായ സം​ഗ​തി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

‘മോ​ങ്ഫർ​മി​യെ നല്ല ചന്ത​മു​ള്ള പ്ര​ദേ​ശ​മാ​ണു്, അല്ലേ? ആളുകൾ വേ​ന​ല്ക്കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ സു​ഖ​ത്തി​നാ​യി അങ്ങോ​ട്ടു പോ​കാ​റു​ണ്ടു്. തെ​നാർ​ദി​യെർ​മാർ​ക്ക് അഭി​വൃ​ദ്ധി​യു​ണ്ടാ? ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു് അധികം വഴി​യാ​ത്ര​ക്കാ​രി​ല്ല. അവ​രു​ടെ ഹോ​ട്ടൽ ഒരു തരം വെ​പ്പു​പു​ര​യാ​ണു്.’

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ അവ​ളു​ടെ കൈ വി​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല; അവളെ ഉൽ​ക​ണ്ഠ​യോ​ടു​കൂ​ടി നോ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു; അയാൾ അവ​ളോ​ട് എന്തോ പറയാൻ വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് വന്ന​തെ​ന്നും അതു പറയാൻ അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സു സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു എന്നും വെ​ളി​പ്പെ​ട്ടു. വൈ​ദ്യൻ തന്റെ പണി കഴി​ഞ്ഞു, പോയി. സി​സ്റ്റർ സിം​പ്ലീ​സ് മാ​ത്രം അവ​രോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഈയി​ട​യ്ക്കു ഫൻതീൻ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘ഞാൻ അവ​ളു​ടെ സം​സാ​രം കേൾ​ക്കു​ന്നു! എന്റെ ഈശ്വ​രാ, ഞാ​ന​വ​ളു​ടെ സം​സാ​രം കേൾ​ക്കു​ന്നു!’

അവിടെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത പാ​ലി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി അവൾ കൈ നീ​ട്ടി; ശ്വാ​സം നിർ​ത്തി, അത്യാ​ഹ്ലാ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ചെ​വി​യോർ​ത്തു.

ഒരു കു​ട്ടി മു​റ്റ​ത്തു് ഓടി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു—വാ​തി​ല്ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​രി​യു​ടെ​യോ മറ്റേ​തോ കൂ​ലി​പ്പ​ണി​ക്കാ​രി​യു​ടേ​യോ കു​ട്ടി. എപ്പോ​ഴും ഉണ്ടാ​കാ​റു​ള്ള അത്ത​രം സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണ​തു്; അതു ദുഃ​ഖ​മ​യ​ങ്ങ​ളായ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒടു​വി​ല​ത്തെ അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ രം​ഗ​മാ​റ്റ​ക്കാ​ഴ്ച​യിൽ ഒരു ഭാ​ഗ​മാ​യി തോ​ന്നു​ന്നു. ആ കു​ട്ടി—ഒരു ചെറിയ പെൺ​കു​ട്ടി—പോ​കു​ന്നു, വരു​ന്നു, തണു​പ്പു മാ​റ്റു​വാൻ​വേ​ണ്ടി പാ​യു​ന്നു, ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കഴി​യു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം ഉച്ച​ത്തിൽ പാ​ട്ടു പാ​ടു​ന്നു. കഷ്ടം! കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ വി​ള​യാ​ട്ട​ങ്ങള്‍ എന്തൊ​ന്നി​നോ​ടു​ത​ന്നെ കൂ​ടി​ച്ചേ​രു​ന്നി​ല്ല! ഈ ചെറിയ പെൺ​കു​ട്ടി പാ​ടു​ന്ന​താ​ണു് ഫൻതീൻ കേ​ട്ട​തു്.

‘ഹാ!’ അവൾ പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി, ‘അതെ​ന്റെ കൊ​സെ​ത്താ​ണ്! എനി​ക്ക് അവ​ളു​ടെ ഒച്ച കേ​ട്ട​പ്പോൾ മന​സ്സി​ലാ​യി.’

ആ കു​ട്ടി വന്ന​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ മട​ങ്ങി​പ്പോ​യി; ആ ഒച്ച നി​ല​ച്ചു. കു​റ​ച്ചു നേ​രം​കൂ​ടി ഫൻതീൻ ചെ​വി​യോർ​ത്തു; അവ​ളു​ടെ മുഖം മങ്ങി; ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ അവൾ പറ​യു​ന്ന​തു മൊ​സ്യു മദ​ലി​യെൻ കേ​ട്ടു: ‘ആ വൈ​ദ്യൻ ദു​ഷ്ട​നാ​ണു്; എന്റെ മകളെ എനി​ക്കു കാണാൻ സമ്മ​തം തന്നി​ല്ല​ല്ലോ! അയാ​ളു​ടെ മുഖം കണ്ടാൽ​ത്ത​ന്നെ അല​ക്ഷ്മി പി​ടി​ച്ച​താ​ണു്. അതേ അത​ങ്ങ​നെ ഒന്നാ​ണു്.’

പക്ഷേ, അവ​ളു​ടെ വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു പി​ന്നി​ലു​ള്ള ആ പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ള്ളു​ന്ന ഭാഗം പി​ന്നേ​യും മു​ന്നോ​ട്ടു വന്നു, തല തല​യ​ണ​യി​ന്മേൽ കി​ട​ത്തി​വെ​ച്ചും​കൊ​ണ്ടു പി​ന്നേ​യും അവൾ സ്വയം സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി: ‘ഞങ്ങൾ​ക്ക് എന്തു സു​ഖ​മാ​വാൻ പാ​ോ​കു​ന്നു; ആദ്യം​ത​ന്നെ ഞങ്ങൾ ഒരു ചെറിയ തോ​ട്ട​മു​ണ്ടാ​ക്കും; മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ അതു​വാ​ങ്ങി​ത്ത​രാ​മെ​ന്നേ​റ്റി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്റെ മകൾ ആ തോ​ട്ട​ത്തിൽ ഓടി​ക്ക​ളി​ക്കും. അവൾ​ക്ക് ഇപ്പോൾ അക്ഷ​രം കണ്ടാ​ല​റി​യാ​റാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. ഓരോ വാ​ക്കി​ലു​മു​ള്ള അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളെ ഞാ​ന​വൾ​ക്കു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കും. അവൾ ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളെ തേ​ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി പു​ല്ലി​ന്മേ​ലും പായും. ഞാനതു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണും. എന്നി​ട്ടു് അവ​ളു​ടെ ഒന്നാ​മ​ത്തെ തി​രു​വ​ത്താ​ഴം കൊ​ള്ളൽ?’

അവൾ കൈ​വി​ര​ലു​ക​ളി​ന്മേൽ കണ​ക്കു​കൂ​ട്ടാൻ തു​ട​ങ്ങി.

‘ഒന്നു്, രണ്ടു്, മൂ​ന്നു്, നാലു്—അവൾ​ക്കു വയ​സ്സേ​ഴാ​യി. അഞ്ചു കൊ​ല്ല​ത്തി​നു​ള്ളിൽ അവൾ​ക്കു വെ​ളു​ത്ത ഒരു​ടു​പ്പും, അടു​ത്ത​ടു​ത്തു ചെ​റു​ദ്വാ​ര​ങ്ങ​ളു​ള്ള കീ​ഴ്ക്കാ​ലു​റ​ക​ളും വാ​ങ്ങി​ക്കാം; ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യു​ടെ മട്ടാ​വും അവൾ കണ്ടാൽ, അല്ല​യോ എന്റെ സു​ശീ​ല​യായ കന്യാ​കാ​മ​ഠ​ക്കാ​രി​യ​മ്മേ, എന്റെ മക​ളു​ടെ ആദ്യ​ത്തെ തി​രു​വ​ത്താ​ഴം കൊ​ള്ള​ലി​നെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ എനി​ക്കു എന്തു കമ്പം​പി​ടി​ക്കു​ന്നു എന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ!’

അവൾ ചി​രി​ക്കാ​നാ​രം​ഭി​ച്ചു.

അയാൾ ഫൻ​തീ​ന്റെ കൈ വി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരാ​ളി​രു​ന്നു് ഇള​ങ്കാ​റ്റി​ന്റെ തേ​ങ്ങ​ലി​നെ കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, നി​ല​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്, അടി കാ​ണാ​ത്ത മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ മു​ങ്ങി; അയാൾ അവ​ളു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കേ​ട്ടു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് അവൾ സം​സാ​രം നിർ​ത്തി; അതു​കാ​ര​ണം ഒരു പാ​വ​യു​ടെ മട്ടിൽ അയാൾ തല​യു​യർ​ത്തി; ഫൻതീൻ ഭയ​ങ്കര മട്ടി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

അവൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല; അവൾ ശ്വാ​സം കഴി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. തന്റെ മെ​ലി​ഞ്ഞ ചുമൽ ഉൾ​ക്കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന്റെ ഉള്ളിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തേ​ക്ക് കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, അവൾ കി​ട​ന്നേ​ട​ത്തു​നി​ന്നെ​ണീ​റ്റി​രു​ന്നു; ഒരു നി​മി​ഷം മുൻ​പു് പ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​മാ​യി​രു​ന്ന അവ​ളു​ടെ മുഖം കാ​ഴ്ച​യിൽ ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി; ഭയ​പ്പാ​ടു​കൊ​ണ്ടു് വലു​പ്പം​വെ​ച്ച കണ്ണു​ക​ളെ അവൾ മു​റി​യു​ടെ അങ്ങേ അറ്റ​ത്തു ഘോ​ര​ദർ​ശ​ന​മായ എന്തോ ഒന്നി​ന്മേൽ പതി​ച്ചി​രു​ന്നു.

‘എന്റെ ഈശ്വ​രാ!’ അയാൾ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘ഫൻതീൻ, നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ന്താ​ണു്?’

അവൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞി​ല്ല; അവൾ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നിയ ആ സാ​ധ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു കണ്ണെ​ടു​ത്തി​ല്ല. അവൾ അയാ​ളു​ടെ പി​ടി​യിൽ​നി​ന്നു് തന്റെ ഒരു കൈ​മാ​റ്റി, മറ്റേ കൈ​കൊ​ണ്ടു, പിൻ​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കു​വാൻ ഒരാം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു.

അയാള് തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി, ഴാ​വേ​റെ കണ്ടു.

ഇതാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്.

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ആറാ​യി​ലെ സെ​ഷ്യൻ​കോ​ട​തി​യിൽ​നി​ന്നു പോ​ന്ന​പ്പോൾ നേരം പന്ത്ര​ണ്ടര മണി അടി​ച്ചു. തനി​യ്ക്കൊ​രി​രി​പ്പി​ടം മുൻ​പേ​ത​ന്നെ ഏർ​പ്പാ​ടു ചെ​യ്തു​വെ​ച്ചി​രു​ന്ന തപ്പാൽ​വ​ണ്ടി പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന കണി​ശ​സ​മ​യ​ത്തേ​ക്ക് അയാൾ ഹോ​ട്ട​ലിൽ മട​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നു. രാ​വി​ലെ ആറു മണി​ക്ക് അല്പം മുൻ​പാ​യി അയാൾ എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ​ത്തി; അയാ​ളു​ടെ ഒന്നാ​മ​ത്തെ പണി മൊ​സ്സ്യു ലാ​ഫീ​ത്തി​നു് ഒരു കത്തു് തപ്പാ​ലി​ലി​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു; എന്നി​ട്ടു് ഫൻ​തീ​നെ കാ​ണാ​നാ​യി രോ​ഗി​പ്പു​ര​യി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു.

ഏതാ​യാ​ലും, അയാൾ സെ​ഷ്യൻ​കോ​ട​തി​യിൽ​നി​ന്നു പോയ ഉടനെ, ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​വ​ക്കീ​ലി​ന്നു് ആദ്യ​ത്തെ അമ്പ​ര​പ്പു​മാ​റി; ബഹു​മാ​ന​പ്പെ​ട്ട എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ മെ​യ​റു​ടെ ഭ്രാ​ന്തു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പ്ര​വൃ​ത്തി​യെ​പ്പ​റ്റി താൻ വ്യ​സ​നി​ക്കു​ന്നു എന്നും. ആ അസാ​ധാ​ര​ണ​സം​ഭ​വം​കൊ​ണ്ടു തന്റെ വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു യാ​തൊ​രു മാ​റ്റ​വും തട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നും അതി​നെ​പ്പ​റ്റി മേലാൽ വി​വി​രി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നും. ആയി​ട​യ്ക്ക് വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ലു​ള്ള ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തന്നെ​യായ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വി​ന്നു​ള്ള ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു ശിക്ഷ വി​ധി​ച്ചു​ക​ഴി​യേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്നും അയാൾ പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു. ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു വക്കീ​ലി​ന്റെ ഈ സി​ദ്ധാ​ന്തം അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ജന​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റേ​യും, കോ​ട​തി​യു​ടേ​യും, ജൂ​റി​മാ​രു​ടേ​യും, എന്നി​ല്ല എല്ലാ​വ​രു​ടേ​യും അഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​ന്നു് എതി​രാ​ണെ​ന്നു വെ​ളി​പ്പെ​ട്ടു. പ്ര​തി​ഭാ​ഗം​വ​ക്കീ​ലി​ന്നു ഈ പ്ര​സം​ഗ​ത്തെ ഖണ്ഡി​ക്കു​വാ​നും മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ലു​ള്ള ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ​പ്പ​റ്റി ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്ത തെ​ളി​വു​കൾ കാരണം കാ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥി​തി തി​ക​ച്ചും മാ​റി​പ്പോ​യ​താ​യും ജൂ​റി​മാ​രു​ടെ മു​മ്പിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന ആൾ വെറും ഒരു നിർ​ദോ​ഷി മാ​ത്ര​മാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​താ​യും സ്ഥാ​പി​ക്കു​വാ​നും കു​റ​ച്ചു ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. ഒടു​വിൽ, നിർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​നു് അത്ര വളരെ പു​തി​യ​ത​ല്ലാ​ത്ത ചില നീ​തി​ന്യാ​യ​വ്യ​വ​സ്ഥാ​പ​ന​ത്തി​ന്റെ കേ​ടു​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി​യും മറ്റും മറ്റും വക്കീൽ കുറെ സമാ​പ​ന​പ്ര​സം​ഗം ചെ​യ്തു; പ്ര​ധാന ജഡ്ജി കേ​സ്സ​വ​സാ​നി​പ്പി​ക്കു​വാ​നു​ള്ള പ്ര​സം​ഗ​ത്തിൽ പ്ര​തി​വ​ക്കീ​ലി​നോ​ടു യോ​ജി​ക്കു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്; കു​റ​ച്ചു നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ ജൂ​റി​മാർ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വി​നെ അന്ന​ത്തെ കേ​സ്സിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തു​ത​ള്ളി.

ഏതാ​യാ​ലും ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​വ​ക്കീ​ലി​ന്നു് ഒരു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ കി​ട്ടാ​തെ കഴി​യി​ല്ല; ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു പെ​ാ​യ്പോ​യ​പ്പോൾ, അയാൾ മദ​ലി​യെ​നെ പി​ടി​കൂ​ടി.

ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വി​നെ സ്വ​ത​ന്ത്ര​നാ​ക്കി വി​ട്ട​യ​ച്ച ഉടനെ, ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു വക്കീൽ പ്ര​ധാന ജഡ്ജി​യോ​ടു​കൂ​ടി കു​റേ​നേ​രം വാ​തി​ല​ട​ച്ചി​രു​ന്നു ഗൂ​ഢാ​ലോ​ചന ചെ​യ്തു. ‘എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ മെ​യ​റായ ആളെ പി​ടി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അവർ സം​സാ​രി​ച്ചു​റ​ച്ചു. അനവധി ആയ ഉള്ള ഈ വാ​ക്യം ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​വ​ക്കീൽ സം​സ്ഥാ​ന​ഗ​വർ​മ്മെ​ണ്ടു​വ​ക്കീ​ലി​നു സ്വ​ന്തം കൈ​യ​ക്ഷ​ര​ത്തിൽ കു​റി​ച്ച​യ​ച്ച റി​പ്പോർ​ട്ടിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​ണു്. ആദ്യ​ത്തെ വി​കാ​രാ​വേ​ശം ഒന്നു നി​ല​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു, ജഡ്ജി അധി​ക​മൊ​ന്നും തട​സ്സം പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. എന്താ​യാ​ലും നീതി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാ​തെ കഴി​യി​ല്ല. അങ്ങ​നെ, ഓരോ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ജഡ്ജി സ്വ​ത​വേ ദയാ​ലു​വും സാ​മാ​ന്യം ബു​ദ്ധി​മാ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, അതോ​ടു​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ കലാ​ശ​ലായ ഏതാ​ണ്ടു ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വ​മാ​യും രാ​ജ​ഭ​ക്തി​യു​ള്ള ആളു​മാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ മെയർ, ബോ​ണാ​പ്പാർ​ട്ട് എന്ന​ല്ലാ​തെ ചക്ര​വർ​ത്തി എന്നു്, അദ്ദേ​ഹം കാ​ന്നിൽ വന്നി​റ​ങ്ങി​യ​തി​നെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ച​പ്പോൾ, പറ​ഞ്ഞു​പോ​യ​തു ജഡ്ജി​ക്കു സഹി​ച്ചി​ല്ല.’

അതു​പ്ര​കാ​രം അയാളെ പി​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള കല്പ​ന​യാ​യി. ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു വക്കീൽ ആ കല്പന പ്ര​ത്യേ​കം ഒരാൾ​വ​ശം എം. പട്ട​ണ​ത്തിൽ​ക്കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ത്തു​ന്ന​തി​നും, ആ പ്ര​വർ​ത്തി പൊ​ല്ലീ​സ്സിൻ​സ്പെ​ക്ടർ ഴാ​വേ​റെ​ത്ത​ന്നെ ഏല്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നും ശട്ടം ചെ​യ്തു.

വാ​മൊ​ഴി കൊ​ടു​ത്ത ഉടനെ ഴാവേർ എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലേ​ക്ക് മട​ങ്ങി​പ്പോ​യ​താ​യി വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്ക​റി​വു​ണ്ട​ല്ലോ.

വക്കീ​ലി​ന്റെ ആൾ ചെ​ന്നു കല്പ​ന​യും തട​വു​പു​ള്ളി​യെ ഹാ​ജ​രാ​ക്കു​വാ​നു​ള്ള ശാ​സ​ന​വും കൈയിൽ കൊ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ ഴാവേർ കഷ്ടി​ച്ചു ഉണർ​ന്നെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു, അത്ര​യേ ആയി​രു​ന്നു​ള്ളു.

ആ ചെന്ന ആൾ പൊ​ല്ലീ​സ്സ് സൈ​ന്യ​ത്തി​ലെ ഒരു നല്ല സമർ​ത്ഥ​നാ​യി​രു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടു് രണ്ടേ രണ്ടു വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു് ആറാ​യിൽ നടന്ന കഥ മു​ഴു​വ​നും ഴാ​വേ​റെ ധരി​പ്പി​ച്ചു. ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​വ​ക്കീൽ ഒപ്പി​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ആ കല്പ​ന​യു​ടെ പകർ​പ്പു് ഇതാ​ണു്: ‘ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ ഴാവേർ എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ മെ​യ​റായ സയർ [1] മദ​ലി​യെ​ന്റെ ദേഹം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു കോ​ട​തി​യിൽ ഹാ​ജ​രാ​ക്ക​ണം; ആ മനു​ഷ്യൻ വി​ട്ടു​പോയ തട​വു​പു​ള്ളി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​ണെ​ന്നു സെ​ഷ്യൻ​കോ​ട​തി മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.’

ഴാ​വേ​റെ അറി​യാ​ത്ത​വ​രും രോ​ഗി​പ്പു​ര​യി​ലെ തള​ത്തി​ലേ​ക്ക് പാ​ളി​നോ​ക്കി അയാളെ അപ്പോൾ കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞ​വ​രു​മായ ആരെ​ക്കൊ​ണ്ടും​ത​ന്നെ, പു​തു​താ​യി​ട്ടു് എന്തെ​ങ്കി​ലും സം​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മു​ഖ​ഭാ​വ​ത്തിൽ​നി​ന്ന് ഊഹി​ച്ച​റി​യു​വാൻ കഴി​യി​ല്ല; ലോ​ക​ത്തിൽ ഏറ്റ​വും സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ഒരു മു​ഖ​ഭാ​വ​മാ​ണ​തു് എന്നേ വി​ചാ​രി​ക്കു​ക​യു​ള​ളൂ. അയാൾ ശാ​ന്ത​നും ക്ഷോ​ഭ​ര​ഹി​ത​നും സഗൗ​ര​വ​സ്വ​ഭാ​വ​നു​മാ​യി​ത്ത​ന്നെ​യി​രു​ന്നു; അയാ​ളു​ടെ നരച്ച തല​മു​ടി നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തിൽ നല്ല മയ​ത്തിൽ പറ്റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു; തനി​ക്കു പതി​വു​ള്ള ആലോ​ച​നാ​ശീ​ല​ത്താ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ പതു​ക്കെ കോ​ണി​പ്പ​ടി കയ​റി​വ​ന്നു. അയാ​ളു​മാ​യി നല്ല പരി​ച​യ​മു​ള്ള​വ​നും അയാളെ ആ സമ​യ​ത്തു സശ്ര​ദ്ധ​മാ​യി പരി​ശോ​ധി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​നു​മായ ഒരാൾ നി​ശ്ച​യ​മാ​യും നടു​ങ്ങി​പ്പോ​വും; ആയാ​ളു​ടെ തോ​ല്പ​ട്ട​യു​ടെ കൊ​ളു​ത്തു് കഴു​ത്തി​ന്റെ നേരെ പിൻ​പു​റ​ത്തു​ണ്ടാ​കാ​റു​ള്ള​തി​നു പകരം ഇട​ത്തേ ചെ​വി​യു​ടെ ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് നീ​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു പതി​വി​ല്ലാ​ത്ത മനഃ​ക്ഷോ​ഭ​ത്തെ പു​റ​ത്താ​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു.

സ്വാ​ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷ​ത​യ്ക്കു തി​ക​ച്ചും ഉറ​പ്പും വ്യ​ക്ത​ത​യു​മു​ള്ള ഒരാ​ളാ​ണ് ഴാവേർ; അയാ​ളു​ടെ പ്ര​വൃ​ത്തി​യി​ലാ​വ​ട്ടേ, ഉടു​പ്പി​ലാ​വ​ട്ടേ ഒരി​ക്ക​ലും ഒരു ചു​ളി​വു കാ​ണു​ക​യി​ല്ല; കു​റ്റ​ക്കാ​രോ​ടു വി​ധി​പ്ര​കാ​രം, തന്റെ കു​പ്പാ​യ​ക്കു​ടു​ക്കു​ക​ളോ​ടു വള​വി​ല്ലാ​തെ.

അയാൾ തന്റെ തോ​ല്പ​ട്ട​യു​ടെ കൊ​ളു​ത്തു ചെ​രി​ച്ചു​വെ​ച്ച​പ്പോൾ അന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തൂ​ടെ​യു​ള്ള ഭൂ​ക​മ്പ​ങ്ങൾ എന്നു പറ​യാ​വു​ന്ന അത്ത​രം മനഃ​ക്ഷോ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നു പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു വരാതെ ഒരു നിർ​വാ​ഹ​മി​ല്ല.

പതി​വു​മ​ട്ടിൽ അയാൾ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. ഒരു ‘ഹേഡി’നേയും നാലു പട്ടാ​ള​ക്കാ​രേ​യും കി​ട്ടാൻ അടു​ത്തു​ള്ള പാ​റാ​വു​സ്ഥ​ല​ത്തൊ​ന്നു കയറി; ആ പട്ടാ​ള​ക്കാ​രെ മു​റ്റ​ത്തു നിർ​ത്തി; മേയറെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ആളുകൾ എപ്പോ​ഴും വന്നു​കൂ​ടു​ന്ന​തു കണ്ടു​ശീ​ല​മു​ള്ള​വ​ളായ വാ​തി​ല്ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​രി, വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും സം​ശി​യി​ക്കാ​തെ, ഫൻതീൻ കി​ട​ക്കു​ന്ന മുറി അയാൾ​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.

അയാൾ ഫൻതീൻ മു​റി​ക്ക​ടു​ത്തെ​ത്തി, സാക്ഷ നീ​ക്കി, ഒരു രോഗി ശു​ശ്രൂ​ഷ​ക്കാ​രി​യു​ടേ​യോ ഒരു പെ​ല്ലീ​സ്സൊ​റ്റു​കാ​ര​ന്റേ​യോ മട്ടിൽ പതു​ക്കെ വാതിൽ ഉന്തി​ത്തു​റ​ന്നു.

ശരി​ക്കു പറ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, അയാൾ അക​ത്തു കട​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. അ പകുതി തു​റ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട വാ​തി​ല്ക്കൽ തലയിൽ തൊ​പ്പി​യോ​ടു​കൂ​ടി കവിൾ വരെ കു​ടു​ക്കി​യി​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള പു​റം​കു​പ്പാ​യ​ത്തി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്ക് ഇട​ത്തേ കൈ​യി​ട്ടു കൊ​ണ്ടു് അയാൾ നി​വർ​ന്നു​നി​ന്നു. കൈ​മു​ട്ടി​ന്റെ മട​ക്കിൽ, അയാള് പി​ന്നിൽ ഒളി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​രു​ന്ന പൊ​ന്തൻ​വ​ടി​യു​ടെ ഈയ​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള തല​പ്പു കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു.

താൻ അവിടെ എത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് ആളു​ക​ള​റി​യാ​തെ അയാൾ ഏക​ദേ​ശം ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​രം അങ്ങ​നെ നി​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഫൻതീൻ അങ്ങോ​ട്ടു മലർ​ന്നു​നോ​ക്കി, അയാളെ കണ്ടു. മൊ​സ്സ്യൂ മദ​ലി​യ​നെ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ച്ചു.

മദ​ലി​യ​ന്റെ നോ​ട്ടം ഴാ​വേ​റു​ടെ നോ​ട്ട​ത്തോ​ടു കൂ​ട്ടി​മു​ട്ടിയ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ഴാവേർ അന​ങ്ങാ​തെ, നി​ന്നേ​ട​ത്തു​നി​ന്നി​ള​കാ​തെ, അങ്ങോ​ട്ടു​ടു​ത്തു ചെ​ല്ലാ​തെ, ഭയ​ങ്ക​ര​നാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. സന്തോ​ഷം​പോ​ലെ അത്ര ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​വാൻ കഴി​യു​ന്ന മറ്റൊ​രു മനു​ഷ്യ​മ​നോ​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല.

തനി​ക്കു വരാ​നു​ള്ള​തായ ആ ശപി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട അത്മാ​വി​നെ കണ്ടു​കി​ട്ടി​യാ​ല​ത്തെ ഒരു പി​ശാ​ചി​ന്റെ മു​ഖ​ഭാ​വം എന്തോ, അതാ​യി​രു​ന്നു അതു്.

ഒടു​വിൽ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ കൈയിൽ കി​ട്ടു​ന്നു എന്നു​ള്ള മനഃ​സം​തൃ​പ്തി അന്താ​രാ​ത്മാ​വിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന സക​ല​ത്തേ​യും അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ഭാ​വ​ത്തി​ലേ​ക്കു വരു​ത്തി. അടി​ത്ത​ട്ടു​കൾ കല​ങ്ങി​ത്തീർ​ന്ന​പ്പോൾ ഉള്ള​തെ​ല്ലാം മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു പൊ​ന്തി വന്നു. ശരി​ക്കു​ള്ള നോ​ട്ടം കു​റ​ച്ചി​ട​യ്ക്ക് ഒന്നു തെ​റ്റി നീ​ങ്ങി​പ്പോ​യ​തി​ലും കു​റ​ച്ചു നേ​ര​ത്തേ​ക്ക് ആ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം ഒരു​ബ​ദ്ധ​ത്തിൽ ചാ​ടി​യ​തി​ലു​മു​ള്ള അവ​മാ​നം, ഒന്നാ​മ​താ​യി അത്ര ശരി​യാ​യും നല്ല​പോ​ലെ​യും വേ​ണ്ടി​ട​ത്തു് ആലോചന ചെ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടും അത്ര​യു​മ​ധി​കം കാലം ആ ഒരു​ത്ത​മ​മായ ആലോ​ച​ന​യെ മന​സ്സിൽ വളർ​ത്തി​വ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​മു​ള്ള അഭി​മാ​ന​ത്താൽ തി​ക​ച്ചം മാ​ച്ചു​ക​ള​യ​പ്പെ​ട്ടു. ഴാ​വേ​റു​ടെ മനഃ​സം​തൃ​പ്തി അയാ​ളു​ടെ അന്ത​സ്സോ​ടു​കൂ​ടിയ നി​ല​യിൽ പ്ര​കാ​ശി​ച്ചു. ആ ഇടു​ങ്ങിയ നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തിൽ വി​ജ​യ​ത്തി​ന്റെ വി​രൂ​പത വ്യാ​പി​ച്ചു. തൃ​പ്തി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു മു​ഖ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​കാ​വു​ന്ന ഭയ​ങ്ക​ര​ത​യു​ടെ എണ്ണ​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും അതി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഴാവേർ ആ സമ​യ​ത്തു സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. തി​ക​ച്ചും താൻ​ത​ന്നെ ആലോ​ചി​ച്ചു​നോ​ക്കാ​തെ, തന്റെ സാ​ന്നി​ധ്യം​കൊ​ണ്ടും തന്റെ വിജയം കൊ​ണ്ടു​മു​ള്ള ആവ​ശ്യം സമ്മി​ശ്ര​മാ​യ​വി​ധം ഉള്ളിൽ തെ​ളി​ഞ്ഞു കാ​ണാ​തെ, അയാൾ, ഴാവേർ, ദു​ഷ്കർ​മ്മ​ത്തെ നശി​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​യാ​വു​ന്ന ആ ദി​വ്യ​മായ പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ ഏർ​പ്പെ​ടു​ന്ന നീ​തി​യു​ടേ​യും ജ്ഞാ​ന​ത്തി​ന്റെ​യും സത്യ​ത്തി​ന്റെ​യും മൂർ​ത്തി​വി​ശേ​ഷ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ പി​ന്നി​ലും ചു​റ്റും, അത്യ​ധി​കം ദൂ​ര​ത്താ​യി, അധി​കാ​ര​ബ​ലം, വി​ശേ​ഷ​ബു​ദ്ധി, വി​ചാ​ര​ണ​ചെ​യ്തു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്ത​പ്പെ​ട്ട കേ​സ്സ്, നി​യ​മ​പ​ര​മായ അന്തഃ​ക​ര​ണം, പര​സ്യ​മാ​യി ചെയ്ത കോ​ട​തി​ത്തീർ​പ്പു്—നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും നി​ല്ക്കു​ന്നു; അയാൾ രാ​ജ​ശാ​സ​ന​ത്തെ രക്ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണു്; അയാൾ രാ​ജ്യ​നി​യ​മ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് അതി​ന്റെ ഇടി​മി​ന്ന​ലു​ക​ളെ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്ക​യാ​ണു്; അയാൾ ജന​സ​മു​ദ്ര​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം ചെ​യ്യി​ക്കു​ക​യാ​ണു്; അയാൾ പര​മാ​ത്മാ​വി​നെ സഹാ​യി​ക്കു​യാ​ണു്; അയാൾ ഒരു മഹാ​ത്മ്യ​ധോ​ര​ണി​ക്കു​ള്ളിൽ നി​വർ​ന്നു നി​ല്ക്കു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ വി​ജ​യ​ത്തിൽ മത്സ​ര​ത്തി​ന്റെ​യും പോ​രാ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ​യും ഒര​വ​ശേ​ഷ​മു​ണ്ടു്. നി​വർ​ന്നു്, അഹ​ങ്കാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, അന്ത​സ്സിൽ അയാൾ പച്ച​പ്പ​കല്‍സ​മ​യ​ത്തു് ഒരു കൊ​ടും​ക്രൂ​ര​നായ ദേ​വ​ന്റെ അമാ​നു​ഷ​മായ മൃ​ഗ​ത്വ​ത്തെ കെ​ട്ടി​ച്ച​മ​യി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ത്തു​ന്നു. താൻ ആ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ നി​ഴ​ല്പാ​ടു സാ​മു​ദാ​യക ഖഡ്ഗ​ത്തി​ന്റെ അവ്യ​ക്ത​മായ മി​ന്നി​ച്ച​യെ അയാ​ളു​ടെ മു​റു​കിയ മു​ഷ്ടി​ക്കു​ള്ളിൽ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു; സു​ഖ​ത്തോ​ടും ശു​ണ്ഠി​യോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ, ദു​ഷ്ട​ത​യു​ടെ, രാ​ജ​ദ്രോ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നി​ത്യ​ദ​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റെ, നര​ക​ത്തി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ അമർ​ത്തി​ച്ച​വി​ട്ടു​ന്നു; അയാൾ മി​ന്നി​ത്തി​ള​ങ്ങി, അയാൾ ഉന്മൂ​ല​നം ചെ​യ്തു, അയാൾ പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ണ്ടു; ഈ രാ​ക്ഷ​സ​നായ സെ​യ്ന്റ് മൈ​ക്ക​ലിൽ [2] സർ​വ​സ​മ്മ​ത​മായ ഒരു പ്ര​താ​പ​വി​ശേ​ഷം ഉണ്ടാ​യി.

ഭയ​ങ്ക​ര​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും ഴാ​വേ​റിൽ നി​കൃ​ഷ്ട​മായ യാ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

പര​മാർ​ത്ഥം, നി​ഷ്ക​പ​ടത, പക്ഷ​പാ​ത​മി​ല്ലാ​യ്മ, ദൃ​ഢ​വി​ശ്വാ​സം, ധർ​മ​ശീ​ലം, പക്ഷ​പാ​ത​മി​ല്ലാ​യ്മ, എന്നിവ വേ​ണ്ടി​ട​ത്തേ​ക്ക​ല്ലാ​തെ തെ​റ്റി​പ്ര​യാ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടാൽ അതി​ഭ​യ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന ചില സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു്; എന്നാൽ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നാ​ലും, അവ​യു​ടെ അന്ത​സ്സു പെ​യ്പോ​കു​ന്നി​ല്ല; അവ​യു​ടെ ഓജ​സ്സു മനു​ഷ്യ​രു​ടെ അന്തഃ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു​ള്ള ഒരു സവി​ശേ​ഷ​ത​യായ ഓജ​സ്സു്, ഭയ​പ്പാ​ടി​ന്റെ ഒത്ത നടു​വിൽ​പ്പോ​ലും അവയെ വി​ടാ​തെ പറ്റി​നി​ല്ക്കു​ന്നു; അവ ഒരേ ദോഷം മാ​ത്ര​മു​ള്ള ഗു​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണ്—അബ​ദ്ധം. തി​ക​ച്ചും ദു​ഷ്കർ​മ​ത്തിൽ ആണ്ടു​മു​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ​ക്കൂ​ടി ഒരു മത​ഭ്രാ​ന്ത​ന്റെ സത്യ​പ​ര​വും ദയാ​ര​ഹി​ത​വു​മായ സന്തോ​ഷം പരി​താ​പ​ക​ര​മായ വിധം സം​പൂ​ജ്യ​മായ ഒരു പ്ര​കാ​ശ​വി​ശേ​ഷ​ത്തെ നി​ല​നിർ​ത്തു​ന്നു. താൻ അങ്ങ​നെ​യൊ​രു കാ​ര്യം സം​ശി​യി​ച്ചി​ട്ടേ ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും, ഭയ​ങ്ക​ര​മായ തന്റെ മന​സ്സു​ഖ​ത്തി​നി​ട​യിൽ ഴാവേർ, ജയം നേടിയ എല്ലാ മൂ​ഢ​മ​നു​ഷ്യ​രേ​യും​പോ​ലെ, ദയ​നീ​യ​നാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. ആ ഒരു മു​ഖം​പോ​ലെ അത്ര​മേൽ രൂ​ക്ഷ​ത​ര​വും അത്ര​മേൽ ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മായ മറ്റൊ​ന്നും ഭൂ​മി​യിൽ ഉണ്ടാ​വാൻ വയ്യാ; നന്മ​യു​ടെ ദു​ഷ്ടത എന്നു പറ​യാ​വു​ന്ന സക​ല​വും അതിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചു.

ആ മനു​ഷ്യ​നിൽ​നി​ന്നു മെയർ തന്നെ പി​ടി​ച്ചു​പ​റി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്ന​തി​നു ശേഷം, അന്നേ​വ​രെ ഫൻതീൻ ഴാ​വേ​റെ കാ​ണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. അസ്വ​സ്ഥ​മായ അവ​ളു​ടെ തല​ച്ചോ​റി​നു യാ​തൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല; അയാൾ അവളെ കൊ​ണ്ടു പോവാൻ വന്നി​രി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു​മാ​ത്രം അവൾ​ക്കു തോ​ന്നി; അതിൽ അവൾ​ക്കു സം​ശ​യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. അവൾ​ക്ക് ആ ഭയ​ങ്ക​ര​മു​ഖം കണ്ടു സഹി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അവ​ളു​ടെ ജീവൻ പോ​യ്പോ​കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി; അവൾ രണ്ടു കൈ​കൊ​ണ്ടു് മുഖം പൊ​ത്തി കഠി​ന​മായ വേ​ദ​ന​യോ​ടു​കൂ​ടി നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. ‘മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ, എന്നെ രക്ഷി​ക്ക​ണേ!’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്—ഞങ്ങൾ ഇനി അയാളെ മറ്റൊ​ന്നും​കൊ​ണ്ടും വി​ളി​ക്കു​ന്നി​ല്ല—എഴു​ന്നേ​റ്റു. സൌ​മ്യ​ത​ര​വും ശാ​ന്ത​ത​ര​വു​മായ ഒരു ശബ്ദ​ത്തിൽ അയാൾ ഫൻ​തീ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘പേ​ടി​ക്കേ​ണ്ട; നി​ങ്ങ​ളെ അന്വേ​ഷി​ച്ച​ല്ല അയാൾ വന്നി​ട്ടു​ള്ള​തു്.’

എന്നി​ട്ടു് അയാൾ ഴാ​വേ​റെ നേ​ാ​ക്കി പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ആവ​ശ്യം എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി.’

ഴാവേർ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘അതു വേ​ഗ​മാ​വ​ട്ടെ!’

ഈ വാ​ക്കു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി വന്ന ഉച്ചാ​ര​ണ​വി​ശേ​ഷ​ത്തിൽ അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മാം വിധം ക്ഷു​ഭി​ത​വും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മാ​യി എന്തോ ഒന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഴാവേർ പറ​ഞ്ഞ​തു് ‘അതു വേ​ഗ​മാ​വ​ട്ടെ!’ എന്ന​ല്ല, ‘അതു് വേ​ഗ്ഗാ​വ്ട്ടെ എന്നാ​ണു്.’

ഒരു വർ​ണ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​നും ആ ഉച്ച​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ശബ്ദം ശരി​ക്കെ​ഴു​തി​ക്കാ​ണി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല; അതു മനു​ഷ്യർ സം​സാ​രി​ക്കാ​റു​ള്ള വാ​ക്ക​ല്ലാ​താ​യി; അതൊരു ഗർ​ജ്ജ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു.

പതി​വു​മ​ട്ടൊ​ന്നും അയാൾ അന്നു കാ​ണി​ച്ചി​ല്ല; അയാൾ കാ​ര്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ന്നി​ല്ല; അയാൾ കല്പന എടു​ത്തു കാ​ട്ടി​യി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു തരം അസാ​ധാ​ര​ണ​നായ എതി​രാ​ളി​യ​ത്രേ; ആ എതി​രാ​ളി​യെ കട​ന്നു പി​ടി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല; അഞ്ചു കൊ​ല്ല​ത്തോ​ളം കൈയിൽ കി​ട​ന്നി​ട്ടു പി​ടി​ച്ചു​മ​റി​ച്ചി​ടാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​വി​ധം അത്ര സൂ​ത്രം കൂടിയ ഒരു ഗു​സ്തി​ക്കാ​ര​നാ​ണ​തു്. ഈ പി​ടി​ക്കൽ ഒരു പ്രാ​രം​ഭ​പ്ര​ക്രി​യ​യ​ല്ല. ഒര​വ​സാ​ന​ച്ച​ട​ങ്ങാ​ണു്. അയാൾ ഇങ്ങ​നെ പറയുക മാ​ത്ര​മേ ചെ​യ്തു​ള്ളു: ‘അതു വേ​ഗ​മാ​വ​ട്ടെ!’

ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, അയാൾ ഒരടി മുൻ​പോ​ട്ടു വെ​ക്കു​ക​യെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ നേരെ നോ​ട്ടം വീ​ശി​യെ​റി​ഞ്ഞു: മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള ഒരു ചൂ​ണ്ട​ക്കൊ​ളു​ത്തു​പോ​ലെ​യാ​ണു് അതയാൾ എടു​ത്തു ചാ​ട്ടി​യ​തു്; അത​റി​ഞ്ഞു ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട മനു​ഷ്യ​രെ അയാൾ പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വരുക പതി​വാ​ണു്.

രണ്ടു മാസം മുൻ​പു് തന്റെ എല്ലു​കൾ​ക്കു​ള്ളി​ലേ​ക്കു​കൂ​ടി തു​ള​ഞ്ഞു​ക​യ​റി​യ​താ​യി ഫൻതീൻ അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​ഞ്ഞ​തു് ഈ നോ​ട്ട​മാ​ണു്.

ഴാ​വേ​റു​ടെ ഈ ഗർ​ജ്ജ​നം കേട്ട ഫൻതീൻ ഒരു​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി കൺ​മി​ഴി​ച്ചു. പക്ഷേ, മെയർ അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; അവൾ​ക്കു പേ​ടി​ക്കാ​നെ​ന്താ​ണു്?

ഴാവേർ മു​റി​യു​ടെ നടു​വി​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു്, ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘ഇതാ കണ്ടി​ല്ലേ! നീ വരു​ന്നു​വോ?’

ആ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട സ്ത്രീ ചു​റ്റും നോ​ക്കി. കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​യും മെ​യ​റു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രും അവിടെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ആ ‘നീ’ എന്ന നി​കൃ​ഷ്ട​വാ​ക്ക് ആരേ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​താ​യി​രി​ക്കാം! അവളെ മാ​ത്രം അവൾ വി​റ​ച്ചു.

ഉടനെ അഭൂ​തൂ​പൂർ​വ​മായ ഒരു സംഭവം അവൾ കണ്ടു; അതേ, തന്റേ​ടം മറി​ഞ്ഞ അവ​ളു​ടെ എത്ര വലിയ മാ​േ​ഹാ​ല​സ്യ​ത്തി​ലും അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള മറ്റൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​വി​ധം അതു് അത്ര​മേൽ അഭൂ​ത​പൂർ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു.

പെ​ാ​ല്ലീ​സ്സൊ​റ്റു​കാ​ര​നായ ഴാവേർ മെ​യ​റു​ടെ കഴു​ത്തു​പ​ട്ട​മേൽ കട​ന്നു പി​ടി​കൂ​ടു​ന്ന​തു് അവൾ കണ്ടു; മെയർ ബഹു​മാ​ന​പൂർ​വം തല കു​നി​ച്ച​താ​യി അവൾ കണ്ണു​കൊ​ണ്ടു് കണ്ടു. ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​മാ​യി എന്ന​വൾ​ക്കു തോ​ന്നി.

ഴാവേർ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ കഴു​ത്തു​പ​ട്ട​മേൽ മറു​കി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

‘മൊ​സ്സ്യു മെയർ!’ ഫൻതീൻ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു.

ഴാവേർ തന്റെ തൊ​ണ്ണു മു​ഴു​വ​നും പു​റ​ത്തു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തായ ആ ഭയ​ങ്ക​ര​ച്ചി​രി​ക​ളിൽ ഒന്നു പെ​ട്ടെ​ന്നു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു.

‘ഇനി ഇവിടെ മൊ​സ്സ്യു മേയർ എന്നൊ​രാൾ ഇല്ല!’

തന്റെ പു​റം​കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന്റെ കഴു​ത്തു​പ​ട്ട​മേൽ മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള കൈ വി​ടുർ​ത്താ​വാൻ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ശ്ര​മ​മൊ​ന്നും ചെ​യ്തി​ല്ല. അയാള് പറ​ഞ്ഞു: ‘ഴാവേർ—’ ഴാവേർ അയാളെ തട​ഞ്ഞു പറ​ഞ്ഞു, ‘എന്നെ മി​സ്റ്റർ ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ എന്നു വി​ളി​ക്കുക.’

‘മൊ​സ്സ്യു’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു, ‘എനി​ക്കു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു ഗൂ​ഢ​മാ​യി ഒരു വാ​ക്കു പറ​ഞ്ഞാൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു​ണ്ട്.

‘ഉറ​ക്കെ! ഉള്ള​തു് ഉറ​ക്കെ പറയുക!’ ഴാവേർ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു:‘എനി​ക്കു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് ഒരു കാ​ര്യം അപേ​ക്ഷി​ക്കാ​നു​ണ്ട്—’

‘ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​യ​ണ​മെ​ന്നു് ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു.’

‘പക്ഷേ, നി​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മേ അതു കേൾ​ക്കാൻ പാ​ടു​ള്ളു—’

‘അതു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കെ​ന്തു വ്യ​ത്യാ​സ​മാ​ണു് വരാ​നു​ള്ള​തു? ഞാൻ കേൾ​ക്കു​ക​യി​ല്ല.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അയാളെ നോ​ക്കി; വേ​ഗ​ത്തി​ലും ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തി​ലും പറ​ഞ്ഞു: ‘എനി​ക്ക് ഒരു മൂ​ന്നു ദി​വ​സ​ത്തെ അവധി തരൂ! ഈ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട സ്ത്രീ​യു​ടെ കു​ട്ടി​യെ പോയി കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ​വേ​ണ്ടി മൂ​ന്നു ദിവസം. എന്താ​ണെ​തി​നു ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ന്നു വെ​ച്ചാൽ അതു ഞാൻ ചെ​യ്യാം. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങൾ എന്റെ​കൂ​ടെ വരുക.’

‘എന്നെ കളി​പ്പി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ക​യാ​ണ്!’ ഴാവേർ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘ആട്ടെ വരൂ, അത്ര വി​ഡ്ഢി​യാ​ണു് താ​നെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ചാ​ടി​പ്പോ​വാൻ മൂ​ന്നു ദി​വ​സ​ത്തെ അവധി തരു​വാൻ താൻ എന്നോ​ടാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു! അതു് ആ പെ​ണ്ണി​ന്റെ കു​ട്ടി​യെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​നാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്നു! ഹാ!ഹാ! തര​ക്കേ​ടി​ല്ല. നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഇതിൽ നല്ല നേ​രം​പോ​ക്കു​ണ്ടു്.’

ഫൻ​തീ​ന്നു് ആസകലം ഒരു വല്ലാ​ത്ത വിറ കയറി.

‘എന്റെ കു​ട്ടി,’ അവൾ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു, ‘എന്റെ കു​ട്ടി​യെ പോയി കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു വരാൻ! അപ്പോൾ അവൾ ഇവി​ടെ​യി​ല്ല! എന്നോ​ടു പറയൂ, എന്റെ സഹേ​ാ​ദ​രി; കൊ​സെ​ത്തെ​വി​ടെ​യാ​ണു്? എനി​ക്കെ​ന്റെ കു​ട്ടി​യെ കി​ട്ട​ണം മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ! മൊ​സ്സ്യു മെയർ!’

ഴാവേർ നി​ല​ത്തൊ​രു ചവി​ട്ടു ചവി​ട്ടി.

‘ഇതാ ഇനി മറ്റേ ജന്തു​വി​ന്റെ പു​റ​പ്പാ​ടാ​യി! എടി പെ​ണ്ണേ, നീ കു​റ​ച്ചു​നേ​രം അവിടെ മി​ണ്ടാ​തെ കി​ട​ക്കു​മോ? ഈ സ്ഥലം ഒട്ടു​കൊ​ള​ളാം—തട​വു​പു​ള്ളി​കൾ ഇവിടെ മജി​സ്ട്രേ​റ്റു​മാ​രാ​ണു്; ഇര​പ്പാ​ളി​ച്ചി​കൾ തമ്പു​രാ​ട്ടി​മാ​രെ​പ്പോ​ലെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു! പക്ഷേ, ഇതൊ​ക്കെ ഇപ്പോൾ മാ​റ്റി​ക്ക​ള​യു​ന്നു​ണ്ടു്; നേരം വൈകി!’

അയാൾ സാ​കു​ത​മാ​യി ഫൻ​തീ​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി; ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ കണ്ഠ​വ​സ്ത്ര​വും ഉൾ​ക്കു​പ്പാ​യ​വും കഴു​ത്തു​പ​ട്ട​യും മു​റു​ക്കെ​പ്പി​ടി​ച്ച് അയാൾ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രു​ന്നു. ഇവിടെ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നു​മി​ല്ല, മൊ​സ്സ്യു മെ​യ​റു​മി​ല്ല. ഒരു കള്ള​നു​ണ്ടു്. ഒരു പി​ടി​ച്ചു​പ​റി​ക്കാ​രൻ, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് എന്നു​പോ​രായ ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി! അവനെ എനി​ക്കെ​ന്റെ പി​ടി​യിൽ കി​ട്ടു​ക​യും ചെ​യ്തു! അതാ​ണു് കഥ!’

ഫൻതീൻ ഒരു​ക്കിൽ ചാ​ടി​യെ​ണീ​റ്റു വെ​റു​ങ്ങ​ലി​ച്ച തന്റെ കൈ​ക​ളാൽ തന്നെ​ത്ത​ന്നെ താ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു കി​ട​ക്ക​യി​ലി​രു​ന്നു! അവൾ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി! അവൾ ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​യെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി; പറ​യാ​നെ​ന്ന പോലെ അവൾ വായ തു​റ​ന്നു; അവ​ളു​ടെ തൊ​ണ്ട​യ്ക്ക​ടി​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരു ഞെ​രു​ക്കം പു​റ​പ്പെ​ട്ടു; അവ​ളു​ടെ പല്ലു​കൾ കി​റു​കി​റു​ത്തു; അപ​സ്മാ​ര​വി​കൃ​തി​യി​ലെ​ന്ന പോലെ കൈ​വി​ര​ലു​കൾ മലർ​ക്കെ​ത്തു​റ​ന്നു​കൊ​ണ്ടും, മു​ങ്ങി​ച്ചാ​വാൻ പോ​കു​ന്ന ഒരു​വ​ന്റെ മട്ടിൽ സം​ഭ്ര​മ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി തപ്പി​ക്കൊ​ണ്ടും, മര​ണ​വേ​ദ​ന​യിൽ അവൾ കൈ​നീ​ട്ടി, പെ​ട്ടെ​ന്നു് അവൾ തല​യ​ണ​യി​ന്മേൽ വി​ര​ണ്ടു​വീ​ണു.

അവ​ളു​ടെ തല, കട്ടി​ലി​ന്റെ തല​പ്പ​ല​ക​യി​ന്മേൽ അടി​ച്ചു. തു​റ​ന്നു​പോയ വാ​യോ​ടും തു​റ​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്ന​വ​യും ഒന്നും കാ​ണാ​ത്ത​വ​യു​മായ കണ്ണു​ക​ളോ​ടും​കൂ​ടി മാ​റ​ത്തേ​ക്കു തൂ​ങ്ങി​വീ​ണു.

അവൾ മരി​ച്ചു​പോ​യി.

പി​ടി​ച്ചു​നിർ​ത്തു​ന്ന​തായ ഴാ​വേ​റു​ടെ കൈ​യി​നെ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കട​ന്നു​പി​ടി​ച്ചു. വെറും ഒരു പി​ഞ്ചു​കു​ട്ടി​യു​ടെ​തെ​ന്ന​പോ​ലെ വിരൽ നി​വർ​ത്തി, അയാൾ ഴാ​വേ​റോ​ടു പറ​ഞ്ഞു; ‘നി​ങ്ങൾ ആ സ്ത്രീ​യെ കൊ​ന്നു​ക​ള​ഞ്ഞു.’

‘ഇത​വ​സാ​നി​പ്പി​ക്കക!’ കല​ശ​ലാ​യി ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ത്തു് ഴാവേർ അലറി; ‘ഞാ​നി​വി​ടെ തർ​ക്കം കേൾ​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി വന്ന​ത​ല്ല. അതൊ​ക്കെ നമു​ക്കു ലാഭം പി​ടി​ക്കുക: ഭട​ന്മാർ താ​ഴ​ത്തു​ണ്ടു്; നേരെ നട​ന്നോ​ളു, ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങൾ​ക്കു കൈ​യാ​മം കി​ട്ടും.’

ആ മു​റി​യു​ടെ അറ്റ​ത്തു് ഒരു പഴയ ഇരി​മ്പു​ക​ട്ടി​ലു​ണ്ടു്; അതു വല്ലാ​തെ തകർ​ന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു; ദീ​ന​ക്കാ​രെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​മ്പോൾ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ​ക്ക് അതൊരു മട​ക്കു​ക​ട്ടി​ലാ​യി ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടാ​റു​ണ്ടു്. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആ കട്ടി​ലി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു; ഒരു നി​മി​ഷം​കൊ​ണ്ടു് അതി​ന്റെ തല​യ്ക്കൽ ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള ഇരി​മ്പു​സാ​മാ​നം മു​ഴു​വൻ വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു—അതു വല്ലാ​തെ പഴ​യ​താ​യി​രു​ന്നു; അയാ​ളു​ടേ​തു​പോ​ലു​ള്ള ഒരു കൈ​യി​നു് അതു് എളു​പ്പ​ത്തിൽ കഴി​യും—ഒരു പന്തീ​രാൻ​വ​ടി​പോ​ലെ അതി​ന്റെ പ്ര​ധാ​ന​ഭാ​ഗം കൈ​യി​ലാ​ക്കി; എന്നി​ട്ടു ഴാ​വേ​റെ ഒന്നു നോ​ക്കി. ഴാവേർ വാ​തി​ല്ക്ക​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങി​പ്പോ​യി. തന്റെ ഇരി​മ്പു​വ​ടി ആയു​ധ​മാ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ച് ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഫൻ​തീ​ന്റെ കട്ടിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തേ​ക്കു ചെ​ന്നു. അവിടെ എത്തി​യി​ട്ടു് അയാൾ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. കഷ്ടി​ച്ചു കേൾ​ക്കാ​വു​ന്ന ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ ഴാ​വേ​റോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘ഈ സമ​യ​ത്തു് എന്നെ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രു​ന്നു.’

ഒരു കാ​ര്യം തീർ​ച്ച​യാ​ണു്; അതെ​ന്തെ​ന്നാൽ, ഴാവേർ വി​റ​ച്ചു​പോ​യി.

പട്ടാ​ള​ക്കാ​രെ വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തി​യാ​ലോ എന്ന​യാൾ​ക്കു തോ​ന്നി; പക്ഷേ, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആ തഞ്ച​ത്തിൽ ചാ​ടി​പ്പോ​യി എന്നു​വ​രാം; അതു​കൊ​ണ്ടു് അയാള്‍ അവിടെ നി​ന്നു; വടി​യു​ടെ തല മാ​റി​പ്പി​ടി​ച്ചു; ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ മേൽ​നി​ന്നു കണ്ണെ​ടു​ക്കാ​തെ വാ​തി​ല്ക്ക​ട്ടി​ള​മേൽ ചാരി നി​ന്നു.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കട്ടി​ലി​ന്റെ തല​യ്ക്കൽ​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള ആണി​മേൽ കൈ​മു​ട്ടു കു​ത്തി, തന്റെ നെ​റ്റി​ത്ത​ടം കൈ​കൊ​ണ്ടു താ​ങ്ങി, അവിടെ മലർ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഫൻ​തീ​ന്റെ അന​ക്ക​മ​റ്റ ശരീ​ര​ത്തെ നേ​ാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ആലോ​ച​ന​യിൽ മു​ഴു​കി. ഇങ്ങ​നെ, മി​ണ്ടാ​തെ, മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ മഗ്ന​നാ​യി, വ്യ​ക്ത​മാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഈ ലോ​ക​ത്തെ​സം​ബ​ന്ധി​ച്ച യാ​തൊ​ന്നി​ലും മന​സ്സി​ല്ലാ​തെ, കു​റ​ച്ചിട നി​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തും ഭാ​വ​ത്തി​ലും അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ അനു​ക​മ്പ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഈ ധ്യാ​നം കു​റി​ച്ചിട ഉണ്ടാ​യ​തി​നു​ശേ​ഷം അയാൾ ഫൻ​തീ​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു കു​നി​ഞ്ഞു; ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ അയാൾ എന്തോ അവ​ളൊ​ടു പറ​ഞ്ഞു.

എന്താ​ണു് അയാൾ അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​തു്? ഈ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട മനു​ഷ്യൻ ആ മരി​ച്ചു​പോയ സ്ത്രീ​യോ​ടു് എന്തു പറ​യാ​നാ​ണു്? ആ വാ​ക്കു​കൾ എന്താ​യി​രി​ക്കും? ഭൂ​മി​യിൽ ആരും അതു കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല. ആ മരി​ച്ചു​പോയ സ്ത്രീ കേ​ട്ടി​രി​ക്കു​മോ? ഉള്ളിൽ​ത്ത​ട്ടു​ന്ന ചില ചി​ത്ത​ഭ്ര​മ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്; അവ, പക്ഷേ, മഹാ​ത്മ്യ​മേ​റിയ സത്യ​വാ​സ്ഥ​ക​ളാ​ണു്. സം​ശ​യ​ത്തി​നു വക​യി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു കാ​ര്യം ഇതാ​ണു്; ആ സംഭവം കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള ഏക​സാ​ക്ഷി​യായ സി​സ്റ്റർ സിം​പ്ലീ​സ്, ആ സമ​യ​ത്തു്, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഫൻ​തീ​ന്റെ ചെ​കി​ട്ടിൽ എന്തോ മന്ത്രി​ച്ച ആ സമ​യ​ത്തു്, ആ വി​ളർ​ത്ത ചു​ണ്ടു​ക​ളി​ലും ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യി​ലെ അത്ഭു​താ​വ​സ്ഥ​യാൽ നി​റ​യ​പ്പെ​ട്ട ആ മങ്ങിയ കണ്ണു​ക​ളി​ലും അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ ഒരു പു​ഞ്ചി​രി പ്ര​കാ​ശി​ച്ച​തു വ്യ​ക്ത​മാ​യി കണ്ടു​വെ​ന്നു പല​പ്പോ​ഴും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് രണ്ടു കൈ​കൊ​ണ്ടും ഫൻ​തീ​ന്റെ ശി​ര​സ്സു താ​ങ്ങി​യെ​ടു​ത്തു് ഒരമ്മ തന്റെ കു​ട്ടി​യെ എന്ന​പോ​ലെ തല​യ​ണ​യി​ന്മേൽ നേരെ കി​ട​ത്തി; എന്നി​ട്ടു് അവ​ളു​ടെ ഉൾ​ക്കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന്റെ കു​ടു​ക്ക​ഴി​ച്ചു; അവ​ളു​ടെ തല​മു​ടി തൊ​പ്പി​യു​ടെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു പതു​ക്കെ തലോ​ടി​യി​റ​ക്കി. അതു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു് കണ്ണ​ട​പ്പി​ച്ചു.

ആ സമ​യ​ത്തു് ഫൻ​തീ​ന്റെ മുഖം അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യ​വി​ധം പ്ര​കാ​ശി​ച്ചു.

മഹ​ത്തായ തേ​ജ​സ്സി​ലേ​ക്കു​ള്ള പ്ര​വേ​ശ​ത്തെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മരണം.

ഫൻ​തീ​ന്റെ കൈ കട്ടി​ലി​ന്റെ ഒരു വശ​ത്തു തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആ കൈ​യി​ന്റെ മുൻ​പിൽ മു​ട്ട​കു​ത്തി; അതു പതു​ക്കെ പൊ​ന്തി​ച്ച്; അതിനെ ചും​ബി​ച്ചു. എന്നി​ട്ടു് അയാൾ എണീ​റ്റു, ഴാ​വേ​റെ നോ​ക്കി.

‘ഇതാ’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാൻ നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്നേ​ട​ത്തേ​ക്കു പോരാം.’

ആ വഴി​ക്ക് ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ ഴാവേർ പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ ജെ​യി​ലിൽ കൊ​ണ്ടു പോ​യാ​ക്കി.

മെ​സ്സ്യു മദ​ലി​യ​നെ പി​ടി​ച്ച കഥ എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ ജേ​യി​ലിൽ കൊ​ണ്ടു പോ​യാ​ക്കി.

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യ​നെ പി​ടി​ച്ച കഥ എം. പട്ട​ണ​ത്ത​ലെ​ങ്ങും ഒരൊ​ച്ച​പ്പാ​ടു​ണ്ടാ​ക്കി. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഒര​സാ​ധാ​രണ ബഹ​ള​മു​ണ്ടാ​ക്കി. ‘അയാൾ ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​യി​രു​ന്നു’ എന്നു ഒരൊ​റ്റ ശബ്ദം​കൊ​ണ്ടു് സക​ല​രും അയാളെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു എന്ന വാ​സ്ത​വം ഞങ്ങൾ​ക്കു മറ​ച്ചു​വെ​ക്കാൻ കഴി​യാ​ഞ്ഞ​തിൽ വ്യ​സ​നി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു മണി​ക്കൂ​റി​നു​ള്ളിൽ അയാൾ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ഗു​ണ​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും ആളുകൾ മറ​ന്നു; അയാൾ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു വി​ട്ടു​പോ​ന്ന ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ലാ​താ​യി. ആറാ​യിൽ നടന്ന സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ മു​ഴു​വൻ വി​വ​ര​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും അപ്പോൾ അറി​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു​വെ​ക്കു​ന്ന​തു മര്യാ​ദ​യാ​ണു്. അന്ന​ത്തെ ദിവസം മു​ഴു​വ​നും പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ എല്ലാ ഭാ​ഗ​ത്തും താഴെ കാ​ണു​ന്ന വി​ധ​മു​ള്ള സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ കേൾ​ക്കാ​റാ​യി: ‘നി​ങ്ങ​ള​റി​ഞ്ഞി​ല്ലേ? അയാൾ ഒരു വി​ട്ടു​പോ​ന്ന തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​യി​രു​ന്നു!’ ‘ആരു്?’ ‘മെയർ.’ ‘ആ? മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യൻ?’ ‘അതേ.’ നേരു്? ‘അയാ​ളു​ടെ പേർ മദ​ലി​യെൻ എന്നേ ആയി​രു​ന്നി​ല്ല; കേ​ട്ടാൽ പേ​ടി​യാ​വു​ന്ന ഒരു പേ​രാ​യി​രു​ന്നു, ബെ​ഭ്യാ​ങ്, ബെ​ഴ്യാ​ങ്, ബു​ഴ്യാ​ങ്.’ ‘ഹാ! എന്റെ ജഗ​ദീ​ശ്വര!’ ‘അയാളെ പോ​ല്ലീ​സ്സു​കാർ പി​ടി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു.’ ‘പി​ടി​ച്ചു!’ ‘മാ​റ്റാൻ ഭാ​വ​മു​ണ്ട്!’ ‘അയാളെ അവി​ടെ​നി​ന്നു മാ​റ്റും.’ ‘എവി​ടേ​ക്കാ​ണു് കൊ​ണ്ടു പോ​കു​ന്ന​ത്!’ ‘വള​രെ​ക്കാ​ലം മു​മ്പു ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ഒരു തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കു​റ്റ​ത്തി​നു സെ​ഷ്യൻ കോ​ട​തി​യിൽ അയാളെ വി​ചാ​രണ ചെ​യ്യും.’ ‘ആട്ടെ, ഇതൊ​ക്കെ ഞാൻ ആദ്യം​ത​ന്നെ സം​ശി​യി​ച്ചു. അയാൾ അത്ര​യ​ധി​കം നല്ല​വ​നും, മര്യാ​ദ​ക്കാ​ര​നും, കള്ള​നാ​ട്യ​ക്കാ​ര​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ സ്ഥാ​ന​മാ​ന​ത്തെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു. അതി​ന്റെ​യൊ​ക്കെ പി​ന്നിൽ എന്തെ​ങ്കി​ലും ഒരു ചീത്ത ചരി​ത്രം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു ഞാൻ അപ്പോ​ഴും ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.’

‘ഇരി​പ്പു​മു​റി​ക​ളാ’ണു് വി​ശേ​ഷി​ച്ചും ഈവക അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു തി​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​തു്.

ദ്രാ​പ്പോ ബ്ലാ​ങ് എന്ന പത്ര​ത്തി​ന്റെ വരി​ക്കാ​രിൽ​പ്പെ​ട്ട ഒരു മാ​ന്യ​വൃ​ദ്ധ ഇങ്ങ​നെ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു—അതി​ന്റെ ആന്ത​രാർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​വാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ല; ‘എനി​ക്കു വ്യ​സ​ന​മി​ല്ല. ബോ​ണാ​പ്പാർ​ട്ടു​ക​ക്ഷി​ക്കാർ​ക്ക് ഇതൊരു പാ​ഠ​മാ​വും!’

ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ എന്ന മാ​യാ​രൂ​പം എം. പട്ട​ണ​ത്തിൽ നി​ന്നു് മറ​ഞ്ഞ​തു്. പട്ട​ണ​ത്തിൽ ആകെ നോ​ക്കി​യാൽ മൂ​ന്നോ നാലോ പേർ​മാ​ത്രം അയാളെ സ്മ​രി​ച്ചു​വ​ന്നു. ആ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലൊ​രാ​ളാ​ണു്, അയാളെ ആശ്ര​യി​ച്ചു​പോ​ന്നി​രു​ന്ന ആ പടി​കാ​വ​ല്ക്കാ​രി​യായ കിഴവി.

അന്നു വൈ​കു​ന്നേ​രം ആ സു​ശീ​ല​യു​ടെ വൃദ്ധ, അപ്പോ​ഴും തി​ക​ച്ചും സം​ഭ്ര​മി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു, ദുഃ​ഖ​മ​യ​ങ്ങ​ളായ മനോ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ മു​ങ്ങി തന്റെ ചെ​റു​ഭ​വ​ന​ത്തിൽ ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വ്യ​വ​സാ​യ​ശാല അന്നു മു​ഴു​വ​നും തു​റ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല; വണ്ടി​പ്പ​ടി അട​ച്ചു സാ​ക്ഷ​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു; തെ​രു​വി​ലെ​ങ്ങും ഒരാ​ളു​മി​ല്ല. വീ​ട്ടിൽ​ത്ത​ന്നെ ആ രണ്ടു കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ, സി​സ്റ്റർ പേർ​പെ​ത്യ​വും സി​സ്റ്റർ സിം​പ്ലീ​സും, മാ​ത്ര​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രാ​ളു​മി​ല്ല; ആ രണ്ടു​പേർ ഫൻ​തീ​ന്റെ ശവ​ത്തി​ന​ടു​ക്കൽ കാ​ത്തി​രി​ക്ക​യാ​ണു്.

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ വീ​ട്ടിൽ വരാ​റു​ള്ള സമ​യ​മ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ ആ സു​ശീ​ല​യായ പടി​ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​രി, താ​ന​റി​യാ​തെ​ത​ന്നെ എഴു​ന്നേ​റ്റു. മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യ​ന്റെ സ്വ​ന്തം മു​റി​യു​ടേ​തായ ഒരു താ​ക്കോൽ മേ​ശ​വ​ലി​പ്പിൽ നി​ന്നെ​ടു​ത്തു; എല്ലാ​ദി​വ​സ​വും വൈ​കു​ന്നേ​രം അയാൾ കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​റു​ള്ള പരന്ന മെ​ഴു​തി​രി​ക്കാ​ലും കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു; എന്നി​ട്ടു് എവി​ടെ​നി​ന്നാ​ണോ അയാൾ അതെ​ടു​ക്കാ​റു് അവിടെ, ആ ആണി​ക്കു മു​ക​ളിൽ, അതു തൂ​ക്കി, അയാൾ വരു​ന്ന​തു കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന മട്ടിൽ ആവി​ള​ക്ക് ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു വെ​ച്ചു, തന്റെ കസാ​ല​യിൽ ചെ​ന്നി​രു​ന്നു; ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ മു​ങ്ങി; ആ സു​ശീ​ല​യായ സാ​ധു​വൃ​ദ്ധ ഇതെ​ല്ലാം ചെ​യ്ത​തു താ​ന​റി​യാ​തെ​യാ​യി​രു​ന്നു.

രണ്ടു മണി​ക്കൂർ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടേ അവൾ ആ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു​ണർ​ന്നു​ള​ളൂ; അവൾ കു​റ​ച്ചു​റ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു, ‘നി​ല്ക്ക​ണേ! എന്റെ ഈശ്വ​ര​നായ യേശോ! അപ്പോൾ ഞാ​ന​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ താ​ക്കോൽ ആണി​മേൽ തൂ​ക്കി!’

ആ സമ​യ​ത്തു വീ​ട്ടി​ലെ ചെറിയ ജനാല തു​റ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു; ഒരു കൈ അക​ത്തേ​ക്കു വന്നു; താ​ക്കോ​ലും മെ​ഴു​തി​രി​വി​ള​ക്കു​മെ​ടു​ത്തു; അവിടെ കത്തി​യി​രു​ന്ന മെ​ഴു​തി​രി​യിൽ​നി​ന്നു് ആ വി​ള​ക്കു കൊ​ളു​ത്തി.

പടി​ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​രി തല​യു​യർ​ത്തി നോ​ക്കി, അവിടെ വായ പൊ​ളി​ച്ചു നി​ന്നു; ഒരു നി​ല​വി​ളി വന്ന​തു് അവ​ളു​ടെ തൊ​ണ്ട​യിൽ കി​ട​ന്നു പരു​ങ്ങി.

ആ കൈ​ത്ത​ലം, ആ കൈ, ആ പു​റം​കു​പ്പാ​യ​ത്ത​ന്റെ കൈ​മു​ട്ടു​വ​രെ​യു​ള്ള ഭാഗം, അവൾ​ക്ക​റി​യാം.

ആ കണ്ട​തു മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നാ​ണു്.

അവൾ​ക്ക് ഒച്ച പൊ​ന്താ​റാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്ക് സമയം കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു; ഈ കഥ പി​ന്നീ​ടു വി​സ്ത​രി​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, അവൾ​ക്ക് ഒരു ‘ബാ​ധ​ക​യ​റി.’

‘എന്റെ ഈശ്വര, മൊ​സ്സ്യു മെയർ.’ അവൾ ഒടു​വിൽ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​തു നി​ങ്ങൾ—’

അവൾ നിർ​ത്തി; അവ​ളു​ടെ വാചകം ആദ്യം തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോ​ഴേ​ത്ത​ത​തിൽ​നി​ന്നു് അവ​സാ​ന​ത്തിൽ​വെ​ച്ചു ബഹു​മാ​നം കു​റ​ഞ്ഞ​താ​യേ​നേ. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അവൾ​ക്ക് അപ്പോ​ഴും മൊ​സ്സ്യു മെ​യ​റാ​ണു്.

അവൾ വി​ചാ​രം അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു; ‘തട​വി​ലാ​ണെ​ന്നാ​ണു്.’

അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘ഞാ​നെ​വി​ടെ​യാ​ണു്. ഞാൻ ജനാ​ല​യു​ടെ ഒരി​രു​മ്പ​ഴി പി​ടി​ച്ചു പൊ​ട്ടി​ച്ചു; മോ​ന്താ​ഴ​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഞാൻ കീ​ഴ്പോ​ട്ടു ചാടി; ഇതാ ഇവിടെ എത്തി. ഞാൻ എന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു പോ​വു​ക​യാ​ണു്; എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ആ സി​സ്റ്റർ സിം​പ്ലീ​സി​നെ പോയി വി​ളി​ക്കൂ; അവൾ ഇപ്പോൾ ആ സാ​ധു​സ്ത്രീ​യു​ടെ അടു​ത്താ​യി​രി​ക്കും, സം​ശ​യ​മി​ല്ല.’

ആ കിഴവി ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അപ്ര​കാ​രം ചെ​യ്തു.

അയാൾ അവ​ളോ​ടു് ഒന്നും ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല; തന്നെ​ക്കാ​ള​ധി​കം അയാളെ അവൾ കാ​ത്തു​കൊ​ള്ളു​മെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു നല്ല നി​ശ്ച​യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

വലിയ പടി​വാ​തി​ലു​കൾ തു​റ​ക്കാ​തെ അയാൾ എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് മു​റ്റ​ത്തെ​ത്തി​യ​തെ​ന്നു് ആരും ഇതേ​വ​രെ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഒരു ചെറിയ മൂ​ല​വാ​തിൽ തു​റ​ക്കാ​നു​ള്ള താ​ക്കോൽ എപ്പോ​ഴും അയാൾ കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ക്കുക പതി​വു​ണ്ടു്; അതു് അയാ​ളു​ടെ കൈ​യി​ലു​ണ്ടാ​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം; പക്ഷേ, അയാ​ളു​ടെ ദേഹം പൊ​ലീ​സ്സു​കാർ പരി​ശോ​ധി​ക്കു​മ​ല്ലോ; അപ്പോൾ താ​ക്കോൽ അയാ​ളു​ടെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വ​ണം. ഈ കാ​ര്യംം ഇതേ​വ​രെ ആരും തെ​ളി​യി​ച്ചു കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല.

അയാൾ സ്വ​ന്തം മു​റി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള കോണി കയറി. മു​ക​ളി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ, വി​ള​ക്കു കോ​ണി​യു​ടെ മകൽ​പ്പ​ടി​യിൽ വെ​ച്ചു, ശബ്ദം കൂ​ടാ​തെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു, അക​ത്തു കട​ന്നു, ജനാല തപ്പി​ക​ണ്ടു​പി​ടി​ച്ച് അട​ച്ചു കു​റ്റി​യി​ട്ടു; എന്നി​ട്ടു ചെ​ന്നു വി​ള​ക്കെ​ടു​ത്തു വീ​ണ്ടും മു​റി​യിൽ കട​ന്നു.

ഇതു് ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള ഒരു മുൻ​ക​രു​ത​ലാ​യി​രു​ന്നു; തെ​രി​വിൽ​നി​ന്നു നോ​ക്കി​യാൽ ആ ജനാല കാ​ണാ​മെ​ന്നു​ള്ള​തു് ഇവിടെ വാ​യ​ന​ക്കാർ ഓർ​മി​ക്കു​മ​ല്ലോ.

അയാൾ തന്റെ ചു​റ്റും, മേ​ശ​യി​ലേ​ക്കും, കസാ​ല​യി​ലേ​ക്കും, മൂ​ന്നു ദി​വ​സ​മാ​യി അന​ക്കാ​തെ ഇട്ടി​ട്ടു​ള്ള കട്ടി​ലി​ന്മേ​ലേ​ക്കും ഒന്നോ​ടി​ച്ചു​നോ​ക്കി. കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു മുൻ​പി​ല​ത്തെ രാ​ത്രി​യു​ണ്ടായ പരി​ഭ്ര​മ​ത്തി​ന്റെ യാ​തൊ​ര​ട​യാ​ള​വും അവി​ടെ​യി​ല്ല. പടി​കാ​വ​ല്ക്കാ​രി അറ​യെ​ല്ലാം ‘കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടി’യി​രു​ന്നു; ഒന്നു​മാ​ത്രം—ആ പൊ​ന്തൻ വടി​യു​ടെ രണ്ടു ഇരി​മ്പു​കെ​ട്ടു​ക​ളും തി​യ്യു തട്ടി കര​വാ​ളി​ച്ച നാ​ല്പ​തു സു​നാ​ണ്യ​വും അവൾ ചാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു വൃ​ത്തി​യിൽ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അയാൾ ഒരു പാ​യ​ക്ക​ട​ലാ​സ്സെ​ടു​ത്തു് അതിൽ എഴുതി—‘എന്റെ ഇരി​മ്പു​കെ​ട്ടു​ള്ള പൊ​ന്തൻ​വ​ടി​യു​ടെ രണ്ടു തല​പ്പു​ക​ളും, ഞാൻ സെ​ഷ്യൻ കോ​ട​തി​യിൽ പറ​ഞ്ഞ​വി​ധം, ഴെർ​വെ​യ്ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ പക്കൽ​നി​ന്നു തട്ടി​പ്പ​റി​ച്ചെ​ടു​ത്ത നാ​ല്പ​തു സു​നാ​ണ്യ​വു​മാ​ണു് ഇവ’; എന്നി​ട്ടു് ആ മു​റി​യിൽ കട​ന്നാൽ ഒന്നാ​മ​താ​യി കാണുക ഇവ​യെ​ല്ലാ​മാ​ണെ​ന്ന​വി​ധം, ഈ കട​ലാ​സ്സു​ക​ഷ്ണ​വും ഇരി​മ്പു​തു​ണ്ട​ങ്ങ​ളും നാ​ണ്യ​വും എടു​ത്തു ചേർ​ത്ത​ട​ക്കി വെ​ച്ചു. ഒരു ചു​മ​ര​ളു​മാ​റ​യിൽ​നി​ന്നു തന്റെ പഴയ ഒരുൾ​ക്കു​പ്പാ​യം വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് കഷ്ണം കഷ്ണ​മാ​യി ചീ​ന്തി. ആ തു​ണി​ക്ക​ഷ്ണ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ രണ്ടു വെ​ള്ളി​മെ​ഴു​തി​രി​ക്കാ​ലു​ക​ളും കെ​ട്ടി​പ്പൊ​തി​ഞ്ഞു. ബദ്ധ​പ്പാ​ടോ പരി​ഭ്ര​മ​മോ അയാൾ​ക്കു​ള്ള​താ​യി കണ്ടി​ല്ല; മെ​ത്രാ​ന്റെ മെ​ഴു​തി​രി​ക്കാ​ലു​കൾ കെ​ട്ടി​പ്പൊ​തി​യു​ന്നി​തി​നി​ട​യ്ക്ക്, ഒരു കഷ്ണം കറു​ത്ത അപ്പം അയാൾ ഒന്നു കടി​ച്ചു. ചാ​ടി​പ്പോ​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തിൽ അയാൾ പക്ഷെ, ജെ​യി​ല​പ്പം കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം.

കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു പോ​ല്ലീ​സ്സു​കാർ മുറി പരി​ശോ​ധി​ച്ച​പ്പോൾ നി​ല​ത്തു​നി​ന്നു കി​ട്ടിയ ചില തരി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് ഇതു ശരി​യാ​ണെ​ന്നു തെ​ളി​ഞ്ഞു.

വാ​തി​ല്ക്കൽ ഒരു​മു​ട്ടു കേ​ട്ടു.

‘അക​ത്തേ​ക്കു വരു.’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

അതു സി​സ്റ്റർ സിം​പ്ലീ​സ്സാ​യി​രു​ന്നു.

അവൾ വി​ളർ​ത്തി​രു​ന്നു; അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ ചു​ക​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. അവൾ കൊ​ണ്ടു വന്ന മെ​ഴു​തി​രി കൈ​യി​ലി​രു​ന്നു വി​റ​ച്ചു. നമ്മൾ എത്ര​ത​ന്നെ പരി​ഷ്കാ​ര​ക​ളിൽ​നി​ന്നു​ത​ന്നെ മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ച്ചു വീ​ണ്ടും മു​ക​ളിൽ വരു​ത്തി​വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തു് ഈശ്വ​ര​വി​ധി​യു​ടെ ബലാൽ​ക്കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള പ്ര​കൃ​തി​വി​ശേ​ഷ​മാ​ണു്. അന്ന​ത്തെ വി​കാ​രാ​വേ​ഗ​ങ്ങൾ കന്യാ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​യെ പി​ടി​ച്ച് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി സ്ത്രീ​യാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്തു. അവൾ കര​ഞ്ഞി​രു​ന്നു; അവൾ വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു കട​ലാ​സ്സിൽ എന്തോ എഴു​തി​യി​രു​ന്ന​തു കഴി​ഞ്ഞു; അയാൾ അതു കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​യു​ടെ കൈയിൽ ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു—‘സഹോ​ദ​രി, ഇതു നി​ങ്ങൾ ഉപ​ബോ​ധ​ക​ന​വർ​ക​ളു​ടെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ക്ക​ണം.’

കട​ലാ​സ്സു മട​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല. അവൾ അതി​ലേ​ക്ക് ഒന്നു നോ​ക്കി.

‘നി​ങ്ങൾ​ക്ക​തു വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കാം,’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

അവൾ വാ​യ​ച്ചു: ‘ഞാൻ ഇവിടെ ഇട്ടും​വെ​ച്ചു​പോ​കു​ന്നു സക​ല​ത്തി​ലും ദൃ​ഷ്ടി​വെ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു സഭാ​ബോ​ധ​ക​ന​വർ​ക​ളോ​ട​പേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ കേ​സ്സു​വി​ചാ​ര​ണ​യു​ടെ ചെ​ല​വും ഇന്ന​ലെ മരി​ച്ചു​പോയ സ്ത്രീ​യു​ടെ ശവ​സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ചെ​ല​വും അതിൽ​നി​ന്നു കൊ​ടു​ത്തു​തീർ​ക്കു​മ​ല്ലോ. ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​തെ​ല്ലാം സാ​ധു​ക്കൾ​ക്കാ​ണു്.’

കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ പറയാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു; പക്ഷേ കേ​ട്ടാൽ തി​രി​യാ​ത്ത ചില ശബ്ദ​ങ്ങൾ വി​ക്കി​പ്പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​വാൻ മാ​ത്ര​മേ അവ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞു​ള്ളു. ഏതാ​യാ​ലും ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു പറയാൻ അവൾ​ക്കു ത്രാ​ണി​യു​ണ്ടാ​യി: ‘ആ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട സാ​ധു​സ്ത്രീ​യെ ഒടു​ക്ക​ത്തേ​താ​യി ഒന്നു കാണാൻ മൊ​സ്സ്യു മെയർ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ?’

‘ഇല്ല,’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു; ‘എന്നെ​പ്പി​ടി​ക്കാൻ പി​ന്നാ​ലെ ആളു​ണ്ടു്; അങ്ങ​നെ ചെ​യ്താൽ, എന്നെ അവർ ആ മു​റി​യിൽ​വെ​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു എന്നു​വ​രും; അതു് അവളെ സ്വൈ​രം കെ​ടു​ത്തും.’

ഇതു് അയാൾ പറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും കോ​ണി​പ്പ​ടി​യിൽ​നി​ന്നു് ഉറ​ക്കെ ഒരു ശബ്ദം കേ​ട്ടു. ആളുകൾ ലഹ​ള​യാ​യി കോണി കയ​റി​വ​രു​ന്ന ചവി​ട്ട​ടി ശബ്ദം അവർ കേ​ട്ടു; കി​ഴ​വി​യാ​യി പടി​ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​രി കഴി​യു​ന്ന​തും ഉച്ച​ത്തി​ലും എങ്ങും തു​ള​ഞ്ഞു​ചെ​ല്ലു​ന്ന​വി​ധ​ത്തി​ലും പറ​യു​ന്നു; ‘എന്റെ സേർ, ഞാൻ എന്റെ ഈശ്വ​ര​നെ പി​ടി​ച്ചു സത്യം ചെ​യ്യു​ന്നു, പക​ലാ​വ​ട്ടെ, വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​വ​ട്ടെ, ഒരൊ​റ്റ മനു​ഷ്യ​നും ഈ വീ​ട്ടിൽ കട​ന്നു​വ​രു​ന്ന​തു ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. ഈ വാ​തി​ല്ക്കൽ നി​ന്നു ഞാ​നൊ​ട്ടി​ള​കീ​ട്ടു​മി​ല്ല.’

ഒരാൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘ഏതാ​യാ​ലും ശരി, ആ മു​റി​യിൽ ഒരു വെ​ളി​ച്ച​മു​ണ്ടു്.’ ഴാ​വേ​റു​ടെ ശബ്ദം അവർ കേ​ട്ട​റി​ഞ്ഞു.

വാതിൽ തു​റ​ന്നാൽ വല​ത്തു​പു​റ​ത്തു ചമു​ലോ​ടു ചേർ​ന്നു ഒരു മു​ക്കു മറ​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണു് ആ മു​റി​യു​ടെ പണി. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വി​ള​ക്കൂ​തി, ആ മൂ​ല​യിൽ ചെ​ന്നു​നി​ന്നു.

സി​സ്റ്റർ സിം​പ്ലീ​സ് മേ​ശ​യു​ടെ അടു​ത്തു മു​ട്ടു​കു​ത്തി.

വാതിൽ തു​റ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു.

ഴാവേർ അക​ത്തു കട​ന്നു.

പല​രു​ടേ​യും മന്ത്രി​ക്ക​ലും, പടി​കാ​വ​ല്ക്കാ​രി​യു​ടെ തട​സ്സം​പ​റ​യ​ലും തള​ത്തിൽ​നി​ന്നു കേൾ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ തല​യു​യർ​ത്തി നേ​ക്കി​യി​ല്ല, അവൾ ഈശ്വ​ര​വ​ന്ദ​നം ചെ​യ്ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

അടു​പ്പിൻ​തി​ണ്ണ​യിൽ മെ​ഴു​തി​രി ഇരി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്; പക്ഷേ, വെ​ളി​ച്ച​മി​ല്ലെ​ന്നു പറയണം.

ഴാവേർ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​യെ കണ്ടെ​ത്തി; അയാൾ പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു നി​ന്നു​പോ​യി.

ഴാ​വേ​റു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​ലു​ള്ള പ്ര​ധാ​ന​മായ സവി​ശേ​ഷത, അയാ​ളു​ടെ സാ​ക്ഷാൽ പ്ര​കൃ​തി​സ്ഥി​തി, അയാൾ ശ്വാ​സം​ക​ഴി​ച്ചു ജീ​വി​ക്കു​ന്ന വാ​യു​മ​ണ്ഡ​ലം

തന്നെ, അധി​കാ​ര​ത്തിൻ​പേ​രി​ലു​ള്ള ബഹു​മാ​ന​മാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു മറ​ക്ക​രു​തു്. ഇതു് അലം​ഘ്യ​മാ​ണു്; തട​സ്സ​ത്തി​നാ​വ​ട്ടെ നി​ബ​ന്ധ​ന​യ്ക്കാ​വ​ട്ടെ അവി​ടേ​ക്ക് കട​ക്കു​വാൻ അനു​വാ​ദ​മി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ, നി​ശ്ച​യ​മാ​യും, പള്ളി​വ​ക​യായ അധി​കാ​ര​മാ​ണു് മറ്റെ​ല്ലാ​റ്റി​ലും വെ​ച്ചു പ്ര​ധാ​നം; അയാൾ മത​നി​ഷ്ഠ​നാ​ണു്, പ്രാ​കൃ​ത​നാ​ണു്, മറ്റു വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാ​മെ​ന്ന​പോ​ലെ ഈ കാ​ര്യ​ത്തി​ലും കണി​ശ​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. അയാ​ളു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ, ഒരു മതാ​ചാ​ര്യൻ ഒരി​ക്ക​ലും അബ​ദ്ധം പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാ​തെ​യു​ള്ള ഒരു മന​സ്സാ​ണു്; ഒരു കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ ഒരി​ക്ക​ലും പാ​പം​ചെ​യ്യാ​ത്ത ഒരു ജീ​വി​യാ​ണു്; അവർ ഈ ലോ​ക​ത്താൽ ബാ​ധി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​ത്ത​വി​ധം ചു​മർ​ക്കൂ​ടി​നു​ള്ളിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന ആത്മാ​വു​ക​ള​ത്രേ—ആ ചു​മർ​ക്കൂ​ട്ടിൽ സത്യ​ത്തി​നു ഗതാ​ഗ​തം ചെ​യ്യാ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നി​നു​വേ​ണ്ടി​യും തു​റ​ക്കാ​ത്ത ഒരു വാ​തി​ലേ ഉളളൂ.

കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​യെ കണ്ട ഉടനെ അയാൾ ആദ്യം ചെ​യ്വാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തു പി​ന്നോ​ക്കം മാ​റി​ക്ക​ള​യാ​നാ​ണു്.

പക്ഷേ, അയാളെ അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ കെ​ട്ടി​യി​ടു​ക​യും പി​ന്നോ​ക്കം മാ​റു​ന്ന​തി​നു പകരം മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ത്തു​ക​യും ചെയ്ത മറ്റൊ​രു മു​റ​കൂ​ടി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ പി​ന്ന​ത്തെ ആലോ​ച​ന​യിൽ അവി​ട​ത്ത​ന്നെ നി​ന്നു് ഏതാ​യാ​ലും ഒരു ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചു​നോ​ക്കു​വാൻ ഒരു​ങ്ങി.

ജനി​ച്ച​തിൽ​പി​ന്നെ ഒരി​ക്ക​ലും ഒരി​ക്ക​ലും ഒരു നു​ണ​യും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത സി​സ്റ്റർ സിം​പ്ലി​സാ​ണി​തു്. ഴാ​വേർ​ക്ക് അത​റി​യാം; അതു​കാ​ര​ണം അയാൾ ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​യെ വളരെ ബഹു​മാ​നി​ച്ചി​ട്ടാ​ണു്.

‘സഹോ​ദ​രി,’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. ‘ഈ മു​റി​യിൽ നി​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മേ ഉളളൂ?’

ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ഒരു നി​മി​ഷം അവിടെ ആവർ​ഭ​വി​ച്ചു; ആ സമ​യ​ത്തു മു​ഴു​വ​നും പടി​കാ​വ​ല്ക്കാ​രി​ക്ക് താൻ മോ​ഹാ​ല​സ്യ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യേ​ക്കു​മോ എന്നു തോ​ന്നു​മാ​റു് ഉള്ളു കി​ട​ന്നു​പി​ടി​ച്ചു.

കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ ഉത്ത​രം പറയാൻ നാ​ക്കെ​ടു​ത്തു; അവൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘അതേ.’

‘എന്നാൽ,’ ഴാവേർ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാൻ ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തിൽ എനി​ക്കു നി​ങ്ങൾ മാ​പ്പു​ത​ര​ണം; ഇതു് എന്റെ മു​റ​യാ​ണു്; നി​ങ്ങൾ ഇന്നു വൈ​കു​ന്നേ​രം ഒരാളെ—ഒരു പു​രു​ഷ​നെ—കാ​ണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല, അവൻ ചാ​ടി​പ്പോ​യി; ഞങ്ങൾ അവനെ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണു്—ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്, നി​ങ്ങൾ അവനെ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലേ?’

കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘ഇല്ല.’

അവൾ നുണ പറ​ഞ്ഞു. ഒന്നു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഒന്നാ​യി, രണ്ടു തവണ ശരി​ക്കു യാ​തൊ​രു സങ്കോ​ച​വും കൂ​ടാ​തെ, തന്നെ​ത്ത​ന്നെ ബലി​കൊ​ടു​ക്കു​മ്പോ​ഴ​ത്തെ മാ​തി​രി, അവൾ നുണ പറ​ഞ്ഞു.

‘എനി​ക്കു മാ​പ്പു​ത​ര​ണം.’ ഴാവേർ പറ​ഞ്ഞു; ആദ​ര​പൂർ​വം തല​കു​നി​ച്ച് അയാൾ പി​ന്നോ​ക്കം മാറി.

അല്ല​യോ തപ​സ്വി​നി​യായ കന്യ​കേ! നി​ങ്ങൾ വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി ഈ ലോ​ക​ത്തെ വി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു; നി​ങ്ങൾ ജ്ഞാ​ന​വി​ഷ​യ​ത്തിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സഹോ​ദ​രി​മാ​രായ നി​ത്യ​ക​ന്യ​ക​മാ​രേ​യും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രായ ദേ​വ​ന്മാ​രേ​യും ചേർ​ന്നു കഴി​ഞ്ഞു; ഈ അസ​ത്യം സ്വർ​ഗ​ത്തിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​ണ്യ​കർ​മ​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ കി​ട​ക്ക​ട്ടെ.

കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​യു​ടെ വാ​ക്ക് ഴാ​വേർ​ക്ക് അത്ര​യും തീർ​ച്ച​യു​ള്ള ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു; അപ്പോൾ കെ​ടു​ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ​തും മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തി​രു​ന്നു് അപ്പോ​ഴും പു​ക​യു​ന്ന​തു​മായ മെ​ഴു​തി​രി​യു​ടെ അസാ​ധാ​രണ മട്ടു് അയാൾ സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ക​കൂ​ടി പി​ന്നെ ചെ​യ്തി​ല്ല. ഒരു മണി​ക്കൂർ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, ഒരാൾ, മര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും മഞ്ഞിൻ​മൂ​ട​ലു​ക​ളു​ടേ​യും ഇട​യി​ലൂ​ടെ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ എം. പട്ട​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു പാ​രി​സ്സി​ലേ​ക്ക് പോ​യി​രു​ന്നു. ആ മനു​ഷ്യൻ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​ണു്. വഴി​ക്കു​വെ​ച്ച് എത്തി​മു​ട്ടിയ ചില വണ്ടി​ക്കാ​രു​ടെ വാ​മൊ​ഴി​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ ഒരു ഭാ​ണ്ഡം കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​രു​ന്നു എന്നു സ്ഥാ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു; അയാൾ കൂ​ലി​ക്കാർ​ക്കു ചേർ​ന്ന ഒരു മു​റു​ക്കൻ​കു​പ്പാ​യ​മാ​ണി​ട്ടി​രു​ന്ന​തു് എന്നും തെ​ളി​ഞ്ഞു. അതു് അയാൾ​ക്കെ​വി​ടെ​ന്നു​നി​ന്നു കി​ട്ടി? ആരും ഇതേ​വ​രെ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. പക്ഷേ, വ്യ​സാ​യ​ശാ​ല​യ്ക്കു ചേർ​ന്ന രോ​ഗി​പ്പു​ര​യിൽ​കി​ട​ന്നു ഒരു വയ​സ്സ​നായ കൂ​ലി​പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കാ​രൻ മരി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അയാൾ​ക്കു തന്റെ മു​റു​ക്കൻ​കു​പ്പാ​യി​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും മു​ത​ലി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു സമയം ഇതു് ആ ഒന്നാ​യി​രി​ക്കാം.

ഫൻ​തീ​നെ​പ്പ​റ്റി ഒരു വാ​ക്കു​കൂ​ടെ.

നമു​ക്കെ​ല്ലാ​വർ​ക്കും ഒര​മ്മ​യു​ണ്ടു്—ഭൂമി. ഫൻ​തീ​നെ ആ അമ്മ​യെ ഏല്പി​ച്ചു.

പാ​വ​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കൊ​ടു​ത്തും​വെ​ച്ചു​പോയ പണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു കഴി​യു​ന്ന​തും ഭാഗം സഭാ​ബോ​ധ​കൻ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​ച്ചു; ആ ചെ​യ്ത​തു ധർ​മ​മാ​ണെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു അയാ​ളു​ടെ വി​ചാ​രം; ഒരു സമയം അത​ങ്ങ​നെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്കാം. ആരാ​ണു് അതിൽ ചോ​ദി​പ്പാ​നു​ള്ള​തു? ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യും ഒരു തെ​ണ്ടി സ്ത്രീ​യും. അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് വളരെ താ​ഴ്‌​ന്ന​ത​രം ശവ​സം​സ്കാ​രം​കൊ​ണ്ടു് ഫൻ​തീ​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ചുമതല അയാൾ നിർ​വ​ഹി​ച്ച​തു്; ഇര​പ്പാ​ളി​യു​ടെ ശവ​ക്കു​ഴി എന്ന നി​ല​യിൽ അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന അത്യാ​വ​ശ്യ​കാ​ര്യം​കൊ​ണ്ടു് ആ ഭാരം തീർ​ന്നു.

അങ്ങ​നെ, ആർ​ക്കും, എല്ലാ​വർ​ക്കും, ഉള്ള​തു​മായ ശ്മ​ശാ​ന​ഭൂ​മി​യു​ടെ സൌ​ജ​ന്യ​മാ​യി കി​ട്ടു​ന്ന മൂ​ല​യിൽ ഫൻതീൻ സം​സ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു; അവി​ടെ​യാ​ണു് പാ​വ​ങ്ങൾ കാ​ണാ​താ​കു​ന്ന​തു്. ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​നു്, ആത്മാ​വി​നെ വീ​ണ്ടും അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​മെ​ന്നു് ഈശ്വ​ര​ന​റി​യാം. കൈയിൽ വന്ന ആദ്യ​ത്തെ അസ്ഥ​സ​ഞ്ച​യ​ത്തി​നി​ട​യിൽ ഫൻതീൻ മറ​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ടു; ചാ​ര​ത്തി​ന്റെ സമ്മി​ശ്ര​ത​യ്ക്ക് അവൾ വഴി​പ്പെ​ട്ടു; അവൾ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള ശവ​ക്കു​ഴി​യിൽ ചെ​ന്നു​വീ​ണു. അവ​ളു​ടെ ശവ​ക്കു​ഴി അവ​ളു​ടെ കി​ട​ക്ക​യ്ക്കു സമ​മാ​യി​രു​ന്നു.