ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ വീ​ണ്ടും പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

വ്യ​സ​ന​ക​ര​ങ്ങ​ളായ വി​വ​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ഞങ്ങൾ ഓടി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന​പ​ക്ഷം, വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു ഞങ്ങ​ളോ​ടു നന്ദി തോ​ന്നും. ഏതാ​യാ​ലും ഒന്നു​മാ​ത്രം ചെ​യ്തു് ഞങ്ങൾ തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ന്നു; എം. പട്ട​ണ​ത്തിൽ ആ അത്ഭു​ത​ക​ര​ങ്ങ​ളായ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ നട​ന്നു കു​റ​ച്ചു മാ​സ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു​ശേ​ഷം, അന്ന​ത്തെ പത്ര​ങ്ങൾ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്ന രണ്ടു ഖണ്ഡി​ക​കൾ ചുവടെ ചേർ​ക്ക​ട്ടെ.

ഈ കു​റി​പ്പു​കൾ സം​ക്ഷി​പ്ത​വി​വ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ആ കാ​ല​ത്തു കോ​ട​തി​ക്കാ​ര്യ​ങ്ങൾ വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന ഗസ​റ്റു് ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല.

ഒന്നാ​മ​ത്തേ​തു ഞങ്ങൾ ‘ദ്രാ​പ്പോ​ബ്ലാ​ങ്ങിൽ’ നി​ന്നു കടം വാ​ങ്ങു​ന്നു. അതിലെ തി​യ്യ​തി, 1823 ജൂ​ലാ​യ് 25.

‘സാ​ധാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നും പെ​ടാ​ത്ത ഒരു സംഭവം ഇയ്യി​ടെ നട​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ എന്നു പേ​രാ​യി കച്ച​വ​ട​ച്ച​ട​ങ്ങു​ക​ളി​ലൊ​ന്നും യാ​തൊ​രു പരി​ച​യ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരാൾ കു​റ​ച്ചു കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ​ക്കു മു​മ്പു് കൃ​ഷ്ണ​ശി​ല​കൊ​ണ്ടും കരി​ഞ്ചി​ല്ലു​കൊ​ണ്ടും ചി​ല്ല​റ​പ്പ​ണ്ട​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​ക്കു​ക​യാ​യി ഒരു പഴയ നാടൻ കൈ​ത്തൊ​ഴി​ലി​നെ ജീർ​ണ്ണോ​ദ്ധാ​ര​ണം ചെ​യ്തു. അയാൾ അതു​കൊ​ണ്ടു വളരെ പണം സമ്പാ​ദി​ച്ചു; അതോ​ടു​കൂ​ടി ആ രാ​ജ്യ​വും സമ്പ​ന്ന​മാ​യെ​ന്നു ഞങ്ങൾ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. രാ​ജ്യ​ത്തേ​ക്കു ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ഗു​ണ​ങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ച്ച് അയാളെ നഗ​ര​പ്ര​മാ​ണി​യാ​ക്കി നി​യ​മി​ച്ചു. ആ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ 1796-ൽ കള​വു​കു​റ്റ​ത്തിൽ ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​നും ജെ​യി​ലിൽ​നി​ന്നു് ഒളി​ച്ചോ​ടി​യ​വ​നു​മായ ഒരു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് എന്ന തട​വു​പു​ള്ളി​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രു​മ​ല്ലെ​ന്നു പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാർ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ വീ​ണ്ടും തട​വി​ലാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തി​നു മു​മ്പാ​യി ബാ​ങ്കി​ലി​ട്ടി​രു​ന്ന അഞ്ചു ലക്ഷ​ത്തി​ല​ധി​കം ഫ്രാ​ങ്ക് അയാൾ കൈ​യി​ലാ​ക്കി; അതു മു​ഴു​വൻ ന്യാ​യ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ അയാൾ അന്ന​ത്തെ വ്യ​വ​സാ​യം​കൊ​ണ്ടു സമ്പാ​ദി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു കാ​ണു​ന്നു. തൂ​ലോ​ങ്ങി​ലെ തട​വു​മു​റി​യിൽ മട​ങ്ങി​യെ​ത്തിയ ശേഷം, ആ പണം അയാൾ എവിടെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു എന്നു​ള്ള കാ​ര്യം ഇതേ​വ​രെ ആർ​ക്കും കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല.’

രണ്ടാ​മ​ത്തെ കു​റി​പ്പു കു​റേ​ക്കൂ​ടി വി​വ​ര​മ​ട​ങ്ങി​യ​താ​ണു്; അതേ ദി​വ​സ​ത്തെ ‘ജർനൽ ദു് പാ​രി​സ്സു്’ എന്ന പത്ര​ത്തിൽ​നി​ന്നാ​ണു് ഇതെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു്.

‘ജെ​യി​ലിൽ​നി​ന്നു വിട്ട ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് എന്നു പേരായ ഒരു പഴയ തട​വു​പു​ള്ളി​യെ ഇയ്യി​ടെ സെ​ഷ്യൻ​കോ​ട​തി​യിൽ ഹാ​ജ​രാ​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി; അതു കുറെ ശ്ര​ദ്ധേ​യ​മായ വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണു്. ഈ ദു​ഷ്ടൻ പൊ​ല്ലീ​സ്സി​ന്റെ കണ്ണിൽ​നി​ന്നു് എങ്ങ​നെ​യോ പു​റ​ത്തു ചാടി; സ്വ​ന്തം പേർ മാ​റ്റി, വട​ക്കു​ള്ള നമ്മു​ടെ ചെ​റു​പ​ട്ട​ണ​ത്തി​ലൊ​ന്നിൽ മേ​യ​റാ​യി​ക്കൂ​ടി; അവിടെ ഒരു വലിയ കച്ച​വ​ടം ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി. ഒടു​വിൽ ആ മനു​ഷ്യ​നെ അറി​ഞ്ഞു​കി​ട്ടി, വീ​ണ്ടും പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു—പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാ​രു​ടെ അക്ഷീ​ണ​പ​രി​ശ്ര​മ​ങ്ങൾ​ക്കു നാം നന്ദി​പ​റ​യുക, ഒരു തേ​വ​ടി​ശ്ശി അയാ​ളു​ടെ ഉപ​പ​ത്നി​യാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; അയാളെ പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാർ പി​ടി​ച്ച​തോ​ടു​കൂ​ടി അവൾ ഹൃദയം തകർ​ന്നു മരി​ച്ചു. അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ ദേ​ഹ​ശ​ക്തി​യു​ള്ള ഈ കള്ളൻ എങ്ങ​നെ​യോ പൊ​ല്ലീ​സ്സി​ന്റെ പി​ടി​യിൽ​നി​ന്നു ചാടി; പക്ഷേ, മൂ​ന്നോ നാലോ ദിവസം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാർ അവനെ പാ​രി​സ്സിൽ വെ​ച്ചു​ത​ന്നെ പി​ടി​ച്ചു; നഗ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു മോ​ങ്ഫോർ​മി​യെ ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന ചെ​റു​വ​ണ്ടി​ക​ളി​ലൊ​ന്നിൽ കയ​റി​ക്കൂ​ടാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോ​ഴാ​ണു് പി​ടി​കി​ട്ടി​യ​തു്. നമ്മു​ടെ പ്ര​മാ​ണ​പ്പെ​ട്ട ബാ​ങ്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു്, അവിടെ ഏല്പി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു വലിയ തുക ഈ മൂ​ന്നു​നാ​ലു ദി​വ​സം​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ മേ​ടി​ച്ചു കൈ​യി​ലാ​ക്കി. ഇതു് ആറേഴു ലക്ഷം ഫ്രാ​ങ്കു​ണ്ടെ​ന്നു കണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. കു​റ്റ​പ​ത്രം വി​ശ്വാ​സ​യോ​ഗ്യ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ, അതു് ആ മനു​ഷ്യൻ തനി​ക്കു​മാ​ത്രം അറി​വു​ള്ള എവി​ടെ​യോ കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു; ഇതേ​വ​രെ അതു കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. അതെ​ങ്ങ​നെ​യാ​യാ​ലും എട്ടു​കൊ​ല്ലം മു​മ്പു, പേർ​നി​യി​ലെ സഭാ​ധി​പ​തി അന​ശ്വ​ര​മായ കവി​ത​യിൽ:

എന്നു വർ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ആ സത്യാ​വാ​ന്മാ​രായ കു​ട്ടി​ക​ളിൽ ഒരു​വ​ന്റെ കൈയിൽ നി​ന്നു രാ​ജ​മാർ​ഗ​ത്തിൽ​വെ​ച്ചു ദ്രോ​ഹി​ച്ചു തട്ടി​പ്പ​റി നട​ത്തിയ കു​റ്റ​ത്തി​ന്നു് പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാർ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ സെ​ഷ്യൻ​കോ​ട​തിൽ പി​ടി​ച്ചു ഹാ​ജ​രാ​ക്കി.

‘ആ തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കാ​രൻ എതിർ​വാ​ദം ചെ​യ്യി​ല്ലെ​ന്നു ശഠി​ച്ചു. കളവു നട​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു മറ്റു ചി​ല​രോ​ടു​കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്നി​ട്ടാ​ണെ​ന്നും, തെ​ക്കൻ​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള തട്ടി​പ്പ​റി​സം​ഘ​ത്തിൽ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരം​ഗ​മാ​ണെ​ന്നും സമർ​ഥ​നും വാ​ഗ്മി​യു​മായ ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​വ​ക്കീൽ തെ​ളി​യി​ച്ചു. അതി​നാൽ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കു​റ്റ​ക്കാ​ര​നാ​വു​ക​യും മര​ണ​ശി​ക്ഷ​യ്ക്കു പാ​ത്ര​മാ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. ആ കള​വു​പു​ള്ളി അപ്പീൽ കൊ​ടു​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു ശഠി​ച്ചു. മഹാ​രാ​ജാ​വു് അവി​ടു​ത്തെ അപാര ദയ​കൊ​ണ്ടു് ശിക്ഷ കു​റ​ച്ചു. ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്തം തട​വാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. ഉട​നെ​ത്ത​ന്നെ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ തൂ​ലോ​ങ്ങി​ലേ​ക്ക് കൊ​ണ്ടു​പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തന്റെ നമ്പർ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ മാ​റ്റി, അയാൾ 9,430 ആയി.

ഏതാ​യാ​ലും ഇനി​യും ആ വി​ഷ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി തൊ​ടേ​ണ്ടി​വ​രാ​തി​രി​പ്പാൻ വേ​ഗ​ത്തിൽ അതു പറ​ഞ്ഞു​ക​ള​യാം— മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നോ​ടു കൂടി എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ന്റെ ധന​സ​മൃ​ദ്ധി​യും അന്തർ​ദ്ധാ​നം ചെ​യ്തു. സം​ശ​യ​വും അസ്വാ​സ്ഥ്യ​വും നി​റ​ഞ്ഞ അന്ന​ത്തെ രാ​ത്രി അയാൾ എന്തെ​ല്ലാം മുൻ​കൂ​ട്ടി​ക്ക​ണ്ടു​വോ അതെ​ല്ലാം അങ്ങ​നെ​ത്ത​ന്നെ സം​ഭ​വി​ച്ചു; ആ ഒരാൾ പോ​യ​തോ​ടു​കൂ​ടി, ഒരു ജീവൻ അവിടെ ഇല്ലാ​താ​യി. ഈ അധോ​ഗ​തി​യോ​ടു​കൂ​ടി അധോ​ഗ​തി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട എല്ലാ മഹാ​സ്ഥാ​പ​ന​ങ്ങൾ​ക്കും തന്മി​ടു​ക്ക​നു​സ​രി​ച്ചു​ണ്ടാ​കു​ന്ന മു​തൽ​വി​ഭാ​ഗം എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലും സം​ഭ​വി​ച്ചു—അതേ, മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ​ത്തിൽ നി​ഗൂ​ഢ​മാ​യി ദി​വ​സം​പ്ര​തി സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തും, അലെ​ക്സാൻ​ഡർ മരി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം ഉണ്ടാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് ഒരി​ക്കൽ​മാ​ത്രം ചരി​ത്രം രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു​മായ സർ​വ​സ​മൃ​ദ്ധി​വ​സ്തു​ക്ക​ളു​ടേ​യും അം​ഗ​വി​ച്ഛേ​ദം അഭി​ഷേ​കം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടു; മേ​ല​ന്വേ​ഷ​ണ​ക്കാർ സ്വ​ന്ത​മാ​യി വ്യ​വ​സാ​യം ആരം​ഭി​ച്ചു. അസൂ​യാ​പ​ര​ങ്ങ​ളായ എതിർ​വ്യ​വ​സാ​യ​ങ്ങൾ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു; മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്റെ മഹ​ത്തായ പണി​പ്പുര അട​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ടു; എടു​പ്പു​ക​ളെ​ല്ലാം നശി​ച്ചു; പണി​ക്കാ​രൊ​ക്കെ പോയി. ചിലർ രാ​ജ്യം വി​ട്ടു; മറ്റു​ചി​ലർ പ്ര​വൃ​ത്തി വേ​ണ്ടെ​ന്നു വെ​ച്ചു, അതു മുതൽ പണ്ട​ത്തെ വലിയ നില പോയി; എല്ലാം ഒതു​ങ്ങിയ മട്ടി​ലാ​യി; പൊ​തു​ജ​നോ​പ​കാ​ര​ത്തി​നെ​ന്ന​തു​പോ​യി, പണ​ത്തി​നാ​യി. കേ​ന്ദ്ര​മാ​യി​ട്ടു് ഒരി​ട​മി​ല്ലെ​ന്നു​വ​ന്നു; എല്ലാ​യി​ട​ത്തും തർ​ക്ക​വും മത്സ​ര​വും. പണ്ടു് എല്ലാ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ലും മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്റെ കണ്ണും ശ്ര​ദ്ധ​യു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ പോയ ഉടനെ, ഓരോ​രു​ത്ത​രും തന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്ക് വലി തു​ട​ങ്ങി; വ്യ​വ​സാ​യാ​ഭി​വൃ​ദ്ധി​ക്കു​ള്ള ശ്രമം പോയി, മത്സ​ര​മാ​യി; ഒരുമ പോയി; ശത്രുത വന്നു; എല്ലാ​വ​രും മേലും സ്ഥാ​പ​ക​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഗു​ണ​ബു​ദ്ധി പോയി, അന്യോ​ന്യം ദ്വേ​ഷം വർ​ദ്ധി​ച്ചു; മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ തൊ​ടു​ത്തു​വെ​ച്ച നൂൽ കൂ​ടി​പ്പി​ണ​ഞ്ഞു പൊ​ട്ടി; രീ​തി​ക​ളൊ​ക്കെ കല​ങ്ങി; സാ​മാ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു ഗുണം കു​റ​ഞ്ഞു; വി​ശ്വാ​സം നശി​ച്ചു; ആവ​ശ്യ​ക്കാ​രി​ല്ലാ​താ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു ചെലവു കു​റ​ഞ്ഞു; ശമ്പ​ളം കു​റ​വാ​യി, പണി​പ്പു​ര​യു​ടെ അന​ക്കം മാറി, ദീ​പാ​ളി പി​ടി​ച്ചു. സാ​ധു​ക്കൾ​ക്കു​ള്ള ഗു​ണ​മൊ​ക്കെ തീർ​ന്നു. എല്ലാം അവ​സാ​നി​ച്ചു.

ആരോ എവി​ടെ​യോ ഇല്ലാ​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണം​കൂ​ടി മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങും മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്നും ഒരാ​ളാ​ണെ​ന്നും, തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തി​ന്റെ ഗു​ണ​ത്തി​നാ​യി, സെ​ഷ്യൻ​കോ​ട​തി​യിൽ​നി​ന്നു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി വിധി കല്പി​ച്ച് നാലു കൊ​ല്ലം കഴി​യു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് എം. പട്ട​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ള്ള നി​കു​തി​പി​രി​വി​ന്റെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു് ഇര​ട്ടി​ച്ചു; 1827 ഫി​ബ്രു​വ​രി​യിൽ മൊ​സ്സ്യു ദി​വി​യേൽ ഈ വിവരം നി​യ​മ​നിർ​മാ​ണ​സ​ഭ​യു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യി​ലെ​ത്തി​ച്ചു.

ഇനി​യും ദൂ​രം​പോ​കു​ന്ന​തി​നു മുൻപ്, ഏക​ദേ​ശം ഈ കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ മോങ് ഫെർ​മി​യെ​യിൽ നട​ന്ന​തും കു​റ്റ​പ​ത്ര​ത്തി​ലെ ചില ഊഹ​ങ്ങ​ളോ​ടു ബന്ധ​മി​ല്ലെ​ന്നു പറയാൻ വയ്യാ​ത്ത​തു​മായ ഒര​പൂർ​വ​സം​ഭ​വം കു​റ​ച്ചു വി​സ്ത​രി​ച്ചു വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇവിടെ ആവ​ശ്യ​മാ​യി​രി​ക്കും.

മോ​ങ്ഫെർ​മി​യെ​യിൽ ഒരു പഴയ അന്ധ​വി​ശ്വാ​സം നട​പ്പു​ണ്ട്. ഇതു കുറേ അത്ഭു​ത​ക​ര​വും അനർ​ഘ​ത​ര​വും​ത​ന്നെ—എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, പാ​രി​സ്സി​ന്റെ അയൽ​പ​ക്ക​ത്തു നട​പ്പു​ള്ള ഒര​ന്ധ​വി​ശ്വാ​സം സൈ​ബീ​രി​യാ മരു​ഭൂ​മി​യി​ലെ ഒരു ചെ​ടി​ത്ത​ഴ​പ്പാ​ണ്. ഒര​പൂർ​വ​ച്ചെ​ടി​യു​ടെ മട്ടി​ലു​ള്ള സക​ല​ത്തേ​യും ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലാ​ണ് ഞങ്ങൾ. അതി​നാൽ, ഇതാ, മോ​ങ്ഫെർ​മി​യെ​യി​ലെ അന്ധ​വി​ശ്വാ​സം; എത്ര​യോ കാലം മുൻപു തു​ട​ങ്ങി ചെ​കു​ത്താൻ നി​ധി​സൂ​ക്ഷി​പ്പി​ന്ന് ആ കാ​ട്ടു​പു​റം തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ന്ന് വെ​പ്പ്. സന്ധ്യ​യ്ക്കു​ശേ​ഷം, കാ​ട്ടിൽ ജന​സ​ഞ്ചാ​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത മൂ​ല​ക​ളിൽ, ഒരു വണ്ടി​ക്കാ​ര​ന്റെ​യോ മരം​വെ​ട്ടു​കാ​ര​ന്റെ​യോ മട്ടിൽ മര​പ്പാ​പ്പാ​സ്സു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി കാ​ലു​റ​ക​ളും പരു​ത്തി​ത്തു​ണി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള കു​റും​കു​പ്പാ​യ​വു​മി​ട്ടു് ഒരു കറു​ത്ത മനു​ഷ്യ​നെ കണ്ടു​മു​ട്ടു​ന്ന​തു് അത്ര അപൂർ​വ​മ​ല്ലെ​ന്നു തറ​വാ​ട്ട​മ്മ​മാർ തീർ​ത്തു​പ​റ​യു​ന്നു; ആ സത്ത്വ​ത്തി​ന്റെ തലയിൽ തൊ​പ്പി​ക്കു പകരം രണ്ടു കൂ​റ്റൻ കൊ​മ്പു​ക​ളാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ആ കൊ​മ്പു​കാ​ര​ണം അയാളെ ആരും കണ്ടി​ല്ലെ​ന്നു വരി​ല്ല. അയാൾ എപ്പോ​ഴും ഒരു കുഴി കു​ഴി​ക്കു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. ആ കൂ​ടി​ക്കാ​ഴ്ച​കൊ​ണ്ട് മൂ​ന്നു​വി​ധ​ത്തിൽ ഗു​ണ​മു​ണ്ടാ​ക്കാം. ഒന്നാ​മ​ത്, അയാ​ളോ​ട് അടു​ത്തു ചെ​ന്നു സം​സാ​രി​ക്കുക—എന്നാൽ ആ മനു​ഷ്യൻ ഒരു വെറും കൃ​ഷി​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നും, കറു​ത്തി​ട്ടാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി​യ​തു രാ​ത്രി​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്നും, അയാൾ യാ​തൊ​ന്നും കഴി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നും, പശു​ക്കൾ​ക്കു പു​ല്ല​രി​യു​ക​യാ​ണെ​ന്നും, കൊ​മ്പു​ക​ളാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ച​തു് അയാൾ പു​റ​ത്തു കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ക്കു​ന്ന ചാ​ണ​കം​കൊ​ത്തി​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ലെ​ന്നും, അയാ​ളു​ടെ പല്ലു​കൾ തല​യിൽ​നി​ന്നാ​ണ് പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നും— വൈ​കു​ന്നേ​ര​ത്തെ ദൂ​ര​ക്കാ​ഴ്ച​യ്ക്കു നന്ദി​പ​റ​യുക—മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണ്. ആ കണ്ടാൾ നേരെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പോ​ന്നു് ആ ആഴ്ച​യിൽ മരി​ക്കും. രണ്ടാ​മ​ത്തെ മാർഗം: അയാളെ കാവൽ നി​ല്ക്കുക; കു​ഴി​കു​ത്തൽ കഴി​ഞ്ഞ്, അതു തട്ടി​മൂ​ടി, അയാൾ പോ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ കാ​ത്തി​രി​ക്കുക; എന്നി​ട്ടു വേ​ഗ​ത്തിൽ പാ​ഞ്ഞു​ചെ​ന്ന് ആ കുഴി ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി മാ​ന്തി ആ കറു​ത്ത സത്ത്വം നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അതിൽ നി​ക്ഷേ​പി​ച്ചി​രി​ക്കാ​വു​ന്ന ‘നിധി’ കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തുക— ഇങ്ങ​നെ​യാ​യാൽ ആ ചെ​യ്താൾ ആ മാ​സ​ത്തിൽ മരി​ക്കും. ഒടു​വി​ല​ത്തെ ഒരു വഴി ഇതാ​ണു്; ആ കറു​ത്ത മനു​ഷ്യ​നോ​ടു മി​ണ്ടാ​തെ​യി​രി​ക്കുക; അയാ​ളു​ടെ നേരേ നോ​ക്കു​ക​കൂ​ടി ചെ​യ്യാ​തി​രി​ക്കുക; എത്ര​ക​ണ്ടു വേ​ഗ​ത്തിൽ പായാൻ കഴി​യു​മോ അത്ര​ക​ണ്ടു് വേ​ഗ​ത്തിൽ ഒരു പാ​ച്ചിൽ കൊ​ടു​ക്കുക—എന്നാൽ ആ ചെ​യ്താൾ ആ കൊ​ല്ല​ത്തിൽ കലാ​ശി​ക്കും.

മൂ​ന്നു​വി​ധ​മാ​യാ​ലും ഓരോ തക​രാ​റു പറ്റാ​നു​ള്ള സ്ഥി​തി​ക്ക്, ഒരു മാ​സ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കേ ഉള്ളൂ​വെ​ങ്കി​ലും ഒരു നിധി കൈ​യിൽ​ക്കി​ട്ടു​ന്ന​താ​ക​കൊ​ണ്ടു രണ്ടാ​മ​ത്തേ​താ​ണ് അധികം ആളുകൾ സ്വീ​ക​രി​ച്ചു​വ​രാ​റ്. എന്തു കേ​ട്ടാ​ലും അതൊ​ന്നു ചെ​യ്തു​നോ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള ധീ​ര​പു​രു​ഷ​ന്മാർ പല​പ്പോ​ഴും ആ കറു​ത്ത മനു​ഷ്യൻ കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള കുഴി മാ​ന്തി ചെ​കു​ത്താ​ന്റെ മുതൽ തട്ടി​യെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണ് ഞങ്ങ​ളെ ധരി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. അങ്ങ​നെ കി​ട്ടു​ന്ന സമ്പാ​ദ്യം വളരെ മി​ത​മാ​യി​രി​ക്കും. അതേ, ഐതി​ഹ്യം വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​മെ​ങ്കിൽ, വി​ശേ​ഷി​ച്ചും ത്രി​ഫോ​ങ് എന്നു പേരായ ഒരു നോർ​മൻ​മ​താ​ചാ​ര്യൻ—കു​റ​ച്ചൊ​ക്കെ മന്ത്ര​വാ​ദ​മു​ള്ളാ​ളാ​ണ്—ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു പദ്യ​ശ​ക​ലം വി​ശ്വാ​സ​യോ​ഗ്യ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഇ ത്രി​ഫോ​ങ്ങി​നെ റൂ​വ​ങ്ങി​ന​ടു​ത്തു​ള്ള പള്ളി​യിൽ സം​സ്ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു; അയാ​ളു​ടെ ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യിൽ പേ​ക്കാ​ച്ചി​ത്ത​വ​ള​കൾ മു​ട്ട​യി​ടാ​റു​ണ്ട്.

ഇങ്ങ​നെ അനവധി ശ്ര​മ​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്. സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി ഈവക കു​ഴി​കൾ ആഴ​മു​ള്ള​വ​യാ​യി​രി​ക്കും; ഒരാൾ വേർ​ത്തു മു​ങ്ങി ഒരു രാ​ത്രി മു​ഴു​വ​നും ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി കു​ഴി​ക്ക​ണം—രാ​ത്രി​യേ ഇതു് ചെ​യ്വാൻ നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ളു​വ​ല്ലോ; ഉൾ​ക്കു​പ്പാ​യ​മൊ​ക്കെ നന​ഞ്ഞു, മെ​ഴു​തി​രി കത്തി​ത്തീർ​ന്നു, കൈ​ക്കോ​ട്ടു പൊ​ട്ടി, കു​ഴി​യു​ടെ അടി​യിൽ കഷ്ടി​ച്ചെ​ത്തി, നി​ധി​യിൽ കൈ​വെ​ക്കു​മ്പോൾ അതിൽ എന്തു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും? ചെ​കു​ത്താ​ന്റെ നിധി എന്താ​ണ്? ഒരു സൂ​നാ​ണ്യം, ചി​ല​പ്പോൾ ഒരു ക്രൗൺ​നാ​ണ്യം, ഒരു കല്ല്, ഒരു കങ്കാ​ളം, ഒരു ചോ​ര​യൊ​ഴു​കു​ന്ന ശരീരം, ഒരു​റ​യിൽ​ത്തി​രു​കിയ ഒരു പാ​യ​ക്ക​ട​ലാ​സു​പോ​ലെ നാ​ലാ​ക്കി മട​ക്കിയ ഒരു കു​ട്ടി​ച്ചാ​ത്തൻ; ചി​ല​പ്പോൾ ഒന്നു​മി​ല്ല. അവി​വേ​കി​ക​ളും ജി​ജ്ഞാ​സു​ക്ക​ളു​മാ​യ​വ​രെ ത്രി​ഫോ​ങ്ങി​ന്റെ പദ്യ​ങ്ങൾ കേൾ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇതാണ്—

ഇക്കാ​ല​ത്തു ചി​ല​പ്പോൾ വെ​ടി​യു​ണ്ട​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു വെ​ടി​മ​രു​ന്നു​കു​റ്റി​യും ചി​ല​പ്പോൾ പഴ​താ​യി ഒട്ടി​ത്തു​ട​ങ്ങിയ ഒരു കൂ​ട്ടു​ശീ​ട്ടും കാ​ണാ​റു​ണ്ട്. രണ്ടും സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി ചെ​കു​ത്താ​ന്നു​പ​യോ​ഗ​പ്പെ​ട്ട​വ​യാ​ണ്. ഈ രണ്ടെ​ണ്ണ​ത്തെ ത്രി​ഫോ​ങ് രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ല്ല. കാരണം, ത്രി​ഫോ​ങ് ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു പന്ത്ര​ണ്ടാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലാ​ണ്: റോ​ഗർ​ബേ​ക്ക​ന്നു [1] മുൻപു വെ​ടി​മ​രു​ന്നും രണ്ടാം ചാ​റൽ​സി​ന്നു [2] മുൻ​പു​ക​ളി​ശ്ശീ​ട്ടും കണ്ടു​പു​ടി​പ്പാൻ ചെ​കു​ത്താ​ന്നു ശക്തി തോ​ന്നി​യി​ട്ടി​ല്ല.

അത്ര​മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഒരാൾ ആ ശീ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു കളി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അയാ​ളു​ടെ സർ​വ​സ്വ​വും അതു​കൊ​ണ്ടു കലാ​ശി​ക്കു​മെ​ന്നു​ള്ള​തു തീർ​ച്ച​യാ​ണ്! പി​ന്നെ കു​റ്റി​ക്കു​ള്ളി​ലെ വെ​ടി​മ​രു​ന്നി​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ തോ​ക്ക് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു പൊ​ട്ടി​ക്കു​വാ​നു​ള്ള സാ​മർ​ഥ്യം അതി​നു​ണ്ട്.

പി​ന്നെ, തട​വിൽ​നി​ന്നു പോയ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കു​റ​ച്ചു​ദി​വ​സം ഒളി​ച്ചു​ന​ട​ന്ന കാ​ല​ത്തു മോ​ങ്ഫെർ​മി​യെ​യിൽ പതു​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​താ​യി ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​വ​ക്കീ​ലി​നു തോ​ന്നിയ കാ​ല​ത്തി​നു വളരെ അടു​ത്തു​ത​ന്നെ, പണ്ട് ഒരു നി​ര​ത്തു​പ​ണി​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന ബു​ലാ​ത്രു​യെ​ലി​നു് ആ കാ​ട്ടു​പു​റ​ത്തു, ‘ചില വി​ദ്യ​കൾ’ ഉള്ള​താ​യി ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ സം​സാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഈ ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു എന്ന​റി​യാ​മെ​ന്നാ​ണ് അവി​ട​ത്തു​കാ​രു​ടെ ധാരണ. ആ മനു​ഷ്യ​നെ പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാർ അന്വേ​ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു; എവി​ടെ​യും പണി കി​ട്ടാ​നി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ ഭര​ണാ​ധി​കാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്ന് അയാളെ ചു​രു​ങ്ങിയ കൂ​ലി​നി​ര​ക്കി​ന്മേൽ ഗാ​ങ്ങി​യിൽ നി​ന്നു ലാ​ങ്ങി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള വഴി​മു​റി​വിൽ ഒരു നി​ര​ത്തു​പ​ണി​ക്കാ​ര​നാ​ക്കി നി​യ​മി​ച്ചു.

ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ കു​റ​ച്ച​ധി​കം വണ​ക്ക​ക്കാ​ര​നും കു​റ​ച്ച​ധി​കം സാ​ധു​വും ആരെ കണ്ടാ​ലും തല​യിൽ​നി​ന്നു തൊ​പ്പി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തിൽ കു​റ​ച്ച​ധി​കം കണി​ശ​ക്കാ​ര​നും പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടെ മുൻ​പിൽ വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടും പു​ഞ്ചി​രി​യി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടും നി​ല്ക്കു​ന്ന​വ​നു​മാ​ണെ​ന്ന നി​ല​യ്ക്ക്, ആ രാ​ജ്യ​ത്തു​കാർ അപ്രീ​തി​യോ​ടു​കൂ​ടി കരു​തി​വ​ന്നി​രു​ന്ന ഒരു​വ​നാ​ണ്—‘ഒരു സമയം അവൻ തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കാ​രു​ടെ സം​ഘ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട​വ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണം.’ ആളുകൾ പറ​ഞ്ഞു; സന്ധ്യ​യാ​യ​തി​നു​ശേ​ഷം കു​റ്റി​ക്കാ​ടു​കൾ​ക്ക​രി​കിൽ അയാൾ പതി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ട​ത്രേ. അയാൾ​ക്കു ഗു​ണ​മാ​യി​ട്ടു് ഇതു മാ​ത്ര​മേ ഉള്ളൂ—അയാൾ ഒരു കു​ടി​യ​നാ​ന്ന്.

ആളുകൾ സൂ​ക്ഷി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു എന്നു​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു് ഇതാ​ന്ന്:

കു​റ​ച്ചു​മുൻ​പു, നേർ​ത്ത തന്റെ കല്ലു​ട​യ്ക്ക​ലും നി​ര​ത്തു നന്നാ​ക്ക​ലും നിർ​ത്തി​വെ​ച്ചു ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ ‘പി​ക്കാ​സും’കൊ​ണ്ടു കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പോയി. സന്ധ്യ​യോ​ടു കൂടി അയാൾ തീരെ ആൾ​സ്സ​ഞ്ചാ​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത വെറും ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടു​കൾ​ക്കു​ള്ളി​ലേ​യ്ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു; അവിടെ എന്തോ അയാൾ തി​ര​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നാ​യി തോ​ന്നി; ഇട​യ്ക്ക് ഓരോ കുഴി കു​ഴി​ക്കും. അതിലെ കട​ന്നു​പോയ തറ​വാ​ട്ട​മ്മ​മാർ അതു ചെ​കു​ത്താ​നാ​ണെ​ന്ന് ആദ്യ​ത്തിൽ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചു; ഒടു​വിൽ അവർ ബു​ലാ​ത്രു​യെ​ലെ കണ്ട​റി​ഞ്ഞു; പക്ഷേ, അതു​കൊ​ണ്ടു ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും ധൈ​ര്യം കൂ​ടി​യി​ല്ല. ഈ കണ്ടു​മു​ട്ടൽ ബു​ലാ​ത്രു​യെ​ലെ നല്ല​വ​ണ്ണം മു​ഷി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന​താ​യി തോ​ന്നി. ആ മനു​ഷ്യൻ കാ​ഴ്ച​യിൽ എന്തോ ഒന്ന് ഒളി​ച്ചു​വെ​ക്കാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​മാ​ണ്; അയാ​ളു​ടെ പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി എന്തോ ഉണ്ട്.

ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ സം​സാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു: ‘ചെ​കു​ത്താൻ വന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണ്. ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ അവനെ കണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു; അയാൾ തി​ര​ച്ചി​ലാ​ണ്. എന്താ​യാ​ലും, ഏതു ചെ​കു​ത്താ​ന്റെ നി​ധി​യും തന്റെ കീ​ശ​യി​ലാ​ക്കാൻ അയാൾ​ക്കു സാ​മർ​ഥ്യ​മു​ണ്ടു്.’

വോൾ​ട്ട​യ​രു​ടെ കക്ഷി​ക്കാർ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ കൂടി: ‘ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ ചെ​കു​ത്താ​നെ പി​ടി​ക്ക​യോ, അതോ ചെ​കു​ത്താൻ ബു​ലാ​ത്രു​യെ​ലെ പി​ടി​ക്ക​യോ, ഏതാ​ണ്ടു​ണ്ടാ​വുക?’ വൃ​ദ്ധ​ന്മാ​രൊ​ക്കെ അസം​ഖ്യം പ്രാ​വ​ശ്യം കു​രി​ശ​ട​യാ​ള​മി​ട്ടു.

ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു ബു​ലാ​ത്രു​യെ​ലി​ന്റെ കാ​ട്ടിൽ​വെ​ച്ചു​ള്ള പ്ര​വൃ​ത്തി അവ​സാ​നി​ച്ചു; അയാൾ പി​ന്നേ​യും നി​ര​ത്തു​പ​ണി തു​ട​ങ്ങി; ആളുകൾ വേറെ ഒന്നി​നെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ക്ക​യാ​യി.

എന്താ​യാ​ലും ചി​ല​രു​ടെ ഉൽ​ക്ക​ണ്ഠ തീർ​ന്നി​ല്ല: പഴ​ങ്ക​ഥ​ക​ളി​ലെ ഇല്ലാ നി​ധി​യ​ല്ല ഇതി​ലൊ​ന്നു​മു​ള്ള​തെ​ന്നും ചെ​കു​ത്താ​ന്റെ ബാ​ങ്കു​നോ​ട്ടു​ക​ളെ​ക്കാൾ കു​റേ​ക്കൂ​ടി കാ​ര്യ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തും വി​ല​യു​ള്ള​തു​മായ എന്തോ ചില അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​ഭാ​ഗ്യ​ങ്ങൾ ഇതി​ലു​ണ്ടെ​ന്നും നി​ര​ത്തു​പ​ണി​ക്കാ​ര​നു് അതി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം പകുതി മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും അവർ ഊഹി​ച്ചു. ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം ‘അമ്പ​ര​ന്നു​പോയ’തു സ്ക്കൂൾ​മാ​സ്റ്റ​രും തെ​നാർ​ദി​യെ​രു​മാ​ണ് —ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​യു​ടെ ഉട​മ​സ്ഥ​നായ ആ സർ​വ​രു​ടേ​യും ബന്ധു​ത​ന്നെ; അയാൾ ബു​ലാ​ത്രു​യെ​ലി​ന്റെ ഭാഗം കൂടാൻ ഒട്ടും മടി കാ​ണി​ച്ചി​ല്ല.

‘അയാൾ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു.’ തെ​നാർ​ദി​യെർ പറ​ഞ്ഞു: ‘ഏ! ജഗ​ദീ​ശ്വര! ആരൊ​ക്കെ​യാ​ണു് അവിടെ പോ​യി​ട്ടു​ള്ള​തു്, ഇനി പോ​വാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്, ആർ കണ്ടു!’

ഒരു ദിവസം വൈ​കു​ന്നേ​രം സ്ക്കൂൾ​മാ​സ്റ്റർ ഇരു​ന്നു, പണ്ട​ത്തെ കാ​ല​മാ​ണെ​ങ്കിൽ രാ​ജ്യ​നി​യ​മം​ത​ന്നെ ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ കാ​ട്ടിൽ ചെ​യ്തി​രു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണെ​ന്ന് അന്വേ​ഷ​ണം നട​ത്തു​മെ​ന്നും അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു വാ​സ്ത​വം പറ​യി​ക്കു​മെ​ന്നും, വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ അയാളെ ഭേ​ദ്യം​ത​ന്നെ ചെ​യ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നും, ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​ത്തി​നു വെ​ള്ള​ത്തിൽ മു​ക്കുക എന്ന പരീ​ക്ഷ​യ്ക്കു​ത​ന്നെ ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ സമ്മ​തി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നും വാ​ദി​ച്ചു. ‘നമു​ക്ക് അയാളെ വീ​ഞ്ഞിൽ മു​ക്കി നോ​ക്കുക.’ തെ​നാർ​ദി​യെർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു.

അവർ ഒരു ശ്രമം ചെ​യ്തു; നി​ര​ത്തു​പ​ണി​ക്കാ​രൻ കി​ഴ​വ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് മദ്യം കു​ടി​പ്പി​ച്ചു. അയാൾ കു​റെ​യ​ധി​കം, അക​ത്താ​ക്കി. പക്ഷേ കാ​ര്യ​മൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ഒരു പമ്പ​ര​ക്കു​ടി​യ​ന്റെ ദാ​ഹ​വും ഒരു നീ​തി​ന്യാ​യാ​ധി​പ​ന്റെ വക​തി​രി​വും അയാൾ അഭി​ന​ന്ദ​നീ​യ​മായ സാ​മർ​ഥ്യ​ത്തോ​ടും നി​ഷ്കർ​ഷ​യോ​ടും​കൂ​ടി കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കി​ക്കാ​ണി​ച്ചു. എന്താ​യാ​ലും, അയാ​ളു​ടെ മേ​ലു​ള്ള കു​റ്റം ആലോ​ചി​ച്ചും, അയാൾ ഇട​യ്ക്ക് അറി​യാ​തെ പറ​ഞ്ഞു​പോയ ചില ചി​ല്ല​റ​വാ​ക്കു​ക​ളെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു​നോ​ക്കി​യും മറ്റു​മാ​യി തെ​നാർ​ദി​യെ​റും സ്ക്കൂൾ​മാ​സ്റ്റ​രും​കൂ​ടി തങ്ങൾ കൈ​യി​ലാ​ക്കി എന്നു് മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ച്ച കാ​ര്യം ഇതൊ​ക്കെ​യാ​ണ്.

ഒരു ദിവസം രാ​വി​ലെ, പ്ര​ഭാ​ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ പണി​ക്കി​റ​ങ്ങു​ന്ന സമ​യ​ത്തു കാ​ട്ടിൽ, ഒരു മൂ​ല​യിൽ, ഒരു കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടി​നു​ള്ളിൽ, ഒരു കൈ​ക്കോ​ട്ടും ഒരു പി​ക്കാ​സും ആരോ ഒളി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി കണ്ട് അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു.

ഏതാ​യാ​ലും, വെ​ള്ളം കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന ഫാദർ ഡി​ക്സ്ഫോ​റി​ന്റെ കൈ​ക്കോ​ട്ടും പി​ക്കാ​സു​മാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ച് അയാൾ പി​ന്നെ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും ആലോ​ചി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. പക്ഷേ, അന്നു വൈ​കു​ന്നേ​രം അയാൾ തന്നെ കാ​ണി​ക്കാ​തെ ഒരു വലിയ മര​ത്തി​നു പി​ന്നിൽ ഒളി​ച്ചു​നി​ന്ന്, ‘ആ ഭാ​ഗ​ത്തോ​ങ്ങു​മു​ള്ള ആള​ല്ലാ​തെ, ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ നല്ല​വ​ണ്ണം കണ്ട​റി​യു​ന്ന മനു​ഷ്യൻ.’ കാ​ട്ടിൽ ഏറ്റ​വും ഇരു​ട്ട​ട​ഞ്ഞ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന​തു നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു. തെ​നാർ​ദി​യെ​രു​ടെ തർ​ജ്ജമ; തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഒരു കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ. എത്ര ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടും ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ ആ പേർ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. പറ​യി​ല്ലെ​ന്നു തീർ​ത്തും ശഠി​ച്ചു. ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ കൈയിൽ ഒരു ഭാ​ണ്ഡ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു—ചതു​ര​ത്തിൽ ഒന്നു്; ഒരു വലിയ കൈ​പ്പെ​ട്ടി, അല്ലെ​ങ്കിൽ ഒരു ചെറിയ മു​ണ്ടു​പെ​ട്ടി. ബു​ലാ​ത്രു​യെ​ലി​ന്നു അത്ഭു​ത​മാ​യി. ഏതാ​യാ​ലും ഏഴെ​ട്ടു നി​മി​ഷം കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു​ശേ​ഷം മാ​ത്ര​മേ ആ ‘മനു​ഷ്യ​ന്റെ’ പി​ന്നാ​ലെ ചെ​ന്നു​നോ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള കാ​ര്യം അയാൾ​ക്കോർ​മ​വ​ന്നു​ള്ളൂ. പക്ഷേ, അപ്പോ​ഴേ​ക്കും വൈ​കി​പ്പോ​യി; ആ മനു​ഷ്യൻ കാ​ട്ടി​നു​ള്ളി​ലാ​യി, നേരം നല്ല​വ​ണ്ണം ഇരു​ട്ടാ​യി, അയാ​ളു​ടെ ഒപ്പ​മെ​ത്താൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലെ​ന്നു വന്നു. അതി​നാൽ കാ​ട്ടി​ന​രി​കിൽ കാ​വൽ​നി​ല്ക്കുക എന്ന മാർഗം നോ​ക്കാൻ നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. ‘നി​ലാ​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.’ രണ്ടോ മൂ​ന്നോ മണി​ക്കൂർ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കെ​ട്ടു​പി​ടി​ച്ച കാ​ട്ടി​നു​ള്ളൽ​നി​ന്നു് ആ പോയ ആൾ കൈ​യി​ലൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ കൈ​ക്കോ​ട്ടും പി​ക്കാ​സും മാ​ത്ര​മാ​യി പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു​വ​രു​ന്ന​തു ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ കണ്ടു. ആ മനു​ഷ്യ​നെ കട​ന്നു​പോ​യ്ക്കൊ​ള്ളാൻ ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ സമ്മ​തി​ച്ചു; അടു​ത്തു ചെ​ല്ല​ണ​മെ​ന്നു നി​ര​ത്തു​പ​ണി​ക്കാ​രൻ സ്വ​പ്നേ​പി​ക​രു​തി​യി​ല്ല; കാരണം, മറ്റേ ആൾ​ക്കു മൂ​ന്നി​ര​ട്ടി ശക്തി​കൂ​ടു​മെ​ന്നും, എന്ന​ല്ല കൈയിൽ പി​ക്കാ​സാ​ണെ​ന്നും, കണ്ട​റി​ഞ്ഞു​പോ​യാൽ ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ അങ്ങോ​ട്ടു കണ്ട​റി​ഞ്ഞു എന്ന് തോ​ന്നി​പ്പോ​യാൽ, ഒരു​സ​മ​യം ആ പി​ക്കാ​സു​കൊ​ണ്ടു തല​യ്ക്കു നല്ല വീ​ക്കു വീ​ക്കി​യേ​ക്കു​മെ​ന്നും അയാൾ ഉള്ളു​കൊ​ണ്ടു ഭയ​പ്പെ​ട്ടു. രണ്ടു പഴയ കു​റ്റു​കാർ തമ്മിൽ കണ്ടു​മു​ട്ടി​യാ​ല​ത്തെ ഹൃ​ദ​യം​ഗ​മ​ങ്ങ​ളായ സ്നേ​ഹ​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങൾ. പക്ഷേ, കൈ​ക്കോ​ട്ടും പി​ക്കാ​സും ബു​ലാ​ത്രു​യെ​ലി​ന്റെ മന​സ്സിൽ ഒരു വെ​ളി​ച്ചം കൊ​ടു​ത്തു; രാ​വി​ലെ അയാൾ ആ കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടിൽ പാ​ഞ്ഞു ചെ​ന്നു നോ​ക്കി; കൈ​ക്കോ​ട്ടു​മി​ല്ല, പി​ക്കാ​സു​മി​ല്ല. ഇതു​കൊ​ണ്ടൊ​ക്കെ അയാൾ ഊഹി​ച്ചു; ആ മനു​ഷ്യൻ കാ​ട്ടി​ന്നു​ള്ളിൽ ചെ​ന്ന്, പി​ക്കാ​സു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു കു​ഴി​കു​ത്തി, പെ​ട്ടി അതിൽ നി​ക്ഷേ​പി​ച്ചു, കൈ​ക്കോ​ട്ടു​കൊ​ണ്ട് കുഴി തൂ​ത്തു. അപ്പോൾ, പെ​ട്ടി​യിൽ ഒരു ശവ​മാ​യി​രി​ക്കാൻ മാ​ത്രം അതിനു വലി​പ്പ​മി​ല്ല. അതിൽ പണ​മാ​വ​ണം. അതു​കൊ​ണ്ടു് തി​ര​ഞ്ഞു​നോ​ക്ക​ണം. ആ കാടു മു​ഴു​വ​നും, കു​റ്റി​ക്കാ​ടായ കു​റ്റി​ക്കാ​ടൊ​ക്കെ​യും ബു​ലാ​ത്രു​യെൽ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. വക​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി, തപ്പി​നോ​ക്കി, മണ്ണ് അല്പ​മൊ​ന്ന് പു​തു​താ​യി ഇള​കി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് തോ​ന്നി​യേ​ട​ത്തൊ​ക്കെ അയാൾ കു​ഴി​ച്ചു, വെ​റു​തേ.

അയാൾ യാ​തൊ​ന്നും ‘മാ​ന്തി​യെ​ടു​ത്തി’ല്ല. മോ​ങ്ഫെർ​മി​യെ​യിൽ ആരും തന്നെ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി പി​ന്നെ ആലോ​ചി​ച്ചി​ല്ല. എന്താ​യാ​ലും നി​ല്ക്കാ​ത്ത ചില നാ​ട്ടു വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങൾ മാ​ത്രം പറ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി, ‘ഒരാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​തെ നി​ര​ത്തു പണി​ക്കാ​രൻ ഈ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടൊ​ക്കെ, ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണ്, ചെ​കു​ത്താൻ വന്നി​രു​ന്നു എന്ന് അയാൾ​ക്കു നല്ല ഉറ​പ്പു​ണ്ടാ​വ​ണം.’

ആ കൊ​ല്ല​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ, 1823-ൽ, തൂ​ലോ​ങ്ങി​ലെ നി​വാ​സി​കൾ, ഒരു വലിയ കോളും പി​ശ​റും കഴി​ഞ്ഞു ചില കേ​ടു​പാ​ടു​കൾ തീർ​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി ഓറി​യോ​ങ് കപ്പൽ തങ്ങ​ളു​ടെ തു​റ​മു​ഖ​ത്ത​ടു​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു; അതു പി​ന്നീ​ട് ഒരു വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ക്ക​പ്പ​ലാ​യി ബ്രെ​സ്റ്റിൽ നിർ​ത്തി​യി​രു​ന്നു; മെ​ഡി​റ്റ​റേ​നി​യൻ കട​ലി​ലെ പട​ക്ക​പ്പൽ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണ് അത​ന്ന്.

ഈ കപ്പൽ തകർ​ന്നു​പോ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട്—അതേ, കടൽ അതിനെ എടു​ത്തു് ഒന്നു നല്ല​പോ​ലെ കശ​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു—ആ ബന്ത​റി​ല​ടു​ത്ത​പ്പോൾ ആക​പ്പാ​ടെ അതൊരു നല്ല ഒച്ച​പ്പാ​ടു​ണ്ടാ​ക്കി. ചില കൊ​ടി​യ​ട​യാ​ള​ങ്ങൾ പാ​റി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് പതി​നൊ​ന്നു വടി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള സ്വാ​ഗ​തം അതു സമ്പാ​ദി​ച്ചു; ആ സ്വാ​ഗ​തോ​ക്തി​ക്ക് ഒന്നി​നൊ​ന്നാ​യി അത​ങ്ങോ​ട്ടും മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു; ആകെ വെടി ഇരു​പ​ത്തി​ര​ണ്ട്, സൽ​ക്കാ​ര​ങ്ങൾ, രാ​ജ​കീ​യ​നി​യ​മ​പ്ര​കാ​ര​വും സൈ​നി​ക​നി​യ​മ​പ്ര​കാ​ര​വു​മു​ള്ള ആചാ​ര​മ​ര്യാദ, ബന്ത​റു​ക​ളി​ലേ​യും കോ​ട്ട​ക​ളി​ലേ​യും നട​പ​ടി​കൾ, സൂ​ര്യോ​ദ​യം, സൂ​ര്യാ​സ്ത​മ​യം എന്നീ പല​തും​കൊ​ണ്ട് സകല കോ​ട്ട​ക​ളി​ലും, എല്ലാ പട​ക്ക​പ്പ​ലു​ക​ളി​ലും, തു​റ​മു​ഖ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള വര​വു​ക​ളി​ലും പോ​ക്കു​ക​ളി​ലും, മറ്റും മറ്റു​മാ​യി ഭൂമി മു​ഴു​വ​നും വ്യാ​പി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്ന പരി​ഷ്കൃ​ത​ലോ​കം ഓരോ ഇരു​പ​ത്തി നാ​ലു​മ​ണി​ക്കൂ​റി​നു​ള്ളിൽ ആകെ ഒരു ലക്ഷ​ത്തി അമ്പ​തി​നാ​യി​രം അനാ​വ​ശ്യ​വെ​ടി​വെ​യ്ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു കണ​ക്കെ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു വെ​ടി​ക്ക് ആറു ഫ്രാ​ങ്കു​വീ​ത​മാ​വു​മ്പോൾ അതു് ഒരു ദി​വ​സം​കൊ​ണ്ടു് തൊ​ണ്ണൂ​റു ലക്ഷം ഫ്രാ​ങ്കാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു; ഒരു കൊ​ല്ല​ത്തിൽ മു​പ്പ​തു കോടി. ഇതു മു​ഴു​വ​നും വെറും പു​ക​യാ​യി​പ്പോ​വു​ക​യാ​ണു്. ഇതി​പ്പോൾ ഒരേ​ക​ദേ​ശ​ക്ക​ണ​ക്ക് എന്നേ ഉള്ളൂ. ഈ സമ​യ​ത്തൊ​ക്കെ സാ​ധു​ക്കൾ പട്ടി​ണി​കൊ​ണ്ടു മരി​ക്കു​ന്നു.

രാ​ജ​ത്വ​യ​ഥാ​സ്ഥാ​പ​നം ‘സ്പാ​നി​ഷ് യു​ദ്ധ​കാ​ലം’ എന്ന് നാ​മ​ക​ര​ണം ചെ​യ്ത​താ​ന്ന് ക്രി​സ്ത്വാ​ബ്ദം 1823.

ഈ യു​ദ്ധ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ അസം​ഖ്യം പ്ര​ധാന സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും അസം​ഖ്യം വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളും അട​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ബോർബൺ രാ​ജ​കു​ടും​ബ​ത്തി​നു കു​ടും​ബ​സം​ബ​ന്ധി​യായ ഒരു വലിയ കാ​ര്യം; ഫ്രാൻ​സ് രാ​ജ​വം​ശം സ്പെ​യി​നി​ലെ രാ​ജ​വം​ശ​ത്തെ സഹാ​യി​ക്കു​ക​യും രക്ഷി​ക്കു​ക​യും ചെയ്തു-​എന്നുവെച്ചാൽ, വയ​സ്സു​മൂ​ത്ത​വർ ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തായ ഒരു പ്ര​വൃ​ത്തി ചെ​യ്തു. അടി​മ​ത്തം​കൊ​ണ്ടും മന്ത്രി​സം​ഘ​ത്തോ​ടു​ള്ള ആശ്രി​ത​ത്വം​കൊ​ണ്ടും തക​രാ​റായ നമ്മു​ടെ രാ​ഷ്ട്രീ​യൈ​തി​ഹ്യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള സാ​ക്ഷാൽ പു​നഃ​പ്ര​വേ​ശം; ആൻ​ദ്യൂ​ഷാ​ദോ യു​ദ്ധ​ത്തി​ലെ ധീരൻ എന്ന്, സ്വ​ത​ന്ത്ര ഭര​ണ​സം​വാ​ദി​കൾ പേ​രി​ട്ട ദ്യൂ​ക്ദാൻ​ഗു​ലീം തന്റെ സൗ​മ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​നു, വി​രു​ദ്ധ​മായ വി​ജ​യ​ഭാ​വ​ത്തിൽ, സ്വ​ത​ന്ത്ര​ഭ​ര​ണ​സം​വാ​ദി​ക​ളു​ടെ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​നൊ​ത്ത ക്രൂ​ര​ത്വ​ത്തി​നു പ്ര​തി​കൂ​ല​മായ പണ്ട​ത്തെ പ്രബല ഭര​ണാ​ധി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ക്രൂ​ര​ത​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ചെയ്ത കൂ​ട്ടി​യ​മർ​ക്കൽ; ഡെ​സ്കാ​മി​സാ​ഡോ [3] എന്ന പേരിൽ, പ്ര​ഭു​വി​ധ​വ​മാ​രു​ടെ മഹാ​ഭ​യ​ത്തി​നു, പു​ന​രു​ജ്ജീ​വി​ച്ചു​വ​ന്ന സാൻ​സ്ക്യു​ലോ​ട്ടു​കാർ [3] ഏക​ച്ഛ​ത്രാ​ധി​പ​ത്യം കട​ന്നു് അരാ​ജ​ക​ത്വ​മെ​ന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന അഭി​വൃ​ദ്ധി​യു​ടെ ഒരു തട​സ്സ​ത്തി​ന് എതിർ​നി​ല്ക്കൽ; 1789-ലെ ആലോ​ച​ന​ക​ളെ ഇട​യ്ക്കു ചെ​ന്നു തടയൽ; ലോകം മു​ഴു​വ​നും സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന ഫ്ര​ഞ്ചാ​ലോ​ച​ന​യോ​ടു യൂ​റോ​പ്പൊ​ന്നി​ച്ചു​കൂ​ടി നി​ല്ക്കാൻ പറയൽ; ഫ്രാൻ​സിൽ ജനി​ച്ച ഒരു സാ​മാ​ന്യ​ക്കാ​രൻ മു​ഖ്യ​സേ​നാ​ധി​പ​ന്ന​രി​കെ, പി​ന്നീ​ടു ചാ​റൽ​സ് ആൽ​ബർ​ട്ട് എന്നു വി​ളി​ച്ചു​വ​ന്ന കാ​റി​ഗ്നൺ [4] രാ​ജ​കു​മാ​രൻ, പൊ​തു​ജ​ന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തോ​ടു രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ മു​ഴു​വ​നും കൂ​ടി​യു​ള്ള പോ​രാ​ട്ട​ത്തിൽ, ചു​ക​ന്ന ഭട​മു​ദ്ര​യോ​ടു​കൂ​ടി ഒരു സ്വ​ത​ന്ത്ര​ഭ​ട​നാ​യി ചേർ​ന്നു നി​ല്ക്കൽ; ഫ്ര​ഞ്ച് സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ യു​ദ്ധ​ഭ​ട​ന്മാർ വയ​സ്സ​ന്മാ​രാ​യി; ദുഃ​ഖ​ശീ​ല​ന്മാ​രാ​യി. എട്ടു കൊ​ല്ലം വെ​റു​തെ​യി​രു​ന്നി​തി​നു ശേഷം, ഭൃ​ത്യ​ത്വം സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന തൊ​പ്പി​യി​ലെ വെ​ള്ള​നാ​ട​യോ​ടു​കൂ​ടി ഒരു പു​തി​യ​ത​രം യു​ദ്ധ​കാ​ല​ത്തു പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങൽ; മതാ​ചാ​ര്യ​ന്മാർ നമ്മു​ടെ സൈ​ന്യ​ത്തോ​ടു് ഇട​ക​ലർ​ന്നു നി​ല്ക്കൽ; കു​ന്ത​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തേ​യും പു​തു​മ​യേ​യും പറ്റി​യു​ള്ള അതി​ശ്ര​ദ്ധ​യ്ക്കു തന്റേ​ടം വെ​പ്പി​ക്കൽ; പീ​ര​ങ്കി​വെ​ടി​കൾ​കൊ​ണ്ടു ധർ​മ​നി​ഷ്ഠ​കൾ തവി​ടാ​യി​ത്തീ​രൽ; ആലോ​ച​ന​കൊ​ണ്ടു മുൻപ് താൻ ചെ​യ്തു​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​നെ ഫ്രാൻ​സ് ആയു​ധ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു മാ​റ്റി​ത്തീർ​ക്കൽ; ഇതി​നു​പു​റ​മെ, ശത്രു​സൈ​ന്യാ​ധി​പ​ന്മാർ വി​ല​യ്ക്കു വി​ല്ക്ക​പ്പെ​ടൽ, യു​ദ്ധ​ഭ​ട​ന്മാർ സം​ശ​യി​ച്ചു​നി​ല്ക്കൽ, ലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കിൽ ആളുകൾ കൂടി നഗ​ര​ങ്ങൾ വളയൽ; പട്ടാ​ള​ക്കാർ​ക്കു ചേർ​ന്ന അപ​ക​ട​മി​ല്ലാ​യ്മ; പക്ഷേ, അറി​യാ​തെ ചെ​ന്നു തട്ടി​പ്പോയ ഓരോ തു​ര​ങ്ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു​മു​ള്ള പൊ​ട്ടൽ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ആപ​ത്തു​കൾ; തീരെ രക്തം പു​റ​പ്പെ​ടാ​യ്ക; ആരും ബഹു​മ​തി സമ്പാ​ദി​ക്കാ​യ്ക; ചി​ലർ​ക്ക് അവ​മാ​നം കി​ട്ടൽ; ആർ​ക്കും മാ​ന്യത കി​ട്ടാ​യ്ക—പതി​ന്നാ​ലാ​മൻ ലൂ​യി​യു​ടെ അന​ന്ത​ര​ഗാ​മി​ക​ളായ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ ഉണ്ടാ​ക്കി​യ​തും നെ​പ്പോ​ളി​യ​ന്റെ കീ​ഴി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന യു​ദ്ധ​ഭ​ട​ന്മാർ നട​ത്തി​യ​തു​മായ ഈ യു​ദ്ധം ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു. മഹ​ത്തായ യു​ദ്ധ​ത്തെ​യോ മഹ​ത്തായ ഭര​ണ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തേ​യോ അനു​സ്മ​രി​പ്പി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യാ​ണ് അതി​ന്റെ വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ യോഗം.

ചില ആയു​ധ​പ്പ​യ​റ്റു​കൾ സഗൗ​ര​വ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു; മറ്റു പല​തു​ക​ളു​ടെ​യും കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ട്രൊ​ക്കാ​ഡെ​റോ പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ക്കൽ ഒരു കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന പ്ര​വൃ​ത്തി​ത​ന്നെ​യാ​ണ്; എങ്കി​ലും ഞങ്ങൾ ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു, ഈ യു​ദ്ധ​ത്തി​ലെ കാ​ഹ​ളം​വി​ളി ഒരു ചി​ല​മ്പ​നൊ​ച്ച​യാ​ണു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തു്; ആക​പ്പാ​ടെ​യു​ണ്ടായ ഫലം തീരെ നന്നാ​യി​ല്ല; ഈ കൃ​ത്രി​മ​മായ വി​ജ​യ​ത്തെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​വാൻ തട​സ്സ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തിൽ ചരി​ത്രം ഫ്രാൻ​സി​നെ അഭി​ന​ന്ദി​ക്കു​ന്നു. ചില സ്പാ​നി​ഷ് സൈ​ന്യാ​ധി​പ​ന്മാർ എതിർ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട സമയം എളു​പ്പ​ത്തിൽ കീ​ഴ​ട​ങ്ങി എന്നു​ള്ള​തു സ്പ​ഷ്ട​മാ​ണ്; വി​ജ​യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വഷ​ള​ത്തം കൂ​ടി​ക​ലർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു; സൈ​ന്യാ​ധി​പ​രെ​യാ​ണു് ജയി​ച്ച​ത്, യു​ദ്ധ​ത്തെ​യ​ല്ല; ജയം നേടിയ യു​ദ്ധ​ഭ​ടൻ തലയും താ​ഴ്ത്തി മട​ങ്ങി. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, കൊ​ടി​ക്കൂ​റ​യു​ടെ മട​ക്കു​ക​ളിൽ ഫാ​രൻ​സി​ന്റെ ധന​സ്ഥി​തി​യെ നോ​ക്കി വാ​യി​ക്കാ​വു​ന്ന ഒരു നി​കൃ​ഷ്ട​മായ യു​ദ്ധം.

ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ഒരു പൊ​ളി​ഞ്ഞു​വീ​ഴ​യാ​യി സാ​റ​ഗോ​സാ [5] ആരുടെ മേൽ വീ​ണു​വോ ആ 1808-ലെ യു​ദ്ധ​ഭ​ട​ന്മാർ കോ​ട്ട​ക​ളു​ടെ എളു​പ്പ​ത്തി​ലു​ള്ള കീ​ഴ​ട​ങ്ങ​ളിൽ 1823-ൽ നെ​റ്റി ചു​ളി​ച്ചു; അവർ പാ​ല​ഫോ​ക്സി​നെ​പ്പ​റ്റി പശ്ചാ​ത്ത​പി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി; ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ കീ​ഴ​ട​ങ്ങു​ന്ന​വ​രെ​ക്കാൾ എന്താ​യാ​ലും പി​ടി​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്ന ധീ​രോ​ദാ​ത്ത​ന്മാ​രെ മുൻ​പിൽ കി​ട്ടാൻ പ്രാർ​ഥി​ക്കു​ന്ന ഒരു സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണു് ഫ്രാൻ​സി​നു​ള്ള​തു്.

കു​റേ​ക്കൂ​ടി സഗൗ​ര​വ​മായ ഒരു നി​ല​യിൽ നോ​ക്കു​മ്പോൾ—ഇവിടെ അതൂ​ന്ന​പ്പ​റ​യു​ന്ന​തു് ഉചി​ത​വു​മാ​ണ്— ഫ്രാൻ​സി​ന്റെ ധീ​രോ​ദാ​ത്ത​ത​യെ മു​റി​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ഈ യു​ദ്ധം പ്ര​ജാ​ധി​പ​ത്യ പരമായ മനോ​വൃ​ത്തി​യെ ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​പ്പി​ച്ചു. അടി​മ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലി​ന്റേ​താ​യി​രു​ന്നു ആ ഒരു ശ്രമം. ആ യു​ദ്ധ​ത്തിൽ പ്ര​ജാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ സന്താ​ന​മായ ഫ്ര​ഞ്ചു​ഭ​ട​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഉദ്ദേ​ശം മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്ക് അസ്വ​ന്ത്രത വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു വല്ലാ​ത്ത പര​സ്പ​ര​വി​രു​ദ്ധത. ജന​സ​മു​ദാ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ആത്മാ​വി​ന് ഉൽ​ഗ​തി​യു​ണ്ടാ​ക്കു​വാ​നാ​ണു് ഫ്രാൻ​സി​ന്റെ ജനനം, അതിനെ അടി​ച്ച​മർ​ക്കു​വാ​ന​ല്ല. 1792-നു ശേഷം യൂ​റോ​പ്പി​ലു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഫ്രാൻ​സി​ലെ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​മാ​ണ്; സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം ഫ്രാൻ​സിൽ​നി​ന്ന് പ്ര​കാ​ശ​നാ​ള​ങ്ങ​ളെ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ന്നു. ഇതു പ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​മായ ഒരു വാ​സ്ത​വ​മാ​ണ്. ആർ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല​യോ അവ​നാ​ണ് കു​രു​ടൻ! ഇതു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു് ബോ​ണാ​പ്പാർ​ട്ട​ത്രേ.

മര്യാ​ദ​ക്കാ​രായ സ്പെ​യിൻ​രാ​ജ്യ​ക്കാ​രു​ടെ നേരെ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ച ഒര​ന്യാ​യ​മായ 1823-ലെ യു​ദ്ധം, അതി​നാൽ, അതോ​ടു​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ, ഫ്രാൻ​സി​ലെ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​നു നേ​രെ​യും ചെയ്ത ഒര​ന്യാ​യ​മാ​യി. ഈ രാ​ക്ഷ​സോ​ചി​ത​മായ അക്ര​മം ഫ്രാൻ​സാ​ണ് പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ച​തു്; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള യു​ദ്ധ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ഴി​കെ, നിർ​മ​ര്യാ​ദ​മായ വഴി​ക്കു​ള്ള​തു​ത​ന്നെ​യാ​ണ്.:എതിർ പറ​യാ​ത്ത അനു​സ​ര​ണം എന്ന വാ​ക്കു​കൾ ഇതിനെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. സൈ​ന്യ​മെ​ന്നു വച്ചാൽ, അശ​ക്തി​യു​ടെ ഒരു മഹ​ത്തായ ആക​ത്തു​ക​യിൽ​നി​ന്നു ശക്തി പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒര​ത്ഭു​ത​ക​ര​മായ സങ്ക​ല​ന​വി​ശേ​ഷ​മാ​ണ്. മനു​ഷ്യ​ത്വം ഉള്ളി​ലി​രു​ന്നാ​ലും മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യം മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​നു നേരെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തായ യു​ദ്ധ​ത്തി​ന് ഇതാ​ണു് സമാ​ധാ​നം.

ബോർബൺ രാ​ജ​വം​ശ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, 1823-ലെ യു​ദ്ധം അവ​രു​ടെ കഷ്ട​കാ​ല​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യ​താ​ണ്. അവർ അതൊരു ജയ​മാ​യി സങ്ക​ല്പി​ച്ചു. ഒരു വി​ചാ​ര​ത്തെ വാ​ളു​കൊ​ണ്ട് അമർ​ത്തു​ന്ന​തി​ലു​ള്ള അപകടം അവർ നോ​ക്കി​യി​ല്ല. അവ​രു​ടെ അജ്ഞ​ത​യിൽ, ഒരു കു​റ്റം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ശക്തി​ക്ഷ​യ​ത്തെ ശക്തി​വർ​ദ്ധ​ന​യ്ക്കു​ള്ള ഒരു സാ​ധ​ന​മാ​യി തങ്ങ​ളു​ടെ ഏർ​പ്പാ​ടിൽ എടു​ത്തു​കൂ​ട്ട​ത്ത​ക്ക​വി​ധം അവർ അത്ര​മേൽ വഴി​തെ​റ്റി​വെ​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു. അവ​രു​ടെ ഭര​ണ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​നു​ള്ളിൽ കള്ള​പ്പോ​രി​നു​ള്ള വാസന കയ​റി​ക്കൂ​ടി. 1830ന്റെ [6] വി​ത്തു് 1823-​ലുണ്ട്. അവ​രു​ടെ ആലോ​ച​ന​യിൽ, സ്പെ​യിൻ​കാ​രു​മാ​യു​ണ്ടായ ആ യു​ദ്ധം ആയു​ധ​ബ​ലം ആവ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​നും രാ​ജ​ത്വം ദൈ​വി​ക​മായ ഒര​വ​കാ​ശ​മാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​നും ഒരു ന്യാ​യ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു! സ്പെ​യി​നിൽ രാ​ജാ​ധി​കാ​ര​ത്തെ പു​നഃ​സ്ഥാ​പ​നം ചെയ്ത ഫ്രാൻ​സ് സ്വ​ന്തം സ്ഥ​ല​ത്തു സ്വേ​ച്ഛാ​ധി​കാ​ര​ത്തോ​ടു കൂടിയ രാ​ജ​ത്വ​ത്തെ വീ​ണ്ടും സ്ഥാ​പി​ക്കാൻ നോ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​ന്റെ അനു​സ​ര​ണ​ശീ​ല​ത്തെ ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ അനു​മ​തി​യാ​യി കൂ​ട്ടുക എന്ന അപ​ക​ര​ടം​പി​ടി​ച്ച അബ​ദ്ധ​ത്തിൽ അവർ വീ​ണു​പോ​യി; ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള വി​ശ്വാ​സ​മാ​ണ് രാ​ജ​സിം​ഹാ​സ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ നാശം. പടർ​ന്നു​പി​ടി​ച്ച ഒരു മര​ത്തി​ന്റെ തണ​ലി​ലാ​വ​ട്ടെ, ഒരു സൈ​ന്യ​ത്തി​ന്റെ തണ​ലി​ലാ​വ​ട്ടെ, കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​വാൻ അത​നു​വ​ദി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നി​ല്ല.

നമു​ക്ക് ഓറി​യോ​ങ് കപ്പ​ലി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ മട​ങ്ങി​ച്ചെ​ല്ലുക.

രാ​ജ​കു​മാ​ര​സേ​നാ​പ​തി​ക്കു കീഴിൽ സൈ​ന്യ​ങ്ങൾ യു​ദ്ധം ചെ​യ്തു​വ​രു​മ്പോൾ, ഒരു പട​ക്ക​പ്പൽ​ക്കൂ​ട്ടം മെ​ഡി​റ്റ​റേ​നി​യൻ​ക​ട​ലിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഓറി​യോ​ങ് ഈ കപ്പൽ​സ്സൈ​ന്യ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നും കട​ലിൽ​വെ​ച്ചു പറ്റിയ ആപ​ത്തു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ് അതിനു തൂ​ലോ​ങ് തു​റ​മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു വരേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​തെ​ന്നും ഞങ്ങൾ പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ഒരു യു​ദ്ധ​ക്ക​പ്പൽ ഒരു തു​റ​മു​ഖ​ത്ത​ണ​യു​ന്ന​തിൽ, ആളു​ക​ളെ ആകർ​ഷി​ക്കു​വാ​നും ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തെ വി​ടാ​തെ നിർ​ത്തു​വാ​നും പോന്ന എന്തോ ഒന്നു​ണ്ട്. യു​ദ്ധ​ക്ക​പ്പൽ എന്ന​തു വലിയ ഒന്നാ​ണ​ല്ലോ; വലി​യ​തായ എന്തി​നേ​യും ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു.

മനു​ഷ്യ​ബു​ദ്ധി പ്ര​കൃ​തി​ശ​ക്തി​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി ചെ​യ്യു​ന്ന ഏറ്റ​വും സവി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളായ സങ്ക​ല​ന​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണ് ഒരു പട​ക്ക​പ്പൽ.

അതോ​ടൊ​പ്പം​ത​ന്നെ ഒരു പട​ക്ക​പ്പൽ എന്ന​ത് ഈ ഭൗ​തി​ക​ലോ​ക​ത്തിൽ​വെ​ച്ച് ഏറ്റ​വും കനം​കൂ​ടി​യ​തും ഏറ്റ​വും കനം കു​റ​ഞ്ഞ​തു​മായ പദാർ​ഥ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​യ​താ​ണ്; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, ഒരേ​സ​മ​യ​ത്ത് അതു ഗു​രു​പ​ദാർ​ഥം, ലഘു​പ​ദാർ​ഥം, ദ്ര​വ​പ​ദാർ​ഥം എന്നീ മൂ​ന്നു തര​ത്തോ​ടും പെ​രു​മാ​റു​ന്നു; ഈ മൂ​ന്നി​നോ​ടും അതിനു യു​ദ്ധം​വെ​ട്ടാ​നു​ണ്ട്. കട​ലിൽ​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന കരി​ങ്ക​ല്ലി​നെ പി​ടി​ക്കാൻ പതി​നൊ​ന്നു് ഇരി​മ്പു​ന​ഖ​ങ്ങൾ അതി​നു​ണ്ട്; എന്ന​ല്ല, ആകാ​ശ​ത്തു​ള്ള കാ​റ്റി​നെ​പ്പി​ടി​ക്കാൻ അതിനു പറ​ക്കു​ന്ന ജീ​വി​ക​ളെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ചി​റ​കു​ക​ളും നീണ്ട രോ​മ​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ട്. വമ്പി​ച്ച കാ​ഹ​ള​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ​യെ​ന്ന​പോ​ലെ, നൂ​റ്റി​രു​പ​തു പീ​ര​ങ്കി​കൾ​ക്കു​ള്ളി​ലൂ​ടെ അതി​ന്റെ ശ്വാ​സം പു​റ​ത്തേ​ക്കു വരു​ന്നു; അത് ഇടി​വെ​ട്ടി​നോ​ടു സാ​ഭി​മാ​നം സമു​ദ്രം അതിനെ വഴി​തെ​റ്റി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു; പക്ഷേ, കപ്പ​ലി​ന്നു സ്വ​ന്തം ആത്മാ​വു​ണ്ട്—അതി​ന്റെ വട​ക്കു​നോ​ക്കി​യ​ന്ത്രം; അതു വേണ്ട ഉപ​ദേ​ശം കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും എപ്പോ​ഴും വട​ക്കോ​ട്ടു​ള്ള വഴി കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഏറ്റ​വും കറു​ത്തി​രു​ണ്ട രാ​ത്രി​ക​ളിൽ അതി​ന്റെ റാ​ന്തൽ​വി​ള​ക്കു​കൾ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്ഥാ​നം നട​ത്തു​ന്നു. അപ്പോൾ കാ​റ്റി​ന്റെ നേർ​ക്ക് തന്റെ കമ്പ​യും പാ​യ​യും അതി​നു​ണ്ട്. വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ നേർ​ക്ക് തന്റെ മര​പ്പ​ണി; പാ​റ​ക​ളു​ടെ നേർ​ക്കു തന്റെ ഇരി​മ്പും പി​ച്ച​ള​യും ഈയവും; നി​ഴ​ല്പാ​ടു​ക​ളു​ടെ നേർ​ക്ക് തന്റെ വെ​ളി​ച്ചം; അപാ​ര​ത​യു​ടെ നേർ​ക്ക് ഒരു സൂചി.

എല്ലാം​കൂ​ടി നോ​ക്കു​മ്പോൾ, ഒര പട​ക്ക​പ്പ​ലാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന ആ പടു​കൂ​റ്റൻ സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ആക​പ്പാ​ടെ​യു​ള്ള ഒരു സ്വ​രൂ​പ​ജ്ഞാ​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​വർ ബ്ര​സ്റ്റി​ലോ തൂ​ലോ​ങ്ങി​ലോ ഉള്ള ആറു നി​ല​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ പണി​സ്ഥ​ല​ങ്ങൾ ഒന്നു പോയി നോ​ക്കി​യാൽ മതി. പണി​ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടു​വ​രു​ന്ന കപ്പ​ലു​കൾ, ഒരു പളു​ങ്കു​കൂ​ടി​ന്നു​ള്ളി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ, അവിടെ കാണാം. ആ മഹ​ത്തായ കപ്പ​ല​ക​ലം ഒരു മു​റ്റം മു​ഴു​വ​നു​മാ​ണ്; ഭൂ​മി​യിൽ കണ്ണെ​ത്താ​വു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം നീ​ള​ത്തിൽ നീ​ണ്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ആ മര​ത്ത​ടി കപ്പ​ലി​ന്റെ പാ​യ്മ​ര​മാ​ണ്. നി​ല​ത്തു​ള്ള അതി​ന്റെ അറ്റം തൊ​ട്ടു് ആകാ​ശ​ത്തു​ള്ള അറ്റം വരെ കൂ​ട്ടി​യ​ള​ന്നാൽ ആകെ മു​ന്നൂ​റ്റ​റു​പ​ത​ടി നീളം കാണും; അടി​യി​ലു​ള്ള വ്യാ​സം മൂ​ന്ന​ടി​യും; ഇം​ഗ്ലീ​ഷു​ക​പ്പ​ലി​ന്റെ പാ​യ്മ​ര​ത്തി​നു വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ നി​ല​യിൽ​നി​ന്ന് ഇരു​നൂ​റ്റെ​ഴു​പ​ത​ടി ഉയ​ര​മു​ണ്ടാ​വും. നമ്മു​ടെ പൂർ​വി​ക​ന്മാ​രു​ടെ പട​ക്ക​പ്പൽ കമ്പ​ക്ക​യർ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്നു; നമു​ക്കി​പ്പോൾ ആ സ്ഥാ​ന​ത്തു ചങ്ങ​ല​യാ​ണ്. നൂറു തോ​ക്കു​ള്ള ഒരു കപ്പ​ലി​ലെ വെറും ചങ്ങ​ല​ക്കു​ന്നു നാലടി ഉയ​ര​വും ഇരു​പ​ത​ടി വീ​തി​യും എട്ട​ടി നീ​ള​വും ഉള്ള​താ​യി​രി​ക്കും. ആ കപ്പൽ ഉണ്ടാ​ക്കാൻ മരം എത്ര​വേ​ണ്ടി​വ​രും? മു​വ്വാ​യി​രം ക്യൂ​ബി​ക് മീ​റ്റർ [7] അതു് ഒരൊ​ഴു​കു​ന്ന കാ​ടാ​ണ്.

അത്ര​മാ​ത്ര​മ​ല്ല, നാ​ല്പ​തു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു​ള്ള പട​ക്ക​പ്പ​ലി​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണ്. ഒരു പാ​യ​ക്ക​പ്പ​ലി​നെ​പ്പ​റ്റി മാ​ത്ര​മാ​ണ്, നാ​മി​പ്പോൾ ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന് ഓർ​മി​ക്ക​ണം; അന്നു വെറും പി​ഞ്ചു​കു​ട്ടി​യു​ടെ പ്രാ​യ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്ന ആവി​പ്ര​യോ​ഗം ഒരു പട​ക്ക​പ്പൽ എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ആ കൂ​റ്റൻ സാ​ധ​ന​ത്തി​നു പല സവി​ശേ​ഷ​ത​ക​ളും പു​തു​താ​യി കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​ത്തി​ന്ന്, ഇക്കാ​ല​ത്തെ ഒരു പി​രി​യാ​ണി​ത്തീ​ക്ക​പ്പൽ ഒന്നേ മു​ക്കാ​ലേ അര​യ്ക്കാൽ ചതു​ര​ശ്ര​നാ​ഴിക വലു​പ്പ​മു​ള്ള കപ്പൽ​പ്പാ​യ​യാ​ലും രണ്ടാ​യി​ര​ത്ത​ഞ്ഞൂ​റു കു​തി​ര​യു​ടെ ശക്തി​യു​ള്ള ഒരു യന്ത്ര​ത്താ​ലും ഓടി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒര​ത്ഭു​ത​വ​സ്തു​വാ​ണ്.

ഈ പുതിയ അത്ഭു​ത​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി പറ​യാ​ഞ്ഞാൽ​ത്ത​ന്നെ, ക്രി​സ്തോ​ഫർ​കൊ​ള​മ്പ​സ്സും [8] ദു് റൂ​യി​റ്റ​രും [9] ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​പോ​ന്ന പണ്ട​ത്തെ കപ്പൽ മനു​ഷ്യ​ബു​ദ്ധി​യു​ടെ വി​ശി​ഷ്ട​കർ​മ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണു്. കോ​ളേ​റ്റ​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന ആ അപാ​ര​ത​യെ​ന്ന​പോ​ലെ അതും അവ​സാ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത ശക്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു; അതു തന്റെ പാ​യ​യിൽ കാ​റ്റി​നെ കെ​ട്ടി സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു; തി​ര​ക​ളു​ടെ വമ്പി​ച്ച തൂ​മ്പി​ല്ലാ​യ്മ​യിൽ അതു കണിശം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു; അതു് ഒഴു​കി​പ്പോ​കു​ന്നു; അതു സമു​ദ്ര​ത്തെ ഭരി​ക്കു​ന്നു.

എന്താ​യാ​ലും, ഒരു സമ​യ​മെ​ത്താ​നു​ണ്ട്, അപ്പോൾ ആ അറു​പ​ത​ടി നീ​ള​മു​ള്ള സാ​ധ​ന​ത്തെ കോ​ളേ​റ്റം കട​ന്ന് ഒരു വയ്ക്കോൽ​ക്കൊ​ടി​യെ എന്ന​പോ​ലെ മു​റി​ച്ചു​ക​ള​യു; നാ​നൂ​റ​ടി ഉയ​ര​മു​ള്ള പാ​യ്മ​ര​ത്തെ കാ​റ്റു​വ​ള​യ്ക്കു​ന്നു; ആയി​ര​ക്ക​ണ​ക്കിൽ വള​രെ​യ​ധി​കം ടൺ തൂ​ക്ക​മു​ള്ള അതി​ന്റെ നങ്കൂ​ര​ത്തെ, ഒരു മു​ക്കു​വ​ന്റെ ചൂ​ണ്ടൽ​ക്കൊ​ളു​ത്തി​നെ ഒരു വലിയ മത്സ്യ​ത്തി​ന്റെ വാ​യ​യെ​ന്ന​പോ​ലെ, തി​ര​ക​ളു​ടെ വായ ചു​ളു​ക്കി​ക്കോ​ട്ടു​ന്നു; ആ പൈ​ശാ​ചി​ക​ങ്ങ​ളായ പീ​ര​ങ്കി​കൾ ദയ​നീ​യ​ങ്ങ​ളായ നി​ഷ്ഫ​ല​ഗർ​ജ്ജ​ന​ങ്ങൾ ഗർ​ജ്ജി​ക്കു​ന്നു—അതിനെ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റ് ആകാ​ശ​ത്തി​ലും അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലും കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ക്കും; ആ ശക്തി​യും പ്ര​ഭാ​വ​വു​മെ​ല്ലാം അതി​നെ​ക്കാൾ മഹ​ത്ത​ര​മായ മറ്റൊ​രു ശക്തി​യി​ലും പ്ര​ഭാ​വ​ത്തി​ലും ആണ്ടു​പോ​കു​ന്നു.

ആ മഹ​ത്തായ ശക്തി വളർ​ന്നു​വ​ളർ​ന്നു എപ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ഒരു മഹ​ത്തായ അശ​ക്തി​യിൽ ചെ​ന്ന​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു​വോ അപ്പോ​ഴെ​ല്ലാം അതാ​ലോ​ച​ന​യ്ക്കു വി​ഷ​യ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. അതാണ്, ജി​ജ്ഞാ​സു​ക്ക​ളായ ജന​ങ്ങൾ, എന്തി​നെ​ന്നു തി​ക​ച്ചും തങ്ങൾ​ക്കു​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കാൻ കഴി​യാ​തെ, ഈ വക അത്ഭു​ത​ക​ര​ങ്ങ​ളായ യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റേ​യും സമു​ദ്ര​ത​ര​ണ​ത്തി​ന്റേ​യും യന്ത്ര​സാ​മ​ഗ്രി​കൾ​ക്കു ചു​റ്റും ചെ​ന്നു കൂ​ട്ടം കൂ​ടു​ന്ന​ത്.

കു​റ​ച്ചു​കാ​ല​മാ​യി രോഗം തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു കപ്പ​ലാ​ണു് ഓറി​യോ​ങ്. മുൻ​പി​ല​ത്തെ സമു​ദ്ര​സ​ഞ്ചാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ അതി​ന്റെ അടി​മ​ര​ത്തിൽ ചില ഉച്ചു​കൾ അത്ര​മേൽ കന​ത്തിൽ പി​ടി​ച്ചു​കൂ​ടി​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അതി​ന്റെ വേഗം പകു​തി​പെ​ട്ടി​രു​ന്നു; കഴി​ഞ്ഞ കൊ​ല്ല​ത്തിൽ അതൊ​രി​ക്കൽ കപ്പൽ​ക്കോ​തി​യിൽ കയ​റ്റി ആ ഉച്ചു ചു​ര​ണ്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു പി​ന്നീ​ടു വെ​ള്ള​ത്തി​ലി​റ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണ്; പക്ഷേ, ആ ചു​ര​ണ്ടൽ അടി​മ​ര​ത്തി​ന്റെ പി​രി​യാ​ണി​കൾ​ക്കു തട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു; ബലി​യാ​റി​ക് ദ്വീ​പു​ക​ളു​ടെ അയൽ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​വെ​ച്ച് അതി​ന്റെ പാർ​ശ്വ​ങ്ങൾ​ക്കു കേടു തട്ടി ആ ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ തു​റ​ന്നു​പോ​യി; ആ കാ​ല​ത്തു കപ്പൽ​പ്പു​റ​ത്ത​ടി​ക്കു​ന്ന ലോ​ഹ​പ്പ​ലക ഇരി​മ്പു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള​ത​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട്, അതിൽ കു​റേ​ശ്ശെ വെ​ള്ളം കട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. മീനം, മേടം കാ​ല​ത്തു​ള്ള ഒരു ശക്തി​മ​ത്തായ കോ​ളേ​റ്റം അടി​ച്ചു​ക​യ​റി കപ്പ​ലി​ന്റെ ഇട​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള ഒര​ഴി​ച്ചു​മ​രും ഒരു വെ​ടി​പ്പ​ഴു​തും പൊ​ളി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു. മു​ക​ളി​ല​ത്തെ ഒരു​റ​പ്പു​കൂ​ടിയ പാ​യ്ക്ക​യർ തക​രാ​റാ​ക്കി; ഈ കേ​ടു​കാ​ര​ണം, ഓറി​യോ​ങ് കപ്പൽ തൂ​ലോ​ങ്ങി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു പാ​ഞ്ഞു.

ആയു​ധ​ശാ​ല​യ്ക്ക​രി​കി​ലാ​യി അതു നങ്കൂ​ര​മി​ട്ടു; അതിൽ​ത്ത​ന്നെ വേണ്ട ഏർ​പ്പാ​ടു​ക​ളെ​ല്ലാം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു, കേടു തീർ​ക്കൽ വേ​ഗ​ത്തിൽ ആരം​ഭി​ച്ചു. വല​ത്തു​പു​റ​ത്തു കപ്പ​ലി​ന്റെ ഉട​ലി​നു കേ​ടൊ​ന്നും പറ്റി​യി​രു​ന്നി​ല്ല; എങ്കി​ലും പതി​വ​നു​സ​രി​ച്ചു ചര​ക്ക​റ​യിൽ കാ​റ്റു കട​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി അവി​ട​വി​ടെ ചില പലകകൾ ആണി​യ​ഴി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു.

ഒരു ദിവസം അതു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​നി​ന്നി​രു​ന്ന ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം ഒര​പ​ക​ട​സം​ഭ​വം കണ്ടു.

കപ്പൽ​ക്കാർ പായ മട​ക്കു​ന്ന തി​ര​ക്കാ​യി​രു​ന്നു; ഇട​ത്തു​പു​റ​ത്തു​ള്ള മു​ക​ളി​ല​ത്തെ പാ​യ​മൂല അഴി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്ന ആൾ​ക്കു നില തെ​റ്റി​പ്പോ​യി; അയാൾ ചാ​ഞ്ചാ​ടാൻ തു​ട​ങ്ങി; ആയു​ധ​ശാ​ല​പ്പാ​താ​റിൽ കൂ​ട്ടം​കൂ​ടി​യി​രു​ന്ന ആളുകൾ നി​ല​വി​ളി​കൂ​ട്ടി; തല കീ​ഴ്പോ​ട്ടാ​യി ആ മനു​ഷ്യൻ വീ​ഴു​ന്നു; സമു​ദ്ര​ത്തി​ലേ​ക്ക് കൈ​നീ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു കപ്പ​ലി​ന്റെ പാ​യ​യൂ​ന്നി​നു ചു​റ്റു​മാ​യി അയാൾ വീണു; വീ​ഴും​വ​ഴി​ക്ക് ആദ്യം ഒരു കൈ​കൊ​ണ്ടും പി​ന്നെ രണ്ടു കൈ​കൊ​ണ്ടു​മാ​യി ചവി​ട്ടു​ക​യ​റി​ന്മേൽ അയാൾ പി​ടി​കൂ​ടി; അവിടെ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​പ്പാ​യി; കണ്ണ​ഞ്ചി​ക്കു​ന്ന ആഴ​ത്തിൽ സമു​ദ്രം ചു​വ​ട്ടി​ലു​ണ്ട്; വീ​ഴ്ച​യു​ടെ കനം​കൊ​ണ്ട് ആ ചവി​ട്ടു​ക​യ​റ് വല്ലാ​തെ ആടു​ന്നു. കവ​ണ​യിൽ കല്ലു​പോ​ലെ, ആ മനു​ഷ്യൻ ആ കയ​റി​ന്റെ അറ്റ​ത്ത് അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ശക്തി​യിൽ ആടി​ത്തു​ട​ങ്ങി.

അയാളെ സഹാ​യി​ക്കാൻ ചെ​ല്ലു​ന്ന​ത് ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ആപ​ത്തിൽ​ച്ചാ​ടു​ക​യാ​ണ്; കപ്പൽ​ക്കാ​രിൽ ഒരാൾ​ക്കും, പു​തു​താ​യി പണി​യിൽ വി​ളി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള മു​ക്കു​വ​രിൽ ആർ​ക്കും​ത​ന്നെ, അതി​നൊ​ന്നു ശ്ര​മി​ച്ചു​നോ​ക്കു​വാൻ ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ഈയി​ട​യ്ക്ക് ആ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട മനു​ഷ്യൻ തളർ​ന്നു തു​ട​ങ്ങി; അയാ​ളു​ടെ മനോ​വേ​ദന മു​ഖ​ത്തു പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഓരോ അന​ക്ക​ത്തി​ലും അയാൾ​ക്കു ക്ഷീ​ണം കാ​ണാ​മാ​യി​രു​ന്നു; പേടി തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന​വി​ധം അയാ​ളു​ടെ കൈകൾ വള​ഞ്ഞു​പി​രി​യു​ക​യും ചു​ളു​ങ്ങി​ക്കോ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു; മു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് പി​ടി​ച്ചു കയ​റി​പ്പോ​വാ​നു​ള്ള ഓരോ ശ്ര​മ​വും ചവി​ട്ടു​ക​യ​റി​ന്റെ ആട്ട​ത്തി​നു ശക്തി കൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണ്; അയാൾ തളർ​ന്നു​പോ​യെ​ങ്കി​ലോ എന്നു പേ​ടി​ച്ച് ഉറ​ക്കെ നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കയ​റി​ന്മേ​ലു​ള്ള പി​ടു​ത്തം ഇപ്പോൾ വി​ട്ടു​പോ​വും എന്നു് എല്ലാ​വ​രും ഭയ​പ്പെ​ട്ടു നി​ല്ക്കു​ക​യാ​ണ്; നി​മി​ഷം​പ്ര​തി ആ വീഴ്ച കാ​ണാ​തെ കഴി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി ആളുകൾ മുഖം തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു കയ​റ്റിൻ​ക​ഷ്ണം, ഒരു കു​റ്റി, ഒരു മര​ച്ചി​ല്ല—ഇവ ജീ​വൻ​ത​ന്നെ​യാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന ചില നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്; ജീ​വ​നു​ള്ള ഒരു മനു​ഷ്യൻ ആ ജീ​വ​നിൽ​നി​ന്നു വേർ​പെ​ട്ടു, പാ​കം​വ​ന്ന ഒരു കാ​യ​പോ​ലെ വീ​ണു​പോ​കു​ന്ന​തു കാണുക, അതൊരു ഭയ​ങ്കര ഘട്ടം​ത​ന്നെ​യാ​ണ്.

ഉത്ത​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ഒരു കോ​ക്കാ​ന്റെ ചു​റു​ചു​റു​ക്കോ​ടു​കൂ​ടി ഒരു മനു​ഷ്യൻ കപ്പൽ​പ്പാ​യ്ക്കോ​പ്പി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്ക് കയ​റി​പ്പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ടു; ഈ മനു​ഷ്യൻ ചു​ക​ന്ന ഉടു​പ്പാ​ണി​ട്ടി​രു​ന്ന​തു്; അയാൾ ഒരു പച്ച​ത്തൊ​പ്പി വെ​ച്ചി​രു​ന്നു; ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്തം ശി​ക്ഷ​കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​ണ​ത്. മു​ക​ളിൽ എത്താ​റാ​യ​പ്പോൾ ഒരു കാ​റ്റ​ടി അയാ​ളു​ടെ തൊ​പ്പി തട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു; വെ​ളു​ത്ത തല തി​ക​ച്ചും കാ​ണാ​റാ​യി. അയാൾ ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ന​ല്ല.

തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു കപ്പൽ​പ്പ​ണി​ക്കു വരു​ത്തി​യി​രു​ന്ന തട​വു​പു​ള്ളി​യു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട ഒരുവൻ, ആദ്യ​ത്തെ നി​മി​ഷ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ, ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ പാ​റാ​വു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു. കപ്പൽ​ക്കാ​രു​ടെ പരി​ഭ്ര​മ​ത്തി​നും അമ്പ​ര​പ്പി​നും ഇടയിൽ കപ്പ​ലോ​ടി​ക്കു​ന്ന​തി​ലു​ള്ള എല്ലാ​വ​രും വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പിൻ​വാ​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു​ള്ളിൽ, ആ മനു​ഷ്യ​നെ രക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​നു തന്റെ ജീവൻ അപ​ക​ട​ത്തി​ലാ​ക്കി​നോ​ക്കു​വാൻ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ പക്കൽ​നി​ന്ന് അനു​വാ​ദം വാ​ങ്ങി; ആ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ ആവാം എന്നു് ഒരു ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു എന്നു കണ്ട ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ തന്റെ ഞെ​രി​യാ​ണി​മേൽ ആണി​യി​ട്ടു​റ​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന കാൽ​ച്ച​ങ്ങല ഒരു ചു​റ്റി​ക​കൊ​ണ്ട് ഒരു മേ​ട്ടം​മേ​ടി രണ്ടു കഷ്ണ​മാ​ക്കി, ഒരു കയ​റിൻ​ക​ഷ്ണം കട​ന്നു കൈ​യി​ലാ​ക്കി, കപ്പൽ​പ്പാ​യ്ക്കോ​പ്പി​ലേ​ക്ക് ഒരു പാ​ച്ചിൽ പാ​ഞ്ഞു; ആ സമ​യ​ത്തു് എത്ര എളു​പ്പ​ത്തി​ലാ​ണ് കാൽ​ച്ച​ങ്ങല മു​റി​ച്ച​തെ​ന്ന് ആരും ആലോ​ചി​ച്ചി​ല്ല; പി​ന്നീ​ടാ​ണ് അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ഓർ​മി​ച്ച​ത്.

ഒരു നി​മി​ഷം​കൊ​ണ്ട് അയാൾ പാ​യ​യൂ​ന്നി​ന്മേ​ലെ​ത്തി; ചില നൊ​ടി​യിട അയാൾ നി​ന്നു, നോ​ട്ടം​കൊ​ണ്ടു് അത​ള​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി; ഒരു ചര​ടി​ന്റെ അറ്റ​ത്തു് ആ മനു​ഷ്യ​നെ കടൽ​ക്കാ​റ്റി​ട്ടു് ഉഴി​ഞ്ഞാ​ലാ​ട്ടു​ന്ന ആ കു​റ​ച്ചു നൊ​ടി​യി​ട​യോ​രോ​ന്നും നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്ന ആളു​കൾ​ക്ക് ഓരോ ശതാ​ബ്ദ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒടു​വിൽ ആ തട​വു​പു​ള്ളി ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി, ഒരടി മുൻ​പോ​ട്ടു​വെ​ച്ചു. ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം ഒരു ദീർ​ഘ​ശ്വാ​സ​മി​ട്ടു. അയാൾ പാ​യ​യൂ​ന്നി​ന്മേ​ലൂ​ടെ പാ​യു​ന്ന​തു കണ്ടു; ആ സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ കൈയിൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്നി​രു​ന്ന കയ​റ്റിൻ കഷ്ണ​ത്തി​ന്റെ ഒര​റ്റം അതി​നോ​ടു കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടി, മറ്റേ​ത്തല തൂ​ക്കി​യി​ട്ടു; എന്നി​ട്ടു് അയാൾ പി​ടി​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു കയ​റി​ന്മേ​ലൂ​ടെ ഇറ​ങ്ങി— ആളു​ക​ളു​ടെ മനോ​വേ​ദന അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മാ​യി; ഉടനെ അഗാ​ധ​സ​മു​ദ്ര​ത്തി​ന്നു മു​ക​ളിൽ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​ത് ഒരാൾ​ക്കു പകരം രണ്ടാ​ളാ​യി.

ഈച്ച​യെ പി​ടി​ക്കു​വാൻ എട്ടു​കാ​ലി ചെ​ല്ലു​ക​യാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു പോവും; പക്ഷേ, ഇവിടെ എട്ടു​കാ​ലി ആയു​സ്സും​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ചെ​ല്ലു​ന്ന​ത്, മര​ണ​വും​കൊ​ണ്ട​ല്ല. ആ രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യും മേൽ ഒരു പതി​നാ​യി​രം ദൃ​ഷ്ടി മു​റു​കെ​പ്പ​തി​ഞ്ഞു; ഒരു നി​ല​വി​ളി​യി​ല്ല. ഒരു വാ​ക്കു​പോ​ലു​മി​ല്ല; ഒരേ കി​ടു​കി​ടു​പ്പ് എല്ലാ നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ങ്ങ​ളേ​യും ചു​ളു​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു; ആ രണ്ടു നിർ​ഭാ​ഗ്യ​രേ​യു​മി​ട്ട് ഉഴി​ഞ്ഞാ​ലാ​ട്ടു​ന്ന കാ​റ്റി​ന് അല്പ​മെ​ങ്കി​ലും ഒരൂ​ത്തു കി​ട്ടി​പ്പോ​യെ​ങ്കി​ലോ എന്നു ഭയ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ, എല്ലാ​വ​രു​ടേ​യും വായ ശ്വാ​സം​വി​ടാ​തെ മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു.

ഈയി​ട​യ്ക്കു തട​വു​പു​ള്ളി​ക്കു കപ്പൽ​ക്കാ​ര​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്ക് ഇറ​ങ്ങി​ച്ചെ​ല്ലാൻ കഴി​ഞ്ഞു. സമയം അതി​ക്ര​മി​ച്ചു എന്ന നി​ല​യാ​യി; ഒരു നി​മി​ഷം​കൂ​ടി കഴി​ഞ്ഞാൽ മതി, തളർ​ന്നു നി​രാ​ശ​ത​യിൽ​പ്പെ​ട്ട ആ മനു​ഷ്യൻ സമു​ദ്ര​ത്തിൽ മറി​യും! ഒരു കൈ​കൊ​ണ്ടു പണി​യെ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ, മറ്റേ കൈ​കൊ​ണ്ടു താൻ മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന കയ​റ്റിൻ​ത​ല​പ്പ​ത്ത് ആ കപ്പൽ​ക്കാ​ര​നെ അയാൾ കു​ടു​ക്കി​ട്ടു പി​ടി​ച്ചു. ഒടു​വിൽ പാ​യ​യൂ​ന്നി​ന്മേ​ല്ക്കു​ത​ന്നെ അയാൾ മട​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നു; ആ ചാ​വാൻ​പോയ മനു​ഷ്യ​നേ​യും അങ്ങോ​ട്ടു വലി​ച്ചേ​റ്റി; ശക്തി വീ​ണു​കി​ട്ടു​വാ​നാ​യി അയാൾ ആ മനു​ഷ്യ​നെ പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നി​ന്നു; എന്നി​ട്ട് അയാ​ളെ​യു​മെ​ടു​ത്ത് നമ്മു​ടെ തട​വു​പു​ള്ളി പാ​യ​യൂ​ന്നി​ന്മേ​ലൂ​ടെ നട​ന്നു തല​പ്പ​ല​ക​യി​ലെ​ത്തി, അവി​ടെ​നി​ന്നു മു​ക​ളിൽ​ച്ചെ​ന്നു, കപ്പൽ​ക്കാ​ര​നെ കൂ​ട്ടു​കാർ​വ​ശം ഏല്പി​ച്ചു.

ആ നി​മി​ഷ​ത്തിൽ ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം ആർ​ത്തു​വി​ളി​ച്ചു; പഴയ തട​വു​പു​ള്ളി​പ്പാ​റാ​വു​കാർ കര​ഞ്ഞു​പോ​യി; പാ​താ​റിൽ​വെ​ച്ചു​ത​ന്നെ സ്ത്രീ​കൾ അന്യോ​ന്യം പി​ടി​ച്ചു പൂ​ട്ടി; ഒരു വാ​ത്സ​ല്യ​പൂർ​വ​മായ ദേ​ഷ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി എല്ലാ​വ​രും ഒന്നി​ച്ചു വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു; ‘ആ മനു​ഷ്യ​ന്നു മാ​പ്പു കൊ​ടു​ക്കുക!’

ഈയി​ട​യ്ക്ക് അയാൾ തന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​രോ​ടു ചേ​രാൻ​വേ​ണ്ടി കീ​ഴ്പോ​ട്ടി​റ​ങ്ങി വേ​ഗ​ത്തിൽ എത്തു​വാൻ​വേ​ണ്ടി അയാൾ കപ്പൽ​പ്പാ​യ്ക്കോ​പ്പി​ലേ​ക്ക് ചാടി. ചു​വ​ട്ടി​ലു​ള്ള ഒരു പാ​യ​യൂ​ന്നി​ന്മേ​ലൂ​ടേ പാ​ഞ്ഞു; എല്ലാ​വ​രും അയാ​ളു​ടെ പോ​ക്കു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു. അതി​നി​ട​യ്ക്കു പെ​ട്ടെ​ന്ന് എല്ലാ​വർ​ക്കും പേ​ടി​പി​ടി​ച്ചു; ക്ഷീ​ണി​ച്ചു​പോ​യി​ട്ടോ അതോ തല​തി​രി​ഞ്ഞി​ട്ടോ അയാൾ സം​ശ​യി​ക്കു​ക​യും കാ​ലി​ട​റി വീഴാൻ തു​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു കണ്ടു എന്ന് അവർ​ക്കു തോ​ന്നി. ഉത്ത​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​മെ​ല്ലാം​കൂ​ടി ഒരു നി​ല​വി​ളി നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. ആ തട​വു​പു​ള്ളി വെ​ള്ള​ത്തിൽ മറി​ഞ്ഞു.

ആ വീഴ്ച അത്യ​പ​ക​ട​മാ​യി​രു​ന്നു. ആൾ​ഗെ​സിറ പട​ക്ക​പ്പൽ ഓറി​യോ​ങ് കപ്പ​ലോ​ടു ചേർ​ത്താ​ണു് നങ്കൂ​ര​മി​ട്ടി​രു​ന്ന​ത്, ആ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട മനു​ഷ്യൻ രണ്ടു കപ്പ​ലു​ക​ളു​ടേ​യും നടു​ക്കു പെ​ട്ടു. നാ​ലു​പേർ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ഒരു ബോ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ഒരു ചാ​ട്ടം ചാടി; എല്ലാ​വ​രു​ടേ​യും മന​സ്സിൽ വീ​ണ്ടും അത്യുൽ​ക്ക​ണ്ഠ കയറി; ആ മനു​ഷ്യൻ പൊ​ന്തി​യി​ല്ല; ഒരെ​ണ്ണ​പ്പീ​പ്പ​യി​ലേ​ക്കാ​ണു് മറി​ഞ്ഞ​തെ​ന്ന​പോ​ലെ ഒരു പൊ​ള്ള​കൂ​ടി​യു​ണ്ടാ​കാ​തെ അയാൾ കടലിൽ മറ​ഞ്ഞു; അവർ തപ്പി​നോ​ക്കി, മു​ങ്ങി​നോ​ക്കി. വെ​റു​തെ. വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ ശവം​കൂ​ടി കി​ട്ടി​യി​ല്ല.

പി​റ്റേ​ദി​വ​സം തൂ​ലോ​ങ് പത്രം ഈ വരികൾ അച്ച​ടി​ച്ചു:—

‘1823 നവേ​മ്പർ 17. ഇന്ന​ലെ ഓറി​യോ​ങ് കപ്പ​ലിൽ പണി​യെ​ടു​ക്കാൻ വരു​ത്തി​യി​രു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി, ഒരു കപ്പൽ​ക്കാ​ര​നെ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തി തി​രി​ച്ചു​പോ​രു​ന്ന വഴി​ക്കു കടലിൽ വീണു മു​ങ്ങി​ച്ച​ത്തു​പോ​യി. ശവം ഇതേ​വ​രെ കണ്ടു​കി​ട്ടി​യി​ല്ല; ആയു​ധ​ശാ​ല​യ്ക്ക​ടു​ത്തു​ള്ള കല്ലിൻ​കൂ​ട്ട​ത്തിൽ പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു; ഈ മനു​ഷ്യ​ന്റെ തട​വു​പു​ള്ളി നമ്പർ 9,430 ആണ്; പേർ​ഴാ​ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്.’