ഇതു​വ​രെ ഈ പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ തെ​നാർ​ദി​യെർ​മാ​രു​ടെ മു​ഖാ​കൃ​തി മാ​ത്ര​മേ കാ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ളു, ആ ദമ്പ​തി​ക​ളു​ടെ നാ​ലു​പു​റ​വും ഒന്നു നട​ന്നു് എല്ലാ ഭാ​ഗ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട കാലം എത്തി​പ്പോ​യി.

തെ​നാർ​ദി​യെ​രു​ടെ അമ്പ​താ​മ​ത്തെ പി​റ​ന്നാൾ ഇതാ കഴി​ഞ്ഞു; മദാം തെ​നാർ​ദി​യെർ​ക്കു നാ​ല്പ​താ​വാൻ പോ​കു​ന്നു—സ്ത്രീ​കൾ​ക്കാ​വു​മ്പോൾ അതു് അമ്പ​തി​നു സമ​മാ​ണു്; അപ്പോൾ ഭർ​ത്താ​വി​ന്നും ഭാ​ര്യ​യ്ക്കും വയ​സ്സു​കൊ​ണ്ടു യോ​ജി​പ്പു​ണ്ടു്.

ഈ തെ​നാർ​ദി​യെർ​സ്ത്രീ​യെ ആദ്യ​മാ​യി കണ്ട​തു​മു​ത​ല്ക്ക് അവ​ളെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ഓർമ—വീ​ണ്ടും നീ​ല​ക്ക​ണ്ണും ചെ​മ്പൻ​മു​ടി​യും വെ​ളു​ത്ത നി​റ​വു​മാ​യി, ചു​ക​ന്നു, തടി​ച്ചു, കൂർ​ത്ത മു​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ദേഹം പര​ന്നു. കനം തൂ​ങ്ങി, ചു​റു​ചു​റു​ക്കു​ള്ള ആ സ്വ​രൂ​പം—വാ​യ​ന​ക്കാർ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​രു​ന്നു​ണ്ടാ​വും; ഞങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, ചന്ത​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ വെ​ച്ചു തങ്ങ​ളു​ടെ തല​മു​ടി​ത്തു​മ്പ​ത്തു നി​ര​ത്തു വി​രി​ക്ക​ല്ലു​കൾ കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കി ‘സർ​ക്ക​സ്സു’ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന അത്ത​രം വല്ലാ​ത്ത ചില കൂ​റ്റൻ പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ള്ള​തിൽ ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു അവൾ. വീ​ട്ടി​ലു​ള്ള എല്ലാ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളും അവ​ളെ​ടു​ക്കും—കി​ട​ക്ക വി​രി​ക്കും, പാ​ത്രം മോറും, വെ​ക്കും, മറ്റെ​ല്ലാം ചെ​യ്യും. കൊ​സെ​ത്താ​യി​രു​ന്നു അവൾ​ക്ക് ആകെ​യു​ള്ള ദാസി—ആന​യു​ടെ ഭൃ​ത്യ​പ്ര​വൃ​ത്തി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന ചു​ണ്ടെ​ലി, അവ​ളു​ടെ ഒച്ച കേ​ട്ടാൽ സക​ല​വും വി​റ​യ്ക്കും—ജനാ​ല​യു​ടെ കണ്ണാ​ടി​ച്ചി​ല്ലു​കൾ, വീ​ട്ടു​സാ​മാ​ന​ങ്ങൾ, ആളുകൾ. ചു​ക​ന്ന കു​രു​ക്ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ അവ​ളു​ടെ കൂ​റ്റൻ മുഖം ഒരു മീ​ങ്കൊ​ത്തി​പ്പ​ക്ഷി​യെ​പ്പോ​ലി​രു​ന്നു. അവൾ​ക്കു താ​ടി​മീ​ശ​യു​ണ്ടു്. അവൾ പെ​ണ്ണി​ന്റെ ഉടു​പ്പി​ട്ട ഒരൊ​ന്നാ​ന്ത​രം ചന്ത​ക്കാ​വു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ നല്ല അന്ത​സ്സിൽ അസ​ഭ്യം പറയും; കൈ​മ​ട​ക്കി ഒരിടി ഇടി​ച്ച് ഒര​ട​യ്ക്ക പൊ​ടി​ക്കാ​മെ​ന്നാ​ണു് അവ​ളു​ടെ മേനി. അവൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള കെ​ട്ടു​ക​ഥ​ക​ളും, അതു​കാ​ര​ണം ചില സമ​യ​ത്തു രാ​ക്ഷ​സി​ക്കു​ള്ളി​ലൂ​ടെ ബഹു നേ​രം​പോ​ക്കിൽ കെ​ട്ടി​ച്ച​മ​ഞ്ഞ മാ​ന്യ​സ്ത്രീ ഒളി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്ന​തും ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, അവളെ കണ്ടി​ട്ടു് ‘ഇതൊരു പെ​ണ്ണാ​ണു്’ എന്നു് പറ​യു​വാൻ യാ​തൊ​രാൾ​ക്കും തോ​ന്നു​ക​യി​ല്ല. ആ തെ​നാർ​ദി​യെർ​സ്ത്രീ ഒരു മത്സ്യ​ക്കാ​രി​യിൽ ഒട്ടി​ച്ചു​പി​ടി​പ്പി​ച്ച ഒരു കാ​പ്പി​രി​പ്പെ​ണ്ണിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടാ​യ​തു​പോ​ലെ​യാ​ണു്, അവൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാൽ, ആളുകൾ ‘അതൊരു പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നാ​ണെ’ന്നു പറയും; അവൾ മദ്യ​പാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു കണ്ടാൽ, ആളുകൾ ‘അതൊരു വണ്ടി​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു പറയും; അവൾ കൊ​സെ​ത്തി​നെ തല്ലു​ന്ന​തു കണ്ടാൽ, ആളുകൾ ‘അതൊരു കൊ​ല​യാ​ളി​യാ​ണെ’ന്നു പറയും. അവ​ളു​ടെ മുഖം വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന സമ​യ​ത്തു് ഒരു പല്ലു പു​റ​ത്തേ​ക്കു വന്നി​രു​ന്നു.

തെ​നാർ​ദി​യെ​റാ​ക​ട്ടെ, ചെ​റു​താ​യി, മെ​ലി​ഞ്ഞു, വി​ളർ​ത്തു, മുഖം കൂർ​ത്തു്, എല്ലു​ന്തി, ക്ഷീ​ണി​ച്ച ഒരാ​ളാ​ണു്. കണ്ടാൽ ഒരു രോ​ഗി​യാ​യി​രു​ന്നു എങ്കി​ലും, അയാൾ​ക്ക് അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ആരോ​ഗ്യ​മു​ണ്ടു്. അയാ​ളു​ടെ ഉപാ​യ​പ്പ​ണി ഇവിടെ നി​ന്നു തു​ട​ങ്ങി; ഒരു മുൻ​ക​രു​തൽ​കൊ​ണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ അയാൾ പതി​വാ​യി എപ്പോ​ഴും പു​ഞ്ചി​രി​യി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്; ആരോ​ടും ഏതാ​ണ്ടു് മര്യാ​ദ​യോ​ടു​കൂ​ടി​യേ പെ​രു​മാ​റൂ; ഒരു കാശും തരി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന യാ​ച​ക​നോ​ടു​പോ​ലും അയാൾ അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യും. അയാ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം ഒരു മെ​രു​വി​ന്റേ​യും, ഭാവം ഒരു സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്റേ​യു​മാ​ണു്. അയാൾ ദെലീൽ എന്ന മതാ​ചാ​ര്യ​ന്റെ ഛാ​യാ​പ​ട​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ത്തി​രു​ന്നു. തേ​വ​ടി​ശ്ശി​ത്ത​ര​മി​രി​ക്കു​ന്ന​തു വണ്ടി​ക്കാ​രോ​ടു​കൂ​ടി മദ്യ​പാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​ലാ​ണു്. ഇതേ​വ​രെ അയാളെ ലഹ​രി​പി​ടി​പ്പി​ക്കാൻ ഒരാൾ​ക്കും സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ കൂ​റ്റൻ ഒരു പു​ക​യി​ല​ക്കു​ഴൽ വലി​ക്കും. ഒരു കു​റും​കു​പ്പാ​യ​മാ​ണു് അയാൾ ധരി​ക്കാ​റു്; അതി​ന്നു​ള്ളിൽ പഴ​താ​യി കറു​ത്ത ഒരു സാ​ധാ​ര​ണ​പ്പു​റ​ങ്കു​പ്പാ​യ​വും. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലും നാ​സ്തി​ക​വാ​ദ​ത്തി​ലും അറി​വു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് അയാ​ളു​ടെ നാ​ട്യം. എന്തി​നെ​പ്പ​റ്റി​പ്പ​റ​ക​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും ശരി, അതിനെ ബല​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ വേ​ണ്ടി അയാൾ എപ്പോ​ഴും ഉച്ച​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന ചില പേ​രു​ക​ളു​ണ്ടു് — വോൾ​ട്ടെ​യർ, റെ​യ്നൽ, [2] പാർനി, [3] എന്ന​ല്ല അത്ഭു​ത​മെ​ന്നേ പറ​യേ​ണ്ടു, സെ​യി​ന്റു് ആഗ​സ്തീൻ. [4] തനി​ക്കു സ്വ​ന്ത​മാ​യി ‘ഒരു രീതി’യു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് അയാ​ളു​ടെ വാദം. പോ​രാ​ത്ത​തി​നു്, അയാൾ ഒരു വലിയ വഞ്ച​ക​നാ​ണു്.ഒരു തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി, പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്രാ​നു​സാ​രി​യായ ഒരു കള്ളൻ. ഈ വർഗം ഇപ്പോ​ഴു​മു​ണ്ടു്. പട്ടാ​ള​ത്തിൽ ഉദ്യോ​ഗ​മെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് അയാൾ​ക്ക് ഒരു നാ​ട്യ​മു​ള്ള​തു വാ​യ​ന​ക്കാർ ഓർ​മി​ക്കു​മ​ല്ലോ; വാ​ട്ടർ​ലൂ​വിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കാ​ലാൾ​സ്സൈ​ന്യ​ത്തിൽ, ആറാ​മ​ത്തെ​യോ ഒമ്പ​താ​മ​ത്തെ​യോ സൈ​ന്യ​വ​കു​പ്പിൽ—എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നിൽ—ഒരു സർ​ജ്ജ​ന്റു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, താൻ തനി​ച്ചു, സക​ല​ത്തേ​യും കൊ​ന്നു​മ​റി​ക്കു​ന്ന ഒരു​കൂ​ട്ടം കു​തി​ര​പ്പ​ട​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ വെ​ച്ച് ‘കല​ശ​ലാ​യി മു​റി​പ്പെ​ട്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു സേ​നാ​നാ​യ​ക​നെ, പീ​ര​ങ്കി​യു​ണ്ട​ക​ളു​ടെ മധ്യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ കമി​ഴ്‌​ന്നു​കി​ട​ന്നു മരി​ക്കാ​തെ കഴി​ച്ച​തെ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ വി​സ്ത​രി​ച്ചു കഥ പറയുക പതി​വാ​ണു്. അതിൽ​നി​ന്നാ​ണു് അയാ​ളു​ടെ വീ​ട്ടി​നു​മ്മ​റ​ത്തു് ആ മി​ന്നി​ത്തി​ള​ങ്ങു​ന്ന അട​യാ​ള​മു​ദ്ര​യും, ‘വാ​ട്ടർ​ലൂ​വി​ലെ സർ​ജ്ജ​ന്റു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ മദ്യ​പ്പുര’ എന്നു് അയാ​ളു​ടെ ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​യ്ക്ക് അയൽ​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ നട​പ്പു​ള്ള പേരും ഉണ്ടാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​തു്. അയാൾ ഒരു പരി​ഷ്കാ​രേ​ച്ഛു​വും പു​രാ​ത​ന​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ പരി​ച​യ​മു​ള്ള​യാ​ളും നെ​പ്പോ​ളി​യ​ന്റെ കക്ഷി​ക്കാ​ര​നു​മ​ത്രേ. ഷാം​പ്ദ​യിൽ​പ​ള്ളി​ക്ക് അയാൾ വരി​കൊ​ടു​ത്തു. മതാ​ചാ​ര്യ​സ്ഥാ​ന​ത്തി​നു വേണ്ട പഠി​പ്പു് അയാൾ സമ്പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ സം​സാ​രം.

ഹോ​ള​ണ്ടിൽ​നി​ന്നു് ഒരു ചാ​രാ​യ​ക്കട വെ​ക്കാൻ വേണ്ട അറിവു സമ്പാ​ദി​ക്കുക മാ​ത്ര​മേ അയാൾ ഒന്നു ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ളു എന്നു് ഞങ്ങൾ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. പല​തി​ലും കണ്ണു​ള്ള ഈ പമ്പ​ര​ക്ക​ള്ളൻ പാ​രി​സ്സിൽ ഒരു ഫ്രാൻ​സു​കാ​ര​നും, ബ്രൂ​സ്സൽ​സിൽ ഒരു ബൽ​ജി​യ​ക്കാ​ര​നു​മാ​ണു്; എവി​ടേ​ക്കു കട​ന്നാ​ലും അയാൾ​ക്ക​വി​ടെ ഒരേ​വി​ധം കഴി​യാം. വാ​ട്ടർ​ലൂ​വി​ലെ ധൈ​ര്യ​പ്ര​ക​ട​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, അതു വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു പരി​ചി​ത​മാ​ണ​ല്ലോ. അയാൾ അതി​നു് അല്പം ചില അതി​ശ​യോ​ക്തി കൂ​ട്ടി എന്നു കാണാം. വേ​ലി​യേ​റ്റ​വും ഇറ​ക്ക​വും, തെ​ണ്ടി​ന​ട​ക്കൽ, ഓരോ​ന്നിൽ​ച്ചെ​ന്നു തല​യി​ടൽ—അയാ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ മി​ന്നി​ക്കാ​ണു​ന്ന ഭാഗം ഇതാ​ണു്; തു​ന്നി​ക്കൂ​ട്ടിയ മന​സ്സാ​ക്ഷി കഷ്ണം​ക​ഷ്ണ​മായ ഒരു ജീ​വി​ത​ക്ര​മ​ത്തെ ദാനം ചെ​യ്യു​ന്നു; അങ്ങ​നെ 1815 ജൂൺ 18-ാം തി​യ്യ​തി​ക്ക​ടു​ത്ത ലഹ​ള​ക്കാ​ല​ത്തു ഞങ്ങൾ മുൻപു പറഞ്ഞ കൊ​ള്ള​ക്കാ​രായ പട്ടാ​ള​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​രു​ടെ വർ​ഗ​ത്തിൽ തെ​നാർ​ദി​യെ​രും ചേർ​ന്നു; അയാ​ളും, അവ​രെ​പ്പോ​ലെ, നാ​ട്ടു​പു​റ​ങ്ങ​ളിൽ തെ​ണ്ടി​ന​ട​ക്കും, ചി​ലർ​ക്കോ​രോ​ന്നു വി​ല്ക്കും, മറ്റു ചി​ല​രിൽ​നി​ന്നു കക്കും; ഭാ​ര്യ​യോ​ടും സന്താ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടും​കൂ​ടി സകു​ടും​ബ​നാ​യി ഒരു ചാ​ഞ്ചാ​ടു​ന്ന കട്ട​വ​ണ്ടി​യിൽ, യു​ദ്ധ​ത്തി​നു​പോ​കു​ന്ന സൈ​ന്യ​ത്തി​നു പി​ന്നിൽ, എപ്പോ​ഴും ജയം കി​ട്ടിയ ഭാ​ഗ​ത്തു ചേർ​ന്നു നി​ല്ക്കു​വാൻ സ്വ​ത​സ്സി​ദ്ധ​മായ ഒരു വാ​സ​ന​യോ​ടു​കൂ​ടി, സഞ്ച​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. ആ യു​ദ്ധ​കാ​ലം അവ​സാ​നി​ച്ചു; അയാൾ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ‘കു​റ​ച്ചു വക’ കൈ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു, മോ​ങ്ഫെർ​മി​യെ​യിൽ വന്നു് അവിടെ ചാ​രാ​യ​ക്കട സ്ഥാ​പി​ച്ചു.

ശവം വി​ത​ച്ച ഉഴ​വു​ചാ​ലു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് കൊ​യ്ത്തു​കാ​ല​ത്തു ശേ​ഖ​രി​ച്ച​തും, പണ​സ്സ​ഞ്ചി​ക​ളും ഘടി​കാ​ര​ങ്ങ​ളും സ്വർ​ണ​മോ​തി​ര​ങ്ങ​ളും വെ​ള്ളി​ക്കു​രി​ശു​ക​ളും അട​ങ്ങി​യ​തു​മായ ഈ വക ഒരു വലിയ തു​ക​യോ​ളം എത്തി​യി​രു​ന്നി​ല്ല; ഉള്ള​തു തി​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഗൃ​ഹ​സ്ഥ​നാ​യി മാറിയ ഈ പട്ടാ​ള​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നെ അധി​ക​കാ​ലം പൊ​റു​പ്പി​ക്കു​വാൻ മാ​ത്രം അതി​ല്ലാ​തി​രു​ന്നു.

ഒരാ​ണ​യി​ട​ലോ​ടു കൂ​ടി​യാൽ പട്ടാ​ള​ത്താ​വ​ള​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളേ​യും കു​രി​ശ​ട​യാ​ള​മി​ട​ലോ​ടു ചേർ​ന്നാൽ മതാ​ചാ​ര​വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തേ​യും ഓർ​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​യി, ആ ചൊ​വ്വു​കൂ​ടിയ എന്തോ ഒന്നു​ള്ള​തു് തെ​നാർ​ദി​യെ​രു​ടെ ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ഒരു നല്ല വാ​ഗ്മി​യാ​ണു്. താൻ ഒരു പഠി​പ്പു​കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു് ആളുകൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ​ക്കു സമ്മ​ത​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കി​ലും അയാ​ളു​ടെ ഉച്ചാ​ര​ണ​സ​മ്പ്ര​ദാ​യം ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നു് സ്ക്കൂൾ മാ​സ്റ്റർ സൂ​ക്ഷി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു.

വഴി​യാ​ത്ര​ക്കാ​രു​ടെ ചെ​ല​വു​പ​ട്ടിക അയാൾ അന്ത​സ്സിൽ തയ്യാ​റാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, പരി​ച​യ​മു​ള്ള കണ്ണു​കൾ അതിൽ അക്ഷ​ര​ത്തെ​റ്റു​ക​ളു​ള്ള​താ​യി കണ്ടു പി​ടി​ച്ചു. തെ​നാർ​ദി​യെർ ഉപാ​യ​ക്കാ​ര​നും കൊ​തി​യ​നും മടി​യ​നും സമർ​ഥ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ഭൃ​ത്യ​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കാ​റി​ല്ല; അതു​കാ​ര​ണം ഭാര്യ അവരെ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ പി​രി​ച്ചു​ക​ള​യു​ന്നു. ആ രാ​ക്ഷ​സി വലിയ സപ​ത്നീ​മ​ത്സ​ര​ക്കാ​രി​യാ​ണു്. ആ മെ​ലി​ഞ്ഞു മഞ്ഞ​ച്ച ചെ​റു​മ​നു​ഷ്യ​നെ എല്ലാ​വർ​ക്കും വലിയ ഭ്ര​മ​മാ​ണെ​ന്നു് അവൾ​ക്കു തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു.

ആക​പ്പാ​ടെ ഒരു സൂ​ത്ര​ക്കാ​ര​നും നി​ല​തെ​റ്റാ​ത്ത​വ​നു​മായ തെ​നാർ​ദി​യെർ ഒരു ശാ​ന്ത​മ​ട്ടോ​ടു​കൂ​ടിയ തെ​മ്മാ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇതാ​ണു് എല്ലാ​റ്റി​ലും​വെ​ച്ചു ചീ​ത്ത​വർ​ഗം; കള്ള​നാ​ട്യം അതിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു.

ചില സമ​യ​ത്തു തെ​നാർ​ദി​യെ​രും ഭാ​ര്യ​യെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ അത്ര​യ​ധി​കം ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ത്തു​പോ​കാ​റി​ല്ലെ​ന്നി​ല്ല; പക്ഷേ, അതു വളരെ ചു​രു​ക്ക​മാ​ണു്; മന​സ്സി​ന​ടി​യിൽ ഒരു വലിയ ദ്വേ​ഷ​കു​ണ്ഡം മു​ഴു​വ​നും വെ​ച്ചു വന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, ആവക സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ അയാൾ മനു​ഷ്യ​ജാ​തി​യോ​ടെ​ല്ലാം​ത​ന്നെ ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്കും. എന്ന​ല്ല, ഇട​വി​ടാ​തെ ഓരോ തെ​റ്റു​കൾ​ക്കും പക​രം​ചോ​ദി​ച്ചു​പോ​രു​ന്ന​വ​രും, തങ്ങൾ​ക്കു പറ്റിയ അപ​ക​ട​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം കണ്ണിൽ​ക്ക​ണ്ട​വ​രെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​വ​രും, ഒന്നാ​മ​താ​യി കൈ​യിൽ​ക്കി​ട്ടു​ന്നാ​ളു​ക​ളു​ടെ മേൽ തങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വ​കാ​ല​ത്തി​നു​ള്ളിൽ അനു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ചതി​പ്പ​ണി​ക​ളു​ടേ​യും ദ്ര​വ്യ​ന​ഷ്ട​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും കഷ്ട​പ്പാ​ടു​ക​ളു​ടേ​യും ആക​ത്തുക, അവ​കാ​ശ​പൂർ​വ​മായ ഒരാ​വ​ലാ​തി​പോ​ലെ, കൊ​ണ്ടു​ചു​മ​ത്തു​വാൻ എപ്പോ​ഴും ഒരു​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​വ​രു​മാ​യി അങ്ങ​നെ ചി​ല​രു​ള്ള​തിൽ ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു തെ​നാർ​ദി​യെർ: ഈ പു​ളി​മാ​വു മു​ഴു​വ​നും ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ കു​ത്തി​യി​ള​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. കണ്ണി​ലൂ​ടെ​യും വാ​യി​ലൂ​ടെ​യും പത​ഞ്ഞു വഴി​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി​യാൽ, അയാൾ ഭയ​ങ്ക​ര​നാ​യി​ത്തീ​രും. ആ സമ​യ​ത്തു് അയാ​ളു​ടെ ശു​ണ്ഠി​ക്കു വി​ഷ​യീ​ഭ​വി​ച്ച​വ​നാ​രോ അവ​ന്റെ കഥ കഷ്ട​മാ​ണ്!

മറ്റു ഗു​ണ​ങ്ങ​ളു​ള്ള​വ​യ്ക്കു പുറമെ, തെ​നാർ​ദി​യെർ ശ്ര​ദ്ധ​യും ശു​ഷ്കാ​ന്തി​യു​മു​ള്ള​വ​നും, അതാതു സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളെ അനു​സ​രി​ച്ചു മൗ​നി​യും വാ​ഗ്മി​യും, ഏതു സമ​യ​ത്തും നല്ല ബു​ദ്ധി​യു​ള്ള​വ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. കപ്പ​ലി​ലെ യന്ത്ര​ക്ക​ണ്ണാ​ടി​ക​ളി​ലേ​ക്കു ചു​ഴി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ശ്ശീ​ലി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള കപ്പൽ​ക്കാ​രു​ടെ നോ​ട്ട​ത്തി​നു​ള്ള ആ എന്തോ ഒന്നു് അയാൾ​ക്കു​മു​ണ്ടു്. തെ​നാർ​ദി​യെർ ഒരു രാ​ജ്യ​ത​ന്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​ണു്.

ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​യി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു​ചെ​ല്ലു​ന്ന ഏതൊരു പുതിയ ആളും മദാം തെ​നാർ​ദി​യെ​രെ ആദ്യ​മാ​യി കണ്ട​മാ​ത്ര​യിൽ. ‘ഇതാ​ണു് ഈ വീ​ട്ടി​ലെ ഉട​മ​സ്ഥൻ’ എന്നു പറ​യാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. ഒര​ബ​ദ്ധം. അവൾ അതി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥ​പോ​ലു​മ​ല്ല, ഭർ​ത്താ​വു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് ഉട​മ​സ്ഥ​നും ഉട​മ​സ്ഥ​യും. അവൾ പണി​യെ​ടു​ക്കും; അയാൾ ഉണ്ടാ​ക്കും. അദൃ​ശ്യ​വും നി​ര​ന്ത​ര​വു​മായ ഒരു​ത​രം ആകർ​ഷ​ണ​ശ​ക്തി​കൊ​ണ്ടു് സക​ല​ത്തേ​യും അയാൾ അതാതു ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​വി​ടു​ന്നു. അയാൾ ഒരു വാ​ക്കു പറ​യു​ക​യേ വേ​ണ്ടൂ; ചി​ല​പ്പോൾ ഒരാം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചാ​ലും മതി; ആ പു​രാ​ത​ന​മ​ഹാ​ഗ​ജം അത​നു​സ​രി​ക്കും. നല്ല​വ​ണ്ണം മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും മദാം തെ​നാർ​ദി​യെ​രു​ടെ കണ്ണി​നു തെ​നാർ​ദി​യെർ ഒര​സാ​മാ​ന്യ​നും ഒരു രാ​ജ​തു​ല്യ​നു​മാ​ണു്. അവൾ​ക്കു ചേർ​ന്ന​വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള ഗു​ണ​ങ്ങൾ അവൾ​ക്കു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മൊ​സ്സ്യു തെ​നാർ​ദി​യെ​രു​മാ​യി അവൾ​ക്കെ​പ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും ഒരു കാ​ര്യ​ത്തിൽ അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടാ​യാൽ—കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​പ്പ​റ​യ​ട്ടെ, ഈ ഒരൂ​ഹം​ത​ന്നെ പാ​ടു​ള്ള​ത​ല്ല—അവൾ ഭർ​ത്താ​വി​നെ മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ മുൻ​പിൽ​വെ​ച്ചു ശകാ​രി​ക്കി​ല്ല. സ്ത്രീ​കൾ പല​പ്പോ​ഴും ചെ​യ്തു​വ​രു​ന്ന ആ അബ​ദ്ധം—പാർ​ലി​മെ​ണ്ടു സഭ​ക്കാ​രു​ടെ ഭാ​ഷ​യിൽ പറ​യു​മ്പോൾ, ‘രാ​ജ​ത്വ​ത്തെ വെ​ളി​ച്ച​ത്താ​ക്കുക’ എന്ന​ത്—അവൾ ഒരു​ക്ക​ലും ‘അപ​രി​ചി​ത​ന്മാ​രു​ടെ മുൻ​പിൽ​വെ​ച്ചു’ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. അവ​രു​ടെ രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യും യോ​ജി​പ്പിൽ​നി​ന്നു ദോഷം മാ​ത്ര​മേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും, മദാം തെ​നാർ​ദി​യെർ​ക്കു ഭർ​ത്താ​വോ​ടു​ള്ള വണ​ക്ക​ത്തിൽ ആലോ​ച​ന​യ്ക്കു വക​യു​ണ്ടു്. ഒച്ച​യു​ടേ​യും മാം​സ​ത്തി​ന്റേ​യും ആ ഒരു പെരും മല, ക്ഷീ​ണി​ച്ചു മെ​ലി​ഞ്ഞ ഒരു ചെ​റു​വി​ര​ലി​ന്റെ ഇള​ക്ക​മ​നു​സ​രി​ച്ചു നട​ന്നു. അമർ​ന്നൊ​തു​ങ്ങി​യ​തും വൈ​കൃ​ത​പ്പെ​ട്ട​തു​മായ ഒരു ഭാഗം പി​ടി​ച്ചു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ, ഇതു മഹ​ത്തും സർ​വ​സാ​മാ​ന്യ​വു​മായ ആ ഒന്ന​ത്രേ—ജഡ​പ​ദാർ​ഥ​ത്താൽ അന്തഃ​ക​ര​ണം പൂ​ജി​ക്ക​പ്പെ​ടൽ; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, ചില വി​കൃ​താ​വ​യ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള ഒരുൽ​പ​ത്തി​ഹേ​തു ശാ​ശ്വ​ത​സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ കേ​വ​ല​മായ അഗാ​ധ​ഭാ​ഗ​ത്തു കി​ട​ക്കു​ന്നു. തെ​നാർ​ദി​യെ​രിൽ എന്തോ ഒര​ജ്ഞാ​ത​വ​സ്തു​വു​ണ്ടു്; അതിൽ​നി​ന്നാ​ണു് ആ സ്ത്രീ​യു​ടെ മേൽ അയാൾ​ക്കു​ള്ള പരി​പൂർ​ണാ​ധി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഉത്ഭ​വം. ചില സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ അവൾ അയാളെ ഒരു കൊ​ളു​ത്ത​പ്പെ​ട്ട മെ​ഴു​തി​രി​പോ​ലെ കാണും; മറ്റു ചി​ല​പ്പോൾ അയാൾ ഒരു കഴു​കിൻ​ന​ഖം​പോ​ലെ അവൾ​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടും.

തന്റെ മക്ക​ളെ​യൊ​ഴി​ച്ചു മറ്റാ​രെ​യും സ്നേ​ഹ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ളും, തന്റെ ഭർ​ത്താ​വി​നെ​യൊ​ഴി​ച്ചു മറ്റാ​രേ​യും പേ​ടി​യി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ളു​മായ ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​ജ​ന്തു​വാ​യി​രു​ന്നു ഈ സ്ത്രീ. മു​ല​യു​ള്ള വർ​ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ ഒര​മ്മ​യാ​ണു്. പക്ഷേ, അവ​ളു​ടെ മാ​തൃ​ത്വം അവ​ളു​ടെ പെൺ​മ​ക്ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി അവ​സാ​നി​ച്ചു; നമ്മൾ ഇനി കാണാൻ പോ​കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ആൺ​മ​ക്ക​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്ക് അതെ​ത്തി​യി​രു​ന്നി​ല്ല, ആ പു​രു​ഷ​ന്നാ​ക​ട്ടേ, ഒരൊ​റ്റ വി​ചാ​ര​മേ ഉള്ളൂ—എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കേ​ണ്ട​തു്.

അതി​ന്ന​യാൾ​ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അത്ര​യും വലിയ ബു​ദ്ധി​ശ​ക്തി​ക്കു പയ​റ്റാൻ മാ​ത്ര​മു​ള്ള ഒരു കള​രി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. സു​ന്ന​ത്തി​നു നഷ്ടം വരാ​മെ​ങ്കിൽ, തെ​നാർ​ദി​യെർ​ക്ക് മോ​ങ്ഫെർ​മി​യെ​യിൽ നഷ്ട​മാ​ണു് പറ്റി​യി​രു​ന്ന​തു്; സ്വി​റ്റ്സർ​ലാ​ണ്ടി​ലോ പെ​റി​ണീ​സ്സി​ലോ ആയി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ഈ കാ​ശി​ല്ലാ​ത്ത കള്ളൻ ഇപ്പോൾ ഒരു കോ​ടീ​ശ്വ​ര​നാ​ണു്; പക്ഷേ, ഒരു ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​ക്കാ​ര​ന്നു്, ഈശ്വ​ര​വി​ധി​ത​ന്നെ എവിടെ നിർ​ത്തി കു​റ്റി തറ​ച്ചു​വോ അവി​ടെ​നി​ന്നു മേ​യു​ക​യേ ശര​ണ​മു​ള്ളൂ.

ഇവിടെ ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​ക്കാ​രൻ എന്ന വാ​ക്കു ചി​ല​രെ​മാ​ത്രം ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചേ വച്ചി​ട്ടു​ള്ളു എന്നും ആ വർ​ഗ​ക്കാർ​ക്കു മു​ഴു​വ​നും അതു ബാ​ധ​ക​മ​ല്ലെ​ന്നും ഓർ​മി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്.

ഈ കൊ​ല്ല​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ, 1823-ൽ, ഏക​ദേ​ശം ആയി​ര​ത്ത​ഞ്ഞൂ​റു ഫ്രാ​ങ്കി​ന്റെ ചി​ല്ല​റ​ക്ക​ടം തെ​നാർ​ദി​യെ​രു​ടെ തലയിൽ വന്നു​പെ​ട്ടി​രു​ന്നു; ഇതു് അയാളെ അസ്വാ​സ്ഥ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി.

ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഈശ്വ​ര​വി​ധി​യു​ടെ മർ​ക്ക​ട​മു​ഷ്ടി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ അനീതി എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലും, അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇടയിൽ ഒരു ഗു​ണ​വും പരി​ഷ്കൃ​ത​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇടയിൽ ഒരു കച്ച​വ​ട​സാ​ധ​ന​മായ ആ ഒന്ന് —അതി​ഥി​സൽ​ക്കാ​രം— ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം ഗാ​ഢ​മാ​യും പുതിയ പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തോ​ടു് ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം യോ​ജി​ച്ചും ഭം​ഗി​യിൽ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു തെ​നാർ​ദി​യെർ. പോ​രാ​ത്ത​തി​നു്, അയാൾ ഒര​ഭി​ന​ന്ദ​നീ​യ​നായ ഒളി​വേ​ട്ട​ക്കാ​ര​നും ഉന്നം നോ​ക്കി വെ​ടി​വെ​ക്കു​ന്ന​തിൽ അദ്വി​തീ​യ​നെ​ന്നു പേ​രെ​ടു​ത്ത​വ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ​ക്ക് ഒരു​ത​രം ശാ​ന്ത​വും ഉദാ​സീ​ന​വു​മായ ചി​രി​യു​ണ്ടു്; അതാ​ണു് വി​ശേ​ഷി​ച്ചും അപകടം പി​ടി​ച്ച​തു്.

ഹോ​ട്ടൽ​ക്കാ​രൻ എന്ന നി​ല​യ്ക്കു​ള്ള അയാ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങൾ ചി​ല​പ്പോൾ മി​ന്ന​ല്പി​ണ​രു​കൾ​പോ​ലെ പൊ​ട്ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ടും. തന്റെ ജോ​ലി​യെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന ചില നീ​തി​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ അയാൾ​ക്ക​റി​യാം; അതുകൾ അയാൾ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു മന​സ്സി​ലേ​ക്കു കു​ത്തി​ത്തി​രു​കും. ‘ഒരു ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​ക്കാ​ര​ന്റെ മുറ.’ ഒരു ദിവസം അയാൾ അവ​ളോ​ടു ശക്തി​യി​ലും ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തി​ലും പറ​ഞ്ഞു. ‘വന്നാൾ​ക്ക് ഇഷ്ട​വും, വി​ശ്ര​മ​വും, വെ​ളി​ച്ച​വും, തി​യ്യും, മു​ഷി​ഞ്ഞ വി​രി​പ്പു​ക​ളും, ഒരു ഭൃ​ത്യ​നും പേ​നു​ക​ളും, ഒരു പു​ഞ്ചി​രി​യും വി​ല​യ്ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്; വഴി​യാ​ത്ര​ക്കാ​രെ തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തുക, ചെറിയ പണ​സ്സ​ഞ്ചി​ക​ളെ കമ​ഴ്ത്തി​ക്കൊ​ട്ടി​ക്കുക, കന​മേ​റി​യ​വ​യെ മര്യാ​ദ​യ്ക്കു ചു​രു​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കുക; കു​ടും​ബ​വു​മാ​യി സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ ആദ​ര​വോ​ടു​കൂ​ടി താ​മ​സി​പ്പി​ക്കുക; പു​രു​ഷ​നെ ക്ഷൗ​രം ചെ​യ്യുക, സ്ത്രീ​യെ തൂവൽ പറി​ക്കുക, കു​ട്ടി​യെ തി​ക​ച്ചും ചകി​രി​പി​ച്ചുക; തു​റ​ന്ന ജനാ​ല​യ്ക്കും, അടഞ്ഞ ജനാ​ല​യ്ക്കും, പു​ക​ക്കു​ഴൽ മൂ​ല​യ്ക്കും, ചാ​രു​ക​സാ​ല​യ്ക്കും കസാ​ല​യ്ക്കും, ഇരി​പ്പു​ക​ട്ടി​ലി​ന്നും, കി​ട​ക്ക​യ്ക്കും, വയ്ക്കോൽ​ക്കെ​ട്ടി​നും നരി​ക്കു​വി​ല​യി​ടുക; കണ്ണാ​ടി​യിൽ എത്ര​ക​ണ്ടു നിഴൽ പതി​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു നോ​ക്കി​യ​റി​ഞ്ഞ് അതി​ന്നൊ​രു വില നി​ശ്ച​യി​ക്കുക; എന്ന​ല്ല, എന്തു കഴു​വി​ന്മേ​ലെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ക്കെ പി​ടി​ച്ചു​കേ​റി വഴി​യാ​ത്ര​ക്കാ​ര​ന്റെ പക്കൽ​നി​ന്നു സക​ല​ത്തി​നും, അയാ​ളു​ടെ നായ തി​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഈച്ച​കൾ​ക്കു​കൂ​ടി​യും, പണം മേ​ടി​ക്കുക!’

ചതി​യും ശു​ണ്ഠി​യും​കൂ​ടി കല്യാ​ണം കഴി​ച്ച​താ​ണു് ഈ ദമ്പ​തി​മാർ— ഒരു പൈ​ശാ​ചി​ക​വും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മായ ജോ​ടി​ക്കു​തിര.

ഭർ​ത്താ​വു് ഇരു​ന്നാ​ലോ​ചി​ക്കു​ക​യും കണ​ക്കു​കൂ​ട്ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോൾ, മദാം തെ​നാർ​ദി​യെർ അവി​ടെ​യി​ല്ലാ​ത്ത കട​ക്കാ​രെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കി​ല്ല; നാ​ളെ​ത്തെ കഥ​യെ​യോ ഇന്ന​ത്തെ കഥ​യെ​യോ പറ്റി ഒരാ​ലോ​ച​ന​യും ചെ​യ്യി​ല്ല; അവൾ ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​രം​കൊ​ണ്ടു് ഒരു ജന്മ​ത്തി​ലെ മു​ഴു​വൻ ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്കും.

ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു ആ രണ്ടു സത്ത്വ​ങ്ങൾ. കൊ​സെ​ത്തു് അവ​രു​ടെ നടു​വിൽ​പ്പെ​ട്ടു; ഒരേ​സ​മ​യ​ത്തു് ആട്ടു​ക​ല്ലിൽ കി​ട​ന്നു പൊ​ടി​ഞ്ഞു​ത​ക​രു​ക​യും ചവ​ണ​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു വലി​ഞ്ഞു കഷ്ണം കഷ്ണ​മാ​യി ചി​ന്നു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു ജന്തു​പോ​ലെ, അവൾ ആ രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യും അമർ​ച്ച​യ്ക്കു വശം​വ​ദ​യാ​യി. ആ പു​രു​ഷ​ന്നും ആ സ്ത്രീ​ക്കും ഓരോ സവി​ശേ​ഷ​രീ​തി​യു​ണ്ടു്; കൊ​സെ​ത്തു് അടി​കൊ​ണ്ടു കു​തർ​ന്നു—ഇതു സ്ത്രീ​യു​ടെ വക​യാ​ണു്; അവൾ മഴ​ക്കാ​ല​ത്തു കാലിൽ യാ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ നട​ന്നു—ഇതു പു​രു​ഷ​ന്റെ പണി​യ​ത്രേ.

കൊ​സെ​ത്തു് കോ​ണി​പ്പ​ടി​കൾ പാ​ഞ്ഞു​ക​യ​റും, പാ​ഞ്ഞി​റ​ങ്ങും, പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ മോറും, നിലം അടി​ച്ചു​വാ​രും, തി​രു​ത്തി​ത്തു​ട​യ്ക്കും, പൊടി കളയും, അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ഓടും, എവി​ടെ​യും പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു ചെ​ല്ലും, കി​ത​യ്ക്കും, കന​മു​ള്ള സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ എടു​ത്തു നീ​ക്കും—എല്ലാം ചെ​യ്യും; ശക്തി കു​റ​ഞ്ഞ​വ​ളാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, മു​ര​ട്ടു​പ​ണി​ക​ളെ​ല്ലാം അവ​ളെ​ടു​ത്തു​വ​ന്നു. അവൾ​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടാൻ ദയ​യി​ല്ല; ഒരു കൊ​ടും​ശു​ണ്ഠി​ക്കാ​രി​യായ എജ​മാ​ന​ത്തി​യു​ണ്ടു്; ഒരു കൊടും പക​യു​ള്ള​വ​നായ എജ​മാ​ന​നും. തെ​നാർ​ദി​യെർ​ഹോ​ട്ടൽ ഒരു മാ​റാ​ല​വ​ല​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്; അതിൽ കൊ​സെ​ത്തു് കു​ടു​ങ്ങി; അവൾ അതി​നു​ള്ളിൽ വി​റ​ച്ചും​കൊ​ണ്ടു കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഈ ദു​ഷ്ട​ഭ​വ​ന​ത്തിൽ അവൾ​ക്ക് ഉപ​ദ്ര​വ​ത്തി​ന്റെ പര​മ​കാ​ഷ്ഠ അനു​ഭ​വ​ഗോ​ച​ര​മാ​യി. ഈച്ച എട്ടു​കാ​ലി​കൾ​ക്കു വേണ്ട ഭൃ​ത്യ​പ്പ​ണി ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു അതു്.

ആ സാ​ധു​ക്കു​ട്ടി ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ജീ​വാ​ത്മാ​ക്കൾ ഈശ്വ​ര​നു​മാ​യി വേർ​പെ​ട്ട ഉടനെ, ജീ​വി​തം ഉദി​ച്ചു​വ​രു​വാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന സമ​യ​ത്തു്, ഈ വിധം ചെ​റു​താ​യി വെറും നഗ്ന​രായ മനു​ഷ്യ​രു​ടെ നടു​വിൽ​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ, അവ​യു​ടെ അന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തു് എന്തു സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു!