SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/hugo-10.jpg
Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018).
2.3.9
തെ​നാർ​ദി​യെ​രു​ടെ യു​ക്തി​പ്പ​യ​റ്റു​കൾ

പി​റ്റേ​ദി​വ​സം രാ​വി​ലെ, പ്ര​ഭാ​ത​ത്തി​നു് ഏക​ദേ​ശം രണ്ടു​മ​ണി​ക്കൂർ​മുൻ​പു്, തെ​നാർ​ദി​യെർ, ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​യി​ലെ മദ്യ​പാ​ന​സ്ഥ​ല​ത്തു് ഒരു കൊ​ളു​ത്തി​വെ​ച്ച മെ​ഴു​തി​രി​ക്ക​ടു​ത്തി​രു​ന്നു്, കൈയിൽ തൂ​വ​ലു​മാ​യി, മഞ്ഞ​ക്കു​പ്പാ​യ​ക്കാ​ര​നായ വഴി​പോ​ക്ക​ന്റെ കണ​ക്കു​ശീ​ട്ടു് കു​ത്തി​ക്കു​റി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

അടു​ത്തു്, അയാൾ​ക്കു​മീ​തേ പകുതി കു​നി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു നി​ന്നി​രു​ന്ന ഭാര്യ അയാൾ എഴു​തു​ന്ന​തു വാ​യി​ച്ചു​പോ​ന്നു. അവർ അന്യോ​ന്യം ഒന്നും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു് അഗാ​ധ​മായ ആലോ​ച​ന​യും, മറ്റേ​ഭാ​ഗ​ത്തു് മനു​ഷ്യ​ബു​ദ്ധി​യു​ടെ അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ഒരു വി​കാ​സ​വി​ശേ​ഷം ഉദി​ച്ചു പൊ​ന്തി​വ​രു​ന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ഒരു ഭക്തി​പൂർ​വ​മായ അഭി​ന​ന്ദ​ന​വും. ആ വീ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് ഒരൊ​ച്ച കേൾ​ക്കാ​നു​ണ്ടു്; അതു വാ​ന​മ്പാ​ടി​പ്പ​ക്ഷി കോ​ണി​പ്പ​ടി​യ​ടി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്.

നല്ല​വ​ണ്ണം ഒരു കാൽ​മ​ണി​ക്കൂർ കഴി​ഞ്ഞ ശേഷം, ചില മാ​യ്ക്ക​ലൊ​ക്കെ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു, തെ​നാർ​ദി​യെർ ഈ താഴെ കാ​ണു​ന്ന വി​ശി​ഷ്ട​കൃ​തി തയ്യാ​റാ​ക്കി.

ഒന്നാം നമ്പർ മു​റി​യി​ലു​ള്ള മാ​ന്യ​ന്റെ കണ​ക്കു​ശീ​ട്ട്

അത്താ​ഴം 3 ഫ്രാ​ങ്ക്
കി​ട​പ്പു​മു​റി 10
മെ​ഴു​തി​രി 5
തിയ്യ 4
ഭൃ​ത്യ​പ്പ​ണി 1
ആകെ 23 ഫ്രാ​ങ്ക്

ഭൃ​ത്യ​പ്പ​ണി എന്ന​തു പൃ​ത്യ​പ്പ​ണി എന്നെ​ഴു​തി.

‘ഇരു​പ​ത്തി​മൂ​ന്നു ഫ്രാ​ങ്ക്!’ അല്പം ശങ്ക​യോ​ടു​കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്ന ഒരു​ത്സാ​ഹ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ആ സ്ത്രീ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു.

എല്ലാ കലാ​കു​ശ​ല​ന്മാ​രെ​യും​പോ​ലെ, തെ​നാർ​ദി​യെ​രും തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല.

‘വൂ,’ അയാൾ കു​റ​ച്ചു​റ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

വിയനാ കോൺ​ഗ്ര​സ്സിൽ​വെ​ച്ചു ഫ്രാൻ​സു് കൊ​ടു​ത്തു​തീർ​ക്കേ​ണ്ട യു​ദ്ധ​ച്ചെ​ല​വു് കണ​ക്കി​ട്ട കാ​സൽ​റെ [5] പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ച സ്വ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു ഇതു്.

‘മൊ​സ്സ്യു തെ​നാർ​ദി​യെർ, നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തു ശരി​യാ​ണു്; നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അയാൾ അതു തരണം.’ ഭാര്യ മന്ത്രി​ച്ചു—തന്റെ പെൺ​മ​ക്ക​ളു​ടെ മു​മ്പിൽ​വെ​ച്ച് കൊ​സെ​ത്തി​നു സമ്മാ​നി​ച്ച ആ കളി​പ്പാ​വ​യെ​പ്പ​റ്റി അവൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ‘അതു വേ​ണ്ട​താ​ണു്; പക്ഷേ, കു​റ​ച്ചേ​റി. അയാൾ അത​ട​യ്ക്കു​ക​യി​ല്ല.’

തെ​നാർ​ദി​യെർ, പതി​വു​പോ​ലെ, ഉദാ​സീ​ന​മാ​യി ഒരു ചി​രി​ചി​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു: ‘അയാൾ അതു തരും’

ആ ചിരി നി​ശ്ച​യ​ത്തി​ന്റേ​യും അധി​കാ​ര​ത്തി​ന്റേ​യും പ്രാ​ഭ​വ​പൂർ​വ​മായ ഉറ​പ്പി​ക്ക​ലാ​യി​രു​ന്നു. ഈ നി​ല​യിൽ ഉറ​പ്പി​ച്ച​തെ​ന്തും അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അയാ​ളു​ടെ ഭാര്യ ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ച്ചി​ല്ല.

അവൾ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു സാ​മാ​ന​ങ്ങൾ ശരി​യാ​ക്കി​വെ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി; അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് മു​റി​യിൽ ലാ​ത്തി. ഒരു നി​മി​ഷം കഴി​ഞ്ഞു, അയാൾ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘ആയി​ര​ത്ത​ഞ്ഞൂ​റു ഫ്രാ​ങ്ക്, വക്കു പൊ​ട്ടാ​ത്ത​തു്, എനി​ക്കു കട​മു​ണ്ടു്.’

അയാൾ പോയി. മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, ചൂ​ടു​ള്ള വെ​ണ്ണീ​റിൽ കാൽ​വെ​ച്ച് അടു​പ്പി​ന്ന​ടു​ത്തി​രു​ന്നു.

‘ആ! കൂ​ട്ട​ത്തിൽ പറ​യ​ട്ടെ,’ ഭാര്യ പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി, ‘ഇന്നു ഞാൻ കൊ​സെ​ത്തി​നെ ആട്ടി​യ​യ​യ്ക്കാ​നാ​ണു് ഭാ​വ​മെ​ന്നു​ള്ള​തു നി​ങ്ങൾ മറ​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ? ജന്തു! ആ പാ​വ​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് അവ​ളെ​ന്റെ കരളു മു​റി​ക്കു​ന്നു! ഞാൻ പതി​നെ​ട്ടാ​മൻ ലൂ​യി​യെ കല്യാ​ണം ചെ​യ്തു എന്നേ വരൂ, അവളെ ഞാൻ ഒരു ദി​വ​സം​കൂ​ടി ഇവിടെ താ​മ​സി​പ്പി​ക്കി​ല്ല!’

തെ​നാർ​ദി​യെർ തന്റെ പു​ക​യി​ല​ക്കു​ഴൽ കൊ​ളു​ത്തി, രണ്ടു പ്രാ​വ​ശ്യ​ത്തെ പു​ക​വി​ട​ലി​നു​ള്ളിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘ആ കണ​ക്കു​ശീ​ട്ടു് അയാ​ളു​ടെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ക്ക​ണം.’

എന്നി​ട്ടു് അയാൾ അവി​ടെ​നി​ന്നു പോയി.

അയാൾ പോയ ഉടനെ ആ വഴി​പോ​ക്കൻ അങ്ങോ​ട്ടു വന്നു.

പെ​ട്ടെ​ന്നു് തെ​നാർ​ദി​യെർ അയാ​ളു​ടെ പി​ന്നി​ലൂ​ടെ അങ്ങോ​ട്ടു​ത​ന്നെ മട​ങ്ങി. ഭാ​ര്യ​യ്ക്കു​മാ​ത്രം കാ​ണാ​വു​ന്ന​വി​ധം, ആ പകുതി തു​റ​ന്ന വാ​തി​ല്ക്കൽ അന​ങ്ങാ​തെ നി​ന്നു.

ആ മഞ്ഞ​ക്കു​പ്പാ​യ​ക്കാ​ര​ന്റെ കൈയിൽ തന്റെ കെ​ട്ടും പൊ​ന്തൻ​വ​ടി​യു​മു​ണ്ടു്.

‘ഇത്ര നേർ​ത്തെ ഉണർ​ന്നു?’ മദാം തെ​നാർ​ദി​യെർ പറ​ഞ്ഞു: ‘മൊ​സ്സ്യു ഞങ്ങ​ളെ വി​ട്ടു​പോ​ക​യാ​യോ?’

ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​മ്പോൾ അവൾ ഒര​മ്പ​ര​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി ആ കണ​ക്കു​ശീ​ട്ടി​നെ കൈ​യി​ലി​ട്ടു ചു​രു​ട്ടു​ക​യും നഖം​കൊ​ണ്ടു് അമർ​ത്തി വലി​ച്ചു ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. പതി​വി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു മങ്ങൽ—ഭീ​രു​ത്വ​വും മന​ശ്ശ​ങ്ക​യും—ആ കർ​ക്ക​ശ​മായ മു​ഖ​ത്തു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു.

‘ഒരു വല്ലാ​ത്ത ഇര​പ്പാ​ളി’യുടെ ഛായ തി​ക​ച്ചു​ള്ള ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്നു് അങ്ങ​നെ​യൊ​രു കണ​ക്കു​ശീ​ട്ടു വെ​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു പ്ര​യാ​സ​മാ​യി അവൾ​ക്കു തോ​ന്നി.

വഴി​പോ​ക്കൻ എന്തോ ഒരാ​ലോ​ച​ന​യിൽ​പ്പെ​ട്ടു് അശ്ര​ദ്ധ​നാ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു. അയാൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘ഉവ്വു്, മദാം, ഞാൻ പോ​കു​ന്നു.’

‘അപ്പോൾ മൊ​സ്സ്യു​വി​നു മോ​ങ്ഫെർ​മി​യെ​യിൽ വി​ശേ​ഷി​ച്ചു തി​ര​ക്കൊ​ന്നു​മി​ല്ല?’

‘ഇല്ല. ഞാ​നി​തി​ലെ പോ​കു​ന്നു, അത്ര​മാ​ത്രം. മദാം. ഞാൻ എന്താ​ണു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു തരേ​ണ്ട​തു?’ അയാൾ തു​ടർ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു.

തെ​നാർ​ദി​യെർ​സ്ത്രീ മി​ണ്ടാ​തെ ആ മട​ക്കിയ കണ​ക്കു​ശീ​ട്ടു കൈ​യിൽ​ക്കൊ​ടു​ത്തു.

ആ മനു​ഷ്യൻ അതു നി​വർ​ത്തി ഒന്നോ​ടി​ച്ചു​നോ​ക്കി; പക്ഷേ, അയാ​ളു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യെ​ല്ലാം മറ്റെ​വി​ടെ​യോ ആയി​രു​ന്നു.

‘മദാം.’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി, ‘ഇവിടെ മോ​ങ്ഫെർ​മി​യെ​യിൽ കച്ച​വ​ടം നന്നാ​യി നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?’

‘ആ അഃ അങ്ങ​നെ, മൊ​സ്സ്യു,’ മറ്റൊ​രു തര​ത്തി​ലു​ള്ള പു​റ​പ്പാ​ടു കാ​ണാ​ഞ്ഞ് അമ്പ​ര​ന്നു​പോയ തെ​നാർ​ദി​യെർ​സ്ത്രീ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

രസ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തും വ്യ​സ​ന​പ​ര​വു​മായ ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ അവൾ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘ഹാ! മൊ​സ്സ്യു, കാലം വളരെ മോശം; എന്ന​ല്ല, പ്ര​മാ​ണി​കൾ ഈ അടു​ത്ത പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു വളരെ കു​റ​ച്ചേ ഉള്ളൂ! കണ്ടി​ല്ലേ, എല്ലാ​വ​രും നന്നേ സാ​ധു​ക്ക​ളാ​ണു്. അപ്പ​പ്പോൾ മൊ​സ്സ്യു​വി​നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള ചില ധന​വാ​ന്മാ​രും ഉദാ​ര​ന്മാ​രു​മായ ആളുകൾ വരു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ഞങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി​ല്ല. ഞങ്ങൾ​ക്കു പലേ ചെ​ല​വു​മു​ണ്ടു്. ഇപ്പോൾ നോ​ക്കൂ, ആ കു​ട്ടി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഞങ്ങ​ളു​ടെ പ്രാ​ണൻ​കൂ​ടി പൊ​യ്പ്പോ​കു​ന്നു.’

‘ഏതു കു​ട്ടി?’

‘അതാ, ആ ചെറിയ കു​ട്ടി, നി​ങ്ങ​ള​റി​യു​മ​ല്ലോ! കൊ​സെ​ത്ത്—ഇവിടെ ആളുകൾ പറ​യു​മ്പോ​ലെ ആ വാ​ന​മ്പാ​ടി​പ്പ​ക്ഷി!’

‘ആ!’ ആ മനു​ഷ്യൻ പറ​ഞ്ഞു.

അവൾ തു​ടർ​ന്നു: ‘ഈ നാ​ട്ടു​പു​റ​ത്തു​കാർ അവ​രു​ടെ ശകാ​ര​പ്പേ​രു​ക​ളും കൊ​ണ്ടു് എന്തു വി​ഡ്ഢി​ക​ളാ​ണ്! അവൾ​ക്ക് ഒരു വാ​ന​മ്പാ​ടി​പ്പ​ക്ഷി​യെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഒരു കട​വാ​തി​ലി​ന്റെ​യാ​ണു് ഛാ​യ​യു​ള്ള​തു്. നോ​ക്കൂ, സേർ, ഞങ്ങൾ ആരോ​ടും ധർമം ചോ​ദി​ക്കു​ന്നി​ല്ല; ആരും ധർമം കൊ​ടു​ക്കാ​നും ശക്ത​ര​ല്ല. ഞങ്ങൾ ഒന്നു സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്നി​ല്ല; പല ചെ​ല​വു​ണ്ടു​താ​നും. സന്ന​തു്, പലേ നി​കു​തി, വാ​തി​ലി​ന്റേ​യും ജനാ​ല​യു​ടേ​യും നി​കു​തി, പലേ നൂ​റ്റി​ലൊ​ന്ന്! മൊ​സ്സ്യ​വി​ന്ന​റി​യാ​മ​ല്ലോ, ഭര​ണാ​ധി​കാ​രി​കൾ ഒരു​പാ​ടു പണം മേ​ടി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ എനി​യ്ക്കെ​ന്റെ പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ണ്ടു്. മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ കു​ട്ടി​ക​ളെ എനി​ക്കു വളർ​ത്തി​യു​ണ്ടാ​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല.’

ഉദാ​സീ​ന​മാ​ക്കാൻ യത്നി​ക്കു​ന്ന​തും എങ്കി​ലും ഒരു പതർ​ച്ച പറ്റി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു​മായ ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ അയാൾ പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി: ‘അവ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു് ഒരാൾ നി​ങ്ങൾ​ക്കു തീർ​ത്തു​ത​രാ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ചാ​ലോ?’

‘ആരെ? കൊ​സെ​ത്തി​നെ?’

‘ഓ.’

ആ ഹോ​ട്ടൽ​ക്കാ​രി​യു​ടെ ചു​ക​ന്ന​തും കർ​ക്ക​ശ​വു​മായ മുഖം ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യ​വി​ധം തെ​ളി​ഞ്ഞു.

‘ആ! സേർ, എന്റെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട അങ്ങു​ന്നേ അവളെ എടു​ത്തോ​ളൂ. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​ച്ചോ​ളൂ. കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വൂ, എവി​ടേ​ക്കെ​ങ്കി​ലും അവളെ കൊ​ണ്ടു​പോ​വൂ. അവളെ പഞ്ചാ​ര​യി​ലി​ട്ടു വെ​ക്കൂ. അവളെ കണ്ട​തൊ​ക്കെ​ക്കൊ​ണ്ടു നി​റ​ച്ചോ​ളൂ. അവളെ കു​ടി​ച്ചു​ക​ള​യൂ, തി​ന്നു​ക​ള​യൂ; പരി​ശു​ദ്ധ കന്യ​ക​യു​ടേ​യും മറ്റെ​ല്ലാ വി​ശു​ദ്ധ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടേ​യും അനു​ഗ്ര​ഹം നി​ങ്ങൾ​ക്കു​ണ്ടാ​വും!’

‘സമ്മ​തി​ച്ചു.’

‘നേരു്, നി​ങ്ങൾ അവളെ കൊ​ണ്ടു​പോ​യ്ക്കൊ​ള്ളു​മോ?’

‘ഞാൻ കൊ​ണ്ടു​പോ​വാം.’

‘ഇപ്പോൾ?’

‘ഇപ്പോൾ; കു​ട്ടി​യെ വി​ളി​ക്കൂ.’

‘കൊ​സെ​ത്ത്!’ തെ​നാർ​ദി​യെർ​സ്ത്രീ കൂ​ക്കി.

‘ഈയി​ട​യിൽ,’ ആ മനു​ഷ്യൻ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു. ‘ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു തരാ​നു​ള്ള​തു തന്നേ​ക്കാം. എത്ര​യാ​ണു്?’

അയാൾ ആ കണ​ക്കു​ശീ​ട്ടു നോ​ക്കി, അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു​പോ​കാ​തി​രി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല; ‘ഇരു​പ​ത്തി​മൂ​ന്നു ഫ്രാ​ങ്ക്?’

അയാൾ ഹോ​ട്ടൽ​ക്കാ​രി​യു​ടെ നേരേ നോ​ക്കി, ഒന്നു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘ഇരു​പ​ത്തി​മൂ​ന്നു ഫ്രാ​ങ്ക്?’

ആ ആവർ​ത്തി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​തിൽ അത്ഭു​ത​ത്തി​ന്റേ​യും ചോ​ദ്യ​ചി​ഹ്ന​ത്തി​ന്റേ​യും നടു​ക്കു​ള്ള ഒരു​ച്ചാ​ര​ണ​വി​ശേ​ഷ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

തെ​നാർ​ദി​യെർ​സ്ത്രീ​ക്ക് ആ സം​ഭ്ര​മ​ത്തി​നു നേരെ ഒരു​ങ്ങി​നി​ല്ക്കാൻ​വേ​ണ്ട ഇട കി​ട്ടി. അവൾ ധൈ​ര്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘അതേ, സേർ, ഇരു​പ​ത്തി​മൂ​ന്നു ഫ്രാ​ങ്കാ​ണു്.’

ആ അപ​രി​ചി​തൻ അയ്യ​ഞ്ചു ഫ്രാ​ങ്ക് നാ​ണ്യം അഞ്ചെ​ണ്ണം മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു നി​ര​ത്തി.

‘പോയി ആ കു​ട്ടി​യെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു വരു.’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

ആ സമ​യ​ത്തു തെ​നാർ​ദി​യെർ മു​റി​യു​ടെ നടു​ക്കി​ലേ​ക്കു വന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘മൊ​സ്സ്യു ഇരു​പ​ത്താ​റു സൂ​കൂ​ടി തരാ​നു​ണ്ടു്.

‘ഇരു​പ​ത്താ​റു സൂ.’ ഭാര്യ ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

‘അറ​യ്ക്ക് ഇരു​പ​തു സൂ,’ തെ​നാർ​ദി​യെർ ഉദാ​സീ​ന​മാ​യി തു​ടർ​ന്നു, ‘ആറു സൂ അത്താ​ഴ​ത്തി​നും, കു​ട്ടി​യെ​പ്പ​റ്റി​യേ​ട​ത്തോ​ളം, എനി​ക്ക് ഇദ്ദേ​ഹ​വു​മാ​യി കു​റ​ച്ചു സം​സാ​രി​ക്കാ​നു​ണ്ടു്. ഞങ്ങൾ തനി​ച്ചി​രി​ക്ക​ട്ടെ.’

ബു​ദ്ധി​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​മായ മി​ന്ന​ലാ​ട്ടം തട്ടി​യ​തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ, മദാം തെ​നാർ​ദി​യെർ​ക്ക് തല തി​രി​ഞ്ഞു​പോ​യി. ഒരു വലിയ നടൻ രം​ഗ​ത്തു പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് അവൾ​ക്കു ബോധം വന്നു; ഒര​ക്ഷ​ര​വും മറു​പ​ടി പറ​യാ​തെ, അവൾ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു പോയി.

അവർ തനി​ച്ചാ​യി എന്നു കണ്ട ഉടനെ, തെ​നാർ​ദി​യെർ വഴി​പോ​ക്ക​ന്നു് ഒരു കസാല നീ​ക്കി​യി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തു. വഴി​പോ​ക്കൻ അതി​ലി​രു​ന്നു; തെ​നാർ​ദി​യെർ നി​ന്ന​തേ ഉള്ളൂ; അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു ശു​ദ്ധ​ത​യും അകൃ​തി​മ​ത്വ​വും കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷം പു​റ​പ്പെ​ട്ടു.

‘സേർ,’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, ‘നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് എനി​ക്കു പറ​യാ​നു​ള്ള​തി​നാ​ണു്; എനി​ക്ക് ആ കു​ട്ടി​യെ വലിയ വാ​ത്സ​ല്യ​മാ​ണു്.’

ആ അപ​രി​ചി​തൻ അയാളെ സശ്ര​ദ്ധ​മാ​യി സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

‘ഏതു കു​ട്ടി?’

തെ​നാർ​ദി​യെർ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്ത​ത്ഭു​തം, ആളു​കൾ​ക്കു സ്നേ​ഹം ക്ര​മ​ത്തിൽ ഉണ്ടാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. എന്തു പണ​മാ​ണ​ത്? നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ആ നൂറു സൂ അങ്ങോ​ട്ടു​ത​ന്നെ എടു​ക്കൂ. എനി​ക്ക് ആ കു​ട്ടി​യെ വലിയ വാ​ത്സ​ല്യ​മാ​ണു്.’

‘ആരെ​യാ​ണ് പറ​യു​ന്ന​തു?’ അപ​രി​ചി​തൻ കല്പി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു.

‘എന്ത്! ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൊ​സെ​ത്തു് കു​ട്ടി! അവളെ നി​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു​പോ​വാൻ ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യ​ല്ലേ? ശരി, ഞാൻ തു​റ​ന്നു പറയാം; നി​ങ്ങൾ ഒരു സത്യ​വാ​നാ​ണെ​ന്ന​പോ​ലെ, ഞാൻ പര​മാർ​ഥം പറയാം, ഞാൻ അതിനു സമ്മ​തി​ക്കു​ക​യി​ല്ല എനി​ക്ക് ആ കു​ട്ടി​യെ കാ​ണാ​ഞ്ഞാൽ സു​ഖ​മി​ല്ല. ഞാ​നാ​ദ്യം കാ​ണു​മ്പോൾ അതു നന്നേ ഇത്തി​രി​യേ ഉള്ളൂ; അവൾ കാരണം ഞങ്ങൾ​ക്കു പണം ചെ​ല​വു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തു വാ​സ്ത​വ​മാ​ണു്; അവൾ​ക്കു ചില കു​റ്റ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ​യു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തു് വാ​സ്ത​വ​മാ​ണു്. ഞങ്ങൾ പണ​ക്കാ​ര​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തു വാ​സ്ത​വ​മാ​ണു്; അവ​ളു​ടെ ഒരു ദീ​ന​ത്തി​നു് എനി​ക്കു നാ​നൂ​റു ഫ്രാ​ങ്കി​നു​മീ​തെ മരു​ന്നു​ചെ​ല​വു വന്നു എന്നു​ള്ള​തു വാ​സ്ത​വ​മാ​ണ്! പക്ഷേ, ഈശ്വ​ര​ന്നു​വേ​ണ്ടി എന്തെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ന്നു ചെ​യ്യ​ണ​മ​ല്ലോ. അവൾ​ക്ക് അച്ഛ​നി​ല്ല, അമ്മ​യു​മി​ല്ല. ഞാൻ അവളെ വളർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. അവൾ​ക്കും എനി​ക്കും ഭക്ഷ​ണ​ത്തി​നു വേ​ണ്ട​തു് ഇവി​ടെ​യു​ണ്ടു്. വാ​സ്ത​വം പറ​ഞ്ഞാൽ, എനി​ക്ക് ആ കു​ട്ടി​യെ​പ്പ​റ്റി വളരെ വി​ചാ​ര​മു​ണ്ടു്. നമു​ക്ക് ഒരാ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ച​ങ്ങോ​ട്ടു സ്നേ​ഹം തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു; ഞാൻ ഒരു​മാ​തി​രി വല്ലാ​ത്ത ജന്തു​വാ​ണു്, അതേ; ഞാൻ ആലോചന ചെ​യ്യാ​റി​ല്ല; എനി​ക്ക് ആ ചെ​റു​പെൺ​കു​ട്ടി​യെ സ്നേ​ഹ​മാ​ണു്; എന്റെ ഭാര്യ കുറെ അല്പ​ര​സ​ക്കാ​രി​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും, അവൾ​ക്ക് ആ കു​ട്ടി​യു​ടെ മേൽ ഇഷ്ട​മാ​ണു്. നി​ങ്ങൾ കണ്ടി​ല്ലേ, അവൾ ഞങ്ങ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ തന്നെ ഒരു കു​ട്ടി​യാ​ണു്. എനി​ക്ക​വൾ വീ​ട്ടി​ലൊ​ക്കെ ഓരോ​ന്നു കൊ​ഞ്ചി​പ്പ​റ​ഞ്ഞും​കൊ​ണ്ടു് അങ്ങ​നെ നട​ക്ക​ണം.’

ആ അപ​രി​ചി​തൻ തെ​നാർ​ദി​യെ​രെ സശ്ര​ദ്ധ​മാ​യി നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു ഹോ​ട്ട​ലു​ട​മ​സ്ഥൻ പി​ന്നേ​യും ആരം​ഭി​ച്ചു; ‘സേർ, ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു് ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. ഒരാ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​യെ ആരും വഴി​യെ​പ്പോ​കു​ന്ന ഒരാൾ​ക്ക് ഇങ്ങ​നെ​യ​ങ്ങോ​ട്ടു പി​ടി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കാ​റി​ല്ല. ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ലേ? എങ്കി​ലും—നി​ങ്ങൾ സമ്പ​ന്ന​നാ​ണു്; നി​ങ്ങ​ളെ കണ്ടാൽ ഒരു നല്ലാ​ളാ​ണ്—അവ​ളു​ടെ സു​ഖ​ത്തി​നാ​കു​ന്ന പക്ഷം, ഞാനതു പറ​യു​ന്നി​ല്ല. അത​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു വേണം. നി​ങ്ങൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യ​ല്ലോ; ഞാ​ന​വ​ളെ തന്ന​യ​ച്ച്, എന്റെ സുഖം ഞാൻ വേ​ണ്ടെ​ന്നു വെ​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു വെ​ച്ചാൽ, അവ​ളു​ടെ സ്ഥി​തി പി​ന്നെ എന്താ​വു​ന്നു എന്നെ​നി​ക്ക​റി​യ​ണം; അവളെ എന്റെ കണ്ണിൽ​നി​ന്നു തീരെ വി​ട്ടു​ക​ള​യു​വാൻ എനി​ക്കു മന​സ്സി​ല്ല; അവൾ ആരുടെ കൂ​ടെ​യാ​ണു് താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്നെ​നി​ക്ക​റി​യ​ണം— ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക് എനി​ക്ക​വ​ളെ പോയി കാ​ണാ​മ​ല്ലോ; തന്റെ വളർ​ത്ത​ച്ഛൻ ജീ​വി​ച്ചി​രി​പ്പു​ണ്ടെ​ന്നും തന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും അവൾ​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​മ​ല്ലോ. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, ചെ​യ്യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത ചി​ല​തു​ണ്ടു്. എനി​ക്കു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പേ​രു​കൂ​ടി അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. നി​ങ്ങൾ അവളെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞാൻ പറയും, അപ്പോൾ ആ വാ​ന​മ്പാ​ടി​പ്പ​ക്ഷി, അവൾ​ക്കെ​ന്തു​പ​റ്റി​യാ​വോ? ഒന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഒരു കട​ലാ​സ്സിൻ​ക​ഷ്ണ​മെ​ങ്കി​ലും കാണണം; നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലോ, ഒരു യാ​ത്രാ​നു​വാ​ദ​പ​ത്രം എന്ന നി​ല​യ്ക്കു, സാ​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത എന്തെ​ങ്കി​ലും.’

അന്തഃ​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ അങ്ങേ​യ​റ്റ​ത്തേ​ക്കു തു​ള​ഞ്ഞു​ചെ​ല്ലു​ന്ന​തെ​ന്നു പറ​യാ​റു​ള്ള ആ ഒരു സൂ​ക്ഷ്മ​നോ​ട്ട​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അയാളെ നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അപ​രി​ചി​തൻ സഗൗ​ര​വ​വും ശക്തി​മ​ത്തു​മായ ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘മൊ​സ്സ്യു തെ​നാർ​ദി​യെർ, പാ​രി​സ്സിൽ​നി​ന്നു് അഞ്ചു കാതം യാത്ര ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു് ആർ​ക്കും യാ​ത്രാ​നു​വാ​ദ​പ​ത്രം ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. ഞാൻ കൊ​സെ​ത്തി​നെ കൊ​ണ്ടു​പോ​വു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഞാ​ന​വ​ളെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കും; അത്ര​ത​ന്നെ, തീർ​ന്നു. നി​ങ്ങൾ​ക്ക് എന്റെ പേ​ര​റി​യി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ എന്റെ താ​മ​സ​സ്ഥ​ലം അറി​യി​ല്ല, അവൾ എവി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല; എന്ന​ല്ല, അവൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം കാലം നി​ങ്ങൾ അവളെ കാ​ണു​ക​യേ അരു​തെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ വി​ചാ​രം. അവ​ളു​ടെ കാൽ കെ​ട്ടി​യി​ടു​ന്ന ചരടു ഞാ​ന​റു​ത്തു കള​യു​ന്നു, അവൾ പോ​കു​ന്നു. ഇതി​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കി​ഷ്ട​മു​ണ്ടോ? ഉവ്വോ, ഇല്ല​യോ?’

പി​ശാ​ചു​ക്ക​ളെ​പ്പോ​ലെ, അതി​ബു​ദ്ധി​മാ​ന്മാ​രും തങ്ങ​ളെ​ക്കാൾ മീ​തെ​യു​ള്ള ഈശ്വ​ര​ന്റെ സാ​ന്നി​ധ്യം ചില അട​യാ​ള​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​റു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു്, ഒരു വലിയ ശക്ത​നോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് തനി​ക്കു പെ​രു​മാ​റേ​ണ്ട​തെ​ന്നു തെ​നാർ​ദി​യെ​ര​റി​ഞ്ഞു. അതു പെ​ട്ടെ​ന്നു​ദി​ച്ച ഒര​റി​വു​പോ​ലെ​യാ​ണു്; തന്റെ വ്യ​ക്ത​വും വി​വേ​ക​പൂർ​വ​വു​മായ പ്ര​ത്യുൽ​പ്പ​ന്ന​മ​തി​ത്വം​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. തലേ​ദി​വ​സം രാ​ത്രി വണ്ടി​ക്കാ​രോ​ടു കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു കു​ടി​ക്കു​ക​യും പു​ക​വ​ലി​ക്കു​ക​യും ആഭാ​സ​പ്പാ​ട്ടു​കൾ പാ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്ക്, ഉള്ള സമയം മു​ഴു​വ​നും അയാൾ ആ അപ​രി​ചി​ത​നെ കണ്ടു മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​വാ​നും ഒരു പൂ​ച്ച​യെ​പ്പോ​ലെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കു​വാ​നും, ഒരു കണ​ക്കു​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നെ​പ്പോ​ലെ നോ​ക്കി​യ​റി​യു​വാ​നും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു. വെ​റു​തെ​യു​ള്ള രസ​ത്തി​നും സഹ​ജ​മായ ബു​ദ്ധി​വി​ശേ​ഷം​മൂ​ലം, രണ്ടു വി​ധ​ത്തി​ലും, അയാൾ ആ മനു​ഷ്യ​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ക​യും, അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തിൽ തനി​ക്ക് എന്തോ ശമ്പ​ളം കി​ട്ടി​യി​ട്ടാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​ണു് അയാളെ ഉറ്റു​നി​ന്നു നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ആ മഞ്ഞ​ക്കു​പ്പാ​യ​ക്കാ​ര​ന്റെ ഒര​ന​ക്ക​മെ​ങ്കി​ലും, ഒരാം​ഗ്യ​മെ​ങ്കി​ലും അയാൾ കാ​ണാ​തി​രു​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. ആ അപ​രി​ചി​തൻ തനി​ക്കു കൊ​സെ​ത്തോ​ടു​ള്ള താൽ​പ്പ​ര്യം അത്ര വ്യ​ക്ത​മാ​യി പു​റ​ത്തു കാ​ണി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു​ത​ന്നെ, അയാ​ളു​ടെ വര​വി​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യം തെ​നാർ​ദി​യെർ ഊഹി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക് ആ വയ​സ്സ​ന്റെ ആഴ​മേ​റിയ നോ​ട്ടം കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ​മേൽ വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും മട​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നി​രു​ന്ന​തു് അയാൾ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. ഈ മനു​ഷ്യൻ ആരാ​ണു്? ഈ താൽ​പ്പ​ര്യ​ത്തി​നു കാ​ര​ണ​മെ​ന്തു? ഇത്ര​യും പണം കൈ​യി​ലു​ള്ള​പ്പോൾ, ഈ വല്ലാ​ത്ത വേ​ഷ​മെ​ന്തി​നു്? ഉത്ത​ര​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ കഴി​യാ​തെ അയാൾ പല​പ്പോ​ഴും സ്വയം ചോ​ദി​ച്ച​തും, അയാളെ ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​പ്പി​ച്ച​തു​മായ ചോ​ദ്യം. രാ​ത്രി മു​ഴു​വ​നും അയാൾ ഇതു​ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചും മറി​ച്ചും​വെ​ച്ചാ​ലോ​ചി​ച്ചു. അയാൾ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ അച്ഛ​നാ​വാൻ വയ്യാ. അയാൾ അവ​ളു​ടെ മു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​വു​മോ? എന്നാൽ എന്തു​കൊ​ണ്ടു് ഉടൻ​ത​ന്നെ അത​റി​യി​ച്ചി​ല്ല: ഒരാൾ​ക്ക് ഒര​ധി​കാ​രം കൈ​യി​ലു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, അയാൾ പു​റ​ത്തു കാ​ണി​ക്കും. ഈ മനു​ഷ്യ​ന്നു കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ മേൽ യാ​തൊ​ര​ധി​കാ​ര​വു​മി​ല്ല; എന്നാൽ​പ്പി​ന്നെ ഇതെ​ന്താ​യി​രി​ക്കും? തെ​നാർ​ദി​യെർ ഊഹ​പ​ര​മ്പ​ര​യിൽ ആണ്ടു​പോ​യി. എല്ലാ​റ്റി​ന്റേ​യും ഒരാ​കൃ​തി അയാൾ​ക്കു കി​ട്ടു​ന്നു​ണ്ടു്; ഒന്നും നല്ല​വ​ണ്ണം മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ല. അത​ങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ, ആ മനു​ഷ്യ​നു​മാ​യി സം​സാ​രി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യ​തിൽ എന്തോ ഒരു ഗൂ​ഢ​സം​ഗ​തി ഇതി​ലു​ണ്ടെ​ന്നും, വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​വ​രാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ അയാൾ​ക്ക് എന്തോ ഉദ്ദേ​ശ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു​മു​ള്ള നി​ശ്ച​യം തെ​നാർ​ദി​യെർ​ക്കു ബല​പ്പെ​ട്ടു; ആ അപ​രി​ചി​ത​ന്റെ വ്യ​ക്ത​വും ദൃ​ഢ​വു​മായ മറു​പ​ടി​യിൽ​നി​ന്നു്, ആ ഗൂ​ഢ​മ​നു​ഷ്യൻ ഏതാ​ണ്ടു വെ​റു​തെ ഒരു ഗൂ​ഢ​നി​ല​യിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ, തന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തി​നു വലിയ ശക്തി​യ​ല്ലെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു ബോ​ധ്യ​മാ​യി. അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു് അയാൾ കരു​തി​യി​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ ഊഹി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​രു​ന്ന​തൊ​ക്കെ പറ​പ​റ​ന്നു. അയാൾ ആലോ​ച​ന​ക​ളെ വീ​ണ്ടും പി​ടി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. ഒരു ക്ഷ​ണ​നേ​രം​കൊ​ണ്ടു് എല്ലാം ഒന്നു തൂ​ക്കി​നോ​ക്കി. ഒരു നോ​ട്ട​ത്തിൽ കാ​ര്യ​മെ​ടു​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരാ​ളാ​ണു് തെ​നാർ​ദി​യെർ. നേ​രി​ട്ടു​ത​ന്നെ അടു​ത്തു ചെ​ല്ലു​ക​യും, അതു ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ കഴി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യേ​ണ്ട സമയം അടു​ത്തു​പോ​യി എന്നു് അയാൾ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി. വലിയ നേ​താ​ക്ക​ന്മാർ തങ്ങൾ​ക്കു മാ​ത്ര​മേ കണ്ട​റി​യാൻ കഴിയു എന്നു് അവർ​ക്ക​റി​വു​ള്ള ആ വേണ്ട സമ​യ​ത്തു്, ചെ​യ്യാ​റു​ള്ള​തെ​ന്തോ അതയാൾ ചെ​യ്തു; തന്റെ പീ​ര​ങ്കി​നി​ര​യു​ടെ മു​ഖ​മൂ​ടി അയാൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു നീ​ക്കി​യി​ട്ടു.

‘സേർ,’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, ‘ആയി​ര​ത്ത​ഞ്ഞൂ​റു ഫ്രാ​ങ്ക് എനി​ക്കി​പ്പോൾ ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടു്.’

ആ അപ​രി​ചി​തൻ തന്റെ പാർ​ശ്വ​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള കു​പ്പാ​യ​ക്കീ​ശ​യിൽ​നി​ന്നു കറു​ത്ത തോൽ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു പഴയ പോ​ക്ക​റ്റു​പു​സ്ത​ക​മെ​ടു​ത്തു തു​റ​ന്നു മൂ​ന്നു നോ​ട്ടു​കൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കെ​ടു​ത്തു. മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​ച്ചു. എന്നി​ട്ടു തന്റെ കൂ​റ്റൻ തള്ള​വി​രൽ ആ നോ​ട്ടു​കൾ​ക്കു മീ​തെ​വെ​ച്ചു. ഹോ​ട്ട​ല്ക്കാ​ര​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘പോയി കൊ​സെ​ത്തി​നെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ.’

ഈ സംഭവം നട​ക്കു​മ്പോൾ, കൊ​സെ​ത്തു് എന്തു ചെ​യ്തി​രു​ന്നു?

ഉണർ​ന്ന ഉടനെ കൊ​സെ​ത്തു് തന്റെ പാ​പ്പാ​സ്സെ​ടു​പ്പാൻ ഓടി. അതിൽ അവൾ ആ സ്വർ​ണ​നാ​ണ്യം കണ്ടു. അതു നെ​പ്പോ​ളി​യൻ നാ​ണ്യ​മ​ല്ല; രാ​ജ​ത്വ​പു​നഃ​സ്ഥാ​പ​ന​ത്തി​നു ശേ​ഷ​മു​ള്ള ആ തി​ക​ച്ചും പു​തി​യ​തായ ഇരു​പ​തു ഫ്രാ​ങ്ക് നാ​ണ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു അതു്; അതി​ന്റെ പു​റം​രൂ​പ​ത്തിൽ ലതാ​മാ​ല​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു മു​ടി​ക്കെ​ട്ടാ​ണു് കണ്ട​തു്. കൊ​സെ​ത്തു് അമ്പ​ര​ന്നു​പോ​യി. അവ​ളു​ടെ ഭാ​ഗ്യം അവളെ ലഹ​രി​പി​ടി​പ്പി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഒരു സ്വർ​ണ​നാ​ണ്യ​മെ​ന്നാൽ എന്താ​ണെ​ന്നു് അവൾ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ; അവൾ ഇതേ​വ​രെ അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല; അതു താൻ മോ​ഷ്ടി​ച്ച​താ​ണെ​ന്ന​വി​ധം, അവൾ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ കീ​ശ​യിൽ ഒളി​ച്ചു​വെ​ച്ചു. എങ്കി​ലും അതു തന്റെ​താ​ണെ​ന്നു അവൾ​ക്കു തോ​ന്നി; അതി​ന്റെ വര​വെ​വി​ടെ​നി​ന്നാ​ണെ​ന്നു് അവൾ ഊഹി​ച്ചു; പക്ഷേ, അവ​ളു​ടെ സന്തോ​ഷ​ത്തിൽ ഭയം നി​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അവൾ​ക്കു സുഖം തോ​ന്നി; അതി​ല​ധി​കം അവ​ള​മ്പ​ര​ന്നു. അത്ര​യും വി​ല​പി​ടി​ച്ച​വ​യും ഭം​ഗി​യു​ള്ള​വ​യു​മായ വസ്തു​ക്കൾ വാ​സ്ത​വ​ങ്ങ​ളാ​യി തോ​ന്നി​യി​ല്ല. ആ കളി​പ്പാവ അവളെ പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തി; ആ സ്വർ​ണ​നാ​ണ്യം അവളെ പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തി. ഈ വി​ഭ​വ​ത്തി​നു മുൻ​പിൽ അവൾ അവ്യ​ക്ത​മാ​യി വി​റ​ച്ചു. ആ അപ​രി​ചി​തൻ മാ​ത്രം അവളെ പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ല്ല. നേ​രെ​മ​റി​ച്ച്, അയാൾ അവളെ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി. തലേ ദിവസം വൈ​കു​ന്നേ​രം മുതൽ അവ​ളു​ടെ എല്ലാ അമ്പ​ര​പ്പു​ക​ളു​ടേ​യും ഇട​യ്ക്ക്, ഉറ​ക്ക​ത്തിൽ​ക്കൂ​ടി​യും, അവൾ അത്ര​യും ദരി​ദ്ര​നും അത്ര​യും ദുഃ​ഖി​ത​നും അത്ര​യും ധനി​ക​നും അത്ര​യും ദയാ​ലു​വു​മാ​യി​ത്തോ​ന്നിയ ആ മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പ​റ്റി​ത്ത​ന്നെ കു​ട്ടി​പ്രാ​യ​ത്തി​ലു​ള്ള ചെ​റു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ നല്ലൊ​രാ​ളെ കാ​ട്ടിൽ​വെ​ച്ചു കണ്ട​മു​ത​ല്ക്ക് അവ​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന സർ​വ​വും ഒന്നു നി​ല​മാ​റി. ആകാ​ശ​ത്തു​ള്ള ഏറ്റ​വും നി​സ്സാ​ര​മായ മീ​വൽ​പ്പ​ക്ഷി​യെ​ക്കാ​ളും കു​റ​ച്ചു മാ​ത്രം സു​ഖ​മ​നു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള കൊ​സെ​ത്തു് ഒര​മ്മ​യു​ടെ തണ​ലി​ലും ചി​റ​കി​നു​ള്ളി​ലും ചെ​ന്നു വി​ശ്ര​മം​കൊ​ള്ളുക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ എന്താ​ണെ​ന്നു് ഒരി​ക്ക​ലും അറി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. കഴി​ഞ്ഞ അഞ്ചു കൊ​ല്ല​മാ​യി, എന്നു​വെ​ച്ചാൽ അവ​ളു​ടെ ഓർ​മ​യെ​ത്തു​ന്ന കാ​ലം​മു​ത​ല്ക്ക്, അവൾ തണു​ത്തു​വി​റ​യ്ക്കു​ക​യും പേ​ടി​ച്ചു തു​ള്ളു​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞു. കഷ്ട​പ്പാ​ടി​ന്റെ മൂർ​ച്ച​കൂ​ടിയ കാ​റ്റാ​ടി​ക്കു മുൻ​പിൽ അവൾ തി​ക​ച്ചും നഗ്ന​യാ​യി കൊ​ണ്ടു​ത​ള്ള​പ്പെ​ട്ടു; ഇപ്പോൾ അവ​ളു​ടെ മേൽ ഉടു​പ്പാ​യി എന്നു തോ​ന്നി. മുൻ​പു് അവ​ളു​ടെ ആത്മാ​വു് തണു​ത്തി​രു​ന്ന​താ​യി തോ​ന്ന​പ്പെ​ട്ടു; ഇപ്പോൾ അതിനു ചൂടു തട്ടി. കൊ​സെ​ത്തി​നു തെ​നാർ​ദി​യെർ​സ്ത്രീ​യെ​പ്പ​റ്റി പേ​ടി​യി​ല്ലാ​താ​യി. അവൾ തനി​ച്ച​ല്ല എന്നു​വ​ന്നു; അവിടെ മറ്റൊ​രാൾ​കൂ​ടി​യു​ണ്ടു്.

അവൾ വേ​ഗ​ത്തിൽ രാ​വി​ല​ത്തെ പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ കഴി​ക്കൽ ആരം​ഭി​ച്ചു. അവ​ളു​ടെ പക്കൽ തലേ​ദി​വ​സം രാ​ത്രി വീ​ണു​പോയ പതി​ന​ഞ്ചു സൂ നാ​ണ്യ​മി​ട്ടി​രു​ന്ന അതേ കീ​ശ​യി​ലു​ള്ള ആ ലൂ​യി​നാ​ണ്യം അവ​ളു​ടെ ആലോ​ച​ന​ക​ളെ ഇട്ടു ഭ്ര​മി​പ്പി​ച്ചു അവൾ​ക്ക് അതു തൊടാൻ ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല; പക്ഷേ, അതിനെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു— വാ​സ്ത​വം പറ​യ​ണ​മെ​ന്നു വെ​ച്ചാൽ, നാവു തൂ​ക്കി​യി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് അതിനെ അവൾ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി—അവൾ ഒര​ഞ്ചു നി​മി​ഷ​നേ​രം ചെ​ല​വാ​ക്കി. കോ​ണി​പ്പ​ടി അടി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്ക് അവൾ അതു നിർ​ത്തി, തന്റെ ചൂലും ലോകം മു​ഴു​വ​നും മറ​ന്നു, കീ​ശ​യിൽ കി​ട​ന്നു തി​ള​ങ്ങു​ന്ന ആ നക്ഷ​ത്ര​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അന​ങ്ങാ​തെ നി​ല്ക്കും.

ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ധ്യാ​ന​സ​മ​യ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നി​ലാ​ണു് തെ​നാർ​ദി​യെർ​സ്ത്രീ അവ​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്ന​തു്. ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ കല്പ​ന​പ്ര​കാ​രം കൊ​സെ​ത്തി​നെ തി​ര​ഞ്ഞു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലാ​നാ​യി​രു​ന്നു അവ​ളു​ടെ വരവു്. അതു​വ​രെ ഒരി​ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു സംഭവം; അവൾ കൊ​സെ​ത്തി​നെ അടു​ക്കു​ക​യാ​വ​ട്ടേ, ശകാ​രി​ക്കു​ക​യാ​വ​ട്ടേ ചെ​യ്തി​ല്ല.

‘കൊ​സെ​ത്തു്,’ ഏതാ​ണ്ടു സൗ​മ്യ​മ​ട്ടിൽ അവൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘വേ​ഗ​ത്തിൽ വരൂ.’

ഒരു നി​മി​ഷ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ കൊ​സെ​ത്തു് മദ്യ​പാ​ന​സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തി.

ആ അപ​രി​ചി​തൻ തന്റെ ഭാ​ണ്ഡം എടു​ത്തു കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചു. ആ ഭാ​ണ്ഡ​ത്തിൽ രോ​മം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു പു​റം​ഉ​ടു​പ്പും ഒരു ഉള്ളു​ടു​പ്പും തടി​ച്ച തു​ണി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു ഉള്ള​ങ്കി​യും ഒരു കൈ​ലേ​സ്സും ഒര​ടി​പ്പാ​വാ​ട​യും രോ​മം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള കീ​ഴ്ക്കാ​ലു​റ​ക​ളും പാ​പ്പാ​സ്സു​ക​ളും — എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, ഏഴു​വ​യ​സ്സു​ള്ള പെൺ​കു​ട്ടി​ക്കു​വേ​ണ്ട എല്ലാ ഉടു​പ്പു​സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളും അതി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒക്കെ​യും കറു​ത്ത​താ​ണു്.

‘എന്റെ കു​ട്ടി,’ ആ മനു​ഷ്യൻ പറ​ഞ്ഞു, ‘ഇതൊ​ക്കെ​യെ​ടു​ത്തു ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ഉടു​പ്പി​ട്ടു വരൂ.’

നേരം പു​ലർ​ന്നു​തു​ട​ങ്ങി; അപ്പോൾ ഉമ്മ​റ​ത്തെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു​തു​ട​ങ്ങിയ മോ​ങ്ഫെർ​മി​യെ​യി​ലെ നി​വാ​സി​കൾ, മോ​ശ​വേ​ഷ​ത്തിൽ ഒരു വൃ​ദ്ധ​നും ദുഃ​ഖ​ചി​ഹ്ന​മായ ഉടു​പ്പി​ട്ടു കൈയിൽ തു​ടു​ത്ത നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു കളി​പ്പാ​വ​യെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള ഒരു ചെറിയ പെൺ​കു​ട്ടി​യും​കൂ​ടി പാ​രി​സ്സി​ലേ​ക്കു​ള്ള വഴി​യി​ലൂ​ടെ പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ടു.അവർ ലി​വ്രി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള തി​രി​വി​ലൂ​ടെ​യാ​ണു് പോ​യി​രു​ന്നു​തു്.

അവർ നമ്മു​ടെ ആ മനു​ഷ്യ​നും കൊ​സെ​ത്തു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ആ മനു​ഷ്യ​നെ ആരും അറി​യു​ന്ന​വ​രി​ല്ല; കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ കീ​റ​ത്തു​ണി​വേ​ഷം പോ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, പലരും അവ​ളേ​യും കണ്ട​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. കൊ​സെ​ത്തു് പോ​വു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആരുടെ കൂടെ? അവൾ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എവി​ടേ​ക്ക്? അവൾ​ക്ക​റി​വി​ല്ല; തെ​നാർ​ദി​യെർ​ഹോ​ട്ടൽ വി​ട്ടു​പോ​വു​ക​യാ​ണെ​ന്നു മാ​ത്ര​മേ അവൾ​ക്ക​റി​വു​ള്ളു. അവ​ളോ​ടു് ആരും യാത്ര പറയാൻ നി​ന്നി​ല്ല; അവളും ആരോ​ടും യാത്ര പറയാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ല്ല.ആ വെ​റു​ത്തി​രു​ന്ന​തും വെ​റു​ക്കു​ന്ന​തു​മായ പ്ര​ദേ​ശം അവൾ വി​ടു​ക​യാ​ണു്.

അതേ​വ​രെ ഹൃദയം അമർ​ത്തി​ക്കെ​ട്ടി​യി​ട​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന പാ​വ​മായ സാ​ധു​ക്കു​ട്ടി!

കൊ​സെ​ത്തു് ഗൗ​ര​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യും, തന്റെ വലിയ കണ്ണു​കൾ നല്ല​വ​ണ്ണം തു​റ​ന്നു മി​ഴി​ച്ച് ആകാ​ശ​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നേ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടും കൂടെ നട​ന്നു. അവൾ ആ ലൂ​യി​നാ​ണ്യം തന്റെ പുതിയ ഉള്ളു​ടു​പ്പി​ന്റെ കീ​ശ​യി​ലി​ട്ടു. ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക് അവൾ കു​നി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി അതു കാണും; എന്നി​ട്ടു് അവൾ ആ നല്ല മനു​ഷ്യ​നെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണും. ദയാ​ലു​വായ ഈശ്വ​ര​ന്റെ അടു​ത്താ​ണു് താൻ എന്ന​പോ​ലെ അവൾ​ക്ക് എന്തോ ഒന്നു തോ​ന്നി.

കു​റി​പ്പു​കൾ

[5] പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ ഒരു ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് രാ​ജ്യ​ത​ന്ത്ര​ജ്ഞൻ.

Colophon

Title: Les Miserables (ml: പാ​വ​ങ്ങൾ).

Author(s): Victor Hugo.

First publication details: Mathrubhumi; Kozhikkode, Kerala; Book 2, Part 3; 1925.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Les Miserable, Victor Hugo, വി​ക്തോർ യൂഗോ, പാ​വ​ങ്ങൾ, നാ​ല​പ്പാ​ട്ടു് നാ​രാ​യണ മേനോൻ, വി​വർ​ത്ത​നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 30, 2021.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018). The picture is a photograph of a scene from Les Miserables, a theatrical performance of Theatre and Dance group of Otterbein University, USA. The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Translation: Nalappatt Narayana Menon; Digitizer: KB Sujith; Processed by: JN Jamuna, LJ Anjana, KB Sujith; Encoding: CV Radhakrishnan.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.