നാ​ല്പ​തു വർ​ഷ​ത്തി​നു മുൻ​പു് സാൽ​പെ​ത്രി​യേർ എന്ന അജ്ഞാ​ത​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തേ​യ്ക്കു കട​ന്നു, പു​റം​ന​ട​ക്കാ​വി​ലൂ​ടെ ബാ​റി​യൻ ദീ​ത്ത​ലി​യി​ലേ​ക്കു കയറിയ ഒരു സഞ്ചാ​രി ഒടു​വിൽ ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തി​ച്ചേർ​ന്നു; പാ​രി​സ്സു് നഗരം അവി​ടെ​വെ​ച്ച് അന്തർ​ദ്ധാ​നം ചെ​യ്ത​താ​യി തോ​ന്നും. അതു വി​ജ​ന​മാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ—എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, അതിലേ ആൾ​സ്സ​ഞ്ചാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതു നാ​ട്ടും​പു​റ​മാ​യി​ട്ടി​ല്ല— എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അവിടെ വീ​ടു​ക​ളും തെ​രു​വു​ക​ളു​മു​ണ്ടു്; അതു പട്ട​ണ​മ​ല്ല— എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ തെ​രു​വു​ക​ളിൽ നി​ര​ത്തു​വ​ഴി​പോ​ലെ​യു​ള്ള ചക്ര​ച്ചാ​ലു​ക​ളു​ണ്ടെ​ന്ന​ല്ല, അവയിൽ പു​ല്ലു മു​ള​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു; അതൊരു ഗ്രാ​മ​മ​ല്ല— വീ​ടു​കൾ​ക്ക് ഉയരം കൂടും, എന്താ​യി​രി​ക്കാം പി​ന്നെ അത്? ഒരാ​ളു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരാൾ പാർ​പ്പു​സ്ഥ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്; ചി​ല​രു​ള്ള​തായ ഒരു വി​ജ​ന​പ്ര​ദേ​ശം; നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു പു​റം​ന​ട​ക്കാ​വു്; പാ​രി​സ്സി​ലെ ഒരു തെ​രു​വു്; രാ​ത്രി​യിൽ കാ​ട്ടു​പു​റ​ത്തെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഘോരം, പകൽ ഒരു ശ്മ​ശാ​ന​ത്തെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഭയ​ങ്ക​രം.

അതു പണ്ട​ത്തെ മാർഷെ-​ഷെ-വൊ എന്ന പ്ര​ദേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു.

ആ സഞ്ചാ​രി മാർഷെ-​ഷെ-വൊവിന്റെ ഇടി​ഞ്ഞു​പൊ​ളി​ഞ്ഞ നാ​ലു​കോ​ട്ട മതി​ലു​ക​ളും വി​ട്ടു കട​പ്പാൻ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ങ്കിൽ, ഉയർ​ന്ന മതിൽ​ക്കെ​ട്ടു​ക​ളാൽ രക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു പൂ​ന്തോ​പ്പി​നെ വല​ത്തു​പു​റ​ത്തു വി​ട്ടും​വെ​ച്ചു റ്യു ദ്യു പെ​ത്തി ബാൻ​ക്വി​യേർ കട​ന്നു് അപ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോവാൻ തു​നി​യു​ന്ന​പ​ക്ഷം, ഉടനെ കൂ​റ്റൻ നീർ​നാ​യ​ത്തോൽ​ത്തൊ​പ്പി​ക​ളെ​പ്പോ​ലു​ള്ള മര​ത്തോൽ​ച്ച​ക്കു​കൾ നി​ല്ക്കു​ന്ന ഒരു വയൽ പ്ര​ദേ​ശ​മാ​യി; അതു കഴി​ഞ്ഞാൽ മര​ത്ത​ടി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും, മര​ക്കു​റ്റി​ക​ളും, ഈർ​ച്ച​പൊ​ടി​യും നു​റു​ങ്ങു​ക​ളും കു​ന്നു​കൂ​ടി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടും— അതിനു മീതേ ഒരു കൂ​റ്റൻ നായ നി​ന്നു കു​ര​യ്ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും— വഴി മു​ട​ങ്ങിയ ഒരു വേ​ലി​ക്ക​കം; അതു കഴി​ഞ്ഞാൽ പൂ​പ്പൽ​കൊ​ണ്ടു പൊ​തി​ഞ്ഞ​തും വസ​ന്ത​ത്തിൽ പു​ഷ്പ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു മൂ​ടി​യ​തും ദു:ഖസൂ​ച​ക​മാ​യി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ, കറു​ത്ത നി​റ​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യ​തു​മായ ഒരു ചെ​റു​വാ​തി​ലു​ള്ള നീ​ണ്ടു് ഉയരം കു​റ​ഞ്ഞ് ഇടി​ഞ്ഞു​പൊ​ളി​ഞ്ഞ ഒരു മതിൽ; അതി​ന്റെ അപ്പു​റ​ത്തു, തി​ക​ച്ചും വി​ജ​ന​പ്ര​ദേ​ശ​ത്താ​യി, കണ​ക്കു​ശീ​ട്ടു​കൾ തപാ​ലി​ല​യ​യ്ക്ക​രു​തു് എന്നു് വലിയ അക്ഷ​ര​ത്തിൽ കൊ​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു വല്ലാ​ത്ത ഇടി​ഞ്ഞു​പൊ​ളി​ഞ്ഞ ഭവനം— ഇപ്പോൾ ആ ഉശിരൻ സഞ്ചാ​രി റ്യൂ ദേ വീൻ സാ​ങ്ങ്മോർ​സേൽ എന്ന പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു് ആരും അറി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത മൂ​ല​യിൽ എത്തി​യി​രി​ക്കും. അവിടെ, ഒരു വ്യ​വ​സാ​യ​ശാ​ല​യ്ക്ക​ടു​ത്തു രണ്ടു തോ​ട്ട​മ​തി​ലു​ക​ളു​ടെ ഇട​യ്ക്കാ​യി, അക്കാ​ല​ത്തു്, ഒരു ചെ​റു​ഭ​വ​നം കാണാം; ഒറ്റ​നോ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരു ചെ​റ്റ​പ്പു​ര​പോ​ലെ അത്ര​യും ചെ​റു​താ​യി തോ​ന്നു​ന്ന ആ സ്ഥലം വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഒരു വലിയ പള്ളി​യോ​ളം വലി​പ്പ​മു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​വും നെ​റ്റി​പ്പു​റ​വും മാ​ത്ര​മേ വഴി​വ​ക്ക​ത്തേ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ; അതിൽ​നി​ന്നാ​ണു് അതി​ന്റെ വലു​പ്പ​ക്കു​റ​വു്. ഏക​ദേ​ശം വീടു മു​ഴു​വ​നും മറ​വി​ലാ​യി​രു​ന്നു. വാ​തി​ലും ജനാ​ല​യും മാ​ത്ര​മേ കണ്ടി​രു​ന്നു​ള്ളൂ.

ഈ ചെ​റ്റ​പ്പുര ഒരു നിലയേ ഉള്ളൂ.

ഒന്നാ​മ​താ​യി ഒരു പരീ​ക്ഷ​ക​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ​യെ ആകർ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തു, കല്ലു​കൊ​ണ്ടു പടു​പ​ണി​യാ​യി പടു​ത്തു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തി​നു​പ​ക​രം ഭം​ഗി​യിൽ​ച്ചെ​ത്തി കൊ​ത്തു​പ​ണി​യോ​ടു​കൂ​ടി നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ടി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ജന​വാ​തിൽ ഒരു പ്ര​ഭു​മ​ന്ദി​ര​ത്തി​ന്റെ അത്താ​ഴ​പ്പ​ണി​ത​ന്നെ​യാ​യേ​നേ എന്നി​രി​ക്കെ, വാതിൽ ഒരു ചെ​റ്റ​പ്പു​ര​യു​ടേ​തിൽ നി​ന്നു് ഒട്ടും വലു​പ്പ​മേ​റി​യ​ത​ല്ല എന്നു​ള്ള​താ​ണു്.

വാതിൽ എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു, ചെ​ത്തിയ പടി​ക്കു​ള്ള വെറും മര​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന തു​ലാ​ത്ത​ണ്ടു​ക​ളാൽ ഘടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു​കൂ​ട്ടം ചിതലു പി​ടി​ച്ച പല​ക​ക​ള​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ല. അതു തു​റ​ക്കു​ന്ന​തു, മണ്ണു കെ​ട്ടി​യ​തും ചു​ണ്ണാ​മ്പു​ള്ള​തും പൊടി പറ​ക്കു​ന്ന​തും ഉയ​രം​കൂ​ടി​യ​തു​മായ കോ​ണി​പ്പ​ടി​യി​ലേ​ക്കാ​ണു്; കു​ത്ത​നെ​യു​ള്ള ഒരേ​ണി​പോ​ലു​ള്ള​തും തെ​രു​വിൽ​നി​ന്നു നോ​ക്കി​യാൽ കാ​ണാ​വു​ന്ന​തു​മായ ആ സാധനം മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കയ​റി​പ്പോ​യി രണ്ടു ചു​മ​രു​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലു​ള്ള അന്ധ​കാ​ര​ത്തിൽ ചെ​ന്നു് അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കു​ന്നു. ഈ വാതിൽ ചെ​ന്ന​ടി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്ന ആ ആകൃ​തി​ര​ഹി​ത​മായ പഴു​തി​നു മു​ക​ളിൽ വിതി കു​റ​ഞ്ഞ ഒരു മര​പ്പ​ടി മൂ​ടി​നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്; അതി​ന്റെ മധ്യ​ത്തിൽ ത്രി​കോ​ണാ​കൃ​തി​യി​ലു​ള്ള ഒരു ദ്വാ​രം കാണാം; വാതിൽ അട​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അതു് ഒരു ചെ​റു​വാ​തി​ലാ​യും കാ​റ്റിൻ​പ​ഴു​താ​യും ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ന്നു. വാ​തി​ലി​നു​ള്ളിൽ മഷി​യിൽ മു​ക്കി​യെ​ടു​ത്ത ചാ​യ​ത്തേ​പ്പു​കൊ​ണ്ടു് 52 എന്ന രണ്ട​ക്കം വര​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്; മുൻ​പ​റ​ഞ്ഞ മര​പ്പ​ടി​ക്കു മു​ക​ളി​ലാ​യി ആ കൈ തന്നെ 50 എന്നും കു​റി​ച്ചി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു് ആളു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു സം​ശ​യി​പ്പി​ച്ചു; എവി​ടെ​യാ​ണു് നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു? വാ​തി​ലി​നു മുൻ​പിൽ​നി​ന്നു പറ​യു​ന്നു, ‘നമ്പർ 50’; വാ​തി​ലി​ന്റെ ഉള്ളിൽ​നി​ന്നു​ള്ള മറു​പ​ടി​യോ, ‘നമ്പർ 52.’ ത്രി​കോ​ണാ​കൃ​തി​യി​ലു​ള്ള പഴു​തിൽ​നി​ന്നു ചി​ത്ര​പ​ട​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ പൊ​ടി​നി​റ​ത്തിൽ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന അക്ക​ങ്ങൾ എന്തെ​ല്ലാ​മെ​ന്നു് ആർ​ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.

ജന​വാ​തിൽ വലി​പ്പ​മു​ള്ള​തും, പാ​ക​ത്തിൽ ഉയർ​ത്തി​വെ​ച്ച​തും, ‘വെ​നീ​ഷ്യൻ’ മറ​ക​ളാൽ അല​ങ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തും, വലു​താ​യി ചതു​ര​ത്തി​ലു​ള്ള കണ്ണാ​ടി​ച്ചി​ല്ലു​ക​ളു​ള്ള ചട്ട​ക്കൂ​ടോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തു​മാ​യി​രു​ന്നു; ഒന്നു​മാ​ത്രം— ആ വലിയ ചി​ല്ലു​കൾ​ക്കു പലേ​ട​ത്തും മു​റി​വു​കൾ തട്ടി​യി​രു​ന്നു; ആ പരി​ക്കു​ക​ളെ​ല്ലാം ബു​ദ്ധി​പൂർ​വം വെ​ച്ചു പറ്റി​ച്ച കട​ല​സ്സു​ക​ഷ്ണ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു മൂ​ടി​യും വെ​ളി​പ്പെ​ട്ടു​മി​രു​ന്നു. പല​ക​ക്ക​ഷ്ണ​ങ്ങൾ സ്ഥാ​ന​ത്തു​നി​ന്നു തെ​റ്റി​യും ചായം പോ​യു​മു​ള്ള അഴി​വാ​തി​ലു​കൾ അക​ത്തു​ള്ള​വ​രെ മറ​യ്ക്കു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം വഴി​പോ​ക്ക​രെ പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്തി​രു​ന്ന​തു്. വി​ല​ങ്ങ​നെ​യു​ള്ള അഴി അവി​ട​വി​ടെ പോ​യി​രു​ന്നേ​ട​ത്തു പല​ക​ക്ക​ട​ലാ​സ്സു​കൾ​വെ​ച്ച് ആണി തറ​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്; അതു​കൊ​ണ്ടു് ആദ്യ​ത്തിൽ ‘വെ​നീ​ഷ്യൻ’ മറ​യാ​യി തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു് ഒടു​വിൽ ജാ​ല​ക​ക്ക​ത​കാ​യി അവ​സാ​നി​ച്ചു. ഒരു വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട മട്ടോ​ടു​കൂ​ടിയ ഈ വാ​തി​ലും​കൂ​ടി ഒരേ വീ​ട്ടിൽ കാ​ണ​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ, ഒരാൾ എപ്പോ​ഴും ഇര​പ്പാ​ളി​യാ​യും മറ്റെ ആൾ ഒരു കാ​ല​ത്തു് ഒരു മാ​ന്യ​നാ​യും, ഒരേ തരം കീ​റ​വേ​ഷ​ത്തി​ലാ​ണെ​ങ്കി​ലും പര​സ്പ​ര​വി​രു​ദ്ധ​മായ രണ്ടു ഭാ​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വരി​തൊ​ട്ടു നട​ക്കു​ന്ന രണ്ടു് അപൂർ​ണ​ന്മാ​രായ യാ​ച​ക​ന്മാ​രെ​യാ​ണു് ആർ​ക്കും ഓർമ വരിക.

കോ​ണി​പ്പ​ടി​യി​ലൂ​ടെ കയ​റി​ച്ചെ​ന്നാൽ, ഒരു വീ​ടാ​യി മാറിയ ഒരു ചെ​റ്റ​ക്കു​ടി​ലി​ന്റെ ഛാ​യ​യു​ള്ള​തും വി​സ്താ​ര​മേ​റി​യ​തു​മായ ഒരെ​ടു​പ്പിൽ എത്തി​ച്ചേ​രു​ന്നു. ഈ എടു​പ്പി​ന്റെ കു​ടർ​നാ​ള​മാ​യി ഒരു നീണ്ട ഇട​നാ​ഴി​യു​ണ്ടു്; അതി​ന്റെ ഇട​ത്തും വല​ത്തും കേവലം ഗതി​കെ​ട്ടാൽ മാ​ത്രം താ​മ​സി​ക്കാ​വു​ന്ന​വ​യും പലേ വലി​പ്പ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​യു​മായ മു​റി​ക​ളാ​ണു്; അവയെ ഗുഹകൾ എന്ന​തി​ല​ധി​കം ലാ​യ​ക്ക​ള്ളി​കൾ എന്നു പറ​യു​ന്ന​താ​ണു് ഭംഗി. ഈ മണി​യ​റ​ക​ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള വെ​ളി​ച്ചം അയൽ​പ​ക്ക​ത്തു​ള്ള തരിശു ഭൂ​മി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു കി​ട്ടു​ന്നു.

ഈ സ്ഥ​ല​മെ​ല്ലാം ഇരു​ട്ട​ട​ഞ്ഞ​തും മു​ഷി​ച്ചിൽ തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന​തും ക്ഷീ​ണം തട്ടി​യ​തും ദുഃ​ഖ​മ​യ​വും ശ്മ​ശാ​നോ​ചി​ത​വു​മാ​യി​രു​ന്നു; ഓരോ മു​റി​യു​ടേ​യും ഉള്ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള പഴു​തു​കൾ, മേ​ല്പു​ര​യി​ലോ വാ​തി​ലി​ലോ എവി​ടെ​യാ​ണോ അവി​ട​ത്തി​നൊ​ത്തു, തണു​ത്ത വെ​യി​ലിൻ​നാ​ള​ങ്ങ​ളോ മഞ്ഞിൻ​ക​ട്ട​പോ​ലു​ള്ള കാ​റ്റു​ക​ളോ അതി​ന്ന​ക​ത്തു പെ​രു​മാ​റി​യി​രു​ന്നു. ഇത്ത​രം കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ന്നു​ള്ള ശ്ര​ദ്ധാർ​ഹ​വും കൗ​തു​ക​ക​ര​വു​മായ ഒരു വി​ശേ​ഷം, എട്ടു​കാ​ലി​ക​ളു​ടെ അസാ​മാ​ന്യ​വ​ലു​പ്പ​മാ​ണു്.

പു​റ​ത്തേ​ക്കു​ള്ള വാ​തി​ലി​ന്റെ ഇട​തു​വ​ശ​ത്തു, നി​ല​ത്തു​നി​ന്നു് ഏക​ദേ​ശം ഒരാൾ​ക്കു​യ​ര​ത്തിൽ, പി​ന്നീ​ടു ചുമർ വെ​ച്ചു മു​ട്ടി​ച്ച ഒരു ചെ​റു​ജ​നാ​ല​ച​തു​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു ഭി​ത്തി​മാ​ട​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു; അതു നി​റ​ച്ചും, അതിലേ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന കു​ട്ടി​കൾ പെ​റു​ക്കി​യി​ട്ട കല്ലിൻ​ക​ഷ്ണ​മാ​ണു്.

ഈ ഭവ​ന​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം ഇയ്യി​ടെ വെ​ച്ചു തകർ​ത്തു​ക​ള​ഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ ബാ​ക്കി നി​ല്പു​ള്ള​വ​യിൽ​നി​ന്നു് അതി​ന്റെ പണ്ട​ത്തെ സ്ഥി​തി ഒരാൾ​ക്കൂ​ഹി​ക്കാം. എല്ലാം​കൂ​ടി അതിന് ഒരു നൂറു കൊ​ല്ല​ത്തി​ല​ധി​കം പ്രാ​യ​മാ​യി​ട്ടി​ല്ല. നൂറു വയ​സ്സു് ഒരു പള്ളി​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ യൗ​വ​ന​വും, ഒരു വീ​ട്ടി​ന്നാ​യാൽ വാർ​ദ്ധ​ക്യ​വു​മാ​ണു്. മനു​ഷ്യ​ന്റെ പാർ​പ്പി​ടം അവ​ന്റെ ക്ഷ​ണി​ക​ത്വ​ത്തി​ലും, ഈശ്വ​ര​ന്റെ വാ​സ​സ്ഥ​ലം അവി​ട​ത്തെ ശാ​ശ്വ​ത​ത്വ​ത്തി​ലും പങ്കു​കൊ​ള്ളു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നു തോ​ന്നും.

തപ്പാൽ​ശ്ശി​പാ​യി ആ വീടു് 50-52-ആം നമ്പർ എന്നാ​ണു് വി​ളി​ക്കാ​റു്; അയൽ​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ക​ട്ടെ, ഗോർ​ബോ​വീ​ടു് എന്ന പേരിൽ അത​റി​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

ഈ പേർ എങ്ങ​നെ വന്നു​കൂ​ടി എന്നു ഞങ്ങൾ വി​വ​രി​ക്ക​ട്ടെ.

ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളാ​കു​ന്ന പച്ച​മ​രു​ന്നു​കൾ പറി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാൻ ഏർ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രും അതാതു തി​യ്യ​തി​ക​ളെ ഓർ​മ​യിൽ മൊ​ട്ടു​സൂ​ചി​കൊ​ണ്ടു തറ​ച്ചു​വെ​ക്കു​ന്ന​വ​രു​മായ ചി​ല്ല​റ​ക്കാ​ര്യ​പ്പി​രി​വു​കാർ​ക്കെ​ല്ലാം, കഴി​ഞ്ഞ നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ, ഏതാ​ന്റു 1770-ൽ പാ​രി​സ്സു് പട്ട​ണ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒരാൾ​ക്കു കോർബോ (=ബലി​ക്കാ​ക്ക) എന്നും മറ്റെ​യാൾ​ക്ക് റേനാർ (=കു​റു​ക്കൻ) എന്നും പേ​രു​ള്ള രണ്ടു വക്കീൽ​മാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്ന​റി​യാം. ഈ രണ്ടു പേ​രു​ക​ളും ലാ​ഫോ​ന്താ​ങ്ങ് മുൻ​കൂ​ട്ടി ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്! വക്കീൽ​മാർ​ക്ക് അതൊരു നല്ല തഞ്ച​മാ​യി; അവർ അതു വെ​റു​തെ വി​ട്ടി​ല്ല. കോ​ട​തി​യി​ലെ ഇരി​പ്പി​ട​ങ്ങ​ളിൽ ക്ഷ​ണ​കാ​ലം​കൊ​ണ്ടു് ഒരു ഖണ്ഡ​ക​വിത നട​പ്പാ​യി; വൃ​ത്ത​ത്തി​നു് അല്പം മു​ട​ന്തു​ള്ള ആ പദ്യ​ശ​ക​ല​ത്തി​ന്റെ സാരം ഇതാ​ണു്:

‘ഒരു വി​ധി​സാ​ര​ത്തി​ന്മേൽ പക്ഷി​യി​രി​പ്പി​രി​ക്കു​ന്ന കോർ ബോ​വ​ക്കീൽ തന്റെ കൊ​ക്കിൽ മര​ണ​ശി​ക്ഷ നട​ത്തൽ​ക്ക​ല്പന പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു; അതി​ന്റെ നാ​റ്റം​കൊ​ണ്ടു് അടു​ത്തു​കൂ​ടിയ റേ​നാർ​വ​ക്കീൽ ഏതാ​ണ്ടു് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു.’ മറ്റും മറ്റും.

ഈ പരി​ഹാ​സം​കൊ​ണ്ടു ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി, അതോ​ടു​കൂ​ടി പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​കൊ​ണ്ടു തങ്ങ​ളു​ടെ തല​പി​ടു​ത്ത​ത്തി​നു തക​റാ​റു വരു​ന്നു എന്നു കണ്ടു്, ആ രണ്ടു മര്യാ​ദ​ക്കാ​രായ വക്കീൽ​മാർ തങ്ങ​ളു​ടെ പേരു മാ​റ്റു​വാൻ നി​ശ്ച​യി​ച്ച്, രാ​ജാ​വി​നു ഹർജി കൊ​ടു​ത്തു.

നൺ​സി​യോ​മെ​ത്രാ​നും കാർ​ദി​നാൽ ദു് ലേ രോഷ് അയ്മോ​ങ്ങും കൂടി; ഭക്തി പൂർവം മു​ട്ടു​ക​ത്തി​യി​രു​ന്നു, പതി​ന​ഞ്ചാ​മൻ ലൂ​യി​യു​ടെ തി​രു​മു​മ്പാ​കെ വേ​ച്ചു തന്നെ, അപ്പോൾ ഉണർ​ന്നെ​ണീ​റ്റ മദാം ദ്യു ബാ​റി​യു​ടെ [1] നഗ്ന​ങ്ങ​ളായ കാ​ല​ടി​ക​ളിൽ പാ​പ്പാ​സ്സി​ടു​വി​ക്കാൻ പണി​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന അതേ സമ​യ​ത്താ​ണു് ഇവ​രു​ടെ ഹർജി രാ​ജ​സ​ന്നി​ധി​യി​ലെ​ത്തി​യ​തു്. ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന മഹാ​രാ​ജാ​വു വീ​ണ്ടും ചി​രി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് ആ രണ്ടു മെ​ത്രാ​ന്മാ​രു​ടേ​യും മേൽ​നി​ന്നു ഈ രണ്ടു വക്കീൽ​മാ​രു​ടേ​യും മേ​ലേ​ക്ക് ശ്ര​ദ്ധ തി​രി​ച്ചു. നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ ആ രണ്ടു കാ​ലു​കൾ​ക്ക് അവ​രു​ടെ പണ്ട​ത്തെ പേ​രു​കൾ​ത​ന്നെ, അല്ലെ​ങ്കിൽ ഏതാ​ണ്ടു് അമ്മാ​തി​രി​യു​ള്ളവ, കല്പി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഉത്ത​ര​വു​പ്ര​കാ​രം കോർ​ബോ​വി​നു് ആദ്യ​ത്തെ അക്ഷ​രം ഒന്ന​ടി​ച്ചു പര​ത്തി ഗോർബോ എന്നാ​ക്കാ​നു​ള്ള അധി​കാ​രം കി​ട്ടി. റോ​നാ​റി​നു് അത്ര​ത​ന്നെ ഭാ​ഗ്യം കി​ട്ടി​യി​ല്ല. റ എന്ന​തി​ന്നോ​ടു് പ എന്നു കൂ​ട്ടി പ്രേ​നാർ എന്നാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കാ​നേ സാ​ധി​ച്ചു​ള്ളു; അതു​കൊ​ണ്ടു് ആദ്യ​ത്തെ പേരും പി​ന്ന​ത്തെ പേരും ഏതാ​ണ്ടു് ഒരു​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നു.

ഈ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​ള്ള ഐതി​ഹ്യ​പ്ര​കാ​രം ഈ ഗോർബോ ആയി​രു​ന്നു ഹോ​പ്പി​ത്താൽ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​ള്ള 5052-ആം നമ്പർ ഭവ​ന​ത്തി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥൻ. ആ സ്മാ​രക ചി​ഹ്ന​മായ ജനാ​ല​യു​ടെ സ്ര​ഷ്ടാ​വും അദ്ദേ​ഹം​ത​ന്നെ​യാ​നു്.

ഇങ്ങ​നെ ആ എടു​പ്പി​നു ഗോർ​ബോ​വീ​ടു് എന്നു പേർ വീണു.

ഈ വീ​ട്ടി​ന്റെ എതിർ​വ​ശ​ത്തു നട​ക്കാ​വി​ലെ മര​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​നി​ട​യിൽ മു​ക്കാ​ലും ചത്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞ ഒരു വലിയ ഇരി​മ്പ​ക​വൃ​ക്ഷ​മു​ണ്ടു്. ഏതാ​ണ്ടു് അതി​നോ​ടെ​തി​രാ​യി​ട്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്, വീ​ടു​ക​ളി​ല്ലാ​ത്ത​തും കൽ​വി​രി​പ്പി​ല്ലാ​ത്ത​തും കാ​ല​ത്തെ അനു​സ​രി​ച്ചു പച്ച​ച്ചോ മങ്ങി​യോ നി​ല്ക്കു​ന്ന അനാ​രോ​ഗ്യ​ക​ര​ങ്ങ​ളായ മര​ങ്ങൾ നട്ടു​പി​ടി​പ്പി​ച്ച​തു​മായ റൂ​ഡി​ലാ​ബാ​റി​യാർ ദേ ഗോ​ബ​ലി​ങ്ങ് എന്ന തെ​രു​വു്; അതു പാ​രി​സ്സി​ന്റെ പു​റം​മ​തി​ലി​ന്മേൽ ചെ​ന്നു​മു​ട്ടു​ന്നു. അടു​ത്തു​ള്ള വ്യ​വ​സാ​യ​ശാ​ല​യി​ലെ മേൽ​പ്പു​ര​ക്കൂ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് അന്ന​ഭേ​ദി​യു​ടെ ഒരു ഗന്ധം ഊത്തു​ക​ളാ​യി പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു.

അതിർ​ക്കി​ട​ങ്ങ് അടു​ത്താ​ണു്. 1823-ൽ കോ​ട്ട​മ​തിൽ ഇല്ലാ​താ​യി​ട്ടി​ല്ല.

ഈ കി​ട​ങ്ങു​ത​ന്നെ ദുഃ​ഖ​മ​യ​ങ്ങ​ളായ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളെ മന​സ്സിൽ ഇള​ക്കി​വി​ടും. അതി​ലെ​യാ​ണു് ബി​സെ​ത്രി​ലേ​ക്കു​ള്ള വഴി. ചക്ര​വർ​ത്തി​ഭ​ര​ണ​കാ​ല​ത്തും രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​ക്കാ​ല​ത്തും മര​ണ​ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട പു​ള്ളി​കൾ വി​ധി​ന​ട​ത്തൽ​ദി​വ​സം പാ​രി​സ്സി​ലേ​ക്ക് തി​രി​ച്ചു ചെ​ല്ലാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു് ആ വഴി​ക്കാ​ണു്. അവിടെ വെ​ച്ചാ​ണു് 1829-ൽ ‘ഫോ​ന്താൻ ബ്ലോ​കി​ട​ങ്ങി​ലെ കൊ​ല​പാ​ത​കം’ എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ട്ട ആ അതി​ഗൂ​ഢ​മായ കൊ​ല​പാ​ത​കം നട​ന്ന​തു്; അതു പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ച​വർ ഇതു​വ​രെ രാ​ജ​നീ​തി​യാൽ കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല; ഒരി​ക്ക​ലും വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്താൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ വിഷമത; ഒരി​ക്ക​ലും മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​മായ കട​ങ്കഥ. കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി മുൻ​പോ​ട്ടു നട​ന്നാൽ നി​ങ്ങൾ റ്യു ക്രൂൽ​ബാർ​ബ് എന്ന അപ​ക​ട​സ്ഥ​ല​ത്താ​യി; ഇവിടെ വെ​ച്ചാ​ണു്, വി​ചി​ത്ര​നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളി​ലെ​പ്പോ​ലെ, ആകാ​ശ​ത്തു് ഇടി​മു​ഴ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഐവ്രി​യി​ലെ ഒരി​ട​യ​പ്പെൺ​കു​ട്ടി​യെ യുൾ​ബാ​ഷ് കു​ത്തി​ക്കൊ​ന്ന​തു്. കു​റ​ച്ച​ടി​കൂ​ടി നട​ക്കുക, നി​ങ്ങൾ ബാ​റി​യെർ​സാ​ങ്ങ്ഴാ​ക്ക്വി​യി​ലെ ആ അല​ക്ഷ്മി പി​ടി​ച്ച​തും തല​പ്പു മു​റി​ഞ്ഞ​തു​മായ ഇരി​മ്പ​ക​മ​ര​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ലാ​യി— അതേ. തൂ​ക്കു​മ​ര​ത്തെ കാ​ണാ​താ​ക്കു​വാ​നു​ള്ള പരോ​പ​കാ​രി​യു​ടെ യു​ക്തി: മര​ണ​ശി​ക്ഷ​യെ വൈ​ഭ​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വേ​ണ്ടെ​ന്നു വെ​ക്കു​വാ​നും അധി​കാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നി​ല​നിർ​ത്തി​പ്പോ​രാ​നും ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ടാ​തെ അതിനു മുൻ​പിൽ ചൂ​ളി​പ്പോ​കു​ന്ന ആ കച്ച​വ​ട​ക്കാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടും പ്ര​മാ​ണി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും നി​റ​ഞ്ഞ ഒരു ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ നി​കൃ​ഷ്ട​വും അവ​മാ​ന​ക​ര​വു​മായ വ്യ​സ​നാ​ല​യം.

മുൻ​പേ​ത​ന്നെ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​തും എപ്പോ​ഴും ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​ട്ടൂ​ള്ള​തു​മായ ഈ ഒരു സ്ഥലം ഒഴി​ച്ചാൽ. മു​പ്പ​ത്തേ​ഴു കൊ​ല്ല​ത്തി​നു​മുൻ​പു്, ആ ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ പു​റം​ന​ട​ക്കാ​വിൽ​വെ​ച്ച് ഏറ്റ​വും ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ പ്ര​ദേ​ശം, 50-52-ആം നമ്പർ കെ​ട്ടി​ടം നി​ല്ക്കു​ന്ന​തും ഇന്നു​കൂ​ടി ഒട്ടും രസം തോ​ന്നി​ക്കാ​ത്ത​തു​മായ ആ ഒന്നാ​ണു്.

ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു ശേഷം മാ​ത്ര​മേ അവിടെ പ്ര​മാ​ണി​വീ​ടു​കൾ പൊ​ന്തി​വ​രാൻ തു​ട​ങ്ങി​യു​ള്ളു. ആ പ്ര​ദേ​ശം അസു​ഖ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ആളു​ക​ളെ അല​ട്ടു​ന്ന ഈവക വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു പുറമേ, അവിടെ എത്തു​ന്ന മനു​ഷ്യ​ന്നു സാൽ​പെ​ത്രി​യേർ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​നും അതി​ന്റെ മണി​ഗോ​പു​രാ​ഗ്രം അവിടെ നി​ന്നാൽ അല്പ​മൊ​ന്നു കാണാം— ബി​സെ​ത്ര് പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​നും— അതി​ന്റെ പു​റം​ഞെ​റി​കൾ അയാൾ തൊ​ടു​ക​ത​ന്നെ ചെ​യ്യു​ന്നു— മധ്യ​ത്തി​ലാ​ണു്, താൻ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു​ള്ള ബോ​ധ​വും വരു​ന്നു— എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ ഭ്രാ​ന്തി​നും പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ ഭ്രാ​ന്തി​നും മധ്യ​ത്തിൽ എന്നർ​ഥം. നോ​ട്ട​ത്തി​നു ചെ​ല്ലാ​വു​ന്ന ദൂ​ര​ത്തി​നു​ള്ളിൽ, കോ​ട്ട​മ​തി​ലും പട്ടാ​ള​പ്പാ​ള​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യോ സന്ന്യാ​സി മഠ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യോ മട്ടി​ലു​ള്ള ചില വ്യ​വ​സാ​യ​ശാ​ല​ക​ളു​ടെ മുൻ​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളും മാ​ത്ര​മേ ഉള്ളു; എല്ലാ​യി​ട​ത്തും ചെ​റ്റ​പ്പു​ര​ക​ളും. മെ​ഴു​കു​ശീ​ല​പോ​ലെ കറു​ത്ത പഴയ മോ​ശ​ച്ചു​മ​രു​ക​ളും ശവ​മ​റ​പോ​ലെ​യു​ള്ള പുതിയ വെ​ള്ള​ച്ചു​മ​രു​ക​ളും നി​ല്ക്കു​ന്നു; എല്ലാ​യി​ട​ത്തും വരി​യൊ​ത്ത മര​ങ്ങ​ളും, ഒരു വരി​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കിയ എടു​പ്പു​ക​ളും പരന്ന ചു​മ​രു​ക​ളും നീ​ണ്ടു ഭം​ഗി​യി​ല്ലാ​ത്ത അണി​നി​ര​പ്പു​ക​ളും സമ​കോ​ണു​ക​ളി​ലെ നീ​ര​സ​പ്ര​ദ​മായ ദുഃ​ഖ​മ​യ​ത്വ​വും നി​ല​ത്തു യതൊരു നി​ര​പ്പു​കേ​ടു​മി​ല്ല; പു​ര​പ്പ​ണി​യിൽ യാ​തൊ​രു മനോ​ധർ​മ​വു​മി​ല്ല. ഒരു ഞെ​റി​യി​ല്ല. എല്ലാം​കൂ​ടി ഒരു രസ​മി​ല്ലാ​യ്ക​യും ഒരു സാ​ധാ​ര​ണ​ത്വ​വും ഒരു പൈ​ശാ​ചി​ക​ത്വ​വു​മു​ണ്ടു്. രൂ​പ​തു​ല്യ​ത​പോ​ലെ മന​സ്സി​നെ സ്വാ​സ്ഥ്യം കെ​ടു​ത്തു​ന്ന മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, രൂ​പ​തു​ല്യത ഒരു​ന്മേ​ഷ​മി​ല്ലാ​യ്മ​യാ​ണു്; ഉന്മേ​ഷ​മി​ല്ലാ​യ്മ​യാ​ണു് മനോ​വ്യ​സ​ന​ത്തി​ന്റെ അടി​ക്ക​ല്ലു്. നി​രാ​ശത കോ​ട്ടു​വാ​യ​യി​ടു​ന്നു. കി​ട​ന്നു സങ്ക​ട​മ​നു​ഭ​വി​ക്കാ​നു​ള്ള ഒരു നര​ക​ത്തെ​ക്കാൾ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ മറ്റൊ​ന്നു​ണ്ടു്; അതാ​ണു് വല്ലാ​തെ മടു​പ്പ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന നരകം. അങ്ങ​നെ​യൊ​രു നരകം വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ലു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ 50-52-ആം നമ്പർ ഭവനം നി​ല്ക്കു​ന്ന പ്ര​ദേ​ശം അതി​ലേ​ക്കു​ള്ള പ്ര​വേ​ശ​ദ്വാ​ര​മാ​യേ​നേ.

ഏതാ​യാ​ലും, രാ​ത്രി​യാ​വു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി, പകൽ​വെ​ളി​ച്ചം മറ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ, വി​ശേ​ഷി​ച്ചും മഴ​ക്കാ​ല​ത്തു, സന്ധ്യ​മാ​രു​തൻ ഇരി​മ്പ​ക​മ​ര​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു തവി​ട്ടു​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒടു​വി​ല​ത്തെ ഇല​ക്കൂ​ട്ട​ത്തെ തല്ലി​ക്കൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന സമ​യ​ത്തു് അന്ധ​കാ​രം നി​ബി​ഡ​വും നക്ഷ​ത്ര​ര​ഹി​ത​വു​മാ​യി​ത്തീ​രു​മ്പോൾ, അല്ലെ​ങ്കിൽ ചന്ദ്ര​നും മേ​ഘ​പ​ര​മ്പ​ര​യിൽ വി​ട​വു​ക​ളു​ണ്ടാ​ക്കി നി​ഴ​ലു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ അന്തർ​ദ്ധാ​നം ചെ​യ്യു​മ്പോൾ, ഈ പു​റം​ന​ട​ക്കാ​വു് പെ​ട്ട​ന്നു ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. കറു​ത്ത അതിർ​പ്പാ​ടു​കൾ അക​ത്തേ​ക്കു ചു​ളു​ങ്ങി​പ്പോ​ക​യും, അപാ​ര​ത​യു​ടെ നു​റു​ങ്ങു​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ, നി​ഴ​ലു​കൾ പൂ​ഴ്‌​ന്നു​ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. തൂ​ക്കു​മ​ര​ത്തോ​ടു സം​ബ​ന്ധി​ച്ച് ആ പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ നട​പ്പു​ള്ള സം​ഖ്യാ​തീ​ത​മായ ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങ​ളെ ഓർ​മി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ വഴി​പോ​ക്ക​ന്നു നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​താ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. അസം​ഖ്യം മഹാ​പാ​ത​ക​ങ്ങൾ നട​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഈ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​ലെ ഏകാ​ന്ത​ത​യിൽ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ എന്തോ ഒന്നു​ണ്ടു്. ആ അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​നി​ട​യിൽ വല്ല കെ​ണി​ക​ളി​ലും ചെ​ന്നു​ചാ​ടി​യേ​ക്കു​മോ എന്നു ശങ്ക ജനി​ക്കു​ന്നു; ഇരു​ട്ടി​ന്റെ കെ​ട്ടി​മ​റി​ഞ്ഞ ആകൃ​തി​ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം എന്തോ ചതി വി​ചാ​രി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു; ഒരോ മര​ത്തി​ന്റേ​യും ഇട​യ്ക്ക് അല്പ​മൊ​ന്നു തെ​ളി​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്ന ആ നീ​ണ്ട​തും കു​ഴി​വോ​ടു​കു​ടി​യ​തു​മായ ചതു​ര​ഖ​ണ്ഡം ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​പോ​ലി​രി​ക്കു​ന്നു; പകൽ അതു വി​രൂ​പ​മാ​യി​രു​ന്നു; സന്ധ്യ​യ്ക്ക് അതു വ്യ​സ​ന​ക​ര​മ​ത്രേ; രാ​ത്രി​യിൽ അതു് ആപൽ​ക്ക​ര​മാ​ണു്.

വേ​ന​ല്ക്കാ​ല​ത്തു സന്ധ്യ​യ്ക്ക് അവി​ട​വി​ടെ വൃ​ക്ഷ​ച്ചു​വ​ട്ടിൽ മഴ​കൊ​ണ്ടു് ചളി​പി​ടി​ച്ച ബെ​ഞ്ചു​ക​ളി​ന്മേൽ ഏതാ​നും ചില കി​ഴ​വി​കൾ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു കാണാം. നല്ല​വ​രായ ഈ വൃ​ദ്ധ​കൾ​ക്കു യാ​ചി​ക്കൽ ഇഷ്ട​മാ​ണു്.

പ്രാ​യ​ത്തെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ക്ഷീ​ണ​ത്തെ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഈ പ്ര​ദേ​ശം, എന്താ​യാ​ലും, അക്കാ​ല​ത്തു​കൂ​ടി ഒന്നു രൂ​പ​ഭേ​ദ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ ആരം​ഭി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അക്കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ അതു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണേ​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള​വർ കു​റ​ച്ചു വേഗം നട​ന്നേ പറ്റൂ എന്നാ​യി​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ ആക​പ്പാ​ടെ​യു​ള്ള നി​ല​യു​ടെ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു ഭാഗം ഓരോ ദി​വ​സ​വും മറ​ഞ്ഞു​ക​ള​യാ​തെ​യി​ല്ല. കഴി​ഞ്ഞ ഇരു​പ​തു കൊ​ല്ല​മാ​യി ഓർ​ലീൻ​സി​ലെ തീ​വ​ണ്ടി​യാ​പ്പീ​സു് ആ പഴയ ഗ്രാ​മ​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്തു​നി​ന്നു്, ഇന്ന​ത്തെ​പ്പോ​ലെ, അതിനെ ഇട്ടു ഭ്ര​മി​പ്പി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. ഒരു തല​സ്ഥാ​ന​ന​ഗ​ര​ത്തി​ന്റെ അയൽ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു് എവി​ടെ​യെ​ല്ലാ​മാ​ണോ ഒരു തീ​വ​ണ്ടി​യാ​പ്പീ​സു് പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു്, അവി​ടെ​യെ​ല്ലാം അതു് ഒരു നാ​ട്ടു​പു​റ​ത്തി​ന്റെ മര​ണ​ത്തി​നും ഒരു പട്ട​ണ​ത്തി​ന്റെ ജന​ന​ത്തി​നും കാ​ര​ണ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ ഗതാ​ഗ​ത​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള വലിയ സങ്കേ​ത​ങ്ങ​ളായ ഈ സ്ഥ​ല​ങ്ങൾ​ക്കു ചു​റ്റും കൃ​മി​ക​ളാൽ നി​റ​യ​പ്പെ​ട്ട ഭൂമി, ആ ശക്തി​മ​ത്തു​ക്ക​ളായ യന്ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ കെ​ട​കെ​ട​ശ്ശ​ബ്ദം​കൊ​ണ്ടു്, കല്ക്ക​രി സാ​പ്പി​ട്ടു തീ​ക്ക​നൽ ഛർ​ദ്ദി​ക്കു​ന്ന ആ പി​ശാ​ച​സ​ദൃ​ശ​ങ്ങ​ളായ പരി​ഷ്കാ​ര​ക്കു​തി​ര​ക​ളു​ടെ ശ്വാ​സോ​ച്ഛ ്വാ​സ​ത്താൽ, വി​റ​യ്ക്കു​ക​യും വാ​യ്പി​ളർ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു, മനു​ഷ്യ​രു​ടെ പണ്ട​ത്തെ പാർ​പ്പി​ട​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്കാ​ഴ്ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ്, ആ സ്ഥാ​ന​ത്തു പു​തി​യ​വ​യ്ക്കു പൊ​ന്തി​വ​രാൻ ഇടം​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു​വോ എന്നു തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു.

ഓർ​ലീ​സു് തീ​വ​ണ്ടി സാൽ​പെ​ത്രി​യേർ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ ആക്ര​മി​ച്ചെ​ടു​ത്ത​തു മു​ത​ല്ക്കു, സെ​യി​ന്റു് സാ​ങ്ങ്വി​ക്തോർ എന്നും ഴാർ​ദാ​ങ്ങ് ദെ​പ്ലൊ​ന്തു് എന്നു​മു​ള്ള കി​ട​ങ്ങു​ക​ളെ തൊ​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന ആ പണ്ട​ത്തെ ഇടു​ങ്ങിയ തെ​രു​വു​കൾ, ഓരോ ദി​വ​സ​വും മൂ​ന്നും നാലും തവണ ഒരു നി​ശ്ചി​ത​സ​മ​യ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഓരോ വീ​ടു​ക​ളെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​യി ഇട​ത്തോ​ട്ടും വല​ത്തോ​ട്ടും മാ​റ്റി​വെ​ക്കു​ന്ന വണ്ടി​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ പാ​ച്ചിൽ​കൊ​ണ്ടു നി​ന്നു തു​ള്ളു​ക​യാ​യി, അത്യ​ന്തം കണി​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തെ​ങ്കി​ലും പറ​ഞ്ഞാൽ അങ്ങ​നെ​യ​ല്ലാ​താ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന ചി​ല​തു​ണ്ടു്; വലിയ പട്ട​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ആദി​ത്യൻ വീ​ടു​ക​ളു​ടെ ഉമ്മ​റ​ങ്ങൾ​ക്കു ജീ​വ​നും വളർ​ച്ച​യൂ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​റു​ണ്ടെ​ന്നു വാ​സ്ത​വ​മാ​യി പറ​യാ​വു​ന്ന​വി​ധം. വാ​ഹ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇള​വി​ല്ലാ​തെ​ക​ണ്ടു​ള്ള ഗതാ​ഗ​തം തെ​രു​വു​കൾ​ക്കു വലു​പ്പം വെ​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തു ശരി​യാ​ണു്. ഒരു പുതു ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ചി​ഹ്ന​ങ്ങൾ പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. ഈ പഴയ കു​ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ, ഏറ്റ​വും ഇരു​ട്ട​ട​ഞ്ഞ മൂ​ല​ക​ളിൽ, കൽ​വി​രി​പ്പു​കൾ മുഖം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു; ആളുകൾ നട​ന്നു​പോക പതി​വി​ല്ലാ​ത്ത സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ​കൂ​ടി അരു​വ​ഴി​കൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​ക​യും ഇഴ​ഞ്ഞി​ഴ​ഞ്ഞു നീളം വെ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഒരു ദിവസം രാ​വി​ലെ—1845 ജൂ​ലാ​യി​യിൽ ഒരു സ്മ​ര​ണീ​യ​ദി​വ​സം രാ​വി​ലെ— കറു​ത്ത മണ്ണെ​ണ്ണ​പ്പാ​ത്ര​ങ്ങൾ അവിടെ പു​ക​യു​ന്ന​തു കണ്ടു; ആ ദിവസം പരി​ഷ്കാ​രം അവിടെ എത്തി​ച്ചേർ​ന്നു എന്നു പറയാം— അതേ, പാ​രി​സ്സു് നഗരം എന്നു സാ​ങ്ങ്മാർ​സോ​വി​ന്റെ അയൽ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു.