ഈ ഭവ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണു് ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ്, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, ‘സ്വർ​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വീ​ണ​തു്.’

റ്യു പൊ​ലോ​ങ്ങ്സോ​വി​ലെ മൂ​ല​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​ന്ന തോ​ട്ട​മ​തി​ലാ​ണു് അയാൾ കയ​റി​ക്ക​ട​ന്ന​തു്. അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​യ്ക്ക് അയാൾ കേട്ട ദേ​വ​സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ കീർ​ത്ത​നം, കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ പാടിയ പ്രാർ​ത്ഥ​നാ​ഗാ​ന​മാ​ണു്; മങ്ങ​ലി​ന്നു​ള്ളി​ലൂ​ടെ അയാൾ ഒരു നോ​ക്കു കണ്ട ശാല ചെ​റു​പ​ള്ളി​യാ​ണു്. നി​ല​ത്തു കമി​ഴ്‌​ന്നു​കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​താ​യി​ക്ക​ണ്ട പ്രേ​ത​സ്വ​രൂ​പം പാ​പ​പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം ചെ​യ്യു​ന്ന കന്യ​ക​യാ​ണു്; അയാളെ അസാ​മാ​ന്യ​മാ​യി അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ആ ഒരു നാദം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ച മണി ഫാദർ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ കാൽ​മു​ട്ടി​ന്മേൽ കെ​ട്ടി​യി​ട്ട തോ​ട്ട​ക്കാ​രൻ​മ​ണി​യാ​ണു്.

കൊ​സെ​ത്തി​നെ കി​ട​ത്തി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം, നമ്മൾ കണ്ട​തു​പൊ​ലെ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങും ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങും​കൂ​ടി, തെ​ളി​ഞ്ഞു പടപടെ കത്തി​യെ​രി​യു​ന്ന തി​യ്യി​ന​ടു​ത്തി​രു​ന്നു് ഒരു ഗ്ലാ​സ്സു് വീ​ഞ്ഞും ഒരു കഷ്ണം പാൽ​ക്ക​ട്ടി​യും കൊ​ണ്ടു് അത്താ​ഴം കഴി​ച്ചു; എന്നി​ട്ടു്, ആ കു​ടി​ലിൽ ആകെ​യു​ള്ള കി​ട​ക്ക കൊ​സെ​ത്തു് ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു രണ്ടു​പേ​രും ഓരോ വയ്ക്കോൽ​ക്കെ​ട്ടി​ന്മേൽ​ച്ചെ​ന്നു വീണു.

കണ്ണ​ട​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻപേ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു: ‘ഇനി​മേൽ എനി​ക്കി​വി​ടെ​ത്ത​ന്നെ താ​മ​സ​മാ​ക്ക​ണം.’ ഈ അഭി​പ്രാ​യം അന്ന​ത്തെ രാ​ത്രി മു​ഴു​വ​നും ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ തല​യി​ലൂ​ടെ നട​സ്സ​വാ​രി ചെ​യ്തു. വാ​സ്ത​വം പറ​ഞ്ഞാൽ, രണ്ടു​പേ​രും ഉറ​ങ്ങി​യി​ല്ല.

തന്നെ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു​പോ​യെ​ന്നും, ഴാവേർ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും ബോ​ധ്യ​പ്പെ​ട്ട​തു​കൊ​ണ്ടു്, ഇനി താനും കൊ​സെ​ത്തും​കൂ​ടി പാ​രി​സ്സി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നാൽ അപ​ക​ട​മാ​ണെ​ന്നു ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി. അങ്ങ​നെ, ഈ അടി​ച്ചു കയറിയ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു് അയാളെ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു തള്ളി. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു മേലാൽ ഒരു വി​ചാ​രം മാത്രമായി-​അവിടെ കൂടണം. അപ്പോൾ അയാ​ലു​ടെ നി​ല​യി​ലു​ള്ള ഒരു ഭാ​ഗ്യ​ഹീ​ന​ന്നു് ഏറ്റ​വും രക്ഷ​യും ഏറ്റ​വും അപ​ക​ട​വു​മു​ള്ള സ്ഥ​ല​മാ​ണു് കന്യ​കാ​മ​ഠം; ഏറ്റ​വും അപ​ക​ട​മു​ള്ള സ്ഥ​ല​മാ​കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നാൽ, അവിടെ പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കാർ​ക്കും ചെ​ല്ലാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു്, അവി​ടെ​വെ​ച്ചു കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടാൽ, അതു​ത​ന്നെ ഒരു കൊ​ടും​കു​റ്റ​മാ​ണ്—ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഒരു കാൽ വെ​ച്ചാൽ മതി. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് തട​വി​ലാ​യി; ഏറ്റ​വും രക്ഷ​യു​ള്ള സ്ഥ​ല​മാ​കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നാൽ, അവിടെ കൂ​ടു​വാ​ന​നു​വാ​ദം കി​ട്ടി അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​ണെ​ങ്കിൽ, ആവക സ്ഥ​ല​ത്തു് ആരെ​ങ്കി​ലും അയാളെ വന്ന​ന്വേ​ഷി​ക്കു​മോ? ഒര​സാ​ധ്യ​സ്ത്ഥ​ല​ത്തു താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തു രക്ഷ​ത​ന്നെ​യാ​ണു്.

ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങാ​ണെ​ങ്കിൽ അയാൾ തല​ച്ചോ​റി​നെ ഇട്ടു് ആഞ്ഞ​ടി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഈ കാ​ര്യ​ത്തിൽ യാ​തൊ​ന്നും തനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു തു​റ​ന്നു സമ്മ​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അയാ​ളാ​രം​ഭി​ച്ചു. മതി​ലു​ക​ളെ​ല്ലാം അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ നി​ല്ക്കെ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ എങ്ങ​നെ ഉള്ളിൽ​ക്ക​ട​ന്നു? സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലെ മതിൽ കവ​ച്ചു​ക​ട​ക്കാ​നു​ള്ള​ത​ല്ല. എങ്ങ​നെ ഉള്ളിൽ​ക്ക​ട​ന്നു? എങ്ങ​നെ അദ്ദേ​ഹം ഒരു കു​ട്ടി​യേ​യും​കൊ​ണ്ടു കട​ന്നു? ഒരു കു​ട്ടി​യെ കൈ​ക്കു​ട​ന്ന​യി​ലെ​ടു​ത്തു, കു​ത്ത​നെ നില്‍ക്കു​ന്ന ഒരു മതിൽ ആർ​ക്കും കയ​റി​ക്ക​ട​ക്കാൻ വയ്യാ. ആ കു​ട്ടി ഏതാ​ണു്? അവർ രണ്ടു​പേ​രും എവി​ടെ​നി​ന്നു വന്നു? ഫൂഷൻ വാ​ങ്ങ് കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ താ​മ​സ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു്, എം പട്ട​ണ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി യാ​തൊ​ന്നും കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല; അവിടെ കഴി​ഞ്ഞ​തൊ​ന്നും അയാ​ള​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. ചോ​ദി​ക്കാൻ ഉത്സാ​ഹം തോ​ന്നി​ക്കാ​ത്ത ഒരു മട്ടു​ണ്ടു് മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്നു്. എന്ന​ല്ല, ഫൂ​ഷൻ​വാ​ങ്ങ് തന്ന​ത്താൻ പറ​ഞ്ഞു: ഒരു ഋഷിയെ ആരും വി​ചാ​രണ ചെ​യ്യാ​റി​ല്ല.’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ കണ്ണിൽ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്നു മുൻ​പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ‘അവസ്ഥ’ യെ​ല്ലാം അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ നില്‍ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ട ചില വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു, കാ​ല​ത്തി​ന്റെ ചീ​ത്ത​ത്തം​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം ദീ​പാ​ളി പി​ടി​ച്ചു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും, കട​ക്കാൻ പി​ന്നാ​ലെ കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ണ്ട​ന്നും മാ​ത്രം തോ​ട്ട​ക്കാ​രൻ ഊഹി​ച്ചു; അല്ലെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹം രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​വി​ഷ​യ​മായ എന്തോ ഒര​പ​ക​ട​ത്തിൽ പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും ഇപ്പോൾ ഒളി​വി​ലാ​ണെ​ന്നും വരാം; ഈ ഊഹം ഫൂ​ഷല്‍ വാ​ങ്ങി​നെ മു​ഷി​പ്പി​ച്ചി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ വട​ക്കൻ പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലെ മിക്ക കൃ​ഷീ​വ​ല​ന്മാ​രി​ലു​മെ​ന്ന​ലോ​ലെ, അയാ​ളി​ലും പണ്ട​ത്തെ ബോ​നാ​പ്പാർ​ത്തു് കക്ഷി​ത്ത​ത്തി​ന്റെ തുക നി​ല​നി​ന്നി​രു​ന്നു. ഒളി​ച്ചു​ന​ട​ക്കു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തിൽ, ഒരു രക്ഷാ​സ്ഥ​ല​മാ​യി കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തെ അദ്ദേ​ഹം തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തി​രി​ക്കാം; അവിടെ താ​മ​സി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തിൽ, അപ്പോൾ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല. പക്ഷേ, തീരെ മന​സ്സി​ലാ​കാ​ത്ത ഭാഗം-​മൊസ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ എങ്ങ​നെ അവി​ടെ​യെ​ത്തി​യെ​ന്നും, ആ പെൺ​കു​ട്ടി കൂ​ടെ​യു​ണ്ടാ​യ​തെ​ങ്ങി​നെ​യെ​ന്നു​മു​ള്ള​താ​ണു്. ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് അവരെ കണ്ടു, അവരെ തൊ​ട്ടു, അവ​രു​മാ​യി സം​സാ​രി​ച്ചു; എങ്കി​ലും അതു സം​ഭാ​വ്യ​മാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു വി​ശ്വാ​സം വന്നി​ല്ല. ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ കു​ടി​ലി​ലേ​ക്ക് അതാ അജ്ഞേ​യ​വ​സ്തു കട​ന്നു. ഊഹ​പ​ര​മ്പ​ര​യു​ടെ ഇടയിൽ അയാൾ അങ്ങു​മി​ങ്ങും തപ്പി​ത്ത​ട​ഞ്ഞു; ഇത​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു കണ്ടു​പി​ടി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല: ‘മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ എന്റെ ജീവനെ രക്ഷി​ച്ചു.’ ഈ ഒരു നി​ശ്ച​യം മാ​ത്രം മതി; അയാൾ ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ന്തെ​ന്നു് അതു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി. അയാൾ തന്ന​ത്താൻ പറ​ഞ്ഞു:‘ഇനി ഞാ​നാ​ണു് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു്.’ അയാൾ തന്റെ അന്ത:കര​ണ​ത്തിൽ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്നെ വലി​ച്ചു​നീ​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി വണ്ടി​യു​ടെ ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്കു തന്ന​ത്താൻ കു​ത്തി​ത്തി​രു​കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​പ്പോൾ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ആലോ​ചി​ക്കാൻ നി​ന്നി​ല്ല.’ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നെ രക്ഷി​ക്കാൻ അയാൾ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി.

എന്താ​യാ​ലും, അയാൾ സ്വ​യ​മേവ പല ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ക്കു​ക​യും പല പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള മഠു​പ​ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ‘അദ്ദേ​ഹം എന്നോ​ടു ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തി​രി​ക്കെ, ഒരു കള്ള​നാ​ണെ​ന്നു വന്നാൽ ഞാ​ന​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ രക്ഷി​ക്കു​മോ! ഒന്നു​ത​ന്നെ. അദ്ദേ​ഹം ഒരു കൊ​ല​പാ​ത​കി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞാ​ന​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ രക്ഷി​ക്കു​മോ? ഒന്നു​ത​ന്നെ. അദ്ദേ​ഹം ഒരു ഋഷി​യാ​യി​രി​ക്കെ ഞാ​ന​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ രക്ഷി​ക്കു​മോ? ഒന്നു​ത​ന്നെ.’

പക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ താ​മ​സി​പ്പി​ക്കാ​റാ​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം എന്തു ഞെ​രു​ക്ക​മു​ള്ള​താ​ണു്? ഏതാ​ണ്ടു് അസാ​ധ്യ​മായ ഈ പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ മുൻ​പി​ലും ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് ചൂ​ളു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. തന്റെ ആത്മ​പ്ര​ശ്ര​യ​വും സത്സ്വ​ഭാ​വ​വും, ആ പഴയ നാ​ടൻ​സൂ​ത്ര​വു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റു് ഏണി​യൊ​ന്നും കൈ​യി​ലി​ല്ലാ​ത്ത ഈ പി​ക്കാർ​ദി​യി​ലെ സാ​ധു​കൃ​ഷി​ക്കാ​രൻ, ഒരു സമ​ര്യാ​ദ​മായ ഉദ്യ​മ​ത്തിൽ താൻ ഭട​നാ​യി​ച്ചേർ​ന്ന ഈ ഘട്ട​ത്തിൽ, സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളെ​യും സാ​ങ്ങ്—ബെ​ന്വാ​വി​ന്റെ ആശ്ര​മ​നി​യ​മ​ങ്ങ​ളായ കടും​തു​ക്ക​ങ്ങ​ളേ​യും കയ​റി​ക്ക​ട​ക്കാൻ സന്ന​ദ്ധ​നാ​യി. ജീ​വി​ത​കാ​ലം മു​ഴു​വ​നും ഒരു സ്വാർ​ത്ഥി​യാ​യി​രു​ന്ന ഒരു വയ​സ്സ​നാ​ണു് ഫാദർ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ്. വയ​സ്സാ​യ​തോ​ടു​കൂ​ടി ഉത്സാ​ഹം നി​ന്നു, രോ​ഗി​യാ​യി. ലോ​ക​ത്തിൽ തനി​യ്ക്കു രസ​മു​ള്ള യാ​തൊ​രു ഭാ​ഗ​വും ബാ​ക്കി​യി​ല്ലെ​ന്നു വന്ന​പ്പോൾ കൃ​ത​ജ്ഞ​നാ​കു​ന്ന​തു് സു​ഖ​പ്ര​ദ​മായ ഒന്നാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ കണ്ടു; അതി​നാൽ ഒരു നല്ല കാ​ര്യം പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാ​നു​ണ്ടെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ, മരി​ക്കാ​ന​ടു​ത്തി​രി​ക്കെ, അതേ​വ​രെ സ്വാ​ദ​റി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ലാ​ത്ത ഒരു ഗ്ലാ​സു് ഒന്ന​ന്ത​രം വീ​ഞ്ഞ് അടു​ക്കൽ കണ്ടാൽ അതു കട​ന്നു് ആർ​ത്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി ഇറ​ക്കി​ക്ക​ള​യു​ന്ന ഒരു​വ​നെ​പ്പോ​ലെ, അയാൾ അതി​ന്മേൽ ചെ​ന്നു പി​ര​ണ്ടു​വീ​ണു. ഈ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലു​ള്ള അനവധി കാ​ല​ത്തെ താമസം അയാ​ളിൽ​നി​ന്നു സ്വാർ​ത്ഥ​ത്തെ മു​ഴു​വ​നും ഊറ്റി​ക്ക​ള​യു​ക​യും എന്തെ​ങ്കി​ലും ഒരു പു​ണ്യ​കർ​മം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് തനി​ക്ക് കൂ​ടി​യേ കഴിയൂ എന്നാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

അതി​നാൽ അയാൾ ഉറ​ച്ചു; മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യ​നെ രക്ഷി​ക്ക​ണം.

ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ ഞങ്ങൾ അയാളെ പി​ക്കാർ​ദി​യി​ലെ ഒരു സധു​കൃ​ഷി​ക്കാ​രൻ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ആ വി​വ​ര​ണം ശരി​യാ​ണു്. പക്ഷേ, അപൂർ​ണം. ഇപ്പോൾ എത്തി​ച്ചേർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന കഥാ​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ ജീ​വ​പ്ര​കൃ​തി​ജ്ഞാ​നം അല്പം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. അയാൾ ഒരു കൃ​ഷി​ക്കാ​ര​നാ​ണു്; എങ്കി​ലും ആധാ​ര​ങ്ങൾ സാ​ക്ഷി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ഒരു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​യി​രു​ന്നു പണ്ടു്. അതു് അയാ​ലു​ടെ ബു​ദ്ധി​കൗ​ശ​ല​ത്തോ​ടു വഞ്ച​നാ​സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്തേ​യും, നി​ഷ്ക​പ​ട​ത​യോ​ടു വി​വേ​ക​ത്തേ​യും കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു. പലേ കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടും തൊഴിൽ തോല്‍മ പറ്റി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം, അയാൾ വണ്ടി​ക്കാ​ര​നും കൂ​ലി​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​നു​മാ​യി. എന്നാൽ കു​തി​ര​കൾ​ക്കാ​വ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന ആണ​യി​ട​ലു​ക​ളും ചമ്മ​ട്ടി​വീ​ക്കു​ക​ളും ഇട​യ്ക്കു കട​ന്നു​കൂ​ടി​യെ​ങ്കി​ലും പണ്ട​ത്തെ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നില അയാ​ളിൽ പി​ന്നേ​യും പറ്റി​പ്പി​ടി​ച്ചു നി​ന്നു. അയാൾ​ക്കു ചില പ്ര​കൃ​തി​സി​ദ്ധ​മായ ഫലി​ത​മു​ണ്ടു്; അയാൾ നല്ല വ്യാ​ക​ര​ണ​പ്ര​കാ​രം സം​സാ​രി​ക്കും; അയാൾ ആരെ​യും കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു മന​സ്സി​ലാ​ക്കും—ഒരു ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ ഇത​പൂർ​വ​മാ​ണു്. മറ്റു കൃ​ഷി​ക്കാർ അയാ​ളെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു: ‘അയാൾ ഏക​ദേ​ശം ഒരു തൊ​പ്പി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ മാ​ന്യ​നെ​പ്പോ​ലെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു.’ അധി​ക​പ്ര​സം​ഗ​ത്തോ​ടും വാ​യാ​ടി​ത്ത​ത്തോ​ടും​കൂ​ടിയ കഴി​ഞ്ഞ നൂ​റ്റാ​ണ്ട​ത്തെ ശബ്ദ​കോ​ശം ‘പകുതി പ്ര​മാ​ണി,’ ‘പകു​തി​യി​ര​പ്പാ​ളി’ എന്നു് പേ​രി​ട്ടു​വ​ന്ന​തും, പ്ര​ഭു​മ​ന്ദി​രം വയ്ക്കോൽ​പ്പു​ര​യു​ടെ​മേൽ വാ​രി​ച്ചൊ​രി​യു​ന്ന അല​ങ്കാ​ര​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ ഇട​ത്ത​ര​ക്കാ​ര​ന്റെ അറ​യ്ക്കു​മുൻ​പിൽ, ‘ഏതാ​ണ്ടു് നാടൻ, ഏതാ​ണ്ടു് പരിഷ്കാരി-​മുളകും ഉപ്പും’ എന്നു് നറു​ക്കു കെ​ട്ടു​ന്ന​തു​മായ ആ ഒരു വർ​ഗ​ത്തിൽ, വാ​സ്ത​വ​മാ​യി, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങും ഉൾ​പ്പെ​ട്ടു. ഈശ്വ​ര​വി​ധി​യാൽ നിർ​ദ്ദ​യം പി​ടി​ച്ചു കു​ട​യ​പ്പെ​ട്ടു തളർ​ന്നു് ഒരു​ത​രം പി​ഞ്ഞി​പ്പൊ​ടി​ഞ്ഞ ആത്മാ​വാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യി​ട്ടും, ഒരു​ശി​രു​ള്ള​വ​നും പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളിൽ തി​ക​ച്ചും ചു​റു​ചു​റു​ക്കു​കാ​ര​നു​മാ​യി​രു​ന്നു—എന്നും ദു​ഷ്ട​നാ​യി​പ്പോ​വാൻ സമ്മ​തി​ക്കാ​തെ നിർ​ത്തു​ന്ന ഒരു വി​ല​യു​ള്ള ഗുണം. അയാ​ളു​ടെ കു​റ​വു​ക​ളും ദുശ്ശീലങ്ങളും-​അയാൾക്കു ചി​ല​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു—പു​റം​ഭാ​ഗ​ത്തെ മാ​ത്രം സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​വ​യാ​ണ്.ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാല്‍,അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ല​ക്ഷ​ണം, സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ മന​സ്സി​നെ കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​ഒ​ന്നാ​ണ്. അയാ​ളു​ടെ പ്രാ​യം ചെന്ന മു​ഖ​ത്തു നെ​റ്റി​ക്കു മു​ക​ളിൽ ദ്രോ​ഹ​ബു​ദ്ധി​യോ പൊ​ട്ട​ത്ത​ര​മോ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ആ അസു​ഖ​ക​ര​ങ്ങ​ളായ ചു​ളി​വു​കൾ ഒന്നും​ത​ന്നെ​യി​ല്ല.

രാ​വി​ലെ, ഒരു പര​പ്പാ​ലോ​ചന കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു​ശേ​ഷം, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് കണ്ണു​മി​ഴി​ച്ചു. മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ വയ്ക്കോൽ​ക്കെ​ട്ടി​ന്മേൽ എഴു​ന്നേ​റ്റി​രു​ന്നു കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ ഉറ​ക്കം നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന​തു കണ്ടു. ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങും എണീ​റ്റി​രു​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘ഇപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളി​വി​ടെ​യാ​യി. ഇനി അക​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കാ​നെ​ന്താ​ണു് വഴി​യാ​ലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​ത്?

ഈ വാ​ക്ക് കാ​ര്യം മു​ഴു​വ​നും സം​ക്ഷി​പ്ത​മാ​യി കാ​ണി​ച്ചു. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ണർ​ത്തി.

രണ്ടു​പേ​രും​കൂ​ടി ആലോ​ചി​ച്ചു.

‘ഒന്നാ​മ​തു്, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു; ‘നി​ങ്ങ​ളോ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​യോ ഈ അക​ത്തു​നി​ന്നു പു​റ​ത്തേ​ക്കു കാ​ലെ​ടു​ത്തു കു​ത്താ​തി​രി​ക്ക​ണം, ആദ്യം​ത​ന്നെ. തോ​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്കു ഒരു കാൽ​വെ​ച്ചാൽ മതി, നമ്മു​ടെ കഥ തീർ​ന്നു.’

‘വാ​സ്ത​വം.’

‘മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ,’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് വീ​ണ്ടും തു​ട​ങ്ങി, ‘നി​ങ്ങൾ വന്ന​തു വളരെ നല്ല മു​ഹൂർ​ത്ത​ത്തി​ലാ​ണ്— വളരെ ചീത്ത മു​ഹൂർ​ത്ത​ത്തി​ലെ​ന്നാ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തു്. ഇവി​ടെ​യു​ള്ള മാ​ന്യ​സ്ത്രീ​ക​ളിൽ ഒരുവൾ അത്യാ​സ​ന്ന​ദീ​ന​ത്തിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നു ഇതു​കാ​ര​ണം അവർ ഈ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്ക് അധി​ക​മൊ​ന്നും നോ​ക്കു​ക​യി​ല്ല. ആ സ്ത്രീ മരി​ക്കാ​റാ​യി​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. നാ​ല്പ​തു മണി​ക്കൂർ നേ​ര​ത്തെ ഈശ്വര പ്രാർ​ത്ഥന നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. എല്ലാ​വ​രും പരി​ഭ്ര​മ​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവർ​ക്ക് ആ പണി​യാ​ണു്. യാത്ര പറയാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന സ്ത്രീ ഒരു സന്ന്യാ​സി​നി​യാ​ണു്. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ, ഇവി​ടെ​യു​ള്ള ഞങ്ങ​ളെ​ല്ലാം സന്ന്യാ​സ​മെ​ടു​ത്ത​വ​രാ​ണു്. അവരും ഞാ​നു​മാ​യി ഒന്നേ വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ള്ളൂ. അവർ ‘ഞങ്ങ​ളു​ടെ ചെ​റു​മു​റി’ എന്നും, ഞാൻ ‘എന്റെ ചെ​റു​വീ​ടു്’ എന്നും പറയും, നമു​ക്ക് ഇന്നു സമാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യി​രി​ക്കാം നാ​ള​ത്തെ കാ​ര്യം ഞാ​നേല്‍ക്കി​ല്ല.’

എങ്കി​ലും ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു: ‘ഈ കുടിൽ മതി​ലി​ന്റെ ഭി​ത്തി​മാ​ട​ത്തി​ലാ​ണു്. ഒരു​ത​രം ഇടി​ഞ്ഞു​പൊ​ളി​യൽ​കൊ​ണ്ടു് ഇതൊ​ളി​ഞ്ഞു​നില്‍ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ മര​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ​നി​ന്നു നോ​ക്കി​യാൽ ഇങ്ങോ​ട്ടു കാ​ണി​ല്ല.’

‘എന്ന​ല്ല, കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ ഇതി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു വരി​ക​യു​മി​ല്ല’ ‘ആ?’ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു.

ഈ ‘ആ’ എന്ന​തി​ലെ ഉറ​പ്പി​ച്ച ചോ​ദ്യ​ചി​ഹ്ന​ത്തി​ന്റെ സാരം ഇതാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി: ‘ഇവിടെ ഒളി​ച്ചു​പാർ​ക്കാ​മെ​ന്ന​നി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു?’

ഈ ചോ​ദ്യ​ചി​ഹ്ന​ത്തി​നാ​ണു് ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​തു്: ‘പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ണ്ടു്.’

‘എന്തു പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ?’ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് ചോ​ദി​ച്ചു.

താൻ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ അർ​ത്ഥം വി​വ​രി​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് വായ തു​റ​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി, ഒരു മണി​യ​ടി കേ​ട്ടു.

‘ആ സന്ന്യാ​സി​നി മരി​ച്ചു.’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. ‘അതു് ആ മണി​മു​ട്ട​ലാ​ണു്.’

ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങോ​ടു ചെ​വി​യോർ​ത്തി​രി​ക്കു​വാൻ അയാൾ ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു.

ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി മണി​യ​ടി​ച്ചു.

‘അതു മരി​ച്ചാ​ല​ത്തെ മണി​മു​ട്ട​ലാ​ണു്. ശവം പള്ളി​യിൽ​നി​ന്നു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ​യ്ക്ക്, ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു മണി​ക്കൂർ നേരം, ഓരോ നി​മി​ഷം​തോ​റും ഓരോ മണി​യ​ടി കേൾ​ക്കാം!—നോ​ക്കൂ, അവർ കളി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കളി​സ്സ​മ​യ​ത്തു് ഒരു പന്തു് ഉരു​ണ്ടു​വ​ന്നാൽ മതി, പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു നി​യ​മ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, ഇവി​ടെ​യെ​ല്ലാം ഓടി നട​ന്നു തി​ര​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി അവർ മു​ഴു​വ​നു​മെ​ത്തും. ആ ചന്ത​മു​ള്ള കു​ട്ടി​കൾ ശു​ദ്ധ​പി​ശാ​ചു​ക്ക​ളാ​ണു്.’

‘ആരു്?’ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് ചോ​ദി​ച്ചു.

‘ചെറിയ പെൺ​കി​ടാ​ങ്ങൾ. നി​ങ്ങൾ എളു​പ്പ​ത്തിൽ കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​പോ​വും. അവർ ഉറ​ക്കെ നി​ല​വി​ളി​ക്കും: ‘ഹാ! ഒരു പു​രു​ഷൻ!’ ഇന്നു പേ​ടി​ക്കാ​നി​ല്ല. ഇന്നു് കളി​സ്സ​മ​യ​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. ഇന്നു് മു​ഴു​വ​നും ഈശ്വ​ര​പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യാ​യി​രി​ക്കും. മണി​യ​ടി കേ​ട്ടി​ല്ലേ? ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ഇങ്ങ​നെ ഓരോ നി​മി​ഷ​വും ഓരോ മണി​യ​ടി കേൾ​ക്കും. മരി​ച്ചാ​ല​ത്തെ മണി​യ​ടി​യാ​ണു്.

‘എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി. വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​നി​ക​ളു​ണ്ടു്.’

ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് സ്വയം വി​ചാ​രി​ച്ചു: ‘കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ പഠി​പ്പി​നു​ള്ള വഴി ഇവിടെ തയ്യാ​റു​ണ്ടു്.’

ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘അത​ല്ല​ല്ലോ! ചെ​റു​കി​ടാ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അവർ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ചു​റ്റും നി​ന്നു നി​ല​വി​ളി​ക്കും, അവർ പാ​ഞ്ഞു​ക​ള​യും! ഒരു പു​രു​ഷൻ ഉണ്ടാ​വുക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ അതി​വി​ടെ ‘പ്ലേ​ഗാ’ണു്. ഞാൻ ഒരു കാ​ട്ടു​മൃ​ഗ​മാ​ണെ​ന്ന​വി​ധം അവർ എന്റെ കാൽ​മു​ട്ടി​ന്മേൽ ഒരു മണി കെ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടി​ല്ലേ?’

ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് അധി​ക​മ​ധി​കം അഗാ​ധ​മായ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ മു​ങ്ങി. ‘ഈ കന്യ​കാ​മ​ഠം ഞങ്ങ​ളു​ടെ രക്ഷാ​സ്ഥാ​ന​മാ​യി​രി​ക്കും.’ അയാൾ മന്ത്രി​ച്ചു.

പി​ന്നീ​ടു് അയാൾ ഒച്ച പൊ​ന്തി​ച്ചു: ‘അതേ, ഇവിടെ താ​മ​സി​ച്ചു​കൊ​ള്ളാ​നാ​ണു് പണി.’

‘അല്ല.’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു, ‘പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കാ​നാ​ണു്.’

തന്റെ രക്തം ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു​ചെ​ല്ലു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു് ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു തോ​ന്നി.

‘പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കാൻ!’

‘അതേ, മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ, ഇങ്ങോ​ട്ടു മട​ങ്ങി​വ​രാൻ ഒരി​ക്കൽ പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്ക​ണ​മ​ല്ലോ.’

മണി​യ​ടി ഒന്നു​കൂ​ടി കഴി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ കാ​ത്ത​തി​നു​ശേ​ഷം, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി: ‘നി​ങ്ങ​ളെ ഈ നി​ല​യിൽ ഏതാ​യാ​ലും ഇവിടെ കാണാൻ പാ​ടി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ എവി​ടെ​നി​ന്നു വന്നു? എന്നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം, നി​ങ്ങൾ സ്വർ​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് വീ​ണ​താ​ണു്; എന്തു​കൊ​ണ്ടു്? ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ അറി​യും; പക്ഷേ, കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു ആരും പടി​ക​ട​ന്നു​ത​ന്നെ വരണം.’

പെ​ട്ട​ന്നു മറ്റൊ​രു മണി​യിൽ​നി​ന്നു് ലഹ​ള​പി​ടി​ച്ച ഒരൊ​ച്ച കേ​ട്ടു.

‘ഓ!’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു: ‘അവർ മഠ​നാ​യി​ക​മാ​രെ വി​ളി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണു് അവർ യോഗം കൂ​ടു​ന്നു. ആരെ​ങ്കി​ലും മരി​ച്ചാൽ അവർ യോഗം കൂടും. ആ സ്ത്രീ രാ​വി​ലെ മരി​ച്ചു. പു​ലർ​ച്ച​യ്ക്കാ​ണു് ആളുകൾ മരി​ക്കാ​റു്. അല്ലാ, നി​ങ്ങൾ​ക്കു കട​ന്നു വന്ന വഴി​യി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തേ​ക്കും പോ​യ്ക്കൂ​ടേ? ആട്ടെ, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ വി​ചാ​രണ ചെ​യ്യാ​ന​ല്ല, അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ എങ്ങ​നെ അക​ത്തു കട​ന്നു?

ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് വി​ളർ​ത്തു; ആ ഭയ​ങ്ക​ര​ത്തെ​രു​വി​ലേ​ക്ക് ഒരി​ക്കൽ​കൂ​ടി ഇറ​ങ്ങുക എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ച​പ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ അയാൾ ആകെ വി​റ​ച്ചു. നരികൾ നി​റ​ഞ്ഞ ഒരു കാ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു നി​ങ്ങൾ പു​റ​ത്തു കട​ന്നു; പു​റ​ത്തെ​ത്തി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം, അങ്ങോ​ട്ടു​ത​ന്നെ മട​ങ്ങി​ച്ചെ​ല്ലാന്‍ ഒരു സ്നേ​ഹി​തൻ ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​താ​യാ​ലോ! ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു മു​ഴു​വ​നും പൊ​ല്ലീ​സ്സാ​ളു​കൾ കൂ​ട്ടം​കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യും അവ​രു​ടെ ആൾ​ക്കാർ കാ​ത്തു​നില്‍ക്കു​ന്ന​താ​യും, എല്ലാ​യി​ട​ത്തും ഭട​ന്മാർ പാ​റാ​വു​ള്ള​താ​യും, ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ക​ളായ മു​ഷ്ടി​കൾ തന്റെ കഴു​ത്തു​പ​ട്ട​യി​ലേ​ക്കെ​ത്തു​ന്ന​താ​യും, ഒരു​സ​മ​യം ഴാവേർ തന്നെ തെ​രു​വു​ക​ളു​ടെ കൂ​ടി​ച്ചേ​ര​ലിൽ, മൂ​ല​യ്ക്കു നില്‍ക്കു​ന്ന​താ​യും ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് ഉള്ളു​കൊ​ണ്ടു കണ്ടു.

‘അസാ​ധ്യം!’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘ഫാദർ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ്, ഞാൻ ആകാ​ശ​ത്തു നി​ന്നു വീ​ണ​താ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞേ​ക്കൂ.’

‘പക്ഷേ, ഞാനതു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. ഞാനതു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘അതെ​ന്നോ​ടു നി​ങ്ങൾ പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളെ ഒന്നു നല്ല​വ​ണ്ണം അടു​ത്തു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാൻ​വേ​ണ്ടി ഈശ്വ​രൻ നി​ങ്ങ​ളെ കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു, പി​ന്നീ​ടു് താ​ഴ​ത്തേ​ക്കി​ട്ടി​രി​ക്ക​ണം. ഒന്നു​മാ​ത്രം; അവി​ടു​ന്നു നി​ങ്ങ​ളെ ഒരു പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലാ​ക്കാ​നാ​ണു് ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചി​രി​ക്കുക; പക്ഷേ, തെ​റ്റി​പ്പോ​യി. ആട്ടെ, അതാ മറ്റൊ​രു മണി​യ​ടി, വാ​തില്‍ക്കാ​വല്‍ക്കാ​രൻ പോയി ശവ​ചി​കി​ത്സ​ക്കാ​രൻ വൈ​ദ്യ​നെ ശവം നോ​ക്കി​പ്പ​രി​ശോ​ധി​ക്കു​വാൻ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് അതി​ന്റെ സാരം. മരി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള കർ​മ​ങ്ങ​ളാ​ണി​തൊ​ക്കെ. ഈ നല്ല​വ​രായ മാ​ന്യ​സ്ത്രീ​കൾ​ക്ക് അയാ​ളു​ടെ വരവു് അത്ര ഇഷ്ട​മ​ല്ല യാ​തൊ​ന്നി​ലും വി​ശ്വാ​സ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരാ​ളാ​ണു് വൈ​ദ്യൻ. അയാൾ മൂ​ടു​പ​ടം നീ​ക്കു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ അയാൾ മറ്റൊ​ന്നും നീ​ക്കി​ക്ക​ള​യും. ഇത്ത​വണ എത്ര​വേ​ഗ​ത്തിൽ അവർ വൈ​ദ്യ​നെ വരു​ത്തി? എന്തേ പറ​ഞ്ഞ​തു? നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​ട്ടി ഇനി​യും ഉണർ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല;എന്താ​ണ​വ​ളു​ടെ പേർ?’

‘കൊ​സെ​ത്തു്’

‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മക​ളാ​ണോ? നി​ങ്ങൾ അവ​ളു​ടെ മു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണം, അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്?’ ‘അതേ.’

അവൾ​ക്ക് ഇവി​ടെ​നി​ന്നു പോവാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല. മു​റ്റ​ത്തേ​ക്കു​ള്ള വാതിൽ ഞാൻ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. ഞാൻ ചെ​ന്നു മു​ട്ടും. കാ​വല്‍ക്കാ​രൻ വാതിൽ തു​റ​ക്കും; മു​ന്തി​രി​ങ്ങ​ക്കൊ​ട്ട എന്റെ മു​തു​ക​ത്തു​ണ്ടു്; അവൾ അതി​ന്ന​ക​ത്തും; ഞാൻ പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോവും. ഫാദർ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് കൊ​ട്ട​യും​കൊ​ണ്ടു പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​വു​ന്നു. അതു വെറും സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​ണു്. അന​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ക്കാൻ നി​ങ്ങൾ അവളെ പറ​ഞ്ഞേ​ല്പി​ക്ക​ണം. അവൾ മറ​ശ്ശീ​ല​യ്ക്കു​ള്ളി​ലാ​യി​രി​ക്കും ആവ​ശ്യ​മു​ള്ളേ​ട​ത്തോ​ളം കാലം ഞാ​ന​വ​ളെ എന്റെ ഒരു കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന സ്നേ​ഹി​തൻ​വ​ശ​മേ​ല്പി​ക്കും; അയാൾ റ്യു ഷെ​മെ​ങ്ങ് വെറിൽ ഞാ​ന​റി​യു​ന്ന ഒരു പഴ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. അയാൾ​ക്കു ചെവി കേൾ​ക്കി​ല്ല; അയാൾ​ക്ക് ഒരു ചെറിയ കി​ട​ക്ക​യു​ണ്ടു്. അവൾ എന്റെ ഒരു മരു​മ​ക​ളാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ ആ പഴ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​ന്റെ ചെ​കി​ട്ടിൽ കൂ​ക്കും; എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി അവളെ നാ​ളെ​വ​രെ അവിടെ സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും ഞാ​നേ​ല്പി​ക്കും. പി​ന്നെ അവൾ​ക്കു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂടെ അക​ത്തേ​ക്കു വരാം; നി​ങ്ങൾ​ക്കു വരാ​നു​ള്ള സൂ​ത്രം ഞാ​നു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ളാം? അതു വേണം. പക്ഷേ, നി​ങ്ങ​ളെ​ങ്ങ​നെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്നു?’

ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് തല കു​ലു​ക്കി. ‘ഒരാ​ളും എന്നെ കാ​ണ​രു​തു്; കാ​ര്യം കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു മു​ഴു​വ​നും അതി​ലാ​ണു്. കൊ​സെ​ത്തി​നെ​പ്പോ​ലെ എന്നെ​യും ഒരു ചാ​ക്കി​ട്ടു മൂടി വല്ല​വി​ധ​ത്തി​ലും ഒരു കൊ​ട്ട​യി​ലി​ട്ടു പു​റ​ത്താ​ക്കി​ത്ത​രൂ.’

ഇട​ത്തേ കൈ​യി​ന്റെ നടു​വി​രൽ​കൊ​ണ്ടു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് കാ​തിൻ​ത​ട്ട​യൊ​ന്നു ചൊ​റി​ഞ്ഞു—കല​ശ​ലായ പരി​ഭ്ര​മ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ചി​ഹ്നം.

മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ ഒരു മണി​യ​ടി സം​ഭാ​ഷ​ണ​വി​ഷ​യ​ത്തെ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി മാ​റ്റി.

‘വൈ​ദ്യൻ മട​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്ന​താ​ണു് ആ കേ​ട്ട​തു്.’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു: ‘അയാൾ ഒന്നു നോ​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കും: ‘അവൾ മരി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു.’ നന്നാ​യി, സ്വർ​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള യാ​ത്രാ​നു​വാ​ദ​പ​ത്രം വൈ​ദ്യൻ ഒപ്പി​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞാൽ, ശവം​മ​റ​വു​കാ​രു​ടെ ആൾ ശവ​മ​ഞ്ചം കൊ​ടു​ത്ത​യ്ക്കു​ക​യാ​യി. മഠ​നാ​യി​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, മറ്റു മറ​നാ​യി​ക​മാർ അവളെ അതി​ലാ​ക്കും; കന്യ​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ കന്യ​ക​മാർ അവളെ അതി​ലാ​ക്കും. അതു കഴി​ഞ്ഞാൽ ഞാൻ ആണി​യു​റ​പ്പി​ക്കും. എന്റെ തോ​ട്ട​പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ അതൊരു ഭാ​ഗ​മാ​ണു്. ഒരു തോ​ട്ട​ക്കാ​രൻ ഏതാ​ണ്ടു് ഒരു ശവം മറ​വു​ക​രാ​നു​മാ​ണു്. തെ​രു​വോ​ടു​കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്ന ശാ​ല​യിൽ അവളെ കി​ട​ത്തി​യി​രി​ക്കും; വൈ​ദ്യ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റാർ​ക്കും അങ്ങോ​ട്ടു കട​പ്പാൻ പാ​ടി​ല്ല. ശവം മറ​വു​കാ​രു​ടെ ആൾ​ക്കാർ വന്നു് അതെ​ടു​ത്തു വണ്ടി​യിൽ വെ​ക്കും; ഹേ, വണ്ടി​ക്കാ​രൻ! ചാ​ട്ട​വാർ ഒന്നു വീശൂ; ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ആളു​ക​ളു​ടെ സ്വർ​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള യാത്ര, യാ​തൊ​ന്നും ഉള്ളി​ലി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു പെ​ട്ടി അക​ത്തേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു; അതിൽ ഒരു സാധനം വെ​ച്ചു വീ​ണ്ടും പു​റ​ത്തേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു; ഇതാ​ണു് ശവ​സം​സ്കാ​രം എന്നു​വെ​ച്ചാൽ അഹോ, അഗാധം!’

ഉറ​ങ്ങു​ന്ന കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ മൂ​ഖ​ത്തു് ഒരു വെ​യിൽ​നാ​ളം പതു​ക്കെ തൊ​ട്ടു; അവൾ വായ അല്പ​മൊ​ന്നു തു​റ​ന്നാ​ണു് കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​തു്; അതു കണ്ടാൽ വെ​ളി​ച്ച​ത്തെ നു​ക​രു​ന്ന ഒരു ദേ​വ​സ്ത്രീ​യു​ടെ ഛായ തോ​ന്നും. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് അവളെ ഇരു​ന്നു നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു. അയാൾ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ പ്ര​സം​ഗം കേൾ​ക്കാ​താ​യി. ആരും കേൾ​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തു മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കാൻ കാ​ര​ണ​മ​ല്ല. ആ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന കിഴവൻ തോ​ട്ട​ക്കാ​രൻ തന്റെ വാ​യാ​ടി​ത്ത​ത്തെ സാ​വ​ധാ​ന​മാ​യി പി​ന്നേ​യും വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി; ‘വോ​ഗി​രാർ ശ്മ​ശാ​ന​ത്തി​ലാ​ണു് ശവ​ക്കു​ഴി കു​ത്തുക. ആ വോ​ഗി​രാർ ശ്മ​ശാ​നം അട​യ്ക്കാൻ ഭാ​വ​മു​ണ്ടെ​ന്നു കേൾ​ക്കു​ന്നു. അതു പണ്ട​ത്തെ ഒരു ശ്മ​ശാ​ന​മാ​ണു്; അതു നി​യ​മാ​തിർ​ത്തി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്താ​ണു്, അതി​നു് ഉദ്യോ​ഗ​സം​ബ​ന്ധി​യായ ഉടു​പ്പി​ല്ല; അതു പണി​യിൽ​നി​ന്നു പി​രി​യാൻ പോ​കു​ന്നു. അതു നാ​ണ​ക്കേ​ടു​ത​ന്നെ; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, അതു സൗ​ക​ര്യ​മു​ള്ള​താ​ണു്. എനി​ക്ക​വി​ടെ ഒരു സ്നേ​ഹി​ത​നു​ണ്ട്—ഫാദർ മെ​സ്തി​ന്നു്, ശവ​ക്കു​ഴി​ക്കു​ത്തു​കാ​രൻ. ഇവി​ടെ​യു​ള്ള കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ​ക്ക് അവിടെ ഒര​വ​കാ​ശ​മു​ണ്ടു്; രാ​ത്രി​യാ​യാൽ അവ​രു​ടെ ശവ​മ​ഞ്ചം അങ്ങോ​ട്ടു കൊ​ണ്ടു​പോ​വാം. അവ​രു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ പൊ​ല്ലീ​സ്സ​ധി​കാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഒരു സവി​ശേ​ഷ​സ​മ്മ​തം കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. അപ്പോൾ ഇന്നെ​ലെ​ക്കു ശേഷം എന്തെ​ല്ലാം സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി. ഫാദർ ക്രൂ​സി​ഫി​ക്ഷ്യൻ മരി​ച്ചു; ഫാദർ മദലിയെൻ-​’

‘സം​സ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു.’വ്യ​സ​ന​പൂർ​വ​മായ പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടു​കൂ​ടി ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു.

ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് ആ വാ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

‘ഈശ്വര! നി​ങ്ങൾ ഇവിടെ വന്ന​തു ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​നാ​ണെ​ങ്കിൽ, അതൊരു യത്ഥാർ​ത്ഥ ശവ​സം​സ്കാ​ര​മാ​വും.’

നാ​ലാ​മ​ത്തെ ഒരു മണി​യ​ടി കേ​ട്ടു. ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ആണി​യിൽ​നി​ന്നു തന്റെ കാൽ​മു​ട്ടു​മ​ണി​യെ​ടു​ത്തു കാ​ലി​ന്മേൽ കൊ​ളു​ത്തി. ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ വിളി എനി​ക്കൂ​ള്ള​താ​ണു്. മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യ്ക്ക് എന്നെ കാ​ണേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടു്. ശരി, ഇനി എന്റെ പട്ട​പ്പൂ​ട്ടി​ന്റെ നാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ എന്നെ​ത്തെ​ന്നെ ഓടി​ക്കു​ക​യാ​യി. മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ, നി​ങ്ങൾ ഇവി​ടെ​നി​ന്നി​ള​ക​രു​തു്; ഞാൻ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു കാ​ത്തി​രി​ക്ക​ണം. എന്തോ പു​തു​താ​യി​ട്ടൊ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വി​ശ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, അതാ അവിടെ വീ​ഞ്ഞു​ണ്ടു്, അപ്പ​മു​ണ്ടു്, പാല്‍ക്ക​ട്ടി​യു​ണ്ടു്.’

അയാൾ ആ കു​ടി​ലിൽ​നി​ന്നു് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് പാ​ഞ്ഞു: ‘വരു​ന്നു! വരു​ന്നു!’

പോ​കും​വ​ഴി​ക്കു മത്ത​ക്ക​ണ്ട​ത്തെ ഉപാ​യ​ത്തിൽ ഒന്നു നോ​ക്കി, തന്റെ മു​ട​ന്തിയ കാൽ അനു​വ​ദി​ക്കു​ന്ന വേ​ഗ​ത്തിൽ, അയാൾ തോ​ട്ട​ത്തിൽ പാ​യു​ന്ന​തു ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് നോ​ക്കി​ക​ണ്ടു.

പത്തു നി​മി​ഷ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ, തന്റെ മണി​യൊ​ച്ച​കൊ​ണ്ടു വഴി​ക്കു​ള്ള കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം പറ​പ​റ​പ്പി​ച്ചു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് ഒരു വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തു ചെ​ന്നു പതു​ക്കെ മു​ട്ടി; ഒരു സൗ​മ്യ​ശ​ബ്ദം മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്നെ​ന്നേ​ക്കും! എന്നെ​ന്നേ​ക്കും!’ എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, ‘അക​ത്തേ​ക്കു വരൂ.’

കാ​ര്യ​വ​ശാൽ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നെ വരു​ത്തി​ക്കാ​ണു​വാൻ ഒഴി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഇരി​പ്പു മു​റി​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന വാ​തി​ലാ​ണു്. ഈ മുറി പ്രാർ​ത്ഥ​നാ​മു​റി​യോ​ടു തൊ​ട്ട​താ​യി​രു​ന്നു. ആ അക​ത്തു് ആകെ​യു​ള്ള ഒരു കസാ​ല​യിൽ മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ വരവു കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു.