SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/hugo-16.jpg
Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018).
2.8.1
ഒരു കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ കട​ന്നു​ചെ​ല്ലു​ന്ന രീ​തി​യെ വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന​ത്

ഈ ഭവ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണു് ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ്, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, ‘സ്വർ​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വീ​ണ​തു്.’

റ്യു പൊ​ലോ​ങ്ങ്സോ​വി​ലെ മൂ​ല​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​ന്ന തോ​ട്ട​മ​തി​ലാ​ണു് അയാൾ കയ​റി​ക്ക​ട​ന്ന​തു്. അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​യ്ക്ക് അയാൾ കേട്ട ദേ​വ​സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ കീർ​ത്ത​നം, കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ പാടിയ പ്രാർ​ത്ഥ​നാ​ഗാ​ന​മാ​ണു്; മങ്ങ​ലി​ന്നു​ള്ളി​ലൂ​ടെ അയാൾ ഒരു നോ​ക്കു കണ്ട ശാല ചെ​റു​പ​ള്ളി​യാ​ണു്. നി​ല​ത്തു കമി​ഴ്‌​ന്നു​കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​താ​യി​ക്ക​ണ്ട പ്രേ​ത​സ്വ​രൂ​പം പാ​പ​പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം ചെ​യ്യു​ന്ന കന്യ​ക​യാ​ണു്; അയാളെ അസാ​മാ​ന്യ​മാ​യി അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ആ ഒരു നാദം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ച മണി ഫാദർ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ കാൽ​മു​ട്ടി​ന്മേൽ കെ​ട്ടി​യി​ട്ട തോ​ട്ട​ക്കാ​രൻ​മ​ണി​യാ​ണു്.

കൊ​സെ​ത്തി​നെ കി​ട​ത്തി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം, നമ്മൾ കണ്ട​തു​പൊ​ലെ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങും ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങും​കൂ​ടി, തെ​ളി​ഞ്ഞു പടപടെ കത്തി​യെ​രി​യു​ന്ന തി​യ്യി​ന​ടു​ത്തി​രു​ന്നു് ഒരു ഗ്ലാ​സ്സു് വീ​ഞ്ഞും ഒരു കഷ്ണം പാൽ​ക്ക​ട്ടി​യും കൊ​ണ്ടു് അത്താ​ഴം കഴി​ച്ചു; എന്നി​ട്ടു്, ആ കു​ടി​ലിൽ ആകെ​യു​ള്ള കി​ട​ക്ക കൊ​സെ​ത്തു് ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു രണ്ടു​പേ​രും ഓരോ വയ്ക്കോൽ​ക്കെ​ട്ടി​ന്മേൽ​ച്ചെ​ന്നു വീണു.

കണ്ണ​ട​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻപേ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു: ‘ഇനി​മേൽ എനി​ക്കി​വി​ടെ​ത്ത​ന്നെ താ​മ​സ​മാ​ക്ക​ണം.’ ഈ അഭി​പ്രാ​യം അന്ന​ത്തെ രാ​ത്രി മു​ഴു​വ​നും ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ തല​യി​ലൂ​ടെ നട​സ്സ​വാ​രി ചെ​യ്തു. വാ​സ്ത​വം പറ​ഞ്ഞാൽ, രണ്ടു​പേ​രും ഉറ​ങ്ങി​യി​ല്ല.

തന്നെ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു​പോ​യെ​ന്നും, ഴാവേർ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും ബോ​ധ്യ​പ്പെ​ട്ട​തു​കൊ​ണ്ടു്, ഇനി താനും കൊ​സെ​ത്തും​കൂ​ടി പാ​രി​സ്സി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നാൽ അപ​ക​ട​മാ​ണെ​ന്നു ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി. അങ്ങ​നെ, ഈ അടി​ച്ചു കയറിയ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു് അയാളെ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു തള്ളി. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു മേലാൽ ഒരു വി​ചാ​രം മാത്രമായി-​അവിടെ കൂടണം. അപ്പോൾ അയാ​ലു​ടെ നി​ല​യി​ലു​ള്ള ഒരു ഭാ​ഗ്യ​ഹീ​ന​ന്നു് ഏറ്റ​വും രക്ഷ​യും ഏറ്റ​വും അപ​ക​ട​വു​മു​ള്ള സ്ഥ​ല​മാ​ണു് കന്യ​കാ​മ​ഠം; ഏറ്റ​വും അപ​ക​ട​മു​ള്ള സ്ഥ​ല​മാ​കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നാൽ, അവിടെ പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കാർ​ക്കും ചെ​ല്ലാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു്, അവി​ടെ​വെ​ച്ചു കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടാൽ, അതു​ത​ന്നെ ഒരു കൊ​ടും​കു​റ്റ​മാ​ണ്—ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഒരു കാൽ വെ​ച്ചാൽ മതി. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് തട​വി​ലാ​യി; ഏറ്റ​വും രക്ഷ​യു​ള്ള സ്ഥ​ല​മാ​കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നാൽ, അവിടെ കൂ​ടു​വാ​ന​നു​വാ​ദം കി​ട്ടി അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​ണെ​ങ്കിൽ, ആവക സ്ഥ​ല​ത്തു് ആരെ​ങ്കി​ലും അയാളെ വന്ന​ന്വേ​ഷി​ക്കു​മോ? ഒര​സാ​ധ്യ​സ്ത്ഥ​ല​ത്തു താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തു രക്ഷ​ത​ന്നെ​യാ​ണു്.

ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങാ​ണെ​ങ്കിൽ അയാൾ തല​ച്ചോ​റി​നെ ഇട്ടു് ആഞ്ഞ​ടി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഈ കാ​ര്യ​ത്തിൽ യാ​തൊ​ന്നും തനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു തു​റ​ന്നു സമ്മ​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അയാ​ളാ​രം​ഭി​ച്ചു. മതി​ലു​ക​ളെ​ല്ലാം അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ നി​ല്ക്കെ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ എങ്ങ​നെ ഉള്ളിൽ​ക്ക​ട​ന്നു? സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലെ മതിൽ കവ​ച്ചു​ക​ട​ക്കാ​നു​ള്ള​ത​ല്ല. എങ്ങ​നെ ഉള്ളിൽ​ക്ക​ട​ന്നു? എങ്ങ​നെ അദ്ദേ​ഹം ഒരു കു​ട്ടി​യേ​യും​കൊ​ണ്ടു കട​ന്നു? ഒരു കു​ട്ടി​യെ കൈ​ക്കു​ട​ന്ന​യി​ലെ​ടു​ത്തു, കു​ത്ത​നെ നില്‍ക്കു​ന്ന ഒരു മതിൽ ആർ​ക്കും കയ​റി​ക്ക​ട​ക്കാൻ വയ്യാ. ആ കു​ട്ടി ഏതാ​ണു്? അവർ രണ്ടു​പേ​രും എവി​ടെ​നി​ന്നു വന്നു? ഫൂഷൻ വാ​ങ്ങ് കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ താ​മ​സ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു്, എം പട്ട​ണ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി യാ​തൊ​ന്നും കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല; അവിടെ കഴി​ഞ്ഞ​തൊ​ന്നും അയാ​ള​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. ചോ​ദി​ക്കാൻ ഉത്സാ​ഹം തോ​ന്നി​ക്കാ​ത്ത ഒരു മട്ടു​ണ്ടു് മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്നു്. എന്ന​ല്ല, ഫൂ​ഷൻ​വാ​ങ്ങ് തന്ന​ത്താൻ പറ​ഞ്ഞു: ഒരു ഋഷിയെ ആരും വി​ചാ​രണ ചെ​യ്യാ​റി​ല്ല.’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ കണ്ണിൽ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്നു മുൻ​പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ‘അവസ്ഥ’ യെ​ല്ലാം അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ നില്‍ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ട ചില വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു, കാ​ല​ത്തി​ന്റെ ചീ​ത്ത​ത്തം​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം ദീ​പാ​ളി പി​ടി​ച്ചു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും, കട​ക്കാൻ പി​ന്നാ​ലെ കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ണ്ട​ന്നും മാ​ത്രം തോ​ട്ട​ക്കാ​രൻ ഊഹി​ച്ചു; അല്ലെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹം രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​വി​ഷ​യ​മായ എന്തോ ഒര​പ​ക​ട​ത്തിൽ പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും ഇപ്പോൾ ഒളി​വി​ലാ​ണെ​ന്നും വരാം; ഈ ഊഹം ഫൂ​ഷല്‍ വാ​ങ്ങി​നെ മു​ഷി​പ്പി​ച്ചി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ വട​ക്കൻ പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലെ മിക്ക കൃ​ഷീ​വ​ല​ന്മാ​രി​ലു​മെ​ന്ന​ലോ​ലെ, അയാ​ളി​ലും പണ്ട​ത്തെ ബോ​നാ​പ്പാർ​ത്തു് കക്ഷി​ത്ത​ത്തി​ന്റെ തുക നി​ല​നി​ന്നി​രു​ന്നു. ഒളി​ച്ചു​ന​ട​ക്കു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തിൽ, ഒരു രക്ഷാ​സ്ഥ​ല​മാ​യി കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തെ അദ്ദേ​ഹം തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തി​രി​ക്കാം; അവിടെ താ​മ​സി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തിൽ, അപ്പോൾ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല. പക്ഷേ, തീരെ മന​സ്സി​ലാ​കാ​ത്ത ഭാഗം-​മൊസ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ എങ്ങ​നെ അവി​ടെ​യെ​ത്തി​യെ​ന്നും, ആ പെൺ​കു​ട്ടി കൂ​ടെ​യു​ണ്ടാ​യ​തെ​ങ്ങി​നെ​യെ​ന്നു​മു​ള്ള​താ​ണു്. ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് അവരെ കണ്ടു, അവരെ തൊ​ട്ടു, അവ​രു​മാ​യി സം​സാ​രി​ച്ചു; എങ്കി​ലും അതു സം​ഭാ​വ്യ​മാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു വി​ശ്വാ​സം വന്നി​ല്ല. ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ കു​ടി​ലി​ലേ​ക്ക് അതാ അജ്ഞേ​യ​വ​സ്തു കട​ന്നു. ഊഹ​പ​ര​മ്പ​ര​യു​ടെ ഇടയിൽ അയാൾ അങ്ങു​മി​ങ്ങും തപ്പി​ത്ത​ട​ഞ്ഞു; ഇത​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു കണ്ടു​പി​ടി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല: ‘മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ എന്റെ ജീവനെ രക്ഷി​ച്ചു.’ ഈ ഒരു നി​ശ്ച​യം മാ​ത്രം മതി; അയാൾ ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ന്തെ​ന്നു് അതു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി. അയാൾ തന്ന​ത്താൻ പറ​ഞ്ഞു:‘ഇനി ഞാ​നാ​ണു് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു്.’ അയാൾ തന്റെ അന്ത:കര​ണ​ത്തിൽ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്നെ വലി​ച്ചു​നീ​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി വണ്ടി​യു​ടെ ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്കു തന്ന​ത്താൻ കു​ത്തി​ത്തി​രു​കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​പ്പോൾ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ആലോ​ചി​ക്കാൻ നി​ന്നി​ല്ല.’ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നെ രക്ഷി​ക്കാൻ അയാൾ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി.

എന്താ​യാ​ലും, അയാൾ സ്വ​യ​മേവ പല ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ക്കു​ക​യും പല പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള മഠു​പ​ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ‘അദ്ദേ​ഹം എന്നോ​ടു ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തി​രി​ക്കെ, ഒരു കള്ള​നാ​ണെ​ന്നു വന്നാൽ ഞാ​ന​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ രക്ഷി​ക്കു​മോ! ഒന്നു​ത​ന്നെ. അദ്ദേ​ഹം ഒരു കൊ​ല​പാ​ത​കി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞാ​ന​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ രക്ഷി​ക്കു​മോ? ഒന്നു​ത​ന്നെ. അദ്ദേ​ഹം ഒരു ഋഷി​യാ​യി​രി​ക്കെ ഞാ​ന​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ രക്ഷി​ക്കു​മോ? ഒന്നു​ത​ന്നെ.’

പക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ താ​മ​സി​പ്പി​ക്കാ​റാ​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം എന്തു ഞെ​രു​ക്ക​മു​ള്ള​താ​ണു്? ഏതാ​ണ്ടു് അസാ​ധ്യ​മായ ഈ പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ മുൻ​പി​ലും ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് ചൂ​ളു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. തന്റെ ആത്മ​പ്ര​ശ്ര​യ​വും സത്സ്വ​ഭാ​വ​വും, ആ പഴയ നാ​ടൻ​സൂ​ത്ര​വു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റു് ഏണി​യൊ​ന്നും കൈ​യി​ലി​ല്ലാ​ത്ത ഈ പി​ക്കാർ​ദി​യി​ലെ സാ​ധു​കൃ​ഷി​ക്കാ​രൻ, ഒരു സമ​ര്യാ​ദ​മായ ഉദ്യ​മ​ത്തിൽ താൻ ഭട​നാ​യി​ച്ചേർ​ന്ന ഈ ഘട്ട​ത്തിൽ, സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളെ​യും സാ​ങ്ങ്—ബെ​ന്വാ​വി​ന്റെ ആശ്ര​മ​നി​യ​മ​ങ്ങ​ളായ കടും​തു​ക്ക​ങ്ങ​ളേ​യും കയ​റി​ക്ക​ട​ക്കാൻ സന്ന​ദ്ധ​നാ​യി. ജീ​വി​ത​കാ​ലം മു​ഴു​വ​നും ഒരു സ്വാർ​ത്ഥി​യാ​യി​രു​ന്ന ഒരു വയ​സ്സ​നാ​ണു് ഫാദർ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ്. വയ​സ്സാ​യ​തോ​ടു​കൂ​ടി ഉത്സാ​ഹം നി​ന്നു, രോ​ഗി​യാ​യി. ലോ​ക​ത്തിൽ തനി​യ്ക്കു രസ​മു​ള്ള യാ​തൊ​രു ഭാ​ഗ​വും ബാ​ക്കി​യി​ല്ലെ​ന്നു വന്ന​പ്പോൾ കൃ​ത​ജ്ഞ​നാ​കു​ന്ന​തു് സു​ഖ​പ്ര​ദ​മായ ഒന്നാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ കണ്ടു; അതി​നാൽ ഒരു നല്ല കാ​ര്യം പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാ​നു​ണ്ടെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ, മരി​ക്കാ​ന​ടു​ത്തി​രി​ക്കെ, അതേ​വ​രെ സ്വാ​ദ​റി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ലാ​ത്ത ഒരു ഗ്ലാ​സു് ഒന്ന​ന്ത​രം വീ​ഞ്ഞ് അടു​ക്കൽ കണ്ടാൽ അതു കട​ന്നു് ആർ​ത്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി ഇറ​ക്കി​ക്ക​ള​യു​ന്ന ഒരു​വ​നെ​പ്പോ​ലെ, അയാൾ അതി​ന്മേൽ ചെ​ന്നു പി​ര​ണ്ടു​വീ​ണു. ഈ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലു​ള്ള അനവധി കാ​ല​ത്തെ താമസം അയാ​ളിൽ​നി​ന്നു സ്വാർ​ത്ഥ​ത്തെ മു​ഴു​വ​നും ഊറ്റി​ക്ക​ള​യു​ക​യും എന്തെ​ങ്കി​ലും ഒരു പു​ണ്യ​കർ​മം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് തനി​ക്ക് കൂ​ടി​യേ കഴിയൂ എന്നാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

അതി​നാൽ അയാൾ ഉറ​ച്ചു; മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യ​നെ രക്ഷി​ക്ക​ണം.

ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ ഞങ്ങൾ അയാളെ പി​ക്കാർ​ദി​യി​ലെ ഒരു സധു​കൃ​ഷി​ക്കാ​രൻ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ആ വി​വ​ര​ണം ശരി​യാ​ണു്. പക്ഷേ, അപൂർ​ണം. ഇപ്പോൾ എത്തി​ച്ചേർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന കഥാ​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ ജീ​വ​പ്ര​കൃ​തി​ജ്ഞാ​നം അല്പം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. അയാൾ ഒരു കൃ​ഷി​ക്കാ​ര​നാ​ണു്; എങ്കി​ലും ആധാ​ര​ങ്ങൾ സാ​ക്ഷി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ഒരു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​യി​രു​ന്നു പണ്ടു്. അതു് അയാ​ലു​ടെ ബു​ദ്ധി​കൗ​ശ​ല​ത്തോ​ടു വഞ്ച​നാ​സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്തേ​യും, നി​ഷ്ക​പ​ട​ത​യോ​ടു വി​വേ​ക​ത്തേ​യും കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു. പലേ കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടും തൊഴിൽ തോല്‍മ പറ്റി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം, അയാൾ വണ്ടി​ക്കാ​ര​നും കൂ​ലി​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​നു​മാ​യി. എന്നാൽ കു​തി​ര​കൾ​ക്കാ​വ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന ആണ​യി​ട​ലു​ക​ളും ചമ്മ​ട്ടി​വീ​ക്കു​ക​ളും ഇട​യ്ക്കു കട​ന്നു​കൂ​ടി​യെ​ങ്കി​ലും പണ്ട​ത്തെ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നില അയാ​ളിൽ പി​ന്നേ​യും പറ്റി​പ്പി​ടി​ച്ചു നി​ന്നു. അയാൾ​ക്കു ചില പ്ര​കൃ​തി​സി​ദ്ധ​മായ ഫലി​ത​മു​ണ്ടു്; അയാൾ നല്ല വ്യാ​ക​ര​ണ​പ്ര​കാ​രം സം​സാ​രി​ക്കും; അയാൾ ആരെ​യും കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു മന​സ്സി​ലാ​ക്കും—ഒരു ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ ഇത​പൂർ​വ​മാ​ണു്. മറ്റു കൃ​ഷി​ക്കാർ അയാ​ളെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു: ‘അയാൾ ഏക​ദേ​ശം ഒരു തൊ​പ്പി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ മാ​ന്യ​നെ​പ്പോ​ലെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു.’ അധി​ക​പ്ര​സം​ഗ​ത്തോ​ടും വാ​യാ​ടി​ത്ത​ത്തോ​ടും​കൂ​ടിയ കഴി​ഞ്ഞ നൂ​റ്റാ​ണ്ട​ത്തെ ശബ്ദ​കോ​ശം ‘പകുതി പ്ര​മാ​ണി,’ ‘പകു​തി​യി​ര​പ്പാ​ളി’ എന്നു് പേ​രി​ട്ടു​വ​ന്ന​തും, പ്ര​ഭു​മ​ന്ദി​രം വയ്ക്കോൽ​പ്പു​ര​യു​ടെ​മേൽ വാ​രി​ച്ചൊ​രി​യു​ന്ന അല​ങ്കാ​ര​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ ഇട​ത്ത​ര​ക്കാ​ര​ന്റെ അറ​യ്ക്കു​മുൻ​പിൽ, ‘ഏതാ​ണ്ടു് നാടൻ, ഏതാ​ണ്ടു് പരിഷ്കാരി-​മുളകും ഉപ്പും’ എന്നു് നറു​ക്കു കെ​ട്ടു​ന്ന​തു​മായ ആ ഒരു വർ​ഗ​ത്തിൽ, വാ​സ്ത​വ​മാ​യി, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങും ഉൾ​പ്പെ​ട്ടു. ഈശ്വ​ര​വി​ധി​യാൽ നിർ​ദ്ദ​യം പി​ടി​ച്ചു കു​ട​യ​പ്പെ​ട്ടു തളർ​ന്നു് ഒരു​ത​രം പി​ഞ്ഞി​പ്പൊ​ടി​ഞ്ഞ ആത്മാ​വാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യി​ട്ടും, ഒരു​ശി​രു​ള്ള​വ​നും പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളിൽ തി​ക​ച്ചും ചു​റു​ചു​റു​ക്കു​കാ​ര​നു​മാ​യി​രു​ന്നു—എന്നും ദു​ഷ്ട​നാ​യി​പ്പോ​വാൻ സമ്മ​തി​ക്കാ​തെ നിർ​ത്തു​ന്ന ഒരു വി​ല​യു​ള്ള ഗുണം. അയാ​ളു​ടെ കു​റ​വു​ക​ളും ദുശ്ശീലങ്ങളും-​അയാൾക്കു ചി​ല​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു—പു​റം​ഭാ​ഗ​ത്തെ മാ​ത്രം സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​വ​യാ​ണ്.ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാല്‍,അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ല​ക്ഷ​ണം, സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ മന​സ്സി​നെ കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​ഒ​ന്നാ​ണ്. അയാ​ളു​ടെ പ്രാ​യം ചെന്ന മു​ഖ​ത്തു നെ​റ്റി​ക്കു മു​ക​ളിൽ ദ്രോ​ഹ​ബു​ദ്ധി​യോ പൊ​ട്ട​ത്ത​ര​മോ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ആ അസു​ഖ​ക​ര​ങ്ങ​ളായ ചു​ളി​വു​കൾ ഒന്നും​ത​ന്നെ​യി​ല്ല.

രാ​വി​ലെ, ഒരു പര​പ്പാ​ലോ​ചന കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു​ശേ​ഷം, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് കണ്ണു​മി​ഴി​ച്ചു. മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ വയ്ക്കോൽ​ക്കെ​ട്ടി​ന്മേൽ എഴു​ന്നേ​റ്റി​രു​ന്നു കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ ഉറ​ക്കം നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന​തു കണ്ടു. ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങും എണീ​റ്റി​രു​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘ഇപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളി​വി​ടെ​യാ​യി. ഇനി അക​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കാ​നെ​ന്താ​ണു് വഴി​യാ​ലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​ത്?

ഈ വാ​ക്ക് കാ​ര്യം മു​ഴു​വ​നും സം​ക്ഷി​പ്ത​മാ​യി കാ​ണി​ച്ചു. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ണർ​ത്തി.

രണ്ടു​പേ​രും​കൂ​ടി ആലോ​ചി​ച്ചു.

‘ഒന്നാ​മ​തു്, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു; ‘നി​ങ്ങ​ളോ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​യോ ഈ അക​ത്തു​നി​ന്നു പു​റ​ത്തേ​ക്കു കാ​ലെ​ടു​ത്തു കു​ത്താ​തി​രി​ക്ക​ണം, ആദ്യം​ത​ന്നെ. തോ​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്കു ഒരു കാൽ​വെ​ച്ചാൽ മതി, നമ്മു​ടെ കഥ തീർ​ന്നു.’

‘വാ​സ്ത​വം.’

‘മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ,’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് വീ​ണ്ടും തു​ട​ങ്ങി, ‘നി​ങ്ങൾ വന്ന​തു വളരെ നല്ല മു​ഹൂർ​ത്ത​ത്തി​ലാ​ണ്— വളരെ ചീത്ത മു​ഹൂർ​ത്ത​ത്തി​ലെ​ന്നാ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തു്. ഇവി​ടെ​യു​ള്ള മാ​ന്യ​സ്ത്രീ​ക​ളിൽ ഒരുവൾ അത്യാ​സ​ന്ന​ദീ​ന​ത്തിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നു ഇതു​കാ​ര​ണം അവർ ഈ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്ക് അധി​ക​മൊ​ന്നും നോ​ക്കു​ക​യി​ല്ല. ആ സ്ത്രീ മരി​ക്കാ​റാ​യി​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. നാ​ല്പ​തു മണി​ക്കൂർ നേ​ര​ത്തെ ഈശ്വര പ്രാർ​ത്ഥന നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. എല്ലാ​വ​രും പരി​ഭ്ര​മ​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവർ​ക്ക് ആ പണി​യാ​ണു്. യാത്ര പറയാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന സ്ത്രീ ഒരു സന്ന്യാ​സി​നി​യാ​ണു്. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ, ഇവി​ടെ​യു​ള്ള ഞങ്ങ​ളെ​ല്ലാം സന്ന്യാ​സ​മെ​ടു​ത്ത​വ​രാ​ണു്. അവരും ഞാ​നു​മാ​യി ഒന്നേ വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ള്ളൂ. അവർ ‘ഞങ്ങ​ളു​ടെ ചെ​റു​മു​റി’ എന്നും, ഞാൻ ‘എന്റെ ചെ​റു​വീ​ടു്’ എന്നും പറയും, നമു​ക്ക് ഇന്നു സമാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യി​രി​ക്കാം നാ​ള​ത്തെ കാ​ര്യം ഞാ​നേല്‍ക്കി​ല്ല.’

എങ്കി​ലും ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു: ‘ഈ കുടിൽ മതി​ലി​ന്റെ ഭി​ത്തി​മാ​ട​ത്തി​ലാ​ണു്. ഒരു​ത​രം ഇടി​ഞ്ഞു​പൊ​ളി​യൽ​കൊ​ണ്ടു് ഇതൊ​ളി​ഞ്ഞു​നില്‍ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ മര​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ​നി​ന്നു നോ​ക്കി​യാൽ ഇങ്ങോ​ട്ടു കാ​ണി​ല്ല.’

‘എന്ന​ല്ല, കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ ഇതി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു വരി​ക​യു​മി​ല്ല’ ‘ആ?’ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു.

ഈ ‘ആ’ എന്ന​തി​ലെ ഉറ​പ്പി​ച്ച ചോ​ദ്യ​ചി​ഹ്ന​ത്തി​ന്റെ സാരം ഇതാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി: ‘ഇവിടെ ഒളി​ച്ചു​പാർ​ക്കാ​മെ​ന്ന​നി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു?’

ഈ ചോ​ദ്യ​ചി​ഹ്ന​ത്തി​നാ​ണു് ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​തു്: ‘പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ണ്ടു്.’

‘എന്തു പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ?’ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് ചോ​ദി​ച്ചു.

താൻ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ അർ​ത്ഥം വി​വ​രി​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് വായ തു​റ​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി, ഒരു മണി​യ​ടി കേ​ട്ടു.

‘ആ സന്ന്യാ​സി​നി മരി​ച്ചു.’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. ‘അതു് ആ മണി​മു​ട്ട​ലാ​ണു്.’

ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങോ​ടു ചെ​വി​യോർ​ത്തി​രി​ക്കു​വാൻ അയാൾ ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു.

ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി മണി​യ​ടി​ച്ചു.

‘അതു മരി​ച്ചാ​ല​ത്തെ മണി​മു​ട്ട​ലാ​ണു്. ശവം പള്ളി​യിൽ​നി​ന്നു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ​യ്ക്ക്, ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു മണി​ക്കൂർ നേരം, ഓരോ നി​മി​ഷം​തോ​റും ഓരോ മണി​യ​ടി കേൾ​ക്കാം!—നോ​ക്കൂ, അവർ കളി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കളി​സ്സ​മ​യ​ത്തു് ഒരു പന്തു് ഉരു​ണ്ടു​വ​ന്നാൽ മതി, പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു നി​യ​മ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, ഇവി​ടെ​യെ​ല്ലാം ഓടി നട​ന്നു തി​ര​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി അവർ മു​ഴു​വ​നു​മെ​ത്തും. ആ ചന്ത​മു​ള്ള കു​ട്ടി​കൾ ശു​ദ്ധ​പി​ശാ​ചു​ക്ക​ളാ​ണു്.’

‘ആരു്?’ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് ചോ​ദി​ച്ചു.

‘ചെറിയ പെൺ​കി​ടാ​ങ്ങൾ. നി​ങ്ങൾ എളു​പ്പ​ത്തിൽ കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​പോ​വും. അവർ ഉറ​ക്കെ നി​ല​വി​ളി​ക്കും: ‘ഹാ! ഒരു പു​രു​ഷൻ!’ ഇന്നു പേ​ടി​ക്കാ​നി​ല്ല. ഇന്നു് കളി​സ്സ​മ​യ​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. ഇന്നു് മു​ഴു​വ​നും ഈശ്വ​ര​പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യാ​യി​രി​ക്കും. മണി​യ​ടി കേ​ട്ടി​ല്ലേ? ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ഇങ്ങ​നെ ഓരോ നി​മി​ഷ​വും ഓരോ മണി​യ​ടി കേൾ​ക്കും. മരി​ച്ചാ​ല​ത്തെ മണി​യ​ടി​യാ​ണു്.

‘എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി. വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​നി​ക​ളു​ണ്ടു്.’

ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് സ്വയം വി​ചാ​രി​ച്ചു: ‘കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ പഠി​പ്പി​നു​ള്ള വഴി ഇവിടെ തയ്യാ​റു​ണ്ടു്.’

ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘അത​ല്ല​ല്ലോ! ചെ​റു​കി​ടാ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അവർ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ചു​റ്റും നി​ന്നു നി​ല​വി​ളി​ക്കും, അവർ പാ​ഞ്ഞു​ക​ള​യും! ഒരു പു​രു​ഷൻ ഉണ്ടാ​വുക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ അതി​വി​ടെ ‘പ്ലേ​ഗാ’ണു്. ഞാൻ ഒരു കാ​ട്ടു​മൃ​ഗ​മാ​ണെ​ന്ന​വി​ധം അവർ എന്റെ കാൽ​മു​ട്ടി​ന്മേൽ ഒരു മണി കെ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടി​ല്ലേ?’

ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് അധി​ക​മ​ധി​കം അഗാ​ധ​മായ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ മു​ങ്ങി. ‘ഈ കന്യ​കാ​മ​ഠം ഞങ്ങ​ളു​ടെ രക്ഷാ​സ്ഥാ​ന​മാ​യി​രി​ക്കും.’ അയാൾ മന്ത്രി​ച്ചു.

പി​ന്നീ​ടു് അയാൾ ഒച്ച പൊ​ന്തി​ച്ചു: ‘അതേ, ഇവിടെ താ​മ​സി​ച്ചു​കൊ​ള്ളാ​നാ​ണു് പണി.’

‘അല്ല.’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു, ‘പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കാ​നാ​ണു്.’

തന്റെ രക്തം ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു​ചെ​ല്ലു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു് ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു തോ​ന്നി.

‘പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കാൻ!’

‘അതേ, മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ, ഇങ്ങോ​ട്ടു മട​ങ്ങി​വ​രാൻ ഒരി​ക്കൽ പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്ക​ണ​മ​ല്ലോ.’

മണി​യ​ടി ഒന്നു​കൂ​ടി കഴി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ കാ​ത്ത​തി​നു​ശേ​ഷം, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി: ‘നി​ങ്ങ​ളെ ഈ നി​ല​യിൽ ഏതാ​യാ​ലും ഇവിടെ കാണാൻ പാ​ടി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ എവി​ടെ​നി​ന്നു വന്നു? എന്നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം, നി​ങ്ങൾ സ്വർ​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് വീ​ണ​താ​ണു്; എന്തു​കൊ​ണ്ടു്? ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ അറി​യും; പക്ഷേ, കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു ആരും പടി​ക​ട​ന്നു​ത​ന്നെ വരണം.’

പെ​ട്ട​ന്നു മറ്റൊ​രു മണി​യിൽ​നി​ന്നു് ലഹ​ള​പി​ടി​ച്ച ഒരൊ​ച്ച കേ​ട്ടു.

‘ഓ!’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു: ‘അവർ മഠ​നാ​യി​ക​മാ​രെ വി​ളി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണു് അവർ യോഗം കൂ​ടു​ന്നു. ആരെ​ങ്കി​ലും മരി​ച്ചാൽ അവർ യോഗം കൂടും. ആ സ്ത്രീ രാ​വി​ലെ മരി​ച്ചു. പു​ലർ​ച്ച​യ്ക്കാ​ണു് ആളുകൾ മരി​ക്കാ​റു്. അല്ലാ, നി​ങ്ങൾ​ക്കു കട​ന്നു വന്ന വഴി​യി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തേ​ക്കും പോ​യ്ക്കൂ​ടേ? ആട്ടെ, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ വി​ചാ​രണ ചെ​യ്യാ​ന​ല്ല, അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ എങ്ങ​നെ അക​ത്തു കട​ന്നു?

ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് വി​ളർ​ത്തു; ആ ഭയ​ങ്ക​ര​ത്തെ​രു​വി​ലേ​ക്ക് ഒരി​ക്കൽ​കൂ​ടി ഇറ​ങ്ങുക എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ച​പ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ അയാൾ ആകെ വി​റ​ച്ചു. നരികൾ നി​റ​ഞ്ഞ ഒരു കാ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു നി​ങ്ങൾ പു​റ​ത്തു കട​ന്നു; പു​റ​ത്തെ​ത്തി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം, അങ്ങോ​ട്ടു​ത​ന്നെ മട​ങ്ങി​ച്ചെ​ല്ലാന്‍ ഒരു സ്നേ​ഹി​തൻ ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​താ​യാ​ലോ! ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു മു​ഴു​വ​നും പൊ​ല്ലീ​സ്സാ​ളു​കൾ കൂ​ട്ടം​കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യും അവ​രു​ടെ ആൾ​ക്കാർ കാ​ത്തു​നില്‍ക്കു​ന്ന​താ​യും, എല്ലാ​യി​ട​ത്തും ഭട​ന്മാർ പാ​റാ​വു​ള്ള​താ​യും, ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ക​ളായ മു​ഷ്ടി​കൾ തന്റെ കഴു​ത്തു​പ​ട്ട​യി​ലേ​ക്കെ​ത്തു​ന്ന​താ​യും, ഒരു​സ​മ​യം ഴാവേർ തന്നെ തെ​രു​വു​ക​ളു​ടെ കൂ​ടി​ച്ചേ​ര​ലിൽ, മൂ​ല​യ്ക്കു നില്‍ക്കു​ന്ന​താ​യും ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് ഉള്ളു​കൊ​ണ്ടു കണ്ടു.

‘അസാ​ധ്യം!’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘ഫാദർ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ്, ഞാൻ ആകാ​ശ​ത്തു നി​ന്നു വീ​ണ​താ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞേ​ക്കൂ.’

‘പക്ഷേ, ഞാനതു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. ഞാനതു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘അതെ​ന്നോ​ടു നി​ങ്ങൾ പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളെ ഒന്നു നല്ല​വ​ണ്ണം അടു​ത്തു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാൻ​വേ​ണ്ടി ഈശ്വ​രൻ നി​ങ്ങ​ളെ കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു, പി​ന്നീ​ടു് താ​ഴ​ത്തേ​ക്കി​ട്ടി​രി​ക്ക​ണം. ഒന്നു​മാ​ത്രം; അവി​ടു​ന്നു നി​ങ്ങ​ളെ ഒരു പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലാ​ക്കാ​നാ​ണു് ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചി​രി​ക്കുക; പക്ഷേ, തെ​റ്റി​പ്പോ​യി. ആട്ടെ, അതാ മറ്റൊ​രു മണി​യ​ടി, വാ​തില്‍ക്കാ​വല്‍ക്കാ​രൻ പോയി ശവ​ചി​കി​ത്സ​ക്കാ​രൻ വൈ​ദ്യ​നെ ശവം നോ​ക്കി​പ്പ​രി​ശോ​ധി​ക്കു​വാൻ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് അതി​ന്റെ സാരം. മരി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള കർ​മ​ങ്ങ​ളാ​ണി​തൊ​ക്കെ. ഈ നല്ല​വ​രായ മാ​ന്യ​സ്ത്രീ​കൾ​ക്ക് അയാ​ളു​ടെ വരവു് അത്ര ഇഷ്ട​മ​ല്ല യാ​തൊ​ന്നി​ലും വി​ശ്വാ​സ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരാ​ളാ​ണു് വൈ​ദ്യൻ. അയാൾ മൂ​ടു​പ​ടം നീ​ക്കു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ അയാൾ മറ്റൊ​ന്നും നീ​ക്കി​ക്ക​ള​യും. ഇത്ത​വണ എത്ര​വേ​ഗ​ത്തിൽ അവർ വൈ​ദ്യ​നെ വരു​ത്തി? എന്തേ പറ​ഞ്ഞ​തു? നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​ട്ടി ഇനി​യും ഉണർ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല;എന്താ​ണ​വ​ളു​ടെ പേർ?’

‘കൊ​സെ​ത്തു്’

‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മക​ളാ​ണോ? നി​ങ്ങൾ അവ​ളു​ടെ മു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണം, അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്?’ ‘അതേ.’

അവൾ​ക്ക് ഇവി​ടെ​നി​ന്നു പോവാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല. മു​റ്റ​ത്തേ​ക്കു​ള്ള വാതിൽ ഞാൻ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. ഞാൻ ചെ​ന്നു മു​ട്ടും. കാ​വല്‍ക്കാ​രൻ വാതിൽ തു​റ​ക്കും; മു​ന്തി​രി​ങ്ങ​ക്കൊ​ട്ട എന്റെ മു​തു​ക​ത്തു​ണ്ടു്; അവൾ അതി​ന്ന​ക​ത്തും; ഞാൻ പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോവും. ഫാദർ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് കൊ​ട്ട​യും​കൊ​ണ്ടു പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​വു​ന്നു. അതു വെറും സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​ണു്. അന​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ക്കാൻ നി​ങ്ങൾ അവളെ പറ​ഞ്ഞേ​ല്പി​ക്ക​ണം. അവൾ മറ​ശ്ശീ​ല​യ്ക്കു​ള്ളി​ലാ​യി​രി​ക്കും ആവ​ശ്യ​മു​ള്ളേ​ട​ത്തോ​ളം കാലം ഞാ​ന​വ​ളെ എന്റെ ഒരു കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന സ്നേ​ഹി​തൻ​വ​ശ​മേ​ല്പി​ക്കും; അയാൾ റ്യു ഷെ​മെ​ങ്ങ് വെറിൽ ഞാ​ന​റി​യു​ന്ന ഒരു പഴ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. അയാൾ​ക്കു ചെവി കേൾ​ക്കി​ല്ല; അയാൾ​ക്ക് ഒരു ചെറിയ കി​ട​ക്ക​യു​ണ്ടു്. അവൾ എന്റെ ഒരു മരു​മ​ക​ളാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ ആ പഴ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​ന്റെ ചെ​കി​ട്ടിൽ കൂ​ക്കും; എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി അവളെ നാ​ളെ​വ​രെ അവിടെ സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും ഞാ​നേ​ല്പി​ക്കും. പി​ന്നെ അവൾ​ക്കു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂടെ അക​ത്തേ​ക്കു വരാം; നി​ങ്ങൾ​ക്കു വരാ​നു​ള്ള സൂ​ത്രം ഞാ​നു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ളാം? അതു വേണം. പക്ഷേ, നി​ങ്ങ​ളെ​ങ്ങ​നെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്നു?’

ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് തല കു​ലു​ക്കി. ‘ഒരാ​ളും എന്നെ കാ​ണ​രു​തു്; കാ​ര്യം കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു മു​ഴു​വ​നും അതി​ലാ​ണു്. കൊ​സെ​ത്തി​നെ​പ്പോ​ലെ എന്നെ​യും ഒരു ചാ​ക്കി​ട്ടു മൂടി വല്ല​വി​ധ​ത്തി​ലും ഒരു കൊ​ട്ട​യി​ലി​ട്ടു പു​റ​ത്താ​ക്കി​ത്ത​രൂ.’

ഇട​ത്തേ കൈ​യി​ന്റെ നടു​വി​രൽ​കൊ​ണ്ടു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് കാ​തിൻ​ത​ട്ട​യൊ​ന്നു ചൊ​റി​ഞ്ഞു—കല​ശ​ലായ പരി​ഭ്ര​മ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ചി​ഹ്നം.

മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ ഒരു മണി​യ​ടി സം​ഭാ​ഷ​ണ​വി​ഷ​യ​ത്തെ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി മാ​റ്റി.

‘വൈ​ദ്യൻ മട​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്ന​താ​ണു് ആ കേ​ട്ട​തു്.’ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു: ‘അയാൾ ഒന്നു നോ​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കും: ‘അവൾ മരി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു.’ നന്നാ​യി, സ്വർ​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള യാ​ത്രാ​നു​വാ​ദ​പ​ത്രം വൈ​ദ്യൻ ഒപ്പി​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞാൽ, ശവം​മ​റ​വു​കാ​രു​ടെ ആൾ ശവ​മ​ഞ്ചം കൊ​ടു​ത്ത​യ്ക്കു​ക​യാ​യി. മഠ​നാ​യി​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, മറ്റു മറ​നാ​യി​ക​മാർ അവളെ അതി​ലാ​ക്കും; കന്യ​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ കന്യ​ക​മാർ അവളെ അതി​ലാ​ക്കും. അതു കഴി​ഞ്ഞാൽ ഞാൻ ആണി​യു​റ​പ്പി​ക്കും. എന്റെ തോ​ട്ട​പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ അതൊരു ഭാ​ഗ​മാ​ണു്. ഒരു തോ​ട്ട​ക്കാ​രൻ ഏതാ​ണ്ടു് ഒരു ശവം മറ​വു​ക​രാ​നു​മാ​ണു്. തെ​രു​വോ​ടു​കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്ന ശാ​ല​യിൽ അവളെ കി​ട​ത്തി​യി​രി​ക്കും; വൈ​ദ്യ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റാർ​ക്കും അങ്ങോ​ട്ടു കട​പ്പാൻ പാ​ടി​ല്ല. ശവം മറ​വു​കാ​രു​ടെ ആൾ​ക്കാർ വന്നു് അതെ​ടു​ത്തു വണ്ടി​യിൽ വെ​ക്കും; ഹേ, വണ്ടി​ക്കാ​രൻ! ചാ​ട്ട​വാർ ഒന്നു വീശൂ; ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ആളു​ക​ളു​ടെ സ്വർ​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള യാത്ര, യാ​തൊ​ന്നും ഉള്ളി​ലി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു പെ​ട്ടി അക​ത്തേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു; അതിൽ ഒരു സാധനം വെ​ച്ചു വീ​ണ്ടും പു​റ​ത്തേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു; ഇതാ​ണു് ശവ​സം​സ്കാ​രം എന്നു​വെ​ച്ചാൽ അഹോ, അഗാധം!’

ഉറ​ങ്ങു​ന്ന കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ മൂ​ഖ​ത്തു് ഒരു വെ​യിൽ​നാ​ളം പതു​ക്കെ തൊ​ട്ടു; അവൾ വായ അല്പ​മൊ​ന്നു തു​റ​ന്നാ​ണു് കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​തു്; അതു കണ്ടാൽ വെ​ളി​ച്ച​ത്തെ നു​ക​രു​ന്ന ഒരു ദേ​വ​സ്ത്രീ​യു​ടെ ഛായ തോ​ന്നും. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് അവളെ ഇരു​ന്നു നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു. അയാൾ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ പ്ര​സം​ഗം കേൾ​ക്കാ​താ​യി. ആരും കേൾ​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തു മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കാൻ കാ​ര​ണ​മ​ല്ല. ആ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന കിഴവൻ തോ​ട്ട​ക്കാ​രൻ തന്റെ വാ​യാ​ടി​ത്ത​ത്തെ സാ​വ​ധാ​ന​മാ​യി പി​ന്നേ​യും വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി; ‘വോ​ഗി​രാർ ശ്മ​ശാ​ന​ത്തി​ലാ​ണു് ശവ​ക്കു​ഴി കു​ത്തുക. ആ വോ​ഗി​രാർ ശ്മ​ശാ​നം അട​യ്ക്കാൻ ഭാ​വ​മു​ണ്ടെ​ന്നു കേൾ​ക്കു​ന്നു. അതു പണ്ട​ത്തെ ഒരു ശ്മ​ശാ​ന​മാ​ണു്; അതു നി​യ​മാ​തിർ​ത്തി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്താ​ണു്, അതി​നു് ഉദ്യോ​ഗ​സം​ബ​ന്ധി​യായ ഉടു​പ്പി​ല്ല; അതു പണി​യിൽ​നി​ന്നു പി​രി​യാൻ പോ​കു​ന്നു. അതു നാ​ണ​ക്കേ​ടു​ത​ന്നെ; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, അതു സൗ​ക​ര്യ​മു​ള്ള​താ​ണു്. എനി​ക്ക​വി​ടെ ഒരു സ്നേ​ഹി​ത​നു​ണ്ട്—ഫാദർ മെ​സ്തി​ന്നു്, ശവ​ക്കു​ഴി​ക്കു​ത്തു​കാ​രൻ. ഇവി​ടെ​യു​ള്ള കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ​ക്ക് അവിടെ ഒര​വ​കാ​ശ​മു​ണ്ടു്; രാ​ത്രി​യാ​യാൽ അവ​രു​ടെ ശവ​മ​ഞ്ചം അങ്ങോ​ട്ടു കൊ​ണ്ടു​പോ​വാം. അവ​രു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ പൊ​ല്ലീ​സ്സ​ധി​കാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഒരു സവി​ശേ​ഷ​സ​മ്മ​തം കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. അപ്പോൾ ഇന്നെ​ലെ​ക്കു ശേഷം എന്തെ​ല്ലാം സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി. ഫാദർ ക്രൂ​സി​ഫി​ക്ഷ്യൻ മരി​ച്ചു; ഫാദർ മദലിയെൻ-​’

‘സം​സ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു.’വ്യ​സ​ന​പൂർ​വ​മായ പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടു​കൂ​ടി ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് പറ​ഞ്ഞു.

ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് ആ വാ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

‘ഈശ്വര! നി​ങ്ങൾ ഇവിടെ വന്ന​തു ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​നാ​ണെ​ങ്കിൽ, അതൊരു യത്ഥാർ​ത്ഥ ശവ​സം​സ്കാ​ര​മാ​വും.’

നാ​ലാ​മ​ത്തെ ഒരു മണി​യ​ടി കേ​ട്ടു. ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ആണി​യിൽ​നി​ന്നു തന്റെ കാൽ​മു​ട്ടു​മ​ണി​യെ​ടു​ത്തു കാ​ലി​ന്മേൽ കൊ​ളു​ത്തി. ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ വിളി എനി​ക്കൂ​ള്ള​താ​ണു്. മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യ്ക്ക് എന്നെ കാ​ണേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടു്. ശരി, ഇനി എന്റെ പട്ട​പ്പൂ​ട്ടി​ന്റെ നാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ എന്നെ​ത്തെ​ന്നെ ഓടി​ക്കു​ക​യാ​യി. മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ, നി​ങ്ങൾ ഇവി​ടെ​നി​ന്നി​ള​ക​രു​തു്; ഞാൻ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു കാ​ത്തി​രി​ക്ക​ണം. എന്തോ പു​തു​താ​യി​ട്ടൊ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വി​ശ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, അതാ അവിടെ വീ​ഞ്ഞു​ണ്ടു്, അപ്പ​മു​ണ്ടു്, പാല്‍ക്ക​ട്ടി​യു​ണ്ടു്.’

അയാൾ ആ കു​ടി​ലിൽ​നി​ന്നു് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് പാ​ഞ്ഞു: ‘വരു​ന്നു! വരു​ന്നു!’

പോ​കും​വ​ഴി​ക്കു മത്ത​ക്ക​ണ്ട​ത്തെ ഉപാ​യ​ത്തിൽ ഒന്നു നോ​ക്കി, തന്റെ മു​ട​ന്തിയ കാൽ അനു​വ​ദി​ക്കു​ന്ന വേ​ഗ​ത്തിൽ, അയാൾ തോ​ട്ട​ത്തിൽ പാ​യു​ന്ന​തു ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് നോ​ക്കി​ക​ണ്ടു.

പത്തു നി​മി​ഷ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ, തന്റെ മണി​യൊ​ച്ച​കൊ​ണ്ടു വഴി​ക്കു​ള്ള കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം പറ​പ​റ​പ്പി​ച്ചു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് ഒരു വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തു ചെ​ന്നു പതു​ക്കെ മു​ട്ടി; ഒരു സൗ​മ്യ​ശ​ബ്ദം മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്നെ​ന്നേ​ക്കും! എന്നെ​ന്നേ​ക്കും!’ എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, ‘അക​ത്തേ​ക്കു വരൂ.’

കാ​ര്യ​വ​ശാൽ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നെ വരു​ത്തി​ക്കാ​ണു​വാൻ ഒഴി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഇരി​പ്പു മു​റി​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന വാ​തി​ലാ​ണു്. ഈ മുറി പ്രാർ​ത്ഥ​നാ​മു​റി​യോ​ടു തൊ​ട്ട​താ​യി​രു​ന്നു. ആ അക​ത്തു് ആകെ​യു​ള്ള ഒരു കസാ​ല​യിൽ മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ വരവു കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

Colophon

Title: Les Miserables (ml: പാ​വ​ങ്ങൾ).

Author(s): Victor Hugo.

First publication details: Mathrubhumi; Kozhikkode, Kerala; Book 2, Part 8; 1925.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Les Miserable, Victor Hugo, വി​ക്തോർ യൂഗോ, പാ​വ​ങ്ങൾ, നാ​ല​പ്പാ​ട്ടു് നാ​രാ​യണ മേനോൻ, വി​വർ​ത്ത​നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 30, 2021.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018). The picture is a photograph of a scene from Les Miserables, a theatrical performance of Theatre and Dance group of Otterbein University, USA. The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Translation: Nalappatt Narayana Menon; Digitizer: KB Sujith; Processed by: JN Jamuna, LJ Anjana, KB Sujith; Encoding: CV Radhakrishnan.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.