കൊ​സെ​ത്തു് കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ​ത​ന്നെ കഴി​ച്ചു. താൻ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ മക​ളാ​ണെ​ന്നാ​ണു് കൊ​സെ​ത്തു് വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. അതിൽ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നി​ല്ല​ല്ലോ. എന്ന​ല്ല, മറ്റൊ​ന്നും തനി​ക്ക​റി​വി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, അവ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടൊ​ന്നും പറ​വാ​നും സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. ഇനി സാ​ധി​ക്കു​മെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ അവൾ പറ​യി​ല്ല. ഞങ്ങൾ മുൻപു പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ കു​ട്ടി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു മി​ണ്ടാ​താ​ക്കു​ന്ന മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. കൊ​സെ​ത്തു് അത്ര​മേൽ ദുഃ​ഖ​മ​നു​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു സർ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും അവൾ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു—അതേ, മി​ണ്ടു​വാ​നോ ശ്വാ​സം കഴി​ക്കു​വാ​നോ​കൂ​ടി അവൾ​ക്കു ഭയ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരൊ​റ്റ​വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു പല​പ്പോ​ഴും ഒരു മല മു​ഴു​വ​നും അവ​ളു​ടെ മേൽ പൊ​ളി​ഞ്ഞു​വീ​ണി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ കൂ​ടെ​യാ​യ​തി​ന്നു​ശേ​ഷ​വും അവൾ​ക്കൊ​രു സമാ​ധാ​നം കി​ട്ടി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യി​ല്ല. ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അവൾ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലെ ജീ​വി​ത​ത്തോ​ടി​ണ​ങ്ങി. ഒന്നു​മാ​ത്രം, കാ​ത​റീ​നെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ എന്ന​വൾ പശ്ചാ​ത്ത​പി​ച്ചു; പക്ഷേ, അതു പറയാൻ അവൾ​ക്കു ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. എന്താ​യാ​ലും ഒരി​ക്കൽ അവൾ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: അച്ഛാ, ഞാ​നി​ത​റി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, എന്റെ കാ​ത​റീ​നെ കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തേ​നേ.’ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ പഠി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അവി​ട​ത്തെ വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക​ളു​ടെ ഉടു​പ്പു് അവളും ധരി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. അവൾ കളഞ്ഞ ഉടു​പ്പ്, കു​ട്ടി​ക​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു, ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് കൈ​യി​ലാ​ക്കി. തെ​നാർ​ദി​യെർ​മാ​രു​ടെ ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​യിൽ​നി​ന്നു പോ​രു​മ്പോൾ അയാൾ കൊ​സെ​ത്തി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു ധരി​പ്പി​ച്ച അതേ ദു:ഖോ​ചി​ത​മായ ഉടു​പ്പാ​യി​രു​ന്നു അതു്. അപ്പോ​ഴും അതു വല്ലാ​തെ പി​ഞ്ഞി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. ആ ഉടു​പ്പു​സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ, കീ​ഴ്ക്കാ​ലു​റ​ക​ളും പാ​പ്പാ​സു​ക​ളും കൂ​ട്ടി, കന്യ​കാ​മ​ഠ​ങ്ങ​ളിൽ ധാ​രാ​ള​മാ​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന കർ​പ്പൂ​ര​വും മറ്റെ​ല്ലാ സു​ഗ​ന്ധ​പ്പൊ​ടി​ക​ളും ധാ​രാ​ളാം വിതറി, എങ്ങ​നെ​യോ അയാൾ സമ്പാ​ദി​ച്ച ഒരു ചെറിയ യാ​ത്ര​പ്പെ​ട്ടി​യി​ലി​ട്ടു പൂ​ട്ടി, ഈ യാ​ത്ര​പ്പെ​ട്ടി അയാൾ തന്റെ കട്ടി​ലി​ന​ടു​ത്തു് ഒരു കസാ​ല​യിൽ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു; അതി​ന്റെ താ​ക്കോൽ എപ്പോ​ഴും അയാ​ളു​ടെ കൈ​യി​ലാ​യി​രി​ക്കും. ‘അച്ഛാ,’ ഒരു ദിവസം കൊ​സെ​ത്തു് അയാ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. ‘അത്ര​യും നല്ല വാ​സ​ന​യു​ള്ള ആ പെ​ട്ടി​യി​ലെ​ന്താ​ണു്?’

ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞ​തും തനി​ക്കു യാ​തൊ​ര​റി​വു​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു​മായ പ്ര​ശ​സ്തി​ക്കു പുറമേ, ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​നു് അയാ​ളു​ടെ സല്കർ​മ​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി വേ​റെ​യും ചില ഗു​ണ​ങ്ങൾ കി​ട്ടി; ഒന്നാ​മ​തു്, അയാൾ​ക്കു സു​ഖ​മ​യി; പി​ന്നെ ഒരാൾ​കൂ​ടി​യു​ണ്ടാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്റെ സഹ​വാ​സം വളരെ ഉപ​കാ​ര​ത്തി​ലാ​യി. പണം മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ കൊ​ടു​ത്തു​വ​ന്ന​തി​നാൽ, അയാൾ മുൻ​പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തിൽ മൂ​ന്നി​ര​ട്ടി​യി​ല​ധി​കം പ്രാ​വ​ശ്യം പൊടി വലി​ച്ചു; അതു തന്നെ ഓരോ​രി​ക്ക​ലും അത്ര​മേൽ ധാ​രാ​ളി​ത്ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യും. സന്ന്യാ​സി​മാർ ഉൽ​ത്തെം എന്ന പേർ സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​ല്ല; അവർ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ ഴാ​ങ്ങി​നെ മറ്റേ ഫൂ​വാ​ങ്ങ് എന്നു വി​ളി​ച്ചു.

ഈ പരി​ശു​ദ്ധ​സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു ഴാ​വേ​റു​ടെ സൂ​ക്ഷ്മ​നോ​ട്ട​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, തോ​ട്ട​ത്തില ആവ​ശ്യ​ത്തി​ലേ​ക്ക് വല്ല​പ്പോ​ഴും പു​റ​ത്തേ​ക്ക് പോ​കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യം നേ​രി​ട്ടാൽ, അതെ​പ്പോ​ഴും കി​ഴ​വ​നും ക്ഷീ​ണ​നും മു​ട​ന്ത​നു​മായ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ​ല്ലാ​തെ, മറ്റേ​യാൾ ആയി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് അവർ കു​റേ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ലെ​ങ്കി​ലും നോ​ക്കി​യ​റി​ഞ്ഞേ​നേ; എന്നാൽ എപ്പോ​ഴും ഈശ്വ​ര​നിൽ ഊന്നി​യി​രി​ക്കു​ന്ന ദൃ​ഷ്ടി​കൾ​ക്ക് ഒറ്റു​നി​ല്ക്കാൻ അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ഞ്ഞി​ട്ടോ, അതോ അവയെ ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള​തെ​ന്നു വെ​ച്ചി​ട്ടോ, അക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ അവർ യാ​തൊ​രു ശ്ര​ദ്ധ​യും പതി​ച്ചി​ല്ല.

അത്ര​മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് വീ​ട്ടിൽ​ത്ത​ന്നെ അട​ച്ചു​കൂ​ടു​ക​യും പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്ത​തു നന്നാ​യി​താ​നും. ഒരു മാ​സ​ത്തോ​ളം കാലം ഴാവേർ ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു കണ്ണെ​ടു​ക്കാ​തെ നി​ന്നി​രു​ന്നു.

ഗു​ഹ​ക​ളാൽ ചു​റ്റ​പ്പെ​ട്ട ഒരു ദ്വീ​പു​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു് ആ കന്യ​കാ​മ​ഠം. മേലാൽ ആ നാലു മതി​ലു​കൾ​ക്ക​ക​മാ​യി അയാ​ളു​ടെ ലോകം. അവിടെ അയാൾ​ക്കു തന്റെ പ്ര​ശാ​ന്ത​മ​ഹി​മ​യെ നി​ല​നിർ​ത്താൻ വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം ആകാ​ശ​ത്തേ​യും, സു​ഖ​മാ​യി​രി​ക്കാൻ കൊ​സെ​ത്തി​നേ​യും കാ​ണാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

അയാൾ ഒരു സു​ഖ​മായ ജീ​വി​തം ആരം​ഭി​ച്ചു.

തോ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ അറ്റ​ത്തു​ള്ള പഴയ കു​ടി​ലിൽ അയാൾ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങോ​ടു​കൂ​ടി താ​മ​സ​മാ​യി. പഴയ ഓരോ​ന്നെ​ടു​ത്തു കൂ​ട്ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തും 1845 വരെ നി​ല​നി​ന്നി​രു​ന്ന​തു​മായ ഈ ചെ​റ്റ​പ്പുര, വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്ക​റി​വു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, മൂ​ന്നു മു​റി​ക​ളോ​ടു കൂ​ടി​യ​താ​ണു്; ആ മൂ​ന്നി​ലും ചു​മ​രു​ക​ള​ല്ലാ​തെ മറ്റു യാ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല. അവയിൽ പ്ര​ധാ​ന​മായ മുറി, ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് വെ​റു​തെ ശാ​ഠ്യം​പി​ടി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യെ​ങ്കി​ലും, മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു ബലാൽ​ക്കാ​ര​മാ​യി ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങ് ഒഴി​ച്ചു​വാ​ങ്ങി​ച്ചു. ഈ മു​റി​യു​ടെ ചു​മ​രു​കൾ​ക്ക് ആഭ​ര​ണ​മാ​യി കാൽ​മു​ട്ടു​പ​ട്ട​യും കൊ​ട്ട​യും തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന രണ്ടാ​ണി​ക്കു പു​റെ​മെ, അടു​പ്പിൻ​തി​ണ്ണ​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ ചു​മ​രി​ന്മേ​ലാ​യി 1793-ലെ രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​ക്കാ​ല​ത്തു​ള്ള ഒരു നോ​ട്ടു​കൂ​ടി പതി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, താ​ഴെ​ക്കാ​ണു​ന്ന​തു് അതി​ന്റെ ഒരു തത്തുല്യപകർപ്പാണ്-​

ഈ നോ​ട്ടു ചു​മ​രി​ന്മേൽ തറ​ച്ചി​രു​ന്ന​തു മുൻ​പ​ത്തെ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. അയാൾ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ കി​ട​ന്നു മരി​ച്ചു, ആ സ്ഥാ​ന​മാ​ണു് ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​നു കി​ട്ടി​യ​തു്.

ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് ദി​വ​സം​പ്ര​തി തോ​ട്ട​ത്തിൽ പണി​യെ​ടു​ത്തു, അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു വളരെ ഉപ​കാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി; പണ്ടൊ​രു കാ​ല​ത്തു് അയാൾ​ക്കു തൂ​പ്പു വെ​ട്ടി നന്നാ​ക്ക​ലാ​യി​രു​ന്നു പണി. ഇപ്പോൾ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി അയാൾ സന്തോ​ഷ​പൂർ​വം തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നാ​യി കൃ​ഷി​ശാ​സ്ത്ര​സം​ബ​ന്ധി​ക​ളായ എല്ലാ ഗൂ​ഢ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളും അയാൾ​ക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇതയാൾ ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി. തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ മര​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വേ​ണ്ട​വി​ധം വെ​ട്ടി​ന​ന്നാ​ക്കാ​തെ കാ​ട്ടു​മ​ര​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ നി​ന്നി​രു​ന്നു. അയാൾ അവയെ പരി​ഷ്ക​രി​ച്ചു ഫല​വ​ത്തു​ക്ക​ളാ​ക്കി

ദി​വ​സം​തോ​റും ഓരോ മണി​ക്കൂർ നേരം അയാ​ളൊ​രു​മി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ കൊ​സെ​ത്തി​ന​നു​വാ​ദ​മു​ണ്ട​യി​രു​ന്നു. കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​ക​ളൊ​ക്കെ ദുഃ​ഖ​ശീ​ല​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യ​വ​രും അയാൾ ദാ​യാ​ലു​വാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, അവൾ അവരെ തമ്മിൽ ത്ത​ട്ടി​ച്ചു​നോ​ക്കി, അയാളെ മന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു പൂ​ജി​ച്ചു ആ നി​ശ്ചി​ത​സ​മ​യ​ത്തു് അവൾ കു​ടി​ലി​ലേ​ക്കു പറ​ന്നു ചെ​ല്ലും ആ ചെ​റ്റ​പ്പു​ര​യിൽ കട​ന്നു​വ​ന്നാൽ ഉടനെ അവൾ അവി​ട​മെ​ങ്ങും സ്വർ​ഗ​മാ​ക്കും. ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു് ആഹ്ലാ​ദം തോ​ന്നി; കൊ​സെ​ത്തി​ന്നു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന സു​ഖം​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ​ക്കും സു​ഖം​വർ​ദ്ധി​ച്ചു. നാം ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന സു​ഖ​ത്തി​നു് ഈ ഹൃ​ദ​യം​ഗ​മായ ഒരു സവി​ശേ​ഷ​ത​യു​ണ്ടു്. എല്ലാ പ്ര​തി​ബിം​ബ​ങ്ങ​ളെ​യും​പോ​ലെ അതു മങ്ങി​പ്പോ​കാ​തെ, പൂർ​വാ​ധി​കം പ്ര​കാ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മട​ങ്ങി​വ​രു​ന്നു. കളി​സ്സ​മ​യ​ങ്ങ​ളിൽ അവൾ ഓടു​ന്ന​തും കളി​ക്കു​ന്ന​തും അയാൾ ദൂ​ര​ത്തു​നി​ന്നു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണും, മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ ചി​രി​ക​ളിൽ നി​ന്നു് അവ​ളു​ടെ ചിരി അയാൾ​ക്കു തി​രി​ച്ച​റി​യാം കൊ​സെ​ത്തു് ഇപ്പോൾ ചി​രി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തി​നു​ത​ന്നെ ഏതാ​ണ്ടൊ​രു മാ​റ്റം വന്നി​രു​ന്നു അതിലെ മങ്ങി​ച്ച കാ​ണാ​താ​യി ഒരു പു​ഞ്ചി​രി, ഒരു വെ​യിൽ​നാ​ളം​പോ​ലെ​യാ​ണു്; അതു മനു​ഷ്യ​മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു ദുർ​ദ്ദി​ന​ത്തെ ആട്ടി​പ്പാ​യി​ക്കു​ന്നു.

കളി​സ്സ​മ​യം കഴി​ഞ്ഞ് കൊ​സെ​ത്തു് വീ​ട്ടി​ലെ​ക്കു​ത​ന്നെ മട​ങ്ങി​പ്പോ​യി, ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് അവളെ പഠി​പ്പു​മു​റി​യി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണും; അവളെ ഉറ​ക്ക​റ​യി​ലെ ജനാ​ല​ക​ളി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അയാൾ രാ​ത്രി​യെ​ണീ​ക്കും. എന്ന​ല്ല, ഈശ്വ​ര​ന്നു ചില സവി​ശേ​ഷ​ത​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്; മെ​ത്രാൻ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങിൽ തു​ട​ങ്ങി​വെ​ച്ച പ്ര​വൃ​ത്തി​യെ, കൊ​സെ​ത്തി​നെ എന്ന​പോ​ലെ, കന്യ​കാ​മ​ഠം ഏറ്റെ​ടു​ക്കു​ക​യും മു​ഴു​മി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. സൗ​ശീ​ല്യം അഭി​മാ​ന​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു തൊ​ട്ടു​നി​ല്ക്കു​ന്നു എന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണു്. പി​ശാ​ചി​നാൽ ഉണ്ടാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു പാലം അവി​ടെ​യു​ണ്ടു്. പെ​ത്തി പി​ക്യു​വി​ലെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ ഈശ്വ​രൻ അയാ​ളു​ടെ വി​ധി​യെ തള്ളി​മ​റി​ച്ച​പ്പോൾ, ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് ഒരു സമയം താ​ന​റി​യാ​തെ​ത​ന്നെ, ആ ഭാ​ഗ​ത്തി​നും ആ പാ​ല​ത്തി​നും നല്ല​വ​ണ്ണം അടു​ത്തെ​ത്തി​യി​ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; തന്നെ മെ​ത്രാ​നു​മാ​യി മാ​ത്രം താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി നോ​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം കാലം, അയാൾ നി​സ്സാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ക​യും വി​നീ​ത​നാ​യി​ത്ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും; എന്നാൽ കു​റ​ച്ചു​കാ​ലം മുൻപു മുതൽ അയാൾ സാ​മാ​ന്യ​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​മാ​യി സ്വയം തട്ടി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ക​യും അഭി​മാ​നം അയാ​ളിൽ അങ്കു​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യാൻ തു​ട​ങ്ങി. ആർ​ക്ക​റി​യാം? പതു​ക്കെ​ക്കൊ​ണ്ടു് അയാൾ ദ്വേ​ഷ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു ചെ​ന്നു എന്നു വരാം.

കന്യ​കാ​മ​ഠം അയാളെ ആ അധ:പത​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തി.

അയാൾ​ക്ക​നു​ഭ​വി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന രണ്ടാ​മ​ത്തെ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​വാ​സ​മാ​ണി​തു്. ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ—അതാ​യ​തു് അയാ​ളു​ടെ ജീ​വി​താ​രം​ഭ​ത്തിൽ—പി​ന്നെ ഇയ്യി​ടെ​യി​ലു​മാ​യി, മറ്റൊ​രു കാ​രാ​ഗൃ​ഹം—അതേ, നീ​തി​ന്യാ​യ​ത്തി​ന്റെ ദു​ഷ്ട​ത​യും രാ​ജ്യ​നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ ആ കൃ​ത്യ​വു​മാ​യി അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ള്ള പലേ നി​ഷ്ഠൂ​ര​ത​ക​ളോ​ടു കൂടിയ ഒരു ഭയങ്കരസ്ഥലം-​അയാൾ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇപ്പോൾ, തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷാ​സ്ഥ​ല​ത്തി​നു​ശേ​ഷം, അയാൾ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠം കണ്ടു; തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷാ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ താൻ എങ്ങ​നെ ഒരം​ഗ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നും, ഇപ്പോൾ ഒരു സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തെ താൻ എങ്ങ​നെ നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും ആലോ​ചി​ച്ച​പ്പോൾ, ആ രണ്ടും വ്യാ​കു​ല​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സിൽ മുൻ​പിൽ വന്നു​മു​ട്ടി.

ചി​ല​പ്പോൾ കൈ രണ്ടും കെ​ട്ടി അയാൾ തൂ​മ്പ​മേൽ ചാ​രി​നി​ന്നു മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ര​ഹി​ത​ങ്ങ​ളായ പി​രി​യൻ​കോ​ണി​ക​ളി​ലൂ​ടെ ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​വും.

അയാൾ പണ്ട​ത്തെ കൂ​ട്ടു​കാ​രെ ഓർ​മി​ക്കും; അവർ എന്തു കഷ്ട​സ്ഥി​തി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു; പു​ലർ​ന്നാൽ എഴു​ന്നേ​റ്റു, രാ​ത്രി​യാ​വു​ന്ന​തു​വ​രെ അധ്വാ​നി​ക്കും; ഉറ​ങ്ങു​വാൻ​ത​ന്നെ അവർ​ക്കു സമയം കി​ട്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ല; ഊക്കൻ വേ​ന​ല്ക്കാ​ല​ത്ത​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രി​ക്ക​ലും ചൂടു തട്ടാ​ത്ത മു​റി​ക​ളിൽ, രണ്ടി​ഞ്ചു കന​മു​ള്ള വി​രി​ക​ള​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള പാ​ള​യ​ക്കി​ട​ക്ക​ക​ളിൽ അവർ കി​ട​ക്കും; ചു​ക​ന്ന ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളായ കു​റു​ങ്കു​പ്പാ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു വസ്ത്ര​ധാ​ര​ണം കഴി​ക്കും; ഒരു വലിയ ദയ​യാ​യി, ഏറ്റ​വും ചൂ​ടു​ള്ള കാ​ല​ത്തു പരു​ത്തി​ത്തു​ണി​ക്കാ​ലു​റ​ക​ളും വല്ലാ​ത്ത തണു​പ്പു​കാ​ല​ത്തു് രോ​മം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള വണ്ടി​ക്കാ​രൻ​മു​റി​ക്കു​പ്പാ​യ​വും ധരി​ക്കു​വാൻ അവർ​ക്ക​നു​വാ​ദം കി​ട്ടി​യി​രു​ന്നു; അവർ വീ​ഞ്ഞു കു​ടി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല; ‘ക്ഷീ​ണ​പ്പ​ണി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്ത​ല്ലാ​തെ മാംസം തി​ന്നി​രു​ന്നു​മി​ല്ല. അവർ​ക്കു പേ​രി​ല്ല. ഓരോ നമ്പർ മാ​ത്ര​മേ ഉള്ളൂ; എന്ന​ല്ല, കീ​ഴ്പോ​ട്ടു തൂ​ങ്ങിയ ദൃ​ഷ്ടി​ക​ളോ​ടും താ​ഴ്ത്ത​പ്പെ​ട്ട ഒച്ച​ക​ളോ​ടും കത്തി​രി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞ തല​മു​ടി​യോ​ടും​കൂ​ടി അവ​മാ​ന​ത്തി​ലും പൊ​ന്തൻ വടി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള തല്ലു​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലും ആക​പ്പാ​ടെ അവർ​ത​ന്നെ ഓരോ സു​ന്ന​ങ്ങ​ളാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു പറയാം.

ഉടനെ അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സു് ആ മുൻ​പിൽ​ക്കാ​ണു​ന്ന സത്ത്വ​ങ്ങ​ളു​ടെ മേ​ലേ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു.

ഇവരും കത്തി​രി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞ തല​മു​ടി​ക​ളോ​ടും കീ​ഴ്പ്പോ​ട്ടു തൂ​ങ്ങിയ ദൃ​ഷ്ടി​ക​ളോ​ടും താ​ഴ്ത്ത​പ്പെ​ട്ട ഒച്ച​ക​ളോ​ടും കൂടി, അവ​മാ​ന​ത്തി​ല​ല്ല, ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ പരി​ഹാ​സ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ, പൊ​ന്തൻ​വ​ടി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള തല്ലു​കൊ​ണ്ടു തോ​ലു​രി​ഞ്ഞ പു​റ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യ​ല്ല, തങ്ങ​ളു​ടെ തപോ​നി​ഷ്ട​കൾ​കൊ​ണ്ടു വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ന്ന ചു​മ​ലു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി കഴി​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​രു​ടെ ഇട​യിൽ​നി​ന്നു് ഇവ​രു​ടെ പേ​രു​ക​ളും അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്നി​ല്ല ഇവർ ഒരി​ക്ക​ലും വീ​ഞ്ഞു കു​ടി​ക്കി​ല്ല, മാംസം തി​ന്നി​ല്ല; വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​വു​ന്ന​തു​വ​രെ പല​പ്പോ​ഴും ഇവർ ഉപ​വാ​സം​കൊ​ള്ളും; ഇവർ ധരി​ക്കു​ന്ന​തു, ചു​വ​ന്ന മു​റി​ക്കു​പ്പാ​യ​മ​ല്ല, വേ​ന​ല്ക്കാ​ല​ത്തു കനം കൂ​ടി​യ​തും മഴ​ക്കാ​ല​ത്തു കനം കു​റ​ഞ്ഞ​തു​മാ​യി കറു​ത്ത രോ​മം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു മറ​ത്തു​ണി​യാ​ണ്—അതിൽ യാ​തൊ​ന്നും കൂ​ട്ടു​വാ​നോ കു​റ​യ്ക്കു​വാ​നോ അധി​കാ​ര​മി​ല്ല; എന്ന​ല്ല, കാ​ല​ത്തെ അനു​സ​രി​ച്ചു പരു​ത്തി​ത്തു​ണി​പ്പു​റം കു​പ്പാ​യ​മോ രോ​മ​ത്തു​ണി​നി​ല​യ​ങ്കി​യോ ധരി​ക്കു​വാ​നും പാ​ടി​ല്ല. കൊ​ല്ല​ത്തിൽ ആറു​മാ​സ​വും കമ്പി​ളി​ത്തു​ണി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഉൾ​ക്കു​പ്പാ​യ​മി​ടു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് പനി പി​ടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. കഠി​ന​മായ മഴ​ക്കാ​ല​ത്തു​മാ​ത്രം തി​യ്യി​ടു​ന്ന മു​റി​ക​ളി​ല​ല്ല ഇവ​രു​ടെ താമസം; ഒരി​ക്ക​ലും തി​യ്യി​ടാ​ത്ത ചെ​റു​ഗു​ഹ​ക​ളി​ലാ​ണു്; ഇവർ രണ്ടി​ഞ്ചു കന​മു​ള്ള വൈ​ക്കോൽ​വി​രി​യിൽ​ക്കി​ട​ന്ന​ല്ല ഉറ​ങ്ങു​ന്ന​തു്; വെറും വൈ​ക്കോ​ലിൽ. ഇതൊ​ന്നും പോരാ, ഇവരെ ഉറ​ങ്ങാൻ​ത​ന്നെ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല; ഓരോ രാ​ത്രി​യി​ലും, പകൽ മു​ഴു​വൻ അധ്വാ​നി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു​ശേ​ഷം, ആദ്യ​ത്തെ ഒരു മയ​ക്ക​ത്തി​ന്റെ ക്ഷീ​ണം തീ​രു​ന്ന​തി​നു മുൻപേ, കഷ്ടി​ച്ചു ഗാ​ഢ​നി​ദ്ര​യി​ലാ​യി എന്നും കു​റ​ച്ചു ചൂ​ടു​പി​ടി​ച്ചു എന്നും വരു​മ്പോ​ഴേ​ക്കു വീ​ണ്ടും ഉണർ​ന്നു, കാൽ​മു​ട്ടു​ക​ളെ കല്ലി​ന്മേ​ലൂ​ന്നി മഞ്ഞിൻ​ക​ട്ട​പോ​ലെ തണു​ത്ത​തും ഇരു​ട്ട​ട​ഞ്ഞ​തു​മായ ഒരു ചെ​റു​പ​ള്ളി​യിൽ പോ​യി​രു​ന്നു് പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി ഇവർ​ക്കെ​ഴു​ന്നേ​ല്ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ചില ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളിൽ ഇവ​രി​ലോ​രോ​രു​ത്തർ​ക്കും വഴി​ക്കു​വ​ഴി​യാ​യി പന്ത്ര​ണ്ടു മണി​ക്കൂർ​നേ​രം മു​ട്ടു​കു​ത്തി​യോ അല്ലെ​ങ്കിൽ മുഖം കൽ​വി​രി​യോ​ടു ചേർ​ത്തു നി​ല​ത്തു കൈ​കൊ​ണ്ടു് കു​രി​ശു​ണ്ടാ​ക്കു​മാ​റു് നീ​ട്ടി സാ​ഷ്ടാം​ഗം കി​ട​ന്നോ കഴി​ച്ചു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടു്.

മറ്റേ​ക്കൂ​ട്ടർ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രാ​ണു്; ഇവർ സ്ത്രീ​കൾ.

ആ പു​രു​ഷ​ന്മാർ എന്തു ചെ​യ്തു? അവർ മോ​ഷ്ടി​ച്ചു, അക്ര​മം കാ​ണി​ച്ചു, കു​ത്തി​ക്ക​വർ​ന്നു; കഴു​ത്തു മു​റി​ച്ചു; വെ​ടി​വ​ച്ചു​കൊ​ന്നു. അവർ തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കാ​രാ​ണു്, ആൾ​മാ​റ്റ​ക്കാ​ര​നാ​ണു്, വിഷം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണു്, പു​ര​ചൂ​ടു​കാ​ര​നാ​ണു്, കൊ​ല​പാ​ത​കി​ക​ളാ​ണു്, പി​തൃ​ഹ​ത്യ​ക്കാ​രാ​ണു്. ഈ സ്ത്രീ​കൾ എന്തു കാ​ണി​ച്ചു? അവർ യാ​തൊ​ന്നും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു തട്ടി​പ്പ​റി, ചതി, കള്ള​പ്പ​ണി, അക്ര​മ​പ്ര​വൃ​ത്തി, തോ​ന്നി​വാ​സം, കൊ​ല​പാ​ത​കം, എല്ലാ​ത​ര​ത്തി​ലും ദു​ഷ്കർ​മം, എല്ലാ വി​ധ​ത്തി​ലും കു​റ്റം. മറ്റേ ഭാ​ഗ​ത്തു് ഒന്നു​മാ​ത്രം—നിർ​ദ്ദോ​ഷത.

ഒരു നി​ഗൂ​ഢ​മായ ധാ​ര​ണ​യി​ന്മേൽ സ്വർ​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ളു​ത്ത​പ്പെ​ട്ടും, സൗ​ശീ​ല്യ​ത്താൽ ഭൂ​മി​യി​ലേ​ക്കു ബന്ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടും, പരി​ശു​ദ്ധി​കൊ​ണ്ടു സ്വർ​ഗ​ത്തി​ലെ ഏതാ​നും ഭാഗം ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ അനു​ഭ​വി​ച്ചും കഴി​യു​ന്ന പരി​പൂർണ നിർ​ദ്ദോ​ഷത.

ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു ദു​ഷ്ട​പ്ര​വർ​ത്തി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു വി​ശ്വാ​സ​പൂർ​വ​മായ സം​സാ​രം—ഇത​ന്യോ​ന്യം താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ മന്ത്രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു; മറ്റേ ഭാ​ഗ​ത്തു തെ​റ്റു​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ഉറ​ക്കെ സമ്മ​തി​ച്ചു പറയൽ. എന്ന​ല്ല, എന്തു ദു​ഷ്ട​പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ! എന്തു തെ​റ്റു​കൾ!

ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു വി​ഷ​വാ​യു​ക്കൾ; മറ്റേ ഭാ​ഗ​ത്തു് അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ ഒരു പരി​മ​ളം. ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു ലോ​ക​ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ​നി​ന്നു മറ​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തും പീ​ര​ങ്കി​നി​ര​ക​ളാൽ പൂ​ട്ടി​യി​ട​പ്പെ​ട്ട​തും സ്വ​ന്തം പ്ലേ​ഗു​രോ​ഗ​ത്താൽ ബാ​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രെ മു​ഴു​വ​നും വാ​സ്ത​വ​മാ​യി വി​ഴു​ങ്ങി​ക്ക​ള​യു​ന്ന​തു​മായ ഒരു മാ​ന​സി​ക​വി​ഷൂ​ചിക; മറ്റേ ഭാ​ഗ​ത്തു് ഒരേ അടു​പ്പിൽ കത്തു​ന്ന എല്ലാ ആത്മാ​ക്ക​ളു​ടേ​യും കൂടിയ തെ​ളി​ഞ്ഞ നാളം. അവിടെ, ഇരു​ട്ടു്; ഇവിടെ നിഴല്-​പക്ഷേ, വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്റെ നാ​ള​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും പ്ര​കാ​ശ​പൂർ​ണ​ങ്ങ​ളായ ദീ​പ്തി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും നി​റ​ഞ്ഞ ഒരു നിഴൽ.

അടി​മ​ത്തി​ന്റെ രണ്ടു താ​വ​ള​ങ്ങൾ; പക്ഷേ, ഒന്നിൽ​നി​ന്നു് ഒരു കാ​ല​ത്തു നി​ശ്ച​യ​മാ​യും മു​ക്തി​യു​ണ്ട്— നി​യ​മ​സം​ബ​ന്ധി​യായ ഒര​തിർ​ത്തി എപ്പോ​ഴും മുൻ​പിൽ നി​ല്ക്കു​ന്നു; അതു കഴി​ഞ്ഞാൽ പു​റ​ത്തു കട​ക്കാം. രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തിൽ ശാ​ശ്വ​ത​ത്വം, ഭാ​വി​യു​ടെ അങ്ങേ അറ്റ​ത്തു മനു​ഷ്യൻ മരണം എന്നു പറ​യു​ന്ന ആ മങ്ങിയ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​പ്ര​കാ​ശം മാ​ത്ര​മാ​ണു് ഒരാ​ശ്വാ​സം.

ആദ്യ​ത്തേ​തിൽ മനു​ഷ്യ​രെ ചങ്ങ​ല​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു കെ​ട്ടി​യി​ടു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു; പി​ന്ന​ത്തേ​തിൽ, വി​ശ്വാ​സം​കൊ​ണ്ടു് അവർ ശൃം​ഖ​ലി​ത​രാ​കു​ന്നു.

ഒന്നാ​മ​ത്തേ​തിൽ എന്തൊ​ന്നു പ്ര​വ​ഹി​ക്കു​ന്നു? ഒരു മഹ​ത്തായ ശാപം, പല്ലു​ക​ടി, ദ്വേ​ഷം, നി​രാ​ശ​മായ പക, മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ നേർ​ക്ക് ഒരു ശു​ണ്ഠി പി​ടി​ച്ച നി​ല​വി​ളി, ഈശ്വ​ര​ന്റെ നേരെ ഒരു പു​ച്ഛം.

രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തിൽ​നി​ന്നു് എന്തെ​ല്ലാം പ്ര​വ​ഹി​ക്കു​ന്നു? അനു​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളും സ്നേ​ഹ​വും.

അപ്പോൾ, അത്ര​മേൽ യോ​ജി​പ്പു​ള്ള​വ​യും എന്നാൽ കേവലം വ്യ​ത്യാ​സ​പ്പെ​ട്ട​വ​യു​മായ ഈ രണ്ടു സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ​വെ​ച്ച്, അത്ര​മേൽ വ്യ​ത്യാ​സ​പ്പെ​ട്ട​വ​യായ ഈ രണ്ടു സത്ത്വ​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങൾ ഒരേ പ്ര​വൃ​ത്തി നട​ത്തു​ന്നു —പാ​പ​പ​രി​ഹാ​രം.

ആദ്യ​ത്തേ​തി​ലെ പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്ത​പ്ര​വൃ​ത്തി ഴാ​ങ്ങ് വൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു തി​ക​ച്ചും മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്; താൻ​താൻ ചെയ്ത പാ​പ​കർ​മ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം, ആത്മീ​യ​പാ​പ​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം പക്ഷേ, ഈ പി​ന്ന​ത്തേ​തിൽ​വെ​ച്ചു യാ​തൊ​രു ദോ​ഷ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രും യാ​തൊ​രു കള​ങ്ക​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രു​മായ ഈ സാ​ധു​ക്കൾ എന്തു ചെ​യ്യു​ന്നു എന്ന​യാൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല; ഇങ്ങ​നെ സ്വയം ചോ​ദി​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ വി​റ​ച്ചു:—‘എന്തി​ന്റെ പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം? എന്തു പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം’

ഇവിടെ ഞങ്ങ​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന​തെ​ല്ലാം നിർ​ത്തി​ക്ക​ള​യു​ന്നു; ഞങ്ങൾ കഥ പറ​യു​ന്നു എന്നു​മാ​ത്ര​മേ ഉള്ളൂ; ഞങ്ങൾ ഴാ​ങ്ങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ​ച്ചെ​ന്നു​നി​ന്നു്, അവിടെ പതി​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്ന​വ​യെ തർ​ജ്ജ​മ​ചെ​യ്യുക മാ​ത്രം ചെ​യ്യു​ന്നു.

അയാ​ളു​ടെ കണ്ണി​ന്മുൻ​പിൽ അതാ, മഹ​ത്ത​ര​മായ ആത്മ​ത്യാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ അങ്ങേ​അ​റ്റം, സൗ​ശീ​ല്യ​ത്തി​ന്റെ ഏറ്റ​വും ഉയർ​ന്ന നില; മനു​ഷ്യ​രു​ടെ തെ​റ്റു​ക​ളെ ക്ഷ​മി​ക്കു​ന്ന​തും അവർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി പാ​പ​പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​മായ നിർ​ദ്ദോ​ഷത, സ്വയം അം​ഗീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട അടി​മ​ത്തം, സ്വീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ദണ്ഡ​നം, യാ​തൊ​രു പാ​പ​കർ​മ്മ​വും ചെ​യ്യാ​ത്ത ആത്മാ​ക്കൾ അധ:പതി​ച്ചു​പോയ ആത്മാ​ക്കൾ​ക്കു ശിക്ഷ തട്ടാ​തി​രി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ശിക്ഷ; ഈശ്വ​ര​ഭ​ക്തി​യിൽ മു​ഴു​കി​പ്പോ​യി​യെ​ങ്കി​ലും അവി​ടെ​യും ആത്മ​വ്യ​ക്തി​യെ വേ​റി​ട്ടും മധ്യ​ത്തി​ലാ​യും നി​ല​നിർ​ത്തി​പ്പോ​രു​ന്ന മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​സ്നേ​ഹം; ദണ്ഡി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​ടെ കഷ്ട​പ്പാ​ടും രക്ഷ കി​ട്ടി​യ​വ​രു​ടെ സന്തോ​ഷ​വു​മു​ള്ള അശ​ക്ത​ങ്ങ​ളും നി​ഷ്ക​പ​ട​വു​മായ സത്ത്വ​ങ്ങൾ.

അപ്പോൾ, അയാൾ പി​റു​പി​റു​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി എന്നോർ​മ​വ​ന്നു.

പല​പ്പോ​ഴും, അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​ക്കു, കഠി​ന​ങ്ങ​ളായ തപോ​നി​ഷ്ഠ​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് കൂ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന ആ നി​ഷ്ക​പ​ട​സ​ത്ത്വ​ങ്ങ​ളു​ടെ നന്ദി​പൂർ​വ​ങ്ങ​ളായ പാ​ട്ടു​കൾ കേൾ​പ്പാൻ അയാൾ ഉണർ​ന്നെ​ണീ​യ്ക്കും; ഉചി​ത​മായ ദണ്ഡ​ന​ങ്ങ​ളേ​ല്ക്കു​ന്ന​വർ ഈശ്വ​ര​നെ ദു​ഷി​ക്കു​ക​യേ ചെ​യ്യു​ന്നു​ള്ളു എന്നും, ദു​ഷ്ട​നായ താൻ​കൂ​ടി ഈശ്വ​ര​ന്റെ നേരെ മു​ഷ്ടി​ചു​രു​ട്ടി​ക്കാ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും വി​ചാ​രി​ക്കു​മ്പോൾ അയാ​ളു​ടെ സി​ര​ക​ളിൽ രക്തം ഉറ​ച്ചു കട്ടി​യാ​യി​പ്പോ​വും.

ഈശ്വ​ര​നിൽ​നി​ന്നു​ത​ന്നെ​യു​ള്ള ഒരു​പ​ദേ​ശം​പോ​ലെ, അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു ഗാ​ഢ​മാ​യി മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഒരു സം​ഗ​തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; ആ മതിൽ കയ​റി​ക്ക​ട​ക്കൽ, ആ തട​സ്സ​ങ്ങ​ളെ കവ​ച്ചു​ക​ട​ക്കൽ മരി​ച്ചാ​ലും ശരി​യെ​ന്നു​വെ​ച്ചു ചെയ്ത സാ​ഹ​സ​പ്ര​വൃ​ത്തി, വേ​ദ​നാ​പ്ര​ദ​വും മഹാ​പ്ര​യാ​സ​വു​മായ പി​ടി​ച്ചു​ക​യ​റൽ, ആ മറ്റേ പാ​പ​പ​രി​ഹാ​ര​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു പു​റ​ത്തു ചാ​ടാൻ​വേ​ണ്ടി അയാൾ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള എല്ലാ ശ്ര​മ​ങ്ങൾ​പോ​ലും, ഈ ഒന്നിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടു​വാൻ​വേ​ണ്ടി ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ട​വ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇതു് അയാ​ളു​ടെ ശി​രോ​രേ​ഖ​യു​ടെ ഒരു ചി​ഹ്ന​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ? അയാൾ പാ​ഞ്ഞു​പോ​ന്ന ആ മറ്റൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്തോ​ടു ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ ഒരു സാ​ദൃ​ശ്യ​മു​ള്ള​തും ആ വി​ധം​ത​ന്നെ ഒരു തു​റ​ങ്കാ​യ​തു​മാ​ണു് ഈ സ്ഥ​ല​വും; എങ്കി​ലും അതു പോ​ലു​ള്ള മറ്റൊ​ന്നു​ണ്ടാ​വു​മെ​ന്നു് അയാൾ വി​ചാ​രി​ച്ച​തേ ഇല്ല.

പി​ന്നേ​യും, അയാൾ അഴി​ച്ചു​മ​രു​ക​ളും സാ​ക്ഷ​ക​ളും ഇരു​മ്പു​വ​ടി​ക​ളും കണ്ടു ആരെ​ച്ചൊ​ല്ലി പാ​റാ​വു നി​ല്ക്കാൻ? ദേ​വ​സ്ത്രീ​ക​ളെ.

നരി​ക​ളു​ടെ ചു​റ്റും അയാൾ കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള ഉയർ​ന്ന മതി​ലു​കൾ, ആടു​ക​ളു​ടെ ചു​റ്റു​മാ​യി ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി കണ്ടു.

ഇതു പാ​പ​പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്ത​ത്തി​നു​ള്ള സ്ഥ​ല​മാ​ണു്. ദണ്ഡ​ന​ത്തി​നു​ള്ള​ത​ല്ല; എങ്കി​ലും ഇതു മറ്റേ​തി​നേ​ക്കാ​ള​ധി​കം നി​ഷ്ഠൂ​ര​വും നിർ​ദ്ദ​യ​വും വ്യ​സ​ന​മ​യ​വു​മാ​ണു്.

ഈ കന്യ​ക​മാർ തട​വു​പു​ള്ളി​ക​ളെ​ക്കാ​ള​ധി​കം കഷ്ട​പ്പാ​ട​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. തണു​ത്തു നി​ഷ്ഠൂ​ര​മായ ഒരു കാ​റ്റു്, അയാ​ളു​ടെ യൗ​വ​ന​ത്തെ മര​വി​പ്പി​ച്ചു കളഞ്ഞ ആ ഒരു കാ​റ്റു്, സാ​ക്ഷി​യി​ട​പ്പെ​ട്ട​തും പൂ​ട്ടി​യി​ട​പ്പെ​ട്ട​തു​മായ കഴു​കു​ക​ളു​ടെ അഴി​ച്ചു​മ​രി​നു​ള്ളിൽ ചു​റ്റി​യ​ടി​ച്ചു; അതി​ലും തണു​പ്പു കൂ​ടി​യ​തും അതി​ലു​മ​ധി​കം മു​റു​കെ​ക്ക​ടി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ഒരു മന്ദ​മാ​രു​തൻ ഈ പ്രാ​വു​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ടി​ലും സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്തു​കൊ​ണ്ടു്?

ഇവ​യെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ച​പ്പോൾ, ഈ ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​ത​യു​ടെ നി​ഗൂ​ഢ​ത​യ്ക്കു മുൻ​പിൽ അയാ​ളു​ടെ ഉള്ളി​ലു​ള്ള​തെ​ന്തും അമ്പ​ര​പ്പിൽ മു​ങ്ങി​പ്പോ​യി.

ഈ ആലോ​ച​ന​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ അയാ​ളു​ടെ അഹം​ഭാ​വം മറ​ഞ്ഞു​ക​ള​ഞ്ഞു. എല്ലാ വി​ധ​ത്തി​ലും അയാ​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. അയാ​ളു​ടെ നി​സ്സാ​രത ബോ​ധ​പ്പെ​ട്ടു. പല​പ്പോ​ഴും അയാൾ കര​ഞ്ഞു. കഴി​ഞ്ഞ ആറു​മാ​സ​മാ​യി അയാ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ കട​ന്ന​തെ​ല്ലാം​കൂ​ടി അയാളെ മെ​ത്രാ​ന്റെ ദി​വ്യോ​പ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു വീ​ണ്ടും നയി​ച്ചു; കൊ​സെ​ത്തു് സ്നേ​ഹ​ത്തി​ലൂ​ടെ​യും, കന്യ​കാ​മ​ഠം വി​നീ​ത​ത്വ​ത്തി​ലൂ​ടെ​യും.

ചി​ല​പ്പോൾ വൈ​കു​ന്നേ​രം, സന്ധ്യ​യ്ക്കു, തോ​ട്ട​ത്തിൽ ആരു​മി​ല്ലാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന സമ​യ​ത്തു ചെ​റു​പു​ള്ളി​യെ കര​യി​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന വഴി​യു​ടെ നടു​ക്കു, താൻ വന്ന ദിവസം രാ​ത്രി അക​ത്തേ​ക്കു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യ​തും, പി​ന്നീ​ടു മന​സ്സി​ലാ​യ​തു പോലെ ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ നമ​സ്ക​രി​ച്ചു കി​ട​ന്നു പാ​പ​പ​രി​ഹാ​രം ചെ​യ്തി​രു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​ള്ള​തു​മായ ജനാ​ല​യു​ടെ മുൻ​പി​ലാ​യി മു​ട്ടു​കു​ത്തി അയാൾ ഈശ്വ​ര​വ​ന്ദ​നം ചെ​യ്തു.

നേരെ ഈശ്വ​ര​ന്റെ മുൻ​പിൽ മു​ട്ടു​കു​ത്തു​വാൻ അയാൾ​ക്കു ധൈ​ര്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നി.

ആ ശാ​ന്ത​മായ തോ​ട്ടം, ആ സു​ഗ​ന്ധ​മു​ള്ള പു​ഷ്പ​ങ്ങൾ, സന്തോ​ഷ​പൂർ​വ​ങ്ങ​ളായ ഒച്ച​ക​ളെ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ന്ന ആ കു​ട്ടി​കൾ, ആ ഗൗ​ര​വ​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യ​വ​രും ധാ​ടി​യി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രു​മായ സ്ത്രീ​കൾ, ആ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മായ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠം എന്നീ ചു​റ്റു​മു​ള്ള സക​ല​വും അയാ​ളിൽ കി​നി​ഞ്ഞി​റ​ങ്ങു​ക​യും, കു​റ​ച്ചു കു​റ​ച്ചാ​യി അയാ​ളു​ടെ ആത്മാ​വിൽ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലെ​ന്ന​പ്പോ​ലെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യും, പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളി​ലെ​പ്പോ​ലെ പരി​മ​ള​വും, സ്ത്രീ​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ സര​ള​ത​യും, കു​ട്ടി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ സന്തോ​ഷ​വും കൂ​ടി​ച്ചേ​രു​ക​യും ചെ​യ്തു. തന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ രണ്ടു സവി​ശേഷ സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ വഴി​ക്കു വഴിയെ അയാളെ സ്വീ​ക​രി​ച്ച ആ രണ്ടു ഭവനം ഈശ്വ​ര​ന്റെ രണ്ടു സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. ആദ്യ​ത്തേ​തു്, അയാ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ സകല വീ​ട്ടു​വാ​തി​ലു​ക​ളും കൊ​ട്ടി​യ​ട​യ്ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യം അയാളെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്ത​പ്പോൾ, പി​ന്ന​ത്ത​തു് മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യം അയാളെ തേ​ടി​പ്പി​ടി​പ്പി​ക്കു​വാൻ പി​ന്നാ​ലെ വരു​ക​യും തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷാ​സ്ഥ​ലം പി​ന്നേ​യും വായ പി​ളർ​ത്തി നി​ല്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്ത​പ്പോൾ; ഒന്നാ​മ​ത്തെ​തു് ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അയാൾ വീ​ണ്ടും ദുർ​വൃ​ത്തി​ക​ളി​ലേ​ക്കും രണ്ടാ​മ​ത്തെ​തു് ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അയാൾ വീ​ണ്ടും കഷ്ട​പ്പാ​ടി​ലേ​ക്കും വഴുതി വീ​ഴു​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നും അയാൾ ആലോ​ചി​ച്ചു.

അയാ​ളു​ടെ ഹൃദയം മു​ഴു​വ​നും കൃ​ത​ജ്ഞ​ത​യിൽ അലി​ഞ്ഞു​പോ​യി; അയാ​ളു​ടെ ഭക്തി പി​ന്നെ​യും വർ​ദ്ധി​ച്ചു.

ഈ നി​ല​യിൽ അനവധി കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു; കൊ​സെ​ത്തു് വളർ​ന്നു പോ​ന്നു.