SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/hugo-33.jpg
Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018).
4.11.1
ഉത്പ​ത്തി

പി​ഗ്രി​സിയ (Pigritia = അലസത) ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​വാ​ക്കാ​ണ്.

അതിൽ ഒരു പ്ര​പ​ഞ്ചം മു​ഴു​വ​നു​മു​ണ്ട്; ല പെഗൃ (La pegre) എന്ന​തി​നു മോഷണം എന്നും നര​ക​മെ​ന്നും വാ​യി​ക്കുക; ല പെ​ഗൃ​ന്ന് (La pegrenne) എന്ന​തി​നു വി​ശ​പ്പ് എന്നു വാ​യി​ക്കുക.

അപ്പോൾ അലസത അമ്മ​യാ​ണ്.

അവൾ​ക്ക് ഒരു മക​നു​ണ്ട്, മോഷണം; ഒരു മക​ളു​മു​ണ്ട്, ക്ഷു​ത്ത്.

നാ​മി​പ്പോൾ എവി​ടെ​യാ​ണ്? കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ടെ രാ​ജ്യ​ത്ത്.

എന്താ​ണ് കന്ന​ഭാഷ? അത് ഒരേ​സ​മ​യ​ത്ത് ഒരു ജന​സ​മു​ദാ​യ​വു​മാ​ണ്, ഒരു ഭാ​ഷ​യു​മാ​ണ്; അത് അതി​ന്റെ രണ്ടു മട്ടി​ലും മോ​ഷ​ണ​മ​ത്രേ—ജന​ങ്ങൾ എന്ന നി​ല​യ്ക്കും, ഭാഷ എന്ന നി​ല​യ്ക്കും.

മു​പ്പ​ത്തി​നാ​ലു കൊ​ല്ലം മുൻപു സഗൗ​ര​വ​വും ദുഃ​ഖ​മ​യ​വു​മായ ഈ ചരി​ത്രം പറ​യു​ന്ന ആൾ ഇതേ ഉദ്ദേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി എഴു​തിയ ഒരു കൃ​തി​യിൽ [1] കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു കള്ള​നെ കഥാ​പാ​ത്ര​മാ​ക്കി അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ച സമ​യ​ത്തു വലിയ ലഹ​ള​യും അമ്പ​ര​പ്പു​മു​ണ്ടാ​യി: ‘എന്ത്! ഏത്! കന്ന​ഭാഷ! എന്താ​ണി​ത്! അസ​ഭ്യ​ഭാ​ഷ​വ​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണ്! അതു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലെ, തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ, തടവു പു​ള്ളി​ക​ളു​ടെ സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ ഏറ്റ​വും നി​കൃ​ഷ്ട​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള സക​ല​ത്തി​ന്റേ​യും ഭാ​ഷ​യാ​ണ്!’ മറ്റും മറ്റും.

ഈയൊ​രു​ത​രം ആക്ഷേ​പ​ങ്ങ​ളു​ടെ അർ​ത്ഥം ഞങ്ങൾ​ക്ക് ഇതു​വ​രെ മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ല.

അതി​നു​ശേ​ഷം രണ്ടു കരു​ത്തു​കൂ​ടിയ കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ—ഒരാൾ മനു​ഷ്യ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ അറ്റം​വ​രെ നോ​ക്കി​യ​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ആളാണ്. മറ്റേ ആൾ കൂ​സ​ല​റ്റ ഒരു പൊ​തു​ജ​ന​സു​ഹൃ​ത്താ​ണ്—ബൽ​സാ​ക്കും യൂ​ഷാ​ങ്സ്യു​വും 1828-ൽ മര​ണ​ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു​വ​ന്റെ അവ​സാ​ന​ദി​വ​സം എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു ചെ​യ്ത​തു​പോ​ലെ, തങ്ങ​ളു​ടെ ഘാ​തു​ക​ന്മാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ട് സ്വ​ന്തം സഹ​ജ​ഭാ​ഷ​യിൽ സം​സാ​രി​പ്പി​ച്ചു. കാ​ണി​ച്ച​പ്പോ​ഴും ഇതേ ആക്ഷേ​പ​ങ്ങൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ആളുകൾ ആവർ​ത്തി​ച്ചു: ‘ഈ അറ​യ്ക്കു​ന്ന ഭാ​ഷ​കൊ​ണ്ട് എന്താ​ണ് ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​ത്? കന്ന​ഭാഷ സഹി​ച്ചു​കൂ​ടാ. കന്ന​ഭാഷ ആളു​ക​ളെ പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.’

ആര​തി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു? നി​ശ്ച​യ​മാ​യും, ഉവ്വ്.

ഒരു വ്ര​ണ​ത്തെ, ഒര​ഗാ​ധ​ക്കു​ഴി​യെ, ഒരു ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തെ, ശസ്ത്ര​മി​റ​ക്കി​പ്പ​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യുക എന്നു വരു​മ്പോൾ, എവി​ടെ​നി​ന്നു ദൂ​ര​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​താ​ണ്, അടി​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്ന​താ​ണ്, അബ​ദ്ധ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​ത്? അതു ചി​ല​പ്പോൾ ഒരു ധീ​ര​കൃ​ത്യ​മാ​ണെ​ന്ന്, അല്ലെ​ങ്കിൽ ചുമതല സ്വീ​ക​രി​ച്ചു വേ​ണ്ട​വി​ധം നി​റ​വേ​റ്റി​ക്കാ​ണു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന സസ​ന്തോ​ഷ​ശ്ര​ദ്ധ​യെ അർ​ഹി​ക്കു​ന്ന സാ​ധാ​ര​ണ​വും പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​വു​മായ പ്ര​വൃ​ത്തി​യാ​ണ് എന്നെ​ങ്കി​ലും, ഞങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ട് ഒരാൾ​ക്ക് സർ​വ്വ​വും ചി​ക​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ക്കൂ​ടാ, സക​ല​വും മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൂ​ടാ? ഇട​യ്ക്കു നി​ന്നു​കൊ​ള്ള​ണം എന്നെ​ന്താ​ണ്? നി​ല്ക്കൽ അളവു കയ​റി​ന്റെ പണി​യാ​ണ്, അല്ലാ​തെ ആഴ​മ​ള​ക്കു​ന്ന ആളു​ടെ​യ​ല്ല.

നി​ശ്ച​യ​മാ​യും സാ​മു​ദാ​യി​ക​വ്യ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ അടി​ത്ത​ട്ടി​ലേ​ക്കു, മണ്ണു തീർ​ന്നു ചേറു തു​ട​ങ്ങു​ന്നേ​ട​ത്തേ​ക്കു, പരീ​ക്ഷ​ണ​ത്തെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്ന​ത്, ആ ഇരു​ട്ടു കെ​ട്ടി ചളി​നി​റ​ഞ്ഞ തി​ര​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ​ക്കു​ത്തി​യി​ള​ക്കി, കൈ​യി​ട്ടു തപ്പി, പി​ടി​കൂ​ടി, വെ​ളി​ച്ച​ത്തേ​യ്ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​മ്പോൾ ചേ​റി​റ്റു​വീ​ഴു​ന്ന ആ ആഭാ​സ​ഭാ​ഷ​യെ—ഓരോ വാ​ക്കും ചളി​യി​ലേ​യും നി​ഴ​ലു​ക​ളി​ലേ​യു​മായ ഒരു രാ​ക്ഷ​സ​ന്റെ കൈയിൽ നി​ന്നു പി​ടി​ച്ചു​പ​റി​ച്ച വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട മോ​തി​രം​പോ​ലു​ള്ള ആ പൊ​ള്ള​നി​ഘ​ണ്ടു​വെ—അപ്പോ​ഴും വി​റ​ച്ചും​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ, കൽ​വി​രി​യി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​യു​ന്ന​ത് ഒട്ടും രസ​മു​ള്ള​തോ ഒട്ടും എളു​പ്പ​മു​ള്ള​തോ ആയ പണി​യ​ല്ല. ആലോ​ച​ന​യു​ടെ പച്ച​പ​ക​ലിൽ​വെ​ച്ച് ആ കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ടെ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത കൂ​ട്ട​ത്തെ ഈവിധം നഗ്ന​മായ നി​ല​യിൽ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം വ്യ​സ​ന​ക​ര​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അതു, രാ​ത്രി​ക്കു​വേ​ണ്ടി സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു​ത​രം വല്ലാ​ത്ത ജന്തു​വെ അതി​ന്റെ ചേ​റ്റു​കു​ണ്ടിൽ​നി​ന്ന് അപ്പോൾ വലി​ച്ചെ​ടു​ത്ത​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും. വി​റ​യ്ക്കു​ക​യും, തു​ള്ളു​ക​യും, ചാ​ഞ്ചാ​ടു​ക​യും, ഇരു​ട്ടി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ മട​ങ്ങു​ക​യും, പേടി കാ​ട്ടു​ക​യും, തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന നഒരു വല്ലാ​ത്ത​തും, ജീ​വ​നു​ള്ള​തും, രോ​മ​മെ​ടു​ത്തു​പി​ടി​ച്ച​തു​മായ കു​റ്റി​ക്കാ​ടാ​ണ് അതെ​ന്നു തോ​ന്നി​പ്പോ​കും ഒരു വാ​ക്ക് ഒരു നഖം​പോ​ലെ; മറ്റൊ​ന്നു ജീ​വ​സ്സ​റ്റ​തും ചോ​ര​യൊ​ഴു​കു​ന്ന​തു​മായ ഒരു കണ്ണ്; ഇന്ന​യൊ​രു പദം ഒരു ഞെ​ണ്ടി​ന്റെ ഇറു​ക്ക​ക്കാ​ലു​പോ​ലെ നീ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു. അവ്യ​വ​സ്ഥി​ത​ത്വ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വ്യ​വ​സ്ഥ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത​വ​യ്ക്കെ​ല്ലാ​മു​ള്ള ഭയ​ങ്കര പ്ര​സ​രി​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി ഇവ​യൊ​ക്കെ ഉയിർ​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

അപ്പോൾ എന്നാ​ണ് ഭയ​ങ്ക​ര​ത്വം പഠി​പ്പി​നെ തട​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​ത്? എന്നാ​ണ് രോഗം മരു​ന്നി​നെ നാ​ടു​ക​ട​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്? അണ​ലി​പ്പാ​മ്പി​നേ​യോ, കട​വാ​തി​ലി​നേ​യോ തേ​ളി​നേ​യോ പഴു​താ​ര​യേ​യോ ഊറാ​മ്പു​ലി​യേ​യോ നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കാൻ കൂ​ട്ടാ​ക്കാ​ത്ത, ‘ആവൂ, എന്ത​റ​യ്ക്കു​ന്ന ജന്തു!’ എന്നു പറ​ഞ്ഞ് അവയെ അവ​യ്ക്കു​ള്ള അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ നീ​ക്കി​യി​ടു​ന്ന, ഒരു പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നു​ണ്ടോ? കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ​നി​ന്നു മുഖം തി​രി​ക്കു​ന്ന ആലോ​ച​നാ​ശീ​ലൻ ഒരു വ്ര​ണ​മോ ഒരു പാ​ലു​ണ്ണി​യോ കണ്ടു പിൻ​തി​രി​യു​ന്ന ഒരു ശാ​സ്ത്ര​വൈ​ദ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണ് അയാൾ ഭാ​ഷ​യി​ലു​ള്ള ഒരു തത്ത്വ​ത്തെ പരീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യാൻ കൂ​ട്ടാ​ക്കാ​ത്ത ഒരു ഭാ​ഷാ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നേ​പ്പോ​ലി​രി​ക്കും; മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു തത്ത്വ​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കാൻ ശങ്കി​ക്കു​ന്ന ഒരു തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ. ആഭാ​സ​ഭാഷ സാ​ഹി​ത്യ​സം​ബ​ന്ധി​യായ ഒര​പൂർ​വ്വ​ക്കാ​ഴ്ച​യും സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ ഒരു വ്യ​വ​സ്ഥാ​ഫ​ല​വും, രണ്ടും, ആണെ​ന്ന് അതി​നെ​പ്പ​റ്റി അറി​വി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രോ​ടു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ശരി​ക്കു പറ​യു​മ്പോൾ, കന്ന​ഭാഷ എന്താ​ണ്? അതു കഷ്ട​സ്ഥി​തി​യു​ടെ ഭാ​ഷ​യാ​ണ്.

ഞങ്ങ​ളെ തട​ഞ്ഞേ​ക്കാം; വാ​സ്ത​വ​സ്ഥി​തി​യെ ഒട്ടു സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു എന്നു​വ​രാം—അത് അതി​ന്റെ കനം​കു​റ​യ്ക്കു​ന്ന പണി​യാ​ണ്; എല്ലാ വ്യ​വ​സാ​യ​ങ്ങൾ​ക്കും എല്ലാ ഉദ്യോ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കും, ഒന്നു​കൂ​ടി പറയാം. സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ മതാ​ധ്യ​ക്ഷ​വാ​ഴ്ച​യി​ലെ എല്ലാ അസം​ഗ​തി​കൾ​ക്കും, ബു​ദ്ധി​യു​ടെ എല്ലാ രൂ​പ​ഭേ​ദ​ങ്ങൾ​ക്കും, വെ​വ്വേ​റെ കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ടെ​ന്നു ഞങ്ങ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞേ​ക്കാം. ‘മൊ​ങ്പെ​ല്ലി​യേ മന്ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു,’ ‘മാർ​സേൽ​സ് അസ്സൽ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന കച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നും, ആകെ​യൊ​ക്കെ മാ​സാ​ന്ത​ത്തിൽ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ഉണ്ടി​ക​വ്യാ​പാ​രി​യും, ‘കേ​ട്ടു, കൊ​ടു​ത്തു’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ശീ​ട്ടു​ക​ളി​ക്കാ​ര​നും, ‘പണ​യ​ത്തി​ലു​ള്ള വസ്തു​വി​ന്റെ ആദായം പണ​യ​ത്തിൽ​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം കാലം വസ്തു​തീ​രു​കാ​ര​ന് അനു​ഭ​വി​ച്ചു​കൂ​ടാ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നോർ​മൻ​ദ്വീ​പി​ലെ നഗ​രാ​ധി​കാ​രി​യും, ‘അര​ങ്ങു പി​ടി​ച്ചി​ല്ല’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നാ​ട​ക​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നും, ‘അര​ങ്ങേ​റ്റം ഭം​ഗി​യാ​യി’ എന്നു​പ​റ​യു​ന്ന വേ​ഷ​ക്കാ​ര​നും, ‘സത്ത്വ​ര​ജ​സ്ത​മോ​ഗു​ണ​ങ്ങൾ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​യും ‘കട​വി​രി​ക്കുക’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നാ​യാ​ട്ടു​കാ​ര​നും, ‘എന്റെ വെ​ടി​ക്കു​ന്തം’ എന്നു​പ​റ​യു​ന്ന പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും ‘എന്റെ തുർ​ക്കി​ക്കോ​ഴി’ എന്നു പറ​യു​ന്ന കു​തി​ര​പ്പ​ട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും, ‘കടകം ഓതിരം’ എന്നു പറ​യു​ന്ന തല്ലാ​ശാ​നും, ‘കോട്, ഗാലി’ എന്നു പറ​യു​ന്ന അച്ച​ടി​വേ​ല​ക്കാ​ര​നും എല്ലാ​വ​രും—അച്ച​ടി​വേ​ല​ക്കാ​ര​നും തല്ലാ​ശാ​നും കു​തി​ര​പ്പ​ട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും നാ​യാ​ട്ടു​കാ​ര​നും തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​യും വേ​ഷ​ക്കാ​ര​നും നാ​ട​ക​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നും ശീ​ട്ടു​ക​ളി​ക്കാ​ര​നും ഉണ്ടി​ക​വ്യാ​പാ​രി​യും കച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നും എല്ലാം—കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ‘എന്റെ കൂ​ച്ച്’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നും, ‘എന്റെ മു​ക്ത്യാർ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നോ​ട്ട​റി​യും ‘എന്റെ കല്ല്’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ക്ഷു​ര​ക​നും, കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ച്ചു. ശരി​ക്കു പറ​യു​മ്പോൾ, ഒരാൾ അങ്ങ​നെ തി​രി​ക്കി​ക്കൂ​ടു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, വല​ത്ത് ഇട​ത്ത് എന്നർ​ത്ഥം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന പല ജാതി വാ​ക്കു​ക​ളും—വഞ്ചി​ക്കാ​ര​ന്റെ അണി​യ​വും അമ​ര​വും, പള്ളി​ക്കോ​ല്ക്കാ​ര​ന്റെ എൻ​ഗർ​ത്ത​ഭാ​ഗ​വും എവൻ​ഗെ​ലി​യോൻ ഭാ​ഗ​വും—കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. ധാ​ടി​ക്കാ​രി​യായ പ്ര​ഭ്വി​യു​ടേ​യും ധാ​ടി​ക്കാ​രി​യായ സാ​മാ​ന്യ​സ്ത്രീ​യു​ടേ​യും വക പ്ര​ത്യേ​കം കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ട്. ‘അത്ഭു​ത​കൊ​ട്ടാര’ത്തി​ന്റെ ഏതാ​ണ്ട​ടു​ത്തു​ത​ന്നെ​യു​ണ്ട് പൊ​തു​കെ​ട്ടി​ടം. രാ​ജ്ഞി​മാ​രു​ടെ വക ഒരു കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ട്; രാ​ജ​ത്വ പു​നഃ​സ്ഥാ​പ​ന​കാ​ല​ത്ത് അത്യു​ന്ന​ത​പ​ദ​സ്ഥ​യും അതി​സു​ന്ദ​രി​യു​മാ​യി​രു​ന്ന ഒരു മാന്യ എഴു​തിയ കാ​മ​ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലെ ഈ വാചകം നോ​ക്കുക: ‘ഞാൻ രണ്ടും​കെ​ട്ട​വ​ളാ​യ​തി​ന് അസം​ഖ്യം കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ ഈ നു​ണ​വർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തിൽ അങ്ങു കാണും.’ ഭര​ണ​ന​യ​ത്തി​ന്റെ ഗൂ​ഢ​ഭാഷ കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. റോ​മി​ന് 26 എന്ന അക്കം പക​ര​മു​പ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന പാ​പ്പാ​വി​ന്റെ പ്ര​ധാന ന്യാ​യ​സ്ഥാ​നം കന്ന​ഭാഷ പറ​യു​ന്നു. കഷായം, ക്വാ​ഥം, പൊടി എന്നൊ​ക്കെ പറ​യു​ന്ന വൈ​ദ്യ​ന്മാർ കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ‘വെള്ള, ചു​ക​പ്പൻ, പൊ​ടി​യൻ, തരിയൻ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന പഞ്ച​സാ​ര​പ്പ​ണി​ക്കാ​രൻ—അതേ, ആ സത്യ​വാ​നായ വ്യ​വ​സാ​യി—കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ‘ഷേ​ക്സ്പി​യ​റു​ടെ കൃ​തി​ക​ളിൽ പകുതി വക്രോ​ക്തി​ക​ളും ശ്ശേ​ഷോ​ക്തി​ക​ളു​മാ​ണെ’ന്നു പറ​യാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആ ഇരു​പ​തു കൊ​ല്ലം മുൻ​പ​ത്തെ നി​രു​പ​ണ​പ്ര​സ്ഥാ​നം കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ച്ചു. കവി​ത​ക​ളു​ടേ​യും കൊ​ത്തു പണി​ക​ളു​ടേ​യും ഗു​ണ​ദോ​ഷ​ജ്ഞ​ന​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ‘മൊ​സ്യു ദ് മൊ​ങ്മൊ​റൻ​സി’ [2] ‘ഒരു നാ​ട്ടു​പ്ര​മാ​ണി’യാ​ണെ​ന്ന് അഗാ​ധ​മായ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നാ​മ​ക​ര​ണം ചെയ്ത കവി​യും കൊ​ത്തു​പ​ണി​ക്കാ​ര​നും കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ച്ചു. പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളെ ‘വസ​ന്ത​ല​ക്ഷ്മി’ എന്നും, ഫല​സ​മൃ​ദ്ധി​യെ ‘വന​ദേ​വത’ എന്നും, സമു​ദ്ര​ത്തെ ‘വരുണൻ’ എന്നും, അനു​രാ​ഗ​ത്തെ ‘കാ​മ​ദേ​വൻ’ എന്നും, സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തെ ‘സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ദേ​വത’ എന്നും, കു​തി​ര​യെ ‘പന്ത​യ​ക്കു​തിര’ എന്നും, മു​മ്മൂ​ല​ത്തൊ​പ്പി​യെ ‘ചൊ​വ്വ​യു​ടെ ത്രി​കോ​ണ​പ​ത്മം’ എന്നും പറ​യു​ന്ന മഹാ​പ​ണ്ഡി​തൻ കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ബീ​ജ​ഗ​ണി​തം, വൈ​ദ്യ​ശാ​സ്ത്രം, സസ്യ​ശാ​സ്ത്രം—ഈ ഓരോ​ന്നി​നും പ്ര​ത്യേ​കം കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ട്. അത്ര​മേൽ പരി​പൂർ​ണ്ണ​വും മനോ​ഹ​ര​വു​മായ കപ്പൽ ബ്ഭാഷ, ആ അത്യ​ത്ഭു​ത​ക​ര​മായ സമു​ദ്ര​ഭാഷ, ഴാ​ങ്ബാർ, [3] ദ്യു​ക്കിൻ, [4] ദ്യു​പ്പെ​റെ [5] എന്നി​വർ സം​സാ​രി​ച്ചു​പോ​ന്ന ഭാഷ, കപ്പൽ​പ്പാ​യ്ക്കോ​പ്പി​ന്റെ ചൂ​ള​വി​ളി​യോ​ടും, ഉച്ച​വാ​ദി​നീ​യ​ന്ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒച്ച​യോ​ടും, പല​ക​ത്ത​ട്ടു​ച​ങ്ങ​ല​യു​ടെ മു​ട്ട​ലോ​ടും​കൂ​ടി സമു​ദ്ര​ത്തി​ര​ക​ളു​ടേ​യും കാ​റ്റി​ന്റേ​യും പി​ശ​റി​ന്റേ​യും പീ​ര​ങ്കി​യു​ടേ​യും ശബ്ദ​ത്തെ കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്ന ആ ഭാഷ, തി​ക​ച്ചും ഉശി​രു​കൂ​ടി​യ​തും അഞ്ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ഒരു കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്; ആ ഭാ​ഷ​യ്ക്കും കള്ള​ന്മാ​രു​ടെ നി​ഷ്ഠു​ര​മായ കന്ന​ഭാ​ഷ​യ്ക്കും തമ്മി​ലു​ള്ള വ്യ​ത്യാ​സം സിം​ഹ​ത്തി​നും കു​റു​ന​രി​ക്കും ശരി​യാ​ണ്.

സം​ശ​യ​മി​ല്ല, പക്ഷേ, ഞങ്ങ​ളെ​ന്തു പറ​ഞ്ഞാ​ലും, കന്ന​ഭാഷ എന്ന വാ​ക്കി​നെ ഈ വി​ധ​ത്തിൽ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​ത് എല്ലാ​വ​രും ഒരി​ക്ക​ലും സമ്മ​തി​ക്കാ​ത്ത ഒരു വലി​ച്ചു​നീ​ട്ട​ലാ​ണ്. ഞങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ അതിന് അതി​ന്റെ പു​രാ​ത​ന​വും സൂ​ക്ഷ്മ​വും നി​ശ്ചി​ത​വും നി​ഷ്കൃ​ഷ്ട​വു​മായ അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ മാ​ത്ര​മേ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. ഞങ്ങൾ കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​യി​ട്ടു കന്ന​ഭാ​ഷ​മാ​ത്ര​മേ എടു​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. ശരി​ക്കു​ള്ള കന്ന​ഭാഷ, മേ​ലേ​ക്കി​ട​യി​ലു​ള്ള കന്ന​ഭാഷ—ഈ രണ്ടു വാ​ക്കു​ക​ളെ ഈവിധം കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കാൻ പാ​ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ—ഒരു സ്വ​ത​ന്ത്ര​രാ​ജ്യ​മാ​യി​രു​ന്ന പു​രാ​ത​ന​ക്ക​ന്ന​ഭാഷ, ഞങ്ങൾ ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു. കഷ്ട​സ്ഥി​ത​യു​ടെ മോ​ശ​വും അസ്വ​സ്ഥ​വും, നി​പു​ണ​വും വഞ്ച​നാ​പ​ര​വും വി​ഷ​യ​മ​യ​വും ക്രൂ​ര​വും അർ​ത്ഥ​ബ​ഹു​ല​വും നി​കൃ​ഷ്ട​വും അഗാ​ധ​വും അപാ​യ​ക​ര​വു​മായ ഭാ​ഷ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ല. എല്ലാ നി​കൃ​ഷ്ട​സ്ഥി​തി​യു​ടേ​യും എല്ലാ കഷ്ട​പ്പാ​ടു​ക​ളു​ടേ​യും അറ്റ​ത്തു ഭാ​ഗ്യ​മു​ള്ള വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​ക​ളു​ടേ​യും വാ​ഴ്ച​കൊ​ള്ളു​ന്ന അധി​കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആക​ത്തു​ക​യോ​ട് എതി​രി​ടു​ക​യും യു​ദ്ധം​വെ​ട്ടാൻ ഒരു​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒര​വ​സാ​ന​ദുഃ​ഖ​മു​ണ്ട്. ഇട​യ്ക്ക് ഉപാ​യ​വും ഇട​യ്ക്ക് അക്ര​മ​വും കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട്, ഒരേ​സ​മ​യ​ത്ത്, അസു​ഖ​ക​ര​വും അതി​ഭ​യ​ങ്ക​ര​വു​മാ​യി​ക്കാ​ണു​ന്ന കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​തും കൊ​ടും​ക്രൂ​ര​വു​മായ ആ ഭയ​ങ്ക​ര​ശ​ണ്ഠ​യിൽ അതു സാ​മു​ദാ​യി​ക​വ്യ​വ​സ്ഥ​യെ ദു​സ്സ്വ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ മൊ​ട്ടു​സൂ​ചി​കൊ​ണ്ടു കു​ത്തു​ക​യും ദു​ഷ്കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ പന്തീ​രാൻ​ത​ല്ലു തല്ലു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു, ഈ യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി കഷ്ട​പ്പാ​ട് ഒരു യു​ദ്ധ​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ട്; അതാണ് കന്ന​ഭാഷ

മനു​ഷ്യൻ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തും ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു ചെ​യ്തു​വ​യ്ക്കാ​ത്ത പക്ഷം നശി​ച്ചു​പോ​കാ​വു​ന്ന​തു​മായ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഒരു കഷ്ണം മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കിൽ—അതാ​യ​തു നല്ല​താ​യാ​ലും ചീ​ത്ത​യാ​യാ​ലും പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത, അല്ലെ​ങ്കിൽ അതിനെ വി​ഷ​മ​മാ​ക്കിയ, മൂ​ല​പ്ര​കൃ​തി​ക​ളി​ലൊ​ന്നു​മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കിൽ—അതിനെ മു​ങ്ങാ​ന​യ​യ്ക്കാ​തെ വി​സ്മൃ​തി​യിൽ​നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​ത്, അഗാ​ധ​ത​യു​ടെ​മീ​തെ പൊ​ക്കി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു, സാ​മു​ദാ​യിക നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ രേ​ഖ​കൾ​ക്കു വ്യാ​പ്തി കൂ​ട്ടു​ന്ന​തു, പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ സഹാ​യി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. കാർ​ത്തേ​ജ്കാ​രായ രണ്ടു ഭട​ന്മാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു ഫെ​നീ​ഷ്യൻ ഭാഷ [6] സം​സാ​രി​പ്പി​ച്ച​തിൽ പ്ലൗ​ത്തൂ​സ് അറി​ഞ്ഞോ അറി​യാ​തെ​യോ ഈ ഉപ​കാ​രം ചെ​യ്തു; പല നാ​ട​ക​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും ലെ​വൻ​തീൻ ഭാ​ഷ​യും [7] ദേ​ശ്യ​ഭാ​ഷ​ക​ളും സം​സാ​രി​പ്പി​ച്ച​തിൽ മോ​ളി​യെ ആ ഉപ​കാ​രം ചെ​യ്തു. ഇവിടെ പു​തു​താ​യി ആക്ഷേ​പ​ങ്ങൾ പൊ​ന്തു​ന്നു; ഫെ​നി​ഷ്യൻ, വളരെ നല്ല​ത്! ലെ​വ​ന്തീൻ, വളരെ ശരി! ദേ​ശ്യ​ഭാ​ഷ​യും, ആവ​ട്ടെ! അവ രാ​ജ്യ​ക്കാർ​ക്കും ദേ​ശ​ത്തി​നും ചേർ​ന്ന​വ​യാ​ണ്; പക്ഷേ, കന്ന​ഭാഷ! കന്ന​ഭാ​ഷ​യെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​ട്ടെ​ന്താ​ണ് പ്ര​യോ​ജ​നം? കന്ന​ഭാ​ഷ​യെ ‘പു​ന​രു​ജ്ജീ​വി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള’ ഗു​ണ​മെ​ന്ത്?

ഞങ്ങൾ ഇതിന് ഒരു വാ​ക്കു​മാ​ത്രം​കൊ​ണ്ടു മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു. ഒരു രാ​ജ്യ​ക്കാ​രോ ഒരു ദേ​ശ​ക്കാ​രോ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഭാഷ ശ്ര​ദ്ധാർ​ഹ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ, നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഒരു കഷ്ട​സ്ഥി​തി സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഭാഷ കു​റെ​ക്കൂ​ടി ശ്ര​ദ്ധാർ​ഹ​വും അധ്യ​യ​ന​യോ​ഗ്യ​വു​മാ​ണ്.

ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു, ഫ്രാൻ​സിൽ നാലു നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ല​ധി​ക​മാ​യി, ഒരു കഷ്ട​പ്പാ​ട​ല്ല, മനു​ഷ്യ​സം​ബ​ന്ധി​യായ എല്ലാ​ത്ത​രം കഷ്ട​പ്പാ​ടും സം​സാ​രി​ച്ചു​പോ​ന്ന ഭാഷ അതാണ്.

പി​ന്നെ, സാ​മു​ദാ​യി​ക​ങ്ങ​ളായ വൈ​കൃ​ത​ങ്ങ​ളും വൈ​രൂ​പ്യ​ങ്ങ​ളും നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്ക​ലും നി​വാ​ര​ണ​മാർ​ഗ്ഗ​മു​ദ്ദേ​ശി​ച്ച് അവയെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്ക​ലും ഇഷ്ടം നോ​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ള ഒരു കാ​ര്യ​മ​ല്ല; സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്റേ​തിൽ ഒട്ടും ഗൗരവം നി​റ​ഞ്ഞ ജോ​ലി​യ​ല്ല ആചാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടേ​യു​മായ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്റേ​തും. ആദ്യ​ത്തെ ആൾ​ക്കു​ള്ള​ത്, പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗ​മാ​ണ്—രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​ക​ളു​ടെ ശണ്ഠ​കൾ, രാ​ജ​കു​മാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ജന​ന​ങ്ങൾ, രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ വി​വാ​ഹ​ങ്ങൾ, യു​ദ്ധ​ങ്ങൾ, ആലോ​ച​ന​സ​ഭ​കൾ, മഹാ​ന്മാ​രായ നേ​താ​ക്ക​ന്മാർ, പകൽ​നേ​ര​ത്തു​ള്ള ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ, സക​ല​വും പു​റം​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള​ത്; മറ്റേ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്റേ​ത് അന്തർ​ഭാ​ഗ​മാ​ണ്—അഗാ​ധ​ത​കൾ, അദ്ധ്വാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​രും കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രും കാ​ത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​വ​രു​മായ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ, ദ്രോ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന സ്ത്രീ, മര​ണ​വേ​ദന തട്ടു​ന്ന കു​ട്ടി, മനു​ഷ്യ​രും മനു​ഷ്യ​നു​മാ​യു​ള്ള നിഗുഢ യു​ദ്ധം, ആരു​മ​റി​യാ​ത്ത കഠി​ന​ക്രി​യ​കൾ, പക്ഷ​പാ​ത​ങ്ങൾ, ആലോ​ചി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ, തു​ര​ങ്ക​പ്പ​ണി​കൾ, ജന​സം​ഘ​ങ്ങ​ളു​ടെ അവ്യ​ക്ത​ക്ഷോ​ഭ​ങ്ങൾ, വി​ശ​ന്നു ചാകൽ, നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ മറു​ത​ല്ലു​കൾ, ആത്മാ​ക്ക​ളു​ടെ നി​ഗൂ​ഢ​പ​രി​ണാ​മം, വെ​റും​കാ​ല​ടി, നി​രാ​യു​ധർ, വീ​ടി​ല്ലാ​താ​യ​വർ, അനാ​ഥ​ക്കു​ട്ടി​കൾ, ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട​വർ, ദു​ഷ്പേ​രു​ള്ള​വർ, അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ അല​യു​ന്ന രൂ​പ​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും. ഉള്ളു നിറയെ ദയ​യോ​ടും അതോ​ടൊ​പ്പം​ത​ന്നെ നി​ഷ്ഠു​ര​ത​യോ​ടും​കൂ​ടി ഒരു സഹോ​ദ​ര​നെ​യും, ഒരു ന്യാ​യാ​ധി​പ​നെ​യും​പോ​ലെ, അയാൾ​ക്കു ചോര ചാ​ടു​ന്ന​വ​രും, വെ​ട്ടു വെ​ട്ടി​യ​വ​രും, കര​യു​ന്ന​വ​രും, ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ത്ത​വ​രും പട്ടി​ണി കി​ട​ക്കു​ന്ന​വ​രും, എടു​ത്തു​വി​ഴു​ങ്ങു​ന്ന​വ​രും, ദു​ഷ്ട​ത​യ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രും, ദു​ഷ്ടത പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​വ​രും, കെ​ട്ടി​മ​റി​ഞ്ഞി​ഴ​യു​ന്ന ആ ദുർ​ഗ്ഗ​ക്കു​ണ്ട​റ​ക​ളി​ലേ​ക്ക് ഇറ​ങ്ങി​ച്ചെ​ല്ല​ണം. ബാഹ്യ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കു​ള്ള​തിൽ​നി​ന്ന് താ​ഴ്‌​ന്ന ചു​മ​ത​ല​യാ​ണോ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആത്മാ​ക്ക​ളു​ടേ​യു​മായ ഈ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടേ​ത്? മാ​ക്കിയ വെ​ല്ലി​യെ​ക്കാൾ കുറേ കു​റ​ച്ചു​മാ​ത്ര​മേ ദാ​ന്തെ​യ്ക്കു പറ​യാ​നു​ള്ളു​വെ​ന്ന് ആരെ​ങ്കി​ലും വി​ചാ​രി​ക്കു​മോ? കു​റെ​ക്കൂ​ടി അഗാ​ധ​വും അന്ധ​കാ​ര​മ​യ​വു​മാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്രം പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ കീ​ഴ്ബ്ഭാ​ഗം മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കാൾ പ്രാ​ധാ​ന്യം കു​റ​ഞ്ഞ​താ​വു​മോ? ഗു​ഹ​യെ​പ്പ​റ്റി അറി​വി​ല്ലാ​തി​രി​ക്കെ നമു​ക്കെ​ങ്ങ​നെ മല​യെ​പ്പ​റ്റി അറി​വെ​ല്ലാ​മാ​വു​ന്നു?

എന്ന​ല്ല, ഒരാ​വ​ര​ണ​വാ​ക്യ​മാ​യി ഞങ്ങൾ പറ​യ​ട്ടെ, മുൻ​പ​റ​ഞ്ഞ ചില വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്ന് ഈ രണ്ടു​ത​രം ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കും തമ്മിൽ ഞങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​വി​ധം, ഒരെ​ണ്ണം​പ​റ​ഞ്ഞ വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ള്ള​താ​യി ഊഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടേ​യ്ക്കാം. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ അഗാ​ധ​വും നി​ഗു​ഢ​വു​മായ ജീ​വി​ത​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​കൂ​ടി ഒരു വി​ധ​മെ​ങ്കി​ലും ചരി​ത്ര​കാ​ര​നാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ആരും അവ​രു​ടെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​വും ദൃ​ശ്യ​വും ഹൃ​ദ​യ​സ്പൃ​ക്കു​മായ ബാ​ഹ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഒരു യഥാർ​ത്ഥ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​ന​ല്ല; അതു​പോ​ലെ ആവ​ശ്യം വരു​മ്പോൾ, പു​റം​ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റേ​യും ചരി​ത്ര​കാ​ര​നാ​വേ​ണ്ട​തെ​ങ്ങ​നെ എന്ന​റി​യാ​ത്ത ആരും അന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഒരു യഥാർ​ത്ഥ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന​ല്ല, ആചാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടേ​യും ചരി​ത്രം സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചരി​ത്ര​ത്തിൽ വ്യാ​പി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്നു; അത് അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ശരി​യാ​ണ്. അന്യോ​ന്യം സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന​വ​യും എപ്പോ​ഴും കൂ​ടി​പ്പി​ണ​ഞ്ഞ​വ​യും പല​പ്പോ​ഴും ഫല​പ്ര​ദ​ങ്ങ​ളു​മായ രണ്ടു​ത​രം സം​ഗ​തി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ് അവ​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​ത്. ഒരു ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ മകൾ​ബ്ഭാ​ഗ​ത്ത് ഈശ്വ​രൻ വര​യ്ക്കു​ന്ന എല്ലാ മു​ഖ​ച്ഛാ​യ​കൾ​ക്കും, ഇരു​ണ്ട​വ​യെ​ങ്കി​ലും സ്പ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ പ്ര​തി​ച്ഛാ​യ​കൾ അവ​യു​ടെ അടി​യി​ലു​ണ്ട്; ആ അടി​യി​ലെ ക്ഷോ​ഭ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗ​ത്തു പത​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. യഥാർ​ത്ഥ​ച​രി​ത്രം സക​ല​ത്തി​ന്റേ​യും ഒരു സങ്ക​ല​ന​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട് യഥാർ​ത്ഥ ചരി​ത്ര​കാ​രൻ എല്ലാ​റ്റി​ലും കൂ​ടി​ച്ചേ​രു​ന്നു.

ഒരൊ​റ്റ വൃ​ത്ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു കേ​ന്ദ്ര​മ​ല്ല മനു​ഷ്യൻ; അവൻ ഇരട്ട പ്ര​കാശ കേ​ന്ദ്ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒര​ണ്ഡ​വൃ​ത്ത​മാ​ണ്. സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളാ​ണ് അവ​യി​ലൊ​ന്ന്, മറ്റേ​ത് ആലോ​ച​ന​ക​ളും.

കന്ന​ഭാഷ, നാ​വി​ന് എന്തോ ഒരു ചീ​ത്ത​ത്തം പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാ​നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ട് അതു ചെ​ന്നു വേഷം മാ​റ്റു​ന്ന ഒര​ണി​യ​റ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ല. അവിടെ അതു വാ​ക്കു​മോ​ന്ത​കൾ കെ​ട്ടു​ന്നു, അല​ങ്കാ​ര​ക്കീ​റ​ലു​കൾ ഉടു​ക്കു​ന്നു. ഈ വേ​ഷ​ത്തിൽ അതു ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു.

കണ്ടാൽ അറി​യി​ല്ല, അതു വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഫ്ര​ഞ്ചാ​ണോ, ആ മഹ​ത്തായ മനു​ഷ്യ​ഭാ​ഷ​യാ​ണോ? അതാ, അത​ര​ങ്ങ​ത്തു ചെ​ന്നു ദു​ഷ്കർ​മ്മ​ത്തി​ന്മേൽ ചു​രു​ണ്ടു പറ്റാൻ തെ​യ്യാ​റാ​യി; ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ പാ​ണ്ടി​ക​ശാ​ല​യി​ലു​ള്ള എല്ലാ​ത്ത​രം വേ​ല​കൾ​ക്കും അതൊ​രു​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. അതു നട​ക്കൽ മാറി, നൊ​ണ്ടു​ക​യാ​യി; ഊന്നു​വ​ടി​യിൽ ഒരു മു​ണ്ടൻ​വ​ടി​യാ​യി രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരൂ​ന്നു​വ​ടി​യിൽ, അതു കൊ​ക്കി​ച്ചാ​ടു​ന്നു; അതിന് ആഭാ​സ​ത്തം എന്നു പേർ പറ​യു​ന്നു; അതിനെ വേഷം കെ​ട്ടി​ക്കു​ന്ന​വ​യായ എല്ലാ​ത്ത​രം പ്രേ​ത​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും അതി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു ചു​ട്ടി​കു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്; അത് ഇഴ​യു​ക​യും പിൻ​കാ​ലി​ന്മേൽ നി​ല്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു—ഇഴ​ജ​ന്തു​വി​ന്റെ ഇരട്ട നട​ത്തം. ഇനി അതെ​ന്ത​ഭി​ന​യ​ത്തി​നു, പറ്റും; കള്ള​നാ​ണ്യ​മ​ടി​ക്കു​ന്ന​വൻ അതിനെ സം​ശ​യ​ജ​ന​ക​മാ​ക്കു​ന്നു; കള്ളാ​ധാ​ര​ക്കാ​രൻ അതിനെ ക്ലാ​വു​കൊ​ണ്ടു മൂ​ടു​ന്നു; പു​ര​ചൂ​ടു​കാ​രൻ കരി​കൊ​ണ്ടു കറു​പ്പി​ക്കു​ന്നു; കൊ​ല​പാ​ത​കി​യാ​ക​ട്ടെ അതി​ന്മേൽ ചു​ക​പ്പു​ചാ​യം തേ​യ്ക്കു​ന്നു.

മര്യാ​ദ​ക്കാ​രു​ടെ അടു​ക്കൽ, സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ പൂ​മു​ഖ​ത്തു, നി​ന്നു ചെ​വി​യോർ​ക്കു​മ്പോൾ ഒരാൾ ആ പു​റ​ത്തു​ള്ള​വ​രു​ടെ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ കേൾ​ക്കു​ന്നു. ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളും ഉത്ത​ര​ങ്ങ​ളും വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യാം. ഏതാ​ണ്ട് മനു​ഷ്യ​സ്വ​ര​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​തും എന്നാൽ ഒരു സാ​ക്ഷ​ര​ശ​ബ്ദ​ത്തോ​ടു​ള്ള​തി​നേ​ക്കാൾ ഒരു മു​ര​ളി​ച്ച​യോ​ട​ടു​പ്പ​മു​ള്ള​തു​മായ ഒരു വല്ലാ​ത്ത മന്ത്രി​ക്കൽ, ഇന്ന​തെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​കാ​തെ അയാൾ കേൾ​ക്കു​ന്നു. അതു കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. വാ​ക്കു​കൾ വി​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും അനിർ​വ​ച​നീ​യ​വും വി​കൃ​ത​രൂ​പ​വു​മായ ഒരു മൃ​ഗ​ത്വം​കൊ​ണ്ടു മു​ദ്രി​ത​ങ്ങ​ളു​മാ​ണ്, കേൾ​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു കഴു​ത​പ്പു​ലി​കൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും.

ഇരു​ട്ട​ത്ത് അതാർ​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. അന്ധ​കാ​ര​ത്തെ നി​ഗൂ​ഢ​ത​യാൽ മു​ഴു​മി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് അതു പല്ലി​റു​മ്മു​ക​യും പി​റു​പി​റു​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതു കഷ്ട​ത​യിൽ കറു​ത്ത​താ​ണ്; ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ കു​റേ​ക്കൂ​ടി കറു​ക്കും; ഈ രണ്ടു കറു​പ്പു​ക​ളും കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്നാൽ കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​യി. അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ അസ്പ​ഷ്ടത, പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ അസ്പ​ഷ്ടത, ശബ്ദ​ങ്ങ​ളിൽ അസ്പ​ഷ്ടത. മഴ​കൊ​ണ്ടും രാ​ത്രി​കൊ​ണ്ടും വി​ശ​പ്പു​കൊ​ണ്ടും ദുർ​ന്ന​ട​പ്പു​കൊ​ണ്ടും കള്ള​ത്ത​രം​കൊ​ണ്ടും അനീ​തി​കൊ​ണ്ടും നഗ്ന​ത​കൊ​ണ്ടും വീർ​പ്പു​മു​ട്ടൽ​കൊ​ണ്ടും പാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ നട്ടു​ച്ച​നേ​ര​മായ മഴ​ക്കാ​ലം കൊ​ണ്ടു​മു​ള്ള ആ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത നരയൻ മൂ​ടൽ​മ​ഞ്ഞിൽ പി​ശാ​ച​മ​ട്ടിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ക​യും ചാ​ടു​ക​യും ഇഴ​യു​ക​യും തു​പ്പ​ലൊ​ലി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ഉഴ​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു വല്ലാ​ത്ത പോ​ക്കാ​ച്ചി​ഭാഷ.

ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​ന്റെ​മേൽ നമു​ക്കു ദയ​വേ​ണം. കഷ്ടം! നമ്മൾ​ത​ന്നെ ആരാണ്? ഇപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഞാ​നാ​രാ​ണ്? ഞാൻ പറു​യു​ന്ന​തി​നു ചെ​വി​ത​രു​ന്ന നി​ങ്ങ​ളാ​രാ​ണ്? നി​ങ്ങൾ ജനി​ച്ച​തി​നു മുൻപ് യാ​തൊ​ന്നും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു നല്ല തീർ​ച്ച​യു​ണ്ടോ? ഭൂ​മി​ക്ക് ഒരു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സാ​ദൃ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​യ്ക​യി​ല്ല. ഈശ്വ​ര​ന്റെ നീ​തി​ന്യാ​യ​ത്തി​നെ​തി​രാ​യി പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു വീ​ണ്ടും പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു കു​റ്റ​ക്കാ​ര​ന​ല്ല മനു​ഷ്യൻ എന്ന് ആർ​ക്ക​റി​യാം? ജീ​വി​ത​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ. എല്ലാ​യി​ട​ത്തും നാം ഒരു ശി​ക്ഷ​യി​ലാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ് അങ്ങ​നെ​യാ​ണ​തു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്.

നി​ങ്ങൾ ഭാ​ഗ്യ​വാൻ എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരാ​ളാ​ണോ? ആവ​ട്ടെ! നി​ങ്ങൾ ഓരോ ദി​വ​സ​വും ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. ഓരോ ദി​വ​സ​ത്തി​ന്റേ​യും വക വമ്പി​ച്ച ദുഃ​ഖ​മോ ചി​ല്ലറ അല​ട്ടോ നി​ങ്ങൾ​ക്കു​ണ്ട്. ഇന്ന​ലെ നി​ങ്ങൾ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട ഒരാ​ളു​ടെ ആരോ​ഗ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഭയ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു; ഇന്നു നി​ങ്ങ​ളു​ടേ​തി​നെ​പ്പ​റ്റി; നാളെ പണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഉത്ക​ണ്ഠ​യാ​ണ്; മറ്റ​ന്നാൾ ഒരു​വ​ന്റെ ശകാ​ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​വും; പി​ന്ന​ത്തെ ദിവസം ഏതോ സു​ഹൃ​ത്തി​ന്റെ ഗ്ര​ഹ​പ്പി​ഴ​യെ​പ്പ​റ്റി; പി​ന്നെ അപ്പോ​ഴ​ത്തെ കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​യെ​പ്പ​റ്റി, പി​ന്നെ ഏതോ മു​റി​വു തട്ടു​ക​യോ കൈ​മോ​ശം വരി​ക​യോ ചെയ്ത എന്തോ ഒന്നി​നെ​പ്പ​റ്റി, പി​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മന​സ്സാ​ക്ഷി​യും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നട്ടെ​ല്ലും നി​ങ്ങ​ളെ ശകാ​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു സു​ഖ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി; അതു​ക​ഴി​ഞ്ഞു, രാ​ജ്യ​കാ​ര്യ​മാ​യി, ഇതു മന​സ്സി​ന്റെ അസ്വാ​സ്ഥ്യം കണ​ക്കാ​ക്കാ​തെ​യാ​ണ്, അങ്ങ​നെ കഴി​യു​ന്നു. ഒരു മേഘം പോയി, മറ്റൊ​ന്ന് അടി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി. തി​ക​ച്ചും സന്തോ​ഷ​വും തെ​ളി​വു​മു​ള്ള​താ​യി​ട്ടു നൂ​റ്റു​ക്ക് ഒരു ദി​വ​സ​മെ​ങ്കി​ലു​മി​ല്ല. അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ ഭാ​ഗ്യ​വാ​ന്മാ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരാ​ളാ​ണ്! ബാ​ക്കി​യു​ള്ള മനു​ഷ്യർ​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ, അവ​രു​ടെ മീതേ രാ​ത്രി​കാ​ലം കെ​ട്ടി​നി​ല്ക്കു​ന്നു.

വി​ചാ​ര​ശീ​ല​രാ​വ​ട്ടെ, ഭാ​ഗ്യ​വാൻ​മാർ ഭാ​ഗ്യ​ഹീ​നൻ​മാർ എന്നീ വാ​ക്കു​കൾ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​റി​ല്ല. ശരി​ക്കു മറ്റൊ​രു ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ പൂ​മു​ഖ​മായ ഈ ലോ​ക​ത്തിൽ ഭാ​ഗ്യ​വാ​നി​ല്ല.

വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ മനു​ഷ്യ​വി​ഭാ​ഗം വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​ള്ള​വർ, ഇരു​ട്ട​ത്തു​ള്ള​വർ എന്നീ രണ്ടാ​യി​ട്ടാ​ണ്. ഇരു​ട്ട​ത്തു​ള്ള​വ​രു​ടെ എണ്ണം കു​റ​യ്ക്കുക, വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​ള്ള​വ​രു​ടെ എണ്ണം കൂ​ട്ടുക—ഇതാ​ണാ​വ​ശ്യം. അതാണ് ഞങ്ങൾ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്ന​ത്; വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം! പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്രം വാ​യി​ക്കാൻ പഠി​ക്കുക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ വി​ള​ക്കു​കൊ​ളു​ത്തുക എന്നർ​ത്ഥം, ഉച്ച​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ഓരോ അക്ഷ​ര​വും മി​ന്നി​ത്തി​ള​ങ്ങു​ന്നു.

എന്താ​യാ​ലും വെ​ളി​ച്ചം എന്നു പറ​യു​ന്ന​വൻ, ആവ​ശ്യം നോ​ക്കി​യി​ട്ടു​ത​ന്നെ. സുഖം എന്നു പറ​യു​ന്നി​ല്ല. ജന​ങ്ങൾ വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​നി​ന്നു കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു; അതി​യാ​യാൽ കത്തും. തീ​ജ്വാല ചി​റ​കി​നു വി​രോ​ധി​യാ​ണ്. പറ​ക്കൽ അവ​സാ​നി​ക്കാ​തെ കത്തുക—ഇതി​ലാ​ണ് അതി​ബു​ദ്ധി​യു​ടെ മാ​ഹാ​ത്മ്യം.

അറി​യാ​നും സ്നേ​ഹി​ക്കാ​നും പഠി​ച്ചാൽ പി​ന്നെ​യും നി​ങ്ങൾ ദുഃ​ഖി​ക്കും. ദിവസം പി​റ​ക്കു​ന്ന​ത് കണ്ണു​നീ​രിൽ മു​ങ്ങി​യി​ട്ടാ​ണ്. ഇരു​ട്ട​ത്തു​ള്ള​വ​രെ​പ്പ​റ്റി മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും, വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​ള്ള​വർ കര​യു​ന്നു.

കു​റി​പ്പു​കൾ

[1] The Last day of a Condemned Man.

[2] ഒരു ഫ്ര​ഞ്ചു​ഭ​ടൻ: പി​ന്നീ​ടു ലഹ​ള​ക്കാ​ര​നാ​യി, മര​ണ​ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു.

[3] ഒരു സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ ഫ്ര​ഞ്ചു​ക​പ്പൽ​സ്സൈ​ന്യാ​ധി​പൻ.

[4] ഡെൻ​മാർ​ക്കു​കാ​രു​ടേ​യും ഹോ​ള​ണ്ടു​കാ​രു​ടേ​യും സ്പെ​യിൻ​കാ​രു​ടെ​യും പല പട​ക്ക​പ്പ​ലു​ക​ളും തകർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള ഒരു ഫ്ര​ഞ്ചു​ക​പ്പൽ​സ്സേ​നാ​പ​തി.

[5] ഇം​ഗ്ല​ണ്ടോ​ടു യു​ദ്ധം ചെ​യ്ത് 1830-ൽ ആൽ​ജി​യേ​ഴ്സ് പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള ഫ്ര​ഞ്ചു​ക​പ്പൽ​പ്പ​ട​നാ​യ​കൻ.

[6] ഹി​ബ്രു​ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഒരു വക​ഭേ​ദം.

[7] ഇറ്റ​ലി​യു​ടേ​യും യൂ​ഫ്ര​ട്ടീ​സ് നദി​യു​ടേ​യും നടു​ക്കു​ള്ള കി​ഴ​ക്കൻ യൂ​റോ​പ്പി​ന്നാ​ണ് ലെ​വ​ന്ത് എന്നു പേർ. അവി​ടു​ത്തെ പു​രാ​ത​ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ് ലെ​വൻ​തീൻ.

4.11.2
വേ​രു​കൾ

അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ഭാ​ഷ​യാ​ണ് കന്ന​ഭാഷ.

അത്ര​മേൽ ശു​ഷ്ക​വും കല​ഹ​പ​ര​വു​മായ ആ ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ഭാ​ഷ​യു​ടെ മുൻ​പിൽ, ആലോചന അതി​ന്റെ ഏറ്റ​വും ഇരു​ണ്ട അഗാ​ധ​ത​ക​ളി​ലോ​ളം ഇള​കി​ത്തീ​രു​ക​യും സാ​മു​ദാ​യി​ക​ത​ത്ത്വ​ജ്ഞാ​നം അതി​ന്റെ ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം രൂ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളായ മനോ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലോ​ളം വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അവി​ടെ​യാ​ണ് ദൃ​ശ്യ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്ന ശിക്ഷ കി​ട​ക്കു​ന്ന​ത്. ഓരോ അക്ഷ​ര​ത്തി​നും അട​യാ​ള​മു​ള്ള​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നും. ആഭാ​സ​ഭാ​ഷ​യി​ലെ വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ല​യാ​ളി​യു​ടെ പഴു​ത്ത ഇരി​മ്പു​ത​ട്ടി​യി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ ചു​രു​ണ്ടും ചു​ക്കി​ച്ചു​ളി​ഞ്ഞും കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ചിലത് അപ്പോ​ഴും പു​ക​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നും. ചില വാ​ക്യ​ങ്ങൾ സ്ഥാ​ന​മു​ദ്ര​ച്ചു​ടി​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒരു കള്ള​ന്റെ ചുമൽ പെ​ട്ടെ​ന്നു നഗ്ന​മാ​യാ​ല​ത്തെ മട്ടു​ണ്ടാ​ക്കും. നീ​തി​ന്യാ​യ​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പിൽ നി​ന്നു ചാ​ടി​പ്പോ​ന്ന ഈ ക്രി​യാ​ധാ​തു​ക്ക​ളി​ലൂ​ടെ തങ്ങ​ളെ വെ​ളി​പ്പ​ടു​ത്തി​ക്കു​വാൻ ആലോ​ച​ന​കൾ പ്രാ​യേണ കൂ​ട്ടാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കഴു​ത്തിൽ ഇരി​മ്പു​വ​ട്ട​ക്ക​ണ്ണി​യി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന​വി​ധം രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി ചി​ല​പ്പോൾ അത്ര നാ​ണം​കെ​ട്ട​താ​ണ്.

എന്ന​ല്ല, ഇതെ​ല്ലാ​മി​രു​ന്നി​ട്ടും ഇതെ​ല്ലാം കാ​ര​ണ​മാ​യി​ട്ടും, തു​രു​മ്പു​പി​ടി​ച്ച ചെ​മ്പു​തു​ട്ടി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ സ്വർ​ണ്ണം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ബി​രു​ദ​മു​ദ്ര​യ്ക്കും ഇട​മു​ള്ള ആ മഹ​ത്തും പക്ഷ​പാ​ത​ര​ഹി​ത​വു​മായ കള്ള​റ​ക്കൂ​ട്ടിൽ, സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തിൽ, ഈ അസാ​ധാ​ര​ണ​ഭാ​ഷ​യ്ക്കും സ്വ​ന്തം അറ​യു​ണ്ട്. ജന​ങ്ങൾ സമ്മ​തി​ച്ചാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും, കന്ന​ഭാ​ഷ​യ്ക്ക് അതി​ന്റെ വക വാ​ക്യ​ര​ച​നാ​ശാ​സ്ത്ര​വും അതി​ന്റെ​വക കവി​ത​യു​മു​ണ്ട്. അതൊരു ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. അതേ,ചില വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ വൈ​രൂ​പ്യം​കൊ​ണ്ടു മാൻ​ദ്രാ​ങ് അതിനെ ചവ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന വാ​സ്ത​വം നമു​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വു​ക​യും, ചില അജ​ഹ​ല്ല​ക്ഷ​ണ​ക​ളു​ടെ അന്ത​സ്സു​കൊ​ണ്ടു വി​യോ​ങ് അതു സം​സാ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു നമു​ക്കു ബോ​ധ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു:

ആ മനോ​ഹ​ര​വും സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​വു​മായ വരി

‘എങ്കി​ലും പോയ കൊ​ല്ല​ങ്ങ​ളി​ലെ​ത്തൂ​മ​ഞ്ഞെ​ങ്ങു?’

കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലെ ഒരു കവി​താ​ശ​ക​ല​മാ​ണ്. ഇതിലെ ‘പോയ കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ’ മൂ​ന്നാ​ണ്ടു​കൾ എന്നർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണെ​ങ്കി​ലും ലക്ഷ​ണ​കൊ​ണ്ടു പണ്ട​ത്തെ എന്നാ​വു​ന്നു, മു​പ്പ​ത്ത​ഞ്ചു​കൊ​ല്ലം മുൻപ്, ആ വമ്പി​ച്ച തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​പ്പു​ള്ളി​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ യാ​ത്രാ​കാ​ല​ത്ത്, ബി​സെ​ത്തൃ​കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലെ കു​ണ്ട​റ​ക​ളിൽ ഒന്നി​ന്റെ ചു​മ​രി​ന്മേൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ത്യൂ​ണി​ലെ ഒരു രാ​ജാ​വ് നഖം​കൊ​ണ്ടു കൊ​ത്തി​യി​ട്ട ഈ പ്ര​മാ​ണം നോ​ക്കി​വാ​യി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു: ‘കഴി​ഞ്ഞു പോയ കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ എന്നും ചെ​ന്നു തങ്ങ​ളെ അഭി​ഷേ​കം കഴി​പ്പി​ക്കൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​യിൽ കി​ട​ക്ക​ലാ​ണ്.

കനം​കൂ​ടിയ വാ​ഹ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ വേ​ഗ​ത്തി​ലു​ള്ള പാ​ച്ചിൽ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ദെ​ക​രാ​ദ് (Decarade) എന്ന വാ​ക്കു വി​യോ​ങ്ങി​ന്റേ​യാ​യി​ട്ടാ​ണ് വെ​പ്പ്; അത​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു യോ​ജി​ച്ച​തു​മാ​ണ്. നാലു കാ​ലു​കൊ​ണ്ടും തീ​പ്പ​റ​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഈ വാ​ക്കു ലഫോങ് തേ​ങ്ങി​ന്റെ. [1]

‘ശക്തി​യു​ള്ളാ​റ​ശ്വ​ങ്ങൾ വലി​ച്ചി​തൊ​രു വണ്ടി.’

എന്ന കവി​താ​വ​രി​യെ മു​ഴു​വ​നും ഒരു മേ​ലേ​ക്കി​ട​യി​ലു​ള്ള അനു​ക​ര​ണ​രൂ​പ​ണ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒതു​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

വെറും സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​മാ​ത്രം ആലോ​ചി​ച്ചാൽ, കന്ന​ഭാഷ പഠി​ക്കു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം രസ​പ്ര​ദ​വും പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​വു​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. അതൊരു ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഉള്ളിൽ ഒരു ഭാ​ഷ​യാ​ണ്; ഒരു തരം അസു​ഖ​ക​ര​മായ മുഴ; ഒരു സസ്യ​പ്ര​കൃ​തി​യെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത ഒരു കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത ഒട്ടു​മ​രം; പണ്ട​ത്തെ പര​ന്ത്രീ​സ്സു​ഭാ​ഷ​ത്ത​ടി​യിൽ വേ​രൂ​ന്നി​യ​തും വല്ലാ​ത്ത ഇല​പ്പ​ടർ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഒരു ഭാഗം മു​ഴു​മ​നും ഇഴ​ഞ്ഞു​ക​യ​റി​യ​തു​മായ ഒരി​ത്തി​ക്ക​ണ്ണി, ഇതാണ് കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ടെ ആദ്യ​ത്തെ ആഭാ​സ​സ്ഥി​തി. പക്ഷേ, ഭാഷയെ പഠി​ക്കേ​ണ്ട​വി​ധ​ത്തിൽ, അതാ​യ​തു ഭൂ​പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ ഭൂ​മി​യെ​പ്പ​റ്റി പഠി​ക്കു​ന്ന​വി​ധ​ത്തിൽ, പഠി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്ക് കന്ന​ഭാഷ ശരി​ക്ക് ആറ്റു​ക​ര​വെ​പ്പി​നു​ള്ള ഒരു ഊറൽ​ക്കൂ​ട്ടു​പോ​ലെ തോ​ന്നും. അതിൽ കു​ഴി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ആഴ​വ്യ​ത്യാ​സ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു പഴയ നാ​ടോ​ടി​ഭാ​ഷ​യു​ടെ അടി​യിൽ ദേ​ശ്യ​ഭാ​ഷ​യും സ്പാ​നി​ഷ് ഭാ​ഷ​യും ഫ്ര​ഞ്ചു​ഭാ​ഷ​യും ഗ്രീ​ക്കു ഭാ​ഷ​യും ഒടു​വിൽ ബസ്ക് ഭാ​ഷ​യും കണ്ടെ​ത്തു​ന്നു. അഗാ​ധ​വും അദ്വി​തീ​യ​വു​മായ ഒരു നിർ​മ്മാ​ണം. എല്ലാ പാ​വ​ങ്ങ​ളും​കൂ​ടി പൊ​തു​വി​ലു​ള്ള ഉപ​യോ​ഗ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി കെ​ട്ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കിയ ഒരു തു​ര​ങ്ക​ക്കോ​ട്ട, ഓരോ നി​കൃ​ഷ്ട​വർ​ഗ്ഗ​വും അതി​ന്റെ അട്ടി​യെ അതിൽ കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്; ഓരോ കഷ്ട​പ്പാ​ടും അതി​ന്റെ കല്ലി​നെ അതി​ലി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്; ഓരോ ഹൃ​ദ​യ​വും അതി​ന്റെ പളു​ങ്കു​ക​ല്ലി​നെ അതിനു വരി കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ട്. ജീ​വി​തം മു​ഴു​വ​നും പി​ന്നി​ട്ടു ശാ​ശ്വ​ത​ത്വ​ത്തിൽ​ച്ചെ​ന്നു​മ​റ​ഞ്ഞ നീചമോ നി​കൃ​ഷ്ട​മോ ക്രു​ദ്ധ​മോ ആയ ഒരു​കൂ​ട്ടം ആത്മാ​ക്ക​ളെ​ല്ലാം ഏതോ ഒരു പൈ​ശാ​ചി​ക​വാ​ക്കി​ന്റെ അടി​യിൽ ഇപ്പോ​ഴും ഏതാ​ണ്ടു തി​ക​ച്ചും കാ​ണാ​വു​ന്ന​വി​ധം പതു​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ട്.

സ്പാ​നി​ഷ് വേണമോ? പണ്ട​ത്തെ പര​ന്ത്രീ​സ് കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ അതു ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ട്. ഇനി, ബൊ​ഫെ​ത്തോ​ങ് എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ ചെ​കി​ട്ട​ത്ത് ഒരടി എന്നർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള ബോ​ഫ​ത്ത്; വൻ​താ​ന​യിൽ നി​ന്നു​ണ്ടായ വൻതാൻ, ജനാല; ഗതോ എന്ന​തി​ന്റെ രൂ​പാ​ന്ത​ര​മായ ഗത്, പൂച്ച ഇറ്റാ​ല്യൻ വേണമോ? ഇതാ, സ്പദാ എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു വന്ന സ്പദ്, വാൾ; കര​വ​ല്ലാ​യിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ കരവെൽ, വഞ്ചി. ഇം​ഗ്ലീ​ഷു വേണമോ? ഇതാ, ബി​ഷോ​പ്പിൽ​നി​ന്നു വന്ന ബിഷോ, മെ​ത്രാൻ; റാ​സ്കൽ എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ റെയിൽ, ഒറ്റു​കാ​രൻ ജർ​മ്മൻ വേണമോ? ഇതാ, കെൽ​നെ​റിൽ​നി​ന്നു വന്ന കലെർ, ഭൃ​ത്യൻ; എര​സോ​ഗി (Herazo =പ്രഭു)ൽനി​ന്നു​ള്ള എർ, എജ​മാ​നൻ. ലത്തീൻ​ഭാഷ വേണമോ? ഇതാ, ഫ്രൻ​ഗി​യ​റിൽ​നി​ന്നു ഫ്ര​ങ്ങിർ, പൊ​ട്ടി​ക്കുക;’ ഫൂ​റിൽ​നി​ന്നു അഫുറെ, കക്കുക; കറ്റെ​ന​യിൽ​നി​ന്നു കദെൻ, ചങ്ങല. യൂ​റോ​പ്പി​ലെ എല്ലാ ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലും ഒര​ത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ശക്തി​യോ​ടും അധി​കാ​ര​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി മു​ള​ച്ചു​പൊ​ന്തി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു വാ​ക്കു​ണ്ട്, മാ​ഗ്ന​സ് = മഹ​ത്ത്; സ്കോ​ട്ല​ണ്ടു​കാ​രൻ അതി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു മാക് എന്ന വാ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കി—നാ​ടു​വാ​ഴി​ക്ക് അതു സ്ഥാ​ന​പ്പേ​രാ​യി​ത്തീർ​ന്നു; മാ​ക്ഫർ​ലേൻ, മാക് കല്ലു​മോർ—മഹാ​നായ ഫർലേൻ, മഹാ​നായ കല്ലു​മോർ; [2] ഫ്ര​ഞ്ച് കന്ന​ഭാഷ അതിനെ മെക് എന്നും പി​ന്നീ​ട് ല്മെ​ഗ് എന്നു​മാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്തു—എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ഈശ്വ​രൻ എന്നാ​ക്കി. ബസ്ക് ഭാഷ ഇഷ്ട​മു​ണ്ടോ? ഇതാ, പാവം എന്ന അർ​ത്ഥ​മു​ള്ള ഗെ​സ്തോ എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ ഗയി​സ്തോ, ചെ​കു​ത്താൻ. കെൽ​റ്റി​ക് ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടോ? ഇതാ, വെ​ള്ള​ത്ത​ള്ളി​ച്ച എന്നർ​ത്ഥ​മു​ള്ള ബ്ള​വെ​ത് എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു വന്ന ബ്ള​വാ​ങ്, കൈ​യ​റു​മാൽ. ഒടു​വിൽ ചരി​ത്രം വേണമോ ഇനി? മാൽ​റ്റ​ദ്വീ​പി​ലെ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ പ്ര​ച​രി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു നാ​ണ്യ​ത്തി​ന്റെ സ്മാ​ര​ക​മായ കന്ന​ഭാഷ കി​രീ​ട​ങ്ങ​ളെ വാൽ​ക്കോ​ത​മ്പ​ങ്ങൾ എന്നു​വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

ഈ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച വ്യാ​ക​ര​ണ​സം​ബ​ന്ധി​ക​ളായ ഉത്പ​ത്തി​കൾ​ക്കു പുറമേ, കന്ന ഭാ​ഷ​യിൽ വേ​റേ​യും കു​റേ​ക്കൂ​ടി പ്ര​കൃ​ത്യ​നു​കൂ​ല​ങ്ങ​ളായ ധാ​തു​ക്ക​ളു​ണ്ട്; അവ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മന​സ്സിൽ​നി​ന്നു​ത​ന്നെ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​യാ​ണെ​ന്നു പറയാം.

ഒന്നാ​മ​താ​യി, വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ ഋജു​വായ നിർ​മ്മാ​ണം. അതി​ലാ​ണ് ഭാ​ഷ​ക​ളു​ടെ ഗൂ​ഢ​ഭാ​ഗം കി​ട​ക്കു​ന്ന​ത്. എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടാ​യി എന്നോ എന്തി​നു​ണ്ടാ​യി എന്നോ ആർ​ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത രൂ​പ​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്കു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു ചി​ത്ര​മെ​ഴു​തു​ക​യാ​ണ് എല്ലാ മനു​ഷ്യ​ഭാ​ഷ​ക​ളു​ടേ​യും അസ്തി​വാ​രം; അതിനെ അവ​യു​ടെ കരി​ങ്ക​ല്ലെ​ന്നു പറയാം.

ഈവി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള വാ​ക്കു​കൾ, അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്കു​കൾ, എവിടെ വെ​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി​യെ​ന്നോ ആരു​ണ്ടാ​ക്കി​യെ​ന്നോ ആർ​ക്കും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ലാ​തെ, ശബ്ദ ശാ​സ്ത്ര​മി​ല്ലാ​തെ, മറ്റൊ​ന്നി​നോ​ടും ആനു​രൂ​പ്യ​മി​ല്ലാ​തെ, ഉത്പ​ന്ന​പ​ദ​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​തെ, പെ​ട്ടെ​ന്നു സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യായ വാ​ക്കു​കൾ, ഏകാ​ന്ത​ങ്ങ​ളും അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ങ്ങ​ളും ചി​ല​പ്പോൾ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, ഏകാ​ന്ത​ങ്ങ​ളും അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ങ്ങ​ളും ചി​ല​പ്പോൾ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, ഏകാ​ന്ത​ങ്ങ​ളിൽ അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ങ്ങ​ളും ചി​ല​പ്പോൾ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, ചില സമ​യ​ത്ത് അർ​ത്ഥം വെ​ളി​വാ​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഒര​സാ​ധാ​രണ ശക്തി​യു​ള്ള​വ​യും ജീ​വ​നു​ള്ള​വ​യു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ ധാ​രാ​ള​മാ​ണ്. Lesabrl = കാട്, Taf = ഭയം, Larabouin = ചെ​കു​ത്താൻ എന്നും മറ്റും. പാ​ഴ്മോ​ന്ത വെ​യ്ക്കു​ക​യും എടു​ത്തു​ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ വാ​ക്കു​ക​ളെ​ക്കാ​ള​ധി​കം അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. ചിലത് ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു La rabouin = ചെ​കു​ത്താൻ—ഒരേ​സ​മ​യ​ത്തു വി​കൃ​ത​വും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു; ഒര​തി​ഭ​യ​ങ്ക​ര​മായ ഇളി​ച്ചു​കാ​ട്ടൽ നി​ങ്ങൾ​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.

രണ്ടാ​മ​തു, രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി, എല്ലാം പറ​യു​ന്ന​തി​നും എന്നാൽ എല്ലാം ഒളി​ച്ചു​വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നും ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഭാ​ഷ​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷത അതിൽ അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങൾ കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു​ള്ള​താ​ണ്. രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി ഒരു കട​ങ്ക​ഥ​യാ​ണ്. ഒരു കള​വു​ന​ട​ത്തി​പ്പോ​രാൻ നോ​ക്കു​ന്ന കള്ള​നും ചാ​ടി​പ്പോ​രാ​നു​ള്ള വഴി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന തട​വു​പു​ള്ളി​യും അതി​ന്നു​ള്ളിൽ​ച്ചെ​ന്നു രക്ഷ​പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു. കന്ന​ഭാ​ഷ​യെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഒരു ഭാ​ഷാ​ശൈ​ലി​യും രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​മ​യ​മ​ല്ല; ചെ​പ്പു തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കുക, കഴു​ത്തു പി​ടി​ച്ചു പി​രി​ക്കുക; ഞെ​ളി​യുക, മതി​യാ​വോ​ളം തി​ന്നുക, എലി, അപ്പ​ക്ക​ള്ളൻ. ചി​ല​പ്പോൾ കന്ന​ഭാഷ ഒന്നാ​മ​ത്തെ ഘട്ട​ത്തിൽ​നി​ന്നു രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഘട്ട​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി, ആദ്യ​കാ​ല​ത്തെ അപ​രി​ഷ്കൃ​താർ​ത്ഥ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വാ​ക്കു​കൾ രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്നു. ചെ​കു​ത്താൻ എന്നർ​ത്ഥ​മു​ള്ള വാ​ക്കു കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ അപ്പ​ക്കാ​രൻ, അടു​പ്പി​ലെ​ക്ക് അപ്പ​മി​ടു​ന്ന​വൻ, എന്നർ​ത്ഥ​മു​ള്ള ല്ബു​ലാം​ഗെർ എന്നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ഇതിനു കു​റ​ച്ച​ധി​കം ഫലിതം കൂ​ടു​മെ​ങ്കി​ലും മഹ​ത്ത്വം കു​റ​യും; കൊർ​ണീ​ലി​ക്കു​ശേ​ഷം ജനി​ച്ച റസീൻ, എസ്കി​ല​സ്സി​നു ശേഷം ജനി​ച്ച യൂ​റി​പ്പി​ഡി​സ്. രണ്ടു ഘട്ട​ത്തി​ലേ​യും മട്ടു​കൾ കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ള്ള—ഒരേ​സ​മ​യ​ത്ത് അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​വും രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​പ​ര​വു​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള —ചില കന്ന​ഭാ​ഷാ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ​ക്ക് ഒരു ചല​ച്ചി​ത്ര​ദർ​ശ​ന​ത്തി​ന്റെ ഛാ​യ​യു​ണ്ട്. ‘പതു​ങ്ങി​ക്ക​ള്ള​ന്മാർ രാ​ത്രി കു​തി​ര​ക​ളെ കക്കാൻ ഭാ​വ​മു​ണ്ട്’ എന്നർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള ഈയൊരു വാചകം (Les Sorgulners…) ഒരു പ്രേ​ത​സം​ഘം​പോ​ലെ, മന​സ്സിൻ മുൻ​പി​ലൂ​ടെ പോ​കു​ന്നു. കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​കാ​താ​വു​ന്നു.

മൂ​ന്നാ​മ​തു പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​ത്വം. കന്ന​ഭാഷ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്മേൽ ഉപ​ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. അത് അതിൽ ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു മു​ങ്ങു​ന്നു; തരം​കി​ട്ടു​മ്പോൾ അതിനെ വി​കൃ​ത​മാ​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി പല​പ്പോ​ഴും അതു ചട​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ ശരി​ക്കു​ള്ള കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​മാ​യി കൂ​ടി​മ​റി​ഞ്ഞ് ഈവിധം വൈ​കൃ​ത​പ്പെ​ട്ട സാ​ധാ​ര​ണ​വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ ചൊ​ല്ലു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​വ​രു​ന്നു; അവയിൽ മുൻ പറഞ്ഞ രണ്ടു പ്ര​ധാന ഗു​ണ​ങ്ങ​ളും, ഋജു​നിർ​മ്മാ​ണ​വും അല​ങ്കാ​ര​വും കാണാം; നായ കു​ര​യ്ക്കു​ന്നു, പാ​രി​സ്സി​ലെ നാ​ലു​രുൾ വണ്ടി കാ​ട്ടി​ലൂ​ടേ പാ​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ശ്രോ​താ​ക്ക​ളെ വഴി​പി​ഴ​പ്പി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി, സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി, ഭാ​ഷ​യി​ലെ എല്ലാ വാ​ക്കു​കൾ​ക്കും, വ്യ​ത്യാ​സം കൂ​ടാ​തെ, കന്ന​ഭാഷ ഒരു നി​കൃ​ഷ്ട​മായ വാൽ വെ​ച്ചു​വി​ടു​ന്നു—ഔർ​ഗ്യു, എയിൽ, ഉഷ് എന്നീ ഓരോ പ്ര​ത്യ​യം. ആ ആട്ടിൻ​കാൽ നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ? (വോസി യേർ​ഗ്യു​ത്രു​വേൽ...)—ഈ വാചകം, കർ​ത്തു​ഷ് തനി​ക്ക് ഒളി​ച്ചു​ചാ​ടു​വാൻ വേ​ണ്ടു​ന്ന സാ​ഹാ​യ്യം ചെ​യ്തു​ത​രു​വാൻ വേ​ണ്ടി ഒരു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ഭൃ​ത്യ​ന്നു കൊ​ടു​ത്ത കൈ​ക്കൂ​ലി അവ​ന്നു തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടു​വോ എന്ന​റി​വാൻ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യ​താ​ണ്.

കന്ന​ഭാഷ വഷ​ള​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അതു​ത​ന്നെ വഷ​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. പി​ന്നെ, എപ്പോ​ഴും ഒളി​ക്കാൻ നോ​ക്കു​ന്ന ഒന്നാ​ക​കൊ​ണ്ട്, അതിനെ മന​സ്സി​ലാ​യി എന്നു കണ്ട മാ​ത്ര​യിൽ, അതു തന്റെ ആകൃതി മാ​റ്റി​ക്ക​ള​യു​ന്നു, മറ്റേ​തു സ്ഥാ​വ​ര​ത്തി​ലും കാ​ണു​ന്ന​തി​ന്നെ​തി​രാ​യി, അതി​ന്മേൽ​ത്ത​ട്ടു​ന്ന ഏതു പ്ര​കാ​ശ​നാ​ള​വും, അതിനെ നശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ എപ്പോ​ഴും നശി​ക്കു​ക​യും മു​ള​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് കന്ന​ഭാഷ; ഒരി​ക്ക​ലും ഇള​വി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു ദ്രു​ത​വും നി​ഗൂ​ഢ​വു​മായ ജോലി. ഒരു ഭാഷ പത്തു നൂ​റ്റാ​ണ്ടു​കൾ​കൊ​ണ്ടു കട​ന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത സ്ഥ​ല​ത്തെ അത് പത്തു കൊ​ല്ലം​കൊ​ണ്ടു പി​ന്നി​ടു​ന്നു. പതി​നേ​ഴാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ യു​ദ്ധം ചെയ്ക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ‘അന്യോ​ന്യം പൊടി കൊ​ടു​ക്കുക’യാ​യി​രു​ന്നു; പത്തൊ​മ്പ​താം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ അത് ‘അന്യോ​ന്യം കഴു​ത്തു ചവ​ച്ചി​റ​ക്കുക’യായി. ഈ രണ്ട​റ്റ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഒരി​രു​പ​തു വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. കർ​ത്തൂ​ഷി​ന്റെ സം​സാ​രം ലസി​നേർ​ക്കു [3] ഹി​ന്തു​സ്ഥാ​നി​യാ​യി​രി​ക്കും. ഈ ഭാ​ഷ​യി​ലു​ള്ള എല്ലാ വാ​ക്കു​ക​ളും, അവയെ ഉച്ച​രി​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ​രെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ, എപ്പോ​ഴും പാ​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

എങ്കി​ലും, ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക്, ഈ പാ​ച്ച​ലി​ന്റെ ഫല​മാ​യി, പണ്ട​ത്തെ കന്ന​ഭാഷ പി​ന്നെ​യും മു​ള​ച്ചു​വ​രി​ക​യും വീ​ണ്ടും പു​തു​താ​വു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ചില തല​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്, അവി​ട​ങ്ങ​ളിൽ അതു പൂർ​ണ്ണാ​ധി​കാ​രം നട​ത്തു​ന്നു. തെം​പ്ല് പതി​നേ​ഴാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ കന്ന​ഭാഷ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​രു​ന്നു​ണ്ട്. ജെ​യിൽ​സ്ഥ​ല​മാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ബി​സൊ​ത്ത്രാ​ക​ട്ടെ ത്യൂ​ണി​ലെ കന്ന​ഭാഷ കരു​തി​വെ​ച്ചു. പണ്ട​ത്തെ ത്യൂൺ​കാ​ര​ന്റെ വാ​ക്കു​ക​ളി​ലെ പ്ര​ത്യ​യം (Anche എന്ന​ത്) അവിടെ പറ​ഞ്ഞു​കേൾ​ക്കാം. എന്താ​യാ​ലും ഇള​വി​ല്ലാ​ത്ത ചല​ന​മാ​ണ് അതി​ന്റെ ശാ​ശ്വ​ത​നി​യ​മം.

ഇള​വി​ല്ലാ​തെ ആവി​യാ​യി​പ്പോ​കു​ന്ന ഈയൊരു ഭാഷയെ ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി ഒന്നു പി​ടി​ച്ചു​നിർ​ത്തു​വാൻ തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​ക്കു കഴി​യു​ന്ന​പ​ക്ഷം, അയാൾ ഉടനെ വ്യ​സ​ന​മ​യ​വും പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​വു​മായ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ പെ​ട്ടു​പോ​കു​ന്നു. മറ്റൊ​രു പഠി​പ്പി​ലും, അറി​വു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ത്തിൽ, ഇതി​ല​ധി​കം ഫല​സി​ദ്ധി​യും സന്താ​ന​വൃ​ദ്ധി​യു​മി​ല്ല. ഒരു പാഠം അന്തർ​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​യോ ഒരു​പ​മ​യോ കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലി​ല്ല. ഈ ഭാ​ഷ​ക്കാർ​ക്കി​ട​യിൽ അടി​ക്കുക സൂ​ത്ര​ത്തിൽ​ക്ക​യ്യി​ലാ​ക്കു​ക​യാ​ണ്; അവൻ പണ​മ​ടി​ച്ചു; ഉപാ​യ​മാ​ണ് അവ​രു​ടെ ശക്തി.

അവർ​ക്കി​ട​യിൽ, മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള വി​ചാ​രം ഇരു​ട്ടി​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള വി​ചാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഭി​ന്ന​മ​ല്ല; രാ​ത്രി​യെ അവർ ലസോർ​ഗെ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു; മനു​ഷ്യ​നെ ലോർഗെ എന്നും. മനു​ഷ്യൻ രാ​ത്രി​യിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ ഒരു പദ​മാ​ണ്.

സമു​ദാ​യ​ത്തെ അവർ തങ്ങ​ളെ നശി​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​യു​ന്ന, അപാ​യ​ക​ര​മായ, ഒരു വാ​യു​മ​ണ്ഡ​ല​മാ​യി കരു​തി​പ്പോ​രു​ന്നു; മറ്റു​ള്ള​വർ ആരോ​ഗ്യ​ത്തിൽ​പ്പ​റ്റി പറയും പോ​ലെ​യാ​ണ് അവർ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പറ​യാ​റ്. പൊ​ല്ലീ​സ്സി​ന്റെ പി​ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട ആൾ രോ​ഗ​ക്കാ​ര​നാ​ണ്; ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വൻ മരി​ച്ച​വ​നും.

ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​ക്കു താൻ കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ട​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള അറ​യ്ക്കു​ള്ളിൽ​ക്കി​ട​ക്കു​മ്പോ​ഴ​ത്തെ പര​മ​സ​ങ്ക​ടം ഒരു​ത​രം കട്ട​പ്പി​ടി​ച്ച ചാ​രി​ത്ര​മാ​ണ്; അവൻ കു​ണ്ട​റ​ത്ത​ട​വി​നെ ഉട​യെ​ടു​ക്ക​ലെ​ന്നു പറ​യു​ന്നു. ആ ശ്മ​ശാ​ന​സ്ഥ​ല​ത്തി​രി​ക്കു​മ്പോൾ പു​റ​മെ​യു​ള്ള ജീ​വി​തം തി​ക​ച്ചും പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ണ്ടു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. തട​വു​പു​ള്ളി​യു​ടെ കാ​ലി​ന്മേൽ ചങ്ങ​ല​യു​ണ്ട്; കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു നട​ക്കാ​മ​ല്ലോ എന്നാ​വും അവ​ന്റെ ആലോ​ച​ന​യെ​ന്നു, പക്ഷേ, നി​ങ്ങൾ കരു​തു​ന്നു? അല്ല; കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു നൃ​ത്തം വെ​ക്കാ​മ​ല്ലോ എന്നാ​ണ് അവ​ന്റെ ആലോചന; അതു​കൊ​ണ്ട്, കാ​ലി​ലു​ള്ള ചങ്ങല പൊ​ട്ടി​ച്ചു​ക​ള​യാൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ ഉടനെ അവ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന​ത്, ഇനി നൃ​ത്തം വെ​ക്കാ​മ​ല്ലോ എന്നാ​ണ്; അതി​നാൽ ഈർ​ച്ച​വാ​ളി​ന് അവൻ ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​നൃ​ത്തം എന്നു പേ​രി​ട്ടു. ഒരു പേർ ഒരു കേ​ന്ദ്ര​മാ​ണ്; തി​ക​ഞ്ഞ ദഹനം. ഒരു ഘാ​ത​ക​ന്നു രണ്ടു തല​യു​ണ്ട്—അവ​ന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യും ജീ​വി​ത​യാ​ത്ര​യിൽ അവ​നെ​കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒന്നും, വധ​സ​മ​യ​ത്ത് അവ​ന്റെ ചു​മ​ലിൽ​ക്കാ​ണാ​റു​ള്ള മറ്റൊ​ന്നും; ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ​ക്കു വേണ്ട ഉപ​ദേ​ശം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന തല​യ്ക്കു മു​ഖ്യ​സർ​വ്വ​ക​ലാ​ശാല എന്നും അവ​യ്ക്കു പരി​ഹാ​രം ചെ​യ്യു​ന്ന തല​യ്ക്കു പീ​പ്പ​പ്പ​ണി​മു​ട്ടി എന്നും അവൻ പേ​രി​ട്ടു. ഒരാൾ​ക്കു ദേ​ഹ​ത്തിൽ കീ​റ​ത്തു​ണി​ക​ളും ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ദു​ഷ്ട​ത​ക​ളു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നാ​യാൽ, തെ​മ്മാ​ടി എന്ന വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സാ​മ്പ​ത്തി​ക​മാ​യും സദാ​ചാ​ര​പ​ര​മാ​യു​ള്ള രണ്ട​ധഃ​പ​ത​ന​ത്തി​ലും ഒരാൾ എത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ, അവൻ ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ​ക്ക് അർ​ഹ​നാ​യി; അവൻ നല്ല​വ​ണ്ണം ഊട്ടു​ചെ​ന്ന ഒരു കത്തി​പോ​ലെ​യാ​യി; അവ​ന്നു മൂർ​ച്ച​യു​ള്ള രണ്ടു വക്കു​ണ്ട്—കഷ്ട​പ്പാ​ടും ദ്രോ​ഹ​ബു​ദ്ധി​യും; അതു​കൊ​ണ്ടു കന്ന​ഭാഷ ഒരി​ക്ക​ലും തെ​മ്മാ​ടി എന്നു പറ​യി​ല്ല, കത്തി​യ​ല​ക് എന്നേ പറയൂ. തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ലം എന്താ​ണ്? ശി​ക്ഷാ​വി​ധി​ത്തീ​ച്ച​ട്ടി, ഒരു നരകം. തട​വു​പു​ള്ളി അവനെ ഒരു ചു​ള്ളൽ എന്നു പറ​യു​ന്നു. ഒടു​വിൽ പറ​യ​ട്ടെ, ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കാർ തങ്ങ​ളു​ടെ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന്ന് എന്തു പേർ വി​ളി​ക്കു​ന്നു? ‘കോ​ളേ​ജ്.’ ആ വാ​ക്കിൽ​നി​ന്ന് ഒരു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​നി​യ​മം മു​ഴു​വ​നും ഉണ്ടാ​ക്കാം.

തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷാ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ പാ​ട്ടു​കൾ മി​ക്ക​തും എവി​ടെ​നി​ന്നാ​ണു​ത്ഭ​വി​ച്ച​തെ​ന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു അറി​യ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ?

അവർ ഇതൊ​ന്നു മന​സ്സി​രു​ത്തി വാ​യി​ക്ക​ട്ടെ; പാ​രി​സ്സിൽ ഷാ​ത്ത​ലെ എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു നീ​ണ്ട​തും വി​സ്താ​ര​മേ​റി​യ​തു​മായ ഒരു കു​ണ്ട​റ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സെ​യിൻ​ന​ദി​യു​ടെ അടി​യിൽ​നി​ന്ന് എട്ട​ടി ചു​വ​ട്ടി​ലാ​ണ് ഈ കു​ണ്ടറ. അതിനു ജനാ​ല​ക​ളാ​വ​ട്ടെ കാ​റ്റിൻ​പ​ഴു​തു​ക​ളാ​വ​ട്ടെ ഇല്ല; ആകെ​യു​ള്ള ഒരു ദ്വാ​രം വാ​തി​ലാ​ണ്; മനു​ഷ്യർ​ക്ക് അങ്ങോ​ട്ടു കട​ന്നു​ചെ​ല്ലാം; വാ​യു​വി​നു വയ്യാ. ഈ നി​ല​വ​റ​യ്ക്കു തട്ടാ​യി ഒരു കല്ലു​ക​മാ​ന​വു​മു​ണ്ട്; നി​ല​മാ​യി പത്തി​ഞ്ചു ചേറും. അതിൽ കല്ലു​പാ​വി​യി​ട്ടു​ണ്ട്; പക്ഷേ, ആ കൽ​വി​രി വെ​ള്ളം കി​നി​ഞ്ഞു ദ്ര​വി​ച്ചു വി​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ല​ത്തു നി​ന്ന് എട്ട​ടി മു​ക​ളിൽ ഒരു നീ​ണ്ടു കനത്ത തുലാം ഈ ഭു​ഗർ​ഭ​ഗു​ഹ​യു​ടെ ഒര​റ്റം മുതൽ മറ്റേ അറ്റം​വ​രെ മു​ട്ടി​നി​ല്ക്കു​ന്നു; ഈ തു​ലാ​ത്തിൽ​നി​ന്ന് അടു​ത്ത​ടു​ത്താ​യി, മൂ​ന്ന​ടി​നീ​ള​ത്തി​ലു​ള്ള ചങ്ങ​ല​കൾ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​പ്പു​ണ്ട്; ഓരോ ചങ്ങ​ല​യു​ടെ​യും തു​മ്പ​ത്തു കഴു​ത്തി​ന്റെ വട്ട​ത്തിൽ ഓരോ വട്ട​ക്ക​ണ്ണി​യും. ഈ നി​ല​വ​റ​ക്കു​ണ്ടിൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രെ, തു​ലോ​ങ്ങി​ലെ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പ് തട​വി​ലി​ടു​ന്നു. അവരെ ഈ തു​ലാ​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ഉന്തി​യാ​ക്കും; അവിടെ ഓരോ​രു​ത്ത​നും തനി​ക്കു​ള്ള ചങ്ങല ഇരു​ട്ട​ത്ത് ആടി​ക്ക​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു കാണാം.

ചങ്ങ​ല​ക​ളും—ആ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന കൈകൾ—കഴു​ത്തു​വ​ട്ട​ക്ക​ണ്ണി​ക​ളും—ആ തു​റ​ന്ന കൈ​പ്പ​ട​ങ്ങൾ— അവി​ടെ​ക്കെ​ത്തു​ന്ന നിർ​ഭാ​ഗ്യ​സ​ത്ത്വ​ങ്ങ​ളെ കഴു​ത്തിൽ പി​ടി​കൂ​ടു​ന്നു. അവിടെ അവരെ ആണി​ക്കി​ട്ടു​ക​ള​യും. ചങ്ങല നീളം പോ​രാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട് അവർ​ക്കു കി​ട​ക്കാൻ വയ്യാ. അവർ അന​ങ്ങാ​തെ ആ ഗു​ഹ​യിൽ, ആ അന്ധ​കാ​ര​ത്തിൽ, ആ തു​ലാ​ത്തി​നു ചു​വ​ട്ടിൽ, ഏതാ​ണ്ടു തൂ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു, തങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള അപ്പ​മോ വെ​ള്ള​പ്പാ​ത്ര​മോ തല​യ്ക്കു മു​ക​ളി​ലെ കമാ​ന​ത്ത​ട്ടോ, തൊടാൻ ആരും കേൾ​ക്കാ​ത്ത യത്ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ചെ​യ്യാൻ നിർ​ബ​ന്ധ​രാ​യി, ചളി പകു​തി​ക്കാൽ​വ​രെ​യാ​യി, കാൽ​ച്ച​ണ്ണ​ക​ളി​ലെ​ക്കു​ത​ന്നെ ഒലി​ച്ചു​കേ​റു​ന്ന ചേ​റോ​ടു​കൂ​ടി, ക്ഷീ​ണം കൊ​ണ്ടു തകർ​ന്നു, തു​ട​ക​ളും കാൽ​മു​ട്ടു​ക​ളും കഴ​ച്ചു വേ​റി​ട്ടു, കു​റ​ച്ചൊ​രു വിശമം കി​ട്ടാൻ കൈ​കൊ​ണ്ടു ചങ്ങല മു​റു​കെ​പ്പി​ടി​ച്ചു, നി​വർ​ന്നു​നി​ന്നും​കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ ഉറ​ങ്ങാൻ വയ്യാ​തെ, കഴു​ത്തു​പ​ട്ട​യു​ടെ ഇറു​ക്കം​കൊ​ണ്ട് ഓരോ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും ഞെ​ട്ടി​യു​ണർ​ന്ന്—ചിലർ ഇനി ഉണ​രി​ല്ലെ​ന്നാ​വും—അങ്ങ​നെ നി​ല്ക്കുക. ചു​ളി​യി​ലേ​ക്ക് എറി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന അപ്പം ഭക്ഷി​ക്കു​വാൻ പതു​ക്കെ കയ്യേ​റ്റ​ത്തി​ന്റെ ഉയ​ര​ത്തേ​ക്കു കാൽ​മ​ട​മ്പു​കൊ​ണ്ടു നീ​ക്കി​നീ​ക്കി കാ​ലി​ന്മേ​ലൂ​ടെ പൊ​ന്തി​ക്ക​ണം.

ഇങ്ങ​നെ അവർ എത്ര കാലം നി​ല്ക്കും? ഒരു മാസം. രണ്ടു മാസം, ചി​ല​പ്പോൾ ആറു​മാ​സം; ഒരാൾ ഒരു കൊ​ല്ലം നി​ന്നു. ഇതു തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തി​ന്റെ പു​റ​ത്ത​ള​മാ​ണ്. രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഒരു മു​യ​ലി​നെ മോ​ഷ്ടി​ച്ച​തി​ന്ന് ആളു​ക​ളെ ഇതിൽ പി​ടി​ച്ചി​ടു​ന്നു. ഈ ശവ​ക്കു​ഴി​ന​ര​ക​ത്തിൽ അവർ എന്തു കാ​ണി​ക്കും? ശവ​ക്കു​ഴി​യിൽ മനു​ഷ്യ​ന്ന് എന്തു​ചെ​യ്യാൻ കഴി​യു​മോ അത്—അവർ മര​ണ​വേ​ദ​ന​ക​ളെ അനു​ഭ​വി​ച്ചു​തീർ​ക്കും; നര​ക​ത്തിൽ മനു​ഷ്യ​ന്നു എന്തു ചെ​യ്യാൻ കഴി​യു​മോ അതും—അവർ പാ​ട്ടു​പാ​ടും; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, ഒരാ​ശ​യും ഇല്ലാ​താ​യേ​ട​ത്തു പാ​ട്ടു പറ്റി നി​ല്ക്കു​ന്നു. മാൽ​റ്റ​യി​ലെ കട​ലി​ലൂ​ടെ ഒരു തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​ത്തോ​ണി വന്നി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, തണ്ടു​വ​ലി​ക​ളു​ടെ ശബ്ദ​ത്തി​നും മീ​തെ​യാ​യി പാ​ട്ടി​ന്റെ ഒച്ച​കേ​ട്ടു. ഷാ​ത്തെ​ലെ​യി​ലെ തട​വു​കു​ണ്ട​റ​യിൽ പോ​യി​പ്പോ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ആ ഒളി​വേ​ട്ട​ക്കാ​രൻ സാധു സുർ​വാ​ങ്സാ​ങ് പറ​യു​ക​യു​ണ്ടാ​യി: ‘പാ​ട്ടാ​ണ് എന്നെ നി​ല​നിർ​ത്തി​യ​ത്.’ കവി​ത​യു​ടെ പ്ര​യോ​ജ​ന​ശൂ​ന്യത, പദ്യം​കൊ​ണ്ട് എന്തു​കാ​ര്യം?

ഈ കു​ണ്ട​റ​യി​ലാ​ണ് ഏതാ​ണ്ട് എല്ലാ ആഭാ​സ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടേ​യും ജനനം. പാ​രി​സ്സി​ലെ ഗ്രാ​ങ്ഷാ​ത്തെ​ല​യി​ലെ കു​ണ്ട​റ​ത്ത​ട​വിൽ​നി​ന്നാ​ണ് മോങ് ഗോ​മ​റി​യി​ലെ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തു നട​പ്പു​ള്ള (…) ഈ വ്യ​സ​ന​മ​യ​മായ പല്ല​വി പു​റ​പ്പെ​ട്ട​ത്. ഈ പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ അധി​ക​ഭാ​ഗ​വും വ്യ​സ​ന​മ​യ​മാ​ണ്; ചിലതു നേ​രം​പോ​ക്കു​ള്ള​താ​യി​ട്ടു​ണ്ട്; ഒന്ന് അനു​രാ​ഗ​പ​ര​വും:

‘പു​ഷ്പ​ചാ​പ​ന്നി​തേ കേ​ളീ​രം​ഗം.’

എന്തു​ത​ന്നെ ചെ​യ്താ​ലും മനു​ഷ്യ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലു​ള്ള ആ ശാ​ശ്വ​ത​മായ സ്മാ​ര​ക​വ​സ്തു​വെ, അനു​രാ​ഗ​ത്തെ, ഇല്ലാ​താ​ക്കാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു ത്രാ​ണി​യി​ല്ല.

ഈ ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളു​ടെ ലോ​ക​ത്തിൽ, ആളുകൾ തങ്ങ​ളു​ടെ ഗോ​പ്യ​ങ്ങ​ളെ സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. ഗോ​പ്യ​മാ​ണ് മറ്റെ​ല്ലാ​റ്റി​നും മീ​തെ​യു​ള്ള​ത്. ഈ ദു​ഷ്ട​ന്മാ​രു​ടെ കണ്ണിൽ ഗോ​പ്യം ഐക​മ​ത്യ​മാ​ണ്; അത് ഐക​മ​ത്യ​ത്തി​നു​ള്ള ഒര​സ്തി​വാ​ര​മാ​യി ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഒരു ഗോ​പ്യ​ത്തെ പു​റ​ത്താ​ക്കു​ന്ന​ത് ഈ ഭയ​ങ്ക​ര​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ ഒരം​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു തനതു വ്യ​ക്തി​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​ന്റേ​തായ എന്തോ ഒന്നി​നെ അടർ​ത്തി​യെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണ്. ഉന്മേ​ഷ​മ​യ​മായ കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ, രഹ​സ്യം പു​റ​ത്താ​ക്കുക എന്ന​തി​നു പേർ ‘കഷ്ണം തി​ന്നു​ക​യാ​ണ്.’ ആ കള്ളി​വെ​ളി​ച്ച​ത്താ​ക്കു​ന്ന​വൻ എല്ലാ​വർ​ക്കും​കൂ​ടി​യു​ള്ള​തി​ന്റെ ഒരംശം കൈ​യി​ലാ​ക്കു​ക​യും ഓരോ​രു​ത്ത​ന്റേ​യും മാം​സ​ത്തി​ന്റെ ഒരു കഷ്ണം തി​ന്നു നന്നാ​വാൻ നോ​ക്കു​ക​യു​മാ​ണെ​ന്നാ​വാം അതി​ന്റെ സാരം

ചെ​കി​ട്ട​ത്ത് ഒര​ടി​കൊ​ള്ളുക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ എന്താ​ണർ​ത്ഥം? സാ​ധാ​രണ രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു; ‘അതു മു​പ്പ​ത്താ​റു മെ​ഴു​തി​രി​വെ​ളി​ച്ചം കാ​ണു​ക​യാ​ണ്.’ ഇവിടെ കന്ന​ഭാഷ ഇട​യിൽ​ക്ക​ട​ന്ന് അതു കൈ​യി​ലാ​ക്കു​ന്നു; മെ​ഴു​തി​രി, കമു​ഫ്ള്, അതു പി​ടി​ച്ചു, സാ​ധാ​രണ ഭാഷ സു​ഫ്ളെ (മു​ഖ​ത്ത് അടി) എന്ന​തി​ന്റെ പര്യാ​യ​മാ​യി കമൂ​ഫ്ളെ [4] സമ്മാ​നി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ, ചു​വ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള ഒരു​ത​രം അരി​ച്ചെ​ടു​ക്കൽ​കൊ​ണ്ടു രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​യു​ടെ സാ​ഹാ​യ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, ആ അഗ​ണ്യ​മായ വളയൻ കന്ന​ഭാഷ ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​യിൽ​നി​ന്നു പണ്ഡി​ത​യോ​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു കയ​റി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്നു. ‘ഞാൻ എന്റെ മെ​ഴു​തി​രി കത്തി​ക്കു​ന്നു’ എന്നു പു​ലെ​യെ പറ​ഞ്ഞ​തു കാരണം, വോൾ​ത്തെ​യർ എഴുതി: ‘ലാം​ഗ്ല്വി​യെ ലബോ​മെൽ ഒരു നൂറു പു​ക​യൂ​ത്തി​നെ (കമു​ഫ്ളെ​യെ) അർ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്.

കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ നട​ത്തു​ന്ന അന്വേ​ഷ​ണം ഓരോ അടി​വെ​പ്പി​ലും പു​തു​വ​സ്തു​ക്ക​ളെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​ലാ​ണ്. ഈ അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ഭാ​ഷാ​ശൈ​ലി പഠി​ക്കു​ക​യും അന്വേ​ഷി​ച്ച​റി​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് സാ​ധാ​രണ ജന​സ​മു​ദാ​യ​വും ആ ശപി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ജന​സ​മു​ദാ​യ​വും​കൂ​ടി​യു​ള്ള നി​ഗൂ​ഢ​മായ വി​ല​ങ്ങു​മു​റി​വിൽ എത്തി​ച്ചേ​രു​ന്നു.

കന്ന​ഭാഷ എന്ന​തു ഭാഷ തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​യ​താ​ണ്.

മനു​ഷ്യ​ന്റെ ആലോ​ച​നാ​ശ​ക്തി​ക്ക് അത്ര​മേൽ താ​ഴാ​മ​ല്ലോ എന്ന​ത്, ദൈ​വ​ഗ​തി​യു​ടെ നി​ഗൂ​ഢ​മായ ദ്രോ​ഹ​ശീ​ല​ത്തി​ന് അതിനെ അത്ര​ത്തോ​ളം വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി അവിടെ തള​ച്ചി​ടാൻ കഴി​യു​ന്നു​വ​ല്ലോ എന്ന​ത്, ആ അന്ധ​കാ​ര​കു​ണ്ഡ​ത്തിൽ അതിനെ എന്തു ചങ്ങ​ല​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടോ കെ​ട്ടി​യി​ടാ​റാ​കു​ന്നു​വ​ല്ലോ എന്ന​ത്, ആരേ​യും അമ്പ​ര​പ്പി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​താ​ണ്.

ഹാ, നിർ​ഭാ​ഗ്യ​സ​ത്ത്വ​ങ്ങ​ളു​ടെ മോ​ശ​വി​ചാ​രം!

ഹാ, ആ കൂ​രി​രു​ട്ടിൽ​പ്പെ​ട്ട മനു​ഷ്യാ​ത്മാ​വി​നെ സഹാ​യി​ക്കാൻ ആരും വരി​ല്ലെ​ന്നു​ണ്ടോ? മന​സ്സി​നെ, മോ​ച​ന​മ​രു​ളു​ന്ന ആ ദേവനെ, ആകാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു രണ്ടു ചി​റ​കു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി ഇറ​ങ്ങി​വ​രു​ന്ന ആ ദി​വ്യ​പ​രാ​ക്ര​മി​യെ, പ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​നായ ആ ഭാ​വി​ഭ​ട​നെ, എന്നെ​ന്നും ഇങ്ങ​നെ കാ​ത്തി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണോ അതി​ന്റെ ഈശ്വ​ര​വി​ധി? ആദർ​ശ​പു​രു​ഷ​ന്റെ തേ​ജോ​മ​യ​മായ കു​ന്ത​ത്തെ തു​ണ​യ്ക്കു കി​ട്ടാൻ​വേ​ണ്ടി അത് എന്നെ​ന്നും നി​ന്നു കെ​ഞ്ചു​ക​ത​ന്നെ​യെ​ന്നോ? പാ​താ​ള​ത്തി​ന്റെ ഇരു​ട്ടി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന്റെ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ പാ​ഞ്ഞു​വ​ര​വ് എന്നെ​ന്നും നി​ന്നു​കേൾ​ക്കു​ക​യും, ഭയ​ങ്ക​ര​മായ പു​ഴ​വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ അടി​യിൽ ആ ഘോ​ര​സർ​പ്പ​ത്തി​ന്റെ തലയും വെ​ള്ള​പ്പ​ത​കൊ​ണ്ടു വര​യി​ട്ട ആമാ​ശ​യ​വും നഖ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും അല​ക​ളു​ടേ​യും മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ഞെ​ളി​ഞ്ഞു​പി​രി​യു​ന്ന ഓളം​മ​റി​ച്ചി​ലു​ക​ളും പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും അടു​ക്കു​ന്ന​താ​യി ഇട​യ്ക്കി​ട​ക്കു കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നോ? ഇങ്ങ​നെ അത് ഒരു വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്റെ നാ​ള​വു​മി​ല്ലാ​തെ, ആശ​യ്ക്കു വഴി​യി​ല്ലാ​തെ, ആ ഭയ​ങ്ക​രാ​പ​ത്തി​ന്നു​ഴി​ഞ്ഞി​ട​പ്പെ​ട്ടു. പേ​ടി​ച്ചു​തു​ള്ളി, മു​ടി​ചി​ന്നി, കൈ തി​രു​മ്മി​ക്കൊ​ണ്ടു, രാ​ത്രി​യാ​കു​ന്ന പാ​റ​യോ​ട് എന്നെ​ന്നും ചങ്ങ​ല​ക്കി​ട​പ്പെ​ട്ടു, നി​ഴ​ല്പാ​ടു​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ വെ​ളു​ത്തു നഗ്ന​മാ​യി ഒരു വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ ആൻ​ഡ്രോ​മി​ഡി​യാ​യി [5] അങ്ങ​നെ കി​ട​ന്നു​കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നോ?

കു​റി​പ്പു​കൾ

[1] ഒരു ഫ്ര​ഞ്ചു കവി​യും കഥാ​കാ​ര​നും.

[2] ഇതി​ന്നു കെൽ​റ്റി​ക്ഭാ​ഷ​യിൽ മകൻ എന്നർ​ത്ഥം.

[3] അർ​വ്വാ​ചീ​ന​നായ ഫ്ര​ഞ്ചു തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കാ​രൻ.

[4] ഉറ​ങ്ങു​ന്ന ആളുടെ മു​ഖ​ത്തേ​യ്ക്കൂ​തിയ ഒരൂ​ത്തു​പുക.

[5] ഒരി​തി​ഹാ​സ​ക​ഥാ​പാ​ത്രം. ഈ സു​ന്ദ​രി​യെ ഒരു രാ​ക്ഷ​സൻ വള​രെ​ക്കാ​ലം ഒരു പാ​റ​മേൽ ചങ്ങ​ല​യ്ക്കി​ട്ടു.

4.11.3
കര​യു​ന്ന കന്ന​ഭാ​ഷ​യും ചി​രി​ക്കു​ന്ന കന്ന​ഭാ​ഷ​യും

വാ​യ​ന​ക്കാർ കണ്ട​വി​ധം എല്ലാ കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലും, ഇന്ന​ത്തെ കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ നാ​നൂ​റു കൊ​ല്ലം മുൻ​പി​ല​ത്തെ കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലും, വാ​ക്കു​കൾ​ക്കൊ​ക്കെ വ്യ​സ​ന​മ​യ​മാ​യും പേ​ടി​കാ​ട്ടു​ന്ന​താ​യും ഒരു മോ​ന്ത​യു​ണ്ടാ​ക്കു​മാ​റ് ആ അപ്ര​സ​ന്ന​മായ പര​മാർ​ത്ഥ​ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷം പര​ക്കെ വ്യാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ‘അത്ഭു​ത​ക്കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി’ൽ സ്വ​ന്തം കളി​ശ്ശീ​ട്ടു​കെ​ട്ടു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഒളി​ച്ചി​രു​ന്ന തെ​ണ്ടി​ക​ളു​ടെ പണ്ട​ത്തെ വല്ലാ​ത്ത സങ്ക​ട​സ്ഥി​തി അതിൽ നാം കണ്ടു​പോ​കു​ന്നു; ആ കളി​ശ്ശീ​ട്ടു​ക​ളിൽ ചിലത് ഇന്നു​മു​ണ്ട്. ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​ന് ക്ലാ​വർ എട്ടാം​കൂ​ലി, എട്ടു കൂ​റ്റൻ മൂ​വി​ല​ച്ചെ​ടി​യി​ല​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു വമ്പി​ച്ച മര​മാ​ണ് —കാ​ടി​ന്റെ ഒരു​ത​രം വി​കൃ​ത​സ്വ​രൂ​പം. ഈ മര​ത്തി​നു ചു​വ​ട്ടിൽ ഒരു തി​യ്യി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്; അതിൽ​ക്കാ​ട്ടി മൂ​ന്നു മു​യ​ലു​ക​ളെ ഒരു നാ​യാ​ട്ടു​കാ​രൻ ഇരി​മ്പു​കു​ന്ത​ത്തിൽ കോർ​ത്തു പൊ​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്നു; അയാൾ​ക്കു പി​ന്നി​ലാ​യി മറ്റൊ​ര​ടു​പ്പ​ത്ത് ഒരു തി​ള​പ്പാ​ത്രം തൂ​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തിൽ നി​ന്ന് ഒരു നാ​യ​യു​ടെ തല പു​റ​ത്തേ​ക്ക് കാ​ണാ​നു​ണ്ട്. കള്ള​ച്ച​ര​ക്കു​കാ​രെ പൊ​രി​ക്കു​വാ​നു​ള്ള വധ​സ്തം​ഭ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും കള്ള​നാ​ണ്യ​മ​ടി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ ഇട്ടു തി​ള​പ്പി​ക്കു​വാ​നു​ള്ള ഇരി​മ്പു​ച​ര​ക്കി​ന്റേ​യും മുൻ​പിൽ​വെ​ച്ച് ഒരു കൂ​ട്ടു കളി​ശ്ശീ​ട്ടു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ചി​ത്ര​പ്പ​ണി​യു​ടെ ഈ പ്ര​തി​ക്രി​യ​ക​ളെ​ക്കാൾ വ്യ​സ​ന​ക​ര​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​വാൻ വയ്യാ. കന്ന​ഭാ​ഷാ​ലോ​ക്ത്തിൽ ആലോ​ച​ന​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന ഈ നാ​നാ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം— പാ​ട്ടും ശകാ​ര​വും ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലും സക​ല​വും—ഈ അശ​ക്തി​യും ആശാ​ഭം​ഗ​വും കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്ന​വ​യാ​ണ്. എല്ലാ പാ​ട്ടു​ക​ളും—ചി​ല​തി​ന്റെ രാ​ഗ​ങ്ങൾ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്—കണ്ണു​നീർ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം വി​നീ​ത​ങ്ങ​ളും ദയ​നീ​യ​ങ്ങ​ളു​മാ​ണ്. പാ​ട്ടു​കാ​രൻ എപ്പോ​ഴും സാ​ധു​വാ​ണ്; അവൻ എപ്പോ​ഴും ഒളി​ക്കു​ന്ന മുയലോ, പാ​ഞ്ഞു​ക​ള​യു​ന്ന എലിയോ പറ​ക്കു​ന്ന പക്ഷി​യോ ആയി​രി​ക്കും. അവൻ ആവ​ലാ​തി പറ​ക​യി​ല്ല, നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ടുക മാ​ത്രം ചെ​യ്തു തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടും; അവ​ന്റെ ഒരു ഞെ​ര​ക്കം നമ്മു​ടെ കാ​ല​ത്തും കേൾ​ക്കാ​നു​ണ്ട്; ‘മനു​ഷ്യ​രു​ടെ ഏക​പി​താ​വായ ഈശ്വ​രൻ താൻ യാ​തൊ​രു സങ്ക​ട​വും അനു​ഭ​വി​ക്കാ​തെ, തന്റെ പു​ത്ര​ന്മാ​രെ​യും പൗ​ത്ര​ന്മാ​രെ​യും ഇട്ടു മര​ണ​വേ​ദന അനു​ഭ​വി​പ്പി​ക്കു​ക​യും അവ​രു​ടെ നി​ല​വി​ളി കേൾ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ എന്നെ​നി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.’ ആ സാധു, ആലോ​ചി​ക്കാൻ ഇട കി​ട്ടു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം നി​സ്സാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ മുൻ​പിൽ ചെ​റു​താ​വു​ക​യും സമു​ദാ​യ​ത്തി​നു മുൻ​പിൽ പേ​ടി​ച്ചു​തു​ള്ളു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു; അവൻ സാ​ഷ്ടാം​ഗം നമ​സ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. അവൻ അപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു, അവൻ ദയ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി കെ​ഞ്ചി​നോ​ക്കു​ന്നു; അവ​ന്നു താൻ കു​റ്റ​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു ബോ​ധ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി തോ​ന്നും.

കഴി​ഞ്ഞ നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഒരു മാ​റ്റം സം​ഭ​വി​ച്ചു; തട​വു​പു​ള്ളി​ക​ളു​ടെ പാ​ട്ടു​ക​ളും കള്ള​ന്മാ​രു​ടെ ചൂ​ള​വി​ളി​ക​ളും ആക​പ്പാ​ടെ ഒരധിക പ്ര​സം​ഗ​മ​യ​വും ആഹ്ലാ​ദ​പ​ര​വു​മായ മു​ഖാ​കൃ​തി​യെ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു. ആവ​ലാ​തി​പോ​യി, അധി​കാ​ര​മാ​യി. പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ, തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തും കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലും നട​പ്പു​ള്ള മിക്ക പാ​ട്ടു​ക​ളി​ലും പൈ​ശാ​ചി​ക​വും ദുർ​ഗ്ര​ഹ​വു​മായ ഒരാ​ഹ്ലാ​ദ​ശീ​ലം കാ​ണു​ന്നു. ഒരു മി​ന്നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു മി​ന്നു​ന്ന​തും കു​ഴൽ​വി​ളി​ക്കു​ന്ന ഒരു തീ​പ്പൊ​ട്ടി കാ​ട്ടി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ​തു​മായ ഒരു കർ​ക്കശ ശബ്ദ​ത്തി​ലു​ള്ള​തും തു​ള്ളി​ച്ചാ​ടി​ന​ട​ക്കു​ന്ന​തു​മായ പല്ല​വി നാം കേൾ​ക്കു​ക​യാ​യി

ഈ പാ​ട്ടു​കൾ കു​ണ്ട​റ​ത്ത​ട​വി​നു​ള്ളി​ലോ ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്റെ കഴു​ത്ത​രി​യു​ന്ന സമ​യ​ത്തു കാ​ട്ടിൽ ഒരു മൂ​ല​യ്ക്ക​ലോ വെ​ച്ചു പാ​ടി​യ​വ​യാ​ണ്.

ഒരു സഗൗ​ര​വ​സൂ​ച​കം. ആശ​കെ​ട്ട​വ​രു​ടെ പണ്ട​ത്തെ ദുഃ​ഖ​മ​യ​ത്വം പതി​നെ​ട്ടാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടാ​യ​പ്പോൾ മറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. അവർ ചി​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. വലിയ വമ്പൻ എന്നും വലിയ സമർ​ത്ഥൻ എന്നു​മു​ള്ള പാ​ട്ടു​കൾ അവർ പെ​റു​ക്കി​ക്കൂ​ട്ടി. പതി​ന​ഞ്ചാ​മൻ ലൂ​യി​യെ കൊ​ടു​ത്താൽ അവർ ഫ്രാൻ​സി​ലെ രാ​ജാ​വി​നെ ‘പങ്താ​ങ്ങി​ലെ [1] പ്രഭു’ എന്നു വി​ളി​ക്കും. എന്ന​ല്ല നോ​ക്ക​ണേ, അവർ​ക്കു നേ​രം​പോ​ക്കേ ഉള്ളൂ. അവ​രു​ടെ അന്തഃ​ക​ര​ണം വീ​ണു​കി​ട​ക്കാ​താ​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ് ഒരു​ത​രം പ്ര​കാ​ശ​നാ​ളം ആ നി​കൃ​ഷ്ട​ജീ​വി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു ചേർ​ന്ന ഈ ദയ​നീ​യ​വർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു പ്ര​വൃ​ത്തി​യി​ലേ ധൃ​ഷ്ട​ത​യു​ള്ളൂ എന്ന​ല്ലാ​താ​യി, മന​സ്സി​ലും ധൃ​ഷ്ടത വന്നു. അവർ ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കാ​രാ​ണെ​ന്നു​ള്ള സ്മരണ സ്വ​യ​മേവ ഇല്ലാ​താ​ക​യും, വി​ചാ​ര​ശീ​ല​ന്മാ​രു​ടേ​യും മനോ​രാ​ജ്യ​ക്കാ​രു​ടേ​യും ഇട​യിൽ​നി​ന്ന് അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​വർ​ത​ന്നെ അറി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത എന്തോ ഒര​നിർ​വ​ച​നീയ സാ​ഹാ​യ്യം തങ്ങൾ​ക്കു​ണ്ടാ​കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു ബോ​ധ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്ത​തി​ന്റെ ഒര​ട​യാ​ളം. കള​വി​ന്റേ​യും തട്ടി​പ്പ​റി​യു​ടേ​യും വൈ​രൂ​പ്യം അതി​ന്റെ ഒരു വലിയ ഭാ​ഗ​ത്തെ യു​ക്ത്യാ​ഭാ​സ​ങ്ങ​ളി​ലും വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളി​ലും ചെ​ലു​ത്തി, ഈട്ടം കു​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു, കള​വു​ക​ളും തട്ടി​പ്പ​റി​ക​ളും വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും യു​ക്ത്യാ​ഭാ​സ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും ഊറി​യി​റ​ങ്ങാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന​തി​ന്റെ ഒര​ട​യാ​ളം. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു സവി​ശേ​ഷ​മാ​റ്റം സം​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത​പ​ക്ഷം, എന്തോ ഒരു മഹാ​ക്ഷോ​ഭം അടു​ത്തു​ണ്ടാ​വാൻ പോ​കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന​തി​ന്റെ ഒര​ട​യാ​ളം.

ഞങ്ങൾ ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​രം നി​ല്ക്ക​ട്ടെ. ആരെ​യാ​ണ് ഞങ്ങ​ളി​വി​ടെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​ത്? പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​നെ​യാ​ണോ? തത്ത്വ​ജ്ഞാ​ന​ത്തെ​യാ​ണോ? ഒരി​ക്ക​ലു​മ​ല്ല. പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി നല്ല​തും വേ​ണ്ട​തും കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന​തു​മാ​ണ്. സർ​വ്വ​ജ്ഞാ​ന​നി​ധി​കാ​ര​ന്മാർ, അവ​രു​ടെ തല​വ​നാ​യി ദിദരൊ; ശക്തി വാ​ദി​കൾ, അവ​രു​ടെ തല​വ​നാ​യി തുർഗോ; തത്വ​ജ്ഞാ​നി​കൾ, അവ​രു​ടെ തല​വ​നാ​യി വോൾ​ത്തെ​യർ; മനോ​രാ​ജ്യ​ക്കാർ, അവ​രു​ടെ തല​വ​നാ​യി റൂ​സ്സോ—ഇവ​രാ​ണ് നാലു ദി​വ്യ​സൈ​ന്യ​ങ്ങൾ. ഇവർ കാ​ര​ണ​മാ​ണ് മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​നു വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​ക്കു​ണ്ടായ മഹ​ത്തായ ഉദ്ഗ​തി. ഇവർ അഭി​വൃ​ദ്ധി​യു​ടെ നാലു പ്ര​ധാന ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും നട​ന്നു​ചെ​ല്ലു​ന്ന മനു​ഷ്യ​ജാ​തി​യു​ടെ നാലു മു​ന്ന​ണി​പ്പ​ട​ക​ളാ​ണ്. ദിദരൊ സു​ഭ​ഗ​ത​യി​ലേ​ക്കും, തുർഗോ പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്കും, വോൾ​ത്തെ​യർ സത്യ​സ്ഥി​തി​യി​ലേ​ക്കും, റൂ​സ്സോ ന്യാ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കും. പക്ഷേ, തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​ക​ളു​ടെ അടു​ത്തും മീ​തെ​യും യു​ക്ത്യാ​ഭാ​സ​ക്കാ​രു​ണ്ട്—കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ചെ​ടി​ക്കൂ​ട്ട​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്ന ഒരു കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത സസ്യ​പ്പ​ടർ​പ്പ്; ശു​ദ്ധ​മായ കാ​ട്ടി​നു​ള്ളി​ലെ വി​ഷ​ച്ചെ​ടി. ആ നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗോ​ദ്ധാ​ര​ക​ന്മാ​രു​ടെ മഹാ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളെ മര​ണ​ശി​ക്ഷാ​വി​ധി നട​ത്തു​ന്ന​വൻ കോ​ട​തി​യെ​ടു​പ്പി​ന്റെ കോ​ണി​ത്ത​ട്ടിൽ വെ​ച്ചു തി​യ്യി​ടു​ന്ന സമ​യ​ത്ത്, ഇന്നു വി​സ്തൃ​ത​രായ എഴു​ത്തു​കാർ, രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഉത്ത​ര​വോ​ടു​കൂ​ടി, നിർ​ഭാ​ഗ്യ​ന്മാർ ആർ​ത്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി വാ​യി​ക്കു​ന്ന എന്തോ ആർ​ക്കു​മ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത ഓരോ തക​രാ​റു പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ എഴുതി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഒരു രാ​ജാ​വി​ന്റെ രക്ഷ​യിൻ​കീ​ഴി​ലു​ള്ള— പറയാൻ കൊ​ള്ളി​ല്ല—ഈ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ചിലതു ‘ഗൂ​ഢ​വാ​യ​ന​ശാല’യിൽ ഇന്നും കാണാം. ശ്ര​ദ്ധേ​യ​ങ്ങ​ളെ​ങ്കി​ലും അജ്ഞാ​ത​ങ്ങ​ളായ ഈ വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​കൾ മുകൾ ഭാ​ഗ​ത്തൊ​ന്നും നോ​ക്കി​യാൽ കണ്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. ചി​ല​പ്പോൾ ഒരു വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ വെറും നി​ഗൂ​ഢ​ത​യിൽ​ത്ത​ന്നെ അതി​ന്റെ അപാ​യ​ക​ര​ത്വം പതു​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. ഈ എഴു​ത്തു​കാ​രി​ലെ​ല്ലാം​വെ​ച്ചു പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഏറ്റ​വും അപകടം പി​ടി​ച്ച തട്ടി​രി​പ്പി​ട​ങ്ങ​ളെ ഒരു സമയം അന്നു കു​ഴി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന ആൾ രെ​സ്ഥി​ഫ് ദ് ബ്രി​ത്തോ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു.

യൂ​റോ​പ്പിൽ മു​ഴു​വ​നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഈ വിദ്യ മറ്റെ​വി​ടെ​യു​മു​ള്ള​തി​ല​ധി​കം തക​രാ​റു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തു ജർ​മ്മ​നി​യി​ലാ​ണ്. ജർ​മ്മ​നി​യിൽ, ഷി​ല്ലെർ തന്റെ ‘തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കാർ’ എന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ​നാ​ട​ക​മെ​ഴു​തി​യി​ട്ടു കു​റ​ച്ചു​കാ​ല​ത്തേ​ക്കു കളവും തട്ടി​പ്പ​റി​യും വസ്തു​മു​ത​ലി​ന്റേ​യും തൊ​ഴി​ലി​ന്റേ​യും എതി​രാ​യി പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. കാ​ഴ്ച​യിൽ ന്യാ​യ്യ​ങ്ങ​ളെ​ങ്കി​ലും, വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ വി​ഡ്ഢി​ത്ത​ങ്ങ​ളായ ചില സവി​സ്ത​ര​ങ്ങ​ളും അയ​ഥാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളു​മായ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ കൈ​യി​ലാ​ക്കി, ആ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു താ​ന്താ​ങ്ങ​ളെ മൂ​ടി​ക്കെ​ട്ടി, അവ​യ്ക്കു​ള്ളിൽ, ഒരു വി​ധ​ത്തിൽ, മറ​ഞ്ഞു​നി​ന്നു, മറ്റൊ​രു പേ​രെ​ടു​ത്തു, പ്ര​മാ​ണ​ത്തി​ന്റെ നി​ല​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ക​യും, ആ രൂ​പ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ തൊ​ഴി​ലാ​ളി​ക​ളും ദുഃ​ഖ​ശീ​ല​രും സത്യ​വാ​ന്മാ​രു​മായ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ, ആ ഔഷ​ധ​ക്കൂ​ട്ടി​ന്റെ നിർ​മ്മാ​താ​ക്ക​ളായ മൂ​ഢ​ര​സാ​യ​ന​ശാ​സ്ത്ര​ക്കാർ​പോ​ലും അറി​യാ​തെ, ആ ഔഷ​ധ​ത്തെ കൈ​ക്കൊ​ണ്ട പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​കൂ​ടി അറി​യാ​തെ, പെ​രു​മാ​റു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഇത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​മ്പോ​ളെ​ല്ലാം കാ​ര്യം കുറെ സഗൗ​ര​വ​മാ​ണ്. കഷ്ട​പ്പാ​ടിൽ​നി​ന്നു ശു​ണ്ഠി​യു​ണ്ടാ​വു​ന്നു; ഐശ്വ​ര്യ​മു​ള്ള വർ​ഗ്ഗ​ക്കാർ സ്വയം അന്ധ​രാ​വു​ക​യോ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ക​യോ ചെ​യ്യു​മ്പോൾ—അതും കണ്ണ​ട​യ്ക്കു​ക​യും ഒന്നു തന്നെ— ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​മേ​റിയ വർ​ഗ്ഗ​ക്കാ​രു​ടെ വേഷം, ഒരു മു​ക്കി​ലി​രു​ന്നു മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. ഏതെ​ങ്കി​ലും ദുഃ​ഖി​ത​മോ ദുഃ​സ്വ​ഭാ​വി​യോ ആയ ആത്മാ​വിൽ​ക്കാ​ണി​ച്ചു തന്റെ ചൂ​ട്ടു കത്തി​ക്കു​ക​യും സമു​ദാ​യ​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാൻ നി​ല്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ദ്വേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ സൂ​ക്ഷ്മ​നോ​ട്ടം ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​വ​സ്തു​വാ​ണ്.

അതാ​തു​കാ​ല​ത്തെ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന്റെ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ, അതിൽ​നി​ന്നു പണ്ട​ത്തെ മാ​തി​രി​യു​ള്ള കൃ​ഷീ​വ​ല​ല​ഹ​ള​കൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു—അവ​യു​ടെ അടു​ത്തു നിർ​ത്തു​മ്പോൾ ശരി​ക്കു​ള്ള രാ​ഷ്ട്രീ​യ​വി​പ്ല​വ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വെറും കു​ട്ടി​ക്ക​ളി​യാ​ണ്; അവ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രും ഉപ​ദ്ര​വി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രും തമ്മി​ലു​ള്ള ശണ്ഠ​ക​ള​ല്ലാ​താ​വു​ന്നു. സു​ഖ​വും സു​ഖ​മി​ല്ലാ​യ്മ​യും കൂ​ടി​യു​ള്ള പോ​രാ​ട്ട​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. അപ്പോൾ സക​ല​വും തക​രു​ന്നു.

കൃ​ഷീ​വ​ല​ല​ഹ​ള​കൾ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ വക ഭൂ​മി​കു​ലു​ക്ക​ങ്ങ​ളാ​ണ്.

പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഏതാ​ണ്ട് അടു​ത്തെ​ത്തി​പ്പോയ ഈ അത്യാ​വ​ശ്യ​ത്തി​നെ​യാ​ണ് ഫ്രാൻ​സി​ലെ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം—ആ സത്യാ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ വമ്പി​ച്ച പ്ര​വൃ​ത്തി— അട​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ​ത്.

വാ​ളെ​ടു​ത്ത ആലോ​ച​ന​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ലാ​തെ ഫ്രാൻ​സി​ലെ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം നി​വർ​ന്നു​നി​ന്ന്, അതേ​വി​ധം അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​മാ​യി, തി​ന്മ​യു​ടെ വാതിൽ കൊ​ട്ടി​യ​ട​യ്ക്കു​ക​യും നന്മ​യു​ടെ വാതിൽ തു​റ​ന്നി​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. അതു ഭേ​ദ്യം ചെ​യ്യ​ലി​നെ തട​ഞ്ഞു. സത്യ​ത്തെ വി​ളം​ബ​ര​പ്പെ​ടു​ത്തി ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ന്റെ കേ​ടൊ​ക്കെ തീർ​ത്തു. പൊ​തു​ജ​ന​സം​ഘ​ത്തെ പട്ടാ​ഭി​ഷേ​കം ചെ​യ്തു.

അതു രണ്ടാ​മ​തൊ​രാ​ത്മാ​വി​നെ, ശരി​യാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തി​നെ, മനു​ഷ്യ​ന്നു കൊ​ടു​ത്ത്. അവനെ രണ്ടാ​മ​തൊ​രി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു എന്നു പറയാം.

പത്തൊ​മ്പ​താം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന് അതു പി​ന്തു​ടർ​ച്ചാ​വ​കാ​ശ​പ്ര​കാ​രം കി​ട്ടു​ക​യും അതു​കൊ​ണ്ടു ഗു​ണ​മു​ണ്ടാ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു; ഞങ്ങൾ മുൻപു സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച​വി​ധ​മു​ള്ള സാ​മു​ദാ​യി​ക​വി​പ​ത്ത് ഇനി ഒരി​ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​വാൻ വയ്യെ​ന്നാ​യി. അതു ഘോ​ഷി​ക്കു​ന്ന​വൻ അന്ധ​നാ​ണ്! അതു പേ​ടി​ക്കു​ന്ന​വൻ വങ്ക​നാ​ണ്! ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം കൃ​ഷീ​വ​ല​ല​ഹള കു​ത്തി​വെ​യ്ക്കു​ന്ന മരു​ന്നാ​ണ്.

ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തോ​ടു നാം നന്ദി പറയുക, സാ​മു​ദാ​യി​ക​സ്ഥി​തി​ക​ളെ​ല്ലാം മാ​റി​പ്പോ​യി. ജന്മി​കു​ടി​യാ​യ്മ​യേ​യും രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​യേ​യും സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള രോ​ഗ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും നമ്മു​ടെ രക്ത​ത്തിൽ ഇല്ലാ​താ​യി. ഇട​ക്കാ​ലം നമ്മു​ടെ കൂ​ട്ടി​ലേ ഇല്ലെ​ന്നാ​യി അക​ത്തു​ള്ള ഭയ​ങ്ക​ര​പ്രാ​ണി​കൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കു​ന്തി​ക്ക​ട​ക്കു​ക​യും, കാ​ല്ക്കൽ​നി​ന്ന് ഒരു വമ്പി​ച്ച മു​ഴ​ക്ക​ത്തി​ന്റെ നി​ഗൂ​ഢ​പ്പു​റ​പ്പാ​ടു കേൾ​ക്കു​ക​യും, നിലം പൊ​ട്ടി​പ്പി​ളർ​ന്നു ഗു​ഹ​ക​ളു​ടെ മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗം കോ​ട്ടു​വാ​യി​ട്ടു ഭൂ​മി​ക്കു​ള്ളിൽ​നി​ന്നു പൊ​ന്തി​വ​രു​ന്ന പൈ​ശാ​ചി​ക​ശി​ര​സ്സു​കൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു കാ​ണ​പ്പെ​ടു​മാ​റു പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ മുകൾ നി​ല​യിൽ ചി​തൽ​പ്പു​റ്റു​പോ​ലു​ള്ള തു​ര​ങ്ക​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്ന് അനിർ​വ​ച​നീ​യ​ങ്ങ​ളായ കു​ന്നു​കൾ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ല​ല്ലാ​താ​യി നാം ഇന്ന്.

ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ബോ​ധം ഒരു സദാ​ചാ​ര​ബോ​ധ​മാ​ണ്. ഒരി​ക്കൽ ഉണ്ടാ​യി​വ​ന്നാൽ അവ​കാ​ശ​ബു​ദ്ധി ധർ​മ്മ​ബു​ദ്ധി​യെ ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. എല്ലാ​വർ​ക്കും അവ​കാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​തു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മാ​ണ്; റൊ​ബെ​പി​യ​രു​ടെ അഭി​ന​ന്ദ​നീ​യ​മായ വി​വ​ര​ണ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു, മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തു​വെ​ച്ച് അത​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. 1789 മുതൽ ജന​സ​മു​ദാ​യം ഒന്നി​ച്ച് ഒരു വി​ശി​ഷ്ട​സ​ത്ത്വ​മാ​യി വലു​പ്പം വെ​ച്ചു​വ​രി​ക​യാ​ണ്. സ്വാ​ധി​കാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഏതൊരു ദരി​ദ്ര​ന്നും ഒരു പ്ര​കാ​ശ​നാ​ളം കൈ​യി​ലി​ല്ലാ​തെ​യി​ല്ല; വി​ശ​ന്നു​ചാ​കൽ ഫ്രാൻ​സി​ന്റെ മര്യാ​ദ​യെ അവ​നിൽ​ക​ണ്ടെ​ത്തു​ന്നു; പൗ​ര​ന്റെ അന്ത​സ്സ് ആന്ത​ര​മായ ഒരു പട​ച്ച​ട്ട​യാ​ണ്; സ്വ​ത​ന്ത്ര​നാ​രോ അവൻ കണി​ശ​ക്കാ​ര​നാ​ണ്; ‘സമ്മ​തി​ദാ​യക’നാരോ അവൻ രാ​ജ്യം ഭരി​ക്കു​ന്നു. അതിൽ​നി​ന്നാ​ണ് സത്യ​സ​ന്ധത; അതിൽ​നി​ന്നാ​ണ് പ്ര​ലോ​ഭ​ന​ക​ളു​ടെ മുൻ​പി​ലു​ള്ള ആ സധൈ​ര്യ​മായ മു​ഖം​താ​ഴ്ത്തൽ. ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ ഗണം അങ്ങ​ന​ത്ത​താ​ണ്. ഒരു മോ​ച​ന​ദി​വ​സ​ത്തിൽ, ഒരു ജൂ​ലാ​യി 14-​ാംനു-യോ ഒരു ആഗ​സ്ത് 10-ാം തി​യ്യ​തി​യോ വന്നാൽ, പൊ​തു​ജ​ന​സം​ഘം എന്ന​ത് ഇല്ലാ​താ​കു​ന്നു. പരി​ഷ്കൃ​ത​വും വർ​ദ്ധി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു​മായ പു​രു​ഷാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒന്നാ​മ​ത്തെ​വാ​ക്ക് ഇതാണ്; കള്ള​ന്മാ​രൊ​ക്കെ പോ​വ​ട്ടെ! അഭ്യു​ദ​യം ഒരു സത്യ​വാ​നാ​ണ്; ആദർ​ശ​വും കേ​വ​ല​ത്വ​വും കൈ​ലേ​സ്സു​ക​ളെ കട്ടെ​ടു​ക്ക​യി​ല്ല. തൂ​ലെ​രി രാ​ജ​ധാ​നി​യി​ലെ സമ്പ​ത്തു കയ​റ്റിയ വണ്ടി​ക​ളെ 1848-ൽ ആരാണ് കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​രു​ന്ന​ത്? കീ​റ​ത്തു​ണി​കൾ ഭണ്ഡാ​ര​ത്തി​നു കാ​വൽ​നി​ന്നു. സൗ​ശീ​ല്യം ഈ ഇര​പ്പാ​ളി​ക​ളെ പ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​ന്മാ​രാ​ക്കി. ആ വണ്ടി​ക​ളിൽ അട​യ്ക്കാ​തെ​യു​ള്ള— ചിലതു പകുതി തു​റ​ന്നു​മി​രു​ന്നു—പെ​ട്ടി​ക​ളിൽ കണ്ണ​ഞ്ചി​ക്കു​ന്ന അളു​ക്കു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ, വൈ​ര​ങ്ങൾ പതി​ച്ച​തും, മു​ക​ളിൽ മൂ​ന്നു​കോ​ടി ഫ്രാ​ങ്ക് വി​ല​പി​ടി​ച്ച പള്ളി​മാ​ണി​ക്യം പതി​ച്ച​തു​മായ ഫ്രാൻ​സി​ന്റെ പഴയ കി​രീ​ട​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വെ​റും​കാ​ലോ​ടു​കൂ​ടി അവർ ആ കി​രീ​ട​ത്തി​നു കാ​വൽ​നി​ന്നു.

അങ്ങ​നെ കൃ​ഷീ​വ​ല​ല​ഹ​ള​കൾ ഇല്ലാ​താ​യി. കൗ​ശ​ല​ക്കാർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഞാ​ന​തിൽ പശ്ചാ​ത്ത​പി​ക്കു​ന്നു; പണ്ട​ത്തെ പേടി അത്ത​ര​ക്കാ​രിൽ പി​ന്നെ​യും അങ്കു​രി​ച്ചു; പക്ഷേ, അതിനെ ഇനി രാ​ഷ്ട്രീ​യ​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ വയ്യാ. ചെ​മ്പൻ​ഭൂ​ത​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാ​ന​ക​മ്പി പൊ​ട്ടി​പ്പോ​യി. അതി​പ്പോൾ ആർ​ക്കു​മ​റി​യാം. ഇമ്പാ​ച്ചി പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്താ​താ​യി. പക്ഷി​കൾ അസ്ഥി​കൂ​ട​മാ​തൃ​ക​യെ​ക്കൊ​ണ്ട് എന്തും കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ദു​ഷ്ട​ജീ​വി​കൾ അതി​ന്മേൽ വന്നു​പൊ​തി​യു​ന്നു; പ്ര​മാ​ണി​കൾ അതു കണ്ടു ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

കു​റി​പ്പു​കൾ

[1] ഫ്രാൻ​സി​ലെ ഒരു വ്യ​വ​സായ സമൃ​ദ്ധ​മായ പട്ട​ണം.

4.11.4
രണ്ടു മുറകൾ: കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യും ആശി​ക്കു​ക​യും

ഈസ്ഥി​തി​ക്ക് എല്ലാ സാ​മു​ദാ​യി​ക​വി​പ​ത്തു​ക​ളും അവ​സാ​നി​ച്ചു​വോ? ഒരി​ക്ക​ലു​മി​ല്ല. കൃ​ഷീ​വ​ല​ല​ഹ​ള​ക​ളി​ല്ല; അക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ സമു​ദാ​യ​ത്തി​നു ശങ്ക​യേ വേ​ണ്ടാ; ചോര ഇനി​മേൽ അതി​ന്റെ തല​യി​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു​കേ​റി​ല്ല. രക്ത​മൂർ​ച്ഛ​യെ​പ്പ​റ്റി ഇനി പേ​ടി​ക്കേ​ണ്ടാ; പക്ഷേ, ക്ഷ​യ​രോ​ഗം. സാ​മു​ദാ​യിക ക്ഷ​യ​രോ​ഗ​ത്തി​നാ​ണ് കഷ്ട​പ്പാ​ടെ​ന്നു പേർ.

ഇടി​വെ​ട്ടു കൊ​ണ്ടി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ മെ​ലി​ഞ്ഞു​മെ​ലി​ഞ്ഞി​ട്ടും ഒരാൾ ചത്തേ​ക്കാം.

രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ങ്ങ​ളായ അത്യാ​വ​ശ്യ​ങ്ങ​ളിൽ​വെ​ച്ചു പ്ര​ധാ​നം മു​ത​ല​വ​കാ​ശ​മി​ല്ലാ​താ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രും ദുഃ​ഖി​ച്ചു​ക​ഴി​യു​ന്ന​വ​രു​മായ ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഒന്നാ​മ​താ​യാ​ലോ​ചി​ക്കു​ക​യും, അവരെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കു​ക​യും, കാ​റ്റു കൊ​ള്ളി​ക്കു​ക​യും പരി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ക​യും, സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും, അവ​രു​ടെ ദി​ഗ​ന്ത​ര​ത്തെ ഒരു മഹ​ത്തായ അതി​രു​വ​രെ വലു​താ​ക്കു​ക​യും, എല്ലാ രൂ​പ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തെ അവർ​ക്കു വി​ത​റി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും പ്ര​യ​ത്ന​ശീ​ല​ത്തെ അവർ​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും, മടിയൻ മട്ട് ഒരി​ക്ക​ലും കാ​ട്ടാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും, സാർ​വ്വ​ജ​നീ​ന​മായ—ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തെ വലു​പ്പം വെ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു വ്യ​ക്തി​പ​ര​മായ—ഭാ​ര​ത്തെ കു​റ​യ്ക്കു​ക​യും, സമ്പ​ത്തി​നു യാ​തൊ​ര​തിർ​ത്തി​യും വെ​യ്ക്കാ​തെ ദാ​രി​ദ്യ​ത്തി​ന്ന് അതിർ​ത്തി​യി​ടു​ക​യും, തനി​ച്ചും പൊ​തു​വാ​യും ചെ​യ്വാ​നു​ള്ള പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്ക് അന​ന്ത​മായ മാർ​ഗ്ഗ​പ​ര​മ്പ​ര​യെ നിർ​മ്മി​ക്കു​ക​യും, ദ്രോ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രു​ടേ​യും ദുർ​ബ്ബ​ല​രു​ടേ​യും, സാ​ഹാ​യ്യ​ത്തി​ന്നാ​യി നീ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​വാൻ ബ്രി​യാ​റി​യു​സ്സി [1] ന്നെ​ന്ന​പോ​ലെ ഒരു നൂറു കൈ​യു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യും; എല്ലാ കൈ​കൾ​ക്കും പണി​പ്പു​ര​ക​ളും എല്ലാ വാ​സ​ന​കൾ​ക്കും വി​ദ്യാ​ല​യ​ങ്ങ​ളും എല്ലാ സ്ഥി​തി​യി​ലു​ള്ള ബു​ദ്ധി​കൾ​ക്കും വി​ദ്യാ​പ​രീ​ക്ഷ​ണ​ശാ​ല​ക​ളും തു​റ​ക്കു​ക​യാ​കു​ന്ന ആ ഉത്കൃ​ഷ്ട​ധർ​മ്മം നി​റ​വേ​റ്റാൻ സഞ്ചി​ത​ശ​ക്തി​യെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ക​യും, ശമ്പ​ളം കൂ​ട്ടു​ക​യും, ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു കു​റ​യ്ക്കു​ക​യും, വേ​ണ്ട​തി​നേ​യും ഉള്ള​തി​നേ​യും ഒരേ നി​ല​യ്ക്കാ​ക്കു​ക​യും—എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, പ്ര​യ​ത്ന​ത്തി​നു ശരി​യായ സു​ഖാ​നു​ഭ​വ​ത്തേ​യും, ആവ​ശ്യ​ത്തി​നു ശരി​യായ ഭക്ഷ​ണ​ത്തേ​യും ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും, ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കും അറി​വി​ല്ലാ​ത്ത​വർ​ക്കും സാ​മു​ദാ​യി​ക​യ​ന്ത്ര​പ്പ​ണി​യിൽ​നി​ന്ന് അധികം സു​ഖ​വും അധികം അറി​വും പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്ക​യാ​ണെ​ന്നു സ്വാർ​ത്ഥ​പ​ര​ങ്ങ​ളായ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും ഇതാണ് സാ​ഹോ​ദ​ര്യ​ധർ​മ്മ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​മ​ത്തേ​തെ​ന്ന് അനു​ക​മ്പ​യു​ള്ള ആത്മാ​ക്കൾ വി​സ്മ​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും, എത്ര ആവർ​ത്തി​ച്ചാ​ലും ഞങ്ങൾ ക്ഷീ​ണി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ.

എന്ന​ല്ല, ഞങ്ങൾ പറ​യു​ന്നു, ഇത് ആരം​ഭം​മാ​ത്ര​മേ ആയി​ട്ടു​ള്ളു. ഇതാണ് ശരി​ക്കു​ള്ള കാ​ര്യം. ഒര​ധി​കാ​ര​മാ​യി​ട്ട​ല്ലാ​തെ തൊഴിൽ ഒരു നി​യ​മ​മാ​വാൻ വയ്യാ.

ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഞങ്ങൾ ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ക്കു​ക​യി​ല്ല; അതി​നു​ള്ള ശരി​യായ സന്ദർ​ഭം ഇതല്ല.

പ്ര​കൃ​തി, അതിനെ ദൈ​വ​മെ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, സമു​ദാ​യം അതിനെ മുൻ​ക​രു​തൽ എന്നു വി​ളി​ക്ക​ണം.

സാ​മ്പ​ത്തി​ക​മായ അഭി​വൃ​ദ്ധി​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ ഒട്ടും ഒഴി​ച്ചു​കൂ​ടാ​ത്ത ഒന്നാ​ണ് ബു​ദ്ധി​പൂർ​വ്വ​വും സദാ​ചാ​ര​പ​ര​വു​മായ വളർ​ച്ച. അറി​യു​ന്ന​ത് ഒരു വി​ശു​ദ്ധ​സം​സ്കാ​ര​മാ​ണ്; ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​ത് പ്ര​ധാ​നാ​വ​ശ്യ​മാ​ണ്! സത്യം ധാ​ന്യ​മെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ പോ​ഷ​ക​വു​മാ​ണ്. പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​വും ജ്ഞാ​ന​വു​മി​ല്ലാ​തെ പട്ടി​ണി​കി​ട​ക്കു​ന്ന ബു​ദ്ധി ക്ര​മ​ത്തിൽ മെ​ലി​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്നു. ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കാ​ത്ത വയ​റി​നേ​യും മന​സ്സി​നേ​യും പറ്റി നമു​ക്ക് ഒപ്പം ആവ​ലാ​തി​പ്പെ​ടുക. ഭക്ഷ​ണം കി​ട്ടാ​ഞ്ഞു നശി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന ഒരു ശരീ​ര​ത്തെ​ക്കാൾ ഹൃ​ദ​യ​ഭേ​ദ​ക​മായ മറ്റൊ​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, അതു വെ​ളി​ച്ചം​കി​ട്ടാ​തെ ചാ​വു​ന്ന ഒരാ​ത്മാ​വാ​ണ്.

അഭി​വൃ​ദ്ധി മു​ഴു​വ​നും ചെ​ല്ലു​ന്ന​ത് പരി​ഹാ​ര​ത്തി​നു നേർ​ക്കാ​ണ്. ഒരു ദിവസം നമ്മൾ അമ്പ​ര​ന്നു​പോ​കും. മനു​ഷ്യ​ജാ​തി മേ​ല്പോ​ട്ടു കയ​റു​ന്തോ​റും, കഷ്ട​പ്പാ​ടി​ന്റെ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു കന​മേ​റിയ അടു​ക്കു​കൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു നി​ര​പ്പി​നെ വെ​റു​തെ പൊ​ന്തി​ക്കു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നു കഷ്ട​പ​രി​ഹാ​രം തനിയെ സാ​ധി​ക്കും.

ഈ അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​മായ നി​വൃ​ത്തി​യെ അവി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അതു​തെ​റ്റാ​ണ്.

കഴി​ഞ്ഞ​ത് ഇപ്പോൾ വളരെ ശക്തി​മ​ത്താ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തു വാ​സ്ത​വം തന്നെ. അതു പരി​ഹ​സി​ക്കു​ന്നു. ഒരു ശവ​ത്തെ ജീ​വി​പ്പി​ക്കൽ അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​ണ്. നോ​ക്കൂ, അതു നട​ക്കാ​നും മു​ന്നോ​ട്ടു വരാ​നും തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അത് ഒരു വി​ജ​യി​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും; ഈ ശവം ഒരു ജയ​ശാ​ലി​യാ​ണ്. അദ്ദേ​ഹം തന്റെ സൈ​ന്യ​ങ്ങ​ളോ​ടും— അന്ധ​വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങൾ -, തന്റെ വാ​ളോ​ടും—സ്വേച്ഛാധിപത്യം-​,തന്റെ കൊ​ടി​യ​ട​യാ​ള​ത്തോ​ടും—അജ്ഞത—,കൂടി വന്നെ​ത്തു​ന്നു; കു​റ​ച്ചു മുൻപ് അദ്ദേ​ഹം പത്തു യു​ദ്ധം ജയി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം അടു​ത്തെ​ത്തി. അദ്ദേ​ഹം ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു, അദ്ദേ​ഹം ചി​രി​ക്കു​ന്നു, അദ്ദേ​ഹം അതാ, വാ​തി​ല്ക്ക​ലാ​യി. നമ്മൾ നി​രാ​ശ​രാ​വാ​തി​രി​ക്കുക. ഹാ​നി​ബാൾ പാ​ള​യ​മ​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള യു​ദ്ധ​ക്ക​ളം നമു​ക്കു വി​ല്ക്കുക.

വി​ശ്വാ​സി​ക​ളായ നമു​ക്ക് എന്താ​ണ് പേ​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള​ത്?

ഒരു പുഴ പു​റ​പ്പെ​ട്ടേ​ട​ത്തേ​ക്കു​ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചെ​ത്തുക എത്ര​ക​ണ്ടു​ണ്ടോ അതിൽ ഒട്ടു​മ​ധി​കം ആലോ​ച​ന​കൾ പി​ന്നോ​ട്ടൊ​ഴു​കു​ക​യി​ല്ല.

ഭാ​വി​ക്ഷേ​മ​ത്തെ ആഗ്ര​ഹി​ക്കാ​ത്ത​വർ ഇതി​നെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്ക​ട്ടെ. അഭി​വൃ​ദ്ധി​യോ​ടു ‘പാ​ടി​ല്ല’ എന്നു പറ​യു​ന്ന​വർ ഭാ​വി​യെ​യ​ല്ല തങ്ങ​ളെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന​ത്. അവർ ഒരു വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ രോ​ഗ​ത്തെ എടു​ത്തു കു​ടി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. അവർ ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തെ​ക്കൊ​ണ്ടു താ​ന്താ​ങ്ങ​ളെ കു​ത്തി​വെ​യ്ക്ക​യാ​ണ്. നാ​ളെ​യെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കു​വാൻ ഒരൊ​റ്റ വഴിയേ ഉള്ളു; അതു മരി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

അപ്പോൾ മരി​ക്കാ​യ്ക—ദേ​ഹ​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം കഴി​യും​വി​ധം വൈ​കി​യി​ട്ട്, ആത്മാ​വി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം ഒരി​ക്ക​ലും ഇല്ലായ്മ-​ ഇതാണ് ഞങ്ങൾ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​ത്.

അതേ, കട​ങ്ക​ഥ​യു​ടെ ഉത്ത​രം കി​ട്ടും; മി​ണ്ടാ​പ്പൂ​തം സം​സാ​രി​ക്കും; കാ​ര്യം നി​വർ​ത്തി​ക്കും.

അതേ, പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​നാൽ കു​ത്തി​ക്കു​റി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ജന​സ​മു​ദാ​യം പത്തൊ​മ്പ​താം നൂ​റ്റാ​ണ്ടു​കൊ​ണ്ട് അസ്സ​ലെ​ഴു​തി​ത്തീ​രും. ഇതാ​ര​വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു​വോ അവൻ കഴു​ത​യാ​ണ്! ഭാ​വി​ക്ഷേ​മം ഉദി​ച്ചു​വ​രിക. സാർ​വ്വ​ജ​നീ​ന​മായ യോ​ഗ​ക്ഷേ​മം അടു​ത്ത ഭാ​വി​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഉദി​ച്ചു​വ​രിക—ഇതു കൂ​ടാ​തെ കഴി​യി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള ഒരു ദി​വ്യ​ക്കാ​ഴ്ച​യാ​ണ്.

വമ്പി​ച്ച തള്ള​ലു​കൾ ഒന്നി​ച്ചു​ചേർ​ന്നു മനു​ഷ്യ​രു​ടെ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ത്തു​ക​യും, അവയെ ക്ലി​പ്ത​സ​മ​യ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒരു ന്യാ​യ​മായ സ്ഥി​തി​യി​ലേ​ക്ക്, അതാ​യ​തു സമ​നി​ല​യി​ലേ​ക്ക്, എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ധർ​മ്മ​ത്തി​ലേ​ക്ക് കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഭൂ​മി​യും സ്വർ​ഗ്ഗ​വും അട​ങ്ങിയ ഒരു ശക്തി പു​റ​പ്പെ​ടു​ക​യും അതിനെ ഭരി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു; ഈ ശക്തി അത്ഭു​ത​കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളെ നിർ​മ്മി​ച്ചു​പോ​രു​ന്നു. അസാ​ധാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളായ പരി​ണാ​മ​ങ്ങ​ളെ​ക്കാൾ ഒട്ടും ദു​ഷ്ക​ര​ങ്ങ​ള​ല്ല അതി​ന്ന് അത്ഭു​ത​ക​ര​ങ്ങ​ളായ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ. ഒരാ​ളിൽ​നി​ന്നു വരു​ന്ന പ്ര​കൃ​തി ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റേ​യും മറ്റൊ​രാ​ളിൽ​നി​ന്നു വരു​ന്ന സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റേ​യും സാ​ഹാ​യ്യ​മു​ള്ള അതി​ന്നു, സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​രായ അപ​രി​ഷ്കൃ​തർ​ക്ക് അസാ​ധ്യ​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തോ​ന്നു​ന്ന വി​ഷ​മ​ത​ക​ളു​ടെ ഈ പര​സ്പ​ര​വി​രു​ദ്ധ​ത​കൊ​ണ്ട് അത്ര​യ​ധി​ക​മൊ​ന്നും സം​ഭ്ര​മ​മി​ല്ല. വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​ക​ളു​ടെ യോ​ജി​പ്പിൽ​നി​ന്ന് ഒരു പാ​ഠ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഒട്ടും കു​റ​ച്ച​ല്ല, അതി​ന്ന് ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടെ യോ​ജി​പ്പിൽ​നി​ന്ന് ഒരു പരി​ഹാ​രം ഉണ്ടാ​ക്കി​യെ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള സാ​മർ​ത്ഥ്യം; ഒരു ശവ​ക്കു​ഴി​യു​ടെ അഗാ​ധ​ത​യിൽ​വെ​ച്ച് ഒരു ശു​ഭ​ദി​വ​സ​ത്തിൽ പൗ​ര​സ്ത്യ​രാ​ജ്യ​ത്തേ​യും പാ​ശ്ചാ​ത്യ​രാ​ജ്യ​ത്തേ​യും മു​ഖ​ത്തോ​ടു മു​ഖ​മാ​ക്കി കൂ​ട്ടി​മു​ട്ടി​ച്ച​തും, മഹ​ത്തായ ‘പി​റ​മി​ഡ്ഡി’ന്റെ അന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തു​വെ​ച്ചു മു​ഹ​മ്മ​ദീ​യ​മ​താ​ചാ​ര്യ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു നെ​പ്പോ​ളി​യ​നു​മാ​യി സം​സാ​രി​പ്പി​ച്ച​തു​മായ ആ അഭി​വൃ​ദ്ധി​യു​ടെ നി​ഗൂ​ഢ​ശ​ക്തി​യിൽ​നി​ന്ന് എന്തു​ത​ന്നെ​യും നമു​ക്കാ​ശി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണ്.

അതി​നി​ട​യ്ക്കു മന​സ്സു​ക​ളു​ടെ മഹ​ത്ത​ര​മായ പു​രോ​ഗ​തി​ക്കു യാ​തൊ​രു തട​സ്സ​വും ഇടർ​ച്ച​യും നി​ല്പും ഇല്ലാ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ. സാ​മു​ദാ​യി​ക​ത​ത്ത്വ​ജ്ഞാ​നം പ്ര​ധാ​ന​മാ​യി പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലും സമാ​ധാ​ന​ത്തി​ലു​മാ​ണ് നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്ന​ത്. അതി​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യം പ്രാ​തി​കൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു കോ​പ​ത്തെ ഇല്ലാ​താ​ക്കു​ക​യാ​ണ്; അതി​ന്റെ ഫലവും അതു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അതു ചി​ക​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​ന്നു; അതു സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്നു; അതു വി​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നു; പി​ന്നെ അത് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ഒന്നി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ന്നു; ദ്വേ​ഷ​ത്തെ മു​ഴു​വ​നും തള്ളി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു ചു​രു​ക്കൽ വഴി​ക്കു കാ​ര്യം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു.

മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ലേ​ക്ക് അഴി​ച്ചു​വി​ട്ട കാ​റ്റ​ടി​ക്കു മുൻ​പിൽ ഒരു സമു​ദാ​യം തകർ​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​താ​യി ഒന്നി​ല​ധി​കം തവണ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ട്; ജന​സ​മു​ദാ​യ​ങ്ങ​ളും സാ​മ്രാ​ജ്യ​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളും തകർ​ന്നു​പോയ കഥ​ക​ളാ​ണ് ചരി​ത്രം മു​ഴു​വ​നും; ആചാ​ര​ങ്ങൾ, നട​പ​ടി​കൾ, നി​യ​മ​ങ്ങൾ, ധർ​മ്മ​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ—അങ്ങ​നെ ഒരു ദിവസം ആ അജ്ഞാ​ത​ശ​ക്തി, കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റ്, അതിലെ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു; സക​ല​ത്തേ​യും അതു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. ഇന്ത്യ​യി​ലേ​യും കാൽ​ഡി​യ​യി​ലേ​യും പേർ​ഷ്യ​യി​ലേ​യും സി​റി​യ​യി​ലേ​യും ഈജി​പ്തി​ലേ​യും പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നാ​യി എല്ലാം മറ​ഞ്ഞു കഴി​ഞ്ഞു എന്തു​കൊ​ണ്ട്? ഞങ്ങൾ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഈ ആപ​ത്തു​കൾ​ക്കെ​ല്ലാം കാ​ര​ണ​മെ​ന്താ​ണ്? ഞങ്ങൾ​ക്ക​റി​വി​ല്ല. ഈ ജന​സ​മു​ദാ​യ​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം രക്ഷി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ? ഇത് അവ​രു​ടെ കു​റ്റ​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ? അവരെ നശി​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞ ആ അപാ​യ​ക​ര​മായ ദുർ​വൃ​ത്തി അവർ വി​ടാ​തെ പി​ടി​ച്ചു എന്നു​ണ്ടോ? ഒരു ജാ​തി​ക്കാ​രു​ടേ​യും ഒരു രാ​ജ്യ​ക്കാ​രു​ടേ​യും ഭയ​ങ്ക​ര​മ​ര​ണ​ത്തിൽ ആത്മ​ഹ​ത്യ​യു​ടെ തു​ക​യെ​ത്ര​യാ​ണ്? ഉത്ത​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ. ശപി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട പരി​ഷ്കാ​ര​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളെ അന്ധ​കാ​രം മൂ​ടി​ക്ക​ള​യു​ന്നു. അവർ ഒരോ​ട്ട​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. ഉടനെ മു​ങ്ങു​ന്നു ഞങ്ങൾ​ക്കു മറ്റൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല; ഭൂ​ത​കാ​ല​മെ​ന്ന സമു​ദ്ര​ത്തി​ന്റെ അടി​യി​ലേ​ക്ക്. ആ വമ്പി​ച്ച തി​ര​മാ​ല​യു​ടെ പി​ന്നി​ലേ​ക്കു, ബാ​ബി​ലോൺ, നി​നെ​വെ, താർ​സൂ​സ്, തീ​ബ്സ്, റോം എന്നീ പടു​കൂ​റ്റൻ കപ്പ​ലു​ക​ളു​ടെ പൊ​ളി​ഞ്ഞു​ത​ക​ര​ലി​ലേ​ക്കു, നി​ഴ​ല്പാ​ടു​ക​ളു​ടെ എല്ലാ വാ​യ​ക​ളിൽ​നി​ന്നും​കൂ​ടി പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഘോ​ര​ക്കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു​ക​ളു​ടെ ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ഞങ്ങൾ ഒരു​ത​രം ഭയ​പ്പാ​ടോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണ് നോ​ക്കു​ന്ന​ത് പക്ഷേ, അവിടെ നി​ഴ​ലു​ക​ളാ​ണ്. ഇവിടെ വെ​ളി​ച്ച​വും, ആ പു​രാ​തന പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ രോ​ഗ​ങ്ങൾ ഞങ്ങൾ​ക്കു പരി​ചി​ത​ങ്ങ​ള​ല്ല; നമ്മു​ടേ​തി​നു​ള്ള കു​റ​വു​ക​ളെ ഞങ്ങൾ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അതിൽ എവി​ടേ​യും വെ​ളി​ച്ചം കണ്ടെ​ടു​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ​ക്ക​ധി​കാ​ര​മു​ണ്ട്; ഞങ്ങൾ അതി​ന്റെ സൌ​ഭാ​ഗ്യം നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്നു; അതി​ന്റെ കു​റ​വു​ക​ളെ ഞങ്ങൾ തു​റ​ന്നു​കാ​ട്ടു​ന്നു; അതി​ന്നു രോഗം എവി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നു ഞങ്ങൾ ചു​ഴി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു; രോഗം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ, അതി​ന്റെ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള പരീ​ക്ഷ​ണം ഔഷ​ധ​ത്തെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു. നമ്മു​ടെ പരി​ഷ്കാ​രം, ഇരു​പ​താം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ പ്ര​യ​ത്ന​ഫ​ലം, അതി​ന്റെ നി​യ​മ​വും വൈ​ശി​ഷ്യ​വു​മാ​ണ്; അതിനെ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തിൽ നഷ്ട​മി​ല്ല. അതു രക്ഷ​പ്പെ​ടും. അതിൽ ആശ്വ​സ​നാർ​ഹ​മാ​യി വള​രെ​യു​ണ്ട്. അതി​ന്റെ സം​സ്കാ​ര​വി​ശേ​ഷം മറ്റൊ​രു സം​ഗ​തി​യാ​ണ്. സാ​മു​ദാ​യി​ക​ങ്ങ​ളായ എല്ലാ നവീ​ന​ത​ത്ത്വ​ജ്ഞാ​ന​ങ്ങ​ളും ഈ ഒരു കാ​ര്യ​ത്തി​നാ​യി ഒത്തു​കൂ​ട​ണം. ഇന്ന​ത്തെ വി​ചാ​ര​ശീ​ല​ന്ന് ഒരു മഹ​ത്തായ ചു​മ​ത​ല​യു​ണ്ട്—പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തെ ‘കു​ഴൽ​വെ​ച്ചു’ നോ​ക്കുക.

ഞങ്ങൾ എടു​ത്തു​പ​റ​യു​ന്നു, ഈ കു​ഴൽ​വെ​ച്ചു​നോ​ക്കൽ പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു; പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഊന്നി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ഈ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ, ഒരു ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ നി​ഷ്ഠൂ​ര​ത​ര​മായ വി​ഷ്കം​ഭ​ത്തെ, ഞങ്ങൾ അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​ത്. സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ മര​ണ​ത്തി​ന്ന​ടി​യിൽ ഞങ്ങൾ മാ​നു​ഷ​മായ അമ​ര​ത്വം കാ​ണു​ന്നു. ഭൂ​ഗോ​ളം നശി​ച്ചു​പോ​കു​ന്നി​ല്ല—എന്തു​കൊ​ണ്ട്? അതി​ന്റെ ഈ വ്ര​ണ​ങ്ങ​ളും അഗ്നി​പർ​വ്വ​ത​മു​ഖ​ങ്ങ​ളും അഗ്നി​പ്ര​വാ​ഹ​ങ്ങ​ളും ഗന്ധ​ക​ക്കു​ഴി​ക​ളും അവി​ട​വി​ടെ ഉള്ള​തു​കൊ​ണ്ട്; അല്ലാ​തെ, ദു​ഷ്ടി​നെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു​ത​ള്ളു​ന്ന ഒര​ഗ്നി​പർ​വ്വ​ത​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ട​ല്ല. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ രോ​ഗ​ങ്ങൾ മനു​ഷ്യ​നെ കൊ​ല്ലു​ന്നി​ല്ല.

എങ്കി​ലും, സാ​മു​ദാ​യി​ക​ചി​കി​ത്സാ​ഭ്യാ​സ​രീ​തി​യെ നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കു​ന്ന ആരും തന്നെ ചി​ല​പ്പോൾ തല​യി​ള​ക്കി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഏറ്റ​വും ശക്തി​യു​ള്ള​വർ ഏറ്റ​വും ദയാ​ശീ​ല​മു​ള്ള​വർ, ഏറ്റ​വും ബു​ദ്ധി​കൂർ​മ്മ കൂ​ടി​യ​വർ, വശം​കെ​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന ചില ഘട്ട​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്.

നല്ല ഭാവി ഉണ്ടാ​കു​മോ? അത്ര​മേൽ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ അന്ധ​കാ​രം കാ​ണു​മ്പോൾ ഈ ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ക്കാൻ​ത​ന്നെ ഞങ്ങൾ​ക്കേ​താ​ണ്ട് തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു. സ്വാർ​ത്ഥി​ക​ളു​ടേ​യും കട​പ്പാ​ടു​കാ​രു​ടേ​യും കൂ​ടി​യു​ള്ള വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ അഭി​മു​ഖ​യു​ദ്ധം. സ്വാർ​ത്ഥി​ക​ളു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്തു തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​കൾ, ചെ​ല​വു​കൂ​ടിയ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തി​ന്റെ നി​ഴ​ലു​കൾ, ലഹ​രി​കൊ​ണ്ടു വർ​ദ്ധി​ച്ച രുചി, മന്ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഐശ്വ​ര്യം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള തല​ചു​റ്റൽ, ചി​ല​രെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം കഷ്ട​പ്പാ​ടോ​ട് ഒരു വെ​റു​പ്പ് എന്നാ​കു​മാ​റു​ള്ള കഷ്ട​പ്പാ​ടി​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ഭയം, ശമി​ക്കാ​ത്ത ഒരു സം​തൃ​പ്തി, ആത്മാ​വി​നെ തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്ത​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം, വീർ​ത്തു​പോയ ഞാൻ; കഷ്ട​പ്പാ​ടു​കാ​രു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്തു ദുര, അസൂയ. മറ്റു​ള്ള​വർ സു​ഖി​ക്കു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോ​ഴു​ള്ള ദ്വേ​ഷം, സ്വ​ന്തം ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളെ നി​വർ​ത്തി​ക്കു​വാ​നു​ള്ള മനു​ഷ്യ​മൃ​ഗ​ത്തി​ന്റെ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത പ്രേ​ര​ണ​കൾ, മൂ​ടൽ​കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞ ഹൃദയം, വ്യ​സ​നം, ആവ​ശ്യം, ഗ്ര​ഹ​പ്പിഴ, ചളി കൂടിയ വെറും അജ്ഞത.

നമ്മൾ ഇനി​യും മേ​ല്പോ​ട്ടു നോ​ക്കി കൈ​മ​ലർ​ത്തു​ക​ത​ന്നെ​യോ? അവിടെ നാം വേറെ കാ​ണു​ന്ന ആ തേ​ജോ​വി​ശേ​ഷം മാ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ​യു​ള്ള ഒന്നാ​ണോ? ആവിധം അഗാ​ധ​ത​ക​ളിൽ ആണ്ടു​മു​ങ്ങി, ചെ​റു​താ​യി, ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ടു, കാണാൻ വയ്യാ​തെ തി​ള​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ കു​ന്നു​കൂ​ടിയ ഇരു​ണ്ട ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലു​ക​ളാൽ ചു​റ്റ​പ്പെ​ട്ട്, ആപ​ദ്ദ​ശ​യിൽ മേ​ഘ​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്ന കു​ടർ​പ്പാ​മ്പു​കെ​ട്ടി​ന്നു​ള്ളിൽ ഒരു നക്ഷ​ത്ര​മെ​ന്ന​തിൽ ഒട്ടും അധി​ക​മി​ല്ലാ​തെ​യു​ള്ള ആദർശം കണ്ടാൽ പേടി തോ​ന്നും.

കു​റി​പ്പു​കൾ

[1] യവ​നേ​തി​ഹാ​സ​പ്ര​കാ​രം യു​റി​യാ​നി​ഡ്ഡെ​ന്നു പേ​രു​ള്ള നൂ​റു​കൈ​യ​ന്മാ​രായ രാ​ക്ഷ​സ​ന്മാ​രിൽ പ്ര​മു​ഖൻ.

Colophon

Title: Les Miserables (ml: പാ​വ​ങ്ങൾ).

Author(s): Victor Hugo.

First publication details: Mathrubhumi; Kozhikkode, Kerala; Book 4, Part 11; 1925.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Les Miserable, Victor Hugo, വി​ക്തോർ യൂഗോ, പാ​വ​ങ്ങൾ, നാ​ല​പ്പാ​ട്ടു് നാ​രാ​യണ മേനോൻ, വി​വർ​ത്ത​നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: September 1, 2021.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018). The picture is a photograph of a scene from Les Miserables, a theatrical performance of Theatre and Dance group of Otterbein University, USA. The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Translation: Nalappatt Narayana Menon; Digitizer: KB Sujith; Processed by: JN Jamuna, LJ Anjana, KB Sujith; Encoding: CV Radhakrishnan.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.