പി​ഗ്രി​സിയ (Pigritia = അലസത) ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​വാ​ക്കാ​ണ്.

അതിൽ ഒരു പ്ര​പ​ഞ്ചം മു​ഴു​വ​നു​മു​ണ്ട്; ല പെഗൃ (La pegre) എന്ന​തി​നു മോഷണം എന്നും നര​ക​മെ​ന്നും വാ​യി​ക്കുക; ല പെ​ഗൃ​ന്ന് (La pegrenne) എന്ന​തി​നു വി​ശ​പ്പ് എന്നു വാ​യി​ക്കുക.

അപ്പോൾ അലസത അമ്മ​യാ​ണ്.

അവൾ​ക്ക് ഒരു മക​നു​ണ്ട്, മോഷണം; ഒരു മക​ളു​മു​ണ്ട്, ക്ഷു​ത്ത്.

നാ​മി​പ്പോൾ എവി​ടെ​യാ​ണ്? കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ടെ രാ​ജ്യ​ത്ത്.

എന്താ​ണ് കന്ന​ഭാഷ? അത് ഒരേ​സ​മ​യ​ത്ത് ഒരു ജന​സ​മു​ദാ​യ​വു​മാ​ണ്, ഒരു ഭാ​ഷ​യു​മാ​ണ്; അത് അതി​ന്റെ രണ്ടു മട്ടി​ലും മോ​ഷ​ണ​മ​ത്രേ—ജന​ങ്ങൾ എന്ന നി​ല​യ്ക്കും, ഭാഷ എന്ന നി​ല​യ്ക്കും.

മു​പ്പ​ത്തി​നാ​ലു കൊ​ല്ലം മുൻപു സഗൗ​ര​വ​വും ദുഃ​ഖ​മ​യ​വു​മായ ഈ ചരി​ത്രം പറ​യു​ന്ന ആൾ ഇതേ ഉദ്ദേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി എഴു​തിയ ഒരു കൃ​തി​യിൽ [1] കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു കള്ള​നെ കഥാ​പാ​ത്ര​മാ​ക്കി അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ച സമ​യ​ത്തു വലിയ ലഹ​ള​യും അമ്പ​ര​പ്പു​മു​ണ്ടാ​യി: ‘എന്ത്! ഏത്! കന്ന​ഭാഷ! എന്താ​ണി​ത്! അസ​ഭ്യ​ഭാ​ഷ​വ​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണ്! അതു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലെ, തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ, തടവു പു​ള്ളി​ക​ളു​ടെ സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ ഏറ്റ​വും നി​കൃ​ഷ്ട​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള സക​ല​ത്തി​ന്റേ​യും ഭാ​ഷ​യാ​ണ്!’ മറ്റും മറ്റും.

ഈയൊ​രു​ത​രം ആക്ഷേ​പ​ങ്ങ​ളു​ടെ അർ​ത്ഥം ഞങ്ങൾ​ക്ക് ഇതു​വ​രെ മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ല.

അതി​നു​ശേ​ഷം രണ്ടു കരു​ത്തു​കൂ​ടിയ കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ—ഒരാൾ മനു​ഷ്യ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ അറ്റം​വ​രെ നോ​ക്കി​യ​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ആളാണ്. മറ്റേ ആൾ കൂ​സ​ല​റ്റ ഒരു പൊ​തു​ജ​ന​സു​ഹൃ​ത്താ​ണ്—ബൽ​സാ​ക്കും യൂ​ഷാ​ങ്സ്യു​വും 1828-ൽ മര​ണ​ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു​വ​ന്റെ അവ​സാ​ന​ദി​വ​സം എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു ചെ​യ്ത​തു​പോ​ലെ, തങ്ങ​ളു​ടെ ഘാ​തു​ക​ന്മാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ട് സ്വ​ന്തം സഹ​ജ​ഭാ​ഷ​യിൽ സം​സാ​രി​പ്പി​ച്ചു. കാ​ണി​ച്ച​പ്പോ​ഴും ഇതേ ആക്ഷേ​പ​ങ്ങൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ആളുകൾ ആവർ​ത്തി​ച്ചു: ‘ഈ അറ​യ്ക്കു​ന്ന ഭാ​ഷ​കൊ​ണ്ട് എന്താ​ണ് ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​ത്? കന്ന​ഭാഷ സഹി​ച്ചു​കൂ​ടാ. കന്ന​ഭാഷ ആളു​ക​ളെ പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.’

ആര​തി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു? നി​ശ്ച​യ​മാ​യും, ഉവ്വ്.

ഒരു വ്ര​ണ​ത്തെ, ഒര​ഗാ​ധ​ക്കു​ഴി​യെ, ഒരു ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തെ, ശസ്ത്ര​മി​റ​ക്കി​പ്പ​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യുക എന്നു വരു​മ്പോൾ, എവി​ടെ​നി​ന്നു ദൂ​ര​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​താ​ണ്, അടി​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്ന​താ​ണ്, അബ​ദ്ധ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​ത്? അതു ചി​ല​പ്പോൾ ഒരു ധീ​ര​കൃ​ത്യ​മാ​ണെ​ന്ന്, അല്ലെ​ങ്കിൽ ചുമതല സ്വീ​ക​രി​ച്ചു വേ​ണ്ട​വി​ധം നി​റ​വേ​റ്റി​ക്കാ​ണു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന സസ​ന്തോ​ഷ​ശ്ര​ദ്ധ​യെ അർ​ഹി​ക്കു​ന്ന സാ​ധാ​ര​ണ​വും പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​വു​മായ പ്ര​വൃ​ത്തി​യാ​ണ് എന്നെ​ങ്കി​ലും, ഞങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ട് ഒരാൾ​ക്ക് സർ​വ്വ​വും ചി​ക​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ക്കൂ​ടാ, സക​ല​വും മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൂ​ടാ? ഇട​യ്ക്കു നി​ന്നു​കൊ​ള്ള​ണം എന്നെ​ന്താ​ണ്? നി​ല്ക്കൽ അളവു കയ​റി​ന്റെ പണി​യാ​ണ്, അല്ലാ​തെ ആഴ​മ​ള​ക്കു​ന്ന ആളു​ടെ​യ​ല്ല.

നി​ശ്ച​യ​മാ​യും സാ​മു​ദാ​യി​ക​വ്യ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ അടി​ത്ത​ട്ടി​ലേ​ക്കു, മണ്ണു തീർ​ന്നു ചേറു തു​ട​ങ്ങു​ന്നേ​ട​ത്തേ​ക്കു, പരീ​ക്ഷ​ണ​ത്തെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്ന​ത്, ആ ഇരു​ട്ടു കെ​ട്ടി ചളി​നി​റ​ഞ്ഞ തി​ര​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ​ക്കു​ത്തി​യി​ള​ക്കി, കൈ​യി​ട്ടു തപ്പി, പി​ടി​കൂ​ടി, വെ​ളി​ച്ച​ത്തേ​യ്ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​മ്പോൾ ചേ​റി​റ്റു​വീ​ഴു​ന്ന ആ ആഭാ​സ​ഭാ​ഷ​യെ—ഓരോ വാ​ക്കും ചളി​യി​ലേ​യും നി​ഴ​ലു​ക​ളി​ലേ​യു​മായ ഒരു രാ​ക്ഷ​സ​ന്റെ കൈയിൽ നി​ന്നു പി​ടി​ച്ചു​പ​റി​ച്ച വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട മോ​തി​രം​പോ​ലു​ള്ള ആ പൊ​ള്ള​നി​ഘ​ണ്ടു​വെ—അപ്പോ​ഴും വി​റ​ച്ചും​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ, കൽ​വി​രി​യി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​യു​ന്ന​ത് ഒട്ടും രസ​മു​ള്ള​തോ ഒട്ടും എളു​പ്പ​മു​ള്ള​തോ ആയ പണി​യ​ല്ല. ആലോ​ച​ന​യു​ടെ പച്ച​പ​ക​ലിൽ​വെ​ച്ച് ആ കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ടെ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത കൂ​ട്ട​ത്തെ ഈവിധം നഗ്ന​മായ നി​ല​യിൽ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം വ്യ​സ​ന​ക​ര​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അതു, രാ​ത്രി​ക്കു​വേ​ണ്ടി സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു​ത​രം വല്ലാ​ത്ത ജന്തു​വെ അതി​ന്റെ ചേ​റ്റു​കു​ണ്ടിൽ​നി​ന്ന് അപ്പോൾ വലി​ച്ചെ​ടു​ത്ത​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും. വി​റ​യ്ക്കു​ക​യും, തു​ള്ളു​ക​യും, ചാ​ഞ്ചാ​ടു​ക​യും, ഇരു​ട്ടി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ മട​ങ്ങു​ക​യും, പേടി കാ​ട്ടു​ക​യും, തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന നഒരു വല്ലാ​ത്ത​തും, ജീ​വ​നു​ള്ള​തും, രോ​മ​മെ​ടു​ത്തു​പി​ടി​ച്ച​തു​മായ കു​റ്റി​ക്കാ​ടാ​ണ് അതെ​ന്നു തോ​ന്നി​പ്പോ​കും ഒരു വാ​ക്ക് ഒരു നഖം​പോ​ലെ; മറ്റൊ​ന്നു ജീ​വ​സ്സ​റ്റ​തും ചോ​ര​യൊ​ഴു​കു​ന്ന​തു​മായ ഒരു കണ്ണ്; ഇന്ന​യൊ​രു പദം ഒരു ഞെ​ണ്ടി​ന്റെ ഇറു​ക്ക​ക്കാ​ലു​പോ​ലെ നീ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു. അവ്യ​വ​സ്ഥി​ത​ത്വ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വ്യ​വ​സ്ഥ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത​വ​യ്ക്കെ​ല്ലാ​മു​ള്ള ഭയ​ങ്കര പ്ര​സ​രി​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി ഇവ​യൊ​ക്കെ ഉയിർ​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

അപ്പോൾ എന്നാ​ണ് ഭയ​ങ്ക​ര​ത്വം പഠി​പ്പി​നെ തട​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​ത്? എന്നാ​ണ് രോഗം മരു​ന്നി​നെ നാ​ടു​ക​ട​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്? അണ​ലി​പ്പാ​മ്പി​നേ​യോ, കട​വാ​തി​ലി​നേ​യോ തേ​ളി​നേ​യോ പഴു​താ​ര​യേ​യോ ഊറാ​മ്പു​ലി​യേ​യോ നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കാൻ കൂ​ട്ടാ​ക്കാ​ത്ത, ‘ആവൂ, എന്ത​റ​യ്ക്കു​ന്ന ജന്തു!’ എന്നു പറ​ഞ്ഞ് അവയെ അവ​യ്ക്കു​ള്ള അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ നീ​ക്കി​യി​ടു​ന്ന, ഒരു പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നു​ണ്ടോ? കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ​നി​ന്നു മുഖം തി​രി​ക്കു​ന്ന ആലോ​ച​നാ​ശീ​ലൻ ഒരു വ്ര​ണ​മോ ഒരു പാ​ലു​ണ്ണി​യോ കണ്ടു പിൻ​തി​രി​യു​ന്ന ഒരു ശാ​സ്ത്ര​വൈ​ദ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണ് അയാൾ ഭാ​ഷ​യി​ലു​ള്ള ഒരു തത്ത്വ​ത്തെ പരീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യാൻ കൂ​ട്ടാ​ക്കാ​ത്ത ഒരു ഭാ​ഷാ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നേ​പ്പോ​ലി​രി​ക്കും; മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു തത്ത്വ​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കാൻ ശങ്കി​ക്കു​ന്ന ഒരു തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ. ആഭാ​സ​ഭാഷ സാ​ഹി​ത്യ​സം​ബ​ന്ധി​യായ ഒര​പൂർ​വ്വ​ക്കാ​ഴ്ച​യും സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ ഒരു വ്യ​വ​സ്ഥാ​ഫ​ല​വും, രണ്ടും, ആണെ​ന്ന് അതി​നെ​പ്പ​റ്റി അറി​വി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രോ​ടു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ശരി​ക്കു പറ​യു​മ്പോൾ, കന്ന​ഭാഷ എന്താ​ണ്? അതു കഷ്ട​സ്ഥി​തി​യു​ടെ ഭാ​ഷ​യാ​ണ്.

ഞങ്ങ​ളെ തട​ഞ്ഞേ​ക്കാം; വാ​സ്ത​വ​സ്ഥി​തി​യെ ഒട്ടു സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു എന്നു​വ​രാം—അത് അതി​ന്റെ കനം​കു​റ​യ്ക്കു​ന്ന പണി​യാ​ണ്; എല്ലാ വ്യ​വ​സാ​യ​ങ്ങൾ​ക്കും എല്ലാ ഉദ്യോ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കും, ഒന്നു​കൂ​ടി പറയാം. സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ മതാ​ധ്യ​ക്ഷ​വാ​ഴ്ച​യി​ലെ എല്ലാ അസം​ഗ​തി​കൾ​ക്കും, ബു​ദ്ധി​യു​ടെ എല്ലാ രൂ​പ​ഭേ​ദ​ങ്ങൾ​ക്കും, വെ​വ്വേ​റെ കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ടെ​ന്നു ഞങ്ങ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞേ​ക്കാം. ‘മൊ​ങ്പെ​ല്ലി​യേ മന്ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു,’ ‘മാർ​സേൽ​സ് അസ്സൽ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന കച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നും, ആകെ​യൊ​ക്കെ മാ​സാ​ന്ത​ത്തിൽ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ഉണ്ടി​ക​വ്യാ​പാ​രി​യും, ‘കേ​ട്ടു, കൊ​ടു​ത്തു’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ശീ​ട്ടു​ക​ളി​ക്കാ​ര​നും, ‘പണ​യ​ത്തി​ലു​ള്ള വസ്തു​വി​ന്റെ ആദായം പണ​യ​ത്തിൽ​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം കാലം വസ്തു​തീ​രു​കാ​ര​ന് അനു​ഭ​വി​ച്ചു​കൂ​ടാ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നോർ​മൻ​ദ്വീ​പി​ലെ നഗ​രാ​ധി​കാ​രി​യും, ‘അര​ങ്ങു പി​ടി​ച്ചി​ല്ല’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നാ​ട​ക​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നും, ‘അര​ങ്ങേ​റ്റം ഭം​ഗി​യാ​യി’ എന്നു​പ​റ​യു​ന്ന വേ​ഷ​ക്കാ​ര​നും, ‘സത്ത്വ​ര​ജ​സ്ത​മോ​ഗു​ണ​ങ്ങൾ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​യും ‘കട​വി​രി​ക്കുക’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നാ​യാ​ട്ടു​കാ​ര​നും, ‘എന്റെ വെ​ടി​ക്കു​ന്തം’ എന്നു​പ​റ​യു​ന്ന പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും ‘എന്റെ തുർ​ക്കി​ക്കോ​ഴി’ എന്നു പറ​യു​ന്ന കു​തി​ര​പ്പ​ട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും, ‘കടകം ഓതിരം’ എന്നു പറ​യു​ന്ന തല്ലാ​ശാ​നും, ‘കോട്, ഗാലി’ എന്നു പറ​യു​ന്ന അച്ച​ടി​വേ​ല​ക്കാ​ര​നും എല്ലാ​വ​രും—അച്ച​ടി​വേ​ല​ക്കാ​ര​നും തല്ലാ​ശാ​നും കു​തി​ര​പ്പ​ട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും നാ​യാ​ട്ടു​കാ​ര​നും തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​യും വേ​ഷ​ക്കാ​ര​നും നാ​ട​ക​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നും ശീ​ട്ടു​ക​ളി​ക്കാ​ര​നും ഉണ്ടി​ക​വ്യാ​പാ​രി​യും കച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നും എല്ലാം—കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ‘എന്റെ കൂ​ച്ച്’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നും, ‘എന്റെ മു​ക്ത്യാർ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നോ​ട്ട​റി​യും ‘എന്റെ കല്ല്’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ക്ഷു​ര​ക​നും, കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ച്ചു. ശരി​ക്കു പറ​യു​മ്പോൾ, ഒരാൾ അങ്ങ​നെ തി​രി​ക്കി​ക്കൂ​ടു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, വല​ത്ത് ഇട​ത്ത് എന്നർ​ത്ഥം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന പല ജാതി വാ​ക്കു​ക​ളും—വഞ്ചി​ക്കാ​ര​ന്റെ അണി​യ​വും അമ​ര​വും, പള്ളി​ക്കോ​ല്ക്കാ​ര​ന്റെ എൻ​ഗർ​ത്ത​ഭാ​ഗ​വും എവൻ​ഗെ​ലി​യോൻ ഭാ​ഗ​വും—കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. ധാ​ടി​ക്കാ​രി​യായ പ്ര​ഭ്വി​യു​ടേ​യും ധാ​ടി​ക്കാ​രി​യായ സാ​മാ​ന്യ​സ്ത്രീ​യു​ടേ​യും വക പ്ര​ത്യേ​കം കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ട്. ‘അത്ഭു​ത​കൊ​ട്ടാര’ത്തി​ന്റെ ഏതാ​ണ്ട​ടു​ത്തു​ത​ന്നെ​യു​ണ്ട് പൊ​തു​കെ​ട്ടി​ടം. രാ​ജ്ഞി​മാ​രു​ടെ വക ഒരു കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ട്; രാ​ജ​ത്വ പു​നഃ​സ്ഥാ​പ​ന​കാ​ല​ത്ത് അത്യു​ന്ന​ത​പ​ദ​സ്ഥ​യും അതി​സു​ന്ദ​രി​യു​മാ​യി​രു​ന്ന ഒരു മാന്യ എഴു​തിയ കാ​മ​ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലെ ഈ വാചകം നോ​ക്കുക: ‘ഞാൻ രണ്ടും​കെ​ട്ട​വ​ളാ​യ​തി​ന് അസം​ഖ്യം കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ ഈ നു​ണ​വർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തിൽ അങ്ങു കാണും.’ ഭര​ണ​ന​യ​ത്തി​ന്റെ ഗൂ​ഢ​ഭാഷ കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. റോ​മി​ന് 26 എന്ന അക്കം പക​ര​മു​പ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന പാ​പ്പാ​വി​ന്റെ പ്ര​ധാന ന്യാ​യ​സ്ഥാ​നം കന്ന​ഭാഷ പറ​യു​ന്നു. കഷായം, ക്വാ​ഥം, പൊടി എന്നൊ​ക്കെ പറ​യു​ന്ന വൈ​ദ്യ​ന്മാർ കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ‘വെള്ള, ചു​ക​പ്പൻ, പൊ​ടി​യൻ, തരിയൻ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന പഞ്ച​സാ​ര​പ്പ​ണി​ക്കാ​രൻ—അതേ, ആ സത്യ​വാ​നായ വ്യ​വ​സാ​യി—കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ‘ഷേ​ക്സ്പി​യ​റു​ടെ കൃ​തി​ക​ളിൽ പകുതി വക്രോ​ക്തി​ക​ളും ശ്ശേ​ഷോ​ക്തി​ക​ളു​മാ​ണെ’ന്നു പറ​യാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആ ഇരു​പ​തു കൊ​ല്ലം മുൻ​പ​ത്തെ നി​രു​പ​ണ​പ്ര​സ്ഥാ​നം കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ച്ചു. കവി​ത​ക​ളു​ടേ​യും കൊ​ത്തു പണി​ക​ളു​ടേ​യും ഗു​ണ​ദോ​ഷ​ജ്ഞ​ന​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ‘മൊ​സ്യു ദ് മൊ​ങ്മൊ​റൻ​സി’ [2] ‘ഒരു നാ​ട്ടു​പ്ര​മാ​ണി’യാ​ണെ​ന്ന് അഗാ​ധ​മായ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നാ​മ​ക​ര​ണം ചെയ്ത കവി​യും കൊ​ത്തു​പ​ണി​ക്കാ​ര​നും കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ച്ചു. പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളെ ‘വസ​ന്ത​ല​ക്ഷ്മി’ എന്നും, ഫല​സ​മൃ​ദ്ധി​യെ ‘വന​ദേ​വത’ എന്നും, സമു​ദ്ര​ത്തെ ‘വരുണൻ’ എന്നും, അനു​രാ​ഗ​ത്തെ ‘കാ​മ​ദേ​വൻ’ എന്നും, സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തെ ‘സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ദേ​വത’ എന്നും, കു​തി​ര​യെ ‘പന്ത​യ​ക്കു​തിര’ എന്നും, മു​മ്മൂ​ല​ത്തൊ​പ്പി​യെ ‘ചൊ​വ്വ​യു​ടെ ത്രി​കോ​ണ​പ​ത്മം’ എന്നും പറ​യു​ന്ന മഹാ​പ​ണ്ഡി​തൻ കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ബീ​ജ​ഗ​ണി​തം, വൈ​ദ്യ​ശാ​സ്ത്രം, സസ്യ​ശാ​സ്ത്രം—ഈ ഓരോ​ന്നി​നും പ്ര​ത്യേ​കം കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ട്. അത്ര​മേൽ പരി​പൂർ​ണ്ണ​വും മനോ​ഹ​ര​വു​മായ കപ്പൽ ബ്ഭാഷ, ആ അത്യ​ത്ഭു​ത​ക​ര​മായ സമു​ദ്ര​ഭാഷ, ഴാ​ങ്ബാർ, [3] ദ്യു​ക്കിൻ, [4] ദ്യു​പ്പെ​റെ [5] എന്നി​വർ സം​സാ​രി​ച്ചു​പോ​ന്ന ഭാഷ, കപ്പൽ​പ്പാ​യ്ക്കോ​പ്പി​ന്റെ ചൂ​ള​വി​ളി​യോ​ടും, ഉച്ച​വാ​ദി​നീ​യ​ന്ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒച്ച​യോ​ടും, പല​ക​ത്ത​ട്ടു​ച​ങ്ങ​ല​യു​ടെ മു​ട്ട​ലോ​ടും​കൂ​ടി സമു​ദ്ര​ത്തി​ര​ക​ളു​ടേ​യും കാ​റ്റി​ന്റേ​യും പി​ശ​റി​ന്റേ​യും പീ​ര​ങ്കി​യു​ടേ​യും ശബ്ദ​ത്തെ കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്ന ആ ഭാഷ, തി​ക​ച്ചും ഉശി​രു​കൂ​ടി​യ​തും അഞ്ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ഒരു കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്; ആ ഭാ​ഷ​യ്ക്കും കള്ള​ന്മാ​രു​ടെ നി​ഷ്ഠു​ര​മായ കന്ന​ഭാ​ഷ​യ്ക്കും തമ്മി​ലു​ള്ള വ്യ​ത്യാ​സം സിം​ഹ​ത്തി​നും കു​റു​ന​രി​ക്കും ശരി​യാ​ണ്.

സം​ശ​യ​മി​ല്ല, പക്ഷേ, ഞങ്ങ​ളെ​ന്തു പറ​ഞ്ഞാ​ലും, കന്ന​ഭാഷ എന്ന വാ​ക്കി​നെ ഈ വി​ധ​ത്തിൽ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​ത് എല്ലാ​വ​രും ഒരി​ക്ക​ലും സമ്മ​തി​ക്കാ​ത്ത ഒരു വലി​ച്ചു​നീ​ട്ട​ലാ​ണ്. ഞങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ അതിന് അതി​ന്റെ പു​രാ​ത​ന​വും സൂ​ക്ഷ്മ​വും നി​ശ്ചി​ത​വും നി​ഷ്കൃ​ഷ്ട​വു​മായ അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ മാ​ത്ര​മേ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. ഞങ്ങൾ കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​യി​ട്ടു കന്ന​ഭാ​ഷ​മാ​ത്ര​മേ എടു​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. ശരി​ക്കു​ള്ള കന്ന​ഭാഷ, മേ​ലേ​ക്കി​ട​യി​ലു​ള്ള കന്ന​ഭാഷ—ഈ രണ്ടു വാ​ക്കു​ക​ളെ ഈവിധം കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കാൻ പാ​ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ—ഒരു സ്വ​ത​ന്ത്ര​രാ​ജ്യ​മാ​യി​രു​ന്ന പു​രാ​ത​ന​ക്ക​ന്ന​ഭാഷ, ഞങ്ങൾ ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു. കഷ്ട​സ്ഥി​ത​യു​ടെ മോ​ശ​വും അസ്വ​സ്ഥ​വും, നി​പു​ണ​വും വഞ്ച​നാ​പ​ര​വും വി​ഷ​യ​മ​യ​വും ക്രൂ​ര​വും അർ​ത്ഥ​ബ​ഹു​ല​വും നി​കൃ​ഷ്ട​വും അഗാ​ധ​വും അപാ​യ​ക​ര​വു​മായ ഭാ​ഷ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ല. എല്ലാ നി​കൃ​ഷ്ട​സ്ഥി​തി​യു​ടേ​യും എല്ലാ കഷ്ട​പ്പാ​ടു​ക​ളു​ടേ​യും അറ്റ​ത്തു ഭാ​ഗ്യ​മു​ള്ള വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​ക​ളു​ടേ​യും വാ​ഴ്ച​കൊ​ള്ളു​ന്ന അധി​കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആക​ത്തു​ക​യോ​ട് എതി​രി​ടു​ക​യും യു​ദ്ധം​വെ​ട്ടാൻ ഒരു​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒര​വ​സാ​ന​ദുഃ​ഖ​മു​ണ്ട്. ഇട​യ്ക്ക് ഉപാ​യ​വും ഇട​യ്ക്ക് അക്ര​മ​വും കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട്, ഒരേ​സ​മ​യ​ത്ത്, അസു​ഖ​ക​ര​വും അതി​ഭ​യ​ങ്ക​ര​വു​മാ​യി​ക്കാ​ണു​ന്ന കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​തും കൊ​ടും​ക്രൂ​ര​വു​മായ ആ ഭയ​ങ്ക​ര​ശ​ണ്ഠ​യിൽ അതു സാ​മു​ദാ​യി​ക​വ്യ​വ​സ്ഥ​യെ ദു​സ്സ്വ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ മൊ​ട്ടു​സൂ​ചി​കൊ​ണ്ടു കു​ത്തു​ക​യും ദു​ഷ്കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ പന്തീ​രാൻ​ത​ല്ലു തല്ലു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു, ഈ യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി കഷ്ട​പ്പാ​ട് ഒരു യു​ദ്ധ​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ട്; അതാണ് കന്ന​ഭാഷ

മനു​ഷ്യൻ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തും ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു ചെ​യ്തു​വ​യ്ക്കാ​ത്ത പക്ഷം നശി​ച്ചു​പോ​കാ​വു​ന്ന​തു​മായ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഒരു കഷ്ണം മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കിൽ—അതാ​യ​തു നല്ല​താ​യാ​ലും ചീ​ത്ത​യാ​യാ​ലും പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത, അല്ലെ​ങ്കിൽ അതിനെ വി​ഷ​മ​മാ​ക്കിയ, മൂ​ല​പ്ര​കൃ​തി​ക​ളി​ലൊ​ന്നു​മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കിൽ—അതിനെ മു​ങ്ങാ​ന​യ​യ്ക്കാ​തെ വി​സ്മൃ​തി​യിൽ​നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​ത്, അഗാ​ധ​ത​യു​ടെ​മീ​തെ പൊ​ക്കി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു, സാ​മു​ദാ​യിക നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ രേ​ഖ​കൾ​ക്കു വ്യാ​പ്തി കൂ​ട്ടു​ന്ന​തു, പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ സഹാ​യി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. കാർ​ത്തേ​ജ്കാ​രായ രണ്ടു ഭട​ന്മാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു ഫെ​നീ​ഷ്യൻ ഭാഷ [6] സം​സാ​രി​പ്പി​ച്ച​തിൽ പ്ലൗ​ത്തൂ​സ് അറി​ഞ്ഞോ അറി​യാ​തെ​യോ ഈ ഉപ​കാ​രം ചെ​യ്തു; പല നാ​ട​ക​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും ലെ​വൻ​തീൻ ഭാ​ഷ​യും [7] ദേ​ശ്യ​ഭാ​ഷ​ക​ളും സം​സാ​രി​പ്പി​ച്ച​തിൽ മോ​ളി​യെ ആ ഉപ​കാ​രം ചെ​യ്തു. ഇവിടെ പു​തു​താ​യി ആക്ഷേ​പ​ങ്ങൾ പൊ​ന്തു​ന്നു; ഫെ​നി​ഷ്യൻ, വളരെ നല്ല​ത്! ലെ​വ​ന്തീൻ, വളരെ ശരി! ദേ​ശ്യ​ഭാ​ഷ​യും, ആവ​ട്ടെ! അവ രാ​ജ്യ​ക്കാർ​ക്കും ദേ​ശ​ത്തി​നും ചേർ​ന്ന​വ​യാ​ണ്; പക്ഷേ, കന്ന​ഭാഷ! കന്ന​ഭാ​ഷ​യെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​ട്ടെ​ന്താ​ണ് പ്ര​യോ​ജ​നം? കന്ന​ഭാ​ഷ​യെ ‘പു​ന​രു​ജ്ജീ​വി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള’ ഗു​ണ​മെ​ന്ത്?

ഞങ്ങൾ ഇതിന് ഒരു വാ​ക്കു​മാ​ത്രം​കൊ​ണ്ടു മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു. ഒരു രാ​ജ്യ​ക്കാ​രോ ഒരു ദേ​ശ​ക്കാ​രോ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഭാഷ ശ്ര​ദ്ധാർ​ഹ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ, നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഒരു കഷ്ട​സ്ഥി​തി സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഭാഷ കു​റെ​ക്കൂ​ടി ശ്ര​ദ്ധാർ​ഹ​വും അധ്യ​യ​ന​യോ​ഗ്യ​വു​മാ​ണ്.

ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു, ഫ്രാൻ​സിൽ നാലു നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ല​ധി​ക​മാ​യി, ഒരു കഷ്ട​പ്പാ​ട​ല്ല, മനു​ഷ്യ​സം​ബ​ന്ധി​യായ എല്ലാ​ത്ത​രം കഷ്ട​പ്പാ​ടും സം​സാ​രി​ച്ചു​പോ​ന്ന ഭാഷ അതാണ്.

പി​ന്നെ, സാ​മു​ദാ​യി​ക​ങ്ങ​ളായ വൈ​കൃ​ത​ങ്ങ​ളും വൈ​രൂ​പ്യ​ങ്ങ​ളും നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്ക​ലും നി​വാ​ര​ണ​മാർ​ഗ്ഗ​മു​ദ്ദേ​ശി​ച്ച് അവയെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്ക​ലും ഇഷ്ടം നോ​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ള ഒരു കാ​ര്യ​മ​ല്ല; സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്റേ​തിൽ ഒട്ടും ഗൗരവം നി​റ​ഞ്ഞ ജോ​ലി​യ​ല്ല ആചാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടേ​യു​മായ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്റേ​തും. ആദ്യ​ത്തെ ആൾ​ക്കു​ള്ള​ത്, പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗ​മാ​ണ്—രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​ക​ളു​ടെ ശണ്ഠ​കൾ, രാ​ജ​കു​മാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ജന​ന​ങ്ങൾ, രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ വി​വാ​ഹ​ങ്ങൾ, യു​ദ്ധ​ങ്ങൾ, ആലോ​ച​ന​സ​ഭ​കൾ, മഹാ​ന്മാ​രായ നേ​താ​ക്ക​ന്മാർ, പകൽ​നേ​ര​ത്തു​ള്ള ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ, സക​ല​വും പു​റം​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള​ത്; മറ്റേ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്റേ​ത് അന്തർ​ഭാ​ഗ​മാ​ണ്—അഗാ​ധ​ത​കൾ, അദ്ധ്വാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​രും കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രും കാ​ത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​വ​രു​മായ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ, ദ്രോ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന സ്ത്രീ, മര​ണ​വേ​ദന തട്ടു​ന്ന കു​ട്ടി, മനു​ഷ്യ​രും മനു​ഷ്യ​നു​മാ​യു​ള്ള നിഗുഢ യു​ദ്ധം, ആരു​മ​റി​യാ​ത്ത കഠി​ന​ക്രി​യ​കൾ, പക്ഷ​പാ​ത​ങ്ങൾ, ആലോ​ചി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ, തു​ര​ങ്ക​പ്പ​ണി​കൾ, ജന​സം​ഘ​ങ്ങ​ളു​ടെ അവ്യ​ക്ത​ക്ഷോ​ഭ​ങ്ങൾ, വി​ശ​ന്നു ചാകൽ, നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ മറു​ത​ല്ലു​കൾ, ആത്മാ​ക്ക​ളു​ടെ നി​ഗൂ​ഢ​പ​രി​ണാ​മം, വെ​റും​കാ​ല​ടി, നി​രാ​യു​ധർ, വീ​ടി​ല്ലാ​താ​യ​വർ, അനാ​ഥ​ക്കു​ട്ടി​കൾ, ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട​വർ, ദു​ഷ്പേ​രു​ള്ള​വർ, അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ അല​യു​ന്ന രൂ​പ​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും. ഉള്ളു നിറയെ ദയ​യോ​ടും അതോ​ടൊ​പ്പം​ത​ന്നെ നി​ഷ്ഠു​ര​ത​യോ​ടും​കൂ​ടി ഒരു സഹോ​ദ​ര​നെ​യും, ഒരു ന്യാ​യാ​ധി​പ​നെ​യും​പോ​ലെ, അയാൾ​ക്കു ചോര ചാ​ടു​ന്ന​വ​രും, വെ​ട്ടു വെ​ട്ടി​യ​വ​രും, കര​യു​ന്ന​വ​രും, ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ത്ത​വ​രും പട്ടി​ണി കി​ട​ക്കു​ന്ന​വ​രും, എടു​ത്തു​വി​ഴു​ങ്ങു​ന്ന​വ​രും, ദു​ഷ്ട​ത​യ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രും, ദു​ഷ്ടത പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​വ​രും, കെ​ട്ടി​മ​റി​ഞ്ഞി​ഴ​യു​ന്ന ആ ദുർ​ഗ്ഗ​ക്കു​ണ്ട​റ​ക​ളി​ലേ​ക്ക് ഇറ​ങ്ങി​ച്ചെ​ല്ല​ണം. ബാഹ്യ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കു​ള്ള​തിൽ​നി​ന്ന് താ​ഴ്‌​ന്ന ചു​മ​ത​ല​യാ​ണോ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആത്മാ​ക്ക​ളു​ടേ​യു​മായ ഈ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടേ​ത്? മാ​ക്കിയ വെ​ല്ലി​യെ​ക്കാൾ കുറേ കു​റ​ച്ചു​മാ​ത്ര​മേ ദാ​ന്തെ​യ്ക്കു പറ​യാ​നു​ള്ളു​വെ​ന്ന് ആരെ​ങ്കി​ലും വി​ചാ​രി​ക്കു​മോ? കു​റെ​ക്കൂ​ടി അഗാ​ധ​വും അന്ധ​കാ​ര​മ​യ​വു​മാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്രം പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ കീ​ഴ്ബ്ഭാ​ഗം മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കാൾ പ്രാ​ധാ​ന്യം കു​റ​ഞ്ഞ​താ​വു​മോ? ഗു​ഹ​യെ​പ്പ​റ്റി അറി​വി​ല്ലാ​തി​രി​ക്കെ നമു​ക്കെ​ങ്ങ​നെ മല​യെ​പ്പ​റ്റി അറി​വെ​ല്ലാ​മാ​വു​ന്നു?

എന്ന​ല്ല, ഒരാ​വ​ര​ണ​വാ​ക്യ​മാ​യി ഞങ്ങൾ പറ​യ​ട്ടെ, മുൻ​പ​റ​ഞ്ഞ ചില വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്ന് ഈ രണ്ടു​ത​രം ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കും തമ്മിൽ ഞങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​വി​ധം, ഒരെ​ണ്ണം​പ​റ​ഞ്ഞ വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ള്ള​താ​യി ഊഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടേ​യ്ക്കാം. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ അഗാ​ധ​വും നി​ഗു​ഢ​വു​മായ ജീ​വി​ത​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​കൂ​ടി ഒരു വി​ധ​മെ​ങ്കി​ലും ചരി​ത്ര​കാ​ര​നാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ആരും അവ​രു​ടെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​വും ദൃ​ശ്യ​വും ഹൃ​ദ​യ​സ്പൃ​ക്കു​മായ ബാ​ഹ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഒരു യഥാർ​ത്ഥ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​ന​ല്ല; അതു​പോ​ലെ ആവ​ശ്യം വരു​മ്പോൾ, പു​റം​ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റേ​യും ചരി​ത്ര​കാ​ര​നാ​വേ​ണ്ട​തെ​ങ്ങ​നെ എന്ന​റി​യാ​ത്ത ആരും അന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഒരു യഥാർ​ത്ഥ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന​ല്ല, ആചാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടേ​യും ചരി​ത്രം സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചരി​ത്ര​ത്തിൽ വ്യാ​പി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്നു; അത് അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ശരി​യാ​ണ്. അന്യോ​ന്യം സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന​വ​യും എപ്പോ​ഴും കൂ​ടി​പ്പി​ണ​ഞ്ഞ​വ​യും പല​പ്പോ​ഴും ഫല​പ്ര​ദ​ങ്ങ​ളു​മായ രണ്ടു​ത​രം സം​ഗ​തി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ് അവ​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​ത്. ഒരു ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ മകൾ​ബ്ഭാ​ഗ​ത്ത് ഈശ്വ​രൻ വര​യ്ക്കു​ന്ന എല്ലാ മു​ഖ​ച്ഛാ​യ​കൾ​ക്കും, ഇരു​ണ്ട​വ​യെ​ങ്കി​ലും സ്പ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ പ്ര​തി​ച്ഛാ​യ​കൾ അവ​യു​ടെ അടി​യി​ലു​ണ്ട്; ആ അടി​യി​ലെ ക്ഷോ​ഭ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗ​ത്തു പത​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. യഥാർ​ത്ഥ​ച​രി​ത്രം സക​ല​ത്തി​ന്റേ​യും ഒരു സങ്ക​ല​ന​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട് യഥാർ​ത്ഥ ചരി​ത്ര​കാ​രൻ എല്ലാ​റ്റി​ലും കൂ​ടി​ച്ചേ​രു​ന്നു.

ഒരൊ​റ്റ വൃ​ത്ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു കേ​ന്ദ്ര​മ​ല്ല മനു​ഷ്യൻ; അവൻ ഇരട്ട പ്ര​കാശ കേ​ന്ദ്ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒര​ണ്ഡ​വൃ​ത്ത​മാ​ണ്. സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളാ​ണ് അവ​യി​ലൊ​ന്ന്, മറ്റേ​ത് ആലോ​ച​ന​ക​ളും.

കന്ന​ഭാഷ, നാ​വി​ന് എന്തോ ഒരു ചീ​ത്ത​ത്തം പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാ​നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ട് അതു ചെ​ന്നു വേഷം മാ​റ്റു​ന്ന ഒര​ണി​യ​റ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ല. അവിടെ അതു വാ​ക്കു​മോ​ന്ത​കൾ കെ​ട്ടു​ന്നു, അല​ങ്കാ​ര​ക്കീ​റ​ലു​കൾ ഉടു​ക്കു​ന്നു. ഈ വേ​ഷ​ത്തിൽ അതു ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു.

കണ്ടാൽ അറി​യി​ല്ല, അതു വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഫ്ര​ഞ്ചാ​ണോ, ആ മഹ​ത്തായ മനു​ഷ്യ​ഭാ​ഷ​യാ​ണോ? അതാ, അത​ര​ങ്ങ​ത്തു ചെ​ന്നു ദു​ഷ്കർ​മ്മ​ത്തി​ന്മേൽ ചു​രു​ണ്ടു പറ്റാൻ തെ​യ്യാ​റാ​യി; ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ പാ​ണ്ടി​ക​ശാ​ല​യി​ലു​ള്ള എല്ലാ​ത്ത​രം വേ​ല​കൾ​ക്കും അതൊ​രു​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. അതു നട​ക്കൽ മാറി, നൊ​ണ്ടു​ക​യാ​യി; ഊന്നു​വ​ടി​യിൽ ഒരു മു​ണ്ടൻ​വ​ടി​യാ​യി രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരൂ​ന്നു​വ​ടി​യിൽ, അതു കൊ​ക്കി​ച്ചാ​ടു​ന്നു; അതിന് ആഭാ​സ​ത്തം എന്നു പേർ പറ​യു​ന്നു; അതിനെ വേഷം കെ​ട്ടി​ക്കു​ന്ന​വ​യായ എല്ലാ​ത്ത​രം പ്രേ​ത​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും അതി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു ചു​ട്ടി​കു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്; അത് ഇഴ​യു​ക​യും പിൻ​കാ​ലി​ന്മേൽ നി​ല്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു—ഇഴ​ജ​ന്തു​വി​ന്റെ ഇരട്ട നട​ത്തം. ഇനി അതെ​ന്ത​ഭി​ന​യ​ത്തി​നു, പറ്റും; കള്ള​നാ​ണ്യ​മ​ടി​ക്കു​ന്ന​വൻ അതിനെ സം​ശ​യ​ജ​ന​ക​മാ​ക്കു​ന്നു; കള്ളാ​ധാ​ര​ക്കാ​രൻ അതിനെ ക്ലാ​വു​കൊ​ണ്ടു മൂ​ടു​ന്നു; പു​ര​ചൂ​ടു​കാ​രൻ കരി​കൊ​ണ്ടു കറു​പ്പി​ക്കു​ന്നു; കൊ​ല​പാ​ത​കി​യാ​ക​ട്ടെ അതി​ന്മേൽ ചു​ക​പ്പു​ചാ​യം തേ​യ്ക്കു​ന്നു.

മര്യാ​ദ​ക്കാ​രു​ടെ അടു​ക്കൽ, സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ പൂ​മു​ഖ​ത്തു, നി​ന്നു ചെ​വി​യോർ​ക്കു​മ്പോൾ ഒരാൾ ആ പു​റ​ത്തു​ള്ള​വ​രു​ടെ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ കേൾ​ക്കു​ന്നു. ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളും ഉത്ത​ര​ങ്ങ​ളും വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യാം. ഏതാ​ണ്ട് മനു​ഷ്യ​സ്വ​ര​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​തും എന്നാൽ ഒരു സാ​ക്ഷ​ര​ശ​ബ്ദ​ത്തോ​ടു​ള്ള​തി​നേ​ക്കാൾ ഒരു മു​ര​ളി​ച്ച​യോ​ട​ടു​പ്പ​മു​ള്ള​തു​മായ ഒരു വല്ലാ​ത്ത മന്ത്രി​ക്കൽ, ഇന്ന​തെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​കാ​തെ അയാൾ കേൾ​ക്കു​ന്നു. അതു കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. വാ​ക്കു​കൾ വി​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും അനിർ​വ​ച​നീ​യ​വും വി​കൃ​ത​രൂ​പ​വു​മായ ഒരു മൃ​ഗ​ത്വം​കൊ​ണ്ടു മു​ദ്രി​ത​ങ്ങ​ളു​മാ​ണ്, കേൾ​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു കഴു​ത​പ്പു​ലി​കൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും.

ഇരു​ട്ട​ത്ത് അതാർ​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. അന്ധ​കാ​ര​ത്തെ നി​ഗൂ​ഢ​ത​യാൽ മു​ഴു​മി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് അതു പല്ലി​റു​മ്മു​ക​യും പി​റു​പി​റു​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതു കഷ്ട​ത​യിൽ കറു​ത്ത​താ​ണ്; ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ കു​റേ​ക്കൂ​ടി കറു​ക്കും; ഈ രണ്ടു കറു​പ്പു​ക​ളും കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്നാൽ കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​യി. അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ അസ്പ​ഷ്ടത, പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ അസ്പ​ഷ്ടത, ശബ്ദ​ങ്ങ​ളിൽ അസ്പ​ഷ്ടത. മഴ​കൊ​ണ്ടും രാ​ത്രി​കൊ​ണ്ടും വി​ശ​പ്പു​കൊ​ണ്ടും ദുർ​ന്ന​ട​പ്പു​കൊ​ണ്ടും കള്ള​ത്ത​രം​കൊ​ണ്ടും അനീ​തി​കൊ​ണ്ടും നഗ്ന​ത​കൊ​ണ്ടും വീർ​പ്പു​മു​ട്ടൽ​കൊ​ണ്ടും പാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ നട്ടു​ച്ച​നേ​ര​മായ മഴ​ക്കാ​ലം കൊ​ണ്ടു​മു​ള്ള ആ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത നരയൻ മൂ​ടൽ​മ​ഞ്ഞിൽ പി​ശാ​ച​മ​ട്ടിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ക​യും ചാ​ടു​ക​യും ഇഴ​യു​ക​യും തു​പ്പ​ലൊ​ലി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ഉഴ​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു വല്ലാ​ത്ത പോ​ക്കാ​ച്ചി​ഭാഷ.

ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​ന്റെ​മേൽ നമു​ക്കു ദയ​വേ​ണം. കഷ്ടം! നമ്മൾ​ത​ന്നെ ആരാണ്? ഇപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഞാ​നാ​രാ​ണ്? ഞാൻ പറു​യു​ന്ന​തി​നു ചെ​വി​ത​രു​ന്ന നി​ങ്ങ​ളാ​രാ​ണ്? നി​ങ്ങൾ ജനി​ച്ച​തി​നു മുൻപ് യാ​തൊ​ന്നും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു നല്ല തീർ​ച്ച​യു​ണ്ടോ? ഭൂ​മി​ക്ക് ഒരു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സാ​ദൃ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​യ്ക​യി​ല്ല. ഈശ്വ​ര​ന്റെ നീ​തി​ന്യാ​യ​ത്തി​നെ​തി​രാ​യി പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു വീ​ണ്ടും പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു കു​റ്റ​ക്കാ​ര​ന​ല്ല മനു​ഷ്യൻ എന്ന് ആർ​ക്ക​റി​യാം? ജീ​വി​ത​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ. എല്ലാ​യി​ട​ത്തും നാം ഒരു ശി​ക്ഷ​യി​ലാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ് അങ്ങ​നെ​യാ​ണ​തു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്.

നി​ങ്ങൾ ഭാ​ഗ്യ​വാൻ എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരാ​ളാ​ണോ? ആവ​ട്ടെ! നി​ങ്ങൾ ഓരോ ദി​വ​സ​വും ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. ഓരോ ദി​വ​സ​ത്തി​ന്റേ​യും വക വമ്പി​ച്ച ദുഃ​ഖ​മോ ചി​ല്ലറ അല​ട്ടോ നി​ങ്ങൾ​ക്കു​ണ്ട്. ഇന്ന​ലെ നി​ങ്ങൾ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട ഒരാ​ളു​ടെ ആരോ​ഗ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഭയ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു; ഇന്നു നി​ങ്ങ​ളു​ടേ​തി​നെ​പ്പ​റ്റി; നാളെ പണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഉത്ക​ണ്ഠ​യാ​ണ്; മറ്റ​ന്നാൾ ഒരു​വ​ന്റെ ശകാ​ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​വും; പി​ന്ന​ത്തെ ദിവസം ഏതോ സു​ഹൃ​ത്തി​ന്റെ ഗ്ര​ഹ​പ്പി​ഴ​യെ​പ്പ​റ്റി; പി​ന്നെ അപ്പോ​ഴ​ത്തെ കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​യെ​പ്പ​റ്റി, പി​ന്നെ ഏതോ മു​റി​വു തട്ടു​ക​യോ കൈ​മോ​ശം വരി​ക​യോ ചെയ്ത എന്തോ ഒന്നി​നെ​പ്പ​റ്റി, പി​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മന​സ്സാ​ക്ഷി​യും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നട്ടെ​ല്ലും നി​ങ്ങ​ളെ ശകാ​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു സു​ഖ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി; അതു​ക​ഴി​ഞ്ഞു, രാ​ജ്യ​കാ​ര്യ​മാ​യി, ഇതു മന​സ്സി​ന്റെ അസ്വാ​സ്ഥ്യം കണ​ക്കാ​ക്കാ​തെ​യാ​ണ്, അങ്ങ​നെ കഴി​യു​ന്നു. ഒരു മേഘം പോയി, മറ്റൊ​ന്ന് അടി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി. തി​ക​ച്ചും സന്തോ​ഷ​വും തെ​ളി​വു​മു​ള്ള​താ​യി​ട്ടു നൂ​റ്റു​ക്ക് ഒരു ദി​വ​സ​മെ​ങ്കി​ലു​മി​ല്ല. അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ ഭാ​ഗ്യ​വാ​ന്മാ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരാ​ളാ​ണ്! ബാ​ക്കി​യു​ള്ള മനു​ഷ്യർ​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ, അവ​രു​ടെ മീതേ രാ​ത്രി​കാ​ലം കെ​ട്ടി​നി​ല്ക്കു​ന്നു.

വി​ചാ​ര​ശീ​ല​രാ​വ​ട്ടെ, ഭാ​ഗ്യ​വാൻ​മാർ ഭാ​ഗ്യ​ഹീ​നൻ​മാർ എന്നീ വാ​ക്കു​കൾ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​റി​ല്ല. ശരി​ക്കു മറ്റൊ​രു ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ പൂ​മു​ഖ​മായ ഈ ലോ​ക​ത്തിൽ ഭാ​ഗ്യ​വാ​നി​ല്ല.

വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ മനു​ഷ്യ​വി​ഭാ​ഗം വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​ള്ള​വർ, ഇരു​ട്ട​ത്തു​ള്ള​വർ എന്നീ രണ്ടാ​യി​ട്ടാ​ണ്. ഇരു​ട്ട​ത്തു​ള്ള​വ​രു​ടെ എണ്ണം കു​റ​യ്ക്കുക, വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​ള്ള​വ​രു​ടെ എണ്ണം കൂ​ട്ടുക—ഇതാ​ണാ​വ​ശ്യം. അതാണ് ഞങ്ങൾ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്ന​ത്; വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം! പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്രം വാ​യി​ക്കാൻ പഠി​ക്കുക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ വി​ള​ക്കു​കൊ​ളു​ത്തുക എന്നർ​ത്ഥം, ഉച്ച​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ഓരോ അക്ഷ​ര​വും മി​ന്നി​ത്തി​ള​ങ്ങു​ന്നു.

എന്താ​യാ​ലും വെ​ളി​ച്ചം എന്നു പറ​യു​ന്ന​വൻ, ആവ​ശ്യം നോ​ക്കി​യി​ട്ടു​ത​ന്നെ. സുഖം എന്നു പറ​യു​ന്നി​ല്ല. ജന​ങ്ങൾ വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​നി​ന്നു കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു; അതി​യാ​യാൽ കത്തും. തീ​ജ്വാല ചി​റ​കി​നു വി​രോ​ധി​യാ​ണ്. പറ​ക്കൽ അവ​സാ​നി​ക്കാ​തെ കത്തുക—ഇതി​ലാ​ണ് അതി​ബു​ദ്ധി​യു​ടെ മാ​ഹാ​ത്മ്യം.

അറി​യാ​നും സ്നേ​ഹി​ക്കാ​നും പഠി​ച്ചാൽ പി​ന്നെ​യും നി​ങ്ങൾ ദുഃ​ഖി​ക്കും. ദിവസം പി​റ​ക്കു​ന്ന​ത് കണ്ണു​നീ​രിൽ മു​ങ്ങി​യി​ട്ടാ​ണ്. ഇരു​ട്ട​ത്തു​ള്ള​വ​രെ​പ്പ​റ്റി മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും, വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​ള്ള​വർ കര​യു​ന്നു.

അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ഭാ​ഷ​യാ​ണ് കന്ന​ഭാഷ.

അത്ര​മേൽ ശു​ഷ്ക​വും കല​ഹ​പ​ര​വു​മായ ആ ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ഭാ​ഷ​യു​ടെ മുൻ​പിൽ, ആലോചന അതി​ന്റെ ഏറ്റ​വും ഇരു​ണ്ട അഗാ​ധ​ത​ക​ളി​ലോ​ളം ഇള​കി​ത്തീ​രു​ക​യും സാ​മു​ദാ​യി​ക​ത​ത്ത്വ​ജ്ഞാ​നം അതി​ന്റെ ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം രൂ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളായ മനോ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലോ​ളം വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അവി​ടെ​യാ​ണ് ദൃ​ശ്യ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്ന ശിക്ഷ കി​ട​ക്കു​ന്ന​ത്. ഓരോ അക്ഷ​ര​ത്തി​നും അട​യാ​ള​മു​ള്ള​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നും. ആഭാ​സ​ഭാ​ഷ​യി​ലെ വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ല​യാ​ളി​യു​ടെ പഴു​ത്ത ഇരി​മ്പു​ത​ട്ടി​യി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ ചു​രു​ണ്ടും ചു​ക്കി​ച്ചു​ളി​ഞ്ഞും കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ചിലത് അപ്പോ​ഴും പു​ക​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നും. ചില വാ​ക്യ​ങ്ങൾ സ്ഥാ​ന​മു​ദ്ര​ച്ചു​ടി​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒരു കള്ള​ന്റെ ചുമൽ പെ​ട്ടെ​ന്നു നഗ്ന​മാ​യാ​ല​ത്തെ മട്ടു​ണ്ടാ​ക്കും. നീ​തി​ന്യാ​യ​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പിൽ നി​ന്നു ചാ​ടി​പ്പോ​ന്ന ഈ ക്രി​യാ​ധാ​തു​ക്ക​ളി​ലൂ​ടെ തങ്ങ​ളെ വെ​ളി​പ്പ​ടു​ത്തി​ക്കു​വാൻ ആലോ​ച​ന​കൾ പ്രാ​യേണ കൂ​ട്ടാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കഴു​ത്തിൽ ഇരി​മ്പു​വ​ട്ട​ക്ക​ണ്ണി​യി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന​വി​ധം രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി ചി​ല​പ്പോൾ അത്ര നാ​ണം​കെ​ട്ട​താ​ണ്.

എന്ന​ല്ല, ഇതെ​ല്ലാ​മി​രു​ന്നി​ട്ടും ഇതെ​ല്ലാം കാ​ര​ണ​മാ​യി​ട്ടും, തു​രു​മ്പു​പി​ടി​ച്ച ചെ​മ്പു​തു​ട്ടി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ സ്വർ​ണ്ണം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ബി​രു​ദ​മു​ദ്ര​യ്ക്കും ഇട​മു​ള്ള ആ മഹ​ത്തും പക്ഷ​പാ​ത​ര​ഹി​ത​വു​മായ കള്ള​റ​ക്കൂ​ട്ടിൽ, സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തിൽ, ഈ അസാ​ധാ​ര​ണ​ഭാ​ഷ​യ്ക്കും സ്വ​ന്തം അറ​യു​ണ്ട്. ജന​ങ്ങൾ സമ്മ​തി​ച്ചാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും, കന്ന​ഭാ​ഷ​യ്ക്ക് അതി​ന്റെ വക വാ​ക്യ​ര​ച​നാ​ശാ​സ്ത്ര​വും അതി​ന്റെ​വക കവി​ത​യു​മു​ണ്ട്. അതൊരു ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. അതേ,ചില വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ വൈ​രൂ​പ്യം​കൊ​ണ്ടു മാൻ​ദ്രാ​ങ് അതിനെ ചവ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന വാ​സ്ത​വം നമു​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വു​ക​യും, ചില അജ​ഹ​ല്ല​ക്ഷ​ണ​ക​ളു​ടെ അന്ത​സ്സു​കൊ​ണ്ടു വി​യോ​ങ് അതു സം​സാ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു നമു​ക്കു ബോ​ധ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു:

ആ മനോ​ഹ​ര​വും സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​വു​മായ വരി

കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലെ ഒരു കവി​താ​ശ​ക​ല​മാ​ണ്. ഇതിലെ ‘പോയ കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ’ മൂ​ന്നാ​ണ്ടു​കൾ എന്നർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണെ​ങ്കി​ലും ലക്ഷ​ണ​കൊ​ണ്ടു പണ്ട​ത്തെ എന്നാ​വു​ന്നു, മു​പ്പ​ത്ത​ഞ്ചു​കൊ​ല്ലം മുൻപ്, ആ വമ്പി​ച്ച തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​പ്പു​ള്ളി​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ യാ​ത്രാ​കാ​ല​ത്ത്, ബി​സെ​ത്തൃ​കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലെ കു​ണ്ട​റ​ക​ളിൽ ഒന്നി​ന്റെ ചു​മ​രി​ന്മേൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ത്യൂ​ണി​ലെ ഒരു രാ​ജാ​വ് നഖം​കൊ​ണ്ടു കൊ​ത്തി​യി​ട്ട ഈ പ്ര​മാ​ണം നോ​ക്കി​വാ​യി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു: ‘കഴി​ഞ്ഞു പോയ കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ എന്നും ചെ​ന്നു തങ്ങ​ളെ അഭി​ഷേ​കം കഴി​പ്പി​ക്കൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​യിൽ കി​ട​ക്ക​ലാ​ണ്.

കനം​കൂ​ടിയ വാ​ഹ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ വേ​ഗ​ത്തി​ലു​ള്ള പാ​ച്ചിൽ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ദെ​ക​രാ​ദ് (Decarade) എന്ന വാ​ക്കു വി​യോ​ങ്ങി​ന്റേ​യാ​യി​ട്ടാ​ണ് വെ​പ്പ്; അത​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു യോ​ജി​ച്ച​തു​മാ​ണ്. നാലു കാ​ലു​കൊ​ണ്ടും തീ​പ്പ​റ​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഈ വാ​ക്കു ലഫോങ് തേ​ങ്ങി​ന്റെ. [1]

എന്ന കവി​താ​വ​രി​യെ മു​ഴു​വ​നും ഒരു മേ​ലേ​ക്കി​ട​യി​ലു​ള്ള അനു​ക​ര​ണ​രൂ​പ​ണ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒതു​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

വെറും സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​മാ​ത്രം ആലോ​ചി​ച്ചാൽ, കന്ന​ഭാഷ പഠി​ക്കു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം രസ​പ്ര​ദ​വും പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​വു​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. അതൊരു ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഉള്ളിൽ ഒരു ഭാ​ഷ​യാ​ണ്; ഒരു തരം അസു​ഖ​ക​ര​മായ മുഴ; ഒരു സസ്യ​പ്ര​കൃ​തി​യെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത ഒരു കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത ഒട്ടു​മ​രം; പണ്ട​ത്തെ പര​ന്ത്രീ​സ്സു​ഭാ​ഷ​ത്ത​ടി​യിൽ വേ​രൂ​ന്നി​യ​തും വല്ലാ​ത്ത ഇല​പ്പ​ടർ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഒരു ഭാഗം മു​ഴു​മ​നും ഇഴ​ഞ്ഞു​ക​യ​റി​യ​തു​മായ ഒരി​ത്തി​ക്ക​ണ്ണി, ഇതാണ് കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ടെ ആദ്യ​ത്തെ ആഭാ​സ​സ്ഥി​തി. പക്ഷേ, ഭാഷയെ പഠി​ക്കേ​ണ്ട​വി​ധ​ത്തിൽ, അതാ​യ​തു ഭൂ​പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ ഭൂ​മി​യെ​പ്പ​റ്റി പഠി​ക്കു​ന്ന​വി​ധ​ത്തിൽ, പഠി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്ക് കന്ന​ഭാഷ ശരി​ക്ക് ആറ്റു​ക​ര​വെ​പ്പി​നു​ള്ള ഒരു ഊറൽ​ക്കൂ​ട്ടു​പോ​ലെ തോ​ന്നും. അതിൽ കു​ഴി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ആഴ​വ്യ​ത്യാ​സ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു പഴയ നാ​ടോ​ടി​ഭാ​ഷ​യു​ടെ അടി​യിൽ ദേ​ശ്യ​ഭാ​ഷ​യും സ്പാ​നി​ഷ് ഭാ​ഷ​യും ഫ്ര​ഞ്ചു​ഭാ​ഷ​യും ഗ്രീ​ക്കു ഭാ​ഷ​യും ഒടു​വിൽ ബസ്ക് ഭാ​ഷ​യും കണ്ടെ​ത്തു​ന്നു. അഗാ​ധ​വും അദ്വി​തീ​യ​വു​മായ ഒരു നിർ​മ്മാ​ണം. എല്ലാ പാ​വ​ങ്ങ​ളും​കൂ​ടി പൊ​തു​വി​ലു​ള്ള ഉപ​യോ​ഗ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി കെ​ട്ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കിയ ഒരു തു​ര​ങ്ക​ക്കോ​ട്ട, ഓരോ നി​കൃ​ഷ്ട​വർ​ഗ്ഗ​വും അതി​ന്റെ അട്ടി​യെ അതിൽ കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്; ഓരോ കഷ്ട​പ്പാ​ടും അതി​ന്റെ കല്ലി​നെ അതി​ലി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്; ഓരോ ഹൃ​ദ​യ​വും അതി​ന്റെ പളു​ങ്കു​ക​ല്ലി​നെ അതിനു വരി കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ട്. ജീ​വി​തം മു​ഴു​വ​നും പി​ന്നി​ട്ടു ശാ​ശ്വ​ത​ത്വ​ത്തിൽ​ച്ചെ​ന്നു​മ​റ​ഞ്ഞ നീചമോ നി​കൃ​ഷ്ട​മോ ക്രു​ദ്ധ​മോ ആയ ഒരു​കൂ​ട്ടം ആത്മാ​ക്ക​ളെ​ല്ലാം ഏതോ ഒരു പൈ​ശാ​ചി​ക​വാ​ക്കി​ന്റെ അടി​യിൽ ഇപ്പോ​ഴും ഏതാ​ണ്ടു തി​ക​ച്ചും കാ​ണാ​വു​ന്ന​വി​ധം പതു​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ട്.

സ്പാ​നി​ഷ് വേണമോ? പണ്ട​ത്തെ പര​ന്ത്രീ​സ് കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ അതു ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ട്. ഇനി, ബൊ​ഫെ​ത്തോ​ങ് എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ ചെ​കി​ട്ട​ത്ത് ഒരടി എന്നർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള ബോ​ഫ​ത്ത്; വൻ​താ​ന​യിൽ നി​ന്നു​ണ്ടായ വൻതാൻ, ജനാല; ഗതോ എന്ന​തി​ന്റെ രൂ​പാ​ന്ത​ര​മായ ഗത്, പൂച്ച ഇറ്റാ​ല്യൻ വേണമോ? ഇതാ, സ്പദാ എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു വന്ന സ്പദ്, വാൾ; കര​വ​ല്ലാ​യിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ കരവെൽ, വഞ്ചി. ഇം​ഗ്ലീ​ഷു വേണമോ? ഇതാ, ബി​ഷോ​പ്പിൽ​നി​ന്നു വന്ന ബിഷോ, മെ​ത്രാൻ; റാ​സ്കൽ എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ റെയിൽ, ഒറ്റു​കാ​രൻ ജർ​മ്മൻ വേണമോ? ഇതാ, കെൽ​നെ​റിൽ​നി​ന്നു വന്ന കലെർ, ഭൃ​ത്യൻ; എര​സോ​ഗി (Herazo =പ്രഭു)ൽനി​ന്നു​ള്ള എർ, എജ​മാ​നൻ. ലത്തീൻ​ഭാഷ വേണമോ? ഇതാ, ഫ്രൻ​ഗി​യ​റിൽ​നി​ന്നു ഫ്ര​ങ്ങിർ, പൊ​ട്ടി​ക്കുക;’ ഫൂ​റിൽ​നി​ന്നു അഫുറെ, കക്കുക; കറ്റെ​ന​യിൽ​നി​ന്നു കദെൻ, ചങ്ങല. യൂ​റോ​പ്പി​ലെ എല്ലാ ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലും ഒര​ത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ശക്തി​യോ​ടും അധി​കാ​ര​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി മു​ള​ച്ചു​പൊ​ന്തി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു വാ​ക്കു​ണ്ട്, മാ​ഗ്ന​സ് = മഹ​ത്ത്; സ്കോ​ട്ല​ണ്ടു​കാ​രൻ അതി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു മാക് എന്ന വാ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കി—നാ​ടു​വാ​ഴി​ക്ക് അതു സ്ഥാ​ന​പ്പേ​രാ​യി​ത്തീർ​ന്നു; മാ​ക്ഫർ​ലേൻ, മാക് കല്ലു​മോർ—മഹാ​നായ ഫർലേൻ, മഹാ​നായ കല്ലു​മോർ; [2] ഫ്ര​ഞ്ച് കന്ന​ഭാഷ അതിനെ മെക് എന്നും പി​ന്നീ​ട് ല്മെ​ഗ് എന്നു​മാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്തു—എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ഈശ്വ​രൻ എന്നാ​ക്കി. ബസ്ക് ഭാഷ ഇഷ്ട​മു​ണ്ടോ? ഇതാ, പാവം എന്ന അർ​ത്ഥ​മു​ള്ള ഗെ​സ്തോ എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ ഗയി​സ്തോ, ചെ​കു​ത്താൻ. കെൽ​റ്റി​ക് ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടോ? ഇതാ, വെ​ള്ള​ത്ത​ള്ളി​ച്ച എന്നർ​ത്ഥ​മു​ള്ള ബ്ള​വെ​ത് എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു വന്ന ബ്ള​വാ​ങ്, കൈ​യ​റു​മാൽ. ഒടു​വിൽ ചരി​ത്രം വേണമോ ഇനി? മാൽ​റ്റ​ദ്വീ​പി​ലെ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ പ്ര​ച​രി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു നാ​ണ്യ​ത്തി​ന്റെ സ്മാ​ര​ക​മായ കന്ന​ഭാഷ കി​രീ​ട​ങ്ങ​ളെ വാൽ​ക്കോ​ത​മ്പ​ങ്ങൾ എന്നു​വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

ഈ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച വ്യാ​ക​ര​ണ​സം​ബ​ന്ധി​ക​ളായ ഉത്പ​ത്തി​കൾ​ക്കു പുറമേ, കന്ന ഭാ​ഷ​യിൽ വേ​റേ​യും കു​റേ​ക്കൂ​ടി പ്ര​കൃ​ത്യ​നു​കൂ​ല​ങ്ങ​ളായ ധാ​തു​ക്ക​ളു​ണ്ട്; അവ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മന​സ്സിൽ​നി​ന്നു​ത​ന്നെ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​യാ​ണെ​ന്നു പറയാം.

ഒന്നാ​മ​താ​യി, വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ ഋജു​വായ നിർ​മ്മാ​ണം. അതി​ലാ​ണ് ഭാ​ഷ​ക​ളു​ടെ ഗൂ​ഢ​ഭാ​ഗം കി​ട​ക്കു​ന്ന​ത്. എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടാ​യി എന്നോ എന്തി​നു​ണ്ടാ​യി എന്നോ ആർ​ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത രൂ​പ​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്കു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു ചി​ത്ര​മെ​ഴു​തു​ക​യാ​ണ് എല്ലാ മനു​ഷ്യ​ഭാ​ഷ​ക​ളു​ടേ​യും അസ്തി​വാ​രം; അതിനെ അവ​യു​ടെ കരി​ങ്ക​ല്ലെ​ന്നു പറയാം.

ഈവി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള വാ​ക്കു​കൾ, അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്കു​കൾ, എവിടെ വെ​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി​യെ​ന്നോ ആരു​ണ്ടാ​ക്കി​യെ​ന്നോ ആർ​ക്കും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ലാ​തെ, ശബ്ദ ശാ​സ്ത്ര​മി​ല്ലാ​തെ, മറ്റൊ​ന്നി​നോ​ടും ആനു​രൂ​പ്യ​മി​ല്ലാ​തെ, ഉത്പ​ന്ന​പ​ദ​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​തെ, പെ​ട്ടെ​ന്നു സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യായ വാ​ക്കു​കൾ, ഏകാ​ന്ത​ങ്ങ​ളും അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ങ്ങ​ളും ചി​ല​പ്പോൾ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, ഏകാ​ന്ത​ങ്ങ​ളും അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ങ്ങ​ളും ചി​ല​പ്പോൾ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, ഏകാ​ന്ത​ങ്ങ​ളിൽ അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ങ്ങ​ളും ചി​ല​പ്പോൾ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, ചില സമ​യ​ത്ത് അർ​ത്ഥം വെ​ളി​വാ​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഒര​സാ​ധാ​രണ ശക്തി​യു​ള്ള​വ​യും ജീ​വ​നു​ള്ള​വ​യു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ ധാ​രാ​ള​മാ​ണ്. Lesabrl = കാട്, Taf = ഭയം, Larabouin = ചെ​കു​ത്താൻ എന്നും മറ്റും. പാ​ഴ്മോ​ന്ത വെ​യ്ക്കു​ക​യും എടു​ത്തു​ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ വാ​ക്കു​ക​ളെ​ക്കാ​ള​ധി​കം അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. ചിലത് ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു La rabouin = ചെ​കു​ത്താൻ—ഒരേ​സ​മ​യ​ത്തു വി​കൃ​ത​വും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു; ഒര​തി​ഭ​യ​ങ്ക​ര​മായ ഇളി​ച്ചു​കാ​ട്ടൽ നി​ങ്ങൾ​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.

രണ്ടാ​മ​തു, രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി, എല്ലാം പറ​യു​ന്ന​തി​നും എന്നാൽ എല്ലാം ഒളി​ച്ചു​വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നും ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഭാ​ഷ​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷത അതിൽ അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങൾ കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു​ള്ള​താ​ണ്. രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി ഒരു കട​ങ്ക​ഥ​യാ​ണ്. ഒരു കള​വു​ന​ട​ത്തി​പ്പോ​രാൻ നോ​ക്കു​ന്ന കള്ള​നും ചാ​ടി​പ്പോ​രാ​നു​ള്ള വഴി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന തട​വു​പു​ള്ളി​യും അതി​ന്നു​ള്ളിൽ​ച്ചെ​ന്നു രക്ഷ​പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു. കന്ന​ഭാ​ഷ​യെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഒരു ഭാ​ഷാ​ശൈ​ലി​യും രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​മ​യ​മ​ല്ല; ചെ​പ്പു തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കുക, കഴു​ത്തു പി​ടി​ച്ചു പി​രി​ക്കുക; ഞെ​ളി​യുക, മതി​യാ​വോ​ളം തി​ന്നുക, എലി, അപ്പ​ക്ക​ള്ളൻ. ചി​ല​പ്പോൾ കന്ന​ഭാഷ ഒന്നാ​മ​ത്തെ ഘട്ട​ത്തിൽ​നി​ന്നു രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഘട്ട​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി, ആദ്യ​കാ​ല​ത്തെ അപ​രി​ഷ്കൃ​താർ​ത്ഥ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വാ​ക്കു​കൾ രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്നു. ചെ​കു​ത്താൻ എന്നർ​ത്ഥ​മു​ള്ള വാ​ക്കു കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ അപ്പ​ക്കാ​രൻ, അടു​പ്പി​ലെ​ക്ക് അപ്പ​മി​ടു​ന്ന​വൻ, എന്നർ​ത്ഥ​മു​ള്ള ല്ബു​ലാം​ഗെർ എന്നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ഇതിനു കു​റ​ച്ച​ധി​കം ഫലിതം കൂ​ടു​മെ​ങ്കി​ലും മഹ​ത്ത്വം കു​റ​യും; കൊർ​ണീ​ലി​ക്കു​ശേ​ഷം ജനി​ച്ച റസീൻ, എസ്കി​ല​സ്സി​നു ശേഷം ജനി​ച്ച യൂ​റി​പ്പി​ഡി​സ്. രണ്ടു ഘട്ട​ത്തി​ലേ​യും മട്ടു​കൾ കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ള്ള—ഒരേ​സ​മ​യ​ത്ത് അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​വും രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​പ​ര​വു​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള —ചില കന്ന​ഭാ​ഷാ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ​ക്ക് ഒരു ചല​ച്ചി​ത്ര​ദർ​ശ​ന​ത്തി​ന്റെ ഛാ​യ​യു​ണ്ട്. ‘പതു​ങ്ങി​ക്ക​ള്ള​ന്മാർ രാ​ത്രി കു​തി​ര​ക​ളെ കക്കാൻ ഭാ​വ​മു​ണ്ട്’ എന്നർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള ഈയൊരു വാചകം (Les Sorgulners…) ഒരു പ്രേ​ത​സം​ഘം​പോ​ലെ, മന​സ്സിൻ മുൻ​പി​ലൂ​ടെ പോ​കു​ന്നു. കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​കാ​താ​വു​ന്നു.

മൂ​ന്നാ​മ​തു പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​ത്വം. കന്ന​ഭാഷ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്മേൽ ഉപ​ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. അത് അതിൽ ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു മു​ങ്ങു​ന്നു; തരം​കി​ട്ടു​മ്പോൾ അതിനെ വി​കൃ​ത​മാ​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി പല​പ്പോ​ഴും അതു ചട​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ ശരി​ക്കു​ള്ള കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​മാ​യി കൂ​ടി​മ​റി​ഞ്ഞ് ഈവിധം വൈ​കൃ​ത​പ്പെ​ട്ട സാ​ധാ​ര​ണ​വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ ചൊ​ല്ലു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​വ​രു​ന്നു; അവയിൽ മുൻ പറഞ്ഞ രണ്ടു പ്ര​ധാന ഗു​ണ​ങ്ങ​ളും, ഋജു​നിർ​മ്മാ​ണ​വും അല​ങ്കാ​ര​വും കാണാം; നായ കു​ര​യ്ക്കു​ന്നു, പാ​രി​സ്സി​ലെ നാ​ലു​രുൾ വണ്ടി കാ​ട്ടി​ലൂ​ടേ പാ​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ശ്രോ​താ​ക്ക​ളെ വഴി​പി​ഴ​പ്പി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി, സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി, ഭാ​ഷ​യി​ലെ എല്ലാ വാ​ക്കു​കൾ​ക്കും, വ്യ​ത്യാ​സം കൂ​ടാ​തെ, കന്ന​ഭാഷ ഒരു നി​കൃ​ഷ്ട​മായ വാൽ വെ​ച്ചു​വി​ടു​ന്നു—ഔർ​ഗ്യു, എയിൽ, ഉഷ് എന്നീ ഓരോ പ്ര​ത്യ​യം. ആ ആട്ടിൻ​കാൽ നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ? (വോസി യേർ​ഗ്യു​ത്രു​വേൽ...)—ഈ വാചകം, കർ​ത്തു​ഷ് തനി​ക്ക് ഒളി​ച്ചു​ചാ​ടു​വാൻ വേ​ണ്ടു​ന്ന സാ​ഹാ​യ്യം ചെ​യ്തു​ത​രു​വാൻ വേ​ണ്ടി ഒരു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ഭൃ​ത്യ​ന്നു കൊ​ടു​ത്ത കൈ​ക്കൂ​ലി അവ​ന്നു തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടു​വോ എന്ന​റി​വാൻ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യ​താ​ണ്.

കന്ന​ഭാഷ വഷ​ള​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അതു​ത​ന്നെ വഷ​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. പി​ന്നെ, എപ്പോ​ഴും ഒളി​ക്കാൻ നോ​ക്കു​ന്ന ഒന്നാ​ക​കൊ​ണ്ട്, അതിനെ മന​സ്സി​ലാ​യി എന്നു കണ്ട മാ​ത്ര​യിൽ, അതു തന്റെ ആകൃതി മാ​റ്റി​ക്ക​ള​യു​ന്നു, മറ്റേ​തു സ്ഥാ​വ​ര​ത്തി​ലും കാ​ണു​ന്ന​തി​ന്നെ​തി​രാ​യി, അതി​ന്മേൽ​ത്ത​ട്ടു​ന്ന ഏതു പ്ര​കാ​ശ​നാ​ള​വും, അതിനെ നശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ എപ്പോ​ഴും നശി​ക്കു​ക​യും മു​ള​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് കന്ന​ഭാഷ; ഒരി​ക്ക​ലും ഇള​വി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു ദ്രു​ത​വും നി​ഗൂ​ഢ​വു​മായ ജോലി. ഒരു ഭാഷ പത്തു നൂ​റ്റാ​ണ്ടു​കൾ​കൊ​ണ്ടു കട​ന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത സ്ഥ​ല​ത്തെ അത് പത്തു കൊ​ല്ലം​കൊ​ണ്ടു പി​ന്നി​ടു​ന്നു. പതി​നേ​ഴാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ യു​ദ്ധം ചെയ്ക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ‘അന്യോ​ന്യം പൊടി കൊ​ടു​ക്കുക’യാ​യി​രു​ന്നു; പത്തൊ​മ്പ​താം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ അത് ‘അന്യോ​ന്യം കഴു​ത്തു ചവ​ച്ചി​റ​ക്കുക’യായി. ഈ രണ്ട​റ്റ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഒരി​രു​പ​തു വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. കർ​ത്തൂ​ഷി​ന്റെ സം​സാ​രം ലസി​നേർ​ക്കു [3] ഹി​ന്തു​സ്ഥാ​നി​യാ​യി​രി​ക്കും. ഈ ഭാ​ഷ​യി​ലു​ള്ള എല്ലാ വാ​ക്കു​ക​ളും, അവയെ ഉച്ച​രി​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ​രെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ, എപ്പോ​ഴും പാ​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

എങ്കി​ലും, ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക്, ഈ പാ​ച്ച​ലി​ന്റെ ഫല​മാ​യി, പണ്ട​ത്തെ കന്ന​ഭാഷ പി​ന്നെ​യും മു​ള​ച്ചു​വ​രി​ക​യും വീ​ണ്ടും പു​തു​താ​വു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ചില തല​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്, അവി​ട​ങ്ങ​ളിൽ അതു പൂർ​ണ്ണാ​ധി​കാ​രം നട​ത്തു​ന്നു. തെം​പ്ല് പതി​നേ​ഴാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ കന്ന​ഭാഷ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​രു​ന്നു​ണ്ട്. ജെ​യിൽ​സ്ഥ​ല​മാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ബി​സൊ​ത്ത്രാ​ക​ട്ടെ ത്യൂ​ണി​ലെ കന്ന​ഭാഷ കരു​തി​വെ​ച്ചു. പണ്ട​ത്തെ ത്യൂൺ​കാ​ര​ന്റെ വാ​ക്കു​ക​ളി​ലെ പ്ര​ത്യ​യം (Anche എന്ന​ത്) അവിടെ പറ​ഞ്ഞു​കേൾ​ക്കാം. എന്താ​യാ​ലും ഇള​വി​ല്ലാ​ത്ത ചല​ന​മാ​ണ് അതി​ന്റെ ശാ​ശ്വ​ത​നി​യ​മം.

ഇള​വി​ല്ലാ​തെ ആവി​യാ​യി​പ്പോ​കു​ന്ന ഈയൊരു ഭാഷയെ ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി ഒന്നു പി​ടി​ച്ചു​നിർ​ത്തു​വാൻ തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​ക്കു കഴി​യു​ന്ന​പ​ക്ഷം, അയാൾ ഉടനെ വ്യ​സ​ന​മ​യ​വും പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​വു​മായ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ പെ​ട്ടു​പോ​കു​ന്നു. മറ്റൊ​രു പഠി​പ്പി​ലും, അറി​വു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ത്തിൽ, ഇതി​ല​ധി​കം ഫല​സി​ദ്ധി​യും സന്താ​ന​വൃ​ദ്ധി​യു​മി​ല്ല. ഒരു പാഠം അന്തർ​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​യോ ഒരു​പ​മ​യോ കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലി​ല്ല. ഈ ഭാ​ഷ​ക്കാർ​ക്കി​ട​യിൽ അടി​ക്കുക സൂ​ത്ര​ത്തിൽ​ക്ക​യ്യി​ലാ​ക്കു​ക​യാ​ണ്; അവൻ പണ​മ​ടി​ച്ചു; ഉപാ​യ​മാ​ണ് അവ​രു​ടെ ശക്തി.

അവർ​ക്കി​ട​യിൽ, മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള വി​ചാ​രം ഇരു​ട്ടി​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള വി​ചാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഭി​ന്ന​മ​ല്ല; രാ​ത്രി​യെ അവർ ലസോർ​ഗെ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു; മനു​ഷ്യ​നെ ലോർഗെ എന്നും. മനു​ഷ്യൻ രാ​ത്രി​യിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ ഒരു പദ​മാ​ണ്.

സമു​ദാ​യ​ത്തെ അവർ തങ്ങ​ളെ നശി​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​യു​ന്ന, അപാ​യ​ക​ര​മായ, ഒരു വാ​യു​മ​ണ്ഡ​ല​മാ​യി കരു​തി​പ്പോ​രു​ന്നു; മറ്റു​ള്ള​വർ ആരോ​ഗ്യ​ത്തിൽ​പ്പ​റ്റി പറയും പോ​ലെ​യാ​ണ് അവർ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പറ​യാ​റ്. പൊ​ല്ലീ​സ്സി​ന്റെ പി​ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട ആൾ രോ​ഗ​ക്കാ​ര​നാ​ണ്; ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വൻ മരി​ച്ച​വ​നും.

ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​ക്കു താൻ കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ട​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള അറ​യ്ക്കു​ള്ളിൽ​ക്കി​ട​ക്കു​മ്പോ​ഴ​ത്തെ പര​മ​സ​ങ്ക​ടം ഒരു​ത​രം കട്ട​പ്പി​ടി​ച്ച ചാ​രി​ത്ര​മാ​ണ്; അവൻ കു​ണ്ട​റ​ത്ത​ട​വി​നെ ഉട​യെ​ടു​ക്ക​ലെ​ന്നു പറ​യു​ന്നു. ആ ശ്മ​ശാ​ന​സ്ഥ​ല​ത്തി​രി​ക്കു​മ്പോൾ പു​റ​മെ​യു​ള്ള ജീ​വി​തം തി​ക​ച്ചും പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ണ്ടു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. തട​വു​പു​ള്ളി​യു​ടെ കാ​ലി​ന്മേൽ ചങ്ങ​ല​യു​ണ്ട്; കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു നട​ക്കാ​മ​ല്ലോ എന്നാ​വും അവ​ന്റെ ആലോ​ച​ന​യെ​ന്നു, പക്ഷേ, നി​ങ്ങൾ കരു​തു​ന്നു? അല്ല; കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു നൃ​ത്തം വെ​ക്കാ​മ​ല്ലോ എന്നാ​ണ് അവ​ന്റെ ആലോചന; അതു​കൊ​ണ്ട്, കാ​ലി​ലു​ള്ള ചങ്ങല പൊ​ട്ടി​ച്ചു​ക​ള​യാൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ ഉടനെ അവ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന​ത്, ഇനി നൃ​ത്തം വെ​ക്കാ​മ​ല്ലോ എന്നാ​ണ്; അതി​നാൽ ഈർ​ച്ച​വാ​ളി​ന് അവൻ ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​നൃ​ത്തം എന്നു പേ​രി​ട്ടു. ഒരു പേർ ഒരു കേ​ന്ദ്ര​മാ​ണ്; തി​ക​ഞ്ഞ ദഹനം. ഒരു ഘാ​ത​ക​ന്നു രണ്ടു തല​യു​ണ്ട്—അവ​ന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യും ജീ​വി​ത​യാ​ത്ര​യിൽ അവ​നെ​കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒന്നും, വധ​സ​മ​യ​ത്ത് അവ​ന്റെ ചു​മ​ലിൽ​ക്കാ​ണാ​റു​ള്ള മറ്റൊ​ന്നും; ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ​ക്കു വേണ്ട ഉപ​ദേ​ശം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന തല​യ്ക്കു മു​ഖ്യ​സർ​വ്വ​ക​ലാ​ശാല എന്നും അവ​യ്ക്കു പരി​ഹാ​രം ചെ​യ്യു​ന്ന തല​യ്ക്കു പീ​പ്പ​പ്പ​ണി​മു​ട്ടി എന്നും അവൻ പേ​രി​ട്ടു. ഒരാൾ​ക്കു ദേ​ഹ​ത്തിൽ കീ​റ​ത്തു​ണി​ക​ളും ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ദു​ഷ്ട​ത​ക​ളു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നാ​യാൽ, തെ​മ്മാ​ടി എന്ന വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സാ​മ്പ​ത്തി​ക​മാ​യും സദാ​ചാ​ര​പ​ര​മാ​യു​ള്ള രണ്ട​ധഃ​പ​ത​ന​ത്തി​ലും ഒരാൾ എത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ, അവൻ ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ​ക്ക് അർ​ഹ​നാ​യി; അവൻ നല്ല​വ​ണ്ണം ഊട്ടു​ചെ​ന്ന ഒരു കത്തി​പോ​ലെ​യാ​യി; അവ​ന്നു മൂർ​ച്ച​യു​ള്ള രണ്ടു വക്കു​ണ്ട്—കഷ്ട​പ്പാ​ടും ദ്രോ​ഹ​ബു​ദ്ധി​യും; അതു​കൊ​ണ്ടു കന്ന​ഭാഷ ഒരി​ക്ക​ലും തെ​മ്മാ​ടി എന്നു പറ​യി​ല്ല, കത്തി​യ​ല​ക് എന്നേ പറയൂ. തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ലം എന്താ​ണ്? ശി​ക്ഷാ​വി​ധി​ത്തീ​ച്ച​ട്ടി, ഒരു നരകം. തട​വു​പു​ള്ളി അവനെ ഒരു ചു​ള്ളൽ എന്നു പറ​യു​ന്നു. ഒടു​വിൽ പറ​യ​ട്ടെ, ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കാർ തങ്ങ​ളു​ടെ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന്ന് എന്തു പേർ വി​ളി​ക്കു​ന്നു? ‘കോ​ളേ​ജ്.’ ആ വാ​ക്കിൽ​നി​ന്ന് ഒരു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​നി​യ​മം മു​ഴു​വ​നും ഉണ്ടാ​ക്കാം.

തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷാ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ പാ​ട്ടു​കൾ മി​ക്ക​തും എവി​ടെ​നി​ന്നാ​ണു​ത്ഭ​വി​ച്ച​തെ​ന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു അറി​യ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ?

അവർ ഇതൊ​ന്നു മന​സ്സി​രു​ത്തി വാ​യി​ക്ക​ട്ടെ; പാ​രി​സ്സിൽ ഷാ​ത്ത​ലെ എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു നീ​ണ്ട​തും വി​സ്താ​ര​മേ​റി​യ​തു​മായ ഒരു കു​ണ്ട​റ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സെ​യിൻ​ന​ദി​യു​ടെ അടി​യിൽ​നി​ന്ന് എട്ട​ടി ചു​വ​ട്ടി​ലാ​ണ് ഈ കു​ണ്ടറ. അതിനു ജനാ​ല​ക​ളാ​വ​ട്ടെ കാ​റ്റിൻ​പ​ഴു​തു​ക​ളാ​വ​ട്ടെ ഇല്ല; ആകെ​യു​ള്ള ഒരു ദ്വാ​രം വാ​തി​ലാ​ണ്; മനു​ഷ്യർ​ക്ക് അങ്ങോ​ട്ടു കട​ന്നു​ചെ​ല്ലാം; വാ​യു​വി​നു വയ്യാ. ഈ നി​ല​വ​റ​യ്ക്കു തട്ടാ​യി ഒരു കല്ലു​ക​മാ​ന​വു​മു​ണ്ട്; നി​ല​മാ​യി പത്തി​ഞ്ചു ചേറും. അതിൽ കല്ലു​പാ​വി​യി​ട്ടു​ണ്ട്; പക്ഷേ, ആ കൽ​വി​രി വെ​ള്ളം കി​നി​ഞ്ഞു ദ്ര​വി​ച്ചു വി​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ല​ത്തു നി​ന്ന് എട്ട​ടി മു​ക​ളിൽ ഒരു നീ​ണ്ടു കനത്ത തുലാം ഈ ഭു​ഗർ​ഭ​ഗു​ഹ​യു​ടെ ഒര​റ്റം മുതൽ മറ്റേ അറ്റം​വ​രെ മു​ട്ടി​നി​ല്ക്കു​ന്നു; ഈ തു​ലാ​ത്തിൽ​നി​ന്ന് അടു​ത്ത​ടു​ത്താ​യി, മൂ​ന്ന​ടി​നീ​ള​ത്തി​ലു​ള്ള ചങ്ങ​ല​കൾ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​പ്പു​ണ്ട്; ഓരോ ചങ്ങ​ല​യു​ടെ​യും തു​മ്പ​ത്തു കഴു​ത്തി​ന്റെ വട്ട​ത്തിൽ ഓരോ വട്ട​ക്ക​ണ്ണി​യും. ഈ നി​ല​വ​റ​ക്കു​ണ്ടിൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രെ, തു​ലോ​ങ്ങി​ലെ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പ് തട​വി​ലി​ടു​ന്നു. അവരെ ഈ തു​ലാ​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ഉന്തി​യാ​ക്കും; അവിടെ ഓരോ​രു​ത്ത​നും തനി​ക്കു​ള്ള ചങ്ങല ഇരു​ട്ട​ത്ത് ആടി​ക്ക​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു കാണാം.

ചങ്ങ​ല​ക​ളും—ആ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന കൈകൾ—കഴു​ത്തു​വ​ട്ട​ക്ക​ണ്ണി​ക​ളും—ആ തു​റ​ന്ന കൈ​പ്പ​ട​ങ്ങൾ— അവി​ടെ​ക്കെ​ത്തു​ന്ന നിർ​ഭാ​ഗ്യ​സ​ത്ത്വ​ങ്ങ​ളെ കഴു​ത്തിൽ പി​ടി​കൂ​ടു​ന്നു. അവിടെ അവരെ ആണി​ക്കി​ട്ടു​ക​ള​യും. ചങ്ങല നീളം പോ​രാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട് അവർ​ക്കു കി​ട​ക്കാൻ വയ്യാ. അവർ അന​ങ്ങാ​തെ ആ ഗു​ഹ​യിൽ, ആ അന്ധ​കാ​ര​ത്തിൽ, ആ തു​ലാ​ത്തി​നു ചു​വ​ട്ടിൽ, ഏതാ​ണ്ടു തൂ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു, തങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള അപ്പ​മോ വെ​ള്ള​പ്പാ​ത്ര​മോ തല​യ്ക്കു മു​ക​ളി​ലെ കമാ​ന​ത്ത​ട്ടോ, തൊടാൻ ആരും കേൾ​ക്കാ​ത്ത യത്ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ചെ​യ്യാൻ നിർ​ബ​ന്ധ​രാ​യി, ചളി പകു​തി​ക്കാൽ​വ​രെ​യാ​യി, കാൽ​ച്ച​ണ്ണ​ക​ളി​ലെ​ക്കു​ത​ന്നെ ഒലി​ച്ചു​കേ​റു​ന്ന ചേ​റോ​ടു​കൂ​ടി, ക്ഷീ​ണം കൊ​ണ്ടു തകർ​ന്നു, തു​ട​ക​ളും കാൽ​മു​ട്ടു​ക​ളും കഴ​ച്ചു വേ​റി​ട്ടു, കു​റ​ച്ചൊ​രു വിശമം കി​ട്ടാൻ കൈ​കൊ​ണ്ടു ചങ്ങല മു​റു​കെ​പ്പി​ടി​ച്ചു, നി​വർ​ന്നു​നി​ന്നും​കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ ഉറ​ങ്ങാൻ വയ്യാ​തെ, കഴു​ത്തു​പ​ട്ട​യു​ടെ ഇറു​ക്കം​കൊ​ണ്ട് ഓരോ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും ഞെ​ട്ടി​യു​ണർ​ന്ന്—ചിലർ ഇനി ഉണ​രി​ല്ലെ​ന്നാ​വും—അങ്ങ​നെ നി​ല്ക്കുക. ചു​ളി​യി​ലേ​ക്ക് എറി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന അപ്പം ഭക്ഷി​ക്കു​വാൻ പതു​ക്കെ കയ്യേ​റ്റ​ത്തി​ന്റെ ഉയ​ര​ത്തേ​ക്കു കാൽ​മ​ട​മ്പു​കൊ​ണ്ടു നീ​ക്കി​നീ​ക്കി കാ​ലി​ന്മേ​ലൂ​ടെ പൊ​ന്തി​ക്ക​ണം.

ഇങ്ങ​നെ അവർ എത്ര കാലം നി​ല്ക്കും? ഒരു മാസം. രണ്ടു മാസം, ചി​ല​പ്പോൾ ആറു​മാ​സം; ഒരാൾ ഒരു കൊ​ല്ലം നി​ന്നു. ഇതു തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തി​ന്റെ പു​റ​ത്ത​ള​മാ​ണ്. രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഒരു മു​യ​ലി​നെ മോ​ഷ്ടി​ച്ച​തി​ന്ന് ആളു​ക​ളെ ഇതിൽ പി​ടി​ച്ചി​ടു​ന്നു. ഈ ശവ​ക്കു​ഴി​ന​ര​ക​ത്തിൽ അവർ എന്തു കാ​ണി​ക്കും? ശവ​ക്കു​ഴി​യിൽ മനു​ഷ്യ​ന്ന് എന്തു​ചെ​യ്യാൻ കഴി​യു​മോ അത്—അവർ മര​ണ​വേ​ദ​ന​ക​ളെ അനു​ഭ​വി​ച്ചു​തീർ​ക്കും; നര​ക​ത്തിൽ മനു​ഷ്യ​ന്നു എന്തു ചെ​യ്യാൻ കഴി​യു​മോ അതും—അവർ പാ​ട്ടു​പാ​ടും; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, ഒരാ​ശ​യും ഇല്ലാ​താ​യേ​ട​ത്തു പാ​ട്ടു പറ്റി നി​ല്ക്കു​ന്നു. മാൽ​റ്റ​യി​ലെ കട​ലി​ലൂ​ടെ ഒരു തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​ത്തോ​ണി വന്നി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, തണ്ടു​വ​ലി​ക​ളു​ടെ ശബ്ദ​ത്തി​നും മീ​തെ​യാ​യി പാ​ട്ടി​ന്റെ ഒച്ച​കേ​ട്ടു. ഷാ​ത്തെ​ലെ​യി​ലെ തട​വു​കു​ണ്ട​റ​യിൽ പോ​യി​പ്പോ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ആ ഒളി​വേ​ട്ട​ക്കാ​രൻ സാധു സുർ​വാ​ങ്സാ​ങ് പറ​യു​ക​യു​ണ്ടാ​യി: ‘പാ​ട്ടാ​ണ് എന്നെ നി​ല​നിർ​ത്തി​യ​ത്.’ കവി​ത​യു​ടെ പ്ര​യോ​ജ​ന​ശൂ​ന്യത, പദ്യം​കൊ​ണ്ട് എന്തു​കാ​ര്യം?

ഈ കു​ണ്ട​റ​യി​ലാ​ണ് ഏതാ​ണ്ട് എല്ലാ ആഭാ​സ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടേ​യും ജനനം. പാ​രി​സ്സി​ലെ ഗ്രാ​ങ്ഷാ​ത്തെ​ല​യി​ലെ കു​ണ്ട​റ​ത്ത​ട​വിൽ​നി​ന്നാ​ണ് മോങ് ഗോ​മ​റി​യി​ലെ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തു നട​പ്പു​ള്ള (…) ഈ വ്യ​സ​ന​മ​യ​മായ പല്ല​വി പു​റ​പ്പെ​ട്ട​ത്. ഈ പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ അധി​ക​ഭാ​ഗ​വും വ്യ​സ​ന​മ​യ​മാ​ണ്; ചിലതു നേ​രം​പോ​ക്കു​ള്ള​താ​യി​ട്ടു​ണ്ട്; ഒന്ന് അനു​രാ​ഗ​പ​ര​വും:

‘പു​ഷ്പ​ചാ​പ​ന്നി​തേ കേ​ളീ​രം​ഗം.’

എന്തു​ത​ന്നെ ചെ​യ്താ​ലും മനു​ഷ്യ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലു​ള്ള ആ ശാ​ശ്വ​ത​മായ സ്മാ​ര​ക​വ​സ്തു​വെ, അനു​രാ​ഗ​ത്തെ, ഇല്ലാ​താ​ക്കാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു ത്രാ​ണി​യി​ല്ല.

ഈ ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളു​ടെ ലോ​ക​ത്തിൽ, ആളുകൾ തങ്ങ​ളു​ടെ ഗോ​പ്യ​ങ്ങ​ളെ സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. ഗോ​പ്യ​മാ​ണ് മറ്റെ​ല്ലാ​റ്റി​നും മീ​തെ​യു​ള്ള​ത്. ഈ ദു​ഷ്ട​ന്മാ​രു​ടെ കണ്ണിൽ ഗോ​പ്യം ഐക​മ​ത്യ​മാ​ണ്; അത് ഐക​മ​ത്യ​ത്തി​നു​ള്ള ഒര​സ്തി​വാ​ര​മാ​യി ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഒരു ഗോ​പ്യ​ത്തെ പു​റ​ത്താ​ക്കു​ന്ന​ത് ഈ ഭയ​ങ്ക​ര​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ ഒരം​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു തനതു വ്യ​ക്തി​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​ന്റേ​തായ എന്തോ ഒന്നി​നെ അടർ​ത്തി​യെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണ്. ഉന്മേ​ഷ​മ​യ​മായ കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ, രഹ​സ്യം പു​റ​ത്താ​ക്കുക എന്ന​തി​നു പേർ ‘കഷ്ണം തി​ന്നു​ക​യാ​ണ്.’ ആ കള്ളി​വെ​ളി​ച്ച​ത്താ​ക്കു​ന്ന​വൻ എല്ലാ​വർ​ക്കും​കൂ​ടി​യു​ള്ള​തി​ന്റെ ഒരംശം കൈ​യി​ലാ​ക്കു​ക​യും ഓരോ​രു​ത്ത​ന്റേ​യും മാം​സ​ത്തി​ന്റെ ഒരു കഷ്ണം തി​ന്നു നന്നാ​വാൻ നോ​ക്കു​ക​യു​മാ​ണെ​ന്നാ​വാം അതി​ന്റെ സാരം

ചെ​കി​ട്ട​ത്ത് ഒര​ടി​കൊ​ള്ളുക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ എന്താ​ണർ​ത്ഥം? സാ​ധാ​രണ രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു; ‘അതു മു​പ്പ​ത്താ​റു മെ​ഴു​തി​രി​വെ​ളി​ച്ചം കാ​ണു​ക​യാ​ണ്.’ ഇവിടെ കന്ന​ഭാഷ ഇട​യിൽ​ക്ക​ട​ന്ന് അതു കൈ​യി​ലാ​ക്കു​ന്നു; മെ​ഴു​തി​രി, കമു​ഫ്ള്, അതു പി​ടി​ച്ചു, സാ​ധാ​രണ ഭാഷ സു​ഫ്ളെ (മു​ഖ​ത്ത് അടി) എന്ന​തി​ന്റെ പര്യാ​യ​മാ​യി കമൂ​ഫ്ളെ [4] സമ്മാ​നി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ, ചു​വ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള ഒരു​ത​രം അരി​ച്ചെ​ടു​ക്കൽ​കൊ​ണ്ടു രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​യു​ടെ സാ​ഹാ​യ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, ആ അഗ​ണ്യ​മായ വളയൻ കന്ന​ഭാഷ ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​യിൽ​നി​ന്നു പണ്ഡി​ത​യോ​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു കയ​റി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്നു. ‘ഞാൻ എന്റെ മെ​ഴു​തി​രി കത്തി​ക്കു​ന്നു’ എന്നു പു​ലെ​യെ പറ​ഞ്ഞ​തു കാരണം, വോൾ​ത്തെ​യർ എഴുതി: ‘ലാം​ഗ്ല്വി​യെ ലബോ​മെൽ ഒരു നൂറു പു​ക​യൂ​ത്തി​നെ (കമു​ഫ്ളെ​യെ) അർ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്.

കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ നട​ത്തു​ന്ന അന്വേ​ഷ​ണം ഓരോ അടി​വെ​പ്പി​ലും പു​തു​വ​സ്തു​ക്ക​ളെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​ലാ​ണ്. ഈ അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ഭാ​ഷാ​ശൈ​ലി പഠി​ക്കു​ക​യും അന്വേ​ഷി​ച്ച​റി​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് സാ​ധാ​രണ ജന​സ​മു​ദാ​യ​വും ആ ശപി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ജന​സ​മു​ദാ​യ​വും​കൂ​ടി​യു​ള്ള നി​ഗൂ​ഢ​മായ വി​ല​ങ്ങു​മു​റി​വിൽ എത്തി​ച്ചേ​രു​ന്നു.

കന്ന​ഭാഷ എന്ന​തു ഭാഷ തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​യ​താ​ണ്.

മനു​ഷ്യ​ന്റെ ആലോ​ച​നാ​ശ​ക്തി​ക്ക് അത്ര​മേൽ താ​ഴാ​മ​ല്ലോ എന്ന​ത്, ദൈ​വ​ഗ​തി​യു​ടെ നി​ഗൂ​ഢ​മായ ദ്രോ​ഹ​ശീ​ല​ത്തി​ന് അതിനെ അത്ര​ത്തോ​ളം വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി അവിടെ തള​ച്ചി​ടാൻ കഴി​യു​ന്നു​വ​ല്ലോ എന്ന​ത്, ആ അന്ധ​കാ​ര​കു​ണ്ഡ​ത്തിൽ അതിനെ എന്തു ചങ്ങ​ല​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടോ കെ​ട്ടി​യി​ടാ​റാ​കു​ന്നു​വ​ല്ലോ എന്ന​ത്, ആരേ​യും അമ്പ​ര​പ്പി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​താ​ണ്.

ഹാ, നിർ​ഭാ​ഗ്യ​സ​ത്ത്വ​ങ്ങ​ളു​ടെ മോ​ശ​വി​ചാ​രം!

ഹാ, ആ കൂ​രി​രു​ട്ടിൽ​പ്പെ​ട്ട മനു​ഷ്യാ​ത്മാ​വി​നെ സഹാ​യി​ക്കാൻ ആരും വരി​ല്ലെ​ന്നു​ണ്ടോ? മന​സ്സി​നെ, മോ​ച​ന​മ​രു​ളു​ന്ന ആ ദേവനെ, ആകാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു രണ്ടു ചി​റ​കു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി ഇറ​ങ്ങി​വ​രു​ന്ന ആ ദി​വ്യ​പ​രാ​ക്ര​മി​യെ, പ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​നായ ആ ഭാ​വി​ഭ​ട​നെ, എന്നെ​ന്നും ഇങ്ങ​നെ കാ​ത്തി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണോ അതി​ന്റെ ഈശ്വ​ര​വി​ധി? ആദർ​ശ​പു​രു​ഷ​ന്റെ തേ​ജോ​മ​യ​മായ കു​ന്ത​ത്തെ തു​ണ​യ്ക്കു കി​ട്ടാൻ​വേ​ണ്ടി അത് എന്നെ​ന്നും നി​ന്നു കെ​ഞ്ചു​ക​ത​ന്നെ​യെ​ന്നോ? പാ​താ​ള​ത്തി​ന്റെ ഇരു​ട്ടി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന്റെ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ പാ​ഞ്ഞു​വ​ര​വ് എന്നെ​ന്നും നി​ന്നു​കേൾ​ക്കു​ക​യും, ഭയ​ങ്ക​ര​മായ പു​ഴ​വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ അടി​യിൽ ആ ഘോ​ര​സർ​പ്പ​ത്തി​ന്റെ തലയും വെ​ള്ള​പ്പ​ത​കൊ​ണ്ടു വര​യി​ട്ട ആമാ​ശ​യ​വും നഖ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും അല​ക​ളു​ടേ​യും മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ഞെ​ളി​ഞ്ഞു​പി​രി​യു​ന്ന ഓളം​മ​റി​ച്ചി​ലു​ക​ളും പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും അടു​ക്കു​ന്ന​താ​യി ഇട​യ്ക്കി​ട​ക്കു കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നോ? ഇങ്ങ​നെ അത് ഒരു വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്റെ നാ​ള​വു​മി​ല്ലാ​തെ, ആശ​യ്ക്കു വഴി​യി​ല്ലാ​തെ, ആ ഭയ​ങ്ക​രാ​പ​ത്തി​ന്നു​ഴി​ഞ്ഞി​ട​പ്പെ​ട്ടു. പേ​ടി​ച്ചു​തു​ള്ളി, മു​ടി​ചി​ന്നി, കൈ തി​രു​മ്മി​ക്കൊ​ണ്ടു, രാ​ത്രി​യാ​കു​ന്ന പാ​റ​യോ​ട് എന്നെ​ന്നും ചങ്ങ​ല​ക്കി​ട​പ്പെ​ട്ടു, നി​ഴ​ല്പാ​ടു​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ വെ​ളു​ത്തു നഗ്ന​മാ​യി ഒരു വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ ആൻ​ഡ്രോ​മി​ഡി​യാ​യി [5] അങ്ങ​നെ കി​ട​ന്നു​കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നോ?

വാ​യ​ന​ക്കാർ കണ്ട​വി​ധം എല്ലാ കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലും, ഇന്ന​ത്തെ കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ നാ​നൂ​റു കൊ​ല്ലം മുൻ​പി​ല​ത്തെ കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലും, വാ​ക്കു​കൾ​ക്കൊ​ക്കെ വ്യ​സ​ന​മ​യ​മാ​യും പേ​ടി​കാ​ട്ടു​ന്ന​താ​യും ഒരു മോ​ന്ത​യു​ണ്ടാ​ക്കു​മാ​റ് ആ അപ്ര​സ​ന്ന​മായ പര​മാർ​ത്ഥ​ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷം പര​ക്കെ വ്യാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ‘അത്ഭു​ത​ക്കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി’ൽ സ്വ​ന്തം കളി​ശ്ശീ​ട്ടു​കെ​ട്ടു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഒളി​ച്ചി​രു​ന്ന തെ​ണ്ടി​ക​ളു​ടെ പണ്ട​ത്തെ വല്ലാ​ത്ത സങ്ക​ട​സ്ഥി​തി അതിൽ നാം കണ്ടു​പോ​കു​ന്നു; ആ കളി​ശ്ശീ​ട്ടു​ക​ളിൽ ചിലത് ഇന്നു​മു​ണ്ട്. ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​ന് ക്ലാ​വർ എട്ടാം​കൂ​ലി, എട്ടു കൂ​റ്റൻ മൂ​വി​ല​ച്ചെ​ടി​യി​ല​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു വമ്പി​ച്ച മര​മാ​ണ് —കാ​ടി​ന്റെ ഒരു​ത​രം വി​കൃ​ത​സ്വ​രൂ​പം. ഈ മര​ത്തി​നു ചു​വ​ട്ടിൽ ഒരു തി​യ്യി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്; അതിൽ​ക്കാ​ട്ടി മൂ​ന്നു മു​യ​ലു​ക​ളെ ഒരു നാ​യാ​ട്ടു​കാ​രൻ ഇരി​മ്പു​കു​ന്ത​ത്തിൽ കോർ​ത്തു പൊ​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്നു; അയാൾ​ക്കു പി​ന്നി​ലാ​യി മറ്റൊ​ര​ടു​പ്പ​ത്ത് ഒരു തി​ള​പ്പാ​ത്രം തൂ​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തിൽ നി​ന്ന് ഒരു നാ​യ​യു​ടെ തല പു​റ​ത്തേ​ക്ക് കാ​ണാ​നു​ണ്ട്. കള്ള​ച്ച​ര​ക്കു​കാ​രെ പൊ​രി​ക്കു​വാ​നു​ള്ള വധ​സ്തം​ഭ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും കള്ള​നാ​ണ്യ​മ​ടി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ ഇട്ടു തി​ള​പ്പി​ക്കു​വാ​നു​ള്ള ഇരി​മ്പു​ച​ര​ക്കി​ന്റേ​യും മുൻ​പിൽ​വെ​ച്ച് ഒരു കൂ​ട്ടു കളി​ശ്ശീ​ട്ടു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ചി​ത്ര​പ്പ​ണി​യു​ടെ ഈ പ്ര​തി​ക്രി​യ​ക​ളെ​ക്കാൾ വ്യ​സ​ന​ക​ര​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​വാൻ വയ്യാ. കന്ന​ഭാ​ഷാ​ലോ​ക്ത്തിൽ ആലോ​ച​ന​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന ഈ നാ​നാ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം— പാ​ട്ടും ശകാ​ര​വും ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലും സക​ല​വും—ഈ അശ​ക്തി​യും ആശാ​ഭം​ഗ​വും കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്ന​വ​യാ​ണ്. എല്ലാ പാ​ട്ടു​ക​ളും—ചി​ല​തി​ന്റെ രാ​ഗ​ങ്ങൾ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്—കണ്ണു​നീർ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം വി​നീ​ത​ങ്ങ​ളും ദയ​നീ​യ​ങ്ങ​ളു​മാ​ണ്. പാ​ട്ടു​കാ​രൻ എപ്പോ​ഴും സാ​ധു​വാ​ണ്; അവൻ എപ്പോ​ഴും ഒളി​ക്കു​ന്ന മുയലോ, പാ​ഞ്ഞു​ക​ള​യു​ന്ന എലിയോ പറ​ക്കു​ന്ന പക്ഷി​യോ ആയി​രി​ക്കും. അവൻ ആവ​ലാ​തി പറ​ക​യി​ല്ല, നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ടുക മാ​ത്രം ചെ​യ്തു തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടും; അവ​ന്റെ ഒരു ഞെ​ര​ക്കം നമ്മു​ടെ കാ​ല​ത്തും കേൾ​ക്കാ​നു​ണ്ട്; ‘മനു​ഷ്യ​രു​ടെ ഏക​പി​താ​വായ ഈശ്വ​രൻ താൻ യാ​തൊ​രു സങ്ക​ട​വും അനു​ഭ​വി​ക്കാ​തെ, തന്റെ പു​ത്ര​ന്മാ​രെ​യും പൗ​ത്ര​ന്മാ​രെ​യും ഇട്ടു മര​ണ​വേ​ദന അനു​ഭ​വി​പ്പി​ക്കു​ക​യും അവ​രു​ടെ നി​ല​വി​ളി കേൾ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ എന്നെ​നി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.’ ആ സാധു, ആലോ​ചി​ക്കാൻ ഇട കി​ട്ടു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം നി​സ്സാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ മുൻ​പിൽ ചെ​റു​താ​വു​ക​യും സമു​ദാ​യ​ത്തി​നു മുൻ​പിൽ പേ​ടി​ച്ചു​തു​ള്ളു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു; അവൻ സാ​ഷ്ടാം​ഗം നമ​സ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. അവൻ അപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു, അവൻ ദയ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി കെ​ഞ്ചി​നോ​ക്കു​ന്നു; അവ​ന്നു താൻ കു​റ്റ​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു ബോ​ധ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി തോ​ന്നും.

കഴി​ഞ്ഞ നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഒരു മാ​റ്റം സം​ഭ​വി​ച്ചു; തട​വു​പു​ള്ളി​ക​ളു​ടെ പാ​ട്ടു​ക​ളും കള്ള​ന്മാ​രു​ടെ ചൂ​ള​വി​ളി​ക​ളും ആക​പ്പാ​ടെ ഒരധിക പ്ര​സം​ഗ​മ​യ​വും ആഹ്ലാ​ദ​പ​ര​വു​മായ മു​ഖാ​കൃ​തി​യെ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു. ആവ​ലാ​തി​പോ​യി, അധി​കാ​ര​മാ​യി. പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ, തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തും കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലും നട​പ്പു​ള്ള മിക്ക പാ​ട്ടു​ക​ളി​ലും പൈ​ശാ​ചി​ക​വും ദുർ​ഗ്ര​ഹ​വു​മായ ഒരാ​ഹ്ലാ​ദ​ശീ​ലം കാ​ണു​ന്നു. ഒരു മി​ന്നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു മി​ന്നു​ന്ന​തും കു​ഴൽ​വി​ളി​ക്കു​ന്ന ഒരു തീ​പ്പൊ​ട്ടി കാ​ട്ടി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ​തു​മായ ഒരു കർ​ക്കശ ശബ്ദ​ത്തി​ലു​ള്ള​തും തു​ള്ളി​ച്ചാ​ടി​ന​ട​ക്കു​ന്ന​തു​മായ പല്ല​വി നാം കേൾ​ക്കു​ക​യാ​യി

ഈ പാ​ട്ടു​കൾ കു​ണ്ട​റ​ത്ത​ട​വി​നു​ള്ളി​ലോ ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്റെ കഴു​ത്ത​രി​യു​ന്ന സമ​യ​ത്തു കാ​ട്ടിൽ ഒരു മൂ​ല​യ്ക്ക​ലോ വെ​ച്ചു പാ​ടി​യ​വ​യാ​ണ്.

ഒരു സഗൗ​ര​വ​സൂ​ച​കം. ആശ​കെ​ട്ട​വ​രു​ടെ പണ്ട​ത്തെ ദുഃ​ഖ​മ​യ​ത്വം പതി​നെ​ട്ടാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടാ​യ​പ്പോൾ മറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. അവർ ചി​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. വലിയ വമ്പൻ എന്നും വലിയ സമർ​ത്ഥൻ എന്നു​മു​ള്ള പാ​ട്ടു​കൾ അവർ പെ​റു​ക്കി​ക്കൂ​ട്ടി. പതി​ന​ഞ്ചാ​മൻ ലൂ​യി​യെ കൊ​ടു​ത്താൽ അവർ ഫ്രാൻ​സി​ലെ രാ​ജാ​വി​നെ ‘പങ്താ​ങ്ങി​ലെ [1] പ്രഭു’ എന്നു വി​ളി​ക്കും. എന്ന​ല്ല നോ​ക്ക​ണേ, അവർ​ക്കു നേ​രം​പോ​ക്കേ ഉള്ളൂ. അവ​രു​ടെ അന്തഃ​ക​ര​ണം വീ​ണു​കി​ട​ക്കാ​താ​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ് ഒരു​ത​രം പ്ര​കാ​ശ​നാ​ളം ആ നി​കൃ​ഷ്ട​ജീ​വി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു ചേർ​ന്ന ഈ ദയ​നീ​യ​വർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു പ്ര​വൃ​ത്തി​യി​ലേ ധൃ​ഷ്ട​ത​യു​ള്ളൂ എന്ന​ല്ലാ​താ​യി, മന​സ്സി​ലും ധൃ​ഷ്ടത വന്നു. അവർ ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കാ​രാ​ണെ​ന്നു​ള്ള സ്മരണ സ്വ​യ​മേവ ഇല്ലാ​താ​ക​യും, വി​ചാ​ര​ശീ​ല​ന്മാ​രു​ടേ​യും മനോ​രാ​ജ്യ​ക്കാ​രു​ടേ​യും ഇട​യിൽ​നി​ന്ന് അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​വർ​ത​ന്നെ അറി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത എന്തോ ഒര​നിർ​വ​ച​നീയ സാ​ഹാ​യ്യം തങ്ങൾ​ക്കു​ണ്ടാ​കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു ബോ​ധ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്ത​തി​ന്റെ ഒര​ട​യാ​ളം. കള​വി​ന്റേ​യും തട്ടി​പ്പ​റി​യു​ടേ​യും വൈ​രൂ​പ്യം അതി​ന്റെ ഒരു വലിയ ഭാ​ഗ​ത്തെ യു​ക്ത്യാ​ഭാ​സ​ങ്ങ​ളി​ലും വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളി​ലും ചെ​ലു​ത്തി, ഈട്ടം കു​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു, കള​വു​ക​ളും തട്ടി​പ്പ​റി​ക​ളും വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും യു​ക്ത്യാ​ഭാ​സ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും ഊറി​യി​റ​ങ്ങാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന​തി​ന്റെ ഒര​ട​യാ​ളം. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു സവി​ശേ​ഷ​മാ​റ്റം സം​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത​പ​ക്ഷം, എന്തോ ഒരു മഹാ​ക്ഷോ​ഭം അടു​ത്തു​ണ്ടാ​വാൻ പോ​കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന​തി​ന്റെ ഒര​ട​യാ​ളം.

ഞങ്ങൾ ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​രം നി​ല്ക്ക​ട്ടെ. ആരെ​യാ​ണ് ഞങ്ങ​ളി​വി​ടെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​ത്? പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​നെ​യാ​ണോ? തത്ത്വ​ജ്ഞാ​ന​ത്തെ​യാ​ണോ? ഒരി​ക്ക​ലു​മ​ല്ല. പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി നല്ല​തും വേ​ണ്ട​തും കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന​തു​മാ​ണ്. സർ​വ്വ​ജ്ഞാ​ന​നി​ധി​കാ​ര​ന്മാർ, അവ​രു​ടെ തല​വ​നാ​യി ദിദരൊ; ശക്തി വാ​ദി​കൾ, അവ​രു​ടെ തല​വ​നാ​യി തുർഗോ; തത്വ​ജ്ഞാ​നി​കൾ, അവ​രു​ടെ തല​വ​നാ​യി വോൾ​ത്തെ​യർ; മനോ​രാ​ജ്യ​ക്കാർ, അവ​രു​ടെ തല​വ​നാ​യി റൂ​സ്സോ—ഇവ​രാ​ണ് നാലു ദി​വ്യ​സൈ​ന്യ​ങ്ങൾ. ഇവർ കാ​ര​ണ​മാ​ണ് മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​നു വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​ക്കു​ണ്ടായ മഹ​ത്തായ ഉദ്ഗ​തി. ഇവർ അഭി​വൃ​ദ്ധി​യു​ടെ നാലു പ്ര​ധാന ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും നട​ന്നു​ചെ​ല്ലു​ന്ന മനു​ഷ്യ​ജാ​തി​യു​ടെ നാലു മു​ന്ന​ണി​പ്പ​ട​ക​ളാ​ണ്. ദിദരൊ സു​ഭ​ഗ​ത​യി​ലേ​ക്കും, തുർഗോ പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്കും, വോൾ​ത്തെ​യർ സത്യ​സ്ഥി​തി​യി​ലേ​ക്കും, റൂ​സ്സോ ന്യാ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കും. പക്ഷേ, തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​ക​ളു​ടെ അടു​ത്തും മീ​തെ​യും യു​ക്ത്യാ​ഭാ​സ​ക്കാ​രു​ണ്ട്—കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ചെ​ടി​ക്കൂ​ട്ട​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്ന ഒരു കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത സസ്യ​പ്പ​ടർ​പ്പ്; ശു​ദ്ധ​മായ കാ​ട്ടി​നു​ള്ളി​ലെ വി​ഷ​ച്ചെ​ടി. ആ നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗോ​ദ്ധാ​ര​ക​ന്മാ​രു​ടെ മഹാ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളെ മര​ണ​ശി​ക്ഷാ​വി​ധി നട​ത്തു​ന്ന​വൻ കോ​ട​തി​യെ​ടു​പ്പി​ന്റെ കോ​ണി​ത്ത​ട്ടിൽ വെ​ച്ചു തി​യ്യി​ടു​ന്ന സമ​യ​ത്ത്, ഇന്നു വി​സ്തൃ​ത​രായ എഴു​ത്തു​കാർ, രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഉത്ത​ര​വോ​ടു​കൂ​ടി, നിർ​ഭാ​ഗ്യ​ന്മാർ ആർ​ത്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി വാ​യി​ക്കു​ന്ന എന്തോ ആർ​ക്കു​മ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത ഓരോ തക​രാ​റു പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ എഴുതി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഒരു രാ​ജാ​വി​ന്റെ രക്ഷ​യിൻ​കീ​ഴി​ലു​ള്ള— പറയാൻ കൊ​ള്ളി​ല്ല—ഈ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ചിലതു ‘ഗൂ​ഢ​വാ​യ​ന​ശാല’യിൽ ഇന്നും കാണാം. ശ്ര​ദ്ധേ​യ​ങ്ങ​ളെ​ങ്കി​ലും അജ്ഞാ​ത​ങ്ങ​ളായ ഈ വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​കൾ മുകൾ ഭാ​ഗ​ത്തൊ​ന്നും നോ​ക്കി​യാൽ കണ്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. ചി​ല​പ്പോൾ ഒരു വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ വെറും നി​ഗൂ​ഢ​ത​യിൽ​ത്ത​ന്നെ അതി​ന്റെ അപാ​യ​ക​ര​ത്വം പതു​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. ഈ എഴു​ത്തു​കാ​രി​ലെ​ല്ലാം​വെ​ച്ചു പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഏറ്റ​വും അപകടം പി​ടി​ച്ച തട്ടി​രി​പ്പി​ട​ങ്ങ​ളെ ഒരു സമയം അന്നു കു​ഴി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന ആൾ രെ​സ്ഥി​ഫ് ദ് ബ്രി​ത്തോ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു.

യൂ​റോ​പ്പിൽ മു​ഴു​വ​നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഈ വിദ്യ മറ്റെ​വി​ടെ​യു​മു​ള്ള​തി​ല​ധി​കം തക​രാ​റു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തു ജർ​മ്മ​നി​യി​ലാ​ണ്. ജർ​മ്മ​നി​യിൽ, ഷി​ല്ലെർ തന്റെ ‘തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കാർ’ എന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ​നാ​ട​ക​മെ​ഴു​തി​യി​ട്ടു കു​റ​ച്ചു​കാ​ല​ത്തേ​ക്കു കളവും തട്ടി​പ്പ​റി​യും വസ്തു​മു​ത​ലി​ന്റേ​യും തൊ​ഴി​ലി​ന്റേ​യും എതി​രാ​യി പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. കാ​ഴ്ച​യിൽ ന്യാ​യ്യ​ങ്ങ​ളെ​ങ്കി​ലും, വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ വി​ഡ്ഢി​ത്ത​ങ്ങ​ളായ ചില സവി​സ്ത​ര​ങ്ങ​ളും അയ​ഥാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളു​മായ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ കൈ​യി​ലാ​ക്കി, ആ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു താ​ന്താ​ങ്ങ​ളെ മൂ​ടി​ക്കെ​ട്ടി, അവ​യ്ക്കു​ള്ളിൽ, ഒരു വി​ധ​ത്തിൽ, മറ​ഞ്ഞു​നി​ന്നു, മറ്റൊ​രു പേ​രെ​ടു​ത്തു, പ്ര​മാ​ണ​ത്തി​ന്റെ നി​ല​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ക​യും, ആ രൂ​പ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ തൊ​ഴി​ലാ​ളി​ക​ളും ദുഃ​ഖ​ശീ​ല​രും സത്യ​വാ​ന്മാ​രു​മായ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ, ആ ഔഷ​ധ​ക്കൂ​ട്ടി​ന്റെ നിർ​മ്മാ​താ​ക്ക​ളായ മൂ​ഢ​ര​സാ​യ​ന​ശാ​സ്ത്ര​ക്കാർ​പോ​ലും അറി​യാ​തെ, ആ ഔഷ​ധ​ത്തെ കൈ​ക്കൊ​ണ്ട പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​കൂ​ടി അറി​യാ​തെ, പെ​രു​മാ​റു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഇത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​മ്പോ​ളെ​ല്ലാം കാ​ര്യം കുറെ സഗൗ​ര​വ​മാ​ണ്. കഷ്ട​പ്പാ​ടിൽ​നി​ന്നു ശു​ണ്ഠി​യു​ണ്ടാ​വു​ന്നു; ഐശ്വ​ര്യ​മു​ള്ള വർ​ഗ്ഗ​ക്കാർ സ്വയം അന്ധ​രാ​വു​ക​യോ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ക​യോ ചെ​യ്യു​മ്പോൾ—അതും കണ്ണ​ട​യ്ക്കു​ക​യും ഒന്നു തന്നെ— ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​മേ​റിയ വർ​ഗ്ഗ​ക്കാ​രു​ടെ വേഷം, ഒരു മു​ക്കി​ലി​രു​ന്നു മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. ഏതെ​ങ്കി​ലും ദുഃ​ഖി​ത​മോ ദുഃ​സ്വ​ഭാ​വി​യോ ആയ ആത്മാ​വിൽ​ക്കാ​ണി​ച്ചു തന്റെ ചൂ​ട്ടു കത്തി​ക്കു​ക​യും സമു​ദാ​യ​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാൻ നി​ല്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ദ്വേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ സൂ​ക്ഷ്മ​നോ​ട്ടം ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​വ​സ്തു​വാ​ണ്.

അതാ​തു​കാ​ല​ത്തെ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന്റെ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ, അതിൽ​നി​ന്നു പണ്ട​ത്തെ മാ​തി​രി​യു​ള്ള കൃ​ഷീ​വ​ല​ല​ഹ​ള​കൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു—അവ​യു​ടെ അടു​ത്തു നിർ​ത്തു​മ്പോൾ ശരി​ക്കു​ള്ള രാ​ഷ്ട്രീ​യ​വി​പ്ല​വ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വെറും കു​ട്ടി​ക്ക​ളി​യാ​ണ്; അവ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രും ഉപ​ദ്ര​വി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രും തമ്മി​ലു​ള്ള ശണ്ഠ​ക​ള​ല്ലാ​താ​വു​ന്നു. സു​ഖ​വും സു​ഖ​മി​ല്ലാ​യ്മ​യും കൂ​ടി​യു​ള്ള പോ​രാ​ട്ട​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. അപ്പോൾ സക​ല​വും തക​രു​ന്നു.

കൃ​ഷീ​വ​ല​ല​ഹ​ള​കൾ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ വക ഭൂ​മി​കു​ലു​ക്ക​ങ്ങ​ളാ​ണ്.

പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഏതാ​ണ്ട് അടു​ത്തെ​ത്തി​പ്പോയ ഈ അത്യാ​വ​ശ്യ​ത്തി​നെ​യാ​ണ് ഫ്രാൻ​സി​ലെ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം—ആ സത്യാ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ വമ്പി​ച്ച പ്ര​വൃ​ത്തി— അട​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ​ത്.

വാ​ളെ​ടു​ത്ത ആലോ​ച​ന​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ലാ​തെ ഫ്രാൻ​സി​ലെ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം നി​വർ​ന്നു​നി​ന്ന്, അതേ​വി​ധം അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​മാ​യി, തി​ന്മ​യു​ടെ വാതിൽ കൊ​ട്ടി​യ​ട​യ്ക്കു​ക​യും നന്മ​യു​ടെ വാതിൽ തു​റ​ന്നി​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. അതു ഭേ​ദ്യം ചെ​യ്യ​ലി​നെ തട​ഞ്ഞു. സത്യ​ത്തെ വി​ളം​ബ​ര​പ്പെ​ടു​ത്തി ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ന്റെ കേ​ടൊ​ക്കെ തീർ​ത്തു. പൊ​തു​ജ​ന​സം​ഘ​ത്തെ പട്ടാ​ഭി​ഷേ​കം ചെ​യ്തു.

അതു രണ്ടാ​മ​തൊ​രാ​ത്മാ​വി​നെ, ശരി​യാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തി​നെ, മനു​ഷ്യ​ന്നു കൊ​ടു​ത്ത്. അവനെ രണ്ടാ​മ​തൊ​രി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു എന്നു പറയാം.

പത്തൊ​മ്പ​താം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന് അതു പി​ന്തു​ടർ​ച്ചാ​വ​കാ​ശ​പ്ര​കാ​രം കി​ട്ടു​ക​യും അതു​കൊ​ണ്ടു ഗു​ണ​മു​ണ്ടാ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു; ഞങ്ങൾ മുൻപു സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച​വി​ധ​മു​ള്ള സാ​മു​ദാ​യി​ക​വി​പ​ത്ത് ഇനി ഒരി​ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​വാൻ വയ്യെ​ന്നാ​യി. അതു ഘോ​ഷി​ക്കു​ന്ന​വൻ അന്ധ​നാ​ണ്! അതു പേ​ടി​ക്കു​ന്ന​വൻ വങ്ക​നാ​ണ്! ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം കൃ​ഷീ​വ​ല​ല​ഹള കു​ത്തി​വെ​യ്ക്കു​ന്ന മരു​ന്നാ​ണ്.

ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തോ​ടു നാം നന്ദി പറയുക, സാ​മു​ദാ​യി​ക​സ്ഥി​തി​ക​ളെ​ല്ലാം മാ​റി​പ്പോ​യി. ജന്മി​കു​ടി​യാ​യ്മ​യേ​യും രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​യേ​യും സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള രോ​ഗ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും നമ്മു​ടെ രക്ത​ത്തിൽ ഇല്ലാ​താ​യി. ഇട​ക്കാ​ലം നമ്മു​ടെ കൂ​ട്ടി​ലേ ഇല്ലെ​ന്നാ​യി അക​ത്തു​ള്ള ഭയ​ങ്ക​ര​പ്രാ​ണി​കൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കു​ന്തി​ക്ക​ട​ക്കു​ക​യും, കാ​ല്ക്കൽ​നി​ന്ന് ഒരു വമ്പി​ച്ച മു​ഴ​ക്ക​ത്തി​ന്റെ നി​ഗൂ​ഢ​പ്പു​റ​പ്പാ​ടു കേൾ​ക്കു​ക​യും, നിലം പൊ​ട്ടി​പ്പി​ളർ​ന്നു ഗു​ഹ​ക​ളു​ടെ മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗം കോ​ട്ടു​വാ​യി​ട്ടു ഭൂ​മി​ക്കു​ള്ളിൽ​നി​ന്നു പൊ​ന്തി​വ​രു​ന്ന പൈ​ശാ​ചി​ക​ശി​ര​സ്സു​കൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു കാ​ണ​പ്പെ​ടു​മാ​റു പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ മുകൾ നി​ല​യിൽ ചി​തൽ​പ്പു​റ്റു​പോ​ലു​ള്ള തു​ര​ങ്ക​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്ന് അനിർ​വ​ച​നീ​യ​ങ്ങ​ളായ കു​ന്നു​കൾ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ല​ല്ലാ​താ​യി നാം ഇന്ന്.

ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ബോ​ധം ഒരു സദാ​ചാ​ര​ബോ​ധ​മാ​ണ്. ഒരി​ക്കൽ ഉണ്ടാ​യി​വ​ന്നാൽ അവ​കാ​ശ​ബു​ദ്ധി ധർ​മ്മ​ബു​ദ്ധി​യെ ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. എല്ലാ​വർ​ക്കും അവ​കാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​തു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മാ​ണ്; റൊ​ബെ​പി​യ​രു​ടെ അഭി​ന​ന്ദ​നീ​യ​മായ വി​വ​ര​ണ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു, മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തു​വെ​ച്ച് അത​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. 1789 മുതൽ ജന​സ​മു​ദാ​യം ഒന്നി​ച്ച് ഒരു വി​ശി​ഷ്ട​സ​ത്ത്വ​മാ​യി വലു​പ്പം വെ​ച്ചു​വ​രി​ക​യാ​ണ്. സ്വാ​ധി​കാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഏതൊരു ദരി​ദ്ര​ന്നും ഒരു പ്ര​കാ​ശ​നാ​ളം കൈ​യി​ലി​ല്ലാ​തെ​യി​ല്ല; വി​ശ​ന്നു​ചാ​കൽ ഫ്രാൻ​സി​ന്റെ മര്യാ​ദ​യെ അവ​നിൽ​ക​ണ്ടെ​ത്തു​ന്നു; പൗ​ര​ന്റെ അന്ത​സ്സ് ആന്ത​ര​മായ ഒരു പട​ച്ച​ട്ട​യാ​ണ്; സ്വ​ത​ന്ത്ര​നാ​രോ അവൻ കണി​ശ​ക്കാ​ര​നാ​ണ്; ‘സമ്മ​തി​ദാ​യക’നാരോ അവൻ രാ​ജ്യം ഭരി​ക്കു​ന്നു. അതിൽ​നി​ന്നാ​ണ് സത്യ​സ​ന്ധത; അതിൽ​നി​ന്നാ​ണ് പ്ര​ലോ​ഭ​ന​ക​ളു​ടെ മുൻ​പി​ലു​ള്ള ആ സധൈ​ര്യ​മായ മു​ഖം​താ​ഴ്ത്തൽ. ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ ഗണം അങ്ങ​ന​ത്ത​താ​ണ്. ഒരു മോ​ച​ന​ദി​വ​സ​ത്തിൽ, ഒരു ജൂ​ലാ​യി 14-​ാംനു-യോ ഒരു ആഗ​സ്ത് 10-ാം തി​യ്യ​തി​യോ വന്നാൽ, പൊ​തു​ജ​ന​സം​ഘം എന്ന​ത് ഇല്ലാ​താ​കു​ന്നു. പരി​ഷ്കൃ​ത​വും വർ​ദ്ധി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു​മായ പു​രു​ഷാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒന്നാ​മ​ത്തെ​വാ​ക്ക് ഇതാണ്; കള്ള​ന്മാ​രൊ​ക്കെ പോ​വ​ട്ടെ! അഭ്യു​ദ​യം ഒരു സത്യ​വാ​നാ​ണ്; ആദർ​ശ​വും കേ​വ​ല​ത്വ​വും കൈ​ലേ​സ്സു​ക​ളെ കട്ടെ​ടു​ക്ക​യി​ല്ല. തൂ​ലെ​രി രാ​ജ​ധാ​നി​യി​ലെ സമ്പ​ത്തു കയ​റ്റിയ വണ്ടി​ക​ളെ 1848-ൽ ആരാണ് കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​രു​ന്ന​ത്? കീ​റ​ത്തു​ണി​കൾ ഭണ്ഡാ​ര​ത്തി​നു കാ​വൽ​നി​ന്നു. സൗ​ശീ​ല്യം ഈ ഇര​പ്പാ​ളി​ക​ളെ പ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​ന്മാ​രാ​ക്കി. ആ വണ്ടി​ക​ളിൽ അട​യ്ക്കാ​തെ​യു​ള്ള— ചിലതു പകുതി തു​റ​ന്നു​മി​രു​ന്നു—പെ​ട്ടി​ക​ളിൽ കണ്ണ​ഞ്ചി​ക്കു​ന്ന അളു​ക്കു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ, വൈ​ര​ങ്ങൾ പതി​ച്ച​തും, മു​ക​ളിൽ മൂ​ന്നു​കോ​ടി ഫ്രാ​ങ്ക് വി​ല​പി​ടി​ച്ച പള്ളി​മാ​ണി​ക്യം പതി​ച്ച​തു​മായ ഫ്രാൻ​സി​ന്റെ പഴയ കി​രീ​ട​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വെ​റും​കാ​ലോ​ടു​കൂ​ടി അവർ ആ കി​രീ​ട​ത്തി​നു കാ​വൽ​നി​ന്നു.

അങ്ങ​നെ കൃ​ഷീ​വ​ല​ല​ഹ​ള​കൾ ഇല്ലാ​താ​യി. കൗ​ശ​ല​ക്കാർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഞാ​ന​തിൽ പശ്ചാ​ത്ത​പി​ക്കു​ന്നു; പണ്ട​ത്തെ പേടി അത്ത​ര​ക്കാ​രിൽ പി​ന്നെ​യും അങ്കു​രി​ച്ചു; പക്ഷേ, അതിനെ ഇനി രാ​ഷ്ട്രീ​യ​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ വയ്യാ. ചെ​മ്പൻ​ഭൂ​ത​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാ​ന​ക​മ്പി പൊ​ട്ടി​പ്പോ​യി. അതി​പ്പോൾ ആർ​ക്കു​മ​റി​യാം. ഇമ്പാ​ച്ചി പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്താ​താ​യി. പക്ഷി​കൾ അസ്ഥി​കൂ​ട​മാ​തൃ​ക​യെ​ക്കൊ​ണ്ട് എന്തും കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ദു​ഷ്ട​ജീ​വി​കൾ അതി​ന്മേൽ വന്നു​പൊ​തി​യു​ന്നു; പ്ര​മാ​ണി​കൾ അതു കണ്ടു ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈസ്ഥി​തി​ക്ക് എല്ലാ സാ​മു​ദാ​യി​ക​വി​പ​ത്തു​ക​ളും അവ​സാ​നി​ച്ചു​വോ? ഒരി​ക്ക​ലു​മി​ല്ല. കൃ​ഷീ​വ​ല​ല​ഹ​ള​ക​ളി​ല്ല; അക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ സമു​ദാ​യ​ത്തി​നു ശങ്ക​യേ വേ​ണ്ടാ; ചോര ഇനി​മേൽ അതി​ന്റെ തല​യി​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു​കേ​റി​ല്ല. രക്ത​മൂർ​ച്ഛ​യെ​പ്പ​റ്റി ഇനി പേ​ടി​ക്കേ​ണ്ടാ; പക്ഷേ, ക്ഷ​യ​രോ​ഗം. സാ​മു​ദാ​യിക ക്ഷ​യ​രോ​ഗ​ത്തി​നാ​ണ് കഷ്ട​പ്പാ​ടെ​ന്നു പേർ.

ഇടി​വെ​ട്ടു കൊ​ണ്ടി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ മെ​ലി​ഞ്ഞു​മെ​ലി​ഞ്ഞി​ട്ടും ഒരാൾ ചത്തേ​ക്കാം.

രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ങ്ങ​ളായ അത്യാ​വ​ശ്യ​ങ്ങ​ളിൽ​വെ​ച്ചു പ്ര​ധാ​നം മു​ത​ല​വ​കാ​ശ​മി​ല്ലാ​താ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രും ദുഃ​ഖി​ച്ചു​ക​ഴി​യു​ന്ന​വ​രു​മായ ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഒന്നാ​മ​താ​യാ​ലോ​ചി​ക്കു​ക​യും, അവരെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കു​ക​യും, കാ​റ്റു കൊ​ള്ളി​ക്കു​ക​യും പരി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ക​യും, സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും, അവ​രു​ടെ ദി​ഗ​ന്ത​ര​ത്തെ ഒരു മഹ​ത്തായ അതി​രു​വ​രെ വലു​താ​ക്കു​ക​യും, എല്ലാ രൂ​പ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തെ അവർ​ക്കു വി​ത​റി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും പ്ര​യ​ത്ന​ശീ​ല​ത്തെ അവർ​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും, മടിയൻ മട്ട് ഒരി​ക്ക​ലും കാ​ട്ടാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും, സാർ​വ്വ​ജ​നീ​ന​മായ—ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തെ വലു​പ്പം വെ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു വ്യ​ക്തി​പ​ര​മായ—ഭാ​ര​ത്തെ കു​റ​യ്ക്കു​ക​യും, സമ്പ​ത്തി​നു യാ​തൊ​ര​തിർ​ത്തി​യും വെ​യ്ക്കാ​തെ ദാ​രി​ദ്യ​ത്തി​ന്ന് അതിർ​ത്തി​യി​ടു​ക​യും, തനി​ച്ചും പൊ​തു​വാ​യും ചെ​യ്വാ​നു​ള്ള പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്ക് അന​ന്ത​മായ മാർ​ഗ്ഗ​പ​ര​മ്പ​ര​യെ നിർ​മ്മി​ക്കു​ക​യും, ദ്രോ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രു​ടേ​യും ദുർ​ബ്ബ​ല​രു​ടേ​യും, സാ​ഹാ​യ്യ​ത്തി​ന്നാ​യി നീ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​വാൻ ബ്രി​യാ​റി​യു​സ്സി [1] ന്നെ​ന്ന​പോ​ലെ ഒരു നൂറു കൈ​യു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യും; എല്ലാ കൈ​കൾ​ക്കും പണി​പ്പു​ര​ക​ളും എല്ലാ വാ​സ​ന​കൾ​ക്കും വി​ദ്യാ​ല​യ​ങ്ങ​ളും എല്ലാ സ്ഥി​തി​യി​ലു​ള്ള ബു​ദ്ധി​കൾ​ക്കും വി​ദ്യാ​പ​രീ​ക്ഷ​ണ​ശാ​ല​ക​ളും തു​റ​ക്കു​ക​യാ​കു​ന്ന ആ ഉത്കൃ​ഷ്ട​ധർ​മ്മം നി​റ​വേ​റ്റാൻ സഞ്ചി​ത​ശ​ക്തി​യെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ക​യും, ശമ്പ​ളം കൂ​ട്ടു​ക​യും, ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു കു​റ​യ്ക്കു​ക​യും, വേ​ണ്ട​തി​നേ​യും ഉള്ള​തി​നേ​യും ഒരേ നി​ല​യ്ക്കാ​ക്കു​ക​യും—എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, പ്ര​യ​ത്ന​ത്തി​നു ശരി​യായ സു​ഖാ​നു​ഭ​വ​ത്തേ​യും, ആവ​ശ്യ​ത്തി​നു ശരി​യായ ഭക്ഷ​ണ​ത്തേ​യും ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും, ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കും അറി​വി​ല്ലാ​ത്ത​വർ​ക്കും സാ​മു​ദാ​യി​ക​യ​ന്ത്ര​പ്പ​ണി​യിൽ​നി​ന്ന് അധികം സു​ഖ​വും അധികം അറി​വും പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്ക​യാ​ണെ​ന്നു സ്വാർ​ത്ഥ​പ​ര​ങ്ങ​ളായ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും ഇതാണ് സാ​ഹോ​ദ​ര്യ​ധർ​മ്മ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​മ​ത്തേ​തെ​ന്ന് അനു​ക​മ്പ​യു​ള്ള ആത്മാ​ക്കൾ വി​സ്മ​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും, എത്ര ആവർ​ത്തി​ച്ചാ​ലും ഞങ്ങൾ ക്ഷീ​ണി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ.

എന്ന​ല്ല, ഞങ്ങൾ പറ​യു​ന്നു, ഇത് ആരം​ഭം​മാ​ത്ര​മേ ആയി​ട്ടു​ള്ളു. ഇതാണ് ശരി​ക്കു​ള്ള കാ​ര്യം. ഒര​ധി​കാ​ര​മാ​യി​ട്ട​ല്ലാ​തെ തൊഴിൽ ഒരു നി​യ​മ​മാ​വാൻ വയ്യാ.

ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഞങ്ങൾ ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ക്കു​ക​യി​ല്ല; അതി​നു​ള്ള ശരി​യായ സന്ദർ​ഭം ഇതല്ല.

പ്ര​കൃ​തി, അതിനെ ദൈ​വ​മെ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, സമു​ദാ​യം അതിനെ മുൻ​ക​രു​തൽ എന്നു വി​ളി​ക്ക​ണം.

സാ​മ്പ​ത്തി​ക​മായ അഭി​വൃ​ദ്ധി​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ ഒട്ടും ഒഴി​ച്ചു​കൂ​ടാ​ത്ത ഒന്നാ​ണ് ബു​ദ്ധി​പൂർ​വ്വ​വും സദാ​ചാ​ര​പ​ര​വു​മായ വളർ​ച്ച. അറി​യു​ന്ന​ത് ഒരു വി​ശു​ദ്ധ​സം​സ്കാ​ര​മാ​ണ്; ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​ത് പ്ര​ധാ​നാ​വ​ശ്യ​മാ​ണ്! സത്യം ധാ​ന്യ​മെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ പോ​ഷ​ക​വു​മാ​ണ്. പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​വും ജ്ഞാ​ന​വു​മി​ല്ലാ​തെ പട്ടി​ണി​കി​ട​ക്കു​ന്ന ബു​ദ്ധി ക്ര​മ​ത്തിൽ മെ​ലി​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്നു. ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കാ​ത്ത വയ​റി​നേ​യും മന​സ്സി​നേ​യും പറ്റി നമു​ക്ക് ഒപ്പം ആവ​ലാ​തി​പ്പെ​ടുക. ഭക്ഷ​ണം കി​ട്ടാ​ഞ്ഞു നശി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന ഒരു ശരീ​ര​ത്തെ​ക്കാൾ ഹൃ​ദ​യ​ഭേ​ദ​ക​മായ മറ്റൊ​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, അതു വെ​ളി​ച്ചം​കി​ട്ടാ​തെ ചാ​വു​ന്ന ഒരാ​ത്മാ​വാ​ണ്.

അഭി​വൃ​ദ്ധി മു​ഴു​വ​നും ചെ​ല്ലു​ന്ന​ത് പരി​ഹാ​ര​ത്തി​നു നേർ​ക്കാ​ണ്. ഒരു ദിവസം നമ്മൾ അമ്പ​ര​ന്നു​പോ​കും. മനു​ഷ്യ​ജാ​തി മേ​ല്പോ​ട്ടു കയ​റു​ന്തോ​റും, കഷ്ട​പ്പാ​ടി​ന്റെ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു കന​മേ​റിയ അടു​ക്കു​കൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു നി​ര​പ്പി​നെ വെ​റു​തെ പൊ​ന്തി​ക്കു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നു കഷ്ട​പ​രി​ഹാ​രം തനിയെ സാ​ധി​ക്കും.

ഈ അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​മായ നി​വൃ​ത്തി​യെ അവി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അതു​തെ​റ്റാ​ണ്.

കഴി​ഞ്ഞ​ത് ഇപ്പോൾ വളരെ ശക്തി​മ​ത്താ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തു വാ​സ്ത​വം തന്നെ. അതു പരി​ഹ​സി​ക്കു​ന്നു. ഒരു ശവ​ത്തെ ജീ​വി​പ്പി​ക്കൽ അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​ണ്. നോ​ക്കൂ, അതു നട​ക്കാ​നും മു​ന്നോ​ട്ടു വരാ​നും തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അത് ഒരു വി​ജ​യി​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും; ഈ ശവം ഒരു ജയ​ശാ​ലി​യാ​ണ്. അദ്ദേ​ഹം തന്റെ സൈ​ന്യ​ങ്ങ​ളോ​ടും— അന്ധ​വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങൾ -, തന്റെ വാ​ളോ​ടും—സ്വേച്ഛാധിപത്യം-​,തന്റെ കൊ​ടി​യ​ട​യാ​ള​ത്തോ​ടും—അജ്ഞത—,കൂടി വന്നെ​ത്തു​ന്നു; കു​റ​ച്ചു മുൻപ് അദ്ദേ​ഹം പത്തു യു​ദ്ധം ജയി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം അടു​ത്തെ​ത്തി. അദ്ദേ​ഹം ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു, അദ്ദേ​ഹം ചി​രി​ക്കു​ന്നു, അദ്ദേ​ഹം അതാ, വാ​തി​ല്ക്ക​ലാ​യി. നമ്മൾ നി​രാ​ശ​രാ​വാ​തി​രി​ക്കുക. ഹാ​നി​ബാൾ പാ​ള​യ​മ​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള യു​ദ്ധ​ക്ക​ളം നമു​ക്കു വി​ല്ക്കുക.

വി​ശ്വാ​സി​ക​ളായ നമു​ക്ക് എന്താ​ണ് പേ​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള​ത്?

ഒരു പുഴ പു​റ​പ്പെ​ട്ടേ​ട​ത്തേ​ക്കു​ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചെ​ത്തുക എത്ര​ക​ണ്ടു​ണ്ടോ അതിൽ ഒട്ടു​മ​ധി​കം ആലോ​ച​ന​കൾ പി​ന്നോ​ട്ടൊ​ഴു​കു​ക​യി​ല്ല.

ഭാ​വി​ക്ഷേ​മ​ത്തെ ആഗ്ര​ഹി​ക്കാ​ത്ത​വർ ഇതി​നെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്ക​ട്ടെ. അഭി​വൃ​ദ്ധി​യോ​ടു ‘പാ​ടി​ല്ല’ എന്നു പറ​യു​ന്ന​വർ ഭാ​വി​യെ​യ​ല്ല തങ്ങ​ളെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന​ത്. അവർ ഒരു വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ രോ​ഗ​ത്തെ എടു​ത്തു കു​ടി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. അവർ ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തെ​ക്കൊ​ണ്ടു താ​ന്താ​ങ്ങ​ളെ കു​ത്തി​വെ​യ്ക്ക​യാ​ണ്. നാ​ളെ​യെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കു​വാൻ ഒരൊ​റ്റ വഴിയേ ഉള്ളു; അതു മരി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

അപ്പോൾ മരി​ക്കാ​യ്ക—ദേ​ഹ​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം കഴി​യും​വി​ധം വൈ​കി​യി​ട്ട്, ആത്മാ​വി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം ഒരി​ക്ക​ലും ഇല്ലായ്മ-​ ഇതാണ് ഞങ്ങൾ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​ത്.

അതേ, കട​ങ്ക​ഥ​യു​ടെ ഉത്ത​രം കി​ട്ടും; മി​ണ്ടാ​പ്പൂ​തം സം​സാ​രി​ക്കും; കാ​ര്യം നി​വർ​ത്തി​ക്കും.

അതേ, പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​നാൽ കു​ത്തി​ക്കു​റി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ജന​സ​മു​ദാ​യം പത്തൊ​മ്പ​താം നൂ​റ്റാ​ണ്ടു​കൊ​ണ്ട് അസ്സ​ലെ​ഴു​തി​ത്തീ​രും. ഇതാ​ര​വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു​വോ അവൻ കഴു​ത​യാ​ണ്! ഭാ​വി​ക്ഷേ​മം ഉദി​ച്ചു​വ​രിക. സാർ​വ്വ​ജ​നീ​ന​മായ യോ​ഗ​ക്ഷേ​മം അടു​ത്ത ഭാ​വി​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഉദി​ച്ചു​വ​രിക—ഇതു കൂ​ടാ​തെ കഴി​യി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള ഒരു ദി​വ്യ​ക്കാ​ഴ്ച​യാ​ണ്.

വമ്പി​ച്ച തള്ള​ലു​കൾ ഒന്നി​ച്ചു​ചേർ​ന്നു മനു​ഷ്യ​രു​ടെ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ത്തു​ക​യും, അവയെ ക്ലി​പ്ത​സ​മ​യ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒരു ന്യാ​യ​മായ സ്ഥി​തി​യി​ലേ​ക്ക്, അതാ​യ​തു സമ​നി​ല​യി​ലേ​ക്ക്, എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ധർ​മ്മ​ത്തി​ലേ​ക്ക് കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഭൂ​മി​യും സ്വർ​ഗ്ഗ​വും അട​ങ്ങിയ ഒരു ശക്തി പു​റ​പ്പെ​ടു​ക​യും അതിനെ ഭരി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു; ഈ ശക്തി അത്ഭു​ത​കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളെ നിർ​മ്മി​ച്ചു​പോ​രു​ന്നു. അസാ​ധാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളായ പരി​ണാ​മ​ങ്ങ​ളെ​ക്കാൾ ഒട്ടും ദു​ഷ്ക​ര​ങ്ങ​ള​ല്ല അതി​ന്ന് അത്ഭു​ത​ക​ര​ങ്ങ​ളായ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ. ഒരാ​ളിൽ​നി​ന്നു വരു​ന്ന പ്ര​കൃ​തി ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റേ​യും മറ്റൊ​രാ​ളിൽ​നി​ന്നു വരു​ന്ന സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റേ​യും സാ​ഹാ​യ്യ​മു​ള്ള അതി​ന്നു, സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​രായ അപ​രി​ഷ്കൃ​തർ​ക്ക് അസാ​ധ്യ​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തോ​ന്നു​ന്ന വി​ഷ​മ​ത​ക​ളു​ടെ ഈ പര​സ്പ​ര​വി​രു​ദ്ധ​ത​കൊ​ണ്ട് അത്ര​യ​ധി​ക​മൊ​ന്നും സം​ഭ്ര​മ​മി​ല്ല. വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​ക​ളു​ടെ യോ​ജി​പ്പിൽ​നി​ന്ന് ഒരു പാ​ഠ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഒട്ടും കു​റ​ച്ച​ല്ല, അതി​ന്ന് ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടെ യോ​ജി​പ്പിൽ​നി​ന്ന് ഒരു പരി​ഹാ​രം ഉണ്ടാ​ക്കി​യെ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള സാ​മർ​ത്ഥ്യം; ഒരു ശവ​ക്കു​ഴി​യു​ടെ അഗാ​ധ​ത​യിൽ​വെ​ച്ച് ഒരു ശു​ഭ​ദി​വ​സ​ത്തിൽ പൗ​ര​സ്ത്യ​രാ​ജ്യ​ത്തേ​യും പാ​ശ്ചാ​ത്യ​രാ​ജ്യ​ത്തേ​യും മു​ഖ​ത്തോ​ടു മു​ഖ​മാ​ക്കി കൂ​ട്ടി​മു​ട്ടി​ച്ച​തും, മഹ​ത്തായ ‘പി​റ​മി​ഡ്ഡി’ന്റെ അന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തു​വെ​ച്ചു മു​ഹ​മ്മ​ദീ​യ​മ​താ​ചാ​ര്യ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു നെ​പ്പോ​ളി​യ​നു​മാ​യി സം​സാ​രി​പ്പി​ച്ച​തു​മായ ആ അഭി​വൃ​ദ്ധി​യു​ടെ നി​ഗൂ​ഢ​ശ​ക്തി​യിൽ​നി​ന്ന് എന്തു​ത​ന്നെ​യും നമു​ക്കാ​ശി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണ്.

അതി​നി​ട​യ്ക്കു മന​സ്സു​ക​ളു​ടെ മഹ​ത്ത​ര​മായ പു​രോ​ഗ​തി​ക്കു യാ​തൊ​രു തട​സ്സ​വും ഇടർ​ച്ച​യും നി​ല്പും ഇല്ലാ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ. സാ​മു​ദാ​യി​ക​ത​ത്ത്വ​ജ്ഞാ​നം പ്ര​ധാ​ന​മാ​യി പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലും സമാ​ധാ​ന​ത്തി​ലു​മാ​ണ് നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്ന​ത്. അതി​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യം പ്രാ​തി​കൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു കോ​പ​ത്തെ ഇല്ലാ​താ​ക്കു​ക​യാ​ണ്; അതി​ന്റെ ഫലവും അതു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അതു ചി​ക​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​ന്നു; അതു സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്നു; അതു വി​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നു; പി​ന്നെ അത് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ഒന്നി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ന്നു; ദ്വേ​ഷ​ത്തെ മു​ഴു​വ​നും തള്ളി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു ചു​രു​ക്കൽ വഴി​ക്കു കാ​ര്യം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു.

മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ലേ​ക്ക് അഴി​ച്ചു​വി​ട്ട കാ​റ്റ​ടി​ക്കു മുൻ​പിൽ ഒരു സമു​ദാ​യം തകർ​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​താ​യി ഒന്നി​ല​ധി​കം തവണ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ട്; ജന​സ​മു​ദാ​യ​ങ്ങ​ളും സാ​മ്രാ​ജ്യ​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളും തകർ​ന്നു​പോയ കഥ​ക​ളാ​ണ് ചരി​ത്രം മു​ഴു​വ​നും; ആചാ​ര​ങ്ങൾ, നട​പ​ടി​കൾ, നി​യ​മ​ങ്ങൾ, ധർ​മ്മ​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ—അങ്ങ​നെ ഒരു ദിവസം ആ അജ്ഞാ​ത​ശ​ക്തി, കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റ്, അതിലെ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു; സക​ല​ത്തേ​യും അതു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. ഇന്ത്യ​യി​ലേ​യും കാൽ​ഡി​യ​യി​ലേ​യും പേർ​ഷ്യ​യി​ലേ​യും സി​റി​യ​യി​ലേ​യും ഈജി​പ്തി​ലേ​യും പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നാ​യി എല്ലാം മറ​ഞ്ഞു കഴി​ഞ്ഞു എന്തു​കൊ​ണ്ട്? ഞങ്ങൾ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഈ ആപ​ത്തു​കൾ​ക്കെ​ല്ലാം കാ​ര​ണ​മെ​ന്താ​ണ്? ഞങ്ങൾ​ക്ക​റി​വി​ല്ല. ഈ ജന​സ​മു​ദാ​യ​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം രക്ഷി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ? ഇത് അവ​രു​ടെ കു​റ്റ​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ? അവരെ നശി​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞ ആ അപാ​യ​ക​ര​മായ ദുർ​വൃ​ത്തി അവർ വി​ടാ​തെ പി​ടി​ച്ചു എന്നു​ണ്ടോ? ഒരു ജാ​തി​ക്കാ​രു​ടേ​യും ഒരു രാ​ജ്യ​ക്കാ​രു​ടേ​യും ഭയ​ങ്ക​ര​മ​ര​ണ​ത്തിൽ ആത്മ​ഹ​ത്യ​യു​ടെ തു​ക​യെ​ത്ര​യാ​ണ്? ഉത്ത​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ. ശപി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട പരി​ഷ്കാ​ര​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളെ അന്ധ​കാ​രം മൂ​ടി​ക്ക​ള​യു​ന്നു. അവർ ഒരോ​ട്ട​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. ഉടനെ മു​ങ്ങു​ന്നു ഞങ്ങൾ​ക്കു മറ്റൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല; ഭൂ​ത​കാ​ല​മെ​ന്ന സമു​ദ്ര​ത്തി​ന്റെ അടി​യി​ലേ​ക്ക്. ആ വമ്പി​ച്ച തി​ര​മാ​ല​യു​ടെ പി​ന്നി​ലേ​ക്കു, ബാ​ബി​ലോൺ, നി​നെ​വെ, താർ​സൂ​സ്, തീ​ബ്സ്, റോം എന്നീ പടു​കൂ​റ്റൻ കപ്പ​ലു​ക​ളു​ടെ പൊ​ളി​ഞ്ഞു​ത​ക​ര​ലി​ലേ​ക്കു, നി​ഴ​ല്പാ​ടു​ക​ളു​ടെ എല്ലാ വാ​യ​ക​ളിൽ​നി​ന്നും​കൂ​ടി പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഘോ​ര​ക്കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു​ക​ളു​ടെ ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ഞങ്ങൾ ഒരു​ത​രം ഭയ​പ്പാ​ടോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണ് നോ​ക്കു​ന്ന​ത് പക്ഷേ, അവിടെ നി​ഴ​ലു​ക​ളാ​ണ്. ഇവിടെ വെ​ളി​ച്ച​വും, ആ പു​രാ​തന പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ രോ​ഗ​ങ്ങൾ ഞങ്ങൾ​ക്കു പരി​ചി​ത​ങ്ങ​ള​ല്ല; നമ്മു​ടേ​തി​നു​ള്ള കു​റ​വു​ക​ളെ ഞങ്ങൾ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അതിൽ എവി​ടേ​യും വെ​ളി​ച്ചം കണ്ടെ​ടു​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ​ക്ക​ധി​കാ​ര​മു​ണ്ട്; ഞങ്ങൾ അതി​ന്റെ സൌ​ഭാ​ഗ്യം നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്നു; അതി​ന്റെ കു​റ​വു​ക​ളെ ഞങ്ങൾ തു​റ​ന്നു​കാ​ട്ടു​ന്നു; അതി​ന്നു രോഗം എവി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നു ഞങ്ങൾ ചു​ഴി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു; രോഗം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ, അതി​ന്റെ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള പരീ​ക്ഷ​ണം ഔഷ​ധ​ത്തെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു. നമ്മു​ടെ പരി​ഷ്കാ​രം, ഇരു​പ​താം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ പ്ര​യ​ത്ന​ഫ​ലം, അതി​ന്റെ നി​യ​മ​വും വൈ​ശി​ഷ്യ​വു​മാ​ണ്; അതിനെ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തിൽ നഷ്ട​മി​ല്ല. അതു രക്ഷ​പ്പെ​ടും. അതിൽ ആശ്വ​സ​നാർ​ഹ​മാ​യി വള​രെ​യു​ണ്ട്. അതി​ന്റെ സം​സ്കാ​ര​വി​ശേ​ഷം മറ്റൊ​രു സം​ഗ​തി​യാ​ണ്. സാ​മു​ദാ​യി​ക​ങ്ങ​ളായ എല്ലാ നവീ​ന​ത​ത്ത്വ​ജ്ഞാ​ന​ങ്ങ​ളും ഈ ഒരു കാ​ര്യ​ത്തി​നാ​യി ഒത്തു​കൂ​ട​ണം. ഇന്ന​ത്തെ വി​ചാ​ര​ശീ​ല​ന്ന് ഒരു മഹ​ത്തായ ചു​മ​ത​ല​യു​ണ്ട്—പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തെ ‘കു​ഴൽ​വെ​ച്ചു’ നോ​ക്കുക.

ഞങ്ങൾ എടു​ത്തു​പ​റ​യു​ന്നു, ഈ കു​ഴൽ​വെ​ച്ചു​നോ​ക്കൽ പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു; പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഊന്നി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ഈ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ, ഒരു ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ നി​ഷ്ഠൂ​ര​ത​ര​മായ വി​ഷ്കം​ഭ​ത്തെ, ഞങ്ങൾ അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​ത്. സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ മര​ണ​ത്തി​ന്ന​ടി​യിൽ ഞങ്ങൾ മാ​നു​ഷ​മായ അമ​ര​ത്വം കാ​ണു​ന്നു. ഭൂ​ഗോ​ളം നശി​ച്ചു​പോ​കു​ന്നി​ല്ല—എന്തു​കൊ​ണ്ട്? അതി​ന്റെ ഈ വ്ര​ണ​ങ്ങ​ളും അഗ്നി​പർ​വ്വ​ത​മു​ഖ​ങ്ങ​ളും അഗ്നി​പ്ര​വാ​ഹ​ങ്ങ​ളും ഗന്ധ​ക​ക്കു​ഴി​ക​ളും അവി​ട​വി​ടെ ഉള്ള​തു​കൊ​ണ്ട്; അല്ലാ​തെ, ദു​ഷ്ടി​നെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു​ത​ള്ളു​ന്ന ഒര​ഗ്നി​പർ​വ്വ​ത​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ട​ല്ല. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ രോ​ഗ​ങ്ങൾ മനു​ഷ്യ​നെ കൊ​ല്ലു​ന്നി​ല്ല.

എങ്കി​ലും, സാ​മു​ദാ​യി​ക​ചി​കി​ത്സാ​ഭ്യാ​സ​രീ​തി​യെ നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കു​ന്ന ആരും തന്നെ ചി​ല​പ്പോൾ തല​യി​ള​ക്കി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഏറ്റ​വും ശക്തി​യു​ള്ള​വർ ഏറ്റ​വും ദയാ​ശീ​ല​മു​ള്ള​വർ, ഏറ്റ​വും ബു​ദ്ധി​കൂർ​മ്മ കൂ​ടി​യ​വർ, വശം​കെ​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന ചില ഘട്ട​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്.

നല്ല ഭാവി ഉണ്ടാ​കു​മോ? അത്ര​മേൽ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ അന്ധ​കാ​രം കാ​ണു​മ്പോൾ ഈ ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ക്കാൻ​ത​ന്നെ ഞങ്ങൾ​ക്കേ​താ​ണ്ട് തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു. സ്വാർ​ത്ഥി​ക​ളു​ടേ​യും കട​പ്പാ​ടു​കാ​രു​ടേ​യും കൂ​ടി​യു​ള്ള വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ അഭി​മു​ഖ​യു​ദ്ധം. സ്വാർ​ത്ഥി​ക​ളു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്തു തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​കൾ, ചെ​ല​വു​കൂ​ടിയ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തി​ന്റെ നി​ഴ​ലു​കൾ, ലഹ​രി​കൊ​ണ്ടു വർ​ദ്ധി​ച്ച രുചി, മന്ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഐശ്വ​ര്യം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള തല​ചു​റ്റൽ, ചി​ല​രെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം കഷ്ട​പ്പാ​ടോ​ട് ഒരു വെ​റു​പ്പ് എന്നാ​കു​മാ​റു​ള്ള കഷ്ട​പ്പാ​ടി​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ഭയം, ശമി​ക്കാ​ത്ത ഒരു സം​തൃ​പ്തി, ആത്മാ​വി​നെ തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്ത​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം, വീർ​ത്തു​പോയ ഞാൻ; കഷ്ട​പ്പാ​ടു​കാ​രു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്തു ദുര, അസൂയ. മറ്റു​ള്ള​വർ സു​ഖി​ക്കു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോ​ഴു​ള്ള ദ്വേ​ഷം, സ്വ​ന്തം ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളെ നി​വർ​ത്തി​ക്കു​വാ​നു​ള്ള മനു​ഷ്യ​മൃ​ഗ​ത്തി​ന്റെ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത പ്രേ​ര​ണ​കൾ, മൂ​ടൽ​കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞ ഹൃദയം, വ്യ​സ​നം, ആവ​ശ്യം, ഗ്ര​ഹ​പ്പിഴ, ചളി കൂടിയ വെറും അജ്ഞത.

നമ്മൾ ഇനി​യും മേ​ല്പോ​ട്ടു നോ​ക്കി കൈ​മ​ലർ​ത്തു​ക​ത​ന്നെ​യോ? അവിടെ നാം വേറെ കാ​ണു​ന്ന ആ തേ​ജോ​വി​ശേ​ഷം മാ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ​യു​ള്ള ഒന്നാ​ണോ? ആവിധം അഗാ​ധ​ത​ക​ളിൽ ആണ്ടു​മു​ങ്ങി, ചെ​റു​താ​യി, ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ടു, കാണാൻ വയ്യാ​തെ തി​ള​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ കു​ന്നു​കൂ​ടിയ ഇരു​ണ്ട ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലു​ക​ളാൽ ചു​റ്റ​പ്പെ​ട്ട്, ആപ​ദ്ദ​ശ​യിൽ മേ​ഘ​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്ന കു​ടർ​പ്പാ​മ്പു​കെ​ട്ടി​ന്നു​ള്ളിൽ ഒരു നക്ഷ​ത്ര​മെ​ന്ന​തിൽ ഒട്ടും അധി​ക​മി​ല്ലാ​തെ​യു​ള്ള ആദർശം കണ്ടാൽ പേടി തോ​ന്നും.