SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/hugo-36.jpg
Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018).
4.14.1
ഒരു കു​ടി​യന്‍ ഒരു വാ​യാ​ടി​യാ​ണ്

ആത്മാ​വി​ന്റെ അക​ത്തു​വെ​ച്ചു​ള്ള കല​ഹ​ങ്ങ​ളോ​ടു തട്ടി​ച്ചു​നോ​ക്കു​മ്പോള്‍ ഒരു നഗ​ര​ത്തി​ലെ കു​ലു​ക്ക​ങ്ങള്‍ എന്തു സാ​ര​മാ​ണ്? മനു​ഷ്യന്‍ പൊ​തു​ജ​ന​ത്തെ​ക്കാള്‍ കൂ​റേ​ക്കൂ​ടി വലിയ ഒര​ഗാ​ധ​ത​യാ​ണ്. ഈ സമ​യ​ത്ത് ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് ഒരു ഭയ​ങ്കര ഭൂ​ക​മ്പ​ത്തില്‍പ്പെ​ട്ടു. എല്ലാ​ത്ത​രം അഗാ​ധ​കു​ണ്ഡ​വും അയാ​ളു​ടെ ഉള്ളില്‍ വീ​ണ്ടും വായ് പി​ളര്‍ത്തി, നി​ഗൂ​ഢ​വും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മായ ഒരു വി​പ്ല​വ​ത്തി​ന്റെ വക്ക​ത്ത് അയാ​ളും പാ​രി​സ്സെ​ന്ന​പോ​ലെ നി​ന്നു വി​റ​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഇതിനു കു​റ​ച്ചു മണി​ക്കൂ​റു​കള്‍ മതി​യാ​യി. അയാ​ളു​ടെ കര്‍മ്മ​ഗ​തി​യും അന്ത​മ​ക​ര​ണ​വും പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഇരു​ട്ടി​ലാ​യി പാ​രി​സ്സി​നെ​പ്പ​റ്റി എന്ന​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ അയാ​ളെ​പ്പ​റ്റി​യും ഇങ്ങ​നെ പറയാം”രണ്ടു മൂ​ല​ത​ത്ത്വ​ങ്ങള്‍ എതി​രി​ട്ടു. അഗാ​ധ​ഗു​ഹ​യു​ടെ പാ​ല​ത്തി​യേല്‍ വെ​ച്ചു ദേ​വ​നും അസു​ര​നും അന്യോ​ന്യം പി​ടി​കൂ​ടാന്‍ പോ​കു​ന്നു. ആ രണ്ടില്‍ ആരാണ് മറ്റേ​യാ​ളെ പി​ടി​ച്ചു വലി​ച്ചെ​റി​യുക? ആരാണ് ജയം നേടുക?”

ഈ ജൂണ്‍ 5-​നു-യുടെ തലേ ദിവസം വൈ​കു​ന്നേ​രം ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് കൊ​സൌ​െ​ത്തോ​ടും തു​സ്സാ​ങ്ങോ​ടും​കൂ​ടി റ്യൂ ദ് ലോം അര്‍മെ​യില്‍ താ​മ​സ​മാ​ക്കി. അവി​ടെ​വെ​ച്ച് അയാള്‍ക്കൊ​രു മാ​റ്റം വരാന്‍ പോ​കു​ന്നു.

ഒന്നെ​തിര്‍ത്തു​നോ​ക്കാ​തെ​യ​ല്ല കൊ​സെ​ത്ത് റ്യു പ്ളു​മെ വി​ട്ട​ത്. അവര്‍ ഒരു​മി​ച്ചു​ള്ള താമസം തു​ട​ങ്ങി​യ​തി​നു ശേഷം അന്ന് ആദ്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണ് കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ ഇഷ്ട​വും ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ഇഷ്ട​വും തമ്മില്‍ ഭി​ന്നി​ക്കു​ക​യും, കൂ​ട്ടി​മു​ട്ടി​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും എതി​രാ​വു​ക​യും ചെ​യ്ത​ത്. ഒരാള്‍ പല തട​സ്സ​ങ്ങ​ളും പറ​ഞ്ഞു, മറ്റേ ആള്‍ ഒന്ന​ന​ങ്ങു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വീടു വിടുക’ എന്നാ​യി പെ​ട്ടെ​ന്ന് ആരോ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ മേ​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ ഉപ​ദേ​ശം. ഒരു ശാ​ഠ്യ​ക്കാ​ര​നാ​വ​ത്ത​ക്ക​വി​ധം അയാളെ അത്ര​മേല്‍സം​ഭ്ര​മി​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു. അയാളെ പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാര്‍ കണ്ടെ​ത്തി​യെ​ന്നും പി​ടി​പ്പാന്‍ നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും അയാള്‍ വി​ചാ​രി​ച്ചു. കൊ​സെ​ത്തി​നു കീ​ഴ​ട​ങ്ങേ​ണ്ടി​വ​ന്നു.

രണ്ടു​പേ​രും ചു​ണ്ട​ന​ക്കാ​തെ, ഒര​ക്ഷ​ര​മെ​ങ്കി​ലും മി​ണ്ടാ​തെ, അതാ​തു​പേര്‍ക്കു​ള്ള മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തില്‍ ആണ്ടു​മു​ഴു​കി​ക്കൊ​ണ്ടു, റ്യൂ ദ് ലോം അര്‍മെ​യി​ലെ​ത്തി, ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് അത്ര​യും അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ കു​ണ്ഠി​ത​ഭാ​വം കാ​ണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല; കൊ​സെ​ത്ത് അത്ര​യും കു​ണ്ഠി​ത​ത്തില്‍പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടു, ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ അസ്വാ​സ്ഥ്യം കണ്ടി​ല്ല.

മറ്റു യാ​ത്ര​ക​ളി​ലൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒന്നു, ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് ഇക്കു​റി തു​സ്സാ​ങ്ങി​നേ​യും കൂടെ കൂ​ട്ടി, റ്യൂ പ്ളു​മെ​യി​ലേ​ക്ക് ഇനി തി​രി​ച്ചു​ചെ​ല്ലു​ക​യു​ണ്ടാ​വി​ല്ലെ​ന്ന് അയാള്‍ കണ്ടു; തു​സ്സാ​ങ്ങി​നെ അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ ആക്കി​പ്പോ​രി​ക​യോ അവളെ തന്റെ ഗൂ​ഡ​കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്വാ൯ വയ്യ​താ​നും. എജ​മാ​ന​നും ഭൃ​ത്യ​യും തമ്മി​ലു​ള്ള ചതി​പ്പ​ണി​യു​ടെ ആരംഭം ഉത്ക​ണ്ഠ​യില്‍നി​ന്നാ​ണ്. എന്നാല്‍ തു​സ്സാ​ങ് അവള്‍ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ഭൃ​ത്യ​യാ​വാന്‍ വേ​ണ്ടി​ത്ത​ന്നെ ജനി​ച്ച​വ​ളാ​ണോ എന്നു തോ​ന്നു​മാ​റു, തീരെ ഉത്ക​ണ്ഠ​കൂ​ടി​യ​വ​ള​ല്ല, അവള്‍ തന്റെ നാ​ട്ടു​പു​റ​ത്തെ ദേ​ശ്യ​ഭാ​ഷ​യില്‍ വി​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു: ഞാ​ന​ങ്ങ​നെ​യാ​ണ്; ഞാ​നെ​ന്റെ കാ​ര്യം നോ​ക്കും; മറ്റു​ള്ള​തൊ​ന്നും എന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി​യ​ല്ല.’

ഏതാ​ണ്ടൊ​രു ചാ​ടി​പ്പോ​ക്കാ​യി​രു​ന്ന ഈ റ്യൂ പ്ളു​മെ​യില്‍നി​ന്നു​ള്ള യാ​ത്ര​യില്‍, കൊ​സെ​ത്ത് ഒഴി​ച്ചു​കൂ​ടാ​ത്ത വസ്തു’വെ​ന്നു നാ​മ​ക​ര​ണം ചെയ്ത ആ സു​ഗ​ന്ധ​ദ്ര​വ്യ​മി​ട്ടു സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന ചെ​റു​യാ​ത്ര​പ്പെ​ട്ടി​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും ഴാ​ങ്വാല്‍ഴാ​ങ് കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തി​ല്ല. വലിയ പെ​ട്ടി​ക​ളാ​വു​മ്പോള്‍ കൂ​ലി​ക്കാര്‍ വേ​ണ്ടി​വ​രും; കൂ​ലി​ക്കാര്‍ സാ​ക്ഷി​ക​ളാ​ണ്. റ്യൂ ദെ ബബി​ലോ​ങ്ങി​ലേ​ക്കു​ള്ള പടി​വാ​തിൽ​ക്കല്‍ ഒരു കൂ​ലി​വ​ണ്ടി വരു​ത്തി; അവര്‍ അവി​ടെ​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി.

അല്പം ചില വസ്ത്ര​ങ്ങ​ളും ചില ചമ​യല്‍സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളും കൈ​യി​ലെ​ടു​ക്കാൻ വളരെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​യി​ട്ടാ​ണ് തു​സ്സാ​ങ് സമ്മ​തം മേ​ടി​ച്ച​ത്. കൊ​സെ​ത്ത് തന്റെ വെ​ച്ചെ​ഴു​ത്തും ഒപ്പു​ക​ട​ലാ​സ്സു​പു​സ്ത​ക​വും മാ​ത്ര​മേ കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു​ള്ളൂ.

ഈ യാ​ത്ര​യു​ടെ ഏകാ​ന്ത​ത​യ്ക്കും നി​ഗൂ​ഢ​ത​യ്ക്കും കനം പി​ടി​പ്പി​ക്കു​വാന്‍ വേ​ണ്ടി ഉരു​ട്ടോ​ടു​കൂ​ടിയ റ്യൂ പ്ളു​മെ ബം​ഗ്ളാ​വു വി​ടാന്‍ അയാള്‍ നി​ശ്ച​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു; അതു​കൊ​ണ്ടു കൊ​സെ​ത്തി​നു മരി​യു​സ്സി​നു​ള്ള കു​റി​പ്പെ​ഴു​താ൯ ഇട കി​ട്ടി. നല്ല​വ​ണ്ണം രാ​ത്രി​യാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കെ അവര്‍ റ്യു ദ് ലോം അര്‍മെ​യി​ലെ​ത്തി​യു​ള്ളു.

അവര്‍ മി​ണ്ടാ​തെ ചെ​ന്നു​കി​ട​ന്നു.

റ്യൂ ദ് ലോം അര്‍മെ​യി​ലു​ള്ള താ​മ​സ​സ്ഥ​ലം ഒരു പു​റം​മു​റ്റ​ത്തി​നു മുന്‍പില്‍ രണ്ടാം​നി​ല​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു; രണ്ടു കി​ട​പ്പു​മു​റി​യും ഒരു ഭക്ഷ​ണ​മു​റി​യും ആ ഭക്ഷണ മു​റി​യോ​ട​ടു​ത്ത് ഒര​ടു​ക്ക​ള​യും തു​സ്സാ​ങ്ങി​ന്റെ ഓഹ​രി​യില്‍പ്പെ​ട്ട ഒരു മട​ക്കു​ക​ട്ടി​ലു​ള്ള തട്ടിന്‍പു​റ​വു​മാ​ണ് അതി​ലു​ള്ള​ത്. ഭക്ഷ​ണ​മു​റി ഒരു തള​മാ​യി​ട്ടും കൂ​ട്ടാം; രണ്ടു കി​ട​പ്പു​മു​റി​ക​ളേ​യും അതാണ് വേര്‍തി​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്. അതില്‍ ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള വീ​ട്ടു​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​മു​ണ്ട്.

കൈ​വി​ടു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ അത്ര​യും വി​ഡ്ഡി​ത്ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ആളു​കള്‍ വീ​ണ്ടും വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ കൈ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു; മനു​ഷ്യ​പ്ര​കൃ​തി അങ്ങ​നെ​യാ​ണ്. റ്യു ദ് ലോം അര്‍മെ​യി​ലെ​ത്തി​യ​തോ​ടു​കൂ​ടി ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ഉത്ക​ണ്ഠ കനം കു​റ​ഞ്ഞു, ക്ര​മ​ത്തില്‍ ഇല്ലാ​താ​യി. അറി​യാ​തെ കണ്ടു മന​സ്സില്‍ വ്യാ​പ​രി​ക്കു​ന്ന ചില ആശ്വാ​സ​ക​ര​ങ്ങ​ളായ പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. ഒരു നി​ഗൂ​ഢ​മായ തെ​രു​വ് സമാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടു കൂടിയ നി​വാ​സി​കള്‍, രണ്ടു തു​ണി​ന്മേല്‍ വി​ല​ങ്ങ​നെ വെ​ച്ചു​കെ​ട്ടിയ ഒര​ഴി​കൊ​ണ്ടു വണ്ടി​ക​ളെ അക​ത്തേ​ക്കു വി​ടാ​തി​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം അത്ര​യും വീതി കു​റ​ഞ്ഞ​തും. ആ ലഹള പി​ടി​ച്ച പട്ട​ണ​ത്തി​നു​ള്ളില്‍ ബധി​ര​വും മൂ​ക​വു​മാ​യി നി​ല്ക്കു​ന്ന​തും. ഉച്ച​യ​ക്കു​കൂ​ടി വെ​ളി​ച്ചം മങ്ങി​യ​തും, പ്രാ​യം കൂ​ടി​യി​ട്ടു മി​ണ്ടാ​തെ കഴി​യു​ന്ന രണ്ടു വരി​കൂ​റ്റന്‍ പഴയ ഭവ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇട​യ്ക്കു യാ​തൊ​രു വി​കാ​ര​ത്തി​നും ത്രാ​ണി​യി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ എന്നു പറ​യ​ട്ടെ, ആ പഴയ പാ​രി​സി​ന്റെ ഇട​വ​ഴി​യി​ലെ അനിര്‍വ​ച​നീ​യ​ശാ​ന്ത​ത​യാ​കു​ന്ന പകര്‍ച്ച​വ്യാ​ധി ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നേ​യും ബാ​ധി​ച്ചു. ആ തെ​രു​വില്‍ കെ​ട്ടി​നി​ല​ക്കു​ന്ന നി​ഗൂ​ഡ​ത​യു​ടെ ഒരു ഗന്ധ​മു​ണ്ട്, അവി​ടെ​വെ​ച്ചു ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് ഒരി​ക്കല്‍ക്കൂ​ടി ശ്വാ​സം​ക​ഴി​ച്ചു. അയാളെ അവിടെ എങ്ങ​നെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കും?

അയാ​ളു​ടെ ഒന്നാ​മ​ത്തെ പണി ആ ഒഴി​ച്ചു​കൂ​ടാ​ത്ത വസ്തു’ തന്റെ അടു​ക്കല്‍ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

അയാള്‍ സു​ഖ​മാ​യു​റ​ങ്ങി. രാ​ത്രി അറി​വും​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു; ഞങ്ങള്‍ ഒന്നു​കൂ​ടി പറ​യ​ട്ടെ, രാ​ത്രി ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. പി​റ്റേ ദിവസം രാ​വി​ലെ അയാള്‍ ഏതാ​ണ്ട് ആഹ്ലാ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ ഉണര്‍ന്നെ​ണീ​റ്റു. ഭക്ഷ​ണ​മു​റി മോ​ശ​വും, പഴ​യൊ​രു വട്ട​മേ​ശ​യാ​ലും, ഒരു ചാഞ്ഞ കണ്ണാ​ടി​മു​ക​ളി​ലു​ള്ള ഒരു നീണ്ട മു​ല​മേ​ശ​യാ​ലും ഒരു പൊ​ളി​ഞ്ഞ ചാ​രു​ക​സാ​ല​യാ​ലും, തു​സ്സാ​ങ്ങി​ന്റെ സാ​മാ​ന​ക്കെ​ട്ടു​കള്‍കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞ പല വെറും കസാ​ല​ക​ളാ​ലും മാ​ത്രം അലം​കൃ​ത​വു​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും, ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന് അതു മനോ​ഹ​ര​മാ​യി തോ​ന്നി തു​സ്സാ​ങ്ങി​ന്റെ സാ​മാ​ന​ക്കെ​ട്ടു​ക​ളി​ലൊ​ന്നില്‍ ഒരു വി​ട​വി​നു​ള്ളി​ലൂ​ടേ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ രക്ഷി​ട​ട​സം​ഘം വെ​ളി​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു.

കൊ​സെ​ത്താ​ണെ​ങ്കില്‍, അവള്‍ തു​സ്സാ​ങ്ങോ​ടു തന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു കു​റ​ച്ചു സൂ​പ്പു കൊ​ണ്ടു​വ​രാന്‍ പറ​ഞ്ഞു; വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​വു​ന്ന​തു​വ​രെ അവള്‍ പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നി​ല്ല.

ആ സ്ഥലം വൃ​ത്തി​യാ​ക്കാന്‍വേ​ണ്ടി അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ന്നു ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​യി​രു​ന്ന തു​സ്സാ​ങ് ഏതാ​ണ്ട് അഞ്ചു മണി​യോ​ടു​കൂ​ടി ഒരു തണു​ത്ത കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞി​നെ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വെ​ച്ചു; അച്ഛ​ന്റെ മേ​ലു​ള്ള ഭക്തി​കൊ​ണ്ടു കൊ​സെ​ത്ത് അതൊ​ന്നു നോ​ക്കി.

അതു കഴി​ഞ്ഞു, കൊ​സെ​ത്ത്, എന്താ​യി​ട്ടും മാ​റാ​ത്ത ഒരു തല​വേ​ദന കാ​ര​ണ​വും പറ​ഞ്ഞു, ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങു​മാ​യി പി​രി​ഞ്ഞു. തന്റെ കി​ട​പ്പു​മു​റി​യില്‍ച്ചെ​ന്നു വാ​തി​ല​ട​ച്ചു. ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് നല്ല രു​ചി​യോ​ടു​കൂ​ടി കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞി​ന്റെ ഒരു കൊ​റു​മു​ഴു​വ​നും ഭക്ഷി​ച്ചു; അയാള്‍ തന്റെ കൈ​മു​ട്ടു രണ്ടും മേ​ശ​മേല്‍ കു​ത്തി, ഇനി പേ​ടി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്ന ബോ​ധ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, തന്റെ ശാ​ന്ത​മ​ട്ടില്‍ ഇരു​ന്നു ഭക്ഷ​ണം കഴി​ച്ചു.

അധികം വട്ട​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​ത്ത ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്കു രണ്ടോ മൂ​ന്നോ തവണ തു​സ്സാ​ങ് എന്തോ വി​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന് അയാള്‍ക്ക് അസ്പ​ഷ്ട​മാ​യി തോ​ന്നി; അവള്‍ അയാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു; ’മൊ​സ്യു, എന്തോ ചി​ല​തു​ണ്ടാ​വാന്‍ ഭാ​വ​മു​ണ്ട്; പാ​രി​സ്സില്‍ യു​ദ്ധം തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.” പക്ഷേ, ആന്ത​ര​മായ എന്തോ ചില കണ​ക്കു​കൂ​ട്ട​ലി​ന്റെ ലഹ​ള​യില്‍ അയാള്‍ അതത്ര ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല. വാ​സ്ത​വം പറ​ഞ്ഞാ​രു, അവ​ളു​ടെ വാ​ക്കു​കള്‍ അയാ​ളു​ടെ ചെ​കി​ട്ടില്‍ കട​ന്നി​ല്ല.

ക്ര​മ​ത്തില്‍ അധി​ക​മ​ധി​കം സഗൌ​ര​വ​നാ​യി അയാള്‍ എണി​റ്റു വാ​തി​ല്ക്കല്‍ നി​ന്നു ജനാ​ല​യ്ക്ക​ലേ​ക്കും, ജനാ​ല​യ്ക്കല്‍നി​ന്നു വാ​തി​ല്ക്ക​ലേ​ക്കും ലാ​ത്താന്‍ തു​ട​ങ്ങി.

ഈ ശാ​ന്ത​ത​യ്ക്കി​ട​യില്‍ കൊ​സെ​ത്ത്—അയാ​ളു​ടെ ആകെ​യു​ള്ള ഉത്കണ്ഠ-​ആലോചനയിലേക്കു പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു. ആ തല​വേ​ദ​ന​യ​ല്ല അയാളെ അസ്ധാ​ഗ്ഥ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്ന​ത്; ഞര​മ്പു​സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള ആ ചെറിയ സു​ഖ​ക്കേ​ടു, ചെറിയ പെണ്‍കു​ട്ടി​യു​ടെ ആ ഒര​ല്പ​ര​സം, തല്‍ക്കാ​ല​ത്തെ അസുഖം, ഒന്നു​ര​ണ്ടു ദിവസം കൊ​ണ്ടു തീരെ മാ​റി​പ്പോ​കാ​നു​ള്ള​തേ ഉള്ളു; അയാള്‍ ഭാ​വി​യെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു; പതി​വു​പോ​ലെ. അയാള്‍ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി സന്തോ​ഷ​പൂര്‍വം ചി​ന്തി​ച്ചു; അവ​രു​ടെ ആഹ്ലാ​ദ​മ​യ​മായ ജീ​വി​തം വീ​ണ്ടും വഴി​ക്കൂ​ടു​ന്ന​തില്‍ യാ​തൊ​രു പ്ര​തി​ബ​ന്ധ​വും അയാള്‍ കണ്ടി​ല്ല. ചി​ല​പ്പോള്‍ സക​ല​വും അസാ​ധ്യ​മാ​യി തോ​ന്നും, മറ്റു ചി​ല​പ്പോള്‍ സക​ല​വും സു​സാ​ധ്യ​വും; ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് ഈ ഒടു​വില്‍പ്പ​റ​ഞ്ഞ നല്ല സമ​യ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നി​ലാ​യി​രു​ന്നു അന്ന്. പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ അസ്തി​വാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള​തും കഥ കു​റ​ഞ്ഞ​വര്‍ വി​രോ​ധാ​ഭാ​സ​മെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു​മായ ആ ക്ര​മാ​നു​ക്ര​മ​സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റേ​യും വി​പ​രീ​ത​ഭാ​വ​ത്തി​ന്റേ​യും ശാ​ശ്വ​ത​നി​യ​മ​ത്തി​നു​ള്ള പ്രാ​ബ​ല്യം​കൊ​ണ്ടു. രാ​ത്രി​യെ പകല്‍ എന്ന​പോ​ലെ, നല്ല സമയം ചീ​ത്ത​സ​മ​യ​ത്തെ എപ്പോ​ഴും പി​ന്തു​ട​രു​ന്നു. അയാള്‍ ചെ​ന്നു രക്ഷ പ്രാ​പി​ച്ച ഈ സമാ​ധാ​ന​പ​ര​മായ തെ​രു​വില്‍നി​ന്നു കു​റ​ച്ചു​കാ​ല​മാ​യി അയാളെ സ്വാ​സ്ഥ്യം കെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്ന​തില്‍നി​ന്നെ​ല്ലാം അയാള്‍ക്കു വി​ടു​തി കി​ട്ടി, പല നി​ഴ​ലു​ക​ളും അയാള്‍ കണ്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞു, അതേ വാ​സ്ത​വ​സ്ഥി​തി കു​റ​ച്ച് ആകാ​ശ​നീ​ലി​മ​യെ അയാള്‍ക്കു കാ​ണി​ക്കാന്‍ തു​ട​ങ്ങി തക​രാ​റു​ക​ളും ദുര്‍ഘ​ട​ങ്ങ​ളു​മൊ​ന്നും കൂ​ടാ​തെ റ്യൂ പ്ളു​മെ​യില്‍നി​ന്നു വി​ട്ടു​പോ​രാൻ സാ​ധി​ച്ച​തു​ത​ന്നെ ഒരു നല്ല കാ​ര്യ​മാ​ണ്. കു​റ​ച്ചു മാ​സ​ത്തേ​ക്കാ​യി​ട്ടെ​ങ്കി​ലും ദൂ​ര​ദി​ക്കി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന​തു നന്ന്; ലണ്ട​നി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു കൊ​ള്ളാം. ശരി, തങ്ങള്‍ പോവണം. കൊ​സെ​ത്ത് ഒരു​മി​ച്ചു​ണ്ടെ​ങ്കില്‍പ്പി​ന്നെ, താന്‍ ഫ്രാന്‍സി​ലാ​യാ​ലെ​ന്ത്, ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലാ​യാ​ലെ​ന്ത്*? കൊ​സെ​ത്താ​ണ് തന്റെ സ്വ​രാ​ജ്യം. കൊ​സെ​ത്ത് മതി തന്റെ സു​ഖ​ത്തി​ന്; ഒരു സമയം കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ സു​ഖ​ത്തി​നു താന്‍ മതി​യാ​വാ​തെ വരാ​മെ​ന്നു​ള്ള വി​ചാ​രം, പണ്ട് അയാ​ളു​ടെ അസ്വ​സ്ഥ​ത​യ്ക്കും ഉറ​ക്ക​മി​ല്ലാ​യ്മ​യ്ക്കും കാ​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്ന ഈയൊരു വി​ചാ​രം, അന്ന​യാ​ളു​ടെ മന​സ്സില്‍ കട​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. പണ്ട​ത്തെ മനോ​വ്ൃ​യ​സ​ന​ങ്ങ​ളില്‍നി​ന്നെ​ല്ലാം പൊ​ന്തി​പ്പോ​ന്ന അയാള്‍ ഒരു ഗു​ണൈ​ക​ദ്യ​ക്കാ​യി. കൊ​സെ​ത്ത് തന്റെ അടു​ത്തു​ണ്ട്; അവള്‍ തന്റെ​യാ​ണെ​ന്നു​തോ​ന്നി എല്ലാ മനു​ഷ്യ​രും അനു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഒരു ദൃ​ഷ്ടി​ഭ്ര​മം, ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലേ​ക്കു കൊ​സെ​ത്തി​നേ​യും കൂ​ട്ടി​യു​ള്ള യാത്ര അയാള്‍ എല്ലാ​ത്ത​രം ആഹ്ലാ​ദ​മ​യ​ങ്ങ​ളായ യു​ക്തി​വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടും​കൂ​ടി മന​സ്സില്‍ ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി; എന്ന​ല്ല മനോ​രാ​ജ്യ​ക്കാ​ഴ്ച​യ്ക്കു​ള്ളില്‍ ഇഷ്ട​മു​ള്ളേ​ട​ത്തെ​ല്ലാം അയാള്‍ തന്റെ സുഖം വീ​ണ്ടും പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ത​മാ​യി കണ്ടു.

അങ്ങ​നെ അകന്ന കാല്‍വെ​പ്പു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി ലാ​ത്തു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്ക് അയാ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം പെ​ട്ടെ​ന്ന് അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ എന്തോ ഒന്നില്‍ പതി​ഞ്ഞു.

അയാള്‍ക്ക​ഭി​മു​ഖ​മാ​യു​ള്ള മൂ​ല​മേ​ശ​യു​ടെ മു​ക​ളില്‍ പി​ടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ചാ​യ്പു കണ്ണാ​ടി​യില്‍ ഈ താഴേ കാ​ണു​ന്ന നാ​ലു​വ​രി എഴു​തി​ക്ക​ണ്ടു: “എന്റെ പ്രാണ പ്രിയ, കഷ്ടം! എന്റെ അച്ഛന്‍ ഇപ്പോള്‍ത്ത​ന്നെ പു​റ​പ്പെ​ട്ടേ കഴിയു എന്നു ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ക്കു​ന്നു. ഞങ്ങള്‍ ഇന്നു വൈ​കു​ന്നേ​രം റ്യൂ ദ് ലോം അര്‍മെ​യില്‍ 7ാം നമ്പര്‍ ഭവ​ന​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കും. ഒരാ​ഴ്ച​യ്ക്കു​ള്ളില്‍ ഞങ്ങള്‍ ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലെ​ത്തും. കൊ​സെ​ത്ത് ജൂണ്‍ 4-ാംന് ’

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ണ് തി​ക​ച്ചും കണ്ണു​ന​ട്ടു നി​ല​വാ​യി.

എത്തിയ ഉടനെ കൊ​സെ​ത്ത് തന്റെ ഒപ്പു​ക​ട​ലാ​സ്സു​പു​സ്ത​കം കണ്ണാ​ടി​യു​ടെ മുന്‍പി​ലാ​യി മൂ​ല​മേ​ശ​മേല്‍ വെ​ച്ചു; കഠി​ന​മായ മനോ​വേ​ദ​ന​യില്‍ ആണ്ടു​മു​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് അവള്‍ അക്കഥ മറ​ന്ന് അത​വി​ടെ ഇട്ടും​വെ​ച്ചു​പോ​യി; എന്ന​ല്ല, അതു തു​റ​ന്നി​ട്ടാ​ണ് വെ​ച്ചി​രു​ന്ന​തെ​ന്നും അതും റ്യു പ്ളു​മെ​യി​ലെ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രന്‍ കൂ​ലി​ക്കാ​ര​ന്റെ പക്കല്‍ കൊ​ടു​ത്തേല്‍പി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടായ ആ നാ​ലു​വ​രി എഴുതി ഒപ്പാന്‍ വെച്ച അതേ വശ​മാ​ണെ​ന്നും അവള്‍ നോ​ക്കി​യി​ല്ല. എഴു​ത്ത് ഒപ്പു​ക​ട​ലാ​സ്സില്‍ പതി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

കണ്ണാ​ടി​യില്‍ എഴു​ത്തു പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ചു.

വന്നു​കൂ​ടിയ ഫലം ക്ഷേ​ത്ര​ഗ​ണി​ത​ത്തില്‍ പറ​യു​ന്ന അം​ഗാ​നു​സാ​രി രു​പ​മാ​ണ്, ഒപ്പു​ക​ട​ലാ​സ്സില്‍ മറി​ച്ചു പതി​ഞ്ഞ എഴു​ത്തു​ക​ണ്ണാ​ടി​യില്‍ ശരി​ക്കാ​യി, വാ​സ്ത​വ​രൂ​പ​ത്തില്‍ നി​ന്നു; അങ്ങ​നെ തലേ​ന്നാള്‍ വൈ​കു​ന്നേ​രം കൊ​സെ​ത്ത് മരി​യു​സ്സി​ന്നെ​ഴു​തി​യ​യ​ച്ച കത്ത് ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നു കണ്ണിന്‍മുന്‍പില്‍ കാ​ണാ​റാ​യി.

അതു സാ​ധാ​ര​ണ​വും ഹൃ​ദ​യ​ഭേ​ദ​ക​വു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് കണ്ണാ​ടി​യു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു. ആ നാ​ലു​വ​രി അയാള്‍ ഒരി​ക്കല്‍ക്കൂ​ടി വാ​യി​ച്ചു; പക്ഷേ, അയാള്‍ക്ക​തു വി​ശ്വാ​സ​മാ​യി​ല്ല. അത് ഒരു മി​ന്നല്‍ പി​ണ​രാ​യി ആവിര്‍ഭ​വി​ച്ചു. അതൊരു മാ​യ​യാ​യി​രു​ന്നു, അസാ​ധ്യം. അതാ, അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല.

കു​റേ​ശ്ശെ​ക്കു​റേ​ശ്ശ​യാ​യി അയാ​ളു​ടെ നോ​ട്ട​ത്തി​നു സൂ​ക്ഷ്മത വെ​ച്ചു, അയാള്‍ കൊ​നെ​ത്തി​ന്റെ ഒപ്പു​ക​ട​ലാ​സ്സു​പു​സ്ത​ക​ത്തില്‍ നോ​ക്കി, വാ​സ്ത​വ​മാ​ണെ​ന്ന ബോധം തി​രി​ച്ചെ​ത്തി. അയാള്‍ ഒപ്പു​ക​ട​ലാ​സ്സു​പു​സ്ത​കം വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു പറ​ഞ്ഞു: ഇത​തില്‍നി​ന്നാ​ണ്.’ ആ ഒപ്പു​ക​ട​ലാ​സ്സില്‍ പതി​ഞ്ഞ നാ​ലു​വ​രി, എന്തോ ചില കു​ത്തി​ക്കു​റി​ക്ക​ലാ​യി മാ​റി​യി​രു​ന്ന ആ കി​ഴു​ക്കാം​തൂ​ക്ക​ക്ഷ​ര​ങ്ങള്‍, അയാള്‍ അക്ഷ​മ​ത​യോ​ടു​കു​ടി പരി​ശോ​ധി​ച്ചു; അതിന് ഒരര്‍ത്ഥ​വു​മി​ല്ല. അയാള്‍ വി​ചാ​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു: ’ഒരര്‍ത്ഥ​വും ഇതി​ന്നി​ല്ല ഇതി​ലൊ​ന്നും എഴു​തി​യി​ട്ടി​ല്ല.” അനിര്‍വ​ച​നീ​യ​മായ ആശ്വാ​സ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അയാള്‍ ഒരു ദീര്‍ഘ​ശ്വാ​സം വി​ട്ടു. ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളായ സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളില്‍ കഥ​യി​ല്ലാ​ത്ത ഇത്ത​രം ആഹ്ലാ​ദ​ങ്ങള്‍ ആരാ​ണ​നു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​ത്? എല്ലാ​ത്ത​രം കമ്പ​ങ്ങ​ളും ആലോ​ചി​ച്ചു തീര്‍ന്ന​ല്ലാ​തെ ആത്മാ​വു നി​രാ​ശ​ത​യ്ക്കു കീ​ഴ​ട​ങ്ങി​ല്ല.

അയാള്‍ ആ ഒപ്പു​ക​ട​ലാ​സ്സു​പു​സ്ത​കം കൈ​യില്‍പ്പി​ടി​ച്ചു. താന്‍ മൂ​ക്കു​കു​ത്തി​പ്പോയ ആ മാ​യാ​മോ​ഹ​ന​ത്രെ​പ്പ​റ്റി പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കാന്‍ ഏതാ​ണ്ടു തെ​യ്യാ​റാ​യി. അതിനെ അന്തം​വി​ട്ട ആഹ്ലാ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു. ഉട​നെ​ത​ന്നെ പി​ന്നെ​യും അയാ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം കണ്ണാ​ടി​യില്‍ പതി​ഞ്ഞു; പി​ന്നെ​യും അയാള്‍ ആ കാഴ്ച കണ്ടു. നിര്‍ദ​യ​മായ വ്യ​ക്ത​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി ആ നാ​ലു​വ​രി അതാ, വീ​ണ്ടും. ആവര്‍ത്തി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു കാഴ്ച ഒരു വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​യാ​ണ്; അതു സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി; കണ്ണാ​ടി​യില്‍ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ച എഴു​ത്താ​ണ​ത്. അയാള്‍ക്കു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി.

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ണ് ചാ​ഞ്ചാ​ടി, ഒപ്പു​ക​ട​ലാ​സ്സു​പു​സ്ത​കം താ​ഴെ​യി​ട്ടു, തി​ക​ച്ചും അമ്പ​ര​ന്നു, കീ​ഴ്പോ​ട്ടു തു​ങ്ങിയ തല​യോ​ടും ജീ​വ​സ്സ​റ്റ കണ്ണു​ക​ളോ​ടും​കൂ​ടി, ഭക്ഷ​ണ​മേ​ശ​യ്ക്ക​ടു​ത്തു​ള്ള പഴയ ചാ​രു​ക​സാ​ല​യില്‍ വി​ര​ണ്ടു​വീ​ണു. ആ കണ്ട​തു ശരി​യാ​ണെ​ന്നും, ലോ​ക​ത്തി​ലെ വെ​ളി​ച്ചം എന്ന​ന്നെ​ക്കു​മാ​യി കെ​ട്ടു​വെ​ന്നും, കൊ​സെ​ത്ത് അത് ഏതൊ​രാള്‍ക്ക് എഴു​തി​യ​താ​ണെ​ന്നും അയാള്‍ സ്വയം പറ​ഞ്ഞു ഉടനെ, ഒരി​ക്കല്‍ക്കൂ​ടി ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​ത്തീര്‍ന്ന ആത്മാ​വ് ഇരു​ട്ട​ത്തു​വെ​ച്ച് ഒരു കൊ​ടും​ഗര്‍ജ്ജ​നം ഗര്‍ജ്ജി​ച്ച​ത് അയാള്‍ കേ​ട്ടു. സിം​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൂ​ട്ടി​ന്നു​ള്ളി​ലായ നായയെ അതി​ന്റെ അടു​ക്കല്‍നി​ന്നു പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്തു​നോ​ക്കുക!

അത്ഭു​ത​ക​ര​വും വ്യ​സ​ന​ക​ര​വു​മെ​ന്നേ പറ​യേ​ണ്ടു. ആ സമ​യ​ത്ത് കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ കത്തു മരി​യു​സ്സി​നു കി​ട്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ല, അതിനെ യദ്യ​ച്ഛാ​സം​ഭ​വം ചതി​പ്പ​ണി​യില്‍ കൈ​യി​ലാ​ക്കി, മരി​യു​സ്സി​ന് എത്തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുന്‍പാ​യി. ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നു കൊ​ണ്ടു​ക്കൊ​ടു​ത്തു. ആ ദി​വ​സം​വ​രെ, പീ​ഡാ​നു​ഭ​വ​ത്തി​നു ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നെ മറി​ച്ചി​ടു​വാന്‍ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളായ പരീ​ക്ഷ​കള്‍ക്ക് അയാള്‍ വശം​വ​ദ​നാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്; ദുര്‍വി​ധി​യു​ടെ യാ​തൊ​രു കഠി​ന​ക്ക​യ്യും അയാള്‍ക്കു കൊ​ള്ളാ​തി​രു​ന്നി​ട്ടി​ല്ല; എല്ലാ​ത്ത​രം പ്ര​തി​കാ​ര​ബു​ദ്ധി​കൊ​ണ്ടും എല്ലാ​ത്ത​രം സാ​മു​ദാ​യി​കാ​ധി​ക്ഷേ​പം​കൊ​ണ്ടും ആയു​ധ​ധാ​രി​യായ നി​ഷ്ഠു​ര​വി​ധി അയാളെ തന്റെ തീന്‍പ​ണ്ട​മാ​യെ​ടു​ത്തു കടി​ച്ചു​ചി​ന്നി​യി​രു​ന്നു. ആവ​ശ്യ​മാ​യി​വ​രു​മ്പോള്‍ എല്ലാ പര​മാ​പ​ത്തി​നേ​യും അയാള്‍ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ട്; ഒരു സം​സ്കൃ​ത​മ​നു​ഷ്യന്‍ എന്ന നി​ല​യ്ക്കു​ള്ള അലം​ഘ​നീ​യ​ത​യെ അയാള്‍ ബലി​ക​ഴി​ച്ചു; സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ കൈ​വി​ട്ടു; ആയു​സ്സു​പേ​ക്ഷി​ച്ചു. സര്‍വ്വ​വും കള​ഞ്ഞു! സക​ല​ദുഃ​ഖ​വും അനു​ഭ​വി​ച്ചു. ധര്‍മ്മാര്‍ത്ഥ​മാ​യി കഠി​ന​പീ​ഡ​യ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ഒരു​വ​നെ​പ്പോ​ലെ, അയാൾ തന്നില്‍ നി​ന്നു മാ​റി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​താ​യി തോ​ന്നു​മാ​റ്, അത്ര​മേല്‍ സ്വാര്‍ത്ഥ​രാ​ഹി​ത്യ​ത്തോ​ടും ജി​തേ​ന്ദ്രി​യ​ത്വ​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി കഴി​ഞ്ഞു​പോ​ന്നു. ഈശ്വ​ര​വി​ധി​യു​ടെ എല്ലാ​ത്ത​രം ആക്ര​മ​ണ​വു​മാ​യി തഴ​കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ അയാ​ളു​ടെ അന്തഃ​ക​ര​ണം എന്ന​ന്നേ​ക്കും അനു​ല്ലം​ഘ്യ​മാ​യി എന്നു തോ​ന്നും. എന്നാല്‍, അയാ​ളു​ടെ ആത്മീ​യ​വ്യ​ക്തി​യെ നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ട ആരും ആ സന്ദര്‍ഭ​ത്തില്‍ അതു തളര്‍ന്നു​പോ​യി എന്നു സമ്മ​തി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാല്‍, ഈശ്വ​ര​വി​ധി അയാളെ പി​ടി​ച്ചു​നിര്‍ത്തി ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ വള​രെ​ക്കാ​ല​ത്തെ പരീ​ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ അയാള്‍ അനു​ഭ​വി​ച്ചു പോ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള എല്ലാ കഠി​ന​ദ​ണണ്‍്ഡ​ങ്ങ​ളി​ലും​വെ​ച്ച് ഇതാ​യി​രു​ന്നു ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം ഭയ​ങ്ക​രം. ഇത്ത​രം ചവ​ണ​കള്‍ അയാളെ ഇതു​വ​രെ പി​ടി​ച്ചി​റു​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല. തന്നില്‍ മറ​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന എല്ലാ​ത്ത​രം മനഃ​ക്ഷോ​ഭ​ങ്ങ​ളും നി​ഗൂ​ഡ​മാ​യി ഉള​കി​മ​റി​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന് അയാള്‍ക്കു തോ​ന്നി. അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ കമ്പി​യില്‍ പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ക്കു​ന്ന​ത് അയാള്‍ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു! കഷ്ടം! മഹ​ത്തായ സങ്ക​ടം, ഞങ്ങള്‍ പറ​യ​ട്ടെ, സഹി​ച്ചു​കൂ​ടാ​ത്ത ഏക​സ​ങ്ക​ടം, ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ട ജീവി നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​താ​ണ്.

സാ​ധു​കി​ഴ​വന്‍ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് ഒര​ച്ഛ​നെ​പ്പോ​ലെ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു​വി​ധ​ത്തി​ലും കൊ​സെ​ത്തി​നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല, തീര്‍ച്ച​ത​ന്നെ. പക്ഷേ, ഞങ്ങള്‍ മുന്‍പു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, ഈ പി​തൃ​ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്ക്; അയാ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ഭാ​ര്യ​യി​ല്ലാ​യ്മ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ എല്ലാ സ്ഥി​തി​ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളേ​യും പ്ര​വേ​ശി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു; അയാള്‍ കൊ​നെ​ത്തി​നെ തന്റെ മക​ളെ​പ്പോ​ലെ​യും അമ്മ​യെ​പ്പോ​ലെ​യും സഹോ​ദ​രി​യെ​പ്പോ​ലെ​യും സ്നേ​ഹി​ച്ചു; എന്ന​ല്ല, സ്നേ​ഹി​ക്കാന്‍ ഒരു സ്ത്രീ​യോ ഒരു ഭാ​ര്യ​യോ ഒരി​ക്ക​ലും അയാള്‍ക്കു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടും, പ്ര​കൃ​തി യാ​തൊ​രെ തിര്‍വാ​ദ​വും കൈ​ക്കൊ​ള്ളാ​ത്ത ഒരു മു​ത​ലാ​ളി​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടും, വി​ട്ടു​ക​ള​യാന്‍ തീരെ സാ​ധ്യ​മ​ല്ലാ​ത്തൊ​ന്നായ ആ മനോ​വി​കാ​രം​കൂ​ടി അവ്യ​ക്ത​വും അജ്ഞ​വും അന്ധ​ത്വ​ത്തി​നു​ള്ള പരി​ശു​ദ്ധി​കൊ​ണ്ടു പരി​ശു​ദ്ധ​വും ബോ​ധ​ര​ഹി​ത​വും സ്വര്‍ഗ്ലോ​ചി​ത​വും ദേ​വോ​ചി​ത​വും ദി​വ്യ​വു​മാ​യി, മറ്റു​ള്ള​വ​യോ​ടു ചേര്‍ന്നി​ണ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു; അത് ഒരു മനോ​വി​കാ​ര​ത്തെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഒരു പ്ര​കൃ​തി​ബോ​ധ​മാ​യി​രു​ന്നു—ഒരു പ്ര​കൃ​തി​ബോ​ധ​ത്തേ​ക്കാ​ള​ധി​കം അഗോ​ച​ര​വും അദൃ​ശ്യ​വും പക്ഷേ, വാ​സ്ത​വു​മായ ഒരാ​കര്‍ഷ​ണ​ശ​ക്തി; ശരി​ക്കു പറ​ക​യാ​ണെ​ങ്കില്‍, അയാള്‍ക്കു കൊ​സെ​ത്തോ​ടു​ള്ള അള​വ​റ്റ വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തി​ലെ ആ അനു​രാ​ഗം, മല​യി​ലെ ഒരു തങ്ക​രേ​ഖ​പോ​ലെ, നി​ഗൂ​ഢ​വും നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​വു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഞങ്ങള്‍ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച ഹൃ​ദ​യ​സ്ഥി​തി വാ​യ​ന​ക്കാര്‍ ഒന്നോര്‍മ്മി​ക്ക​ട്ടെ. ഈ രണ്ടു​പേര്‍ തമ്മില്‍ വി​വാ​ഹ​മു​ണ്ടാ​വാന്‍ വയ്യാ; ആത്മാ​ക്കള്‍ തമ്മി​ലും അസാ​ധ്യം തന്നെ; എങ്കി​ലും അവ​രു​ടെ കര്‍മ്മ​ഗ​തി​കള്‍ തമ്മില്‍ വി​വാ​ഹി​ത​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തില്‍ സം​ശ​യി​ക്കാ​നി​ല്ല. കൊ​സെ​ത്തി​നെ ഒഴി​ച്ച് എന്നു​വെ​ച്ചാല്‍ ഒരു ശി​ശു​ത്വ​ത്തെ​യൊ​ഴി​ച്ചു സ്നേ​ഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​യി യാ​തൊ​ന്നും ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് തന്റെ ദീര്‍ഘ​ജീ​വി​ത​ത്തി​നു​ള്ളില്‍ ഒരി​ക്ക​ലും കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. മഴ​ക്കാ​ല​ത്തും അമ്പ​തു വയ​സ്സു ചെന്ന പു​രു​ഷ​ന്മാ​രി​ലും ഇല​പ്പ​ടര്‍പ്പോ​ടു​കൂ​ടി കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഇളം​പ​ച്ച​യോ കടും പച്ച​യോ ആയി തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ​യു​ള്ള തളിര്‍പ്പു​ള​പ്പു​ക​ളെ​യൊ​ന്നും​ത​ന്നെ അടി​ക്ക​ടി തു​ടര്‍ന്നു​വ​രു​ന്ന വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളും സ്നേ​ഹ​ങ്ങ​ളും അയാ​ളില്‍ അങ്കു​രി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാല്‍—എന്ന​ല്ല, ഇതു ഞങ്ങള്‍ ഒന്നി​ല​ധി​കം തവണ ഈന്നി​പ്പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണ്—ആക​ത്തുക നോ​ക്കി​യാല്‍ ഒരു​ത്കൃ​ഷ്ട​മ​നോ​ഗു​ണ​മാ​കു​ന്ന ഈ ആന്ത​ര​മായ ഉമു​കി​ക്കൂ​ട​ലെ​ല്ലാം. ഈ സക​ല​വും​കൂ​ടി ഒടു​വില്‍ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നെ കൊ​നെ​ത്തി​ന്റെ ഒര​ച്ഛ​നാ​ക്കി—അതേ, ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ലൂ​ു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മു​ത്ത​ച്ഛ​നില്‍നി​ന്നും മക​നില്‍നി​ന്നും സഹോ​ദ​ര​നില്‍നി​ന്നും ഭര്‍ത്താ​വില്‍നി​ന്നും കൂടി കള്ള​പ്പ​ണി​യില്‍ അടി​ച്ചെ​ടു​ത്ത ഒര​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ അച്ഛന്‍, ഒര​മ്മ​കൂ​ടി ഉള്‍പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒര​ച്ഛന്‍, കൊ​സെ​ത്തി​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും ആരാ​ധി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ആളും, ആ കു​ട്ടി​യെ തന്റെ പ്ര​ഭാ​ത​മാ​യി, തന്റെ ഗൃ​ഹ​മാ​യി, തന്റെ കു​ടും​ബ​മാ​യി, തന്റെ രാ​ജ്യ​മാ​യി, തന്റെ സ്വര്‍ഗ്ഗ​മാ​യി, കരു​തി​വ​രു​ന്ന ആളു​മായ ഒര​ച്ഛന്‍.

അതി​നാല്‍ അവ​സാ​ന​കാ​ലം തി​ക​ച്ചും എത്തി​പ്പോ​യി എന്ന്, അവള്‍ അയാ​ളു​ടെ പക്കല്‍നി​ന്നു ചാ​ടി​പ്പോ​ക​യാ​യി​യെ​ന്ന് അവള്‍ അയാ​ളു​ടെ കൈ​യില്‍നി​ന്നു ചോര്‍ന്നു​പോ​ക​യാ​യി എന്ന്, അവള്‍ ഒരു മേ​ഘം​പോ​ലെ, വെ​ള്ളം​പോ​ലെ അയാളെ വി​ട്ടു​പോ​ക​യാ​യി എന്നു കണ്ട​പ്പോള്‍, ഈ ചത​ച്ചു​ക​ള​യു​ന്ന തെ​ളി​വ്— “അവ​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്നു​ള്ള പ്രാ​പ്യ​സ്ഥാ​നം മറ്റൊ​ന്നാ​ണ്; അവ​ളു​ടെ ജീ​വി​തോ​ദ്ദേ​ശ്യം മറ്റൊ​ന്നാ​ണ്; അവള്‍ക്ക് ഏറ്റ​വും പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട മറ്റൊ​രാ​ളു​ണ്ട്; ഞാന്‍ അവ​ളു​ടെ അച്ഛന്‍മാ​ത്രം; ഞാന്‍ ഇല്ലാ​ത്ത നി​ല​യാ​യി?’—അയാ​ളു​ടെ കണ്ണി​ന്മു​മ്പി​ലാ​യ​പ്പോള്‍ അയാള്‍ക്കു സം​ശ​യി​ക്കാന്‍ വഴി​യൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നാ​യ​പ്പോള്‍, “അവള്‍ എന്റെ കൈ​യില്‍നി​ന്നു പോ​വു​ക​യാ​യി’—എന്ന് അയാള്‍ തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ പറയുക എന്നാ​യ​പ്പോള്‍, ആ മനു​ഷ്യ​ന​നു​ഭ​വി​ച്ച മനോ​വേ​ദന സം​ഭാ​വ്യ​ത​യു​ടെ എല്ലാ അതിര്‍ത്തി​ക​ളേ​യും അതി​ക്ര​മി​ച്ചു. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നില്‍ ചെ​ന്ന​വ​സാ​നി​ക്കു​വാന്‍വേ​ണ്ടി അയാള്‍ അതു​വ​രെ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തൊ​ക്കെ ചെ​യ്യുക! ഒരു വി​ല​യു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നാ​വുക എന്ന ആ ഒരു ബോധം! ഞങ്ങള്‍ ഇപ്പോള്‍ത്ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞ​വി​ധം, കഠി​ന​മായ വെ​റു​പ്പി​ന്റെ ഒരു കു​ട​ച്ചില്‍ അയാ​ളു​ടെ അടി​മു​തല്‍ മു​ടി​വ​രെ വ്യാ​പി​ച്ചു. അയാ​ളു​ടെ ഓരോ രോ​മ​കു​പ​ത്തില്‍പ്പോ​ലും അഹം​ബു​ദ്ധി​യു​ടെ അപാ​ര​മായ പു​നര്‍ജ്ജീ​വ​നം അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു; ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ അതൃ​ഗാ​ധ​ത​യില്‍നി​ന്നു ഞാന്‍ എന്ന​ത് ഒരു മു​ര​ളി​ച്ച മു​ര​ണ്ടു.

ഹൃ​ദ​യാ​ന്തര്‍ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള അടി​മ​ണ്ണ പെ​ട്ടെ​ന്ന ഇടി​ഞ്ഞു​വി​ഴുക എന്നൊ​ന്നു​ണ്ട. ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കും ചില ഘട്ട​ങ്ങ​ളില്‍, ആ മനു​ഷ്യ൯തന്നെ​യായ ഏതോ ചില കേ​വ​ല​പ്ര​കൃ​തി​ക​ളെ തട്ടി​നീ​ക്കു​ക​യും തച്ചു​ത​കര്‍ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യാ​തെ. ഒരു നി​രാ​ശ​മായ ദൃ​ഢ​നി​ശ്ച​യം കട​ന്നു​വ​രി​ക​യി​ല്ല മനോ​ദുഃ​ഖം, ഈയൊ​രാ​കൃ​തി​യി​ലെ​ത്തി​ക്ക​ഴി​യു​മ്പോള്‍, അന്തഃ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു​ള്ള സര്‍വൃ​ശ​ക്തി​ക​ളു​ടേ​യും ഒരു കൊ​ണ്ടു​പി​ടി​ച്ച തള്ളി​ക്കേ​റ്റ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ഇതൊ​ര​പാ​യ​ക​ര​മായ ഘട്ട​മാ​ണ്. ഈവക ഘട്ട​ങ്ങ​ളില്‍നി​ന്നു, നമ്മ​ളില്‍ ആരും​ത​ന്നെ എന്നു പറയാം. വീ​ണ്ടും നമ്മള്‍ നമ്മള്‍ത​ന്നെ​യാ​യും വീ​ണ്ടും ധര്‍മ്മ​നി​ഷ്ഠ​രാ​യും പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​രാ​റി​ല്ല. സഹന ശക്തി​യു​ടെ അതിര്‍ കട​ന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞാല്‍. ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം അക്ഷോ​ഭ്യ​മായ മനോ​ഗു​ണ​വും ഭ്ര​മി​ച്ചു​പോ​കു​ന്നു. ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് വീ​ണ്ടും ഒപ്പു​ക​ട​ലാ​സ്സു പു​സ്ത​ക​മെ​ടു​ത്ത് ഒരി​ക്കല്‍ക്കൂ​ടി വാ​യി​ച്ചു​റ​പ്പി​ച്ചു; ആക്ഷേ​പ​യോ​ഗ്യ​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​ത്ത ആ നാല,വരി​യു​ടെ മുന്‍പില്‍ അയാള്‍ തല കു​നി​ഞ്ഞും മര​വി​ച്ചും മി​ഴി​ച്ചും നി​ല​വാ​യി.; ആത്മാ​വി​ലു​ള്ള​തെ​ല്ലാം ഒടി​ഞ്ഞു​ത​ക​രു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ് അയാ​ളു​ടെ ഉള്ളില്‍ ഒരു മൂ​ടല്‍ വ്യാ​പി​ച്ചു.

മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​നു​ള്ള അതി​ശ​യോ​ക്തി​കള്‍ക്കു വി​രു​ദ്ധ​മാ​യി ഈ “വെ​ളി​പാ​ടു” വരി​ക​ളെ അയാള്‍ സ്പ​ഷ്ട​വും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മായ ഒരു ശാ​ന്ത​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി—എന്തു കൊ​ണ്ടെ​ന്നാല്‍, ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്റെ ശാ​ന്തത ഒരു പ്ര​തി​മ​യു​ടെ ഉദാ​സീ​ന​ത​യി​ലെ​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാല്‍പ്പി​ന്നെ അതൊരു ഭയ​ങ്ക​ര​വ​സ്തു​വാ​ണ്—പരീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്തു.

അയാള്‍, താന്‍ ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും സം​ശ​യി​ക്കാ​തി​രി​ക്കെ, തന്റെ ഈശ്വ​ര​വി​ധി എടു​ത്തു​വെ​ച്ചു കൂ​റ്റന്‍ കാല്‍വെ​പ്പ്, അള​ന്നു​നോ​ക്കി, അത്ര​യും കഥ​യി​ല്ലാ​തെ തള്ളി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ ആ വേ​ന​ല്ക്കാ​ല​ത്തെ ശങ്കു​കള്‍ അയാ​ളോര്‍മ്മി​ച്ചു; അയാള്‍ ആ അഗാ​ധ​കു​ണ്ഡ​ത്തെ കണ്ട​റി​ഞ്ഞു; അത​പ്പോ​ഴും അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ നി​ല്ക്കു​ന്നു; ഒന്നു​മാ​ത്രം, ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് അതി​ന്റെ വക്ക​ത്ത​ല്ലാ​താ​യി—അയാള്‍ അതി​ന്റെ അടി​യി​ലെ​ത്തി.

അതിലെ അപൂര്‍വ​വും ഹൃ​ദ​യ​ഭേ​ദ​ക​വു​മായ ഭാ​ഗ​മെ​ന്തെ​ന്നാല്‍, അറി​യാ​തെ​യാ​ണ് അയാള്‍ അതി​നു​ള്ളില്‍ ചാ​ടി​യ​ത്. താന്‍ സൂ​ര്യ​നെ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു കരു​തി​യി​രി​ക്കെ, അയാ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ വെ​ളി​ച്ചം മു​ഴു​വ​നും കെ​ട്ടു​പോ​യി.

അയാ​ളു​ടെ പ്ര​കൃ​തി​ബോ​ധം ഒട്ടും സം​ശ​യി​ച്ചു​നി​ന്നി​ല്ല. ചില സം​ഗ​തി​ക​ളേ​യും, ചില തി​യ്ൃ​തി​ക​ളേ​യും. കൊ​നെ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു കണ്ട ചില നി​റ​ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളേ​യും, വി​ളര്‍പ്പു​ക​ളേ​യും അയാള്‍ കൂ​ട്ടി​നോ​ക്കി ഇങ്ങ​നെ സ്വയം പറ​ഞ്ഞു: “അത​വ​നാ​ണ്.”

നി​രാ​ശ​ത​യു​ടെ ഈഹം ഒരി​ക്ക​ലും ഉന്നം​തെ​റ്റി​പ്പോ​കാ​ത്ത ഒരു​ത​രം അസാ​ധാ​ര​ണ​ചാ​പ​മാ​ണ്. അയാ​ളു​ടെ ഒന്നാ​മ​ത്തെ ഈഹം​ത​ന്നെ മരി​യു​സ്സി​ന്റെ മേല്‍ ചെ​ന്നു കൊ​ണ്ടു. അയാള്‍ക്കു പേ​ര​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ, എങ്കി​ലും ആളെ ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ അറി​യാ​റാ​യി: അയാള്‍ തന്റെ ഓര്‍മ്മ​ശ​ക്തി​ക്കു​ള്ള എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത വി​ശ​ദീ​ക​ര​ണ​വി​ദ്യ​യു​ടെ പി​ന്നില്‍ ലു​ക്സെം​ബു​റി​ലെ ആ ഇന്നാ​ളെ​ന്ന​റി​യാ​ത്ത തെ​ണ്ടി​യെ, അനു​രാഗ കഥ​ക​ള​ന്വേ​ഷി​ച്ചു നട​ക്കു​ന്ന ആ രണ്ടും​കെ​ട്ട ഇര​പ്പാ​ളി​യെ, ആ വങ്ക​നെ, ആ പേ​ടി​ത്തൊ​ണ്ട​നെ—എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാല്‍, പെണ്‍കി​ടാ​ങ്ങ​ളു​ടെ നേരെ, അവരെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന ഒര​ച്ഛന്‍ അടു​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കെ, കു​ള്ള​ക്ക​ണ്ണെ​റി​യു​ന്ന​ത് ഒരു ഭീ​രു​ത്വം തന്നെ​യാ​ണ​ല്ലോ—വ്യ​ക്ത​മാ​യി കണ്ടു.

ഈ കാ​ര്യ​ത്തി​ന​ടി​യി​ലു​ള്ള​ത് ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നും എല്ലാ​റ്റി​ന്റേ​യും ഉത്ഭ​വം അവി​ടെ​നി​ന്നാ​ണെ​ന്നു​മു​ള്ള വാ​സ്ത​വം ആലോ​ചി​ച്ചു തീര്‍ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ശേഷം, അയാള്‍ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്, ആ ഉയിര്‍ത്തെ​ഴു​ന്നേ​റ്റ മനു​ഷ്യന്‍, അത്ര​മേല്‍ തന്റെ ആത്മാ​വി​നു​മേല്‍ പണി​യെ​ടു​ത്ത മനു​ഷ്യന്‍, ജീ​വി​ത​ത്തെ മു​ഴു​വ​നും ദുഃ​ഖ​ത്തെ മു​ഴു​വ​നും ദൌര്‍ഭാ​ഗ്യ​ത്തെ മു​ഴു​വ​നും സ്നേ​ഹ​മാ​ക്കി​ത്തീര്‍ക്കാന്‍ വേ​ണ്ടി അത്ര​യ​ധി​കം അധ്വാ​നി​ച്ച മനു​ഷ്യന്‍, സ്വ​ന്തം ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു ദൃ​ഷ്ടി​പ​തി​ച്ചു. അവിടെ ഒരു പ്രേ​ത​ത്തെ കണ്ടു—ദ്വേ​ഷ​ത്തെ.

മഹ​ത്ത​ര​ങ്ങ​ളായ മനോ​വേ​ദ​ന​കള്‍ക്കു​ള്ളില്‍ എന്തോ ഒരു​ന്മേ​ഷ​ക്കു​റ​വു​ണ്ട്. അവ ജീ​വി​ത​ത്തില്‍ത്ത​ന്നെ ഉത്സാ​ഹ​മി​ല്ലാ​താ​ക്കു​ന്നു; അവ ആരുടെ ഉള്ളില്‍ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു​വോ അയാള്‍ക്കു തന്നില്‍നി​ന്ന് എന്തോ ഒന്നു പിൻ​വാ​ങ്ങു​ന്ന​താ​യി തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു, അയാ​ളു​ടെ ചെ​റു​പ്പ​ത്തില്‍ അവ​യു​ടെ വരവ് പരി​താ​പ​ക​ര​മാ​ണ്. പി​ന്നീ​ട് അതാ​പല്‍ക്ക​ര​മാ​യി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഹാ, ദേ​ഹ​ത്തില്‍ രക്തം തി​ള​ച്ചു​മ​റി​യു​മ്പോള്‍, തല​മു​ടി കറു​ത്തി​രി​ക്കു​മ്പോള്‍, ഒരു ചൂ​ട്ടില്‍ തീ​ജ്വാ​ല​യെ​ന്ന​പ്പോ​ലെ ദേ​ഹ​ത്തില്‍ ശി​ര​സ്സു ശരി​ക്കു​യര്‍ന്നു നി​ല്ക്കു​മ്പോള്‍, കര്‍മ്മ​ഗ​തി​ച്ചു​രു​ളി​ന് ഇനി​യും നല്ല കന​മു​ണ്ടെ​ന്നി​രി​ക്കു​മ്പോള്‍, വേ​ണ്ട​തായ സ്നേ​ഹം​കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ഹൃദയം വീ​ണ്ടും തന്നി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു​വ​രാ​വു​ന്ന മി​ടി​പ്പു​ക​ളെ അപ്പോ​ഴും പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​മ്പോള്‍, പ്ര​തി​ശാ​ന്തി​ക്കു​ള്ള സമ​യ​മാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോള്‍ സ്ര്രീ​കള്‍ മു​ഴു​വ​നും പു​ഞ്ചി​രി​കള്‍ മു​ഴു​വ​നും ഭാവി മു​ഴു​വ​നും ആകാ​ശാ​ന്തം മു​ഴു​വ​നും ഒരു​വ​ന്റെ മുന്‍പില്‍ നി​ല്ക്കു​മ്പോള്‍, ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ശക്തി തി​ക​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​മ്പോള്‍, നി​രാ​ശത ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​വ​സ്തു​വാ​ണെ​ങ്കില്‍, പ്രാ​യം​കൂ​ടി ജര കയ​റി​ശ​വ​ക്കു​ഴി​യി​ലെ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങള്‍ കാ​ണ​പ്പെ​ടുക എന്ന അസ്ത​മ​യ​കാ​ല​ത്ത് അതി​ന്റെ നില എന്താ​യി​രി​ക്കും?

അയാള്‍ മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്കു തു​സ്സാ​ങ് അങ്ങോ​ട്ടു വന്നു​ഴാ​ങ് വാല്‍ഴാ​ങ് എണീ​റ്റ് അവ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: ഏതു പ്ര​ദേ​ശ​ത്താ​ണ​ത്? അറി​യാ​മോ?”

തു​സ്സാ​ങ് പക​ച്ചു; അവള്‍ക്ക് ഇതേ മറു​പ​ടി പറ​യാന്‍ കി​ട്ടി​യു​ള്ളു: “സേര്‍, എന്ത്?”

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് വീ​ണ്ടും തു​ടര്‍ന്നു: “ഒരു യു​ദ്ധം നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന് ഇപ്പോള്‍ ത്ത​ന്നെ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ?”

“ഓ ശരി”, തു​സ്സാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു, “അതു സാങ് മെ​റി​യു​ടെ ആ ഭാ​ഗ​ത്താ​ണ്.”

അറി​യാ​തെ, നമ്മു​ടെ ആലോ​ച​ന​കള്‍ക്കു​ള്ള ഏറ്റ​വും അറ്റ​ത്തെ അഗാ​ധ​ത​ക​ളില്‍നി​ന്ന്, ഒരു ഞെ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ക്കല്‍ നമ്മെ ബാ​ധി​ക്കാ​നു​ണ്ട്. നി​ശ്ച​യ​മാ​യും, ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും അറി​യാ​തെ​ക​ണ്ടു​ണ്ടായ അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്ന​നു​സ​രി​ച്ച് അഞ്ചു​നി​മി​ഷ​ത്തി​നു​ള്ളില്‍ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് തെ​രു​വി​ലെ​ത്തി

തൊ​പ്പി​യി​ല്ലാ​തെ, അയാള്‍ തന്റെ വീ​ട്ടിന്‍പ​ടി​ക്ക​ലു​ള്ള കല്ലു​ക​ട്ടി​ള​മേല്‍ ഇരി​പ്പാ​യി. അയാള്‍ എന്തോ ചെ​വി​യോര്‍ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി.

രാ​ത്രി​യാ​യി.

4.14.2
തെ​രു​വു​തെ​ണ്ടി വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​നു വി​രോ​ധി

അയാള്‍ ഇങ്ങ​നെ എത്ര നേ​ര​മി​രു​ന്നു? ഈ വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ ഏറ്റ​വും ഇറ​ക്ക​വും എന്തെ​ല്ലാ​മാ​യി​രു​ന്നു? അയാള്‍ നി​വര്‍ന്നി​രു​ന്നു​വോ? അയാള്‍ കു​നി​ഞ്ഞും​കൊ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വോ? അയാള്‍ ഒടി​യ​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം കീ​ഴ്പോ​ട്ടു കൂ​ന്നു​വോ? അയാള്‍ക്ക് ഇനി​യും എഴു​ന്നേ​റ്റ് ഉറ​പ്പു​ള്ള എന്തെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ന്നി​ന്മേല്‍ അന്തഃ​ക​ര​ണ​ത്തെ ഊന്നി​നിര്‍ത്താന്‍ കഴി​യു​മോ? അയാള്‍ക്കു​ത​ന്നെ. പക്ഷേ, ഉത്ത​രം പറ​യാന്‍ വയ്യാ​യി​രി​ക്കും.

തെ​രു​വില്‍ ആരു​മി​ല്ല. ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​പോ​യി​രു​ന്ന ചില അസ്വ​സ്ഥ​ഹൃ​ദ​യ​രായ പ്ര​മാ​ണി​കള്‍ അയാളെ കണ്ടി​ല്ല. കഷ്ട​പ്പാ​ടു​കാ​ല​ത്ത് ഓരോ​രു​ത്ത​നും ഒറ്റ​യ്ക്കു​ത​ന്നെ. ഏഴാം​ന​മ്പര്‍ വീ​ട്ടി​നു നേരെ എതിര്‍വ​ശ​ത്തു​ള്ള തെ​രു​വു​റാ​ന്തല്‍ കൊ​ളു​ത്താന്‍ പതി​വു​പോ​ലെ വി​ള​ക്കു​വെ​പ്പു​കാ​മന്‍ വന്നു പണി കഴി​ച്ചു മട​ങ്ങി​പ്പോ​യി. ആ ഇരു​ട്ടില്‍ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നെ കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള ആര്‍ക്കും തന്നെ അതൊരു ജീ​വ​നു​ള്ള മനു​ഷ്യ​നാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി​യി​രി​ക്കി​ല്ല. ഒരു മഞ്ഞിന്‍ കട്ട​പോ​ലെ അന​ക്ക​മ​റ്റ അയാള്‍ അവിടെ, തന്റെ വീ​ട്ടു​പ​ടി​ക്ക​ട്ടി​ള​മേല്‍, ഇരു​ന്നു. നി​രാ​ശ​ത​യില്‍ കട്ട​പ്പി​ടി​ക്ക​ലു​ണ്ട്. അപാ​യ​സൂ​ച​ക​മായ മണി​യ​ടി​യും ദൂ​ര​ത്തു​നി​ന്നു​ള്ള ലഹ​ള​പി​ടി​ച്ച ഇര​മ്പ​വും കേള്‍ക്കാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇര​മ്പ​ത്തോ​ടു കൂടി മറി​ഞ്ഞ ഈ മണി​യ​ടി​ക​ളു​ടെ​യെ​ല്ലാം നടു​ക്ക്, സാ​ങ്പോള്‍ പള്ളി​യി​ലെ നാ​ഴി​ക​മ​ണി ഗൗ​ര​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യും എന്നാല്‍ ദ്രു​ത​ഗ​തി കൂ​ടാ​തെ​യും പതി​നൊ​ന്ന​ടി​ച്ചു, എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാല്‍, മണി​യ​ടി മനു​ഷ്യ​നാ​ണ്, സമയം ഈശ്വ​ര​നും. സമ​യ​ഗ​തി​യാ​തൊ​രു ഭാ​വ​ഭേ​ദ​വും ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ലു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ല്ല; ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് അന​ങ്ങി​യി​ല്ല. എങ്കി​ലും, ഏതാ​ണ്ട് അതേ ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍, ഹാല്‍പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ ആ ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്ന് ഒരു പൊ​ന്ത​നൊ​ച്ച മാ​റ്റൊ​ലി​ക്കൊ​ണ്ടു; ഉടനെ കു​റെ​ക്കൂ​ടി ശക്തി​മ​ത്തായ രണ്ടാ​മ​തൊ​ന്ന്. അതു പക്ഷേ, മരി​യു​സ് പു​റ​കോ​ട്ടു മാ​റ്റിയ റ്യൂ ദ് ല ഷങ്വ്വെ​റി വഴി​ക്കോ​ട്ടു​യി​ലെ ആക്ര​മ​ണ​മാ​യി​രി​ക്കാം. ഈ രണ്ടു ശബ്ദ​വും​കൂ​ടി​യാ​യ​പ്പോള്‍—രാ​ത്രി​യു​ടെ അമ്പ​ര​പ്പ് ആ ഇര​മ്പ​ത്തി​ന് ഒന്നു​കൂ​ടി ശക്തി വെ​പ്പി​ച്ച​താ​യി തോ​ന്നി—ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ണ് ഞെ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ച്ചു; ആ ശബ്ദം പു​റ​പ്പെ​ട്ടേ​ട​ത്തേ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞ് അയാള്‍ ചാ​ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു; പെ​ട്ടെ​ന്ന് ആ ഇരു​ന്നി​രു​ന്നേ​ട​ത്തേ​ക്കു​ത​ന്നെ വീണു, കൈ രണ്ടും കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടി; അയാ​ളു​ടെ തല വീ​ണ്ടും പതു​ക്കെ മാ​റ​ത്തേ​ക്കു തൂ​ങ്ങി.

അയാള്‍ തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ​യു​ള്ള തന്റെ വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ സം​ഭാ​ഷ​ണം വീ​ണ്ടും ആരം​ഭി​ച്ചു.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അയാള്‍ തല​യു​യര്‍ത്തി​നോ​ക്കി; ആരോ തെ​രു​വി​ലൂ​ടെ നട​ന്നു​വ​രു​ന്നു​ണ്ട്; അയാ​ളു​ടെ അടു​ക്കല്‍നി​ന്നു ചവു​ട്ട​ടി​ശ​ബ്ദം കേ​ട്ടു. അയാള്‍ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി; റാ​ന്ത​ലു​ക​ളു​ടെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തു, റ്യൂ ദ് ആര്‍ഷി​വെ​യി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന തെ​രു​വില്‍, വി​ളര്‍ത്തു, തി​ള​ങ്ങു​ന്ന, ഒരു കു​ട്ടി​യു​ടെ മുഖം കണ്ടു

ഗവ്രോ​ഷ്, അതാ, വ്യു ലോം അര്‍മെ​യി​ലെ​ത്തി.

ഗവ്രോ​ഷ് എന്തോ ഒന്നി​നെ തി​ര​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന വിധം ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. അവന്‍ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നെ നല്ല​വ​ണ്ണം കണ്ടു, പക്ഷേ, കാ​ര്യ​മാ​ക്കി​യി​ല്ല.

ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​തി​നു​ശേ​ഷം ഗവ്രോ​ഷ് ഭൂ​മി​യി​ലേ​ക്കു തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി; അവന്‍ പെ​രു​വി​ര​ലില്‍ കു​ന്തി​ച്ചു​നി​ന്നു. താ​ഴ​ത്തെ നി​ല​യി​ലു​ള്ള വീ​ട്ടു​വാ​തി​ലു​ക​ളും ജനാ​ല​ക​ളും തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കി; എല്ലാം അട​ച്ച് ഓടാ​മ്പ​ലി​ട്ട് താ​ഴി​ട്ടു പൂ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ നി​ല​യില്‍ അഞ്ചോ ആറോ അട​ച്ചു​പൂ​ട്ടിയ വീ​ടു​ക​ളെ പരീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്ത​തി​ന്നു​ശേ​ഷം, തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്കന്‍ ചു​മ​ലൊ​ന്നു ചു​ളു​ക്കി, ഈവിധം ഒന്നു സ്വയം ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ത്തു: പറ്റി!”

എന്നി​ട്ട് അവന്‍ വീ​ണ്ടും ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കാന്‍ തു​ട​ങ്ങി.

ഒരു നി​മി​ഷം മുന്‍പ്, അപ്പോ​ഴ​ത്തെ മനഃ​സ്ഥി​തി​യില്‍ ആരോ​ടും മി​ണ്ടു​ക​യോ മറു​പ​ടി പറകയോ ചെ​യ്യു​ക​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്ന ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന് ആ കു​ട്ടി​യെ വി​ളി​ച്ചു വരു​ത്താന്‍ ഒരു സഹി​ച്ചു​കൂ​ടാ​ത്ത ആശ തോ​ന്നി.

“എന്റെ ചെ​ക്കാ, എന്താ നി​ന​ക്ക്?” അയാള്‍ ചോ​ദി​ച്ചു.

“എനി​ക്കെ​ന്താ​ണെ​ന്നു​വെ​ച്ചാല്‍ വി​ശ​പ്പ്’, ഗവ്രോ​ഷ് കല​വ​റ​യി​ല്ലാ​തെ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. ഇങ്ങ​നെ​യും തു​ടര്‍ന്നു: “ചെ​ക്കന്‍ നി​ങ്ങ​ളാ​ണ്.”

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് തന്റെ ഗഡി​യാള്‍ക്കീ​ശ​യില്‍ തപ്പി ഒര​ഞ്ചു​ഫ്രാ​ങ്ക്സ് നാ​ണ്യം പു​റ​ത്തെ​ടു​ത്തു.

വാ​ലാ​ട്ടി​പ്പ​ക്ഷി​വര്‍ഗ്ഗ​ത്തില്‍പ്പെ​ട്ട​വ​നും ചു​റു​ചു​റു​ക്കോ​ടു​കൂ​ടി ഒരാം​ഗ്യ​ത്തില്‍ നി​ന്നു മറ്റൊ​രാം​ഗ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു ചാ​ടി​ച്ചാ​ടി​ന​ട​ക്കു​ന്ന​വ​നു​മായ ഗവ്രോ​ഷ്, അതാ, ഒരു കല്ലു പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു. അവന്‍ റാ​ന്തല്‍ കണ്ടെ​ത്തി​യി​രു​ന്നു.

“നോ​ക്കൂ,’ അവന്‍ പറ​ഞ്ഞു, “അപ്പോള്‍ ഇനി​യും നി​ങ്ങള്‍ വി​ള​ക്കു കൊ​ളു​ത്തുക തന്നെ​യാ​ണ് എന്റെ ചങ്ങാ​തി, നി​ങ്ങള്‍ നി​യ​മ​ത്തെ കൂ​ട്ടാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി അതു​ട​യ്ക്കൂ.”

അവൻ ആ കല്ലു​കൊ​ണ്ടു റാ​ന്ത​ലി​ന്മേ​ലേ​ക്ക് ഒരേറു കൊ​ടു​ത്തു; അതി​ന്റെ ഉടഞ്ഞ ചി​ല്ല്, എതിര്‍വീ​ട്ടി​ലെ ജനാ​ല​ത്തി​ര​ശ്ലീ​ല​യ്ക്കു പി​ന്നി​ലൊ​ളി​ച്ചി​രു​ന്ന പ്ര​മാ​ണി ഇങ്ങ​നെ ഉച്ച​ത്തില്‍ പറ​ഞ്ഞു​പോ​ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം ശബ്ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി താഴെ വീണു—അതാ ’തൊ​ണ്ണു​റ്റി​മൂ​ന്നു’ വീ​ണ്ടും വന്നു.”

റാ​ന്തല്‍ ശക്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി ഒന്നാ​ടി, കേ​ട്ടു. തെ​രു​വു പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഇരു​ണ്ടു.

“അതു ശരി, എന്റെ കി​ഴ​വന്‍ തെ​രു​വേ”’, ഗവ്രോ​ഷ് ഉച്ച​ത്തില്‍ പറ​ഞ്ഞു, രാ​ത്തൊ​പ്പി എടു​ത്തി​ട്ടേ​ക്കു.”

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നെ നോ​ക്കി​യി​ട്ട്, തെ​രു​വി​ന്റെ അങ്ങേ അറ്റ​ത്തു​ള്ള ആ കൂ​റ്റന്‍ സ്മാ​ര​ക​സ്തം​ഭ​ത്തി​നു നി​ങ്ങള്‍ എന്താ​ണ് പേരു പറ​യാ​റ്? റി​ക്കാര്‍ട്ടു സൂ​ക്ഷി​പ്പു സ്ഥ​ല​മാ​ണ​ത്, അല്ലേ? എനി​ക്ക് ആ പടു​കു​റ്റന്‍ മന്ത​ത്തു​ൂ​ണു​ക​ളൊ​ക്കെ അടി​ച്ചു​ട​ച്ച അവ​കൊ​ണ്ട് ഒരു രസം​പി​ടി​ച്ച വഴി​ക്കോ​ട്ട കെ​ട്ട​ണം.”

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് അങ്ങോ​ട്ട്, ഗവ്മോ​ഷി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു.

“പാവം, ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തി​ലും തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ​യാ​യും അയാള്‍ പറ​ഞ്ഞു.

“അവ​ന്നു വി​ശ​ക്കു​ന്നു.

അയാള്‍ ആ അഞ്ചു ഫ്രാ​ങ്ക് നാ​ണ്യം അവ​ന്റെ കൈ​യില്‍ വെ​ച്ചു.

ഗവ്രോ​ഷ് ആ നാ​ണ​യ​ത്തി​ന്റെ വലു​പ്പം കണ്ട​ത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി; ഇരു​ട്ട​ത്ത് അവ​ന​തി​നെ തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി; ആ നാ​ണൃ​ത്തി​ന്റെ വെ​ളു​പ്പ് അവ​ന്റെ കണ്ണ​ഞ്ചി​പ്പി​ച്ചു അവന്‍ അഞ്ചു ഫ്രാ​ങ്ക് നാ​ണ്യ​ത്തെ ആളു​കള്‍ പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ട​റി​യും; അതി​ന്റെ യശ​സ്സ് അവ​ന്നു രസ​മാ​യി​രു​ന്നു; ആ വര്‍ഗ്ഗ​ത്തി​ലൊ​ന്നി​നെ അടു​ത്തു കണ്ട​പ്പോള്‍ അവ​ന്നൊ​ട്ടു പറ്റി. അവന്‍ പറ​ഞ്ഞു: “നമു​ക്കു നമിയെ ഒന്നു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണുക. [1] അവന്‍ ആഹ്ലാ​ദ​മൂര്‍ച്ഛ​യില്‍ അതിനെ പല നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ളം സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി: എന്നി​ട്ടു ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നു നേരേ നോ​ക്കി. ആ നാ​ണ്യം അയാള്‍ക്കു​ത​ന്നെ തി​രി​കെ​ക്കാ​ട്ടി, പ്ര​ഭാ​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു: “ഹേ പ്ര​മാ​ണി, എനി​ക്കേ​റെ ഇഷ്ടം റാ​ന്ത​ലു​കള്‍ എറി​ഞ്ഞു​ട​യ്ക്കു​ക​യാ​ണ്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭയ​ങ്ക​ര​ജ​ന്തു​വി​നെ അങ്ങോ​ട്ടു​ത​ന്നെ എടു​ത്തോ​ളൂ. നി​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് എനി​ക്കു കൈ​ക്കൂ​ലി തരാന്‍ വയ്യാ. അതിന് അഞ്ചു നഖ​മു​ണ്ട്; പക്ഷേ, അതി​നെ​ന്നെ മാ​ന്താന്‍ വയ്യാ.

“നി​ന​ക്ക​മ്മ​യു​ണ്ടോ?’ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് ചോ​ദി​ച്ചു.

ഗവ്രോ​ഷ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞും: “ഒരു സമയം നി​ങ്ങള്‍ക്കു​ള്ള​തി​ല​ധി​കം.”

“ആട്ടെ, ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു. “നി​ന്റെ അമ്മ​യ്ക്കു കൊ​ടു​ക്കാന്‍ അതു കൈ​യി​ലി​രി​ക്ക​ട്ടെ!’

ഗവ്മോ​ഷി​ന് അതു​ള്ളില്‍ത്ത​ട്ടി. എന്ന​ല്ല. ആ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ​ന്നു തല​യില്‍ തൊ​പ്പി​യി​ല്ലെ​ന്ന് അവന്‍ കണ്ടു; അത​വ​ന്നു വി​ശ്വാ​സം തോ​ന്നി​ച്ചു.

“നേരോ”, അവന്‍ പറ​ഞ്ഞു, “അപ്പോള്‍ എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു റാ​ന്ത​ലൂ​ട​പ്പി​ക്കാ​താ​ക്കാ​ന​ല്ല നി​ങ്ങള്‍ അതു കാ​ണി​ച്ച​ത്?”

“ഇഷ്ട​മു​ള്ള​തൊ​ക്കെ ഉട​യി​ക്കാം.”

“നി​ങ്ങ​ളൊ​ട്ടു കൊ​ള്ളാം”, ഗവ്മോ​ഷ് പറ​ഞ്ഞു.

അവന്‍ ആ അഞ്ചു ഫ്രാ​ജ്: നാ​ണ്യം തന്റെ ഏതോ ഒരു കീ​ശ​യി​ലി​ട്ടു വി​ശ്വാ​സം വര്‍ദ്ധി​ച്ച​തോ​ടു​കൂ​ടി അവന്‍ തു​ടര്‍ന്നു: “നി​ങ്ങള്‍ ഈ തെ​രു​വി​ലു​ള്ളാ​ളാ​ണോ?

“അതേ, എന്തേ?

“ഏഴാം നമ്പര്‍ വീ​ടേ​താ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​ത​രാ​മോ?

“ഏഴാം നമ്പര്‍ വീ​ടു​കൊ​ണ്ട് എന്തു​വേ​ണം?

ഇവിടെ കു​ട്ടി പരു​ങ്ങി; പറ​യാ​വു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം പറ​ഞ്ഞു​വോ എന്ന​വന്‍ പേ​ടി​ച്ചു. അവന്‍ പെ​ട്ടെ​ന്നു തന്റെ കൈ​ന​ഖ​ങ്ങള്‍ തല​മു​ടി​യി​ലേ​ക്കു തി​രു​കി. ഇങ്ങ​നെ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടു; “ഹോ! ഇവി​ടെ​യാ​യി.

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ മന​സ്സില്‍ ഒരു ശങ്ക പാ​ഞ്ഞു. കഠി​ന​മായ മനോ​വേ​ദ​ന​യ്ക്ക് ഇങ്ങ​നെ ചില മി​ന്ന​ലാ​ട്ട​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. അയാള്‍ ആ കു​ട്ടി​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “ഞാന്‍ കരു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന കത്തും​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്ന ആള്‍ നി​ങ്ങ​ളാ​ണോ?

“നി​ങ്ങ​ളോ?” ഗവ്രോ​ഷ് ചോ​ദി​ച്ചു. “നി​ങ്ങള്‍ ഒരു സ്ത്രീ​യ​ല്ല​ല്ലോ?

“കത്തു മദാം​വ്വ​സേ​ല്ല് കൊ​സെ​ത്തി​നാ​ണ്. അല്ലേ?

“കൊ​സെ​ത്ത്,’ ഗവ്രോ​ഷ് മന്ത്രി​ച്ചു, അതാണ് ആ അത്ഭു​ത​പ്പേ​രെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.”

“ശരി”, ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് തു​ടര്‍ന്നു, “നി​ങ്ങള്‍ ആ കത്തു തരേ​ണ്ട​ത് എനി​ക്കാ​ണ്; ഇങ്ങോ​ട്ടു തരൂ.’

“ആ സ്ഥി​തി​ക്കു ഞാന്‍ വരു​ന്ന​തു വഴി​ക്കോ​ട്ട​യില്‍നി​ന്നാ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങള്‍ക്ക​റി​വു​ണ്ടാ​വ​ണം.”

“നി​ശ്ച​യ​മാ​യും.”

ഗവ്രോ​ഷ് മറ്റൊ​രു കീ​ശ​യില്‍ കൈ​യി​റ​ക്കി, നാ​ലാ​യി മട​ക്കിയ ഒരു കട​ലാ​സ്സു വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു.

എന്നി​ട്ട് അവന്‍ ഒരു പട്ടാ​ള​സ്സ​ലാം വെ​ച്ചു.

“രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​ത്തി​ലെ കല്പ​ന​ക​ളെ ബഹു​മാ​നി​ക്ക​ണം’, അവന്‍ പറ​ഞ്ഞു. “അതു വരു​ന്ന​തു സം​സ്ഥാന ഗവണ്‍മ്മേ​ണ്ടില്‍നി​ന്നാ​ണ്.”

“അതെ​ന്റെ പക്കല്‍ തരു.” ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു.

ഗവ്രോ​ഷ് ആ കട​ലാ​സ്സ് തല​യ്ക്കു​മീ​തെ ഉയര്‍ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച.

“ഇതൊരു കാ​മ​ലേ​ഖ​ന​മാ​ണെ​ന്നു കട​ന്നു കരു​തേ​ണ്ടാ. ഇതൊരു സ്ത്രീ​ക്കു​ള്ള​താ​ണ്; പക്ഷേ, ഇതു ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​നു​ള്ള​താ​ണ്. ഞങ്ങള്‍ പു​രു​ഷ​ന്മാര്‍, യു​ദ്ധം ചെ​യ്യു​ന്നു, ഞങ്ങള്‍ സ്ത്രീ​ക​ളെ ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു, കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളെ [2] ഒട്ട​ക​ങ്ങള്‍ക്ക [3] യച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന സിം​ഹ​ങ്ങ​ളു [4] ള്ള അത്ത​രം ഉയര്‍ന്ന സമു​ദാ​യ​ത്തില്‍പ്പെ​ട്ട​വ​ര​ല്ല ഞങ്ങള്‍.”

അതെ​ന്റെ കൈ​യില്‍ തന്നേ​ക്കു.

“ആക​പ്പാ​ടെ, ഗവ്രോ​ഷ് തു​ടര്‍ന്നു, “നി​ങ്ങള്‍ക്കൊ​രു മര്യാ​ദ​ക്കാ​ര​ന്റെ മട്ടു​ണ്ട്.”

“അതി​ങ്ങോ​ട്ടു തരു, വേഗം.”

“പി​ടി​ച്ചോ​ളൂ.”

അവന്‍ ആ കട​ലാ​സ്സ് ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ കൈ​യില്‍ വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.

“വേഗം ചെ​ല്ലൂ, മൊ​സ്യു എന്താ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പേര്, ആ ആള്‍, മാം​സല്‍ കൊ​സെ​ത്ത്, കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യാ​വും.’

ഈ അഭി​പ്രാ​യ​പ്ര​ക​ട​നം​കൊ​ണ്ടു ഗവ്രോ​ഷി​നു സന്തോ​ഷ​മാ​യി.

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് പി​ന്നെ​യും തു​ടര്‍ന്നു; “സാ​ങ്മെ​റി​യി​ലേ​ക്കാ​ണോ മറു​പ​ടി​യ​യ​യ്ക്കേ​ണ്ട​ത്?’

“അതാ നി​ങ്ങള്‍ വി​ഡ്ഢി​ത്ത​പ്പ​ല​ഹാ​ര​ത്തി​ന്റെ പൊ​ട്ടു​ക​ളു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു, ഈ കത്തു വരു​ന്ന​തു റ്യു ദ് ല ഷങ് വ്രെ​റി​യി​ലെ വഴി​ക്കോ​ട്ട​യില്‍നി​ന്നാ​ണ്; ഞാ​ന​ങ്ങോ​ട്ടാ​ണ് മട​ങ്ങു​ന്ന​തും. എന്നാല്‍, ഹേ, പൗ​രന്‍, അങ്ങ​നെ​യാ​വ​ട്ടെ.”

ഇതും പറ​ഞ്ഞു ഗവ്രോ​ഷ് ഒരോ​ട്ടം കൊ​ടു​ത്തു—അല്ലെ​ങ്കില്‍ കു​റേ​ക്കൂ​ടി ശരി​യാ​യി വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം, കൂ​ട്ടില്‍നി​ന്നു കടന്ന ഒരു പക്ഷി​യു​ടെ പറ​ക്കല്‍പോ​ലെ. വന്ന​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു​ത​ന്നെ പാ​റി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ഒരു വെ​ടി​യു​ണ്ട​യു​ടെ കടു​ത്ത വേഗം കൊ​ണ്ടു കൂ​രി​രു​ട്ടി​നു​ള്ളില്‍ ഒരു തുള തു​ള​ച്ചി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ, അവര്‍ വീ​ണ്ടും അതി​ലേ​ക്കാ​ണ്ടു. ലോം അര്‍മെ​യി​ലെ ഇടവഴി ഒരി​ക്കല്‍ക്കൂ​ടി നി​ശ്ശ​ബ്ദ​വും വി​ജ​ന​വു​മാ​യി; ഒരു ഞൊ​ടി​യി​ട​കൊ​ണ്ടു, നി​ഴ​ലി​നേ​യും സ്വ​പ്ന​ത്തേ​യും സം​ബ​ന്ധി​ച്ച എന്തോ ഒന്ന് എല്ലാ പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള ആ അസാ​ധാ​ര​ണ​ക്കു​ട്ടി ഇരു​ണ്ട വീ​ട്ടിന്‍വ​രി​ക​ളു​ടെ മങ്ങ​ലില്‍ തന്ന​ത്താന്‍ കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ടി, ഇരു​ട്ടി​നു​ള്ളില്‍ പു​ക​യെ​ന്ന​പോ​ലെ, കാ​ണാ​താ​യി; എന്ന​ല്ല അവനെ കാ​ണാ​താ​യി​ട്ടു കു​റ​ച്ചു നി​മി​ഷ​ങ്ങള്‍ക്കു​ള്ളില്‍ വി​ള​ക്കു ചി​ല്ലി​ന്റെ ഒര​മ്പ​ര​പ്പി​ക്കു​ന്ന വി​റ​യ്ക്ക​ലും പാ​ത​വി​രി​യില്‍ ചടചടെ എന്നു പൊ​ട്ടി​വീണ ഒരു റാ​ന്ത​ലി​ന്റെ വലിയ ശബ്ദ​വും ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​ച്ച പൗ​ര​പ്ര​മാ​ണി​ക​ളെ പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഒരി​ക്കല്‍ക്കൂ​ടി ഉണര്‍ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കില്‍, അവന്‍ ആകെ ലയി​ച്ചു മറ​ഞ്ഞു​പോ​യെ​ന്നു​ത​ന്നെ ആളു​കള്‍ വി​ചാ​രി​ച്ചേ​ക്കും ആ ലഹള ഗവ്രോ​ഷി​ന്റെ റ്യൂ ദ്യു ഷോ​മി​ലേ​ക്കു​ള്ള യാ​ത്ര​യാ​യി​രു​ന്നു

കു​റി​പ്പു​കൾ

[1] അതില്‍ ഒര; ഭാ​ഗ​ത്ത; നരി​യു​ടെ ചി​ത്ര​മു​ണ്ട്.

[2] അനു​രാ​ഗ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ.

[3] അന്ത​സ്സു​കാ​രി​ക​ളായ സ്ത്രീ​കൾ.

[4] പ്ര​ഭു​ക്കൾ.

4.14.3
കൊ​സെ​ത്തും തു​സ്സാ​ങ്ങും ഉറ​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന സമ​യ​ത്ത്

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് ആ മരി​യു​സ്സി​ന്റെ കത്തും​കൊ​ണ്ടു വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പോയി

ഇര​യി​ന്മേല്‍ പി​ടി​കൂ​ടിയ ഒരു കൂ​മ​നെ​പ്പോ​ലെ കൂ​രി​രു​ട്ടോ​ടു രസം പി​ടി​ച്ച്, അയാള്‍ കോ​ണി​പ്പ​ടി തപ്പി​ത്ത​പ്പി​ക്ക​യ​റി, തന്റെ അറ​വാ​തില്‍ പതു​ക്കെ തു​റ​ന്ന​ട​ച്ചു വല്ല ശബ്ദ​വും കേള്‍ക്കാ​നു​ണ്ടോ എന്ന​റി​യാന്‍ ചെ​വി​യോര്‍ത്തു—കോ​സെ​ത്തും തൂ​സ്സാ​ങ്ങും ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​ണെ​ന്ന് എല്ലാം​കൊ​ണ്ടും തീര്‍ച്ച​യാ​ക്കി; ഒരു നാ​ള​മു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്തീര്‍ക്കാന്‍ അയാള്‍ വി​ള​ക്കു​കു​പ്പി​യു​ടെ ഉള്ളില്‍ മൂ​ന്നോ നാലോ തീ​പ്പെ​ട്ടി​ക്കോ​ലി​ട്ടു— അത്ര​യ​ധി​ക​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു അയാള്‍ക്കു കൈവിറ. അപ്പോള്‍ അയാള്‍ ആ ചെ​യ്ത​തി​ന് ഒരു മോ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​തോ​ന്നി ഒടു​വില്‍ വി​ള​ക്കു കൊ​ളു​ത്തി, അയാള്‍ കൈ​മു​ട്ടു​കള്‍ മേ​ശ​മേല്‍ കു​ത്തി, കട​ലാ​സ്സു​മ​ട​ക്കു നി​വര്‍ത്തി, വാ​യി​ച്ചു

കഠി​ന​മായ വി​കാ​ര​ത്തില്‍ ആളു​കള്‍ വാ​യി​ക്കാ​റി​ല്ല, അവര്‍ കൈ​യി​ലു​ള്ള കട​ലാ​സ്സ് നി​ല​ത്തേ​ക്കെ​റി​യു​ന്നു എന്നു പറ​യ​ട്ടെ; ഒരി​ര​യെ എന്ന​പോ​ലെ അതിനെ മു​റു​കെ പി​ടി​കൂ​ടു​ന്നു; ശു​ണ്ഠി​യോ​ടു​കൂ​ടി​യോ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യോ പാ​യു​ന്ന നഖ​ങ്ങ​ളെ അതി​ലേ​ക്ക് ആഴ്ത്തി​യി​റ​ക്കു​ന്നു; അവ​സാ​ന​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞെ​ത്തു​ന്നു, ആദ്യ​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു ചാ​ടി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്നു; ശ്ര​ദ്ധ അങ്ങ​നെ ചു​ട്ടു​തി​ള​യ്ക്കു​ന്നു, അതു പ്ര​ധാ​ന​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ ആക​പ്പാ​ടെ കട​ന്നു കൈ​യി​ലാ​ക്കു​ന്നു എന്നു പറ​യ​ട്ടെ, അത് ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു ചെ​ന്നു പി​ടി​കൂ​ടു​ക​യും അതോ​ടു​കൂ​ടി മറ്റു ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം മറ​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു കൊ​സെ​ത്തി​നു​ള്ള മരി​യു​സ്സി​ന്റെ കത്തില്‍ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് ഈ വാ​ക്കു​കള്‍ മാ​ത്ര​മേ കണ്ടു​ള്ളൂ.

“ഞാന്‍ മരി​ക്കു​ക​യാ​യി. ഇതു വാ​യി​ക്കു​ന്ന സമ​യ​ത്ത് എന്റെ ആത്മാ​വു നി​ന്റെ അടു​ത്തു​ണ്ടാ​വും.”

ഈ രണ്ടു വരി​ക്കു​മുന്‍പില്‍ അയാള്‍ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ അഞ്ചി​പ്പോ​യി, അയാള്‍ തന്റെ ഉള്ളില്‍ പെ​ട്ടെ​ന്നു​ണ്ടായ വി​കാ​ര​മാ​റ്റ​ത്തി​ന്റെ ശക്തി​കൊ​ണ്ടു തകര്‍ന്ന്, എന്നു പറ​യ​ട്ടെ, ഒരു നി​മി​ഷം അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ ഇരു​ന്നു; ഒരു തരം ലഹ​രി​പി​ടി​ച്ച അമ്പ​ര​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി അയാള്‍ മരി​യു​സ്സി​ന്റെ കത്തി​ന്മേ​ലേ​ക്കു തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി, അയാ​ളു​ടെ കണ്ണിന്‍മുന്‍പില്‍ ആ പ്ര​ഭാ​ധോ​ര​ണി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു—ഈ വെ​റു​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന സത്ത്വ​ത്തി​ന്റെ മരണം.

അയാ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടു​ക​ളില്‍നി​ന്ന് ആന്ത​ര​മായ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​ശ​ബ്ദം പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. അപ്പോള്‍ അതൊ​ക്കെ​ത്തീര്‍ന്നു. അയാള്‍ ആഗ്ര​ഹി​ക്കാന്‍ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം വേ​ഗ​ത്തില്‍ കാ​ര്യം അവ​സാ​നി​ച്ചു. അയാ​ളു​ടെ കര്‍മ്മ​ഗ​തി​യെ തട​ഞ്ഞി​രു​ന്ന സത്ത്വം അന്തര്‍ദ്ധാ​നം ചെ​യ്ക​യാ​യി, ആ മനു​ഷ്യന്‍ സ്വ​ന്ത​മ​ന​സ്സാ​ലേ, ആരും പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കാ​തെ, ഒരു തട​സ്സ​വും കൂ​ടാ​തെ, ഒരു നട​കൊ​ടു​ത്തു. ആ മനു​ഷ്യന്‍ മരി​ക്കാന്‍ പോ​കു​ന്നു; അതില്‍ അയാള്‍, ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്, ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു​മി​ല്ല; അത് അയാ​ളു​ടെ കു​റ്റം​കൊ​ണ്ടു​മ​ല്ല. ഒരു സമയം ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മണം കഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​ത​ന്നെ​വ​രാം. ഇവിടെ അയാ​ളു​ടെ പരി​ഭ്ര​മം ചില അനു​മാ​ന​ങ്ങള്‍ തു​ട​ങ്ങി. ഇല്ല, ആ മനു​ഷ്യന്‍ ഇനി​യും മരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. കൊ​സെ​ത്ത് പി​റ്റേ​ദി​വ​സം രാ​വി​ലെ വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കാന്‍വേ​ണ്ടി​യാ​ണ് ശശി​ക്ക് ആ കത്തെ​ഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്; പതി​നൊ​ന്നു മണി​ക്കും പാ​തി​ര​യ്ക്കും ഇട​യില്‍ കേള്‍ക്കു​ക​യു​ണ്ടായ രണ്ടു കൂ​ട്ട​വെ​ടി​ക്കു​ശേ​ഷം ഒന്നും​ത​ന്നെ​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല; പു​ലര്‍ച്ച​യ്ക്കു​മുന്‍പും ഇനി വഴി​ക്കോ​ട്ട​യെ കാ​ര്യ​മാ​യാ​ക്ര​മി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​വി​ല്ല; പക്ഷേ, അതു​കൊ​ണ്ടു വൃ​ത്യാ​സ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ആ മനു​ഷ്യന്‍ ഈ യു​ദ്ധ​ത്തില്‍ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ നി​മി​ഷം മു​തല്‍ ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ കാ​ര്യം പോ​യ​തു​ത​ന്നെ: അയാള്‍ ചക്ര​പ്പ​ല്ലു​ക​ളില്‍ കൂ​ടു​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു എന്നു തോ​ന്നി. അപ്പോള്‍ അയാ​ളും കൊ​സെ​ത്തും ഒരി​ക്കല്‍ക്കൂ​ടി തനി​ച്ചാ​വാന്‍ പോ​കു​ന്നു. എതി​രി​ന്നാ​രു​മി​ല്ലെ​ന്നാ​വും; ഭാ​ഗ്യം വീ​ണ്ടും ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു. ഈ കത്ത് അയാള്‍ തന്റെ കീ​ശ​യില്‍ത്ത​ന്നെ വെ​ക്കു​ക​മാ​ത്ര​മേ ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു​ള്ളു; ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ കഥ​യെ​ന്താ​യി എന്ന് ഒരി​ക്ക​ലും കൊ​സെ​ത്ത് ധരി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. കാ​ര്യം അതി​ന്റെ പാ​ട്ടില്‍ നട​ന്നു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ എന്നു വെ​ക്കു​ക​യേ ആകെ ഒന്നു ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു​ള്ളു. ഈ മനു​ഷ്യന്‍ രക്ഷ​പ്പെ​ടാന്‍ വയ്യാ. അയാള്‍ ഇപ്പോള്‍ത്ത​ന്നെ മരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കില്‍, ഉടനെ മരി​ക്കു​ക​യാ​യി. നി​ശ്ച​യം. എന്തു ഭാ​ഗ്യം!

ഇതൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞ ശേഷം, അയാള്‍ വ്യ​സ​ന​ത്തി​ലാ​ണ്ടു.

പി​ന്നീ​ട് അയാള്‍ താ​ഴ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി. വാ​തി​ല്ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​ര​നെ വി​ളി​ച്ചു​ണര്‍ത്തി.

ഒരു മണി​ക്കൂര്‍കൂ​ടി കഷ്ടി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു, ഒരു രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ര​ക്ഷി​ഭ​ട​ന്റെ ശരി​യായ വേ​ഷ​ത്തില്‍, ആയു​ധ​ത്തോ​ടു​കു​ടി. ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി. അയാ​ളു​ടെ വേഷം മു​ഴു​മി​പ്പി​ക്കു​വാന്‍ വേ​ണ്ട​തൊ​ക്കെ വാ​തി​ല്ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​ര​ന്നു പ്ര​യാ​സം കൂ​ടാ​തെ അയല്‍പ​ക്ക​ത്തു​നി​ന്നു കി​ട്ടി. ഒരു നി​റ​ച്ച തോ​ക്കും വെ​ടി​ത്തി​ര​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞ ഒരു വെ​ടി​ത്തി​ര​പ്പെ​ട്ടി​യും ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ കൈ​യില്‍ വന്നു.

അയാള്‍ ചന്ത​പ്പു​ര​ക​ളു​ള്ള ആ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു വലി​ച്ചു​ന​ട​ന്നു.

4.14.4
ഗവ്രോ​ഷി​ന്റെ അത്യു​ത്സാ​ഹം

ഈയി​ട​യ്ക്കു ഗവ്രോ​ഷ് ഒര​പ​ക​ട​ത്തില്‍പ്പെ​ട്ടു.

റ്യൂ ദ്യു ഷോ​മി​ലെ റാ​ന്തല്‍വി​ള​ക്കു മനഃ​പൂര്‍വ്വം എറി​ഞ്ഞു​ത​കര്‍ത്ത​തി​നു ശേഷം, ഗവ്മോ​ഷ് റ്യൂ ദെ വി​ല്ലോ​ദ്രി​യെ​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു; അവിടെ “ഒരു പൂ​ച്ച​യെ​പ്പോ​ലും പു​റ​ത്തെ​ങ്ങും കാ​ണാ​തി​രു​ന്ന​പ്പോള്‍, ഗവ്രോ​ഷ് തന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു കഴി​യു​ന്ന എല്ലാ​പാ​ട്ടു​ക​ളും പാ​ടി​ത്തീര്‍ക്കാന്‍ അതൊരു നല്ല​ത​ര​മാ​ണെ​ന്നു നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. പാ​ട്ടു​പാ​ടല്‍ കൊ​ണ്ട് അവ​ന്റെ ഗതി​വേ​ഗം മന്ദി​ക്കു​ക​യ​ല്ല ഉണ്ടാ​യ​ത്, നേ​രെ​മ​റി​ച്ച് അതി​ന്റെ ശക്തി​യി​ര​ട്ടി​ച്ചു. ഉറ​ങ്ങി​യോ പേ​ടി​ച്ചു മര​വി​ച്ചോ നി​ല്ക്കു​ന്ന വീ​ടു​കള്‍ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ അവന്‍ ഈ മത്സ​ര​ജ​ന​ക​ങ്ങ​ളായ ഈര​ടി​ക​ളെ വി​ത​യ്ക്കാന്‍ തു​ട​ങ്ങി.

“പക്ഷി​യി​രി​മ്പ​ക​ങ്ങ​ളില്‍വെ​ച്ചു ശകാ​രി​ക്കു​ക​യാ​യ്

പാ​ഞ്ഞു​പോ​യ് പോലു ’മതല’യി​ന്ന​ലെ രാ​വില്‍,

സു​ന്ദ​രി​പ്പെണ്‍കി​ടാ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​രും പോ​കു​മി​ട​ത്തേ​ക്കു

തന്നെ​യൊ​രു റഷ്യ​ക്കാ​ര​നു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ,

ഹേ. ചങ്ങാ​തി പിറോ’ പു​ല​മ്പാ​യ്ക. ’മില’യവ​ളു​ടെ

ജനാ​ല​യ്ക്കല്‍ മു​ട്ടി​യെ​ന്നെ വി​ളി​ച്ച​തി​നാല്‍

വേ​ശ്യ​ക​ളെ​ന്ത​സ്സ,ലെ​ന്നെ വശീ​ക​രി​ച്ചോ​രാ വിഷം

മൊ​സ്യു ഓര്‍ഫി​ല​യും തി​ന്നാല്‍ തല ചു​റ്റി​പ്പോം.

അനു​രാ​ഗ​മെ​നി​ക്കി​ഷ്ട​മാ​ണ​തി​ന്റെ ശണ്ഠ​ക​ളും,

“അഞെ​യെ​നി​ക്കോ​മ​ന​യാം, “പമില’, “ലീ​സ്സും”.

പണ്ടു​കാ​ലം ’സു​സെ​ത്തി’ന്റെ പട്ടു​ടു​പ്പു കണ്ടാല്‍ത്തീര്‍ന്നു

പെ​ട്ടു തന്‍തൂ​ഞെ​റി​ക​ളി​ലെ​ന്നു​ടെ ജീ​വന്‍.

കൂ​രി​രു​ട്ടി​ലൂ​ടേ നീ​താന്‍ മി​ന്നു​മ്പോ​ള​നു​രാ​ഗ​മേ,

ചാ​രു​പ​നി​നീര്‍പ്പൂ​മു​ടി ചൂ​ടു​ന്നു “ലോല”:

അതി​ന്നാ​യെ​ന്നാ​ത്മാ​വു ഞാ​ന​ടി​യ​റ​വെ​ക്കും. വെ​ക്കും;

അഹോ, ഴാ​ന്നേ’നീ​യ​ന്നൊ​രു കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന നാള്‍

കണ്ണാ​ടി​യില്‍ നോ​ക്കി​ച്ച​മ​യു​മ്പോ​ള​താ, പറന്നുപോ-​

യെ​ന്നു​ടെ കര,ളതു നിന്‍ കൈ​യി​ലു​ണ്ടി​ന്നും.

രാ​ത്രി​നൃ​ത്തം കഴി​ഞ്ഞി​ങ്ങു പോ​രു​മ്പോ​ഴാ “സ്തെ​ല്ല’യെ ഞാൻ

പേര്‍ത്തും താ​ര​കള്‍ക്കു കാ​ട്ടി​ച്ചൊ​ന്നേന്‍ “കാണ്‍കെ ന്നാ​യ്.”

പാ​ടു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി ഗവ്രോ​ഷ് തന്റെ ആം​ഗ്യ​ക്ക​ളി​യും പൊ​ടി​പാ​റ്റി​യി​രു​ന്നു പല്ല​വി​യു​ടെ പ്ര​ധാ​ന​ഭാ​ഗം ആം​ഗ്യ​മാ​ണ്. പാ​ഴ്മോ​ന്ത​ക​ളു​ടെ ഒര​വ​സാ​ന​മ​റ്റ കല​വ​റ​യായ അവ​ന്റെ മുഖം ഒരു വമ്പി​ച്ച കാ​റ്റ​ത്ത് ഒരു കീ​റ​ത്തു​ണി കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം വള​ഞ്ഞു​പി​രി​ഞ്ഞ​വ​യും വൈ​കൃ​ത​മ​യ​ങ്ങ​ളു​മായ ഗോ​ഷ്ടി​കള്‍ പു​റ​പ്പെ​ടു​വ​ച്ചി​രു​ന്നു. നിര്‍ഭാ​ഗ്യ​വ​ശാല്‍ അവന്‍ തനി​ച്ചും അതു രാ​ത്രി​യു​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട്, അവ ആരും കാ​ണാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്ന​ല്ല, അവ ആര്‍ക്കും കാ​ണാ​നും വയ്യാ​യി​രു​ന്നു. ഇത്ത​രം അനാ​വ​ശ്യ​ച്ചെ​ല​വു​കള്‍ ഉണ്ടാ​കാ​റു​ണ്ട്.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അതാ അവന്‍ നി​ന്നു.

“നമു​ക്കു പാ​ട്ടും കഥ​യു​മൊ​ന്നു നിര്‍ത്തുക, അവന്‍ പറ​ഞ്ഞു.

അവ​ന്റെ പൂ​ച്ച​ക്ക​ണ്ണ് ഒരു വണ്ടി​പ്പ​ടി​യു​ടെ ചു​മര്‍മാ​ട​ത്തി​നു​ള്ളില്‍ ഒരു പ്ര​പ​ഞ്ചം കണ്ടെ​ത്തി—എന്നു​വെ​ച്ചാല്‍ ഒരാ​ളെ​യും ഒരു സാ​ധ​ന​ത്തെ​യും; സാധനം ഒരു കൈ​വ​ണ്ടി​യും, ആള്‍ അതി​നു​ള്ളില്‍ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്ന ഒരു ഓവര്‍ഴെ​ങ്കാ​ര​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. വണ്ടി​യു​ടെ ഏര്‍ക്കാ​ലു​കള്‍ പാ​ത​വി​രി​യില്‍ മു​ട്ടി​യി​രു​ന്നു; ആ ഓവര്‍ ഴെ​ങ്ങ​ന്റെ തല വണ്ടി​യു​ടെ മുന്‍വ​ശ​ത്തും; അയാ​ളു​ടെ ദേഹം ആ ചാ​യ്പി​ന്മേല്‍ ചു​രു​ണ്ടു കി​ട​ക്കു​ന്നു; അയാ​ളു​ടെ കാല്‍ നി​ല​ത്തു തൊ​ട്ടി​രു​ന്നു.

ഗവ്രോ​ഷ് തന്റെ ലോ​ക​പ​രി​ച​യം​കൊ​ണ്ട് അതൊരു കു​ടി​യ​നാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ഏതോ കച്ച​വ​ട​പ്പി​രി​വു​കാ​രന്‍ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ കു​ടി​ച്ച് എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​ണ്.

“ഇതു​ത​ന്നെ,” ഗവ്രോ​ഷ് വി​ചാ​രി​ച്ചു. “വേ​ന​ല്ക്കാ​ല​ത്തെ രാ​ത്രി ഇതി​നു​ള്ള​താ​ണ്. വണ്ടി നമു​ക്കു ഭര​ണ​പ​രി​വര്‍ത്ത​ന​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി കൈവശം വയ്ക്കുക; ഓവര്‍ഴെ​ങ്ങ​നെ രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​യ്ക്കു വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ക്കുക.”

ഈ മി​ന്നല്‍പ്ര​കാ​ശം​കൊ​ണ്ട് അവ​ന്റെ മന​സ്സ്, അതാ, പെ​ട്ടെ​ന്നൊ​ന്നു മി​ന്നി, “നമ്മു​ടെ വഴി​ക്കോ​ട്ട​യില്‍ ഈ വണ്ടി എന്ത​ധി​ക​പ്ര​സം​ഗി​യാ​വും.”

ഓവര്‍ഴെ​ങ്ങന്‍ കൂര്‍ക്കം വലി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

ഗവ്രോ​ഷ് പതു​ക്കെ വണ്ടി പി​ന്നില്‍നി​ന്ന് ഒരു വലി വലി​ച്ചു; ഓവര്‍ഴെ​ങ്ങ​നെ മുന്‍പില്‍നി​ന്നും— എന്നു​വെ​ച്ചാല്‍, കാല്‍ പി​ടി​ച്ച്; ഒരൊ​റ്റ നി​മി​ഷ​ത്തി​നു​ള്ളില്‍ ആ അക്ഷോ​ഭ്യ​നായ ഓവര്‍ഴെ​ങ്കാ​രന്‍ പാ​ത​വി​രി​യില്‍ നീ​ണ്ടു മലര്‍ന്നു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി.

വണ്ടി ഒഴി​ഞ്ഞു​കി​ട്ടി.

എവി​ടെ​വെ​ച്ചും അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​ത്വ​ത്തോ​ടെ​തി​രി​ട്ടു നല്ല ശീ​ല​മു​ള്ള​വ​നായ ഗവ്രോ​ഷി​നു സക​ല​വും തന്റെ കൈ​യി​ലു​ണ്ട്. അവന്‍ തന്റെ കീ​ശ​ക​ളി​ലൊ​ന്നില്‍ കൈ​യി​ട്ടു തപ്പി ഒരു കഷ്ണം കട​ലാ​സ്സും ഏതോ ആശാ​രി​യു​ടെ കൈ​യില്‍നി​ന്നു തട്ടി​യെ​ടു​ത്ത ഒരു കഷ്ണം ചു​ക​പ്പു പെന്‍സി​ലും പു​റ​ത്തേ​ക്കെ​ടു​ത്തു.

അവന്‍ എഴുതി

ഫ്ര​ഞ്ച് പ്ര​ജാ​വാ​ഴ്ച’

“നി​ന്റെ വണ്ടി കി​ട്ടി.’

അവന്‍ അതി​ലൊ​പ്പി​ട്ടു: “ഗവ്രോ​ഷ്.”

അതു കഴി​ഞ്ഞ് അപ്പോ​ഴും കി​ട​ന്നു കൂര്‍ക്കം​വ​ലി​ക്കു​ക​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്ന ഓവര്‍ ഴെ​ങ്ങ​ന്റെ പട്ടു​മാര്‍ക്കു​പ്പാ​യ​ക്കീ​ശ​യില്‍ ആ കട​ലാ​സ്സി​ട്ടു. വണ്ടി​യു​ടെ ഏര്‍ക്കാ​ലു​കള്‍ രണ്ടു കൈ​കൊ​ണ്ടും പി​ടി​ച്ച് ആഹ്ലാ​ദ​വും വി​ജ​യ​വും കലര്‍ന്ന ഒരാര്‍പ്പു​വി​ളി​യോ​ടു​കൂ​ടി വണ്ടി പി​ന്നില്‍നി​ന്ന് ഉന്തി​ക്കൊ​ണ്ടു നേരെ ഹാല്‍ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തേ​ക്കു​വെ​ച്ച​ടി​ച്ചു.

ഇത് അപാ​യ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. രാ​ജ​കീ​യ​മു​ദ്രാ​ല​യ​ത്തില്‍ പാ​റാ​വു​ണ്ട്. ഗവ്രോ​ഷ് ഇതു കരു​തി​യി​ല്ല. നഗ​ര​പ്രാ​ന്ത​ങ്ങ​ളി​ലെ രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ഭ​ട​സം​ഘ​മാ​യി​രു​ന്നു അവിടെ പാ​റാ​വ്. ആ സൈ​സ്യാം​ശം ഉണ​രാന്‍ തു​ട​ങ്ങി; പാ​ള​യ​ക്ക​ട്ടി​ലു​ക​ളില്‍നി​ന്നു തല​പൊ​ന്തു​ക​യാ​യി. അടു​ത്ത​ടു​ത്തു​ള്ള രണ്ടു തെ​രു​വു​റാ​ന്ത​ലു​ക​ളു​ടെ പൊ​ട്ടി​വീ​ഴല്‍; കഴി​യു​ന്ന​തും ഉച്ച​ത്തില്‍ പാ​ടി​വി​ട്ട ആ പാ​ട്ട്. സൂ​ര്യാ​സ്ത​മ​യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഉറ​ങ്ങാന്‍ നി​ല്ക്കു​ന്ന​വ​യും നേ​ര​ത്തേ തന്നെ വി​ള​ക്കു കെ​ടു​ത്തു​ന്ന​വ​യു​മായ ആ പേ​ടി​ത്തൊ​ണ്ടന്‍ തെ​രു​വു​കള്‍ക്ക് ഇതു കുറേ അധി​ക​മാ​യി​പ്പോ​യി. ഒന്നി​ല​ധി​കം മണി​ക്കൂ​റു​ക​ളാ​യി ആ കു​ട്ടി ആ ശാ​ന്ത​മായ ചെ​റു​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ​ങ്ങും ഒരി​ര​മ്പ​മു​ണ്ടാ​ക്കാന്‍ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ട്—ഒരു കു​പ്പി​ക്കു​ള്ളില്‍ ഒരീ​ച്ച​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ഇര​മ്പം. ആ ചെ​റു​സൈ​സ്യാം​ശ​ത്തി​ന്റെ അധി​പന്‍ ചെ​വി​യോര്‍ത്തു. അയാള്‍ മന​സ്സി​രു​ത്തി അയാള്‍ ഒരു വി​വേ​ക​ശാ​ലി​യാ​യി​രു​ന്നു.

വണ്ടി​യു​ടെ കമ്പം പി​ടി​ച്ച ചട​ച​ടെ​ശ്ശ​ബ്ദം, സൈ​ന്യാ​ധി​പ​ന്റെ കാ​ത്തു​നില്‍ പിനെ അങ്ങേ അറ്റ​ത്തെ​ത്തി​ച്ചു; ഒരു പരീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​നു​റ​ച്ചു.

“ഒരു കൂ​ട്ടം മു​ഴു​വ​നു​മു​ണ്ട്!” അയാള്‍ പറ​ഞ്ഞു, “കരു​തി​യേ വല്ല​തും ചെ​യ്തു​കൂ​ടു.”

അരാ​ജ​ക​ത്വ​മാ​കു​ന്ന ഒരു സഹ​സ്ര​ശീര്‍ഷ​സര്‍പ്പം കൂ​ടി​നു​ള്ളില്‍നി​ന്നു പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി ആ വഴി​യി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള യാ​ത്ര​യാ​ണെ​ന്നു തെ​ളി​ഞ്ഞു.

സൈ​ന്യാ​ധി​പന്‍ നല്ല​വ​ണ്ണം മന​സ്സി​രു​ത്തി കാല്‍ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പാ​റാ​വു​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി.

ഗവ്രോ​ഷ് തന്റെ വണ്ടി​യും പീ​ന്നില്‍നി​ന്നു​ന്തി റ്യൂ ദെ വി​ല്ലോ​ദ്രി​യെ​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​രി​യാന്‍ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന സമ​യ​ത്തു, പെ​ട്ടെ​ന്ന്, ഒരു പട്ടാ​ള​വേ​ഷ​ത്തി​ന്റേ​യും ഒരു നീ​ളന്‍ തൊ​പ്പി​യു​ടേ​യും ഒരു​ദ്യോ​ഗ​പ്പീ​ലി​യു​ടേ​യും ഒരു തോ​ക്കി​ന്റേ​യും മുന്‍പില്‍ എത്തി​മു​ട്ടി.

രണ്ടാ​മ​തൊ​രി​ക്കല്‍ക്കൂ​ടി അവന്‍ നി​ല്ക്കുക എന്നാ​യി.

“ഓഹോ,” അവന്‍ പറ​ഞ്ഞു, “ഇത​ദ്ദേ​ഹ​മാ​ണ്”. “ഹേ, സമാ​ധാന രക്ഷേ. സലാം”

ഗവ്രോ​ഷി​ന്റെ അമ്പ​ര​പ്പ് എപ്പോ​ഴും ക്ഷ​ണി​ക​വും ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ ഉരു​കു​ന്ന​തു​മാ​ണ്.

“എടാ വി​കൃ​തി, എവി​ടേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു?” പട്ടാ​ള​മേ​ലു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥന്‍ ഉച്ച​ത്തില്‍ ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഹേ പൗ​രന്‍, ഗവ്രോ​ഷ് തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു, “ ഞാന്‍ നി​ങ്ങ​ളെ പ്ര​മാ​ണി എന്നു വി​ളി​ച്ചി​ല്ല​ല്ലോ. നി​ങ്ങള്‍ എന്തി​നെ​ന്നെ ശകാ​രി​ക്കു​ന്നു?”

”എടാ വി​കൃ​തി. എവിടെ പോ​കു​ന്നു?”

“മൊ​സ്യു’, ഗവ്രോ​ഷ് തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു, “പക്ഷേ ഇന്ന​ലെ നി​ങ്ങള്‍ ഒരു ഫലി​ത​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്കാം; ഇന്നു രാ​വി​ലേ​ക്കു നി​ങ്ങള്‍ മര്യാ​ദ​ക്കാ​ര​ന​ല്ലാ​താ​യി.’

“എടാ തെ​മ്മാ​ടി, നി​യ്യെ​വി​ടെ പോ​കു​ന്നു എന്നാ​ണ് ഞാന്‍ ചോ​ദി​ച്ച​ത് ’

ഗവ്രോ​ഷ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു; “നി​ങ്ങള്‍ ഭം​ഗി​യില്‍ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. വാ​സ്ത​വ​ത്തില്‍, ഒരി​ക്ക​ലും നി​ങ്ങള്‍ക്ക് ആയ വയ​സ്സു കണ്ടാല്‍ തോ​ന്നി​ല്ല ഓരോ ഇഴ​യ്ക്ക് ഒരു​നൂ​റു ഫ്രാ​ങ്ക് വി​ല​വെ​ച്ചു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ തല​മു​ടി​യൊ​ക്കെ വില്‍ക്കേ​ണ്ട​താ​ണ്. അഞ്ചു​ല​ക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക് കൈ​യില്‍ക്കി​ട്ടും.”

എവി​ടെ​പ്പോ​കു​ന്നു? എവി​ടെ​പ്പോ​കു​ന്നു? എടാ, തല​മു​റിയ, എവി​ടേ​ക്കാ​ണ് യാത്ര?

ഗവ്രോ​ഷ് പി​ന്നെ​യും തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു: “എന്തു തെ​മ്മാ​ടി​ഭാഷ! ആളു​കള്‍ നി​ങ്ങള്‍ക്ക് ആദ്യ​മാ​യി മുല തന്ന സമയം നി​ങ്ങള്‍ വായ കു​റെ​ക്കൂ​ടി നന്നാ​യി വായ കഴു​കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു.”

സൈ​ന്യാ​ധി​പന്‍ തോ​ക്കിന്‍കു​ന്തം ചൂ​ണ്ടി.

“എടാ കഴു, നി​യ്യെ​വി​ടെ പോ​കു​ന്നു​വെ​ന്നു പറ​യു​മോ, ഇല്ല​യോ?”

“ഹേ, സൈ​ന്യാ​ധി​പന്‍”, ഗവ്രോ​ഷ് പറ​ഞ്ഞു, “പ്ര​സ​വ​വേ​ദ​ന​യില്‍ കി​ട​ക്കു​ന്ന എന്റെ ഭാ​ര്യ​ക്ക് ഒരു വൈ​ദ്യ​നെ വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു കൊ​ടു​ക്കാ​നാ​ണ് എന്റെ പോ​ക്ക്.”

“ആയു​ധ​മെ​ടു​ക്കു​വിന്‍!’ പട്ടാ​ള​മേ​ലു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥന്‍ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു.

ധീ​രോ​ദാ​ത്ത​ന്മാ​രു​ടെ മി​ടു​ക്കു കി​ട​ക്കു​ന്ന​ത് അവരെ അപ​ക​ട​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തെ​ന്തോ അതി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ താ​ന്താ​ങ്ങ​ളെ രക്ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ലാ​ണ്; ഒരു നോ​ട്ടം​കൊ​ണ്ടു ഗവ്രോ​ഷ് കാ​ര്യ​മൊ​ക്കെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. അവനെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ലാ​ക്കി​യ​തു വണ്ടി​യാ​ണ്; ആ വണ്ടി​യു​ടെ​ത​ന്നെ പണി​യാ​ണ് അവനെ രക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തും.

സൈ​ന്യാ​ധി​പന്‍ ഗവ്രോ​ഷി​ന്റെ നേർ​ക്കു പാ​ഞ്ഞ​ത്തി എന്നാ​കു​മ്പോ​ഴേ​ക്ക്, ഒരു വെ​ടി​യു​ണ്ട​യാ​യി മാ​റ്റ​പ്പെ​ട്ട​തും ആ കു​ട്ടി​യു​ടെ സകല ശക്തി​യും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു മുന്‍പോ​ട്ടു തള്ള​പ്പെ​ട്ട​തു​മായ ആ വണ്ടി അയാ​ളു​ടെ മേ​ലേ​ക്കു ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യ​വി​ധം ചെ​ന്നു​കേ​റി; വയ​റ്റ​ത്തു ശക്തി​യില്‍ കു​ത്തേ​റ്റ പട്ടാ​ള​മേ​ലു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥന്‍ വഴി​ച്ചാ​ലി​ലേ​ക്ക് ഉരു​ണ്ടു​വി​ര​ണ്ടു പി​ന്നോ​ക്കം മറി​യു​ക​യും കൈ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന തോ​ക്ക് ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു പൊ​ട്ടി​യൊ​ഴി​യു​ക​യും ചെ​യ്തു.

സൈ​ന്യാ​ധ്യ​ക്ഷ​ന്റെ ആജ്ഞ കേ​ട്ടു പാ​റാ​വു​സ്ഥ​ല​ത്തു​ള്ള ഭട​ന്മാ​രെ​ല്ലാം കശ​പി​ശ​യാ​യി പു​റ​ത്തേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞെ​ത്തി; വെടി കേ​ട്ട​തോ​ടു​കൂ​ടി എല്ലാ​വ​രും ഉന്നം നോ​ക്കാ​തെ ഒരി​ക്കല്‍ തോ​ക്കൊ​ഴി​ച്ചു, വീ​ണ്ടും തിര വെ​യ്ക്കാന്‍ തു​ട​ങ്ങി; അതൊ​ഴി​ച്ചു, പി​ന്നെ​യും അതു​ത​ന്നെ.

തോ​ക്കിന്‍വെ​ടി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഈ കു​രു​ട​ക്ക​ളി ഒരു കാല്‍മ​ണി​ക്കൂര്‍നേ​രം നി​ല​നി​ന്നു; അതൊ​ഴി​ച്ചു, പി​ന്നെ​യും അതു​ത​ന്നെ.

ഈയി​ട​യ്ക്കു പി​ന്നോ​ക്കം ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ തി​രി​ച്ചു​പാ​ഞ്ഞ ഗവ്രോ​ഷ് അഞ്ചോ ആറോ തെ​രു​വ​പ്പു​റ​ത്തു ചെ​ന്ന്, ആങ്പ്ഫാ​ങ് റൂ​ഷി​ന്റെ മൂ​ല​യ്ക്ക​ലു​ള്ള കല്ക്കു​റ്റി​യി​ന്മേല്‍ കി​ത​ച്ചും​കൊ​ണ്ട് ഇരി​പ്പാ​യി.

അവന്‍ ചെ​വി​യോര്‍ത്തു.

കു​റ​ച്ചിട അവി​ടെ​യി​രു​ന്നു കി​ത​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം, അവന്‍ ആ കൂ​ട്ട​വെ​ടി നട​ന്നേ​ട​ത്തേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു; അവന്‍ തന്റെ ഇട​ത്തെ കൈ മൂ​ക്കു​വ​രെ ഉയര്‍ത്തി മു​ന്നു പ്രാ​വ​ശ്യം മു​ന്നോ​ട്ടു നീ​ട്ടി​യ​തോ​ടു​കൂ​ടി, വല​ത്തെ കൈ​കൊ​ണ്ടു പിന്‍ത​ല​യ്ക്ക​ടി​ച്ചു—പാ​രി​സ്സി​ലെ തെ​രു​വു​തെ​ണ്ടി​ലോ​കം ഫ്ര​ഞ്ച് സ്തു​തി​നി​ന്ദ​യെ മു​ഴു​വ​നും ഒതു​ക്കി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തും ഒരര നൂ​റ്റാ​ണ്ടോ​ളം നി​ല​നി​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു ശരി​ക്കു ഫല​പ്ര​ദ​വു​മാ​യി​രു​ന്ന ഒരു രാ​ജ​കീ​യാം​ഗ്യം.

ഈ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തെ ഒരു വ്യ​സ​ന​മ​യ​മായ വി​ചാ​രം തക​രാ​റാ​ക്കി.

“അതേ, അവന്‍ പറ​ഞ്ഞു, “ഞാന്‍ ചി​രി​ച്ചു വയറു കൊ​ളു​ത്തി​ക്കു​ന്നു. ഞാന്‍ സന്തോ​ഷം​കൊ​ണ്ടു ഞെ​ളി​ഞ്ഞു പി​രി​യു​ന്നു, ഞാന്‍ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തില്‍ ആണ്ടു മു​ങ്ങു​ന്നു. പക്ഷേ, വഴി തെ​റ്റി​യ​ല്ലോ: എനി​ക്കി​നി വള​ഞ്ഞു പോ​കേ​ണ്ടി​വ​രും. വേണ്ട സമ​യ​ത്തേ​ക്ക് വഴി​ക്കോ​ട്ട​യി​ലെ​ത്തി​യാല്‍ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു.”

അതോ​ടു​കൂ​ടി അവന്‍ ഒരു പാ​ച്ചില്‍ കൊ​ടു​ത്തു.

പാ​യു​ന്ന പാ​ച്ചി​ലില്‍: “അപ്പോള്‍, കൂ​ട്ട​ത്തില്‍ച്ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ, ഞാ​നി​പ്പോള്‍ എവി​ടെ​യാ​ണ്?”

തെ​രു​വു​ക​ളി​ലൂ​ടെ ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ പാ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി അവന്‍ വീ​ണ്ടും തന്റെ പാ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങി: ഇരു​ട്ടില്‍ വ്യാ​പി​ച്ച അതി​താ​ണ്:

“പക്ഷെ​യി​ങ്ങി​ന്നി​യു​മു​ണ്ടു തു​റു​ങ്കു; ഞാന്‍

നിര്‍ത്തു​വ​നി​ത്ത​രം രാ​ജ്യ​ര​ക്ഷ.

പന്തേ​റു വേ​ണ്ട​വ​രു​ണ്ടോ? പെ​രും​പ​ന്തു

പാടേ തകര്‍ത്തു പഴയ ലോകം.

ചങ്ങാ​തി​മാര്‍ക​ളേ, നമ്മള്‍ക്കു നമ്മു​ടെ

മു​ണ്ടന്‍വ​ടി​കൊ​ണ്ടു തച്ചു​ട​യ്ക്കു,

പട്ടു​ടു​പ്പി​ട്ടു ഞെ​ളി​യു​ന്ന രാജത്വ-​

മെ​ങ്ങു​വാ​നാ “ലുവ്യ’ക്കോ​വി​ല​കം.

ഞങ്ങള്‍ തു​റ​പ്പി​ക്ക​യു​ണ്ടാ​യ​തിന്‍പ​ടി -

യന്നു; പത്താ​മ​നാം ഷാ​റ​ല​ന്നാള്‍

ഒട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലാ,ത്തി​രു​മേ​നി

പറ്റു​കള്‍ നീ​ങ്ങി​പ്പു​റ​ത്തു ചാടി.”

പാ​റാ​വു​സൈ​ന്യ​ത്തി​ന്റെ ആയു​ധ​മെ​ടു​ക്കല്‍ വെ​റു​തെ​യാ​യി​ല്ല. വണ്ടി അവര്‍ പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്തു; ആ കു​ടി​യ​നെ അവര്‍ തട​വു​കാ​ര​നാ​ക്കി. ആദ്യം പറ​ഞ്ഞ​തി​നെ അവര്‍ ആല​യി​ലി​ട്ടു രണ്ടാ​മ​തു പറഞ്ഞ ആളെ ഒരൊ​റ്റു​കാ​ര​നെ​ന്ന നി​ല​യില്‍ യു​ദ്ധ​സ​ദ​സ്സില്‍വെ​ച്ചു പി​ന്നീ​ടു കു​റ​ച്ച​ധി​കം ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ച്ചു. ഈ കാ​ര്യ​ത്തില്‍ അന്ന​ത്തെ മന്ത്രി​സഭ സമു​ദാ​യ​ര​ക്ഷ​യി​ലു​ള്ള അതി​ന്റെ അക്ഷീ​ണ​മായ ശ്ര​ദ്ധ​യെ തെ​ളി​യി​ച്ചു.

തൊം​പ്സ് പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​ള്ള ഒരൈ​തി​ഹ്യ​മാ​യി നി​ല​നി​ന്ന ഗവ്രോ​ഷി​ന്റെ ഈ പരാ​ശ്ര​മം മറെ​യി​ലെ വൃ​ദ്ധ​പ്ര​മാ​ണി​ക​ളു​ടെ ഏറ്റ​വും ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളായ സ്മ​ര​ണ​ക​ളില്‍ ഒന്നാ​ണ്; അവ​രു​ടെ ഓര്‍മ്മ​യില്‍ അതി​നു​ള്ള പേര്‍ ഇതാണ്: “രാ​ജ​കീ​യ​മു​ദ്രാ​ല​യ​ത്തി​ലെ പാ​റാ​വു​സൈ​ന്യം രാ​ത്രി​യില്‍ നട​ത്തിയ ആക്ര​മ​ണം.”

Colophon

Title: Les Miserables (ml: പാ​വ​ങ്ങൾ).

Author(s): Victor Hugo.

First publication details: Mathrubhumi; Kozhikkode, Kerala; Book 4, Part 14; 1925.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Les Miserable, Victor Hugo, വി​ക്തോർ യൂഗോ, പാ​വ​ങ്ങൾ, നാ​ല​പ്പാ​ട്ടു് നാ​രാ​യണ മേനോൻ, വി​വർ​ത്ത​നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: September 1, 2021.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018). The picture is a photograph of a scene from Les Miserables, a theatrical performance of Theatre and Dance group of Otterbein University, USA. The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Translation: Nalappatt Narayana Menon; Digitizer: KB Sujith; Processed by: JN Jamuna, LJ Anjana, KB Sujith; Encoding: CV Radhakrishnan.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.