അക്കാ​ല​ത്തു ഗിൽ​നോർ​മാൻ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്നു തൊ​ണ്ണൂ​റ്റൊ​ന്നാ​മ​ത്തെ പി​റ​ന്നാൾ കഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം അന്നും മദാം​വ്വ​സേ​ല്ല് ഗിൽ​നോർ​മാ​നൊ​രു​മി​ച്ചു റ്യു ദെഫിൽ ദ്യു കൽ​വേ​റിൽ 6-ആം നമ്പ​രായ സ്വ​ന്തം പഴയ ഭവ​ന​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് താമസം. വാ​യ​ന​ക്കാർ ഓർ​മ്മി​ക്കും​പോ​ലെ, തി​ക​ച്ചും നി​വർ​ന്നു​നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ മര​ണ​ത്തെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രും പ്രാ​യം​കൊ​ണ്ടു കു​നി​യാ​തെ കീ​ഴ്പോ​ട്ടി​രു​ത്തുക മാ​ത്രം ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രും ദുഃ​ഖ​ത്തി​നു​കൂ​ടി പി​ടി​ച്ചു​വ​ള​യ്ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത​വ​രു​മാ​യി പണ്ടു ചില വൃ​ദ്ധ​ന്മാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹം.

എങ്കി​ലും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മകൾ കു​റ​ച്ചിട ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു: ‘എന്റെ അച്ഛൻ ക്ഷീ​ണി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.’ അദ്ദേ​ഹം ഭൃ​ത്യ​ന്മാ​രു​ടെ ചെ​കി​ട്ട​ത്ത​ടി​ക്കാ​താ​യി; വാതിൽ തു​റ​ക്കാൻ ബസ്ക് അല്പം താ​മ​സി​ച്ചു​പോ​യാൽ, അദ്ദേ​ഹം ഒതു​ക്കി​ന്മേൽ വടി​കൊ​ണ്ട് അത്ര ശക്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി ഇടി​ക്കാ​താ​യി. ജൂ​ലാ​യി​യി​ലെ വി​പ്ല​വം അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കഷ്ടി​ച്ച് ഒരാറു മാ​സ​ത്തേ​ക്കു​ത​ന്നെ ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​പ്പി​ച്ചി​ല്ല. മൊ​നി​ത്യെ പത്ര​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഈയൊരു പദ​സ​ങ്ക​ല​നം അദ്ദേ​ഹം ഏതാ​ണ്ട് ശാ​ന്ത​ത​യോ​ടു കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു ‘മൊ​സ്യു ഉം ബ്ലോ​ത് കൊങ് തെ [1] ഫ്രാൻ​സി​ലെ പ്രഭു’ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ, അദ്ദേ​ഹം വല്ലാ​ത്ത ഭഗ്നാ​ശ​നാ​യി. അദ്ദേ​ഹം കു​നി​ഞ്ഞി​ല്ല, അദ്ദേ​ഹം കീ​ഴ​ട​ങ്ങി​യി​ല്ല; ഇത് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശരീ​ര​ത്തി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ മന​സ്സി​നും ഉണ്ടാ​വാൻ വയ്യാ​ത്ത ഒന്നാ​ണ്; പക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സി​ടി​ഞ്ഞ​പോ​ലെ തോ​ന്നി. ഇന്ന​ല്ലെ​ങ്കിൽ നാളെ, ഒരു ദിവസം, ആ കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത തെ​മ്മാ​ടി തന്റെ വീ​ട്ടു​വാ​തി​ല്ക്കൽ മു​ട്ടി​വി​ളി​ക്കു​മെ​ന്നു​ള്ള പൂർ​ണ്ണ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്മേൽ ഊന്നി​ച്ച​വു​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ട്—അതേ, അതു​ത​ന്നെ​യാ​ണ് വാ​ക്ക്—അങ്ങ​നെ നാ​ലു​കൊ​ല്ല​മാ​യി ആ വൃ​ദ്ധൻ മരി​യു​സ്സി​നെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു; ഇപ്പോൾ, ചില രസ​മി​ല്ലാ​ത്ത സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന് ഈയൊ​രാ​ലോ​ചന പി​ടി​പെ​ടും എന്നാ​യി; മരി​യു​സ് തന്നെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഇനി​യും കാ​ത്തി​രി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണെ​ങ്കിൽ! മര​ണ​മ​ല്ല, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു താ​ങ്ങു പൊ​റു​ക്കാ​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്. മരി​യു​സ്സി​നെ ഇനി​യൊ​രി​ക്ക​ലും കാണാൻ കഴി​യി​ല്ലെ​ന്ന വി​ചാ​രം അന്നേ​ദി​വ​സം​വ​രെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉള്ളിൽ കട​ന്നി​രു​ന്നി​ല്ല; ഇന്ന് ആ വി​ചാ​രം അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ബാ​ധി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി; അദ്ദേ​ഹം മര​വി​ച്ചു. അകൃ​ത്രി​മ​വും പ്ര​കൃ​തി​സാ​ധാ​ര​ണ​വു​മായ എല്ലാ വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും സർവദാ കാ​ണാ​റു​ള്ള​വി​ധം, അപ്ര​ത്യ​ക്ഷത ഒരി​ടി​മി​ന്നൽ​പോ​ലെ പാ​ഞ്ഞു​പോയ ആ നന്ദി​കെ​ട്ട കു​ട്ടി​യു​ടെ​മേൽ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്നു​ള്ള വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തെ വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കുക മാ​ത്ര​മാ​ണ് ചെ​യ്ത​ത്. തണു​പ്പു പത്തു ഡി​ഗ്രി​യാ​യി നി​ല്ക്കു​ന്ന ഡി​സേ​മ്പർ​മാ​സ​ത്തി​ലെ രാ​ത്രി​ക​ളി​ലാ​ണ് അത്ര​യു​മ​ധി​കം തവണ മക​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു വി​ചാ​ര​മു​ണ്ടാ​വുക.

എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലും, ദൗ​ഹി​ത്ര​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്ക് ഒര​ടി​വെ​യ്ക്കു​വാൻ മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ ആള​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു—അല്ലെ​ങ്കിൽ, അങ്ങ​നെ അദ്ദേ​ഹം വി​ചാ​രി​ച്ചു; ‘ഞാൻ മരി​ച്ചു എന്നേ വരു.’ അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: തന്റെ പക്കൽ അല്പ​മെ​ങ്കി​ലും തെ​റ്റു​ണ്ടെ​ന്ന ശങ്ക​യി​ല്ല; പക്ഷേ, ഉള്ളിൽ​ത്ത​ട്ടിയ വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തോ​ടും അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു മറ​ഞ്ഞു​പോ​വാൻ നി​ല്ക്കു​ന്ന ഒരു പ്രാ​യം​ചെ​ന്ന ദയാ​ലു​വായ വൃ​ദ്ധ​ന്റെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മായ നി​രാ​ശ​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി മാ​ത്ര​മേ അദ്ദേ​ഹം മരി​യു​സ്സി​നെ​പ്പ​റ്റി വി​ചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു​ള്ളു.

അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പല്ലു പോ​യി​ത്തു​ട​ങ്ങി; ഇത​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കു​ണ്ഠി​ത​ത്തെ വർ​ദ്ധി​പ്പി​ച്ചു.

മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാ​ന്നു വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ—ഇത​ദ്ദേ​ഹം സ്വയം ഏറ്റു​പ​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ല; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അത​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കല​ശ​ലാ​യി ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ക​യും നാ​ണം​കെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യും—അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന് ഒരി​ക്ക​ലും ഒരു പത്നി​യോ​ടും മരി​യു​സ്സോ​ടു​ള്ള​പ്പോ​ലെ സ്നേ​ഹം തോ​ന്നി​യി​ട്ടി​ല്ല.

അദ്ദേ​ഹം തന്റെ അറയിൽ, കട്ടി​ലി​ന്റെ തല​യ്ക്കൽ​ബ്ഭാ​ഗ​ത്തി​ന് എതിർ​വ​ശം, ഉണർ​ന്നെ​ണീ​റ്റാൽ ഒന്നാ​മ​താ​യി കണ്ണു​ചെ​ല്ലു​ന്ന​ത് അതി​ന്മേ​ലാ​യി​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം, മരി​ച്ചു​പോയ തന്റെ മറ്റേ മക​ളു​ടെ, മദാം​പൊ​ങ്മേർ​സി​യു​ടെ, ഒരു പഴയ ഛാ​യാ​പ​ടം—അവൾ​ക്കു പതി​നെ​ട്ടു വയ​സ്സു​ള്ള​പ്പോൾ എടു​ത്ത ഒരു ഛാ​യാ​പ​ടം— കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു​വെ​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം ഇള​വി​ല്ലാ​തെ ആ ഛാ​യാ​പ​ട​ത്തി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കും. ഒരു ദിവസം അതി​ന്മേ​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​യി​ട്ട്, അദ്ദേ​ഹം ഇങ്ങ​നെ പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ‘നല്ല ഛാ​യ​യു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.’

‘അനു​ജ​ത്തി​യു​ടെ​യ​ല്ലേ?’ മദാം​വ്വ​സേ​ല്ല്ഗിൽ​നോർ​മാൻ ചോ​ദി​ച്ചു. ‘ഉവ്വ്, തീർ​ച്ച​യാ​യും ഉണ്ട്.’

വയ​സ്സൻ തു​ടർ​ന്നു: ‘അവ​ന്റേ​യും.’

ഒരി​ക്കൽ അദ്ദേ​ഹം കാൽ​മു​ട്ടു രണ്ടും തമ്മിൽ കൂ​ട്ടി​യ​മർ​ത്തി, കണ്ണു​കൾ ഏതാ​ണ്ട​ട​ച്ച്, ഒരു നി​രാ​ശ​ന്റെ ഇരി​പ്പി​ലി​രി​ക്ക​യാ​ണ്; മകൾ അതി​നി​ട​യ്ക്ക് അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു​ചോ​ദി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു: ‘അച്ഛാ, അച്ഛ​ന്ന് ഇപ്പോ​ഴും അവ​നോ​ടു​ള്ള ദേ​ഷ്യം കു​റ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലേ?’

അവി​ടു​ന്ന​ങ്ങോ​ട്ടു പറയാൻ ധൈ​ര്യ​മി​ല്ലാ​തെ അവൾ അവിടെ നിർ​ത്തി.

‘ആരോട്?’ അദ്ദേ​ഹം കല്പി​ച്ചു​ചോ​ദി​ച്ചു.

‘ആ സാധു മരി​യു​സ്സോ​ട്.’

അദ്ദേ​ഹം തന്റെ പ്രാ​യം​ചെ​ന്ന തല പൊ​ന്തി​ച്ചു. ചു​ളു​ങ്ങി​യ​തും എല്ലു​ന്തി​യ​തു​മായ മു​ഷ്ടി മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ചു. തി​ക​ച്ചും ശു​ണ്ഠി കയ​റി​യ​തും മു​ഴ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള​തു​മായ ശബ്ദ​ത്തിൽ ഏതാ​ണ്ട് അട്ട​ഹ​സി​ച്ചു: ‘സാധു മരി​യു​സ്സ്, അല്ലേ? ആ മാ​ന്യൻ ഒരാ​ന​ക്ക​ള്ള​നാ​ണ്, ഒരു കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത തെ​മ്മാ​ടി. ഒരു നന്ദി​കെ​ട്ട കോ​മാ​ളി​ച്ചെ​ക്കൻ, ഒരു ഹൃ​ദ​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത, ആത്മാ​വി​ല്ലാ​ത്ത, അധി​ക​പ്ര​സം​ഗി ദു​ഷ്ടൻ!’

കണ്ണിൽ നി​റ​ഞ്ഞ കണ്ണു​നീർ​ത്തു​ള്ളി മകൾ കാ​ണാ​തി​രി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി അദ്ദേ​ഹം പി​ന്നോ​ക്കം തി​രി​ഞ്ഞു.

മൂ​ന്നു ദിവസം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ട്, അദ്ദേ​ഹം ഒരു നാ​ലു​മ​ണി​ക്കൂർ നിന്ന മൗ​ന​വ്ര​ത​ത്തി​ന്, ഇങ്ങ​നെ മക​ളോ​ടു കു​ത്തി​പ്പ​റ​യാൻ​വേ​ണ്ടി, ഭംഗം വരു​ത്തി: ‘അവ​നെ​പ്പ​റ്റി ഇനി ഒരി​ക്ക​ലും എന്നോ​ടു മി​ണ്ടി​പ്പോ​ക​രു​തെ​ന്നു ഞാൻ മദാം​വ്വ​സേ​ല്ല്ഗിൽ നോർ​മാ​നോ​ട് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.’

ഗിൽ​നോർ​മാൻ​വ​ലി​യ​മ്മ പി​ന്നെ അന​ങ്ങി​യി​ല്ല; രോ​ഗ​കാ​ര​ണ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഈ ബു​ദ്ധി​കൂർ​മ്മ കൂടിയ ഒര​ഭി​പ്രാ​യം ഉച്ച​രി​ച്ചു: ‘അച്ഛ​ന്ന് അനു​ജ​ത്തി​യു​ടെ മേൽ അവ​ളു​ടെ കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​യ്ക്കു​ശേ​ഷം ഒരി​ക്ക​ലും വലിയ ഇഷ്ട​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു മരി​യു​സ്സി​നെ കണ്ടു​കൂ​ടാ.’

‘അവ​ളു​ടെ കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​യ്ക്കു​ശേ​ഷം,’ എന്നു​വെ​ച്ചാൽ: ‘അവൾ കേർ​ണ​ലെ കല്യാ​ണം കഴി​ച്ച​തിൽ​പ്പി​ന്നെ.’

ഏതാ​യാ​ലും വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കൂ​ഹി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, മദാം​വ്വ​സേ​ല്ല് ഗിൽ​നോർ​മാ​നു തന്റെ കണ്ണി​ലു​ണ്ണി​യായ കു​ന്ത​പ്പ​ട​യാ​ളി​ത്ത​ല​വ​നെ മരി​യു​സ്സി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തി​രു​ത്തി​യാൽ​ക്കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആഗ്ര​ഹം ഫലി​ക്കാ​തെ പോയി. പക​ര​ക്കാ​രൻ തെ​യോ​ദുൽ പറ്റിയ ആള​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ ആ പക​ര​പ്പ​ണ്ടം സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​ല്ല. ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​നു പറ്റു​ന്ന വിടവ് അട​പ്പു​പ​ണി​കൊ​ണ്ടു ശരി​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒന്ന​ല്ല. തെ​യോ​ദു​ലി​ന്നാ​ണെ​ങ്കിൽ, പി​ന്തു​ടർ​ച്ചാ​വ​കാ​ശം താൻ ഉള്ളു​കൊ​ണ്ടു കണ്ടി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, പാകം നോ​ക്കി നി​ല്ക്കു​ന്ന പണി തീരെ ഇഷ്ട​മ​ല്ല. ആ നല്ല ആൾ കു​ന്ത​പ്പ​ട​യാ​ളി​യെ മു​ഷി​പ്പി​ച്ചു: കു​ന്ത​പ്പ​ട​യാ​ളി ആ നല്ല ആളെ വെ​റു​പ്പി​ച്ചു. ലെ​ഫി​റ്റി​ന​ന്റ് തെ​യോ​ദുൽ രസി​ക​നാ​ണ്, സം​ശ​യ​മി​ല്ല, പക്ഷേ, വാ​യാ​ടി; ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​കാ​ര​നാ​ണ്, പക്ഷേ, കന്നൻ; ഒരു ധാ​രാ​ളി​യാ​ണ്, പക്ഷേ, ആഭാ​സ​ന്മാ​രു​ടെ കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ, അയാൾ​ക്കു വെ​പ്പാ​ട്ടി​ക​ളു​ണ്ട്, വാ​സ്ത​വ​മാ​ണ്—അവ​രെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ​ക്ക് ഒരു​പാ​ടു പറ​യാ​നു​ണ്ട്, അതും വാ​സ്ത​വ​മാ​ണ്, പക്ഷേ, അയാ​ളു​ടെ സം​സാ​രം നന്ന​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ എല്ലാ സൗ​ശീ​ല്യ​ങ്ങൾ​ക്കു​മു​ണ്ട് ഒരു കോ​ട്ടം. റ്യു ദ് ബബി​ലോ​ങ്ങി​ലെ പട്ടാ​ള​ത്താ​വ​ള​ങ്ങൾ​ക്കു ചു​റ്റു​മു​ള്ള അനു​രാഗ കഥ​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ പറ​യാ​റു​ള്ള​തു കേ​ട്ടു മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാ​ന്നു മടു​ത്തു. പി​ന്നെ ലെ​ഫ്റ്റി​ന​ന്റ് തെ​യോ​ദുൽ ചി​ല​പ്പോൾ മൂ​ന്നു നി​റ​മു​ള്ള അല​ങ്കാ​ര​നാ​ട​യോ​ടു​കൂ​ടി ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​വേ​ഷ​ത്തിൽ കട​ന്നു​വ​രും. ഇത​യാ​ളെ തീരെ കാണാൻ വയ്യാ​താ​ക്കി. ഒടു​വിൽ മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ മക​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘ആ തെ​യോ​ദു​ലി​നെ​ക്കൊ​ണ്ട് എനി​ക്കു മതി​യാ​യി. യു​ദ്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ല​ത്ത് എനി​ക്ക് പട്ടാ​ള​ക്കാ​രെ കാണാൻ അത്ര ആർ​ത്തി​യി​ല്ല, നി​ന​ക്കു വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ അവനെ വരു​ത്തി​ക്കൊ​ള്ളൂ. എന്തോ എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ, ഈ വാളും ഭേസി നട​ക്കു​ന്ന വക​ക്കാ​രെ​ക്കാൾ എനി​ക്കി​ഷ്ടം നീണ്ട പി​ടി​യൻ​ക​ത്തി​ക​ളാ​ണ്. ആക​പ്പാ​ടെ, യു​ദ്ധ​സ്ഥ​ല​ത്തു​വെ​ച്ചു​ള്ള വാ​ള​ല​കു​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ടി​മു​ട്ട​ലി​നു നി​ല​ത്തു വാ​ളു​റ​ത്തു​മ്പു തട്ടു​മ്പോ​ഴ​ത്തേ​തി​നോ​ളം​ത​ന്നെ ഭയ​ങ്ക​ര​ത​യി​ല്ല. എന്ന​ല്ല, ഒര​ധി​ക​പ്ര​സം​ഗി​യു​ടെ മട്ടിൽ നെ​ഞ്ഞു മുൻ​പോ​ട്ടു​ന്തി​ക്കാ​ണി​ച്ച്, ഒരു പെൺ​കി​ടാ​വി​നെ​പ്പോ​ലെ നാ​ട​ക​ളും വെ​ച്ചു​പി​ടി​പ്പി​ച്ചു, മാർ​ക്ക​വ​ച​ത്തി​നു​ള്ളിൽ പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ മാർ​ക്കു​പ്പാ​യ​വു​മാ​യി കണ്ടാൽ ‘ആയി’ എന്നു തോ​ന്നും. ഒരാൾ ഒരു പു​രു​ഷ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ അയാൾ​ക്ക് ഒരു ‘പത്രാ​സ്സു’ കാ​ര​നോ​ടെ​ന്ന​പോ​ലെ​യു​ള്ള ഒരു വെ​റു​പ്പു മേ​നി​നാ​ട്യ​ക്കാ​ര​നോ​ടു​മു​ണ്ടാ​വും. അവൻ ഒരു തമാ​ശ​ക്കാ​ര​നു​മ​ല്ല, ഒരു മോ​ടി​ക്കാ​ര​നു​മ​ല്ല. നി​ന്റെ തെ​യോ​ദുൽ നി​ന്റെ കൈ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഇരു​ന്നാൽ മതി.’

വെ​റു​തെ​യാ​ണ് മകൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ട് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​യ​ത്: ‘എന്താ​യാ​ലും അവൻ അച്ഛ​ന്റെ മരു​മ​ക​നാ​ണ​ല്ലോ.’ മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ ഏതു ഭാ​ഗ​ത്തും ഒരെ​ണ്ണം​പ​റ​ഞ്ഞ മു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലു, മൂ​ത്ത​മ്മാ​മൻ എന്ന നില ഒരു ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തും, സം​ഗ​തി​വ​ശാൽ, ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ബു​ദ്ധി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടും രണ്ടു​പേ​രേ​യും അദ്ദേ​ഹം താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​വെ​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടും മരി​യു​സ്സ് ഇല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​മു​ള്ള അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പശ്ചാ​ത്താ​പം ഒന്നു​കൂ​ടി വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കു​വാൻ മാ​ത്ര​മേ തെ​യോ​ദു​ലി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ട്ടു​ള്ളു.

ഒരു ദിവസം—അതു ജൂൺ 24-​ാംനു-യാണ്; അതു​കൊ​ണ്ട് അടു​പ്പിൽ കത്തു​ന്ന​തി​യ്യി​ടു​ന്ന​തിൽ മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാ​ന്നു വി​രോ​ധ​മൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല – അദ്ദേ​ഹം അടു​ത്ത​മു​റി​യി​ലി​രു​ന്നു തു​ന്നി​യി​രു​ന്ന മകളെ അവി​ടെ​നി​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം തന്റെ മു​റി​യിൽ, അതിലെ നാ​ടൻ​മ​ട്ടു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ, രണ്ടു കാലും അടു​പ്പ​രി​കി​ലെ ‘പാ​ത്രം​താ​ങ്ങി’ക്കാൽ​ക​ളി​ലേ​ക്കൂ​ന്നി, കൊ​റൊ​മാ​ണ്ടൽ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ ചി​ത്ര​വാർ​ണ്ണീ​ഷി​ട്ട തന്റെ കൂ​റ്റൻ ഒമ്പ​തു​ഞെ​റി​ത്ത​ട്ടി​ക​കൊ​ണ്ടു പകു​തി​യും മറ​ഞ്ഞു. പച്ച​മൂ​ടി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ രണ്ടു മെ​ഴു​തി​രി​വി​ള​ക്കു​കൾ ഇരു​ന്നു കത്തു​ന്ന ഒരു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു കൈ​മു​ട്ടു കു​ത്തി, ചി​ത്ര​ത്തി​ര​ശ്ശീ​ല​യോ​ടു​കൂ​ടിയ തന്റെ ചാ​രു​ക​സേ​ല​യ്ക്കു​ള്ളിൽ മു​ങ്ങി, തീരെ വാ​യി​ക്കു​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു പു​സ്ത​കം കൈയിൽ വെ​ച്ചു, തനി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. തന്റെ പതി​വ​നു​സ​രി​ച്ച് അദ്ദേ​ഹം ഒരു കോ​മാ​ളി വേ​ഷ​ക്കാ​രൻ പ്ര​ഭു​വി​ന്റെ ഉടു​പ്പാ​ണി​ട്ടി​രു​ന്ന​ത്. ഗരാ [2] എഴു​തിയ ഒരു പഴ​മ​ക്കാ​ര​ന്റെ ചി​ത്ര​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും കണ്ടാൽ. പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അക​ശ്ശീ​ല​വെ​ച്ച ഒരു മെ​ത്രാ​ന്റെ നി​ല​യി​ങ്കി​കൊ​ണ്ടു മകൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ മൂ​ടി​ക്കെ​ട്ടാ​റു​ള്ള​തി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, ഈ വേഷം തെ​രു​വി​ലു​ള്ള ആളു​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചു​റ്റും കൂ​ടി​ച്ചേ​നേ. വീ​ട്ടി​ലാ​വു​മ്പോൾ പു​റം​കു​പ്പാ​യം അദ്ദേ​ഹം ധരി​ക്കാ​റി​ല്ല; രാ​ത്രി കി​ട​ക്കാൻ പോ​വു​മ്പോൾ മാ​ത്രം പതി​വു​ണ്ട്. ‘അത് ഒരു വയ​സ്സ​ന്റെ മട്ടു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു,’ അദ്ദേ​ഹം പറയും.

മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ മരി​യു​സ്സി​നെ​പ്പ​റ്റി വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തോ​ടും ശു​ണ്ഠി​യോ​ടും കൂടി വി​ചാ​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു; പതി​വു​പോ​ലെ, ശു​ണ്ഠി​ത​ന്നെ മുൻ​നി​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വാ​ത്സ​ല്യം ഒരി​ക്കൽ തക​രാ​റാ​യി​പ്പോ​യാൽ പി​ന്നെ അതു തി​ള​ച്ചു​മ​റി​ഞ്ഞു ശു​ണ്ഠി​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നേ എന്നും അവ​സാ​നി​ക്കൂ. എന്തെ​ങ്കി​ലും വര​ട്ടെ എന്നു വെ​ച്ചു, തന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ പി​ളർ​ന്നു​ക​ള​യു​ന്ന​തെ​ന്തോ അതിനെ കൈ​ക്കൊ​ള്ളാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന ആ ഒരു ഘട്ട​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം എത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മരി​യു​സ്സ് തി​രി​ച്ചു​വ​രാൻ യാ​തൊ​രു കാ​ര​ണ​വു​മി​ല്ലെ​ന്നും അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അതി​ന്നെ​ത്ര​യോ മുൻ​പു​ത​ന്നെ വേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു എന്നും ഇനി അതാ​ലോ​ചി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യാ​ണ് ഉത്ത​മ​മെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം തന്ന​ത്താൻ പറ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ക​യാ​ണ്. എല്ലാം അവ​സാ​നി​ച്ചു പോ​യി​യെ​ന്നും ‘ആ മാ​ന്യ​നെ’ ഇനി കാ​ണാ​തെ​ത​ന്നെ മരി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​മു​ള്ള വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടു പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​വാൻ അദ്ദേ​ഹം ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. പക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​കൃ​തി മു​ഴു​വ​നും അതി​നോ​ടെ​തിർ​ത്തു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​യം​കൂ​ടിയ മു​ത്ത​ച്ഛ​സ്ഥാ​നം അതിനു സമ്മ​തി​ച്ചി​ല്ല ‘ശരി!’ അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു—ഇതാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കു​ണ്ഠി​ത​മ​യ​മായ പല്ല​വി, ‘അവൻ തി​രി​ച്ചു​വ​രി​ല്ല!’ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കഷ​ണ്ടി​ത്തല മാ​റ​ത്തേ​ക്കു ചാ​ഞ്ഞു; വ്യ​സ​ന​മ​യ​വും ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​ച്ച​തു​മായ ഒരു നോ​ട്ടം അദ്ദേ​ഹം അടു​പ്പി​ലു​ള്ള വെ​ണ്ണീ​റി​ലേ​ക്കു പതി​ച്ചു.

മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ ഒത്ത നടു​ക്കു​വെ​ച്ച് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കിഴവൻ ഭൃ​ത്യൻ വന്നു ചോ​ദി​ച്ചു: ‘ഇവി​ടു​ന്നു മൊ​സ്യു മരി​യു​സ്സി​നെ കാ​ണു​മോ?’

ആ വൃ​ദ്ധൻ. ഒരു വി​ദ്യു​ച​ക്തി​പ്ര​യോ​ഗം​കൊ​ണ്ട് എഴു​ന്നേ​റ്റി​രു​ന്നു ഒരു ശവം​പോ​ലെ, വി​ളർ​ത്തു. നേരെ നീ​ണ്ടു​നി​വർ​ന്ന്, ഇരി​പ്പാ​യി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ലു​ള്ള ചോ​ര​മു​ഴു​വ​നും ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം വി​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു: ‘മൊ​സ്യു മരി​യു​സ്—പി​ന്ന​ത്തെ പേര്?’

‘എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ,’ പേ​ടി​ക്ക​യും എജ​മാ​ന​ന്റെ മട്ടു കണ്ടു തി​ക​ച്ചും അമ്പ​ര​ക്കു​ക​യും ചെയ്ത ബസ്ക് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘ഞാൻ ആളെ കണ്ടി​ല്ല,’ നി​കൊ​ലെ​ത് വന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു, ‘ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ വന്നി​ട്ടു​ണ്ട്; മൊ​സ്യു മരി​യു​സ്സാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞേ​യ്ക്കൂ’ എന്ന്.

മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഗിൽ​നോർ​മാൻ ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ വി​ക്കി: ‘ഇങ്ങോ​ട്ടു വര​ട്ടെ.’

തല വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടും വാ​തി​ല്ക്ക​ലേ​ക്കു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടും അദ്ദേ​ഹം ആ നി​ല​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഇരു​ന്നു. വാതിൽ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി തു​റ​ന്നു. ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ അക​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു. അത് മരി​യു​സ്സാ​യി​രു​ന്നു. അടു​ത്തു​വ​രാൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​വാം എന്നു​വെ​ച്ചി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ—മരി​യു​സ് വാ​തി​ല്ക്കൽ​ത്ത​ന്നെ നി​ന്നു. വി​ള​ക്കിൻ​നി​ഴൽ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള മങ്ങ​ലിൽ അയാ​ളു​ടെ ഏതാ​ണ്ട് മോ​ശ​മായ ഉടു​പ്പ് വെ​ളി​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ ശാ​ന്ത​വും സഗൗ​ര​വ​വും, പക്ഷേ, അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ വിധം വ്യ​സ​ന​മ​യ​വു​മായ മു​ഖ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും കാണാൻ വയ്യാ​യി​രു​ന്നു.

അമ്പ​ര​പ്പു​കൊ​ണ്ടും അത്യാ​ഹ്ലാ​ദം​കൊ​ണ്ടും തന്റേ​ടം കെ​ട്ടു​പോയ മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഗിൽ​നോർ​മാ​ന്ന്, ഒരു പ്രേ​ത​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പിൽ​പ്പെ​ട്ടാ​ല​ത്തെ​പ്പോ​ലെ, ഒരു പ്ര​കാ​ശ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റെ​ന്തും കാ​ണാ​റാ​വാൻ കു​റ​ച്ചു നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​യേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം മോ​ഹാ​ല​സ്യ​പ്പെ​ടുക എന്ന ദി​ക്കാ​യി; കണ്ണ​ഞ്ചി​ക്കു​ന്ന ഒരു പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്നു​ള്ളി​ലൂ​ടെ​യാ​ണ് അദ്ദേ​ഹം മരി​യു​സ്സി​നെ കണ്ട​ത്. അതു നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അയാ​ളാ​ണ്—അതു നി​ശ്ച​യ​മാ​യും മരി​യു​സ്സാ​ണ്.

ഒടു​ക്കം! നാലു കൊ​ല്ല​ത്തി​നു​ശേ​ഷം! അദ്ദേ​ഹം മരി​യു​സ്സി​നെ ഒരൊ​റ്റ നോ​ട്ട​ത്തിൽ ആകെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു എന്നു പറ​യ​ട്ടെ. അയാൾ തറ​വാ​ടി​യാ​യി, സു​ഭ​ഗ​നാ​യി, മാ​ന്യ​നാ​യി, ഒത്ത ഉയ​ര​ത്തോ​ടും കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന മു​ഖ​ഭാ​വ​ത്തോ​ടും കൗ​തു​കം തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന മട്ടോ​ടും​കൂ​ടി ഒരാൾ​ക്കു മാ​ത്രം പോ​ന്ന​വ​നാ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു രണ്ടു കൈയും നീ​ട്ടി, അയാളെ വി​ളി​ച്ചു, നേരെ മുൻ​പോ​ട്ടു പാ​ഞ്ഞു​ചെ​ല്ലാൻ തോ​ന്നി; പര​മാ​ന​ന്ദം​കൊ​ണ്ട് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സ​ലി​ഞ്ഞു; വാ​ത്സ​ല്യ​പൂർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്കു​കൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉള്ളിൽ തി​ള​ച്ചു​പൊ​ങ്ങു​ക​യും നി​റ​ഞ്ഞു വഴി​യു​ക​യു​മാ​യി; ഒടു​വിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വാ​ത്സ​ല്യ​മെ​ല്ലാം വെ​ളി​ച്ച​ത്തു വരി​ക​യും ചു​ണ്ടോ​ളം എത്തി​ച്ചേ​രു​ക​യും ചെ​യ്തു; പക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​കൃ​തി​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​നു​ള്ള തി​ക​ഞ്ഞ അസ്തി​വാ​ര​മായ ആ ഒരു വി​രു​ദ്ധ​ത​കൊ​ണ്ടു, പു​റ​ത്തേ​ക്കു വന്ന​തു പരു​ഷ​ത​യാ​ണ്, അദ്ദേ​ഹം കട​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു: ‘നീ എന്തി​നി​വി​ടെ വന്നു?’

മരി​യു​സ്സ് അമ്പ​ര​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘മൊസ്യു-​’

മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാ​ന്നു മരി​യു​സ് തന്റെ മാ​റ​ത്തേ​ക്കു വന്നു​വീ​ഴു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഇഷ്ടം. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു മരി​യു​സ്സോ​ടും തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ​യും ശു​ണ്ഠി വന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു താൻ മര്യാ​ദ​ക്കു​റ​വും മരി​യു​സ് ഉദാ​സീ​ന​ത​യും കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​താ​യി ബോ​ധ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കാ​ര​ണം, ഉള്ളിൽ അത്ര​മേൽ വാ​ത്സ​ല്യ​വും ഗതി​യി​ല്ലാ​യ്മ​യും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കെ പു​റ​മേ​യ്ക്കു വെറും പരുഷത കാ​ണി​ക്കാ​നേ കഴി​യു​ന്നു​ള്ളു എന്ന​തിൽ, ആ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന കി​ഴ​വ​ന്നു സഹി​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത​തും ശു​ണ്ടി പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ഒര​സ്വ​സ്ഥത തോ​ന്നി. രസ​മി​ല്ലാ​യ്മ തി​രി​ച്ചെ​ത്തി അദ്ദേ​ഹം ഒരു മു​ക​റു​വീർ​പ്പി​ക്കു​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ മരി​യു​സ്സി​നെ തട​ഞ്ഞു പറ​ഞ്ഞു: ‘പി​ന്നെ നി​യെ​ന്തി​നു വന്നു?’

ആ ‘പി​ന്നെ’യ്ക്കർ​ത്ഥം: ‘എന്നെ പി​ടി​ച്ചു പൂ​ട്ടാൻ വേ​ണ്ടി​യ​ല്ല നീ വന്ന​തെ​ങ്കിൽ.’ മരി​യു​സ് മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി; വി​ളർ​പ്പ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു വെ​ണ്ണ​ക്ക​ല്ലു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു മു​ഖ​മു​ണ്ടാ​ക്കി.

‘മൊസ്യു-​’

‘എന്നോ​ട് മാ​പ്പു ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​ണോ നീ വന്ന​ത്? തെ​റ്റാ​യി​പ്പോ​യി എന്നു സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു​വോ?

മരി​യു​സ്സി​നെ നേർ​വ​ഴി​ക്കാ​ക്കു​ക​യാ​ണ് ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്നും ‘കു​ട്ടി’ വഴി​പ്പെ​ടു​മെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം വി​ചാ​രി​ച്ചു. മരി​യു​സ് വി​റ​ച്ചു; അച്ഛ​നെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണ് ആ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​തി​ന്റെ സാരം; അയാൾ നോ​ക്കി മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘അല്ല, സേർ.’

‘പി​ന്നെ’, ആ വയ​സ്സൻ, മർ​മ്മ​ത്തു കൊ​ള്ളു​ന്ന​തും ശു​ണ്ഠി നി​റ​ഞ്ഞ​തു​മായ ഒരു സങ്ക​ട​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു, ‘നി​ന​ക്കെ​ന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു എന്തു വേണം?’

മരി​യു​സ് കൈ രണ്ടും കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ച്, ഒര​ടി​കൂ​ടി മുൻ​പോ​ട്ടു വെ​ച്ചു. ക്ഷീ​ണി​ച്ച​തും വി​റ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്ന​തു​മായ ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘സേർ, എന്റെ മേൽ ദയ​വേ​ണം.’

ഈ വാ​ക്കു മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാ​ന്റെ ഉള്ളിൽ​ത്ത​ട്ടി; കു​റ​ച്ചു മുൻ​പാ​ണു പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സ​ലി​യി​ച്ചേ​നേ; വൈ​കി​പ്പോ​യി. മു​ത്ത​ച്ഛൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു; രണ്ടു കൈ​കൊ​ണ്ടും വടി​മേൽ ഊന്നി​പ്പി​ടി​ച്ചു; ചു​ണ്ടു വി​ളർ​ത്തു. നെ​റ്റി അല​യ​ടി​ച്ചു; പക്ഷേ, തല കു​നി​ക്കു​ന്ന മരി​യു​സ്സി​ന്റെ മീതെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉയർ​ന്ന ദേഹം നി​വർ​ന്നു നി​ന്നു.

‘സേർ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മേൽ ദയയോ? ചെ​റു​പ്പ​മാ​ണ് തൊ​ണ്ണൂ​റ്റൊ​ന്നു വയ​സ്സായ കി​ഴ​വ​നോ​ടു ദയ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​ത്; നീ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​തേ ഉള്ളു; ഞാൻ അതിൽ​നി​ന്നു പോ​വു​ക​യാ​യി. നീ കളി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നു. കാ​പ്പി​ക്ല​ബ്ലിൽ പോ​കു​ന്നു. ബി​ല്ലി​യേർ​ഡ് കളി​ക്കു​ന്നു; നി​ന​ക്കു രസി​ക​ത്വ​മു​ണ്ട്; നീ പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ രസി​പ്പി​ക്കു​ന്നു; നീ സു​ഭ​ഗ​നാ​ണ്. ഞാ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ, വേ​ന​ല്ക്കാ​ല​ത്തി​ന്റെ മധ്യ​ത്തിൽ ഇരു​ന്നു സൂ​ര്യ​നെ തു​പ്പു​ന്നു. വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ലു​ള്ള സമ്പ​ത്തെ​ന്തോ അതു കൊ​ണ്ടു നീ സമ്പ​ന്ന​നാ​ണ്; എനി​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ പ്രാ​യം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള എല്ലാ ദാ​രി​ദ്ര്യ​വു​മാ​യി; ക്ഷീ​ണം, ഏകാ​ന്തത! നി​ന​ക്കു നി​ന്റെ മു​പ്പ​ത്തി​ര​ണ്ടു പല്ലു​മു​ണ്ട്. നല്ല ദഹ​ന​മു​ണ്ട്, ഉശി​രു​ള്ള നോ​ട്ട​മു​ണ്ട്, ശക്തി​യു​ണ്ട്, രു​ചി​യു​ണ്ട്, ആരോ​ഗ്യ​മു​ണ്ട്, ആഹ്ലാ​ദ​മു​ണ്ട്, കറു​ത്ത തല​മു​ടി​യു​ടെ ഒരു കാ​ടു​ണ്ട്, എനി​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ, വെ​ളു​ത്ത തല​മു​ടി​യി​ല്ല, പല്ലി​ല്ല, കാ​ലി​നു ശക്തി കു​റ​ഞ്ഞു, ഓർമ്മ കു​റ​ഞ്ഞു; മൂ​ന്നു തെ​രു​വു​പേ​രു​ക​ളു​ണ്ട്—എനി​ക്കെ​പ്പോ​ഴും കു​ടി​മ​റി​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്നു, റ്യു ഷർലോ, റ്യു ദ്യു ഷോം, റ്യു സാ​ങ്ക് ക്ലോ​ദ്—ഇതാ, ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണ് എന്റെ കഥ; നി​ന്റെ മുൻ​പിൽ പകൽ​കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞ ഭാവി മു​ഴു​വ​നു​മു​ണ്ട്; എനി​ക്കു കണ്ണി​ന്റെ കാഴ്ച പോ​യി​ത്തു​ട​ങ്ങി— അത്ര​ത്തോ​ള​മാ​യി ഞാൻ രാ​ത്രി​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്നു; നി​ന​ക്ക് ആരു​ടേ​യും മേൽ അനു​രാ​ഗ​മു​ണ്ട്—അത​ങ്ങ​നെ​യേ വരൂ; എന്നെ ഭൂ​മി​യിൽ ഒരാൾ​ക്കും ഇഷ്ട​മി​ല്ല, എന്നി​ട്ടു, നി​യ്യെ​ന്നോ​ടു ദയ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു! ഭഗ​വാ​നേ! മോ​ളി​യേർ അതു മറ​ന്നു; ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണ് നി​ങ്ങൾ, വക്കീ​ല​വർ​കൾ​മാർ, കോ​ട​തി​യിൽ​വെ​ച്ചു ഫലിതം പറ​യാ​റെ​ങ്കിൽ, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വ്വം അഭി​ന​ന്ദി​ക്കു​ന്നു നീ കോ​മാ​ളി​യാ​ണ്.’

ഉടനെ ആ പടു​കി​ഴ​വൻ ഗൗ​ര​വ​മു​ള്ള​തും അല്പ​ര​സം കൂ​ടി​യ​തു​മായ ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ തു​ടർ​ന്നു: ‘ആട്ടെ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ, ഞാൻ നി​ന​ക്ക് എന്തു ചെ​യ്യ​ണം?’

‘സേർ,’ മരി​യു​സ് പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാൻ ഇവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു നി​ങ്ങൾ​ക്കി​ഷ്ട​മ​ല്ലെ​ന്നു ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞു; പക്ഷേ, ഞാൻ വന്നി​ട്ടു​ള്ള​ത് നി​ങ്ങ​ളോ​ട് ഒരു കാ​ര്യം ചോ​ദി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി മാ​ത്ര​മാ​ണ്; അതു കഴി​ഞ്ഞാൽ ആ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ഞാൻ പൊ​യ്ക്കൊ​ള്ളാം.’

‘നി​യ്യൊ​രു വങ്ക​നാ​ണ്,’ വയ​സ്സൻ പറ​ഞ്ഞു. ‘ആരു പറ​ഞ്ഞു നി​ന്നോ​ടു പോവാൻ?’

ഇത് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സി​ന്ന​ടി​യിൽ​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന ഈ വാ​ത്സ​ല്യ​പൂർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ തർ​ജ്ജ​മ​യാ​യി​രു​ന്നു: ‘എന്നോ​ടു മാ​പ്പു ചോ​ദി​ക്ക്! എന്റെ കഴു​ത്തിൽ വന്നു​വീ​ണു കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്ക്!’

മരി​യു​സ് കു​റ​ച്ചു നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ തന്നെ വി​ട്ടു​പോ​കു​മെ​ന്ന്, ആ പരു​ഷ​മായ സ്വീ​കാ​രം കു​ട്ടി​യെ വെ​റു​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന്, അയാളെ ആട്ടി​യ​യ​യ്ക്കു​ന്ന​ത് തന്റെ നി​ഷ്ഠു​ര​സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണെ​ന്ന്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു തോ​ന്നി; ഇതെ​ല്ലാം അദ്ദേ​ഹം തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു; അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വ്യ​സ​ന​ത്തെ വർ​ദ്ധി​പ്പി​ച്ചു; ആ വ്യ​സ​നം ശരി​ക്കു ശു​ണ്ഠി​യാ​യി മാ​റി​വ​രു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പരു​ഷ​മ​ട്ടു കു​റെ​ക്കൂ​ടി വലു​താ​യി. ആ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന വയ​സ്സ​നെ ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണെ​ന്നു മരി​യു​സ്സി​നെ ധരി​പ്പി​ച്ചാൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്ന് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; മരി​യു​സ്സി​ന് അതു മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ല; അത​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കോ​പി​ഷ്ഠ​നാ​ക്കി.

അദ്ദേ​ഹം പി​ന്നെ​യും ആരം​ഭി​ച്ചു: ‘എന്ത്! നി​യ്യെ​ന്നെ, നി​ന്റെ മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ, ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു; എവി​ടേ​ക്കെ​ന്ന് ആർ​ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത എങ്ങോ​ട്ടോ പോ​വാൻ​വേ​ണ്ടി നീ നി​ന്റെ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ വീടു വി​ട്ടു; നീ നി​ന്റെ വലി​യ​മ്മ​യെ നി​രാ​ശ​ത​പ്പെ​ടു​ത്തി; വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യാ​തെ കഴി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി—അതാർ​ക്കും എളു​പ്പ​ത്തി​ലൂ​ഹി​ക്കാം —നീ ഒരു നട നട​ന്നു; ഒരു രസി​ക​ന്റെ വേഷം കെ​ട്ടി, എപ്പോ​ഴും എവി​ടേ​യും ചെ​ന്നു രസി​ച്ചു കൂ​ടു​ക​യാ​ണ് അധികം എളു​പ്പ​മു​ള്ള പണി; നീ ഒരാ​ളാ​വു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന​തി​ന്റെ യാ​തൊ​ര​ട​യാ​ള​വും കാ​ട്ടു​ന്നി​ല്ല; കൊ​ടു​ത്തു​തീർ​ക്കാൻ എന്നോ​ടു പറ​ക​കൂ​ടി ചെ​യ്യാ​തെ നീ പല കട​ങ്ങ​ളി​ലും ചെ​ന്നു​ചാ​ടി​യി​ട്ടു​ണ്ട്; നീ ഒരു ജനാ​ല​പൊ​ളി​യ​നും വാ​യാ​ടി​യു​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു; അങ്ങ​നെ ഒരു നാലു കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു​ശേ​ഷം നീ എന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കെ​ത്തി; ഇതാണ് നി​ന​ക്കാ​ക​പ്പാ​ടെ എന്നോ​ടു പറ​യാ​നു​ള്ള​ത്!’

സ്വ​ന്തം ദൗ​ഹി​ത്ര​നെ പി​തൃ​സ്നേ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചു​വ​രു​ത്തു​ന്ന ഈ പരു​ക്കൻ​മ​ട്ടു മരി​യു​സ്സി​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ മി​ണ്ടി​ക്കാ​താ​ക്കുക മാ​ത്ര​മേ ചെ​യ്തു​ള്ളു. മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ കൈ കെ​ട്ടി— അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം ഏറ്റ​വും പ്രാ​ഭ​വം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഒരാം​ഗ്യം; എന്നി​ട്ടു ശു​ണ്ഠി​യോ​ടു​കൂ​ടി മരി​യു​സ്സോ​ടു കല്പി​ച്ചു; ‘നമു​ക്ക് ഇത​വ​സാ​നി​പ്പി​ക്കുക, നീ എന്തോ ഒന്നെ​ന്നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി വന്ന​താ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്നു? ശരി, എന്ത്? എന്താ​ണ​ത്? പറ!’

‘സേർ,’ ഒര​ഗാ​ധ​ക്കു​ഴി​യി​ലേ​ക്കു വി​ര​ണ്ടു​വീ​ഴു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നിയ ഒരാ​ളു​ടെ ഭാ​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മരി​യു​സ് പറ​ഞ്ഞു, ‘വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു സമ്മ​തം ചോ​ദി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യാ​ണ് ഞാൻ വന്നി​ട്ടു​ള്ള​ത്.’

മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ മണി​യ​ടി​ച്ചു. ബസ്ക് വാ​തി​ലി​ന്റെ പകുതി തു​റ​ന്നു.

‘എന്റെ മകളെ വി​ളി​ക്കൂ.’

ഒരു നി​മി​ഷം​കൂ​ടി കഴി​ഞ്ഞു. വാതിൽ തു​റ​ന്നു മാം​സെൽ ഗിൽ​നോർ​മാൻ, അക​ത്തേ​ക്കു വരി​ക​യ​ല്ല ചെ​യ്ത​ത്. വാ​തി​ല്ക്കൽ മുഖം കാ​ണി​ച്ചു; മരി​യു​സ് കൈയും തൂ​ക്കി​യി​ട്ടു ഒരു കു​റ്റ​ക്കാ​ര​ന്റെ മു​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മി​ണ്ടാ​തെ അവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ട്; മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ ആ മു​റി​യിൽ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ലാ​ത്തു​ക​യാ​ണ്, അദ്ദേ​ഹം മക​ളു​ടെ നേരെ നോ​ക്കി; അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘ഒന്നു​മി​ല്ല. മൊ​സ്യു മരി​യു​സ്സാ​ണ്. അയാൾ​ക്കു മംഗളം ആശം​സി​ച്ചേ​യ്ക്കു. മൊ​സ്യു വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. അത്ര​യേ ഉള്ളു. പോവാം.’

താ​ഴ്‌​ന്ന​തും പരു​ത്ത​തു​മായ വയ​സ്സ​ന്റെ ശബ്ദം ഒര​ഭൂ​ത​പൂർ​വ്വ​മായ ക്ഷോ​ഭം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു കാ​ണി​ച്ചു. വലി​യ​മ്മ ഒരു പേ​ടി​ച്ച മട്ടിൽ മരി​യു​സ്സി​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി; അവൾ​ക്ക് അയാളെ മന​സ്സി​ലാ​യ​തേ ഇല്ലെ​ന്ന് തോ​ന്നും; ഒരു ശബ്ദ​മെ​ങ്കി​ലും പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ക​യോ ഒരാം​ഗ്യ​മെ​ങ്കി​ലും കാ​ണി​ക്കു​ക​യോ അവൾ ചെ​യ്തി​ല്ല; ഒരു കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റി​ന്റെ മുൻ​പിൽ ഒരു വൈ​ക്കോൽ​ക്കൊ​ടി എന്ന​തി​ല​ധി​കം വേ​ഗ​ത്തിൽ അവൾ അച്ഛ​ന്റെ വാ​ക്കു കേ​ട്ട​തോ​ടു​കൂ​ടി മറ​ഞ്ഞു​ക​ള​ഞ്ഞു.

ഈയി​ട​യ്ക്കു മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഗിൽ​നോർ​മാൻ തി​രി​ച്ചെ​ത്തി. പു​ക​ക്കു​ഴ​ലി​ന്മേ​ല്ക്കു പു​റം​ചാ​രി ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി നി​ല​വാ​യി.

‘നീ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യു​ന്നു! ഇരു​പ​ത്തൊ​ന്നാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ! നീയതു ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഒരു സമ്മ​തം മാ​ത്രം ചോ​ദി​ക്ക​ണം! ഒരു മാമൂൽ, ഇരി​ക്കൂ, സേർ. അപ്പോൾ അങ്ങ​യെ ഞാൻ ഒടു​വിൽ​ക്ക​ണ്ട​തി​നു​ശേ​ഷം ചില പരി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം നട​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ജെ​ക്കോ​ബിൻ വർ​ഗ്ഗ​ക്കാർ​ക്കു​ത​ന്നെ മെ​ച്ചം. നി​ങ്ങൾ​ക്കു രസം പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം. ഒരു പ്ര​ഭു​വാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന സ്ഥി​തി​ക്കു നി​ങ്ങൾ ഒരു ഭരണ പരി​വർ​ത്ത​ക​നു​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അതു രണ്ടും​കൂ​ടി വേ​ഗ​ത്തിൽ കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കാം. പ്ര​ജാ​ഭ​ര​ണം പ്ര​ഭു​ത്വ​ത്തി​ന് ഒരു നല്ല കൂ​ട്ടാ​ണ്. ജൂ​ലാ​യി മാ​സം​കൊ​ണ്ടു സ്ഥാ​ന​ചി​ഹ്ന​ങ്ങൾ അണി​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരാൾ​ത​ന്നെ​യാ​ണോ അങ്ങും? ഹേ, സേർ, നി​ങ്ങൾ ലു​വൃ​കോ​ട്ട പി​ടി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു​വോ? ഇവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ അടു​ത്തു റ്യു സാങ് ആന്ത്വാ​ങ്ങിൽ, റ്യു ദെ നൊ​നേൻ​ദി​യേ​റി​ന്നെ​തി​രാ​യി, ഒരു വീ​ട്ടി​ന്റെ മൂ​ന്നാം നി​ല​യി​ലു​ള്ള ചു​മ​രി​ന്മേൽ ഒരു പീ​ര​ങ്കി​യു​ണ്ട ഈയൊരു കൊ​ത്തി​യി​ട​ലോ​ടു​കൂ​ടി അമ​ഴ്‌​ന്നി​ട്ടു​ണ്ട്; ‘ജൂ​ലാ​യി 28, 1830’ [3] പോയി അതൊ​ന്നു നോ​ക്കി വരൂ. അതു​കൊ​ണ്ടു വളരെ ഫല​മു​ണ്ടാ​വും ഹാ! നി​ന്റെ ഈ ചങ്ങാ​തി​മാർ വളരെ നല്ല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ട്. കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​ച്ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ, മൊ​സ്യു ല് ദ്യു​ക് ദ് ബെ​റി​യു​ടെ [4] പ്ര​തി​മ​യു​ള്ളേ​ട​ത്ത് അവർ ഒരു​റ​വു​കു​ഴൽ നാ​ട്ടു​ന്നി​ല്ലേ? അപ്പോൾ നി​ന​ക്കു കല്യാ​ണം കഴി​ക്ക​ണം? ആരെ? ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടു വി​രോ​ധ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലോ?’

അദ്ദേ​ഹം നിർ​ത്തി; മരി​യു​സ്സി​നെ മറു​പ​ടി പറയാൻ ഇട​കി​ട്ടു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പാ​യി തു​ടർ​ന്നു: ‘ആട്ടെ വരൂ, നി​ങ്ങൾ​ക്ക് അപ്പോൾ ഒരു​ദ്യോ​ഗ​മു​ണ്ട്; സമ്പാ​ദ്യം ഒരു​വി​ധ​മാ​യോ? വക്കീൽ​പ്ര​വൃ​ത്തി നട​ത്തി​യി​ട്ടു നീ​യി​പ്പോൾ എന്തു മു​ത​ലു​ണ്ടാ​ക്കി?

‘ഒന്നു​മി​ല്ല.’ ഏതാ​ണ്ടു ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​രു​ന്ന ഒരു​ത​രം ദൃ​ഢ​ത​യോ​ടും നി​ശ്ച​യ​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി മരി​യു​സ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

‘ഒന്നു​മി​ല്ലേ? അപ്പോൾ നി​ന​ക്ക് ആകെ കഴി​യാ​നു​ള്ള വക ഞാൻ അയ​ച്ചു​ത​രാ​റു​ള്ള ആയി​ര​ത്തി​രു​നൂ​റു ലിവർ മാ​ത്ര​മേ ഉള്ളു?’

മരി​യു​സ് ഉത്ത​രം പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ തു​ടർ​ന്നു: ‘അപ്പോൾ ആ പെൺ​കു​ട്ടി കുറെ സമ്പ​ന്ന​യാ​ണെ​ന്ന​ല്ലേ മന​സ്സി​ലാ​ക്കേ​ണ്ട​ത്?’

‘എന്നെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ സമ്പ​ന്ന.’

‘എന്ത്! സ്ത്രീ​ധ​ന​മി​ല്ല?’

‘ഇല്ല.’

‘വല്ല​തും കി​ട്ടാൻ വഴി​യു​ണ്ടോ?’

‘ഉണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല.’

‘വെറും പൊള്ള! അച്ഛ​നു പ്ര​വൃ​ത്തി?’

‘എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.’

‘അവ​ളു​ടെ പേര്?’

‘മദാം​വ്വ​സേ​ല്ല് ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്.’

‘ഫൂഷ്—എന്ത്?’

‘ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്.’

‘ട ട ട!’ ആ മാ​ന്യ​വൃ​ദ്ധൻ ഉച്ച​ത്തിൽ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

‘സേർ! മരി​യു​സ് ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു.

തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ പറ​യു​ന്ന ഒരാ​ളു​ടെ സ്വ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ അയാളെ തട​ഞ്ഞു; ‘അതു ശരി, വയ​സ്സി​രു​പ​ത്തൊ​ന്ന്, ഉദ്യോ​ഗ​മി​ല്ല, കൊ​ല്ല​ത്തിൽ ആയി​ര​ത്തി​രു​നൂ​റു ലിവർ വരവ്; മദാം ല ബരോ​ന്ന് [5] ദ് പൊങ് മേർസി പോയി പഴ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നോ​ടു രണ്ടു സൂ​വി​ന്റെ കൊ​ത്ത​മ്പാ​ല​രി​ച്ചീര വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രും.’

‘സേർ,’ മുൻ​പിൽ​നി​ന്നു മറ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങു​ന്ന ഒടു​വി​ല​ത്തെ ആശ​യെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ള​വും നി​രാ​ശ​നാ​വാൻ തു​ട​ങ്ങി, മരി​യു​സ് ആവർ​ത്തി​ച്ചു, ‘ഞാൻ യാ​ചി​ക്കു​ന്നു! ഈശ്വ​ര​നെ മുൻ​നിർ​ത്തി, ഞാൻ തൊ​ഴു​തും​കൊ​ണ്ട​പേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു—ഞാൻ ഇതാ കാ​ല്ക്കൽ വീ​ഴു​ന്നു—അവളെ കല്യാ​ണം കഴി​ക്കു​വാൻ—എന്നെ അനു​വ​ദി​ക്കൂ.’

ആ വയ​സ്സൻ കർ​ക്ക​ശ​ശ​ബ്ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തും വ്യ​സ​ന​മ​യ​വു​മായ ഒരു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി ചി​രി​ച്ചു—ചി​രി​യും ചു​മ​യും ഒരു​മി​ച്ചാ​ണ്.

‘ഹാ! ഹാ! ഹാ! നീ വി​ചാ​രി​ച്ചു. ‘ഈശ്വര! ഞാൻ പോയി ആ കി​ഴ​വൻ​വ​ങ്ക​നെ—ആ കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത പൊ​ണ്ണ​ച്ചാ​രെ—കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​ട്ടെ’. ഒരി​രു​പ​ത്ത​ഞ്ചു വയ​സ്സ​ല്ലാ​ത്ത​ത് എന്തു നാ​ണ​ക്കേ​ടാ​യി! എന്നാൽ ഞാൻ ആ കഴു​ത​യെ ഇങ്ങോ​ട്ടു വരു​ത്തി​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ! ആ കി​ഴ​വ​നി​ല്ലാ​തെ​ത​ന്നെ ഞാൻ എത്ര സു​ഖ​മാ​യി കഴി​ഞ്ഞേ​നേ! എനി​ക്ക​തൊ​ന്നും സാ​ര​മി​ല്ല; ഞാൻ അയാ​ളോ​ടു പറയും; ‘ഹേ തന്ത​ക്ക​ഴു, നി​ങ്ങൾ​ക്ക് എന്നെ കാ​ണു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ വലിയ സു​ഖ​മാ​ണ്; എനി​ക്കൊ​ന്നു കല്യാ​ണം കഴി​ക്ക​ണം; മൊ​സ്യു ആരെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ന്റെ മകളായ മാം​സെൽ ഇന്ന​വ​ളെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ളെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യാൻ ഞാ​നാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു; എന്റെ കാലിൽ പാ​പ്പാ​സി​ല്ല, അവ​ളു​ടെ​മേൽ ഉള്ള​ങ്കി​യി​ല്ല – അതു നല്ല യോ​ജി​പ്പാ​ണ്; എന്റെ ഭാവി, എന്റെ ഭാ​ഗ്യം, എന്റെ യൗവനം, എന്റെ ജീ​വി​തം, എനി​ക്കെ​ടു​ത്തു നാ​യ​യ്ക്കി​ട്ടു​കൊ​ടു​ക്ക​ണം; എന്റെ കഴു​ത്തിൽ ഒരു പെ​ണ്ണി​നേ​യും കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കി കഷ്ട​പ്പാ​ടി​ലേ​ക്ക് എനി​ക്കൊ​രു ‘മു​ത​ല​ക്കൂ​പ്പു കു​ത്ത​ണം.’ എന്റെ ആവ​ശ്യം അതാണ്; അതിനു സമ്മ​തം തരണം! അപ്പോൾ ആ തന്ത​ക്കി​ഴ​വൻ അതു സമ്മ​തി​ക്കും.’ പൊ​യ്ക്കോ​ളൂ, എന്റെ കു​ട്ടി; നി​ന്റെ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ ചെ​യ്യൂ; നി​ന്റെ പാ​ത​വി​രി​ക്ക​ല്ലെ​ടു​ത്തു കഴു​ത്തിൽ തൂ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ളൂ; നി​ന്റെ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​നെ, നി​ന്റെ കൂ​പ്പൽ​വാ​ങ്ങി​നെ, പോയി കല്യാ​ണം കഴി​ച്ചോ​ളു—ഒരി​ക്ക​ലു​മി​ല്ല. സേർ ഒരി​ക്ക​ലു​മി​ല്ല.’

‘അച്ഛാ-​’

‘ഒരി​യ്ക്ക​ലു​മി​ല്ല.’

ആ ‘ഒരി​യ്ക്ക​ലു​മി​ല്ല’ എന്നു​ച്ച​രി​ച്ച​പ്പോ​ഴ​ത്തെ ഒച്ച മരി​യു​സ്സി​ന്റെ എല്ലാ ആശ​യേ​യും കള​ഞ്ഞു. തല താ​ഴ്ത്തി ചാ​ഞ്ചാ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു യാത്ര പറ​ഞ്ഞു പോവുക മാ​ത്രം ചെ​യ്യു​ന്ന ആളെ​ക്കാൾ മരി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന ഒരാ​ളെ​പ്പോ​ലാ​യി, അയാൾ ആ മു​റി​ക്ക​ക​ത്തു പതു​ക്കെ ചില ചാ​ലു​കൾ ലാ​ത്തി; മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ കണ്ണു​കൊ​ണ്ട് അയാളെ പി​ന്തു​ടർ​ന്നു; വാതിൽ തു​റ​ന്നു മരി​യു​സ് പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോവാൻ കാ​ലെ​ടു​ത്ത സമ​യ​ത്ത് അദ്ദേ​ഹം, അല്പ​ര​സ​ക്കാ​ര​നും കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​വ​നു​മായ ഒരു മാ​ന്യ​വൃ​ദ്ധ​ന്റെ കി​ഴ​വ​ച്ചു​ണ​യോ​ടു​കൂ​ടി, ഒരു നാലടി മുൻ​പോ​ട്ടു വന്നു, മരി​യു​സ്സി​ന്റെ കഴു​ത്തു​പ​ട്ട​മേൽ പി​ടി​കൂ​ടി. മു​റി​യി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. ഒരു ചാ​രു​ക​സാ​ല​മേ​ല്ക്കു തള്ളി​യി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘എല്ലാ വി​വ​ര​വും എന്നോ​ടു പറയൂ.’

ഈ പരി​വർ​ത്ത​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത​ത് ആ ‘അച്ഛൻ’ എന്ന ഒരൊ​റ്റ വാ​ക്കാ​ണ്. മരി​യു​സ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അമ്പ​ര​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി നോ​ക്കി. മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാ​ന്റെ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ഭാ​വ​ഭേ​ദം വരു​ന്ന മു​ഖ​ത്തു പരു​ക്കൻ​മ​ട്ടി​ലു​ള്ള​തും പറ​ഞ്ഞൊ​പ്പി​ക്ക​വ​യ്യാ​ത്ത​തു​മായ സൗ​ശീ​ല്യ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും കണ്ടി​ല്ല, മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ മുൻ​പിൽ, മു​തു​കാ​ര​ണ​വർ പിൻ​വാ​ങ്ങി.

‘വരൂ, കണ്ടി​ല്ലേ, പറ, നി​ന്റെ അനു​രാ​ഗ​ക​ഥ​ക​ളെ​ല്ലാം എന്നോ​ടു പറ, പി​റു​പി​റെ പറ, സക​ല​വും എനി​ക്കു പറ​ഞ്ഞു​ത​രൂ! ഭഗ​വാ​നേ! എന്തു വി​ഡ്ഢി​ക​ളാ​ണ് ഈ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ!’

‘അച്ഛാ-​’ മരി​യു​സ് ആവർ​ത്തി​ച്ചു.

വാ​ചാ​തീ​ത​മായ ഒരു പ്ര​കാ​ശം​കൊ​ണ്ട് ആ വയ​സ്സ​ന്റെ മുഖം ആകെ മി​ന്നി​ത്തി​ള​ങ്ങി.

‘അതേ, അങ്ങ​നെ​ത്ത​ന്നെ, എന്നെ അച്ഛ​നെ​ന്നു വി​ളി​ക്കൂ; കാണാം.’

നി​രാ​ശ​ത​യിൽ​നി​ന്ന്, ആശ​യി​ലേ​ക്കു പെ​ട്ടെ​ന്നു​ണ്ടായ നി​ല​മാ​റ്റ​ത്തിൽ മരി​യു​സ് തന്റേ​ടം കെ​ടു​ക​യും ലഹ​രി​പി​ടി​ച്ചു​പോ​ക​യും ചെ​യ്യു​മാ​റ്—എന്നു​പ​റ​യ​ട്ടെ—ഈ പരു​ഷ​ത​യിൽ ഇപ്പോൾ അത്ര​മേൽ ദയ​യു​ള്ള​തും അത്ര​മേൽ ഇണ​ക്കം കൂ​ടി​യ​തും അത്ര​മേൽ നി​ഷ്ക​പ​ട​വും അത്ര​മേൽ വാ​ത്സ​ല്യ​പൂർ​വ്വ​വു​മായ എന്തോ ഒന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ഇരു​ന്നി​രു​ന്ന​തു മേ​ശ​യ്ക്ക​ടു​ത്താ​ണ്; മെ​ഴു​തി​രി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു​ള്ള വെ​ളി​ച്ചം അയാ​ളു​ടെ ഉടു​പ്പി​ന്റെ കീ​റി​പ്പ​റി​ഞ്ഞ നില തെ​ളി​യി​ച്ചു; മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഗിൽ​നോർ​മാൻ അതിനെ അമ്പ​ര​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി നോ​ക്കി.

‘അപ്പോൾ, അച്ഛാ—’ മരി​യു​സ് പറ​ഞ്ഞു.

‘ആഹാ! കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ, ’ മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ തട​ഞ്ഞു​പ​റ​ഞ്ഞു, ‘അപ്പോൾ വാ​സ്ത​വ​മാ​യി നി​ന്റെ കൈയിൽ ഒരു കാ​ശു​മി​ല്ലേ?’ നി​യ്യൊ​രു കീ​ശ​ത​പ്പി​യു​ടെ വേ​ഷ​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു.’

അദ്ദേ​ഹം ഒരു മേ​ശ​വ​ലി​പ്പിൽ കൈ​യി​ട്ടു തപ്പി, ഒരു പണ​സ്സ​ഞ്ചി വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തി​ട്ടു; ‘ഇതാ, ഒരു നൂറു ലൂയി; ഒരു തൊ​പ്പി പോയി വാ​ങ്ങി​ക്ക്.’

‘അച്ഛാ.’ മരി​യു​സ് തു​ടർ​ന്നു, ‘എന്റെ അച്ഛാ, അച്ഛ​ന​റി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ! എനി​ക്ക് ആ സ്ത്രീ​യു​ടെ മേൽ അനു​രാ​ഗ​മു​ണ്ട്. അതു വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ കി​ട്ടി​ല്ല; ഞാൻ ഒന്നാ​മ​താ​യി അവളെ കണ്ട​തു ലു​ക്സെം​ബു​റിൽ​വെ​ച്ചാ​ണ്; അവൾ അവിടെ വന്നു; ആദ്യ​ത്തിൽ ഞാ​ന​ത്ര മന​സ്സു​വെ​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല; പി​ന്നെ എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് അതു വന്നു​കൂ​ടി​യ​തെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ—എനി​ക്ക​വ​ളു​ടെ​മേൽ അനു​രാ​ഗ​മാ​യി. ഹാ, അതു​കൊ​ണ്ടു ഞാ​നെ​ന്തു കഷ്ട​ത്തി​ലാ​യി! ഒടു​വിൽ ഇപ്പോൾ ഞാ​ന​വ​ളെ ദി​വ​സം​പ്ര​തി അവ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ​വെ​ച്ചു കാ​ണാ​റു​ണ്ട്; അവ​ളു​ടെ അച്ഛൻ അതു ധരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല; നോ​ക്കൂ, ഇപ്പോൾ അവർ അവി​ടെ​നി​ന്നു പോ​വു​ക​യാ​ണ്; വൈ​കു​ന്നേ​രം തോ​ട്ട​ത്തിൽ​വെ​ച്ചാ​ണ് ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ കാണുക; അവ​ളു​ടെ അച്ഛൻ അവളെ ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലേ​ക്കു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പോ​കു​വാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു; അപ്പോൾ ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു: ‘ഞാൻ ചെ​ന്നു മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ കണ്ടു വി​വ​ര​മെ​ല്ലാം പറ​യ​ട്ടെ. എനി​ക്കു ഭ്രാ​ന്തു പി​ടി​ച്ചു​പോ​വും, ഞാൻ മരി​ക്കും, എനി​ക്കു ക്ഷയം പി​ടി​ക്കും, ഞാൻ വെ​ള്ള​ത്തിൽ​ച്ചാ​ടും, എനി​ക്ക​വ​ളെ കല്യാ​ണം കഴി​ച്ചേ കഴിയൂ; ഇല്ലെ​ങ്കിൽ എനി​ക്കു ഭ്രാ​ന്തു പി​ടി​ച്ചു​പോ​വും. തീർ​ച്ച​യാ​ണ്. ഇതാണ് ആകെ​യു​ള്ള വാ​സ്ത​വം; ഞാ​നൊ​ന്നും വി​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നാ​ണ് തോ​ന്നു​ന്ന​ത്. റ്യു പ്ളു​മെ​യിൽ ഒരി​രി​മ്പു​വേ​ലി​യു​ള്ള തോ​ട്ട​ത്തി​ലാ​യി​ട്ടാ​ണ് അവ​ളു​ടെ വീട്. അത് അനാ​ഥ​പ്പു​ര​യു​ടെ അയൽ​പ​ക്ക​ത്താ​ണ്.’

മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഗിൽ​നോർ​മാൻ തെ​ളി​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന മു​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മരി​യു​സ്സി​ന്റെ അടു​ത്ത് ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. അയാ​ളു​ടെ വാ​ക്കിൽ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ക​യും അയാ​ളു​ടെ ഒച്ച​വ​ലി​ച്ചു​കു​ടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി, അദ്ദേ​ഹം ഒരു കു​ത്തു പൊ​ടി​യെ​ടു​ത്തു രസി​ച്ചു വലി​ച്ചു. ‘റ്യു പ്ളു​മെ’ എന്നു കേ​ട്ട​പ്പോൾ, അദ്ദേ​ഹം പൊ​ടി​വ​ലി നിർ​ത്തി, കൈയിൽ ബാ​ക്കി​യു​ള്ള പൊടി കാൽ​മു​ട്ടി​ന്മേൽ കള​ഞ്ഞു.

‘റ്യു പ്ളു​മെ, റ്യു പ്ളു​മെ എന്നാ​ണോ പറ​ഞ്ഞ​ത്?—നോ​ക്ക​ട്ടെ! അവിടെ അടു​ത്തു പട്ടാ​ള​ത്താ​വ​ള​മി​ല്ലേ?— അതേ, ഉവ്വ്, അതു​ത​ന്നെ​യാ​ണ്. നി​ന്റെ ചാർ​ച്ച​ക്കാ​രൻ തെ​യൊ​ദുൽ എന്നോ​ടു പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യി അതി​നെ​പ്പ​റ്റി. ആ കു​ന്ത​പ്പ​ട​യാ​ളി, ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ, ഒരു രസി​ക​ത്തി​പ്പെ​ണ്ണ്, എന്റെ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ചങ്ങാ​തി. ഒരു രസി​ക​ത്തി​പ്പെ​ണ്ണ്; ഈശ്വര, അതേ, റ്യു പ്ളു​മെ. അതാണ് റ്യു ബ്ലൊ​മെ എന്നു പറ​യാ​റു​ള്ള സ്ഥലം—അതൊ​ക്കെ എനി​ക്കി​പ്പോൾ ഓർ​മ്മ​വ​രു​ന്നു​ണ്ട്. റ്യു പ്ളു​മെ​യിൽ ഇരി​മ്പു വേ​ലി​ക്ക​ക​ത്തു​ള്ള ആ പെൺ​കി​ടാ​വി​നെ​പ്പ​റ്റി ഞാൻ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. ഒരു തോ​ട്ട​ത്തി​നു​ള്ളിൽ, ഒരു പമീല. [6] നി​ന്റെ വാസന ദോ​ഷ​മി​ല്ല.

നല്ല വൃ​ത്തി​യു​ള്ള പെ​ണ്ണാ​ണെ​ന്നാ​ണ് കേൾവി. നമ്മൾ തമ്മിൽ പറ​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ആ കു​ന്ത​പ്പ​ട​യാ​ളി വങ്കൻ കു​റേ​ശ്ശ അവ​ളു​ടെ അടു​ത്തു കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. എവി​ടെ​വെ​ച്ചാ​ണ് അവ​ന്ന​തു തര​പ്പെ​ട്ട​തെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. പോ​ട്ടെ, അത​ല്ല​ല്ലോ ഇവിടെ കാ​ര്യം. പി​ന്നെ, അവനെ ഒട്ടു വി​ശ്വ​സി​ച്ചും​കൂ​ടാ. മരി​യു​സ്, അവൻ ‘ബടായി’ പറയും. നി​ന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ അനു​രാ​ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട​ണം. അതു വേ​ണ്ട​താ​ണ്. നി​ന്റെ പ്രാ​യ​ത്തിൽ അതാ​വ​ശ്യ​മാ​ണ്. ഒരു ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ക​നാ​വു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ നി​യ്യൊ​രു കാ​മു​ക​നാ​വു​ന്ന​താ​ണ് എനി​ക്കി​ഷ്ടം. മൊ​സ്യു റൊ​ബെ​പി​യ​രു​ടെ​മേൽ അനു​രാ​ഗി​യാ​വു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ ഉത്ത​മം. നി​യ്യൊ​രു റവു​ക്ക​യു​ടെ​മേൽ, ഒരി​രു​പ​തു റവു​ക്ക​ക​ളു​ടെ​മേൽ, അനു​രാ​ഗി​യാ​വു​ന്ന​താ​ണ്. എന്നെ​പ്പ​റ്റി പറ​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഈ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ക​ന്മാ​രു​ടെ സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തിൽ, ഞാൻ പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രേ​യും ഒരി​ക്ക​ലും സ്നേ​ഹി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു മേനി പറ​യ​ട്ടെ. സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ള്ള പെൺ​കി​ടാ​ങ്ങൾ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ള്ള പെൺ​കി​ടാ​ങ്ങൾ തന്നെ​യാ​ണ്, സം​ശ​യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല! അതി​ന്നെ​തിർ പറയുക സാ​ധ്യ​മ​ല്ല. അപ്പോൾ, ആ പെൺ​കു​ട്ടി അച്ഛ​ന്റെ സമ്മ​തം കൂ​ടാ​തെ നി​ന്നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. അത​ങ്ങ​നെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് വേ​ണ്ട​ത്. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള പല കഥ​ക​ളി​ലും ഞാൻ​ത​ന്നെ പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. ഒന്നി​ല​ധി​കം. അപ്പോൾ എന്തു ചെ​യ്യു​മെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​വോ? അതത്ര എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത​വി​ധ​ത്തിൽ തല​യിൽ​ക്കേ​റ്റി​ല്ല; അതി​ലേ​ക്ക​ങ്ങോ​ട്ടു തല​കു​ത്തി​മ​റി​യു​ക​യി​ല്ല; കല്യാ​ണം കഴി​ക്കാ​നും പട്ടു​നാ​ട​കെ​ട്ടിയ മതാ​ചാ​ര്യ​നെ തേ​ടാ​നും ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. ഒരു​ശി​രൻ കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കും. വക​തി​രി​വു കാ​ണി​ക്കും. അല്ല​യോ മര​ണ​മു​ള്ള മനു​ഷ്യ​രേ, ഉപാ​യ​ത്തിൽ​ക്ക​ഴി​യുക; കല്യാ​ണ​ത്തി​നു നി​ല്ക്ക​രു​ത്. നി​യ്യി​ങ്ങോ​ട്ടു പോ​ന്നു മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കുക; വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ആ മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഒരു നല്ല ആളാണ്; അയാ​ളു​ടെ കൈയിൽ, ഒരു പഴയ വലി​പ്പു​മേ​ശ​യ്ക്കു​ള്ളിൽ കു​റ​ച്ചു സ്വർ​ണ്ണ​നാ​ണ്യ​ച്ചു​രുൾ എപ്പോ​ഴു​മു​ണ്ട്; നീ അയാ​ളോ​ടു പറയും; ‘മു​ത്ത​ച്ഛാ നോ​ക്കൂ.’ ആ മു​ത്ത​ച്ഛൻ പറ​യു​ന്നു: ‘അതു സാ​ര​മി​ല്ല. യൗ​വ്വ​നം കളി​ക്ക​ണം; വാർ​ദ്ധ​ക്യം ഇരു​ന്നു നര​യ്ക്ക​ണം. ഞാൻ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു; നീ വയ​സ്സ​നാ​വും. അപ്പോൾ, എന്റെ കു​ട്ടീ, നീ ആ യൗ​വ്വ​നം നി​ന്റെ പൗ​ത്ര​ന്നു കൈ​മാ​റും. ഇതാ ഇരു​നൂ​റു പി​സ്റ്റോൾ, കളി​ച്ചോ​ളു പോ​യി​ട്ട്. എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു പൊ​യ്ക്കോ!’ ഇതി​ല​ധി​കം എന്തു വേണം! ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണ് കാ​ര്യം നട​ത്തേ​ണ്ട​ത്. നീ കല്യാ​ണം കഴി​ക്ക​രു​ത്; പക്ഷേ, അതു കൊ​ണ്ടു ദോ​ഷ​മി​ല്ല. മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ?’

അന്തം​വി​ട്ടു​പോ​യി, ഒര​ക്ഷ​ര​മെ​ങ്കി​ലും മി​ണ്ടാൻ വയ്യാ​തായ മരി​യു​സ് ഇല്ലെ​ന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ തല​യൊ​ന്നി​ള​ക്കി.

വയ​സ്സൻ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. പ്രാ​യം​ചെ​ന്ന കണ്ണ് ഒന്നു ചി​മ്മി. കാൽ​മു​ട്ടി​ന്മേൽ ഒര​ടി​യ​ടി​ച്ചു, ദുർ​ഗ്ര​ഹ​വും പ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​വു​മായ ഒരു ഭാ​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മു​ഖ​ത്തേ​ക്ക് ഊന്നി​നോ​ക്കി, വാ​ത്സ​ല്യ​പൂർ​വ്വ​ങ്ങ​ളായ ചു​മൽ​ച്ചു​ളു​ക്ക​ലു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘പൊ​ട്ടാ, അവളെ നി​ന്റെ വെ​പ്പാ​ട്ടി​യാ​ക്കൂ.’

മരി​യു​സ് വി​ളർ​ത്തു​പോ​യി. മു​ത്ത​ച്ഛൻ ആ പറ​ഞ്ഞു​പോ​ന്ന​തിൽ ഒര​ക്ഷ​ര​മെ​ങ്കി​ലും അയാൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ല. റ്യു ബ്ലൊ​മെ​യി​ലെ ഈ പമീ​ല​യേ​യും പട്ടാ​ള​ത്താ​വ​ള​ങ്ങ​ളേ​യും കു​ന്ത​പ്പ​ട​യാ​ളി​യേ​യും പറ്റി​യു​ണ്ടായ ഈ ചി​ല​യ്ക്കൽ മരി​യു​സ്സി​ന്റെ മുൻ​പി​ലൂ​ടെ ഒര​ലി​യു​ന്ന കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടു​പോ​ലെ കട​ന്നു​പോ​യി. അതി​ലൊ​ന്നും ആ വെ​ള്ളാ​മ്പൽ​പ്പൂ​വായ കൊ​സെ​ത്തി​നെ സം​ബ​ന്ധി​ക്കാൻ വയ്യാ. ആ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന കിഴവൻ പേ​ച്ചു പറ​ക​യാ​ണ്. പക്ഷേ, ആ പേ​ച്ച് ഒടു​വിൽ മരി​യു​സ്സി​നു നി​ശ്ച​യ​മാ​യും മന​സ്സി​ലായ ചി​ല​തിൽ​ച്ചെ​ന്ന​വ​സാ​നി​ച്ചു; അതു കൊ​സെ​ത്തി​നു തീരെ സഹി​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത ഒര​വ​മാ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു. ‘നി​ന്റെ വെ​പ്പാ​ട്ടി​യാ​ക്കൂ’ എന്ന ആ വാ​ക്കു​കൾ സദാ​ചാ​ര​നി​ഷ്ഠ​നായ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ഒരു വാ​ളു​പോ​ലെ കട​ന്നു.

അയാൾ എണീ​റ്റു, നി​ല​ത്തു കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന തൊ​പ്പി​യെ​ടു​ത്തു, ഉറ​പ്പി​ച്ച​തും ശക്തി​മ​ത്തു​മായ കാൽ​വെ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി വാ​തി​ല്ക്ക​ലേ​ക്കു നട​ന്നു: ‘അഞ്ചു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു​നി​ങ്ങൾ എന്റെ അച്ഛ​നെ അവ​മാ​നി​ച്ചു; ഇന്നു നി​ങ്ങൾ എന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ അവ​മാ​നി​ച്ചു. സേർ, ഇനി നി​ങ്ങ​ളോ​ടു യാ​തൊ​ന്നും ഞാ​നാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നി​ല്ല. ഇതാ, ഞാൻ പോ​കു​ന്നു.’

തി​ക​ച്ചും മല​ച്ചു​പോയ മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഗിൽ​നോർ​മാൻ വായ പൊ​ളി​ച്ചു. കൈ​നീ​ട്ടി, എഴു​ന്നേ​ല്ക്കാൻ നോ​ക്കി; ഒര​ക്ഷ​ര​മെ​ങ്കി​ലും മി​ണ്ടാൻ ഇട​കി​ട്ടു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പാ​യി വാതിൽ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി അട​ഞ്ഞു; മരി​യു​സ് അന്തർ​ദ്ധാ​നം ചെ​യ്തു.

ആ വയ​സ്സൻ ഒര​ന​ക്ക​മി​ല്ലാ​തെ, ഇടി​വെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ, സം​സാ​രി​ക്കാ​നോ ശ്വാ​സം കഴി​ക്കാ​നോ ശക്ത​ന​ല്ലാ​തെ, തന്റെ കഴു​ത്തിൽ ഒരു മു​റു​കിയ പി​ടു​ത്തം പി​ടി​കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ, കു​റ​ച്ചു നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ളം അങ്ങ​നെ ഇരു​ന്നു. ഒടു​വിൽ അദ്ദേ​ഹം തന്റെ ചാ​രു​ക​സാ​ല​യിൽ​നി​ന്നു ചാടി. തൊ​ണ്ണൂ​റ്റൊ​ന്നു വയ​സ്സായ ഒരാൾ​ക്ക് എത്ര കണ്ടാ​വാ​മോ അത്ര​ക​ണ്ടും ദൂരം വാ​തി​ല്ക്ക​ലേ​ക്കോ​ടി അതു തു​റ​ന്ന് ഉച്ച​ത്തിൽ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു: ‘ഓടി​വ​രിൻ! ഓടി​വ​രിൻ!’

മകൾ വന്നെ​ത്തി; ഉടനെ ഭൃ​ത്യ​ജ​ന​ങ്ങ​ളും, ഒരു ദയ​നീ​യ​മായ ചി​ല​മ്പ​നൊ​ച്ച​യിൽ അദ്ദേ​ഹം പി​ന്നെ​യും പറ​യു​ക​ത​ന്നെ​യാ​ണ്: ‘പാ​യു​വിൻ അവ​ന്റെ പി​ന്നാ​ലെ! അവനെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു വരു​വിൻ! ഞാ​ന​വ​നോ​ട് എന്തു കാ​ട്ടി? അവ​ന്നു ഭ്രാ​ന്താ​ണ്! അവനതാ പോ​വു​ന്നു! ഹാ! എന്റെ ഈശ്വര! ഹാ! എന്റെ ഈശ്വര! ഇക്കു​റി അവൻ തി​രി​ച്ചു​വ​രി​ല്ല!’

അദ്ദേ​ഹം തെ​രു​വി​ലേ​ക്ക​ഭി​മു​ഖ​മായ ജനാ​ല​യ്ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു. തന്റെ ചു​ക്കി​ച്ചു​ളി​ഞ്ഞ​തും വി​റ​ക​യ​റി​യ​തു​മായ കൈ​കൊ​ണ്ട് അതു തള്ളി​ത്തു​റ​ന്നു. പകു​തി​യി​ല​ധി​ക​വും മുൻ​പോ​ട്ടു ചാ​ഞ്ഞു—ഉടനെ ബസ്കും നി​കൊ​ലെ​ത്തും കൂടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ പി​ന്നോ​ക്കം വലി​ച്ചു—ഉച്ച​ത്തിൽ വി​ളി​ച്ചു: ‘മരി​യു​സ്! മരി​യു​സ്! മരി​യു​സ്! മരി​യു​സ്!’

പക്ഷേ, മരി​യു​സ് ആ വി​ളി​കേൾ​ക്കാൻ വയ്യാ; അയാൾ ആ സമ​യ​ത്തു റ്യു സാ​ങ്ലൂ​യി​യു​ടെ മൂല തി​രി​യു​ക​യാ​ണ്.

കഠി​ന​മായ മനോ​വേ​ദ​ന​യോ​ടു​കൂ​ടി ആ പടു​കി​ഴ​വൻ രണ്ടോ മൂ​ന്നോ കുറി ചെ​ന്നി​ക​ളെ അമർ​ത്തു​പി​ടി​ച്ചു, ചാ​ഞ്ചാ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പി​ന്നോ​ക്കം വാ​ങ്ങി; മി​ടി​പ്പ​റ്റു. ശബ്ദ​മ​റ്റു, വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന തല​യോ​ടും അന്തം​വി​ട്ട മട്ടി​ലു​ള്ള ചു​ണ്ടു​ക​ളോ​ടും​കൂ​ടി, കണ്ണു​ക​ളിൽ യാ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ, രാ​ത്രി​പോ​ലെ ഇരു​ണ്ട​തും ആഴ​മേ​റി​യ​തു​മായ എന്തോ ഒന്ന​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലു​മി​ല്ലാ​താ​യി, ഒരു ചാ​രു​ക​സാ​ല​യി​ലേ​ക്കു മല​ച്ചു​കെ​ട്ടി വീണു.