SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/hugo-31.jpg
Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018).
4.9.2
ആരം​ഭ​ത്തി​ലെ ആഹ്ലാ​ദ​ങ്ങൾ

വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്ക​റി​വു​ള്ള​വി​ധം ലെയ്ൽ ദ് മോ മറ്റി​ട​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഴൊ​ലി​യു​ടെ കൂ​ടെ​യാ​ണ് താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്. പക്ഷി​ക്കു മര​ക്കൊ​മ്പ​ത്ത് ഒരു കൂ​ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, അയാൾ​ക്കും ഒരു താ​മ​സ​സ്ഥ​ല​മു​ണ്ട് ആ രണ്ടു സു​ഹൃ​ത്തു​ക്കൾ ഒരു​മി​ച്ചു താ​മ​സി​ക്കും, ഒരു​മി​ച്ചു ഭക്ഷി​ക്കും, ഒരു​മി​ച്ചു കി​ട​ക്കും അവർ എല്ലാം ഒരു​മി​ച്ച​നു​ഭ​വി​ക്കും—ഏതാ​ണ്ടൊ​ക്കെ മ്യു​സി​ഷെ​ത്ത​യേ​യും, പ്ര​ധാ​ന​സ​ന്ന്യാ​സി​ക​ളു​ടെ കൂടെ നട​ക്കു​ന്ന കീ​ഴ്സ​ന്ന്യാ​സി​ക​ളെ വി​ളി​ക്കാ​റു​ള്ള​പോ​ലെ, അവർ ഇര​ട്ട​യാ​ണ്. ജൂൺ 5-ആം നു രാ​വി​ലെ അവർ പ്രാ​തൽ കഴി​ക്കാൻ കൊ​രി​ന്തി​ലേ​ക്കു പോയി. വയർ കു​ത്തി​നി​റ​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന ഴൊ​ലി​ക്ക് ഒരു ജല​ദോ​ഷ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; അതു ലെയ്ൽ പകർ​ത്തെ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള ഭാ​വ​മു​ണ്ട്. ലെ​യ്ലി​ന്റെ പു​റം​കു​പ്പാ​യം പി​ഞ്ഞി​യി​രി​ക്കു​ന്നു, പക്ഷേ, ഴൊളി നന്നാ​യി​ട്ട് ഉടു​പ്പി​ട്ടി​രു​ന്നു.

അവർ കൊ​രി​ന്തി​ന്റെ വാതിൽ ചെ​ന്നു​തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ രാ​വി​ലെ ഏക​ദേ​ശം ഒമ്പ​തു മണി​യാ​യി

അവർ മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കയറി.

മതെ​ലോ​ത്തും ഗി​ബെ​ലോ​ത്തും അവരെ എതി​രേ​റ്റു.

‘കക്ക​ക​ളും, പാ​ല്ക്ക​ട്ടി​യും, പന്നി​ത്തു​ട​യും’, ലെയ്ൽ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു.

അവർ ഒരു മേ​ശ​യ്ക്ക​രി​കിൽ​ച്ചെ​ന്ന് ഇരു​ന്നു.

ചാ​രാ​യ​ക്കട ഒഴി​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു; അവിടെ അവ​ര​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രു​മി​ല്ല.

ഴൊ​ലി​യേ​യും ലെ​യ്ലി​നേ​യും കണ്ട​റി​ഞ്ഞു ഗി​ബെ​ലോ​ത്ത് ഒരു കു​പ്പി വീ​ഞ്ഞു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വെ​ച്ചു.

അവർ ആദ്യ​ത്തെ കക്ക​ക​ളിൽ പി​ടു​ത്തം​കൂ​ടു​മ്പോ​ഴേ​യ്ക്ക് ഒരു തല കോ​ണി​യു​ടെ അറ​വാ​തി​ല്ക്കൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചു; ഒരു ശബ്ദം പറ​ഞ്ഞു: ‘ഞാ​നി​തി​ലേ കട​ന്നു​പോ​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. പാ​ല്ക്ക​ട്ടി​യു​ടെ ഒരു സു​ഖ​ക​ര​മായ ഗന്ധം ഞാൻ തെ​രു​വിൽ​നി​ന്നു കേ​ട്ടു. ഞാൻ അക​ത്തേ​ക്കു വന്നു.’ അതു ഗ്ര​ന്തേ​റാ​ണ്.

ഗ്ര​ന്തേർ ഒരു മു​ക്കാ​ലി​യെ​ടു​ത്തു. മേ​ശ​യ്ക്ക​രി​കി​ലേ​ക്കു നീ​ക്കി​യി​ട്ട്, ഇരു​ന്നു.

ഗ്ര​ന്തേ​റെ കണ്ട​തോ​ടു​കൂ​ടി ഗി​ബെ​ലോ​ത്ത് രണ്ടു കു​പ്പി വീ​ഞ്ഞ് മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വെ​ച്ചു.

അപ്പോൾ മൂ​ന്നാ​യി.

‘ആ രണ്ടു കു​പ്പി വീ​ഞ്ഞും നി​ങ്ങൾ കു​ടി​ക്കാൻ​ത​ന്നെ​യാ​ണോ ഭാവം?’ ലെയ്ൽ ഗ്ര​ന്തേ​റോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു.

ഗ്ര​ന്തേർ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘എല്ലാ​വ​രും സമർ​ത്ഥ​ന്മാ​രാ​ണ്; നീ മാ​ത്രം നി​ഷ്ക​പ​ടൻ. രണ്ടു കു​പ്പി ഒരി​ക്ക​ലും ഒരു മനു​ഷ്യ​നെ അമ്പ​ര​പ്പി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.’

മറ്റു​ള്ള​വർ തി​ന്നാൻ തു​ട​ങ്ങി; ഗ്ര​ന്തേർ കു​ടി​ക്കാ​നും. അര​ക്കു​പ്പി ഒരി​റ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു തീർ​ന്നു.

‘അപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വയ​റ്റിൽ ഒരു കു​ഴി​യു​ണ്ട്?’ ലെയ്ൽ വീ​ണ്ടും ആരം​ഭി​ച്ചു.

‘നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ഒന്നു​ള്ള​തു കൈ​മു​ട്ടി​ലാ​ണ്,’ ഗ്ര​ന്തേർ പറ​ഞ്ഞു.

അയാൾ വീ​ണ്ടും തന്റെ ഗ്ലാ​സ്സൊ​ഴി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം തു​ടർ​ന്നു: ‘അപ്പോൾ, കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​പ്പ​റ​യ​ട്ടെ, ഹേ ശവ​സം​സ്കാ​ര​പ്രാ​സം​ഗി​കൻ ലെയ്ൽ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​പ്പാ​യം പഴ​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.’

‘ഉവ്വെ​ന്നു കരു​തു​ന്നു.’ ലെയ്ൽ തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു. ‘അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും, എന്റെ കു​പ്പാ​യ​വും ഞാനും, തമ്മിൽ ഇത്ര പത്ഥ്യം. അതി​ന്ന് എന്റെ മട​ക്കു​ക​ളെ​ല്ലാം കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. അതെ​ന്നെ ഒരി​ട​ത്തും കു​ടു​ക്കു​ന്നി​ല്ല; അത് എന്റെ വൈ​രൂ​പ്യ​ങ്ങ​ളിൽ​വെ​ച്ചു മെ​ഴു​പ്പി​ടി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​ണ്; അത് എന്റെ എല്ലാ നട​പ​ടി​ക​ളോ​ടും പറ്റി​ച്ചേ​രു​ന്നു, അതെ​നി​ക്കു ചൂ​ടു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്ര​മേ ഞാനതു മേ​ലു​ണ്ടെ​ന്ന​റി​യു​ന്നു​ള്ളൂ. പഴയ കു​പ്പാ​യ​ങ്ങൾ പഴയ സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണ്.’

‘ശരി​യാ​ണ്,’ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു കയ​റി​ക്കൂ​ടി, ഴൊലി ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു, ‘ഒരു പഴയ കു​പ്പാ​യം ഒരു പഴയ സ്നേ​ഹി​തൻ​ത​ന്നെ.’

‘തല​നി​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ഒരു മനു​ഷ്യൻ പറ​യു​മ്പോൾ, വി​ശേ​ഷി​ച്ചും,’ ഗ്ര​ന്തേർ പറ​ഞ്ഞു.

‘ഗ്ര​ന്തേർ,’ ലെയ്ൽ കല്പി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു. ‘നി​ങ്ങൾ ഇപ്പോൾ വരു​ന്ന​തു കോ​ട്ട​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നാ​ണോ?’

‘അല്ല’.

‘ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യു​ടെ മുൻതല കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ട​ത്—ഴൊ​ലി​യും ഞാനും.’

‘അതൊ​ര​ത്ഭു​ത​ക​ര​മായ കാ​ഴ്ച​യാ​ണ്.’ ഴൊലി അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു.

‘ഈ തെ​രു​വ് എത്ര ശാ​ന്തം,’ ലെയ്ൽ അത്ഭു​ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു ‘പാ​രി​സ് കീ​ഴു​മേൽ മറി​ഞ്ഞു​വെ​ന്ന് ആരെ​ങ്കി​ലും ശങ്കി​ക്കു​മോ? പണ്ടു​കാ​ല​ത്ത് ഈ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു കന്യ​കാ​മ​ഠ​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്ന് എത്ര വേ​ഗ​ത്തിൽ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. ഈ ഭാ​ഗ​ത്തൊ​ക്കെ റ്യു ബ്രു​ലും സോ​വ​ലും അവ​യു​ടെ ഒരു പട്ടിക കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്; അബെ​ലെ​ബോ​വും. ഇവിടെ ചു​റ്റു​മാ​യി​രു​ന്നു ആ കൂ​ട്ട​രൊ​ക്കെ—ബൂ​ട്ടു​സ്സി​ട്ടും, ഇടാ​തെ​യും, ക്ഷൗ​രം ചെ​യ്തും, താടി വളർ​ത്തി​യും, ചാ​ര​നി​റ​ത്തി​ലും കറു​ത്തും വെ​ളു​ത്തു​മു​ള്ള ആ വർ​ഗ്ഗ​ക്കാർ മു​ഴു​വ​നും ഇവിടെ പു​റ്റു​കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു; ഫ്രാൻ​സി​സ്കൻ, [1] മിനിം, [2] കപൂ​ഷിൻ; [3] കാർ​മി​ലൈ​റ്റ്, ചെറിയ അഗ​സ്തീൻ, വലിയ അഗ​സ്തീൻ, പഴയ അഗ​സ്തീൻ —ഇങ്ങ​നെ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ഭേ​ദ​ങ്ങൾ​ക്ക് അവ​സാ​ന​മി​ല്ല.’

‘നമു​ക്കു സന്ന്യാ​സി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്കുക’, ഗ്ര​ന്തേർ പറ​ഞ്ഞു: ‘അതാ​ളു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് ആത്മാ​വിൽ മാ​ന്താൻ തോ​ന്നി​ക്കു​ന്നു.’

എന്നി​ട്ട് അയാൾ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു. ‘ഫൂ! ഞാ​നൊ​രു കെട്ട കക്ക വി​ഴു​ങ്ങി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു എനി​ക്കു പി​ന്നേ​യും മി​ഥ്യാ​രോ​ഗ​ഭ​യം പി​ടി​ക്കു​ന്നു, കക്ക​കൾ കെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു: വെ​പ്പു​കാ​രി​കൾ വി​രൂ​പ​ക​ളു​മാ​ണ്, ഞാൻ മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തെ വെ​റു​ക്കു​ന്നു. ഞാ​നി​താ ഇപ്പോൾ റ്യു റി​ഷെ​ല്യു​വി​ലൂ​ടെ പോ​രു​മ്പോൾ ആ വലിയ ഗ്ര​ന്ഥ​ശാ​ല​യു​ടെ മുൻ​പി​ലൂ​ടെ കട​ന്നു. ഗ്ര​ന്ഥ​ശാല എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ആ കക്ക​ത്തോ​ടു കു​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ​ത്ത​ന്നെ ദേ​ഷ്യം വരും എത്ര കട​ലാ​സ്സ്! എത്ര മഷി! എത്ര കു​ത്തി​വ​ര​യ്ക്കൽ! അതൊ​ക്കെ എഴു​തി​യ​താ​ണ​ല്ലോ! തൂവലി [4] ല്ലാ​ത്ത ഇരു​കാ​ലി​യാ​ണ് മനു​ഷ്യ​നെ​ന്ന് ഏതു തെ​മ്മാ​ടി​യാ​ണ് പറ​ഞ്ഞ​ത്? പി​ന്നെ, വസ​ന്തം​പോ​ലെ സൗ​ഭാ​ഗ്യ​മു​ള്ള​വ​ളും പൂ​ച്ചെ​ണ്ടെ​ന്നു വി​ളി​ക്ക​പ്പെ​ടാൻ അർ​ഹ​യു​മായ എന്റെ ഒരു പരി​ച​യ​ക്കാ​രി​സ്സു​ന്ദ​രി​പ്പെ​ണ്ണി​നെ ഞാൻ കാ​ണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി; അവൾ​ക്ക് എന്തു സന്തോ​ഷം, എന്തു പര​മാ​ന​ന്ദം, ദേ​വ​കൾ​ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ എന്തു സുഖം! എന്തു​കൊ​ണ്ട്? ഇന്ന​ലെ ഒരു ദു​ഷ്ട​ന്ന്, ആകെ മസൂ​രി​ക്കു​ത്തു​ള്ള ഒരു വല്ലാ​ത്ത പണ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​ന്ന്, അവ​ളു​ടെ മേൽ ഒരു രസം തോ​ന്നി​യ​ത്രേ! കഷ്ടം! ഒരു കാ​മു​ക​നെ പി​ടി​കൂ​ടാ​നെ​ന്ന​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ ഒരു രക്ഷ​ക​നെ കൈ​യി​ലാ​ക്കാ​നും സ്ത്രീ​കൾ കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്നു, പൂ​ച്ച​കൾ പക്ഷി​ക​ളെ എന്ന​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ എലി​ക​ളേ​യും വേ​ട്ട​യാ​ടു​ന്നു രണ്ടു മാ​സം​മുൻ​പ് ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​പ്പെ​ണ്ണ് ഒരു തട്ടിൻ​പു​റ​ത്തു ചാ​രി​ത്ര​വ​തി​യാ​യി കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു; അടി​ക്കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന്റെ ചെ​രു​കു​ഴ​ക​ളിൽ അവൾ​ക്കു പി​ച്ചള വെ​ച്ചു​പി​ടി​പ്പി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു പണി—എന്താ​ണ​തി​നു നി​ങ്ങൾ പേരു പറ​യാ​റ്? അവൾ തു​ന്നി​യി​രു​ന്നു! അവൾ​ക്കൊ​രു പാ​ള​യ​ക്കി​ട​യ്ക്ക​യു​ണ്ട്; പൂ​ക്കൾ നി​റ​ഞ്ഞ ഒരു പൂ​ച്ച​ട്ടി​യു​ടെ അടു​ത്താ​ണ് അവ​ളു​ടെ താമസം; അവൾ​ക്കു സു​ഖ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇതാ, അവ​ളി​പ്പോൾ ഒരു മി​സ്സി​സ് പണ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നാ​യി ഈ ജന്മം​മാ​റൽ ഇന്ന​ലെ രാ​ത്രി​യാ​ണു​ണ്ടാ​യ​ത് ഈ ഗ്ര​ഹ​പ്പി​ഴ​യിൽ ചാ​ടി​യ​വ​ളെ ഞാൻ ഇന്നു രാ​വി​ലെ വലിയ ആഹ്ലാ​ദ​വ​തി​യാ​യി കണ്ടു. അതി​ലു​ള്ള അവ​ല​ക്ഷണ ഭാഗം എന്തെ​ന്നാൽ, ഇന്ന​ല​ത്തെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ ഇന്നും അവൾ സു​ന്ദ​രി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ ഭണ്ഡാ​ര​വി​ചാ​ര​ക​നെ അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു കാ​ണാ​നി​ല്ല. സ്ത്രീ​കൾ​ക്കി​ല്ലാ​ത്ത​തായ ഈയൊരു ഗുണമോ ദോഷമോ പനി​നീർ​പ്പൂ​ക്കൾ​ക്കു​ണ്ട്. അവ​യു​ടെ മേൽ കമ്പി​ളി​പ്പു​ഴു​ക്കൾ ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ടു​ന്ന പാ​ടു​നോ​ക്കി​യാൽ കാണാം ഹാ! സദാ​ചാ​ര​നി​ഷ്ഠ​ഭൂ​മി​യി​ലി​ല്ല. അനു​രാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ അട​യാ​ള​മായ കൊ​ഴു​ന്തു ചെ​ടി​യും, അഭി​മാ​ന​ത്തി​ന്റെ അട​യാ​ള​മായ പൂ​വ​ല്ലി​യും, സമാ​ധാ​ന​ത്തി​ന്റെ അട​യാ​ള​മായ ആ വി​ടു​വി​ഡ്ഢി ‘ഒലിവു’ ചെ​ടി​യും, വി​ത്തു​ക​ളോ​ടും​കൂ​ടി ആദാ​മി​നെ ഏതാ​ണ്ടു പാ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ആപ്പിൾ​മ​ര​വും, റവു​ക്ക​ക​ളു​ടെ മു​ത്ത​ച്ഛ​നായ അത്തി​മ​ര​വും ഞാൻ തെ​ളി​വു​ത​രാം. ധർ​മ്മ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യാ​മോ എന്താ​ണ് ധർ​മ്മ​മെ​ന്ന്? പണ്ട​ത്തെ ഫ്രാൻ​സു​കാർ​ക്കു ക്ളു​സി​യം​പ്ര​ദേ​ശം കി​ട്ടി​യേ കഴിയൂ; റോം ക്ളു​സി​യ​ത്തെ കാ​ത്തു​നി​ന്നു; ക്ളു​സി​യം എന്താ​ണ് തെ​റ്റു​ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നു റോം ഫ്രാൻ​സി​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. ബ്രെൻ​സ് [5] മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു ‘ആൽബ നി​ങ്ങ​ളോ​ടെ​ന്തു തെ​റ്റു​ചെ​യ്തു ഫിഡനെ നി​ങ്ങ​ളോ​ടെ​ന്തു തെ​റ്റു ചെ​യ്തു, അതു​ത​ന്നെ. അവർ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അയൽ​പ​ക്ക​ക്കാ​രാ​ണ്; ക്ളു​സി​യ​ക്കാർ ഞങ്ങ​ളു​ടേ​യും, അയൽ​പ​ക്ക​ക്കാ​രെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന​തിൽ നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ തന്നെ​യാ​ണ് ഞങ്ങ​ളും. നി​ങ്ങൾ ആൽബ കട്ടെ​ടു​ത്തു; ഞങ്ങൾ ക്ളു​സി​യ​വും കൈ​യി​ലാ​ക്കും.’ റോം പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങൾ​ക്കു ക്ളു​സി​യം തരി​ല്ല,’ ബ്രെ​നു​സ് റോം പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്തു, എന്നി​ട്ട് അദ്ദേ​ഹം കല്പി​ച്ചു ‘തോ​റ്റ​വൻ നശി​ക്ക​ട്ടെ.’ ഇതാണ് ധർ​മ്മ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ചാൽ, ഹാ! ഈ ലോ​ക​ത്തിൽ എന്തു ശവം​തീ​നി​ക​ളാ​ണ്! എന്തു കഴു​ക്കൾ! എനി​ക്ക​താ​ലോ​ചി​ക്കു​മ്പോൾ ചോര തി​ള​യ്ക്കു​ന്നു.’

അയാൾ തന്റെ ഗ്ലാ​സ് ഴൊ​ലി​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു; ഴൊലി അതു നി​റ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു; ഉടനെ അത​ക​ത്താ​ക്കി, അയാൾ വീ​ണ്ടും തു​ട​ങ്ങി—ആ ഒരു ഗ്ലാ​സ് വീ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു വി​ശേ​ഷ​മൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല; അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ആരും, അയാൾ​കൂ​ടി​യും, വലി​വെ​ച്ചി​ല്ല.

‘റോം പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്ത ബ്രെ​നു​സ് ഒരു കഴു​വാ​ണ്; ആ പെൺ​കി​ടാ​വി​നെ​പ്പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്ത പണ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നും ഒരു കഴു​വാ​ണ്! ആ പെൺ​കി​ടാ​വി​നെ​പ്പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്ത പണ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നും ഒരു കഴു​വാ​ണ്! ഒന്നിൽ മര്യാ​ദ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ മറ്റ​തി​ലും ഒട്ടു​മ​ധി​ക​മി​ല്ല; അതു​കൊ​ണ്ടു നമു​ക്കു യാ​തൊ​ന്നും വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​തി​രി​ക്കുക. ഒന്നു​മാ​ത്രം വാ​സ്ത​വ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്—കുടി. യു​റി​പ്ര​ദേ​ശ​ക്കാ​രെ​പ്പോ​ലെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു മെ​ലി​ഞ്ഞ പൂ​വ​ങ്കോ​ഴി നന്നാ​യാ​ലും, അല്ലെ​ങ്കിൽ ഗ്ലറി പ്ര​ദേ​ശ​ക്കാ​രെ​പ്പോ​ലെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു തടി​ച്ച പൂ​വ​ങ്കോ​ഴി നന്നാ​യാ​ലും ശരി, കു​ടി​ക്കൂ. നി​ങ്ങൾ എന്നോ​ട് കോ​ട്ട​പ്പു​റ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യെ​പ്പ​റ്റി​യും മറ്റും മറ്റും പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ആട്ടെ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ, മറ്റൊ​രു ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം ഭാ​വ​മു​ണ്ടോ? നല്ല​വ​നായ ഈശ്വ​ര​ന്റെ ഈ ആയു​ധ​ദുർ​ഭി​ക്ഷം എന്നെ അമ്പ​ര​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഓരോ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ആണി​ക്കു മെ​ഴു​ക്കി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണം. അതാ ഒരു കരട്. ചക്ര​മി​ള​കാ​താ​യി. ട്ടും, ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം! നല്ല​വ​നായ ഈശ്വ​ര​ന്നു വണ്ടി​മെ​ഴു​ക്കി​ന്റെ കറ​കൊ​ണ്ട് എപ്പോ​ഴും കൈ കറു​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണം. ഞാ​നാ​ണ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തെ​ങ്കിൽ, എളു​പ്പ​ത്തിൽ കാ​ര്യം കഴി​ക്കും: ഓരോ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും യന്ത്ര​ത്തി​നു താ​ക്കോൽ കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ല; മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തെ ഞാൻ നേരേ നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വും; ചര​ട​റാ​ന​യ​യ്ക്കാ​തെ, ഞാൻ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ കണ്ണി​ക​ണ്ണി​യാ​യി കെ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വും; അപ്പ​പ്പോൾ മാ​റ്റി ശരി​യാ​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ല: വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​രു ഖജാ​ന​യൊ​ന്നും എനി​ക്കു വേ​ണ്ടി വരി​ല്ല. ബാ​ക്കി​യു​ള്ള നി​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ അഭി​വൃ​ദ്ധി എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു രണ്ടു പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ശ​ക്തി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ് നട​ക്കു​ന്ന​ത്—മനു​ഷ്യ​രും സം​ഭ​വ​പ​ര​മ്പര പക്ഷേ. വ്യ​സ​ന​ക​രം എന്നേ പറ​യേ​ണ്ടു. ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു ചില വ്യ​ത്യ​സ്ത​ത​കൾ ആവ​ശ്യ​മാ​യി​വ​രു​ന്നു. സാ​ധാ​രണ നാ​ട​ക​യോ​ഗം രണ്ടു​കൂ​ട്ടർ​ക്കും മതി​യാ​വു​ന്നി​ല്ല, സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു​മി​ല്ല, മനു​ഷ്യർ​ക്കു​മി​ല്ല; മനു​ഷ്യർ​ക്കി​ട​യിൽ അതി​ബു​ദ്ധി​മാ​ന്മാർ ആവ​ശ്യ​മാ​യി​വ​രു​ന്നു. സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളും. മഹ​ത്ത​ര​ങ്ങ​ളായ യദൃ​ച്ഛാ​സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളാ​ണ് നിയമം; സം​ഗ​തി​ക​ളു​ടെ പു​രോ​ഗ​തി​ക്ക് അവ കൂ​ടി​യേ കഴിയു. എന്ന​ല്ല ധൂ​മ​കേ​തു​ക്ക​ളു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വം​കൊ​ണ്ടു നോ​ക്കു​മ്പോൾ, ആകാ​ശ​ത്തി​ന്നു​ത​ന്നെ അതി​ന്റെ കഥാ​ഭി​ന​യ​ത്തി​നു പുതിയ നട​ന്മാർ ആവ​ശ്യ​മാ​യി വരു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നും. ആളുകൾ ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും സം​ശ​യി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന സമ​യ​ത്ത്, ഈശ്വ​രൻ ആകാ​ശ​മ​തി​ലി​ന്മേൽ കൊ​ള്ളി​മീ​നു​ക​ളെ വി​ളം​ബ​രം ചെ​യ്യു​ന്നു. ഒരു കൂ​റ്റൻ വാൽ​കൊ​ണ്ടു കീ​ഴ്‌​വ​ര​യി​ട്ട ഏതോ വി​കൃ​ത​ന​ക്ഷ​ത്രം, അതാ, അര​ങ്ങ​ത്തെ​ത്തി, അതു സീ​സർ​ച​ക്ര​വർ​ത്തി​യെ കൊ​ന്നു​ക​ള​ഞ്ഞു. ബ്രൂ​ട്ട​സ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഒരു കത്തി​കൊ​ണ്ട് ഒരു കു​ത്ത്: ഈശ്വ​രൻ ഒരു ധൂ​മ​കേ​തു​വെ​ക്കൊ​ണ്ടും, ട്ടും, അതാ ഒരു ധ്രു​വ​തേ​ജ​സ്സ്, അതാ ഒരു ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം, അതാ ഒരു മഹാൻ; 1793 വലി​യ​ക്ഷ​ര​ത്തിൽ, നെ​പ്പോ​ളി​യ​നാ​യി പാ​റാ​വ്, പര​സ്യ​ത്തി​നു മു​ക​ളിൽ 1818-ലെ ധൂ​മ​കേ​തു. ഹാ! അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​ങ്ങ​ളായ മി​ന്ന​ല്പി​ണ​രു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു തി​ങ്ങി നി​റ​ഞ്ഞ എന്തൊ​രു കൗ​തു​ക​ക​ര​മായ നീ​ല​രം​ഗം! ഭൂം!ഭൂം! അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ കാഴ്ച! ഹേ, പൊ​ട്ട​ന്മാ​രേ, കൺ​മി​ഴി​ച്ചു നോ​ക്കു​വിൻ. ഒക്കെ കു​ഴ​ഞ്ഞു​മ​റി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു, നക്ഷ​ത്ര​വും നാ​ട​ക​വും. എന്റെ ജഗ​ദീ​ശ്വ​രാ, ഇതു കുറേ ഏറി, ഇനി​യും പോരാ. വ്യ​ത്യ​സ്ത​ത​യിൽ​നി​ന്നെ​ടു​ത്തു​കൂ​ട്ടിയ ഈ മു​ത​ലു​കൾ അന്ത​സ്സി​നേ​യും ദാ​രി​ദ്ര്യ​ത്തേ​യും കാ​ണി​ക്കു​ന്നു ചങ്ങാ​തി​മാ​രേ, ഈശ്വ​ര​ന്ന് ഉപായം നോ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ട് ഒരു ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം എന്തി​നെ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു? ഈശ്വ​രൻ അമ്പ​ര​പ്പി​ലാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന​തി​നെ, കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാൻ നി​വൃ​ത്തി കാ​ണാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട് അദ്ദേ​ഹം, ഈശ്വ​രൻ, രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​ത്തെ പെ​ട്ടെ​ന്നു പി​ടി​ച്ചൊ​രു തിരി തി​രി​ക്കു​ന്നു. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ, ഇതു​കാ​ര​ണം, ഈശ്വ​ര​ന്റെ സമ്പ​ന്ന​ത​യെ​പ്പ​റ്റി എനി​ക്കു​ള്ള സംശയം ഉറ​ച്ചു പോ​കു​ന്നു ആകാ​ശ​ത്തും ഭൂ​മി​യി​ലും, ഒരു നെ​ല്ലി​ന്മ​ണി​പോ​ലു​മി​ല്ലാ​ത്ത പക്ഷി മുതൽ കൊ​ല്ല​ത്തിൽ ഒരു ലക്ഷം ലി​വർ​നാ​ണ്യം വര​വി​ല്ലാ​ത്ത ഞാൻ​വ​രെ സക​ല​ത്തി​ലും, ഇത്ര​യ​ധി​കം ആപ​ത്തു കാ​ണു​മ്പോൾ, ഒട്ടും​ത​ന്നെ നന്നാ​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഉടു​പ്പി​ട്ട മനു​ഷ്യ​ന്റെ യോ​ഗ​വും ആകെ പി​ഞ്ഞി​പ്പ​റി​ഞ്ഞ ഉടു​പ്പി​ട്ട ഈശ്വ​ര​ന്റെ യോ​ഗ​വും കാ​ണു​മ്പോൾ, ദ് കോ​ങ്ദെ രാ​ജ​കു​മാ​രൻ തൂ​ക്കു​മ​ര​ത്തി​ലേ​റി​യ​തു കാ​ണു​മ്പോൾ ഉള്ളി​ലൂ​ടെ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു കട​ക്കു​ന്ന മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഒരു കീ​റൽ​പ്പ​ഴു​ത​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ലാ​ത്ത തി​ക​ഞ്ഞ പു​ത്തൻ ചക്ര​വർ​ത്തി​യു​ടു​പ്പി​ന്മേൽ​ക്കൂ​ടി​യും അത്ര​യ​ധി​കം കീ​റ​ത്തു​ണി​കൾ കാ​ണു​മ്പോൾ, ആ കള്ള​മു​ത്തു​ക​ളായ മഞ്ഞിൻ​തു​ള്ളി​കൾ കാ​ണു​മ്പോൾ, ആ കു​ഴ​മാ​വാ​കു​ന്ന മഞ്ഞിൻ​പുക കാ​ണു​മ്പോൾ, മനു​ഷ്യ സമു​ദാ​യ​ത്തെ ചീ​ന്തി​പ്പൊ​ളി​ച്ചും സം​ഭ​വ​പ​ര​മ്പ​ര​യെ കഷ്ണം​വെ​ച്ചു തു​ന്നി​യും കാ​ണു​മ്പോൾ, സൂ​ര്യ​നിൽ അത്ര​യ​ധി​കം പു​ള്ളി​ക്കു​ത്തു​ക​ളും ചന്ദ്ര​നിൽ അത്ര​യ​ധി​കം ദ്വാ​ര​ങ്ങ​ളും കാ​ണു​മ്പോൾ, എല്ലാ​യി​ട​ത്തും അത്ര​യ​ധി​കം കഷ്ട​പ്പാ​ടു കാ​ണു​മ്പോൾ, എനി​ക്ക് ഈശ്വ​രൻ ധന​വാ​ന​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു. പു​റം​മോ​ടി കാ​ണി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്, വാ​സ്ത​വം​ത​ന്നെ; പക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു വലിയ കൈ​മു​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണ് തോ​ന്നു​ന്ന​ത് പണ​പ്പെ​ട്ടി​യൊ​ഴി​ഞ്ഞ ഒരു കച്ച​വ​ട​ക്കാ​രൻ നൃ​ത്ത​വി​നോ​ദം കഴി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ഈശ്വ​രൻ ഒരു ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം നട​ത്തു​ന്നു. പു​റം​കാ​ഴ്ച​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഈശ്വ​ര​ന്റെ സ്ഥി​തി നി​ശ്ച​യി​ച്ചു​കൂ​ടാ. സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ പു​റം​പൂ​ച്ചി​ന്ന​ടി​യിൽ ഞാൻ ദാ​രി​ദ്ര്യം​പി​ടി​ച്ച ലോ​ക​ത്തെ കാ​ണു​ന്നു. സൃ​ഷ്ടി​കർ​ത്താ​വു ദീ​പാ​ളി​പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അതാണ് എനി​ക്കു സ്വ​സ്ഥ​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത​ത്. ഇന്നു ജൂൺ 4-​ാംനു-യാണ്, ഏക​ദേ​ശം രാ​ത്രി​യാ​യി; ഇന്നു പു​ല​രാൻ​കാ​ലം​മു​ത​ല്ക്കു തു​ട​ങ്ങി​യ​താ​ണ് ഞാൻ പകൽ​വെ​ളി​ച്ച​വും കാ​ത്തി​രി​ക്കാൻ; അതി​തു​വ​രെ വന്നി​ട്ടി​ല്ല; ഞാൻ വാ​തു​വെ​ക്കാം, അതിനി വരി​ക​യു​മി​ല്ല. ശമ്പ​ളം കു​റ​ഞ്ഞ ഗു​മ​സ്ത​ന്റെ വാ​ക്കു തെ​റ്റി​ക്ക​ലാ​ണി​ത്. അതേ, ഒക്കെ കു​ഴ​ഞ്ഞു​മ​റി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു; ഒന്നും മറ്റൊ​ന്നി​നു പാ​ക​ത്തി​ല​ല്ല; ഈ പഴ​ക്കം​ചെ​ന്ന ലോകം ആകെ കോ​ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു; ഞാൻ വാ​ദി​ക്കു​ന്നു, സക​ല​വും ചെ​രി​ഞ്ഞു​പോ​യി; ഈ പ്ര​പ​ഞ്ചം ഒരു​പ​ദ്ര​വി​യാ​ണ്. അതു കു​ട്ടി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണ് —വേ​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള​വർ​ക്ക് കു​ട്ടി​ക​ളെ കി​ട്ടി​ല്ല. വേ​ണ്ടാ​ത്ത​വർ​ക്ക് കു​ട്ടി​ക​ളേ ഉള്ളൂ. ആക​ത്തുക; എനി​ക്ക് മു​ഷി​ഞ്ഞു. പി​ന്നെ ലെയ്ൽ ദ് മോ, ആ കഷ​ണ്ടി​ത്തല എന്നെ ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. എനി​ക്കും ആ കഷ​ണ്ടി​ത്ത​ല​യോ​ളം​ത​ന്നെ പ്രാ​യ​മെ​ന്നാ​ലോ​ചി​ക്കു​മ്പോൾ, പോ​രാ​യ്മ തോ​ന്നു​ന്നു. ഏതാ​യാ​ലും, ഞാൻ ഗു​ണ​ദോ​ഷം പറ​ക​യാ​ണ്, പരി​ഹ​സി​ക്കു​ക​യ​ല്ല. പ്ര​പ​ഞ്ചം ഇങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കും. ഒരു ദു​രു​ദ്ദേ​ശ​വു​മി​ല്ലാ​തെ, എന്റെ മന​സ്സാ​ക്ഷി​യെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി മാ​ത്ര​മാ​ണ്, ഞാനീ പറ​യു​ന്ന​ത്. എന്റെ ശാ​ശ്വ​ത​പി​താ​വേ, എന്റെ വി​ല​യേ​റിയ ബഹു​മാ​ന​ത്തെ കൈ​ക്കൊ​ള്ളുക. ഹാ! സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലെ എല്ലാ മഹർ​ഷി​മാ​രേ​യും വൈ​കു​ണ്ഠ​ത്തി​ലെ എല്ലാ ദേ​വ​ന്മാ​രേ​യും പി​ടി​ച്ചു ഞാൻ സത്യം ചെ​യ്യു​ന്നു, ഞാൻ പാ​രി​സ്സു​കാ​ര​നാ​വേ​ണ്ട​വ​ന​ല്ല! എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, രണ്ടു പന്ത​ടി​ക്കോ​രി​ക​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ, മടി​യ​ന്മാ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​നി​ന്നു തണ്ടു​ത​പ്പി​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്ക്, എന്നെ​ന്നും തെ​റി​ച്ചും​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാ​നു​ള്ള ഒരു കളി​പ്പ​ന്ത​ല്ല ഞാൻ. പകൽ​നേ​രം മു​ഴു​വ​നും സു​ന്ദ​രി​മാ​രായ അന്തഃ​പു​ര​സ്ത്രീ​ക​ളെ നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു​കൊ​ണ്ട്, ഒരു ചാ​രി​ത്ര​നി​ഷ്ഠ​ന്റെ സ്വ​പ്നം​പോ​ലെ കാ​മ​വി​കാ​ര​പൂർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളായ ഈജി​പ്തി​ലെ ആ മനോ​ഹ​ര​നൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളു​മാ​ടി കഴി​യു​ന്ന ഒരു തുർ​ക്കി​ക്കാ​ര​നോ, അല്ലെ​ങ്കിൽ ഒരു ബോ​സ​റോൺ കൃ​ഷി​ക്കാ​ര​നോ, അല്ലെ​ങ്കിൽ മാ​ന്യ​സ്ത്രീ​ക​ളാൽ ചു​റ്റ​പ്പെ​ട്ട വെ​നി​സ്സി​ലെ മാ​ന്യ​നോ, അല്ലെ​ങ്കിൽ ഒരു കാ​ലാൾ​ക്ക​ഷ്ണ​ത്തെ രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​ത്തി​ന്നു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്തും, വേ​ലി​ക്കു മു​ക​ളിൽ​വെ​ച്ച്, അതാ​യ​തു രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ അതിർ​ത്തി​യിൽ​വെ​ച്ച്, ഇട​യു​ള്ള സമ​യ​ത്തെ​ല്ലാം കാ​ലു​റ​യു​ണ​ക്കി​യും കഴി​യു​ന്ന ഒരു ജർ​മ്മൻ രാ​ജ​കു​മാ​ര​നോ ആയി​രി​ക്കേ​ണ്ട​വ​നാ​ണ് ഞാൻ. ഞാൻ ജനി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​ത് ഈ വക സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണ്; അതേ ഞാ​നൊ​രു തുർ​ക്കി​ക്കാ​ര​നാ​വ​ണ​മെ​ന്നാ​ണു പറ​ഞ്ഞ​ത്, ഞാനതു തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ക​യി​ല്ല. തുർ​ക്കി​ക്കാ​രിൽ ദോഷം മാ​ത്ര​മേ ആളുകൾ കാ​ണു​ന്നു​ള്ളൂ എന്ന​ത് എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്ന് എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല; മു​ഹ​മ്മ​ദി​നു നല്ല ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്; സു​ന്ദ​രി​മാ​രോ​ടു​കൂ​ടിയ അര​മ​ന​ക​ളു​ടേ​യും തേ​വി​ടി​ശ്ശി​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ സ്വർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും കണ്ടു​പി​ടി​ത്ത​ക്കാ​ര​നു കൂ​പ്പു​കൈ? നമു​ക്കു മു​ഹ​മ്മ​ദു​മ​ത​ത്തെ, കോ​ഴി​ക്കൂ​ടി​നാൽ അലം​കൃ​ത​മായ ആ ഏക​മ​ത​ത്തെ, അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കാ​തി​രി​ക്കുക! അപ്പോൾ എനി​ക്കൊ​രു കടി കൂ​ടി​യേ കഴിയൂ. ഭൂമി ഒരു വമ്പി​ച്ച വി​ഡ്ഢി​ത്ത​ക്ക​ഷ്ണ​മാ​ണ്. അപ്പോൾ ആ ധാ​തു​ബ​ല​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രെ​ല്ലാം​കൂ​ടി, ഈ വേ​ന​ല്ക്കാ​ല​ത്തി​ന്റെ ഒത്ത നടു​ക്കു, ജൂൺ​മാ​സ​ത്തിൽ, ഒരു പെൺ​കി​ടാ​വി​നു കൈയും കൊ​ടു​ത്തു വയ​ലു​ക​ളി​ലെ പു​തു​കൊ​യ്ത്തു കഴി​ഞ്ഞ വൈ​ക്കോൽ​മ​ണം അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തി​നു യാത്ര തി​രി​ക്കേ​ണ്ട സമ​യ​ത്തു യു​ദ്ധം ചെ​യ്യാ​നും അന്യോ​ന്യം ചെ​ത്തി​മു​റി​ക്കാ​നും കൊ​ത്തി​നു​റു​ക്കാ​നു​മു​ള്ള പു​റ​പ്പാ​ടാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു! വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ആളുകൾ ആക​പ്പാ​ടെ വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം വങ്ക​ത്ത​ങ്ങൾ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ഞാ​നി​പ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ കണ്ടു​പോ​ന്ന ഒരു വി​ചി​ത്ര​വ​സ്തു​വ്യാ​പാ​രി​യു​ടെ പീ​ടി​ക​യി​ലെ ഒരു പഴയ മു​റി​യൻ റാ​ന്തൽ എന്റെ മന​സ്സിൽ ഒരു സംഗതി ഉദി​പ്പി​ച്ചു; മനു​ഷ്യ​ജാ​തി​യെ വെ​ളി​ച്ചം​വെ​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട കാ​ല​മാ​യി. അതാ, ഞാൻ പി​ന്നെ​യും ദുഃ​ഖ​ത്തി​ലാ​ഴു​ന്നു. ഇതാണ് ഒരു കക്ക​യും ഭരണ പരി​വർ​ത്ത​ന​വും വേ​ണ്ട​പോ​ലെ​യ​ല്ലാ​തെ എടു​ത്തു​വി​ഴു​ങ്ങി​യാ​ലു​ള്ള ഫലം! ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ഞാൻ ദുഃ​ഖി​ത​നാ​വു​ന്നു. ഹാ! വല്ലാ​ത്ത​തായ കി​ഴ​വൻ​ലോ​കം. ആളുകൾ അധ്വാ​നി​ക്കു​ന്നു, അന്യോ​ന്യം ആട്ടി​പ്പാ​യി​ക്കു​ന്നു, അവ​ര​വ​രെ ചീ​ത്ത​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു, തമ്മിൽ കൊ​ല്ലു​ന്നു, അങ്ങ​നെ അതൊരു ശീ​ല​മാ​യി.’

ഈ പ്ര​സം​ഗ​മൂർ​ച്ഛ​യ്ക്കു​ശേ​ഷം ഗ്ര​ന്തേർ ചു​മ​മൂർ​ച്ഛ​യിൽ​പ്പെ​ട്ടു; അതു വേ​ണ്ട​താ​ണു​താ​നും.

‘ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പറ​യു​മ്പോൾ,’ ഴൊലി അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു, ‘ബരി​യു​സ് ഒര​നു​രാ​ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്, തീർ​ച്ച​യാ​ണ്.’

‘ആരെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​വാൻ കഴി​യു​മോ?’ ലെയ്ൽ കല്പി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു.

‘കഴി​യും.’

‘ഇല്ല?’

‘കഴി​യും; ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം.’

‘മരി​യു​സ്സി​ന്റെ അനു​രാ​ഗ​കഥ!’ ഗ്ര​ന്തേർ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു, ‘എനി​ക്ക​തൂ​ഹി​ക്കാൻ കഴി​യും. മരി​യു​സ്സ് ഒരു മൂ​ടൽ​മ​ഞ്ഞാ​ണ്; അയാൾ ഒരാവി കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​വ​ണം. മരി​യു​സ്സ് കവി​വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട ആളാണ്; കവി എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, വി​ഡ്ഢി, നൊ​സ്സൻ. മരി​യു​സ്സും അല്ലെ​ങ്കിൽ അയാ​ളു​ടെ മരി​യോ​ങ്ങും അല്ലെ​ങ്കിൽ അയാ​ളു​ടെ മറി​യ​യും അല്ലെ​ങ്കിൽ അയാ​ളു​ടെ മരി​യ​ത്തും. അവർ രണ്ടു​പേ​രും കൂ​ടി​യാൽ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​ക​ളു​ള്ള ഒരേ കാ​മി​നീ​കാ​മു​ക​ന്മാ​രാ​വ​ണം. അതെ​ങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​യാം ചും​ബി​ക്കാൻ മറ​ന്നു​പോ​കു​ന്ന ആന​ന്ദ​മൂർ​ച്ഛ​കൾ. ഭൂ​മി​യിൽ ബ്ര​ഹ്മ​ചാ​രി​കൾ, സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ വി​വാ​ഹി​തർ. അവർ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ആത്മാ​ക്ക​ളാ​യി​രി​ക്കും. അവർ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇട​യിൽ​ച്ചെ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്നു.’

ഗ്ര​ന്തേർ തന്റെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ കു​പ്പി​യിൽ പി​ടി​കൂ​ടു​ക​യും ഒരു സമയം രണ്ടാ​മ​ത്തെ പ്ര​സം​ഗ​ത്തിൽ കൈ​വ​യ്ക്കു​ക​യു​മാ​യി; അപ്പോൾ ഒരു പുതിയ ആൾ കോ​ണി​പ്പ​ടി​യു​ടെ ചതു​ര​ദ്വാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്ന് ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു. അതു, പത്തു​വ​യ​സ്സു പ്രാ​യ​മാ​വാ​തെ, കീ​റ​ത്തു​ണി​യു​ടു​ത്തു, ചെ​റു​താ​യി. മഞ്ഞ​ച്ച്, ഒരു വി​കൃ​ത​മോ​ന്ത​യോ​ടും ഒരു ചു​ണ​യു​ള്ള കണ്ണോ​ടും മഴ നന​ഞ്ഞ് ഈറനായ ഒരു​പാ​ടു തല​മു​ടി​യോ​ടും ഒരു സം​തൃ​പ്ത​ഭാ​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്നു.

കു​ട്ടി ആ മൂ​ന്നു​പേ​രിൽ​വെ​ച്ചു തനി​ക്കു​വേ​ണ്ട ആളെ സം​ശ​യം​കൂ​ടാ​തെ തി​ര​ഞ്ഞു​പി​ടി​ച്ചു, ലെയ്ൽ ദ് മോ​വോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: നി​ങ്ങ​ളാ​ണോ മൊ​സ്യു ബൊ​സ്സ്വെ?’

‘അതെ​ന്റെ ശകാ​ര​പ്പേ​രാ​ണ്’, ലെയ്ൽ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു, ‘എന്താ​ണ് കാ​ര്യം?’

‘ഇതു​ത​ന്നെ, ചെ​മ്പൻ​മു​ടി​യും നീ​ല​ക്ക​ണ്ണു​മു​ള്ള ഒരു നീണ്ട മനു​ഷ്യൻ കോ​ട്ട​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ച് എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: ‘നി​ങ്ങൾ മതർ യൂ​ഷെ​ലൂ​വി​നെ അറി​യു​മോ?’ ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു: ‘ഉവ്വ്, റ്യു ഷങ് വ്രെ​റി​യിൽ ആ വയ​സ്സ​ന്റെ വിധവ.’ അയാൾ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘അങ്ങോ​ട്ടു ചെ​ല്ലൂ. അവിടെ മൊ​സ്യു ബൊ​സ്സ്വെ​യെ കാണാം. അയാ​ളോ​ട് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​താ​യി പറയൂ, ‘എ ബി സി’ എന്ന്. അവർ നി​ങ്ങ​ളെ കളി​യാ​ക്കു​ക​യാ​ണ്, അല്ലേ? അയാൾ എനി​ക്കു പത്തു സൂ തന്നു.’

‘ഴൊലി, എനി​ക്കു പത്തു സൂ കടം തരു’ ലെയ്ൽ പറ​ഞ്ഞു; ഗ്ര​ന്തേ​റെ നോ​ക്കി​യി​ട്ട്, ‘ഗ്ര​ന്തേർ, പത്തു സൂ കടം​ത​രൂ.’

അപ്പോൾ ഇരു​പ​തു സൂ​വാ​യി; അത് ലെയ്ൽ ആ കു​ട്ടി​ക്കു കൊ​ട​ത്തു.

‘നന്ദി പറ​യു​ന്നു, സേർ’, ആ ചെ​ക്കൻ പറ​ഞ്ഞു.

‘എന്താ​ണ് പേർ?’, ലെയ്ൽ ചോ​ദി​ച്ചു.

‘നവെ, ഗവ്രോ​ഷി​ന്റെ സ്നേ​ഹി​തൻ.’

‘ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൂടെ കൂടൂ,’ ലെയ്ൽ പറ​ഞ്ഞു.

‘ഞങ്ങ​ടെ ഒന്നി​ച്ചു പ്രാ​തൽ കഴി​ക്ക്,’ ഗ്ര​ന്തേർ പറ​ഞ്ഞു.

കു​ട്ടി മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല, ഞാൻ ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യിൽ ചേർ​ന്നാ​ളാ​ണ്. ഞാ​നാ​ണ് ‘പൊ​ളി​ന്യാ​ക് പോ​യ്ച്ചാ​വ​ട്ടെ’ എന്നു വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്ന​ത്.’

പി​ന്നി​ലേ​ക്കു കാൽ നീ​ട്ടി കു​റ​ച്ചിട നി​ല​ത്തു​ര​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​തി​നു​ശേ​ഷം—ഇത് എല്ലാ​ത്ത​രം ഉപ​ചാ​ര​ങ്ങ​ളി​ലും​വെ​ച്ച് അത്യ​ധി​കം ബഹു​മാ​ന​പൂർ​വ്വ​മാ​ണ്—അവൻ ഒരു നട നട​ന്നു.

കു​ട്ടി പോ​യ​പ്പോൾ, ഗ്ര​ന്തേർ ആരം​ഭി​ച്ചു: ‘അത് ഒരെ​ണ്ണം​പ​റ​ഞ്ഞ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​നാ​ണ്. തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​ന്മാർ പല​ത​ര​ത്തി​ലു​ണ്ട്. ആധാരം സാ​ക്ഷി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ആളുടെ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​ന്റെ പേർ ഓവു​ചാൽ ചാടി എന്നാ​ണ്: വെ​പ്പു​കാ​രി​യു​ടെ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​നു​ള്ള പേർ ചെ​റു​വെ​ങ്കാ​യം: അപ്പ​ക്കാ​ര​ന്റെ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​ന്ന് അടു​പ്പു​തോ​ണ്ടി; പരി​ചാ​ര​ക​ന്റെ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​ന്റെ പേ​രാ​ണ് ചെ​ക്കൻ; കപ്പ​ലി​ലെ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​ന്നു കപ്പൽ​ച്ചെ​റു​ക്കൻ; പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​ന്റെ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​ന്നു പേർ ചെ​ണ്ട​ക്കാ​രൻ; ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​ന്റെ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​ന്റേ​തു ചാ​യ​മ​ര​വു​കാ​രൻ: കച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​ന്റെ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​ന്നു പേർ കി​ങ്ക​രൻ; കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി​ലെ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​ന്റെ പേർ സേവൻ; രാ​ജാ​വി​ന്റെ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​ന്നു പേർ യു​വ​രാ​ജാ​വ്: ഈശ്വ​ര​ന്റെ തെ​മ്മാ​ടി​ച്ചെ​ക്ക​ന്നു പേർ കു​ട്ടി​ക്രി​സ്തു.’

ഈയി​ട​യ്ക്കു ലെയ്ൽ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ലാ​യി; അയാൾ ഏതാ​ണ്ടു​ച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘എ, ബി, സി, എന്നു​വെ​ച്ചാൽ: ലാ​മാർ​ക്കി​ന്റെ ശവ​സം​സ്കാ​രം.’

‘ആ ചെ​മ്പൻ​മു​ടി​യും നീ​ല​ക്ക​ണ്ണു​മു​ള്ള നീണ്ട മനു​ഷ്യൻ ആൻ​ഷൊൽ​രാ; അയാൾ നി​ങ്ങൾ​ക്കു മു​ന്ന​റി​വു തരു​ന്നു.’

‘നമു​ക്കു പോവുക,’ ബൊ​സ്സ്വെ ഉച്ച​ത്തിൽ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

‘കൊള്ള തു​ട​ങ്ങി’, ഴൊലി അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. ‘ഞാൻ തി​യ്യി​ലൂ​ടെ നട​ക്കാ​മെ​ന്ന് ഏറ്റി​ട്ടു​ണ്ട്; വെ​ള്ള​ത്തി​ലൂ​ടെ​യി​ല്ല. എനി​ക്കു പണം ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല.’

‘ഞാ​നി​വി​ടെ കൂടാം’, ഗ്ര​ന്തേർ പറ​ഞ്ഞു, ‘ശവ​മ​ഞ്ച​ത്തെ​ക്കാൾ എനി​ക്കി​ഷ്ടം പ്രാ​ത​ലാ​ണ്.’

‘ഉപ​സം​ഹാ​രം: നമു​ക്കു പോ​കേ​ണ്ട,’ ലെയ്ൽ പറ​ഞ്ഞു, ‘ആട്ടെ, അപ്പോൾ, നമു​ക്കു കു​ടി​ക്കുക. എന്ന​ല്ല, കൊ​ള്ള​യി​ടൽ കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്യാം, ശവ​സം​സ്കാ​രം കാ​ണു​ക​യും വേ​ണ്ടാ.’

‘ഹാ! കൊ​ള്ള​യി​ടൽ, ഞാ​നു​മു​ണ്ട് കൂടെ,’ ഴൊലി പറ​ഞ്ഞു. ലെയ്ൽ കൈ തി​രു​മ്മി.

‘അപ്പോൾ നമ്മൾ 1830-ലെ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തിൽ​ച്ചെ​ന്നു മു​ട്ടു​ക​യാ​യി. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അത് ആളു​ക​ളു​ടെ സന്ധി​കൾ തക​രാ​റാ​ക്കു​ന്നു.’

‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അത്ര​യൊ​ന്നും ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നി​ല്ല,’ ഗ്ര​ന്തേർ പറ​ഞ്ഞു, ‘എനി​ക്ക് ഈ ഗവർ​മ്മേ​ണ്ടോ​ടു വെ​റു​പ്പി​ല്ല. അതു പരു​ത്തി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള രാ​ത്രി​ത്തൊ​പ്പി​യാൽ പതം​പി​ടി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട കി​രീ​ട​മാ​ണ്. ഒരു കു​ട​യാ​യി​ട്ട​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന ഒരു ചെ​ങ്കോൽ. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ കാ​ല​സ്ഥി​തി​ക്കു, ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു ലൂയി ഫി​ലി​പ്പ് തന്റെ രാ​ജ​ത്വ​ത്തെ രണ്ടു വഴി​ക്കു​പ​യോ​ഗി​ച്ചാൽ നന്നാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണ്— ചെ​ങ്കോൽ​ക്കെ​ട്ടു​ള്ള ഭാ​ഗ​ത്തെ ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ മേ​ലെ​യ്ക്ക​ടു​പ്പി​ക്കു​ക​യും കു​ട​യാ​യി​ട്ടു​ള്ള ഭാ​ഗ​ത്തെ ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ നേരെ നി​വർ​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യ​ട്ടെ.’

മുറി ഇരു​ണ്ടി​രു​ന്നു: വലിയ മേ​ഘ​ങ്ങൾ വന്നു പക​ലി​ന്റെ ബാ​ക്കി​ഭാ​ഗ​വും നശി​പ്പി​ച്ചു​ക​ഴി​ച്ചു. വീ​ഞ്ഞു​ക​ട​യി​ലാ​വ​ട്ടേ തെ​രു​വി​ലാ​വ​ട്ടേ ഒരാ​ളു​മി​ല്ല; എല്ലാ​വ​രും എന്താ​ണു നട​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു നോ​ക്കാൻ പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

‘ഉച്ച​യോ അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​യോ ഇപ്പോൾ?’ ബൊ​സ്സ്വെ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു, ‘മു​ഖ​ത്തു കു​ത്തി​യാ​ല​റി​യി​ല്ല. ഗി​ബെ​ലോ​ത്ത്, ഒരു വെ​ളി​ച്ചം കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ.’

ഗ്ര​ന്തേർ ഒരു വ്യ​സ​ന​ഭാ​വ​ത്തി​ലി​രു​ന്നു കു​ടി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

‘ആൻ​ഷൊൽ​രാ എന്നെ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ക​യാ​ണ്,’ അയാൾ പതു​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു. ‘ആൻ​ഷൊൽ​രാ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കും, ‘ഴൊലി രോ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണ്. ഗ്ര​ന്തേർ കു​ടി​യി​ലും. ബൊ​സ്സ്വൊ​യ്ക്കാ​ണ് അയാൾ നവെയെ അയ​ച്ച​ത്. അവൻ വന്ന​ത് എന്നെ വി​ളി​ക്കാ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞാൻ പോ​യേ​നേ. അത്ര​യും ആൻ​ഷൊൽ​രാ​യു​ടെ വി​ഡ്ഢി​ത്തം! ഞാ​ന​യാ​ളു​ടെ ശവ​സം​സ്കാ​ര​ത്തി​നു പോ​കു​ന്നി​ല്ല.’

ഇങ്ങ​നെ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി. ബൊ​സ്സ്വെ​യും ഴൊ​ലി​യും ഗ്ര​ന്തേ​റും വീ​ഞ്ഞു​ക​ട​യിൽ​നി​ന്നി​ള​കി​യി​ല്ല. ഉച്ച തി​രി​ഞ്ഞു രണ്ടു മണി​യാ​യ​പ്പോ​ഴേ​യ്ക്ക്, അവ​രു​ടെ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു മു​ഴു​വ​നും ഒഴി​ഞ്ഞു കു​പ്പി​ക​ളാ​യി. തി​ക​ച്ചും പച്ച​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു പരന്ന ചെ​മ്പു​മെ​ഴു​തി​രി​ക്കാ​ലിൽ ഒന്നും ഒരു​ട​ഞ്ഞ കു​പ്പി​യു​ടെ കഴു​ത്തിൽ മറ്റൊ​ന്നു​മാ​യി രണ്ടു മെ​ഴു​തി​രി​കൾ ആ മേ​ശ​മേൽ ഇരു​ന്നു കത്തു​ന്നു​ണ്ട്. ഗ്ര​ന്തേർ ഴൊ​ലി​യേ​യും ബൊ​സ്സ്വെ​യേ​യും കു​ടി​യി​ലേ​ക്കു പി​ടി​ച്ചു തി​രി​ച്ചു: ബൊ​സ്സ്വെ​യും ഴൊ​ലി​യും കൂടി ഗ്ര​ന്തേ​റെ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ലേ​ക്കും.

ഗ്ര​ന്തേ​റാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഉച്ച​മു​ത​ല്ക്കു തു​ട​ങ്ങി അയാൾ മനോ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ സാ​മാ​ന്യ​പ്ര​വർ​ത്ത​കൻ മാ​ത്ര​മായ വീ​ഞ്ഞി​നെ കവ​ച്ചു​ക​ട​ന്നി​ട്ട്, ഒന്നാ​ന്ത​രം കു​ടി​യ​ന്മാ​രു​ടെ ഇടയിൽ വീ​ഞ്ഞി​ന് ഒരു സാ​മാ​ന്യ​പ്പേ​രേ ഉള്ളൂ. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ലഹ​രി​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലു​മു​ണ്ട് നല്ല മന്ത്ര​വാ​ദ​വും ചീത്ത മന്ത്ര​വാ​ദ​വും; വീ​ഞ്ഞു നല്ല മന്ത്ര​വാ​ദം മാ​ത്ര​മാ​ണ് ഗ്ര​ന്തേർ ഒരു കടന്ന കു​ടി​യ​നാ​യി​രു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ വായ പി​ളർ​ത്തു​ന്ന ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​ല​ഹ​രി​യു​ടെ കൊ​ടും​ക​റു​പ്പ് അയാളെ അമ്പ​ര​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം ആകർ​ഷി​ച്ചു. അയാൾ വീ​ഞ്ഞു​കു​പ്പി തട്ടി ബീർ​ഗാ​സ് കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു. ബീർ​ഗ്ലാ​സ് അഗാ​ധ​ഗു​ഹ​യാ​ണ്. കറ​പ്പോ കഞ്ചാ​വോ കൈ​യി​ലി​ല്ലാ​തി​രി​ക്ക​യും തന്റെ തല കൊ​ണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു തി​രി​ഞ്ഞാൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്ത​തു​കൊ​ണ്ട് അയാൾ ഏറ്റ​വും ഭയ​ങ്ക​ര​മായ മോ​ഹാ​ല​സ്യ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ബ്രാ​ണ്ടി​യും വി​സ്കി​യും ബീറും ചേർ​ത്തു​ള്ള ആ വല്ലാ​ത്ത മരു​ന്നു​കൂ​ട്ടു തെ​യ്യാ​റാ​ക്കു​വാൻ നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. ബ്രാ​ണ്ടി, വി​സ്കി, ബീർ എന്നീ മൂ​ന്നു പു​ക​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ് ആത്മാ​വി​ന്റെ കട​ഞ്ഞാ​ണു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്. അവ മൂ​ന്നും മൂ​ന്നി​രു​ട്ടാ​ണ്; ദി​വ്യ​പ്പൂ​മ്പാ​റ്റ അവ​യി​ലാ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു; അവിടെ കട​വാ​തി​ലി​ന്റെ ചി​റ​കാ​യി കൊ​ഴു​പ്പി​ച്ചു കട്ടി​യാ​ക്കിയ ഒരം​ഗ​സം​ബ​ന്ധി​പ്പു​ക​യ്ക്കു​ള്ളിൽ​വെ​ച്ചാ​ണ് ഉറ​ങ്ങിയ ആത്മാ​വിൻ​മീ​തെ ചു​റ്റി​പ്പ​റ്റു​ന്ന ദു​സ്സ്വ​പ്നം, രാ​ത്രി, മരണം എന്നീ മൂ​ന്നു മി​ണ്ടാ​സ്സം​ഭ്ര​മ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​ത്.

ഗ്ര​ന്തേർ ആ ദയ​നീ​യ​സ്ഥി​തി​യിൽ എത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല; അതിനു നന്നേ ഇപ്പു​റ​ത്താ​ണ്. അയാൾ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ലാ​യി; ബൊ​സ്സ്വെ​യും ഴൊ​ലി​യും അതു തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു. അവർ ഗ്ലാ​സ്സു​കൾ എടു​ക്കു​ക​യും വെ​യ്ക്കു​ക​യും​ത​ന്നെ. വാ​ക്കു​ക​ളു​ടേ​യും വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ഉറ​പ്പി​ക്ക​ലോ​ടു ഗ്ര​ന്തേർ സവി​ശേ​ഷ​ത​രം ആം​ഗ്യ​ങ്ങ​ളും കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു: അയാൾ ഇടഞ്ഞ കൈ​മു​ഷ്ടി ധാ​ടി​യോ​ടു​കൂ​ടി കാൽ​മു​ട്ടി​ന്മേൽ വെ​ച്ചു, ഭു​ജം​കൊ​ണ്ട് ഒരു സമ​ക്കോ​ണു​ണ്ടാ​ക്കി, അഴി​ഞ്ഞ കണ്ഠ​വ​സ്ത്ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, ഒരു മു​ക്കാ​ലി​ന്മേൽ വി​ല​ങ്ങ​നെ ഇരു​ന്നു, വല​ത്തേ കൈയിൽ മദ്യം നി​റ​ച്ച ഗ്ലാ​സ്സും പി​ടി​ച്ചു, ആ പോ​ത്തൻ​ദാ​സി​യു​ടെ, മതെ​ലോ​ത്തി​ന്റെ, നേരെ ആ സഗൗ​ര​വ​വാ​ക്കു​കൾ വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു; ‘അര​മ​ന​യു​ടെ വാ​തി​ലു​ക​ളൊ​ക്കെ മലർ​ക്കെ​ത്തു​റ​ന്നി​ടുക! ഓരോ​രു​ത്ത​നും ഫ്ര​ഞ്ചു​പ​ണ്ഡി​ത​മ​ഹാ​യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ അം​ഗ​മാ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ; ഓരോ​രു​ത്ത​നും യൂ​ഷെ​ലൂ​വി​നെ ആലിം​ഗ​നം ചെ​യ്വാൻ അവ​കാ​ശ​മു​ണ്ടാ​വ​ട്ടെ. നമു​ക്കു കു​ടി​ക്കുക.’

എന്നി​ട്ടു മദാം യൂ​ഷെ​ലൂ​വി​നു നേരെ തി​രി​ഞ്ഞ്, അയാൾ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു. പ്രാ​യം​ചെ​ന്ന​വ​ളും ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ടൽ​കൊ​ണ്ടു വന്ദ്യത കൂ​ടി​യ​വ​ളു​മായ ഹേ അമ്മേ, ഇങ്ങോ​ട്ട​ടു​ത്തു വരൂ: ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണ​ട്ടേ!’

ഴൊലി ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘മതെ​ലോ​ത്ത്, ഗി​ബെ​ലോ​ത്ത്, നി​ങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും ഗ്ര​ന്തേർ​ക്ക് ഇനി യാ​തൊ​ന്നും കു​ടി​ക്കാൻ കൊ​ടു​ക്ക​രു​ത്. ഈ ഇരു​പ്പിൽ അയാൾ, വല്ലാ​ത്ത ധാ​രാ​ളി​ത്ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, രണ്ടു ഫ്രാ​ങ്കും തൊ​ണ്ണൂ​റ്റ​ഞ്ചു സെ​ന്റൈ​മും അക​ത്താ​ക്കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു.’

ഗ്ര​ന്തേർ വീ​ണ്ടും തു​ട​ങ്ങി. ‘എന്റെ സമ്മ​തം കൂ​ടാ​തെ ആരാണ് നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ അഴി​ച്ചെ​ടു​ത്തു മെ​ഴു​തി​രി​ക​ളു​ടെ വേ​ഷ​ത്തിൽ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു നി​ര​ത്തി​യ​ത്?’

നല്ല കുടി കു​ടി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും ബൊ​സ്വെ​യ്ക്കു തല​യ്ക്കു പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല.

അയാൾ, പു​റം​മ​ഴ​യേ​റ്റു നന​ഞ്ഞും​കൊ​ണ്ടു ജനാ​ല​യു​ടെ കട്ടി​ള​പ്പ​ടി​യി​ലി​രു​ന്നു, തന്റെ രണ്ടു ചങ്ങാ​തി​ക​ളേ​യും നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അയാൾ പി​ന്നിൽ​നി​ന്ന് ഒരു ലഹള കേ​ട്ടു; ‘ആയു​ധ​മെ​ടു​ക്കു​വിൻ’ എന്നു​ള്ള ആർ​ത്തു​വി​ളി, ആളു​ക​ളു​ടെ പാ​ഞ്ഞു​വ​ര​വ്. അയാൾ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി, റ്യു സാ​ങ്ദെ​നി​യിൽ റ്യു ദ് ല ഷങ്വ്രെ​റി​യു​ടെ അറ്റ​ത്താ​യി കൈയിൽ തോ​ക്കോ​ടു കൂടി ആൻ​ഷൊൽ​ര​യേ​യും കൈ​ത്തോ​ക്കോ​ടു​കൂ​ടി ഗവ് രോ​ഷി​നേ​യും, വാ​ളോ​ടു​കൂ​ടി ഫെ​യ്ലി​യേ​യും വാ​ളോ​ടു​കൂ​ടി കുർ​ഫെ​രാ​ക്കി​നേ​യും, ചെ​റു​തോ​ക്കോ​ടു​കൂ​ടി ഴാ​ങ്പ്രു​വേ​റെ​യും, തോ​ക്കോ​ടു​കൂ​ടി കൊം​ബ്ഫെ​റേ​യും, തോ​ക്കോ​ടു​കൂ​ടി ബയോ​രെ​ലേ​യും, പി​ന്നാ​ലെ ആയു​ധ​ധാ​രി​ക​ളാ​യി ലഹ​ള​കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള ജന​സം​ഘ​ത്തേ​യും കണ്ടു.

റ്യു ദ് ഷങ്വ്രെ​റി​യി​ലേ​ക്ക് ഒരു വെ​ടി​പ്പാ​ട് ദൂ​ര​മി​ല്ല. അയാൾ രണ്ടു കൈ​കൊ​ണ്ടും​കൂ​ടി ഒരു​ച്ച​വാ​ദി​നി​യ​ന്ത്ര​മു​ണ്ടാ​ക്കി വാ​യോ​ട​ടു​പ്പി​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു. ഉച്ച​ത്തിൽ കൂ​ക്കി: ‘കുർ​ഫെ​രാ​ക്! കുർ​ഫെ​രാ​ക്! ഹേ ഹേ!’

കുർ​ഫെ​രാ​ക് വിളി കേ​ട്ടു, ബൊ​സ്സ്വെ​യെ കണ്ടു, റ്യു ദ് ല ഷങ് വ്രെ​റി​യി​ലേ​ക്കു കു​റ​ച്ച​ടി ഇങ്ങ​നെ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞും​കൊ​ണ്ട് അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു: ‘എന്തു വേണം?’ അത്, എവി​ടേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു’ എന്നു​ള്ള​തി​നോ​ടു വി​ല​ങ്ങ​നെ ചെ​ന്നു​മു​ട്ടി.

‘ഒരു വഴി​ക്കോ​ട്ട​യു​ണ്ടാ​ക്കാൻ’ കുർ​ഫെ​രാ​ക് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

‘ആട്ടെ, ഇവിടെ! ഇതൊരു നല്ല സ്ഥ​ല​മാ​ണ്! ഇവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​ക്കൂ.’

‘അത് ശരി​യാ​ണ്, എയ്ൽ’, കുർ​ഫെ​രാ​ക് പറ​ഞ്ഞു.

കുർ​ഫെ​രാ​കി​ന്റെ ഒരാം​ഗ്യം കണ്ട​തോ​ടു​കൂ​ടി, ആ ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം മു​ഴു​വ​നും റ്യു ദ് ല ൽഘ്വ്രെ​റി​യി​ലേ​ക്ക് തള്ളി​ക്ക​യ​റി.

കു​റി​പ്പു​കൾ

[1] ഫ്രാൻ​സി​സ് ദ് അസ്സി​സി എന്ന സന്ന്യാ​സി​ശ്രേ​ഷ്ഠ​നാൽ സ്ഥാ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട സന്യാ​സി​സം​ഘാം​ഗം.

[2] 15-ആം നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ പയോ​ള​യി​ലെ ഫ്രാൻ​സി​സ് സന്ന്യാ​സി ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തിൽ ചേർ​ന്ന ആൾ.

[3] മത്തി​യോ ദി ബസ്സി എന്ന ഒരു സന്ന്യാ​സി ഫ്രാൻ​സി​സ്കൻ​മ​ഠ​ത്തെ പരി​ഷ്ക​രി​ച്ച​താ​ണ് കപൂ​ഷിൻ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠം.

[4] ചി​റ​കെ​ന്നും എഴു​തു​ന്ന തൂ​വ​ലെ​ന്നും.

[5] ക്രി. മൂ 300-ൽ റോം മു​ഴു​വ​നും തകർ​ത്തു​ക​ള​ഞ്ഞ ഒരു ഫ്ര​ഞ്ച് പ്രഭു ‘തോ​റ്റ​വൻ നശി​ക്ക​ട്ടെ’ എന്ന ചൊ​ല്ലി​ന്റെ ആദി​കർ​ത്താ​വ്.

Colophon

Title: Les Miserables (ml: പാ​വ​ങ്ങൾ).

Author(s): Victor Hugo.

First publication details: Mathrubhumi; Kozhikkode, Kerala; Book 4, Part 9; 1925.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Les Miserable, Victor Hugo, വി​ക്തോർ യൂഗോ, പാ​വ​ങ്ങൾ, നാ​ല​പ്പാ​ട്ടു് നാ​രാ​യണ മേനോൻ, വി​വർ​ത്ത​നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: September 1, 2021.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018). The picture is a photograph of a scene from Les Miserables, a theatrical performance of Theatre and Dance group of Otterbein University, USA. The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Translation: Nalappatt Narayana Menon; Digitizer: KB Sujith; Processed by: JN Jamuna, LJ Anjana, KB Sujith; Encoding: CV Radhakrishnan.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.