SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/hugo-39.jpg
Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018).
5.3.6
കൊ​സെ​ത്തി​നു സു​ഖ​മാ​വാന്‍വേ​ണ്ടി രണ്ടു കി​ഴ​വ​ന്മാ​രും അതാതു മട്ട​നു​സ​രി​ച്ച് എല്ലാം ചെ​യ്യു​ന്നു

വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു വേ​ണ്ട​തെ​ല്ലാം ഒരു​ങ്ങി. വൈ​ദ്യ​നോ​ടാ​ലോ​ചി​ച്ച​തില്‍ ഫി​ബ്ര​വ​രി​മാ​സ​ത്തി​ലാ​വാ​മെ​ന്നു സമ്മ​തം കി​ട്ടി. അതു ഡി​സേം​ബ​റാ​യി​രു​ന്നു. തി​ക​ഞ്ഞ പര​മാ​ന​ന്ദം​കൊ​ണ്ടു കമ്പം​പി​ടി​ച്ച ചില ആഴ്ച​കള്‍ കഴി​ഞ്ഞു.

മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്ന് അവ​രില്‍നി​ന്ന് ഒട്ടും കു​റ​ച്ച​ല്ല ആന​ന്ദ​മു​ള്ളൂ. അദ്ദേ​ഹം ഒരു കാല്‍ മണി​ക്കൂ​റു​നേ​രം ഒന്നാ​യി കൊ​സെ​ത്തി​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും.

എന്തെ​ണ്ണം​പ​റ​ഞ്ഞ സു​ന്ദ​രി!’ അദ്ദേ​ഹം ഉച്ച​ത്തില്‍ പറ​ഞ്ഞു, ’അവ​ളു​ടെ ആക​പ്പാ​ടെ​യു​ള്ള മട്ടും നന്ന്, നല്ല രസ​മു​ണ്ട്! ഞാ​നെ​ന്റെ ജീ​വി​ത​കാ​ല​ത്തി​നു​ള്ളില്‍ കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള പെണ്‍കി​ടാ​ങ്ങ​ളില്‍വെ​ച്ച് ഇവള്‍ത​ന്നെ​യാ​ണ് മീതെ, വാ​ദ​മി​ല്ല. ഇനി നല്ല മു​ല്ല​പ്പു​വി​ന്റെ വാ​സ​ന​യോ​ടു​കു​ടിയ സൗ​ശീ​ല്യ​ങ്ങള്‍ വഴിയേ വരും. എന്തു ചന്തം! ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു പെ​ണ്ണ​ടു​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോള്‍ ആര്‍ക്കും മര്യാ​ദ​ക്കാ​ര​നാ​വാ​തെ വയ്യാ. മരി​യു​സ്, എന്റെ കു​ട്ടി, നി​യൊ​രു പ്ര​ഭു​വാ​ണ്, നീ ധന​വാ​നാ​ണ് ഞാന്‍ പറ​യു​ന്നു, വക്കീല്‍പ്പ​ണി​ക്കു പോ​വ​രു​തേ!”

മരി​യു​സ്സും കൊ​സെ​ത്തും ശവ​മ​ഞ്ച​ത്തില്‍നി​ന്നു നേരേ സ്വര്‍ഗ്ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു. ആ അവ​സ്ഥാ​ന്ത​രം വന്ന​തു പതു​ക്കെ​യാ​യി​ട്ട​ല്ല; അവര്‍ക്കു കണ്ണ​ഞ്ചി​യി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കില്‍, തല ചു​റ്റി​പ്പോ​യേ​നേ.

’നി​ങ്ങള്‍ക്ക​തി​നെ​പ്പ​റ്റി വല്ല​തും അറി​യാ​മോ?’മരി​യു​സ് കൊ​സെ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു.

ഇല്ല.‘കൊ​സെ​ത്ത് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. നല്ല​വ​നായ ഈശ്വ​രന്‍ നമ്മെ കാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു​മാ​ത്ര​മ​റി​യാം.’

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് എല്ലാം നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നു, എല്ലാ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളും ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു, എല്ലാ​റ്റി​ലും മന​സ്സു​വെ​ച്ചി​രു​ന്നു, എല്ലാം സു​ഖ​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. കൊ​സെ​ത്തി​നെ​പ്പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ അയാ​ളും അത്ര​മേല്‍ ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ടും അത്ര​മേല്‍ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ സു​ഖ​ത്തി​നു യത്നി​ച്ചു.

അയാള്‍ ഒരു മേ​യര്‍കൂ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു, കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ സാ​മു​ദാ​യി​ക​സ്ഥി​തി, അയാള്‍ക്കു​മാ​ത്ര​മ​റി​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആ ഗ്ര​ഹ​പ്പിഴ പി​ടി​ച്ച കാ​ര്യം, എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് വേ​ണ്ട​പോ​ലെ​യാ​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നു് അയാള്‍ക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ ഉത്ഭ​വം ഇന്ന​വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നു കണ്ണു ചി​മ്മി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാല്‍, ഒരു സമയം കല്യാ​ണം നട​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു വരും, ആര്‍ക്ക​റി​യാം? അയാള്‍ കൊ​സെ​ത്തി​നെ എല്ലാ അപ​ക​ട​ങ്ങ​ളില്‍നി​ന്നും വേര്‍പെ​ടു​ത്തി. നശി​ച്ചു​പോയ ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തെ അയാള്‍ ഉണ്ടാ​ക്കി; പി​ന്നെ തട​സ്സ​മൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​വാന്‍ വയ്യാ, തീര്‍ച്ച​യാ​ണ​ല്ലോ.

കു​റ്റി​യ​റ്റു​പോയ ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ ഏക​സ​ന്ത​തി​യാ​ണ് കൊ​സെ​ത്ത്; കൊ​സെ​ത്ത് അയാ​ളു​ടെ മക​ള​ല്ല. പക്ഷേ, മറ്റേ ഫൂ​ഷല്‍വാ​ങ്ങി​ന്റെ മക​ളാ​ണ്. പെ​ത്തി​പി​ക്പ്യു​വി​ലെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തില്‍ തോ​ട്ട​ക്കാ​രാ​യി​രു​ന്നു രണ്ടു ഫു​ഷല്‍വാ​ങ് സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രും. ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തില്‍ അന്വേ​ഷ​ണം നട​ത്തി; ഒന്നാ​ന്ത​രം അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളും വളരെ ബഹു​മ​തി​പ​ത്ര​ങ്ങ​ളും കു​ന്നു​കൂ​ടി; പി​തൃ​ത്വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അന്വേ​ഷ​ണം നട​ത്താന്‍ താ​ത്പ​ര്യ​വും ശ്ര​ദ്ധ​യു​മു​ള്ള​വ​ര​ല്ലാ​ത്ത അവി​ടു​ത്തെ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കള്‍ ഏതു ഫു​ഷല്‍വാ​ങ്ങി​ന്നാ​ണ് കൊ​സെ​ത്ത് മക​ളാ​യി​രു​ന്ന​തെ​ന്ന് ഒരി​ക്ക​ലും ശരി​യാ​യി മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല. അതൊ​രാ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള സം​ഗ​തി​യാ​യി കരു​തി​യി​ട്ടു​മി​ല്ല. ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത് അവര്‍ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു; അതു വളരെ ഹൃ​ദ​യ​പൂര്‍വ്വ​മാ​യും, അറി​വു​ള്ള വിവരം എഴു​തി​യു​ണ്ടാ​ക്കി. കൊ​സെ​ത്ത് രാ​ജ്യ​നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ ദൃ​ഷ്ടി​യില്‍, മദാം​വ്വ​സേ​ല്! യൂ​ഫ്ര​സി ഫൂ​ഷല്‍ വാ​ങ്ങാ​യി. അച്ഛ​നും അമ്മ​യും മരി​ച്ചു​പോ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് അവളെ ഒര​നാ​ഥ​യാ​ക്കി​ച്ചേര്‍ത്തു. ഫു​ഷല്‍വാ​ങ് എന്ന പേ​രില്‍ത്ത​ന്നെ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ രക്ഷി​താ​വാ​യും മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാ​നെ തന്റേ​യും രക്ഷി​താ​വാ​യും നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് കാ​ര്യം ഭം​ഗി​യാ​ക്കി.

അഞ്ചു​ല​ക്ഷ​ത്തെണ്‍പ​തി​നാ​യി​രം ഫ്രാ​ങ്കി​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണെ​ങ്കില്‍, അജ്ഞാ​ത​നാ​യി​ത്ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കാന്‍ ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു പരേ​തന്‍ കൊ​സെ​ത്തി​നു കൊ​ടു​ത്ത സ്വ​ത്താ​യി അത​വര്‍ ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി. ആദ്യ​ത്തെ ആ സംഖ്യ അഞ്ചു​ല​ക്ഷ​ത്തി​ത്തൊ​ണ്ണൂ​റ്റി​നാ​ലാ​യി​രം ഫ്രാ​ങ്കാ​യി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, പതി​നാ​യി​രം ഫ്രാ​ങ്ക് മദാം​വ്വ​സേ​ല്ല് യൂ​ഫ്ര​സി​യു​ടെ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തി​നു ചെ​ല​വാ​യി; അയ്യാ​യി​രം ഫ്രാ​ങ്ക് കന്യ​കാ​മാ​ഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ​യാ​ണ് കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​ത്. മൂ​ന്നാ​മ​തൊ​രാ​ളു​ടെ പക്കല്‍ ഏല്‍പി​ച്ചി​രു​ന്ന​തായ ഈ സ്വ​ത്ത് കൊ​സെ​ത്തി​നു പ്രാ​യം തി​ക​ഞ്ഞാല്‍, അല്ലെ​ങ്കില്‍ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ കല്യാ​ണ​സ​മ​യ​ത്ത്, അവള്‍ക്കു കി​ട്ടു​ന്ന​താ​യി​രി​ക്കും. ആക​പ്പാ​ടെ ഇതു വളരെ വി​ശ്വാ​സ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു; വി​ശേ​ഷി​ച്ചും, സംഖ്യ അഞ്ചു​ല​ക്ഷ​ത്തി​നു​മേ​ലേ കട​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട്. അവി​ട​വി​ടെ ചില അസാ​ധാ​ര​ണ​ത​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, അവ​യാ​രും ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല; ഒരാ​ളു​ടെ കണ്ണ് അനു​രാ​ഗം​കൊ​ണ്ട് അന്ധ​മാ​യി, മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടേ​ത് ആറു​ല​ക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക് കൊ​ണ്ടും.

അതേ​വ​രെ അച്ഛ​നെ​ന്ന് വി​ളി​ച്ചു​വ​ന്നി​രു​ന്ന ആ വയ​സ്സ​ന്റെ മക​ള​ല്ല താ​നെ​ന്നു കൊ​സെ​ത്ത് ധരി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം ഒരു ചാര്‍ച്ച​ക്കാ​രന്‍ മാ​ത്രം; മറ്റൊ​രു ഫൂ​ഷല്‍ വാ​ങ്ങാ​ണ് അവ​ളു​ടെ അച്ഛന്‍, ഇത് മറ്റൊ​രു സമ​യ​ത്താ​യി​രു​ന്നു എങ്കില്‍ അവ​ളു​ടെ ഹൃദയം തകര്‍ന്നേ​നേ. പക്ഷേ, അവ​ള​പ്പോള്‍ അനു​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ആ അനിര്‍വ​ച​നീ​യ​ഘ​ട്ട​ത്തില്‍, അതൊരു നേരിയ നി​ഴല്‍മാ​ത്ര​മേ ഉണ്ടാ​ക്കി​യു​ള്ളൂ. ഒരു മങ്ങിയ മേഘം; അവള്‍ അത്ര​മേല്‍ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട്, ആ ഒരു മേ​ഘം​ത​ന്നെ നി​ല​നി​ന്ന​തു​മി​ല്ല. അവള്‍ക്ക് മരി​യു​സ്സി​നെ കി​ട്ടി. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രന്‍ വന്നു, കി​ഴ​വന്‍ വി​സ്മൃ​ത​നാ​യി; ഇതാണ് ജീ​വി​തം.

പി​ന്നെ, വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി​ട്ട് കൊ​സെ​ത്തി​നു തന്റെ ചു​റ്റും കടം​ക​ഥ​കള്‍ കണ്ടു പരി​ച​യ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്; ഒര​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ബാ​ല്യ​കാ​ലം കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള ഏതൊ​രാ​ളും ചില ത്യാ​ഗ​ങ്ങള്‍ക്ക് സന്ന​ദ്ധ​നാ​യി​രി​ക്കും.

എങ്കി​ലും അവള്‍ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നെ “അച്ഛാ’ എന്നു​ത​ന്നെ പി​ന്നെ​യും വി​ളി​ച്ചു​പോ​ന്നു.

ദേ​വ​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ സു​ഖി​ത​യായ കൊ​സെ​ത്തി​നു ഗില്‍നോര്‍മാന്‍ മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ വള​രെ​പ്പി​ടി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം അവളെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​സ്തു​തി​കള്‍കൊ​ണ്ടും സമ്മാ​ന​ങ്ങള്‍ കൊ​ണ്ടും മൂടി. ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് കൊ​സെ​ത്തി​നു സാ​മു​ദാ​യി​ക​സ്ഥി​തി നന്നാ​ക്കു​ക​യും അനു​ല്ലം​ഘ്യ​മായ ഒരു​യര്‍ന്ന പദവി ഉറ​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യാൻ നോ​ക്കു​മ്പോള്‍, മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാന്‍ അവ​ളു​ടെ വി​വാ​ഹ​സ​മ്മാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ മേല്‍നോ​ട്ടം ചെ​യ്തു. അന്ത​സ്സ് കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്ന് രസം​പി​ടി​ച്ച പണി​യി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം തന്റെ മു​ത്ത​ശ്ശി​യു​ടെ കൈ​യില്‍നി​ന്ന് കി​ട്ടി​യ​തായ ഒരു മെ​ട​ച്ചില്‍പ്പൂ​ന​യു​ടു​പ്പ് കൊ​സെ​ത്തി​ന് സമ്മാ​നി​ച്ചു.

“ഈ പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങള്‍ വീ​ണ്ടും നട​പ്പില്‍ വരു​ന്നു.” അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: പഴയ സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ​മേ​ലാ​ണ് ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ കമ്പം; “എന്റെ പ്രാ​യാ​ധി​കൃ​ത്തി​ലു​ള്ള ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​കള്‍ എന്റെ കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തെ കി​ഴ​വി​ക​ളു​ടെ ഉടു​പ്പു​ക​ള​ണി​യു​ന്നു.”

സമ്മാ​ന​ങ്ങള്‍ തി​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​വ​യും വള​രെ​ക്കൊ​ല്ല​മാ​യി തു​റ​ക്കാ​തെ കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​വ​യു​മായ എല്ലാ വാര്‍ണ്ണീ​ഷി​ട്ട വലി​പ്പു​പെ​ട്ടി​ക​ളും അദ്ദേ​ഹം കൊ​ള്ള​യി​ട്ടു—നമു​ക്ക് ഈ സ്വ​കാ​ര്യ​സ്വ​ത്തു​കാ​രി​കള്‍ക്കെ​ന്താ​ണ് പറ​യാ​നു​ള്ള​തെ​ന്നു നോ​ക്കുക, അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു; അവ​രു​ടെ വയ​റ്റി​നു​ള്ളില്‍ എന്തു​ണ്ടെ​ന്ന് കാ​ണാ​മ​ല്ലോ.” അദ്ദേ​ഹം ആകു​മ്പ കയറിയ വലി​പ്പു​പെ​ട്ടി​ക​ളില്‍നി​ന്ന് തന്റെ എല്ലാ ഭാ​ര്യ​മാ​രേ​യും ഉപ​പ​ത്നി​ക​ളേ​യും മു​ത്ത​ശ്ലി​മാ​രേ​യും വലി​ച്ചു പു​റ​ത്തി​ട്ടു. വരി​യന്‍ പൊന്‍പ​ട്ടു​കള്‍, പൂ​മ്പ​ട്ടു​കള്‍, പട്ടു​തി​ര​ശ്ലീ​ല​കള്‍, ചി​ത്ര​പ്പ​ണി​പ്പ​ട്ടു​കള്‍, തങ്ക​പ്പു​മ്പ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഉടു​പ്പു​കള്‍, സ്വര്‍ണ്ണ​ക്ക​സ​വി​ട്ട​വ​യും അല​ക്കാ​വു​ന്ന​വ​യു​മായ ഇന്ത്യന്‍ കൈ​ലേ​സ്സു​കള്‍; കൂ​ത്തു​ക​ളില്‍ ‘മു​ഖ​വ​ട്ട’മി​ല്ലാ​ത്ത പട്ടു​സാ​ല്വ​കള്‍, ജെ​നോ​വ​യി​ലേ​യും അലെന്‍കോ​ണി​ലേ​യും പൊ​ടി​പ്പു​നാ​ട​കള്‍, പഴ​യ​ത​രം തങ്ക​പ്പ​ണി​ക​ളായ തൊ​ങ്ങല്‍ മണി​കള്‍, സൂ​ക്ഷ്മ​ത​ര​ങ്ങ​ളായ യു​ദ്ധ​പ​ട​ങ്ങ​ളു​ള്ള ആന​ക്കൊ​മ്പു പല​ഹാ​ര​പ്പെ​ട്ടി​കള്‍ കളി​ക്കോ​പ്പു​കള്‍, പട്ടു​നാ​ട​കള്‍—സക​ല​വും അദേഹം കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ മേല്‍ വര്‍ഷി​ച്ചു. അമ്പ​ര​ന്നു, മരി​യു​സ്സി​ന്റെ മേല്‍ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത അനു​രാ​ഗ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാ​നോ​ടു​ള്ള കൃ​ത​ജ്ഞ​ത​കൊ​ണ്ട് കമ്പം കയറിയ കൊ​സെ​ത്ത് പട്ടും വി​ല്ലീ​സ്സു​മ​ണി​ഞ്ഞു അവ​സാ​ന​മി​ല്ലാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു സു​ഖ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി സ്വ​പ്നം കണ്ടു. അവ​ളു​ടെ വി​വാ​ഹ​സ​മ്മാ​ന​പ്പെ​ട്ടി ദേ​വ​ക​ളാ​ണ് എടു​ത്തു​നി​ല​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു തോ​ന്നി. മേ​ത്ത​രം പട്ടു​നാ​ട​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ചി​റ​കു​ക​ളും പര​ത്തി അവ​ളു​ടെ ആത്മാ​വ് ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു പറ​ന്നു.

കാ​മി​നീ​കാ​മു​ക​ന്മാ​രു​ടെ ആഹ്ലാ​ദ​ല​ഹ​രി​യോ​ട്, ഞങ്ങള്‍ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ആഹ്ലാ​ദ​മൂര്‍ച്ഛ​യൊ​ന്നേ കി​ട​പി​ടി​ക്കു. വ്യു ദെ ഫില്‍ദ്യു കല്‍വേ​റില്‍ ഒരു കാ​ഹ​ള​നാ​ദം മു​ഴ​ങ്ങി.

ഓരോ ദി​വ​സ​വും രാ​വി​ലെ കൊ​സെ​ത്തി​ന് മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ വക ഒരു വി​ചി​ത്ര വസ്തു സമ്മാ​ന​മു​ണ്ട്. എല്ലാ​ത്ത​രം കളി​സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളും അവ​ളു​ടെ ചു​റ്റും മി​ന്നി​ത്തി​ള​ങ്ങി.

ആന​ന്ദാ​വേ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഇട​യ്ക്ക് ഗയ​ര​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സം​സാ​രി​ക്കു​വാന്‍ രസ​മു​ള്ള ആളായ മരി​യു​സ് ഒരു ദിവസം, എന്തു സം​ഭ​വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യെ​ന്നു എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ, പറ​ഞ്ഞു: “ഭര​ണ​പ​രി​വര്‍ത്ത​ന​ത്തി​ലെ ആളു​കള്‍ അത്ര മഹാ​ന്മാ​രാ​ണ്; കൈ​റ്റോ​വി​ന്നും ഫോ​ഷി​യോ​ണി​നു​മെ​ന്ന​പോ​ലെ അവര്‍ക്ക് എന്നെ​ന്ന​ത്തേ​യും ബഹു​മ​തി​യു​ണ്ട്; അവ​രില്‍ ഓരോ​രു​ത്ത​നും ഓരോ പു​രാ​ണ​സ്മ​ര​ണ​യാ​ണ്.’

‘പഴയ പൂ​മ്പ​ട്ട്!’ വയ​സ്സന്‍ ഉച്ച​ത്തില്‍പ്പ​റ​ഞ്ഞു; ‘ശരി​യാ​ണ് മരി​യു​സ്, ഞാനും ഈ ആശയം തന്നെ​യാ​ണ് അന്വേ​ഷി​ച്ചു നട​ന്നി​രു​ന്ന​ത്.’

പി​റ്റേ​ദി​വ​സം രാ​വി​ലെ ഒരു സവി​ശേ​ഷ​പ്പ​നി​നീര്‍പ്പൂ​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള പഴയ പട്ടു തു​ണി​കൊ​ണ്ട് ഒരൊ​ന്നാ​ന്ത​രം ഉടു​പ്പ് കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ വി​വാ​ഹ​സ​മ്മാ​ന​ക്കൂ​ട്ട​ത്തില്‍ച്ചേര്‍ന്നു.

ഈ പഴ​ന്തു​ണി​സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളില്‍നി​ന്ന് മു​ത്ത​ച്ഛന്‍ ഈയൊരു തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നം കൈ​യി​ലാ​ക്കി.

‘അനു​രാ​ഗം വളരെ നല്ല​താ​ണ്; പക്ഷേ, അതി​നോ​ടു​കൂ​ടി വേ​റേ​യൊ​ന്നും വേണം. പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത​ത് സു​ഖ​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​ച്ചേ​ര​ണം. സു​ഖം​മാ​ത്ര​മാ​ണ് ആവ​ശ്യം. എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തി​നെ അതു​കൊ​ണ്ടു രുചി പി​ടി​പ്പി​ക്കും ഒരു രാ​ജ​ധാ​നി​യും അവ​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​വും. അവ​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​വും ലു​വൃ​ക്കൊ​ട്ടാ​ര​വും. അവ​ളു​ടെ അനു​രാ​ഗ​വും വേര്‍സെ​യില്‍സി​ലെ ചു​മര്‍ച്ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളും എനി​ക്കെ​ന്റെ ഇട​യ​പ്പെ​ണ്ണി​നെ തന്നി​ട്ട് അവളെ തമ്പു​രാ​ട്ടി​യാ​ക്കാന്‍ സമ്മ​തി​ക്കൂ. ചോ​ള​പ്പു​ങ്കുല കൊ​ണ്ടു കി​രീ​ട​മ​ണി​ഞ്ഞ ഒരു ഗ്രാ​മീ​ണ​സു​ന്ദ​രി​യെ എനി​ക്കു പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു​ത​രൂ. കൊ​ല്ല​ത്തില്‍ ഒരു ലക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക് വരവും. ഒരു വെ​ണ്ണ​ക്കല്‍സ്തം​ഭ​മാ​ട​ത്തി​ന്റെ അടി​യി​ലൂ​ടേ കണ്ണെ​ത്താ​വു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം ദൂ​ര​ത്തേ​ക്കു​ള്ള ഒരി​ട​യ​സ്ഥി​തി സു​ക്ഷ്മ​ചി​ത്രം എനി​ക്ക് തു​റ​ന്നു കാ​ട്ടി​ത്ത​രൂ. എനി​ക്ക് ഇട​യ​ത്ത​ര​വും സമ്മ​ത​മാ​ണ്, സ്വര്‍ണ്ണം​കൊ​ണ്ടും വെ​ണ്ണു​ക്ക​ല്ലു​കൊ​ണ്ടു​മു​ള്ള പണി​ത്ത​ര​വും സമ്മ​ത​മാ​ണ്. ഉണ​ങ്ങി​ക്ക​ടി​ച്ച സുഖം ഉണ​ങ്ങി​ക്ക​ടി​ച്ച അപ്പ​മാ​ണ്. ഭക്ഷി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും, സദ്യ​യി​ലു​ണ്ണു​ന്നു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. എനി​ക്ക് ഉപ​യോ​ഗ​മി​ല്ലാ​ത്തവ, പ്ര​യോ​ജ​ന​ശു​ന്യ​ങ്ങ​ളാ​യവ, അനാ​വ​ശ്യ​ങ്ങ​ളാ​യവ, ധാ​രാ​ളി​ത്ത​ത്തില്‍പ്പെ​ട്ടവ, കി​ട്ടി​യേ കഴിയു. സ്ട്രാ​സ്ബര്‍ഗ്ഗി​ലെ വല്യ​പ​ള്ളി​യില്‍ ഒരു മൂ​ന്നു​നില വീ​ടി​ന്റെ ഉയ​ര​മു​ള്ള ഒരു നാ​ഴി​ക​മ​ണി ഞാന്‍ കാ​ണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്, അതു സമയം കു​റി​ക്കാ​റു​ണ്ട്, ഓരോ മണി​ക്കു​റും അടി​ച്ചു​കാ​ണി​ക്കാന്‍ അതിനു ദയ​യു​ണ്ടാ​കാ​റു​ണ്—പക്ഷേ, അത​തി​ന്നു​വേ​ണ്ടി നിര്‍മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി​ല്ല; അതു നട്ടു​ച്ച​യോ നി​റ​കൊ​ണ്ട പാ​തി​ര​യോ അടി​ച്ചു​കാ​ണി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം—അതേ, ഉച്ച​സു​ര്യ​ന്റെ സമ​യ​മാ​ണ്, പാതിര അനു​രാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ​യും—അല്ലെ​ങ്കില്‍ നി​ങ്ങള്‍ക്കി​ഷ്ട​മു​ള്ള ഒരു സമയം കു​റി​ച്ച​തി​നു ശേഷം, നി​ങ്ങള്‍ക്കു ചന്ദ്ര​നേ​യും നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളേ​യും, കര​യേ​യും സമു​ദ്ര​ത്തേ​യും, പക്ഷി​ക​ളേ​യും മത്സ്യ​ങ്ങ​ളേ​യും, ഒരു ചു​മര്‍മാ​ട​ത്തി​നു​ള്ളില്‍നി​ന്നു പു​റ​ത്തു കട​ക്കു​ന്ന ഒരു​പാ​ടു സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളേ​യും, പന്ത്ര​ണ്ട് അപ്പോ​സ്ത​ല​ന്മാ​രേ​യും അഞ്ചാ​മന്‍ ഷാര്‍ല്‍ മഹാ​രാ​ജാ​വി​നേ​യും സബി​നു​സ്സി​നേ​യും, പോ​രാ​ത്ത​തി​നു നാ​ഗ​സ്വ​ര​വും വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു​കൂ​ട്ടം കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ആളു​ക​ളേ​യും നി​ങ്ങള്‍ക്കു സമ്മാ​നി​ക്കു​ന്നു. അത് ഓരോ സമ​യ​ത്തും ആകാ​ശ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലൂ​ടെ, എന്തി​നാ​ണെ​ന്ന് ആര്‍ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​തെ, മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ മണി​നാ​ദ​ക്കൊ​ഴു​പ്പു​ക​ളെ വ്യാ​പി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു കണ​ക്കാ​ക്കാ​തെ​യാ​ണി​ത്. സമയം ഇന്ന​തെ​ന്നു നി​ങ്ങ​ളോ​ട് പറ​യു​ക​മാ​ത്രം ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു പൊട്ട നാ​ഴി​ക​മ​ണി​യു​ടെ കഷ​ണ്ടി കയറിയ മുകറ് അതിനു സമ​മാ​വു​മോ? എന്നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം, ആ കു​റും​കാ​ട്ടി​ലെ ഒരു കു​രു​കില്‍നാ​ഴി​ക​മ​ണി​യെ​ക്കാൾ എനി​ക്കി​ഷ്ടം സ്ട്രാ​സ്ബർ​ഗ്ഗി​ലെ ആ കു​റ്റന്‍ മണി​യാ​ണ്.’

വി​വാ​ഹ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാന്‍ പല വി​ഡ്ഢി​ത്ത​വും പറ​ഞ്ഞു: അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കമ്പ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളി​ലൂ​ടെ പതി​നെ​ട്ടാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ എല്ലാ പഴ​ന്തു​ണി​സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളും കശ​പി​ശ​യാ​യി പറ​ഞ്ഞു​ന​ട​ന്നു.

‘നി​ങ്ങള്‍ക്കു സവി​ശേ​ഷ​ദി​വ​സ​ങ്ങള്‍ കൊ​ണ്ടാ​ടേ​ണ്ട വി​ദ്യ​യ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഇക്കാ​ല​ത്ത് എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് ഒരു ദി​വ​സ​ത്തെ ആഘോ​ഷി​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നു നി​ങ്ങള്‍ക്ക​റി​വി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പത്തൊ​മ്പ​താം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന് ഉശി​രി​ല്ല. അതില്‍ ധാ​രാ​ളി​ത്ത​മി​ല്ല. അതു സമ്പ​ന്ന​ത​യെ വി​ല​വെ​ക്കു​ന്നി​ല്ല, അതു പ്ര​ഭു​ത്വ​ത്തെ വി​ല​വെ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എല്ലാ കാ​ര്യ​ത്തി​ലും അതു മൊ​ട്ട​ത്ത​ല​യ​നാ​ണ്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പൊ​തു​ജ​നം മു​ഷി​പ്പ​നാ​ണ്, നി​റ​പ്പ​റ്റി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണ്. ഗന്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണ്. രൂ​പ​മി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണ്. അവര്‍ പറ​യു​മ്പോ​ലെ, മു​ള​ച്ചു​വ​രു​ന്ന നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നാ​ടു​വാ​ഴി​ക​ളു​ടെ മനോ​രാ​ജ്യം; വീ​ട്ടി​കൊ​ണ്ടും കാ​ലി​ക്കോ​കൊ​ണ്ടും മോടി കൂടിയ ഒരു നല്ല മണിയറ. ഇതാ, വഴി! വഴി! പി​ശു​ക്കന്‍ തി​രു​മേ​നി പണം​പി​ടു​ങ്ങി​ക്കൊ​ച്ച​മ്മ​യെ വേ​ളി​ക​ഴി​ക്കാന്‍ പോ​കു​ന്നു. ആഡം​ബ​ര​വും അന്ത​സ്സും. ഒരു മെ​ഴു​തി​രി​യി​ന്മേല്‍ ഒരു ലൂ​യി​നാ​ണ്യം ഒട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു. ഇതാണ് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കാലം. എനി​ക്കാ​വ​ശ്യം ഇതില്‍നി​ന്നു ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ പമ്പ​ക​ട​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണ്. ഹാ 1787-ല്‍ ദ്യു​ക് ദ് രൊ​ഹാ​ങ്ങും രാ​ജ​കു​മാ​രന്‍ ദ് ലെ​യോ​ങ്ങും, ദ്യു​ക് ദ് മോണ്‍ബ​സോ​ങ്ങും, മക്കി​ദ് സൂ​ബി​സ്സും വിം​കോ​ത് ദ് തൂ​വാ​റും—ഫ്രാന്‍സി​ലെ പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാര്‍— ഒരു​ന്തു​വ​ണ്ടി​യില്‍ക്ക​യ​റി സഭാ​സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ട​പ്പോള്‍ ഞാന്‍ നി​ശ്ച​യി​ച്ചു, കാ​ര്യം പോയി. അങ്ങ​നെ തന്നെ. ഈ നൂ​റ്റാ​ണ്ടില്‍ ആളു​കള്‍ കാ​ര്യം നോ​ക്കു​ന്നു, ഉണ്ടി​ക​ക്ക​ച്ച​വ​ടം ചെ​യ്യു​ന്നു, പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു, ചെ​റ്റ​ത്തം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ആളു​കള്‍ മു​കള്‍ബ്ഭാ​ഗ​ത്തില്‍ മാ​ത്രം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു, അതു പൂശി നന്നാ​ക്കു​ന്നു; ഒരു ഉത്സ​വ​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്ന് അപ്പോള്‍ പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ എന്ന​പോ​ലെ അവര്‍ ഉടു​പ്പി​ടു​ന്നു, കു​ളി​ക്കു​ന്നു, സോ​പ്പു തേ​യ്ക്കു​ന്നു, മി​നു​സ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു, ക്ഷൗ​രം ചെ​യ്യു​ന്നു, ചീ​ന്തി​വെ​ക്കു​ന്നു, ഉശിര്‍ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു, മി​നു​ക്കി വെ​യ്ക്കു​ന്നു, ഉര​ച്ചു ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു, തു​ട​ച്ചു നന്നാ​ക്കു​ന്നു, പു​റ​മൊ​ക്കെ വൃ​ത്തി​യാ​ക്കു​ന്നു, ഒരു കോ​ട്ട​മി​ല്ലാ​താ​ക്കു​ന്നു, ഒരു വെ​ള്ളാ​ര​ങ്ക​ല്ലു​പോ​ലെ രാകി മി​നു​ക്കു​ന്നു, സാ​മര്‍ത്ഥ്യം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു മേന്മ നടി​ക്കു​ന്നു—പക്ഷേ, അതോ​ടൊ​പ്പം​ത​ന്നെ ഞാന്‍ ചത്താ​ലും ശരി, അവ​രു​ടെ അന്തഃ കര​ണ​ത്തി​ന​ടി​യില്‍ നോ​ക്കി​യാല്‍ കൈ​വി​ര​ലു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് മൂ​ക്കു കറ​ക്കു​ന്ന ഒരു കന്നാ​ലി​ച്ചെ​ക്ക​ന്നു​കൂ​ടി അറ​പ്പു തോ​ന്നി​ക്കാന്‍ പോന്ന ചാ​ണ​ക​ക്കു​ന്നു​ക​ളും ചളി​ക്കു​ഴി​ക​ളു​മാ​ണ്. ഇക്കാ​ല​ത്തെ മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം, ഞാന്‍ പറയുക ഇതാണ്: ‘വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട ശു​ചി​ത്വം.’ മു​ഷി​യേ​ണ്ടാ മരി​യു​സ്, എന്നെ സം​സാ​രി​ക്കാന്‍ സമ്മ​തി​ക്കു; ഞാന്‍ നി​ങ്ങള്‍ കാ​ണു​ന്ന​വി​ധ​മു​ള്ള ആളു​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ദോഷം പറ​യു​ന്നി​ല്ല; ഞാന്‍ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി എപ്പോ​ഴും പറയും; എന്നാല്‍ എനി​ക്കി​പ്പോ​ഴ​ത്തെ നാ​ടു​വാ​ഴി​ക​ളെ ചെ​കി​ട്ട​ത്തോ​രോ​ന്നു പൊ​ട്ടി​ക്കു​ന്ന​തു ബഹു​ര​സ​മാ​ണ്. ഞാ​ന​തില്‍പ്പെ​ട്ട ആളാണ്. സ്നേ​ഹ​മു​ള്ള ആള്‍ തല്ലു​ക​യും ചെ​യ്യും. അതു​കൊ​ണ്ടു, ഞാന്‍ തു​റ​ന്നു​പ​റ​യാം, ആളു​കള്‍ കല്യാ​ണം കഴി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്; പക്ഷേ, എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് കല്യാ​ണം കഴി​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്ന് അവര്‍ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഹാ! വാ​സ്ത​വ​ത്തില്‍ പണ്ട​ത്തെ അന്ത​സ്സു​കള്‍ പൊ​യ്പോ​യ​ല്ലോ എന്നു ഞാൻ വ്യ​സ​നി​ക്കു​ന്നു. പണ്ട​ത്തെ ആളു​ക​ളു​ടെ സക​ല​വും— അവ​രു​ടെ അന്ത​സ്സും, അവ​രു​ടെ തറ​വാ​ടി​ത്ത​വും, ആ മര്യാ​ദ​യോ​ടും ഓദാ​ര്യ​ത്തോ​ടും കൂടിയ സമ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങ​ളും, ഓരോ​രു​ത്ത​നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആ ആഹ്ലാ​ദ​പൂര്‍വ്വ​മായ ധാ​രാ​ളി​ത്ത​വും, കല്യാ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഒരം​ഗ​മാ​യി​രു​ന്ന സം​ഗീ​ത​വും, മാ​ളി​ക​മേല്‍വെ​ച്ചു​ള്ള മേ​ള​ക്കൊ​ഴു​പ്പും, ചു​വ​ട്ടില്‍വെ​ച്ചു​ള്ള ചെ​ണ്ട​കൊ​ട്ടും, നൃ​ത്ത​വി​നോ​ദ​ങ്ങ​ളും, ഭക്ഷ​ണ​മേ​ശ​യ്ക്കു ചു​റ്റു​മു​ള്ള പ്ര​സ​ന്ന​മു​ഖ​ങ്ങ​ളും, രസം​പി​ടി​ച്ച ഒന്നാ​ന്ത​രം കു​ശ​ലം​പ​റ​യ​ലും, പാ​ട്ടു​ക​ളും, വെ​ടി​ക്കെ​ട്ടു​ക​ളും, പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​യും, കു​ടി​ച്ചു​കു​ണ്ഡ​ലം മറി​യ​ലും, പട്ടു​നാ​ട​യു​ടെ കൂ​റ്റന്‍കെ​ട്ടു​ക​ളും എല്ലാം—പൊ​യ്പോ​യ​ല്ലോ എന്നു ഞാന്‍ വൃ​സ​നി​ക്കു​ന്നു. കല്യാ​ണ​പ്പെ​ണ്ണി​ന്റെ കാ​ലു​റ​ക്കെ​ട്ടു പോ​യ​ല്ലോ എന്നു ഞാന്‍ വ്യ​സ​നി​ക്കു​ന്നു. വീ​ന​സ്സി​ന്റെ ഉട​ഞ്ഞാ​ണു​മാ​യി ചാര്‍ച്ച​യു​ള്ള​താ​ണ് കല്യാ​ണ​പ്പെ​ണ്ണി​ന്റെ കാ​ലു​റ​ക്കെ​ട്ട്. ട്രോ​യി​യു​ദ്ധം എന്തില്‍നി​ന്നാ​ണ് പു​റ​പ്പെ​ട്ട​ത്; വാ​സ്ത​വ​മാ​യി​ട്ടും ഹെ​ല​ന്റെ കാ​ലു​റ​ക്കെ​ട്ടില്‍നി​ന്ന്. അവര്‍ എന്തി​നു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണ് യു​ദ്ധം ചെ​യ്ത​ത്? എന്തി​നു​വേ​ണ്ടി ദി​വ്യ​നായ ദയോ​മെ​ദ് ആ മെ​രി​യോ​ണെ​സ്സി​ന്റെ നി​റു​ക​യി​ലെ ആ പത്തു മു​ഖ​ങ്ങ​ളു​ള്ള പി​ച്ച​ള​ത്തൊ​പ്പി തച്ചു​ട​ച്ചു? കു​ന്ത​ക്കു​ത്തു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് എഷില്‍സും ഹെ​ക​ട​റും അന്യോ​ന്യം അരി​പ്പ​കു​ത്തി; കാരണം? ഹെ​ലന്‍ തന്റെ കാ​ലു​റ​ക്കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​വാന്‍ പരിയെ അനു​വ​ദി​ച്ചു. കൊ​സെ​സ​ത്തി​ന്റെ കാ​ലു​റ​ക്കെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു ഹോ​മര്‍ ഇല്ലി​യാ​ഡ് മഹാ​കാ​വ്യം നിര്‍മ്മി​ക്കും. അദ്ദേ​ഹം തന്റെ കാ​വ്യ​ത്തില്‍ എന്നെ​പ്പോ​ലെ ഒരു വാ​യാ​ടി​ക്കി​ഴ​വ​നെ കൊ​ണ്ടു​വ​രും; അയാള്‍ക്കു നെ​സ്തോ [1] എന്നു​പേര്‍ കൊ​ടു​ക്കും. എന്റെ കൂ​ട്ട​രെ, പണ്ട​ത്തെ കാ​ല​ത്തു, ആ പഴ​യ​കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന കാ​ല​ങ്ങ​ളില്‍, ആളു​കള്‍ ബു​ദ്ധി​പൂര്‍വം വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തി​രു​ന്നു; അവര്‍ നല്ല ഒരു കരാര്‍ ചെ​യ്യും; എന്നി​ട്ട് ഒന്നാ​ന്ത​രം ഒരു കുടി കു​ടി​ക്കും. അപ്പോള്‍ വാ​സ്ത​വ​ത്തില്‍ വയറും അതിനു വേ​ണ്ട​താ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ജന്തു​വാ​ണ്, അതി​നും വേണം അതി​ന്റെ വി​വാ​ഹം. ആളു​കള്‍ നല്ല​വ​ണ്ണം ഭക്ഷ​ണം കഴി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഭക്ഷ​ണ​ത്തി​ന് ഒരു സ്വര്‍ണ്ണ​നാ​ണ്യ​വു​മ​ണി​യാ​ത്ത ഒര​യല്‍പ​ക്ക​ക്കാ​രി സു​ന്ദ​രി​യു​മു​ണ്ടാ​വും; അതു​കൊ​ണ്ട് അവ​ളു​ടെ കഴു​ത്തു മര്യാ​ദ​ക്കേ മൂ​ടി​യി​രി​ക്കു. ഹാ! ആ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന വലിയ വാ​യ​കള്‍! ഞങ്ങള്‍ അക്കാ​ല​ത്ത് എങ്ങ​നെ ആഹ്ലാ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നു! യൗ​വ്വ​നം ഒരു പൂ​ച്ചെ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; ഏതൊരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നും ഒരു ഊത​ച്ചെ​ടി​ത്തു​പ്പി​ലോ അല്ലെ​ങ്കില്‍ ഒരു പനി​നീര്‍പ്പൂ​ച്ചെ​ണ്ടി​ലോ ചെ​ന്ന​വ​സാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു; അയാള്‍ ആട്ടി​ട​യ​നാ​യാ​ലും ശരി, യു​ദ്ധ​ഭ​ട​നാ​യാ​ലും ശരി; സം​ഗ​തി​വ​ശാല്‍ ഒരാള്‍ കു​തി​ര​പ്പ​ട​യാ​ളി​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ തല​വ​നാ​യി​യെ​ങ്കില്‍, അയാള്‍ ഫ്ളോ​റി​യാ​ങ് [2] എന്നു തന്ന​ത്താന്‍ പേര്‍ വി​ളി​ക്കും. ആളു​കള്‍ക്ക് നല്ല​വ​ണ്ണം നട​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, അവര്‍ മോ​ടി​കൂ​ട്ടു​ക​യും നി​റ​പ്പ​റ്റു തോ​ന്നി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. ഒരു നാ​ടു​വാ​ഴി​ക്ക് ഒരു പു​ഷ്പ​ത്തി​ന്റെ മട്ടു​ണ്ടാ​വും; ഒരു പ്ര​ഭു​വി​ന് ഒരു രത്ന​ത്തി​ന്റേ​യും. ആളു​കള്‍ക്ക് ബൂ​ട്ടൂ​സ്സി​ന്മേല്‍ നാ​ട​ക്കെ​ട്ടി​ല്ല. ബൂ​ട്ടു​സ്നേ ഇല്ല. അവര്‍ വൃ​ത്തി​യില്‍ച്ച​മ​ഞ്ഞു, മി​ന്നി​ക്കൊ​ണ്ട്, ആടി​യു​ല​ഞ്ഞു, നി​റം​കൂ​ടി, അന്ത​സ്സില്‍, രസി​ക​ന്മാ​രാ​യി, വി​ഷ​യ​ല​മ്പ​ട​ന്മാ​രാ​യി​രി​ക്കും; അതു കാരണം അര​ക്കെ​ട്ടില്‍ വാ​ളു​ണ്ടാ​വാന്‍ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു​മി​ല്ല. മൂ​ളി​പ്പാ​ട്ടു​പാ​ടു​ന്ന പക്ഷി​ക്കും കൊ​ക്കും നഖ​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടാ​വും. അതു രസി​ക​ക്കു​ട്ട​പ്പ​ന്മാ​രു​ടെ കാ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം സൗ​മ്യ​മാ​ണ്, മറ്റ​തു വി​ശി​ഷ്ട​വും; എന്ന​ല്ല, രസമേ! ആളു​കള്‍ അന്നു കു​ത്ത​ടി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്ന്, ആളു​കള്‍ ഗൗ​ര​വ​ക്കാ​രാ​യി, നാ​ടു​വാ​ഴി​കള്‍ പി​ശു​ക്ക​ന്മാ​രാ​യി, നാ​ടു​വാ​ഴി​കള്‍ നാണം കു​ണു​ങ്ങി​ക​ളാ​യി; നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കാലം മോശം, ആളു​ക​ളു​ടെ കഴു​ത്തു കു​ടു​ങ്ങി​യി​ട്ട് അന്ത​സ്സ് എന്ന​തു പോ​യ്പോ​യി. കഷ്ടം! വൈ​രു​പ്യ​മാ​ണെ​ന്ന മാ​തി​രി സൗ​ന്ദ​ര്യം ഒളി​ച്ചു​വ​യ്ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഭര​ണ​പ​രി​വര്‍ത്ത​ന​ത്തി​നു​ശേ​ഷം സക​ല​ത്തി​നും, തേ​വി​ടി​ശ്ശി​കള്‍ക്കു​കൂ​ടി​യും, ആയി​പ്പോ​യി കാ​ലു​റ​കള്‍; തകൃ​തി​ക്കാര്‍ അട്ട​ക്കാര്‍കൂ​ടി ഗൗ​ര​വ​ത്തില്‍ നട​ക്ക​ണം; പ്രാ​ഭ​വം ആവ​ശ്യ​മാ​ണ്. കവി​ളു​ക​ളെ കണ്ഠ​വ​സ്ത്ര​ത്തി​നു​ള്ളില്‍ ഇറ​ക്കി​യി​ല്ലെ​ങ്കില്‍ ആളു​കള്‍ വല്ലാ​തെ മു​ഷി​യും. ഇരു​പ​തു വയ​സ്സു​ള്ള ഒരു ചെ​ക്ക​നും കല്യാ​ണം കഴി​ക്കു​മ്പോ​ളു​ള്ള വി​ചാ​രം മൊ​സ്യു റോ​യല്‍ക്കൊ​ള്ളാർ [3] പോ​ലെ​യാ​വ​ണ​മെ​ന്നാ​ണ്. എന്നി​ട്ടു ആ പ്രാ​ഭ​വ​വും കൊ​ണ്ട് ഒരു​വന്‍ ചെ​ന്നു​ചേ​രു​ന്ന​തെ​വി​ടെ​യാ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​മോ? ചെ​റ്റ​ത്ത​ത്തില്‍. ഇതു പഠി​ച്ചോ​ളൂ: സന്തോ​ഷം സന്തു​ഷ്ട​മാ​വു​ക​മാ​ത്ര​മ​ല്ല ചെ​യ്യു​ന്നു​ള്ളു; അതു വി​ശി​ഷ്ട​വു​മാ​വു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ട് ആഹ്ലാ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സ്നേ​ഹി​ക്കുക; കല്യാ​ണം കഴി​ക്ക​യാ​ണെ​ങ്കില്‍, ഞാന്‍ പറ​യ​ട്ടെ, സു​ഖ​ത്തി​ന്റെ ഭ്രാ​ന്തോ​ടും തല ചു​റ്റ​ലോ​ടും, ലഹ​ള​യോ​ടും, ലഹ​രി​യോ​ടും​കൂ​ടി കല്യാ​ണം കഴി​ക്കുക! പള്ളി​യില്‍ നി​ങ്ങള്‍ സഗൗ​ര​വ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണം, അതു വേ​ണ്ട​തും നല്ല​തു​മാ​ണ്. പക്ഷേ, ഈശ്വ​ര​വ​ന്ദ​നം കഴി​ഞ്ഞ ഉടനെ, ഒരടി! ഭാ​ര്യ​യു​ടെ നാലു പു​റ​ത്തും ഒരു മനോ​രാ​ജ്യ സ്വര്‍ഗ്ഗം പാ​ഞ്ഞു​ക​ളി​ക്ക​ണം. ഒരു കല്യാ​ണം രാ​ജ​കീ​യ​വും മനോ​രാ​ജ്യ​പ​ര​വു​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം; അത​തി​ന്റെ അടി​യ​ന്തി​രം നട​ത്തല്‍ റീം​സി​ലെ പള്ളി​യില്‍നി​ന്ന് ഷാ​ന്തെ​വു​പ്പി​ലെ ദേ​വാ​ല​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു മാ​റ്റ​ണം. മോ​ശ​ക്ക​ല്യാ​ണം എനി​ക്കി​ഷ്ട​മി​ല്ല. ആ ഒരൊ​റ്റ ദി​വ​സ​മെ​ങ്കി​ലും നി​ങ്ങള്‍ സ്വര്‍ഗ​ത്തില്‍ കൂ​ത്തു​മ​റി​യു​വിന്‍, നി​ങ്ങള്‍ ദേ​വ​ന്മാ​രില്‍ച്ചേ​ര​ട്ടെ. ഹാ! ആളു​കള്‍ ഗന്ധര്‍വ്വ​ന്മാ​രാ​വ​ണം. കളി​യും ചി​രി​യും, ലഹ​ള​ത​ന്നെ; ആളു​കള്‍ വങ്ക​ന്മാ​രാ​ണ്. എന്റെ ചങ്ങാ​തി​മാ​രേ, പു​തു​താ​യി കല്യാ​ണം കഴി​ച്ച ഓരോ വരനും എണ്ണം​പ​റ​ഞ്ഞ രാ​ജ​കു​മാ​ര​നാ​വ​ണം. നാളെ തവ​ള​ക​ളു​ടെ നാ​ടു​വാ​ഴി​ക്കു​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്കു മറി​ഞ്ഞു​വീ​ഴേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നാല്‍ ക്കൂ​ടി, ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ആ അസാ​ധാ​ര​ണ​നി​മി​ഷ​ത്തെ തഞ്ച​മാ​ക്കി അര​യ​ന്ന​ങ്ങ​ളോ​ടും കഴു​കു​ക​ളോ​ടും​കു​ടി നേരേ ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു പറ​ക്കുക. വി​വാ​ഹ​ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളില്‍ മി​ത​വ്യ​യം നോ​ക്ക​രു​ത്; അവ​യു​ടെ അന്ത​സ്സു​ക​ളെ​യൊ​ന്നും കാ​ത്തി​രി​ക്കാന്‍ പോ​ക​രു​ത്;നി​ങ്ങള്‍ മി​ന്നി​ത്തി​ള​ങ്ങു​ന്ന ആ നാ​ളില്‍ പി​ശു​ക്കു കാ​ണി​ക്ക​രു​തു്. വി​വാ​ഹം തറ​വാ​ട്ടു​ഭ​ര​ണ​മ​ല്ല. ഹാ എന്റെ ആഗ്ര​ഹം സാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കില്‍ അത് രസം​പി​ടി​ക്കും; ഓരോ മര​ച്ചു​വ​ട്ടില്‍നി​ന്നും കേള്‍ക്കും വീ​ണ​വാ​യന. ഇതാണ് എന്റെ കാ​ര്യ​പ​രി​പാ​ടി; ആകാ​ശ​നീ​ലി​മ​യും വെ​ള്ള​നി​റ​വും. നാ​ടന്‍ ഈശ്വ​ര​ന്മാ​രെ​യെ​ല്ലാം ഞാന്‍ ആ ഉത്സ​വ​ത്തി​നു കൂ​ട്ടും; ഞാന്‍ വന​ദേ​വ​ത​മാ​രേ​യും ജല​ദേ​വ​ത​മാ​രേ​യും ആവാ​ഹി​ച്ചു​വ​രു​ത്തും. ഗന്ധര്‍വ​ന്മാ​രു​ടെ വി​വാ​ഹം, ഒരു പനി​നീര്‍പ്പൂ​മേ​ഘം, തല​മു​ടി ഭം​ഗി​യില്‍ അല​ങ്ക​രി​ച്ചു തി​ക​ച്ചും നഗ്ന​ങ്ങ​ളായ അപ്സ​ര​സ്സു​കള്‍. ഒരു പണ്ഡി​ത​യോ​ഗാം​ഗം അര്‍പ്പി​ക്കു​ന്ന ഭഗ​വ​തീ​സ്തു​തി​കള്‍, സമു​ദ്ര​ച്ചെ​കു​ത്താ​ന്മാര്‍ വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടോ​ടു​ന്ന ഒരു തേര്‍,

മുൻ​പി​ലേ നട​ക്കു​ന്നു ത്രി​ത്തോൺ [4]: താ​നു​തും ശംഖു

മയ​ക്കീ നാ​ദാ​കൊ​ണ്ടു സര്‍വ്വ​ജീ​വി​ക​ളേ​യും.

ഇതാണ് ആഘോ​ഷ​മെ​ന്നു വെ​ച്ചാല്‍; അതു കൊ​ള്ളാം; ഇല്ലെ​ങ്കി​ലോ എനി​ക്കീ വി​ഷ​യ​ത്തി​ലൊ​ന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. മണ്ണാ​ങ്ക​ട്ട!

കവി​ത​യില്‍ കമ്പം പി​ടി​ച്ചു മു​ത്ത​ച്ഛന്‍ താന്‍ പറ​യു​ന്ന​തി​നെ​ത്ത​ന്നെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രി​ക്കെ, കൊ​സെ​ത്തി​നും മരി​യു​സ്സി​നും അന്യോ​ന്യം നോ​ക്കി​നോ​ക്കി ലഹരി കയറി.

ഗില്‍നോര്‍മാന്‍വ​ലി​യ​മ്മ ഇതെ​ല്ലാം തന്റെ അക്ഷോ​ഭ്യ​മായ ശാ​ന്ത​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു. കഴി​ഞ്ഞ അഞ്ചോ ആറോ മാ​സ​ത്തി​നി​പ്പു​റം വെ​ച്ച് അവള്‍ക്കു ചില വി​കാ​രാ​വേ​ഗ​ങ്ങള്‍ തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മരി​യു​സ്സി​ന്റെ തി​രി​ച്ചു​വ​ര​വു്, മരി​യു​സ്സി​നെ ഒരു വഴി​ക്കോ​ട്ട​യില്‍നി​ന്ന് എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​രല്‍, മരി​യു​സ് മരി​ക്കല്‍, പി​ന്നെ ജീ​വി​ക്കല്‍, മരി​യു​സ്സു​മാ​യി യോ​ജി​ക്കല്‍, മരി​യു​സ്സി​ന്റെ വി​വാ​ഹ​നി​ശ്ച​യം, മരി​യു​സ് ഒരു കോ​ടീ​ശ്വ​രി​യെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യാന്‍ പോ​കല്‍. ആറു​ല​ക്ഷം ഫ്രാ​ങ്കാ​ണ് അവ​ളു​ടെ ഒടു​വി​ല​ത്തെ ഞെ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ക്കല്‍. ഒന്നാ​മ​ത്തെ തി​രു​വ​ത്താ​ഴ​ത്തി​നു ചേര്‍ന്ന ഒരു പെണ്‍കി​ടാ​വി​ന്റേ​തായ അവ​ളു​ടെ ഉദാ​സീ​നത അവള്‍ക്കു തി​രി​ച്ചു​കി​ട്ടി. അവള്‍ പതി​വിന്‍പ​ടി പള്ളി​യി​ലേ​ക്കു പോയി, മാ​ല​യെ​ടു​ത്തു ജപി​ച്ചു. കുര്‍ബ്ബാ​ന​പ്പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു; വീ​ട്ടി​ന്റെ ഒരു മൂ​ല​യില്‍ച്ചെ​ന്നി​രു​ന്നു, മറ്റൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്തു​വെ​ച്ച് ’എനി​ക്കു നി​ന്നില്‍ അനു​രാ​ഗ​മു​ണ്ടെ​ന്നു’ള്ള മന്ത്രി​ക്കല്‍ നട​ക്കെ, ഈശ്വ​ര​സ്തു​തി​കള്‍ വി​ഴു​ങ്ങി​ച്ചൊ​ല്ലി; മരി​യു​സ്സി​നേ​യും കൊ​സെ​ത്തി​നേ​യും രണ്ടു നി​ഴ​ലു​ക​ളെ എന്ന​പോ​ലെ അവ്യ​ക്ത​മ​ട്ടി​ലേ അവള്‍ കണ്ടി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. നി​ഴല്‍ അവള്‍ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു.

തരി​പ്പു​കൊ​ണ്ട് നി​ശ്ചേ​ഷ്ട​മായ ആത്മാ​വു, ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ കാ​ര്യ​ത്തോ​ടെ​ല്ലാം ഒര​പ​രി​ചി​ത​നെ​ന്ന നി​ല​യില്‍, ഭൂ​ക​മ്പ​ങ്ങ​ളോ അത്യാ​പ​ത്തു​ക​ളോ വന്നു​കൊ​ണ്ടാല്‍ മാ​ത്ര​മ​ല്ലാ​തെ, മാ​നു​ഷി​ക​മാ​യോ ദുഃ​ഖ​ക​ര​മാ​യോ സു​ഖ​ക​ര​മാ​യോ യാ​തൊ​രു ക്ഷോ​ഭ​വും അനു​ഭ​വി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന അങ്ങി​നെ​യൊ​രു ഉദാ​സീ​ന​മായ സന്ന്യാ​സ​മു​ണ്ട്. അച്ഛന്‍ ഗില്‍നോര്‍മാന്‍ മക​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ഈ ഭക്തി തല​യ്ക്കു പി​ടി​ച്ച ഒരു ജല​ദോ​ഷം​പോ​ലെ​യാ​ണ്. ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഗന്ധ​വും നി​ങ്ങള്‍ അനു​ഭ​വി​ക്കാ​താ​വു​ന്നു. ചീത്ത ഗന്ധ​വു​മി​ല്ല, നല്ല ഗന്ധ​വു​മി​ല്ല.

പി​ന്നെ, ആറു​ല​ക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക്: ആ അവി​വാ​ഹി​ത​വൃ​ദ്ധ​യു​ടെ മന​ശ്ചാ​ഞ്ച​ല്യ​ത്തെ ഇല്ലാ​താ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ അച്ഛന്‍ അവളെ ഒട്ടും​ത​ന്നെ കാ​ര്യ​മാ​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് മരി​യു​സ്സി​ന്റെ വി​വാ​ഹ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അദ്ദേ​ഹം അവ​ളോ​ടാ​ലോ​ചി​ച്ച​തേ​യി​ല്ല. ഒരടിമ എന്ന​തു​പോ​യി സ്വേ​ച്ഛാ​ധി​കാ​രി​യായ അദ്ദേ​ഹം പതി​വു​പോ​ലെ അപ്പോള്‍ തോ​ന്നി​യ​ത് ചെ​യ്യും; ഒരൊ​റ്റ വി​ചാ​ര​മേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു—മരി​യു​സ്സി​നെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്ക​ണം. വലി​യ​മ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണെ​ങ്കില്‍—അങ്ങ​നെ​യൊ​രാള്‍ അവി​ടെ​യു​ണ്ടെ​ന്നും അവള്‍ക്കും സ്വ​ന്ത​മാ​യി ചില അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടാ​വാ​മെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം ആലോ​ചി​ട്ടി​ല്ല; വെറും പി​ട​യാ​ടാ​ണെ​ങ്കി​ലും അവ​ളേ​യും അതു ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​പ്പി​ച്ചു. പുറമേ ക്ഷോ​ഭ​ര​ഹി​ത​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, അക​ത്ത് ഏതാ​ണ്ടു ക്രോ​ധം കയറിയ അവള്‍ സ്വയം പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാ​തെ എന്റെ അച്ഛന്‍ കല്യാ​ണം നി​ശ്ച​യി​ച്ചു; അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാ​തെ ഞാന്‍ സ്വ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യം നി​ശ്ച​യി​ക്കും.’ വാ​സ്ത​വ​ത്തില്‍ അവള്‍ സമ്പ​ന്ന​യാ​യി​രു​ന്നു; അച്ഛന്‍ സമ്പ​ന്ന​ന​ല്ല​താ​നും. ഈ കാ​ര്യം അവളും മന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു​റ​ച്ചു. ഒരു സാ​ധു​സ്ത്രീ​യെ​യാ​ണ് കല്യാ​ണം ചെ​യ്യാ​നു​റ​ച്ചി​രു​ന്ന​തെ​ങ്കില്‍ അവള്‍ അയാളെ ഇര​പ്പി​ച്ചേ​നേ. അത്ര​യും ദോഷം അവ​ന്നു തന്നെ! അവന്‍ ഒരി​ര​പ്പാ​ളി​ച്ചി​യെ കല്യാ​ണം കഴി​ക്കു​ന്നു; അവനും ഇര​പ്പാ​ളി​യാ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ.’ പക്ഷേ, കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ അഞ്ചു​ല​ക്ഷം വലി​യ​മ്മ​യെ രസി​പ്പി​ച്ചു; ഈ ദമ്പ​തി​ക​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം വലി​യ​മ്മ തന്റെ നി​ശ്ച​യ​ത്തെ ഒന്നു ഭേ​ദ​പ്പെ​ടു​ത്തി, ആറു ലക്ഷം ഫ്രാ​ങ്കി​നെ ആര്‍ക്കും വി​ല​വെ​ക്കാ​തെ കഴി​യി​ല്ല; അതു​കൊ​ണ്ട്, ചെ​റു​പ്പ​ക്കാര്‍ക്ക് ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു വന്ന സ്ഥി​തി​ക്ക്, അവള്‍ക്കു തന്റെ വക സ്വ​ത്തും അവര്‍ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​ക​യ​ല്ലാ​തെ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലെ​ന്നു വന്നു.

ദമ്പ​തി​കള്‍ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൂ​ടെ​ത്ത​ന്നെ താ​മ​സി​ക്കുക എന്നു തീര്‍ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി—വീ​ട്ടില്‍വെ​ച്ച് ഒന്നാ​ന്ത​രം സ്ഥ​ല​മായ സ്വ​ന്തം മുറി മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാന്‍ അവ​രോ​ടെ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു നിര്‍ബ​ന്ധി​ച്ചു—അതെ​ന്നെ ഒരി​ക്കല്‍ക്കൂ​ടി യു​വാ​വാ​ക്കും, അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: “അതെ​ന്റെ ഒരു പഴയ യു​ക്തി​യാ​ണ്. എന്റെ മു​റി​യില്‍വെ​ച്ച ഒരു വി​വാ​ഹം നട​ത്ത​ണ​മെ​ന്നു​വ​ള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി ഞാ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.

അദ്ദേ​ഹം ആ മുറി ഒരു​പാ​ടു മോ​ടി​സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് അല​ങ്ക​രി​ച്ചു. വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി കൈ​യി​ലു​ള്ള​തും മഞ്ഞ​ളി​പ്പു​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള പട്ടു​ശീ​ല​യി​ന്മേൽ വി​ല്ലീ​സ് പൂ​വു​കള്‍ തു​ന്നി​പ്പി​ടി​പ്പി​ച്ച​തു​മാ​യി ഹോ​ള​ണ്ടു രാ​ജ്യ​ത്തു​നി​ന്നു വന്ന​തെ​ന്ന് അദ്ദേ​ഹം വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​പോ​രു​ന്ന ഒര​സാ​ധാ​ര​ണ​ത്തു​ണി​കൊ​ണ്ടു് തട്ടും ചു​മ​രു​ക​ളും മൂ​ടി​യ​ണി​ഞ്ഞു— അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു; “ഈ തു​ണി​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ലറോ​ഷ്ഗ്വി​യോ​ങ് കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തില്‍ ദാ​ങ്വില്‍ഡ​ച്ച​സ്സി​ന്റെ കട്ടില്‍ അല​ങ്ക​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്—അടു​പ്പു​തി​ണ്ണി മേല്‍ മേ​ത്ത​രം പി​ഞ്ഞാ​ണം​കൊ​ണ്ടു, നഗ്ന​മായ വയ​റ്റ​ത്ത് ഒരുവക കൈ​യു​റു​മാല്‍ പി​ടി​ച്ചു ഒരു ചെ​റു​രൂ​പം അദ്ദേ​ഹം ഉണ്ടാ​ക്കി​ച്ചു.

മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാ​ന്റെ വാ​യ​ന​മു​റി മരി​യു​സ്സി​ന്നാ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള ഒരു വക്കീല്‍ വാ​യ​ന​സ്ഥ​ല​മാ​യി; ഭര​ണ​സ​ഭാം​ഗ​ത്തി​ന് ഒരു വാ​യ​ന​സ്ഥ​ലം ആവ​ശ്യ​മാ​ണ​ല്ലോ.

കു​റി​പ്പു​കൾ

[1] പരമ ജ്ഞാ​നി​യായ ഗ്രീ​ക്ക് മോ​ജാ​വി മഹാ​ജ്ഞാ​നി​യെ നെ​സ്തോര്‍ എന്നു വി​ളി​ക്കാ​റു​ണ്ട്.

[2] കെ​ട്ടു​ക​ഥ​ക​ളും മറ്റും ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു ഫ്ര​ഞ്ച് എഴു​ത്തു​കാ​രൻ.

[3] ഒരു പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ ഫ്ര​ഞ്ച് തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​യും രാ​ജ്യ​ത​ന്ത്ര​ജ്ഞ​നും.

[4] ഒരു ശംഖു വി​ളി​ച്ചു സമു​ദ്ര​ത്തി​ര​ക​ളെ വര്‍ദ്ധി​പ്പി​ക്കു​ക​യോ ഇല്ലാ​താ​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു സമു​ദ്ര​ദേ​വത.

Colophon

Title: Les Miserables (ml: പാ​വ​ങ്ങൾ).

Author(s): Victor Hugo.

First publication details: Mathrubhumi; Kozhikkode, Kerala; Book 5, Part 23; 1925.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Les Miserable, Victor Hugo, വി​ക്തോർ യൂഗോ, പാ​വ​ങ്ങൾ, നാ​ല​പ്പാ​ട്ടു് നാ​രാ​യണ മേനോൻ, വി​വർ​ത്ത​നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: September 1, 2021.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018). The picture is a photograph of a scene from Les Miserables, a theatrical performance of Theatre and Dance group of Otterbein University, USA. The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Translation: Nalappatt Narayana Menon; Digitizer: KB Sujith; Processed by: JN Jamuna, LJ Anjana, KB Sujith; Encoding: CV Radhakrishnan.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.