വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു വേ​ണ്ട​തെ​ല്ലാം ഒരു​ങ്ങി. വൈ​ദ്യ​നോ​ടാ​ലോ​ചി​ച്ച​തില്‍ ഫി​ബ്ര​വ​രി​മാ​സ​ത്തി​ലാ​വാ​മെ​ന്നു സമ്മ​തം കി​ട്ടി. അതു ഡി​സേം​ബ​റാ​യി​രു​ന്നു. തി​ക​ഞ്ഞ പര​മാ​ന​ന്ദം​കൊ​ണ്ടു കമ്പം​പി​ടി​ച്ച ചില ആഴ്ച​കള്‍ കഴി​ഞ്ഞു.

മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്ന് അവ​രില്‍നി​ന്ന് ഒട്ടും കു​റ​ച്ച​ല്ല ആന​ന്ദ​മു​ള്ളൂ. അദ്ദേ​ഹം ഒരു കാല്‍ മണി​ക്കൂ​റു​നേ​രം ഒന്നാ​യി കൊ​സെ​ത്തി​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും.

എന്തെ​ണ്ണം​പ​റ​ഞ്ഞ സു​ന്ദ​രി!’ അദ്ദേ​ഹം ഉച്ച​ത്തില്‍ പറ​ഞ്ഞു, ’അവ​ളു​ടെ ആക​പ്പാ​ടെ​യു​ള്ള മട്ടും നന്ന്, നല്ല രസ​മു​ണ്ട്! ഞാ​നെ​ന്റെ ജീ​വി​ത​കാ​ല​ത്തി​നു​ള്ളില്‍ കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള പെണ്‍കി​ടാ​ങ്ങ​ളില്‍വെ​ച്ച് ഇവള്‍ത​ന്നെ​യാ​ണ് മീതെ, വാ​ദ​മി​ല്ല. ഇനി നല്ല മു​ല്ല​പ്പു​വി​ന്റെ വാ​സ​ന​യോ​ടു​കു​ടിയ സൗ​ശീ​ല്യ​ങ്ങള്‍ വഴിയേ വരും. എന്തു ചന്തം! ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു പെ​ണ്ണ​ടു​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോള്‍ ആര്‍ക്കും മര്യാ​ദ​ക്കാ​ര​നാ​വാ​തെ വയ്യാ. മരി​യു​സ്, എന്റെ കു​ട്ടി, നി​യൊ​രു പ്ര​ഭു​വാ​ണ്, നീ ധന​വാ​നാ​ണ് ഞാന്‍ പറ​യു​ന്നു, വക്കീല്‍പ്പ​ണി​ക്കു പോ​വ​രു​തേ!”

മരി​യു​സ്സും കൊ​സെ​ത്തും ശവ​മ​ഞ്ച​ത്തില്‍നി​ന്നു നേരേ സ്വര്‍ഗ്ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു. ആ അവ​സ്ഥാ​ന്ത​രം വന്ന​തു പതു​ക്കെ​യാ​യി​ട്ട​ല്ല; അവര്‍ക്കു കണ്ണ​ഞ്ചി​യി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കില്‍, തല ചു​റ്റി​പ്പോ​യേ​നേ.

’നി​ങ്ങള്‍ക്ക​തി​നെ​പ്പ​റ്റി വല്ല​തും അറി​യാ​മോ?’മരി​യു​സ് കൊ​സെ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു.

ഇല്ല.‘കൊ​സെ​ത്ത് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. നല്ല​വ​നായ ഈശ്വ​രന്‍ നമ്മെ കാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു​മാ​ത്ര​മ​റി​യാം.’

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് എല്ലാം നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നു, എല്ലാ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളും ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു, എല്ലാ​റ്റി​ലും മന​സ്സു​വെ​ച്ചി​രു​ന്നു, എല്ലാം സു​ഖ​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. കൊ​സെ​ത്തി​നെ​പ്പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ അയാ​ളും അത്ര​മേല്‍ ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ടും അത്ര​മേല്‍ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ സു​ഖ​ത്തി​നു യത്നി​ച്ചു.

അയാള്‍ ഒരു മേ​യര്‍കൂ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു, കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ സാ​മു​ദാ​യി​ക​സ്ഥി​തി, അയാള്‍ക്കു​മാ​ത്ര​മ​റി​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആ ഗ്ര​ഹ​പ്പിഴ പി​ടി​ച്ച കാ​ര്യം, എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് വേ​ണ്ട​പോ​ലെ​യാ​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നു് അയാള്‍ക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ ഉത്ഭ​വം ഇന്ന​വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നു കണ്ണു ചി​മ്മി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാല്‍, ഒരു സമയം കല്യാ​ണം നട​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു വരും, ആര്‍ക്ക​റി​യാം? അയാള്‍ കൊ​സെ​ത്തി​നെ എല്ലാ അപ​ക​ട​ങ്ങ​ളില്‍നി​ന്നും വേര്‍പെ​ടു​ത്തി. നശി​ച്ചു​പോയ ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തെ അയാള്‍ ഉണ്ടാ​ക്കി; പി​ന്നെ തട​സ്സ​മൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​വാന്‍ വയ്യാ, തീര്‍ച്ച​യാ​ണ​ല്ലോ.

കു​റ്റി​യ​റ്റു​പോയ ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ ഏക​സ​ന്ത​തി​യാ​ണ് കൊ​സെ​ത്ത്; കൊ​സെ​ത്ത് അയാ​ളു​ടെ മക​ള​ല്ല. പക്ഷേ, മറ്റേ ഫൂ​ഷല്‍വാ​ങ്ങി​ന്റെ മക​ളാ​ണ്. പെ​ത്തി​പി​ക്പ്യു​വി​ലെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തില്‍ തോ​ട്ട​ക്കാ​രാ​യി​രു​ന്നു രണ്ടു ഫു​ഷല്‍വാ​ങ് സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രും. ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തില്‍ അന്വേ​ഷ​ണം നട​ത്തി; ഒന്നാ​ന്ത​രം അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളും വളരെ ബഹു​മ​തി​പ​ത്ര​ങ്ങ​ളും കു​ന്നു​കൂ​ടി; പി​തൃ​ത്വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അന്വേ​ഷ​ണം നട​ത്താന്‍ താ​ത്പ​ര്യ​വും ശ്ര​ദ്ധ​യു​മു​ള്ള​വ​ര​ല്ലാ​ത്ത അവി​ടു​ത്തെ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കള്‍ ഏതു ഫു​ഷല്‍വാ​ങ്ങി​ന്നാ​ണ് കൊ​സെ​ത്ത് മക​ളാ​യി​രു​ന്ന​തെ​ന്ന് ഒരി​ക്ക​ലും ശരി​യാ​യി മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല. അതൊ​രാ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള സം​ഗ​തി​യാ​യി കരു​തി​യി​ട്ടു​മി​ല്ല. ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത് അവര്‍ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു; അതു വളരെ ഹൃ​ദ​യ​പൂര്‍വ്വ​മാ​യും, അറി​വു​ള്ള വിവരം എഴു​തി​യു​ണ്ടാ​ക്കി. കൊ​സെ​ത്ത് രാ​ജ്യ​നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ ദൃ​ഷ്ടി​യില്‍, മദാം​വ്വ​സേ​ല്! യൂ​ഫ്ര​സി ഫൂ​ഷല്‍ വാ​ങ്ങാ​യി. അച്ഛ​നും അമ്മ​യും മരി​ച്ചു​പോ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് അവളെ ഒര​നാ​ഥ​യാ​ക്കി​ച്ചേര്‍ത്തു. ഫു​ഷല്‍വാ​ങ് എന്ന പേ​രില്‍ത്ത​ന്നെ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ രക്ഷി​താ​വാ​യും മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാ​നെ തന്റേ​യും രക്ഷി​താ​വാ​യും നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് കാ​ര്യം ഭം​ഗി​യാ​ക്കി.

അഞ്ചു​ല​ക്ഷ​ത്തെണ്‍പ​തി​നാ​യി​രം ഫ്രാ​ങ്കി​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണെ​ങ്കില്‍, അജ്ഞാ​ത​നാ​യി​ത്ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കാന്‍ ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു പരേ​തന്‍ കൊ​സെ​ത്തി​നു കൊ​ടു​ത്ത സ്വ​ത്താ​യി അത​വര്‍ ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി. ആദ്യ​ത്തെ ആ സംഖ്യ അഞ്ചു​ല​ക്ഷ​ത്തി​ത്തൊ​ണ്ണൂ​റ്റി​നാ​ലാ​യി​രം ഫ്രാ​ങ്കാ​യി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, പതി​നാ​യി​രം ഫ്രാ​ങ്ക് മദാം​വ്വ​സേ​ല്ല് യൂ​ഫ്ര​സി​യു​ടെ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തി​നു ചെ​ല​വാ​യി; അയ്യാ​യി​രം ഫ്രാ​ങ്ക് കന്യ​കാ​മാ​ഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ​യാ​ണ് കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​ത്. മൂ​ന്നാ​മ​തൊ​രാ​ളു​ടെ പക്കല്‍ ഏല്‍പി​ച്ചി​രു​ന്ന​തായ ഈ സ്വ​ത്ത് കൊ​സെ​ത്തി​നു പ്രാ​യം തി​ക​ഞ്ഞാല്‍, അല്ലെ​ങ്കില്‍ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ കല്യാ​ണ​സ​മ​യ​ത്ത്, അവള്‍ക്കു കി​ട്ടു​ന്ന​താ​യി​രി​ക്കും. ആക​പ്പാ​ടെ ഇതു വളരെ വി​ശ്വാ​സ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു; വി​ശേ​ഷി​ച്ചും, സംഖ്യ അഞ്ചു​ല​ക്ഷ​ത്തി​നു​മേ​ലേ കട​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട്. അവി​ട​വി​ടെ ചില അസാ​ധാ​ര​ണ​ത​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, അവ​യാ​രും ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല; ഒരാ​ളു​ടെ കണ്ണ് അനു​രാ​ഗം​കൊ​ണ്ട് അന്ധ​മാ​യി, മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടേ​ത് ആറു​ല​ക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക് കൊ​ണ്ടും.

അതേ​വ​രെ അച്ഛ​നെ​ന്ന് വി​ളി​ച്ചു​വ​ന്നി​രു​ന്ന ആ വയ​സ്സ​ന്റെ മക​ള​ല്ല താ​നെ​ന്നു കൊ​സെ​ത്ത് ധരി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം ഒരു ചാര്‍ച്ച​ക്കാ​രന്‍ മാ​ത്രം; മറ്റൊ​രു ഫൂ​ഷല്‍ വാ​ങ്ങാ​ണ് അവ​ളു​ടെ അച്ഛന്‍, ഇത് മറ്റൊ​രു സമ​യ​ത്താ​യി​രു​ന്നു എങ്കില്‍ അവ​ളു​ടെ ഹൃദയം തകര്‍ന്നേ​നേ. പക്ഷേ, അവ​ള​പ്പോള്‍ അനു​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ആ അനിര്‍വ​ച​നീ​യ​ഘ​ട്ട​ത്തില്‍, അതൊരു നേരിയ നി​ഴല്‍മാ​ത്ര​മേ ഉണ്ടാ​ക്കി​യു​ള്ളൂ. ഒരു മങ്ങിയ മേഘം; അവള്‍ അത്ര​മേല്‍ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട്, ആ ഒരു മേ​ഘം​ത​ന്നെ നി​ല​നി​ന്ന​തു​മി​ല്ല. അവള്‍ക്ക് മരി​യു​സ്സി​നെ കി​ട്ടി. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രന്‍ വന്നു, കി​ഴ​വന്‍ വി​സ്മൃ​ത​നാ​യി; ഇതാണ് ജീ​വി​തം.

പി​ന്നെ, വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി​ട്ട് കൊ​സെ​ത്തി​നു തന്റെ ചു​റ്റും കടം​ക​ഥ​കള്‍ കണ്ടു പരി​ച​യ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്; ഒര​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ബാ​ല്യ​കാ​ലം കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള ഏതൊ​രാ​ളും ചില ത്യാ​ഗ​ങ്ങള്‍ക്ക് സന്ന​ദ്ധ​നാ​യി​രി​ക്കും.

എങ്കി​ലും അവള്‍ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നെ “അച്ഛാ’ എന്നു​ത​ന്നെ പി​ന്നെ​യും വി​ളി​ച്ചു​പോ​ന്നു.

ദേ​വ​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ സു​ഖി​ത​യായ കൊ​സെ​ത്തി​നു ഗില്‍നോര്‍മാന്‍ മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ വള​രെ​പ്പി​ടി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം അവളെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​സ്തു​തി​കള്‍കൊ​ണ്ടും സമ്മാ​ന​ങ്ങള്‍ കൊ​ണ്ടും മൂടി. ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് കൊ​സെ​ത്തി​നു സാ​മു​ദാ​യി​ക​സ്ഥി​തി നന്നാ​ക്കു​ക​യും അനു​ല്ലം​ഘ്യ​മായ ഒരു​യര്‍ന്ന പദവി ഉറ​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യാൻ നോ​ക്കു​മ്പോള്‍, മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാന്‍ അവ​ളു​ടെ വി​വാ​ഹ​സ​മ്മാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ മേല്‍നോ​ട്ടം ചെ​യ്തു. അന്ത​സ്സ് കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്ന് രസം​പി​ടി​ച്ച പണി​യി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം തന്റെ മു​ത്ത​ശ്ശി​യു​ടെ കൈ​യില്‍നി​ന്ന് കി​ട്ടി​യ​തായ ഒരു മെ​ട​ച്ചില്‍പ്പൂ​ന​യു​ടു​പ്പ് കൊ​സെ​ത്തി​ന് സമ്മാ​നി​ച്ചു.

“ഈ പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങള്‍ വീ​ണ്ടും നട​പ്പില്‍ വരു​ന്നു.” അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: പഴയ സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ​മേ​ലാ​ണ് ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ കമ്പം; “എന്റെ പ്രാ​യാ​ധി​കൃ​ത്തി​ലു​ള്ള ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​കള്‍ എന്റെ കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തെ കി​ഴ​വി​ക​ളു​ടെ ഉടു​പ്പു​ക​ള​ണി​യു​ന്നു.”

സമ്മാ​ന​ങ്ങള്‍ തി​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​വ​യും വള​രെ​ക്കൊ​ല്ല​മാ​യി തു​റ​ക്കാ​തെ കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​വ​യു​മായ എല്ലാ വാര്‍ണ്ണീ​ഷി​ട്ട വലി​പ്പു​പെ​ട്ടി​ക​ളും അദ്ദേ​ഹം കൊ​ള്ള​യി​ട്ടു—നമു​ക്ക് ഈ സ്വ​കാ​ര്യ​സ്വ​ത്തു​കാ​രി​കള്‍ക്കെ​ന്താ​ണ് പറ​യാ​നു​ള്ള​തെ​ന്നു നോ​ക്കുക, അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു; അവ​രു​ടെ വയ​റ്റി​നു​ള്ളില്‍ എന്തു​ണ്ടെ​ന്ന് കാ​ണാ​മ​ല്ലോ.” അദ്ദേ​ഹം ആകു​മ്പ കയറിയ വലി​പ്പു​പെ​ട്ടി​ക​ളില്‍നി​ന്ന് തന്റെ എല്ലാ ഭാ​ര്യ​മാ​രേ​യും ഉപ​പ​ത്നി​ക​ളേ​യും മു​ത്ത​ശ്ലി​മാ​രേ​യും വലി​ച്ചു പു​റ​ത്തി​ട്ടു. വരി​യന്‍ പൊന്‍പ​ട്ടു​കള്‍, പൂ​മ്പ​ട്ടു​കള്‍, പട്ടു​തി​ര​ശ്ലീ​ല​കള്‍, ചി​ത്ര​പ്പ​ണി​പ്പ​ട്ടു​കള്‍, തങ്ക​പ്പു​മ്പ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഉടു​പ്പു​കള്‍, സ്വര്‍ണ്ണ​ക്ക​സ​വി​ട്ട​വ​യും അല​ക്കാ​വു​ന്ന​വ​യു​മായ ഇന്ത്യന്‍ കൈ​ലേ​സ്സു​കള്‍; കൂ​ത്തു​ക​ളില്‍ ‘മു​ഖ​വ​ട്ട’മി​ല്ലാ​ത്ത പട്ടു​സാ​ല്വ​കള്‍, ജെ​നോ​വ​യി​ലേ​യും അലെന്‍കോ​ണി​ലേ​യും പൊ​ടി​പ്പു​നാ​ട​കള്‍, പഴ​യ​ത​രം തങ്ക​പ്പ​ണി​ക​ളായ തൊ​ങ്ങല്‍ മണി​കള്‍, സൂ​ക്ഷ്മ​ത​ര​ങ്ങ​ളായ യു​ദ്ധ​പ​ട​ങ്ങ​ളു​ള്ള ആന​ക്കൊ​മ്പു പല​ഹാ​ര​പ്പെ​ട്ടി​കള്‍ കളി​ക്കോ​പ്പു​കള്‍, പട്ടു​നാ​ട​കള്‍—സക​ല​വും അദേഹം കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ മേല്‍ വര്‍ഷി​ച്ചു. അമ്പ​ര​ന്നു, മരി​യു​സ്സി​ന്റെ മേല്‍ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത അനു​രാ​ഗ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാ​നോ​ടു​ള്ള കൃ​ത​ജ്ഞ​ത​കൊ​ണ്ട് കമ്പം കയറിയ കൊ​സെ​ത്ത് പട്ടും വി​ല്ലീ​സ്സു​മ​ണി​ഞ്ഞു അവ​സാ​ന​മി​ല്ലാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു സു​ഖ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി സ്വ​പ്നം കണ്ടു. അവ​ളു​ടെ വി​വാ​ഹ​സ​മ്മാ​ന​പ്പെ​ട്ടി ദേ​വ​ക​ളാ​ണ് എടു​ത്തു​നി​ല​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു തോ​ന്നി. മേ​ത്ത​രം പട്ടു​നാ​ട​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ചി​റ​കു​ക​ളും പര​ത്തി അവ​ളു​ടെ ആത്മാ​വ് ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു പറ​ന്നു.

കാ​മി​നീ​കാ​മു​ക​ന്മാ​രു​ടെ ആഹ്ലാ​ദ​ല​ഹ​രി​യോ​ട്, ഞങ്ങള്‍ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ആഹ്ലാ​ദ​മൂര്‍ച്ഛ​യൊ​ന്നേ കി​ട​പി​ടി​ക്കു. വ്യു ദെ ഫില്‍ദ്യു കല്‍വേ​റില്‍ ഒരു കാ​ഹ​ള​നാ​ദം മു​ഴ​ങ്ങി.

ഓരോ ദി​വ​സ​വും രാ​വി​ലെ കൊ​സെ​ത്തി​ന് മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ വക ഒരു വി​ചി​ത്ര വസ്തു സമ്മാ​ന​മു​ണ്ട്. എല്ലാ​ത്ത​രം കളി​സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളും അവ​ളു​ടെ ചു​റ്റും മി​ന്നി​ത്തി​ള​ങ്ങി.

ആന​ന്ദാ​വേ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഇട​യ്ക്ക് ഗയ​ര​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സം​സാ​രി​ക്കു​വാന്‍ രസ​മു​ള്ള ആളായ മരി​യു​സ് ഒരു ദിവസം, എന്തു സം​ഭ​വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യെ​ന്നു എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ, പറ​ഞ്ഞു: “ഭര​ണ​പ​രി​വര്‍ത്ത​ന​ത്തി​ലെ ആളു​കള്‍ അത്ര മഹാ​ന്മാ​രാ​ണ്; കൈ​റ്റോ​വി​ന്നും ഫോ​ഷി​യോ​ണി​നു​മെ​ന്ന​പോ​ലെ അവര്‍ക്ക് എന്നെ​ന്ന​ത്തേ​യും ബഹു​മ​തി​യു​ണ്ട്; അവ​രില്‍ ഓരോ​രു​ത്ത​നും ഓരോ പു​രാ​ണ​സ്മ​ര​ണ​യാ​ണ്.’

‘പഴയ പൂ​മ്പ​ട്ട്!’ വയ​സ്സന്‍ ഉച്ച​ത്തില്‍പ്പ​റ​ഞ്ഞു; ‘ശരി​യാ​ണ് മരി​യു​സ്, ഞാനും ഈ ആശയം തന്നെ​യാ​ണ് അന്വേ​ഷി​ച്ചു നട​ന്നി​രു​ന്ന​ത്.’

പി​റ്റേ​ദി​വ​സം രാ​വി​ലെ ഒരു സവി​ശേ​ഷ​പ്പ​നി​നീര്‍പ്പൂ​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള പഴയ പട്ടു തു​ണി​കൊ​ണ്ട് ഒരൊ​ന്നാ​ന്ത​രം ഉടു​പ്പ് കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ വി​വാ​ഹ​സ​മ്മാ​ന​ക്കൂ​ട്ട​ത്തില്‍ച്ചേര്‍ന്നു.

ഈ പഴ​ന്തു​ണി​സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളില്‍നി​ന്ന് മു​ത്ത​ച്ഛന്‍ ഈയൊരു തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നം കൈ​യി​ലാ​ക്കി.

‘അനു​രാ​ഗം വളരെ നല്ല​താ​ണ്; പക്ഷേ, അതി​നോ​ടു​കൂ​ടി വേ​റേ​യൊ​ന്നും വേണം. പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത​ത് സു​ഖ​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​ച്ചേ​ര​ണം. സു​ഖം​മാ​ത്ര​മാ​ണ് ആവ​ശ്യം. എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തി​നെ അതു​കൊ​ണ്ടു രുചി പി​ടി​പ്പി​ക്കും ഒരു രാ​ജ​ധാ​നി​യും അവ​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​വും. അവ​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​വും ലു​വൃ​ക്കൊ​ട്ടാ​ര​വും. അവ​ളു​ടെ അനു​രാ​ഗ​വും വേര്‍സെ​യില്‍സി​ലെ ചു​മര്‍ച്ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളും എനി​ക്കെ​ന്റെ ഇട​യ​പ്പെ​ണ്ണി​നെ തന്നി​ട്ട് അവളെ തമ്പു​രാ​ട്ടി​യാ​ക്കാന്‍ സമ്മ​തി​ക്കൂ. ചോ​ള​പ്പു​ങ്കുല കൊ​ണ്ടു കി​രീ​ട​മ​ണി​ഞ്ഞ ഒരു ഗ്രാ​മീ​ണ​സു​ന്ദ​രി​യെ എനി​ക്കു പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു​ത​രൂ. കൊ​ല്ല​ത്തില്‍ ഒരു ലക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക് വരവും. ഒരു വെ​ണ്ണ​ക്കല്‍സ്തം​ഭ​മാ​ട​ത്തി​ന്റെ അടി​യി​ലൂ​ടേ കണ്ണെ​ത്താ​വു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം ദൂ​ര​ത്തേ​ക്കു​ള്ള ഒരി​ട​യ​സ്ഥി​തി സു​ക്ഷ്മ​ചി​ത്രം എനി​ക്ക് തു​റ​ന്നു കാ​ട്ടി​ത്ത​രൂ. എനി​ക്ക് ഇട​യ​ത്ത​ര​വും സമ്മ​ത​മാ​ണ്, സ്വര്‍ണ്ണം​കൊ​ണ്ടും വെ​ണ്ണു​ക്ക​ല്ലു​കൊ​ണ്ടു​മു​ള്ള പണി​ത്ത​ര​വും സമ്മ​ത​മാ​ണ്. ഉണ​ങ്ങി​ക്ക​ടി​ച്ച സുഖം ഉണ​ങ്ങി​ക്ക​ടി​ച്ച അപ്പ​മാ​ണ്. ഭക്ഷി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും, സദ്യ​യി​ലു​ണ്ണു​ന്നു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. എനി​ക്ക് ഉപ​യോ​ഗ​മി​ല്ലാ​ത്തവ, പ്ര​യോ​ജ​ന​ശു​ന്യ​ങ്ങ​ളാ​യവ, അനാ​വ​ശ്യ​ങ്ങ​ളാ​യവ, ധാ​രാ​ളി​ത്ത​ത്തില്‍പ്പെ​ട്ടവ, കി​ട്ടി​യേ കഴിയു. സ്ട്രാ​സ്ബര്‍ഗ്ഗി​ലെ വല്യ​പ​ള്ളി​യില്‍ ഒരു മൂ​ന്നു​നില വീ​ടി​ന്റെ ഉയ​ര​മു​ള്ള ഒരു നാ​ഴി​ക​മ​ണി ഞാന്‍ കാ​ണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്, അതു സമയം കു​റി​ക്കാ​റു​ണ്ട്, ഓരോ മണി​ക്കു​റും അടി​ച്ചു​കാ​ണി​ക്കാന്‍ അതിനു ദയ​യു​ണ്ടാ​കാ​റു​ണ്—പക്ഷേ, അത​തി​ന്നു​വേ​ണ്ടി നിര്‍മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി​ല്ല; അതു നട്ടു​ച്ച​യോ നി​റ​കൊ​ണ്ട പാ​തി​ര​യോ അടി​ച്ചു​കാ​ണി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം—അതേ, ഉച്ച​സു​ര്യ​ന്റെ സമ​യ​മാ​ണ്, പാതിര അനു​രാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ​യും—അല്ലെ​ങ്കില്‍ നി​ങ്ങള്‍ക്കി​ഷ്ട​മു​ള്ള ഒരു സമയം കു​റി​ച്ച​തി​നു ശേഷം, നി​ങ്ങള്‍ക്കു ചന്ദ്ര​നേ​യും നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളേ​യും, കര​യേ​യും സമു​ദ്ര​ത്തേ​യും, പക്ഷി​ക​ളേ​യും മത്സ്യ​ങ്ങ​ളേ​യും, ഒരു ചു​മര്‍മാ​ട​ത്തി​നു​ള്ളില്‍നി​ന്നു പു​റ​ത്തു കട​ക്കു​ന്ന ഒരു​പാ​ടു സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളേ​യും, പന്ത്ര​ണ്ട് അപ്പോ​സ്ത​ല​ന്മാ​രേ​യും അഞ്ചാ​മന്‍ ഷാര്‍ല്‍ മഹാ​രാ​ജാ​വി​നേ​യും സബി​നു​സ്സി​നേ​യും, പോ​രാ​ത്ത​തി​നു നാ​ഗ​സ്വ​ര​വും വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു​കൂ​ട്ടം കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ആളു​ക​ളേ​യും നി​ങ്ങള്‍ക്കു സമ്മാ​നി​ക്കു​ന്നു. അത് ഓരോ സമ​യ​ത്തും ആകാ​ശ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലൂ​ടെ, എന്തി​നാ​ണെ​ന്ന് ആര്‍ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​തെ, മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ മണി​നാ​ദ​ക്കൊ​ഴു​പ്പു​ക​ളെ വ്യാ​പി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു കണ​ക്കാ​ക്കാ​തെ​യാ​ണി​ത്. സമയം ഇന്ന​തെ​ന്നു നി​ങ്ങ​ളോ​ട് പറ​യു​ക​മാ​ത്രം ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു പൊട്ട നാ​ഴി​ക​മ​ണി​യു​ടെ കഷ​ണ്ടി കയറിയ മുകറ് അതിനു സമ​മാ​വു​മോ? എന്നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം, ആ കു​റും​കാ​ട്ടി​ലെ ഒരു കു​രു​കില്‍നാ​ഴി​ക​മ​ണി​യെ​ക്കാൾ എനി​ക്കി​ഷ്ടം സ്ട്രാ​സ്ബർ​ഗ്ഗി​ലെ ആ കു​റ്റന്‍ മണി​യാ​ണ്.’

വി​വാ​ഹ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാന്‍ പല വി​ഡ്ഢി​ത്ത​വും പറ​ഞ്ഞു: അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കമ്പ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളി​ലൂ​ടെ പതി​നെ​ട്ടാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ എല്ലാ പഴ​ന്തു​ണി​സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളും കശ​പി​ശ​യാ​യി പറ​ഞ്ഞു​ന​ട​ന്നു.

‘നി​ങ്ങള്‍ക്കു സവി​ശേ​ഷ​ദി​വ​സ​ങ്ങള്‍ കൊ​ണ്ടാ​ടേ​ണ്ട വി​ദ്യ​യ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഇക്കാ​ല​ത്ത് എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് ഒരു ദി​വ​സ​ത്തെ ആഘോ​ഷി​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നു നി​ങ്ങള്‍ക്ക​റി​വി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പത്തൊ​മ്പ​താം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന് ഉശി​രി​ല്ല. അതില്‍ ധാ​രാ​ളി​ത്ത​മി​ല്ല. അതു സമ്പ​ന്ന​ത​യെ വി​ല​വെ​ക്കു​ന്നി​ല്ല, അതു പ്ര​ഭു​ത്വ​ത്തെ വി​ല​വെ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എല്ലാ കാ​ര്യ​ത്തി​ലും അതു മൊ​ട്ട​ത്ത​ല​യ​നാ​ണ്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പൊ​തു​ജ​നം മു​ഷി​പ്പ​നാ​ണ്, നി​റ​പ്പ​റ്റി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണ്. ഗന്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണ്. രൂ​പ​മി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണ്. അവര്‍ പറ​യു​മ്പോ​ലെ, മു​ള​ച്ചു​വ​രു​ന്ന നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നാ​ടു​വാ​ഴി​ക​ളു​ടെ മനോ​രാ​ജ്യം; വീ​ട്ടി​കൊ​ണ്ടും കാ​ലി​ക്കോ​കൊ​ണ്ടും മോടി കൂടിയ ഒരു നല്ല മണിയറ. ഇതാ, വഴി! വഴി! പി​ശു​ക്കന്‍ തി​രു​മേ​നി പണം​പി​ടു​ങ്ങി​ക്കൊ​ച്ച​മ്മ​യെ വേ​ളി​ക​ഴി​ക്കാന്‍ പോ​കു​ന്നു. ആഡം​ബ​ര​വും അന്ത​സ്സും. ഒരു മെ​ഴു​തി​രി​യി​ന്മേല്‍ ഒരു ലൂ​യി​നാ​ണ്യം ഒട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു. ഇതാണ് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കാലം. എനി​ക്കാ​വ​ശ്യം ഇതില്‍നി​ന്നു ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ പമ്പ​ക​ട​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണ്. ഹാ 1787-ല്‍ ദ്യു​ക് ദ് രൊ​ഹാ​ങ്ങും രാ​ജ​കു​മാ​രന്‍ ദ് ലെ​യോ​ങ്ങും, ദ്യു​ക് ദ് മോണ്‍ബ​സോ​ങ്ങും, മക്കി​ദ് സൂ​ബി​സ്സും വിം​കോ​ത് ദ് തൂ​വാ​റും—ഫ്രാന്‍സി​ലെ പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാര്‍— ഒരു​ന്തു​വ​ണ്ടി​യില്‍ക്ക​യ​റി സഭാ​സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ട​പ്പോള്‍ ഞാന്‍ നി​ശ്ച​യി​ച്ചു, കാ​ര്യം പോയി. അങ്ങ​നെ തന്നെ. ഈ നൂ​റ്റാ​ണ്ടില്‍ ആളു​കള്‍ കാ​ര്യം നോ​ക്കു​ന്നു, ഉണ്ടി​ക​ക്ക​ച്ച​വ​ടം ചെ​യ്യു​ന്നു, പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു, ചെ​റ്റ​ത്തം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ആളു​കള്‍ മു​കള്‍ബ്ഭാ​ഗ​ത്തില്‍ മാ​ത്രം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു, അതു പൂശി നന്നാ​ക്കു​ന്നു; ഒരു ഉത്സ​വ​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്ന് അപ്പോള്‍ പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ എന്ന​പോ​ലെ അവര്‍ ഉടു​പ്പി​ടു​ന്നു, കു​ളി​ക്കു​ന്നു, സോ​പ്പു തേ​യ്ക്കു​ന്നു, മി​നു​സ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു, ക്ഷൗ​രം ചെ​യ്യു​ന്നു, ചീ​ന്തി​വെ​ക്കു​ന്നു, ഉശിര്‍ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു, മി​നു​ക്കി വെ​യ്ക്കു​ന്നു, ഉര​ച്ചു ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു, തു​ട​ച്ചു നന്നാ​ക്കു​ന്നു, പു​റ​മൊ​ക്കെ വൃ​ത്തി​യാ​ക്കു​ന്നു, ഒരു കോ​ട്ട​മി​ല്ലാ​താ​ക്കു​ന്നു, ഒരു വെ​ള്ളാ​ര​ങ്ക​ല്ലു​പോ​ലെ രാകി മി​നു​ക്കു​ന്നു, സാ​മര്‍ത്ഥ്യം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു മേന്മ നടി​ക്കു​ന്നു—പക്ഷേ, അതോ​ടൊ​പ്പം​ത​ന്നെ ഞാന്‍ ചത്താ​ലും ശരി, അവ​രു​ടെ അന്തഃ കര​ണ​ത്തി​ന​ടി​യില്‍ നോ​ക്കി​യാല്‍ കൈ​വി​ര​ലു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് മൂ​ക്കു കറ​ക്കു​ന്ന ഒരു കന്നാ​ലി​ച്ചെ​ക്ക​ന്നു​കൂ​ടി അറ​പ്പു തോ​ന്നി​ക്കാന്‍ പോന്ന ചാ​ണ​ക​ക്കു​ന്നു​ക​ളും ചളി​ക്കു​ഴി​ക​ളു​മാ​ണ്. ഇക്കാ​ല​ത്തെ മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം, ഞാന്‍ പറയുക ഇതാണ്: ‘വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട ശു​ചി​ത്വം.’ മു​ഷി​യേ​ണ്ടാ മരി​യു​സ്, എന്നെ സം​സാ​രി​ക്കാന്‍ സമ്മ​തി​ക്കു; ഞാന്‍ നി​ങ്ങള്‍ കാ​ണു​ന്ന​വി​ധ​മു​ള്ള ആളു​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ദോഷം പറ​യു​ന്നി​ല്ല; ഞാന്‍ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി എപ്പോ​ഴും പറയും; എന്നാല്‍ എനി​ക്കി​പ്പോ​ഴ​ത്തെ നാ​ടു​വാ​ഴി​ക​ളെ ചെ​കി​ട്ട​ത്തോ​രോ​ന്നു പൊ​ട്ടി​ക്കു​ന്ന​തു ബഹു​ര​സ​മാ​ണ്. ഞാ​ന​തില്‍പ്പെ​ട്ട ആളാണ്. സ്നേ​ഹ​മു​ള്ള ആള്‍ തല്ലു​ക​യും ചെ​യ്യും. അതു​കൊ​ണ്ടു, ഞാന്‍ തു​റ​ന്നു​പ​റ​യാം, ആളു​കള്‍ കല്യാ​ണം കഴി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്; പക്ഷേ, എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് കല്യാ​ണം കഴി​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്ന് അവര്‍ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഹാ! വാ​സ്ത​വ​ത്തില്‍ പണ്ട​ത്തെ അന്ത​സ്സു​കള്‍ പൊ​യ്പോ​യ​ല്ലോ എന്നു ഞാൻ വ്യ​സ​നി​ക്കു​ന്നു. പണ്ട​ത്തെ ആളു​ക​ളു​ടെ സക​ല​വും— അവ​രു​ടെ അന്ത​സ്സും, അവ​രു​ടെ തറ​വാ​ടി​ത്ത​വും, ആ മര്യാ​ദ​യോ​ടും ഓദാ​ര്യ​ത്തോ​ടും കൂടിയ സമ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങ​ളും, ഓരോ​രു​ത്ത​നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആ ആഹ്ലാ​ദ​പൂര്‍വ്വ​മായ ധാ​രാ​ളി​ത്ത​വും, കല്യാ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഒരം​ഗ​മാ​യി​രു​ന്ന സം​ഗീ​ത​വും, മാ​ളി​ക​മേല്‍വെ​ച്ചു​ള്ള മേ​ള​ക്കൊ​ഴു​പ്പും, ചു​വ​ട്ടില്‍വെ​ച്ചു​ള്ള ചെ​ണ്ട​കൊ​ട്ടും, നൃ​ത്ത​വി​നോ​ദ​ങ്ങ​ളും, ഭക്ഷ​ണ​മേ​ശ​യ്ക്കു ചു​റ്റു​മു​ള്ള പ്ര​സ​ന്ന​മു​ഖ​ങ്ങ​ളും, രസം​പി​ടി​ച്ച ഒന്നാ​ന്ത​രം കു​ശ​ലം​പ​റ​യ​ലും, പാ​ട്ടു​ക​ളും, വെ​ടി​ക്കെ​ട്ടു​ക​ളും, പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​യും, കു​ടി​ച്ചു​കു​ണ്ഡ​ലം മറി​യ​ലും, പട്ടു​നാ​ട​യു​ടെ കൂ​റ്റന്‍കെ​ട്ടു​ക​ളും എല്ലാം—പൊ​യ്പോ​യ​ല്ലോ എന്നു ഞാന്‍ വൃ​സ​നി​ക്കു​ന്നു. കല്യാ​ണ​പ്പെ​ണ്ണി​ന്റെ കാ​ലു​റ​ക്കെ​ട്ടു പോ​യ​ല്ലോ എന്നു ഞാന്‍ വ്യ​സ​നി​ക്കു​ന്നു. വീ​ന​സ്സി​ന്റെ ഉട​ഞ്ഞാ​ണു​മാ​യി ചാര്‍ച്ച​യു​ള്ള​താ​ണ് കല്യാ​ണ​പ്പെ​ണ്ണി​ന്റെ കാ​ലു​റ​ക്കെ​ട്ട്. ട്രോ​യി​യു​ദ്ധം എന്തില്‍നി​ന്നാ​ണ് പു​റ​പ്പെ​ട്ട​ത്; വാ​സ്ത​വ​മാ​യി​ട്ടും ഹെ​ല​ന്റെ കാ​ലു​റ​ക്കെ​ട്ടില്‍നി​ന്ന്. അവര്‍ എന്തി​നു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണ് യു​ദ്ധം ചെ​യ്ത​ത്? എന്തി​നു​വേ​ണ്ടി ദി​വ്യ​നായ ദയോ​മെ​ദ് ആ മെ​രി​യോ​ണെ​സ്സി​ന്റെ നി​റു​ക​യി​ലെ ആ പത്തു മു​ഖ​ങ്ങ​ളു​ള്ള പി​ച്ച​ള​ത്തൊ​പ്പി തച്ചു​ട​ച്ചു? കു​ന്ത​ക്കു​ത്തു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് എഷില്‍സും ഹെ​ക​ട​റും അന്യോ​ന്യം അരി​പ്പ​കു​ത്തി; കാരണം? ഹെ​ലന്‍ തന്റെ കാ​ലു​റ​ക്കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​വാന്‍ പരിയെ അനു​വ​ദി​ച്ചു. കൊ​സെ​സ​ത്തി​ന്റെ കാ​ലു​റ​ക്കെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു ഹോ​മര്‍ ഇല്ലി​യാ​ഡ് മഹാ​കാ​വ്യം നിര്‍മ്മി​ക്കും. അദ്ദേ​ഹം തന്റെ കാ​വ്യ​ത്തില്‍ എന്നെ​പ്പോ​ലെ ഒരു വാ​യാ​ടി​ക്കി​ഴ​വ​നെ കൊ​ണ്ടു​വ​രും; അയാള്‍ക്കു നെ​സ്തോ [1] എന്നു​പേര്‍ കൊ​ടു​ക്കും. എന്റെ കൂ​ട്ട​രെ, പണ്ട​ത്തെ കാ​ല​ത്തു, ആ പഴ​യ​കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന കാ​ല​ങ്ങ​ളില്‍, ആളു​കള്‍ ബു​ദ്ധി​പൂര്‍വം വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തി​രു​ന്നു; അവര്‍ നല്ല ഒരു കരാര്‍ ചെ​യ്യും; എന്നി​ട്ട് ഒന്നാ​ന്ത​രം ഒരു കുടി കു​ടി​ക്കും. അപ്പോള്‍ വാ​സ്ത​വ​ത്തില്‍ വയറും അതിനു വേ​ണ്ട​താ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ജന്തു​വാ​ണ്, അതി​നും വേണം അതി​ന്റെ വി​വാ​ഹം. ആളു​കള്‍ നല്ല​വ​ണ്ണം ഭക്ഷ​ണം കഴി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഭക്ഷ​ണ​ത്തി​ന് ഒരു സ്വര്‍ണ്ണ​നാ​ണ്യ​വു​മ​ണി​യാ​ത്ത ഒര​യല്‍പ​ക്ക​ക്കാ​രി സു​ന്ദ​രി​യു​മു​ണ്ടാ​വും; അതു​കൊ​ണ്ട് അവ​ളു​ടെ കഴു​ത്തു മര്യാ​ദ​ക്കേ മൂ​ടി​യി​രി​ക്കു. ഹാ! ആ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന വലിയ വാ​യ​കള്‍! ഞങ്ങള്‍ അക്കാ​ല​ത്ത് എങ്ങ​നെ ആഹ്ലാ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നു! യൗ​വ്വ​നം ഒരു പൂ​ച്ചെ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; ഏതൊരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നും ഒരു ഊത​ച്ചെ​ടി​ത്തു​പ്പി​ലോ അല്ലെ​ങ്കില്‍ ഒരു പനി​നീര്‍പ്പൂ​ച്ചെ​ണ്ടി​ലോ ചെ​ന്ന​വ​സാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു; അയാള്‍ ആട്ടി​ട​യ​നാ​യാ​ലും ശരി, യു​ദ്ധ​ഭ​ട​നാ​യാ​ലും ശരി; സം​ഗ​തി​വ​ശാല്‍ ഒരാള്‍ കു​തി​ര​പ്പ​ട​യാ​ളി​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ തല​വ​നാ​യി​യെ​ങ്കില്‍, അയാള്‍ ഫ്ളോ​റി​യാ​ങ് [2] എന്നു തന്ന​ത്താന്‍ പേര്‍ വി​ളി​ക്കും. ആളു​കള്‍ക്ക് നല്ല​വ​ണ്ണം നട​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, അവര്‍ മോ​ടി​കൂ​ട്ടു​ക​യും നി​റ​പ്പ​റ്റു തോ​ന്നി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. ഒരു നാ​ടു​വാ​ഴി​ക്ക് ഒരു പു​ഷ്പ​ത്തി​ന്റെ മട്ടു​ണ്ടാ​വും; ഒരു പ്ര​ഭു​വി​ന് ഒരു രത്ന​ത്തി​ന്റേ​യും. ആളു​കള്‍ക്ക് ബൂ​ട്ടൂ​സ്സി​ന്മേല്‍ നാ​ട​ക്കെ​ട്ടി​ല്ല. ബൂ​ട്ടു​സ്നേ ഇല്ല. അവര്‍ വൃ​ത്തി​യില്‍ച്ച​മ​ഞ്ഞു, മി​ന്നി​ക്കൊ​ണ്ട്, ആടി​യു​ല​ഞ്ഞു, നി​റം​കൂ​ടി, അന്ത​സ്സില്‍, രസി​ക​ന്മാ​രാ​യി, വി​ഷ​യ​ല​മ്പ​ട​ന്മാ​രാ​യി​രി​ക്കും; അതു കാരണം അര​ക്കെ​ട്ടില്‍ വാ​ളു​ണ്ടാ​വാന്‍ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു​മി​ല്ല. മൂ​ളി​പ്പാ​ട്ടു​പാ​ടു​ന്ന പക്ഷി​ക്കും കൊ​ക്കും നഖ​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടാ​വും. അതു രസി​ക​ക്കു​ട്ട​പ്പ​ന്മാ​രു​ടെ കാ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം സൗ​മ്യ​മാ​ണ്, മറ്റ​തു വി​ശി​ഷ്ട​വും; എന്ന​ല്ല, രസമേ! ആളു​കള്‍ അന്നു കു​ത്ത​ടി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്ന്, ആളു​കള്‍ ഗൗ​ര​വ​ക്കാ​രാ​യി, നാ​ടു​വാ​ഴി​കള്‍ പി​ശു​ക്ക​ന്മാ​രാ​യി, നാ​ടു​വാ​ഴി​കള്‍ നാണം കു​ണു​ങ്ങി​ക​ളാ​യി; നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കാലം മോശം, ആളു​ക​ളു​ടെ കഴു​ത്തു കു​ടു​ങ്ങി​യി​ട്ട് അന്ത​സ്സ് എന്ന​തു പോ​യ്പോ​യി. കഷ്ടം! വൈ​രു​പ്യ​മാ​ണെ​ന്ന മാ​തി​രി സൗ​ന്ദ​ര്യം ഒളി​ച്ചു​വ​യ്ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഭര​ണ​പ​രി​വര്‍ത്ത​ന​ത്തി​നു​ശേ​ഷം സക​ല​ത്തി​നും, തേ​വി​ടി​ശ്ശി​കള്‍ക്കു​കൂ​ടി​യും, ആയി​പ്പോ​യി കാ​ലു​റ​കള്‍; തകൃ​തി​ക്കാര്‍ അട്ട​ക്കാര്‍കൂ​ടി ഗൗ​ര​വ​ത്തില്‍ നട​ക്ക​ണം; പ്രാ​ഭ​വം ആവ​ശ്യ​മാ​ണ്. കവി​ളു​ക​ളെ കണ്ഠ​വ​സ്ത്ര​ത്തി​നു​ള്ളില്‍ ഇറ​ക്കി​യി​ല്ലെ​ങ്കില്‍ ആളു​കള്‍ വല്ലാ​തെ മു​ഷി​യും. ഇരു​പ​തു വയ​സ്സു​ള്ള ഒരു ചെ​ക്ക​നും കല്യാ​ണം കഴി​ക്കു​മ്പോ​ളു​ള്ള വി​ചാ​രം മൊ​സ്യു റോ​യല്‍ക്കൊ​ള്ളാർ [3] പോ​ലെ​യാ​വ​ണ​മെ​ന്നാ​ണ്. എന്നി​ട്ടു ആ പ്രാ​ഭ​വ​വും കൊ​ണ്ട് ഒരു​വന്‍ ചെ​ന്നു​ചേ​രു​ന്ന​തെ​വി​ടെ​യാ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​മോ? ചെ​റ്റ​ത്ത​ത്തില്‍. ഇതു പഠി​ച്ചോ​ളൂ: സന്തോ​ഷം സന്തു​ഷ്ട​മാ​വു​ക​മാ​ത്ര​മ​ല്ല ചെ​യ്യു​ന്നു​ള്ളു; അതു വി​ശി​ഷ്ട​വു​മാ​വു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ട് ആഹ്ലാ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സ്നേ​ഹി​ക്കുക; കല്യാ​ണം കഴി​ക്ക​യാ​ണെ​ങ്കില്‍, ഞാന്‍ പറ​യ​ട്ടെ, സു​ഖ​ത്തി​ന്റെ ഭ്രാ​ന്തോ​ടും തല ചു​റ്റ​ലോ​ടും, ലഹ​ള​യോ​ടും, ലഹ​രി​യോ​ടും​കൂ​ടി കല്യാ​ണം കഴി​ക്കുക! പള്ളി​യില്‍ നി​ങ്ങള്‍ സഗൗ​ര​വ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണം, അതു വേ​ണ്ട​തും നല്ല​തു​മാ​ണ്. പക്ഷേ, ഈശ്വ​ര​വ​ന്ദ​നം കഴി​ഞ്ഞ ഉടനെ, ഒരടി! ഭാ​ര്യ​യു​ടെ നാലു പു​റ​ത്തും ഒരു മനോ​രാ​ജ്യ സ്വര്‍ഗ്ഗം പാ​ഞ്ഞു​ക​ളി​ക്ക​ണം. ഒരു കല്യാ​ണം രാ​ജ​കീ​യ​വും മനോ​രാ​ജ്യ​പ​ര​വു​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം; അത​തി​ന്റെ അടി​യ​ന്തി​രം നട​ത്തല്‍ റീം​സി​ലെ പള്ളി​യില്‍നി​ന്ന് ഷാ​ന്തെ​വു​പ്പി​ലെ ദേ​വാ​ല​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു മാ​റ്റ​ണം. മോ​ശ​ക്ക​ല്യാ​ണം എനി​ക്കി​ഷ്ട​മി​ല്ല. ആ ഒരൊ​റ്റ ദി​വ​സ​മെ​ങ്കി​ലും നി​ങ്ങള്‍ സ്വര്‍ഗ​ത്തില്‍ കൂ​ത്തു​മ​റി​യു​വിന്‍, നി​ങ്ങള്‍ ദേ​വ​ന്മാ​രില്‍ച്ചേ​ര​ട്ടെ. ഹാ! ആളു​കള്‍ ഗന്ധര്‍വ്വ​ന്മാ​രാ​വ​ണം. കളി​യും ചി​രി​യും, ലഹ​ള​ത​ന്നെ; ആളു​കള്‍ വങ്ക​ന്മാ​രാ​ണ്. എന്റെ ചങ്ങാ​തി​മാ​രേ, പു​തു​താ​യി കല്യാ​ണം കഴി​ച്ച ഓരോ വരനും എണ്ണം​പ​റ​ഞ്ഞ രാ​ജ​കു​മാ​ര​നാ​വ​ണം. നാളെ തവ​ള​ക​ളു​ടെ നാ​ടു​വാ​ഴി​ക്കു​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്കു മറി​ഞ്ഞു​വീ​ഴേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നാല്‍ ക്കൂ​ടി, ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ആ അസാ​ധാ​ര​ണ​നി​മി​ഷ​ത്തെ തഞ്ച​മാ​ക്കി അര​യ​ന്ന​ങ്ങ​ളോ​ടും കഴു​കു​ക​ളോ​ടും​കു​ടി നേരേ ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു പറ​ക്കുക. വി​വാ​ഹ​ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളില്‍ മി​ത​വ്യ​യം നോ​ക്ക​രു​ത്; അവ​യു​ടെ അന്ത​സ്സു​ക​ളെ​യൊ​ന്നും കാ​ത്തി​രി​ക്കാന്‍ പോ​ക​രു​ത്;നി​ങ്ങള്‍ മി​ന്നി​ത്തി​ള​ങ്ങു​ന്ന ആ നാ​ളില്‍ പി​ശു​ക്കു കാ​ണി​ക്ക​രു​തു്. വി​വാ​ഹം തറ​വാ​ട്ടു​ഭ​ര​ണ​മ​ല്ല. ഹാ എന്റെ ആഗ്ര​ഹം സാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കില്‍ അത് രസം​പി​ടി​ക്കും; ഓരോ മര​ച്ചു​വ​ട്ടില്‍നി​ന്നും കേള്‍ക്കും വീ​ണ​വാ​യന. ഇതാണ് എന്റെ കാ​ര്യ​പ​രി​പാ​ടി; ആകാ​ശ​നീ​ലി​മ​യും വെ​ള്ള​നി​റ​വും. നാ​ടന്‍ ഈശ്വ​ര​ന്മാ​രെ​യെ​ല്ലാം ഞാന്‍ ആ ഉത്സ​വ​ത്തി​നു കൂ​ട്ടും; ഞാന്‍ വന​ദേ​വ​ത​മാ​രേ​യും ജല​ദേ​വ​ത​മാ​രേ​യും ആവാ​ഹി​ച്ചു​വ​രു​ത്തും. ഗന്ധര്‍വ​ന്മാ​രു​ടെ വി​വാ​ഹം, ഒരു പനി​നീര്‍പ്പൂ​മേ​ഘം, തല​മു​ടി ഭം​ഗി​യില്‍ അല​ങ്ക​രി​ച്ചു തി​ക​ച്ചും നഗ്ന​ങ്ങ​ളായ അപ്സ​ര​സ്സു​കള്‍. ഒരു പണ്ഡി​ത​യോ​ഗാം​ഗം അര്‍പ്പി​ക്കു​ന്ന ഭഗ​വ​തീ​സ്തു​തി​കള്‍, സമു​ദ്ര​ച്ചെ​കു​ത്താ​ന്മാര്‍ വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടോ​ടു​ന്ന ഒരു തേര്‍,

ഇതാണ് ആഘോ​ഷ​മെ​ന്നു വെ​ച്ചാല്‍; അതു കൊ​ള്ളാം; ഇല്ലെ​ങ്കി​ലോ എനി​ക്കീ വി​ഷ​യ​ത്തി​ലൊ​ന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. മണ്ണാ​ങ്ക​ട്ട!

കവി​ത​യില്‍ കമ്പം പി​ടി​ച്ചു മു​ത്ത​ച്ഛന്‍ താന്‍ പറ​യു​ന്ന​തി​നെ​ത്ത​ന്നെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രി​ക്കെ, കൊ​സെ​ത്തി​നും മരി​യു​സ്സി​നും അന്യോ​ന്യം നോ​ക്കി​നോ​ക്കി ലഹരി കയറി.

ഗില്‍നോര്‍മാന്‍വ​ലി​യ​മ്മ ഇതെ​ല്ലാം തന്റെ അക്ഷോ​ഭ്യ​മായ ശാ​ന്ത​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു. കഴി​ഞ്ഞ അഞ്ചോ ആറോ മാ​സ​ത്തി​നി​പ്പു​റം വെ​ച്ച് അവള്‍ക്കു ചില വി​കാ​രാ​വേ​ഗ​ങ്ങള്‍ തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മരി​യു​സ്സി​ന്റെ തി​രി​ച്ചു​വ​ര​വു്, മരി​യു​സ്സി​നെ ഒരു വഴി​ക്കോ​ട്ട​യില്‍നി​ന്ന് എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​രല്‍, മരി​യു​സ് മരി​ക്കല്‍, പി​ന്നെ ജീ​വി​ക്കല്‍, മരി​യു​സ്സു​മാ​യി യോ​ജി​ക്കല്‍, മരി​യു​സ്സി​ന്റെ വി​വാ​ഹ​നി​ശ്ച​യം, മരി​യു​സ് ഒരു കോ​ടീ​ശ്വ​രി​യെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യാന്‍ പോ​കല്‍. ആറു​ല​ക്ഷം ഫ്രാ​ങ്കാ​ണ് അവ​ളു​ടെ ഒടു​വി​ല​ത്തെ ഞെ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ക്കല്‍. ഒന്നാ​മ​ത്തെ തി​രു​വ​ത്താ​ഴ​ത്തി​നു ചേര്‍ന്ന ഒരു പെണ്‍കി​ടാ​വി​ന്റേ​തായ അവ​ളു​ടെ ഉദാ​സീ​നത അവള്‍ക്കു തി​രി​ച്ചു​കി​ട്ടി. അവള്‍ പതി​വിന്‍പ​ടി പള്ളി​യി​ലേ​ക്കു പോയി, മാ​ല​യെ​ടു​ത്തു ജപി​ച്ചു. കുര്‍ബ്ബാ​ന​പ്പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു; വീ​ട്ടി​ന്റെ ഒരു മൂ​ല​യില്‍ച്ചെ​ന്നി​രു​ന്നു, മറ്റൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്തു​വെ​ച്ച് ’എനി​ക്കു നി​ന്നില്‍ അനു​രാ​ഗ​മു​ണ്ടെ​ന്നു’ള്ള മന്ത്രി​ക്കല്‍ നട​ക്കെ, ഈശ്വ​ര​സ്തു​തി​കള്‍ വി​ഴു​ങ്ങി​ച്ചൊ​ല്ലി; മരി​യു​സ്സി​നേ​യും കൊ​സെ​ത്തി​നേ​യും രണ്ടു നി​ഴ​ലു​ക​ളെ എന്ന​പോ​ലെ അവ്യ​ക്ത​മ​ട്ടി​ലേ അവള്‍ കണ്ടി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. നി​ഴല്‍ അവള്‍ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു.

തരി​പ്പു​കൊ​ണ്ട് നി​ശ്ചേ​ഷ്ട​മായ ആത്മാ​വു, ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ കാ​ര്യ​ത്തോ​ടെ​ല്ലാം ഒര​പ​രി​ചി​ത​നെ​ന്ന നി​ല​യില്‍, ഭൂ​ക​മ്പ​ങ്ങ​ളോ അത്യാ​പ​ത്തു​ക​ളോ വന്നു​കൊ​ണ്ടാല്‍ മാ​ത്ര​മ​ല്ലാ​തെ, മാ​നു​ഷി​ക​മാ​യോ ദുഃ​ഖ​ക​ര​മാ​യോ സു​ഖ​ക​ര​മാ​യോ യാ​തൊ​രു ക്ഷോ​ഭ​വും അനു​ഭ​വി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന അങ്ങി​നെ​യൊ​രു ഉദാ​സീ​ന​മായ സന്ന്യാ​സ​മു​ണ്ട്. അച്ഛന്‍ ഗില്‍നോര്‍മാന്‍ മക​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ഈ ഭക്തി തല​യ്ക്കു പി​ടി​ച്ച ഒരു ജല​ദോ​ഷം​പോ​ലെ​യാ​ണ്. ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഗന്ധ​വും നി​ങ്ങള്‍ അനു​ഭ​വി​ക്കാ​താ​വു​ന്നു. ചീത്ത ഗന്ധ​വു​മി​ല്ല, നല്ല ഗന്ധ​വു​മി​ല്ല.

പി​ന്നെ, ആറു​ല​ക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക്: ആ അവി​വാ​ഹി​ത​വൃ​ദ്ധ​യു​ടെ മന​ശ്ചാ​ഞ്ച​ല്യ​ത്തെ ഇല്ലാ​താ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ അച്ഛന്‍ അവളെ ഒട്ടും​ത​ന്നെ കാ​ര്യ​മാ​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് മരി​യു​സ്സി​ന്റെ വി​വാ​ഹ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അദ്ദേ​ഹം അവ​ളോ​ടാ​ലോ​ചി​ച്ച​തേ​യി​ല്ല. ഒരടിമ എന്ന​തു​പോ​യി സ്വേ​ച്ഛാ​ധി​കാ​രി​യായ അദ്ദേ​ഹം പതി​വു​പോ​ലെ അപ്പോള്‍ തോ​ന്നി​യ​ത് ചെ​യ്യും; ഒരൊ​റ്റ വി​ചാ​ര​മേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു—മരി​യു​സ്സി​നെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്ക​ണം. വലി​യ​മ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണെ​ങ്കില്‍—അങ്ങ​നെ​യൊ​രാള്‍ അവി​ടെ​യു​ണ്ടെ​ന്നും അവള്‍ക്കും സ്വ​ന്ത​മാ​യി ചില അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടാ​വാ​മെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം ആലോ​ചി​ട്ടി​ല്ല; വെറും പി​ട​യാ​ടാ​ണെ​ങ്കി​ലും അവ​ളേ​യും അതു ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​പ്പി​ച്ചു. പുറമേ ക്ഷോ​ഭ​ര​ഹി​ത​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, അക​ത്ത് ഏതാ​ണ്ടു ക്രോ​ധം കയറിയ അവള്‍ സ്വയം പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാ​തെ എന്റെ അച്ഛന്‍ കല്യാ​ണം നി​ശ്ച​യി​ച്ചു; അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാ​തെ ഞാന്‍ സ്വ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യം നി​ശ്ച​യി​ക്കും.’ വാ​സ്ത​വ​ത്തില്‍ അവള്‍ സമ്പ​ന്ന​യാ​യി​രു​ന്നു; അച്ഛന്‍ സമ്പ​ന്ന​ന​ല്ല​താ​നും. ഈ കാ​ര്യം അവളും മന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു​റ​ച്ചു. ഒരു സാ​ധു​സ്ത്രീ​യെ​യാ​ണ് കല്യാ​ണം ചെ​യ്യാ​നു​റ​ച്ചി​രു​ന്ന​തെ​ങ്കില്‍ അവള്‍ അയാളെ ഇര​പ്പി​ച്ചേ​നേ. അത്ര​യും ദോഷം അവ​ന്നു തന്നെ! അവന്‍ ഒരി​ര​പ്പാ​ളി​ച്ചി​യെ കല്യാ​ണം കഴി​ക്കു​ന്നു; അവനും ഇര​പ്പാ​ളി​യാ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ.’ പക്ഷേ, കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ അഞ്ചു​ല​ക്ഷം വലി​യ​മ്മ​യെ രസി​പ്പി​ച്ചു; ഈ ദമ്പ​തി​ക​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം വലി​യ​മ്മ തന്റെ നി​ശ്ച​യ​ത്തെ ഒന്നു ഭേ​ദ​പ്പെ​ടു​ത്തി, ആറു ലക്ഷം ഫ്രാ​ങ്കി​നെ ആര്‍ക്കും വി​ല​വെ​ക്കാ​തെ കഴി​യി​ല്ല; അതു​കൊ​ണ്ട്, ചെ​റു​പ്പ​ക്കാര്‍ക്ക് ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു വന്ന സ്ഥി​തി​ക്ക്, അവള്‍ക്കു തന്റെ വക സ്വ​ത്തും അവര്‍ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​ക​യ​ല്ലാ​തെ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലെ​ന്നു വന്നു.

ദമ്പ​തി​കള്‍ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൂ​ടെ​ത്ത​ന്നെ താ​മ​സി​ക്കുക എന്നു തീര്‍ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി—വീ​ട്ടില്‍വെ​ച്ച് ഒന്നാ​ന്ത​രം സ്ഥ​ല​മായ സ്വ​ന്തം മുറി മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാന്‍ അവ​രോ​ടെ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു നിര്‍ബ​ന്ധി​ച്ചു—അതെ​ന്നെ ഒരി​ക്കല്‍ക്കൂ​ടി യു​വാ​വാ​ക്കും, അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: “അതെ​ന്റെ ഒരു പഴയ യു​ക്തി​യാ​ണ്. എന്റെ മു​റി​യില്‍വെ​ച്ച ഒരു വി​വാ​ഹം നട​ത്ത​ണ​മെ​ന്നു​വ​ള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി ഞാ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.

അദ്ദേ​ഹം ആ മുറി ഒരു​പാ​ടു മോ​ടി​സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് അല​ങ്ക​രി​ച്ചു. വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി കൈ​യി​ലു​ള്ള​തും മഞ്ഞ​ളി​പ്പു​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള പട്ടു​ശീ​ല​യി​ന്മേൽ വി​ല്ലീ​സ് പൂ​വു​കള്‍ തു​ന്നി​പ്പി​ടി​പ്പി​ച്ച​തു​മാ​യി ഹോ​ള​ണ്ടു രാ​ജ്യ​ത്തു​നി​ന്നു വന്ന​തെ​ന്ന് അദ്ദേ​ഹം വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​പോ​രു​ന്ന ഒര​സാ​ധാ​ര​ണ​ത്തു​ണി​കൊ​ണ്ടു് തട്ടും ചു​മ​രു​ക​ളും മൂ​ടി​യ​ണി​ഞ്ഞു— അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു; “ഈ തു​ണി​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ലറോ​ഷ്ഗ്വി​യോ​ങ് കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തില്‍ ദാ​ങ്വില്‍ഡ​ച്ച​സ്സി​ന്റെ കട്ടില്‍ അല​ങ്ക​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്—അടു​പ്പു​തി​ണ്ണി മേല്‍ മേ​ത്ത​രം പി​ഞ്ഞാ​ണം​കൊ​ണ്ടു, നഗ്ന​മായ വയ​റ്റ​ത്ത് ഒരുവക കൈ​യു​റു​മാല്‍ പി​ടി​ച്ചു ഒരു ചെ​റു​രൂ​പം അദ്ദേ​ഹം ഉണ്ടാ​ക്കി​ച്ചു.

മൊ​സ്യു ഗില്‍നോര്‍മാ​ന്റെ വാ​യ​ന​മു​റി മരി​യു​സ്സി​ന്നാ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള ഒരു വക്കീല്‍ വാ​യ​ന​സ്ഥ​ല​മാ​യി; ഭര​ണ​സ​ഭാം​ഗ​ത്തി​ന് ഒരു വാ​യ​ന​സ്ഥ​ലം ആവ​ശ്യ​മാ​ണ​ല്ലോ.