SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/hugo-43.jpg
Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018).
5.7.5
പി​ന്നിൽ പക​ലോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു രാ​ത്രി

വാ​തി​ല്ക്കൽ​നി​ന്നു മു​ട്ടു കേ​ട്ട​തോ​ടു​കൂ​ടി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പി​ന്നോ​ക്കം തി​രി​ഞ്ഞു.

‘അക​ത്തേ​ക്കു വരു’, അയാൾ ഒച്ച​യി​ല്ലാ​തെ പറ​ഞ്ഞു.

വാതിൽ തു​റ​ന്നു.

കൊ​സെ​ത്തും മരി​യു​സ്സും വാ​തി​ല്ക്കൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചു.

കൊ​സെ​ത്ത് അക​ത്തേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു​ചെ​ന്നു.

വാ​തി​ലി​ന്റെ കു​റു​മ്പ​ടി​യി​ലേ​ക്കു ചാരി മരി​യു​സ് ഉമ്മ​റ​ത്തു നി​ന്നു.

‘കൊ​സെ​ത്ത്!’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു.

എന്നി​ട്ട് അയാൾ കസാ​ല​യിൽ നി​വർ​ന്നു, കൈ രണ്ടും നീ​ട്ടി, വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു, കണ്ണു നട്ടു, വി​ളർ​ത്തു, പര​വ​ശ​നാ​യി, നോ​ട്ട​ത്തിൽ ഒര​പാ​ര​മായ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു. വി​കാ​രാ​വേ​ഗം​കൊ​ണ്ടു ശ്വാ​സം കി​ട്ടാ​തായ കൊ​സെ​ത്ത് ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ മാ​റ​ത്തു വീണു.

‘അച്ഛാ!’ അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

മതി​മ​റ​ന്നു​പോയ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വി​ക്കി.

‘നി​യ്യാ​ണ്! അവൾ! നി​ങ്ങൾ! മദാം! നി​യ്യാ​ണ്! ഹാ, എന്റെ ഈശ്വ​രാ!’

കൊ​സെ​ത്തി​നാൽ മു​റു​കെ ആശ്ലേ​ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട അയാൾ ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു:

‘നി​യ്യാ​ണ്! നി​യ്യി​വി​ടെ വന്നു! അപ്പോൾ എനി​ക്കു നീ മാ​പ്പു​ത​ന്നു!

ഉരു​ണ്ടു​കൂ​ടു​ന്ന കണ്ണു​നീർ വീ​ഴാ​തി​രി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി കണ്ണു ചി​മ്മി​ക്കൊ​ണ്ടു മരി​യു​സ് മുൻ​പോ​ട്ടു ചെ​ന്നു, തേ​ങ്ങ​ല​മർ​ത്താൻ മു​റു​കെ​കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ച ചു​ണ്ടു​ക​ളി​ലൂ​ടെ മന്ത്രി​ച്ചു: ‘എന്റെ അച്ഛാ!’

‘അപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളും, നി​ങ്ങ​ളും എനി​ക്കു മാ​പ്പ് തന്നു!’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് അയാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു.

മരി​യു​സ്സി​നു വാ​ക്കു കി​ട്ടി​യി​ല്ല; ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു: ‘ഞാൻ നന്ദി​പ​റ​യു​ന്നു.’

കൊ​സെ​ത്ത് തന്റെ സാൽവ വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു, തൊ​പ്പി കട്ടി​ലി​ന്മേ​ലേ​ക്കു തട്ടി​യി​ട്ടു.

‘എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.’ അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

എന്നി​ട്ട് വൃ​ദ്ധ​ന്റെ മടി​യിൽ​ക്ക​യ​റി​യി​രു​ന്ന് ഒരു മനോ​ഹ​ര​മ​ട്ടിൽ അയാ​ളു​ടെ നരച്ച തല​മു​ടി രണ്ടു വശ​ത്തേ​ക്കും മാ​ടി​യി​ട്ട്, അയാ​ളു​ടെ നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തിൽ ഒരു​മ്മ വെ​ച്ചു.

അമ്പ​ര​ന്നു​പോയ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അവളെ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ ചെ​യ്യാൻ വി​ട്ടു.

അവ്യ​ക്ത​മായ വി​ധ​ത്തിൽ​മാ​ത്രം ചിലതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന കൊ​സെ​ത്ത്, മരി​യു​സ്സി​ന്റെ കട​പ്പാ​ടു​കൂ​ടി തീർ​ക്കാ​നെ​ന്ന മട്ടിൽ, തന്റെ ഓമ​നി​ക്കൽ ഇര​ട്ടി​യാ​ക്കി.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വി​ക്കി; ‘ആളുകൾ എന്തു വി​ഡ്ഢി​ക​ളാ​ണ്, ഞാ​നി​നി അവളെ ഒരി​ക്ക​ലും കാ​ണി​ല്ലെ​ന്നേ വി​ചാ​രി​ച്ച​ത്. നോ​ക്കൂ! മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, നി​ങ്ങൾ അക​ത്തേ​ക്കു വന്ന സമയം ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു: ‘ഒക്കെ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഇതാ അവ​ളു​ടെ ഉടു​പ്പ്, ഞാ​നൊ​രു ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട​വ​നാ​ണ്; ഞാ​നി​നി കൊ​സെ​ത്തി​നെ കാ​ണി​ല്ല,’ ആ സമ​യ​ത്താ​ണ് നി​ങ്ങൾ കോണി കയറി വന്നി​രു​ന്ന​ത്, ഞാ​നൊ​രു വങ്ക​ന​ല്ലേ? നോ​ക്കു, ഒരാൾ എന്തു വങ്ക​നാ​യി​പ്പോ​വു​ന്നു? ഈശ്വ​ര​നെ കണ​ക്കാ​ക്കാ​തെ​യാ​ണ് ആളു​ക​ളു​ടെ പണി. നല്ല​വ​നായ ഈശ്വ​രൻ പറ​യു​ന്നു: ‘നി​ന്നെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​യി എന്നു നീ കമ്പം വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു, വി​ഡ്ഢി, ഇല്ല! ഇല്ല, അങ്ങ​നെ വരി​ല്ല. ആട്ടെ, ഒരു ദേ​വ​സ്ത്രീ​യെ കണ്ടേ കഴിയൂ എന്നു​ള്ള ഒരാ​ളു​ണ്ട​വി​ടെ.’ അതാ, ദേ​വ​സ്ത്രീ വരു​ന്നു; കൊ​സെ​ത്തി​നെ പി​ന്നെ​യും കാ​ണു​ക​യാ​യി! ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി, അതാ ഞാ​നെ​ന്റെ കൊ​സെ​ത്ത്കു​ട്ടി​യെ കാ​ണു​ന്നു! ഹാ! ഞാൻ വളരെ ദുഃ​ഖി​ച്ചു.’

കു​റ​ച്ചി​ട​യ്ക്ക് അയാൾ​ക്ക് ഒച്ച പൊ​ന്താ​താ​യി; പി​ന്നീ​ടു തു​ടർ​ന്നു:

എനി​ക്ക് ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു കൊ​സെ​ത്തി​നെ കാ​ണേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​നു കാർ​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാൻ ഒരെ​ല്ലിൻ​ക​ഷ്ണം വേണം. പക്ഷേ, ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ഒരു ‘സ്വൈ​രം​കൊ​ല്ലി’യാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നെ​നി​ക്കു തി​ക​ച്ചും മന​സ്സി​ലാ​യി. ഞാ​നാ​ലോ​ചി​ച്ചു: ‘അവർ​ക്കു നി​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​പാ​ടു നോ​ക്കൂ, എന്നും ഒരാ​ളു​ടെ മേൽ പറ്റി​ക്കൂ​ടാൻ പാ​ടി​ല്ല.’ ഹാ! ഈശ്വ​രൻ, രക്ഷി​ച്ചു, അവളെ ഞാൻ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി കണ്ടു. കൊ​സെ​ത്ത്, നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മോ. നി​ന്റെ ഭർ​ത്താ​വു് പര​മ​സു​ന്ദ​ര​നാ​ണ്? ഹാ, ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന്, എന്തു ചന്ത​മു​ള്ള ചി​ത്ര​പ്പ​ണി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ കഴു​ത്തു​നാ​ട​യാ​ണ് നീ​യി​ന്നു കെ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്. എനി​ക്ക് ഈ ജാതി ഇഷ്ട​മാ​ണ്. ഇതു നി​ന്റെ ഭർ​ത്താ​വാ​ണ് തി​ര​ഞ്ഞു​വാ​ങ്ങി​യ​ത്, അല്ലേ? പി​ന്നെ നീ ചില കാ​ശ്മീ​ര​സ്സാ​ല്വ​കൾ മേ​ടി​ക്ക​ണം. ഞാ​ന​വ​ളെ നീ എന്നു വി​ളി​ക്ക​ട്ടെ, മൊ​സ്യു പോങ് മേർസി അധി​ക​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു വേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ല.’

കൊ​സെ​ത്ത് തു​ട​ങ്ങി ‘ഞങ്ങ​ളെ അങ്ങ​നെ വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞ​തു നന്നാ​യോ? നി​ങ്ങൾ എവി​ടെ​പ്പോ​യി​രു​ന്നു? ഇത്ര​യ​ധി​കം കാലം വരാ​തി​രു​ന്ന​തെ​ന്തേ? പണ്ടൊ​ക്കെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ യാത്ര മൂ​ന്നു​നാ​ലു ദി​വ​സ​ത്തെ​യ്ക്കേ നി​ല​നി​ന്നി​രു​ന്നു​ള്ളു. ഞാൻ നി​കൊ​ലെ​ത്തി​നെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചു; എപ്പോ​ഴും അവൾ മട​ങ്ങി​വ​ന്നു പറയും, അദ്ദേ​ഹം അവി​ടെ​യി​ല്ല.’ നി​ങ്ങൾ തി​രി​ച്ചെ​ത്തി​യി​ട്ടു ദി​വ​സ​മെ​ത്ര​യാ​യി? എന്തേ ഞങ്ങ​ളെ അറി​യി​ക്കാ​ഞ്ഞ​ത്? അപ്പോൾ, നി​ങ്ങൾ വല്ലാ​തെ വ്യ​ത്യാ​സ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു​വ​ല്ലോ എന്തു വി​കൃ​തി​യ​ച്ഛൻ! അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു രോ​ഗ​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു ഞങ്ങൾ അത​റി​ഞ്ഞി​ല്ല നി​ല്ക്കു, മരി​യു​സ്സ്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കയ്യെ​ങ്ങ​നെ തണു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു!’

‘അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ ഇവി​ടെ​യു​ണ്ട്! മൊ​സ്യു പോ​ങ്മേർ​സി, നി​ങ്ങൾ എനി​ക്കു മാ​പ്പു തന്നു!’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആവർ​ത്തി​ച്ചു.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി പറഞ്ഞ ആ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ട​തോ​ടു​കൂ​ടി മരി​യു​സ്സി​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ വീർ​ത്തു​വ​ന്നി​രു​ന്ന​തെ​ല്ലാം പൊ​ട്ടി​പ്പോ​യി.

അയാ​ളിൽ​നി​ന്നു പൊ​ട്ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ടു: ‘കൊ​സെ​ത്ത്, കേ​ട്ടു​വോ? അദ്ദേ​ഹം അങ്ങോ​ട്ടെ​ത്തി! അദ്ദേ​ഹം എന്നോ​ടു മാ​പ്പു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു! അദ്ദേ​ഹം എനി​ക്കു വേ​ണ്ടി എന്തു ചെ​യ്തു​വെ​ന്ന​റി​യാ​മോ, കൊ​സെ​ത്ത്? അദ്ദേ​ഹം എനി​ക്കെ​ന്റെ ജീവനെ രക്ഷി​ച്ചു​ത​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം അതി​ലു​മ​ധി​കം ചെ​യ്തു—അദ്ദേ​ഹം നി​ന്നെ എനി​ക്കു​ത​ന്നു എന്നി​ട്ട് എന്റെ ജീവനെ രക്ഷി​ക്കു​ക​യും നി​ന്നെ എനി​ക്കു തരി​ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ട്, അദ്ദേ​ഹം തനി​ക്കാ​യി എന്തു ചെ​യ്തു? അദ്ദേ​ഹം തന്നെ​ത്താൻ ബലി​ക​ഴി​ച്ചു നോ​ക്ക​ണേ മനു​ഷ്യ​നെ. എന്നി​ട്ട് അദ്ദേ​ഹം നന്ദി​കെ​ട്ട​വ​നായ എന്നോ​ടു, മറ​വി​ക്കാ​ര​നായ എന്നോ​ടു, നിർ​ദ്ദ​യ​നായ എന്നോ​ടു, കു​റ്റ​ക്കാ​ര​നായ എന്നോ​ടു്, പറ​യു​ന്നു, ഞാൻ നന്ദി​പ​റ​യു​ന്നു എന്ന്! കൊ​സെ​ത്ത്, ഞാ​നെ​ന്റെ ജീ​വി​ത​കാ​ലം മു​ഴു​വ​നും ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പാ​ദ​ശു​ശ്രൂഷ ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നാൽ പോരാ. വഴി​ക്കോ​ട്ട, ആ ഓവു​ചാൽ, ആ തീ​ച്ചൂള, ആ ചളി​ക്കു​ണ്ട്—ഇതെ​ല്ലാം അദ്ദേ​ഹം എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി, കൊ​സെ​ത്ത്, നി​ന​ക്കു​വേ​ണ്ടി കട​ന്നു. എല്ലാ​ത്ത​രം മര​ണ​ങ്ങ​ളേ​യും എന്റെ മുൻ​പിൽ​നി​ന്നു തട്ടി​നീ​ക്കി താൻ സ്വീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് എന്നേ​യും വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു നട​ന്നു. എല്ലാ​ത്ത​രം ധൈ​ര്യ​വും എല്ലാ​ത്ത​രം മനോ​ഗു​ണ​വും, എല്ലാ​ത്ത​രം ധീ​രോ​ദാ​ത്ത​ത​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ട്! കൊ​സെ​ത്ത്, ഈ മനു​ഷ്യൻ ഒര​മാ​നു​ഷ​നാ​ണ്!’

‘നി​ല്ക്കു! നി​ല്ക്കൂ!’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു. ‘എന്തി​നാ​ണ​തൊ​ക്കെ പറ​യു​ന്ന​ത്?’

‘അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ!’ ബഹു​മാ​നം കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്ന ഒരു ശു​ണ്ഠി​യോ​ടു​കൂ​ടി മരി​യു​സ് പറ​ഞ്ഞു, ‘നി​ങ്ങൾ എന്തു​കൊ​ണ്ട് അതൊ​ന്നും എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ല്ല? നി​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും കു​റ്റ​മു​ണ്ട്. നി​ങ്ങൾ ആളു​ക​ളു​ടെ ജീവനെ രക്ഷി​ക്കു​ന്നു; അവ​രോ​ടൊ​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല! അത്ര​മാ​ത്ര​മ​ല്ല, നി​ങ്ങ​ളെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ത്ത​രി​ക​യാ​ണെ​ന്ന നാ​ട്യ​ത്തിൽ നി​ങ്ങൾ സ്വയം അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്നു. ഇതു നന്ന​ല്ല.’

‘ഞാൻ നേരു പറ​ഞ്ഞു,’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

‘ഇല്ല’, മരി​യു​സ് തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു, ‘നേ​രെ​ന്നു വെ​ച്ചാൽ നേ​രു​മു​ഴു​വ​നും വേണം അതു നി​ങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു മൊ​സ്യു മദ​ലി​യെൻ; അതെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞി​ല്ല? നി​ങ്ങൾ ഴാ​വേ​റെ രക്ഷി​ച്ചു. അതെ​ന്തു​കൊ​ണ്ട് പറ​ഞ്ഞി​ല്ല എന്റെ ആയു​സ്സി​നു ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു കട​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു; അതെ​ന്തു​കൊ​ണ്ട് പറ​ഞ്ഞി​ല്ല?’

‘ഞാനും നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ കരുതി. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം ശരി​യാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു. ഞാൻ വി​ട്ടു​പോ​രേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്ന് എനി​ക്കു തോ​ന്നി. ഓവു​ചാ​ലി​ലെ കഥ നി​ങ്ങൾ അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങൾ എന്നെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അടു​ക്കൽ​ത​ന്നെ താ​മ​സി​പ്പി​ക്കാൻ നോ​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ട് ആ കാ​ര്യം ഞാൻ മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നേ പറ്റു എന്നാ​യി. ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, അത് എല്ലാ​വി​ധ​ത്തി​ലും സം​ഭ്ര​മ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യേ​നേ’

‘എന്തു സം​ഭ്ര​മം? ആരെ സം​ഭ്ര​മി​പ്പി​ക്കും?’ മരി​യു​സ് തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു. നി​ങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ നി​ങ്ങ​ളി​വി​ടെ ഇനി താ​മ​സി​ക്കു​മെ​ന്ന്? ഞങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളെ എടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു​പോ​വും. ഹാ! എന്റെ ഈശ്വര! യദൃ​ച്ഛ​യാ​യി​ട്ടാ​ണ് ഞാ​നി​തെ​ല്ലാം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യ​ത്. നി​ങ്ങൾ ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരാ​ളാ​ണ്. നി​ങ്ങൾ അവ​ളു​ടെ അച്ഛ​നാ​ണ്, എന്റേ​യും. ഈ മോ​ശ​സ്ഥ​ല​ത്ത് ഇനി ഒരു നി​മി​ഷ​മെ​ങ്കി​ലും നി​ങ്ങൾ താ​മ​സി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല. നാളെ നി​ങ്ങ​ളി​വി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു കരു​തേ​ണ്ടാ.’

‘നാളെ’, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു, ഞാ​നി​വി​ടെ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​കൂ​ടെ​യും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല.’

‘എന്താ​ണ് നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​ത്?’ മരി​യു​സ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. ‘ആട്ടെ പറ​യ​ട്ടെ. ഇനി നി​ങ്ങ​ളെ ദൂ​ര​യാ​ത്ര ചെ​യ്യാൻ ഞങ്ങൾ സമ്മ​തി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ ഇനി​യൊ​രി​ക്ക​ലും ഞങ്ങ​ളെ വി​ട്ടു​പോ​യി​ക്കൂ​ടാ. നി​ങ്ങൾ ഞങ്ങ​ളു​ടെ​യാ​ണ്, ഞങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളെ ഒരി​ക്ക​ലും വി​ടി​ല്ല.’

‘ഇക്കു​റി കണ​ക്കി​നു പറ്റി,’ കൊ​സെ​ത്ത് തു​ടർ​ന്നു. ‘വാ​തി​ല്ക്കൽ വണ്ടി​യു​ണ്ട്. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളേ​യും​കൊ​ണ്ടു ചാടും. വേ​ണ്ടി​വ​ന്നാൽ ഞാൻ ബലം​കൂ​ടി പ്ര​യോ​ഗി​ക്കും.’

അവൾ ചി​രി​ച്ചും​കൊ​ണ്ട് വയ​സ്സ​നെ എടു​ത്തു​പൊ​ന്തി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു.

‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മുറി ഇപ്പോ​ഴും അവിടെ അങ്ങ​നെ​ത്ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു’. അവൾ തു​ടർ​ന്നു. ‘ഇപ്പോൾ തോ​ട്ടം എന്തു ഭം​ഗി​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നോ! പൂ​ച്ചെ​ടി​കൾ​ക്കൊ​രു സു​ഖം​ത​ന്നെ. വഴി​ക​ളി​ലൊ​ക്കെ പു​ഴ​മ​ണ്ണു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ടു​വി​ച്ചു. ഊത നി​റ​ത്തിൽ ചെറിയ ഇത്തി​ളു​ക​ളു​ണ്ട്. നി​ങ്ങൾ എന്റെ ‘സ്റ്റ്രാ​ബ​റി’പ്പഴം തി​ന്നു​നോ​ക്ക​ണം! ഞാൻ​ത​ന്നെ​യാ​ണ് അവ​യ്ക്കു നന​യ്ക്കാ​റ്. ഇനി ‘മദാം’ എന്നു പറയാൻ പാ​ടി​ല്ല, ‘മൊ​സ്യു ഴാങ്’ എന്നും പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ; ഞങ്ങൾ പ്ര​ജാ​വാ​ഴ്ച​ക്കാ​രാ​ണ്. എല്ലാ​വ​രും നീ എന്നു പറയണം, അല്ലേ മരി​യു​സ്? മട്ടൊ​ക്കെ മാറി. അച്ഛാ. എനി​ക്കൊ​രാ​പ​ത്തു പറ്റി​യ​തു കേൾ​ക്ക​ണം: ചു​മ​രി​ന്റെ ഒരു പൊ​ത്തിൽ ഒരു ചു​ക​പ്പു​കി​ളി കൂ​ടു​കെ​ട്ടി​യി​രു​ന്നു; അതിനെ ഒരു വല്ലാ​ത്ത പൂച്ച പി​ടി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു. സ്വ​ന്തം ജനാ​ല​യി​ലൂ​ടെ കൊ​ച്ചു​തല പു​റ​ത്തേ​ക്കി​ട്ട് എന്നെ നോ​ക്കാ​റു​ള്ള എന്റെ സാധു ഓമ​ന​പ്പ​ക്ഷി​ക്കു​ഞ്ഞ്! ഞാൻ വളരെ കര​ഞ്ഞു. എനി​ക്ക് ആ പൂ​ച്ച​യെ കൊ​ല്ല​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, ഇപ്പോൾ ആരും കര​യു​ന്നി​ല്ല. എല്ലാ​വ​രും ചി​രി​ക്കു​ന്നു, എല്ലാ​വർ​ക്കും സു​ഖം​ത​ന്നെ. നി​ങ്ങൾ ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൂടെ പോരണം, മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്ന് എന്തു രസ​മാ​വും! തോ​ട്ട​ത്തിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വക​യാ​യി ഒരു ഭാ​ഗ​മെ​ടു​ക്കാം. അതിൽ കൃഷി ചെ​യ്യാം; എന്റെ സ്റ്റ്രാ​ബ​റി​യോ അച്ഛ​ന്റെ സ്റ്റ്രാ​ബ​റി​യോ ഏറെ നന്നാ​വു​ക​യെ​ന്നു നമു​ക്കു​നോ​ക്കാം. നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തൊ​ക്കെ ഞാൻ ചെ​യ്യാം; ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​ത് നി​ങ്ങൾ കേൾ​ക്കു​മ​ല്ലോ.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അവൾ പറ​യു​ന്ന​തൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ​ത​ന്നെ മന​സ്സു​വെ​ച്ചി​രു​ന്നു. അവൾ പറ​യു​ന്ന​തി​ലെ കാ​ര്യ​ത്തി​നെ​ക്കാ​ള​ധി​കം അവ​ളു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളി​ലു​ള്ള മാ​ധു​ര്യ​മാ​ണ് അയാൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്; ആത്മാ​വി​ന്റെ വ്യ​സ​ന​മ​യ​ങ്ങ​ളായ മു​ത്തു​മ​ണി​ക​ളായ ആ വലിയ കണ്ണു​നീർ​ത്തു​ള്ളി​ക​ളി​ലൊ​ന്ന് അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ പതു​ക്കെ ഉരു​ണ്ടു​കൂ​ടി. അയാൾ മന്ത്രി​ച്ചു: ‘ഈശ്വ​രൻ ദയാ​ലു​വാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​ന്റെ അട​യാ​ള​മാ​ണ് വീ​ണ്ടും വന്ന​ത് ‘അച്ഛാ’, കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു. ‘നമ്മൾ ഒരു​മി​ച്ചു താ​മ​സി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അതു വളരെ നന്നാ​യി​രി​ക്കും, ശരി​യാ​ണ്, അവ​രു​ടെ മര​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ക്കെ പക്ഷി​ക​ളു​ണ്ട്. ഞാൻ കൊ​സെ​ത്തു​മാ​യി ലാ​ത്തും. കുശലം പറ​ക​യും തോ​ട്ട​ത്തിൽ അന്യോ​ന്യം സം​സാ​രി​ച്ചു​ന​ട​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടു കൂ​ടി​ക്ക​ഴി​യാൻ രസ​മു​ണ്ട്. ആളുകൾ പു​ലർ​ച്ചെ മുതൽ അന്യോ​ന്യം കാ​ണു​ന്നു. നമ്മൾ ഓരോ​രു​ത്ത​ന്നും സ്വ​ന്ത​മാ​യി ഓരോ സ്ഥലം കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​ണം. ഞാ​ന​വ​ളു​ടെ സ്റ്റ്രാ​ബ​റി​പ്പ​ഴം തി​ന്ന​ണ​മെ​ന്നാ​ണ​വൾ​ക്ക്. ഞാ​നെ​ന്റെ പനി​നീർ​പ്പൂ​വു​ക​ളെ അവ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു പറി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​ക്കും. അതു നന്നാ​യി​രി​ക്കും. ഒന്നു​മാ​ത്രം…’

അയാൾ നിർ​ത്തി, പതു​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു: ‘കഷ്ടം​ത​ന്നെ!’

ആ കണ്ണു​നീർ​ത്തു​ള്ളി കീ​ഴ്പോ​ട്ടു വീ​ണി​ല്ല. അതു പി​ന്നോ​ക്കം​ത​ന്നെ പോയി;

ആ സ്ഥാ​ന​ത്തു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു പു​ഞ്ചി​രി വെ​ച്ചു. കൊ​സെ​ത്ത് വൃ​ദ്ധ​ന്റെ രണ്ടു കൈയും കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു.

‘എന്റെ ഈശ്വ​രാ!’ അവൾ പറ​ഞ്ഞു, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൈ മുൻ​പ​ത്തെ​ക്കാ​ള​ധി​കം തണു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. രോ​ഗ​മു​ണ്ടോ? വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടോ?’

‘എനി​ക്കോ? ഇല്ല.’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു, ‘എനി​ക്കു നല്ല സു​ഖ​മാ​ണ്. ഒന്നു​മാ​ത്രം…’ അയാൾ നിർ​ത്തി.

‘എന്തു​മാ​ത്രം?’

‘ഞാൻ മരി​ക്കു​ക​യാ​യി.’

കൊ​സെ​ത്തും മരി​യു​സ്സും നടു​ങ്ങി.

‘മരി​ക്കുക!’ മരി​യു​സ് ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു.

‘അതേ, പക്ഷേ, സാ​ര​മി​ല്ല,’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു.

അയാൾ ശ്വാ​സം വീ​ണ്ടെ​ടു​ത്തു. പു​ഞ്ചി​രി​യി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘കൊ​സെ​ത്ത്, എന്തേ നി​യ്യെ​ന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​ത്? കേൾ​ക്ക​ട്ടെ; അപ്പോൾ നി​ന്റെ ചു​ക​പ്പു​കി​ളി ചത്തു​പോ​യി. പറയു, ഞാൻ നി​ന്റെ ഒച്ച കേൾ​ക്ക​ട്ടെ. മരി​യു​സ് സം​ഭ്ര​മ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വൃ​ദ്ധ​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

കൊ​സെ​ത്ത് ഹൃ​ദ​യ​ഭേ​ദ​ക​മായ ഒരു നി​ല​വി​ളി പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു.

‘അച്ഛാ! അച്ഛാ! മരി​ക്ക​രു​ത്. നി​ങ്ങൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു. ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല, നി​ങ്ങൾ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നേ പറ്റൂ. കേ​ട്ടി​ല്ലേ?’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അവ​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു തന്റെ തല​യു​യർ​ത്തി.

‘ഹാ! അതേ! എന്നെ മരി​ക്കാൻ സമ്മ​തി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു. ആർ​ക്ക​റി​യാം? ഒരു സമയം ഞാൻ കേ​ട്ടേ​ക്കാം; നി​ങ്ങൾ വന്ന സമ​യ​ത്തു ഞാൻ മരി​ച്ച​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വരവ് അതിനെ തട​ഞ്ഞു; ഞാൻ വീ​ണ്ടും ജനി​ച്ച​പോ​ലെ തോ​ന്നു​ന്നു.’

‘നി​ങ്ങൾ​ക്കു ശക്തി​യും ജീ​വ​നും പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്,’ മരി​യു​സ് പറ​ഞ്ഞു. ഈ നി​ല​യിൽ ഒരാൾ​ക്ക് മരി​ക്കാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടോ? നി​ങ്ങൾ ദുഃ​ഖി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്, ഇനി അതു വേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ല. ഞാ​നാ​ണ് നി​ങ്ങ​ളോ​ടു മാ​പ്പു​ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​ത്—അതേ, മു​ട്ടു​കു​ത്തി​യി​രു​ന്നു! നി​ങ്ങൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കാ​നാ​ണ് പോ​കു​ന്ന​ത്; ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൂടെ; വള​രെ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കും. ഞങ്ങൾ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി നി​ങ്ങ​ളെ കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സു​ഖ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു ചി​ന്ത​യു​മി​ല്ലാ​ത്ത രണ്ടു​പേ​രു​ണ്ട് ഞങ്ങൾ.’

‘കണ്ടു​വോ’, കണ്ണു​നീ​രിൽ​ക്കു​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു, മരി​യു​സ്സ​താ പറ​യു​ന്നു, നി​ങ്ങൾ മരി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്ന്.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വീ​ണ്ടും പു​ഞ്ചി​രി​യി​ടാൻ തു​ട​ങ്ങി.

‘നി​ങ്ങൾ എന്നെ കൈ​വ​ശ​പ്പ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ, മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, എന്നെ ഞാ​ന​ല്ലാ​താ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കാൻ കഴി​യു​മോ? ഇല്ല, ഈശ്വ​ര​നും എന്നേ​യും നി​ങ്ങ​ളേ​യും​പോ​ലെ ആലോ​ചി​ച്ചു; അവി​ടു​ത്തെ അഭി​പ്രാ​യം മാ​റു​ക​യി​ല്ല, ഞാൻ പോ​വു​ക​യാ​ണ് ഇനി വേ​ണ്ട​ത്. മരണം ഒരു നല്ല ഏർ​പ്പാ​ടാ​ണ്. നമു​ക്കാ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള​തെ​ന്താ​ണെ​ന്നു നമ്മെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഈശ്വ​ര​ന്നാ​ണ​റി​യാ​വു​ന്ന​ത്. നി​ങ്ങൾ സു​ഖി​ക്കു​വിൻ, എന്റെ മൊ​സ്യു പൊങ് മേർ​സി​ക്കു കൊ​സെ​ത്തി​രി​ക്ക​ട്ടെ; യൗവനം ഉഷ​സ്സി​നെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യ​ട്ടെ; എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ചു​റ്റും പൂ​വു​ക​ളും കു​യി​ലു​ക​ളു​മാ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ; നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം വെയിൽ തട്ടു​ന്ന ഒരു ചന്ത​മു​ള്ള മൈ​താ​ന​മാ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ, സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലെ എല്ലാ മനോ​ഹ​ര​ത​ക​ളും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ആത്മാ​വു​ക​ളിൽ നി​റ​യ​ട്ടെ. ഇനി യാ​തൊ​ന്നി​നും കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​വ​നായ ഞാൻ മരി​ച്ചോ​ട്ടെ. ഇതൊ​ക്കെ ഇങ്ങ​നെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് വേ​ണ്ട​ത്, സം​ശ​യ​മി​ല്ല, വരു; കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ കാ​ണി​ക്ക​രു​ത്. ഇനി യാ​തൊ​ന്നി​നും കഴി​വി​ല്ല, എല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യി എന്നെ​നി​ക്കു നല്ല​വ​ണ്ണ​മ​റി​യാം. ഇന്ന​ലെ രാ​ത്രി ഞാ​നാ​പ്പി​ടി​പ്പാ​ത്രം നി​റ​ച്ചു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന വെ​ള്ളം മു​ഴു​വ​നും കു​ടി​ച്ചു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വ് എത്ര നല്ല ആളാണ്, കൊ​സെ​ത്ത്! എന്റെ കൂ​ടെ​യാ​വു​ന്ന​തി​ലും എത്ര​യോ അധികം നി​ന​ക്ക​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൂ​ടെ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണ് നല്ല​ത്.’

വാ​തി​ല്ക്കൽ​നി​ന്ന് ഒരൊ​ച്ച കേ​ട്ടു.

അതു വൈ​ദ്യ​ന്റെ വര​വാ​യി​രു​ന്നു.

‘വരു, വരു, വൈ​ദ്യൻ, നി​ങ്ങ​ളോ​ടു ഞാൻ യാത്ര പറ​യു​ന്നു’, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു. ‘ഇതാ, എന്റെ സാ​ധു​ക്കു​ട്ടി​കൾ.’

മരി​യു​സ് വൈ​ദ്യ​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു. അയാൾ വൈ​ദ്യ​നോ​ട് ഇത്ര​മാ​ത്ര​മേ പറ​ഞ്ഞു​ള്ളു: ‘മൊ​സ്യു…’ പക്ഷേ, ആ പറ​യു​ന്ന മട്ടിൽ ചോ​ദ്യം മു​ഴു​വ​നും അട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

വൈ​ദ്യൻ ഒരു സാ​ഭി​പ്രാ​യ​മായ നോ​ട്ടം​കൊ​ണ്ടു ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

‘നമ്മു​ടെ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ​യാ​യി​ല്ലെ​ന്നു​വെ​ച്ചു’, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു: ‘ഈശ്വ​ര​നോ​ടു ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ടാൻ ന്യാ​യ​മി​ല്ല.’

കു​റ​ച്ചിട ആരും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല.

എല്ലാ ഹൃ​ദ​യ​വും വി​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

കൊ​സെ​ത്തി​നെ നോ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ അവ​യ​വ​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നും ഉള്ളിൽ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​യ്ക്കാ​നാ​ണെ​ന്ന​പോ​ലെ അയാൾ അവളെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാൻ തു​ട​ങ്ങി.

അയാൾ—ആ ഇറ​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നി​രു​ന്ന അന്ധ​കാ​ര​കു​ണ്ഡ​ത്തി​നു​ള്ളി​ലും—കൊ​സെ​ത്തി​നെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന സമ​യ​ത്ത് ആഹ്ലാ​ദ​മൂർ​ച്ഛ​യിൽ പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ വി​ളർ​ത്ത മു​ഖ​ത്തെ ആ മനോ​ഹ​ര​മു​ഖ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​ഫ​ല​നം പ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​മാ​ക്കി.

വൈ​ദ്യൻ അയാ​ളു​ടെ നാഡി പി​ടി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

‘ഹാ! നി​ങ്ങ​ളെ​യാ​ണ് അപ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കാ​ണേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​തു്!’ കൊ​സെ​ത്തി​നേ​യും മരി​യു​സ്സി​നേ​യും നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ട് അയാൾ മന്ത്രി​ച്ചു.

എന്നി​ട്ടു മരി​യു​സ്സി​ന്റെ ചെ​കി​ട്ടി​ലേ​ക്കു കു​നി​ഞ്ഞു​നി​ന്ന് അയാൾ വളരെ താ​ഴ്‌​ന്ന ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ​ത്തു​ടർ​ന്നു; ‘വൈ​കി​പ്പോ​യി.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കൊ​സെ​ത്തി​നെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാൻ ഒട്ടും കു​റ​യ്ക്കാ​തെ തന്നെ, വൈ​ദ്യ​നേ​യും മരി​യു​സ്സി​നേ​യും ഗൗ​ര​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നോ​ക്കി.

അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു കഷ്ടി​ച്ചു കേൾ​ക്കാ​വു​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ ഈ വാ​ക്കു​കൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കു വന്നു.

‘മരി​ക്കു​ന്ന​തു സാ​ര​മി​ല്ല; ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കാ​താ​വുക വ്യ​സ​ന​ക​രം​ത​ന്നെ.’

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അയാൾ എണീ​റ്റു​നി​ന്നു. ഇത്ത​രം ശക്തി​വെ​യ്ക്ക​ലു​കൾ ചി​ല​പ്പോൾ മര​ണ​പ്പി​ട​ച്ചി​ലി​ന്റെ അം​ഗ​ങ്ങ​ളാ​ണ്. അയാൾ ഉറച്ച കാൽ​വെ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി ചു​മ​രി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു നട​ന്നു, സഹാ​യി​ക്കാൻ ചെന്ന മരി​യു​സ്സി​നേ​യും വൈ​ദ്യ​നേ​യും തട്ടി​നീ​ക്കി, ചു​മ​രി​ന്മേൽ തൂ​ക്കി​യി​ട്ടി​രു​ന്ന ഒരു ചെ​മ്പു​കു​രി​ശു വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു, നല്ല തി​ക​ഞ്ഞ ആരോ​ഗ്യ​ത്തി​ന്റെ ചു​റു​ചു​റു​ക്കോ​ടു​കൂ​ടി തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന്, ആ കു​രി​ശു​മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​യ്ക്കെ ഇങ്ങ​നെ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞും: ‘ധർ​മ്മാർ​ത്ഥ​മാ​യി പീ​ഡ​യ​നു​ഭ​വി​ച്ച ലോ​ക​മ​ഹാ​ത്മാ​വി​നെ നോ​ക്കൂ.’

ഉടനേ അയാ​ളു​ടെ മാ​റി​ടം കു​നി​ഞ്ഞു. ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യി​ലെ ലഹരി ബാ​ധി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ, അയാ​ളു​ടെ തല ചാ​ഞ്ചാ​ടി.

കൈ​മു​ട്ടി​ന്മേൽ ഇരു​ന്നി​രു​ന്ന അയാ​ളു​ടെ കൈകൾ കാ​ലു​റ​യു​ടെ ശീ​ല​യി​ലേ​ക്കു നഖം പാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

കൊ​സെ​ത്ത് അയാ​ളു​ടെ ചുമൽ താ​ങ്ങി; അവൾ തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു; അയാ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കാൻ നോ​ക്കി, കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

കണ്ണു​നീ​രോ​ടു​കൂ​ടി കാ​ണാ​റു​ള്ള ആ വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ ഉമി​നീർ കലർ​ന്നു​വ​ന്ന വാ​ക്കു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ അവർ ഇങ്ങ​നെ ചിലതു കേ​ട്ടു:

‘അച്ഛാ, ഞങ്ങ​ളെ വി​ട്ടു​പോ​വ​രു​ത്. വി​ട്ടു​പി​രി​യാൻ​വേ​ണ്ടി മാ​ത്ര​മാ​ണ് ഞങ്ങൾ അച്ഛ​നെ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​തെ​ന്നു വരുമോ?’

മര​ണ​വേ​ദന ഉഴ​യ്ക്കു​മെ​ന്നു പറയാം. അതു നീ​ങ്ങു​ന്നു, പോ​കു​ന്നു, ശവ​ക്കു​ഴി​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്നു, ഉടനേ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ മട​ങ്ങു​ന്നു. മരി​ക്ക​ലിൽ ഒരു തപ്പി​ന​ട​ക്ക​ലു​ണ്ട്.

ഈ അർ​ദ്ധ​മോ​ഹാ​ല​സ്യ​ത്തി​നു ശേഷം ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു ബോധം വെ​ച്ചു; നി​ഴൽ​പ്പാ​ടു​ക​ളെ കു​ട​ഞ്ഞു​ക​ള​യാ​നാ​ണെ​ന്ന​പോ​ലെ അയാൾ നെ​റ്റി​ത്ത​ടം ഇള​ക്കി; ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി സ്വ​ബോ​ധ​സ്ഥ​നാ​യി.

അയാൾ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ ഒരു കു​പ്പാ​യ​ക്കൈ​ഞെ​റി പി​ടി​ച്ചു ചും​ബി​ച്ചു.

‘അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ബോധം വന്നു! ഡോ​ക്ടർ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ബോധം വന്നു!’ മരി​യു​സ് ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

‘നി​ങ്ങൾ നന്ന്, രണ്ടു​പേ​രും,’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു.

‘എന്നെ വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തെ​ന്താ​ണെ​ന്നു ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നു. മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, നി​ങ്ങൾ ആ പണം തൊ​ടാ​തി​രു​ന്ന​താ​ണ് എന്നെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ച്ച​ത്. ആ പണം വാ​സ്ത​വ​മാ​യി നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​ര്യ​യ്ക്ക​വ​കാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണ്. എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറയാം, ഈ കാ​ര​ണം​കൊ​ണ്ടും നി​ങ്ങ​ളെ ഇപ്പോൾ കാ​ണാ​റാ​യ​തു നന്നാ​യി. കറു​ത്ത അമ്പർ ഇം​ഗ്ല​ണ്ടിൽ നി​ന്നാ​ണ് വരു​ന്ന​ത്; വെ​ളു​ത്ത​തു നോർ​വെ​യിൽ​നി​ന്നും, അതൊ​ക്കെ ഈ കട​ലാ​സ്സി​ലു​ണ്ട്, ഇനി വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കാം. വള​യു​ണ്ടാ​ക്കാൻ വി​ള​ക്കിയ ഇരി​മ്പു​ത​കി​ടു ചി​ല്ലി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്ത് ഇരി​മ്പു​ചി​ല്ലു കൂ​ട്ടി​വെ​യ്ക്കുക എന്നൊ​രു സമ്പ്ര​ദാ​യം ഞാൻ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. അതിനു ഭംഗി കൂടും, നന്മ കൂടും, വില കു​റ​യും. അങ്ങ​നെ എത്ര പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​മെ​ന്ന​റി​യാ​മോ? അപ്പോൾ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ പണം അവൾ​ക്കു​ള്ള​തു​ത​ന്നെ​യാ​ണ്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മന​സ്സി​നു ശങ്ക​യി​ല്ലാ​തി​രി​ക്കാ​നാ​ണ് ഞാ​നി​പ്പ​റ​യു​ന്ന​ത്.’ വാ​തി​ല്ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​രി മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കയ​റി​വ​ന്നു വാ​തി​ല്പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നു; വൈ​ദ്യൻ അവ​ളോ​ടു പോവാൻ പറ​ഞ്ഞു. പക്ഷേ, ആ ഹൃ​ദ​യാ​ലു​വായ സ്ത്രീ​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു മരി​ക്കു​ന്ന ആളെ നോ​ക്കി ഇങ്ങി​നെ പറ​യി​ക്കാ​താ​ക്കാൻ അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല: ഒരു മതാ​ചാ​ര്യ​നെ കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ?’

‘എനി​ക്കൊ​രാ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു,’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. എന്നി​ട്ട് അയാൾ​ത​ന്നെ തല​യ്ക്കു​മീ​തെ ഒരി​ട​ത്തേ​ക്കു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു; അവിടെ അയാൾ ആരെയോ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നും. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ മെ​ത്രാൻ ഈ മര​ണ​ക്കി​ട​ക്ക​യ്ക്ക​രി​കിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്കാം.

കൊ​സെ​ത്ത് പതു​ക്കെ അയാ​ളു​ടെ അര​ക്കെ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ഒരു തലയിണ തി​രു​കി​വെ​ച്ചു. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു; ‘ഭയ​പ്പെ​ടേ​ണ്ടാ, മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, ഞാൻ ഏറ്റു​പ​റ​യു​ന്നു. ആറു ലക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക് വാ​സ്ത​വ​മാ​യി കൊ​സെ​ത്തി​ന്ന​വ​കാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണ്. നി​ങ്ങൾ അത​നു​ദ​വി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ എന്റെ ജീ​വി​തം വൃ​ഥാ​വി​ലാ​യി. ഞങ്ങൾ ആ ചി​ല്ലു​സാ​മാ​നം​കൊ​ണ്ടു നല്ല ആദാ​യ​മു​ണ്ടാ​ക്കി. ബേർ​ലിൻ​പ​ണ്ട​ങ്ങ​ളെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​വ​യോ​ടു ഞങ്ങൾ എതിർ​നി​ന്നു. എങ്കി​ലും, ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലെ കറു​ത്ത ചി​ല്ലു​ക​ളോ​ടു മത്സ​രി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ​ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. മി​നു​സ​ക്കൊ​ത്തു​ള്ള ആയി​ര​ത്തി​രു​നൂ​റു നെ​ന്മ​ണി​ത്തൂ​ക്ക​ത്തി​നു മൂ​ന്നു ഫ്രാ​ങ്ക് മാ​ത്ര​മേ വില വന്നി​രു​ന്നു​ള്ളൂ.’

നമു​ക്കു പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട ഒരാൾ മരി​ക്കാൻ കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ പി​ട​ച്ചി​ലോ​ടു​കൂ​ടി അയാളെ പറ്റി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തും അയാളെ ഒന്നു തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തു​ന്ന​തു​മായ നോ​ട്ടം​കൊ​ണ്ട് നാം അവരെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് നി​മി​ഷം​പ്ര​തി അധി​ക​മ​ധി​കം ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​രു​ന്നു. അയാൾ മരി​ക്കു​ക​യാ​യി; വ്യ​സ​ന​മ​യ​മായ ആകാ​ശാ​ന്ത​ത്തി​ലേ​ക്ക് അയാൾ അടു​ത്തെ​ത്തി​ത്തു​ട​ങ്ങി. അയാ​ളു​ടെ ശ്വാ​സം ഇട​വി​ട്ടാ​യി; ഇട​യ്ക്ക് ഒരു ചെറിയ എക്കി​ട്ടം വന്നു​തി​ര​ക്കി കൈ​യ​ന​ക്കാൻ അയാൾ​ക്കു ഞെ​രു​ക്ക​മാ​യി, കാ​ലു​കൾ അന​ങ്ങാ​താ​യി, കൈ​കാ​ലു​ക​ളു​ടെ ക്ഷീ​ണ​വും ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തളർ​ച്ച​യും വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി അയാ​ളു​ടെ ആത്മാ​വി​ലെ പ്രാ​ഭ​വം മു​ഴു​വ​നും നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തിൽ വ്യാ​പി​ച്ചു പ്ര​കാ​ശി​ച്ചു. അജ്ഞാ​ത​ലോ​ക​ത്തി​ലെ വെ​ളി​ച്ചം അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ കണ്ടു​തു​ട​ങ്ങി.

അയാ​ളു​ടെ മുഖം വി​ളർ​ക്കു​ക​യും പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ള്ളു​ക​യും ചെ​യ്തു ജീ​വി​തം അവി​ടെ​യി​ല്ലാ​താ​യി, അവിടെ മറ്റെ​ന്തോ ഒന്നാ​യി. അയാ​ളു​ടെ ശ്വാ​സം നേർ​ത്തു; അയാ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം പൂർ​വ്വാ​ധി​കം തി​ള​ങ്ങി. ചി​റ​കു​കൾ വെ​ച്ചു​വ​ന്ന ഒരു ശവ​മാ​യി അയാൾ.

അയാൾ കൊ​സെ​ത്തോ​ട് അടു​ത്തു വരാൻ ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു. പി​ന്നെ മരി​യു​സ്സോ​ടും; ഒടു​വി​ല​ത്തെ മണി​ക്കൂ​റി​ലെ ഒടു​വി​ല​ത്തെ നി​മി​ഷം അടു​ത്തു​പോ​യി, സം​ശ​യ​മി​ല്ല.

ദൂ​ര​ത്തു​നി​ന്നു വരി​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ് അത്ര​മേൽ നേർ​ത്ത ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ അയാൾ അവ​രോ​ടു പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി; അവ​രു​ടേ​യും അയാ​ളു​ടേ​യും നടു​ക്ക് ഒരു ചു​മ​രു​ണ്ടാ​യി എന്നു പറയാം.

‘അടു​ത്തു വരു. അടു​ത്തു വരു, രണ്ടാ​ളും. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ അത്യ​ന്തം സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു. ഹാ! ഇങ്ങ​നെ മരി​ക്കാൻ പറ്റു​ന്ന​ത് എത്ര നന്ന്! നി​ന​ക്ക് എന്നേ​യും സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ട്, ഇല്ലേ, കൊ​സെ​ത്ത്? നി​ന്റെ സാ​ധു​ക്കി​ഴ​വ​നോ​ടു നി​ന​ക്ക് ഇപ്പോ​ഴും ഇഷ്ടം തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​യാം. ആ തലയിണ എന്റെ അര​ക്കെ​ട്ടി​ലേ​ക്കു നീ​ക്കി​വെ​ച്ചു തന്ന​ത് എത്ര നന്നാ​യി! എന്നെ​പ്പ​റ്റി നീ കു​റ​ച്ചു കരയും, ഇല്ലേ? അധികം കര​യ​രു​ത് നീ യാ​തൊ​രു ദുഃ​ഖ​വും അനു​ഭ​വി​ക്ക​രു​തെ​ന്നാ​ണെ​നി​ക്ക്. എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ, നി​ങ്ങൾ ധാ​രാ​ളം സു​ഖി​ക്ക​ണം. നാ​ക്കി​ല്ലാ​ത്ത പട്ട​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഇപ്പോ​ഴും മറ്റെ​ല്ലാ​റ്റി​നെ​ക്കാ​ളു​മ​ധി​കം ആദാ​യ​മു​ണ്ടാ​ക്കാം; അതു ഞാൻ പറയാൻ വി​ട്ടു. പന്ത്ര​ണ്ടു ഡജ​ന്നു പത്തു ഫ്രാ​ങ്കേ വില വരു, അറു​പ​തി​നു വി​റ്റി​രു​ന്നു. അതു നല്ല കച്ച​വ​ട​മാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ ആറു ലക്ഷം ഫ്രാ​ങ്കു​ണ്ടാ​യ​തിൽ മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, നി​ങ്ങൾ ഒട്ടും അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടേ​ണ്ടാ. അതു ശു​ദ്ധ​മായ പണ​മാ​ണ്. നി​ങ്ങൾ​ക്കു മന​സ്സ​മാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അനു​ഭ​വി​ക്കാം. കൊ​സെ​ത്ത്, നി​ന​ക്കു സ്വ​ന്തം ഒരു വണ്ടി വേണം, ഇട​യ്ക്കൊ​ക്കെ നാ​ട​ക​ശാ​ല​യിൽ ഇരി​പ്പറ ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ണം. നല്ല വി​ല​പ്പെ​ട്ട ഉടു​പ്പി​ട​ണം. പി​ന്നെ സു​ഹൃ​ത്തു​ക്കൾ​ക്കു നല്ല സദ്യ കഴി​ക്ക​ണം, സു​ഖ​മാ​യി കഴി​യ​ണം. ഞാൻ കൊ​സെ​ത്തി​ന് ഒരെ​ഴു​ത്തെ​ഴു​തി​യി​രു​ന്നു. എന്റെ കത്തു കാണാം. ആ പു​ക​ക്കു​ഴൽ​ത്തി​ണ്ണ​മേ​ലു​ള്ള രണ്ടു മെ​ഴു​തി​രി​ക്കാ​ലു​കൾ ഞാ​ന​വൾ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അവ വെ​ള്ളി​യാ​ണ്; പക്ഷേ, എനി​ക്കവ സ്വർ​ണ്ണം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള​വ​യാ​ണ്, അല്ല വൈ​ര​ക്ക​ല്ലു​കൊ​ണ്ട്, അവ അവയിൽ ഇറ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന മെ​ഴു​തി​രി​ക​ളെ വി​ള​ക്കു​ക​ളാ​ക്കു​ന്നു. അവയെ എനി​ക്കു തന്ന ആ മു​ക​ളിൽ നി​ല്ക്കു​ന്നാൾ​ക്ക് എന്നെ​പ്പ​റ്റി സന്തോ​ഷം​ത​ന്നെ​യാ​ണോ തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു കഴി​യു​ന്ന​തു ഞാൻ ചെ​യ്തു. എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ. ഞാ​നൊ​രു ദരി​ദ്ര​നാ​ണെ​ന്നു​ള്ള കഥ നി​ങ്ങൾ മറ​ന്നു​പോ​ക​രു​ത്; ആദ്യം കണ്ടേ​ട​ത്ത് എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും എന്നെ കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ടുക; സ്ഥലം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ ഒരു കല്ലു നാ​ട്ടി​യേ​ട​ത്ത്. ഇതാണ് എന്റെ ആഗ്ര​ഹം. കല്ലി​ന്മേൽ പേ​രൊ​ന്നും വേ​ണ്ടാ. കൊ​സെ​ത്ത് ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക് അങ്ങോ​ട്ടു വരു​മെ​ങ്കിൽ, അതെ​നി​ക്കു സന്തോ​ഷ​മാ​യി​രി​ക്കും. നി​ങ്ങ​ളും, മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി. നി​ങ്ങ​ളെ എപ്പോ​ഴും ഞാൻ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. ഞാ​ന​തി​നു മാ​പ്പു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോൾ അവളും നി​ങ്ങ​ളും എനി​ക്ക് ഒന്നാ​യി. എനി​ക്കു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു വളരെ നന്ദി​യു​ണ്ട്. നി​ങ്ങൾ കൊ​സെ​ത്തി​നെ സു​ഖി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്ന് എനി​ക്കു​റ​പ്പു​ണ്ട്. മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, അവ​ളു​ടെ പനി​നീർ​പ്പു​പോ​ലു​ള്ള കവി​ളു​കൾ എന്റെ സർ​വ്വ​സ്വ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്ന​റി​യാ​മോ? അവൾ​ക്ക് അല്പ​മെ​ങ്കി​ലും അസുഖം തട്ടി​യാൽ എനി​യ്ക്കു വ്യ​സ​ന​മാ​യി. വലി​പ്പു​മേ​ശ​യിൽ അഞ്ഞു​റു ഫ്രാ​ങ്കി​ന്റെ നോ​ട്ടു​ണ്ട്. ഞാനതു തൊ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല. പാ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള​താ​ണ്. കൊ​സെ​ത്ത്, നി​ന്റെ ഉടു​പ്പ് ഇതാ, കട്ടി​ലി​ന്മേൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു​വോ? നി​ന​ക്ക​തു കണ്ടി​ട്ടു മന​സ്സി​ലാ​യോ? അതി​പ്പോൾ പത്തു​കൊ​ല്ലം മുൻ​പ​ത്തെ​യാ​ണ്. കാലം എങ്ങ​നെ പാ​ഞ്ഞു​ക​ള​യു​ന്നു. നമ്മൾ വളരെ സു​ഖി​ച്ചു. ഒക്കെ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. കു​ട്ടി​ക​ളേ കര​യാ​തി​രി​ക്കൂ; ഞാൻ വളരെ ദൂ​ര​ത്തെ​ക്കൊ​ന്നും പോ​കു​ന്നി​ല്ല; ഞാൻ അവി​ടെ​നി​ന്നു നി​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണും; രാ​ത്രി​യാ​യാൽ നി​ങ്ങൾ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ളു, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പു​ഞ്ചി​രി​യി​ടു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. കൊ​സെ​ത്ത്, നീ മൊ​ങ്ഫേർ​മി​യ​യെ ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? നീ കാ​ട്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു; നീ വല്ലാ​തെ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു; വെ​ള്ള​ത്തൊ​ട്ടി​യു​ടെ കൈ​പ്പി​ടി ഞാൻ വന്നു മേ​ടി​ച്ച​ത് നി​ന​ക്കി​പ്പോൾ ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടോ? നി​ന്റെ കു​ഞ്ഞി​ക്ക​യ്യ് ഞാൻ ഒന്നാ​മ​താ​യി തൊ​ട്ട​ത് അപ്പോ​ളാ​ണ്; അത്ര​മേൽ തണു​ത്തി​രു​ന്നു. ഹാ, നി​ന്റെ കൈ​യ​ന്നു ചു​ക​ന്നി​രു​ന്നു; മദാം​വ്വ​സേ​ല്ലു്, ഇന്ന​തു വെ​ളു​ത്തി​ട്ടാ​യി. പി​ന്നെ ആ വലിയ കളി​പ്പാവ! നി​ന​ക്കോർ​മ്മ​യു​ണ്ടോ, നീ​യ​തി​ന് കാ​ത​റിൻ എന്നു പേ​രി​ട്ടു. അതു കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ എന്നാ​യി​രു​ന്നു നി​ന​ക്കു വ്യ​സ​നം. എന്റെ ഓമ​ന​ക്കു​ട്ടി, നീ ചി​ല​പ്പോൾ എന്നെ ചി​രി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു; മഴ​യു​ള്ള സമ​യ​ത്ത് നീ വെ​ള്ള​ച്ചാ​ലിൽ വൈ​ക്കോൽ​ക്കൊ​ടി​യി​ട്ട് അതൊ​ലി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന​തു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണും. ഒരു ദിവസം ഞാൻ നി​ന​ക്കു മഞ്ഞ​ച്ചും നീ​ല​ച്ചും പച്ച​ച്ചും തൊ​പ്പ​ക​ളു​ള്ള ഒരു തൂ​വൽ​പ്പ​ന്തും അത​ടി​ച്ചു​ക​ളി​ക്കാൻ അല​റി​പ്പൂ​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു പന്ത​ടി​ക്കോ​രി​ക​യും വാ​ങ്ങി​ത്ത​ന്നു. നീ​യ​തു​മ​റ​ന്നു. വി​രു​തും കാ​ട്ടി നട​ക്കു​മാ​റ് നീ​യ​ത്ര ചെ​റു​കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. നീ കളി​ച്ചു. നീ ചെ​കി​ട്ടിൽ മു​ള​കിൻ​മ​ണി​യെ​ടു​ത്തി​ട്ടു. അതൊ​ക്കെ പഴ​ങ്ക​ഥ​യാ​ണ്. സ്വ​ന്തം കു​ട്ടി​യോ​ടും​കൂ​ടി നട​ന്നു​പോയ കാ​ടു​ക​ളും ലാ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന മര​ച്ചു​വ​ടു​ക​ളും ഒളി​ച്ചു​പാർ​ത്ത കന്യ​കാ​മ​ഠ​ങ്ങ​ളും, കളി​ക​ളും, കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തെ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക​ളും, എല്ലാം നി​ഴ​ലു​ക​ളാ​യി. അതൊ​ക്കെ എനി​ക്കു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു ഞാൻ കരുതി. അതാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ വങ്ക​ത്തം. ആ തെ​നാർ​ദി​യെർ​മാർ ദു​ഷ്ട​ന്മാ​രാ​ണ്. നീ അവർ​ക്കു മാ​പ്പു​കൊ​ടു​ക്ക​ണം. കൊ​സെ​ത്ത്, നി​ന്റെ അമ്മ​യു​ടെ പേരു ഞാൻ നി​ന​ക്കു പറ​ഞ്ഞു​ത​രേ​ണ്ട സമ​യ​മാ​യി. അവ​ളു​ടെ പേർ ഫൻതീൻ എന്നാ​ണ്. ആ പേ​രോർ​മ്മി​ക്ക​ണേ— ഫൻതീൻ. അതു പറ​യു​മ്പോൾ നീ മു​ട്ടു​കു​ത്ത​ണം. അവൾ വളരെ കഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു. അവൾ​ക്കു​നി​ന്നെ വലിയ ഇഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നു. നി​ന​ക്കു സു​ഖ​മു​ള്ള​തി​നൊ​പ്പം അവൾ​ക്കു ദുഃ​ഖ​മാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങ​നെ​യാ​ണ് ഈശ്വ​രൻ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​ത്. അവി​ടു​ന്ന് അവിടെ മു​ക​ളി​ലു​ണ്ട്. അവി​ടു​ന്നു നമ്മെ​യെ​ല്ലാം കാ​ണു​ന്നു. അവി​ടു​ത്തെ മഹ​ത്ത​ര​ങ്ങ​ളായ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ​വെ​ച്ച് അവി​ടു​ന്നെ​ന്താ​ണ് ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്ന് അവി​ടെ​യ്ക്ക​റി​യാം. എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ, ഞാ​നി​താ പോ​വു​ക​യാ​യി. നി​ങ്ങൾ അന്യോ​ന്യം എപ്പോ​ഴും സ്നേ​ഹി​ക്കുക. അത​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും ഭൂ​മി​യി​ലി​ല്ല: അന്യോ​ന്യ​മു​ള്ള സ്നേ​ഹം, ഇവി​ടെ​വെ​ച്ചു മരി​ച്ച സാ​ധു​ക്കി​ഴ​വ​നെ​പ്പ​റ്റി നി​ങ്ങൾ ചി​ല​പ്പോൾ ആലോ​ചി​ക്കും. ഹാ, എന്റെ കൊ​സെ​ത്ത്, ഇതു​വ​രെ ഞാൻ നി​ന്നെ വന്നു കാ​ണാ​തി​രു​ന്ന​ത് എന്റെ കു​റ്റ​മ​ല്ല; അതെ​ന്റെ മർ​മ്മം പി​ളർ​ത്തി; ഞാൻ തെ​രു​വി​ന്റെ മൂ​ല​വ​രെ വന്നു; ഞാൻ പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. ഞാ​നൊ​രു ഭ്രാ​ന്ത​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു, ഒരി​ക്കൽ ഞാ​നെ​ന്റെ തൊ​പ്പി​യെ​ടു​ക്കാ​തെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോയി. എന്റെ കാഴ്ച കു​റ​യു​ന്നു; എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ, എനി​ക്കി​നി​യും പലതു പറ​യാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആട്ടെ സാ​ര​മി​ല്ല. എന്നെ​പ്പ​റ്റി​കു​റ​ച്ചാ​ലോ​ചി​ക്ക​ണേ. കു​റേ​ക്കൂ​ടി അടു​ത്തു​വ​രു. ഞാൻ സു​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മരി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ആ നല്ല ഓമ​ന​ശ്ശി​ര​സ്സു​ക​ളെ ഒന്നി​ങ്ങോ​ട്ട​ടു​പ്പി​ക്കു​വിൻ. ഞാ​നെ​ന്റെ കൈ വെ​യ്ക്ക​ട്ടെ അവ​യ്ക്കു​മീ​തേ.’

കൊ​സെ​ത്തും മരി​യു​സ്സും ഹൃദയം തകർ​ന്നു കണ്ണു​നീർ​കൊ​ണ്ടു ശ്വാ​സം​മു​ട്ടി.

ഓരോ​രു​ത്ത​രും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ഓരോ കൈ​യ്ക്ക​ടു​യ്ക്ക​ലാ​യി മു​ട്ടു​കു​ത്തി; ആ വി​ശി​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ കൈകൾ അന​ങ്ങാ​താ​യി. അയാൾ പി​ന്നോ​ക്കം വീ​ണി​രു​ന്നു; മെ​ഴു​തി​രി​വെ​ളി​ച്ചം അയാളെ തി​ള​ങ്ങി​ച്ചു;

അയാ​ളു​ടെ വി​ളർ​ത്ത മുഖം ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി; അയാൾ കൊ​സെ​ത്തി​നേ​യും മരി​യു​സ്സി​നേ​യും തന്റെ കൈകൾ ചും​ബ​ന​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു മൂ​ടി​ക്കൊൾ​വാൻ അനു​വ​ദി​ച്ചു.

അയാൾ മരി​ച്ചു.

അന്ന​ത്തെ രാ​ത്രി നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​ത്ത​തും വല്ലാ​തെ കറു​ത്തി​രു​ണ്ട​തു​മാ​യി​രു​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ആ അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഏതോ ഒരു വി​ശി​ഷ്ട​ദേ​വൻ തന്റെ ചി​റ​കു​ക​ളും വി​രു​ത്തി ആ ആത്മാ​വി​നെ എതി​രേ​റ്റു കൊ​ണ്ടു​പോ​വാൻ കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

Colophon

Title: Les Miserables (ml: പാ​വ​ങ്ങൾ).

Author(s): Victor Hugo.

First publication details: Mathrubhumi; Kozhikkode, Kerala; Book 5, Part 7; 1925.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Les Miserable, Victor Hugo, വി​ക്തോർ യൂഗോ, പാ​വ​ങ്ങൾ, നാ​ല​പ്പാ​ട്ടു് നാ​രാ​യണ മേനോൻ, വി​വർ​ത്ത​നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: September 1, 2021.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018). The picture is a photograph of a scene from Les Miserables, a theatrical performance of Theatre and Dance group of Otterbein University, USA. The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Translation: Nalappatt Narayana Menon; Digitizer: KB Sujith; Processed by: JN Jamuna, LJ Anjana, KB Sujith; Encoding: CV Radhakrishnan.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.