വാ​തി​ല്ക്കൽ​നി​ന്നു മു​ട്ടു കേ​ട്ട​തോ​ടു​കൂ​ടി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പി​ന്നോ​ക്കം തി​രി​ഞ്ഞു.

‘അക​ത്തേ​ക്കു വരു’, അയാൾ ഒച്ച​യി​ല്ലാ​തെ പറ​ഞ്ഞു.

വാതിൽ തു​റ​ന്നു.

കൊ​സെ​ത്തും മരി​യു​സ്സും വാ​തി​ല്ക്കൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചു.

കൊ​സെ​ത്ത് അക​ത്തേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു​ചെ​ന്നു.

വാ​തി​ലി​ന്റെ കു​റു​മ്പ​ടി​യി​ലേ​ക്കു ചാരി മരി​യു​സ് ഉമ്മ​റ​ത്തു നി​ന്നു.

‘കൊ​സെ​ത്ത്!’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു.

എന്നി​ട്ട് അയാൾ കസാ​ല​യിൽ നി​വർ​ന്നു, കൈ രണ്ടും നീ​ട്ടി, വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു, കണ്ണു നട്ടു, വി​ളർ​ത്തു, പര​വ​ശ​നാ​യി, നോ​ട്ട​ത്തിൽ ഒര​പാ​ര​മായ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു. വി​കാ​രാ​വേ​ഗം​കൊ​ണ്ടു ശ്വാ​സം കി​ട്ടാ​തായ കൊ​സെ​ത്ത് ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ മാ​റ​ത്തു വീണു.

‘അച്ഛാ!’ അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

മതി​മ​റ​ന്നു​പോയ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വി​ക്കി.

‘നി​യ്യാ​ണ്! അവൾ! നി​ങ്ങൾ! മദാം! നി​യ്യാ​ണ്! ഹാ, എന്റെ ഈശ്വ​രാ!’

കൊ​സെ​ത്തി​നാൽ മു​റു​കെ ആശ്ലേ​ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട അയാൾ ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു:

‘നി​യ്യാ​ണ്! നി​യ്യി​വി​ടെ വന്നു! അപ്പോൾ എനി​ക്കു നീ മാ​പ്പു​ത​ന്നു!

ഉരു​ണ്ടു​കൂ​ടു​ന്ന കണ്ണു​നീർ വീ​ഴാ​തി​രി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി കണ്ണു ചി​മ്മി​ക്കൊ​ണ്ടു മരി​യു​സ് മുൻ​പോ​ട്ടു ചെ​ന്നു, തേ​ങ്ങ​ല​മർ​ത്താൻ മു​റു​കെ​കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ച ചു​ണ്ടു​ക​ളി​ലൂ​ടെ മന്ത്രി​ച്ചു: ‘എന്റെ അച്ഛാ!’

‘അപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളും, നി​ങ്ങ​ളും എനി​ക്കു മാ​പ്പ് തന്നു!’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങ് അയാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു.

മരി​യു​സ്സി​നു വാ​ക്കു കി​ട്ടി​യി​ല്ല; ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു: ‘ഞാൻ നന്ദി​പ​റ​യു​ന്നു.’

കൊ​സെ​ത്ത് തന്റെ സാൽവ വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു, തൊ​പ്പി കട്ടി​ലി​ന്മേ​ലേ​ക്കു തട്ടി​യി​ട്ടു.

‘എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.’ അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

എന്നി​ട്ട് വൃ​ദ്ധ​ന്റെ മടി​യിൽ​ക്ക​യ​റി​യി​രു​ന്ന് ഒരു മനോ​ഹ​ര​മ​ട്ടിൽ അയാ​ളു​ടെ നരച്ച തല​മു​ടി രണ്ടു വശ​ത്തേ​ക്കും മാ​ടി​യി​ട്ട്, അയാ​ളു​ടെ നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തിൽ ഒരു​മ്മ വെ​ച്ചു.

അമ്പ​ര​ന്നു​പോയ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അവളെ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ ചെ​യ്യാൻ വി​ട്ടു.

അവ്യ​ക്ത​മായ വി​ധ​ത്തിൽ​മാ​ത്രം ചിലതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന കൊ​സെ​ത്ത്, മരി​യു​സ്സി​ന്റെ കട​പ്പാ​ടു​കൂ​ടി തീർ​ക്കാ​നെ​ന്ന മട്ടിൽ, തന്റെ ഓമ​നി​ക്കൽ ഇര​ട്ടി​യാ​ക്കി.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വി​ക്കി; ‘ആളുകൾ എന്തു വി​ഡ്ഢി​ക​ളാ​ണ്, ഞാ​നി​നി അവളെ ഒരി​ക്ക​ലും കാ​ണി​ല്ലെ​ന്നേ വി​ചാ​രി​ച്ച​ത്. നോ​ക്കൂ! മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, നി​ങ്ങൾ അക​ത്തേ​ക്കു വന്ന സമയം ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു: ‘ഒക്കെ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഇതാ അവ​ളു​ടെ ഉടു​പ്പ്, ഞാ​നൊ​രു ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട​വ​നാ​ണ്; ഞാ​നി​നി കൊ​സെ​ത്തി​നെ കാ​ണി​ല്ല,’ ആ സമ​യ​ത്താ​ണ് നി​ങ്ങൾ കോണി കയറി വന്നി​രു​ന്ന​ത്, ഞാ​നൊ​രു വങ്ക​ന​ല്ലേ? നോ​ക്കു, ഒരാൾ എന്തു വങ്ക​നാ​യി​പ്പോ​വു​ന്നു? ഈശ്വ​ര​നെ കണ​ക്കാ​ക്കാ​തെ​യാ​ണ് ആളു​ക​ളു​ടെ പണി. നല്ല​വ​നായ ഈശ്വ​രൻ പറ​യു​ന്നു: ‘നി​ന്നെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​യി എന്നു നീ കമ്പം വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു, വി​ഡ്ഢി, ഇല്ല! ഇല്ല, അങ്ങ​നെ വരി​ല്ല. ആട്ടെ, ഒരു ദേ​വ​സ്ത്രീ​യെ കണ്ടേ കഴിയൂ എന്നു​ള്ള ഒരാ​ളു​ണ്ട​വി​ടെ.’ അതാ, ദേ​വ​സ്ത്രീ വരു​ന്നു; കൊ​സെ​ത്തി​നെ പി​ന്നെ​യും കാ​ണു​ക​യാ​യി! ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി, അതാ ഞാ​നെ​ന്റെ കൊ​സെ​ത്ത്കു​ട്ടി​യെ കാ​ണു​ന്നു! ഹാ! ഞാൻ വളരെ ദുഃ​ഖി​ച്ചു.’

കു​റ​ച്ചി​ട​യ്ക്ക് അയാൾ​ക്ക് ഒച്ച പൊ​ന്താ​താ​യി; പി​ന്നീ​ടു തു​ടർ​ന്നു:

എനി​ക്ക് ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു കൊ​സെ​ത്തി​നെ കാ​ണേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​നു കാർ​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാൻ ഒരെ​ല്ലിൻ​ക​ഷ്ണം വേണം. പക്ഷേ, ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ഒരു ‘സ്വൈ​രം​കൊ​ല്ലി’യാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നെ​നി​ക്കു തി​ക​ച്ചും മന​സ്സി​ലാ​യി. ഞാ​നാ​ലോ​ചി​ച്ചു: ‘അവർ​ക്കു നി​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​പാ​ടു നോ​ക്കൂ, എന്നും ഒരാ​ളു​ടെ മേൽ പറ്റി​ക്കൂ​ടാൻ പാ​ടി​ല്ല.’ ഹാ! ഈശ്വ​രൻ, രക്ഷി​ച്ചു, അവളെ ഞാൻ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി കണ്ടു. കൊ​സെ​ത്ത്, നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മോ. നി​ന്റെ ഭർ​ത്താ​വു് പര​മ​സു​ന്ദ​ര​നാ​ണ്? ഹാ, ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന്, എന്തു ചന്ത​മു​ള്ള ചി​ത്ര​പ്പ​ണി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ കഴു​ത്തു​നാ​ട​യാ​ണ് നീ​യി​ന്നു കെ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്. എനി​ക്ക് ഈ ജാതി ഇഷ്ട​മാ​ണ്. ഇതു നി​ന്റെ ഭർ​ത്താ​വാ​ണ് തി​ര​ഞ്ഞു​വാ​ങ്ങി​യ​ത്, അല്ലേ? പി​ന്നെ നീ ചില കാ​ശ്മീ​ര​സ്സാ​ല്വ​കൾ മേ​ടി​ക്ക​ണം. ഞാ​ന​വ​ളെ നീ എന്നു വി​ളി​ക്ക​ട്ടെ, മൊ​സ്യു പോങ് മേർസി അധി​ക​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു വേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ല.’

കൊ​സെ​ത്ത് തു​ട​ങ്ങി ‘ഞങ്ങ​ളെ അങ്ങ​നെ വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞ​തു നന്നാ​യോ? നി​ങ്ങൾ എവി​ടെ​പ്പോ​യി​രു​ന്നു? ഇത്ര​യ​ധി​കം കാലം വരാ​തി​രു​ന്ന​തെ​ന്തേ? പണ്ടൊ​ക്കെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ യാത്ര മൂ​ന്നു​നാ​ലു ദി​വ​സ​ത്തെ​യ്ക്കേ നി​ല​നി​ന്നി​രു​ന്നു​ള്ളു. ഞാൻ നി​കൊ​ലെ​ത്തി​നെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചു; എപ്പോ​ഴും അവൾ മട​ങ്ങി​വ​ന്നു പറയും, അദ്ദേ​ഹം അവി​ടെ​യി​ല്ല.’ നി​ങ്ങൾ തി​രി​ച്ചെ​ത്തി​യി​ട്ടു ദി​വ​സ​മെ​ത്ര​യാ​യി? എന്തേ ഞങ്ങ​ളെ അറി​യി​ക്കാ​ഞ്ഞ​ത്? അപ്പോൾ, നി​ങ്ങൾ വല്ലാ​തെ വ്യ​ത്യാ​സ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു​വ​ല്ലോ എന്തു വി​കൃ​തി​യ​ച്ഛൻ! അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു രോ​ഗ​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു ഞങ്ങൾ അത​റി​ഞ്ഞി​ല്ല നി​ല്ക്കു, മരി​യു​സ്സ്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കയ്യെ​ങ്ങ​നെ തണു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു!’

‘അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ ഇവി​ടെ​യു​ണ്ട്! മൊ​സ്യു പോ​ങ്മേർ​സി, നി​ങ്ങൾ എനി​ക്കു മാ​പ്പു തന്നു!’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആവർ​ത്തി​ച്ചു.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി പറഞ്ഞ ആ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ട​തോ​ടു​കൂ​ടി മരി​യു​സ്സി​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ വീർ​ത്തു​വ​ന്നി​രു​ന്ന​തെ​ല്ലാം പൊ​ട്ടി​പ്പോ​യി.

അയാ​ളിൽ​നി​ന്നു പൊ​ട്ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ടു: ‘കൊ​സെ​ത്ത്, കേ​ട്ടു​വോ? അദ്ദേ​ഹം അങ്ങോ​ട്ടെ​ത്തി! അദ്ദേ​ഹം എന്നോ​ടു മാ​പ്പു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു! അദ്ദേ​ഹം എനി​ക്കു വേ​ണ്ടി എന്തു ചെ​യ്തു​വെ​ന്ന​റി​യാ​മോ, കൊ​സെ​ത്ത്? അദ്ദേ​ഹം എനി​ക്കെ​ന്റെ ജീവനെ രക്ഷി​ച്ചു​ത​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം അതി​ലു​മ​ധി​കം ചെ​യ്തു—അദ്ദേ​ഹം നി​ന്നെ എനി​ക്കു​ത​ന്നു എന്നി​ട്ട് എന്റെ ജീവനെ രക്ഷി​ക്കു​ക​യും നി​ന്നെ എനി​ക്കു തരി​ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ട്, അദ്ദേ​ഹം തനി​ക്കാ​യി എന്തു ചെ​യ്തു? അദ്ദേ​ഹം തന്നെ​ത്താൻ ബലി​ക​ഴി​ച്ചു നോ​ക്ക​ണേ മനു​ഷ്യ​നെ. എന്നി​ട്ട് അദ്ദേ​ഹം നന്ദി​കെ​ട്ട​വ​നായ എന്നോ​ടു, മറ​വി​ക്കാ​ര​നായ എന്നോ​ടു, നിർ​ദ്ദ​യ​നായ എന്നോ​ടു, കു​റ്റ​ക്കാ​ര​നായ എന്നോ​ടു്, പറ​യു​ന്നു, ഞാൻ നന്ദി​പ​റ​യു​ന്നു എന്ന്! കൊ​സെ​ത്ത്, ഞാ​നെ​ന്റെ ജീ​വി​ത​കാ​ലം മു​ഴു​വ​നും ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പാ​ദ​ശു​ശ്രൂഷ ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നാൽ പോരാ. വഴി​ക്കോ​ട്ട, ആ ഓവു​ചാൽ, ആ തീ​ച്ചൂള, ആ ചളി​ക്കു​ണ്ട്—ഇതെ​ല്ലാം അദ്ദേ​ഹം എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി, കൊ​സെ​ത്ത്, നി​ന​ക്കു​വേ​ണ്ടി കട​ന്നു. എല്ലാ​ത്ത​രം മര​ണ​ങ്ങ​ളേ​യും എന്റെ മുൻ​പിൽ​നി​ന്നു തട്ടി​നീ​ക്കി താൻ സ്വീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് എന്നേ​യും വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു നട​ന്നു. എല്ലാ​ത്ത​രം ധൈ​ര്യ​വും എല്ലാ​ത്ത​രം മനോ​ഗു​ണ​വും, എല്ലാ​ത്ത​രം ധീ​രോ​ദാ​ത്ത​ത​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ട്! കൊ​സെ​ത്ത്, ഈ മനു​ഷ്യൻ ഒര​മാ​നു​ഷ​നാ​ണ്!’

‘നി​ല്ക്കു! നി​ല്ക്കൂ!’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു. ‘എന്തി​നാ​ണ​തൊ​ക്കെ പറ​യു​ന്ന​ത്?’

‘അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ!’ ബഹു​മാ​നം കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്ന ഒരു ശു​ണ്ഠി​യോ​ടു​കൂ​ടി മരി​യു​സ് പറ​ഞ്ഞു, ‘നി​ങ്ങൾ എന്തു​കൊ​ണ്ട് അതൊ​ന്നും എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ല്ല? നി​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും കു​റ്റ​മു​ണ്ട്. നി​ങ്ങൾ ആളു​ക​ളു​ടെ ജീവനെ രക്ഷി​ക്കു​ന്നു; അവ​രോ​ടൊ​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല! അത്ര​മാ​ത്ര​മ​ല്ല, നി​ങ്ങ​ളെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ത്ത​രി​ക​യാ​ണെ​ന്ന നാ​ട്യ​ത്തിൽ നി​ങ്ങൾ സ്വയം അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്നു. ഇതു നന്ന​ല്ല.’

‘ഞാൻ നേരു പറ​ഞ്ഞു,’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

‘ഇല്ല’, മരി​യു​സ് തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു, ‘നേ​രെ​ന്നു വെ​ച്ചാൽ നേ​രു​മു​ഴു​വ​നും വേണം അതു നി​ങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു മൊ​സ്യു മദ​ലി​യെൻ; അതെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞി​ല്ല? നി​ങ്ങൾ ഴാ​വേ​റെ രക്ഷി​ച്ചു. അതെ​ന്തു​കൊ​ണ്ട് പറ​ഞ്ഞി​ല്ല എന്റെ ആയു​സ്സി​നു ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു കട​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു; അതെ​ന്തു​കൊ​ണ്ട് പറ​ഞ്ഞി​ല്ല?’

‘ഞാനും നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ കരുതി. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം ശരി​യാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു. ഞാൻ വി​ട്ടു​പോ​രേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്ന് എനി​ക്കു തോ​ന്നി. ഓവു​ചാ​ലി​ലെ കഥ നി​ങ്ങൾ അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങൾ എന്നെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അടു​ക്കൽ​ത​ന്നെ താ​മ​സി​പ്പി​ക്കാൻ നോ​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ട് ആ കാ​ര്യം ഞാൻ മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നേ പറ്റു എന്നാ​യി. ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, അത് എല്ലാ​വി​ധ​ത്തി​ലും സം​ഭ്ര​മ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യേ​നേ’

‘എന്തു സം​ഭ്ര​മം? ആരെ സം​ഭ്ര​മി​പ്പി​ക്കും?’ മരി​യു​സ് തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു. നി​ങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ നി​ങ്ങ​ളി​വി​ടെ ഇനി താ​മ​സി​ക്കു​മെ​ന്ന്? ഞങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളെ എടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു​പോ​വും. ഹാ! എന്റെ ഈശ്വര! യദൃ​ച്ഛ​യാ​യി​ട്ടാ​ണ് ഞാ​നി​തെ​ല്ലാം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യ​ത്. നി​ങ്ങൾ ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരാ​ളാ​ണ്. നി​ങ്ങൾ അവ​ളു​ടെ അച്ഛ​നാ​ണ്, എന്റേ​യും. ഈ മോ​ശ​സ്ഥ​ല​ത്ത് ഇനി ഒരു നി​മി​ഷ​മെ​ങ്കി​ലും നി​ങ്ങൾ താ​മ​സി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല. നാളെ നി​ങ്ങ​ളി​വി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു കരു​തേ​ണ്ടാ.’

‘നാളെ’, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു, ഞാ​നി​വി​ടെ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​കൂ​ടെ​യും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല.’

‘എന്താ​ണ് നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​ത്?’ മരി​യു​സ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. ‘ആട്ടെ പറ​യ​ട്ടെ. ഇനി നി​ങ്ങ​ളെ ദൂ​ര​യാ​ത്ര ചെ​യ്യാൻ ഞങ്ങൾ സമ്മ​തി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ ഇനി​യൊ​രി​ക്ക​ലും ഞങ്ങ​ളെ വി​ട്ടു​പോ​യി​ക്കൂ​ടാ. നി​ങ്ങൾ ഞങ്ങ​ളു​ടെ​യാ​ണ്, ഞങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളെ ഒരി​ക്ക​ലും വി​ടി​ല്ല.’

‘ഇക്കു​റി കണ​ക്കി​നു പറ്റി,’ കൊ​സെ​ത്ത് തു​ടർ​ന്നു. ‘വാ​തി​ല്ക്കൽ വണ്ടി​യു​ണ്ട്. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളേ​യും​കൊ​ണ്ടു ചാടും. വേ​ണ്ടി​വ​ന്നാൽ ഞാൻ ബലം​കൂ​ടി പ്ര​യോ​ഗി​ക്കും.’

അവൾ ചി​രി​ച്ചും​കൊ​ണ്ട് വയ​സ്സ​നെ എടു​ത്തു​പൊ​ന്തി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു.

‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മുറി ഇപ്പോ​ഴും അവിടെ അങ്ങ​നെ​ത്ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു’. അവൾ തു​ടർ​ന്നു. ‘ഇപ്പോൾ തോ​ട്ടം എന്തു ഭം​ഗി​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നോ! പൂ​ച്ചെ​ടി​കൾ​ക്കൊ​രു സു​ഖം​ത​ന്നെ. വഴി​ക​ളി​ലൊ​ക്കെ പു​ഴ​മ​ണ്ണു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ടു​വി​ച്ചു. ഊത നി​റ​ത്തിൽ ചെറിയ ഇത്തി​ളു​ക​ളു​ണ്ട്. നി​ങ്ങൾ എന്റെ ‘സ്റ്റ്രാ​ബ​റി’പ്പഴം തി​ന്നു​നോ​ക്ക​ണം! ഞാൻ​ത​ന്നെ​യാ​ണ് അവ​യ്ക്കു നന​യ്ക്കാ​റ്. ഇനി ‘മദാം’ എന്നു പറയാൻ പാ​ടി​ല്ല, ‘മൊ​സ്യു ഴാങ്’ എന്നും പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ; ഞങ്ങൾ പ്ര​ജാ​വാ​ഴ്ച​ക്കാ​രാ​ണ്. എല്ലാ​വ​രും നീ എന്നു പറയണം, അല്ലേ മരി​യു​സ്? മട്ടൊ​ക്കെ മാറി. അച്ഛാ. എനി​ക്കൊ​രാ​പ​ത്തു പറ്റി​യ​തു കേൾ​ക്ക​ണം: ചു​മ​രി​ന്റെ ഒരു പൊ​ത്തിൽ ഒരു ചു​ക​പ്പു​കി​ളി കൂ​ടു​കെ​ട്ടി​യി​രു​ന്നു; അതിനെ ഒരു വല്ലാ​ത്ത പൂച്ച പി​ടി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു. സ്വ​ന്തം ജനാ​ല​യി​ലൂ​ടെ കൊ​ച്ചു​തല പു​റ​ത്തേ​ക്കി​ട്ട് എന്നെ നോ​ക്കാ​റു​ള്ള എന്റെ സാധു ഓമ​ന​പ്പ​ക്ഷി​ക്കു​ഞ്ഞ്! ഞാൻ വളരെ കര​ഞ്ഞു. എനി​ക്ക് ആ പൂ​ച്ച​യെ കൊ​ല്ല​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, ഇപ്പോൾ ആരും കര​യു​ന്നി​ല്ല. എല്ലാ​വ​രും ചി​രി​ക്കു​ന്നു, എല്ലാ​വർ​ക്കും സു​ഖം​ത​ന്നെ. നി​ങ്ങൾ ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൂടെ പോരണം, മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്ന് എന്തു രസ​മാ​വും! തോ​ട്ട​ത്തിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വക​യാ​യി ഒരു ഭാ​ഗ​മെ​ടു​ക്കാം. അതിൽ കൃഷി ചെ​യ്യാം; എന്റെ സ്റ്റ്രാ​ബ​റി​യോ അച്ഛ​ന്റെ സ്റ്റ്രാ​ബ​റി​യോ ഏറെ നന്നാ​വു​ക​യെ​ന്നു നമു​ക്കു​നോ​ക്കാം. നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തൊ​ക്കെ ഞാൻ ചെ​യ്യാം; ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​ത് നി​ങ്ങൾ കേൾ​ക്കു​മ​ല്ലോ.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അവൾ പറ​യു​ന്ന​തൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ​ത​ന്നെ മന​സ്സു​വെ​ച്ചി​രു​ന്നു. അവൾ പറ​യു​ന്ന​തി​ലെ കാ​ര്യ​ത്തി​നെ​ക്കാ​ള​ധി​കം അവ​ളു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളി​ലു​ള്ള മാ​ധു​ര്യ​മാ​ണ് അയാൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്; ആത്മാ​വി​ന്റെ വ്യ​സ​ന​മ​യ​ങ്ങ​ളായ മു​ത്തു​മ​ണി​ക​ളായ ആ വലിയ കണ്ണു​നീർ​ത്തു​ള്ളി​ക​ളി​ലൊ​ന്ന് അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ പതു​ക്കെ ഉരു​ണ്ടു​കൂ​ടി. അയാൾ മന്ത്രി​ച്ചു: ‘ഈശ്വ​രൻ ദയാ​ലു​വാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​ന്റെ അട​യാ​ള​മാ​ണ് വീ​ണ്ടും വന്ന​ത് ‘അച്ഛാ’, കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു. ‘നമ്മൾ ഒരു​മി​ച്ചു താ​മ​സി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അതു വളരെ നന്നാ​യി​രി​ക്കും, ശരി​യാ​ണ്, അവ​രു​ടെ മര​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ക്കെ പക്ഷി​ക​ളു​ണ്ട്. ഞാൻ കൊ​സെ​ത്തു​മാ​യി ലാ​ത്തും. കുശലം പറ​ക​യും തോ​ട്ട​ത്തിൽ അന്യോ​ന്യം സം​സാ​രി​ച്ചു​ന​ട​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടു കൂ​ടി​ക്ക​ഴി​യാൻ രസ​മു​ണ്ട്. ആളുകൾ പു​ലർ​ച്ചെ മുതൽ അന്യോ​ന്യം കാ​ണു​ന്നു. നമ്മൾ ഓരോ​രു​ത്ത​ന്നും സ്വ​ന്ത​മാ​യി ഓരോ സ്ഥലം കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​ണം. ഞാ​ന​വ​ളു​ടെ സ്റ്റ്രാ​ബ​റി​പ്പ​ഴം തി​ന്ന​ണ​മെ​ന്നാ​ണ​വൾ​ക്ക്. ഞാ​നെ​ന്റെ പനി​നീർ​പ്പൂ​വു​ക​ളെ അവ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു പറി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​ക്കും. അതു നന്നാ​യി​രി​ക്കും. ഒന്നു​മാ​ത്രം…’

അയാൾ നിർ​ത്തി, പതു​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു: ‘കഷ്ടം​ത​ന്നെ!’

ആ കണ്ണു​നീർ​ത്തു​ള്ളി കീ​ഴ്പോ​ട്ടു വീ​ണി​ല്ല. അതു പി​ന്നോ​ക്കം​ത​ന്നെ പോയി;

ആ സ്ഥാ​ന​ത്തു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു പു​ഞ്ചി​രി വെ​ച്ചു. കൊ​സെ​ത്ത് വൃ​ദ്ധ​ന്റെ രണ്ടു കൈയും കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു.

‘എന്റെ ഈശ്വ​രാ!’ അവൾ പറ​ഞ്ഞു, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൈ മുൻ​പ​ത്തെ​ക്കാ​ള​ധി​കം തണു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. രോ​ഗ​മു​ണ്ടോ? വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടോ?’

‘എനി​ക്കോ? ഇല്ല.’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു, ‘എനി​ക്കു നല്ല സു​ഖ​മാ​ണ്. ഒന്നു​മാ​ത്രം…’ അയാൾ നിർ​ത്തി.

‘എന്തു​മാ​ത്രം?’

‘ഞാൻ മരി​ക്കു​ക​യാ​യി.’

കൊ​സെ​ത്തും മരി​യു​സ്സും നടു​ങ്ങി.

‘മരി​ക്കുക!’ മരി​യു​സ് ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു.

‘അതേ, പക്ഷേ, സാ​ര​മി​ല്ല,’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു.

അയാൾ ശ്വാ​സം വീ​ണ്ടെ​ടു​ത്തു. പു​ഞ്ചി​രി​യി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘കൊ​സെ​ത്ത്, എന്തേ നി​യ്യെ​ന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​ത്? കേൾ​ക്ക​ട്ടെ; അപ്പോൾ നി​ന്റെ ചു​ക​പ്പു​കി​ളി ചത്തു​പോ​യി. പറയു, ഞാൻ നി​ന്റെ ഒച്ച കേൾ​ക്ക​ട്ടെ. മരി​യു​സ് സം​ഭ്ര​മ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വൃ​ദ്ധ​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

കൊ​സെ​ത്ത് ഹൃ​ദ​യ​ഭേ​ദ​ക​മായ ഒരു നി​ല​വി​ളി പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു.

‘അച്ഛാ! അച്ഛാ! മരി​ക്ക​രു​ത്. നി​ങ്ങൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു. ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല, നി​ങ്ങൾ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നേ പറ്റൂ. കേ​ട്ടി​ല്ലേ?’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അവ​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു തന്റെ തല​യു​യർ​ത്തി.

‘ഹാ! അതേ! എന്നെ മരി​ക്കാൻ സമ്മ​തി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു. ആർ​ക്ക​റി​യാം? ഒരു സമയം ഞാൻ കേ​ട്ടേ​ക്കാം; നി​ങ്ങൾ വന്ന സമ​യ​ത്തു ഞാൻ മരി​ച്ച​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വരവ് അതിനെ തട​ഞ്ഞു; ഞാൻ വീ​ണ്ടും ജനി​ച്ച​പോ​ലെ തോ​ന്നു​ന്നു.’

‘നി​ങ്ങൾ​ക്കു ശക്തി​യും ജീ​വ​നും പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്,’ മരി​യു​സ് പറ​ഞ്ഞു. ഈ നി​ല​യിൽ ഒരാൾ​ക്ക് മരി​ക്കാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടോ? നി​ങ്ങൾ ദുഃ​ഖി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്, ഇനി അതു വേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ല. ഞാ​നാ​ണ് നി​ങ്ങ​ളോ​ടു മാ​പ്പു​ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​ത്—അതേ, മു​ട്ടു​കു​ത്തി​യി​രു​ന്നു! നി​ങ്ങൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കാ​നാ​ണ് പോ​കു​ന്ന​ത്; ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൂടെ; വള​രെ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കും. ഞങ്ങൾ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി നി​ങ്ങ​ളെ കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സു​ഖ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു ചി​ന്ത​യു​മി​ല്ലാ​ത്ത രണ്ടു​പേ​രു​ണ്ട് ഞങ്ങൾ.’

‘കണ്ടു​വോ’, കണ്ണു​നീ​രിൽ​ക്കു​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു, മരി​യു​സ്സ​താ പറ​യു​ന്നു, നി​ങ്ങൾ മരി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്ന്.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വീ​ണ്ടും പു​ഞ്ചി​രി​യി​ടാൻ തു​ട​ങ്ങി.

‘നി​ങ്ങൾ എന്നെ കൈ​വ​ശ​പ്പ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ, മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, എന്നെ ഞാ​ന​ല്ലാ​താ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കാൻ കഴി​യു​മോ? ഇല്ല, ഈശ്വ​ര​നും എന്നേ​യും നി​ങ്ങ​ളേ​യും​പോ​ലെ ആലോ​ചി​ച്ചു; അവി​ടു​ത്തെ അഭി​പ്രാ​യം മാ​റു​ക​യി​ല്ല, ഞാൻ പോ​വു​ക​യാ​ണ് ഇനി വേ​ണ്ട​ത്. മരണം ഒരു നല്ല ഏർ​പ്പാ​ടാ​ണ്. നമു​ക്കാ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള​തെ​ന്താ​ണെ​ന്നു നമ്മെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഈശ്വ​ര​ന്നാ​ണ​റി​യാ​വു​ന്ന​ത്. നി​ങ്ങൾ സു​ഖി​ക്കു​വിൻ, എന്റെ മൊ​സ്യു പൊങ് മേർ​സി​ക്കു കൊ​സെ​ത്തി​രി​ക്ക​ട്ടെ; യൗവനം ഉഷ​സ്സി​നെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യ​ട്ടെ; എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ചു​റ്റും പൂ​വു​ക​ളും കു​യി​ലു​ക​ളു​മാ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ; നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം വെയിൽ തട്ടു​ന്ന ഒരു ചന്ത​മു​ള്ള മൈ​താ​ന​മാ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ, സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലെ എല്ലാ മനോ​ഹ​ര​ത​ക​ളും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ആത്മാ​വു​ക​ളിൽ നി​റ​യ​ട്ടെ. ഇനി യാ​തൊ​ന്നി​നും കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​വ​നായ ഞാൻ മരി​ച്ചോ​ട്ടെ. ഇതൊ​ക്കെ ഇങ്ങ​നെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് വേ​ണ്ട​ത്, സം​ശ​യ​മി​ല്ല, വരു; കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ കാ​ണി​ക്ക​രു​ത്. ഇനി യാ​തൊ​ന്നി​നും കഴി​വി​ല്ല, എല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യി എന്നെ​നി​ക്കു നല്ല​വ​ണ്ണ​മ​റി​യാം. ഇന്ന​ലെ രാ​ത്രി ഞാ​നാ​പ്പി​ടി​പ്പാ​ത്രം നി​റ​ച്ചു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന വെ​ള്ളം മു​ഴു​വ​നും കു​ടി​ച്ചു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വ് എത്ര നല്ല ആളാണ്, കൊ​സെ​ത്ത്! എന്റെ കൂ​ടെ​യാ​വു​ന്ന​തി​ലും എത്ര​യോ അധികം നി​ന​ക്ക​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൂ​ടെ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണ് നല്ല​ത്.’

വാ​തി​ല്ക്കൽ​നി​ന്ന് ഒരൊ​ച്ച കേ​ട്ടു.

അതു വൈ​ദ്യ​ന്റെ വര​വാ​യി​രു​ന്നു.

‘വരു, വരു, വൈ​ദ്യൻ, നി​ങ്ങ​ളോ​ടു ഞാൻ യാത്ര പറ​യു​ന്നു’, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു. ‘ഇതാ, എന്റെ സാ​ധു​ക്കു​ട്ടി​കൾ.’

മരി​യു​സ് വൈ​ദ്യ​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു. അയാൾ വൈ​ദ്യ​നോ​ട് ഇത്ര​മാ​ത്ര​മേ പറ​ഞ്ഞു​ള്ളു: ‘മൊ​സ്യു…’ പക്ഷേ, ആ പറ​യു​ന്ന മട്ടിൽ ചോ​ദ്യം മു​ഴു​വ​നും അട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

വൈ​ദ്യൻ ഒരു സാ​ഭി​പ്രാ​യ​മായ നോ​ട്ടം​കൊ​ണ്ടു ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

‘നമ്മു​ടെ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ​യാ​യി​ല്ലെ​ന്നു​വെ​ച്ചു’, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു: ‘ഈശ്വ​ര​നോ​ടു ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ടാൻ ന്യാ​യ​മി​ല്ല.’

കു​റ​ച്ചിട ആരും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല.

എല്ലാ ഹൃ​ദ​യ​വും വി​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

കൊ​സെ​ത്തി​നെ നോ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ അവ​യ​വ​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നും ഉള്ളിൽ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​യ്ക്കാ​നാ​ണെ​ന്ന​പോ​ലെ അയാൾ അവളെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാൻ തു​ട​ങ്ങി.

അയാൾ—ആ ഇറ​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നി​രു​ന്ന അന്ധ​കാ​ര​കു​ണ്ഡ​ത്തി​നു​ള്ളി​ലും—കൊ​സെ​ത്തി​നെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന സമ​യ​ത്ത് ആഹ്ലാ​ദ​മൂർ​ച്ഛ​യിൽ പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ വി​ളർ​ത്ത മു​ഖ​ത്തെ ആ മനോ​ഹ​ര​മു​ഖ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​ഫ​ല​നം പ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​മാ​ക്കി.

വൈ​ദ്യൻ അയാ​ളു​ടെ നാഡി പി​ടി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

‘ഹാ! നി​ങ്ങ​ളെ​യാ​ണ് അപ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കാ​ണേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​തു്!’ കൊ​സെ​ത്തി​നേ​യും മരി​യു​സ്സി​നേ​യും നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ട് അയാൾ മന്ത്രി​ച്ചു.

എന്നി​ട്ടു മരി​യു​സ്സി​ന്റെ ചെ​കി​ട്ടി​ലേ​ക്കു കു​നി​ഞ്ഞു​നി​ന്ന് അയാൾ വളരെ താ​ഴ്‌​ന്ന ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ​ത്തു​ടർ​ന്നു; ‘വൈ​കി​പ്പോ​യി.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കൊ​സെ​ത്തി​നെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാൻ ഒട്ടും കു​റ​യ്ക്കാ​തെ തന്നെ, വൈ​ദ്യ​നേ​യും മരി​യു​സ്സി​നേ​യും ഗൗ​ര​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നോ​ക്കി.

അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു കഷ്ടി​ച്ചു കേൾ​ക്കാ​വു​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ ഈ വാ​ക്കു​കൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കു വന്നു.

‘മരി​ക്കു​ന്ന​തു സാ​ര​മി​ല്ല; ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കാ​താ​വുക വ്യ​സ​ന​ക​രം​ത​ന്നെ.’

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അയാൾ എണീ​റ്റു​നി​ന്നു. ഇത്ത​രം ശക്തി​വെ​യ്ക്ക​ലു​കൾ ചി​ല​പ്പോൾ മര​ണ​പ്പി​ട​ച്ചി​ലി​ന്റെ അം​ഗ​ങ്ങ​ളാ​ണ്. അയാൾ ഉറച്ച കാൽ​വെ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി ചു​മ​രി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു നട​ന്നു, സഹാ​യി​ക്കാൻ ചെന്ന മരി​യു​സ്സി​നേ​യും വൈ​ദ്യ​നേ​യും തട്ടി​നീ​ക്കി, ചു​മ​രി​ന്മേൽ തൂ​ക്കി​യി​ട്ടി​രു​ന്ന ഒരു ചെ​മ്പു​കു​രി​ശു വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു, നല്ല തി​ക​ഞ്ഞ ആരോ​ഗ്യ​ത്തി​ന്റെ ചു​റു​ചു​റു​ക്കോ​ടു​കൂ​ടി തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന്, ആ കു​രി​ശു​മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​യ്ക്കെ ഇങ്ങ​നെ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞും: ‘ധർ​മ്മാർ​ത്ഥ​മാ​യി പീ​ഡ​യ​നു​ഭ​വി​ച്ച ലോ​ക​മ​ഹാ​ത്മാ​വി​നെ നോ​ക്കൂ.’

ഉടനേ അയാ​ളു​ടെ മാ​റി​ടം കു​നി​ഞ്ഞു. ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യി​ലെ ലഹരി ബാ​ധി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ, അയാ​ളു​ടെ തല ചാ​ഞ്ചാ​ടി.

കൈ​മു​ട്ടി​ന്മേൽ ഇരു​ന്നി​രു​ന്ന അയാ​ളു​ടെ കൈകൾ കാ​ലു​റ​യു​ടെ ശീ​ല​യി​ലേ​ക്കു നഖം പാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

കൊ​സെ​ത്ത് അയാ​ളു​ടെ ചുമൽ താ​ങ്ങി; അവൾ തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു; അയാ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കാൻ നോ​ക്കി, കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

കണ്ണു​നീ​രോ​ടു​കൂ​ടി കാ​ണാ​റു​ള്ള ആ വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ ഉമി​നീർ കലർ​ന്നു​വ​ന്ന വാ​ക്കു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ അവർ ഇങ്ങ​നെ ചിലതു കേ​ട്ടു:

‘അച്ഛാ, ഞങ്ങ​ളെ വി​ട്ടു​പോ​വ​രു​ത്. വി​ട്ടു​പി​രി​യാൻ​വേ​ണ്ടി മാ​ത്ര​മാ​ണ് ഞങ്ങൾ അച്ഛ​നെ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​തെ​ന്നു വരുമോ?’

മര​ണ​വേ​ദന ഉഴ​യ്ക്കു​മെ​ന്നു പറയാം. അതു നീ​ങ്ങു​ന്നു, പോ​കു​ന്നു, ശവ​ക്കു​ഴി​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്നു, ഉടനേ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ മട​ങ്ങു​ന്നു. മരി​ക്ക​ലിൽ ഒരു തപ്പി​ന​ട​ക്ക​ലു​ണ്ട്.

ഈ അർ​ദ്ധ​മോ​ഹാ​ല​സ്യ​ത്തി​നു ശേഷം ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു ബോധം വെ​ച്ചു; നി​ഴൽ​പ്പാ​ടു​ക​ളെ കു​ട​ഞ്ഞു​ക​ള​യാ​നാ​ണെ​ന്ന​പോ​ലെ അയാൾ നെ​റ്റി​ത്ത​ടം ഇള​ക്കി; ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി സ്വ​ബോ​ധ​സ്ഥ​നാ​യി.

അയാൾ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ ഒരു കു​പ്പാ​യ​ക്കൈ​ഞെ​റി പി​ടി​ച്ചു ചും​ബി​ച്ചു.

‘അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ബോധം വന്നു! ഡോ​ക്ടർ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ബോധം വന്നു!’ മരി​യു​സ് ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

‘നി​ങ്ങൾ നന്ന്, രണ്ടു​പേ​രും,’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു.

‘എന്നെ വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തെ​ന്താ​ണെ​ന്നു ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നു. മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, നി​ങ്ങൾ ആ പണം തൊ​ടാ​തി​രു​ന്ന​താ​ണ് എന്നെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ച്ച​ത്. ആ പണം വാ​സ്ത​വ​മാ​യി നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​ര്യ​യ്ക്ക​വ​കാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണ്. എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറയാം, ഈ കാ​ര​ണം​കൊ​ണ്ടും നി​ങ്ങ​ളെ ഇപ്പോൾ കാ​ണാ​റാ​യ​തു നന്നാ​യി. കറു​ത്ത അമ്പർ ഇം​ഗ്ല​ണ്ടിൽ നി​ന്നാ​ണ് വരു​ന്ന​ത്; വെ​ളു​ത്ത​തു നോർ​വെ​യിൽ​നി​ന്നും, അതൊ​ക്കെ ഈ കട​ലാ​സ്സി​ലു​ണ്ട്, ഇനി വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കാം. വള​യു​ണ്ടാ​ക്കാൻ വി​ള​ക്കിയ ഇരി​മ്പു​ത​കി​ടു ചി​ല്ലി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്ത് ഇരി​മ്പു​ചി​ല്ലു കൂ​ട്ടി​വെ​യ്ക്കുക എന്നൊ​രു സമ്പ്ര​ദാ​യം ഞാൻ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. അതിനു ഭംഗി കൂടും, നന്മ കൂടും, വില കു​റ​യും. അങ്ങ​നെ എത്ര പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​മെ​ന്ന​റി​യാ​മോ? അപ്പോൾ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ പണം അവൾ​ക്കു​ള്ള​തു​ത​ന്നെ​യാ​ണ്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മന​സ്സി​നു ശങ്ക​യി​ല്ലാ​തി​രി​ക്കാ​നാ​ണ് ഞാ​നി​പ്പ​റ​യു​ന്ന​ത്.’ വാ​തി​ല്ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​രി മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കയ​റി​വ​ന്നു വാ​തി​ല്പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നു; വൈ​ദ്യൻ അവ​ളോ​ടു പോവാൻ പറ​ഞ്ഞു. പക്ഷേ, ആ ഹൃ​ദ​യാ​ലു​വായ സ്ത്രീ​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു മരി​ക്കു​ന്ന ആളെ നോ​ക്കി ഇങ്ങി​നെ പറ​യി​ക്കാ​താ​ക്കാൻ അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല: ഒരു മതാ​ചാ​ര്യ​നെ കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ?’

‘എനി​ക്കൊ​രാ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു,’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. എന്നി​ട്ട് അയാൾ​ത​ന്നെ തല​യ്ക്കു​മീ​തെ ഒരി​ട​ത്തേ​ക്കു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു; അവിടെ അയാൾ ആരെയോ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നും. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ മെ​ത്രാൻ ഈ മര​ണ​ക്കി​ട​ക്ക​യ്ക്ക​രി​കിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്കാം.

കൊ​സെ​ത്ത് പതു​ക്കെ അയാ​ളു​ടെ അര​ക്കെ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ഒരു തലയിണ തി​രു​കി​വെ​ച്ചു. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു; ‘ഭയ​പ്പെ​ടേ​ണ്ടാ, മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, ഞാൻ ഏറ്റു​പ​റ​യു​ന്നു. ആറു ലക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക് വാ​സ്ത​വ​മാ​യി കൊ​സെ​ത്തി​ന്ന​വ​കാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണ്. നി​ങ്ങൾ അത​നു​ദ​വി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ എന്റെ ജീ​വി​തം വൃ​ഥാ​വി​ലാ​യി. ഞങ്ങൾ ആ ചി​ല്ലു​സാ​മാ​നം​കൊ​ണ്ടു നല്ല ആദാ​യ​മു​ണ്ടാ​ക്കി. ബേർ​ലിൻ​പ​ണ്ട​ങ്ങ​ളെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​വ​യോ​ടു ഞങ്ങൾ എതിർ​നി​ന്നു. എങ്കി​ലും, ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലെ കറു​ത്ത ചി​ല്ലു​ക​ളോ​ടു മത്സ​രി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ​ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. മി​നു​സ​ക്കൊ​ത്തു​ള്ള ആയി​ര​ത്തി​രു​നൂ​റു നെ​ന്മ​ണി​ത്തൂ​ക്ക​ത്തി​നു മൂ​ന്നു ഫ്രാ​ങ്ക് മാ​ത്ര​മേ വില വന്നി​രു​ന്നു​ള്ളൂ.’

നമു​ക്കു പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട ഒരാൾ മരി​ക്കാൻ കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ പി​ട​ച്ചി​ലോ​ടു​കൂ​ടി അയാളെ പറ്റി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തും അയാളെ ഒന്നു തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തു​ന്ന​തു​മായ നോ​ട്ടം​കൊ​ണ്ട് നാം അവരെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് നി​മി​ഷം​പ്ര​തി അധി​ക​മ​ധി​കം ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​രു​ന്നു. അയാൾ മരി​ക്കു​ക​യാ​യി; വ്യ​സ​ന​മ​യ​മായ ആകാ​ശാ​ന്ത​ത്തി​ലേ​ക്ക് അയാൾ അടു​ത്തെ​ത്തി​ത്തു​ട​ങ്ങി. അയാ​ളു​ടെ ശ്വാ​സം ഇട​വി​ട്ടാ​യി; ഇട​യ്ക്ക് ഒരു ചെറിയ എക്കി​ട്ടം വന്നു​തി​ര​ക്കി കൈ​യ​ന​ക്കാൻ അയാൾ​ക്കു ഞെ​രു​ക്ക​മാ​യി, കാ​ലു​കൾ അന​ങ്ങാ​താ​യി, കൈ​കാ​ലു​ക​ളു​ടെ ക്ഷീ​ണ​വും ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തളർ​ച്ച​യും വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി അയാ​ളു​ടെ ആത്മാ​വി​ലെ പ്രാ​ഭ​വം മു​ഴു​വ​നും നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തിൽ വ്യാ​പി​ച്ചു പ്ര​കാ​ശി​ച്ചു. അജ്ഞാ​ത​ലോ​ക​ത്തി​ലെ വെ​ളി​ച്ചം അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ കണ്ടു​തു​ട​ങ്ങി.

അയാ​ളു​ടെ മുഖം വി​ളർ​ക്കു​ക​യും പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ള്ളു​ക​യും ചെ​യ്തു ജീ​വി​തം അവി​ടെ​യി​ല്ലാ​താ​യി, അവിടെ മറ്റെ​ന്തോ ഒന്നാ​യി. അയാ​ളു​ടെ ശ്വാ​സം നേർ​ത്തു; അയാ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം പൂർ​വ്വാ​ധി​കം തി​ള​ങ്ങി. ചി​റ​കു​കൾ വെ​ച്ചു​വ​ന്ന ഒരു ശവ​മാ​യി അയാൾ.

അയാൾ കൊ​സെ​ത്തോ​ട് അടു​ത്തു വരാൻ ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു. പി​ന്നെ മരി​യു​സ്സോ​ടും; ഒടു​വി​ല​ത്തെ മണി​ക്കൂ​റി​ലെ ഒടു​വി​ല​ത്തെ നി​മി​ഷം അടു​ത്തു​പോ​യി, സം​ശ​യ​മി​ല്ല.

ദൂ​ര​ത്തു​നി​ന്നു വരി​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ് അത്ര​മേൽ നേർ​ത്ത ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ അയാൾ അവ​രോ​ടു പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി; അവ​രു​ടേ​യും അയാ​ളു​ടേ​യും നടു​ക്ക് ഒരു ചു​മ​രു​ണ്ടാ​യി എന്നു പറയാം.

‘അടു​ത്തു വരു. അടു​ത്തു വരു, രണ്ടാ​ളും. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ അത്യ​ന്തം സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു. ഹാ! ഇങ്ങ​നെ മരി​ക്കാൻ പറ്റു​ന്ന​ത് എത്ര നന്ന്! നി​ന​ക്ക് എന്നേ​യും സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ട്, ഇല്ലേ, കൊ​സെ​ത്ത്? നി​ന്റെ സാ​ധു​ക്കി​ഴ​വ​നോ​ടു നി​ന​ക്ക് ഇപ്പോ​ഴും ഇഷ്ടം തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​യാം. ആ തലയിണ എന്റെ അര​ക്കെ​ട്ടി​ലേ​ക്കു നീ​ക്കി​വെ​ച്ചു തന്ന​ത് എത്ര നന്നാ​യി! എന്നെ​പ്പ​റ്റി നീ കു​റ​ച്ചു കരയും, ഇല്ലേ? അധികം കര​യ​രു​ത് നീ യാ​തൊ​രു ദുഃ​ഖ​വും അനു​ഭ​വി​ക്ക​രു​തെ​ന്നാ​ണെ​നി​ക്ക്. എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ, നി​ങ്ങൾ ധാ​രാ​ളം സു​ഖി​ക്ക​ണം. നാ​ക്കി​ല്ലാ​ത്ത പട്ട​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഇപ്പോ​ഴും മറ്റെ​ല്ലാ​റ്റി​നെ​ക്കാ​ളു​മ​ധി​കം ആദാ​യ​മു​ണ്ടാ​ക്കാം; അതു ഞാൻ പറയാൻ വി​ട്ടു. പന്ത്ര​ണ്ടു ഡജ​ന്നു പത്തു ഫ്രാ​ങ്കേ വില വരു, അറു​പ​തി​നു വി​റ്റി​രു​ന്നു. അതു നല്ല കച്ച​വ​ട​മാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ ആറു ലക്ഷം ഫ്രാ​ങ്കു​ണ്ടാ​യ​തിൽ മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, നി​ങ്ങൾ ഒട്ടും അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടേ​ണ്ടാ. അതു ശു​ദ്ധ​മായ പണ​മാ​ണ്. നി​ങ്ങൾ​ക്കു മന​സ്സ​മാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അനു​ഭ​വി​ക്കാം. കൊ​സെ​ത്ത്, നി​ന​ക്കു സ്വ​ന്തം ഒരു വണ്ടി വേണം, ഇട​യ്ക്കൊ​ക്കെ നാ​ട​ക​ശാ​ല​യിൽ ഇരി​പ്പറ ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ണം. നല്ല വി​ല​പ്പെ​ട്ട ഉടു​പ്പി​ട​ണം. പി​ന്നെ സു​ഹൃ​ത്തു​ക്കൾ​ക്കു നല്ല സദ്യ കഴി​ക്ക​ണം, സു​ഖ​മാ​യി കഴി​യ​ണം. ഞാൻ കൊ​സെ​ത്തി​ന് ഒരെ​ഴു​ത്തെ​ഴു​തി​യി​രു​ന്നു. എന്റെ കത്തു കാണാം. ആ പു​ക​ക്കു​ഴൽ​ത്തി​ണ്ണ​മേ​ലു​ള്ള രണ്ടു മെ​ഴു​തി​രി​ക്കാ​ലു​കൾ ഞാ​ന​വൾ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അവ വെ​ള്ളി​യാ​ണ്; പക്ഷേ, എനി​ക്കവ സ്വർ​ണ്ണം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള​വ​യാ​ണ്, അല്ല വൈ​ര​ക്ക​ല്ലു​കൊ​ണ്ട്, അവ അവയിൽ ഇറ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന മെ​ഴു​തി​രി​ക​ളെ വി​ള​ക്കു​ക​ളാ​ക്കു​ന്നു. അവയെ എനി​ക്കു തന്ന ആ മു​ക​ളിൽ നി​ല്ക്കു​ന്നാൾ​ക്ക് എന്നെ​പ്പ​റ്റി സന്തോ​ഷം​ത​ന്നെ​യാ​ണോ തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു കഴി​യു​ന്ന​തു ഞാൻ ചെ​യ്തു. എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ. ഞാ​നൊ​രു ദരി​ദ്ര​നാ​ണെ​ന്നു​ള്ള കഥ നി​ങ്ങൾ മറ​ന്നു​പോ​ക​രു​ത്; ആദ്യം കണ്ടേ​ട​ത്ത് എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും എന്നെ കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ടുക; സ്ഥലം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ ഒരു കല്ലു നാ​ട്ടി​യേ​ട​ത്ത്. ഇതാണ് എന്റെ ആഗ്ര​ഹം. കല്ലി​ന്മേൽ പേ​രൊ​ന്നും വേ​ണ്ടാ. കൊ​സെ​ത്ത് ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക് അങ്ങോ​ട്ടു വരു​മെ​ങ്കിൽ, അതെ​നി​ക്കു സന്തോ​ഷ​മാ​യി​രി​ക്കും. നി​ങ്ങ​ളും, മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി. നി​ങ്ങ​ളെ എപ്പോ​ഴും ഞാൻ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. ഞാ​ന​തി​നു മാ​പ്പു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോൾ അവളും നി​ങ്ങ​ളും എനി​ക്ക് ഒന്നാ​യി. എനി​ക്കു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു വളരെ നന്ദി​യു​ണ്ട്. നി​ങ്ങൾ കൊ​സെ​ത്തി​നെ സു​ഖി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്ന് എനി​ക്കു​റ​പ്പു​ണ്ട്. മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, അവ​ളു​ടെ പനി​നീർ​പ്പു​പോ​ലു​ള്ള കവി​ളു​കൾ എന്റെ സർ​വ്വ​സ്വ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്ന​റി​യാ​മോ? അവൾ​ക്ക് അല്പ​മെ​ങ്കി​ലും അസുഖം തട്ടി​യാൽ എനി​യ്ക്കു വ്യ​സ​ന​മാ​യി. വലി​പ്പു​മേ​ശ​യിൽ അഞ്ഞു​റു ഫ്രാ​ങ്കി​ന്റെ നോ​ട്ടു​ണ്ട്. ഞാനതു തൊ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല. പാ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള​താ​ണ്. കൊ​സെ​ത്ത്, നി​ന്റെ ഉടു​പ്പ് ഇതാ, കട്ടി​ലി​ന്മേൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു​വോ? നി​ന​ക്ക​തു കണ്ടി​ട്ടു മന​സ്സി​ലാ​യോ? അതി​പ്പോൾ പത്തു​കൊ​ല്ലം മുൻ​പ​ത്തെ​യാ​ണ്. കാലം എങ്ങ​നെ പാ​ഞ്ഞു​ക​ള​യു​ന്നു. നമ്മൾ വളരെ സു​ഖി​ച്ചു. ഒക്കെ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. കു​ട്ടി​ക​ളേ കര​യാ​തി​രി​ക്കൂ; ഞാൻ വളരെ ദൂ​ര​ത്തെ​ക്കൊ​ന്നും പോ​കു​ന്നി​ല്ല; ഞാൻ അവി​ടെ​നി​ന്നു നി​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണും; രാ​ത്രി​യാ​യാൽ നി​ങ്ങൾ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ളു, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പു​ഞ്ചി​രി​യി​ടു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. കൊ​സെ​ത്ത്, നീ മൊ​ങ്ഫേർ​മി​യ​യെ ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? നീ കാ​ട്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു; നീ വല്ലാ​തെ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു; വെ​ള്ള​ത്തൊ​ട്ടി​യു​ടെ കൈ​പ്പി​ടി ഞാൻ വന്നു മേ​ടി​ച്ച​ത് നി​ന​ക്കി​പ്പോൾ ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടോ? നി​ന്റെ കു​ഞ്ഞി​ക്ക​യ്യ് ഞാൻ ഒന്നാ​മ​താ​യി തൊ​ട്ട​ത് അപ്പോ​ളാ​ണ്; അത്ര​മേൽ തണു​ത്തി​രു​ന്നു. ഹാ, നി​ന്റെ കൈ​യ​ന്നു ചു​ക​ന്നി​രു​ന്നു; മദാം​വ്വ​സേ​ല്ലു്, ഇന്ന​തു വെ​ളു​ത്തി​ട്ടാ​യി. പി​ന്നെ ആ വലിയ കളി​പ്പാവ! നി​ന​ക്കോർ​മ്മ​യു​ണ്ടോ, നീ​യ​തി​ന് കാ​ത​റിൻ എന്നു പേ​രി​ട്ടു. അതു കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ എന്നാ​യി​രു​ന്നു നി​ന​ക്കു വ്യ​സ​നം. എന്റെ ഓമ​ന​ക്കു​ട്ടി, നീ ചി​ല​പ്പോൾ എന്നെ ചി​രി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു; മഴ​യു​ള്ള സമ​യ​ത്ത് നീ വെ​ള്ള​ച്ചാ​ലിൽ വൈ​ക്കോൽ​ക്കൊ​ടി​യി​ട്ട് അതൊ​ലി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന​തു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണും. ഒരു ദിവസം ഞാൻ നി​ന​ക്കു മഞ്ഞ​ച്ചും നീ​ല​ച്ചും പച്ച​ച്ചും തൊ​പ്പ​ക​ളു​ള്ള ഒരു തൂ​വൽ​പ്പ​ന്തും അത​ടി​ച്ചു​ക​ളി​ക്കാൻ അല​റി​പ്പൂ​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു പന്ത​ടി​ക്കോ​രി​ക​യും വാ​ങ്ങി​ത്ത​ന്നു. നീ​യ​തു​മ​റ​ന്നു. വി​രു​തും കാ​ട്ടി നട​ക്കു​മാ​റ് നീ​യ​ത്ര ചെ​റു​കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. നീ കളി​ച്ചു. നീ ചെ​കി​ട്ടിൽ മു​ള​കിൻ​മ​ണി​യെ​ടു​ത്തി​ട്ടു. അതൊ​ക്കെ പഴ​ങ്ക​ഥ​യാ​ണ്. സ്വ​ന്തം കു​ട്ടി​യോ​ടും​കൂ​ടി നട​ന്നു​പോയ കാ​ടു​ക​ളും ലാ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന മര​ച്ചു​വ​ടു​ക​ളും ഒളി​ച്ചു​പാർ​ത്ത കന്യ​കാ​മ​ഠ​ങ്ങ​ളും, കളി​ക​ളും, കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തെ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക​ളും, എല്ലാം നി​ഴ​ലു​ക​ളാ​യി. അതൊ​ക്കെ എനി​ക്കു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു ഞാൻ കരുതി. അതാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ വങ്ക​ത്തം. ആ തെ​നാർ​ദി​യെർ​മാർ ദു​ഷ്ട​ന്മാ​രാ​ണ്. നീ അവർ​ക്കു മാ​പ്പു​കൊ​ടു​ക്ക​ണം. കൊ​സെ​ത്ത്, നി​ന്റെ അമ്മ​യു​ടെ പേരു ഞാൻ നി​ന​ക്കു പറ​ഞ്ഞു​ത​രേ​ണ്ട സമ​യ​മാ​യി. അവ​ളു​ടെ പേർ ഫൻതീൻ എന്നാ​ണ്. ആ പേ​രോർ​മ്മി​ക്ക​ണേ— ഫൻതീൻ. അതു പറ​യു​മ്പോൾ നീ മു​ട്ടു​കു​ത്ത​ണം. അവൾ വളരെ കഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു. അവൾ​ക്കു​നി​ന്നെ വലിയ ഇഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നു. നി​ന​ക്കു സു​ഖ​മു​ള്ള​തി​നൊ​പ്പം അവൾ​ക്കു ദുഃ​ഖ​മാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങ​നെ​യാ​ണ് ഈശ്വ​രൻ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​ത്. അവി​ടു​ന്ന് അവിടെ മു​ക​ളി​ലു​ണ്ട്. അവി​ടു​ന്നു നമ്മെ​യെ​ല്ലാം കാ​ണു​ന്നു. അവി​ടു​ത്തെ മഹ​ത്ത​ര​ങ്ങ​ളായ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ​വെ​ച്ച് അവി​ടു​ന്നെ​ന്താ​ണ് ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്ന് അവി​ടെ​യ്ക്ക​റി​യാം. എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ, ഞാ​നി​താ പോ​വു​ക​യാ​യി. നി​ങ്ങൾ അന്യോ​ന്യം എപ്പോ​ഴും സ്നേ​ഹി​ക്കുക. അത​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും ഭൂ​മി​യി​ലി​ല്ല: അന്യോ​ന്യ​മു​ള്ള സ്നേ​ഹം, ഇവി​ടെ​വെ​ച്ചു മരി​ച്ച സാ​ധു​ക്കി​ഴ​വ​നെ​പ്പ​റ്റി നി​ങ്ങൾ ചി​ല​പ്പോൾ ആലോ​ചി​ക്കും. ഹാ, എന്റെ കൊ​സെ​ത്ത്, ഇതു​വ​രെ ഞാൻ നി​ന്നെ വന്നു കാ​ണാ​തി​രു​ന്ന​ത് എന്റെ കു​റ്റ​മ​ല്ല; അതെ​ന്റെ മർ​മ്മം പി​ളർ​ത്തി; ഞാൻ തെ​രു​വി​ന്റെ മൂ​ല​വ​രെ വന്നു; ഞാൻ പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. ഞാ​നൊ​രു ഭ്രാ​ന്ത​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു, ഒരി​ക്കൽ ഞാ​നെ​ന്റെ തൊ​പ്പി​യെ​ടു​ക്കാ​തെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോയി. എന്റെ കാഴ്ച കു​റ​യു​ന്നു; എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളേ, എനി​ക്കി​നി​യും പലതു പറ​യാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആട്ടെ സാ​ര​മി​ല്ല. എന്നെ​പ്പ​റ്റി​കു​റ​ച്ചാ​ലോ​ചി​ക്ക​ണേ. കു​റേ​ക്കൂ​ടി അടു​ത്തു​വ​രു. ഞാൻ സു​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മരി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ആ നല്ല ഓമ​ന​ശ്ശി​ര​സ്സു​ക​ളെ ഒന്നി​ങ്ങോ​ട്ട​ടു​പ്പി​ക്കു​വിൻ. ഞാ​നെ​ന്റെ കൈ വെ​യ്ക്ക​ട്ടെ അവ​യ്ക്കു​മീ​തേ.’

കൊ​സെ​ത്തും മരി​യു​സ്സും ഹൃദയം തകർ​ന്നു കണ്ണു​നീർ​കൊ​ണ്ടു ശ്വാ​സം​മു​ട്ടി.

ഓരോ​രു​ത്ത​രും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ഓരോ കൈ​യ്ക്ക​ടു​യ്ക്ക​ലാ​യി മു​ട്ടു​കു​ത്തി; ആ വി​ശി​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ കൈകൾ അന​ങ്ങാ​താ​യി. അയാൾ പി​ന്നോ​ക്കം വീ​ണി​രു​ന്നു; മെ​ഴു​തി​രി​വെ​ളി​ച്ചം അയാളെ തി​ള​ങ്ങി​ച്ചു;

അയാ​ളു​ടെ വി​ളർ​ത്ത മുഖം ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി; അയാൾ കൊ​സെ​ത്തി​നേ​യും മരി​യു​സ്സി​നേ​യും തന്റെ കൈകൾ ചും​ബ​ന​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു മൂ​ടി​ക്കൊൾ​വാൻ അനു​വ​ദി​ച്ചു.

അയാൾ മരി​ച്ചു.

അന്ന​ത്തെ രാ​ത്രി നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​ത്ത​തും വല്ലാ​തെ കറു​ത്തി​രു​ണ്ട​തു​മാ​യി​രു​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ആ അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഏതോ ഒരു വി​ശി​ഷ്ട​ദേ​വൻ തന്റെ ചി​റ​കു​ക​ളും വി​രു​ത്തി ആ ആത്മാ​വി​നെ എതി​രേ​റ്റു കൊ​ണ്ടു​പോ​വാൻ കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം.