SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/hugo-7.jpg
Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018).
1.7.9
ശി​ക്ഷാ​വി​ധി​ക​ളെ തട്ടി​പ്പ​ട​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കൽ നട​ക്കു​ന്ന സ്ഥലം

അയാൾ ഒരടി മുൻ​പോ​ട്ടു വെ​ച്ചു. പാ​വ​യെ​പ്പോ​ലെ, തന്റെ പി​ന്നി​ലു​ള്ള വാ​തി​ല​ട​ച്ചു; താൻ കാ​ണു​ന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് ആ നി​ന്നേ​ട​ത്തു​ത​ന്നെ നി​ന്നു.

ഇട​യ്ക്ക് ഒരി​ര​മ്പി​ച്ച​യിൽ മു​ഴു​കി​യും ഇട​യ്ക്കു തീരെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത ബാ​ധി​ച്ചും വലു​താ​യി വേ​ണ്ട​വി​ധം വെ​ളി​ച്ച​മി​ല്ലാ​തെ​യു​ള്ള ഒരു മു​റി​യാ​യി​രു​ന്നു അത്; ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്നി​ട​യിൽ നി​സ്സാ​ര​വും നീ​ര​സ​മ​യ​വു​മായ തന്റെ ഗൌ​ര​വ​ത്തെ കാ​ണി​ച്ചു കൊ​ണ്ട്, ഒരു ക്രി​മി​നൽ​കേ​സ്സി​നു​ള്ള എല്ലാ സാ​മ​ഗ്രി​യും അവിടെ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു നില്‍ക്കു​ന്നു.

അയാ​ളു​ള്ള വലിയ മു​റി​യു​ടെ ഒര​റ്റ​ത്താ​യി, പി​ഞ്ഞി​ത്തു​ട​ങ്ങിയ പു​റം​കു​പ്പാ​യ​മി​ട്ടു വി​ധി​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ അശ്ര​ദ്ധ​ന്മാ​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു; അവർ നഖം കാ​രു​ക​യോ കണ്ണ​ട​യ്ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ട്; അങ്ങേ അറ്റ​ത്തെ ഒരു വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം; എല്ലാ​ത്ത​രം ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള വക്കീൽ​മാർ; ക്രൂ​ര​വും നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​വു​മായ മു​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പട്ടാ​ള​ക്കാർ പഴ​യ​തും പു​ള്ളി​ക്കു​ത്തു​ള്ള​തു​മായ മര​പ്പ​ണി​യെ, ഒരു ചളി​പി​ടി​ച്ച തട്ടി​നെ, പച്ച​യെ​ക്കാൾ മഞ്ഞ​നി​റ​മായ ഒരു​ത​രം മു​ന്തിയ കമ്പി​ളി​ത്തു​ണി​കൊ​ണ്ട് മൂടിയ മേശകൾ; കൈ​പ്പാ​ടു​കൾ​കൊ​ണ്ട് കറു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള വാ​തി​ലു​കൾ; നി​ര​പ്പു​ല​ക​ച്ചു​മ​രി​ന്മേൽ തൂ​ക്കി​യി​ട്ടി​ട്ടു​ള്ളേ​ട​ത്തു​നി​ന്നു വെ​ളി​ച്ച​ത്തെ​ക്കാ​ള​ധി​കം പുക പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ന്ന ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​വി​ള​ക്കു​കൾ; ഇരു​ട്ട്, അറ​യ്ക്കു​ന്ന മട്ട്, സു​ഖ​മി​ല്ലാ​യ്മ; എന്ന​ല്ല, ഇതിൽ​നി​ന്നെ​ല്ലാം വേർ​പെ​ട്ടു നില്‍ക്കു​ന്ന സഗൌ​ര​വ​വും പ്ര​താ​പ​വ​ത്തു​മായ ഒരു തോ​ന്നൽ—എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, നിയമം എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ആ മഹ​ത്തായ ദൈ​വി​ക​വ​സ്തു​വും അവിടെ ചെ​ല്ലു​ന്ന​വ​രു​ടെ ഉള്ളിൽ തട്ടി​യി​രു​ന്നു.

ആ ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ലു​ള്ള ആരും​ത​ന്നെ അയാ​ളു​ടെ മേൽ ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചി​ല്ല; എല്ലാ​വ​രു​ടെ നോ​ട്ട​വും ഒരൊ​റ്റ വി​ഷ​യ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു—പ്ര​ധാന ജഡ്ജി​യു​ടെ ഇട​ത്തു ഭാ​ഗ​ത്തു നീ​ണ്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ചു​മ​രിൽ ഒരു ചെ​റു​വാ​തി​ലു​ള്ള​തി​ന്നെ​തി​രാ​യി​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒരു മര​ത്തി​ന്റെ ബെ​ഞ്ചി​ലാ​യി​രു​ന്നു; പല മെ​ഴു​തി​രി​ക​ളു​ടെ വെ​ളി​ച്ചം​കൊ​ണ്ടു തെ​ളി​യു​ന്ന ആ ബെ​ഞ്ചി​ന്മേൽ രണ്ടു പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടെ നടു​ക്കാ​യി ഒരു മനു​ഷ്യൻ ഇരി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്.

ഈ മനു​ഷ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു ആ മനു​ഷ്യൻ.

അയാള്‍ അവ​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നി​ല്ല; അയാൾ അവനെ കണ്ടി​ല്ല; ആ സ്വ​രൂ​പം എവി​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു തങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു​ത​ന്നെ അറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ എന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ്, അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ പ്ര​കൃ​ത്യാ​ത​ന്നെ അങ്ങോ​ട്ടു ചെ​ന്നു.

കുറേ പ്രാ​യം​ചെ​ന്ന തന്നെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് അവിടെ കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്ന് അയാൾ വി​ചാ​രി​ച്ചു: മു​ഖ​ത്തി​നു തി​ക​ച്ചും ആ ഛാ​യ​യി​ല്ല. തീർ​ച്ച​ത​ന്നെ; പക്ഷേ, നി​ല​യും സം​പ്ര​ദാ​യ​വു​മൊ​ക്കെ അതു​ത​ന്നെ. കു​ത്ത​നെ നില്‍ക്കു​ന്ന അയാ​ളു​ടെ തല​മു​ടി; മൂർ​ഖ​മ​ട്ടി​ലു​ള്ള​തും അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടു​കു​ടി​യ​തു​മായ അയാ​ളു​ടെ കണ്ണ്, ഡി. പട്ട​ണ​ത്തിൽ അയാൾ ചെ​ന്ന​സ​മ​യ​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ അതേ കു​പ്പാ​യം, നി​റ​ച്ചും ദ്വേ​ഷം, തട​വു​മു​റി​യി​ലെ നി​ല​ത്തു പത്തൊ​മ്പ​തു കൊ​ല്ലം കി​ട​ന്ന് അടി​ച്ചു കൂ​ട്ടി​യെ​ടു​ത്ത ഭയ​ങ്കര വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ആ അറ​പ്പു തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന ഉരു​ള​യ്ക്കു​ള്ളിൽ തന്റെ ആത്മാ​വി​നെ മറ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള മട്ട്.

അയാൾ ഒരു നടു​ങ്ങ​ലോ​ടു​കൂ​ടി സ്വയം ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്റെ ഈശ്വ​രാ! ഞാൻ ഇനി​യും അതു​പോ​ലാ​യി​ത്തീ​രു​മോ?”

ഈ സത്ത്വ​ത്തി​ന്നു വയ​സ്സു ചു​രു​ങ്ങി​യ​ത് ഒര​റു​പ​താ​യെ​ന്നു തോ​ന്നി; നീ​ച​വും അന്ധാ​ളി​ത്ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തും ഭയ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യ​തു​മാ​യി അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ എന്തോ ഒന്ന് ആ മനു​ഷ്യ​നിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

വാതിൽ തു​റ​ന്ന ഒച്ച കേ​ട്ട്, ആളുകൾ അയാൾ​ക്കു പോ​വാൻ​വേ​ണ്ടി അങ്ങു​മി​ങ്ങും വാ​ങ്ങി നി​ന്നു; പ്ര​ധാന ജഡ്ജി മുഖം തി​രി​ച്ച് ആ വന്ന ആൾ എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ മെ​യ​റാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് അയാളെ ഉപ​ച​രി​ച്ചു തല​കു​നി​ച്ചു; തന്റെ ഉദ്യോ​ഗം വഴി​ക്ക് ഒന്നി​ല​ധി​കം പ്രാ​വ​ശ്യം എം. പട്ട​ണ​ത്തിൽ പോയി മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നെ നേ​രി​ട്ടു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഗവര്‍മ്മേ​ണ്ടു വക്കീ​ലും, അയാളെ കണ്ട​റി​ഞ്ഞു സമ​ര്യാ​ദ​മാ​യി വന്ദി​ച്ചു; അയാൾ അതു കണ്ട​തേ ഇല്ല അയാൾ ഒരു​ത​രം ചി​ത്ത​ഭ്ര​മ​ത്തിൽ പെ​ട്ടി​രു​ന്നു; അയാൾ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

വി​ധി​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാര്‍, ഗു​മ​സ്ത​ന്മാർ, പട്ടാ​ള​ക്കാർ, നിർ​ദ്ദ​യ​മാ​യ​വി​ധം ഉൽ​ക്ക​ണ്ഠ​യോ​ടു കൂടിയ ശി​ര​സ്സു​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ടം. ഇതെ​ല്ലാം അയാൾ വള​രെ​ക്കാ​ലം മുൻപ്, ഇരു​പ​ത്തേ​ഴു കൊ​ല്ല​ത്തി​ന​പ്പു​റം, ഒരി​ക്കൽ കണ്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട്; ആ അപകടം പി​ടി​ച്ച സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളെ അയാൾ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി കണ്ടു​മു​ട്ടി; അവ​യെ​ല്ലാം അതാ അവിടെ, അവ അന​ങ്ങു​ന്നു; അവ​യ്ക്കു ജീ​വ​നു​ണ്ട്; അയാ​ളു​ടെ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ ഒരു വി​ദ്യ​യ​ല്ല, അയാ​ളു​ടെ ആലോ​ച​ന​യ്ക്കൂ​ള്ളി​ലെ ഒരു മൃ​ഗ​തൃ​ഷ്ണ​യ​ല്ല, അതു​ക​ളൊ​ന്നും; വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ലു​ള്ള പട്ടാ​ള​ക്കാ​രും, വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ലു​ള്ള വി​ധി​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രും, വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ലു​ള്ള ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​വും, രക്ത​മാം​സ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ലു​ള്ള മനു​ഷ്യ​രും തന്നെ​യാ​ണ് അതൊ​ക്കെ; കാ​ര്യ​മൊ​ക്കെ കട​ന്നു; വാ​സ്ത​വ​സ്ഥി​തി​ക്കു​ള്ളിൽ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളാ​യി​ട്ടു​ള്ള സക​ല​ത്തോ​ടും​കു​ടി തന്റെ കഴി​ഞ്ഞു​പോയ കാ​ല​ത്തെ പൈ​ശാ​ചി​ക​ങ്ങ​ളായ എല്ലാ സ്ഥി​തി​ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളും പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​താ​യും, തന്റെ ചു​റ്റും ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി അവ സജീ​വ​മാ​യി വന്നു​കൂ​ടു​ന്ന​താ​യും അയാൾ കണ്ടു.

ഇതെ​ല്ലാം അയാ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ വായ പി​ളർ​ക്കു​ന്നു.

അയാൾ വല്ലാ​തെ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു; അയാൾ കണ്ണ​ട​ച്ചു, തന്റെ ആത്മാ​വി​ന്റെ അതൃ​ഗാ​ധ​ങ്ങ​ളായ ഗൂ​ഡഃ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ​വെ​ച്ച് ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു; “ഒരി​ക്ക​ലു​മി​ല്ല!”

അയാ​ളു​ടെ ആലോ​ച​ന​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം ഇട്ടു വി​റ​പ്പി​ക്കു​ക​യും അയാളെ ഏതാ​ണ്ടു ഭ്രാ​ന്തു​പി​ടി​പ്പി​ച്ചു​വി​ടു​ക​യും ചെയ്ത ഇശ്വ​ര​വി​ധി​യു​ടെ പരി​താ​പ​ക​ര​മായ ഒരു നാ​ട​കാ​ഭി​ന​യ​ത്തിൽ അവിടെ നിൽ​ക്കു​ന്ന ആൾ മറ്റൊ​രാ​ളാ​യി​ത്തീർ​ന്നു! വി​ചാ​ര​ണ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ആ മനു​ഷ്യ​നെ എല്ലാ​വ​രും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

തന്റെ കണ്ണിൻ​മുൻ​പിൽ​വെ​ച്ച്, അദൃ​ഷ്ട​പൂർ​വ​മായ ഒരു കാ​ഴ്ച​യിൽ തന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ഏറ്റ​വും ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ഒരു ഭാഗം തന്റെ പ്രേ​ത​ത്താൽ അഭി​ന​യി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത് അയാൾ കാ​ണു​ന്നു.

എല്ലാം അവി​ടെ​യു​ണ്ട്, ആ സാ​മ​ഗ്രി​കൾ​ത​ന്നെ സക​ല​വും—രാ​ത്രി​സ​മ​യം, വി​ധി​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടേ​യും പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടേ​യും കാ​ഴ്ച​ക്കാ​രു​ടേ​യും മു​ഖ​ങ്ങൾ, എല്ലാം ഒന്ന്; എല്ലാം അതേ മാ​തി​രി തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു—പ്ര​ധാന ജഡ്ജി​യു​ടെ തല​യ്ക്കു മു​കൾ​ഭാ​ഗ​ത്ത് ഒരു കു​രി​ശു​മാ​ത്രം പു​തു​താ​യു​ണ്ട്; അയാളെ ശി​ക്ഷി​ച്ച കാ​ല​ത്തു കോ​ട​തി​യിൽ അതു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല; അയാ​ളു​ടെ കേ​സ്സ് വി​ചാ​രണ ചെ​യ്ത​പ്പോൾ ഈശ്വ​രൻ അവിടെ ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

പ്ര​ധാന ജഡ്ജി​യു​ടെ പി​ന്നി​ലാ​യി ഒരു കസാ​ല​യു​ണ്ട്; താൻ കാ​ണ​പ്പെ​ടു​മ​ല്ലോ എന്നു​ള്ള വി​ചാ​ര​ത്താൽ പേ​ടി​ച്ച് അയാൾ അതി​ന്നു​ള്ളിൽ കു​ഴ​ഞ്ഞു​വീ​ണു; ഇരു​ന്ന​തി​നു​ശേ​ഷം, ജഡ്ജി​യു​ടെ എഴു​ത്തു​മേ​ശ​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ കൂ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള പല കട​ലാ​സ്സു​പെ​ട്ടി​കൾ ഒരു തഞ്ച​മാ​ക്കി അതി​ന്റെ മറവിൽ, ആ മുറി മു​ഴു​വ​നി​ലും നി​ന്ന്, അയാൾ തന്റെ മു​ഖ​ത്തെ ഒളി​പ്പി​ച്ചു. ആരും ഇങ്ങോ​ട്ടു കാ​ണാ​തെ അയാൾ​ക്ക് എല്ലാം അങ്ങോ​ട്ടു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാം; വാ​സ്ത​വ​സ്ഥി​തി​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം പറ്റി​യു​ള്ള ബോധം അയാൾ​ക്കു വീ​ണ്ടും ഉദി​ച്ചു; പതു​ക്കെ​ക്കൊ​ണ്ട് അയാൾ​ക്കു തന്റേ​ടം വന്നു; നാ​ലു​പു​റ​ത്തു കഴി​യു​ന്ന​തും കേൾ​ക്കാ​വു​ന്ന​വി​ധം, അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സി​ന്ന് അത്ര​മേൽ സ്വ​സ്ഥത കി​ട്ടി.

മൊ​സ്സ്യു ബാ​മ​ത്ത​ബ്വ ജു​റി​മാ​രിൽ ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു.

അയാൾ ഴാ​വേ​റെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു. കണ്ടി​ല്ല; ഗു​മ​സ്ത​ന്റെ മേ​ശ​കൊ​ണ്ടു സാ​ക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഇരി​പ്പി​ടം അയാൾ​ക്കു കാണാൻ സാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല; പി​ന്നെ, ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, വെ​ളി​ച്ചം നന്നേ കു​റ​വാ​യി​രു​ന്നു​താ​നും.

അയാൾ ചെന്ന സമ​യ​ത്ത്, പ്ര​തി​ഭാ​ഗം വക്കീ​ലി​ന്റെ പ്ര​സം​ഗം അവ​സാ​നി​ച്ചു.

എല്ലാ​വ​രു​ടേ​യും ശ്ര​ദ്ധ അങ്ങേ അറ്റ​ത്തോ​ളം പൊ​ന്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു; വി​ചാ​രണ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു മൂ​ന്നു മണി​ക്കൂ​റാ​യി; മൂ​ന്നു മണി​ക്കൂ​റാ​യി ആ ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം, ഒരു ഭയ​ര​മായ ആകൃ​തി​സാ​മൃ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ര​ത്തി​നു കീഴിൽ അമർ​ന്നു​കൊ​ണ്ട് ഒന്നു​കിൽ തി​ക​ച്ചും അന്ധാ​ളി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യോ അല്ലെ​ങ്കിൽ വല്ലാ​ത്ത ഉപായം കാ​ണി​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്യു​ന്ന ഒര​സാ​ധാ​ര​ണ​മ​നു​ഷ്യ​നെ, മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ലെ നി​കൃ​ഷ്ട​ത​ര​ങ്ങ​ളായ അം​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ മാ​തി​രി കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഒരു സത്ത്വ​ത്തെ, നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്നു. ഈ മനു​ഷ്യൻ, വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്ക​റി​വു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, പീ​റൺ​തോ​ട്ടം എന്നു വി​ളി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒര​യൽ​പ​ക്ക​ക്കാ​ര​ന്റെ തോ​ട്ട​ത്തിൽ​നി​ന്ന് ഒടി​ച്ചെ​ടു​ത്ത​തും പഴു​ത്ത ആപ്പിൾ​ക്കാ​യ​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തു​മായ ഒരു മര​ക്കൊ​മ്പു കൈയിൽ പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വയ​ലി​ലൂ​ടെ പോ​കു​ന്ന​താ​യി കണ്ടെ​ത്ത​പ്പെ​ട്ട ഒരു തെ​മ്മാ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഈ മനു​ഷ്യൻ ആരാണ്? ഒരു വി​ചാ​രണ നട​ന്നു; സാ​ക്ഷി​ക​ളു​ടെ വാ​മൊ​ഴി വാ​ങ്ങി; അവ​രൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞ​തൊ​ന്നാ​ണ്; വി​ചാ​ര​ണ​യിൽ തെ​ളി​വു​കൾ ധാ​രാ​ളം വന്നു; അന്യാ​യ​ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നു പറ​ഞ്ഞു; ഞങ്ങൾ ഈ പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു വെറും ഒരു കൊ​ള്ള​ക്കാ​ര​നെ, ഒരു പഴ​ക്ക​ള്ള​നെ, മാ​ത്ര​മ​ല്ല; ഞങ്ങൾ​ക്കു, ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൈയിൽ, ഒരു തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കാ​ര​നെ, തട​വിൽ​നി​ന്നു വി​ട്ടു​പോ​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു പഴയ കള്ള​പ്പു​ള്ളി​യെ, പണ്ടു ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒരു​ത്ത​നെ, ഏറ്റ​വും അപ​ക​ട​ക്കാ​ര​നായ ഒരു തെ​മ്മാ​ടി​യെ, കോ​ട​തി​യിൽ​നി​ന്ന് അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​വ​നും എട്ടു​കൊ​ല്ലം മുൻപ് തൂ​ലോ​ങ്ങി​ലെ തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു പു​റ​ത്തു കടന്ന ഉടനെ ഴെർ​വെ​യ്ക്കു​ട്ടി എന്നു പേരായ ഒരു തെ​ണ്ടി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു രാ​ജ​വീ​ഥി​യിൽ വെ​ച്ച് ഒരു തട്ടി​പ്പ​റി നട​ത്തി​യ​വ​നു​മായ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് എന്ന ഒരു കേ​ഡി​യെ​യാ​ണ് ഇന്നു കി​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്. ആ തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കു​റ്റ​ത്തി​നു ശി​ക്ഷാ​നി​യ​മം 383-ാം വകു​പ്പു പ്ര​കാ​രം ഈ മനു​ഷ്യ​നെ ഇനി​യും വി​ചാ​ര​ണ​യ്ക്കു വരു​ത്തേ​ണ്ട​തു​ണ്ട്; അതി​പ്പോൾ ഞങ്ങൾ നിർ​ത്തി​വെ​ക്കു​ന്നു; ആൾ ഞങ്ങൾ പറ​യു​ന്നാൾ തന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു കോ​ട​തി​യിൽ നി​ന്നു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം അതു ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​ണ്. ഇപ്പോൾ ആ മനു​ഷ്യൻ ഒരു പുതിയ കു​റ്റം​കൂ​ടി പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു; അതു രണ്ടാ​മ​ത്തേ​താ​ണ്; പുതിയ കു​റ്റ​ത്തി​നു​ള്ള ശിക്ഷ കൊ​ടു​ക്കുക; പി​ന്നീ​ട് പഴയ കു​റ്റ​ത്തി​നു​ള്ള വി​ചാ​രണ തു​ട​ങ്ങാം; ഇങ്ങ​നെ കു​റ്റം ആരോ​പി​ച്ച​തു കേ​ട്ട​പ്പോൾ, സാ​ക്ഷി​ക​ളെ​ല്ലാം ഏക​ക​ണ്ഠ​മാ​യി വാ​മൊ​ഴി കൊ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ, ആ പ്രതി, അതേ​വ​രെ മറ്റോ​രൊ​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തി​ല​ധി​ക​മാ​യി, അമ്പ​ര​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി; ഇല്ല എന്നർ​ത്ഥം വരു​ത്തു​ന്ന ആം​ഗ്യ​ങ്ങ​ളും ഭാ​വ​ങ്ങ​ളും ആ മനു​ഷ്യൻ കാ​ണി​ക്കും; അല്ലെ​ങ്കിൽ വെ​റു​തെ തട്ടി​ന്മേ​ലേ​ക്ക് തു​റി​ച്ചു നോ​ക്കും. അയാൾ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ് സം​സാ​രി​ച്ച​ത്: പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​ത്; എങ്കി​ലും അയാ​ളു​ടെ സ്വ​രൂ​പം അടി​മു​തൽ മു​ടി​വ​രെ ആക​പ്പാ​ടെ ഒരു നി​ഷേ​ധ​മാ​യി​രു​ന്നു; ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ ചു​റ്റും യു​ദ്ധ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ഒരു​ക്കി​നിർ​ത്തിയ ഇത്ര​യു​മ​ധി​കം ആളു​കൾ​ക്കു മുൻ​പിൽ അയാൾ ഒരു പൊ​ട്ട​നാ​യി; അയാളെ കട​ന്നു​പി​ടി​കൂ​ടു​വാൻ നില്‍ക്കു​ന്ന ഈ സമു​ദാ​യ​ത്തി​നി​ട​യിൽ അയാൾ ഒര​പ​രി​ചി​ത​നെ​ന്ന​പോ​ലെ കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു. എങ്കി​ലും ഇത് അയാ​ളു​ടെ ഭാ​വി​ജീ​വി​തം മു​ഴു​വ​നും അപ​ക​ട​ത്തി​ലാ​ക്കു​ന്ന ഒരു കാ​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു: ഓരോ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും സാ​ദൃ​ശ്യം വർ​ദ്ധി​ച്ചു​വ​ന്നു; പി​ന്നേ​യും പി​ന്നേ​യും അയാ​ളു​ടെ തല​യ്ക്കു​മീ​തേ അധികം അടു​ത്തി​റ​ങ്ങി​വ​രു​ന്ന ആ ആപ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞ ശി​ക്ഷാ​വി​ധി​യെ ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം, അയാ​ളെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഉൽ​ക്ക​ണ്ഠ​യോ​ടു​കൂ​ടി നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു. വരാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കു​റേ​ശ്ശെ മുന്‍കൂ​ട്ടി കാ​ണാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു: തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​യ്ക്കു​പു​റ​മേ, അയാൾ ആ വി​ചാ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ആൾ തന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​ക്കു​ന്ന പക്ഷ​വും, ഴെർ​വെ​യ്ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കാ​ര്യം മേലിൽ ശി​ക്ഷ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ചെ​ന്ന​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന പക്ഷ​വും, മര​ണ​ശി​ക്ഷ​യ്ക്കു​കൂ​ടി സം​ഗ​തി​യു​ണ്ട്. ഈ മനു​ഷ്യൻ ആരാണ്! അയാ​ളു​ടെ ഔദാ​സീ​ന്യം എന്തു​മാ​തി​രി​യു​ള്ള​താ​ണ്? ബു​ദ്ധി​യി​ല്ലാ​യ്മ​യോ അതി​ബു​ദ്ധി​യോ അത്? അയാൾ​ക്കു കാ​ര്യ​മെ​ല്ലാം വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം മന​സ്സി​ലാ​യോ? അതോ തീരെ മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ലേ? ഈ ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണ് ജന​ക്കു​ട്ടു​ത്തെ കക്ഷി​തി​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്; ഇവ​ത​ന്നെ​യാ​ണ് ജൂ​റി​മാ​രേ​യും ഭി​ന്നി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന​തെ​ന്നു തോ​ന്നി; ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും അമ്പ​ര​പ്പി​ക്കു​ക​യും രണ്ടും ചെ​യ്യു​ന്ന എന്തോ ഒന്ന്, ഈ കേ​സ്സി​ലു​ണ്ട്. ഈ നാടകം ദുഃ​ഖ​മ​യ​മാ​ണെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല അസ്പ​ഷ്ട​വു​മാ​യി​രു​ന്നു.

പ്ര​തി​ഭാ​ഗം വക്കീൽ നല്ല ഭം​ഗി​യിൽ സം​സാ​രി​ച്ചു—വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി വക്കീൽ​മാ​രു​ടെ വാ​ഗ്മി​ത്വം നി​ല​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തും, പാ​രി​സ്സി​ലേ​യും മറ്റും അഭി​ഭാ​ഷക ലോകം മു​ഴു​വ​നും പണ്ടു​പ​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്ന​തും, ഇന്നു പരി​ശു​ദ്ധ​ഭാ​ഷാ​ശൈ​ലി​യാ​യി​ച്ച​മ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു നീ​തി​ന്യാ​യ​ക്കോ​ട​തി​ക​ളി​ലെ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​പ്രാ​സം​ഗി​ക​ന്മാ​ര​ല്ലാ​തെ—സഗാ​ൌ​ര​വ​മായ മു​ഴ​ക്ക​വും അന്ത​സ്സേ​റിയ ചു​വ​ട​ക​ല​ക്കൂ​ടു​ത​ലും കാരണം അവർ​ക്ക് യോ​ജി​ച്ച​താ​ണ്—മറ്റാ​രും പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാ​റി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ ആ ഒരു ഗ്രാ​മൃ​ഭാ​ഷ​യിൽ—ഭർ​ത്താ​വി​നെ സം​ബ​ന്ധ​ക്കാ​ര​നെ​ന്നും ഭാ​ര്യ​യെ അക​ത്തു​ള്ള​വ​രെ​ന്നും, പാ​രി​സ്സി​നെ കലാ​വി​ദ്യ​യു​ടേ​യും പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റേ​യും കേ​ന്ദ്ര​മെ​ന്നും, രാ​ജാ​വി​നെ മഹാ​രാ​ജാ​വെ​ന്നും പ്ര​ധാന മെ​ത്രാ​നെ വി​ശു​ദ്ധി​കൂ​ടിയ പു​രോ​ഹി​ത​നെ​ന്നും, ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു വക്കീ​ലി​നെ പൊ​തു​ജന വി​ചാ​ര​ണ​യു​ടെ വാ​ഗ്മി​പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​നെ​ന്നും, അഭി​ഭാ​ഷ​ക​പ്ര​സം​ഗ​ത്തെ നാ​മി​പ്പോൾ കേട്ട ശബ്ദ​ധോ​ര​ണി​യെ​ന്നും, ലൂയി പതി​ന്നാ​ലാ​മ​ന്റെ കാ​ല​ത്തെ ശ്രേ​ഷ്ഠ​ശ​താ​ബ്ദ​മെ​ന്നും, നാ​ട​ക​വേ​ദി​യെ മെല്‍പൊ​മീ​നി​ന്റെ ദേ​വാ​ല​യ​മെ​ന്നും, രാ​ജ​കു​ടും​ബ​ത്തെ നമ്മു​ടെ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ശ്രേ​ഷ്ഠ​വം​ശ​മെ​ന്നും, സം​ഗീ​താ​ഘോ​ഷ​ത്തെ ഗാ​നോ​ത്സ​വ​മെ​ന്നും, പ്ര​ധാ​ന​സേ​നാ​നാ​യ​ക​നെ ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​യു​ദ്ധ​ഭ​ട​നെ​ന്നും, മതാ​ധ്യ​യ​നാ​ല​യ​ത്തി​ലെ അധ്യേ​താ​ക്ക​ളെ ആ പ്രാ​യം കു​റ​ഞ്ഞ ചപ​ല​ത​ക​ളെ​ന്നും, പത്ര​ങ്ങ​ളി​ലെ അബ​ദ്ധ​ങ്ങ​ളെ പത്ര​പം​ക്തി​ക​ളി​ലൂ​ടെ തന്റെ വി​ഷ​ത്തെ ഈറി​വീ​ഴി​ക്കു​ന്ന കു​ള്ള​പ്പ​ണി​യെ​ന്നും, മറ്റും, മറ്റും പറ​യു​ന്ന ആ ഒരു ഭാ​ഷ​യിൽ—നല്ല ഭം​ഗി​യിൽ പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു. ആപ്പിൾ​പ്പ​ഴം മോ​ഷ്ടി​ച്ചു എന്ന​തി​ലേ​ക്കു​ള്ള ഒരു സമാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണ് വക്കീൽ പ്ര​സം​ഗ​മാ​രം​ഭി​ച്ച​ത്—ഒരു വി​ല​ക്ഷ​ണ​സം​ഗ​തി രസ​ക​ര​മായ ഭാ​ഷ​യിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞു​കാ​ണി​ച്ചു; എന്നാൽ സാ​ക്ഷാൽ ബെ​നി​ങ് ബൊ​സ്സ്വെ​യ്ക്കു​കൂ​ടി ഒരു ചര​മ​പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​നി​ട​യിൽ ഒരു കോ​ഴി​ക്കു​ട്ടി​യെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​സം​ഗി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ട്; അയാൾ ആ ദുർ​ഘ​ട​ത്തിൽ​നി​ന്നു രാ​ജ​കീ​യ​മായ അന്ത​സ്സോ​ടു​കൂ​ടി പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്നു. ആപ്പിൾ​പ്പ​ഴം കട്ട​ത് വേ​ണ്ട​വി​ധം തെ​ളി​യി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള വാ​സ്ത​വം വക്കീൽ സ്ഥാ​പി​ച്ചു. അയാ​ളു​ടെ കക്ഷി—വക്കീൽ എന്ന നി​ല​യിൽ അയാൾ പ്ര​തി​യെ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ എന്നു തന്നെ വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ച്ചു—ആ മതിൽ കയ​റി​ക്ക​ട​ന്ന​താ​യും ആ കൊ​മ്പ് ഒടി​ച്ച​താ​യും ഒരു​ത്ത​നും കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. കൈയിൽ കൊ​മ്പോ​ടു​കൂ​ടി (വക്കീൽ അതു ചി​ല്ല​യാ​ണെ​ന്നേ പറ​യു​ക​യു​ള്ളൂ) ആ മനു​ഷ്യൻ പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു; പക്ഷേ, അതു മു​റി​ഞ്ഞു നി​ല​ത്തു കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​താ​ണ്. കണ്ട​പ്പോൾ താ​ന​തെ​ടു​ത്തു എന്നേ ഉള്ളു എന്ന് അയാൾ പറ​യു​ന്നു. അങ്ങ​നെ​യി​ല്ലെ​ന്ന​തി​ലേ​ക്ക് തെ​ളി​വെ​ന്താ​ണു​ള്ള​ത്? ആ കൊ​മ്പ് ഒടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നും മതിൽ കയ​റി​ക്ക​ട​ന്ന​തി​നു​ശേ​ഷം ഒളി​ച്ചു​വെ​ച്ച​താ​ണെ​ന്നും ഒടു​വിൽ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു​പോയ ആ കള്ളൻ അതു വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ​താ​ണെ​ന്നു​മു​ള്ള​തിൽ സം​ശ​യി​ക്കാ​നി​ല്ല; ഈ കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഒരു കള്ള​നു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തിൽ സം​ശ​യ​മി​ല്ല. പക്ഷേ, ആ കള്ളൻ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വാ​ണ് എന്ന​തി​ന് എന്താ​ണ് തെ​ളി​വ്? ഒന്നു മാ​ത്രം. ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​ത്, നിർ​ഭാ​ഗ്യ​വ​ശാൽ, ആ കാ​ര്യം വേ​ണ്ട​വി​ധം തെ​ളി​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന​ത് വക്കീൽ എതിർ​ത്തി​ല്ല; പ്രതി ഫെ​വ​റോ​ളെ​യിൽ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു; പ്രതി അവിടെ ഒരു മരം​വെ​ട്ടു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു; ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ എന്ന പേർ ഴാങ് മാ​ത്തി​യോ എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു​ത്ഭ​വി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു വന്നേ​ക്കാം; ഇതൊ​ക്കെ ശരി​യാ​ണ്—ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ. നാലു സാ​ക്ഷി​കൾ ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​യി​രു​ന്ന ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​ണെ​ന്നു തി​ക​ച്ചും, സംശയം കൂ​ടാ​തെ​യും, കണ്ട​റി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു; ഈ അട​യാ​ള​ങ്ങൾ​ക്ക്, ഈ തെ​ളി​വി​ന്ന്, എതി​രാ​യി തന്റെ കക്ഷി​യു​ടെ, പക്ഷ​പാ​ത​മു​ള്ള ഒരാ​ളു​ടെ, വാ​ക്കു​മാ​ത്ര​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും വക്കീ​ലി​നു കാ​ണി​ക്കാ​നി​ല്ല; പക്ഷേ. ആ മനു​ഷ്യൻ തട​വു​പു​ള്ളി​യായ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു വെ​ച്ചാൽ​ത്ത​ന്നെ, അതു​കൊ​ണ്ട് അയാ​ളാ​ണ് ആ ആപ്പിൾ​പ്പ​ഴം കട്ട​തെ​ന്നു തെ​ളി​ഞ്ഞു​വോ? ഏറി​യാൽ അങ്ങ​നെ ഒന്നൂ​ഹി​ക്കാം, എന്ന​ല്ലാ​തെ അതൊരു തെ​ളി​വാ​യി​ല്ല. അപ്പോൾ ബന്ധാ​വ​സ്ഥ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന പ്ര​തി​യും, ’മനോ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടു​കു​ടി” അതു സമ്മ​തി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന പ്ര​തി​ഭാ​ഗം വക്കീ​ലും “ഒരു തി​രി​ഞ്ഞു​മ​റി​ഞ്ഞ എതിർ​വാ​ദ​മാ​ണ് ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്നു​ള്ള​തു ശരി​യാ​ണ്. പ്രതി യാ​തൊ​ന്നും സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല; കള​വു​മി​ല്ല, തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​ണെ​ന്നു​മി​ല്ല. ഒടു​വി​ല​ത്തെ ഭാഗം സമ്മ​തി​ച്ചു​ക​ള​ക​യാ​യി​രു​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഭേദം; വി​ധി​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ ദയ അതു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു; അതു ചെ​യ്യു​വാൻ വക്കീൽ കക്ഷി​യോ​ടു​പ​ദേ​ശി​ച്ചി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, ഒന്നും സമ്മ​തി​ക്കാ​തെ നി​ന്നാൽ എല്ലാം നേ​രെ​യാ​യി​ക്കൊ​ള്ളു​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടാ​വും, സം​ശ​യ​മി​ല്ല, പ്രതി വാ​ശി​യോ​ടു​കൂ​ടി നി​ഷേ​ധി​ച്ചു. അതൊ​ര​ബ​ദ്ധ​മാ​ണ്; പക്ഷേ, അയാ​ളു​ടെ ബു​ദ്ധി​യി​ല്ലാ​യ്മ ആലോ​ചി​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ട ഒന്ന​ല്ലേ? കാ​ഴ്ച​യിൽ​ത്ത​ന്നെ അയാൾ ഒരു മന്ത​നാ​ണ്. തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തു കി​ട​ന്ന് അനു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള വള​രെ​ക്കാ​ല​ത്തെ കഷ്ട​പ്പാ​ടും, അതിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്ന​തി​നു​ശേ​ഷം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള വള​രെ​ക്കാ​ല​ത്തെ വല​ച്ചി​ലും, ആ മനു​ഷ്യ​നെ മൃ​ഗം​പോ​ലാ​ക്കി​യി​രി​ക്ക​ണം, മറ്റും മറ്റും. ആ മനു​ഷ്യൻ വേ​ണ്ട​വി​ധം തന്റെ കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല; അയാളെ ശി​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​ന് അതൊരു കാ​ര​ണ​മാ​ണോ? ഴെർ​വെ​യ്ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, വക്കീൽ യാ​തൊ​ന്നും പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല; അത് ഈ കേ​സ്സിൽ വന്നി​ട്ടി​ല്ല. പ്രതി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​ണെ​ന്നു​ള്ള വാദം വാ​സ്ത​വ​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന​പ​ക്ഷം ബന്ധാ​വ​സ്ഥ​യിൽ​നി​ന്നു ചാ​ടി​പ്പോയ കു​റ്റ​ത്തി​നു പൊ​ല്ലീ​സ് നി​യ​മ​പ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള ശി​ക്ഷ​കൾ അയാൾ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​ക​യ​ല്ലാ​തെ, രണ്ടാ​മ​തും നി​യ​മ​വി​രു​ദ്ധ​മാ​യി പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചാ​ലു​ള്ള ഭയ​ങ്ക​ര​ശി​ക്ഷ പ്ര​തി​യു​ടെ മേൽ പതി​പ്പി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു ജൂ​റി​മാ​രോ​ടും കോ​ട​തി​യോ​ടും അപേ​ക്ഷി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു വക്കീൽ തന്റെ പ്ര​സം​ഗം അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു.

ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​വ​ക്കീല്‍ പ്ര​തി​ഭാ​ഗം വക്കീ​ലിന്‍റെ വാ​ദ​ത്തി​നു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. എല്ലാ ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​വ​ക്കീൽ​മാ​രെ​യും​പോ​ലെ അയാ​ളും നല്ല രസ​ത്തി​ലും ശക്തി​യി​ലും സം​സാ​രി​ച്ചു.

പ്ര​തി​ഭാ​ഗം വക്കീ​ലി​ന്റെ രാ​ജ​ഭ​ക്തി’യെ അയാൾ അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചു; ഈ രാ​ജ​ഭ​ക്തി​യെ അയാള്‍ സാ​മര്‍ത്ഥ്യ​ത്തോ​ടു​കു​ടി തന്റെ ഗു​ണ​ത്തി​ന് ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി. പ്ര​തി​ഭാ​ഗം വക്കീ​ലിന്‍റെ എല്ലാ സമ്മ​ത​ങ്ങ​ളേ​യും പി​ടി​ച്ച് അയാൾ പ്ര​തി​യു​ടെ മേൽ​പാ​ഞ്ഞു​ക​യ​റി. ആ ബന്ധാ​വ​സ്ഥ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ആൾ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​ണെ​ന്നു പ്ര​തി​വ​ക്കീൽ സമ്മ​തി​ച്ചു എന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ഈ വാ​ദ​മു​ഖം അന്യാ​യ​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്ക​നു​കൂ​ല​മാ​യി തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​ന്ന സ്ഥി​തി​ക്ക് ഇനി അതി​നെ​പ്പ​റ്റി വാ​ദി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. ഇവിടെ, ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളു​ടെ ആദി​കാ​ര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കും ഉത്ഭ​വ​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കും തി​രി​ഞ്ഞു​ചെ​ല്ലു​ന്ന ഒരു സമർ​ഥ​ത​ര​മായ പു​തു​വി​ദ്യ​യോ​ടു​കു​ടി, ആ കാ​ല​ത്തു പൈ​ശാ​ചി​ക​പ്ര​സ്ഥാ​നം എന്ന പേരിൽ—ഈ പേർ മറ്റു ഗു​ണ​ദോ​ഷ​നി​രൂ​പ​ക​ന്മാർ കൽ​പി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത​താ​ണ്—പു​റ​പ്പെ​ട്ടു​തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ള്ള പുതിയ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റെ ചീ​ത്ത​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​വ​ക്കീൽ കു​റ​ച്ചിട നി​ന്നു ഗർ​ജ്ജി​ച്ചു; ഈ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു ചേർ​ന്ന ഓരോ നീ​ച​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്ര​ചാ​ര​മാ​ണ് ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ​വി​ന്റെ, അല്ലെ​ങ്കിൽ കു​റെ​ക്കൂ​ടി ശരി​യാ​ക്കി പറ​യു​ന്ന​പ​ക്ഷം, ഴാങ് വാൽ ഴാ​ങ്ങി​ന്റേ​തു​പോ​ലു​ള്ള ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളു​ടെ കാ​ര​ണ​മെ​ന്നു—തീരെ അതിൽ സം​ഭാ​വ്യത ഇല്ലാ​യ്ക​യി​ല്ല—അയാൾ വാ​ദി​ച്ചു. ഈവക ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടെ​യെ​ല്ലാം കലവറ തീർ​ന്ന​തി​നു​ശേ​ഷം, അയാൾ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ​പ്പ​റ്റി പറ​യാ​നാ​രം​ഭി​ച്ചു. ഈ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആരാണ്? ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ വി​വ​ര​ണം; ഒരു രാ​ക്ഷ​സൻ, അങ്ങ​നെ, ഇങ്ങ​നെ, ഇത്ത​രം വി​വ​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ മാതൃക തെ​റാ​മേ​നി​ന്റെ കെ​ട്ടു​ക​ഥ​യിൽ കാ​ണാ​വു​ന്ന​താ​ണ്; ദുഃ​ഖ​പ​ര്യ​വ​സാ​യി​ക​ളായ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഇതു​കൊ​ണ്ട് ഉപ​യോ​ഗ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, വക്കീൽ​മാ​രു​ടെ പ്ര​സം​ഗ​ചാ​തു​ര്യം വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്ന​തി​ന് ഇതു വളരെ സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. കാ​ണി​ക​ളും ജൂ​റി​മാ​രും “വി​റ​ച്ചു പോയി.” വി​വ​ര​ണം കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു ശേഷം പൊ​ല്ലീ​സ് മേ​ല​ധ്യ​ക്ഷ​ന്റെ വക പി​റ്റേ​ദി​വ​സ​ത്തെ ദി​ന​സ​രി​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ​ക്ക് ഉശിരു കൂ​ട്ടു​വാൻ പറ്റി​യ​വി​ധം ഒരു വാ​ഗ്മി​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു വക്കീൽ ആരം​ഭി​ച്ചു: തെ​മ്മാ​ടി​യും ഇര​പ്പാ​ളി​യും കഴി​ഞ്ഞു കൂ​ടു​വാൻ വഴി​യി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നും മറ്റും മറ്റു​മാ​യി ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ​ക്കു​ള്ള പഴ​യ​കാ​ല​ത്തെ വാ​സ​ന​യാൽ പ്രേ​രി​ത​നും, ഴെർ​വെ​യ്ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ച ദു​ഷ്കർ​മം​കൊ​ണ്ടു തെ​ളി​ഞ്ഞ​പോ​ലെ, തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തു കി​ട​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു യാ​തൊ​രു മനഃ​പ​രി​ഷ്കാ​ര​വും വരാ​ത്ത​വ​നു​മാ​യി, അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ഒരു​ത്ത​നാ​ണ്, കയ​റി​ക്ക​ട​ന്ന മതി​ലി​ന്റെ അടു​ത്തു​വെ​ച്ച്, അപ്പോ​ഴും കൈയിൽ മോ​ഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട സാ​ധ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നില്‍ക്കെ പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള അങ്ങ​നെ ഒരു​വ​നാ​ണ്, താൻ കു​റ്റം പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു, കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു, മതിൽ കയ​റി​ക്ക​ട​ന്നി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന്, എതിർ​വാ​ദം ചെ​യ്യു​ന്ന​ത്. സക​ല​വും അവൻ നി​ഷേ​ധി​ക്കു​ന്നു, താൻ ആരാ​ണെ​ന്നു കൂടി അവൻ നി​ഷേ​ധി​ക്കു​ന്നു! വേറെ ഒരു നൂറു തെ​ളി​വു​ക​ളു​ള്ള​തി​നു പുറമെ—അവ​യൊ​ക്കെ ഇനി​യും നമു​ക്കാ​വർ​ത്തി​ക്കേ​ണ്ട—അതാ നാലു സാ​ക്ഷി​കൾ അവനെ കണ്ട​റി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു—സത്യ​നി​ഷ്ഠ​നായ പൊ​ല്ലീ​സ്സിൻ​സ്പെ​ക്ടർ ഴാ​വേ​റും, തടവിൽ കൂ​ട്ടു​കാ​രാ​യി​രു​ന്ന ബ്രവെ, ഷെ​നിൽ​ദി​യു, കോ​ഷ്പ​യിൽ എന്നി മൂ​ന്നു തട​വു​പു​ള്ളി​ക​ളും. ഈ അമ്പ​ര​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​യു​ന്ന തെ​ളി​വി​ന്നെ​തി​രാ​യി അയാ​ളു​ടെ പക്കൽ എന്തു​ണ്ട്? അയാ​ളു​ടെ നി​ഷേ​ധം എന്തു ദു​ശ്ശാ​ഠ്യം! മാ​ന്യ​ന്മാ​രായ ജൂ​റി​മാ​രേ, നി​ങ്ങൾ നീതി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കും, മറ്റും മറ്റും ഗവർ​മ്മേ​ണ്ടു​വ​ക്കീൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​മ്പോൾ, ഏതാ​ണ്ടൊ​രു ബഹു​മാ​നം നി​ശ്ച​യ​മാ​യും കൂ​ടി​ക​ലർ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഒരു​ത​രം അമ്പ​ര​പ്പോ​ടു​കു​ടി, പ്രതി വായും പി​ളർ​ന്നു കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു നി​ന്നു. ഒരു മനു​ഷ്യൻ ഇങ്ങ​നെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു​വ​ല്ലോ എന്നു കാ​ഴ്ച​യിൽ അയാൾ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു. അന്യാ​യ​വ​ക്കീ​ലി​ന്റെ പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​ലെ ആ ’ഉശി​രു​ക​യ​റി’ ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള അതാതു സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ, ഉള്ളി​ലൊ​തു​ങ്ങാ​ത്ത വാ​ഗ്മി​ത്വം വാ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ ഒരു തള്ളി​ക്ക​യ​റ്റ​മാ​യി പൊ​ട്ടി​യൊ​ഴു​കു​ക​യും ഒരു വേ​ലി​യേ​റ്റം​പോ​ലെ പ്ര​തി​യെ മൂ​ടി​ക്ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോൾ, ആ പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​ന്റെ ആരംഭം മു​തല്‍ക്ക് എന്തൊ​ന്നു കൊ​ണ്ടു താൻ തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടു​പോ​ന്നു​വോ ആ നി​ശ്ശൂ​ബ്ദ​വും ദുഃ​ഖ​മ​യ​വു​മായ തന്റെ വി​സ​മ്മ​തം കാ​ണി​ക്ക​ലാ​യി പതു​ക്കെ ഇട​ത്തു​നി​ന്നു വല​ത്തോ​ട്ടും വല​ത്തു നി​ന്നി​ട​ത്തോ​ട്ടും, ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക്, ആ മനു​ഷ്യൻ തല​യൊ​ന്നി​ള​ക്കി​യി​രു​ന്നു. രണ്ടോ മു​ന്നോ തവണ പ്ര​തി​ക്കു വളരെ അടു​ത്തു നി​ന്നി​രു​ന്ന കാ​ണി​കൾ, ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ അയാൾ ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന​തു കേ​ട്ടി​രു​ന്നു, “അതാണ് മൊ​സ്സ്യു ബാ​ലു​വോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാ​ഞ്ഞാ​ലു​ണ്ടാ​വുക.” കാ​ഴ്ച​യിൽ​ത്ത​ന്നെ മനഃ​പുർ​വ​മാ​യ​തും, ബു​ദ്ധി​ശു​ന്യ​ത​യെ​യ​ല്ല, കൌ​ാ​ശ​ല​ത്തേ​യും സാ​മർ​ഥ്യ​ത്തേ​യും നീ​തി​ന്യാ​യ​ത്തെ തോല്‍പി​ക്കു​ന്ന​ത് ഒരു സാ​ത്മൃ​മാ​യി​ത്തിർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന​തി​നേ​യും കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തും, ആ മനു​ഷ്യൻ ”എന്താ​യാ​ലും നേ​രെ​യാ​വി​ല്ലെ’ന്ന​തി​നെ തി​ക​ഞ്ഞ നഗ്ന​ത​യിൽ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ആ മന്ത​ത്ത​ത്തോ​ടു​കു​ടിയ നി​ല്പ് വി​ശേ​ഷി​ച്ചും നോ​ക്കി​ക്കാ​ണേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്നു ഗവർ​മ്മേ​ണ്ടു വക്കീൽ ജു​റി​മാർ​ക്കു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു. ഴെർ​വെ​യ്ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കാ​ര്യം മറ്റൊ​രു സന്ദർ​ഭ​ത്തി​ലേ​ക്കാ​യി കല​വ​റ​യിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടും, കഠി​ന​മായ ഒരു ശിക്ഷ കൊ​ടു​പ്പാൻ ജു​റി​മാ​രോ​ട് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടും വക്കീൽ പ്ര​സം​ഗ​മ​വ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു.

ആ കാ​ല​ത്തു, വാ​യ​ന​ക്കാർ ഓർ​മി​ക്കാ​വു​ന്ന​വി​ധം, ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്തം കഠി​ന​ത​ട​വാ​യി​രു​ന്നു ശിക്ഷ.

പ്ര​തി​ഭാ​ഗം വക്കീൽ എണീ​റ്റു; ഗവർ​മ്മേ​ണ്ടു​വ​ക്കീ​ലി​ന്റെ ’കൌ​തു​ക​ക​ര​മായ പ്ര​സം​ഗ​ത്തെ” അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​രം​ഭി​ച്ചു, തന്നാൽ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​വി​ധ​മെ​ല്ലാം അയാൾ സമാ​ധാ​നം പറ​ഞ്ഞു; പക്ഷേ, അയാൾ കു​റ​ച്ചു ചെ​ല്ലു​ന്തോ​റും അധികം ക്ഷീ​ണി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി; അയാ​ളു​ടെ കാ​ലി​ന്ന​ടി​യിൽ​നി​ന്നു നിലം താ​ണു​താ​ണു പോ​യി​രു​ന്നു എന്നു കണ്ടാൽ​ത്ത​ന്നെ തോ​ന്നും.

Colophon

Title: Les Miserables (ml: പാ​വ​ങ്ങൾ).

Author(s): Victor Hugo.

First publication details: Mathrubhumi; Kozhikkode, Kerala; Book 1, Part 7; 1925.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Les Miserable, Victor Hugo, വി​ക്തോർ യൂഗോ, പാ​വ​ങ്ങൾ, നാ​ല​പ്പാ​ട്ടു് നാ​രാ​യണ മേനോൻ, വി​വർ​ത്ത​നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 30, 2021.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018). The picture is a photograph of a scene from Les Miserables, a theatrical performance of Theatre and Dance group of Otterbein University, USA. The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Translation: Nalappatt Narayana Menon; Digitizer: KB Sujith; Processed by: JN Jamuna, LJ Anjana, KB Sujith; Encoding: CV Radhakrishnan.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.