പി​ഗ്രി​സിയ (Pigritia = അലസത) ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​വാ​ക്കാ​ണ്.

അതിൽ ഒരു പ്ര​പ​ഞ്ചം മു​ഴു​വ​നു​മു​ണ്ട്; ല പെഗൃ (La pegre) എന്ന​തി​നു മോഷണം എന്നും നര​ക​മെ​ന്നും വാ​യി​ക്കുക; ല പെ​ഗൃ​ന്ന് (La pegrenne) എന്ന​തി​നു വി​ശ​പ്പ് എന്നു വാ​യി​ക്കുക.

അപ്പോൾ അലസത അമ്മ​യാ​ണ്.

അവൾ​ക്ക് ഒരു മക​നു​ണ്ട്, മോഷണം; ഒരു മക​ളു​മു​ണ്ട്, ക്ഷു​ത്ത്.

നാ​മി​പ്പോൾ എവി​ടെ​യാ​ണ്? കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ടെ രാ​ജ്യ​ത്ത്.

എന്താ​ണ് കന്ന​ഭാഷ? അത് ഒരേ​സ​മ​യ​ത്ത് ഒരു ജന​സ​മു​ദാ​യ​വു​മാ​ണ്, ഒരു ഭാ​ഷ​യു​മാ​ണ്; അത് അതി​ന്റെ രണ്ടു മട്ടി​ലും മോ​ഷ​ണ​മ​ത്രേ—ജന​ങ്ങൾ എന്ന നി​ല​യ്ക്കും, ഭാഷ എന്ന നി​ല​യ്ക്കും.

മു​പ്പ​ത്തി​നാ​ലു കൊ​ല്ലം മുൻപു സഗൗ​ര​വ​വും ദുഃ​ഖ​മ​യ​വു​മായ ഈ ചരി​ത്രം പറ​യു​ന്ന ആൾ ഇതേ ഉദ്ദേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി എഴു​തിയ ഒരു കൃ​തി​യിൽ [1] കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു കള്ള​നെ കഥാ​പാ​ത്ര​മാ​ക്കി അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ച സമ​യ​ത്തു വലിയ ലഹ​ള​യും അമ്പ​ര​പ്പു​മു​ണ്ടാ​യി: ‘എന്ത്! ഏത്! കന്ന​ഭാഷ! എന്താ​ണി​ത്! അസ​ഭ്യ​ഭാ​ഷ​വ​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണ്! അതു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലെ, തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ, തടവു പു​ള്ളി​ക​ളു​ടെ സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ ഏറ്റ​വും നി​കൃ​ഷ്ട​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള സക​ല​ത്തി​ന്റേ​യും ഭാ​ഷ​യാ​ണ്!’ മറ്റും മറ്റും.

ഈയൊ​രു​ത​രം ആക്ഷേ​പ​ങ്ങ​ളു​ടെ അർ​ത്ഥം ഞങ്ങൾ​ക്ക് ഇതു​വ​രെ മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ല.

അതി​നു​ശേ​ഷം രണ്ടു കരു​ത്തു​കൂ​ടിയ കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ—ഒരാൾ മനു​ഷ്യ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ അറ്റം​വ​രെ നോ​ക്കി​യ​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ആളാണ്. മറ്റേ ആൾ കൂ​സ​ല​റ്റ ഒരു പൊ​തു​ജ​ന​സു​ഹൃ​ത്താ​ണ്—ബൽ​സാ​ക്കും യൂ​ഷാ​ങ്സ്യു​വും 1828-ൽ മര​ണ​ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു​വ​ന്റെ അവ​സാ​ന​ദി​വ​സം എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു ചെ​യ്ത​തു​പോ​ലെ, തങ്ങ​ളു​ടെ ഘാ​തു​ക​ന്മാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ട് സ്വ​ന്തം സഹ​ജ​ഭാ​ഷ​യിൽ സം​സാ​രി​പ്പി​ച്ചു. കാ​ണി​ച്ച​പ്പോ​ഴും ഇതേ ആക്ഷേ​പ​ങ്ങൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ആളുകൾ ആവർ​ത്തി​ച്ചു: ‘ഈ അറ​യ്ക്കു​ന്ന ഭാ​ഷ​കൊ​ണ്ട് എന്താ​ണ് ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​ത്? കന്ന​ഭാഷ സഹി​ച്ചു​കൂ​ടാ. കന്ന​ഭാഷ ആളു​ക​ളെ പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.’

ആര​തി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു? നി​ശ്ച​യ​മാ​യും, ഉവ്വ്.

ഒരു വ്ര​ണ​ത്തെ, ഒര​ഗാ​ധ​ക്കു​ഴി​യെ, ഒരു ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തെ, ശസ്ത്ര​മി​റ​ക്കി​പ്പ​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യുക എന്നു വരു​മ്പോൾ, എവി​ടെ​നി​ന്നു ദൂ​ര​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​താ​ണ്, അടി​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്ന​താ​ണ്, അബ​ദ്ധ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​ത്? അതു ചി​ല​പ്പോൾ ഒരു ധീ​ര​കൃ​ത്യ​മാ​ണെ​ന്ന്, അല്ലെ​ങ്കിൽ ചുമതല സ്വീ​ക​രി​ച്ചു വേ​ണ്ട​വി​ധം നി​റ​വേ​റ്റി​ക്കാ​ണു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന സസ​ന്തോ​ഷ​ശ്ര​ദ്ധ​യെ അർ​ഹി​ക്കു​ന്ന സാ​ധാ​ര​ണ​വും പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​വു​മായ പ്ര​വൃ​ത്തി​യാ​ണ് എന്നെ​ങ്കി​ലും, ഞങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ട് ഒരാൾ​ക്ക് സർ​വ്വ​വും ചി​ക​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ക്കൂ​ടാ, സക​ല​വും മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൂ​ടാ? ഇട​യ്ക്കു നി​ന്നു​കൊ​ള്ള​ണം എന്നെ​ന്താ​ണ്? നി​ല്ക്കൽ അളവു കയ​റി​ന്റെ പണി​യാ​ണ്, അല്ലാ​തെ ആഴ​മ​ള​ക്കു​ന്ന ആളു​ടെ​യ​ല്ല.

നി​ശ്ച​യ​മാ​യും സാ​മു​ദാ​യി​ക​വ്യ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ അടി​ത്ത​ട്ടി​ലേ​ക്കു, മണ്ണു തീർ​ന്നു ചേറു തു​ട​ങ്ങു​ന്നേ​ട​ത്തേ​ക്കു, പരീ​ക്ഷ​ണ​ത്തെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്ന​ത്, ആ ഇരു​ട്ടു കെ​ട്ടി ചളി​നി​റ​ഞ്ഞ തി​ര​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ​ക്കു​ത്തി​യി​ള​ക്കി, കൈ​യി​ട്ടു തപ്പി, പി​ടി​കൂ​ടി, വെ​ളി​ച്ച​ത്തേ​യ്ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​മ്പോൾ ചേ​റി​റ്റു​വീ​ഴു​ന്ന ആ ആഭാ​സ​ഭാ​ഷ​യെ—ഓരോ വാ​ക്കും ചളി​യി​ലേ​യും നി​ഴ​ലു​ക​ളി​ലേ​യു​മായ ഒരു രാ​ക്ഷ​സ​ന്റെ കൈയിൽ നി​ന്നു പി​ടി​ച്ചു​പ​റി​ച്ച വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട മോ​തി​രം​പോ​ലു​ള്ള ആ പൊ​ള്ള​നി​ഘ​ണ്ടു​വെ—അപ്പോ​ഴും വി​റ​ച്ചും​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ, കൽ​വി​രി​യി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​യു​ന്ന​ത് ഒട്ടും രസ​മു​ള്ള​തോ ഒട്ടും എളു​പ്പ​മു​ള്ള​തോ ആയ പണി​യ​ല്ല. ആലോ​ച​ന​യു​ടെ പച്ച​പ​ക​ലിൽ​വെ​ച്ച് ആ കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ടെ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത കൂ​ട്ട​ത്തെ ഈവിധം നഗ്ന​മായ നി​ല​യിൽ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം വ്യ​സ​ന​ക​ര​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അതു, രാ​ത്രി​ക്കു​വേ​ണ്ടി സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു​ത​രം വല്ലാ​ത്ത ജന്തു​വെ അതി​ന്റെ ചേ​റ്റു​കു​ണ്ടിൽ​നി​ന്ന് അപ്പോൾ വലി​ച്ചെ​ടു​ത്ത​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും. വി​റ​യ്ക്കു​ക​യും, തു​ള്ളു​ക​യും, ചാ​ഞ്ചാ​ടു​ക​യും, ഇരു​ട്ടി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ മട​ങ്ങു​ക​യും, പേടി കാ​ട്ടു​ക​യും, തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന നഒരു വല്ലാ​ത്ത​തും, ജീ​വ​നു​ള്ള​തും, രോ​മ​മെ​ടു​ത്തു​പി​ടി​ച്ച​തു​മായ കു​റ്റി​ക്കാ​ടാ​ണ് അതെ​ന്നു തോ​ന്നി​പ്പോ​കും ഒരു വാ​ക്ക് ഒരു നഖം​പോ​ലെ; മറ്റൊ​ന്നു ജീ​വ​സ്സ​റ്റ​തും ചോ​ര​യൊ​ഴു​കു​ന്ന​തു​മായ ഒരു കണ്ണ്; ഇന്ന​യൊ​രു പദം ഒരു ഞെ​ണ്ടി​ന്റെ ഇറു​ക്ക​ക്കാ​ലു​പോ​ലെ നീ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു. അവ്യ​വ​സ്ഥി​ത​ത്വ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വ്യ​വ​സ്ഥ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത​വ​യ്ക്കെ​ല്ലാ​മു​ള്ള ഭയ​ങ്കര പ്ര​സ​രി​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി ഇവ​യൊ​ക്കെ ഉയിർ​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

അപ്പോൾ എന്നാ​ണ് ഭയ​ങ്ക​ര​ത്വം പഠി​പ്പി​നെ തട​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​ത്? എന്നാ​ണ് രോഗം മരു​ന്നി​നെ നാ​ടു​ക​ട​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്? അണ​ലി​പ്പാ​മ്പി​നേ​യോ, കട​വാ​തി​ലി​നേ​യോ തേ​ളി​നേ​യോ പഴു​താ​ര​യേ​യോ ഊറാ​മ്പു​ലി​യേ​യോ നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കാൻ കൂ​ട്ടാ​ക്കാ​ത്ത, ‘ആവൂ, എന്ത​റ​യ്ക്കു​ന്ന ജന്തു!’ എന്നു പറ​ഞ്ഞ് അവയെ അവ​യ്ക്കു​ള്ള അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ നീ​ക്കി​യി​ടു​ന്ന, ഒരു പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നു​ണ്ടോ? കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ​നി​ന്നു മുഖം തി​രി​ക്കു​ന്ന ആലോ​ച​നാ​ശീ​ലൻ ഒരു വ്ര​ണ​മോ ഒരു പാ​ലു​ണ്ണി​യോ കണ്ടു പിൻ​തി​രി​യു​ന്ന ഒരു ശാ​സ്ത്ര​വൈ​ദ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണ് അയാൾ ഭാ​ഷ​യി​ലു​ള്ള ഒരു തത്ത്വ​ത്തെ പരീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യാൻ കൂ​ട്ടാ​ക്കാ​ത്ത ഒരു ഭാ​ഷാ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നേ​പ്പോ​ലി​രി​ക്കും; മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു തത്ത്വ​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കാൻ ശങ്കി​ക്കു​ന്ന ഒരു തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ. ആഭാ​സ​ഭാഷ സാ​ഹി​ത്യ​സം​ബ​ന്ധി​യായ ഒര​പൂർ​വ്വ​ക്കാ​ഴ്ച​യും സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ ഒരു വ്യ​വ​സ്ഥാ​ഫ​ല​വും, രണ്ടും, ആണെ​ന്ന് അതി​നെ​പ്പ​റ്റി അറി​വി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രോ​ടു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ശരി​ക്കു പറ​യു​മ്പോൾ, കന്ന​ഭാഷ എന്താ​ണ്? അതു കഷ്ട​സ്ഥി​തി​യു​ടെ ഭാ​ഷ​യാ​ണ്.

ഞങ്ങ​ളെ തട​ഞ്ഞേ​ക്കാം; വാ​സ്ത​വ​സ്ഥി​തി​യെ ഒട്ടു സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു എന്നു​വ​രാം—അത് അതി​ന്റെ കനം​കു​റ​യ്ക്കു​ന്ന പണി​യാ​ണ്; എല്ലാ വ്യ​വ​സാ​യ​ങ്ങൾ​ക്കും എല്ലാ ഉദ്യോ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കും, ഒന്നു​കൂ​ടി പറയാം. സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ മതാ​ധ്യ​ക്ഷ​വാ​ഴ്ച​യി​ലെ എല്ലാ അസം​ഗ​തി​കൾ​ക്കും, ബു​ദ്ധി​യു​ടെ എല്ലാ രൂ​പ​ഭേ​ദ​ങ്ങൾ​ക്കും, വെ​വ്വേ​റെ കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ടെ​ന്നു ഞങ്ങ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞേ​ക്കാം. ‘മൊ​ങ്പെ​ല്ലി​യേ മന്ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു,’ ‘മാർ​സേൽ​സ് അസ്സൽ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന കച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നും, ആകെ​യൊ​ക്കെ മാ​സാ​ന്ത​ത്തിൽ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ഉണ്ടി​ക​വ്യാ​പാ​രി​യും, ‘കേ​ട്ടു, കൊ​ടു​ത്തു’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ശീ​ട്ടു​ക​ളി​ക്കാ​ര​നും, ‘പണ​യ​ത്തി​ലു​ള്ള വസ്തു​വി​ന്റെ ആദായം പണ​യ​ത്തിൽ​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം കാലം വസ്തു​തീ​രു​കാ​ര​ന് അനു​ഭ​വി​ച്ചു​കൂ​ടാ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നോർ​മൻ​ദ്വീ​പി​ലെ നഗ​രാ​ധി​കാ​രി​യും, ‘അര​ങ്ങു പി​ടി​ച്ചി​ല്ല’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നാ​ട​ക​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നും, ‘അര​ങ്ങേ​റ്റം ഭം​ഗി​യാ​യി’ എന്നു​പ​റ​യു​ന്ന വേ​ഷ​ക്കാ​ര​നും, ‘സത്ത്വ​ര​ജ​സ്ത​മോ​ഗു​ണ​ങ്ങൾ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​യും ‘കട​വി​രി​ക്കുക’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നാ​യാ​ട്ടു​കാ​ര​നും, ‘എന്റെ വെ​ടി​ക്കു​ന്തം’ എന്നു​പ​റ​യു​ന്ന പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും ‘എന്റെ തുർ​ക്കി​ക്കോ​ഴി’ എന്നു പറ​യു​ന്ന കു​തി​ര​പ്പ​ട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും, ‘കടകം ഓതിരം’ എന്നു പറ​യു​ന്ന തല്ലാ​ശാ​നും, ‘കോട്, ഗാലി’ എന്നു പറ​യു​ന്ന അച്ച​ടി​വേ​ല​ക്കാ​ര​നും എല്ലാ​വ​രും—അച്ച​ടി​വേ​ല​ക്കാ​ര​നും തല്ലാ​ശാ​നും കു​തി​ര​പ്പ​ട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നും നാ​യാ​ട്ടു​കാ​ര​നും തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​യും വേ​ഷ​ക്കാ​ര​നും നാ​ട​ക​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നും ശീ​ട്ടു​ക​ളി​ക്കാ​ര​നും ഉണ്ടി​ക​വ്യാ​പാ​രി​യും കച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നും എല്ലാം—കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ‘എന്റെ കൂ​ച്ച്’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നും, ‘എന്റെ മു​ക്ത്യാർ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന നോ​ട്ട​റി​യും ‘എന്റെ കല്ല്’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ക്ഷു​ര​ക​നും, കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ച്ചു. ശരി​ക്കു പറ​യു​മ്പോൾ, ഒരാൾ അങ്ങ​നെ തി​രി​ക്കി​ക്കൂ​ടു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, വല​ത്ത് ഇട​ത്ത് എന്നർ​ത്ഥം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന പല ജാതി വാ​ക്കു​ക​ളും—വഞ്ചി​ക്കാ​ര​ന്റെ അണി​യ​വും അമ​ര​വും, പള്ളി​ക്കോ​ല്ക്കാ​ര​ന്റെ എൻ​ഗർ​ത്ത​ഭാ​ഗ​വും എവൻ​ഗെ​ലി​യോൻ ഭാ​ഗ​വും—കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. ധാ​ടി​ക്കാ​രി​യായ പ്ര​ഭ്വി​യു​ടേ​യും ധാ​ടി​ക്കാ​രി​യായ സാ​മാ​ന്യ​സ്ത്രീ​യു​ടേ​യും വക പ്ര​ത്യേ​കം കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ട്. ‘അത്ഭു​ത​കൊ​ട്ടാര’ത്തി​ന്റെ ഏതാ​ണ്ട​ടു​ത്തു​ത​ന്നെ​യു​ണ്ട് പൊ​തു​കെ​ട്ടി​ടം. രാ​ജ്ഞി​മാ​രു​ടെ വക ഒരു കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ട്; രാ​ജ​ത്വ പു​നഃ​സ്ഥാ​പ​ന​കാ​ല​ത്ത് അത്യു​ന്ന​ത​പ​ദ​സ്ഥ​യും അതി​സു​ന്ദ​രി​യു​മാ​യി​രു​ന്ന ഒരു മാന്യ എഴു​തിയ കാ​മ​ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലെ ഈ വാചകം നോ​ക്കുക: ‘ഞാൻ രണ്ടും​കെ​ട്ട​വ​ളാ​യ​തി​ന് അസം​ഖ്യം കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ ഈ നു​ണ​വർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തിൽ അങ്ങു കാണും.’ ഭര​ണ​ന​യ​ത്തി​ന്റെ ഗൂ​ഢ​ഭാഷ കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. റോ​മി​ന് 26 എന്ന അക്കം പക​ര​മു​പ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന പാ​പ്പാ​വി​ന്റെ പ്ര​ധാന ന്യാ​യ​സ്ഥാ​നം കന്ന​ഭാഷ പറ​യു​ന്നു. കഷായം, ക്വാ​ഥം, പൊടി എന്നൊ​ക്കെ പറ​യു​ന്ന വൈ​ദ്യ​ന്മാർ കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ‘വെള്ള, ചു​ക​പ്പൻ, പൊ​ടി​യൻ, തരിയൻ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന പഞ്ച​സാ​ര​പ്പ​ണി​ക്കാ​രൻ—അതേ, ആ സത്യ​വാ​നായ വ്യ​വ​സാ​യി—കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ‘ഷേ​ക്സ്പി​യ​റു​ടെ കൃ​തി​ക​ളിൽ പകുതി വക്രോ​ക്തി​ക​ളും ശ്ശേ​ഷോ​ക്തി​ക​ളു​മാ​ണെ’ന്നു പറ​യാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആ ഇരു​പ​തു കൊ​ല്ലം മുൻ​പ​ത്തെ നി​രു​പ​ണ​പ്ര​സ്ഥാ​നം കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ച്ചു. കവി​ത​ക​ളു​ടേ​യും കൊ​ത്തു പണി​ക​ളു​ടേ​യും ഗു​ണ​ദോ​ഷ​ജ്ഞ​ന​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ‘മൊ​സ്യു ദ് മൊ​ങ്മൊ​റൻ​സി’ [2] ‘ഒരു നാ​ട്ടു​പ്ര​മാ​ണി’യാ​ണെ​ന്ന് അഗാ​ധ​മായ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നാ​മ​ക​ര​ണം ചെയ്ത കവി​യും കൊ​ത്തു​പ​ണി​ക്കാ​ര​നും കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ച്ചു. പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളെ ‘വസ​ന്ത​ല​ക്ഷ്മി’ എന്നും, ഫല​സ​മൃ​ദ്ധി​യെ ‘വന​ദേ​വത’ എന്നും, സമു​ദ്ര​ത്തെ ‘വരുണൻ’ എന്നും, അനു​രാ​ഗ​ത്തെ ‘കാ​മ​ദേ​വൻ’ എന്നും, സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തെ ‘സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ദേ​വത’ എന്നും, കു​തി​ര​യെ ‘പന്ത​യ​ക്കു​തിര’ എന്നും, മു​മ്മൂ​ല​ത്തൊ​പ്പി​യെ ‘ചൊ​വ്വ​യു​ടെ ത്രി​കോ​ണ​പ​ത്മം’ എന്നും പറ​യു​ന്ന മഹാ​പ​ണ്ഡി​തൻ കന്ന​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ബീ​ജ​ഗ​ണി​തം, വൈ​ദ്യ​ശാ​സ്ത്രം, സസ്യ​ശാ​സ്ത്രം—ഈ ഓരോ​ന്നി​നും പ്ര​ത്യേ​കം കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ട്. അത്ര​മേൽ പരി​പൂർ​ണ്ണ​വും മനോ​ഹ​ര​വു​മായ കപ്പൽ ബ്ഭാഷ, ആ അത്യ​ത്ഭു​ത​ക​ര​മായ സമു​ദ്ര​ഭാഷ, ഴാ​ങ്ബാർ, [3] ദ്യു​ക്കിൻ, [4] ദ്യു​പ്പെ​റെ [5] എന്നി​വർ സം​സാ​രി​ച്ചു​പോ​ന്ന ഭാഷ, കപ്പൽ​പ്പാ​യ്ക്കോ​പ്പി​ന്റെ ചൂ​ള​വി​ളി​യോ​ടും, ഉച്ച​വാ​ദി​നീ​യ​ന്ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒച്ച​യോ​ടും, പല​ക​ത്ത​ട്ടു​ച​ങ്ങ​ല​യു​ടെ മു​ട്ട​ലോ​ടും​കൂ​ടി സമു​ദ്ര​ത്തി​ര​ക​ളു​ടേ​യും കാ​റ്റി​ന്റേ​യും പി​ശ​റി​ന്റേ​യും പീ​ര​ങ്കി​യു​ടേ​യും ശബ്ദ​ത്തെ കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്ന ആ ഭാഷ, തി​ക​ച്ചും ഉശി​രു​കൂ​ടി​യ​തും അഞ്ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ഒരു കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്; ആ ഭാ​ഷ​യ്ക്കും കള്ള​ന്മാ​രു​ടെ നി​ഷ്ഠു​ര​മായ കന്ന​ഭാ​ഷ​യ്ക്കും തമ്മി​ലു​ള്ള വ്യ​ത്യാ​സം സിം​ഹ​ത്തി​നും കു​റു​ന​രി​ക്കും ശരി​യാ​ണ്.

സം​ശ​യ​മി​ല്ല, പക്ഷേ, ഞങ്ങ​ളെ​ന്തു പറ​ഞ്ഞാ​ലും, കന്ന​ഭാഷ എന്ന വാ​ക്കി​നെ ഈ വി​ധ​ത്തിൽ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​ത് എല്ലാ​വ​രും ഒരി​ക്ക​ലും സമ്മ​തി​ക്കാ​ത്ത ഒരു വലി​ച്ചു​നീ​ട്ട​ലാ​ണ്. ഞങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ അതിന് അതി​ന്റെ പു​രാ​ത​ന​വും സൂ​ക്ഷ്മ​വും നി​ശ്ചി​ത​വും നി​ഷ്കൃ​ഷ്ട​വു​മായ അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ മാ​ത്ര​മേ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. ഞങ്ങൾ കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​യി​ട്ടു കന്ന​ഭാ​ഷ​മാ​ത്ര​മേ എടു​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. ശരി​ക്കു​ള്ള കന്ന​ഭാഷ, മേ​ലേ​ക്കി​ട​യി​ലു​ള്ള കന്ന​ഭാഷ—ഈ രണ്ടു വാ​ക്കു​ക​ളെ ഈവിധം കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കാൻ പാ​ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ—ഒരു സ്വ​ത​ന്ത്ര​രാ​ജ്യ​മാ​യി​രു​ന്ന പു​രാ​ത​ന​ക്ക​ന്ന​ഭാഷ, ഞങ്ങൾ ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു. കഷ്ട​സ്ഥി​ത​യു​ടെ മോ​ശ​വും അസ്വ​സ്ഥ​വും, നി​പു​ണ​വും വഞ്ച​നാ​പ​ര​വും വി​ഷ​യ​മ​യ​വും ക്രൂ​ര​വും അർ​ത്ഥ​ബ​ഹു​ല​വും നി​കൃ​ഷ്ട​വും അഗാ​ധ​വും അപാ​യ​ക​ര​വു​മായ ഭാ​ഷ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ല. എല്ലാ നി​കൃ​ഷ്ട​സ്ഥി​തി​യു​ടേ​യും എല്ലാ കഷ്ട​പ്പാ​ടു​ക​ളു​ടേ​യും അറ്റ​ത്തു ഭാ​ഗ്യ​മു​ള്ള വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​ക​ളു​ടേ​യും വാ​ഴ്ച​കൊ​ള്ളു​ന്ന അധി​കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആക​ത്തു​ക​യോ​ട് എതി​രി​ടു​ക​യും യു​ദ്ധം​വെ​ട്ടാൻ ഒരു​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒര​വ​സാ​ന​ദുഃ​ഖ​മു​ണ്ട്. ഇട​യ്ക്ക് ഉപാ​യ​വും ഇട​യ്ക്ക് അക്ര​മ​വും കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട്, ഒരേ​സ​മ​യ​ത്ത്, അസു​ഖ​ക​ര​വും അതി​ഭ​യ​ങ്ക​ര​വു​മാ​യി​ക്കാ​ണു​ന്ന കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​തും കൊ​ടും​ക്രൂ​ര​വു​മായ ആ ഭയ​ങ്ക​ര​ശ​ണ്ഠ​യിൽ അതു സാ​മു​ദാ​യി​ക​വ്യ​വ​സ്ഥ​യെ ദു​സ്സ്വ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ മൊ​ട്ടു​സൂ​ചി​കൊ​ണ്ടു കു​ത്തു​ക​യും ദു​ഷ്കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ പന്തീ​രാൻ​ത​ല്ലു തല്ലു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു, ഈ യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി കഷ്ട​പ്പാ​ട് ഒരു യു​ദ്ധ​ഭാ​ഷ​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ട്; അതാണ് കന്ന​ഭാഷ

മനു​ഷ്യൻ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തും ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു ചെ​യ്തു​വ​യ്ക്കാ​ത്ത പക്ഷം നശി​ച്ചു​പോ​കാ​വു​ന്ന​തു​മായ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഒരു കഷ്ണം മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കിൽ—അതാ​യ​തു നല്ല​താ​യാ​ലും ചീ​ത്ത​യാ​യാ​ലും പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത, അല്ലെ​ങ്കിൽ അതിനെ വി​ഷ​മ​മാ​ക്കിയ, മൂ​ല​പ്ര​കൃ​തി​ക​ളി​ലൊ​ന്നു​മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കിൽ—അതിനെ മു​ങ്ങാ​ന​യ​യ്ക്കാ​തെ വി​സ്മൃ​തി​യിൽ​നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​ത്, അഗാ​ധ​ത​യു​ടെ​മീ​തെ പൊ​ക്കി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു, സാ​മു​ദാ​യിക നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ രേ​ഖ​കൾ​ക്കു വ്യാ​പ്തി കൂ​ട്ടു​ന്ന​തു, പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ സഹാ​യി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. കാർ​ത്തേ​ജ്കാ​രായ രണ്ടു ഭട​ന്മാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു ഫെ​നീ​ഷ്യൻ ഭാഷ [6] സം​സാ​രി​പ്പി​ച്ച​തിൽ പ്ലൗ​ത്തൂ​സ് അറി​ഞ്ഞോ അറി​യാ​തെ​യോ ഈ ഉപ​കാ​രം ചെ​യ്തു; പല നാ​ട​ക​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും ലെ​വൻ​തീൻ ഭാ​ഷ​യും [7] ദേ​ശ്യ​ഭാ​ഷ​ക​ളും സം​സാ​രി​പ്പി​ച്ച​തിൽ മോ​ളി​യെ ആ ഉപ​കാ​രം ചെ​യ്തു. ഇവിടെ പു​തു​താ​യി ആക്ഷേ​പ​ങ്ങൾ പൊ​ന്തു​ന്നു; ഫെ​നി​ഷ്യൻ, വളരെ നല്ല​ത്! ലെ​വ​ന്തീൻ, വളരെ ശരി! ദേ​ശ്യ​ഭാ​ഷ​യും, ആവ​ട്ടെ! അവ രാ​ജ്യ​ക്കാർ​ക്കും ദേ​ശ​ത്തി​നും ചേർ​ന്ന​വ​യാ​ണ്; പക്ഷേ, കന്ന​ഭാഷ! കന്ന​ഭാ​ഷ​യെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​ട്ടെ​ന്താ​ണ് പ്ര​യോ​ജ​നം? കന്ന​ഭാ​ഷ​യെ ‘പു​ന​രു​ജ്ജീ​വി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള’ ഗു​ണ​മെ​ന്ത്?

ഞങ്ങൾ ഇതിന് ഒരു വാ​ക്കു​മാ​ത്രം​കൊ​ണ്ടു മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു. ഒരു രാ​ജ്യ​ക്കാ​രോ ഒരു ദേ​ശ​ക്കാ​രോ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഭാഷ ശ്ര​ദ്ധാർ​ഹ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ, നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഒരു കഷ്ട​സ്ഥി​തി സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഭാഷ കു​റെ​ക്കൂ​ടി ശ്ര​ദ്ധാർ​ഹ​വും അധ്യ​യ​ന​യോ​ഗ്യ​വു​മാ​ണ്.

ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു, ഫ്രാൻ​സിൽ നാലു നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ല​ധി​ക​മാ​യി, ഒരു കഷ്ട​പ്പാ​ട​ല്ല, മനു​ഷ്യ​സം​ബ​ന്ധി​യായ എല്ലാ​ത്ത​രം കഷ്ട​പ്പാ​ടും സം​സാ​രി​ച്ചു​പോ​ന്ന ഭാഷ അതാണ്.

പി​ന്നെ, സാ​മു​ദാ​യി​ക​ങ്ങ​ളായ വൈ​കൃ​ത​ങ്ങ​ളും വൈ​രൂ​പ്യ​ങ്ങ​ളും നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്ക​ലും നി​വാ​ര​ണ​മാർ​ഗ്ഗ​മു​ദ്ദേ​ശി​ച്ച് അവയെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്ക​ലും ഇഷ്ടം നോ​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ള ഒരു കാ​ര്യ​മ​ല്ല; സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്റേ​തിൽ ഒട്ടും ഗൗരവം നി​റ​ഞ്ഞ ജോ​ലി​യ​ല്ല ആചാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടേ​യു​മായ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്റേ​തും. ആദ്യ​ത്തെ ആൾ​ക്കു​ള്ള​ത്, പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗ​മാ​ണ്—രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​ക​ളു​ടെ ശണ്ഠ​കൾ, രാ​ജ​കു​മാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ജന​ന​ങ്ങൾ, രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ വി​വാ​ഹ​ങ്ങൾ, യു​ദ്ധ​ങ്ങൾ, ആലോ​ച​ന​സ​ഭ​കൾ, മഹാ​ന്മാ​രായ നേ​താ​ക്ക​ന്മാർ, പകൽ​നേ​ര​ത്തു​ള്ള ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ, സക​ല​വും പു​റം​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള​ത്; മറ്റേ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്റേ​ത് അന്തർ​ഭാ​ഗ​മാ​ണ്—അഗാ​ധ​ത​കൾ, അദ്ധ്വാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​രും കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രും കാ​ത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​വ​രു​മായ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ, ദ്രോ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന സ്ത്രീ, മര​ണ​വേ​ദന തട്ടു​ന്ന കു​ട്ടി, മനു​ഷ്യ​രും മനു​ഷ്യ​നു​മാ​യു​ള്ള നിഗുഢ യു​ദ്ധം, ആരു​മ​റി​യാ​ത്ത കഠി​ന​ക്രി​യ​കൾ, പക്ഷ​പാ​ത​ങ്ങൾ, ആലോ​ചി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ, തു​ര​ങ്ക​പ്പ​ണി​കൾ, ജന​സം​ഘ​ങ്ങ​ളു​ടെ അവ്യ​ക്ത​ക്ഷോ​ഭ​ങ്ങൾ, വി​ശ​ന്നു ചാകൽ, നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ മറു​ത​ല്ലു​കൾ, ആത്മാ​ക്ക​ളു​ടെ നി​ഗൂ​ഢ​പ​രി​ണാ​മം, വെ​റും​കാ​ല​ടി, നി​രാ​യു​ധർ, വീ​ടി​ല്ലാ​താ​യ​വർ, അനാ​ഥ​ക്കു​ട്ടി​കൾ, ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട​വർ, ദു​ഷ്പേ​രു​ള്ള​വർ, അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ അല​യു​ന്ന രൂ​പ​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും. ഉള്ളു നിറയെ ദയ​യോ​ടും അതോ​ടൊ​പ്പം​ത​ന്നെ നി​ഷ്ഠു​ര​ത​യോ​ടും​കൂ​ടി ഒരു സഹോ​ദ​ര​നെ​യും, ഒരു ന്യാ​യാ​ധി​പ​നെ​യും​പോ​ലെ, അയാൾ​ക്കു ചോര ചാ​ടു​ന്ന​വ​രും, വെ​ട്ടു വെ​ട്ടി​യ​വ​രും, കര​യു​ന്ന​വ​രും, ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ത്ത​വ​രും പട്ടി​ണി കി​ട​ക്കു​ന്ന​വ​രും, എടു​ത്തു​വി​ഴു​ങ്ങു​ന്ന​വ​രും, ദു​ഷ്ട​ത​യ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രും, ദു​ഷ്ടത പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​വ​രും, കെ​ട്ടി​മ​റി​ഞ്ഞി​ഴ​യു​ന്ന ആ ദുർ​ഗ്ഗ​ക്കു​ണ്ട​റ​ക​ളി​ലേ​ക്ക് ഇറ​ങ്ങി​ച്ചെ​ല്ല​ണം. ബാഹ്യ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കു​ള്ള​തിൽ​നി​ന്ന് താ​ഴ്‌​ന്ന ചു​മ​ത​ല​യാ​ണോ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആത്മാ​ക്ക​ളു​ടേ​യു​മായ ഈ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടേ​ത്? മാ​ക്കിയ വെ​ല്ലി​യെ​ക്കാൾ കുറേ കു​റ​ച്ചു​മാ​ത്ര​മേ ദാ​ന്തെ​യ്ക്കു പറ​യാ​നു​ള്ളു​വെ​ന്ന് ആരെ​ങ്കി​ലും വി​ചാ​രി​ക്കു​മോ? കു​റെ​ക്കൂ​ടി അഗാ​ധ​വും അന്ധ​കാ​ര​മ​യ​വു​മാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്രം പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ കീ​ഴ്ബ്ഭാ​ഗം മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കാൾ പ്രാ​ധാ​ന്യം കു​റ​ഞ്ഞ​താ​വു​മോ? ഗു​ഹ​യെ​പ്പ​റ്റി അറി​വി​ല്ലാ​തി​രി​ക്കെ നമു​ക്കെ​ങ്ങ​നെ മല​യെ​പ്പ​റ്റി അറി​വെ​ല്ലാ​മാ​വു​ന്നു?

എന്ന​ല്ല, ഒരാ​വ​ര​ണ​വാ​ക്യ​മാ​യി ഞങ്ങൾ പറ​യ​ട്ടെ, മുൻ​പ​റ​ഞ്ഞ ചില വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്ന് ഈ രണ്ടു​ത​രം ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കും തമ്മിൽ ഞങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​വി​ധം, ഒരെ​ണ്ണം​പ​റ​ഞ്ഞ വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ള്ള​താ​യി ഊഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടേ​യ്ക്കാം. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ അഗാ​ധ​വും നി​ഗു​ഢ​വു​മായ ജീ​വി​ത​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​കൂ​ടി ഒരു വി​ധ​മെ​ങ്കി​ലും ചരി​ത്ര​കാ​ര​നാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ആരും അവ​രു​ടെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​വും ദൃ​ശ്യ​വും ഹൃ​ദ​യ​സ്പൃ​ക്കു​മായ ബാ​ഹ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഒരു യഥാർ​ത്ഥ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​ന​ല്ല; അതു​പോ​ലെ ആവ​ശ്യം വരു​മ്പോൾ, പു​റം​ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റേ​യും ചരി​ത്ര​കാ​ര​നാ​വേ​ണ്ട​തെ​ങ്ങ​നെ എന്ന​റി​യാ​ത്ത ആരും അന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഒരു യഥാർ​ത്ഥ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന​ല്ല, ആചാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടേ​യും ചരി​ത്രം സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചരി​ത്ര​ത്തിൽ വ്യാ​പി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്നു; അത് അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ശരി​യാ​ണ്. അന്യോ​ന്യം സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന​വ​യും എപ്പോ​ഴും കൂ​ടി​പ്പി​ണ​ഞ്ഞ​വ​യും പല​പ്പോ​ഴും ഫല​പ്ര​ദ​ങ്ങ​ളു​മായ രണ്ടു​ത​രം സം​ഗ​തി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ് അവ​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​ത്. ഒരു ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ മകൾ​ബ്ഭാ​ഗ​ത്ത് ഈശ്വ​രൻ വര​യ്ക്കു​ന്ന എല്ലാ മു​ഖ​ച്ഛാ​യ​കൾ​ക്കും, ഇരു​ണ്ട​വ​യെ​ങ്കി​ലും സ്പ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ പ്ര​തി​ച്ഛാ​യ​കൾ അവ​യു​ടെ അടി​യി​ലു​ണ്ട്; ആ അടി​യി​ലെ ക്ഷോ​ഭ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം മു​കൾ​ബ്ഭാ​ഗ​ത്തു പത​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. യഥാർ​ത്ഥ​ച​രി​ത്രം സക​ല​ത്തി​ന്റേ​യും ഒരു സങ്ക​ല​ന​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട് യഥാർ​ത്ഥ ചരി​ത്ര​കാ​രൻ എല്ലാ​റ്റി​ലും കൂ​ടി​ച്ചേ​രു​ന്നു.

ഒരൊ​റ്റ വൃ​ത്ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു കേ​ന്ദ്ര​മ​ല്ല മനു​ഷ്യൻ; അവൻ ഇരട്ട പ്ര​കാശ കേ​ന്ദ്ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒര​ണ്ഡ​വൃ​ത്ത​മാ​ണ്. സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളാ​ണ് അവ​യി​ലൊ​ന്ന്, മറ്റേ​ത് ആലോ​ച​ന​ക​ളും.

കന്ന​ഭാഷ, നാ​വി​ന് എന്തോ ഒരു ചീ​ത്ത​ത്തം പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാ​നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ട് അതു ചെ​ന്നു വേഷം മാ​റ്റു​ന്ന ഒര​ണി​യ​റ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ല. അവിടെ അതു വാ​ക്കു​മോ​ന്ത​കൾ കെ​ട്ടു​ന്നു, അല​ങ്കാ​ര​ക്കീ​റ​ലു​കൾ ഉടു​ക്കു​ന്നു. ഈ വേ​ഷ​ത്തിൽ അതു ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു.

കണ്ടാൽ അറി​യി​ല്ല, അതു വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഫ്ര​ഞ്ചാ​ണോ, ആ മഹ​ത്തായ മനു​ഷ്യ​ഭാ​ഷ​യാ​ണോ? അതാ, അത​ര​ങ്ങ​ത്തു ചെ​ന്നു ദു​ഷ്കർ​മ്മ​ത്തി​ന്മേൽ ചു​രു​ണ്ടു പറ്റാൻ തെ​യ്യാ​റാ​യി; ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ പാ​ണ്ടി​ക​ശാ​ല​യി​ലു​ള്ള എല്ലാ​ത്ത​രം വേ​ല​കൾ​ക്കും അതൊ​രു​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. അതു നട​ക്കൽ മാറി, നൊ​ണ്ടു​ക​യാ​യി; ഊന്നു​വ​ടി​യിൽ ഒരു മു​ണ്ടൻ​വ​ടി​യാ​യി രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരൂ​ന്നു​വ​ടി​യിൽ, അതു കൊ​ക്കി​ച്ചാ​ടു​ന്നു; അതിന് ആഭാ​സ​ത്തം എന്നു പേർ പറ​യു​ന്നു; അതിനെ വേഷം കെ​ട്ടി​ക്കു​ന്ന​വ​യായ എല്ലാ​ത്ത​രം പ്രേ​ത​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും അതി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു ചു​ട്ടി​കു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്; അത് ഇഴ​യു​ക​യും പിൻ​കാ​ലി​ന്മേൽ നി​ല്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു—ഇഴ​ജ​ന്തു​വി​ന്റെ ഇരട്ട നട​ത്തം. ഇനി അതെ​ന്ത​ഭി​ന​യ​ത്തി​നു, പറ്റും; കള്ള​നാ​ണ്യ​മ​ടി​ക്കു​ന്ന​വൻ അതിനെ സം​ശ​യ​ജ​ന​ക​മാ​ക്കു​ന്നു; കള്ളാ​ധാ​ര​ക്കാ​രൻ അതിനെ ക്ലാ​വു​കൊ​ണ്ടു മൂ​ടു​ന്നു; പു​ര​ചൂ​ടു​കാ​രൻ കരി​കൊ​ണ്ടു കറു​പ്പി​ക്കു​ന്നു; കൊ​ല​പാ​ത​കി​യാ​ക​ട്ടെ അതി​ന്മേൽ ചു​ക​പ്പു​ചാ​യം തേ​യ്ക്കു​ന്നു.

മര്യാ​ദ​ക്കാ​രു​ടെ അടു​ക്കൽ, സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ പൂ​മു​ഖ​ത്തു, നി​ന്നു ചെ​വി​യോർ​ക്കു​മ്പോൾ ഒരാൾ ആ പു​റ​ത്തു​ള്ള​വ​രു​ടെ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ കേൾ​ക്കു​ന്നു. ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളും ഉത്ത​ര​ങ്ങ​ളും വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യാം. ഏതാ​ണ്ട് മനു​ഷ്യ​സ്വ​ര​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​തും എന്നാൽ ഒരു സാ​ക്ഷ​ര​ശ​ബ്ദ​ത്തോ​ടു​ള്ള​തി​നേ​ക്കാൾ ഒരു മു​ര​ളി​ച്ച​യോ​ട​ടു​പ്പ​മു​ള്ള​തു​മായ ഒരു വല്ലാ​ത്ത മന്ത്രി​ക്കൽ, ഇന്ന​തെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​കാ​തെ അയാൾ കേൾ​ക്കു​ന്നു. അതു കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. വാ​ക്കു​കൾ വി​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും അനിർ​വ​ച​നീ​യ​വും വി​കൃ​ത​രൂ​പ​വു​മായ ഒരു മൃ​ഗ​ത്വം​കൊ​ണ്ടു മു​ദ്രി​ത​ങ്ങ​ളു​മാ​ണ്, കേൾ​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു കഴു​ത​പ്പു​ലി​കൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും.

ഇരു​ട്ട​ത്ത് അതാർ​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. അന്ധ​കാ​ര​ത്തെ നി​ഗൂ​ഢ​ത​യാൽ മു​ഴു​മി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് അതു പല്ലി​റു​മ്മു​ക​യും പി​റു​പി​റു​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതു കഷ്ട​ത​യിൽ കറു​ത്ത​താ​ണ്; ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ കു​റേ​ക്കൂ​ടി കറു​ക്കും; ഈ രണ്ടു കറു​പ്പു​ക​ളും കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്നാൽ കന്ന​ഭാ​ഷ​യാ​യി. അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ അസ്പ​ഷ്ടത, പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ അസ്പ​ഷ്ടത, ശബ്ദ​ങ്ങ​ളിൽ അസ്പ​ഷ്ടത. മഴ​കൊ​ണ്ടും രാ​ത്രി​കൊ​ണ്ടും വി​ശ​പ്പു​കൊ​ണ്ടും ദുർ​ന്ന​ട​പ്പു​കൊ​ണ്ടും കള്ള​ത്ത​രം​കൊ​ണ്ടും അനീ​തി​കൊ​ണ്ടും നഗ്ന​ത​കൊ​ണ്ടും വീർ​പ്പു​മു​ട്ടൽ​കൊ​ണ്ടും പാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ നട്ടു​ച്ച​നേ​ര​മായ മഴ​ക്കാ​ലം കൊ​ണ്ടു​മു​ള്ള ആ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത നരയൻ മൂ​ടൽ​മ​ഞ്ഞിൽ പി​ശാ​ച​മ​ട്ടിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ക​യും ചാ​ടു​ക​യും ഇഴ​യു​ക​യും തു​പ്പ​ലൊ​ലി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ഉഴ​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു വല്ലാ​ത്ത പോ​ക്കാ​ച്ചി​ഭാഷ.

ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​ന്റെ​മേൽ നമു​ക്കു ദയ​വേ​ണം. കഷ്ടം! നമ്മൾ​ത​ന്നെ ആരാണ്? ഇപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഞാ​നാ​രാ​ണ്? ഞാൻ പറു​യു​ന്ന​തി​നു ചെ​വി​ത​രു​ന്ന നി​ങ്ങ​ളാ​രാ​ണ്? നി​ങ്ങൾ ജനി​ച്ച​തി​നു മുൻപ് യാ​തൊ​ന്നും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു നല്ല തീർ​ച്ച​യു​ണ്ടോ? ഭൂ​മി​ക്ക് ഒരു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സാ​ദൃ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​യ്ക​യി​ല്ല. ഈശ്വ​ര​ന്റെ നീ​തി​ന്യാ​യ​ത്തി​നെ​തി​രാ​യി പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു വീ​ണ്ടും പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു കു​റ്റ​ക്കാ​ര​ന​ല്ല മനു​ഷ്യൻ എന്ന് ആർ​ക്ക​റി​യാം? ജീ​വി​ത​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ. എല്ലാ​യി​ട​ത്തും നാം ഒരു ശി​ക്ഷ​യി​ലാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ് അങ്ങ​നെ​യാ​ണ​തു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്.

നി​ങ്ങൾ ഭാ​ഗ്യ​വാൻ എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരാ​ളാ​ണോ? ആവ​ട്ടെ! നി​ങ്ങൾ ഓരോ ദി​വ​സ​വും ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. ഓരോ ദി​വ​സ​ത്തി​ന്റേ​യും വക വമ്പി​ച്ച ദുഃ​ഖ​മോ ചി​ല്ലറ അല​ട്ടോ നി​ങ്ങൾ​ക്കു​ണ്ട്. ഇന്ന​ലെ നി​ങ്ങൾ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട ഒരാ​ളു​ടെ ആരോ​ഗ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഭയ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു; ഇന്നു നി​ങ്ങ​ളു​ടേ​തി​നെ​പ്പ​റ്റി; നാളെ പണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഉത്ക​ണ്ഠ​യാ​ണ്; മറ്റ​ന്നാൾ ഒരു​വ​ന്റെ ശകാ​ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​വും; പി​ന്ന​ത്തെ ദിവസം ഏതോ സു​ഹൃ​ത്തി​ന്റെ ഗ്ര​ഹ​പ്പി​ഴ​യെ​പ്പ​റ്റി; പി​ന്നെ അപ്പോ​ഴ​ത്തെ കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​യെ​പ്പ​റ്റി, പി​ന്നെ ഏതോ മു​റി​വു തട്ടു​ക​യോ കൈ​മോ​ശം വരി​ക​യോ ചെയ്ത എന്തോ ഒന്നി​നെ​പ്പ​റ്റി, പി​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മന​സ്സാ​ക്ഷി​യും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നട്ടെ​ല്ലും നി​ങ്ങ​ളെ ശകാ​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു സു​ഖ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി; അതു​ക​ഴി​ഞ്ഞു, രാ​ജ്യ​കാ​ര്യ​മാ​യി, ഇതു മന​സ്സി​ന്റെ അസ്വാ​സ്ഥ്യം കണ​ക്കാ​ക്കാ​തെ​യാ​ണ്, അങ്ങ​നെ കഴി​യു​ന്നു. ഒരു മേഘം പോയി, മറ്റൊ​ന്ന് അടി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി. തി​ക​ച്ചും സന്തോ​ഷ​വും തെ​ളി​വു​മു​ള്ള​താ​യി​ട്ടു നൂ​റ്റു​ക്ക് ഒരു ദി​വ​സ​മെ​ങ്കി​ലു​മി​ല്ല. അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ ഭാ​ഗ്യ​വാ​ന്മാ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരാ​ളാ​ണ്! ബാ​ക്കി​യു​ള്ള മനു​ഷ്യർ​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ, അവ​രു​ടെ മീതേ രാ​ത്രി​കാ​ലം കെ​ട്ടി​നി​ല്ക്കു​ന്നു.

വി​ചാ​ര​ശീ​ല​രാ​വ​ട്ടെ, ഭാ​ഗ്യ​വാൻ​മാർ ഭാ​ഗ്യ​ഹീ​നൻ​മാർ എന്നീ വാ​ക്കു​കൾ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​റി​ല്ല. ശരി​ക്കു മറ്റൊ​രു ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ പൂ​മു​ഖ​മായ ഈ ലോ​ക​ത്തിൽ ഭാ​ഗ്യ​വാ​നി​ല്ല.

വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ മനു​ഷ്യ​വി​ഭാ​ഗം വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​ള്ള​വർ, ഇരു​ട്ട​ത്തു​ള്ള​വർ എന്നീ രണ്ടാ​യി​ട്ടാ​ണ്. ഇരു​ട്ട​ത്തു​ള്ള​വ​രു​ടെ എണ്ണം കു​റ​യ്ക്കുക, വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​ള്ള​വ​രു​ടെ എണ്ണം കൂ​ട്ടുക—ഇതാ​ണാ​വ​ശ്യം. അതാണ് ഞങ്ങൾ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്ന​ത്; വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം! പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്രം വാ​യി​ക്കാൻ പഠി​ക്കുക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ വി​ള​ക്കു​കൊ​ളു​ത്തുക എന്നർ​ത്ഥം, ഉച്ച​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ഓരോ അക്ഷ​ര​വും മി​ന്നി​ത്തി​ള​ങ്ങു​ന്നു.

എന്താ​യാ​ലും വെ​ളി​ച്ചം എന്നു പറ​യു​ന്ന​വൻ, ആവ​ശ്യം നോ​ക്കി​യി​ട്ടു​ത​ന്നെ. സുഖം എന്നു പറ​യു​ന്നി​ല്ല. ജന​ങ്ങൾ വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​നി​ന്നു കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു; അതി​യാ​യാൽ കത്തും. തീ​ജ്വാല ചി​റ​കി​നു വി​രോ​ധി​യാ​ണ്. പറ​ക്കൽ അവ​സാ​നി​ക്കാ​തെ കത്തുക—ഇതി​ലാ​ണ് അതി​ബു​ദ്ധി​യു​ടെ മാ​ഹാ​ത്മ്യം.

അറി​യാ​നും സ്നേ​ഹി​ക്കാ​നും പഠി​ച്ചാൽ പി​ന്നെ​യും നി​ങ്ങൾ ദുഃ​ഖി​ക്കും. ദിവസം പി​റ​ക്കു​ന്ന​ത് കണ്ണു​നീ​രിൽ മു​ങ്ങി​യി​ട്ടാ​ണ്. ഇരു​ട്ട​ത്തു​ള്ള​വ​രെ​പ്പ​റ്റി മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും, വെ​ളി​ച്ച​ത്തു​ള്ള​വർ കര​യു​ന്നു.