അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ഭാ​ഷ​യാ​ണ് കന്ന​ഭാഷ.

അത്ര​മേൽ ശു​ഷ്ക​വും കല​ഹ​പ​ര​വു​മായ ആ ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ഭാ​ഷ​യു​ടെ മുൻ​പിൽ, ആലോചന അതി​ന്റെ ഏറ്റ​വും ഇരു​ണ്ട അഗാ​ധ​ത​ക​ളി​ലോ​ളം ഇള​കി​ത്തീ​രു​ക​യും സാ​മു​ദാ​യി​ക​ത​ത്ത്വ​ജ്ഞാ​നം അതി​ന്റെ ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം രൂ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളായ മനോ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലോ​ളം വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അവി​ടെ​യാ​ണ് ദൃ​ശ്യ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്ന ശിക്ഷ കി​ട​ക്കു​ന്ന​ത്. ഓരോ അക്ഷ​ര​ത്തി​നും അട​യാ​ള​മു​ള്ള​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നും. ആഭാ​സ​ഭാ​ഷ​യി​ലെ വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ല​യാ​ളി​യു​ടെ പഴു​ത്ത ഇരി​മ്പു​ത​ട്ടി​യി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ ചു​രു​ണ്ടും ചു​ക്കി​ച്ചു​ളി​ഞ്ഞും കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ചിലത് അപ്പോ​ഴും പു​ക​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നും. ചില വാ​ക്യ​ങ്ങൾ സ്ഥാ​ന​മു​ദ്ര​ച്ചു​ടി​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒരു കള്ള​ന്റെ ചുമൽ പെ​ട്ടെ​ന്നു നഗ്ന​മാ​യാ​ല​ത്തെ മട്ടു​ണ്ടാ​ക്കും. നീ​തി​ന്യാ​യ​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പിൽ നി​ന്നു ചാ​ടി​പ്പോ​ന്ന ഈ ക്രി​യാ​ധാ​തു​ക്ക​ളി​ലൂ​ടെ തങ്ങ​ളെ വെ​ളി​പ്പ​ടു​ത്തി​ക്കു​വാൻ ആലോ​ച​ന​കൾ പ്രാ​യേണ കൂ​ട്ടാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കഴു​ത്തിൽ ഇരി​മ്പു​വ​ട്ട​ക്ക​ണ്ണി​യി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന​വി​ധം രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി ചി​ല​പ്പോൾ അത്ര നാ​ണം​കെ​ട്ട​താ​ണ്.

എന്ന​ല്ല, ഇതെ​ല്ലാ​മി​രു​ന്നി​ട്ടും ഇതെ​ല്ലാം കാ​ര​ണ​മാ​യി​ട്ടും, തു​രു​മ്പു​പി​ടി​ച്ച ചെ​മ്പു​തു​ട്ടി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ സ്വർ​ണ്ണം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ബി​രു​ദ​മു​ദ്ര​യ്ക്കും ഇട​മു​ള്ള ആ മഹ​ത്തും പക്ഷ​പാ​ത​ര​ഹി​ത​വു​മായ കള്ള​റ​ക്കൂ​ട്ടിൽ, സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തിൽ, ഈ അസാ​ധാ​ര​ണ​ഭാ​ഷ​യ്ക്കും സ്വ​ന്തം അറ​യു​ണ്ട്. ജന​ങ്ങൾ സമ്മ​തി​ച്ചാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും, കന്ന​ഭാ​ഷ​യ്ക്ക് അതി​ന്റെ വക വാ​ക്യ​ര​ച​നാ​ശാ​സ്ത്ര​വും അതി​ന്റെ​വക കവി​ത​യു​മു​ണ്ട്. അതൊരു ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. അതേ,ചില വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ വൈ​രൂ​പ്യം​കൊ​ണ്ടു മാൻ​ദ്രാ​ങ് അതിനെ ചവ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന വാ​സ്ത​വം നമു​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വു​ക​യും, ചില അജ​ഹ​ല്ല​ക്ഷ​ണ​ക​ളു​ടെ അന്ത​സ്സു​കൊ​ണ്ടു വി​യോ​ങ് അതു സം​സാ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു നമു​ക്കു ബോ​ധ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു:

ആ മനോ​ഹ​ര​വും സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​വു​മായ വരി

കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലെ ഒരു കവി​താ​ശ​ക​ല​മാ​ണ്. ഇതിലെ ‘പോയ കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ’ മൂ​ന്നാ​ണ്ടു​കൾ എന്നർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണെ​ങ്കി​ലും ലക്ഷ​ണ​കൊ​ണ്ടു പണ്ട​ത്തെ എന്നാ​വു​ന്നു, മു​പ്പ​ത്ത​ഞ്ചു​കൊ​ല്ലം മുൻപ്, ആ വമ്പി​ച്ച തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​പ്പു​ള്ളി​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ യാ​ത്രാ​കാ​ല​ത്ത്, ബി​സെ​ത്തൃ​കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലെ കു​ണ്ട​റ​ക​ളിൽ ഒന്നി​ന്റെ ചു​മ​രി​ന്മേൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ത്യൂ​ണി​ലെ ഒരു രാ​ജാ​വ് നഖം​കൊ​ണ്ടു കൊ​ത്തി​യി​ട്ട ഈ പ്ര​മാ​ണം നോ​ക്കി​വാ​യി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു: ‘കഴി​ഞ്ഞു പോയ കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ എന്നും ചെ​ന്നു തങ്ങ​ളെ അഭി​ഷേ​കം കഴി​പ്പി​ക്കൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​യിൽ കി​ട​ക്ക​ലാ​ണ്.

കനം​കൂ​ടിയ വാ​ഹ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ വേ​ഗ​ത്തി​ലു​ള്ള പാ​ച്ചിൽ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ദെ​ക​രാ​ദ് (Decarade) എന്ന വാ​ക്കു വി​യോ​ങ്ങി​ന്റേ​യാ​യി​ട്ടാ​ണ് വെ​പ്പ്; അത​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു യോ​ജി​ച്ച​തു​മാ​ണ്. നാലു കാ​ലു​കൊ​ണ്ടും തീ​പ്പ​റ​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഈ വാ​ക്കു ലഫോങ് തേ​ങ്ങി​ന്റെ. [1]

എന്ന കവി​താ​വ​രി​യെ മു​ഴു​വ​നും ഒരു മേ​ലേ​ക്കി​ട​യി​ലു​ള്ള അനു​ക​ര​ണ​രൂ​പ​ണ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒതു​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

വെറും സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​മാ​ത്രം ആലോ​ചി​ച്ചാൽ, കന്ന​ഭാഷ പഠി​ക്കു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം രസ​പ്ര​ദ​വും പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​വു​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. അതൊരു ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഉള്ളിൽ ഒരു ഭാ​ഷ​യാ​ണ്; ഒരു തരം അസു​ഖ​ക​ര​മായ മുഴ; ഒരു സസ്യ​പ്ര​കൃ​തി​യെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത ഒരു കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത ഒട്ടു​മ​രം; പണ്ട​ത്തെ പര​ന്ത്രീ​സ്സു​ഭാ​ഷ​ത്ത​ടി​യിൽ വേ​രൂ​ന്നി​യ​തും വല്ലാ​ത്ത ഇല​പ്പ​ടർ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഒരു ഭാഗം മു​ഴു​മ​നും ഇഴ​ഞ്ഞു​ക​യ​റി​യ​തു​മായ ഒരി​ത്തി​ക്ക​ണ്ണി, ഇതാണ് കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​ടെ ആദ്യ​ത്തെ ആഭാ​സ​സ്ഥി​തി. പക്ഷേ, ഭാഷയെ പഠി​ക്കേ​ണ്ട​വി​ധ​ത്തിൽ, അതാ​യ​തു ഭൂ​പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ ഭൂ​മി​യെ​പ്പ​റ്റി പഠി​ക്കു​ന്ന​വി​ധ​ത്തിൽ, പഠി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്ക് കന്ന​ഭാഷ ശരി​ക്ക് ആറ്റു​ക​ര​വെ​പ്പി​നു​ള്ള ഒരു ഊറൽ​ക്കൂ​ട്ടു​പോ​ലെ തോ​ന്നും. അതിൽ കു​ഴി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ആഴ​വ്യ​ത്യാ​സ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു പഴയ നാ​ടോ​ടി​ഭാ​ഷ​യു​ടെ അടി​യിൽ ദേ​ശ്യ​ഭാ​ഷ​യും സ്പാ​നി​ഷ് ഭാ​ഷ​യും ഫ്ര​ഞ്ചു​ഭാ​ഷ​യും ഗ്രീ​ക്കു ഭാ​ഷ​യും ഒടു​വിൽ ബസ്ക് ഭാ​ഷ​യും കണ്ടെ​ത്തു​ന്നു. അഗാ​ധ​വും അദ്വി​തീ​യ​വു​മായ ഒരു നിർ​മ്മാ​ണം. എല്ലാ പാ​വ​ങ്ങ​ളും​കൂ​ടി പൊ​തു​വി​ലു​ള്ള ഉപ​യോ​ഗ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി കെ​ട്ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കിയ ഒരു തു​ര​ങ്ക​ക്കോ​ട്ട, ഓരോ നി​കൃ​ഷ്ട​വർ​ഗ്ഗ​വും അതി​ന്റെ അട്ടി​യെ അതിൽ കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്; ഓരോ കഷ്ട​പ്പാ​ടും അതി​ന്റെ കല്ലി​നെ അതി​ലി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്; ഓരോ ഹൃ​ദ​യ​വും അതി​ന്റെ പളു​ങ്കു​ക​ല്ലി​നെ അതിനു വരി കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ട്. ജീ​വി​തം മു​ഴു​വ​നും പി​ന്നി​ട്ടു ശാ​ശ്വ​ത​ത്വ​ത്തിൽ​ച്ചെ​ന്നു​മ​റ​ഞ്ഞ നീചമോ നി​കൃ​ഷ്ട​മോ ക്രു​ദ്ധ​മോ ആയ ഒരു​കൂ​ട്ടം ആത്മാ​ക്ക​ളെ​ല്ലാം ഏതോ ഒരു പൈ​ശാ​ചി​ക​വാ​ക്കി​ന്റെ അടി​യിൽ ഇപ്പോ​ഴും ഏതാ​ണ്ടു തി​ക​ച്ചും കാ​ണാ​വു​ന്ന​വി​ധം പതു​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ട്.

സ്പാ​നി​ഷ് വേണമോ? പണ്ട​ത്തെ പര​ന്ത്രീ​സ് കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ അതു ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ട്. ഇനി, ബൊ​ഫെ​ത്തോ​ങ് എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ ചെ​കി​ട്ട​ത്ത് ഒരടി എന്നർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള ബോ​ഫ​ത്ത്; വൻ​താ​ന​യിൽ നി​ന്നു​ണ്ടായ വൻതാൻ, ജനാല; ഗതോ എന്ന​തി​ന്റെ രൂ​പാ​ന്ത​ര​മായ ഗത്, പൂച്ച ഇറ്റാ​ല്യൻ വേണമോ? ഇതാ, സ്പദാ എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു വന്ന സ്പദ്, വാൾ; കര​വ​ല്ലാ​യിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ കരവെൽ, വഞ്ചി. ഇം​ഗ്ലീ​ഷു വേണമോ? ഇതാ, ബി​ഷോ​പ്പിൽ​നി​ന്നു വന്ന ബിഷോ, മെ​ത്രാൻ; റാ​സ്കൽ എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ റെയിൽ, ഒറ്റു​കാ​രൻ ജർ​മ്മൻ വേണമോ? ഇതാ, കെൽ​നെ​റിൽ​നി​ന്നു വന്ന കലെർ, ഭൃ​ത്യൻ; എര​സോ​ഗി (Herazo =പ്രഭു)ൽനി​ന്നു​ള്ള എർ, എജ​മാ​നൻ. ലത്തീൻ​ഭാഷ വേണമോ? ഇതാ, ഫ്രൻ​ഗി​യ​റിൽ​നി​ന്നു ഫ്ര​ങ്ങിർ, പൊ​ട്ടി​ക്കുക;’ ഫൂ​റിൽ​നി​ന്നു അഫുറെ, കക്കുക; കറ്റെ​ന​യിൽ​നി​ന്നു കദെൻ, ചങ്ങല. യൂ​റോ​പ്പി​ലെ എല്ലാ ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലും ഒര​ത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ശക്തി​യോ​ടും അധി​കാ​ര​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി മു​ള​ച്ചു​പൊ​ന്തി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു വാ​ക്കു​ണ്ട്, മാ​ഗ്ന​സ് = മഹ​ത്ത്; സ്കോ​ട്ല​ണ്ടു​കാ​രൻ അതി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു മാക് എന്ന വാ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കി—നാ​ടു​വാ​ഴി​ക്ക് അതു സ്ഥാ​ന​പ്പേ​രാ​യി​ത്തീർ​ന്നു; മാ​ക്ഫർ​ലേൻ, മാക് കല്ലു​മോർ—മഹാ​നായ ഫർലേൻ, മഹാ​നായ കല്ലു​മോർ; [2] ഫ്ര​ഞ്ച് കന്ന​ഭാഷ അതിനെ മെക് എന്നും പി​ന്നീ​ട് ല്മെ​ഗ് എന്നു​മാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്തു—എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ഈശ്വ​രൻ എന്നാ​ക്കി. ബസ്ക് ഭാഷ ഇഷ്ട​മു​ണ്ടോ? ഇതാ, പാവം എന്ന അർ​ത്ഥ​മു​ള്ള ഗെ​സ്തോ എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ ഗയി​സ്തോ, ചെ​കു​ത്താൻ. കെൽ​റ്റി​ക് ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടോ? ഇതാ, വെ​ള്ള​ത്ത​ള്ളി​ച്ച എന്നർ​ത്ഥ​മു​ള്ള ബ്ള​വെ​ത് എന്ന​തിൽ​നി​ന്നു വന്ന ബ്ള​വാ​ങ്, കൈ​യ​റു​മാൽ. ഒടു​വിൽ ചരി​ത്രം വേണമോ ഇനി? മാൽ​റ്റ​ദ്വീ​പി​ലെ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ പ്ര​ച​രി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു നാ​ണ്യ​ത്തി​ന്റെ സ്മാ​ര​ക​മായ കന്ന​ഭാഷ കി​രീ​ട​ങ്ങ​ളെ വാൽ​ക്കോ​ത​മ്പ​ങ്ങൾ എന്നു​വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

ഈ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച വ്യാ​ക​ര​ണ​സം​ബ​ന്ധി​ക​ളായ ഉത്പ​ത്തി​കൾ​ക്കു പുറമേ, കന്ന ഭാ​ഷ​യിൽ വേ​റേ​യും കു​റേ​ക്കൂ​ടി പ്ര​കൃ​ത്യ​നു​കൂ​ല​ങ്ങ​ളായ ധാ​തു​ക്ക​ളു​ണ്ട്; അവ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മന​സ്സിൽ​നി​ന്നു​ത​ന്നെ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​യാ​ണെ​ന്നു പറയാം.

ഒന്നാ​മ​താ​യി, വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ ഋജു​വായ നിർ​മ്മാ​ണം. അതി​ലാ​ണ് ഭാ​ഷ​ക​ളു​ടെ ഗൂ​ഢ​ഭാ​ഗം കി​ട​ക്കു​ന്ന​ത്. എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടാ​യി എന്നോ എന്തി​നു​ണ്ടാ​യി എന്നോ ആർ​ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത രൂ​പ​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്കു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു ചി​ത്ര​മെ​ഴു​തു​ക​യാ​ണ് എല്ലാ മനു​ഷ്യ​ഭാ​ഷ​ക​ളു​ടേ​യും അസ്തി​വാ​രം; അതിനെ അവ​യു​ടെ കരി​ങ്ക​ല്ലെ​ന്നു പറയാം.

ഈവി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള വാ​ക്കു​കൾ, അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്കു​കൾ, എവിടെ വെ​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി​യെ​ന്നോ ആരു​ണ്ടാ​ക്കി​യെ​ന്നോ ആർ​ക്കും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ലാ​തെ, ശബ്ദ ശാ​സ്ത്ര​മി​ല്ലാ​തെ, മറ്റൊ​ന്നി​നോ​ടും ആനു​രൂ​പ്യ​മി​ല്ലാ​തെ, ഉത്പ​ന്ന​പ​ദ​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​തെ, പെ​ട്ടെ​ന്നു സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യായ വാ​ക്കു​കൾ, ഏകാ​ന്ത​ങ്ങ​ളും അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ങ്ങ​ളും ചി​ല​പ്പോൾ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, ഏകാ​ന്ത​ങ്ങ​ളും അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ങ്ങ​ളും ചി​ല​പ്പോൾ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, ഏകാ​ന്ത​ങ്ങ​ളിൽ അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ങ്ങ​ളും ചി​ല​പ്പോൾ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, ചില സമ​യ​ത്ത് അർ​ത്ഥം വെ​ളി​വാ​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഒര​സാ​ധാ​രണ ശക്തി​യു​ള്ള​വ​യും ജീ​വ​നു​ള്ള​വ​യു​മായ വാ​ക്കു​കൾ, കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ ധാ​രാ​ള​മാ​ണ്. Lesabrl = കാട്, Taf = ഭയം, Larabouin = ചെ​കു​ത്താൻ എന്നും മറ്റും. പാ​ഴ്മോ​ന്ത വെ​യ്ക്കു​ക​യും എടു​ത്തു​ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ വാ​ക്കു​ക​ളെ​ക്കാ​ള​ധി​കം അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. ചിലത് ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു La rabouin = ചെ​കു​ത്താൻ—ഒരേ​സ​മ​യ​ത്തു വി​കൃ​ത​വും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു; ഒര​തി​ഭ​യ​ങ്ക​ര​മായ ഇളി​ച്ചു​കാ​ട്ടൽ നി​ങ്ങൾ​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.

രണ്ടാ​മ​തു, രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി, എല്ലാം പറ​യു​ന്ന​തി​നും എന്നാൽ എല്ലാം ഒളി​ച്ചു​വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നും ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഭാ​ഷ​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷത അതിൽ അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങൾ കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു​ള്ള​താ​ണ്. രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി ഒരു കട​ങ്ക​ഥ​യാ​ണ്. ഒരു കള​വു​ന​ട​ത്തി​പ്പോ​രാൻ നോ​ക്കു​ന്ന കള്ള​നും ചാ​ടി​പ്പോ​രാ​നു​ള്ള വഴി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന തട​വു​പു​ള്ളി​യും അതി​ന്നു​ള്ളിൽ​ച്ചെ​ന്നു രക്ഷ​പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു. കന്ന​ഭാ​ഷ​യെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഒരു ഭാ​ഷാ​ശൈ​ലി​യും രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​മ​യ​മ​ല്ല; ചെ​പ്പു തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കുക, കഴു​ത്തു പി​ടി​ച്ചു പി​രി​ക്കുക; ഞെ​ളി​യുക, മതി​യാ​വോ​ളം തി​ന്നുക, എലി, അപ്പ​ക്ക​ള്ളൻ. ചി​ല​പ്പോൾ കന്ന​ഭാഷ ഒന്നാ​മ​ത്തെ ഘട്ട​ത്തിൽ​നി​ന്നു രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഘട്ട​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി, ആദ്യ​കാ​ല​ത്തെ അപ​രി​ഷ്കൃ​താർ​ത്ഥ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വാ​ക്കു​കൾ രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്നു. ചെ​കു​ത്താൻ എന്നർ​ത്ഥ​മു​ള്ള വാ​ക്കു കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ അപ്പ​ക്കാ​രൻ, അടു​പ്പി​ലെ​ക്ക് അപ്പ​മി​ടു​ന്ന​വൻ, എന്നർ​ത്ഥ​മു​ള്ള ല്ബു​ലാം​ഗെർ എന്നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ഇതിനു കു​റ​ച്ച​ധി​കം ഫലിതം കൂ​ടു​മെ​ങ്കി​ലും മഹ​ത്ത്വം കു​റ​യും; കൊർ​ണീ​ലി​ക്കു​ശേ​ഷം ജനി​ച്ച റസീൻ, എസ്കി​ല​സ്സി​നു ശേഷം ജനി​ച്ച യൂ​റി​പ്പി​ഡി​സ്. രണ്ടു ഘട്ട​ത്തി​ലേ​യും മട്ടു​കൾ കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ള്ള—ഒരേ​സ​മ​യ​ത്ത് അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​വും രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​പ​ര​വു​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള —ചില കന്ന​ഭാ​ഷാ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ​ക്ക് ഒരു ചല​ച്ചി​ത്ര​ദർ​ശ​ന​ത്തി​ന്റെ ഛാ​യ​യു​ണ്ട്. ‘പതു​ങ്ങി​ക്ക​ള്ള​ന്മാർ രാ​ത്രി കു​തി​ര​ക​ളെ കക്കാൻ ഭാ​വ​മു​ണ്ട്’ എന്നർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള ഈയൊരു വാചകം (Les Sorgulners…) ഒരു പ്രേ​ത​സം​ഘം​പോ​ലെ, മന​സ്സിൻ മുൻ​പി​ലൂ​ടെ പോ​കു​ന്നു. കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​കാ​താ​വു​ന്നു.

മൂ​ന്നാ​മ​തു പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​ത്വം. കന്ന​ഭാഷ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്മേൽ ഉപ​ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. അത് അതിൽ ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു മു​ങ്ങു​ന്നു; തരം​കി​ട്ടു​മ്പോൾ അതിനെ വി​കൃ​ത​മാ​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി പല​പ്പോ​ഴും അതു ചട​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ ശരി​ക്കു​ള്ള കന്ന​ഭാ​ഷ​യു​മാ​യി കൂ​ടി​മ​റി​ഞ്ഞ് ഈവിധം വൈ​കൃ​ത​പ്പെ​ട്ട സാ​ധാ​ര​ണ​വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ ചൊ​ല്ലു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​വ​രു​ന്നു; അവയിൽ മുൻ പറഞ്ഞ രണ്ടു പ്ര​ധാന ഗു​ണ​ങ്ങ​ളും, ഋജു​നിർ​മ്മാ​ണ​വും അല​ങ്കാ​ര​വും കാണാം; നായ കു​ര​യ്ക്കു​ന്നു, പാ​രി​സ്സി​ലെ നാ​ലു​രുൾ വണ്ടി കാ​ട്ടി​ലൂ​ടേ പാ​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ശ്രോ​താ​ക്ക​ളെ വഴി​പി​ഴ​പ്പി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി, സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി, ഭാ​ഷ​യി​ലെ എല്ലാ വാ​ക്കു​കൾ​ക്കും, വ്യ​ത്യാ​സം കൂ​ടാ​തെ, കന്ന​ഭാഷ ഒരു നി​കൃ​ഷ്ട​മായ വാൽ വെ​ച്ചു​വി​ടു​ന്നു—ഔർ​ഗ്യു, എയിൽ, ഉഷ് എന്നീ ഓരോ പ്ര​ത്യ​യം. ആ ആട്ടിൻ​കാൽ നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ? (വോസി യേർ​ഗ്യു​ത്രു​വേൽ...)—ഈ വാചകം, കർ​ത്തു​ഷ് തനി​ക്ക് ഒളി​ച്ചു​ചാ​ടു​വാൻ വേ​ണ്ടു​ന്ന സാ​ഹാ​യ്യം ചെ​യ്തു​ത​രു​വാൻ വേ​ണ്ടി ഒരു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ഭൃ​ത്യ​ന്നു കൊ​ടു​ത്ത കൈ​ക്കൂ​ലി അവ​ന്നു തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടു​വോ എന്ന​റി​വാൻ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യ​താ​ണ്.

കന്ന​ഭാഷ വഷ​ള​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അതു​ത​ന്നെ വഷ​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. പി​ന്നെ, എപ്പോ​ഴും ഒളി​ക്കാൻ നോ​ക്കു​ന്ന ഒന്നാ​ക​കൊ​ണ്ട്, അതിനെ മന​സ്സി​ലാ​യി എന്നു കണ്ട മാ​ത്ര​യിൽ, അതു തന്റെ ആകൃതി മാ​റ്റി​ക്ക​ള​യു​ന്നു, മറ്റേ​തു സ്ഥാ​വ​ര​ത്തി​ലും കാ​ണു​ന്ന​തി​ന്നെ​തി​രാ​യി, അതി​ന്മേൽ​ത്ത​ട്ടു​ന്ന ഏതു പ്ര​കാ​ശ​നാ​ള​വും, അതിനെ നശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ എപ്പോ​ഴും നശി​ക്കു​ക​യും മു​ള​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് കന്ന​ഭാഷ; ഒരി​ക്ക​ലും ഇള​വി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു ദ്രു​ത​വും നി​ഗൂ​ഢ​വു​മായ ജോലി. ഒരു ഭാഷ പത്തു നൂ​റ്റാ​ണ്ടു​കൾ​കൊ​ണ്ടു കട​ന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത സ്ഥ​ല​ത്തെ അത് പത്തു കൊ​ല്ലം​കൊ​ണ്ടു പി​ന്നി​ടു​ന്നു. പതി​നേ​ഴാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ യു​ദ്ധം ചെയ്ക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ‘അന്യോ​ന്യം പൊടി കൊ​ടു​ക്കുക’യാ​യി​രു​ന്നു; പത്തൊ​മ്പ​താം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ അത് ‘അന്യോ​ന്യം കഴു​ത്തു ചവ​ച്ചി​റ​ക്കുക’യായി. ഈ രണ്ട​റ്റ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഒരി​രു​പ​തു വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. കർ​ത്തൂ​ഷി​ന്റെ സം​സാ​രം ലസി​നേർ​ക്കു [3] ഹി​ന്തു​സ്ഥാ​നി​യാ​യി​രി​ക്കും. ഈ ഭാ​ഷ​യി​ലു​ള്ള എല്ലാ വാ​ക്കു​ക​ളും, അവയെ ഉച്ച​രി​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ​രെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ, എപ്പോ​ഴും പാ​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

എങ്കി​ലും, ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക്, ഈ പാ​ച്ച​ലി​ന്റെ ഫല​മാ​യി, പണ്ട​ത്തെ കന്ന​ഭാഷ പി​ന്നെ​യും മു​ള​ച്ചു​വ​രി​ക​യും വീ​ണ്ടും പു​തു​താ​വു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ചില തല​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്, അവി​ട​ങ്ങ​ളിൽ അതു പൂർ​ണ്ണാ​ധി​കാ​രം നട​ത്തു​ന്നു. തെം​പ്ല് പതി​നേ​ഴാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ കന്ന​ഭാഷ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​രു​ന്നു​ണ്ട്. ജെ​യിൽ​സ്ഥ​ല​മാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ബി​സൊ​ത്ത്രാ​ക​ട്ടെ ത്യൂ​ണി​ലെ കന്ന​ഭാഷ കരു​തി​വെ​ച്ചു. പണ്ട​ത്തെ ത്യൂൺ​കാ​ര​ന്റെ വാ​ക്കു​ക​ളി​ലെ പ്ര​ത്യ​യം (Anche എന്ന​ത്) അവിടെ പറ​ഞ്ഞു​കേൾ​ക്കാം. എന്താ​യാ​ലും ഇള​വി​ല്ലാ​ത്ത ചല​ന​മാ​ണ് അതി​ന്റെ ശാ​ശ്വ​ത​നി​യ​മം.

ഇള​വി​ല്ലാ​തെ ആവി​യാ​യി​പ്പോ​കു​ന്ന ഈയൊരു ഭാഷയെ ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി ഒന്നു പി​ടി​ച്ചു​നിർ​ത്തു​വാൻ തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​ക്കു കഴി​യു​ന്ന​പ​ക്ഷം, അയാൾ ഉടനെ വ്യ​സ​ന​മ​യ​വും പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​വു​മായ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ പെ​ട്ടു​പോ​കു​ന്നു. മറ്റൊ​രു പഠി​പ്പി​ലും, അറി​വു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ത്തിൽ, ഇതി​ല​ധി​കം ഫല​സി​ദ്ധി​യും സന്താ​ന​വൃ​ദ്ധി​യു​മി​ല്ല. ഒരു പാഠം അന്തർ​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​യോ ഒരു​പ​മ​യോ കന്ന​ഭാ​ഷ​യി​ലി​ല്ല. ഈ ഭാ​ഷ​ക്കാർ​ക്കി​ട​യിൽ അടി​ക്കുക സൂ​ത്ര​ത്തിൽ​ക്ക​യ്യി​ലാ​ക്കു​ക​യാ​ണ്; അവൻ പണ​മ​ടി​ച്ചു; ഉപാ​യ​മാ​ണ് അവ​രു​ടെ ശക്തി.

അവർ​ക്കി​ട​യിൽ, മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള വി​ചാ​രം ഇരു​ട്ടി​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള വി​ചാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഭി​ന്ന​മ​ല്ല; രാ​ത്രി​യെ അവർ ലസോർ​ഗെ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു; മനു​ഷ്യ​നെ ലോർഗെ എന്നും. മനു​ഷ്യൻ രാ​ത്രി​യിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ ഒരു പദ​മാ​ണ്.

സമു​ദാ​യ​ത്തെ അവർ തങ്ങ​ളെ നശി​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​യു​ന്ന, അപാ​യ​ക​ര​മായ, ഒരു വാ​യു​മ​ണ്ഡ​ല​മാ​യി കരു​തി​പ്പോ​രു​ന്നു; മറ്റു​ള്ള​വർ ആരോ​ഗ്യ​ത്തിൽ​പ്പ​റ്റി പറയും പോ​ലെ​യാ​ണ് അവർ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പറ​യാ​റ്. പൊ​ല്ലീ​സ്സി​ന്റെ പി​ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട ആൾ രോ​ഗ​ക്കാ​ര​നാ​ണ്; ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വൻ മരി​ച്ച​വ​നും.

ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​ക്കു താൻ കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ട​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള അറ​യ്ക്കു​ള്ളിൽ​ക്കി​ട​ക്കു​മ്പോ​ഴ​ത്തെ പര​മ​സ​ങ്ക​ടം ഒരു​ത​രം കട്ട​പ്പി​ടി​ച്ച ചാ​രി​ത്ര​മാ​ണ്; അവൻ കു​ണ്ട​റ​ത്ത​ട​വി​നെ ഉട​യെ​ടു​ക്ക​ലെ​ന്നു പറ​യു​ന്നു. ആ ശ്മ​ശാ​ന​സ്ഥ​ല​ത്തി​രി​ക്കു​മ്പോൾ പു​റ​മെ​യു​ള്ള ജീ​വി​തം തി​ക​ച്ചും പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ണ്ടു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. തട​വു​പു​ള്ളി​യു​ടെ കാ​ലി​ന്മേൽ ചങ്ങ​ല​യു​ണ്ട്; കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു നട​ക്കാ​മ​ല്ലോ എന്നാ​വും അവ​ന്റെ ആലോ​ച​ന​യെ​ന്നു, പക്ഷേ, നി​ങ്ങൾ കരു​തു​ന്നു? അല്ല; കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു നൃ​ത്തം വെ​ക്കാ​മ​ല്ലോ എന്നാ​ണ് അവ​ന്റെ ആലോചന; അതു​കൊ​ണ്ട്, കാ​ലി​ലു​ള്ള ചങ്ങല പൊ​ട്ടി​ച്ചു​ക​ള​യാൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ ഉടനെ അവ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന​ത്, ഇനി നൃ​ത്തം വെ​ക്കാ​മ​ല്ലോ എന്നാ​ണ്; അതി​നാൽ ഈർ​ച്ച​വാ​ളി​ന് അവൻ ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​നൃ​ത്തം എന്നു പേ​രി​ട്ടു. ഒരു പേർ ഒരു കേ​ന്ദ്ര​മാ​ണ്; തി​ക​ഞ്ഞ ദഹനം. ഒരു ഘാ​ത​ക​ന്നു രണ്ടു തല​യു​ണ്ട്—അവ​ന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യും ജീ​വി​ത​യാ​ത്ര​യിൽ അവ​നെ​കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒന്നും, വധ​സ​മ​യ​ത്ത് അവ​ന്റെ ചു​മ​ലിൽ​ക്കാ​ണാ​റു​ള്ള മറ്റൊ​ന്നും; ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ​ക്കു വേണ്ട ഉപ​ദേ​ശം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന തല​യ്ക്കു മു​ഖ്യ​സർ​വ്വ​ക​ലാ​ശാല എന്നും അവ​യ്ക്കു പരി​ഹാ​രം ചെ​യ്യു​ന്ന തല​യ്ക്കു പീ​പ്പ​പ്പ​ണി​മു​ട്ടി എന്നും അവൻ പേ​രി​ട്ടു. ഒരാൾ​ക്കു ദേ​ഹ​ത്തിൽ കീ​റ​ത്തു​ണി​ക​ളും ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ദു​ഷ്ട​ത​ക​ളു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നാ​യാൽ, തെ​മ്മാ​ടി എന്ന വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സാ​മ്പ​ത്തി​ക​മാ​യും സദാ​ചാ​ര​പ​ര​മാ​യു​ള്ള രണ്ട​ധഃ​പ​ത​ന​ത്തി​ലും ഒരാൾ എത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ, അവൻ ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ​ക്ക് അർ​ഹ​നാ​യി; അവൻ നല്ല​വ​ണ്ണം ഊട്ടു​ചെ​ന്ന ഒരു കത്തി​പോ​ലെ​യാ​യി; അവ​ന്നു മൂർ​ച്ച​യു​ള്ള രണ്ടു വക്കു​ണ്ട്—കഷ്ട​പ്പാ​ടും ദ്രോ​ഹ​ബു​ദ്ധി​യും; അതു​കൊ​ണ്ടു കന്ന​ഭാഷ ഒരി​ക്ക​ലും തെ​മ്മാ​ടി എന്നു പറ​യി​ല്ല, കത്തി​യ​ല​ക് എന്നേ പറയൂ. തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ലം എന്താ​ണ്? ശി​ക്ഷാ​വി​ധി​ത്തീ​ച്ച​ട്ടി, ഒരു നരകം. തട​വു​പു​ള്ളി അവനെ ഒരു ചു​ള്ളൽ എന്നു പറ​യു​ന്നു. ഒടു​വിൽ പറ​യ​ട്ടെ, ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കാർ തങ്ങ​ളു​ടെ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന്ന് എന്തു പേർ വി​ളി​ക്കു​ന്നു? ‘കോ​ളേ​ജ്.’ ആ വാ​ക്കിൽ​നി​ന്ന് ഒരു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​നി​യ​മം മു​ഴു​വ​നും ഉണ്ടാ​ക്കാം.

തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷാ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ പാ​ട്ടു​കൾ മി​ക്ക​തും എവി​ടെ​നി​ന്നാ​ണു​ത്ഭ​വി​ച്ച​തെ​ന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു അറി​യ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ?

അവർ ഇതൊ​ന്നു മന​സ്സി​രു​ത്തി വാ​യി​ക്ക​ട്ടെ; പാ​രി​സ്സിൽ ഷാ​ത്ത​ലെ എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു നീ​ണ്ട​തും വി​സ്താ​ര​മേ​റി​യ​തു​മായ ഒരു കു​ണ്ട​റ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സെ​യിൻ​ന​ദി​യു​ടെ അടി​യിൽ​നി​ന്ന് എട്ട​ടി ചു​വ​ട്ടി​ലാ​ണ് ഈ കു​ണ്ടറ. അതിനു ജനാ​ല​ക​ളാ​വ​ട്ടെ കാ​റ്റിൻ​പ​ഴു​തു​ക​ളാ​വ​ട്ടെ ഇല്ല; ആകെ​യു​ള്ള ഒരു ദ്വാ​രം വാ​തി​ലാ​ണ്; മനു​ഷ്യർ​ക്ക് അങ്ങോ​ട്ടു കട​ന്നു​ചെ​ല്ലാം; വാ​യു​വി​നു വയ്യാ. ഈ നി​ല​വ​റ​യ്ക്കു തട്ടാ​യി ഒരു കല്ലു​ക​മാ​ന​വു​മു​ണ്ട്; നി​ല​മാ​യി പത്തി​ഞ്ചു ചേറും. അതിൽ കല്ലു​പാ​വി​യി​ട്ടു​ണ്ട്; പക്ഷേ, ആ കൽ​വി​രി വെ​ള്ളം കി​നി​ഞ്ഞു ദ്ര​വി​ച്ചു വി​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ല​ത്തു നി​ന്ന് എട്ട​ടി മു​ക​ളിൽ ഒരു നീ​ണ്ടു കനത്ത തുലാം ഈ ഭു​ഗർ​ഭ​ഗു​ഹ​യു​ടെ ഒര​റ്റം മുതൽ മറ്റേ അറ്റം​വ​രെ മു​ട്ടി​നി​ല്ക്കു​ന്നു; ഈ തു​ലാ​ത്തിൽ​നി​ന്ന് അടു​ത്ത​ടു​ത്താ​യി, മൂ​ന്ന​ടി​നീ​ള​ത്തി​ലു​ള്ള ചങ്ങ​ല​കൾ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​പ്പു​ണ്ട്; ഓരോ ചങ്ങ​ല​യു​ടെ​യും തു​മ്പ​ത്തു കഴു​ത്തി​ന്റെ വട്ട​ത്തിൽ ഓരോ വട്ട​ക്ക​ണ്ണി​യും. ഈ നി​ല​വ​റ​ക്കു​ണ്ടിൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രെ, തു​ലോ​ങ്ങി​ലെ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പ് തട​വി​ലി​ടു​ന്നു. അവരെ ഈ തു​ലാ​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ഉന്തി​യാ​ക്കും; അവിടെ ഓരോ​രു​ത്ത​നും തനി​ക്കു​ള്ള ചങ്ങല ഇരു​ട്ട​ത്ത് ആടി​ക്ക​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു കാണാം.

ചങ്ങ​ല​ക​ളും—ആ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന കൈകൾ—കഴു​ത്തു​വ​ട്ട​ക്ക​ണ്ണി​ക​ളും—ആ തു​റ​ന്ന കൈ​പ്പ​ട​ങ്ങൾ— അവി​ടെ​ക്കെ​ത്തു​ന്ന നിർ​ഭാ​ഗ്യ​സ​ത്ത്വ​ങ്ങ​ളെ കഴു​ത്തിൽ പി​ടി​കൂ​ടു​ന്നു. അവിടെ അവരെ ആണി​ക്കി​ട്ടു​ക​ള​യും. ചങ്ങല നീളം പോ​രാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട് അവർ​ക്കു കി​ട​ക്കാൻ വയ്യാ. അവർ അന​ങ്ങാ​തെ ആ ഗു​ഹ​യിൽ, ആ അന്ധ​കാ​ര​ത്തിൽ, ആ തു​ലാ​ത്തി​നു ചു​വ​ട്ടിൽ, ഏതാ​ണ്ടു തൂ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു, തങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള അപ്പ​മോ വെ​ള്ള​പ്പാ​ത്ര​മോ തല​യ്ക്കു മു​ക​ളി​ലെ കമാ​ന​ത്ത​ട്ടോ, തൊടാൻ ആരും കേൾ​ക്കാ​ത്ത യത്ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ചെ​യ്യാൻ നിർ​ബ​ന്ധ​രാ​യി, ചളി പകു​തി​ക്കാൽ​വ​രെ​യാ​യി, കാൽ​ച്ച​ണ്ണ​ക​ളി​ലെ​ക്കു​ത​ന്നെ ഒലി​ച്ചു​കേ​റു​ന്ന ചേ​റോ​ടു​കൂ​ടി, ക്ഷീ​ണം കൊ​ണ്ടു തകർ​ന്നു, തു​ട​ക​ളും കാൽ​മു​ട്ടു​ക​ളും കഴ​ച്ചു വേ​റി​ട്ടു, കു​റ​ച്ചൊ​രു വിശമം കി​ട്ടാൻ കൈ​കൊ​ണ്ടു ചങ്ങല മു​റു​കെ​പ്പി​ടി​ച്ചു, നി​വർ​ന്നു​നി​ന്നും​കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ ഉറ​ങ്ങാൻ വയ്യാ​തെ, കഴു​ത്തു​പ​ട്ട​യു​ടെ ഇറു​ക്കം​കൊ​ണ്ട് ഓരോ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും ഞെ​ട്ടി​യു​ണർ​ന്ന്—ചിലർ ഇനി ഉണ​രി​ല്ലെ​ന്നാ​വും—അങ്ങ​നെ നി​ല്ക്കുക. ചു​ളി​യി​ലേ​ക്ക് എറി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന അപ്പം ഭക്ഷി​ക്കു​വാൻ പതു​ക്കെ കയ്യേ​റ്റ​ത്തി​ന്റെ ഉയ​ര​ത്തേ​ക്കു കാൽ​മ​ട​മ്പു​കൊ​ണ്ടു നീ​ക്കി​നീ​ക്കി കാ​ലി​ന്മേ​ലൂ​ടെ പൊ​ന്തി​ക്ക​ണം.

ഇങ്ങ​നെ അവർ എത്ര കാലം നി​ല്ക്കും? ഒരു മാസം. രണ്ടു മാസം, ചി​ല​പ്പോൾ ആറു​മാ​സം; ഒരാൾ ഒരു കൊ​ല്ലം നി​ന്നു. ഇതു തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തി​ന്റെ പു​റ​ത്ത​ള​മാ​ണ്. രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഒരു മു​യ​ലി​നെ മോ​ഷ്ടി​ച്ച​തി​ന്ന് ആളു​ക​ളെ ഇതിൽ പി​ടി​ച്ചി​ടു​ന്നു. ഈ ശവ​ക്കു​ഴി​ന​ര​ക​ത്തിൽ അവർ എന്തു കാ​ണി​ക്കും? ശവ​ക്കു​ഴി​യിൽ മനു​ഷ്യ​ന്ന് എന്തു​ചെ​യ്യാൻ കഴി​യു​മോ അത്—അവർ മര​ണ​വേ​ദ​ന​ക​ളെ അനു​ഭ​വി​ച്ചു​തീർ​ക്കും; നര​ക​ത്തിൽ മനു​ഷ്യ​ന്നു എന്തു ചെ​യ്യാൻ കഴി​യു​മോ അതും—അവർ പാ​ട്ടു​പാ​ടും; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, ഒരാ​ശ​യും ഇല്ലാ​താ​യേ​ട​ത്തു പാ​ട്ടു പറ്റി നി​ല്ക്കു​ന്നു. മാൽ​റ്റ​യി​ലെ കട​ലി​ലൂ​ടെ ഒരു തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​ത്തോ​ണി വന്നി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, തണ്ടു​വ​ലി​ക​ളു​ടെ ശബ്ദ​ത്തി​നും മീ​തെ​യാ​യി പാ​ട്ടി​ന്റെ ഒച്ച​കേ​ട്ടു. ഷാ​ത്തെ​ലെ​യി​ലെ തട​വു​കു​ണ്ട​റ​യിൽ പോ​യി​പ്പോ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ആ ഒളി​വേ​ട്ട​ക്കാ​രൻ സാധു സുർ​വാ​ങ്സാ​ങ് പറ​യു​ക​യു​ണ്ടാ​യി: ‘പാ​ട്ടാ​ണ് എന്നെ നി​ല​നിർ​ത്തി​യ​ത്.’ കവി​ത​യു​ടെ പ്ര​യോ​ജ​ന​ശൂ​ന്യത, പദ്യം​കൊ​ണ്ട് എന്തു​കാ​ര്യം?

ഈ കു​ണ്ട​റ​യി​ലാ​ണ് ഏതാ​ണ്ട് എല്ലാ ആഭാ​സ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടേ​യും ജനനം. പാ​രി​സ്സി​ലെ ഗ്രാ​ങ്ഷാ​ത്തെ​ല​യി​ലെ കു​ണ്ട​റ​ത്ത​ട​വിൽ​നി​ന്നാ​ണ് മോങ് ഗോ​മ​റി​യി​ലെ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തു നട​പ്പു​ള്ള (…) ഈ വ്യ​സ​ന​മ​യ​മായ പല്ല​വി പു​റ​പ്പെ​ട്ട​ത്. ഈ പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ അധി​ക​ഭാ​ഗ​വും വ്യ​സ​ന​മ​യ​മാ​ണ്; ചിലതു നേ​രം​പോ​ക്കു​ള്ള​താ​യി​ട്ടു​ണ്ട്; ഒന്ന് അനു​രാ​ഗ​പ​ര​വും:

‘പു​ഷ്പ​ചാ​പ​ന്നി​തേ കേ​ളീ​രം​ഗം.’

എന്തു​ത​ന്നെ ചെ​യ്താ​ലും മനു​ഷ്യ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലു​ള്ള ആ ശാ​ശ്വ​ത​മായ സ്മാ​ര​ക​വ​സ്തു​വെ, അനു​രാ​ഗ​ത്തെ, ഇല്ലാ​താ​ക്കാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു ത്രാ​ണി​യി​ല്ല.

ഈ ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളു​ടെ ലോ​ക​ത്തിൽ, ആളുകൾ തങ്ങ​ളു​ടെ ഗോ​പ്യ​ങ്ങ​ളെ സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. ഗോ​പ്യ​മാ​ണ് മറ്റെ​ല്ലാ​റ്റി​നും മീ​തെ​യു​ള്ള​ത്. ഈ ദു​ഷ്ട​ന്മാ​രു​ടെ കണ്ണിൽ ഗോ​പ്യം ഐക​മ​ത്യ​മാ​ണ്; അത് ഐക​മ​ത്യ​ത്തി​നു​ള്ള ഒര​സ്തി​വാ​ര​മാ​യി ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഒരു ഗോ​പ്യ​ത്തെ പു​റ​ത്താ​ക്കു​ന്ന​ത് ഈ ഭയ​ങ്ക​ര​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ ഒരം​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു തനതു വ്യ​ക്തി​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​ന്റേ​തായ എന്തോ ഒന്നി​നെ അടർ​ത്തി​യെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണ്. ഉന്മേ​ഷ​മ​യ​മായ കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ, രഹ​സ്യം പു​റ​ത്താ​ക്കുക എന്ന​തി​നു പേർ ‘കഷ്ണം തി​ന്നു​ക​യാ​ണ്.’ ആ കള്ളി​വെ​ളി​ച്ച​ത്താ​ക്കു​ന്ന​വൻ എല്ലാ​വർ​ക്കും​കൂ​ടി​യു​ള്ള​തി​ന്റെ ഒരംശം കൈ​യി​ലാ​ക്കു​ക​യും ഓരോ​രു​ത്ത​ന്റേ​യും മാം​സ​ത്തി​ന്റെ ഒരു കഷ്ണം തി​ന്നു നന്നാ​വാൻ നോ​ക്കു​ക​യു​മാ​ണെ​ന്നാ​വാം അതി​ന്റെ സാരം

ചെ​കി​ട്ട​ത്ത് ഒര​ടി​കൊ​ള്ളുക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ എന്താ​ണർ​ത്ഥം? സാ​ധാ​രണ രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു; ‘അതു മു​പ്പ​ത്താ​റു മെ​ഴു​തി​രി​വെ​ളി​ച്ചം കാ​ണു​ക​യാ​ണ്.’ ഇവിടെ കന്ന​ഭാഷ ഇട​യിൽ​ക്ക​ട​ന്ന് അതു കൈ​യി​ലാ​ക്കു​ന്നു; മെ​ഴു​തി​രി, കമു​ഫ്ള്, അതു പി​ടി​ച്ചു, സാ​ധാ​രണ ഭാഷ സു​ഫ്ളെ (മു​ഖ​ത്ത് അടി) എന്ന​തി​ന്റെ പര്യാ​യ​മാ​യി കമൂ​ഫ്ളെ [4] സമ്മാ​നി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ, ചു​വ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള ഒരു​ത​രം അരി​ച്ചെ​ടു​ക്കൽ​കൊ​ണ്ടു രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്തി​യു​ടെ സാ​ഹാ​യ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, ആ അഗ​ണ്യ​മായ വളയൻ കന്ന​ഭാഷ ചാ​രാ​യ​ക്ക​ട​യിൽ​നി​ന്നു പണ്ഡി​ത​യോ​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു കയ​റി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്നു. ‘ഞാൻ എന്റെ മെ​ഴു​തി​രി കത്തി​ക്കു​ന്നു’ എന്നു പു​ലെ​യെ പറ​ഞ്ഞ​തു കാരണം, വോൾ​ത്തെ​യർ എഴുതി: ‘ലാം​ഗ്ല്വി​യെ ലബോ​മെൽ ഒരു നൂറു പു​ക​യൂ​ത്തി​നെ (കമു​ഫ്ളെ​യെ) അർ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്.

കന്ന​ഭാ​ഷ​യിൽ നട​ത്തു​ന്ന അന്വേ​ഷ​ണം ഓരോ അടി​വെ​പ്പി​ലും പു​തു​വ​സ്തു​ക്ക​ളെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​ലാ​ണ്. ഈ അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ഭാ​ഷാ​ശൈ​ലി പഠി​ക്കു​ക​യും അന്വേ​ഷി​ച്ച​റി​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് സാ​ധാ​രണ ജന​സ​മു​ദാ​യ​വും ആ ശപി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ജന​സ​മു​ദാ​യ​വും​കൂ​ടി​യു​ള്ള നി​ഗൂ​ഢ​മായ വി​ല​ങ്ങു​മു​റി​വിൽ എത്തി​ച്ചേ​രു​ന്നു.

കന്ന​ഭാഷ എന്ന​തു ഭാഷ തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​യ​താ​ണ്.

മനു​ഷ്യ​ന്റെ ആലോ​ച​നാ​ശ​ക്തി​ക്ക് അത്ര​മേൽ താ​ഴാ​മ​ല്ലോ എന്ന​ത്, ദൈ​വ​ഗ​തി​യു​ടെ നി​ഗൂ​ഢ​മായ ദ്രോ​ഹ​ശീ​ല​ത്തി​ന് അതിനെ അത്ര​ത്തോ​ളം വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി അവിടെ തള​ച്ചി​ടാൻ കഴി​യു​ന്നു​വ​ല്ലോ എന്ന​ത്, ആ അന്ധ​കാ​ര​കു​ണ്ഡ​ത്തിൽ അതിനെ എന്തു ചങ്ങ​ല​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടോ കെ​ട്ടി​യി​ടാ​റാ​കു​ന്നു​വ​ല്ലോ എന്ന​ത്, ആരേ​യും അമ്പ​ര​പ്പി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​താ​ണ്.

ഹാ, നിർ​ഭാ​ഗ്യ​സ​ത്ത്വ​ങ്ങ​ളു​ടെ മോ​ശ​വി​ചാ​രം!

ഹാ, ആ കൂ​രി​രു​ട്ടിൽ​പ്പെ​ട്ട മനു​ഷ്യാ​ത്മാ​വി​നെ സഹാ​യി​ക്കാൻ ആരും വരി​ല്ലെ​ന്നു​ണ്ടോ? മന​സ്സി​നെ, മോ​ച​ന​മ​രു​ളു​ന്ന ആ ദേവനെ, ആകാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു രണ്ടു ചി​റ​കു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി ഇറ​ങ്ങി​വ​രു​ന്ന ആ ദി​വ്യ​പ​രാ​ക്ര​മി​യെ, പ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​നായ ആ ഭാ​വി​ഭ​ട​നെ, എന്നെ​ന്നും ഇങ്ങ​നെ കാ​ത്തി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണോ അതി​ന്റെ ഈശ്വ​ര​വി​ധി? ആദർ​ശ​പു​രു​ഷ​ന്റെ തേ​ജോ​മ​യ​മായ കു​ന്ത​ത്തെ തു​ണ​യ്ക്കു കി​ട്ടാൻ​വേ​ണ്ടി അത് എന്നെ​ന്നും നി​ന്നു കെ​ഞ്ചു​ക​ത​ന്നെ​യെ​ന്നോ? പാ​താ​ള​ത്തി​ന്റെ ഇരു​ട്ടി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന്റെ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ പാ​ഞ്ഞു​വ​ര​വ് എന്നെ​ന്നും നി​ന്നു​കേൾ​ക്കു​ക​യും, ഭയ​ങ്ക​ര​മായ പു​ഴ​വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ അടി​യിൽ ആ ഘോ​ര​സർ​പ്പ​ത്തി​ന്റെ തലയും വെ​ള്ള​പ്പ​ത​കൊ​ണ്ടു വര​യി​ട്ട ആമാ​ശ​യ​വും നഖ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും അല​ക​ളു​ടേ​യും മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ഞെ​ളി​ഞ്ഞു​പി​രി​യു​ന്ന ഓളം​മ​റി​ച്ചി​ലു​ക​ളും പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും അടു​ക്കു​ന്ന​താ​യി ഇട​യ്ക്കി​ട​ക്കു കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നോ? ഇങ്ങ​നെ അത് ഒരു വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്റെ നാ​ള​വു​മി​ല്ലാ​തെ, ആശ​യ്ക്കു വഴി​യി​ല്ലാ​തെ, ആ ഭയ​ങ്ക​രാ​പ​ത്തി​ന്നു​ഴി​ഞ്ഞി​ട​പ്പെ​ട്ടു. പേ​ടി​ച്ചു​തു​ള്ളി, മു​ടി​ചി​ന്നി, കൈ തി​രു​മ്മി​ക്കൊ​ണ്ടു, രാ​ത്രി​യാ​കു​ന്ന പാ​റ​യോ​ട് എന്നെ​ന്നും ചങ്ങ​ല​ക്കി​ട​പ്പെ​ട്ടു, നി​ഴ​ല്പാ​ടു​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ വെ​ളു​ത്തു നഗ്ന​മാ​യി ഒരു വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ ആൻ​ഡ്രോ​മി​ഡി​യാ​യി [5] അങ്ങ​നെ കി​ട​ന്നു​കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നോ?