വി​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പി​റ്റേ​ദി​വ​സം ഏകാ​ന്ത​മാ​ണ്. ഭാ​ഗ്യ​വാ​ന്മാ​രായ ദമ്പ​തി​ക​ളെ ആളുകൾ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു വി​ടു​ന്നു; ഏതാ​ണ്ട് അവ​രു​ടെ മന്ദ​ഗ​തി​യായ നി​ദ്രാ​ഗ​മ​ത്തി​ലേ​ക്കും. കു​റേ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​തി​ന്നു​ശേ​ഷ​മേ കാണാൻ വരു​ന്ന​വ​രു​ടേ​യും അഭി​ന​ന്ദ​ന​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ലഹള തു​ട​ങ്ങു. ഫെ​ബ്ര​വ​രി 17-ാംനു രാ​വി​ലെ ഏതാ​ണ്ട് ഉച്ച​തി​രി​ഞ്ഞ​തി​ന്നു​ശേ​ഷ​മാ​ണ്, ബസ്ക് തന്റെ കൈ​കോർ​ത്തും തൂ​വൽ​പ്പൊ​ടി തട്ടി​യും കക്ഷ​ത്തിൽ​വെ​ച്ചു, ജാ​ഗ്ര​ത​യിൽ തളം വൃ​ത്തി​യാ​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്ക് വാ​തി​ല്ക്കൽ​നി​ന്ന് ഒരു മു​ട്ടു കേ​ട്ട​ത്. മണി​യ​ടി​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല, അത് അന്ന​ത്തെ ദിവസം ഒരു സവി​ശേ​ഷ​ത​യാ​യി​ക്ക​ള​യും. ബസ്ക് വാതിൽ തു​റ​ന്നു, മൊ​സ്യൂ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​നെ കണ്ടു; അപ്പോ​ഴും കശ​പി​ശ​യാ​യും തക​രാ​റാ​യും കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന ഇരി​പ്പു​മു​റി​യി​ലേ​ക്കു—അതി​ന്നു തലേ​ദി​വ​സ​ത്തെ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ര​ക്കു​കൾ കാരണം ഒരു യു​ദ്ധ​ക്ക​ള​ത്തി​ന്റെ ഛാ​യ​യു​ണ്ട്—അതി​ഥി​യെ ക്ഷ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യാ​ക്കി.

‘പറ​യ​ട്ടെ, സേർ’, ബസ്ക് അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. ‘ഞങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വൈ​കി​യി​ട്ടാ​ണ് എണീ​റ്റ​ത്.’

‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ എജ​മാ​നൻ ഉണർ​ന്നു​വോ? ‘ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ചോ​ദി​ച്ചു.

‘അങ്ങ​യു​ടെ കയ്യെ​ങ്ങി​നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു?’ ബസ്ക് മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു.

‘ഭേ​ദ​മു​ണ്ട്, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ എജ​മാ​നൻ ഉണർ​ന്നു​വോ?’

‘ഏതെ​ജ​മാ​നൻ? പഴയതോ പു​തി​യ​തോ?’

‘മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി?’

‘മൊ​സ്യു ല് ബാറൺ’, ഒന്നു നി​വർ​ന്നു​നി​ന്നു ബസ്ക് പറ​ഞ്ഞു.

എല്ലാ​വ​രി​ലും​വെ​ച്ച​ധി​കം ഭൃ​ത്യ​ന്മാർ​ക്കാ​ണ് ഒരാൾ പ്ര​ഭു​വാ​കു​ന്ന​ത്. അവർ​ക്ക് അയാൾ ഒരു വി​ല​യു​ള്ള ആളാണ്; അവ​രു​ടെ മേ​ലേ​ക്കും, ഒരു തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി പറ​യു​ന്ന​താ​യാൽ, ആ പ്ര​ഭു​പ​ട്ടം തെ​റി​ച്ചു​ക​ള​യു​ന്നു; അതവരെ മേനി കേ​റ്റും. കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​പ്പ​റ​യ​ട്ടെ, ഒരു​ശി​രു​ള്ള പ്ര​ജാ​ധി​പ​ത്യ​ക​ക്ഷി​യാ​യി​രു​ന്ന മരി​യൂ​സ് അയാ​ള​റി​യാ​തെ​ത​ന്നെ ഒരു പ്ര​ഭു​വാ​യി. ആ സ്ഥാ​ന​പ്പേ​രി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം കു​ടും​ബ​ത്തിൽ ഒരു ചെറിയ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം നട​ന്നു. ഇപ്പോൾ മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാ​നാ​യി അത് മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ക്കാൻ; മരി​യൂ​സ് അതിൽ​നി​ന്ന് ഒഴി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു. പക്ഷേ, കേർണൽ പൊ​ങ്മേർ​സി എഴു​തി​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്: ‘എന്റെ മകൻ എനി​ക്കു​ള്ള സ്ഥാ​ന​പ്പേർ വഹി​ക്കും.’ മരി​യൂ​സ് അതിനു കീ​ഴ​ട​ങ്ങി. സ്ത്രീ​ത്വം ഉള്ളിൽ ഉദി​ച്ചു​വ​രാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന കൊ​സെ​ത്ത് പ്ര​ഭ്വീ​പ​ദ​ല​ബ്ധി​യിൽ സന്തോ​ഷി​ച്ചു.

‘മൊ​സ്യു ല് ബാറണോ?’ ബസ്ക് ആവർ​ത്തി​ച്ചു. ‘ഞാൻ പോയി നോ​ക്കാം. മൊ​സ്യു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ് വന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു ഞാൻ ചെ​ന്നു പറയാം.’

മൊ​സ്യൂ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ് ഞാ​നാ​ണ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ട് പറ​യേ​ണ്ട. ആരോ ഒരാൾ സ്വ​കാ​ര​മാ​യി ചിലതു കണ്ടു​പ​റ​യാൻ വന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന​റി​യി​ക്കുക; പേർ പറ​യേ​ണ്ടാ.

‘ആ! ബസ്ക് ഉച്ച​ത്തിൽ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

എനി​ക്ക​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്ത​ണം.

‘ആ!’ ഒന്നാ​മ​ത്തെ ‘ആ!’ നി​ന്റെ ഒരു വ്യാ​ഖ്യാ​ന​മാ​യി രണ്ടാ​മ​ത്ത​തി​നെ ഉച്ച​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് ബസ്ക് ഉച്ച​ത്തിൽ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

ആ ഭൃ​ത്യൻ അവി​ടെ​നി​ന്നു പോയി.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തനി​ച്ചാ​യി.

ഞങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞ​വി​ധം, ഇരി​പ്പു​മു​റി വലിയ കശ​പി​ശ​യിൽ​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഒന്നു ചെ​വി​യോർ​ത്തു​നോ​ക്കി​യാൽ അപ്പോ​ഴും വി​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അസ്പ​ഷ്ട​ശ​ബ്ദം കേൾ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​മെ​ന്നു തോ​ന്നും. മാ​ല​ക​ളിൽ​നി​ന്നും ശി​രോ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നും വീണ എല്ലാ​ത്ത​രം പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളും മി​നു​സ​പ്പെ​ട്ട നി​ല​ത്തു ചി​ന്നി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. കാ​ല്ക്കു​റ്റി​യി​ലേ​ക്കു കു​ത്തി​യി​റ​ങ്ങിയ മെ​ഴു​തി​രി​കൾ ശാ​ഖാ​ദീ​പ​ങ്ങ​ളു​ടെ പളു​ങ്കു​തൂ​ക്കു​ളോ​ടു മെ​ഴു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ചു​ണ്ണാ​മ്പു​കൽ​പ്പു​റ്റു​ക​ളെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു. ഒരൊ​റ്റ​സ്സാ​ധ​ന​മെ​ങ്കി​ലും അതി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തി​ല്ല. മൂ​ല​ക​ളിൽ, ഒരു വട്ട​ത്തിൽ കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന മൂ​ന്നു​നാ​ലു ചാ​രു​ക​സാ​ല​കൾ, അപ്പോ​ഴും സം​ഭാ​ഷ​ണം തു​ട​രു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും. ആക​പ്പാ​ടെ കണ്ടാൽ രസ​മു​ണ്ട്, കഴി​ഞ്ഞു​പോയ ഒരു സദ്യ​ക്കു ചു​റ്റും ഒര​ന്ത​സ്സു ചു​റ്റി​പ്പ​റ്റി​നി​ല്ക്കും. അതു രസ​മു​ള്ള​താ​ണ്, ക്രമം തെ​റ്റി​യി​ട്ട കസാ​ല​ക​ളി​ലും, വാ​ടി​ത്തു​ട​ങ്ങിയ പു​ഷ്പ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യി​ലും, കെ​ട്ടു​പോയ വി​ള​ക്കു​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലും, ആളുകൾ ഇരു​ന്നു സന്തോ​ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. ശാ​ഖാ​ദീ​പ​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു സൂ​ര്യ​നാ​യി; അതു ചന്ത​ത്തിൽ ഇരി​പ്പ​റ​യി​ലേ​ക്കു പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു.

വളരെ നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു. ബസ്ക് പോ​കു​മ്പോൾ ഇരു​ന്നേ​ട​ത്തു​ത​ന്നെ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അന​ങ്ങാ​തെ ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. അയാൾ വല്ലാ​തെ വി​ളർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ കു​ണ്ടിൽ​പ്പോ​യി, ഉറ​ക്ക​മി​ള​പ്പു​മൂ​ലം അത്ര​യും കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട്, ഏതാ​ണ്ട് നോ​ക്കി​യാൽ​ക്കാ​ണാ​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. രാ​ത്രി മു​ഴു​വ​നും മേൽ​ത്ത​ന്നെ കി​ട​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഒരു​ടു​പ്പി​ന്റെ ക്ഷീ​ണി​ച്ച മട​ക്കു​കൾ അയാ​ളു​ടെ കറു​ത്ത പു​റ​ങ്കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, പരു​ത്തി​ത്തു​ണി​യോ​ട് കൂ​ട്ടി​യു​രു​മ്മി​യാ​ല​ത്തെ രോ​മ​ത്തു​ണി​യു​ടെ മി​നു​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി കു​പ്പാ​യ​ക്കൈ​മു​ട്ടു​കൾ വെ​ളു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

പകൽ​വെ​ളി​ച്ചം​കൊ​ണ്ട് മി​നു​സം​കൂ​ടിയ നി​ല​ത്തു പതി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ജനാ​ല​യു​ടെ ആകൃതി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

ഒരു ശബ്ദം വാ​തി​ല്ക്കൽ​നി​ന്നു കേ​ട്ടു, അയാൾ തല പൊ​ന്തി​ച്ചു.

മരി​യൂ​സ് അക​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു; അയാ​ളു​ടെ തല ഉയർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു, ചു​ണ്ട് പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു, ഒര​നീർ​വ​ച​നീ​യ​മായ തെ​ളി​വു മു​ഖ​ത്തു​ണ്ട്, നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തി​നു വി​സ്താ​രം കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു, കണ്ണു​കൾ വി​ജ​യ​ഹർ​ഷം​കൊ​ള്ളു​ന്നു അയാ​ളും ഉറ​ങ്ങി​യി​ട്ടി​ല്ല.

അച്ഛ​നാ​ണ്! ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ കണ്ട ഉടനെ അയാൾ ഉച്ച​ത്തിൽ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു; ആ വങ്കൻ ബസ്ക് എന്തോ ഒരു വല്ലാ​ത്ത ഭാ​വ​മൊ​ക്കെ ഭാ​വി​ച്ചു! പക്ഷേ, നി​ങ്ങൾ നന്നേ നേ​ര​ത്തെ​യാ​യി വന്ന​ത്. പന്ത്ര​ണ്ടര മണിയേ ആയി​ട്ടു​ള്ളു, കൊ​സെ​ത്ത് ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​ണ്.

മരി​യൂ​സ് മൊ​സ്യു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങോ​ടു​പ​യോ​ഗി​ച്ച വാ​ക്ക് ‘അച്ഛാ’ എന്ന​ത്, മഹ​ത്തായ ആന​ന്ദ​ത്തെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്ക​റി​വു​ള്ള​വി​ധം അവ​രു​ടെ ഇട​യ്ക്ക് ഒരു​യർ​ന്ന ചുമർ, ഒരൗ​ദാ​സീ​ന്യം. ഒരു രസ​മി​ല്ലാ​യ്മ, നി​ന്നി​രു​ന്നു; പൊ​ട്ടി​വീ​ഴു​ക​യോ ഉരു​കി​പ്പോ​വു​ക​യോ ചെ​യ്യേ​ണ്ട മഞ്ഞിൻ​ക​ട്ട. ആ ചുമർ താ​ണു​പോ​ക​യും മഞ്ഞിൻ​ക​ട്ട അലി​ഞ്ഞു​പോ​ക​യും ചെ​യ്തു. കൊ​സെ​ത്തി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ​ത​ന്നെ തനി​ക്കും അയാൾ ഒര​ച്ഛ​നാ​യി​ത്തീ​രു​മാ​റ്, മരി​യു​സ് അത്ര​യും വലിയ ലഹ​രി​യിൽ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു.

അയാൾ തു​ടർ​ന്നു—ദി​വ്യ​മായ ആന​ന്ദ​മൂർ​ച്ച​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷ​ത​യ്ക്കൊ​ത്ത് അയാ​ളു​ടെ വാ​ക്കു​കൾ തള്ളി​യൊ​ഴു​കി;

നി​ങ്ങ​ളെ കാണാൻ പറ്റി​യ​ത് എത്ര നന്നാ​യി. ഇന്ന​ലെ നി​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​ത് എന്തു കഷ്ട​മാ​യെ​ന്നോ! അച്ഛാ, സു​ഖം​ത​ന്നെ! കൈ​യി​പ്പോൾ എങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു? ആശ്വാ​സ​മു​ണ്ട്, ഇല്ലേ?’

അയാൾ​ത​ന്നെ സ്വയം പറഞ്ഞ ‘ഉവ്വെ’ന്നു​ള്ള മറു​പ​ടി​കൊ​ണ്ട് തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടു, പി​ന്നെ​യും തു​ട​ങ്ങി;

‘ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. കൊ​സെ​ത്തി​നു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​മേൽ അത്ര​വ​ള​രെ ഇഷ്ട​മു​ണ്ട്! ഇവിടെ നി​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി ഒരു മു​റി​യു​ണ്ടെ​ന്ന് മറ​ക്ക​രു​ത്. നമു​ക്കി​നി റ്യൂ ദ് ലോം അർമെ ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. അതു നമു​ക്കു വി​ട്ടു​ക​ള​യ​ണം. രോഗം പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും, രസ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തും, ഭം​ഗി​യി​ല്ലാ​ത്ത​തും, ഒര​റ്റ​ത്ത് അട​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തും, തണു​പ്പു കൂ​ടി​യ​തും കട​ന്നു​ചെ​ല്ലാൻ വയ്യാ​ത്ത​തു​മായ അങ്ങ​നെ​യൊ​രു തെ​രു​വിൽ നി​ങ്ങൾ എങ്ങ​നെ ചെ​ന്നു താ​മ​സി​ക്കും? നി​ങ്ങൾ ഇവിടെ വന്ന് ഇവിടെ താ​മ​സ​മാ​ക്കുക. ഇന്നു​ത​ന്നെ. അല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങൾ​ക്ക് കൊ​സെ​ത്തി​നെ മു​ഷി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. ഞാൻ പറ​യു​ന്നു, അവൾ നമ്മ​ളെ​യൊ​ക്കെ മൂ​ക്കു തു​ള​ച്ചു​ക​യ​റി​ട്ട് നട​ത്തി​ക്കാ​നാ​ണ് ഭാവം. നി​ങ്ങൾ​ക്കി​വി​ടെ സ്വ​ന്തം മു​റി​യു​ണ്ട്, ഞങ്ങ​ളു​ടേ​തി​നോ​ട​ടു​ത്താ​ണ്, തോ​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്ക​ഭി​മു​ഖ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണ്; മണി കേ​ടു​തീർ​ത്തു, കി​ട​യ്ക്ക വി​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്, ഒക്കെ തയ്യാ​റാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു; നി​ങ്ങൾ അതു​പ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യേ വേ​ണ്ടൂ. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കട്ടി​ലി​നോ​ട​ടു​ത്ത് കൊ​സെ​ത്ത് വി​ല്ലീ​സ് വി​രി​പ്പു​ള്ള ഒരു പഴയ കൂ​റ്റൻ ചാ​രു​ക​സാല കൊ​ണ്ടി​ടു​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്; അവൾ അതി​നോ​ടു പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യി: ‘നീ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നേരെ കൈ നീ​ട്ടുക,’ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ജനാ​ല​യ്ക്കു പു​റ​ത്തെ​തി​രാ​യി​ട്ടു​ള്ള പൂ​വ​ള്ളി​ക്കെ​ട്ടിൽ ഒരു കുയിൽ എല്ലാ​വ​സ​ന്ത​കാ​ല​ത്തും വന്നി​രി​ക്കാ​റു​ണ്ട്. രണ്ടു​മാ​സം കഴി​ഞ്ഞാൽ മതി, അതെ​ത്തും. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇട​തു​വ​ശ​ത്ത് അതി​ന്റെ കൂടും, വല​തു​വ​ശ​ത്ത് ഞങ്ങ​ളു​ടേ​തും. രാ​ത്രി അത് പാടും; പകൽ കൊ​സെ​ത്ത് കൊ​ഞ്ചും. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മുറി തെ​ക്കോ​ട്ടു തി​രി​ഞ്ഞാ​ണ്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം കൊ​സെ​ത്ത് അടു​ക്കി​വെ​യ്ക്കും—കാ​പ്റ്റൻ കു​ക്കി​ന്റേ​യും, മറ്റെ​യാ​ളു​ടെ​യും, വാൻ​കു​വേ​രു​ടെ​യും, സഞ്ചാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ; എന്നി​ല്ല നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അവൾ നോ​ക്കും. നി​ങ്ങൾ​ക്കി​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ട ഒരു ചെറിയ യാ​ത്ര​പ്പെ​ട്ടി​യു​ണ്ട​ല്ലോ; അതി​ന്നാ​യി ഒരു മൂല ഞാൻ ഒഴി​ച്ചി​ടു​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. നി​ങ്ങൾ എന്റെ മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ കൈ​യി​ലാ​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു; അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നി​ങ്ങൾ വള​രെ​പ്പ​റ്റി. നമു​ക്കൊ​രു​മി​ച്ചു താ​മ​സി​ക്കാം. നി​ങ്ങൾ ശീ​ട്ടു​ക​ളി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ? നി​ങ്ങൾ ശീ​ട്ടു​ക​ളി​ക്കു​മെ​ങ്കിൽ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്ന് ഇതി​ലും മീതേ ഒരു സന്തോ​ഷ​മു​ണ്ടാ​വാ​നി​ല്ല, ഞങ്ങൾ പന്തു​ക​ളി​ക്കു​ക​യാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളാ​ണ് കൊ​സെ​ത്തി​നെ നട​ക്കാൻ കൊ​ണ്ടു​പോ​വാൻ; നി​ങ്ങൾ അവൾ​ക്ക് കൈ​കൊ​ടു​ത്തു, പണ്ടു ലൂ​ക്സെം​ബൂ​റിൽ ചെ​യ്യാ​റു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ത്തും. നമു​ക്ക് നി​ശ്ച​യ​മാ​യും സു​ഖി​ക്ക​ണം. അതിൽ, ഞങ്ങ​ളു​ടെ സു​ഖ​ത്തിൽ, അച്ഛാ, അച്ഛ​നും പങ്കു​കൊ​ള്ള​ണം, എങ്ങ​നെ? ആട്ടെ ഇന്നു പ്രാ​ത​ലി​നു ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ കൂ​ടു​മോ?’

‘സേർ,’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു, ‘എനി​ക്കു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു ചിലതു പറ​യാ​നു​ണ്ട്. ഞാൻ തടവിൽ നി​ന്നു പോ​ന്ന​വ​നാ​ണ്.’

കേൾ​ക്കാ​വു​ന്ന ശബ്ദ​ത്തിൽ​നി​ന്നു ചി​ല​പ്പോൾ മറു​ക​ണ്ടം ചാടി എന്നു​വ​രാം— മന​സ്സി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ള​വും ചെ​വി​യെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ള​വും, രണ്ടും ‘ഞാൻ തട​വിൽ​നി​ന്നു പോ​ന്ന​വ​നാ​ണ്’ എന്ന ഈ വാ​ക്കു​കൾ, മൊ​സ്യു ഫുഷൽ വാ​ങ്ങി​ന്റെ വാ​യിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ട മരി​യു​സ്സി​ന്റെ ചെ​വി​യിൽ​ക്ക​ട​ന്ന​പ്പോൾ, സം​ഭാ​വ്യ​ത​യെ കവി​ച്ചു ചാ​ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. എന്തോ ഒന്ന് തന്നോ​ടു പറ​യു​ക​യു​ണ്ടാ​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ട്! എന്തേ ആ പറ​ഞ്ഞ​തെ​ന്ന് ഓർ​മ്മ​യി​ല്ല. അയാൾ വായും പി​ളർ​ന്നു നി​ല​വാ​യി.

ഉടനേ, അയാ​ളോ​ട് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ആ മനു​ഷ്യൻ വല്ലാ​തി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​യാൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി. സ്വ​ന്തം സന്തോ​ഷ​ല​ഹ​രി​യിൽ മു​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ അതു​വ​രെ മറ്റേ ആളുടെ ഭയ​ങ്ക​ര​വേ​ഷ​ത്തെ നോ​ക്കി​യ​റി​യു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തന്റെ വല​ത്തേ കൈ താ​ങ്ങി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന തു​ണി​ക്കെ​ട്ട് അഴി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു. കൈ​യി​യേൽ ചു​റ്റി​യി​രു​ന്ന തുണി ചു​രു​ള​ഴി​ച്ചു. തള്ള​വി​രൽ മറ​വി​ല്ലാ​താ​ക്കി, മരി​യു​സ്സി​നെ നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു.

‘എന്റെ കൈ​യി​നു യാ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല’. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

മരി​യൂ​സ് തള്ള​വി​ര​ലി​ന്മേ​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി.

‘അതിനു കേ​ടൊ​ന്നും പറ്റി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല’, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു.

വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ പരി​ക്കേ​റ്റി​ട്ടു​ള്ള യാ​തൊ​രു പാടും അതി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു: ‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വി​വാ​ഹ​ത്തിൽ ഞാൻ പങ്കു​കൊ​ള്ളാ​തി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഉത്ത​മം. ഞാൻ എന്നാൽ​ക്ക​ഴി​യു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം ഒഴി​ഞ്ഞു നി​ന്നു. ഒരു കള്ളൊ​പ്പി​ടേ​ണ്ടി​വ​രാ​തെ​ക​ഴി​ക്കാ​നാ​യി, വി​വാ​ഹ​പ​ത്ര​ത്തി​നു ഒരു കോ​ട്ട​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി, ഞാൻ ഈ മു​റി​വു പറ​ഞ്ഞു​ണ്ടാ​ക്കി.’ മരി​യൂ​സ് വി​ക്കി​നോ​ക്കി. ‘എന്താ​ണി​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം?’

‘ഇതി​ന്റെ അർ​ത്ഥം’. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാൻ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​യിൽ കി​ട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന്.’

‘നി​ങ്ങൾ എന്നെ ഭ്രാ​ന്തു പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു!’ മരി​യൂ​സ് ഭയ​പ്പാ​ടോ​ടു​കൂ​ടി ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

‘മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി’, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു, ഞാൻ പത്തൊ​മ്പ​തു കൊ​ല്ലം തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​യ​നു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്, കള​വി​ന്ന്. പി​ന്നെ, രണ്ടാ​മ​തൊ​രു കള​വു​കു​റ്റ​ത്തി​ന്മേൽ, ഞാൻ ജന്മ​പ​ര്യ​ന്തം ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ഇപ്പോ​ള് ഞാൻ ജേലിൽ നി​ന്നു ചാ​ടി​പ്പോ​ന്നി​രി​ക്ക​യാ​ണ്.’

മരി​യൂ​സ് വാ​സ്ത​വ​സ്ഥി​തി​യു​ടെ മുൻ​പിൽ വെ​റു​തേ ചൂ​ളി​നോ​ക്കി, സത്യ​ത്തെ നി​ഷേ​ധി​ച്ചു​നോ​ക്കി, തെ​ളി​വോ​ട് എതിർ​നി​ന്നു നോ​ക്കി, അയാൾ​ക്കു കീ​ഴ​ട​ങ്ങാ​തെ ഗതി​യി​ല്ലെ​ന്നാ​യി. അയാൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വാൻ തു​ട​ങ്ങി; എന്ന​ല്ല, ഈവക ഘട്ട​ങ്ങ​ളിൽ പതി​വു​ള്ള വിധം, അയാൾ വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു, ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ ഒരാ​ന്ത​ര​മായ മി​ന്നൽ അയാ​ളി​ലെ​ങ്ങും പാ​ഞ്ഞു; അയാളെ വി​റ​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഒരാ​ലോ​ചന മന​സ്സിൽ​ക്ക​ട​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ ഭാ​വി​യി​ലും ഒരു നി​കൃ​ഷ്ട​മായ യോഗം നി​ല്ക്കു​ന്ന​താ​യി ഒരു നോ​ക്കു കണ്ടു.

‘എല്ലാം പറയൂ, എല്ലാ പറയൂ! അയാൾ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു ‘നി​ങ്ങൾ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ അച്ഛ​നാ​ണ്!

അയാൾ അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ ഒര​സ​ഹ്യ​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി രണ്ട​ടി പി​ന്നോ​ക്കം വാ​ങ്ങി.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അത്ര​യും പ്രാ​ഭ​വ​പൂർ​ണ്ണ​മായ ഒരു നി​ല​യ​വ​ലം​ബി​ച്ചു തല​യു​യർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു; അയാൾ മു​ക​ളി​ലെ തട്ടു തൊ​ടു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നി.

‘സേർ, നി​ങ്ങൾ ഞാ​നീ​പ്പ​റ​യു​ന്ന​തി​നെ വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ണം; ഞങ്ങൾ മറ്റു​ള്ള​വ​രോ​ടു ചെ​യ്യു​ന്ന സത്യം രാ​ജ്യ​നി​യ​മ​ത്താൽ സ്വീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത​ല്ലെ​ങ്കി​ലും…’

ഇവിടെ അയാൾ നി​ന്നു; എന്നി​ട്ടു രാ​ജ​കീ​യ​വും ശ്മ​ശാ​നോ​ചി​ത​വു​മായ ഒര​ധി​കാ​ര​ശ​ക്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി, പതു​ക്കെ ഉച്ച​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടും അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളെ ഉറ​പ്പി​ച്ചു കൊ​ണ്ടും, തു​ടർ​ന്നു:

‘…നി​ങ്ങൾ എന്നെ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം. ഞാൻ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ അച്ഛൻ! ഈശ്വ​ര​നെ മുൻ​നിർ​ത്തി പറ​യു​ന്നു, അല്ല. മൊ​സ്യു ല് ബാറൺ പൊ​ങ്മേർ​സി, ഞാൻ ഫേ​വ​റോ​ളെ​യി​ലെ ഒരു കൃ​ഷി​ക്കാ​ര​നാ​ണ്. ഞാൻ മരം​വെ​ട്ടി ഉപ​ജീ​വ​നം കഴി​ച്ചു​പോ​ന്നു എന്റെ പേർ ഫു​ഷൽ​വാ​ങെ​ന്ന​ല്ല, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങെ​ന്നാ​ണ്. എനി​ക്കു കൊ​സെ​ത്തു​മാ​യി ചാർ​ച്ച​യി​ല്ല. ഉറ​ച്ചി​രി​ക്കുക.’

മരി​യൂ​സ് വി​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു: ‘അതാ​രെ​നി​ക്കു തെ​ളി​യി​ച്ചു​ത​രും?’

‘ഞാൻ, ഞാൻ പറ​യു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ.’

മരി​യൂ​സ് ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ നേരേ നോ​ക്കി. അയാൾ ദുഃ​ഖി​ത​നെ​ങ്കി​ലും ശാ​ന്ത​നാ​യി​രു​ന്നു. അത്ത​രം ശാ​ന്ത​ത​യിൽ​നി​ന്നു നുണ പു​റ​പ്പെ​ടാൻ വയ്യാ. മര​വി​പ്പു ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വ്വ​മാ​ണ്. ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യു​ടേ​തായ ആ നീ​ര​സ​ത്തിൽ സത്യ​മു​ണ്ട്.

‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.’ മരി​യൂ​സ് പറ​ഞ്ഞു.

അതിനെ കൈ​ക്കൊ​ള്ളും പോലെ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തല​യൊ​ന്നു കു​നി​ച്ചു.തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു; ‘ഞാൻ കൊ​സെ​ത്തി​ന് ആരാണ്? ഒരു വഴി​പോ​ക്കൻ. പത്തു കൊ​ല്ല​ത്തി​നു​മുൻ​പ്, അവൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​പ്പു​ണ്ടെ​ന്നേ എനി​ക്ക​റി​വി​ല്ല. എനി​ക്ക​വ​ളെ​പ​റ്റി സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ട്, വാ​സ്ത​വം. ഒരാൾ പ്രാ​യം ചെ​ന്നി​രി​ക്കെ, നന്നേ ചെ​റു​പ്രാ​യ​ത്തിൽ കണ്ടെ​ത്തിയ ഒരു കു​ട്ടി​യെ സ്നേ​ഹി​ക്കാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. പ്രാ​യ​മാ​യാൽ, ആർ​ക്കും എല്ലാ കു​ട്ടി​ക​ളു​ടേ​യും നേരെ ഒരു മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ നില തോ​ന്നും. എനി​ക്കു ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ ഛാ​യ​യിൽ അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു വി​ചാ​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണ്. അവൾ ഒര​നാ​ഥ​ക്കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛ​നു​മി​ല്ല. അമ്മ​യു​മി​ല്ല. അവൾ​ക്കു ഞാൻ ആവ​ശ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങ​നെ​യാ​ണ് ഞാ​ന​വ​ളെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി​യ​ത്. കു​ട്ടി​കൾ അത്ര​യും ഉൾ​ക്ക​രു​ത്തി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട് ആദ്യം കണ്ടെ​ത്തിയ ആർ​ക്കും എന്നെ​പ്പോ​ലെ​യു​ള്ള ഒരാൾ​ക്കും, അവ​രു​ടെ രക്ഷി​താ​വാ​യി​ത്തീ​രാം. കൊ​സെ​ത്തി​നെ​പ്പ​റ്റി എനി​ക്കു​ള്ള ഈ ചുമതല ഞാൻ നി​റ​വേ​റ്റി. ഇത്ര​യും നി​സ്സാ​ര​മായ ഒരു കാ​ര്യം ഒരു സൽ​പ്ര​വൃ​ത്തി​യാ​യി​ക്കൂ​ട്ടാ​മെ​ന്നു ഞാൻ കരു​തു​ന്നി​ല്ല; പക്ഷേ, അതു നല്ല പ്ര​വൃ​ത്തി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ശരി, ഞാനതു ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു വെ​യ്ക്കുക. ഈ പു​ണ്യ​കർ​മ്മം എന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്ക് ഒരു ഗു​ണ​മാ​യി രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തുക. ഇന്നു കൊ​സെ​ത്ത് എന്റെ ജീ​വി​ത​വു​മാ​യി വേർ​പെ​ട്ടു; അവൾ മദാം പൊ​ങ്മേർ​സി​യാ​യി. അവ​ളു​ടെ തല​യി​ലെ​ഴു​ത്തു മാറി. ആ മാ​റ്റ​ത്തിൽ കൊ​സെ​ത്തി​നു ഗു​ണ​വു​മാ​ണു്. എല്ലാം നന്നാ​യി. ആറു​ല​ക്ഷം ഫ്രാ​ങ്കി​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, നി​ങ്ങൾ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി എന്നോ​ടു പറ​യ​രു​ത്; പക്ഷേ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വി​ചാ​രം എനി​ക്ക​റി​യാം. അത് എന്റെ കൈയിൽ ഒരു ന്യാ​സ​മാ​ണ്. ആ ന്യാ​സം എന്റെ കൈ​യി​ലെ​ങ്ങ​നെ വന്നു? അതി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​മെ​ന്താ​ണ്? ഞാൻ ആ ന്യാ​സം തി​രി​ച്ചേ​ല്പി​ക്കു​ന്നു. ഇതി​ല​ധി​കം എനി​ക്കു പറ​യാ​നി​ല്ല. എന്റെ സ്വ​ന്തം പേർ പറ​ഞ്ഞു തി​രി​ച്ചേ​ല്പി​ക്ക​ലി​നെ ഞാൻ മു​ഴു​മി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അത് എന്നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​താ​ണ്. ഞാൻ ആരാ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങ​ള​റി​യ​ണ​മെ​ന്ന് എനി​ക്കാ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ട്.’

എന്നി​ട്ട് ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മരി​യു​സ്സി​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

മരി​യു​സ്സി​ന് അപ്പോൾ തോ​ന്നി​യി​രു​ന്ന​തെ​ല്ലാം ലഹ​ള​പി​ടി​ച്ച​തും പര​സ്പ​ര​സം​ബ​ന്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഈശ്വ​ര​വി​ധി​യു​ടെ ചില കൊ​ടും​കാ​റ്റ​ടി​കൾ നമ്മു​ടെ ആത്മാ​വിൽ ഇങ്ങ​നെ ചില തി​ര​മാ​ല​ക​ളെ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്.

നമ്മു​ടെ ഉള്ളിൽ അതു​വ​രെ​യു​ള്ള​തെ​ല്ലാം ചി​ന്നി​പ്പ​റ​ക്കു​ന്ന ചില അസ്വാ​സ്ഥ്യം നമു​ക്കൊ​ക്കെ അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കും; നമ്മു​ടെ നാവിൽ ആദ്യം വന്ന​തു നാം പറ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്നു; അത് എപ്പോ​ഴും ശരി​ക്കു പറയാൻ പാ​ടു​ള്ള​താ​യി എന്നു വരി​ല്ല, പെ​ട്ടെ​ന്നു ചില കാ​ര്യ​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​കു​മ്പോൾ അവ നമ്മെ എടു​ത്തു​മ​റി​ച്ചു കളയും; അവ ഒരു പീപ്പ വീ​ഞ്ഞ് കു​ടി​ച്ചാ​ല​ത്തെ​പ്പോ​ലെ നമ്മെ ലഹ​രി​പി​ടി​പ്പി​യ്ക്കും മരി​യു​സ്സി​ന്റെ മുൻ​പിൽ വന്നു​പെ​ട്ട ആ അപൂർ​വ്വ​സ്ഥി​തി അയാളെ അമ്പ​ര​പ്പി​ച്ചു. അയാൾ ആ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്ത ആളോട് ദേ​ഷ്യം തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരാ​ളെ​പ്പോ​ലെ സം​സാ​രി​ച്ചു.

‘അപ്പോൾ എന്തി​ന് ഇതെ​ല്ലാം നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു? ആരാണ് നി​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഇതു പറ​യി​ക്കു​ന്ന​ത്? ഈ നി​ഗൂ​ഢ​കാ​ര്യം നി​ങ്ങ​ളിൽ​ത്ത​ന്നെ ഒളി​ച്ചു​വെ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളെ ആരും കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നി​ല്ല, പി​ടി​പ്പാൻ വരു​ന്നി​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ വെ​റു​തെ കേറി തു​റ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞ​തിൽ നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ഒരു കാ​ര​ണ​മു​ണ്ട്. മു​ഴു​വ​നാ​ക്കൂ. ഇനി​യും ചി​ല​തു​ണ്ട്. എന്താ​വ​ശ്യ​ത്തി​നാ​ണ് നി​ങ്ങ​ളി​തു പറ​ഞ്ഞ​ത്? നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉദ്ദേ​ശ്യ​മെ​ന്ത്?’

‘എന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യം?’ മരി​യു​സ്സി​നോ​ടാ​യി​ട്ട​ല്ല, സ്വയം സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്ന​ത്ത​ക്ക​വി​ധം അത്ര​യും താ​ഴ്‌​ന്ന ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. ‘വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ എന്തൊ​രു​ദ്ദേ​ശ്യ​ത്തി​ന്മേ​ലാ​ണ് ഈ തട​വു​പു​ള്ളി ഞാൻ ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​ണ്’ എന്നു പറ​ഞ്ഞ​ത്? അതേ, ശരി. ഉദ്ദേ​ശ്യം അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​ണ്. സത്യ​നി​ഷ്ഠ​മാ​ത്രം. നി​ല്ക്കൂ. ഗ്ര​ഹ​പ്പി​ഴ​യെ​ന്തെ​ന്നാൽ എന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ഒരു ചര​ടു​ണ്ട്. അതെ​ന്നെ മു​റു​ക്കി​ക്കെ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്രാ​യം ചെ​ല്ലു​മ്പോ​ഴാ​ണ് ആ ചര​ടി​നു പി​രി​മു​റു​ക്കം കൂ​ടു​ന്ന​ത്. ജീ​വി​തം ഒരാ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ ഇടി​ഞ്ഞു​ത​ക​രു​ന്നു; അയാൾ പി​ട​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു. ആ ചരടു പൊ​ട്ടി​ച്ചെ​റി​യാ​നോ, വലി​ച്ചു​പൊ​ട്ടി​ക്കാ​നോ, കെ​ട്ട​ഴി​ക്കാ​നോ, മു​റി​ച്ചു​ക​ള​യാ​നോ, ദൂ​ര​ത്തേ​ക്ക് പാ​ഞ്ഞു​ക​ള​യാ​നോ, എനി​ക്ക് കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ജയി​ച്ചു. എനി​ക്കൊ​രു നട​ന​ട​ന്നാൽ മതി; ഈ രാ​ജ്യ​ത്ത് നാ​ലു​രുൾ​വ​ണ്ടി​ക​ളു​ണ്ട്; നി​ങ്ങൾ​ക്കു സു​ഖ​മാ​യി; ഞാൻ പോ​കു​ന്നു. ഞാൻ ആ ചരടു പൊ​ട്ടി​ക്കാൻ നോ​ക്കി, ഞാൻ അതു പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ച്ചു​നോ​ക്കി; അതു പൊ​ട്ടു​ന്നി​ല്ല. എന്റെ ഹൃ​ദ​യ​വും അതോ​ടു​കൂ​ടി പൊ​ട്ടു​ന്നു. അപ്പോൾ ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു, ‘എനി​ക്കി​വി​ടെ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റെ​ങ്ങും ജീ​വി​ക്കാൻ വയ്യാ.’ ഞാൻ താ​മ​സി​ച്ചേ കഴിയൂ. ശരി​യാ​ണ്, അതേ, ഞാ​നൊ​രു വി​ഡ്ഢി​യാ​ണ്. നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​ത് ശരി; എന്നാൽ എന്തു​കൊ​ണ്ട് ഇവിടെ മി​ണ്ടാ​തെ താ​മ​സി​ച്ചു​കൂ​ടാ? നി​ങ്ങൾ എനി​ക്കി​വി​ടെ ഒരു മുറി തരു​ന്നു; മദാം പൊ​ങ്മേർ​സി​ക്ക് എന്നോ​ട് ഇപ്പോ​ഴും ഇഷ്ട​മു​ണ്ട്; ചാ​രു​ക​സാ​ല​യോ​ടു പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യി; ‘അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നേരെ കൈ നീ​ട്ടു; നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്നു ഞാ​നി​വി​ടെ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കുക മാ​ത്ര​മേ വേ​ണ്ടു; ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു പാ​ക​മാ​ണ്; നമു​ക്കി​വി​ടെ ഒരു​മി​ച്ചു പാർ​ക്കാം, ഒരു​മി​ച്ചു ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കാം; ഞാൻ കൊസെത്തിന്നു-​മാപ്പ്, മദാം പൊ​ങ്മേർ​സി​ക്ക്. അതൊരു ശീ​ല​മാ​ണു്—കൈ​കൊ​ടു​ത്തു നട​ക്കു​ന്നു; നമ്മൾ എല്ലാ​വ​രും ഒരു വീ​ട്ടിൽ, ഒരു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു ഭക്ഷി​ക്കുക, ഒരു തി​യ്യി​ന്റെ അടു​ത്തു കൂടുക, മഴ​ക്കാ​ല​ത്തു ഒര​ടു​പ്പിൻ​മൂ​ല​യിൽ വട്ട​മി​ടുക, വേ​ന​ല്ക്കാ​ല​ത്ത് ഒരേ കളി​സ്ഥ​ല​ത്തു കൂടുക—ഇതു സു​ഖ​മാ​ണ്. ഇതു സക​ല​വു​മാ​യി. നമ്മൾ ഒരു കു​ടും​ബ​മാ​യി പാർ​ക്കുക. ഒരു കു​ടും​ബം!’

ആ വാ​ക്കോ​ടു​കൂ​ടി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു ഭ്രാ​ന്താ​യി. അയാൾ കൈ കെ​ട്ടി, വാ​തി​ല്ക്ക​ലേ​ക്ക്, അയാ​ളു​ടെ കാ​ല്ക്ക​ലേ​ക്ക്, അവിടെ ഒരു പാ​താ​ളം കു​ഴി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കാ​നാ​ണെ​ന്ന​വി​ധം തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി, പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഒരി​ടി​യൊ​ച്ച​യോ​ടു​കൂ​ടി തു​ടർ​ന്നു: ‘ഒരു കു​ടും​ബ​മാ​യി ഇല്ല. ഞാൻ ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തി​ലേ​യു​മ​ല്ല. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ​യ​ല്ല, ഞാൻ മനു​ഷ്യ​രാ​രു​ടേ​യും കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ​യ​ല്ല. സ്വ​ന്തം ആളുകൾ ഒരു​മി​ച്ചു പാർ​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തെ​ല്ലാം ഞാൻ അനാ​വ​ശ്യ​മാ​ണ്. കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്; പക്ഷേ, എനി​ക്കൊ​ത്ത തര​ത്തി​ലു​ള്ള​തി​ല്ല. ഞാൻ ഒരു ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട പാ​പി​യാ​ണ്! എന്നെ പു​റ​ത്തേ​ക്കി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. എനി​ക്ക് ഒര​ച്ഛ​നും ഒര​മ്മ​യും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വോ? ഞാൻ സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു. ആ കു​ട്ടി​യെ ഞാൻ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തു​കൊ​ടു​ത്ത​തോ​ടു​കൂ​ടി, എല്ലാം തീർ​ന്നു. അവൾ​ക്കു സു​ഖ​മാ​യി, അവൾ അവളെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന ഒരു പു​രു​ഷ​ന്റെ കൂ​ടെ​യാ​ണ്. ഒരു സു​ശീ​ല​നായ വൃ​ദ്ധൻ ഇവി​ടെ​യു​ണ്ട്, രണ്ടു ദേ​വ​ക​ളു​ടെ ഭവനം, എല്ലാ ആന​ന്ദ​ങ്ങ​ളും ആ ഭവ​ന​ത്തി​ലു​ണ്ട്; ഇതു നന്ന്; ഞാൻ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു; ‘നി​യ്യ​ങ്ങോ​ട്ടു കട​ക്ക​രു​ത്’ എനി​ക്കു നുണ പറയാം. വാ​സ്ത​വ​മാ​ണ്; നി​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം തോൽ​പി​ച്ചു. മൊ​സ്യു ഫു​ഷൽ​വാ​ങ്ങാ​യി​ക്കൂ​ടാം. അവൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ​വു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം കാലം, എനി​ക്കു നുണ പറയാം; പക്ഷേ, ഇനി അതെ​നി​ക്കു വേ​ണ്ടി​യാ​വും, അതു പാ​ടി​ല്ല. ഞാൻ മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നാൽ മതി, ശരി​യാ​ണ്, എല്ലാം ഭം​ഗി​യാ​യി​ന​ട​ക്കും. നി​ങ്ങൾ എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു; എന്താ​ണ് ഈ പറ​യി​ച്ച​ത്? ഒരു ചി​ല്ല​റ​സ്സാ​ധ​നം; എന്റെ മന​സ്സാ​ക്ഷി. എന്താ​യാ​ലും, ഒന്നും പറ​യാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​ത് എളു​പ്പ​മു​ള്ള​താ​ണ്. അതി​നു​വേ​ണ്ടി ഇന്ന​ലെ രാ​ത്രി​മു​ഴു​വ​നും ഞാ​നെ​ന്നോ​ടു​പ​ദേ​ശി​ച്ചു; നി​ങ്ങൾ എന്നോ​ടു ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യു​ന്നു—ഞാ​നി​പ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​ത് അത്ര​യും അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഒന്നാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട്, അതിനു നി​ങ്ങൾ​ക്കു ന്യാ​യ​മു​ണ്ട്; ശരി​യാ​ണ്, അതേ, ഞാൻ ഇന്ന​ലെ രാ​ത്രി മു​ഴു​വ​നും എന്നോ​ടു ന്യാ​യം പറ​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു; വളരെ നല്ല ന്യാ​യ​ങ്ങൾ, ഞാൻ കഴി​യു​ന്ന​തും കി​ണ​ഞ്ഞു. പക്ഷേ, രണ്ടും കാ​ര്യം എനി​ക്കു സാ​ധ്യ​മാ​യി​ല്ല; എന്നെ ചേർ​ത്തു​കെ​ട്ടു​ക​യും അമർ​ത്തി​നിർ​ത്തു​ക​യും അന​ങ്ങാൻ വയ്യാ​താ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ആ ചരടു പൊ​ട്ടി​ക്കാ​നോ, അല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ തനി​ച്ചാ​വു​മ്പോൾ എന്നോ​ട് പതു​ക്കെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ആ വായ മൂ​ടാ​നോ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അതാണ് ഇന്നു​രാ​വി​ലെ ഞാൻ സക​ല​വും നി​ങ്ങ​ളെ പറ​ഞ്ഞു​കേൾ​പ്പി​ക്കാൻ ഇങ്ങോ​ട്ടു വന്ന​ത്. എല്ലാം, അല്ലെ​ങ്കിൽ ഏതാ​ണ്ടെ​ല്ലാം. എന്നെ മാ​ത്രം സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല; ഞാനത് എന്റെ പക്കൽ​ത്ത​ന്നെ വെ​യ്ക്കു​ന്നു. പ്ര​ധാ​ന​സം​ഗ​തി​കൾ നി​ങ്ങ​ള​റി​ഞ്ഞു. അങ്ങ​നെ ഞാ​നെ​ന്റെ നി​ഗൂ​ഢ​കാ​ര്യ​വു​മെ​ടു​ത്തു നി​ങ്ങൾ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു തന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കണ്ണിൻ​മുൻ​പിൽ ഞാ​നെ​ന്റെ ഉള്ളി​ലു​ള്ള​തെ​ല്ലാം വി​ള​മ്പി. ഈ തീർ​പ്പ് അത്ര എളു​പ്പ​ത്തി​ലൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​യ​ത​ല്ല. രാ​ത്രി മു​ഴു​വ​നും ഞാൻ മല്ലി​ട്ടു​നോ​ക്കി. ഇത് ഷാ​ങ്മാ​ത്തി​യോ കാ​ര്യ​മ​ല്ലെ​ന്നും, എന്റെ പേർ മറ​ച്ചു​വെ​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് ഞാൻ ആരേ​യും ദ്രോ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നും, ഞാൻ ചെ​യ്തു​കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള ഒരു​പ​കാ​ര​ത്തി​നു പ്ര​തി​ഫ​ല​മാ​യി ഫു​ഷൽ​വാ​ങ് താൻ​ത​ന്നെ എനി​ക്ക​നു​വ​ദി​ച്ചു​ത​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഒരു പേ​രാ​ണ് ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ് എന്നു​ള്ള​തെ​ന്നും, അതു നി​ശ്ച​യ​മാ​യും കൈവശം വയ്ക്കാൻ എനി​ക്ക​വ​കാ​ശ​മു​ണ്ടെ​ന്നും, നി​ങ്ങൾ തരു​ന്ന മു​റി​യിൽ എനി​ക്ക് സു​ഖ​മാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നും, എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ട് ആർ​ക്കും ഒര​ല​ട്ട​ലു​ണ്ടാ​വാൻ വഴി​യി​ല്ലെ​ന്നും, ഞാൻ എന്റെ ചെ​റു​മൂ​ല​യിൽ കൂ​ടി​ക്കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നും, നി​ങ്ങൾ​ക്കു കൊ​സെ​ത്തി​നെ കി​ട്ടി​യെ​ങ്കി​ലും, അവ​ളു​ള്ള വീ​ട്ടിൽ​ത്ത​ന്നെ​യാ​വു​മ​ല്ലോ ആ ഞാ​നു​മെ​ന്നും—ഇതെ​ല്ലാം ഹാ! ഞാൻ ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു കരു​തു​ന്നു. നമു​ക്കോ​രോ​രു​ത്തർ​ക്കും ഓരോ സു​ഖ​മു​ണ്ടാ​വും. ഞാൻ മൊ​സ്യു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങാ​യി​ത്ത​ന്നെ​യി​രു​ന്നാൽ, എല്ലാം ശരി​യാ​വും. ഉവ്വ്, എന്റെ ആത്മാ​വൊ​ഴി​കെ. മു​ക​ളിൽ എല്ലാ​ട​ത്തും സു​ഖം​ത​ന്നെ; പക്ഷേ, എന്റെ ആത്മാ​വി​ന്ന​ടി​യിൽ ഇരു​ട്ട്. സു​ഖ​മാ​യി​രു​ന്നാൽ പോരാ, തൃ​പ്തി​യാ​വ​ണം. അങ്ങ​നെ ഞാൻ മൊ​സ്യു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങാ​യി​ക്ക​ഴി​യും; അങ്ങ​നെ ഞാ​നെ​ന്റെ ശരി​ക്കു​ള്ള മു​ഖം​മൂ​ടി​വെ​ക്കും; അങ്ങ​നെ നി​ങ്ങൾ വലു​പ്പം​വെ​ച്ചു​വ​ര​വേ എനി​ക്കൊ​രു കട​ങ്ക​ഥ​യും​വെ​ച്ച് ഇരി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും; അങ്ങ​നെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നട്ടു​ച്ച​സ്സ​മ​യ​ത്ത് എനി​ക്കി​രു​ട്ടാ​യി​രി​ക്കും; അങ്ങ​നെ ‘സൂ​ക്ഷി​ച്ചോ​ളു’ എന്നു വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യാ​തെ ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അടു​പ്പിൻ ചു​റ്റു​പാ​ടി​ലേ​ക്ക് എന്റെ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​യെ ഉപാ​യ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രും: ഞാ​നാ​രാ​ണെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞാൽ നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ അട്ടി​പ്പാ​യി​ക്കു​മെ​ന്നു​ള്ള വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭക്ഷ​ണ​മേ​ശ​യ്ക്ക​ടു​ത്തു വന്നി​രി​ക്കും. അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ‘എന്താ​പ​ത്ത്’ എന്നു പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്ന ഭൃ​ത്യ​ന്മാർ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു വി​ള​മ്പു​ന്ന ഭക്ഷ​ണ​സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളെ ഞാ​ന​നു​ഭ​വി​ക്കും. നി​ങ്ങൾ​ക്കി​ഷ്ട​പ്പെ​ടാ​തി​രി​ക്കാൻ അവ​കാ​ശ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കെ, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ എന്റെ കൈ​മു​ട്ടു​കൊ​ണ്ട് തൊ​ട്ടേ​യ്ക്കും; ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൈ​പ്പ​ട​ത്തെ തട്ടി​യെ​ടു​ക്കും, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വീ​ട്ടി​നു​ള്ളിൽ ആരാ​ധ്യ​മായ വെ​ള്ള​ത്ത​ല​മു​ടി​ക്കും കള​ങ്ക​മു​ള്ള വെ​ള്ള​ത്ത​ല​മു​ടി​ക്കു​മാ​യി ബഹു​മ​തി പങ്കി​ട​ലു​ണ്ടാ​വും. നി​ങ്ങൾ എത്ര​യും സൗ​ഹാർ​ദ്ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പെ​രു​മാ​റു​ന്ന സമ​യ​ത്ത്, ഓരോ​രു​ത്ത​നും അവ​ന​വ​ന്റെ ഹൃ​ദ​യാ​ന്തർ​ഭാ​ഗം മു​ഴു​വ​നും മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്ക് തു​റ​ന്നു​കാ​ണി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു കരു​തു​ന്ന സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ത്ത​ച്ഛ​നും, നി​ങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും ഞാനും, നമ്മൾ നാ​ലു​പേർ, ഒരു​മി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, ഒര​പ​രി​ചി​തൻ​കൂ​ടി അവിടെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ക്കും! എന്റെ കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത കു​പ്പ​ക്കു​ണ്ട് കു​ത്തി​യി​ള​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള ഏക​നോ​ട്ട​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്നി​ട​യിൽ അടു​ത്തു മു​ട്ടി​യി​രി​ക്കും. അങ്ങ​നെ, ഞാൻ, ഒരു ചത്ത​മ​നു​ഷ്യൻ, ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രായ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടും. അവൾ എന്നെ​ന്നേ​ക്കും എന്റെ അടു​ക്ക​ലി​രി​ക്ക​ട്ടെ എന്നു ഞാൻ ശിക്ഷ വി​ധി​ക്കും. നി​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും കൊ​സെ​ത്തി​ന്റേ​യും എന്റേ​യും മൂ​ന്നു​പേ​രു​ടേ​യും തലയിൽ ഒപ്പം തട​വു​പു​ള്ളി​ത്തൊ​പ്പി വെ​പ്പി​ക്കും! നി​ങ്ങൾ പക​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ല​യോ? ഞാൻ മാ​ത്ര​മാ​ണ് മനു​ഷ്യ​രിൽ​വെ​ച്ച് അത്യ​ധി​കം അധഃ​പ​തി​ച്ച​വൻ; അതു ചെ​യ്താൽ ഞാ​നാ​വ​ണം ലോ​ക​ത്തിൽ​വെ​ച്ച് ഭയ​ങ്ക​ര​ദു​ഷ്ടൻ. എന്ന​ല്ല ആ ദു​ഷ്കർ​മ്മം ഞാൻ എപ്പോ​ഴും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു​താ​നും! എന്ന​ല്ല, ആ രാ​ത്രി​യു​ടെ പേ​മു​ഖം ഞാൻ ദി​വ​സം​പ്ര​തി, ഹാ, ദി​വ​സം​പ്ര​തി, വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുക! എന്ന​ല്ല ദി​വ​സം​പ്ര​തി, ഹാ! ദി​വ​സം​പ്ര​തി നി​ങ്ങ​ളെ, എനി​ക്ക് ഏറ്റ​വും പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട​വ​രെ, എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളെ, എന്റെ നി​ഷ​ക​ള​ങ്ക​രായ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളെ, എന്റെ അവ​മാ​ന​ത്തിൽ ഞാൻ പങ്കു​കാ​രാ​ക്കുക! മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കുക എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ഒന്നു​മി​ല്ലേ? വായ തു​റ​ക്കാ​തി​രി​ക്കുക അത്ര നി​സ്സാ​ര​മായ ഒരു പണി​യാ​ണോ? അതത്ര നി​സ്സാ​ര​മ​ല്ല. നുണ പറ​യു​ന്ന ഒരു​ത​രം മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്ക​ലു​ണ്ട്, എന്ന​ത് എന്റെ നു​ണ​യും എന്റെ ചതി​യും എന്റെ അവ​മാ​ന​വും എന്റെ ഭീ​രു​ത്വ​വും എന്റെ മഹാ​പാ​ത​ക​വും എന്റെ ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യും ഞാൻ തു​ള്ളി​തു​ള്ളി​യാ​യി വലി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​ണം; ഞാൻ അതു വലി​ച്ചു തു​പ്പി​യി​ട്ടു് വീ​ണ്ടും എടു​ത്തു വി​ഴു​ങ്ങ​ണം; അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​ട്ട് വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും ആരം​ഭി​ക്ക​ണം; എന്റെ രാ​വി​ല​ത്തെ കു​ശ​ല​വാ​ക്ക് നുണ പറയണം. എന്റെ രാ​ത്രി​യി​ലെ കു​ശ​ല​വാ​ക്കു നുണ പറയണം; ഞാ​ന​തി​ന്മേൽ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങ​ണം, ഞാൻ അതെ​ടു​ത്ത് എന്റെ അപ്പ​ത്തോ​ടു​കൂ​ട്ടി തി​ന്ന​ണം; ഞാൻ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്ക​ണം; ദേ​വ​സ്ത്രീ​യു​ടെ പു​ഞ്ചി​രി​ക്ക് മഹാ​പാ​പി​യു​ടെ പു​ഞ്ചി​രി​കൊ​ണ്ട് മറു​പ​ടി പറയണം; ഹാ, അപ്പോൾ ഞാൻ ഒരു പമ്പ​ര​ദു​ഷ്ട​നാ​വേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു! ഞാ​ന​തെ​ന്തി​ന് ചെ​യ്യു​ന്നു? സു​ഖി​ക്കാൻ. എനി​ക്കു സു​ഖി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ അവ​കാ​ശ​മു​ണ്ടോ? സേർ, ഞാൻ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്താ​ണ്.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് നിർ​ത്തി. മരി​യൂ​സ് ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു കേ​ട്ടു. അത്ത​രം ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടേ​യും പ്രാ​ണ​വേ​ദ​ന​ക​ളു​ടേ​യും ചങ്ങ​ല​ക്കെ​ട്ട് ഇട​യ്ക്കു​വെ​ച്ചു പൊ​ട്ടി​ച്ചു​കൂ​ടാ. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ഒച്ച താ​ഴ്ത്തി; പക്ഷേ, അതൊ​രു​ദാ​സീ​ന​സ്വ​ര​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല—ഒരു ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട ശബ്ദം.

‘നി​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു, ഞാ​നെ​ന്തി​നാ​ണ് പറ​യു​ന്ന​ത്? എന്നെ ആരും കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ആരും പി​ടി​ക്കാൻ വരു​ന്നി​ല്ല. ആരും അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നി​ല്ല—നി​ങ്ങൾ പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ഉവ്വ്! എന്നെ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു: ‘ഉവ്വ്! എന്നെ പി​ടി​ക്കാൻ വരു​ന്നു​ണ്ട്! ആര്? ഞാൻ​ത​ന്നെ. ഞാ​നാ​ണ് എന്നെ കട​ന്നു​പോ​വാൻ സമ്മ​തി​ക്കാ​ത്ത​ത്; ഞാൻ എന്നെ​ത്ത​ന്നെ പി​ടി​ച്ചു​ന്തു​ന്നു; ഞാൻ എന്നെ​ത്ത​ന്നെ പി​ടി​കൂ​ടു​ന്നു, ഞാൻ എന്നെ​ത്ത​ന്നെ ശി​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു; അവ​ന​വൻ​ത​ന്നെ പി​ടി​ക്കു​ക​യാ​കു​മ്പോൾ പി​ടു​ത്ത​ത്തി​നു മു​റു​ക്കം കൂടും.’

എന്നി​ട്ട് അയാൾ​ത​ന്നെ തന്റെ പി​ര​ടി​ക്കു കട​ന്നു​പി​ടി​ച്ചു പു​റ​ങ്കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന്റ ആ ഭാഗം മരി​യു​സ്സി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു നീ​ട്ടി​ക്കാ​ട്ടി പറ​ഞ്ഞു; ‘ഈ പി​ടു​ത്തം കണ്ടു​വോ? കണ്ടി​ല്ലേ, വി​ട്ടു​പോ​രാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണ് ഈ പി​ടു​ത്തം. ശരി! മന​സ്സാ​ക്ഷി മറ്റൊ​രു പി​ടു​ത്തം! സേർ, സു​ഖി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ഗ്ര​ഹ​മു​ള്ള​വൻ ഒരി​ക്ക​ലും ധർ​മ്മ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​രു​ത്; അതു മന​സ്സി​ലാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ​പ്പി​ന്നെ അതിന് ദയ​യി​ല്ല. മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യ​തെ​ന്തി​ന്, അതി​ന്നാ​ണോ അത് നി​ങ്ങ​ളെ ശി​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു തോ​ന്നും; എന്നാൽ അല്ല, അതു നി​ങ്ങൾ​ക്കു സമ്മാ​നം തരി​ക​യാ​ണ്. ഈശ്വ​രൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ തൊ​ട്ട​ടു​ക്ക​ലു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന ഒരു നര​ക​ത്തി​ലേ​ക്ക് അതു നി​ങ്ങ​ളെ കൊ​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. സ്വ​ന്തം കൂ​ടർ​മാ​ല​ക​ളെ മു​ഴു​വ​നും കത്തി​വാർ​ന്നു കഴി​ഞ്ഞാൽ ഒരാൾ​ക്കു പി​ന്നെ സമാ​ധാ​ന​മാ​യി.’

എന്നി​ട്ട് ഒരു മർ​മ്മ​ഭേ​ദ​ക​മായ സ്വ​ര​ത്തിൽ തു​ടർ​ന്നു: ‘മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, ഇതു സാ​മർ​ത്ഥ്യ​മ​ല്ല; ഞാ​നൊ​രു സത്യ​നി​ഷ്ഠ​നാ​ണ്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നോ​ട്ട​ത്തിൽ ഞാൻ താ​ഴു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ള​മാ​ണ് എന്റെ നോ​ട്ട​ത്തിൽ ഞാൻ പൊ​ന്തു​ന്ന​ത്. ഇതു മു​മ്പൊ​രി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്; പക്ഷേ, അന്നി​ത്ര വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നി​ല്ല; അന്നു സാ​ര​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അതേ, ഒരു സത്യ​നി​ഷ്ഠൻ, എന്റെ കു​റ്റം​കൊ​ണ്ടു നി​ങ്ങൾ എന്നെ ബഹു​മാ​നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, ഞാ​ന​താ​വു​ക​യി​ല്ല; ഇപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ പു​ച്ഛി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് ഞാൻ സത്യ​നി​ഷ്ഠ​നാ​ണ്. മോ​ഷ്ടി​ച്ചെ​ടു​ത്ത ബഹു​മ​തി​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും അനു​ഭ​വി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത വി​ധ​മാ​ണ് എന്റെ ഈശ്വ​ര​വി​ധി എന്നിൽ തു​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ട് ആ ബഹു​മ​തി എന്നെ അവ​മാ​നി​ക്കു​ക​യും ആന്ത​ര​മാ​യി എന്നെ കു​ത്തി​ച്ച​ത​യി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു; അതി​നാൽ എനി​ക്കെ​ന്നിൽ ബഹു​മാ​നം തോ​ന്നു​ന്ന​തി​ന് നി​ങ്ങൾ എന്നെ പു​ച്ഛി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോൾ ഞാൻ വീ​ണ്ടും നി​വർ​ന്നു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഞാൻ സ്വ​ന്തം മന​സ്സാ​ക്ഷി​യെ അനു​സ​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​ക്കാ​ര​നാ​ണ്. അതു വളരെ അസം​ഭാ​വ്യ​മാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു് നല്ല​വ​ണ്ണ​മ​റി​യാം. പക്ഷേ, അതി​നെ​ന്തു ചെ​യ്യു​ന്നു? വാ​സ്ത​വം അങ്ങി​നെ​യാ​ണ്. ഞാൻ ഞാ​നു​മാ​യി ചില ഉട​മ്പ​ടി​കൾ ചെ​യ്തു വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. എനി​ക്ക​വ​യെ നി​റ​വേ​റ്റ​ണം. നമ്മെ കെ​ട്ടി​യി​ടു​ന്ന ചില ഏർ​പ്പാ​ടു​ക​ളു​ണ്ട്. നമു​ക്കു, മു​റ​ക​ളെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്ന യദൃ​ച്ഛാ​സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. നോ​ക്കൂ, മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, എന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്നു​ള്ളിൽ പലതും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്.

പി​ന്നെ​യും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് നിർ​ത്തി; അയാൾ തന്റെ വാ​ക്കു​കൾ ഒരു കയ്പു വരു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ ഒട്ടു ഞെ​രു​ങ്ങി ഉമി​നീ​രി​റ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ട് വീ​ണ്ടും തു​ടർ​ന്നു; ‘അങ്ങി​നെ​യൊ​രു വല്ലാ​യ്മ തല​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരാൾ മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സമ്മ​ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യ​ല്ലാ​തെ അതിൽ പങ്കെ​ടു​പ്പി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല; മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തി​ട്ട​ല്ലാ​തെ അവരെ അയാ​ളു​ടെ കു​ണ്ടി​ലേ​ക്കു കാൽ വഴു​തി​ച്ചു​കൂ​ടാ; അയാ​ളു​ടെ രക്തം പു​ര​ണ്ട മാർ​ക്കു​പ്പാ​യ​ത്തെ അവ​രു​ടെ മേ​ലി​ട്ടി​ഴ​ച്ചു​കൂ​ടാ; മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സു​ഖ​ത്തെ അയാ​ളു​ടെ കഷ്ട​പ്പാ​ടു​കൊ​ണ്ട് തക​രാ​റാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്തു​കൂ​ടാ. ആരോ​ഗ്യ​മു​ള്ള ആളു​ക​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്ന് അവ​ന​വ​ന്റെ മേ​ലു​ള്ള വ്ര​ണ​ത്തെ ഇരു​ട്ട​ത്ത് അവ​രു​ടെ​മേൽ വെ​ച്ചു​ര​യ്ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല. ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ് തന്റെ പേ​രി​നെ എനി​ക്കു സമ്മാ​നി​ച്ചു​വെ​ന്നി​രു​ന്നാ​ലും അതു​പ​യോ​ഗി​ക്കാൻ ഞാ​ന​വ​കാ​ശി​യ​ല്ല; അയാൾ​ക്ക് എനി​ക്ക​തു തരാം, പക്ഷേ, എനി​ക്ക​തെ​ടു​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല. ഒരു പേർ ഒരു ഞാ​നാ​ണ്. നോ​ക്കു, സേർ, ഞാൻ കു​റ​ച്ചൊ​ക്കെ ആലോ​ചി​ച്ചു; ഞാ​നൊ​രു കൃ​ഷി​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ങ്കി​ലും അല്പാ​ല്പം വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്; ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​ത് ശരി​യാ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. ഞാൻ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. ഞാൻ പഠി​പ്പു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. അതേ, അപ്പോൾ, ഒരു പേർ കൈ​യി​ലാ​ക്കി അതി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടിൽ​ച്ചെ​ന്നു​കൂ​ടു​ന്ന​ത് മര്യാ​ദ​യ​ല്ല. ഒരു പണ​സ്സ​ഞ്ചി​യോ ഒരു ഗഡി​യാ​ളോ എന്ന​പോ​ലെ അക്ഷ​ര​മാ​ല​യി​ലെ അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളും തട്ടി​ക്ക​യ്യി​ലാ​ക്കാം. ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു കള്ളൊ​പ്പാ​യി​രി​ക്കുക, ഒരു ജീ​വ​നു​ള്ള കള്ള​ത്താ​ക്കോ​ലാ​വുക, മര്യാ​ദ​ക്കാ​രു​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ഉപാ​യ​ത്തിൽ വാ​തിൽ​പൂ​ട്ടു പറി​ച്ചു കട​ന്നു​ചെ​ല്ലുക, ഒരി​ക്ക​ലും നേരേ നോ​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നാ​വുക, ഞാ​നെ​ന്ന​തി​ന്റെ ഉള്ളി​ലി​രു​ന്നു കള്ള​ത്ത​രം കാ​ണി​ക്കുക—വയ്യാ! വയ്യാ! വയ്യാ! അതി​ലും ഭേദം കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണ്, ചോ​ര​യൊ​ഴു​ക്കു​ക​യാ​ണ്, കര​യു​ക​യാ​ണ്, സ്വ​ന്തം കൈ​ന​ഖ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് ദേ​ഹ​ത്തിൽ​നി​ന്നു തൊലി പറി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണ്, പ്രാ​ണ​വേ​ദ​ന​യിൽ​ക്കി​ട​ന്നു രാ​ത്രി മു​ഴു​വ​നും ഞര​ങ്ങു​ക​യാ​ണ്, സ്വ​ന്തം ദേ​ഹ​ത്തേ​യും ദേ​ഹി​യേ​യും ചവ​ച്ചു വി​ഴു​ങ്ങു​ക​യാ​ണ്. അതാണ് ഇതെ​ല്ലാം ഞാ​നി​പ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറയാൻ. നി​ങ്ങൾ പറ​യും​പോ​ലെ, ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​തെ!

അയാൾ ഒരു വേ​ദ​ന​യോ​ടു​കൂ​ടിയ നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ട്ടു; എന്നി​ട്ട് ഈ ഒടു​വി​ല​ത്തെ വാ​ക്ക് ഒരേ​റെ​റി​ഞ്ഞു: ‘പണ്ടു​കാ​ല​ത്ത് ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി ഞാ​നൊ​രു കഷ്ണം അപ്പം കട്ടു; ഇന്നു ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി, ഞാൻ ഒരു പേരു കട്ടു​കൂ​ടാ.’

‘ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ!’ മരി​യൂ​സ് തട​ഞ്ഞു. ‘ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​വാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ആ പേ​രാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല​ല്ലോ?’

‘ഓഹോ! എനി​ക്ക​തു മന​സ്സി​ലാ​യി,’ വളരെ തവണ വഴി​ക്കു​വ​ഴി​യേ തല​യു​യർ​ത്തു​ക​യും താ​ഴ്ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു.

കു​റ​ച്ചിട ആരും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. രണ്ടു​പേ​രും ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടെ ഒരു കു​ണ്ടിൽ വീണ് അവിടെ അന​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ന്നു. മരി​യൂ​സ് ഒരു മേ​ശ​യ്ക്ക​രി​കിൽ ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണ്; പി​ന്നോ​ക്കം മട​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന ഒരു കൈ​വി​രൽ​ക്കൊ​ണ്ട് അയാൾ തന്റെ വാ​യ​യു​ടെ അറ്റം താ​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ട് ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ലാ​ത്തു​ന്നു. അയാൾ കണ്ണാ​ടി​യു​ടെ മുൻ​പി​ലെ​ത്തി, അന​ങ്ങാ​തെ നി​ന്നു, ഉടനേ, എന്തോ ആന്ത​ര​മായ ഒരു വാ​ദ​പ്ര​തി​വാ​ദ​ത്തിൽ മറു​പ​ടി പറ​ക​യാ​ണെ​ന്ന​വി​ധം, ആ കണ്ണാ​ടി​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ട്—അയാൾ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല—അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്റെ കാ​ലി​ന്നൊ​രി​ഴ​ച്ചി​ലു​ണ്ട്. ഇപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ​ക്ക​തി​ന്റെ കാരണം മന​സ്സി​ലാ​യി.

എന്നി​ട്ട് അയാൾ മരി​യൂ​സ്സി​ന്റെ നേരെ തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘സേർ ഇനി, ഇതൊ​ന്നാ​ലോ​ചി​ക്കു: ഞാ​നൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരാൾ, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​റി​യി​ലു​ണ്ട്, ഞാൻ പാ​പ്പാ​സ്സി​ട്ട് രാ​വി​ലെ പ്രാ​തൽ കഴി​ക്കാൻ വരു​ന്നു. വൈ​കു​ന്നേ​രം നമ്മൾ മൂ​ന്നു​പേ​രും​കൂ​ടി നാടകം കാണാൻ പോ​ക​യാ​ണ്. ഞാൻ മദാം പൊ​ങ്മേർ​സി​യു​ടെ കൂടെ ത്വി​ലെ​റി​ക്കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്ക് പോ​കു​ന്നു. നമ്മൾ ഒരു​മി​ച്ചാ​ണ്, നി​ങ്ങൾ എന്നെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലൊ​രാ​ളാ​യി​ക്ക​രു​തു​ന്നു; ഒരു ദിവസം നി​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്, ഞാ​നു​ണ്ട്, നമ്മൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്; നമ്മൾ ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്, പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഒരു ശബ്ദം ‘ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്’ എന്ന പേർ ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു​കേ​ട്ടു; അതാ ആ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ കൈ, പൊ​ല്ലീ​സ്, അന്ധ​കാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു പൊ​ന്തി​വ​ന്ന് എന്റെ പാ​ഴ്മോ​ന്ത​യ്ക്കു ഒരു തട്ടു തട്ടു​ന്നു!’

പി​ന്നെ​യും അയാൾ നിർ​ത്തി; മരി​യൂ​സ് ഒരു വി​റ​യ​ലോ​ടു​കൂ​ടി ചാ​ടി​യേ​ണീ​റ്റു.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു: ‘അതിന് നി​ങ്ങൾ എന്തു പറ​യു​ന്നു?’ മരി​യു​സ്സി​ന്റെ മാനം മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു: ‘അപ്പോൾ മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ക​യ​ല്ല വേ​ണ്ട​തെ​ന്നു ഞാൻ നി​ശ്ച​യി​ച്ച​തു നന്നാ​യെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ കണ്ടു​വ​ല്ലോ. സു​ഖി​ക്കുക, സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ വാഴുക, ദേ​വ​ന്മാ​രു​ടെ ദേ​വ​നാ​യി​രി​ക്കുക, സൂ​ര്യ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തിൽ ജീ​വി​ക്കുക, അതു​കൊ​ണ്ട് സം​തൃ​പ്ത​നാ​യി​രി​ക്കുക; ഒരു സാ​ധു​വായ നിർ​ഭാ​ഗ്യ​ജീ​വി അവ​ന്റെ മന​സ്സു തു​റ​ന്നു​കാ​ണി​ക്കു​ക​യും അവ​ന്റെ ധർ​മ്മ​ത്തെ നി​റ​വേ​റ്റു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി അസ്വാ​സ്ഥ്യം​കൊ​ള്ളേ​ണ്ടാ; സേർ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന ആൾ ഒരു ഭാ​ഗ്യ​ഹീ​ന​നാ​ണ്.’

മരി​യൂ​സ് പതു​ക്കെ മു​റി​യിൽ വി​ല​ങ്ങ​നെ ലാ​ത്തി​ത്തു​ട​ങ്ങി; അയാൾ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ നന്നേ അടു​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ കൈ നീ​ട്ടി.

പക്ഷേ, മരി​യൂ​സ് തനി​ക്കാ​യി നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​ത്ത കൈ കട​ന്നു പി​ടി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു; ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അയാളെ അപ്ര​കാ​രം ചെ​യ്തു​കൊ​ള്ളാൻ സമ്മ​തി​ച്ചു; മരി​യൂ​സ്സി​ന്ന് ആ അമർ​ത്തി​യ​ത് ഒരു വെ​ണ്ണ​ക്കൽ​ക്ക​യ്യി​ന്മേ​ലാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി.

‘എന്റെ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്നു സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാ​രു​ണ്ട്’, മരി​യൂ​സ് പറ​ഞ്ഞു. ‘ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു മാ​പ്പു വാ​ങ്ങി​ത്ത​രും.’

‘അതു​കൊ​ണ്ടു പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ല, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാൻ മരി​ച്ചു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നാ​ണ് വി​ശ്വാ​സം. അതു മതി. മരി​ച്ച​വർ​ക്കു പൊ​ല്ലീ​സ്സ​ന്വേ​ഷ​ണ​ത്തെ പേ​ടി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. അവർ സമാ​ധാ​ന​പൂർ​വ്വം ദ്ര​വി​ച്ചു​പോ​വു​ക​യാ​ണെ​ന്നു വെ​ക്കും. മരണം മാ​പ്പു​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ ഒന്നാ​ണ്.’

എന്നി​ട്ടു മരി​യൂ​സ് പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന കൈ വി​ടു​വി​ച്ച് ഒരു​ത​രം അച​ഞ്ച​ല​മായ അന്ത​സ്സോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ തു​ടർ​ന്നു: ‘എന്ന​ല്ല, ഞാൻ ശരണം പ്രാ​പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള സ്നേ​ഹി​തൻ, എന്റെ മുറ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കുക എന്ന​താ​ണ്; എനി​ക്ക് ഒരൊ​റ്റ മാ​പ്പേ ആവ​ശ്യ​മു​ള്ളു, എന്റെ മന​സ്സാ​ക്ഷി​യു​ടേ​ത്.’

അസ്സ​മ​യ​ത്ത്, ഇരി​പ്പു​മു​റി​യു​ടെ അങ്ങേ അറ്റ​ത്തേ ഒരു വാതിൽ പതു​ക്കെ പകുതി തു​റ​ന്നു പഴു​തി​ലൂ​ടെ കൊ​സെ​ത്തി​നെ ശി​ര​സ്സു പ്ര​ത്യ​ക്ഷി​ഭ​വി​ച്ചു. അവർ അവ​ളു​ടെ മനോ​ഹ​ര​മു​ഖം മാ​ത്ര​മേ കണ്ടു​ള്ളു; അവ​ളു​ടെ തല​മു​ടി ചി​ന്നി​ക്കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു, ഉറ​ക്കം​കൊ​ണ്ട് അപ്പോ​ഴും അവ​ളു​ടെ കൺ​പോ​ള​കൾ വീർ​ത്തി​രു​ന്നു. കൂ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തേ​ക്കു തല കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഒരു പക്ഷി​യു​ടെ മട്ട് കാ​ട്ടി. അവൾ ആദ്യം തന്റെ ഭർ​ത്താ​വി​നേ​യും പി​ന്നെ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നേ​യും ഓരോ നോ​ക്കു​നോ​ക്കി, ഒരു പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടു​കൂ​ടി—അവർ​ക്കു തങ്ങൾ ഒരു പനി​നീർ​പ്പു​വി​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലെ ഒരു പു​ഞ്ചി​രി​യാ​ണ് കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്നു തോ​ന്നി—ഇങ്ങ​നെ ശബ്ദി​ച്ചു: ഞാൻ ശപഥം ചെ​യ്യാം, നി​ങ്ങൾ രാ​ജ്യ​കാ​ര്യം പറ​ക​യാ​ണ്. എന്നെ കൂ​ട്ടാ​തെ അതു പറ​യു​മ്പോൾ എന്തു കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​യാ​ണ്!’.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വി​റ​ച്ചു​പോ​യി: ‘കൊ​സെ​ത്ത്’ശ്*** മരി​യൂ​സ് വി​ക്കി.

അയാൾ നിർ​ത്തി, അവർ രണ്ടു​പേ​രും രണ്ടു കള​വു​പു​ള്ളി​ക​ളാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും.

ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ലാ​ണ്ടി​രു​ന്ന കൊ​സെ​ത്ത് അവരെ രണ്ടു​പേ​രേ​യും പി​ന്നേ​യും നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​നി​ന്നു. സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലെ പ്ര​കാ​ശ​നാ​ളം​പോ​ലെ എന്തോ ഒന്ന് അവ​ളു​ടെ നോ​ട്ട​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ ഇട​യ്ക്കു​വെ​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു.’ കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ, എന്റെ അച്ഛൻ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തു ഞാൻ വാ​തിൽ​പ്പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ കേ​ട്ടു: മന​സ്സാ​ക്ഷി… എന്റെ മുറ.’ അതു രാ​ജ്യ​കാ​ര്യ​മാ​ണ്, അതേ തീർ​ച്ച. ഞാനതു സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. പി​റ്റേ ദി​വ​സം​ത​ന്നെ ആളുകൾ രാ​ജ്യ​കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങാൻ പാ​ടി​ല്ല. അതു ശരി​യ​ല്ല.’

‘അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല, കൊ​സെ​ത്ത്’ മരി​യൂ​സ് പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞങ്ങൾ സ്വ​ന്തം കാ​ര്യം പറ​ക​യാ​ണ്. നി​ന്റെ ആറു ലക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക്, എവി​ടെ​യാ​ണ് പലി​ശ​യ്ക്കു​റ​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നു ഞങ്ങൾ ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.’

‘ഒരി​ക്ക​ലും അതല്ല’, കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാനും വരു​ന്നു. എന്നെ ഇവിടെ ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടോ?’

എന്നി​ട്ട് ഉറ​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വാതിൽ തു​റ​ന്നു കട​ന്നു അവൾ ഇരി​പ്പ​റ​യി​ലെ​ത്തി. അവൾ ഒരു വലിയ വെ​ള്ള​നി​ല​യ​ങ്കി​യാ​ണ് മേ​ലി​ട്ടി​രു​ന്ന​ത്; അത് ഒരാ​യി​രം ഞെ​റി​ക​ളോ​ടും മട​ക്കു​ക​ളോ​ടും​കു​ടി കഴു​ത്തു​മു​തൽ അടി​വ​രെ തു​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. പഴയ കാ​ല​ത്തെ ചില പു​രാ​ണ​ക​ഥാ​ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ ദേ​വ​സ്ത്രീ​ക​ള​ണി​യു​ന്ന ഇത്ത​രം​മ​നോ​ഹ​ര​മേ​ല​ങ്കി​കൾ കാണാം.

അവൾ ഒരു നീണ്ട നി​ല​ക്ക​ണ്ണാ​ടി​യിൽ തന്നെ​ത്ത​ന്നെ ഒന്നു നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു; എന്നി​ട്ട് ഒര​നിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ ആന​ന്ദാ​വേ​ഗ​ത്തി​ന്റെ പൊ​ട്ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട​ലിൽ അവൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘പണ്ടൊ​രു കാ​ല​ത്ത് ഒരു രാ​ജാ​വും രാ​ജ്ഞി​യു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഹാ! എനി​ക്കെ​ന്തു സുഖം!’

അതും പറ​ഞ്ഞ്, അവൾ മരി​യൂ​സ്സി​നേ​യും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നേ​യും നോ​ക്കി ഉപ​ചാ​ര​പൂർ​വ്വം തല കു​നി​ച്ചു.

‘ഇതാ’, അവൾ പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അടു​ത്ത് ഒരു കസാ​ല​യിൽ ഊന്നി​യി​രി​ക്കാ​നാ​ണ് ഭാവം; അര​മ​ണി​ക്കൂ​റി​നു​ള്ളിൽ പ്രാ​തൽ കഴി​ക്കാം; നി​ങ്ങൾ​ക്കി​ഷ്ട​മു​ള്ള​തു പറയാം; പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്ക് സം​സാ​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു എനി​ക്കു നല്ല​വ​ണ്ണ​മ​റി​യാം; ഞാൻ ഒരു വി​കൃ​തി​ത്ത​വും കാ​ണി​ക്കി​ല്ല.’

മരി​യൂ​സ് അവ​ളു​ടെ കൈ പി​ടി​ച്ചു പ്രേ​മ​പൂർ​വ്വം പറ​ഞ്ഞു: ‘ഞങ്ങൾ കാ​ര്യം പറ​ക​യാ​ണ്.’

കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​പ്പ​റ​യ​ട്ടെ. കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാ​നെ​ന്റെ ജനാല തു​റ​ന്നു. ഒരു കൂ​ട്ടം ‘വളുസ’ക്കു​പ്പാ​യ​ക്കാർ തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്—പക്ഷി​കൾ, കോ​മാ​ളി​വേ​ഷ​ക്കാ​ര​ല്ല. ഇന്നു നോ​ല്മ്പ് തു​ട​ങ്ങു​ന്ന ദി​വ​സ​മാ​ണ​ല്ലോ; പക്ഷേ, പക്ഷി​കൾ​ക്ക​തി​ല്ല.’

‘ഞാൻ പറ​യു​ന്നു, ഞങ്ങൾ കാ​ര്യം സം​സാ​രി​ക്ക​യാ​ണ്; പോവൂ കൊ​സെ​ത്ത് കു​ട്ടി, ഞങ്ങ​ളി​വി​ടെ കു​റ​ച്ചു തനി​ച്ചി​രി​ക്ക​ട്ടെ, ഞങ്ങൾ കണ​ക്കു​കൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണ്. അതു മു​ഷി​പ്പ​നാ​യി​രി​ക്കും.’

മരി​യൂ​സ്, ഇന്ന​ത്തെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കണ്ഠ​വ​സ്ത്രം കൊ​ള്ളാം. ഹേ മൊൺ​സി​ന്യേർ, അങ്ങു നല്ല പച്ച​സ്സു​ന്ദ​ര​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു; ഇല്ല, എനി​ക്ക​തു മു​ഷി​പ്പ​നാ​വി​ല്ല.’

‘ഉവ്വേ​ന്ന്, അതു മു​ഷി​പ്പ​നാ​യി​രി​ക്കും.’

‘ഇല്ല. നി​ങ്ങ​ളായ സ്ഥി​തി​ക്ക്. നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തെ​നി​ക്ക് മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല; പക്ഷേ, ഞാൻ കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാം. ഇഷ്ട​മു​ള്ള​വർ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​ത് കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ, അവർ പറ​യു​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ളെ​ല്ലാം മന​സ്സി​ലാ​യി​ക്കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. നമു​ക്കി​വി​ടെ ഒരു​മി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം—എനി​ക്ക​ത്ര​യേ വേ​ണ്ടു. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു​മി​ച്ചി​രി​ക്കും, എന്താ!’

‘നീ​യെ​ന്റെ ഓമ​ന​ക്കൊ​സെ​ത്താ​ണ്. അതു പാ​ടി​ല്ല.’

‘പാ​ടി​ല്ല!’

‘അതേ.’

‘വളരെ ശരി’, കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു. ‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​രു കാ​ര്യം പറയാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഉണർ​ന്നെ​ണീ​റ്റി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നും, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വലി​യ​മ്മ നാമം ജപി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നും, എന്റെ അച്ചൻ ഫു​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ മു​റി​യി​ലെ പു​ക​ക്കു​ഴൽ പു​ക​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും, നി​കൊ​ലെ​ത്ത് പു​ക​ക്കു​ഴൽ​തു​ട​പ്പു​കാ​ര​നെ വി​ളി​ക്കാൻ ആളെ അയ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും, തു​സ്സാ​ങ്ങും നി​കൊ​ലെ​ത്തും​കൂ​ടി ശണ്ഠ​കൂ​ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു എന്നും, നി​കൊ​ലെ​ത്ത് തു​സ്സാ​ങ്ങി​ന്റെ വി​ക്കി​നെ​പ്പ​റ്റി പരി​ഹ​സി​ച്ചു എന്നും ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​ന്നേ​നേ. ശരി, നി​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ന്നും അറി​യേ​ണ്ടെ​ങ്കിൽ വേ​ണ്ടാ. ഹാ! പാ​ടി​ല്ല? നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യാ​മോ. എനി​ക്കും നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറയാം: പാ​ടി​ല്ല. അപ്പോൾ ആരാണ് കു​ടു​ങ്ങുക? ഞാ​ന​പേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു, എന്റെ മരി​യൂ​സ് കു​ട്ടി, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യും കൂ​ടെ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ.’

‘ഞാൻ തീർ​ത്തു പറ​യു​ന്നു, ഞങ്ങൾ​ക്കി​വി​ടെ തനി​ച്ചി​രു​ന്നേ കഴിയൂ.’

‘അപ്പോൾ ഞാൻ ആരാ​നു​മാ​ണോ?’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒര​ക്ഷ​ര​വും മി​ണ്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല, കൊ​സെ​ത്ത് അയാ​ളോ​ടാ​യി പറ​ഞ്ഞും ‘ഒന്നാ​മ​ത് അച്ഛാ, അച്ഛൻ എന്നെ വന്ന് ഒന്നു പി​ടി​ച്ചു​പൂ​ട്ട​ണം. എന്റെ ഭാഗം പി​ടി​ക്കാ​തെ ഇങ്ങ​നെ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​മെ​ന്താ​ണ്? ആരേ എനി​ക്കി​ങ്ങ​നെ ഒര​ച്ഛ​നെ തന്ന​ത്? എന്റെ കു​ടും​ബ​ജീ​വി​തം വളരെ അസു​ഖ​ക​ര​മാ​ണെ​ന്ന് അച്ഛൻ കാണണം. എന്റെ ഭർ​ത്താ​വ് എന്നെ​ത്ത​ല്ലു​ന്നു. വരു, എന്നെ വേഗം പി​ടി​ച്ചു​പൂ​ട്ടു.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു.

കൊ​സെ​ത്ത് മരി​യൂ​സ്സി​ന്റെ നേരേ തി​രി​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങ​ളെ—നി​ങ്ങൾ​ക്കു ഞാൻ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രാം.’

എന്നി​ട്ടു അവൾ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു തന്റെ നെ​റ്റി​ത്ത​ടം കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അവ​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്ക് ഒരടി മുൻ​പോ​ട്ടു വെ​ച്ചു.

കൊ​സെ​ത്തു പിൻ​വാ​ങ്ങി​പ്പോ​യി.

‘അച്ഛാ, അച്ഛൻ വി​ളർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. കൈ വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?

‘അതാ​ശ്വാ​സ​പ്പെ​ട്ടു’, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു.

‘ഇന്ന​ലെ ഉറ​ക്കം നന്നാ​യി​ല്ല?’

‘ഇല്ല.’

‘വല്ല വ്യ​സ​ന​വു​മു​ണ്ടോ?

‘ഇല്ല.’

‘രോഗം മാ​റി​യെ​ങ്കിൽ, നല്ല​വ​ണ്ണം ഉറ​ങ്ങി​യെ​ങ്കിൽ, സു​ഖ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ, എന്നെ പി​ടി​ച്ചു പൂ​ട്ടു, ഞാ​നൊ​ന്നും ശകാ​രി​ക്കി​ല്ല.’

പി​ന്നെ​യും അവൾ തന്റെ നെ​റ്റി​ത്ത​ടം അയാൾ​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.

ഒരു ദി​വ്യ​മായ പ്ര​കാ​ശം നി​ല​കൊ​ള്ളു​ന്ന ആ നെ​റ്റി​യിൽ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു ചും​ബ​നം ചെ​യ്തു.

‘ചി​രി​ക്കൂ.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആ ആജ്ഞ കേ​ട്ടു. അതൊരു പ്രേ​ത​ത്തി​ന്റെ ചി​രി​യാ​യി​രു​ന്നു.

‘ഇനി എന്റെ ഭർ​ത്താ​വു​മാ​യു​ള്ള ശണ്ഠ​യിൽ എന്റെ ഭാഗം കൂടു.’

‘കൊ​സെ​ത്ത്!… മരി​യൂ​സ് കു​റ​ച്ചു​ച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു.

‘അച്ഛാ, ഒന്നു ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ടൂ. ഞാ​നി​വി​ടെ ഇരു​ന്നോ​ട്ടെ എന്ന് പറയൂ. എന്റെ മുൻ​പിൽ​വെ​ച്ചു നി​ങ്ങൾ​ക്ക് സം​സാ​രി​ക്കാ​മ​ല്ലോ, അപ്പോൾ ഞാ​നൊ​രു വി​ഡ്ഢി​യാ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ കരു​തു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​ത് എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല! കാ​ര്യം പണം ബാ​ങ്കി​ലി​ടൽ, നി​ശ്ച​യ​മാ​യും വലി​യ​തു​ത​ന്നെ. ഒന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും പു​രു​ഷ​ന്മാർ വലിയ കാ​ര്യ​മാ​ക്കി​ക്കാ​ണി​ക്കും. ഞാൻ ഇന്നു രാ​വി​ലെ ഒന്നാ​ന്ത​രം സു​ന്ദ​രി​ത​ന്നെ​യാ​ണ്. ഇങ്ങോ​ട്ടു നോ​ക്കു, മരി​യൂ​സ്!’

എന്നി​ട്ടു മനോ​ഹ​ര​മായ ഒരു ചു​മൽ​ച്ചു​ളു​ക്ക​ലോ​ടും ഒര​നിർ​വ​ച​നീ​യ​ച്ച​ന്ത​മു​ള്ള ചു​ണ്ടു​പി​ളു​ത്ത​ലോ​ടും​കൂ​ടി അവൾ മരി​യു​സ്സി​നെ ഒന്നു നോ​ക്കി.

‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു!’ മരി​യൂ​സ് പറ​ഞ്ഞു.

‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ ആരാ​ധി​ക്കു​ന്നു!’ കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു.

അവർ രണ്ടു​പേ​രും അന്യോ​ന്യം മാ​റി​ട​ത്തി​ലേ​ക്കു ചാ​ടി​പ്പ​റ്റി.

‘ഇനി’, ഒരു വി​ജ​യ​പൂർ​ണ്ണ​മായ ചെ​റു​കൊ​ഞ്ഞ​നം​കാ​ട്ട​ലോ​ടു​കു​ടി തന്റെ മേ​ല​ങ്കി​യു​ടെ ഒരു ഞെറി നേ​രേ​യാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ട് കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാ​നി​വി​ടെ കൂടും.’

‘ഇല്ല, അതു പാ​ടി​ല്ല,’ ഒര​പേ​ക്ഷ​യാ​യി മരി​യൂ​സ് പറ​ഞ്ഞു. ‘ഞങ്ങൾ​ക്ക് ഒന്നു പറ​ഞ്ഞു​തീർ​ക്കാ​നു​ണ്ട്.’

‘ഇനി​യും പാ​ടി​ല്ല?’

മരി​യൂ​സ് ഒരു സഗൌ​ര​വ​സ്വ​ര​മ​വ​ലം​ബി​ച്ചു. ‘ഞാൻ തീർ​ത്തു​പ​റ​യു​ന്നു കൊ​സെ​ത്ത് അത് പാ​ടി​ല്ല.’

‘ഹോ, സേർ. നി​ങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​രു​ഷ​ശ​ബ്ദ​മെ​ടു​ത്തു. ആട്ടേ തര​ക്കേ​ടി​ല്ല, ഞാൻ പോ​കു​ന്നു. അച്ഛൻ എന്നെ സഹാ​യി​ച്ചി​ല്ല​ല്ലോ. ഹേ എന്റെ അച്ഛ​ന​വർ​കൾ, എന്റെ ഭർ​ത്താ​വ​വർ​കൾ, നി​ങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും നി​ഷ്ഠു​ര​ന്മാ​രാ​ണ്. ഞാൻ ചെ​ന്നു മു​ത്ത​ച്ഛ​നോ​ട് പറ​യ​ട്ടെ. ഞാൻ ഇനി​യും നി​ങ്ങ​ളോ​ട് വി​ഡ്ഢി​ത്തം പറ​ഞ്ഞു കൊ​ണ്ട് തി​രി​ച്ചു​വ​രു​മെ​ന്നാ​ണെ​ങ്കിൽ അതു നി​ങ്ങൾ​ക്കു തെ​റ്റി. എനി​ക്കു​മു​ണ്ട് ഒര​ന്ത​സ്സ്. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വരവു കാ​ക്കാം, ഞാ​നി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ട് മു​ഷി​യുക നി​ങ്ങൾ​ക്കാ​ണെ​ന്നു കാണാം. ഞാൻ പോ​കു​ന്നു അതാണ് ഭേദം.’

എന്നി​ട്ട് അവൾ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു പോയി.

രണ്ടു ഞൊ​ടി​യിട കഴി​ഞ്ഞു, വാതിൽ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി തു​റ​ന്നു, അവ​ളു​ടെ ഉണർ​വു​ള്ള​തും പനി​നീർ​പ്പു​പോ​ലു​ള്ള​തു​മായ മുഖം പി​ന്നെ​യും വാ​തിൽ​പ്പാ​ളി​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ തി​രു​കി. അവൾ അവ​രോ​ട് വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു: ‘എനി​ക്കു കല​ശ​ലാ​യി മു​ഷി​ഞ്ഞു.’

വാതിൽ വീ​ണ്ടു​മ​ട​ഞ്ഞു, ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി അവിടെ ഇരു​ട്ടാ​യി.

പെ​ട്ടെ​ന്നു രാ​ത്രി​യി​ലേ​ക്ക് ഒരു പ്ര​ഭാ​ത​നാ​ളം, താൻ​ത​ന്നെ​യ​റി​യാ​തെ കട​ന്നു വന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു അത്.

മരി​യൂ​സ് നല്ല​വ​ണ്ണം വാ​തി​ല​ട​ഞ്ഞി​ല്ലേ എന്നു നോ​ക്കി.

‘സാധു കൊ​സെ​ത്ത്!’ അയാൾ പി​റു​പി​റു​ത്തു, ‘അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വു​മ്പോൾ…’

ആ വാ​ക്കു കേ​ട്ട​തോ​ടു​കൂ​ടി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആകെ വി​റ​ച്ചു. അയാൾ മരി​യു​സ്സി​ന്റെ നേരെ ഒര​മ്പ​ര​ന്ന നോ​ട്ടം നോ​ക്കി.

‘കൊ​സെ​ത്ത്! ഓ, ശരി, വാ​സ്ത​വം​ത​ന്നെ, നി​ങ്ങൾ ഇതി​നെ​പ്പ​റ്റി കൊ​സെ​ത്തോ​ട് സം​സാ​രി​ക്കാൻ ഭാ​വ​മാ​ണ്. ശരി, നി​ല്ക്കു, ഞാ​ന​താ​ലോ​ചി​ച്ചി​ല്ല. ഒരാൾ​ക്ക് ഒന്നി​ന് ശക്തി​യു​ണ്ടെ​ന്നു വരും. മറ്റൊ​ന്നി​നു​ണ്ടാ​വി​ല്ല, സേർ, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ട​പേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു, ഇതാ, സേർ, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു കെ​ഞ്ചു​ന്നു, നി​ങ്ങൾ അവ​ളോ​ടി​ത് പറ​യു​ക​യി​ല്ലെ​ന്ന് എന്നോ​ടു തി​ക​ച്ചും ശപഥം ചെ​യ്യ​ണം. നി​ങ്ങ​ള​റി​ഞ്ഞാൽ പോരേ? നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട്ട​ല്ലാ​തെ ഞാൻ​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു​ത​ന്നു. ഞാനത് ലോ​ക​ത്തോ​ടു മു​ഴു​വ​നും പറയാം, പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തോ​ടൊ​ട്ടു​ക്കും—അതൊ​ക്കെ എനി​ക്കൊ​ന്ന്. പക്ഷേ, അവളെ, അവളെ അത​റി​യി​ച്ചു​കൂ​ടാ. അവൾ പേ​ടി​ച്ചു​പോ​വും. എന്ത്, ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി! നമു​ക്ക​വ​ളോ​ട് വി​സ്ത​രി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും: അവ​ളോ​ടു ‘അയാൾ തണ്ടു​വ​ലി ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്താ​യി​രു​ന്നു’ എന്ന് നമു​ക്കു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. അവൾ ആ തട​വു​പു​ള്ളി​സ്സം​ഘം കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​ത് ഒരു ദിവസം കണ്ടു. ഹാ! എന്റെ ജഗ​ദീ​ശ്വ​രാ!’

അയാൾ ഒരു ചാ​രു​ക​സാ​ല​യി​ലേ​ക്ക് കു​ഴ​ഞ്ഞു​വീ​ണു. മുഖം കൈ​കൊ​ണ്ടു പൊ​ത്തി.

അയാ​ളു​ടെ തേ​ങ്ങൽ കേ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല; പക്ഷേ, ചു​മ​ലു​ക​ളു​ടെ വി​റ​യൽ​കൊ​ണ്ട് അയാൾ കര​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു കാണാം. നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മായ കര​ച്ചിൽ, വല്ലാ​ത്ത കര​ച്ചിൽ.

തേ​ങ്ങ​ലിൽ ഒരു​ത​രം ശ്വാ​സം​മു​ട്ട​ലു​ണ്ട്. അയാളെ ഒരു​ത​രം വി​റ​വാ​തം ബാ​ധി​ച്ചു; ശ്വാ​സം കി​ട്ടാ​നെ​ന്ന​പോ​ലെ അയാൾ കൈ രണ്ടും നീ​ട്ടി കസാ​ല​ച്ചാ​രി​ലേ​ക്കു മലർ​ന്നു; കണ്ണു​നീ​രിൽ മു​ഴു​കിയ അയാ​ളു​ടെ മുഖം മരി​യു​സ്സി​നു കാ​ണാ​റാ​യി: അയാ​ളു​ടെ ശബ്ദം ആഴ​മ​റി​യാ​ത്ത പാ​താ​ള​ത്തി​നു​ള്ളിൽ​നി​ന്നാ​ണ് പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തെ​ന്ന​പോ​ലെ. അയാൾ ഇങ്ങ​നെ പി​റു​പി​റു​ത്ത​ത് മരി​യൂ​സ് കേ​ട്ടു: ഹാ! എനി​ക്കു മരി​ച്ചാൽ മതി​യി​രു​ന്നു​വ​ല്ലോ!’

‘വ്യ​സ​നി​ക്കേ​ണ്ടാ’. മരി​യൂ​സ് പറ​ഞ്ഞു, ‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ര്യം ഞാൻ ഗൂ​ഢ​മാ​ക്കി​വെ​ച്ചു​കൊ​ള്ളാം.’

ഒരു സമയം വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം​ത​ന്നെ ഉള്ളി​ള​കാ​തെ​യും എന്നാൽ അവ​സാ​നം​വ​രെ​ക്കും ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​പോ​ലെ​ത​ന്നെ അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​വു​മായ എന്തോ ഒന്നി​നോ​ടു പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​വാൻ നിർ​ബ​ദ്ധ​നാ​യും, കണ്ണി​നു​മുൻ​പിൽ വെ​ച്ചു​ത​ന്നെ മൊ​സ്യു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ മീതെ പു​ള്ളി​ക്ര​മ​ത്തിൽ കയ​റി​യി​രി​പ്പാ​യ​തി​നെ നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടും, ആ വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ വാ​സ്ത​വ​സ്ഥി​തി​യിൽ കു​റേ​ശ്ശ​യാ​യി ആണ്ടു​മു​ങ്ങി​യും, നി​ല​യു​ടെ സാ​മാ​ന്യ​ത​യ​നു​സ​രി​ച്ച് ആ മനു​ഷ്യ​ന്നും അയാൾ​ക്കും ഇട​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​ത്തീർ​ന്ന അകൽ​ച്ച​യെ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടും മരി​യൂ​സ് തു​ടർ​ന്നു: ‘നി​ങ്ങൾ അത്ര​മേൽ വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടും നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യോ​ടും​കൂ​ടി എന്നെ ഏല്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ന്യാ​യ​സം​ഖ്യ​യെ​പ്പ​റ്റി ഒരു വാ​ക്കും നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​യാ​തി​രി​ക്കാൻ എനി​ക്കു് വയ്യാ. സത്യ​നി​ഷ്ഠ​കൊ​ണ്ടു ചെ​യ്ത​താ​ണ​ത്. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ എന്തെ​ങ്കി​ലും ഒരു പ്ര​തി​ഫ​ലം അങ്ങോ​ട്ടും തരേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സംഖ്യ ഇന്ന​തെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കുക. ഇപ്പോൾ എണ്ണി​ത്ത​രാം. എത്ര വലു​താ​ക്കു​ന്ന​തി​നും ശങ്കി​ക്കേ​ണ്ട.’

‘സേർ. ഞാൻ നന്ദി​പ​റ​യു​ന്നു.’ ഴാങ് വാൽ​വാ​ങ് പതു​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു.

അത​റി​യാ​തെ തള്ള​വി​ര​ലി​ന്റെ നഖം ചൂ​ണ്ടാ​ണി​വി​ര​ലി​ന്റെ അറ്റ​ത്താൽ തട​വി​ക്കൊ​ണ്ടു, കു​റ​ച്ചു​നേ​രം അയാൾ ആലോ​ച​ന​യിൽ മു​ങ്ങി; എന്നി​ട്ട കു​റ​ച്ചു​ച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘അപ്പോൾ എല്ലാ​മാ​യി; പക്ഷേ, ഒടു​വിൽ ഒരു കാ​ര്യം​കൂ​ടി…’

‘എന്താ​ണ​ത്?’

ഒടു​വി​ല​ത്തെ ഒരു ശങ്ക​യോ​ടു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് യു​ദ്ധം​വെ​ട്ടു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി; എന്നി​ട്ട് ഒച്ച​യി​ല്ലാ​തെ, ശ്വാ​സ​മി​ല്ലാ​തെ, അയാൾ പറ​ഞ്ഞു എന്ന​ല്ല പറ​യേ​ണ്ട​തു, വി​ക്കി:

‘നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​വായ സ്ഥി​തി​ക്കു, സേർ, തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്താ​ന​ധി​കാ​രി​യായ നി​ങ്ങൾ ഞാൻ ഇനി​മേൽ കൊ​സെ​ത്തി​നെ കാ​ണാ​തി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?’.

‘അതാ​യി​രി​ക്കും നല്ല​തെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.’ മരി​യൂ​സ് രസ​മി​ല്ലാ​തെ പറ​ഞ്ഞു.

‘ഞാ​നി​നി അവളെ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല.’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പി​റു​പി​റു​ത്തു. അയാൾ വാ​തി​ല്ക്ക​ലേ​ക്ക് നട​ന്നു.

അയാൾ കു​റ്റി​മേൽ കൈ​വെ​ച്ചു. ഓടാ​മ്പൽ നീ​ക്കി. വാതിൽ തു​റ​ന്നു. പു​റ​ത്തേ​ക്ക് കട​ക്കാൻ പഴു​തു​ണ്ടാ​കു​വോ​ളം അതു മലർ​ക്കെ ഉന്തി, ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​രം അന​ങ്ങാ​തെ നി​ന്നു, എന്നി​ട്ടു വീ​ണ്ടും വാ​തി​ല​ട​ച്ചു മരി​യൂ​സ്സി​നു നേരെ നോ​ക്കി.

അയാൾ വി​ളർ​ത്തി​ട്ട​ല്ലാ​താ​യി, കരു​വാ​ളി​ച്ചു. അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ കണ്ണു​നീ​രി​ല്ലാ​താ​യി, ഒരു വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ പ്ര​കാ​ശ​മു​ദി​ച്ചു. അയാ​ളു​ടെ ശബ്ദ​ത്തിൽ ഒര​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ശാ​ന്തത കയറി.

‘നി​ല്ക്കു, സേർ’. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങൾ അനു​വ​ദി​ക്കു​ന്ന പക്ഷം, ഞാൻ അവളെ കാണാൻ വരും. എനി​ക്ക​തി​ന് നന്നേ ആഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ട്. എനി​ക്ക് കൊ​സെ​ത്തി​നെ കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ഞാ​നി​ത് നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു​ത​രേ​ണ്ട​തി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു; എനി​ക്കെ​ന്റെ പാ​ട്ടിൽ​പ്പോ​യാൽ​മ​തി; പക്ഷേ, എനി​ക്കു കൊ​സെ​ത്തു​ള്ള ദി​ക്കിൽ പാർ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും അവളെ ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നും മോ​ഹ​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ട്, ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു വാ​സ്ത​വ​മെ​ല്ലാം പറ​യേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​ത് മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ? മന​സ്സി​ലാ​വാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ള്ള ഒന്നി​ല്ല. നോ​ക്കു. ഒമ്പ​തു കൊ​ല്ലാ​മാ​യി​ട്ട് അവൾ എന്റെ കൂ​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ ആദ്യം നട​ക്കാ​വോ​ട​ടു​ത്തു​ള്ള ആ കു​ടി​ലിൽ പാർ​ത്തു, പി​ന്നെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ, പി​ന്നെ ലു​ക്സെം​ബു​റി​ന്ന​ടു​ത്ത്. അവി​ടെ​വെ​ച്ചാ​ണ് നി​ങ്ങൾ ആദ്യ​മാ​യി അവളെ കണ്ട​ത്. അവ​ളു​ടെ നീ​ല​ച്ച രോ​മ​ത്തൊ​പ്പി നി​ങ്ങൾ​ക്കോർ​മ്മ​യു​ണ്ട​ല്ലോ. പി​ന്നീ​ടു ഞങ്ങൾ റ്യു​പ്ളു​മെ​യിൽ കഷ്വാർ​തി​യെർ ദെ ആൻ​വ​ലീ​ദി​ലെ ആ ഇരു​മ്പു​വേ​ലി​ത്തോ​ട്ട​മു​ള്ളേ​ട​ത്തേ​ക്കു മാറി. ഞാൻ പിൻ​പു​റ​ത്തു മു​റ്റ​ത്തു​ള്ള ഒരു മു​റി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു; അവി​ടെ​യി​രു​ന്നാൽ അവ​ളു​ടെ പി​യാ​നോ​വാ​യന കേൾ​ക്കാം. അതാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ ജീവൻ. ഞങ്ങൾ ഒരി​ക്ക​ലും വി​ട്ടു​പി​രി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ ഒമ്പ​തു കൊ​ല്ല​വും ചില മാ​സ​ങ്ങ​ളും കഴി​ഞ്ഞു. ഞാൻ അവ​ളു​ടെ സ്വ​ന്തം അച്ഛ​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു; അവൾ എന്റെ മകളും. നി​ങ്ങൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നു​ണ്ടോ എന്ന​റി​ഞ്ഞി​ല്ല, മൊ​സ്യു പൊ​ങ്മേർ​സി, ഇപ്പോൾ​വെ​ച്ചു വി​ട്ടു​പോ​വുക. ഇനി​യൊ​രി​ക്ക​ലും അവളെ കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു വെ​യ്ക്കുക, ഇനി​യൊ​രി​ക്ക​ലും അവ​ളോ​ട് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു വെ​യ്ക്കുക, ഒരു സം​ബ​ന്ധ​വും ഇല്ലെ​ന്നാ​വുക—ഇതു കുറെ കഠി​ന​മാ​ണ്. നി​ങ്ങൾ​ക്കു വി​സ​മ്മ​ത​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, അധി​ക​നേ​രം താ​മ​സി​ക്കി​ല്ല. എന്നെ ചെറിയ ഇരി​പ്പു​മു​റി​യിൽ​വെ​ച്ചു കണ്ടാൽ മതി​യെ​ന്ന് നി​ങ്ങ​ളേ​ല്പി​ച്ചേ​ക്കൂ. താ​ഴ​ത്തെ​നി​ല​യിൽ, എനി​ക്കു പിൻ​വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ ധാ​രാ​ള​മാ​യി വരാം; പക്ഷേ, അതാ​ളു​ക​ളെ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തി​യേ​യ്ക്കും; അതു​കൊ​ണ്ട് നല്ല​തു നേർ​വ​ഴി​ക്കു വരി​ക​ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. വാ​സ്ത​വ​മാ​യി​ട്ടും, സേർ, എനി​ക്കു കൊ​സെ​ത്തി​നെ കു​റേ​ശ്ശ കാണണം. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ, ചു​രു​ക്ക​മാ​യി​ട്ടു മതി. എന്റെ നി​ല​യിൽ​നി​ന്നു നോ​ക്കു, എനി​ക്ക​ത​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ല. പി​ന്നെ, നമ്മൾ സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം. ഞാൻ വരു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല​ന്നാ​യാൽ, അതു നന്നാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല; അതെ​ന്തോ എന്ന് ആളു​കൾ​ക്കു തോ​ന്നും.

ഞാൻ സന്ധ്യ​യോ​ടു​കൂ​ടി ഇങ്ങോ​ട്ടു വരാം.’

‘നി​ങ്ങൾ എല്ലാ ദി​വ​സ​വും വൈ​കു​ന്നേ​രം വന്നു​കൊ​ള്ളൂ.’ മരി​യൂ​സ് പറ​ഞ്ഞു:

‘കൊ​സെ​ത്ത് നി​ങ്ങ​ളെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും.’

‘സേർ, നി​ങ്ങൾ ദയാ​ലു​വാ​ണ്’, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു.

മരി​യൂ​സ് ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ ഉപ​ച​രി​ച്ചു: സുഖം നി​രാ​ശ​ത​യ്ക്കു വഴി​ത്തു​ണ​നി​ന്നു; രണ്ടു​പേ​രും യാത്ര പറ​ഞ്ഞു പി​രി​ഞ്ഞു.