SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/hugo-41.jpg
Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018).
5.5.2
ഒരു വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി​പ്പ​റ​യ​ലി​ലു​ണ്ടാ​കാ​വു​ന്ന നി​ഗൂ​ഢ​ത​കൾ

മരി​യൂ​സ് തി​ക​ച്ചും പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു.

കൊ​സെ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി കണ്ടി​രു​ന്ന ആ ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്റെ നേരെ അയാൾ​ക്ക് എപ്പോ​ഴും തോ​ന്നാ​റു​ള്ള ആ ഒരു​ത​രം അകൽ​ച്ച ഇപ്പോൾ അയാൾ​ക്ക് മന​സ്സി​ലാ​യി. ആ മനു​ഷ്യ​നിൽ എന്തോ ദുർ​ഗ്ര​ഹ​മായ ഒന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; അയാ​ളു​ടെ പ്ര​കൃ​തി​ബോ​ധം അയാൾ​ക്ക് മു​ന്ന​റി​വു കൊ​ടു​ത്തു.

ആ കട​ങ്കഥ ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം അറ​പ്പു തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന അപ​കൃ​ഷ്ട​ത​യാ​യി​രു​ന്നു, തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ. ഈ മൊ​സ്യു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ് തട​വു​പു​ള്ളി​യായ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​യി​രു​ന്നു.

ഒരാ​ളു​ടെ സു​ഖ​ത്തി​നി​ട​യിൽ​വെ​ച്ചു പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു ഗു​ഢ​കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്ന​ത് കാ​ട്ടു​പ്രാ​വു​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ടി​നു​ള്ളിൽ​വെ​ച്ച് ഒരു കരി​ന്തേ​ളി​നെ കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണ്.

മരി​യു​സ്സി​ന്റേ​യും കൊ​സെ​ത്തി​ന്റേ​യും സു​ഖ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്ത് ഇനി​മേൽ ഇതു​ണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മോ? ഇതു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ട്ട കാ​ര്യ​മാ​ണോ? ഇപ്പോൾ നട​ന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞ വി​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരം​ശ​മാ​യി ആ മനു​ഷ്യ​നെ കൈ​ക്കൊ​ള്ളാൻ കൂ​ടി​യു​ണ്ടോ? യാ​തൊ​രു നി​വൃ​ത്തി​യു​മി​ല്ലേ?

മരി​യൂ​സ് ആ തട​വു​പു​ള്ളി​യേ​യും വി​വാ​ഹം ചെയതു എന്നു​ണ്ടോ?

ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ലും സന്തോ​ഷ​ത്തി​ലും എത്ര​ത​ന്നെ മു​ഴു​കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടും ഫല​മി​ല്ല. ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ പ്ര​ഭാ​ത​മായ വി​ശി​ഷ്ടാ​നു​രാ​ഗം അനു​ഭ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നി​ട്ടും ഫല​മി​ല്ല. ഇത്ത​രം കി​ലു​ക്ക​ങ്ങൾ ദേ​വേ​ന്ദ്ര​നെ​ക്കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആന​ന്ദ​ത്തി​നി​ട​യിൽ, ഈശ്വ​ര​നെ​ക്കൂ​ടി അവി​ട​ത്തെ മഹി​മാ​തി​ശ​യ​ത്തി​നി​ട​യിൽ, വി​റ​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​യും.

ഇത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള സ്ഥി​തി​മാ​റ്റ​ങ്ങ​ളിൽ പതി​വു​ള്ള​വി​ധം, മരി​യൂ​സ് തന്ന​ത്താൻ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന് യാ​തൊ​രു കാ​ര​ണ​വും ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ലേ എന്നാ​ലോ​ചി​ച്ചു. താൻ വേ​ണ്ട​വി​ധം ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ തനി​ക്കു വക​തി​രി​വു പോ​രാ​താ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ? താൻ തൽ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്ക് അന്ധ​നാ​യി എന്നു​ണ്ടോ? ഒരു സമയം, കു​റ​ച്ച്. ചു​റ്റു​മു​ള്ള സ്ഥി​തി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി​യ​റി​യാൻ വേണ്ട ശ്ര​മ​മൊ​ന്നും ചെ​യ്യാ​തെ​യാ​ണോ താൻ കൊ​സെ​ത്തി​നെ വി​വാ​ഹം​ചെ​യ്ക എന്ന​തി​ല​വ​സാ​നി​ച്ച ഈ അനു​രാ​ഗ​ക​ഥ​യി​ലേ​ക്കു പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യ​ത്? അതേ—ഇങ്ങ​നെ നമ്മെ​പ്പ​റ്റി​ത്ത​ന്നെ നമ്മൾ അടി​ക്ക​ടി ഓരോ​ന്നു സമ്മ​തി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നാ​ണ് ജീ​വി​തം കു​റെ​ശ്ശ​ക്കു​റെ​ശ്ശ നന്നാ​യി​വ​രിക—അയാൾ തന്റെ പ്ര​കൃ​തി​യി​ലു​ള്ള ആ മനോ​രാ​ജ്യ ശീലം, പലർ​ക്കും കാ​ണു​ന്ന​തും ആത്മാ​വി​ന്റെ സ്ഥി​തി​മാ​റ്റ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റേ​യും ദുഃ​ഖ​ത്തി​ന്റേ​യും ആവേ​ശ​ത്തിൽ പര​ന്നു​പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തും മനു​ഷ്യ​നെ മഞ്ഞിൻ​പു​ക​യി​ലാ​ണ്ട ഒര​ന്ത​ക​ര​ണ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ലെ​ന്നാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്ന​വി​ധം ആസകലം ബാ​ധി​ച്ചു​പോ​രു​ന്ന​തു​മായ ആ ഒരാ​ന്ത​ര​മായ മങ്ങ​ലു​ള്ള​തു സമ്മ​തി​ച്ചു. മരി​യൂ​സ്സി​നു​ള്ള ഈ സവി​ശേ​ഷ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ ഞങ്ങൾ ഒന്നി​ല​ധി​കം തവണ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്.

റ്യൂ പ്ളു​മെ​യിൽ​വെ​ച്ചു കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടിയ ആ ആന​ന്ദ​മൂർ​ച്ഛ​യോ​ടു​കൂ​ടിയ ആറോ ഏഴോ ആഴ്ച​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ ഒരി​ക്ക​ലും അയാൾ, തന്റെ അനു​രാ​ഗ​ല​ഹ​രി​മൂ​ലം ഗൊർ​ബോ​ചെ​റ്റ​ക്കു​ടി​ലിൽ​വെ​ച്ച​ഭി​ന​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട നാ​ട​ക​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും, അന്നു ഘാ​തു​ക​ന്മാ​രു​ടെ വശ​ത്തി​ലായ ആൾ എന്താ​യി​ട്ടും ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും, ഒടു​വിൽ ചാ​ടി​ക്ക​ള​ക​യും ചെ​യ്ത​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചം യാ​തൊ​ന്നും ചോ​ദി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ലെ​ന്ന് ഓർ​മ്മ​വ​ന്നു. എന്തേ അയാൾ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒര​ക്ഷ​ര​വും കൊ​സെ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാ​ഞ്ഞ​ത്? അത​പ്പോൾ കഴി​ഞ്ഞ​താ​ണ്. അത്ര ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യൊ​രു സം​ഗ​തി​യാ​ണ്. അയാൾ തെ​നാർ​ദി​യെർ​മാ​രെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ—വി​ശേ​ഷി​ച്ചും എപ്പൊ​നൈ​നെ കണ്ടെ​ത്തിയ ദി​വ​സ​മെ​ങ്കി​ലും? അന്ന​ത്തെ ആ മൌ​ന​ത്തി​ന് ഒരു കാ​ര​ണ​വും അയാൾ​ക്കാ​ലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടു കി​ട്ടി​യി​ല്ല. എങ്കി​ലും അയാൾ അതി​ന്നൊ​രു സമാ​ധാ​നം കണ്ടു. അയാൾ തന്റെ മര​വി​ച്ച നി​ല​യും കൊ​സെ​ത്തു​മൂ​ല​മു​ള്ള ലഹ​രി​യും. സക​ല​ത്തേ​യും വി​ഴു​ങ്ങി​ക്ക​ള​യു​ന്ന അനു​രാ​ഗ​വും, ആദർ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്ക് അന്യോ​ന്യ​മു​ള്ള പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ക്ക​ലും ഓർ​മ്മി​ച്ചു; എന്ന​ല്ല, ആത്മാ​വി​ന്റെ ഈ ലഹ​ള​പി​ടി​ച്ച​തും മതി​മ​യ​ക്കു​ന്ന​തു​മായ സ്ഥി​തി​യോ​ടു കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്ന ബു​ദ്ധി​യു​ടെ ഒരു പര​മാ​ണു​പോ​ലെ, ആ ഭയ​ങ്ക​ര​സം​ഭ​വ​ത്തെ അയാ​ളു​ടെ സ്മ​ര​ണ​യിൽ​നി​ന്ന് മാ​റ്റി നിർ​ത്തു​ക​യും മാ​ച്ചു​ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്യാൻ അയാളെ നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രു​ന്ന ആ ഒര​വ്യ​ക്ത​പ്ര​കൃ​തി​ബോ​ധ​വും അയാൾ​ക്ക് ഓർ​മ്മ​വ​ന്നു; ആ സം​ഭ​വ​വു​മാ​യു​ള്ള സം​ബ​ന്ധ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ പേ​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു. അതിൽ യാ​തൊ​രു പങ്കു​മെ​ടു​ക്കാൻ അയാൾ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല, അതിൽ അയാൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ജോലി അയാൾ ആരേ​യും അറി​യി​ക്കാ​തെ വെ​ച്ചു. ഒര​ന്യാ​യ​ക്കാ​ര​നാ​യി​ക്കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ അതിനെ പറ്റി സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യോ സാ​ക്ഷി​പ​റ​യു​ക​യോ അയാൾ​ക്കു വയ്യാ​യി​രു​ന്നു—ഇതും അയാൾ സ്മ​രി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി.

അത്ര​മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ആ ചില ആഴ്ച​കൾ ഒരു മി​ന്ന​ലാ​ട്ട​മാ​യി​രു​ന്നു; അനു​രാ​ഗ​ത്തി​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നി​നും അന്നി​ട​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, എല്ലാം നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ട, എല്ലാ​റ്റി​നെ​പ്പ​റ്റി​യും ആലോ​ചി​ച്ചു​നോ​ക്കി, സക​ല​വും പരീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്ത​തി​നു​ശേ​ഷം, അയാ​കൊ​സെ​ത്തോ​ടു ഗോർ​ബോ​വീ​ട്ടി​ലെ പതി​യി​രു​പ്പി​നെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്ത​തു കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഫലം എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ശരി, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​ണെ​ന്നു കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചാൽ​ക്കൂ​ടി, അത് അയാ​ളു​ടെ, മരി​യൂ​സ്സി​ന്റെ സ്ഥി​തി​ക്കു മാ​റ്റം വരു​ത്തു​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ? അത് അവൾ​ക്ക്, കൊ​സെ​ത്തി​ന്, വല്ല മാ​റ്റ​വു​മു​ണ്ടാ​ക്കു​മോ? അയാൾ പി​ന്നോ​ക്കം വെ​യ്ക്കു​മോ? അതു​കൊ​ണ്ട് കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ​മേൽ അയാൾ​ക്കു​ള്ള അനു​രാ​ഗം കു​റ​യു​മോ? അവളെ അയാൾ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യേ​ണ്ടെ​ന്നു വെ​യ്ക്കു​മോ? ഇല്ല. അപ്പോൾ പശ്ചാ​ത്ത​പി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല, അയാൾ​ക്ക് തന്ന​ത്താൻ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കാൻ കാ​ര​ണ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. എല്ലാം നന്നാ​യി. അനു​രാ​ഗി​ക​ളെ​ന്നു വി​ളി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ആ മദ്യ​പാ​യി​കൾ​ക്ക് ഒരീ​ശ്വ​ര​നു​ണ്ട്, കണ്ണു​പൊ​ട്ട​നായ മരി​യൂ​സ്. അയാൾ​ക്ക് തി​ക​ച്ചും കണ്ണു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ ഏതൊരു വഴി​യി​ലൂ​ടേ നട​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ ആ വഴി​ക്കു​വെ​ച്ചു, അനു​രാ​ഗം അയാ​ളു​ടെ കണ്ണ​ട​ച്ചു​കെ​ട്ടി—എവി​ടേ​ക്കു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വാൻ? സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലേ​ക്ക്.

പക്ഷേ, ഈ സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ ഇനി നര​ക​ത്തി​ന്റെ​യും ഒരു കൂ​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.

ഈ മനു​ഷ്യ​നു​മാ​യി, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​യി വേഷം മാറിയ ഈ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങു​മാ​യി, അയാൾ​ക്ക് ആദ്യം​മു​ത​ല്ക്കേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന അകൽ​ച്ച​യിൽ ഉപ്പോൾ വെ​റു​പ്പു​കൂ​ടി ഇട​ക​ലർ​ന്നു.

ഈ വെ​റു​പ്പിൽ, ഞങ്ങൾ പറ​യ​ട്ടെ, കു​റ​ച്ചൊ​ര​നു​ക​മ്പ​യു​ണ്ട്, ഏതാ​ണ്ട് ഒര​ത്ഭു​തം.

ഈ കള്ളൻ, രണ്ടാ​മ​തൊ​രു മോ​ഷ​ണം​കൂ​ടി നട​ത്തിയ ഈ കള്ളൻ, തന്റെ പക്ക​ലേ​ല്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള മുതൽ മട​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്തു, എന്ന​ല്ല, എത്ര​യു​ണ്ട് ആ മുതൽ! ആറു​ല​ക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക്.

ആ ന്യാ​സ​ത്തി​ന്റെ വാ​സ്ത​വം അയാൾ​ക്ക് ഒരാൾ​ക്കു മാ​ത്ര​മേ അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടൂ അയാൾ​ക്ക് അത് മു​ഴു​വ​നും കൈവശം വെ​യ്ക്കാം; അയാൾ അത് മു​ഴു​വ​നും തി​രി​ച്ചേ​ല്പി​ച്ചു.

എന്ന​ല്ല, അയാൾ​ത​ന്നെ തന്റെ കഥ വന്നു പറ​ഞ്ഞു. യാ​തൊ​ന്നും അതിന് അയാളെ നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അയാ​ളാ​രാ​ണെ​ന്ന് ആരെ​ങ്കി​ലും അറി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, അതയാൾ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു മാ​ത്ര​മാ​ണ്. ഈ തു​റ​ന്നു​പ​റ​യ​ലിൽ അപ​മാ​ന​ത്തെ കൈ​ക്കൊ​ള്ളുക എന്ന​തി​ലും അധി​ക​മായ എന്തോ ഒന്നു​ണ്ട്. ആപ​ത്തി​നെ കൈ​ക്കൊ​ള്ളൽ​കൂ​ടി​യു​ണ്ട്. ഒരു ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട മനു​ഷ്യ​ന്ന് ഒരു മു​ഖം​മൂ​ടി, ഒരു മു​ഖം​മൂ​ടി മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഒരു രക്ഷ​യാ​ണ്. ഒരു കള്ള​പ്പേർ ഒരു രക്ഷ​യാ​ണ്; അയാൾ ആ കള്ള​പ്പേർ കള​ഞ്ഞു. അയാൾ​ക്ക്, ഒരു തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​ക്കാ​ര​ന്ന്, ഒരു മര്യാ​ദ​യു​ള്ള കു​ടും​ബ​ത്തിൽ എന്നെ​ന്നും ഒളി​ച്ചു​പാർ​ക്കാം; അയാൾ ഈ പ്ര​ലോ​ഭ​ന​ത്തെ തട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. എന്തു​ദ്ദേ​ശ്യ​ത്തി​ന്മേൽ? മന​സ്സാ​ക്ഷി​യു​ടെ ഒരു പ്രേ​ര​ണ​യി​ന്മേൽ, അനു​ല്ലം​ഘ്യ​മായ സത്യ​സ്വ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ​ത​ന്നെ അത് വി​വ​രി​ച്ചു. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, ഈ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആരു​ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലും, അയാൾ ഉണർ​ന്നു​വ​രു​ന്ന ഒരു മന​സ്സാ​ക്ഷി​യാ​ണ്, സം​ശ​യ​മി​ല്ല. എന്തോ ഒരു നി​ഗൂ​ഢ​മായ നവീ​ക​ര​ണം അയാ​ളിൽ ആരം​ഭി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്; എല്ലാം​കൊ​ണ്ടു നോ​ക്കി​യാ​ലും പാ​പ​ശ​ങ്ക​കൾ ഈ മനു​ഷ്യ​നെ വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി കീ​ഴ​ട​ക്കി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇത്ത​രം നീ​തി​ബോ​ധ​ളു​ടേ​യും പു​ണ്യ​കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആവേശം നി​കൃ​ഷ്ട​പ്ര​കൃ​തി​ക​ളിൽ കാ​ണൻ​വ​യ്യാ. ഒരു മന​സ്സാ​ക്ഷി​യു​ടെ പ്ര​ബോ​ധ​നം ആത്മാ​വി​ന്റെ വൈ​ഭ​വ​മാ​ണ്.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് നി​ഷ്ക​പ​ട​നാ​ണു്. ദൃ​ശ്യ​വും സ്പൃ​ശ്യ​വും അശ​ങ്ക​നീ​യ​വു​മായ ഈ നി​ഷ്ക​പ​ടത— അത​യാൾ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്ന ദുഃ​ഖ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഇതു തി​ക​ച്ചും തെ​ളി​യു​ന്നു—ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു ഫല​മി​ല്ലെ​ന്നാ​ക്കു​ക​യും ആ മനു​ഷ്യൻ പറ​യു​ന്ന​തി​നെ​ല്ലാം ഒര​ധി​കാ​ര​ശ​ക്തി​യെ വ്യാ​പ​രി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

ഇവിടെ മരി​യു​സ്സി​ന്റെ നോ​ട്ടം ആകെ അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യ​വി​ധം ഒന്നു തി​രി​ഞ്ഞു. മൊ​സ്യൂ ഫു​ഷൽ​വാ്ങിൽ​നി​ന്ന് എന്തു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു? അവി​ശ്വാ​സം. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് എന്തു ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു? വി​ശ്വാ​സം.

ഴാങ് വാൽ​ങ്ങി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള അസാ​ധാ​ര​ണ​ക്ക​ണ​ക്ക് മരി​യൂ​സ് ആകെ​യി​ട്ടു നോ​ക്കി​യ​തിൽ, മുതൽ അയാൾ സമ്മ​തി​ച്ചു. ചെ​ല​വ​യാൾ സമ്മ​തി​ച്ചു, ബാ​ക്കി എത്ര​യു​ണ്ടെ​ന്നു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു.

പക്ഷേ, ഇതൊ​ക്കെ ഒരു ലഹ​ള​യാ​യി​ട്ടാ​ണ് നട​ന്ന​ത്. ഈ മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പ​റ്റി ഒരു ശരി​യായ വി​വ​ര​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ നോ​ക്കു​ക​യും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ ഹൃ​ദ​യാ​ന്തർ ഭാ​ഗ​ത്തു​വെ​ച്ച് നാ​യാ​ടി​ച്ചെ​ല്ലു​ക​യും, എന്നു പറ​യ​ട്ടെ, ചെ​യ്തി​രു​ന്ന മരി​യൂ​സ്സി​ന്റെ കൈ​യിൽ​നി​ന്ന് അയാൾ പോയി, ഒര​പാ​യ​ക​ര​മായ മഞ്ഞിൻ​പു​ക​യിൽ വീ​ണ്ടും കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു.

ന്യാ​സ​സം​ഖ്യ ശരി​ക്കു തി​രി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത​ത്, കു​റ്റ​സ​മ്മ​തം സത്യ​നി​ഷ്ഠ​യോ​ടു​കൂ​ടി ചെ​യ്ത​ത്—ഇതു രണ്ടും നന്നാ​യി. ഇത് മേ​ഘ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒരു മി​ന്ന​ലു​ണ്ടാ​ക്കി; പി​ന്നെ​യും മേഘം ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ഇരു​ണ്ടു.

മരി​യു​സ്സി​ന്റെ സ്മ​ര​ണ​കൾ കശ​പി​ശ​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും അവ​യു​ടെ നിഴൽ വീ​ണ്ടും അയാ​ളി​ലേ​ക്ക് തി​രി​ച്ചെ​ത്തി.

അതി​നൊ​ക്കെ​പ്പു​റ​മെ, എന്താ​യി​രു​ന്നു ആ ഴൊൻ​ദ്രെ​ത് തട്ടി​മ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ച് നട​ന്ന​ത്? പൊ​ല്ലീ​സ് വന്ന ഉടനെ, അവ​രോ​ട​ന്യാ​യം ബോ​ധി​പ്പി​ക്കാ​തെ എന്തി​ന​യാൾ ഉപാ​യ​ത്തിൽ​ച്ചാ​ടി?

ഇതി​ന്നു മരി​യൂ​സ് ഉത്ത​രം കണ്ടു. എന്തി​നെ​ന്നു​വെ​ച്ചാൽ, അയാൾ രാ​ജ്യ​നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ പി​ടി​യിൽ​നി​ന്നു ചാ​ടി​പ്പോ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഒരു​വ​നാ​ണ്.

മറ്റൊ​രു സംശയം: എന്തി​ന് അയാൾ വഴി​ക്കോ​ട്ട​യി​ലേ​ക്കു വന്നു?

ചൂടു തട്ടി​യാൽ നി​റം​വെ​ക്കു​ന്ന ആ ഒരു​ത​രം സവി​ശേ​ഷ​മ​ഷി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള എഴു​ത്തു​പോ​ലെ, തന്റെ വി​കാ​ര​പ​ര​മ്പ​ര​യിൽ വീ​ണ്ടും ആവിർ​ഭ​വി​ച്ച ആ സ്മ​ര​ണ​യെ മരി​യൂ​സ് അപ്പോൾ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി വ്യ​ക്ത​മാ​യി കണ്ടു. ഈ മനു​ഷ്യൻ വഴി​ക്കോ​ട്ട​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവിടെ അയാൾ യു​ദ്ധം ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ എന്തി​ന​വി​ടെ വന്നു? ഈ ചോ​ദ്യ​ത്തി​ന് മുൻ​പിൽ ഒരു പ്രേ​തം പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചു. മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘ഴാവേർ’.

കെ​ട്ടി​മു​റു​ക്കി​യി​ട്ടി​രു​ന്ന ഴാ​വേ​റി​നെ വഴി​ക്കോ​ട്ട​യിൽ​നി​ന്നു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​രു​ന്ന ആ വ്യ​സ​ന​ക​ര​ക്കാ​ഴ്ച മരി​യൂ​സ് അപ്പോൾ തി​ക​ച്ചും ഓർ​മ്മി​ച്ചു. റ്യൂ മൊ​ങ്ദെ​തൂർ​ച്ചെ​റു​തെ​രു​വി​ന്റെ മൂ​ല​യ്ക്കൽ വെ​ച്ചു​ണ്ടായ ആ ഭയ​ക​ര​മായ വെ​ടി​പൊ​ട്ടൽ അയാൾ വ്യ​ക്ത​മാ​യി കേ​ട്ടു. ആ പൊ​ല്ലീ​സ്സൊ​റ്റു​കാ​ര​നും ഈ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​പു​ള്ളി​യും തമ്മിൽ ദേ​ഷ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം, സം​ശ​യി​ക്കാ​നി​ല്ല. ഒരാൾ​ക്കു മറ്റേ ആളെ കണ്ടു​കൂ​ടാ. പ്ര​തി​കാ​രം ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്ന ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തി​ന്മേ​ലാ​വ​ണം ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വഴി​ക്കോ​ട്ട​യിൽ വന്ന​ത്. വരാൻ വൈ​കി​പ്പോ​യി. ഴാവേർ അവിടെ പി​ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു പക്ഷേ, അയാൾ അറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കാം. കഠി​ന​മായ പ്ര​തി​കാ​ര​ബു​ദ്ധി ഒന്നു​കൂ​ടി ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്കു ചു​ഴ​ഞ്ഞി​റ​ങ്ങി അവിടെ സ്ഥലം പി​ടി​ച്ചു; നന്മ​യു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്ക് പകുതി തി​രി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ആത്മാ​ക്ക​ളെ അത​ത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യി​ല്ല; പശ്ചാ​ത്താ​പ​മാ​രം​ഭി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഒരു ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കാ​ര​ന്നു മോ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ ശങ്ക​യു​ണ്ടെ​ന്നും പ്ര​തി​കാ​രം ചെ​യ്യു​ന്ന​തിൽ ഒരു ശങ്ക​യു​മി​ല്ലെ​ന്നും വരാ​വു​ന്ന വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണ് അത്ത​രം ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ സൃ​ഷ്ടി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഴാ​വേ​റെ കൊ​ന്നു. ഏതാ​യാ​ലും അങ്ങ​നെ​യാ​ണ് തെ​ളി​വ്.

ഇതാ​ണു് ഒടു​വി​ല​ത്തെ ചോ​ദ്യം. തീർ​ച്ച അതി​ന്നു​ത്ത​രം പോരാ. ഈ ചോ​ദ്യം മരി​യൂ​സ്സി​നെ ചവ​ണ​കൊ​ണ്ടി​റു​ക്കി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ജീ​വി​തം കൊ​സെ​ത്തി​ന്റേ​തു​മാ​യി ഇത്ര വള​രെ​ക്കാ​ലം മു​ട്ടി​യു​രു​മ്മി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാ​നെ​ന്താ​ണ്?

ഈശ്വ​ര​ന്റെ എന്തൊ​രു വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ വി​നോ​ദ​മാ​ണ് ആ കു​ൂ​ട്ടി​യെ​പ്പി​ടി​ച്ച് ഈ മനു​ഷ്യ​ന്റെ കൈയിൽ ഏല്പി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത​ത്? അപ്പോൾ രണ്ടു​പേ​രെ കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടു​ന്ന ചങ്ങല ഈശ്വ​രൻ ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ടാ​റു​ണ്ടോ? ദേ​വ​നേ​യും അസു​ര​നേ​യും ഒരു നു​ക​ത്തോ​ടു ചേർ​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഈശ്വ​ര​ന്നു രസം തോ​ന്നാ​മോ? അപ്പോൾ കഷ​ട​പ്പാ​ടി​ന്റെ നി​ഗൂ​ഢ​ത്ത​ണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യും ഒരു നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യും​കൂ​ടി ഒരേ മു​റി​യിൽ പാർ​പ്പു​കാ​രാ​യി എന്നു​വ​രു​മോ? മനു​ഷ്യ​ന്റെ കർ​മ്മ​ഗ​തി​യെ​ന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ആ ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വർ​ക്കു​ള്ള ഇടു​ക്കു​വ​ഴി​യിൽ, ഒന്നു നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​വും മറ്റ​ത് ഭയ​ങ്ക​ര​വും, ഒന്നു പ്ര​ഭാ​ത​ത്തി​ന്റെ ദി​വ്യ​സ്വ​ച്ച​ത​യിൽ ആകെ മു​ങ്ങി​യ​തും മറ്റ​തു എന്നെ​ന്നും ഒര​ന​ശ്വ​ര​മായ മി​ന്ന​ലാ​ട്ട​ത്താൽ കള​ങ്കി​ത​വു​മായ രണ്ടു മു​ഖ​ങ്ങൾ തൊ​ട്ടു​തൊ​ട്ടു നട​ന്നു എന്നു വരുമോ? ആ കാ​ര​ണ​മ​റി​യാ​ത്ത ഇണ​ചേർ​ക്കൽ ആരുടെ വി​ദ്യ​യാ​ണ്? ആ ദി​വ്യ​ശി​ശു​വി​ന്നും ഈ പഴകിയ ദു​ഷ്ട​ന്നും തമ്മിൽ ഏതു നി​ല​യ്ക്കാ​ണ്, എന്തൊ​ര​വ​ല​ക്ഷ​ണം​മൂ​ല​മാ​ണ്, ഒരു ജീ​വി​ത​സം​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​ത്.

ആരാണ് ആട്ടിൻ​കു​ട്ടി​യേ​യും ചെ​ന്നാ​യ​യേ​യും കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കി​യ​ത്? എന്ന​ല്ല, കു​റേ​ക്കൂ​ടി ദുർ​ഗ്ര​ഹം, ചെ​ന്നാ​യ​യ്ക്ക് ആട്ടിൻ​കു​ട്ടി​യോ​ട് സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത​ത്? ചെ​ന്നായ ആട്ടിൻ​കു​ട്ടി​യെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു​വ​ല്ലോ, നി​ഷ്ഠു​ര​ജ​ന്തു അശ​ക്ത​ജീ​വി​യെ ആരാ​ധി​ച്ചു​വ​ല്ലോ, ഒമ്പ​തു കൊ​ല്ല​ത്തേ​ക്ക് ആ രാ​ക്ഷ​സ​നാ​ണ​ല്ലോ ദേ​വ​സ്ത്രീ​ക്ക് ഏകാ​ധാ​ര​മാ​യി നി​ന്ന​ത്! കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​വും പെൺ​കി​ടാ​വു​കാ​ല​വും, അവ​ളു​ടെ പകൽ​വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള പ്ര​വേ​ശ​നം, ജീ​വി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കും പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു​മു​ള്ള അവ​ളു​ടെ കന്യ​കാ​കാ​ല​ത്തെ വളർ​ച്ച, ആ പൈ​ശാ​ചി​ക​മായ വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തി​ന്റെ തണ​ലിൽ​വെ​ച്ചാ​ണ്. ഇവിടെ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ അസം​ഖ്യം കട​ങ്ക​ഥ​ക​ളാ​യി ചില്ല പൊ​ട്ടി​പ്പ​ര​ന്നു എന്നു പറ​യ​ട്ടെ; അഗാ​ധ​കു​ണ്ഡ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ അഗാ​ധ​കു​ണ്ഡ​ങ്ങൾ വായ തു​റ​ന്നു; തല ചു​റ്റി​പ്പോ​കാ​തെ മരി​യൂ​സ്സി​നു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കാൻ വയ്യാ​താ​യി. എന്തൊ​ന്നാ​ണ് ഈ മനു​ഷ്യ​പ്പാ​താ​ളം? വേ​ദ​പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലെ പ്ര​പ​ഞ്ചോൽ​പ്പ​ത്തി ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​ത് അന​ശ്വ​ര​ത​ത്ത്വ​മാ​ണ്. ഇന്ന​ത്തെ സ്ഥി​തി​യിൽ, ഇനി​യൊ​രു നല്ല പകൽ ഉദി​ച്ചു​വ​ന്ന് ഒരു പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​റ്റം വരു​ത്തു​ന്ന​തു​വ​രേ​ക്ക്, മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തിൽ എന്നെ​ന്നും, ഒരാൾ വി​ശി​ഷ്ട​നും മറ്റൊ​രാൾ ദു​ഷ്ട​നു​മാ​യി, രണ്ടു മനു​ഷ്യർ ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും; പു​ണ്യ​വാ​നാ​യി​ട്ടു​ള്ള ആൾ എബെ​ലും പാ​പി​യാ​യി​ട്ടു​ള്ള​വൻ കെ​യി​നും ആയി​ക്കാ​ണാം. ഈ ഇളയ കെയിൻ ആരാണ്? ഒരു കന്യ​ക​യു​ടെ മേൽ മത​സം​ബ​ന്ധി​യായ ഒര​തി​പ്ര​തി​പ​ത്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി, അവളെ രക്ഷി​ച്ചും, അവളെ വളർ​ത്തി​പ്പോ​ന്നും, അവളെ കാ​ത്തും, അവളെ നന്നാ​ക്കി​യും, താൻ കള​ങ്കി​ത​നാ​ണെ​ങ്കി​ലും അവളെ നി​ഷ​ക​ള​ങ്ക​ത​കൊ​ണ്ട മൂ​ടി​യു​മി​രു​ന്ന ഈ ഘാ​തു​കൻ എന്തൊ​രാ​ളാ​ണ്?

ഒരൊ​റ്റ പു​ള്ളി​ക്കു​ത്തെ​ങ്കി​ലും തട്ടി​ച്ചു​കൂ​ടാ എന്നു നി​ഷ്കർ​ഷി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം ആ നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യെ അത്ര​മേൽ ബഹു​മാ​നി​ച്ചു​പോ​ന്ന ഈ ചളി​ക്കു​ണ്ട് എന്തൊ​ന്നാ​ണ്? കൊ​സെ​ത്തി​നെ പഠി​പ്പി​ച്ചു​പോ​ന്ന ഈ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആരാണ്? എല്ലാ നി​ഴ​ലിൽ​നി​ന്നും എല്ലാ മങ്ങ​ലിൽ​നി​ന്നും ഒരു നക്ഷ​ത്ര​ത്തെ രക്ഷി​ച്ചു പോ​ര​ണ​മെ​ന്ന ഏകോ​ദ്ദേ​ശ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നി​ല​കൊ​ണ്ട ഈ ഇരുൾ​സ്വ​രൂ​പം എന്താ​ണ്?

അതു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്ന​റി​യാ​വു​ന്ന ഒരു രഹ​സ്യ​മാ​ണ്; അത് ഈശ്വ​ര​ന്നു​മ​റി​യാ​വു​ന്ന ഒരു രഹ​സ്യം​ത​ന്നെ.

ഈ രണ്ടു രഹ​സ്യ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ മരി​യൂ​സ് ചു​ളു​ങ്ങി​ച്ചൂ​ളി. ഒന്ന് ഒരു​വി​ധ​ത്തിൽ മറ്റ​തി​നെ അയാൾ​ക്കു​റ​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് എത്ര​ക​ണ്ടു പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​വോ അത്ര​ക​ണ്ട് ഈശ്വ​ര​നു​ണ്ട്. ഈശ്വ​ന്നും തന്റെ​വക ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. അവി​ടു​ന്ന് തനി​ക്കാ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള ആയു​ധ​ത്തെ എടു​ത്തു​പ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. അവി​ടു​ന്നു മനു​ഷ്യ​രോ​ടു ഉത്ത​രം പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല. ഈശ്വ​രൻ എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് പ്ര​വൃ​ത്തി നട​ത്തു​ന്ന​തെ​ന്ന് നമു​ക്ക​റി​യാ​മോ? ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കൊ​സെ​ത്തി​ന്മേൽ അധ്വാ​നി​ച്ചു പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു. ഏതാ​ണ്ടൊ​ക്കെ അയാ​ളാ​ണ് ആ ആത്മാ​വി​നെ ഉണ്ടാ​ക്കി​യ​ത്. അതിൽ തർ​ക്കി​ക്കാൻ വയ്യാ. ആവ​ട്ടെ, എന്നി​ട്ട് പ്ര​വൃ​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത ആൾ ജു​ഗു​പ്സാ​വ​ഹൻ; പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ ഫലമോ മനോ​ഹ​രം. ഈശ്വ​രൻ തനി​ക്കു നല്ല​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന വി​ധ​ത്തിൽ തന്റെ അത്ഭു​ത​കർ​മ്മ​ങ്ങൾ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു, അവി​ടു​ന്ന് ആ മനോ​ജ്ഞ​യായ കൊ​സെ​ത്തി​നെ ഉണ്ടാ​ക്കി; അതി​ന്നു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി, അവി​ടെ​യ്ക്ക് അങ്ങ​നെ​യൊ​രു വല്ലാ​ത്ത സഹാ​യ​നെ കൂ​ട്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ രസം തോ​ന്നി. നമ്മൾ ഈശ്വ​ര​നോ​ടു എന്തു സമാ​ധാ​നം ചോ​ദി​ക്കാ​നാ​ണ്? ചാ​ണ​ക​ക്കു​ണ്ട് വസ​ന്ത​ത്തി​നു പനി​നീർ​പ്പു​വു​ണ്ടാ​ക്കാൻ സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന​ത് ഇന്നൊ​ന്നാ​മ​താ​യി​ട്ടാ​ണോ?

മരി​യൂ​സ് ഈ മറു​പ​ടി​ക​ളു​ണ്ടാ​ക്കി; നന്നാ​യി​യെ​ന്നു നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള എല്ലാ ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നോ​ട് ചോ​ദി​ച്ച​റി​യാൻ അയാൾ​ക്ക് ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല; പക്ഷേ, ധൈ​ര്യ​മി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു അതെ​ന്ന് അയാൾ സ്വയം സമ്മ​തി​ച്ചി​ല്ല. അയാൾ കൊ​സെ​ത്തി​നെ മന​സ്സു​കൊ​ണ്ടാ​രാ​ധി​ച്ചു. അയാൾ​ക്കു കൊ​സെ​ത്തി​നെ കൈവശം കി​ട്ടി. കൊ​സെ​ത്ത് അതി​വി​ശി​ഷ്ട​മായ പരി​ശു​ദ്ധി​യു​ള്ള​വ​ളാ​ണ്. അയാൾ​ക്ക​തേ വേ​ണ്ടു. ഇനി​യെ​ന്താ​ണ് അയാൾ​ക്ക​റി​യേ​ണ്ട​ത്? കൊ​സെ​ത്ത് ഒരു പ്ര​കാ​ശ​മാ​ണ്, വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന് ഒരു വി​ള​ക്കു വേണമോ? അയാൾ​ക്ക് എല്ലാം കി​ട്ടി; ഇനി​യെ​ന്താ​ണ് അയാൾ​ക്കൊ​ന്നു വേ​ണ്ട​ത്? സകലം; അതു പോരേ? ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ജീ​വി​ത​കഥ മരി​യു​സ്സി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​ത​ല്ല.

ആ മനു​ഷ്യ​നാ​കു​ന്ന അപാ​യ​ക​രാ​ന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു കു​നി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി ആ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട ദു​ഷ്ട​ന്റെ ഈ ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വ്വ​മായ വാ​ക്കി​നെ മരി​യൂ​സ് ഒരു പി​ട​ച്ചി​ലോ​ടു​കൂ​ടി മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു; ‘ഞാൻ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ ആരു​മ​ല്ല. പത്തു കൊ​ല്ല​ത്തി​നു​മുൻ​പ് അവൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​പ്പു​ണ്ടെ​ന്നേ ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു​വ​ഴി​പോ​ക്കൻ. അയാൾ​ത​ന്നെ അത് പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ശരി, അയാൾ കട​ന്നു​പോ​യി. അയാൾ ആരാ​യാ​ലും അയാ​ളു​ടെ ആട്ടം അവ​സാ​നി​ച്ചു.

ഇനി​മേൽ മരി​യൂ​സ്സി​നു കൊ​സെ​ത്തോ​ടു​ള്ള ഈശ്വ​ര​ന്റെ ചുമതല നി​റ​വേ​റ്റേ​ണ്ട​തു​ണ്ട്. കൊ​സെ​ത്ത് ആത്മ​ര​ക്ഷ​യെ അവ​ളെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ​യു​ള്ള ഒരാ​ളിൽ, അവ​ളു​ടെ കാ​മു​ക​നിൽ, അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വിൽ, അവ​ളു​ടെ പ്രാ​ണേ​ശ്വ​ര​നിൽ, സമർ​പ്പി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. കൊ​സെ​ത്ത് ചി​റ​കു​വെ​ച്ചു രൂ​പം​മാ​റി ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു പറ​ന്നു​പോയ സമ​യ​ത്ത് അവ​ളു​ടെ വി​രൂ​പ​വും ഉള്ളി​ലൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ കൂ​ടു​പു​ഴു​വി​നെ, ഴാങ് വാൽ​ഭാ​ങ്ങി​നെ, ഭൂ​മി​യിൽ​ത​ത​ന്നെ​യി​ട്ടു.

ഏതു മതിൽ​ച്ചു​റ്റി​ലൂ​ടെ​യെ​ല്ലാം മരി​യു​സ്സി​ന്റെ ആലോ​ച​ന​കൾ ചു​റ്റി​ത്തി​രി​ഞ്ഞാ​ലും, ഒടു​വിൽ, അയാൾ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ നേർ​ക്കു​ള്ള വെ​റു​പ്പിൽ​ത്ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു​ചെ​ല്ലും. ഒരു ദി​വ്യ​മായ വെ​റു​പ്പാ​വാം. പക്ഷേ; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ആ മനു​ഷ്യ​നിൽ ഒരർ​ദ്ധ​ദേ​വ​ത്വ​മു​ള്ള​താ​യി അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു എന്ന് ഞങ്ങൾ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അയാൾ എന്തു​ചെ​യ്താ​ലും ശരി, എത്ര ഊക്കു​കു​റ​ച്ചു നോ​ക്കി​യാ​ലും ശരി, പി​ന്നെ​യും അയാൾ​ക്ക് ഈയൊരു കാ​ര്യ​ത്തിൽ​ച്ചെ​ന്നു​മു​ട്ടാ​തെ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല; ആ മനു​ഷ്യൻ ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​ണ്, എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, ഏറ്റ​വും ചു​വ​ട്ടി​ലു​ള്ള പടി​യിൽ​നി​ന്നും അയാൾ കു​റേ​ക്കൂ​ടി ചു​വ​ട്ടി​ലാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട്, സാ​മു​ദാ​യി​ക​ക്കോ​ണി​പ്പ​ടി​യിൽ ഒരി​ട​ത്തും സ്ഥ​ല​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു സത്വം എല്ലാ മനു​ഷ്യ​രിൽ വെ​ച്ചും താ​ഴെ​യാ​ണ് തട​വു​പു​ള്ളി. ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​ക്കു ജീ​വ​നു​ള്ള മട്ടേ ഇല്ലെ​ന്ന് വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ പറയാം. രാ​ജ്യ​നി​യ​മ​ത്തി​ന് ഒരു മനു​ഷ്യ​നി​ലു​ള്ള മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തെ എത്ര​ക​ണ്ടും അടി​ച്ചു​തു​ട​ച്ച എടു​ത്തു​ക​ള​യാ​മോ അത്ര​ക​ണ്ടും അയാ​ളിൽ​നി​ന്നു പോ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

ശി​ക്ഷാ​നി​യ​മ​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ, മരി​യൂ​സ് ഒരു പ്ര​ജാ​ധി​പ​ത്യ​ക​ക്ഷി​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും അപ്പോ​ഴ​ത്തെ വ്യ​വ​സ്ഥ ഇള​ക്കി​ക്കൂ​ടാ​ത്ത​താ​ണെ​ന്നു​ള്ള പക്ഷ​ക്കാ​ര​നാ​ണ്; രാ​ജ്യ​നി​യ​മം കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്ന ആളു​ക​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം അതി​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആലോ​ച​ന​ക​ളെ​ല്ലാം അയാൾ​ക്കു​മു​ണ്ട്. അയാൾ​ക്ക് എല്ലാ സം​സ്കാ​രാ​ഭി​വൃ​ദ്ധി​യും വന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല; ഞങ്ങൾ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. മനു​ഷ്യൻ എഴു​തി​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള​തി​ന്റേ​യും ഈശ്വ​രൻ എഴു​തി​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​നേ​യും, നി​യ​മ​ത്തേ​യും അവ​കാ​ശ​ത്തെ​യും തമ്മിൽ അയാൾ​ക്ക് വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യാ​റാ​യി​ട്ടി​ല്ല. മാ​റ്റാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​തും മാ​റ്റാൻ വയ്യാ​ത്ത​തു​മായ ഒന്നി​നെ വലി​ച്ചെ​റി​യാൻ മനു​ഷ്യർ​ക്കു​ള്ള അവ​കാ​ശ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യും മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ​ക്ക് ശിക്ഷ എന്ന വാ​ക്ക് കേ​ട്ടാൽ ഞെ​ട്ട​ലി​ല്ല. ചില വ്യ​വ​സ്ഥി​ത​നി​യ​മ​ത്തെ അതി​ക്ര​മി​ച്ചാൽ​പ്പി​ന്നെ എന്നെ​ന്നും സങ്ക​ട​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ള്ളു​ക​യെ​ന്ന​ത് വേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്നേ അയാൾ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു; പരി​ഷ്കാ​ര​ഗ​തി​യിൽ സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ നരകം ആവ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്ന് അയാൾ കരുതി. അയാ​ളു​ടെ പ്ര​കൃ​തി നല്ല​തും അടി​യിൽ അഭി​വൃ​ദ്ധി ലയി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒന്നു​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട് ഇനി നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അയാൾ മുൻ​പോ​ട്ടു പോ​കു​ന്ന​താ​ണെ​ങ്കി​ലും അപ്പോൾ ആ നി​ല​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഊന്നി​നി​ല്ക്കു​ക​യാ​ണ്.

അയാ​ളു​ടെ ആലോചന നി​ല​ക്കു​ന്ന ഈയൊരു നി​ല്പിൽ, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അയാൾ​ക്ക് അറ​പ്പും വെ​റു​പ്പും തോ​ന്നി​ച്ചു. അയാൾ ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​നാ​ണ്. ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി, അവ​സാ​ന​വി​ചാ​ര​ണ​ദി​വ​സ​ത്തെ കാ​ഹ​ളം​വി​ളി​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു ആ വാ​ക്ക് അയാൾ​ക്ക്; അങ്ങ​നെ, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ​പ്പ​റ്റി. വളരെ നേരം ഇരു​ന്നാ​ലോ​ചി​ച്ച​തി​ന്നു ശേഷം, അയാൾ ഒടു​വിൽ​ച്ചെ​യ്ത​ത് മുഖം തി​രി​ക്ക​യാ​ണ് പി​ന്നോ​ക്കം നോ​ക്കുക.

ഞങ്ങൾ വാ​സ്ത​വ​ത്തെ നോ​ക്കി​യ​റി​യു​ക​യും ഊന്നി​പ്പ​റ​യു​ക​യു​മാ​ണു​ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ങ്കിൽ, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ​ക്കൊ​ണ്ട് ‘നി​ങ്ങൾ എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു പാ​പ​സ​മ്മ​തം ചെ​യ്യി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. എന്നു പറ​യി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം അയാ​ളോ​ട് കു​ത്തി​ക്കു​ത്തി​ച്ചോ​ദി​ക്കു​മ്പോൾ​ക്കൂ​ടി, മരി​യൂ​സ് അയാ​ളോ​ട് രണ്ടോ മു​ന്നോ അത്യാ​വ​ശ്യ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ക്കാ​തെ വി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്.

ആ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ അയാൾ​ക്ക​പ്പോൾ തോ​ന്നാ​തി​രു​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. ചോ​ദി​ക്കാൻ ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ഴൊൻ​ദ്രെ​ത് തട്ടിൻ​പു​റം? വഴി​ക്കോ​ട്ട? ഴാവേർ?; അവ​യു​ടെ ഉത്ത​രം എവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നി​ട്ടാ​ണു് നി​ന്നു​ക​ള​ക​യെ​ന്ന് ആർ കണ്ടു? ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പി​ന്നോ​ക്കം വാ​ങ്ങു​ന്ന തര​ത്തിൽ ഒരാ​ളാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി​യി​ല്ല; അയാളെ കു​ത്തി​പ്പെ​പൊ​ന്തി​ച്ചി​ട്ട് ഒടു​വിൽ മരി​യു​സ്സി​നു​ത​ന്നെ പി​ടി​ച്ച​മർ​ത്തി​യാൽ​ക്കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നാ​വി​ല്ലെ​ന്ന് ആർ കണ്ടു?

ചില കടന്ന ഘട്ട​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ട് ഉത്ത​രം കേൾ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി ചെവി പൊ​ത്തുക എന്ന​തു നമ്മ​ളെ​ല്ലാ​വ​രി​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ? ഇത്ത​രം ഭീ​രു​ത്വ​ങ്ങൾ നാം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​ത് വി​ശേ​ഷി​ച്ചും അനു​രാ​ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണ്. വി​ശേ​ഷി​ച്ചും നമ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ അഴി​ച്ചു​ക​ള​യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത ഭാ​ഗ​വു​മാ​യി അപാ​യ​ക​ര​മാ​കും​വ​ണ്ണം കൂ​ടി​പ്പി​ണ​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണ്, അറ്റം വരെ ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് പോ​ക​രു​താ​ത്തവ. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ രണ്ടും​കെ​ട്ടു​ള്ള സമാ​ധാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്ന് എന്തു ഭയ​ങ്ക​ര​സ്ഥി​തി​ത​ന്നെ പു​റ​ത്തു​വ​രി​ല്ല? എന്ന​ല്ല ആ തു​റി​ച്ച നോ​ട്ടം കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലോ​ളം​ത​ന്നെ എത്തു​ക​യി​ല്ലെ​ന്ന് ആർ​ക്ക​റി​യാം? ഒരു മി​ന്ന​ലി​ന്റെ കഷ്ണം ഇടി​യു​ടേ​യും കഷ​ണ​മാ​ണെ​ന്നു വരാം, നിറം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന പരാ​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ നി​യ​മ​പ്ര​കാ​രം നി​ഷ്ക​പ​ട​ത​യെ​ക്കൂ​ടി കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ചില സന്ധി​ത്തി​രി​വു​കൾ കർ​മ്മ​ഗ​തി​യിൽ കാണാം. ഒരു വല്ലാ​ത്ത ചാർ​ച്ച​യു​ടെ പ്ര​തി​ബിം​ബ​ത്തെ ഏറ്റ​വും സ്വ​ച്ഛ​ത​ര​ങ്ങ​ളായ രൂ​പ​ങ്ങൾ കൂടി എന്നെ​ന്നും കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു നി​ന്നു എന്നു വരും. തെ​റ്റി​യി​ട്ടാ​യാ​ലും ശരി​യാ​യി​ട്ടാ​ലും മരി​യൂ​സ് പേ​ടി​ച്ചു​പോ​യി. അയാൾ അപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം അറി​ഞ്ഞു. ഇനി​യും വെ​ളി​ച്ച​ത്തേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്ന​തി​ലും ഭേദം കണ്ണ​ട​യ്ക്കു​ക​യാ​ണ് നല്ല​തെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി.

ഭയ​പ്പാ​ടിൽ അയാൾ കൊ​സെ​ത്തി​നേ​യും താ​ങ്ങി​യെ​ടു​ത്ത് ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ നേരെ നോ​ക്കാ​തെ ഒരു നട നട​ന്നു.

ആ മനു​ഷ്യൻ രാ​ത്രി​യാ​ണ്, ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തും അറ​പ്പു തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ രാ​ത്രി. അതി​ന്റെ അങ്ങേ അറ്റ​ത്തേ​ക്ക് അയാൾ എങ്ങ​നെ നോ​ക്കും? നി​ഴ​ല്പാ​ടി​നെ വി​ചാ​രണ ചെ​യ്യുക എന്ന​ത് ഒരു വല്ലാ​ത്ത പണി​യാ​ണ്. അതി​ന്റെ ഉത്ത​രം എന്താ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്ന് ആർ​ക്ക​റി​യാം? അതി​നെ​ക്കൊ​ണ്ട് പ്ര​ഭാ​തം​ത​ന്നെ എന്നെ​ന്നേ​ക്കും കറു​ത്തി​രു​ണ്ടു​പോ​യി എന്നു വരാം.

ഈ നി​ല​യ്ക്ക്, അതു മുതൽ ആ മനു​ഷ്യൻ കൊ​സെ​ത്തു​മാ​യി കാണുക എന്നു​ള്ള​തു​കൂ​ടി മരി​യൂ​സ്സി​ന് ഹൃ​ദ​യ​ഭേ​ദ​ക​മാ​യി​ത്തോ​ന്നി.

ഇപ്പോൾ അയാൾ ആദ്യ​ത്തിൽ കണ്ടു ഞെ​ട്ടി​പ്പോയ ആ ഭയ​ങ്ക​ര​ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളെ​ത്ത​ന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു​നോ​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി സ്വയം അധി​ക്ഷേ​പി​ച്ചു; അവ​കൊ​ണ്ട് അഭേ​ദ്യ​വും സു​സ്ഥി​ര​വു​മായ ഒരു തീർ​പ്പ് അയാൾ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. താൻ വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം സു​ശീ​ല​നും വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം സൌ​മ്യ​നും വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം അശ​ക്ത​നും—ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്ന് പറ​യാ​മെ​ങ്കിൽ—ആയി​പ്പോ​യെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി, ഈ അശ​ക്തി​കൊ​ണ്ടാ​ണ് അവി​വേ​ക​പൂർ​വ്വ​മായ ഒര​നു​വാ​ദം താൻ കൊ​ടു​ത്തു​ക​ള​ഞ്ഞ​ത്. തനി​ക്കു തെ​റ്റി. താൻ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ ശരി​ക്കു​പേ​ക്ഷി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു വേ​ണ്ട​ത്. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തി​യ്യാ​ണ്; താനും അങ്ങ​നെ​യാ​വേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. ആ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ആ മനു​ഷ്യൻ കട​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു വെ​യ്ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു.

അയാൾ​ക്ക് തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ മു​ഷി​ച്ചിൽ തോ​ന്നി; തന്നെ അന്ധ​നും ബധി​ര​നു​മാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ട് ചാ​ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ ആ വി​കാ​രാ​വേ​ശ​ത്തോ​ട് അയാൾ​ക്കു ദ്വേ​ഷ്യം പി​ടി​ച്ചു. അയാൾ​ക്ക് തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ രസ​മി​ല്ലാ​താ​യി.

ഇനി അയാൾ എന്തു​വേ​ണം? ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ വരവ് അയാൾ​ക്ക് അത്യ​ന്തം അസ​ഹ്യ​മാ​യി. ആ മനു​ഷ്യ​നെ വീ​ട്ടിൽ വരു​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള കാ​ര്യ​മെ​ന്ത്? ആ മനു​ഷ്യൻ എന്തു​വേ​ണം? ഇവിടെ അയാൾ നടു​ങ്ങി. അവി​ടു​ന്നും ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്കു കു​ഴി​ക്കാൻ അയാൾ​ക്ക് ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. പി​ന്നെ​യും അടി​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലാൻ അയാൾ ഇഷ​ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല; അയാൾ സ്വയം ആഴം നോ​ക്കു​വാൻ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ ഏറ്റി​ട്ടു​ണ്ട്, അയാൾ തന്നെ​ക്കൊ​ണ്ട് പ്ര​തി​ജ്ഞ ചെ​യ്യി​ക്കു​വാൻ സമ്മ​തി​ച്ചു​പോ​യി; ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ കൈയിൽ ആ പ്ര​തി​ജ്ഞ​യു​ണ്ട്, ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യോ​ടാ​യാ​ലും ഒരാൾ വാ​ഗ്ദാ​നം നി​റ​വേ​റ്റ​ണം—മറ്റെ​ല്ലാ​വ​രോ​ടു​മു​ള്ള​തി​ല​ധി​കം ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യോ​ട്. എങ്കി​ലും അയാൾ ഒന്നാ​മ​താ​ലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​ത് കൊ​നെ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​മാ​ണ്. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, അയാളെ വശ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്ന വെ​റു​പ്പു കാ​ര്യം നേടി.

മരി​യൂ​സ് ഈ ആലോ​ച​ന​ക്ക​ശ​പി​ശ​യെ​ല്ലാം ഓരോ​ന്നാ​യി പരീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്തു; ഓരോ​ന്നി​നു മുൻ​പിൽ നി​ല്ക്കു​മ്പോ​ഴും അയാളെ എല്ലാം​കൂ​ടി വള​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അതു​കാ​ര​ണം അയാൾ വല്ലാ​തെ കു​ഴ​ങ്ങി.

ഈ കു​ഴ​ക്ക് കൊ​സെ​ത്ത​റി​യാ​തെ കഴി​ക്കൽ എളു​പ്പ​മ​ല്ല; എങ്കി​ലും അനു​രാ​ഗം ഒരു സാ​മർ​ത്ഥ്യ​മാ​ണ്; മരി​യൂ​സ്സി​ന് അതു ചെ​യ്യാൻ കഴി​ഞ്ഞു.

എന്താ​യാ​ലും, പുറമേ യാ​തൊ​രു​ദ്ദേ​ശ്യ​വു​മി​ല്ലാ​തെ, ഒരു പ്രാ​വി​ന്റെ വെ​ളു​പ്പു​പോ​ലെ അത്ര​മേൽ കല​വ​റ​യി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ളും യാ​തൊ​ന്നും ശങ്കി​ക്കാ​ത്ത​വ​ളു​മായ കൊ​സെ​ത്തി​നെ അയാൾ വി​ചാ​ര​ണ​ചെ​യ്തു; അയാൾ അവ​ളു​ടെ ശൈ​ശ​വ​ത്തേ​യും യൗ​വ​ന​ത്തേ​യും പറ്റി സം​സാ​രി​ച്ചു; ആ തട​വു​പു​ള്ളി കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ നേരേ ഒരാൾ​ക്ക് എത്ര​ക​ണ്ടാ​വാ​മോ അത്ര​ക​ണ്ട് സക​ല​വി​ധ​ത്തി​ലും നല്ല​വ​നും മാ​ന്യ​നും വാ​ത്സ​ല്യ​വാ​നു​മാ​യി​ട്ടാ​ണ് പെ​രു​മാ​റി​യി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നു വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും ഉറ​പ്പു​കി​ട്ടി. മരി​യൂ​സ് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യ​തും ഊഹി​ച്ച​തും പോ​ലെ​ത​ന്നെ​യാ​ണ് വാ​സ്ത​വ​വും. ആ വല്ലാ​ത്ത കൊ​ടി​ത്തൂവ ആ വെ​ള്ളാ​മ്പ​ലി​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും രക്ഷി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​പോ​ന്നു.

Colophon

Title: Les Miserables (ml: പാ​വ​ങ്ങൾ).

Author(s): Victor Hugo.

First publication details: Mathrubhumi; Kozhikkode, Kerala; Book 5, Part 4; 1925.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Les Miserable, Victor Hugo, വി​ക്തോർ യൂഗോ, പാ​വ​ങ്ങൾ, നാ​ല​പ്പാ​ട്ടു് നാ​രാ​യണ മേനോൻ, വി​വർ​ത്ത​നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: September 1, 2021.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Le Miserables, a photograph by Otterbein University, Theatre and Dance, USA (2018). The picture is a photograph of a scene from Les Miserables, a theatrical performance of Theatre and Dance group of Otterbein University, USA. The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Translation: Nalappatt Narayana Menon; Digitizer: KB Sujith; Processed by: JN Jamuna, LJ Anjana, KB Sujith; Encoding: CV Radhakrishnan.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.