മരി​യൂ​സ് തി​ക​ച്ചും പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു.

കൊ​സെ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി കണ്ടി​രു​ന്ന ആ ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്റെ നേരെ അയാൾ​ക്ക് എപ്പോ​ഴും തോ​ന്നാ​റു​ള്ള ആ ഒരു​ത​രം അകൽ​ച്ച ഇപ്പോൾ അയാൾ​ക്ക് മന​സ്സി​ലാ​യി. ആ മനു​ഷ്യ​നിൽ എന്തോ ദുർ​ഗ്ര​ഹ​മായ ഒന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; അയാ​ളു​ടെ പ്ര​കൃ​തി​ബോ​ധം അയാൾ​ക്ക് മു​ന്ന​റി​വു കൊ​ടു​ത്തു.

ആ കട​ങ്കഥ ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം അറ​പ്പു തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന അപ​കൃ​ഷ്ട​ത​യാ​യി​രു​ന്നു, തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ. ഈ മൊ​സ്യു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ് തട​വു​പു​ള്ളി​യായ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​യി​രു​ന്നു.

ഒരാ​ളു​ടെ സു​ഖ​ത്തി​നി​ട​യിൽ​വെ​ച്ചു പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു ഗു​ഢ​കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്ന​ത് കാ​ട്ടു​പ്രാ​വു​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ടി​നു​ള്ളിൽ​വെ​ച്ച് ഒരു കരി​ന്തേ​ളി​നെ കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണ്.

മരി​യു​സ്സി​ന്റേ​യും കൊ​സെ​ത്തി​ന്റേ​യും സു​ഖ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്ത് ഇനി​മേൽ ഇതു​ണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മോ? ഇതു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ട്ട കാ​ര്യ​മാ​ണോ? ഇപ്പോൾ നട​ന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞ വി​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരം​ശ​മാ​യി ആ മനു​ഷ്യ​നെ കൈ​ക്കൊ​ള്ളാൻ കൂ​ടി​യു​ണ്ടോ? യാ​തൊ​രു നി​വൃ​ത്തി​യു​മി​ല്ലേ?

മരി​യൂ​സ് ആ തട​വു​പു​ള്ളി​യേ​യും വി​വാ​ഹം ചെയതു എന്നു​ണ്ടോ?

ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ലും സന്തോ​ഷ​ത്തി​ലും എത്ര​ത​ന്നെ മു​ഴു​കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടും ഫല​മി​ല്ല. ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ പ്ര​ഭാ​ത​മായ വി​ശി​ഷ്ടാ​നു​രാ​ഗം അനു​ഭ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നി​ട്ടും ഫല​മി​ല്ല. ഇത്ത​രം കി​ലു​ക്ക​ങ്ങൾ ദേ​വേ​ന്ദ്ര​നെ​ക്കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആന​ന്ദ​ത്തി​നി​ട​യിൽ, ഈശ്വ​ര​നെ​ക്കൂ​ടി അവി​ട​ത്തെ മഹി​മാ​തി​ശ​യ​ത്തി​നി​ട​യിൽ, വി​റ​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​യും.

ഇത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള സ്ഥി​തി​മാ​റ്റ​ങ്ങ​ളിൽ പതി​വു​ള്ള​വി​ധം, മരി​യൂ​സ് തന്ന​ത്താൻ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന് യാ​തൊ​രു കാ​ര​ണ​വും ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ലേ എന്നാ​ലോ​ചി​ച്ചു. താൻ വേ​ണ്ട​വി​ധം ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ തനി​ക്കു വക​തി​രി​വു പോ​രാ​താ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ? താൻ തൽ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്ക് അന്ധ​നാ​യി എന്നു​ണ്ടോ? ഒരു സമയം, കു​റ​ച്ച്. ചു​റ്റു​മു​ള്ള സ്ഥി​തി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി​യ​റി​യാൻ വേണ്ട ശ്ര​മ​മൊ​ന്നും ചെ​യ്യാ​തെ​യാ​ണോ താൻ കൊ​സെ​ത്തി​നെ വി​വാ​ഹം​ചെ​യ്ക എന്ന​തി​ല​വ​സാ​നി​ച്ച ഈ അനു​രാ​ഗ​ക​ഥ​യി​ലേ​ക്കു പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യ​ത്? അതേ—ഇങ്ങ​നെ നമ്മെ​പ്പ​റ്റി​ത്ത​ന്നെ നമ്മൾ അടി​ക്ക​ടി ഓരോ​ന്നു സമ്മ​തി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നാ​ണ് ജീ​വി​തം കു​റെ​ശ്ശ​ക്കു​റെ​ശ്ശ നന്നാ​യി​വ​രിക—അയാൾ തന്റെ പ്ര​കൃ​തി​യി​ലു​ള്ള ആ മനോ​രാ​ജ്യ ശീലം, പലർ​ക്കും കാ​ണു​ന്ന​തും ആത്മാ​വി​ന്റെ സ്ഥി​തി​മാ​റ്റ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റേ​യും ദുഃ​ഖ​ത്തി​ന്റേ​യും ആവേ​ശ​ത്തിൽ പര​ന്നു​പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തും മനു​ഷ്യ​നെ മഞ്ഞിൻ​പു​ക​യി​ലാ​ണ്ട ഒര​ന്ത​ക​ര​ണ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ലെ​ന്നാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്ന​വി​ധം ആസകലം ബാ​ധി​ച്ചു​പോ​രു​ന്ന​തു​മായ ആ ഒരാ​ന്ത​ര​മായ മങ്ങ​ലു​ള്ള​തു സമ്മ​തി​ച്ചു. മരി​യൂ​സ്സി​നു​ള്ള ഈ സവി​ശേ​ഷ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ ഞങ്ങൾ ഒന്നി​ല​ധി​കം തവണ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്.

റ്യൂ പ്ളു​മെ​യിൽ​വെ​ച്ചു കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടിയ ആ ആന​ന്ദ​മൂർ​ച്ഛ​യോ​ടു​കൂ​ടിയ ആറോ ഏഴോ ആഴ്ച​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ ഒരി​ക്ക​ലും അയാൾ, തന്റെ അനു​രാ​ഗ​ല​ഹ​രി​മൂ​ലം ഗൊർ​ബോ​ചെ​റ്റ​ക്കു​ടി​ലിൽ​വെ​ച്ച​ഭി​ന​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട നാ​ട​ക​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും, അന്നു ഘാ​തു​ക​ന്മാ​രു​ടെ വശ​ത്തി​ലായ ആൾ എന്താ​യി​ട്ടും ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും, ഒടു​വിൽ ചാ​ടി​ക്ക​ള​ക​യും ചെ​യ്ത​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചം യാ​തൊ​ന്നും ചോ​ദി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ലെ​ന്ന് ഓർ​മ്മ​വ​ന്നു. എന്തേ അയാൾ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒര​ക്ഷ​ര​വും കൊ​സെ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാ​ഞ്ഞ​ത്? അത​പ്പോൾ കഴി​ഞ്ഞ​താ​ണ്. അത്ര ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യൊ​രു സം​ഗ​തി​യാ​ണ്. അയാൾ തെ​നാർ​ദി​യെർ​മാ​രെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ—വി​ശേ​ഷി​ച്ചും എപ്പൊ​നൈ​നെ കണ്ടെ​ത്തിയ ദി​വ​സ​മെ​ങ്കി​ലും? അന്ന​ത്തെ ആ മൌ​ന​ത്തി​ന് ഒരു കാ​ര​ണ​വും അയാൾ​ക്കാ​ലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടു കി​ട്ടി​യി​ല്ല. എങ്കി​ലും അയാൾ അതി​ന്നൊ​രു സമാ​ധാ​നം കണ്ടു. അയാൾ തന്റെ മര​വി​ച്ച നി​ല​യും കൊ​സെ​ത്തു​മൂ​ല​മു​ള്ള ലഹ​രി​യും. സക​ല​ത്തേ​യും വി​ഴു​ങ്ങി​ക്ക​ള​യു​ന്ന അനു​രാ​ഗ​വും, ആദർ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്ക് അന്യോ​ന്യ​മു​ള്ള പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ക്ക​ലും ഓർ​മ്മി​ച്ചു; എന്ന​ല്ല, ആത്മാ​വി​ന്റെ ഈ ലഹ​ള​പി​ടി​ച്ച​തും മതി​മ​യ​ക്കു​ന്ന​തു​മായ സ്ഥി​തി​യോ​ടു കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്ന ബു​ദ്ധി​യു​ടെ ഒരു പര​മാ​ണു​പോ​ലെ, ആ ഭയ​ങ്ക​ര​സം​ഭ​വ​ത്തെ അയാ​ളു​ടെ സ്മ​ര​ണ​യിൽ​നി​ന്ന് മാ​റ്റി നിർ​ത്തു​ക​യും മാ​ച്ചു​ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്യാൻ അയാളെ നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രു​ന്ന ആ ഒര​വ്യ​ക്ത​പ്ര​കൃ​തി​ബോ​ധ​വും അയാൾ​ക്ക് ഓർ​മ്മ​വ​ന്നു; ആ സം​ഭ​വ​വു​മാ​യു​ള്ള സം​ബ​ന്ധ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ പേ​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു. അതിൽ യാ​തൊ​രു പങ്കു​മെ​ടു​ക്കാൻ അയാൾ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല, അതിൽ അയാൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ജോലി അയാൾ ആരേ​യും അറി​യി​ക്കാ​തെ വെ​ച്ചു. ഒര​ന്യാ​യ​ക്കാ​ര​നാ​യി​ക്കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ അതിനെ പറ്റി സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യോ സാ​ക്ഷി​പ​റ​യു​ക​യോ അയാൾ​ക്കു വയ്യാ​യി​രു​ന്നു—ഇതും അയാൾ സ്മ​രി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി.

അത്ര​മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ആ ചില ആഴ്ച​കൾ ഒരു മി​ന്ന​ലാ​ട്ട​മാ​യി​രു​ന്നു; അനു​രാ​ഗ​ത്തി​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നി​നും അന്നി​ട​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, എല്ലാം നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ട, എല്ലാ​റ്റി​നെ​പ്പ​റ്റി​യും ആലോ​ചി​ച്ചു​നോ​ക്കി, സക​ല​വും പരീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്ത​തി​നു​ശേ​ഷം, അയാ​കൊ​സെ​ത്തോ​ടു ഗോർ​ബോ​വീ​ട്ടി​ലെ പതി​യി​രു​പ്പി​നെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്ത​തു കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഫലം എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ശരി, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​ണെ​ന്നു കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചാൽ​ക്കൂ​ടി, അത് അയാ​ളു​ടെ, മരി​യൂ​സ്സി​ന്റെ സ്ഥി​തി​ക്കു മാ​റ്റം വരു​ത്തു​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ? അത് അവൾ​ക്ക്, കൊ​സെ​ത്തി​ന്, വല്ല മാ​റ്റ​വു​മു​ണ്ടാ​ക്കു​മോ? അയാൾ പി​ന്നോ​ക്കം വെ​യ്ക്കു​മോ? അതു​കൊ​ണ്ട് കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ​മേൽ അയാൾ​ക്കു​ള്ള അനു​രാ​ഗം കു​റ​യു​മോ? അവളെ അയാൾ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യേ​ണ്ടെ​ന്നു വെ​യ്ക്കു​മോ? ഇല്ല. അപ്പോൾ പശ്ചാ​ത്ത​പി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല, അയാൾ​ക്ക് തന്ന​ത്താൻ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കാൻ കാ​ര​ണ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. എല്ലാം നന്നാ​യി. അനു​രാ​ഗി​ക​ളെ​ന്നു വി​ളി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ആ മദ്യ​പാ​യി​കൾ​ക്ക് ഒരീ​ശ്വ​ര​നു​ണ്ട്, കണ്ണു​പൊ​ട്ട​നായ മരി​യൂ​സ്. അയാൾ​ക്ക് തി​ക​ച്ചും കണ്ണു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ ഏതൊരു വഴി​യി​ലൂ​ടേ നട​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ ആ വഴി​ക്കു​വെ​ച്ചു, അനു​രാ​ഗം അയാ​ളു​ടെ കണ്ണ​ട​ച്ചു​കെ​ട്ടി—എവി​ടേ​ക്കു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വാൻ? സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലേ​ക്ക്.

പക്ഷേ, ഈ സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ ഇനി നര​ക​ത്തി​ന്റെ​യും ഒരു കൂ​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.

ഈ മനു​ഷ്യ​നു​മാ​യി, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങാ​യി വേഷം മാറിയ ഈ ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്ങു​മാ​യി, അയാൾ​ക്ക് ആദ്യം​മു​ത​ല്ക്കേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന അകൽ​ച്ച​യിൽ ഉപ്പോൾ വെ​റു​പ്പു​കൂ​ടി ഇട​ക​ലർ​ന്നു.

ഈ വെ​റു​പ്പിൽ, ഞങ്ങൾ പറ​യ​ട്ടെ, കു​റ​ച്ചൊ​ര​നു​ക​മ്പ​യു​ണ്ട്, ഏതാ​ണ്ട് ഒര​ത്ഭു​തം.

ഈ കള്ളൻ, രണ്ടാ​മ​തൊ​രു മോ​ഷ​ണം​കൂ​ടി നട​ത്തിയ ഈ കള്ളൻ, തന്റെ പക്ക​ലേ​ല്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള മുതൽ മട​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്തു, എന്ന​ല്ല, എത്ര​യു​ണ്ട് ആ മുതൽ! ആറു​ല​ക്ഷം ഫ്രാ​ങ്ക്.

ആ ന്യാ​സ​ത്തി​ന്റെ വാ​സ്ത​വം അയാൾ​ക്ക് ഒരാൾ​ക്കു മാ​ത്ര​മേ അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടൂ അയാൾ​ക്ക് അത് മു​ഴു​വ​നും കൈവശം വെ​യ്ക്കാം; അയാൾ അത് മു​ഴു​വ​നും തി​രി​ച്ചേ​ല്പി​ച്ചു.

എന്ന​ല്ല, അയാൾ​ത​ന്നെ തന്റെ കഥ വന്നു പറ​ഞ്ഞു. യാ​തൊ​ന്നും അതിന് അയാളെ നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അയാ​ളാ​രാ​ണെ​ന്ന് ആരെ​ങ്കി​ലും അറി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, അതയാൾ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു മാ​ത്ര​മാ​ണ്. ഈ തു​റ​ന്നു​പ​റ​യ​ലിൽ അപ​മാ​ന​ത്തെ കൈ​ക്കൊ​ള്ളുക എന്ന​തി​ലും അധി​ക​മായ എന്തോ ഒന്നു​ണ്ട്. ആപ​ത്തി​നെ കൈ​ക്കൊ​ള്ളൽ​കൂ​ടി​യു​ണ്ട്. ഒരു ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട മനു​ഷ്യ​ന്ന് ഒരു മു​ഖം​മൂ​ടി, ഒരു മു​ഖം​മൂ​ടി മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഒരു രക്ഷ​യാ​ണ്. ഒരു കള്ള​പ്പേർ ഒരു രക്ഷ​യാ​ണ്; അയാൾ ആ കള്ള​പ്പേർ കള​ഞ്ഞു. അയാൾ​ക്ക്, ഒരു തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​ക്കാ​ര​ന്ന്, ഒരു മര്യാ​ദ​യു​ള്ള കു​ടും​ബ​ത്തിൽ എന്നെ​ന്നും ഒളി​ച്ചു​പാർ​ക്കാം; അയാൾ ഈ പ്ര​ലോ​ഭ​ന​ത്തെ തട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. എന്തു​ദ്ദേ​ശ്യ​ത്തി​ന്മേൽ? മന​സ്സാ​ക്ഷി​യു​ടെ ഒരു പ്രേ​ര​ണ​യി​ന്മേൽ, അനു​ല്ലം​ഘ്യ​മായ സത്യ​സ്വ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ​ത​ന്നെ അത് വി​വ​രി​ച്ചു. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, ഈ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആരു​ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലും, അയാൾ ഉണർ​ന്നു​വ​രു​ന്ന ഒരു മന​സ്സാ​ക്ഷി​യാ​ണ്, സം​ശ​യ​മി​ല്ല. എന്തോ ഒരു നി​ഗൂ​ഢ​മായ നവീ​ക​ര​ണം അയാ​ളിൽ ആരം​ഭി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്; എല്ലാം​കൊ​ണ്ടു നോ​ക്കി​യാ​ലും പാ​പ​ശ​ങ്ക​കൾ ഈ മനു​ഷ്യ​നെ വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി കീ​ഴ​ട​ക്കി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇത്ത​രം നീ​തി​ബോ​ധ​ളു​ടേ​യും പു​ണ്യ​കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ആവേശം നി​കൃ​ഷ്ട​പ്ര​കൃ​തി​ക​ളിൽ കാ​ണൻ​വ​യ്യാ. ഒരു മന​സ്സാ​ക്ഷി​യു​ടെ പ്ര​ബോ​ധ​നം ആത്മാ​വി​ന്റെ വൈ​ഭ​വ​മാ​ണ്.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് നി​ഷ്ക​പ​ട​നാ​ണു്. ദൃ​ശ്യ​വും സ്പൃ​ശ്യ​വും അശ​ങ്ക​നീ​യ​വു​മായ ഈ നി​ഷ്ക​പ​ടത— അത​യാൾ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്ന ദുഃ​ഖ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഇതു തി​ക​ച്ചും തെ​ളി​യു​ന്നു—ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു ഫല​മി​ല്ലെ​ന്നാ​ക്കു​ക​യും ആ മനു​ഷ്യൻ പറ​യു​ന്ന​തി​നെ​ല്ലാം ഒര​ധി​കാ​ര​ശ​ക്തി​യെ വ്യാ​പ​രി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

ഇവിടെ മരി​യു​സ്സി​ന്റെ നോ​ട്ടം ആകെ അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യ​വി​ധം ഒന്നു തി​രി​ഞ്ഞു. മൊ​സ്യൂ ഫു​ഷൽ​വാ്ങിൽ​നി​ന്ന് എന്തു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു? അവി​ശ്വാ​സം. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് എന്തു ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു? വി​ശ്വാ​സം.

ഴാങ് വാൽ​ങ്ങി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള അസാ​ധാ​ര​ണ​ക്ക​ണ​ക്ക് മരി​യൂ​സ് ആകെ​യി​ട്ടു നോ​ക്കി​യ​തിൽ, മുതൽ അയാൾ സമ്മ​തി​ച്ചു. ചെ​ല​വ​യാൾ സമ്മ​തി​ച്ചു, ബാ​ക്കി എത്ര​യു​ണ്ടെ​ന്നു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു.

പക്ഷേ, ഇതൊ​ക്കെ ഒരു ലഹ​ള​യാ​യി​ട്ടാ​ണ് നട​ന്ന​ത്. ഈ മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പ​റ്റി ഒരു ശരി​യായ വി​വ​ര​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ നോ​ക്കു​ക​യും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ ഹൃ​ദ​യാ​ന്തർ ഭാ​ഗ​ത്തു​വെ​ച്ച് നാ​യാ​ടി​ച്ചെ​ല്ലു​ക​യും, എന്നു പറ​യ​ട്ടെ, ചെ​യ്തി​രു​ന്ന മരി​യൂ​സ്സി​ന്റെ കൈ​യിൽ​നി​ന്ന് അയാൾ പോയി, ഒര​പാ​യ​ക​ര​മായ മഞ്ഞിൻ​പു​ക​യിൽ വീ​ണ്ടും കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു.

ന്യാ​സ​സം​ഖ്യ ശരി​ക്കു തി​രി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത​ത്, കു​റ്റ​സ​മ്മ​തം സത്യ​നി​ഷ്ഠ​യോ​ടു​കൂ​ടി ചെ​യ്ത​ത്—ഇതു രണ്ടും നന്നാ​യി. ഇത് മേ​ഘ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒരു മി​ന്ന​ലു​ണ്ടാ​ക്കി; പി​ന്നെ​യും മേഘം ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ഇരു​ണ്ടു.

മരി​യു​സ്സി​ന്റെ സ്മ​ര​ണ​കൾ കശ​പി​ശ​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും അവ​യു​ടെ നിഴൽ വീ​ണ്ടും അയാ​ളി​ലേ​ക്ക് തി​രി​ച്ചെ​ത്തി.

അതി​നൊ​ക്കെ​പ്പു​റ​മെ, എന്താ​യി​രു​ന്നു ആ ഴൊൻ​ദ്രെ​ത് തട്ടി​മ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ച് നട​ന്ന​ത്? പൊ​ല്ലീ​സ് വന്ന ഉടനെ, അവ​രോ​ട​ന്യാ​യം ബോ​ധി​പ്പി​ക്കാ​തെ എന്തി​ന​യാൾ ഉപാ​യ​ത്തിൽ​ച്ചാ​ടി?

ഇതി​ന്നു മരി​യൂ​സ് ഉത്ത​രം കണ്ടു. എന്തി​നെ​ന്നു​വെ​ച്ചാൽ, അയാൾ രാ​ജ്യ​നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ പി​ടി​യിൽ​നി​ന്നു ചാ​ടി​പ്പോ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഒരു​വ​നാ​ണ്.

മറ്റൊ​രു സംശയം: എന്തി​ന് അയാൾ വഴി​ക്കോ​ട്ട​യി​ലേ​ക്കു വന്നു?

ചൂടു തട്ടി​യാൽ നി​റം​വെ​ക്കു​ന്ന ആ ഒരു​ത​രം സവി​ശേ​ഷ​മ​ഷി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള എഴു​ത്തു​പോ​ലെ, തന്റെ വി​കാ​ര​പ​ര​മ്പ​ര​യിൽ വീ​ണ്ടും ആവിർ​ഭ​വി​ച്ച ആ സ്മ​ര​ണ​യെ മരി​യൂ​സ് അപ്പോൾ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി വ്യ​ക്ത​മാ​യി കണ്ടു. ഈ മനു​ഷ്യൻ വഴി​ക്കോ​ട്ട​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവിടെ അയാൾ യു​ദ്ധം ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ എന്തി​ന​വി​ടെ വന്നു? ഈ ചോ​ദ്യ​ത്തി​ന് മുൻ​പിൽ ഒരു പ്രേ​തം പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചു. മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘ഴാവേർ’.

കെ​ട്ടി​മു​റു​ക്കി​യി​ട്ടി​രു​ന്ന ഴാ​വേ​റി​നെ വഴി​ക്കോ​ട്ട​യിൽ​നി​ന്നു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​രു​ന്ന ആ വ്യ​സ​ന​ക​ര​ക്കാ​ഴ്ച മരി​യൂ​സ് അപ്പോൾ തി​ക​ച്ചും ഓർ​മ്മി​ച്ചു. റ്യൂ മൊ​ങ്ദെ​തൂർ​ച്ചെ​റു​തെ​രു​വി​ന്റെ മൂ​ല​യ്ക്കൽ വെ​ച്ചു​ണ്ടായ ആ ഭയ​ക​ര​മായ വെ​ടി​പൊ​ട്ടൽ അയാൾ വ്യ​ക്ത​മാ​യി കേ​ട്ടു. ആ പൊ​ല്ലീ​സ്സൊ​റ്റു​കാ​ര​നും ഈ തണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​പു​ള്ളി​യും തമ്മിൽ ദേ​ഷ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം, സം​ശ​യി​ക്കാ​നി​ല്ല. ഒരാൾ​ക്കു മറ്റേ ആളെ കണ്ടു​കൂ​ടാ. പ്ര​തി​കാ​രം ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്ന ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തി​ന്മേ​ലാ​വ​ണം ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വഴി​ക്കോ​ട്ട​യിൽ വന്ന​ത്. വരാൻ വൈ​കി​പ്പോ​യി. ഴാവേർ അവിടെ പി​ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു പക്ഷേ, അയാൾ അറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കാം. കഠി​ന​മായ പ്ര​തി​കാ​ര​ബു​ദ്ധി ഒന്നു​കൂ​ടി ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്കു ചു​ഴ​ഞ്ഞി​റ​ങ്ങി അവിടെ സ്ഥലം പി​ടി​ച്ചു; നന്മ​യു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്ക് പകുതി തി​രി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ആത്മാ​ക്ക​ളെ അത​ത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യി​ല്ല; പശ്ചാ​ത്താ​പ​മാ​രം​ഭി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഒരു ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കാ​ര​ന്നു മോ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ ശങ്ക​യു​ണ്ടെ​ന്നും പ്ര​തി​കാ​രം ചെ​യ്യു​ന്ന​തിൽ ഒരു ശങ്ക​യു​മി​ല്ലെ​ന്നും വരാ​വു​ന്ന വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണ് അത്ത​രം ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ സൃ​ഷ്ടി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഴാ​വേ​റെ കൊ​ന്നു. ഏതാ​യാ​ലും അങ്ങ​നെ​യാ​ണ് തെ​ളി​വ്.

ഇതാ​ണു് ഒടു​വി​ല​ത്തെ ചോ​ദ്യം. തീർ​ച്ച അതി​ന്നു​ത്ത​രം പോരാ. ഈ ചോ​ദ്യം മരി​യൂ​സ്സി​നെ ചവ​ണ​കൊ​ണ്ടി​റു​ക്കി ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ജീ​വി​തം കൊ​സെ​ത്തി​ന്റേ​തു​മാ​യി ഇത്ര വള​രെ​ക്കാ​ലം മു​ട്ടി​യു​രു​മ്മി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാ​നെ​ന്താ​ണ്?

ഈശ്വ​ര​ന്റെ എന്തൊ​രു വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ വി​നോ​ദ​മാ​ണ് ആ കു​ൂ​ട്ടി​യെ​പ്പി​ടി​ച്ച് ഈ മനു​ഷ്യ​ന്റെ കൈയിൽ ഏല്പി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത​ത്? അപ്പോൾ രണ്ടു​പേ​രെ കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടു​ന്ന ചങ്ങല ഈശ്വ​രൻ ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ടാ​റു​ണ്ടോ? ദേ​വ​നേ​യും അസു​ര​നേ​യും ഒരു നു​ക​ത്തോ​ടു ചേർ​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഈശ്വ​ര​ന്നു രസം തോ​ന്നാ​മോ? അപ്പോൾ കഷ​ട​പ്പാ​ടി​ന്റെ നി​ഗൂ​ഢ​ത്ത​ണ്ടു​വ​ലി​ശ്ശി​ക്ഷ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യും ഒരു നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യും​കൂ​ടി ഒരേ മു​റി​യിൽ പാർ​പ്പു​കാ​രാ​യി എന്നു​വ​രു​മോ? മനു​ഷ്യ​ന്റെ കർ​മ്മ​ഗ​തി​യെ​ന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ആ ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വർ​ക്കു​ള്ള ഇടു​ക്കു​വ​ഴി​യിൽ, ഒന്നു നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​വും മറ്റ​ത് ഭയ​ങ്ക​ര​വും, ഒന്നു പ്ര​ഭാ​ത​ത്തി​ന്റെ ദി​വ്യ​സ്വ​ച്ച​ത​യിൽ ആകെ മു​ങ്ങി​യ​തും മറ്റ​തു എന്നെ​ന്നും ഒര​ന​ശ്വ​ര​മായ മി​ന്ന​ലാ​ട്ട​ത്താൽ കള​ങ്കി​ത​വു​മായ രണ്ടു മു​ഖ​ങ്ങൾ തൊ​ട്ടു​തൊ​ട്ടു നട​ന്നു എന്നു വരുമോ? ആ കാ​ര​ണ​മ​റി​യാ​ത്ത ഇണ​ചേർ​ക്കൽ ആരുടെ വി​ദ്യ​യാ​ണ്? ആ ദി​വ്യ​ശി​ശു​വി​ന്നും ഈ പഴകിയ ദു​ഷ്ട​ന്നും തമ്മിൽ ഏതു നി​ല​യ്ക്കാ​ണ്, എന്തൊ​ര​വ​ല​ക്ഷ​ണം​മൂ​ല​മാ​ണ്, ഒരു ജീ​വി​ത​സം​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​ത്.

ആരാണ് ആട്ടിൻ​കു​ട്ടി​യേ​യും ചെ​ന്നാ​യ​യേ​യും കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കി​യ​ത്? എന്ന​ല്ല, കു​റേ​ക്കൂ​ടി ദുർ​ഗ്ര​ഹം, ചെ​ന്നാ​യ​യ്ക്ക് ആട്ടിൻ​കു​ട്ടി​യോ​ട് സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത​ത്? ചെ​ന്നായ ആട്ടിൻ​കു​ട്ടി​യെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു​വ​ല്ലോ, നി​ഷ്ഠു​ര​ജ​ന്തു അശ​ക്ത​ജീ​വി​യെ ആരാ​ധി​ച്ചു​വ​ല്ലോ, ഒമ്പ​തു കൊ​ല്ല​ത്തേ​ക്ക് ആ രാ​ക്ഷ​സ​നാ​ണ​ല്ലോ ദേ​വ​സ്ത്രീ​ക്ക് ഏകാ​ധാ​ര​മാ​യി നി​ന്ന​ത്! കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​വും പെൺ​കി​ടാ​വു​കാ​ല​വും, അവ​ളു​ടെ പകൽ​വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള പ്ര​വേ​ശ​നം, ജീ​വി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കും പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു​മു​ള്ള അവ​ളു​ടെ കന്യ​കാ​കാ​ല​ത്തെ വളർ​ച്ച, ആ പൈ​ശാ​ചി​ക​മായ വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തി​ന്റെ തണ​ലിൽ​വെ​ച്ചാ​ണ്. ഇവിടെ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ അസം​ഖ്യം കട​ങ്ക​ഥ​ക​ളാ​യി ചില്ല പൊ​ട്ടി​പ്പ​ര​ന്നു എന്നു പറ​യ​ട്ടെ; അഗാ​ധ​കു​ണ്ഡ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ അഗാ​ധ​കു​ണ്ഡ​ങ്ങൾ വായ തു​റ​ന്നു; തല ചു​റ്റി​പ്പോ​കാ​തെ മരി​യൂ​സ്സി​നു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കാൻ വയ്യാ​താ​യി. എന്തൊ​ന്നാ​ണ് ഈ മനു​ഷ്യ​പ്പാ​താ​ളം? വേ​ദ​പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലെ പ്ര​പ​ഞ്ചോൽ​പ്പ​ത്തി ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​ത് അന​ശ്വ​ര​ത​ത്ത്വ​മാ​ണ്. ഇന്ന​ത്തെ സ്ഥി​തി​യിൽ, ഇനി​യൊ​രു നല്ല പകൽ ഉദി​ച്ചു​വ​ന്ന് ഒരു പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​റ്റം വരു​ത്തു​ന്ന​തു​വ​രേ​ക്ക്, മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തിൽ എന്നെ​ന്നും, ഒരാൾ വി​ശി​ഷ്ട​നും മറ്റൊ​രാൾ ദു​ഷ്ട​നു​മാ​യി, രണ്ടു മനു​ഷ്യർ ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും; പു​ണ്യ​വാ​നാ​യി​ട്ടു​ള്ള ആൾ എബെ​ലും പാ​പി​യാ​യി​ട്ടു​ള്ള​വൻ കെ​യി​നും ആയി​ക്കാ​ണാം. ഈ ഇളയ കെയിൻ ആരാണ്? ഒരു കന്യ​ക​യു​ടെ മേൽ മത​സം​ബ​ന്ധി​യായ ഒര​തി​പ്ര​തി​പ​ത്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി, അവളെ രക്ഷി​ച്ചും, അവളെ വളർ​ത്തി​പ്പോ​ന്നും, അവളെ കാ​ത്തും, അവളെ നന്നാ​ക്കി​യും, താൻ കള​ങ്കി​ത​നാ​ണെ​ങ്കി​ലും അവളെ നി​ഷ​ക​ള​ങ്ക​ത​കൊ​ണ്ട മൂ​ടി​യു​മി​രു​ന്ന ഈ ഘാ​തു​കൻ എന്തൊ​രാ​ളാ​ണ്?

ഒരൊ​റ്റ പു​ള്ളി​ക്കു​ത്തെ​ങ്കി​ലും തട്ടി​ച്ചു​കൂ​ടാ എന്നു നി​ഷ്കർ​ഷി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം ആ നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യെ അത്ര​മേൽ ബഹു​മാ​നി​ച്ചു​പോ​ന്ന ഈ ചളി​ക്കു​ണ്ട് എന്തൊ​ന്നാ​ണ്? കൊ​സെ​ത്തി​നെ പഠി​പ്പി​ച്ചു​പോ​ന്ന ഈ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആരാണ്? എല്ലാ നി​ഴ​ലിൽ​നി​ന്നും എല്ലാ മങ്ങ​ലിൽ​നി​ന്നും ഒരു നക്ഷ​ത്ര​ത്തെ രക്ഷി​ച്ചു പോ​ര​ണ​മെ​ന്ന ഏകോ​ദ്ദേ​ശ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നി​ല​കൊ​ണ്ട ഈ ഇരുൾ​സ്വ​രൂ​പം എന്താ​ണ്?

അതു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്ന​റി​യാ​വു​ന്ന ഒരു രഹ​സ്യ​മാ​ണ്; അത് ഈശ്വ​ര​ന്നു​മ​റി​യാ​വു​ന്ന ഒരു രഹ​സ്യം​ത​ന്നെ.

ഈ രണ്ടു രഹ​സ്യ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ മരി​യൂ​സ് ചു​ളു​ങ്ങി​ച്ചൂ​ളി. ഒന്ന് ഒരു​വി​ധ​ത്തിൽ മറ്റ​തി​നെ അയാൾ​ക്കു​റ​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് എത്ര​ക​ണ്ടു പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​വോ അത്ര​ക​ണ്ട് ഈശ്വ​ര​നു​ണ്ട്. ഈശ്വ​ന്നും തന്റെ​വക ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. അവി​ടു​ന്ന് തനി​ക്കാ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള ആയു​ധ​ത്തെ എടു​ത്തു​പ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. അവി​ടു​ന്നു മനു​ഷ്യ​രോ​ടു ഉത്ത​രം പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല. ഈശ്വ​രൻ എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് പ്ര​വൃ​ത്തി നട​ത്തു​ന്ന​തെ​ന്ന് നമു​ക്ക​റി​യാ​മോ? ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കൊ​സെ​ത്തി​ന്മേൽ അധ്വാ​നി​ച്ചു പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു. ഏതാ​ണ്ടൊ​ക്കെ അയാ​ളാ​ണ് ആ ആത്മാ​വി​നെ ഉണ്ടാ​ക്കി​യ​ത്. അതിൽ തർ​ക്കി​ക്കാൻ വയ്യാ. ആവ​ട്ടെ, എന്നി​ട്ട് പ്ര​വൃ​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത ആൾ ജു​ഗു​പ്സാ​വ​ഹൻ; പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ ഫലമോ മനോ​ഹ​രം. ഈശ്വ​രൻ തനി​ക്കു നല്ല​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന വി​ധ​ത്തിൽ തന്റെ അത്ഭു​ത​കർ​മ്മ​ങ്ങൾ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു, അവി​ടു​ന്ന് ആ മനോ​ജ്ഞ​യായ കൊ​സെ​ത്തി​നെ ഉണ്ടാ​ക്കി; അതി​ന്നു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി, അവി​ടെ​യ്ക്ക് അങ്ങ​നെ​യൊ​രു വല്ലാ​ത്ത സഹാ​യ​നെ കൂ​ട്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ രസം തോ​ന്നി. നമ്മൾ ഈശ്വ​ര​നോ​ടു എന്തു സമാ​ധാ​നം ചോ​ദി​ക്കാ​നാ​ണ്? ചാ​ണ​ക​ക്കു​ണ്ട് വസ​ന്ത​ത്തി​നു പനി​നീർ​പ്പു​വു​ണ്ടാ​ക്കാൻ സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന​ത് ഇന്നൊ​ന്നാ​മ​താ​യി​ട്ടാ​ണോ?

മരി​യൂ​സ് ഈ മറു​പ​ടി​ക​ളു​ണ്ടാ​ക്കി; നന്നാ​യി​യെ​ന്നു നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള എല്ലാ ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നോ​ട് ചോ​ദി​ച്ച​റി​യാൻ അയാൾ​ക്ക് ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല; പക്ഷേ, ധൈ​ര്യ​മി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു അതെ​ന്ന് അയാൾ സ്വയം സമ്മ​തി​ച്ചി​ല്ല. അയാൾ കൊ​സെ​ത്തി​നെ മന​സ്സു​കൊ​ണ്ടാ​രാ​ധി​ച്ചു. അയാൾ​ക്കു കൊ​സെ​ത്തി​നെ കൈവശം കി​ട്ടി. കൊ​സെ​ത്ത് അതി​വി​ശി​ഷ്ട​മായ പരി​ശു​ദ്ധി​യു​ള്ള​വ​ളാ​ണ്. അയാൾ​ക്ക​തേ വേ​ണ്ടു. ഇനി​യെ​ന്താ​ണ് അയാൾ​ക്ക​റി​യേ​ണ്ട​ത്? കൊ​സെ​ത്ത് ഒരു പ്ര​കാ​ശ​മാ​ണ്, വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന് ഒരു വി​ള​ക്കു വേണമോ? അയാൾ​ക്ക് എല്ലാം കി​ട്ടി; ഇനി​യെ​ന്താ​ണ് അയാൾ​ക്കൊ​ന്നു വേ​ണ്ട​ത്? സകലം; അതു പോരേ? ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ജീ​വി​ത​കഥ മരി​യു​സ്സി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​ത​ല്ല.

ആ മനു​ഷ്യ​നാ​കു​ന്ന അപാ​യ​ക​രാ​ന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു കു​നി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി ആ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട ദു​ഷ്ട​ന്റെ ഈ ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വ്വ​മായ വാ​ക്കി​നെ മരി​യൂ​സ് ഒരു പി​ട​ച്ചി​ലോ​ടു​കൂ​ടി മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു; ‘ഞാൻ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ ആരു​മ​ല്ല. പത്തു കൊ​ല്ല​ത്തി​നു​മുൻ​പ് അവൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​പ്പു​ണ്ടെ​ന്നേ ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഒരു​വ​ഴി​പോ​ക്കൻ. അയാൾ​ത​ന്നെ അത് പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ശരി, അയാൾ കട​ന്നു​പോ​യി. അയാൾ ആരാ​യാ​ലും അയാ​ളു​ടെ ആട്ടം അവ​സാ​നി​ച്ചു.

ഇനി​മേൽ മരി​യൂ​സ്സി​നു കൊ​സെ​ത്തോ​ടു​ള്ള ഈശ്വ​ര​ന്റെ ചുമതല നി​റ​വേ​റ്റേ​ണ്ട​തു​ണ്ട്. കൊ​സെ​ത്ത് ആത്മ​ര​ക്ഷ​യെ അവ​ളെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ​യു​ള്ള ഒരാ​ളിൽ, അവ​ളു​ടെ കാ​മു​ക​നിൽ, അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വിൽ, അവ​ളു​ടെ പ്രാ​ണേ​ശ്വ​ര​നിൽ, സമർ​പ്പി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. കൊ​സെ​ത്ത് ചി​റ​കു​വെ​ച്ചു രൂ​പം​മാ​റി ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു പറ​ന്നു​പോയ സമ​യ​ത്ത് അവ​ളു​ടെ വി​രൂ​പ​വും ഉള്ളി​ലൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ കൂ​ടു​പു​ഴു​വി​നെ, ഴാങ് വാൽ​ഭാ​ങ്ങി​നെ, ഭൂ​മി​യിൽ​ത​ത​ന്നെ​യി​ട്ടു.

ഏതു മതിൽ​ച്ചു​റ്റി​ലൂ​ടെ​യെ​ല്ലാം മരി​യു​സ്സി​ന്റെ ആലോ​ച​ന​കൾ ചു​റ്റി​ത്തി​രി​ഞ്ഞാ​ലും, ഒടു​വിൽ, അയാൾ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ നേർ​ക്കു​ള്ള വെ​റു​പ്പിൽ​ത്ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു​ചെ​ല്ലും. ഒരു ദി​വ്യ​മായ വെ​റു​പ്പാ​വാം. പക്ഷേ; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ആ മനു​ഷ്യ​നിൽ ഒരർ​ദ്ധ​ദേ​വ​ത്വ​മു​ള്ള​താ​യി അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു എന്ന് ഞങ്ങൾ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അയാൾ എന്തു​ചെ​യ്താ​ലും ശരി, എത്ര ഊക്കു​കു​റ​ച്ചു നോ​ക്കി​യാ​ലും ശരി, പി​ന്നെ​യും അയാൾ​ക്ക് ഈയൊരു കാ​ര്യ​ത്തിൽ​ച്ചെ​ന്നു​മു​ട്ടാ​തെ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല; ആ മനു​ഷ്യൻ ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​ണ്, എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, ഏറ്റ​വും ചു​വ​ട്ടി​ലു​ള്ള പടി​യിൽ​നി​ന്നും അയാൾ കു​റേ​ക്കൂ​ടി ചു​വ​ട്ടി​ലാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട്, സാ​മു​ദാ​യി​ക​ക്കോ​ണി​പ്പ​ടി​യിൽ ഒരി​ട​ത്തും സ്ഥ​ല​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു സത്വം എല്ലാ മനു​ഷ്യ​രിൽ വെ​ച്ചും താ​ഴെ​യാ​ണ് തട​വു​പു​ള്ളി. ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​ക്കു ജീ​വ​നു​ള്ള മട്ടേ ഇല്ലെ​ന്ന് വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ പറയാം. രാ​ജ്യ​നി​യ​മ​ത്തി​ന് ഒരു മനു​ഷ്യ​നി​ലു​ള്ള മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തെ എത്ര​ക​ണ്ടും അടി​ച്ചു​തു​ട​ച്ച എടു​ത്തു​ക​ള​യാ​മോ അത്ര​ക​ണ്ടും അയാ​ളിൽ​നി​ന്നു പോ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

ശി​ക്ഷാ​നി​യ​മ​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ, മരി​യൂ​സ് ഒരു പ്ര​ജാ​ധി​പ​ത്യ​ക​ക്ഷി​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും അപ്പോ​ഴ​ത്തെ വ്യ​വ​സ്ഥ ഇള​ക്കി​ക്കൂ​ടാ​ത്ത​താ​ണെ​ന്നു​ള്ള പക്ഷ​ക്കാ​ര​നാ​ണ്; രാ​ജ്യ​നി​യ​മം കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്ന ആളു​ക​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം അതി​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആലോ​ച​ന​ക​ളെ​ല്ലാം അയാൾ​ക്കു​മു​ണ്ട്. അയാൾ​ക്ക് എല്ലാ സം​സ്കാ​രാ​ഭി​വൃ​ദ്ധി​യും വന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല; ഞങ്ങൾ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. മനു​ഷ്യൻ എഴു​തി​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള​തി​ന്റേ​യും ഈശ്വ​രൻ എഴു​തി​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​നേ​യും, നി​യ​മ​ത്തേ​യും അവ​കാ​ശ​ത്തെ​യും തമ്മിൽ അയാൾ​ക്ക് വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യാ​റാ​യി​ട്ടി​ല്ല. മാ​റ്റാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​തും മാ​റ്റാൻ വയ്യാ​ത്ത​തു​മായ ഒന്നി​നെ വലി​ച്ചെ​റി​യാൻ മനു​ഷ്യർ​ക്കു​ള്ള അവ​കാ​ശ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യും മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ​ക്ക് ശിക്ഷ എന്ന വാ​ക്ക് കേ​ട്ടാൽ ഞെ​ട്ട​ലി​ല്ല. ചില വ്യ​വ​സ്ഥി​ത​നി​യ​മ​ത്തെ അതി​ക്ര​മി​ച്ചാൽ​പ്പി​ന്നെ എന്നെ​ന്നും സങ്ക​ട​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ള്ളു​ക​യെ​ന്ന​ത് വേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്നേ അയാൾ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു; പരി​ഷ്കാ​ര​ഗ​തി​യിൽ സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ നരകം ആവ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്ന് അയാൾ കരുതി. അയാ​ളു​ടെ പ്ര​കൃ​തി നല്ല​തും അടി​യിൽ അഭി​വൃ​ദ്ധി ലയി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒന്നു​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട് ഇനി നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അയാൾ മുൻ​പോ​ട്ടു പോ​കു​ന്ന​താ​ണെ​ങ്കി​ലും അപ്പോൾ ആ നി​ല​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഊന്നി​നി​ല്ക്കു​ക​യാ​ണ്.

അയാ​ളു​ടെ ആലോചന നി​ല​ക്കു​ന്ന ഈയൊരു നി​ല്പിൽ, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അയാൾ​ക്ക് അറ​പ്പും വെ​റു​പ്പും തോ​ന്നി​ച്ചു. അയാൾ ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​നാ​ണ്. ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി, അവ​സാ​ന​വി​ചാ​ര​ണ​ദി​വ​സ​ത്തെ കാ​ഹ​ളം​വി​ളി​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു ആ വാ​ക്ക് അയാൾ​ക്ക്; അങ്ങ​നെ, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ​പ്പ​റ്റി. വളരെ നേരം ഇരു​ന്നാ​ലോ​ചി​ച്ച​തി​ന്നു ശേഷം, അയാൾ ഒടു​വിൽ​ച്ചെ​യ്ത​ത് മുഖം തി​രി​ക്ക​യാ​ണ് പി​ന്നോ​ക്കം നോ​ക്കുക.

ഞങ്ങൾ വാ​സ്ത​വ​ത്തെ നോ​ക്കി​യ​റി​യു​ക​യും ഊന്നി​പ്പ​റ​യു​ക​യു​മാ​ണു​ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ങ്കിൽ, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ​ക്കൊ​ണ്ട് ‘നി​ങ്ങൾ എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു പാ​പ​സ​മ്മ​തം ചെ​യ്യി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. എന്നു പറ​യി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം അയാ​ളോ​ട് കു​ത്തി​ക്കു​ത്തി​ച്ചോ​ദി​ക്കു​മ്പോൾ​ക്കൂ​ടി, മരി​യൂ​സ് അയാ​ളോ​ട് രണ്ടോ മു​ന്നോ അത്യാ​വ​ശ്യ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ക്കാ​തെ വി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്.

ആ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ അയാൾ​ക്ക​പ്പോൾ തോ​ന്നാ​തി​രു​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. ചോ​ദി​ക്കാൻ ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ഴൊൻ​ദ്രെ​ത് തട്ടിൻ​പു​റം? വഴി​ക്കോ​ട്ട? ഴാവേർ?; അവ​യു​ടെ ഉത്ത​രം എവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നി​ട്ടാ​ണു് നി​ന്നു​ക​ള​ക​യെ​ന്ന് ആർ കണ്ടു? ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പി​ന്നോ​ക്കം വാ​ങ്ങു​ന്ന തര​ത്തിൽ ഒരാ​ളാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി​യി​ല്ല; അയാളെ കു​ത്തി​പ്പെ​പൊ​ന്തി​ച്ചി​ട്ട് ഒടു​വിൽ മരി​യു​സ്സി​നു​ത​ന്നെ പി​ടി​ച്ച​മർ​ത്തി​യാൽ​ക്കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നാ​വി​ല്ലെ​ന്ന് ആർ കണ്ടു?

ചില കടന്ന ഘട്ട​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ട് ഉത്ത​രം കേൾ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി ചെവി പൊ​ത്തുക എന്ന​തു നമ്മ​ളെ​ല്ലാ​വ​രി​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ? ഇത്ത​രം ഭീ​രു​ത്വ​ങ്ങൾ നാം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​ത് വി​ശേ​ഷി​ച്ചും അനു​രാ​ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണ്. വി​ശേ​ഷി​ച്ചും നമ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ അഴി​ച്ചു​ക​ള​യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത ഭാ​ഗ​വു​മാ​യി അപാ​യ​ക​ര​മാ​കും​വ​ണ്ണം കൂ​ടി​പ്പി​ണ​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണ്, അറ്റം വരെ ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് പോ​ക​രു​താ​ത്തവ. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ രണ്ടും​കെ​ട്ടു​ള്ള സമാ​ധാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്ന് എന്തു ഭയ​ങ്ക​ര​സ്ഥി​തി​ത​ന്നെ പു​റ​ത്തു​വ​രി​ല്ല? എന്ന​ല്ല ആ തു​റി​ച്ച നോ​ട്ടം കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലോ​ളം​ത​ന്നെ എത്തു​ക​യി​ല്ലെ​ന്ന് ആർ​ക്ക​റി​യാം? ഒരു മി​ന്ന​ലി​ന്റെ കഷ്ണം ഇടി​യു​ടേ​യും കഷ​ണ​മാ​ണെ​ന്നു വരാം, നിറം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന പരാ​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ നി​യ​മ​പ്ര​കാ​രം നി​ഷ്ക​പ​ട​ത​യെ​ക്കൂ​ടി കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ചില സന്ധി​ത്തി​രി​വു​കൾ കർ​മ്മ​ഗ​തി​യിൽ കാണാം. ഒരു വല്ലാ​ത്ത ചാർ​ച്ച​യു​ടെ പ്ര​തി​ബിം​ബ​ത്തെ ഏറ്റ​വും സ്വ​ച്ഛ​ത​ര​ങ്ങ​ളായ രൂ​പ​ങ്ങൾ കൂടി എന്നെ​ന്നും കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു നി​ന്നു എന്നു വരും. തെ​റ്റി​യി​ട്ടാ​യാ​ലും ശരി​യാ​യി​ട്ടാ​ലും മരി​യൂ​സ് പേ​ടി​ച്ചു​പോ​യി. അയാൾ അപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം അറി​ഞ്ഞു. ഇനി​യും വെ​ളി​ച്ച​ത്തേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്ന​തി​ലും ഭേദം കണ്ണ​ട​യ്ക്കു​ക​യാ​ണ് നല്ല​തെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി.

ഭയ​പ്പാ​ടിൽ അയാൾ കൊ​സെ​ത്തി​നേ​യും താ​ങ്ങി​യെ​ടു​ത്ത് ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ നേരെ നോ​ക്കാ​തെ ഒരു നട നട​ന്നു.

ആ മനു​ഷ്യൻ രാ​ത്രി​യാ​ണ്, ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തും അറ​പ്പു തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ രാ​ത്രി. അതി​ന്റെ അങ്ങേ അറ്റ​ത്തേ​ക്ക് അയാൾ എങ്ങ​നെ നോ​ക്കും? നി​ഴ​ല്പാ​ടി​നെ വി​ചാ​രണ ചെ​യ്യുക എന്ന​ത് ഒരു വല്ലാ​ത്ത പണി​യാ​ണ്. അതി​ന്റെ ഉത്ത​രം എന്താ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്ന് ആർ​ക്ക​റി​യാം? അതി​നെ​ക്കൊ​ണ്ട് പ്ര​ഭാ​തം​ത​ന്നെ എന്നെ​ന്നേ​ക്കും കറു​ത്തി​രു​ണ്ടു​പോ​യി എന്നു വരാം.

ഈ നി​ല​യ്ക്ക്, അതു മുതൽ ആ മനു​ഷ്യൻ കൊ​സെ​ത്തു​മാ​യി കാണുക എന്നു​ള്ള​തു​കൂ​ടി മരി​യൂ​സ്സി​ന് ഹൃ​ദ​യ​ഭേ​ദ​ക​മാ​യി​ത്തോ​ന്നി.

ഇപ്പോൾ അയാൾ ആദ്യ​ത്തിൽ കണ്ടു ഞെ​ട്ടി​പ്പോയ ആ ഭയ​ങ്ക​ര​ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളെ​ത്ത​ന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു​നോ​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി സ്വയം അധി​ക്ഷേ​പി​ച്ചു; അവ​കൊ​ണ്ട് അഭേ​ദ്യ​വും സു​സ്ഥി​ര​വു​മായ ഒരു തീർ​പ്പ് അയാൾ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. താൻ വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം സു​ശീ​ല​നും വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം സൌ​മ്യ​നും വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം അശ​ക്ത​നും—ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്ന് പറ​യാ​മെ​ങ്കിൽ—ആയി​പ്പോ​യെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി, ഈ അശ​ക്തി​കൊ​ണ്ടാ​ണ് അവി​വേ​ക​പൂർ​വ്വ​മായ ഒര​നു​വാ​ദം താൻ കൊ​ടു​ത്തു​ക​ള​ഞ്ഞ​ത്. തനി​ക്കു തെ​റ്റി. താൻ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ ശരി​ക്കു​പേ​ക്ഷി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു വേ​ണ്ട​ത്. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തി​യ്യാ​ണ്; താനും അങ്ങ​നെ​യാ​വേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. ആ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ആ മനു​ഷ്യൻ കട​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു വെ​യ്ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു.

അയാൾ​ക്ക് തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ മു​ഷി​ച്ചിൽ തോ​ന്നി; തന്നെ അന്ധ​നും ബധി​ര​നു​മാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ട് ചാ​ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ ആ വി​കാ​രാ​വേ​ശ​ത്തോ​ട് അയാൾ​ക്കു ദ്വേ​ഷ്യം പി​ടി​ച്ചു. അയാൾ​ക്ക് തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ രസ​മി​ല്ലാ​താ​യി.

ഇനി അയാൾ എന്തു​വേ​ണം? ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ വരവ് അയാൾ​ക്ക് അത്യ​ന്തം അസ​ഹ്യ​മാ​യി. ആ മനു​ഷ്യ​നെ വീ​ട്ടിൽ വരു​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള കാ​ര്യ​മെ​ന്ത്? ആ മനു​ഷ്യൻ എന്തു​വേ​ണം? ഇവിടെ അയാൾ നടു​ങ്ങി. അവി​ടു​ന്നും ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്കു കു​ഴി​ക്കാൻ അയാൾ​ക്ക് ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. പി​ന്നെ​യും അടി​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലാൻ അയാൾ ഇഷ​ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല; അയാൾ സ്വയം ആഴം നോ​ക്കു​വാൻ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ ഏറ്റി​ട്ടു​ണ്ട്, അയാൾ തന്നെ​ക്കൊ​ണ്ട് പ്ര​തി​ജ്ഞ ചെ​യ്യി​ക്കു​വാൻ സമ്മ​തി​ച്ചു​പോ​യി; ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ കൈയിൽ ആ പ്ര​തി​ജ്ഞ​യു​ണ്ട്, ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യോ​ടാ​യാ​ലും ഒരാൾ വാ​ഗ്ദാ​നം നി​റ​വേ​റ്റ​ണം—മറ്റെ​ല്ലാ​വ​രോ​ടു​മു​ള്ള​തി​ല​ധി​കം ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യോ​ട്. എങ്കി​ലും അയാൾ ഒന്നാ​മ​താ​ലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​ത് കൊ​നെ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​മാ​ണ്. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, അയാളെ വശ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്ന വെ​റു​പ്പു കാ​ര്യം നേടി.

മരി​യൂ​സ് ഈ ആലോ​ച​ന​ക്ക​ശ​പി​ശ​യെ​ല്ലാം ഓരോ​ന്നാ​യി പരീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്തു; ഓരോ​ന്നി​നു മുൻ​പിൽ നി​ല്ക്കു​മ്പോ​ഴും അയാളെ എല്ലാം​കൂ​ടി വള​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അതു​കാ​ര​ണം അയാൾ വല്ലാ​തെ കു​ഴ​ങ്ങി.

ഈ കു​ഴ​ക്ക് കൊ​സെ​ത്ത​റി​യാ​തെ കഴി​ക്കൽ എളു​പ്പ​മ​ല്ല; എങ്കി​ലും അനു​രാ​ഗം ഒരു സാ​മർ​ത്ഥ്യ​മാ​ണ്; മരി​യൂ​സ്സി​ന് അതു ചെ​യ്യാൻ കഴി​ഞ്ഞു.

എന്താ​യാ​ലും, പുറമേ യാ​തൊ​രു​ദ്ദേ​ശ്യ​വു​മി​ല്ലാ​തെ, ഒരു പ്രാ​വി​ന്റെ വെ​ളു​പ്പു​പോ​ലെ അത്ര​മേൽ കല​വ​റ​യി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ളും യാ​തൊ​ന്നും ശങ്കി​ക്കാ​ത്ത​വ​ളു​മായ കൊ​സെ​ത്തി​നെ അയാൾ വി​ചാ​ര​ണ​ചെ​യ്തു; അയാൾ അവ​ളു​ടെ ശൈ​ശ​വ​ത്തേ​യും യൗ​വ​ന​ത്തേ​യും പറ്റി സം​സാ​രി​ച്ചു; ആ തട​വു​പു​ള്ളി കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ നേരേ ഒരാൾ​ക്ക് എത്ര​ക​ണ്ടാ​വാ​മോ അത്ര​ക​ണ്ട് സക​ല​വി​ധ​ത്തി​ലും നല്ല​വ​നും മാ​ന്യ​നും വാ​ത്സ​ല്യ​വാ​നു​മാ​യി​ട്ടാ​ണ് പെ​രു​മാ​റി​യി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നു വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും ഉറ​പ്പു​കി​ട്ടി. മരി​യൂ​സ് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യ​തും ഊഹി​ച്ച​തും പോ​ലെ​ത​ന്നെ​യാ​ണ് വാ​സ്ത​വ​വും. ആ വല്ലാ​ത്ത കൊ​ടി​ത്തൂവ ആ വെ​ള്ളാ​മ്പ​ലി​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും രക്ഷി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​പോ​ന്നു.