ഞങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന നാടകം ലൂയി ഫി​ലി​പ്പി​ന്റെ രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണാ​ധി​കാ​രം മൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന ദുഃ​ഖ​മ​യ​ങ്ങ​ളായ മേ​ഘ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നി​ന്റെ അഗാ​ധ​ത​ക​ളി​ലേ​ക്കു പ്ര​വേ​ശി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന ഇസ്സ​മ​യ​ത്തു യാ​തൊ​രു ശ്ലേ​ഷ​പ്ര​യോ​ഗ​വും കൂ​ടാ​തെ കഴി​ക്കു​ന്ന​ത​ത്യാ​വ​ശ്യ​മാ​ണ്; ഈ രാ​ജാ​വി​നെ​പ്പ​റ്റി ചില സമാ​ധാ​ന​ങ്ങ​ളെ ഈ പു​സ്ത​കം പറ​ഞ്ഞു​വെ​യ്ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ലൂയി ഫി​ലി​പ്പ് രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണാ​ധി​കാ​രം കൈ​ക്കൊ​ണ്ട​തു യാ​തൊ​രു ക്ര​മ​ത്തോ​ടും കൂ​ടി​യ​ല്ല, തന്റെ യാ​തൊ​രു ശ്ര​മം​മൂ​ല​വു​മ​ല്ല. ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ യഥാർ​ത്ഥോ​ദ്ദേ​ശ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു പ്ര​ഥ​മ​ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ കേവലം ഭി​ന്ന​മെ​ങ്കി​ലും, അദ്ദേ​ഹം, ദ്യു​ക് ദാർ​ലി​യാ​ങ്, യാ​തൊ​രു സ്വാർ​ത്ഥ​വും പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു വി​പ്ലവ സം​ബ​ന്ധി​യായ മാ​റ്റം കാ​ര​ണ​മാ​യി​ട്ടാ​ണ്. അദ്ദേ​ഹം, ജനി​ച്ച​ത് ഒരു രാ​ജ​കു​മാ​ര​നാ​യി​ട്ടാ​ണ്; താൻ രാ​ജാ​വാ​യി തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു എന്ന് അദ്ദേ​ഹ​വും വി​ശ്വ​സി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. ഈ കല്പന അദ്ദേ​ഹം​ത​ന്നെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്ന​യ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത​താ​യി​രു​ന്നി​ല്ല; അത​ദ്ദേ​ഹം​ത​ന്നെ കട​ന്നു കൈ​യി​ലാ​ക്കി​യ​ത​ല്ല; അത​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്ന​യ​ച്ചു​കി​ട്ടി; അദ്ദേ​ഹം അതു സ്വീ​ക​രി​ച്ചു; അവ​കാ​ശ​ര​പ്ര​കാ​ര​മാ​ണ് അതു തനി​ക്ക​യ​ച്ചു​കി​ട്ടി​യ​തെ​ന്നും അതിനെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു തന്റെ ധർ​മ്മ​മാ​ണെ​ന്നു​മാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ബോധം—തെ​റ്റായ ബോധം തീർ​ച്ച​ത​ന്നെ; എങ്കി​ലും അങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു ബോധം. അതി​നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഭര​ണ​മേൽ​ക്കൽ ഉത്ത​മ​വി​ശ്വാ​സ​പൂർ​വ്വ​മാ​ണ്. അപ്പോൾ ലൂയി ഫി​ലി​പ്പ് തി​ക​ച്ചും ഉത്ത​മ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഭരണം കയ്യേൽ​ക്കു​ക​യും പ്ര​ജാ​ധി​പ​ത്യം അതേ​വി​ധം ഉത്ത​മ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ എതിർ​നി​ല്ക്ക​യും ചെ​യ്ത​താ​ക​കൊ​ണ്ടു, സാ​മു​ദാ​യി​ക​ശ​ണ്ഠ​ക​ളിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ ഭയ​ങ്ക​ര​കർ​മ്മ​ങ്ങൾ​ക്കു രാ​ജാ​വി​നെ​യോ പ്ര​ജ​ക​ളെ​യോ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൂ​ടെ​ന്നു ഞങ്ങൾ മന​സ്സാ​ക്ഷി​യെ മുൻ​നിർ​ത്തി പറ​യു​ന്നു. ധർ​മ്മ​നി​ഷ്ഠ​കൾ തമ്മി​ലു​ള്ള കലശൽ മൂ​ല​പ്ര​കൃ​തി​കൾ തമ്മി​ലു​ള്ള ഒരു കല​ശൽ​പോ​ലെ​യാ​ണ്. സമു​ദ്രം വെ​ള്ള​ത്തെ കാ​ക്കു​ന്നു; കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു വാ​യു​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തെ കാ​ക്കു​ന്നു; രാ​ജാ​വ് രാ​ജ​ത്വ​ത്തെ കാ​ക്കു​ന്നു; പ്ര​ജാ​ധി​പ​ത്യം പൊ​തു​ജ​നാ​വ​കാ​ശ​ത്തെ കാ​ക്കു​ന്നു; സാ​പേ​ക്ഷത, അതാ​യ​തു രാ​ജ​വാ​ഴ്ച, നി​ര​പേ​ക്ഷ​ത​യോ​ട്, അതാ​യ​തു പ്ര​ജാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തോ​ട്, എതി​രി​ടു​ന്നു; ഈ പൊ​രു​ത​ലിൽ സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്നു മു​റി​പ​റ്റി​പ്പോ​കു​ന്നു; പക്ഷേ അതി​ന്റെ ഇന്ന​ത്തെ കഷ്ട​പ്പാ​ട് അതി​ന്റെ മേ​ലാ​ല​ത്തെ രക്ഷ​യാ​യി​ത്തീ​രും; എന്ന​ല്ല, ഏതു​നി​ല​യി​ലും യു​ദ്ധം​വെ​ട്ടു​ന്ന​വ​രെ ആക്ഷേ​പി​ച്ചു​കൂ​ടാ; രണ്ടു​ള്ള​തിൽ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ത്തിൽ തെ​റ്റു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം; കൊ​ളോ​സ​സ് പ്ര​തി​മ​യെ പ്പോ​ലെ, ഒരേ​സ​മ​യ​ത്തു രണ്ടു കര​യി​ലും കാൽ​വെ​ച്ച​ല്ല—ഒരു കാൽ പ്ര​ജാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തി​ലും മറ്റേ​തും രാ​ജ​ത്വ​ത്തി​ലു​മാ​യി​ട്ട​ല്ല— അവ​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ നില; അതു വി​ഭാ​ജ്യ​മാ​ണ്,; എപ്പോ​ഴും അതു ഒരു ഭാ​ഗ​ത്താ​യി​രി​ക്കും; എന്നാൽ ആ തെ​റ്റു​കാർ​ത​ന്നെ​യും അത്ര​മേൽ ശരി​യാ​ണെ​ന്ന് ദൃ​ഢ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണ് പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചി​രി​ക്കുക; ഒരു വെൻ​ഡി​യ​ക്കാ​രൻ [1] എത്ര​ത്തോ​ളം ഘാ​തു​ക​നോ, അതിൽ ഒട്ടു​മ​ധി​കം കു​റ്റ​ക്കാ​ര​ന​ല്ല ഒര​ന്ധൻ. അതി​നാൽ, ഈ ഭയ​ങ്ക​ര​ങ്ങ​ളായ ശണ്ഠ​ക​ളെ നാം ദൈ​വ​ഗ​തി​ക​ളാ​യി​ട്ടു​മാ​ത്രം ഗണി​ക്കുക, ഈ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു​ക​ളു​ടെ മട്ടെ​ന്താ​യാ​ലും മനു​ഷ്യ​ന്റെ അനു​ത്ത​ര​വാ​ദി​ത്വം അവ​യോ​ടു കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ട്.

ഈ വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ത്തെ ഞങ്ങൾ മു​ഴു​മി​പ്പി​ക്ക​ട്ടെ.

1840-ലെ ഗവർ​മേ​ണ്ട് ഉത്ത​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ഒര​സ്വ​സ്ഥ​ജീ​വി​തം തു​ട​ങ്ങി​വെ​ച്ചു. ഇന്ന​ലെ പെ​റ്റു​വീ​ണ​തെ​ങ്കി​ലും യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്നി​റ​ങ്ങേ​ണ്ടി​വ​ന്നു; സ്ഥാ​ന​ത്തി​രു​ന്ന​പ്പോ​ഴേ​ക്കും പു​തു​താ​യി നിലം കണ്ട​തും അത്ര ഉറ​പ്പു​വ​ന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ ആ ജൂ​ലാ​യി ഭര​ണ​യ​ന്ത്ര​ത്തിൽ ചില വലി​വു​ക​ളു​ടെ അവ്യ​ക്ത​ച​ല​നം പര​ക്കെ കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങി.

പി​റ്റേ ദി​വ​സം​ത​ന്നെ എതിർ​ഭാ​ഗ​ക്കാർ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. ഒരു സമയം ആ എതിർ​ഭാ​ഗം തലേ​ദി​വ​സം വൈ​കു​ന്നേ​രം​ത​ന്നെ ജനി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മാ​സം​പ്ര​തി ശത്രു​ത​കൂ​ടി വന്നു; രഹ​സ്യ​മാ​യി വെ​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ട് അതു പര​സ്യ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു.

ഫ്രാൻ​സി​ന്നു പു​റ​ത്തു​ള്ള രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ ഇടയിൽ സമ്മ​തം കി​ട്ടാ​തി​രു​ന്ന ജൂ​ലാ​യി​വി​പ്ല​വം ഫ്രാൻ​സിൽ​ത്ത​ന്നെ, ഞങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, പലേ​വി​ധ​ത്തിൽ വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു.

ഈശ്വ​രൻ തന്റെ ദൃ​ശ്യ​മായ ഇച്ഛ​യെ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ​മു​ഖേന മനു​ഷ്യർ​ക്കു കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഒരു നി​ഗൂ​ഢ​ഭാ​ഷ​യിൽ എഴു​ത​പ്പെ​ട്ട ഒര​വ്യ​ക്ത​വേ​ദ​വാ​ക്യം. മനു​ഷ്യർ ഉടൻ​ത​ന്നെ അതി​ന്റെ തർ​ജ്ജ​മ​കൾ തു​ട​ങ്ങു​ക​യാ​യി; അനാ​ലോ​ചി​ത​ങ്ങ​ളും, അബ​ദ്ധ​മ​യ​ങ്ങ​ളും, തെ​റ്റു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും വി​ട​വു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും വി​ഡ്ഡി​ത്ത​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും നി​റ​ഞ്ഞ​വ​യു​മായ തർ​ജ്ജ​മ​കൾ. ദി​വ്യ​ഭാഷ വള​രെ​ക്കു​റ​ച്ചു​പേർ​ക്കേ മന​സ്സി​ലാ​ക​യു​ള്ളു. ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം ബു​ദ്ധി​കൂർ​മ്മ​ത​യും ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം ശാ​ന്ത​ത​യും ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം അവ​ഗാ​ഹ​വു​മു​ള്ള​വർ ഓരോ അക്ഷ​ര​മാ​യി പതു​ക്കെ അതു​വാ​യി​ക്കും; അവർ തങ്ങ​ളു​ടെ തർ​ജ്ജ​മ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും​കൊ​ണ്ടു പു​റ​ത്തെ​ത്തു​മ്പോ​ഴേ​ക്കു കാ​ര്യ​മൊ​ക്കെ എന്നോ കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. നാ​ട്ടിൽ ഒരി​രു​പ​തു​തർ​ജ്ജമ. ഓരോ​ന്നിൽ നി​ന്നും ഓരോ ഭാ​ഗ​ക്കാർ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു; ഓരോ അബദ്ധ തർ​ജ്ജ​മ​യിൽ​നി​ന്നും ഓരോ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ഭേ​ദ​വും. ഓരോ ഭാ​ഗ​ക്കാ​രും തങ്ങൾ​ക്കു​മാ​ത്ര​മേ ശരി​യായ മൂലം കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ളു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കും; ഓരോ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ഭേ​ദ​വും അതി​നു​മാ​ത്ര​മേ ശരി​യായ ജ്ഞാ​ന​മു​ള്ളു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കും.

അധി​കാ​ര​ശ​ക്തി​ത​ന്നെ പല​പ്പോ​ഴും ഒരു പ്ര​സ്ഥാ​ന​ഭേ​ദ​മാ​ണ്.

ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം ഒഴു​ക്കി​നെ​തി​രാ​യി നീ​ന്തു​ന്ന ചി​ല​രു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും; ഇവ​രാ​ണ് പഴയ കക്ഷി​ക്കാർ.

ഈശ്വ​രാ​നു​ഗ്ര​ഹം മൂ​ല​മായ വം​ശ​പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തി​ന്മേൽ പറ്റി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്ന പഴയ കക്ഷി​ക്കാർ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം എതിർ​നി​ല്ക്കാ​നു​ള്ള അവ​കാ​ശ​ത്തിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​യ​താ​ക​കൊ​ണ്ട് അവ​യോ​ടു പൊ​രു​തു​വാൻ ആർ​ക്കും അധി​കാ​ര​മു​ണ്ടെ​ന്നു കരു​തു​ന്നു. അബ​ദ്ധം, എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, ഈ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം ശണ്ഠ​യ്ക്കു നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ള​ല്ല, രാ​ജാ​വാ​ണ്. ലഹ​ള​കൂ​ട​ലി​ന്റെ നേരെ വി​പ​രീ​ത​മാ​ണ് ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം. പ്ര​കൃ​ത്യാ​ഉ​ണ്ടാ​യി​വ​രു​ന്ന ഒന്നാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട്, ഓരോ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ലും അതി​നു​ള്ള ന്യാ​യത അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്; ഈ ന്യാ​യ​ത​യെ അയ​ഥാർ​ത്ഥ​ഭ​ര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ക​ന്മാർ ചി​ല​പ്പോൾ അവ​മാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, അതു കള​ങ്കി​ത​മാ​യി​ട്ടു​കൂ​ടി നി​ല​നിൽ​ക്കും; ചോര പു​ര​ണ്ടാ​ലും അതു ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കും.

ഒരു വെറും യാ​ദൃ​ച്ഛാ​സം​ഭ​വ​ത്തിൽ​നി​ന്ന​ല്ല ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത്— ആവ​ശ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നാ​ണ്. അവാ​സ്ത​വ​ത്വ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വാ​സ്ത​വ​ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള തി​രി​ച്ചു​വ​ര​ലാ​ണ് ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, അതു​ണ്ടാ​വ​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് അതു​ണ്ടാ​യ​ത്.

അതെ​ന്താ​യാ​ലും, കഥ​യി​ല്ലാ​തെ ആലോ​ച​ന​യിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടാ​കു​ന്ന എല്ലാ നി​ഷ്ഠൂ​ര​ത​യോ​ടും​കൂ​ടി പഴയ അവ​കാ​ശ​വാ​ദി​സം​ഘ​ക്കാർ 1830-ലെ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തോ​ടെ​തിർ​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. അബ​ദ്ധ​ങ്ങൾ ഒന്നാ​ന്ത​രം പ്ര​ക്ഷേ​പ​ണ​വി​ദ്യ​ക​ളെ ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. അതി​ന്റെ മർ​മ്മ​ത്തിൽ, അതി​ന്റെ കവ​ച​മി​ല്ലാ​യ്മ​യിൽ, അതി​ന്റെ യു​ക്തി​ഭം​ഗ​ത്തിൽ, അവ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്തോ​ടു​കു​ടി ചെ​ന്നു​ത​റ​യ്ക്കു​ന്നു; ഈ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തെ അവ അതി​ന്റെ രാ​ജ​ത്വ​ത്തിൽ ചെ​ന്നു​കു​ത്തു​ന്നു; അവ അതി​നോ​ടു് വി​ളി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു: ‘ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം; ഈ രാ​ജാ​വെ​ന്തി​ന്ന്?’ ശരി​യ്ക്കു​ന്നം വെ​ക്കു​ന്ന അന്ധ​ന്മാ​രാ​ണ് പ്ര​സ്ഥാ​ന​ഭേ​ദ​ങ്ങൾ.

ഈവി​ധം​ത​ന്നെ ഈ നി​ല​വി​ളി പ്ര​ജാ​ധി​പ​ത്യ​ക​ക്ഷി​ക്കാ​രും കൊ​ണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. പക്ഷേ, അവ​രിൽ​നി​ന്നു വന്ന​പ്പോൾ ഈ നി​ല​വി​ളി യു​ക്തി​യു​ക്ത​മാ​യി. അവ​കാ​ശ​വാ​ദി​ക​ളിൽ അന്ധ​ത്വ​മാ​യി​രു​ന്ന​തു പൊ​തു​ജ​ന​ക​ക്ഷി​ക്കാ​രി​ലാ​യ​പ്പോൾ കാ​ഴ്ച​ത്തെ​ളി​വാ​യി. ആ 1830 ജന​ങ്ങ​ളെ ദീ​പാ​ളി പി​ടി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​ച്ച പൊതു ജന​ക​ക്ഷി​ക്കാർ ഇതും പറ​ഞ്ഞ് അതിനെ ശകാ​രി​ച്ചു.

ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തി​ന്റെ ആക്ര​മ​ണ​ത്തി​നും ഭാ​വി​കാ​ല​ത്തി​ന്റെ ആക്ര​മ​ണ​ത്തി​നും നടു​ക്കു​നി​ന്നു ജൂ​ലാ​യി​വി​പ്ല​വം യു​ദ്ധം​വെ​ട്ടി. ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​യോ​ടു​കൂ​ടിയ ശതാ​ബ്ദ​പ​ര​മ്പ​ര​യും മറ്റേ ഭാ​ഗ​ത്തു സനാ​ത​ന​ബോ​ധ​വും നി​ന്നു കല​ഹി​ക്കു​ന്ന ആ നി​മി​ഷ​നേ​ര​ത്തെ അതു സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു.

പോ​രാ​ത്ത​തി​ന്, ഇതി​നൊ​ക്കെ​പ്പു​റ​മേ, ഒരു ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം എന്ന നി​ല​വി​ട്ട​ഒ​രു രാ​ജ​വാ​ഴ്ച എന്നാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് 1830 യൂ​റോ​പ്പി​നു മു​ഴു​വ​നും മാർ​ഗ്ഗ​ദർ​ശി​ത്വം വഹി​ച്ചു. സമാ​ധാ​ന​ത്തെ നി​ല​നിർ​ത്തു​ന്ന​തു കു​ഴ​ക്കി​നെ വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. വി​വേ​ക​ത്തി​ന്നെ​തി​രാ​യി സ്ഥാ​പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു സ്വ​സ്ഥത പല​പ്പോ​ഴും ഒരു യു​ദ്ധ​ത്തെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഞെ​രു​ക്കം കൂ​ടി​യ​താ​ണ്. എപ്പോ​ഴും വാ​യ​മൂ​ട​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ങ്കി​ലും എപ്പോ​ഴും മു​ര​ണ്ടും​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഈ നി​ഗൂ​ഢ​ക​ല​ഹ​ത്തിൽ​നി​ന്ന്, ആയു​ധ​ധാ​രി​യായ സമാ​ധാ​നം യൂ​റോ​പ്പി​ലെ മു​ഴു​വ​നും മന്ത്രി​സ​ഭ​ക​ളാ​കു​ന്ന പട​ച്ച​മ​യ​ത്തി​ന്നു​ള്ളിൽ സ്വ​ത​വേ സം​ശ​യി​ക്ക​ത്ത​ക്ക ഒന്നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന ആ അപാ​യ​ക​ര​മായ പരി​ഷ്കാ​ര​യു​ക്തി ജനി​ച്ചു. യു​റോ​പ്പി​ലെ മു​ഴു​വ​നും മന്ത്രി​സ​ഭ​ക​ളാ​കു​ന്ന പട​ച്ച​മ​യ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ​നി​ന്നു കി​ട്ടി​യ​താ​ണെ​ങ്കി​ലും ജൂ​ലാ​യി​യി​ലെ രാ​ജ​ത്വം വളരുക തന്നെ ചെ​യ്തു. മെ​ത്തർ​നി​ക് അതിനെ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ചവി​ട്ടു​തോൽ​വാ​റി​ടു​വി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അഭി​വൃ​ദ്ധി​യാൽ ഫ്രാൻ​സിൽ വെ​ച്ചു​ന്ത​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ അതു രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​ക​ളെ​യും—യൂ​റോ​പ്പി​ലെ ആ മടി​യ​ന്മാ​രെ​യും—ഉന്തി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. കെ​ട്ടി വലി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തി​നു​ശേ​ഷം അതു​ത​ന്നെ കെ​ട്ടി​വ​ലി​ക്ക​യാ​യി.

ഈയി​ട​യ്ക്കു ഫ്രാൻ​സിൽ​ത്ത​ന്നെ, വമ്പി​ച്ച ദാ​രി​ദ്ര്യം, ഇര​പ്പാ​ളി​കൾ, ശമ്പ​ളം, വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം, നാ​ടു​ക​ട​ത്തൽ, വ്യ​ഭി​ചാ​രം, സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ സങ്ക​ടം, സമ്പ​ത്ത്, കഷ്ട​പ്പാ​ട്, വിളവ്, ദുർ​വ്യ​യം, വി​ഭാ​ഗം, ഇട​പാ​ട്, നാ​ണ്യം, വ്യാ​പാ​ര​വി​ശ്വാ​സം, മൂ​ല​ധ​നാ​വ​കാ​ശം, കൂ​ലി​പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കാ​രു​ടെ അവ​കാ​ശ​ങ്ങൾ—ഈ എല്ലാ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളും സമു​ദാ​യ​ത്തി​നു​മീ​തെ കു​ന്നു​കൂ​ടി; ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​മായ താ​ഴ്‌​വാ​രം.

ശരി​ക്കു​ള്ള രാ​ഷ്ട്രീ​യ​സം​ഘ​ങ്ങൾ​ക്കു പുറമേ, മറ്റൊ​രു സം​ഘം​കൂ​ടി വെ​ളി​പ്പെ​ട്ടു. പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ പത​യ​ലി​നു തത്ത്വ​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ പതയൽ മറു​പ​ടി​പ​റ​ഞ്ഞു. പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ പ്ര​മാ​ണി​ക​ളും അസ്വ​സ്ഥ​രാ​യി; മറ്റൊ​രു വി​ധ​ത്തിൽ, പക്ഷേ, അത്ര​ത്തോ​ളം​ത​ന്നെ.

ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ വലി​വു​ക​ളാൽ ഇട മു​റി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട നിലം, അതാ​യ​തു പൊ​തു​ജ​ന​ക്കൂ​ട്ടം, അനിർ​വാ​ച്യ​മാ​യ​വി​ധം അസ്പ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ അപ​സ്മാ​ര​വി​കൃ​തി​ക​ളാൽ അടി​യിൽ​ക്കി​ട​ന്നു തു​ള്ളി​വി​റ​യ്ക്കെ, തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​കൾ മനോ​രാ​ജ്യം തു​ട​ങ്ങി. ഈ മനോ​രാ​ജ്യ​ക്കാർ—ചിലർ ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ടും, മറ്റു ചിലർ കു​ടും​ബം ചേർ​ന്നും, ഏതാ​ണ്ടു തി​രു​വ​ത്താ​ഴം​കൊ​ള്ള​ലി​ന്നെ​ന്ന​പോ​ലെ ഒത്തു​കൂ​ടി​യും—ശാ​ന്ത​മാ​യും അവ​ഗാ​ഢ​മാ​യും സാ​മു​ദാ​യി​ക​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ക്ക​യാ​യി; സ്വ​ന്തം തട്ടി​രി​പ്പി​ട​ങ്ങ​ളെ ഒര​ഗ്നി​പർ​വ്വ​ത​ത്തി​ന്റെ അഗാ​ധ​ത​ക​ളി​ലേ​ക്കു ക്ര​മ​ത്തിൽ തള്ളി​യി​ടു​ന്ന​വ​രും ഉന്മേ​ഷ​ര​ഹി​ത​മായ ലഹ​ള​യാ​ലും തങ്ങൾ ചില നോ​ക്കു കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന ചൂ​ള​പ്പു​ര​ക​ളാ​ലും ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും അസ്വാ​സ്ഥ്യ​പ്പെ​ടാ​ത്ത​വ​രു​മായ ആ കു​ലു​ക്ക​മി​ല്ലാ​ത്ത തു​ര​ങ്ക​പ്പ​ട​യാ​ളി​കൾ.

ഈ ശാ​ന്തത ഈ ക്ഷു​ഭി​ത​ഘ​ട്ട​ത്തി​ലെ അത്ര സൗ​ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട കാ​ഴ്ച​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

അവ​കാ​ശ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ആലോചന രാ​ഷ്ട്രീ​യ​സം​ഘ​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി വി​ട്ടും കൊ​ടു​ത്ത്, ഇവർ സു​ഖ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ആലോ​ച​ന​യിൽ മു​ഴു​കി.

മനു​ഷ്യ​ന്റെ ക്ഷേ​മം—ഇതാണ് അവർ​ക്ക് സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു പി​ഴു​തെ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​ത്.

അവർ കൃഷി, വ്യ​വ​സാ​യം, കച്ച​വ​ടം എന്നീ ലൗ​കി​ക​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ എടു​ത്ത് ഏതാ​ണ്ട് ഒരു ധർ​മ്മ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​നു​ള്ള പ്രാ​ഭ​വ​ത്തി​ലേ​ക്കു​യർ​ത്തി.

പരി​ഷ്കാ​രേ​ച്ഛ​യാ​ലും അധി​ക​ഭാ​ഗ​വും മനു​ഷ്യ​പ്ര​യ​ത്ന​ത്താ​ലും ഉണ്ടാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ആവ​ശ്യ​ങ്ങൾ ഒരു​മി​ച്ചു​കൂ​ടു​ക​യും യോ​ജി​ക്കു​ക​യും, രാ​ജ്യ​ത​ന്ത്രാ​ഭി​ജ്ഞ​ന്മാർ—രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​ത​ന്ത്ര​ത്തി​ലെ ഭൂ​ത​ത്ത്വ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ —ക്ഷ​മ​യോ​ടു​കൂ​ടി പഠി​ച്ച​റി​ഞ്ഞ ഒരു ചല​ന​ശാ​സ്ത്ര​നി​യ​മ​മ​നു​സ​രി​ച്ച് ഒരൊ​ന്നാ​ന്ത​രം പാ​റ​യു​ടെ​മ​ട്ടിൽ ഒന്നി​ച്ചു​ചേ​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. പലേ പേ​രു​ക​ളി​ലാ​യി സം​ഘം​ചേർ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള​വ​രും എന്നാൽ സമ​ഷ്ടി​വാ​ദി​കൾ എന്ന സാ​ധാ​രണ സ്ഥാ​ന​പ്പേർ​കൊ​ണ്ട് ഒരു പോലെ വി​ളി​ക്കാ​വു​ന്ന​വ​രു​മായ ഈ മനു​ഷ്യർ ആ പാറയെ കു​ത്തി​ത്തു​ള​യ്ക്കു​വാ​നും, മാ​നു​ഷ​സു​ഖോ​പ​ഭോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഉറ​വു​നീ​രു​ക​ളെ അതിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കാ​നും ശ്ര​മി​ച്ചു.

തൂ​ക്കു​മ​രം തു​ട​ങ്ങി യു​ദ്ധം​വ​രെ സക​ല​ത്തേ​യും അവ​രു​ടെ പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ പരാ​മർ​ശി​ച്ചു. ഫ്രാൻ​സി​ലെ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്താൽ ഘോ​ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട പു​രു​ഷാ​വ​കാ​ശ​ങ്ങ​ളോ​ട് അവർ സ്ത്രീ​യു​ടെ അവ​കാ​ശ​ങ്ങ​ളേ​യും കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ അവ​കാ​ശ​ങ്ങ​ളേ​യും കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു.

സമ​ഷ്ടി​വാ​ദ​ത്തിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന വാ​ദ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ഞങ്ങൾ പല കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​ലും അവ്യാ​വ​ഹാ​രി​ക​മായ നി​ല​യിൽ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടും പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി പരാ​മർ​ശി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, അതിൽ വാ​യ​ന​ക്കാർ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ക​യി​ല്ല. ഞങ്ങൾ അവയെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ക​മാ​ത്ര​മേ ചെ​യ്യു​ന്നു​ള്ളു.

മനോ​രാ​ജ്യ​വും വി​ശ്വാ​സ​വാ​ദ​വും തള്ളി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, സമ​ഷ്ടി​വാ​ദി​കൾ തങ്ങ​ളോ​ടു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം രണ്ടു പ്ര​ധാന വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി ചു​രു​ക്കാം.

ഒന്നാ​മ​ത്തെ വിഷയം: ധന​മു​ണ്ടാ​ക്കുക.

രണ്ടാ​മ​ത്തെ വിഷയം: അതു പങ്കി​ടുക.

ആദ്യ​ത്തെ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ പ്ര​വൃ​ത്തി​യെ​ടു​ക്കൽ ഉൾ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

രണ്ടാ​മ​ത്ത​തിൽ ശമ്പ​ള​കാ​ര്യ​വും ഉൾ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്.

ആദ്യ​ത്തെ സം​ഗ​തി​യിൽ ശക്തി​വി​നി​മ​യ​മാ​ണ് പ്ര​ധാ​നം.

രണ്ടാ​മ​ത്ത​തിൽ, സു​ഖ​വി​ഭ​ജ​നം.

ശക്തി​ക​ളെ വേ​ണ്ട​വി​ധം വി​നി​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നാ​ണ് പൊ​തു​ശ​ക്തി​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​ത്.

സു​ഖ​ത്തെ വേ​ണ്ട​വി​ധം പങ്കി​ടു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നാ​ണ് ഓരോ​രു​ത്ത​ന്നു​മു​ള്ള സു​ഖ​ല​ബ്ധി​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​ത്.

വേ​ണ്ട​വി​ധം പങ്കി​ടുക എന്ന​തി​ന് ഒപ്പ​ത്തി​ലു​ള്ള ഭാ​ഗി​ക്കൽ എന്ന​ല്ല, ന്യാ​യ​മായ വി​ഭ​ജി​ക്കൽ എന്നാ​ണ് അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​ക്കേ​ണ്ട​ത്.

ഈ രണ്ടു സം​ഗ​തി​കൾ, പുറമെ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള ശക്തി​യും അകമേ ഓരോ​രു​ത്ത​ന്നു​മു​ള്ള സു​ഖ​വും ഒരു​മി​ച്ചു​ചേ​രു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നാ​ണ് സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ അഭ്യു​ദ​യ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​ത്.

സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ അഭ്യു​ദ​യം എന്നു​വെ​ച്ചാൽ സു​ഖി​ത​നായ മനു​ഷ്യൻ സ്വ​ത​ന്ത്ര​നായ പൗരൻ, ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ ജന​സ​മു​ദാ​യം.

ഇം​ഗ്ല​ണ്ട് ആദ്യ​ത്തെ വിഷയം നി​റ​വേ​റ്റി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. അതു സമ്പ​ത്തി​നെ അഭി​ന​ന്ദ​നീ​യ​മാ​യ​വി​ധം സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്നു; കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​വി​ധം പങ്കി​ടു​ന്നു. ഒരു ഭാഗം മാ​ത്രം ശരി​യായ ഈ കാ​ര്യ​നി​വൃ​ത്തി ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​നെ ഈ രണ്ട​റ്റ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്ക് അപാ​യ​ക​ര​മാ​യ​വി​ധം എത്തി​ക്കു​ക​മാ​ത്രം ചെ​യ്യു​ന്നു—എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത സമ്പ​ന്നത; എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത ദാ​രി​ദ്ര്യം. എല്ലാ സു​ഖ​ങ്ങ​ളും ചി​ലർ​ക്ക്, എല്ലാ കഷ്ട​പ്പാ​ടു​ക​ളും ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​വർ​ക്ക്— എന്നു​വെ​ച്ചാൽ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്ക്. അദ്ധ്വാ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ത​ന്നെ ഉണ്ടാ​യ​തായ അധി​കാ​ര​വി​ശേ​ഷം, വ്യ​ത്യ​സ്തത, അവ​കാ​ശ​ക്കു​ത്തക, കു​ടി​യാ​യ്മ, കൃ​ത്രി​മ​വും അപാ​യ​ക​ര​വു​മായ ഒരു സ്ഥി​തി; ഇതു പൊ​തു​വാ​യു​ള്ള അധി​കാ​ര​ബ​ല​ത്തെ​യോ ഓരോ വ്യ​ക്തി​യു​ടേ​യും കഷ്ട​പ്പാ​ടി​നെ​യോ വേ​ണ്ടു​വോ​ളം വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കു​ന്നു; ഇതു രാ​ജ​ഭ​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ വേ​രി​നെ ഓരോ വ്യ​ക്തി​യു​ടെ​യും കഷ്ട​പ്പാ​ടിൽ ഉറ​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ശാ​രീ​ര​ങ്ങ​ളായ എല്ലാ മൂ​ല​ത​ന്തു​ക്ക​ളേ​യും കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കു​ന്ന​തും എന്നാൽ മാ​ന​സ​മായ യാ​തൊ​രു മു​ല​ത​ന്തു​വേ​യും കൂ​ട്ടി​ത്തൊ​ടു​വി​ക്കാ​ത്ത​തു​മാ​യി, കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​വി​ധം ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്ത​പ്പെ​ട്ട ഒരു മഹ​ത്ത്വം.

സമ​ത്വ​വാ​ദ​വും ഭൂ​സം​ബ​ന്ധി​യായ നി​യ​മ​വി​ശേ​ഷ​വും​കൂ​ടി തങ്ങൾ രണ്ടാ​മ​ത്തെ ആവ​ശ്യം നി​വർ​ത്തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു, അവ​യ്ക്കു തെ​റ്റി​പ്പോ​യി. അവ ചെ​യ്യു​ന്ന വി​ഭാ​ഗം വി​ള​വി​നെ നശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. സമമായ വി​ഭാ​ഗം ജയേ​ച്ഛ​യെ ഇല്ലാ​താ​ക്കു​ന്നു; തന്മൂ​ലം പ്ര​യ​ത്ന​ശീ​ല​ത്തെ​യും. ഈ വി​ഭാ​ഗം വി​ഭ​ക്ത​ത്തെ കൊ​ന്നു​ക​ള​യു​ന്നു. അതി​നാൽ ഈ യു​ക്തി​നാ​ട്യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സം. സമ്പ​ത്തി​നെ നശി​പ്പി​ക്കൽ അതിനെ വി​ഭ​ജി​ക്ക​ലാ​യി​ല്ല.

രണ്ടു കാ​ര്യ​വും ഒന്നി​ച്ച് ശരി​പ്പെ​ട​ണം; നന്നാ​യി​ട്ടു ശരി​പ്പെ​ട​ണം. രണ്ടു കാ​ര്യ​ത്തെ​യും ഒന്നി​ച്ചു ചേർ​ത്ത് ഒന്നാ​ക്ക​ണം.

ഈ രണ്ടു കാ​ര്യ​ത്തിൽ ആദ്യ​ത്തേ​തി​നെ മാ​ത്രം ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തുക—നി​ങ്ങൾ വെ​നി​സ്സാ​വും, നി​ങ്ങൾ ഇം​ഗ്ല​ണ്ടാ​വും. നി​ങ്ങൾ​ക്കു വെ​നി​സ്സി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ ഒരു കൃ​ത്രി​മ​ശ​ക്തി കി​ട്ടും; അല്ലെ​ങ്കിൽ ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​നെ​ന്ന പോലെ ഒരു സമ്പ​ച്ഛ​ക്തി കി​ട്ടും: നി​ങ്ങൾ ദു​ഷ്ട​നായ ധന​വാ​നാ​വും. വെ​നി​സ്സ് നശി​ച്ച​തു​പോ​ലെ, നി​ങ്ങ​ളും ഒര​ടി​കി​ട്ടി മരി​ക്കും; അല്ലെ​ങ്കിൽ, ഇം​ഗ്ല​ണ്ട് നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഇനി വീ​ഴും​പോ​ലെ, നി​ങ്ങ​ളും ദീ​പാ​ളി​ത്തം​കൊ​ണ്ടു നശി​ക്കും. വെറും സ്വാർ​ത്ഥ​മായ സക​ല​വും, മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന് ഒരു സവി​ശേ​ഷ​മായ മനോ​ഗു​ണ​മോ വി​ചി​ന്ത​ന​വി​ഷ​യ​മോ കാ​ണി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത സർ​വ്വ​വും, നശി​ക്കു​ക​യും അധഃ​പ​തി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു ലോ​ക​ത്തി​നു സമ്മ​ത​വു​മാ​ണ്.

വെ​നി​സ്, ഇം​ഗ്ല​ണ്ട് എന്നീ വാ​ക്കു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾ അതാതു രാ​ജ്യ​ത്തെ​യ​ല്ല, അവി​ട​വി​ടെ​യു​ള്ള സമു​ദാ​യ​ഘ​ട​ന​ക​ളെ​യാ​ണ്, എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, അതാതു രാ​ജ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു മു​ക​ളിൽ പണി​ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള പ്ര​ഭു​ജ​ന​വാ​ഴ്ച​യെ​യാ​ണ്, സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നു സു​സ്പ​ഷ്ട​മ​ത്രേ. അല്ലാ​തെ ആ ജന​സ​മു​ദാ​യ​ങ്ങ​ളെ​യ​ല്ല എന്നർ​ത്ഥം. ആ രണ്ടു രാ​ജ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു ഞങ്ങ​ളു​ടെ ആദ​ര​വും അനു​ക​മ്പ​യും എപ്പോ​ഴു​മു​ണ്ട്. ഒരു രാ​ജ്യ​ക്കാർ എന്ന നി​ല​യിൽ വെ​നി​സ് ഇനി​യും ജീ​വി​ക്കും; പ്ര​ഭു​ജ​ന​വാ​ഴ്ച​യോ​ടു​കൂ​ടിയ ഇം​ഗ്ല​ണ്ടു വീ​ണു​പോ​കു​മെ​ങ്കി​ലും ഒരു ജന​സ​മു​ദാ​യ​മായ ഇം​ഗ്ല​ണ്ട് അന​ശ്വ​ര​മാ​ണ്. ഇത്ര​യും പറ​ഞ്ഞു ഞങ്ങൾ വിഷയം തു​ട​ര​ട്ടെ.

രണ്ടു കാ​ര്യ​ത്തെ​യും ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തുക, ധന​വാ​ന്മാ​രെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ദരി​ദ്ര​ന്മാ​രെ സഹാ​യി​ക്കു​ക​യും ചെയ്ക, കഷ്ട​പ്പാ​ടി​നെ കെ​ടു​ക്കുക, ശക്തർ അശ​ക്ത​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന അന്യാ​യ​സ​മ്പാ​ദ്യ​ത്തെ അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കുക, പ്രാ​പ്യ​സ്ഥാ​ന​ത്തെ​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള മനു​ഷ്യ​ന്റെ നേരെ അങ്ങോ​ട്ടു ചെ​ല്ലാൻ നോ​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു​ള്ള അന്യാ​യ​ദ്വേ​ഷ​ത്തെ അട​യ്ക്കുക, പണി​കൂ​ലി​യെ കണ​ക്കു​ശാ​സ്ത്ര​മ​നു​സ​രി​ച്ചും സാ​ഹോ​ദ​ര്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യും ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ത്തുക, ബാ​ല്യ​ത്തി​ന്റെ വളർ​ച്ച​യോ​ടു​കു​ൂ​ടി സൗ​ജ​ന്യ​മാ​യും നിർ​ബ​ന്ധ​പൂർ​വ്വ​മാ​യു​മു​ള്ള വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കുക, അങ്ങ​നെ പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ത്തെ​ക്കൊ​ണ്ടു പു​രു​ഷ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കുക, കൈ​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് എപ്പോ​ഴും പണി​യെ​ടു​പ്പി​ക്കെ​ത്ത​ന്നെ മന​സ്സി​നെ സം​സ്ക​രി​ക്കുക, ഒരു ശക്തി​മ​ത്തായ ജന​സ​മു​ദാ​യ​മെ​ന്നും സു​ഖി​ത​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു കു​ടും​ബ​മെ​ന്നു​മു​ള്ള നില ഒരു​മി​ച്ചു​ത​ന്നെ വരു​ത്തി​വെ​യ്ക്കുക, സ്വ​ത്തു പ്ര​ജ​കൾ​ക്കു​ള്ള​താ​ക്കുക. ഇതു സ്വ​ത്തി​ല്ലാ​താ​ക്കി​യി​ട്ട​ല്ല, യാ​തൊ​രു ഭേ​ദ​വും​കൂ​ടാ​തെ ഏതൊരു പര​ന്നും ഉട​മ​സ്ഥ​നാ​കാ​വു​ന്ന​വി​ധം - ഇതു സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി വി​ചാ​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തി​ലും എളു​പ്പ​മു​ള്ള​താ​ണു്—സ്വ​ത്ത് എല്ലാ​വർ​ക്കു​മു​ള്ളൊ​ന്നാ​ക്കി​യി​ട്ട് - രണ്ടു വാ​ക്കിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ, എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് ധന​മു​ണ്ടാ​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നും എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് പങ്കി​ടേ​ണ്ട​തെ​ന്നും പഠി​പ്പി​ക്കുക; അപ്പോൾ ഫ്രാൻ​സ് എന്നു വി​ളി​ക്ക​പ്പെ​ടു​വാൻ നി​ങ്ങൾ അർ​ഹ​രാ​വും.

ഇതാണ്, വഴി​തെ​റ്റി​പ്പോയ ചില കൂ​ട്ട​രിൽ​നി​ന്നു വി​ട്ടു മീതേ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ട് പറ​ഞ്ഞാൽ സമ​ഷ്ടി​വാ​ദം; വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​ക​ളിൽ​നി​ന്ന് അതെ​ടു​ക്കാൻ നോ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​ത് ഇതാണ്; ഇതാണ് അതു മന​സ്സിൽ കു​റി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്.

അഭി​ന​ന്ദ​നാർ​ഹ​ങ്ങ​ളായ ശ്ര​മ​ങ്ങൾ! പാ​വ​ന​ങ്ങ​ളായ ഉദ്യ​മ​ങ്ങൾ!

ഈ വി​ശ്വ​സ​ങ്ങൾ, ഈ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങൾ, ഭരണ ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ​ക്കു തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​ക​ളെ വി​ല​വെ​ച്ചേ കഴിയു എന്നാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്ന അപ്ര​തീ​ക്ഷി​താ​വ​ശ്യം, നമ്മൾ ഒരു​നോ​ക്കു നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന സമ്മി​ശ്ര​ത്തെ​ളി​വു​കൾ, പുതിയ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നാ​ദർ​ശ​ത്തോ​ട് അധികം വി​രു​ദ്ധ​മാ​കാ​തെ പഴയ ലോ​ക​ത്തോ​ട് യോ​ജി​ക്കു​ന്ന​താ​യി ഇനി ഉണ്ടാ​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു നൂ​ത​ന​രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​ന​യം, പോ​ളി​ഞ്ച്യാ​ക്കി​നെ [2] പി​ന്താ​ങ്ങു​വാൻ ലഫ​യേ​ത്തി​നെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്ന​ഒ​രു സ്ഥി​തി, ലഹ​ള​യു​ടെ അടി​യിൽ മി​ന്നി​ക്കാ​ണു​ന്ന അഭി​വൃ​ദ്ധി​യെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള സഹ​ജ​ജ്ഞാ​നം, മണി​മ​ച്ചു​ക​ളും തെ​രു​വീ​ഥി​ക​ളും, തന്റെ ചു​റ്റും നി​ല​യ്ക്കു​നിർ​ത്തേ​ണ്ട​വ​യായ മത്സ​ര​ങ്ങൾ, ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തിൽ തനി​ക്കു​ള്ള വി​ശ്വാ​സം, മേ​ലേ​ക്കി​ട​യി​ലു​ള്ള ഒരു നി​ശ്ച​യാർ​ത്ഥ​കാ​വ​കാ​ശ​ത്തെ ഏതാ​ണ്ട് കൈ​ക്കൊ​ണ്ട​തിൽ​നി​ന്നു പക്ഷേ, ജനി​ച്ച പി​ന്ന​ത്തെ ഒര​നിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ കീ​ഴ്‌​വ​ണ​ക്കം, തന്റെ വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ നി​ല്ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള ആഗ്ര​ഹം, കു​ടും​ബ​സ്നേ​ഹാ​ധി​ക്യം, പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളോ​ട് തനി​ക്കു​ള്ള ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വ്വ​മായ ആദരം, മര്യാദ—ഇതെ​ല്ലാം കൂടി ലൂ​യി​ഫി​ലി​പ്പി​നെ ഏതാ​ണ്ട് സങ്ക​ട​ക​ര​മാ​യ​വി​ധം പി​ടി​ച്ചു മു​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു; എന്ന​ല്ല, ശക്ത​നും ധീ​ര​നു​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, രാ​ജാ​വാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ലു​ള്ള ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​കൾ​കൊ​ണ്ട് അദ്ദേ​ഹം കു​ഴ​ങ്ങി​പ്പോ​ക​ത​ന്നെ ചെയ്ത ചില സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്.

പൂർ​വ്വാ​ധി​ക​മാ​യി ഫ്രാൻ​സ് ഫ്രാൻ​സാ​കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് തന്റെ കാൽ​ച്ചു​വ​ട്ടിൽ ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ചി​ന്നി​ത്ത​ക​രൽ—ഇത്, എന്താ​യാ​ലും, പൊ​ടി​യാ​വ​ല​ല്ല—ഉണ്ടാ​കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ബോധം വന്നു.

നി​ഴ​ല്പാ​ടു​ക​ളു​ടെ കു​ന്നു​കൾ ആകാ​ശാ​ന്ത​ത്തെ മൂടി. ക്ര​മ​ത്തിൽ അധി​ക​മ​ധി​കം അടു​ത്തെ​ത്തു​ന്ന ഒര​ഭൂ​ത​പൂർ​വൃ​മായ നിഴൽ കു​റേ​ശ്ലെ​ക്കു​റേ​ശ്ശെ​യാ​യി ആളു​ക​ളു​ടേ​യും സം​ഗ​തി​ക​ളു​ടേ​യും ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടേ​യും മീതെ വ്യാ​പി​ച്ചു—അതേ, ദ്വേ​ഷ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നും നി​ബ​ന്ധ​ന​ക​ളിൽ​നി​ന്നും പു​റ​പ്പെ​ട്ട ഒരു നിഴൽ, ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അമർ​ത്തി​യി​ട​പ്പെ​ട്ട​തായ സക​ല​വും, ചലി​ക്കു​ക​യും നു​ര​യു​ക​യും ചെ​യ്തു. ചില സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ മര്യാ​ദ​ക്കാ​ര​നായ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മന​സ്സാ​ക്ഷി വി​ണ്ടും ശ്വാ​സം വലി​ക്കു​ക​യാ​യി—സത്യ​ങ്ങ​ളോ​ടു സത്യാ​ഭാ​സ​ങ്ങൾ കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്ന ആ വാ​യു​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലെ സു​ഖ​മി​ല്ലാ​യ്മ അത്ര മഹ​ത്താ​യി​രു​ന്നു. ഒരു കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റി​നു മുൻ​പിൽ ഇല​ക​ളെ​ന്ന​പോ​ലെ, സാ​മു​ദാ​യി​ക​മായ ഉത്ക​ണ്ഠ​യിൽ, ആത്മാ​ക്കൾ വി​റ​ച്ചു. ചില സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​മ​തെ​ത്തിയ ആൾ, ഒര​പ​രി​ചി​തൻ, വെ​ളി​ച്ച​മു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​ന്നു എന്നാ​കു​മാ​റ് അത്ര​യാ​യി​രു​ന്നു വി​ദ്യു​ച്ഛ​ക്തി​യു​ടെ ഒരു വലിവ്. ഉടനെ സന്ധ്യാ​സ​മ​യ​ത്തു​ള്ള നി​ഗൂ​ഢത വീ​ണ്ടും വന്നു​കൂ​ടി. ചി​ല​ചില ഘട്ട​ങ്ങ​ളിൽ കനം​കൂ​ടി​യ​വ​യും രസ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​യു​മായ പി​റു​പി​റു​ക്ക​ലു​കൾ​കൊ​ണ്ട് മേ​ഘ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ അട​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ള്ള ഇടി​മു​ഴ​ക്ക​ത്തി​ന്റെ തു​ക​യെ​പ്പ​റ്റി ഒരു മതി​പ്പു​ണ്ടാ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

ജൂ​ലാ​യി​വി​പ്പ്ല​വം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ട് പന്ത്ര​ണ്ടു​മാ​സം കഷ്ടി​ച്ചാ​യി; അപ്പോ​ഴെ​യ്ക്ക് എന്തോ അശു​ഭ​സു​ച​ക​വും ഭയ​ജ​ന​ക​വു​മായ ഒരു ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ക്രി​സ്താ​ബ്ദം 1832 ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു.

പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ അരി​ഷ്ട്, പട്ടി​ണി​ക്കാ​രായ കൂ​ലി​പ്പ​ണി​ക്കാർ നി​ഴൽ​പ്പാ​ടു​ക​ളിൽ കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ട​പ്പെ​ട്ട ഒടു​വി​ല​ത്തെ കോ​ങ്ദേ രാ​ജ​കു​മാ​രൻ [3] ബൂർ​ബോ​ങ് രാ​ജ​കു​ടും​ബ​ത്തെ പാ​രീ​സ് എന്ന​പോ​ലെ, നാ​സ്സോ​രാ​ജ​വം​ശ​ത്തെ ബ്രു​സ്സെൽ​സ് അട്ടി​പ്പാ​യി​ക്കൽ, ബെൽ​ജി​യം അതിനെ ഒരു ഫ്ര​ഞ്ചു​രാ​ജാ​വി​നു കൊ​ടു​ക്കാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ് ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് രാ​ജാ​വി​ന് കൊ​ടു​ത്ത​ത്, നി​ക്കോ​ള​സ്സി​ന്റെ​മേൽ റഷ്യ​ക്കാർ​ക്കു​ള്ള വെ​റു​പ്പ്, നമ്മു​ടെ പി​ന്നി​ലു​ള്ള തെ​ക്കൻ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ രാ​ക്ഷ​സ​ന്മാർ, സ്പെ​യി​നിൽ ഫോർ​ഡി​നാൻ​സ്, പോർ​ച്ചു​ഗ​ലിൽ മികെൽ, ഇറ്റ​ലി​യിൽ ഭൂ​ക​മ്പം, ബൊ​ളോ​ന​യു​ടെ മീ​തെ​യു​ള്ള മെ​ത്തേർ​നി​ക്കി​ന്റെ [4] കൈ​പ​ര​ത്തൽ, ആൻ കോ​ന​യിൽ​വെ​ച്ചു ഫ്രാൻ​സ് ആസ്ട്രി​യ​യോ​ട് കാ​ണി​ച്ച നി​ഷ്ഠു​ര​പെ​രു​മാ​റ്റം, പോ​ള​ണ്ടി​നെ ശവ​മ​ഞ്ച​ത്തിൽ കി​ട​ത്തി ആണി മേ​ടു​ന്ന ചു​റ്റി​ക​യു​ടെ ആ ഗ്ര​ഹ​പ്പി​ഴ​പി​ടി​ച്ച ശബ്ദം, യൂ​റോ​പ്പി​ലെ​ല്ലാ​ട​ത്തും​നി​ന്നു ഫ്രാൻ​സി​നെ പാ​ളി​നോ​ക്കു​ന്ന ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​ച്ച നോ​ട്ട​ങ്ങൾ, ചാ​ഞ്ചാ​ടി​ക്ക​ണ്ട​തി​ന്ന് ഒരു​ന്തു​കൊ​ടു​ക്കാ​നും വീഴാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു​മേൽ വി​ര​ണ്ട​ടി​ച്ചു വീ​ഴാ​നും ഒരു​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്ന ഒരു വി​ശ്വ​സ്ത​മി​ത്ര​മായ ഉം​ഗ്ല​ണ്ട്, നാലു തലകളെ നി​യ​മ​ശാ​സ​ന​ത്തി​നു പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാ​തെ കഴി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി ബെ​ക്കാ​രി​യ​യു​ടെ പി​ന്നിൽ പ്ര​ഭു​ത്വം ചെ​ന്ന​ഭ​യം പ്രാ​പി​ക്കൽ, രാ​ജ​വാ​ഹ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു രാ​ജ​മു​ദ്ര​ക​ളെ ചു​ര​ണ്ടി​ക്ക​ള​യൽ, നോർ​ത്തൃ​ദാം പള്ളി​യിൽ​നി​ന്ന് കു​രി​ശു വലി​ച്ചെ​ടു​ക്കൽ. ലഫ​യേ​ത്തി​ന്റെ നില താഴൽ, ലഫി​ത്തു നശി​ക്കൽ, ബെൻ​ജ​മിൻ കോൺ​സ്റ്റ​ന്റ് ദാ​രി​ദ്ര്യ​ത്തിൽ കി​ട​ന്നു മരി​ക്കൽ, സ്വ​ശ​ക്തി​നാ​ശ​ത്തോ​ടു​കു​ടി കാ​സി​മി പെ​രി​യെ മരി​ച്ചു​പോ​കൽ, ആലോ​ച​നാ​ശീ​ല​ത്തി​ന്റെ ഇരി​പ്പി​ട​ത്തിൽ ഒന്നും അധ്വാ​ന​ശീ​ല​ത്തി​ന്റെ ഇരി​പ്പി​ട​ത്തിൽ മറ്റ​തു​മാ​യി രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ രണ്ടു പ്ര​ധാ​ന​ന​ഗ​ര​ങ്ങ​ളി​ലും ഒരു​മി​ച്ചു തന്നെ രാ​ഷ്ട്രീ​യ​വും സാ​മു​ദാ​യി​ക​വു​മായ മഹാ​രോ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​റ​പ്പാ​ട്, പാ​രി​സ്റ്റി​ലെ ആഭ്യ​ന്ത​ര​ക​ല​ഹ​വും ലയോ​ങ്ങി​ലെ അടി​മ​ക്ക​ല​ശ​ലും, രണ്ടു നഗ​ര​ങ്ങ​ളി​ലും ചൂ​ള​പ്പു​ര​യിൽ​നി​ന്നു​ള്ള ഒരേ തീ​നാ​ളം, പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തിൽ ഒര​ഗ്നി​പർ​വ്വ​ത​മു​ഖ​ത്തി​ലെ ചു​ക​പ്പു​നി​റം, തെ​ക്കൻ​രാ​ജ്യ​ത്തി​നു ഭ്രാ​ന്തു​ക​യ​റൽ, പടി​ഞ്ഞാ​റൻ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ അസ്വ​സ്ഥത, രാ​ജ​ദ്രോ​ഹ​ങ്ങൾ, കള്ള​ക്കൂ​ട്ടു​കെ​ട്ടു​കൾ, ലഹളകൾ, നട​പ്പു​ദീ​നം—ഇവ​യെ​ല്ലാം​കൂ​ടി ആലോ​ച​ന​ക​ളു​ടെ ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ ഇര​മ്പ​ത്തോ​ടു സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ ഇര​മ്പ​ത്തെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു.