• മു​ഖ​ചി​ത്രം
• ആമുഖം
• വി​ഷ​യ​വി​വ​രം
• മം​ഗ​ലാ​ട്ടു് രാഘവൻ
• സൂചിക

ഫ്ര​ഞ്ചിൽ നി​ന്നു ഞാൻ പരി​ഭാ​ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ഈ എൺ​പ​ത്തൊ​ന്ന് കവി​ത​കൾ മു​ഴു​വ​നും ആദ്യ​മാ​യി വെ​ളി​ച്ചം കാ​ണു​ന്ന​വ​യ​ല്ല. പലതും വള​രെ​മു​മ്പ് ‘മാ​തൃ​ഭൂ​മി’ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലും ഇട​ക്കാ​ല​ത്ത് ‘കു​ങ്കുമ’ത്തി​ലും പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യാ​ണ്. അമ്പ​ത്തൊ​ന്ന് കവി​ത​ക​ളോ​ടെ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റെ അച്ച​ടി തു​ട​ങ്ങി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം അതി​ന്റെ പ്രാ​തി​നി​ദ്ധ്യ​സ്വ​ഭാ​വം വി​പ​ലീ​ക​രി​ക്കാൻ എന്റെ സഹൃ​ദ​യ​സു​ഹൃ​ത്ത് കെ. എം. അഹ​മ്മ​ദി​ന്റെ നിർ​ബ​ന്ധ​പൂർ​വ​മായ നിർ​ദ്ദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ച് കഴി​ഞ്ഞ ചില മാ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ തർ​ജ്ജ​മ​ചെ​യ്തു ചേർ​ത്ത​താ​ണ് ബാ​ക്കി​യു​ള്ളവ.

എന്നെ ആകർ​ഷി​ച്ച ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​ത​ക​ളിൽ പരി​ഭാ​ഷ​യ്ക്കു വഴ​ങ്ങു​മെ​ന്ന് കണ്ട​വ​യാ​ണ് ഞാൻ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത​ത് — ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ എത് കോ​ണി​ലു​ള്ള മനു​ഷ്യ​നും അന്യ​മാ​യി തോ​ന്നാ​തെ വാ​യി​ച്ചാ​സ്വ​ദി​ക്കാ​വു​ന്ന സാർവ ജനീന സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള കവി​ത​കൾ. എന്റെ ജന്മ​ദേ​ശ​മായ മയ്യ​ഴി​യി​ലെ സെൻ​ട്രൽ ഫ്ര​ഞ്ച് സ്ക്കൂ​ളി​ലെ ബെ​ഞ്ചി​ലി​രു​ന്ന് ഞാ​നുൾ​ക്കൊ​ണ്ട ഫ്ര​ഞ്ച് ഭാ​ഷ​യും അതിലെ സാ​ഹി​ത്യ​വും — വി​ശേ​ഷി​ച്ചും കവിത — എനി​ക്കെ​ന്നും പ്രി​യ​ങ്ക​ര​വും പ്ര​ചോ​ദ​ന​പ്ര​ദ​വു​മായ ഒരു സാം​സ്കാ​രിക സ്രോ​ത​സ്സാ​ണ്. ഇന്ത്യ​യും ഫ്രാൻ​സും തമ്മി​ലു​ണ്ടായ ബന്ധം കൊ​ളോ​ണി​യ​ലി​സ​ത്തി​ന്റെ ചരി​ത്ര​വു​മാ​യി ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ങ്കി​ലും അന്നും ഇന്നും യൂ​റോ​പ്പി​ന്റെ സാം​സ്കാ​രിക ഭാ​ഷ​യായ ഫ്ര​ഞ്ചി​ന്റെ പഠ​ന​ത്തി​ന് മയ്യ​ഴി​യുൾ​പ്പെ​ടെ പഴയ ഫ്ര​ഞ്ചി​ന്ത്യൻ പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന സം​വി​ധാ​നം, പി​ന്തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​മ്പോൾ, ഒരു ഉർ​വ​ശീ​ശാ​പ​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്ന് പറയാൻ തോ​ന്നു​ന്നു. നാ​മെ​ന്നും വി​ല​മ​തി​ക്കു​ന്ന സാം​സ്കാ​രി​ക​സം​ഗ​മ​ത്തി​ന്റെ​യും അതി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള സമ​ന​യ്വ​ത്തി​ന്റെ​യും ഒരു​പാ​ധി​യാ​യി അത് പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ട്ട് (മയ്യ​ഴി​പോ​ലു​ള്ള മുൻ ഫ്ര​ഞ്ച് പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങൾ സം​ര​ക്ഷ​ണാർ​ഹ​മായ ഫ്ര​ഞ്ച് സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ വാ​താ​യ​ന​ങ്ങ​ളാ​യി തു​ട​രു​മെ​ന്ന് സം​സ്കാ​ര​പ്രേ​മി​യായ നമ്മു​ടെ പ്രഥമ പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി പണ്ഡി​റ്റ് നെഹറു പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ച​ത് ഇവിടെ ഓർ​മി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണ്). ചന്ദ്ര​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ ബം​ഗാ​ളി​യിൽ, പു​തു​ശ്ശേ​രി​യി​ലൂ​ടെ​യും കാ​രി​ക്കാ​ലി​ലൂ​ടെ​യും തമി​ഴിൽ, യാ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ തെ​ലു​ങ്കിൽ, മയ്യ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ മല​യാ​ള​ത്തിൽ — ഇതാണ് ഇന്ത്യൻ ഭാ​ഷ​ക​ളു​മാ​യി ഫ്ര​ഞ്ചി​നു​ണ്ടായ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​സ​മ്പർ​ക്ക​ത്തി​ന്റെ ചി​ത്രം. ഈ ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം ഏറി​യും കു​റ​ഞ്ഞു​മു​ള്ള അളവിൽ ഫ്ര​ഞ്ചി​ന്റെ സ്വാ​ധീ​നം അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. എന്നാൽ ഇതൊരു ഏകമുഖ പ്ര​ക്രിയ ആയി​രു​ന്നി​ല്ല. പരി​മി​ത​മായ തോ​തി​ലാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഈ ഇന്ത്യൻ ഭാഷകൾ ഫ്ര​ഞ്ചി​നേ​യും സ്വാ​ധീ​നി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. ഫ്രാ​ങ്കോ— മല​യാ​ള​സം​ഗ​മ​ത്തി​ന്റെ ഹി​ത​ക​ര​മായ പരി​ണി​ത​ഫ​ല​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാ​യി മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ ഈ ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​താ​സ​മാ​ഹാ​ര​ത്തെ കണ​ക്കാ​ക്കു​ന്ന​തിൽ തെ​റ്റി​ല്ല.

ഇവിടെ സ്വ​ല്പം സ്വ​ന്തം കാ​ര്യം പറ​യു​ന്ന​ത് പൊ​റു​ക്ക​ണം. മയ്യ​ഴി​യി​ലെ ഫ്ര​ഞ്ച് വാ​ഴ്ച​യെ കട​പു​ഴ​ക്കിയ പോ​രാ​ട്ട​ത്തിൽ പങ്കെ​ടു​ത്ത ഒരാ​ളാ​ണ് ഞാൻ. ഞങ്ങ​ള​ന്നു പൊ​രു​തി​യ​ത് ഫ്ര​ഞ്ച് സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്വ​ത്തി​ന്നെ​തി​രാ​യി​ട്ടാ​ണ്. ഫ്ര​ഞ്ച് ജന​ത​യ്ക്കോ ഫ്ര​ഞ്ച് സം​സ്കാ​ര​ത്തി​നോ എതി​രാ​യി​ട്ട​ല്ല. ആ സമ​ര​ത്തിൽ ഫ്ര​ഞ്ച് ജന​ത​യും ഫ്ര​ഞ്ച് സാ​ഹി​ത്യ​വും ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്താ​യി​രു​ന്നു. റു​സ്സോ​വും വൊൽ​ത്തേ​റും വിക് തോർ ഹ്യു​ഗോ​വും റൊമേൻ റൊ​ലാ​നു​മെ​ല്ലാം കു​റ​ച്ചൊ​ന്നു​മ​ല്ല ഞങ്ങൾ​ക്ക് പ്ര​ചോ​ദ​ന​മ​രു​ളി​യ​ത്. ദുഷ് പ്ര​ഭു​ത്ത്വ​ത്തി​ന്നെ​തി​രായ പോ​രാ​ട്ട​ത്തിൽ മറ്റെ​ല്ലാ​വ​രും പിൻ​വാ​ങ്ങി ‘ഒരാൾ മാ​ത്രം അവ​ശേ​ഷി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ആ ഒരാൾ ഈ ഞാ​നാ​യി​രി​ക്കും’ (S̀il nèn reste quùn, je serai celui–la) എന്ന ഹ്യൂ​ഗോ​വി​ന്റെ ‘അന്ത്യ​വ​ചന’ത്തി​ലെ (Ultima Verba) അന​ശ്വ​ര​മായ അവ​സാ​ന​വ​രി മയ്യ​ഴി​പ്പു​ഴ​യു​ടെ മറു​ക​ര​യിൽ നട​ത്ത​പ്പെ​ട്ട സമ​ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ അന്ന​ത്തെ ഫ്ര​ഞ്ച് സർ​ക്കാ​രി​ന്റെ പി​ടി​കി​ട്ടാ​പ്പു​ള്ളി​യായ ഞാൻ പല​പ്പോ​ഴും ഉദ്ധ​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇതു​പോ​ലെ ഫ്ര​ഞ്ച് ദേ​ശീ​യ​ഗാ​ന​മായ ലാ മർ​സെ​യ്യേ​സി​ലെ (La Marseillaise) ‘പൗ​ര​ജ​ന​ങ്ങ​ളേ പട​ക്കോ​പ്പ​ണി​യു​വിൻ, പട​യ​ണി​കൾ പടു​ക്കു​വിൻ’ (Aux armes citoyens, formez vosbataillons) എന്ന ഉത്തേ​ജ​ക​മായ പല്ല​വി​യും ഉച്ച​ഭാ​ഷി​ണി​യി​ലൂ​ടെ മയ്യ​ഴി​യിൽ ഫ്ര​ഞ്ച് ഭര​ണാ​ധി​കാ​രി​ക​ളു​ടെ കാ​തു​ക​ളിൽ ചെ​ന്ന​ല​ച്ചി​രു​ന്നു.

സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​നും സമ​ത്വ​ത്തി​നും സാ​ഹോ​ദ​ര്യ​ത്തി​ന്നും​വേ​ണ്ടി ഏറ്റ​വും ശക്തി​മ​ത്തായ ആഹ്വാ​ന​ങ്ങൾ മു​ഴ​ങ്ങി​യ​ത് ഫ്ര​ഞ്ച് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലാ​ണ്. സ്വ​ന്തം സർ​ക്കാ​രി​ന്റെ സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്വ നയ​ത്തി​ന്നെ​തി​രെ ഏറ്റ​വും ശക്തി​മ​ത്തായ പ്ര​ക്ഷോ​ഭം നട​ത്തി​യ​ത് ഫ്ര​ഞ്ച് ജന​ത​യാ​ണ്. ആധു​നിക ഫ്രാൻ​സി​ന്റെ യു​ഗ​പു​രു​ഷ​നായ ജനറൽ ദ് ഗോൽ (De Gaule) ഫ്ര​ഞ്ച് സാ​മ്രാ​ജ്യം പി​രി​ച്ചു​വി​ടാൻ (decolonisation) തീ​രു​മാ​നി​ച്ച​തി​നു പി​ന്നി​ലു​ള്ള പ്രേ​ര​ക​ശ​ക്തി​ക​ളി​ലൊ​ന്നു ഫ്ര​ഞ്ച് ജന​ത​യു​ടെ കടു​ത്ത സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്വ​വി​രു​ദ്ധ നി​ല​പാ​ടാ​ണ്. ഫ്ര​ഞ്ച് ജന​ത​യോ​ടും അവ​രു​ടെ സം​സ്കാ​ര​ത്തോ​ടും ഒര​ള​വിൽ കട​പ്പെ​ട്ട​വ​നാ​ണ് ഞാൻ. സാം​സ്കാ​രിക ഫ്രാൻ​സി​ന്റെ — La Belle France — ‘വാർ​മ​ണ​വും വർ​ണ്ണാ​ഭ​യും’ വഹി​ക്കു​ന്ന കവി​ത​ക​ളു​ടെ വി​വർ​ത്തിത രൂ​പ​ത്തി​ലു​ള്ള ഈ സമാ​ഹാ​രം എന്നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ടു​ത്തോ​ളം ഒരു കടം​വീ​ട്ടൽ​കൂ​ടി​യാ​ണ്.

എക്കാ​ല​ത്തും തു​ട​രു​ന്ന പരീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും വേ​ലി​യേ​റ്റ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​കൂ​ടി ഫ്ര​ഞ്ച് കവിത അതി​ന്റെ സാ​രാം​ശ​ത്തിൽ മനു​ഷ്യ​ഗ​ന്ധി​യാ​ണ്. പ്ര​കൃ​തി പാ​ശ്ചാ​ത്ത​ല​ത്തി​ലു​ള്ള മനു​ഷ്യ​നാ​ണ് അതി​ന്റെ കേ​ന്ദ്ര​പ്ര​മേ​യം. ഈ സമാ​ഹാ​ര​ത്തിൽ വി​ക്തോർ ദ് ലപ്രാ​ദി​ന്റെ ‘യു​വ​ക​വ​യി​ത്രി’ എന്ന കവി​ത​യി​ലെ

ഈ വരികൾ മറ്റേ​തു കവി​ത​യ്ക്കു​മെ​ന്ന​പോ​ലെ ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​ത​യ്ക്കും ബാ​ധ​ക​മായ ഒരു തത്വ പ്ര​ഖ്യാ​പ​ന​മാ​ണ്. ക്ലാ​സി​ക്ക്, റൊ​മാൻ​ടി​ക്ക്, പർ​ണാ​സ്യേൻ (Parnassien) സി​മ്പോ​ളി​സ്റ്റ്, സർ​റീ​യ​ലി​സ്റ്റ് എന്നി​ങ്ങ​നെ വിവിധ വി​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലും അവാ​ന്തര വി​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലും പെ​ടു​ന്ന കവി​ത​ക​ളെ​ല്ലാം വി​ക്തോർ​ദ് ലപ്രാ​ദ് ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ട്ടു​ന്ന ആ രണ്ടു അക്ഷ​യ​നി​ധി​ക​ളിൽ​നി​ന്ന് തങ്ങൾ​ക്ക് വേണ്ട കരു​ക്കൾ ഖനനം ചെ​യ്തെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​വ​രാ​ണെ​ന്നു കാണാൻ വി​ഷ​മ​മി​ല്ല. ആവി​ഷ്ക്കാര രീ​തി​യിൽ മാ​ത്ര​മേ അവർ വ്യ​ത്യ​സ്ത​രാ​യി വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു​ള്ളൂ.

ഫ്ര​ഞ്ച് സാ​ഹി​ത്യം അതത് കാ​ല​ത്തു​ണ്ടായ പുതു പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ​യാ​ണ് പു​റം​ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ കൂ​ടു​ത​ലാ​യും പി​ടി​ച്ചു​പ​റ്റി​യ​ത്. പാ​ശ്ചാ​ത്യ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ നവ​പ്ര​വ​ണ​ത​കൾ മി​ക്ക​തും നാ​മ്പി​ട്ട​ത് ഫ്ര​ഞ്ചി​ലാ​ണ്. നീ​ണ്ടു​നി​ന്ന ക്ലാ​സി​ക്ക് യു​ഗ​ത്തി​ന് വി​രാ​മം കു​റി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് വി​ക്തോർ ഹ്യൂ​ഗോ​വി​ന്റെ നാ​യ​ക​ത്വ​ത്തിൽ നടന്ന സർ​വ​പ്ര​ധാ​ന​മായ റൊ​മാൻ​ടി​ക്ക് വി​പ്ല​വ​വും പി​ന്നീ​ട് നി​ല​വിൽ​വ​ന്ന പുതു പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളും ഫ്രാൻ​സി​ന് വെ​ളി​യിൽ ചെ​ലു​ത്തിയ സ്വാ​ധീ​നം ഗണ്യ​മാ​ണ്. പക്ഷെ ഈ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ഇന്ന് പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളാ​യി നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്നി​ല്ല. അവ ഫ്ര​ഞ്ച് സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഗ​മാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഓരോ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലേ​യും കവികൾ അതതു പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റേ​താ​യി ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട പ്ര​മാ​ണ​ങ്ങ​ളും ചട്ട​ങ്ങ​ളും പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി പാ​ലി​ച്ച് കാ​വ്യ​ര​ചന നട​ത്തി​യി​രു​ന്നു​മി​ല്ല. തു​ട​ക്ക​ത്തിൽ ഒരു കൊ​ടി​യ​ട​യാ​ള​ത്തിൻ കീഴിൽ ഒന്നി​ച്ചു​നി​ന്ന് ഏകാ​ഭി​പ്രാ​യം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ച​വ​രിൽ മി​ക്ക​വ​രും പി​ന്നീ​ടു താ​ന്താ​ങ്ങ​ളു​ടെ വഴി​ക്കു പോ​യി​ട്ടു​ള്ള​വ​രാ​ണ്. പക്ഷെ ഒന്നു​ണ്ട്. വിവിധ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ക്കാ​രിൽ യഥാർ​ത്ഥ കവി​ത്വ​മു​ള്ള​വ​രു​ടെ കവി​ത​കൾ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ഭേ​ദ​ങ്ങൾ​ക്കു​പ​രി​യാ​യി ഇന്നും ജീ​വി​ക്കു​ന്നു.

പ്രാ​ചീ​ന​കാ​ലം മുതൽ ആധു​നിക കാ​ലം​വ​രെ​യു​ള്ള എല്ലാ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും പൊതു പരി​ധി​ക​ളിൽ പെ​ടു​ന്ന കവി​ത​കൾ​ക്കു ഈ സമാ​ഹാ​ര​ത്തിൽ പ്രാ​തി​നി​ദ്ധ്യ​മു​ണ്ട്. ആ നി​ല​യ്ക്കു ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​ത​യു​ടെ ഒരു പരി​ച്ഛേ​ദ​മാ​ണി​തെ​ന്നു പറയാം. ആധു​നിക ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​ത​യിൽ വലി​യൊ​രു വി​ഭാ​ഗം ബു​ദ്ധി​പ​ര​മായ അഭ്യാസ പ്ര​ക​ട​ന​മാ​ണ്. ശ്ലേ​ഷം, യമകം, അനു​ലോമ പ്ര​തി​ലോ​മ​ങ്ങൾ മു​ത​ലാ​യവ പോ​ലു​ള്ള ബു​ദ്ധി​പ​ര​മായ വ്യാ​യാ​മ​ങ്ങ​ളിൽ അഭി​ര​മി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണ് ആധു​നിക യു​വ​ക​വി​ക​ളിൽ പലരും. അഞ്ചാ​റ് ദശ​ക​ങ്ങൾ​ക്കു മു​മ്പേ നാം പഴ​ഞ്ച​ര​ക്കാ​യി തള്ളി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ പദ്യ​ക്ക​സ​റു​ത്തു​കൾ, എക്കാ​ല​ത്തും പു​തു​മ​യു​ടെ ഈ റി​ല്ല​മായ ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​ത​യിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​ത് കാണാൻ കൗ​തു​ക​മു​ള്ള കാ​ഴ്ച​യാ​ണ്. ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കാ​ത്ത സങ്കേ​ത​ജ​ടി​ല​മായ ഇത്ത​രം കവി​ത​കൾ ഇതി​ലുൾ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. പരി​ഭാ​ഷ​യി​ലൂ​ടെ ആശ​യ​സം​ക്ര​മ​ണം സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ലെ​ന്ന കാ​ര​ണ​ത്താൽ തന്നെ.

ഇതി​ലുൾ​പ്പെ​ട്ട കവി​ത​കൾ മാ​ന​വീ​യ​ത​യെ​ന്ന പൊ​തു​ഘ​ട​ക​ത്തി​ലൂ​ടെ ഇതര ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലെ കവി​ത​ക​ളു​മാ​യി സാ​മ്യ​മോ സാ​മീ​പ്യ​മോ പു​ലർ​ത്തു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നി​ല്ല. മനു​ഷ്യൻ ഒന്നാ​ണ്. കവിത മനു​ഷ്യ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​യാ​ണ്. മനു​ഷ്യ​ന്റെ മൗ​ലി​ക​വി​കാ​ര​ങ്ങൾ എങ്ങും എന്നും ഒന്നാ​ണ് താനും. ‘… ഏതു ജാ​തി​യും കലരും പ്രാ​കൃ​ത​ചി​ന്ത​യൊ​ന്നു താൻ’ (ആശാൻ). കാ​ട്ട​രു​വി പാ​ട്ടു​പാ​ടു​ന്ന​തും പുലരി കണ്ണു​നീർ വാർ​ക്കു​ന്ന​തും ഇഷ്ട​ജ​ന​വി​യോ​ഗ​ത്തിൽ വി​ര​ഹി​യ്ക്കു ലോകം ഇരു​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​തു​മെ​ല്ലാം സാർ​വ​ലൗ​കി​ക​ങ്ങ​ളായ കവി​ക​ല്പ​ന​ക​ളാ​ണ്. സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മെ​ന്നു​കൂ​ടി വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഇവയെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കാം. ലോ​ക​ക​വി​ത​യു​ടെ പൊ​തു​നി​ധി​യിൽ പെ​ടാ​ത്ത​വ​ണ്ണം സ്വ​ന്തം കവി​ക​ളു​ടെ തന​തെ​ന്നു ഓരോ ഭഷ​ക്കാ​രും കരു​തു​ന്ന വി​ശി​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ പല ആശ​യ​ങ്ങ​ളും കല്പ​ന​ക​ളും നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ട്. ഇവയിൽ പലതും ചി​ല്ലറ വ്യ​ത്യാ​സ​ങ്ങ​ളോ​ടെ​യോ ഒളി​ഞ്ഞോ തെ​ളി​ഞ്ഞോ ഇതര ഭാഷാ കവി​ത​ക​ളിൽ കാ​ണു​മെ​ന്ന​ത് പര​ക്കെ അറി​യ​പ്പെ​ടാ​ത്ത ഒരു സാ​ഹി​ത്യ സത്യ​മ​ത്രെ.

നമ്മു​ടെ അനു​ഗൃ​ഹീത കവി പി. കു​ഞ്ഞ​രാ​മൻ നായർ ഈ സത്യ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു ഇങ്ങ​നെ വിരൽ ചൂ​ണ്ടു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്.

ലോ​ക​ക​വി​ത​ക​ളു​ടെ താ​ര​ത​മ്യ​പ​ഠ​നം ഈ സത്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നും അതി​ലൂ​ടെ ദേ​ശ​കാ​ലാ​തീ​ത​നായ സാർ​വ​ലൗ​കിക മാ​ന​വ​നെ കണ്ടെ​ത്താ​നും അനു​വാ​ച​ക​നെ സഹാ​യി​ക്കും, തീർ​ച്ച. വലിയ അക​ല​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള വി​ഭി​ന്ന ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലെ കവി​താ​സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന സഹൃ​ദ​യ​ഹൃ​ദ​യം ഏക​മാ​ന​വി​ക​ത​യു​ടെ മാ​ന​സ​സ​ര​സ്സി​ലാ​ണ് എത്തി​ച്ചേ​രു​ന്ന​ത്. സാ​ഹി​ത്യ​സ​ര​ണി​യി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ളു ഇത്ത​രം തീർ​ത്ഥ​യാ​ത്ര ഏത് സഹൃ​ദ​യ​നാ​ണ് സ്പൃ​ഹ​ണീ​യ​മ​ല്ലാ​ത്ത​ത്?

ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​ത​കൾ കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടിയ ഈയൊരു പൂ​ച്ചെ​ണ്ട് കേ​ര​ളീയ സഹൃ​ദ​യ​ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ മു​മ്പാ​കെ സമർ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തോ​ടൊ​പ്പം, ഫ്ര​ഞ്ച്–മലയാള കവി​ത​ക​ളി​ലൂ​ടെ നട​ത്തിയ ഒരു തീർ​ത്ഥാ​ട​ന​ത്തി​ന്റെ അനു​ഭൂ​തി​കൾ ഞാ​ന​വ​രു​മാ​യി പങ്കി​ടു​ക​കൂ​ടി ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ട്. ഇതിലെ കവി​ത​ക​ളു​മാ​യി സാ​ദൃ​ശ്യ സാ​മീ​പ്യ​മു​ള്ള മലയാള കവി​താ​ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ — എന്റെ പരി​ച​യ​സീ​മ​യിൽ പെ​ട്ടവ — താ​ര​ത​മ്യ​ത്തി​ന്നു അതത് കവി​ത​യോ​ടൊ​പ്പം അടി​ക്കു​റി​പ്പാ​യി ഉദ്ധ​രി​ച്ച് ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. പല സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളി​ലും പ്ര​സ​ക്ത​മായ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് കവി​താ​ശ​ക​ല​ങ്ങ​ളും കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ട്. ടാ​ഗോ​റി​ന്റെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലു​ള്ള ഉദ്ധ​ര​ണ​ങ്ങൾ മഹാ​ക​വി മര​ണ​ത്തി​ന് തൊ​ട്ടു​മു​മ്പ​ത്തെ മാ​സ​ങ്ങ​ളിൽ എഴു​തി​യ​തും അപ്ര​കാ​ശി​ത​വു​മായ കവി​ത​ക​ളിൽ​നി​ന്നാ​ണ്. പ്രീ​തീ​ഷ് നന്ദി​യാ​ണ് ഈ കവി​ത​ക​ളു​ടെ പരി​ഭാ​ഷ​കൻ (Illustrated Weekly of india, സപ്തം​ബർ 7–13, 1991).

തോതു വ്യ​ത്യാ​സ​ങ്ങ​ളു​ള്ള ഈ സമാ​ന​ത​ക​ളും സാ​മീ​പ്യ​ങ്ങ​ളും സഹൃ​ദ​യ​രിൽ കൗ​തു​ക​മു​ണർ​ത്തു​ക​യും അവ​രു​ടെ ആസ്വാ​ദ​നൗ​ത്സു​ക്യ​ത്തെ കൂ​ടു​തൽ ഉത്തേ​ജി​പ്പി​ക്കു​ക​യും അങ്ങ​നെ ലോ​ക​ക​വി​ത​യു​ടെ പുതിയ ചക്ര​വാ​ള​ങ്ങ​ളി​ലേ​യ്ക്കു പറ​ന്നു​യ​രാൻ അവർ​ക്കു പ്ര​ചോ​ദ​ന​മ​രു​ളു​ക​യും ചെ​യ്യു​മെ​ന്ന് ഞാൻ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​ത​ക​ളു​ടെ ഒരു പേ​ട​ക​മെ​ന്ന​തി​നു പുറമെ, ഫ്ര​ഞ്ച്, ഇം​ഗ്ലീ​ഷ്, മലയാള കവി​ത​ക​ളു​ടെ ഒരു താ​ര​ത​മ്യ പഠനം കൂ​ടി​യാ​ണി​ത്. മലയാള കവി​ത​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ടു​ത്തോ​ളം ഇത് പു​തി​യൊ​രു കാൽ​വെ​പ്പാ​ണെ​ന്ന് ഞാൻ കരു​തു​ന്നു.

ഫ്ര​ഞ്ച്–മലയാള കവി​ത​ക​ളി​ലെ സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങൾ ഈ സമാ​ഹാ​ര​ത്തി​ലെ കവി​ത​ക​ളി​ലോ, ഉദ്ധ​ര​ണ​ങ്ങ​ളി​ലോ ഒതു​ങ്ങു​ന്നി​ല്ലെ​ന്ന് പറ​യേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടി​ല്ല. കണ്ടെ​ത്താൻ താ​ല്പ​ര്യ​മു​ള്ള​വർ​ക്കു അവ പര​ക്കെ കി​ട​പ്പു​ണ്ടെ​ന്ന് കാണാം. കു​ട്ടി​ക​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച വി​ക്തോർ ഹ്യൂ​ഗോ​വി​ന്റേ​യും ബാ​ലാ​മ​ണി​യ​മ്മ​യു​ടേ​യും കവി​ത​ക​ളി​ലെ ആശ​യൈ​ക്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് ബാ​ലാ​മ​ണി​യ​മ്മ​യു​ടെ ഷഷ്ടി​പൂർ​ത്തി വർ​ഷ​ത്തിൽ 1968 ആഗ​സ്റ്റ് 4-ന്റെ ‘മാ​തൃ​ഭൂ​മി’യിൽ ഞാൻ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ലഘു​പ​ഠ​ന​മെ​ന്ന​പോ​ലെ ഇതും വി​പു​ല​മായ ഒരു പഠ​ന​ത്തി​ന്റെ ഭാഗം മാ​ത്ര​മെ ആകു​ന്നു​ള്ളൂ. ഈയൊരു യത്നം ഞാൻ മു​ഴു​മി​ച്ചു​വ​രി​ക​യാ​ണ്.

ഫ്ര​ഞ്ചിൽ നി​ന്ന് മല​യാ​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള പരി​ഭാഷ നിർ​വ​ഹി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​ത് സം​വേ​ദ​ന​ത്തി​ന് പര​മ​പ്രാ​ധാ​ന്യം കല്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണ്. എങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞാൽ ഏറ്റ​വും ഫല​പ്ര​ദ​മാ​ക​ണ​മെ​ന്ന് തോ​ന്നി​യോ അങ്ങ​നെ​യാ​ണ് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​ത് — പദാ​നു​പ​ദ​മാ​യോ, ശൈ​ലി​യ്ക്കു പകരം ശൈ​ലി​യാ​യോ, വി​ശ​ദീ​ക​രി​ച്ചോ. എന്നി​ട്ടും എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും മൂ​ല​ക​വി​യും മലയാള വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നും തമ്മിൽ ഹൃ​ദ​യ​സം​വാ​ദം നട​ക്കാ​തെ പോ​കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അത് എന്റെ കേ​വ​ല​മായ കഴി​വു​കേ​ടു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്ന് ഏറ്റു​പ​റ​യു​ന്നു.

സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ഭാഷ സങ്കീർ​ണ്ണ​മായ ഒരു പ്ര​ക്രി​യ​യാ​ണ്. മൂ​ല​കൃ​തി​യു​ടെ ജീ​വ​ത്തായ ചില അം​ശ​ങ്ങൾ വി​വർ​ത്ത​ന​ത്തിൽ എങ്ങ​നെ​യാ​യാ​ലും നഷ്ട​പ്പെ​ടും. ‘പരി​ഭാ​ഷ​കൻ വഞ്ച​കൻ’ — Traduttore traditore എന്ന ലത്തീൻ ചൊ​ല്ല് ഈ സത്യ​വും ഉൾ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു. കവി​ത​യാ​ണെ​ങ്കിൽ മൂ​ല​ഭാ​ഷ​യിൽ നി​ന്ന് ലക്ഷ്യ​ഭാ​ഷ​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള ചോർ​ച്ച കൂടും. മൂ​ല​ക​വി​ത​യു​ടെ സം​ഗീ​തം നി​ശ്ലേ​ഷം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു. മൂ​ല​കൃ​തി​യു​ടെ കർ​ത്താ​വ് തന്നെ പരി​ഭാഷ നിർ​വ​ഹി​ച്ചാ​ലും വ്യ​ത്യാ​സ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. സന്ദർ​ഭാ​നു​ഗു​ണ​മായ സം​ഗീ​താ​ത്മ​കത പരി​ഭാ​ഷ​യ്ക്കു​ണ്ടാ​യാ​ലും അത് മൂ​ല​ത്തി​ന്റെ കാ​വ്യ​സം​ഗീ​ത​ത്തി​ന് പക​ര​മാ​കു​ന്നി​ല്ല. ഒരു തരം നഷ്ട പരി​ഹാ​രം മാ​ത്ര​മേ ആവു​ക​യു​ള്ളൂ. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ മൂ​ല​ക​വി​ത​യു​ടെ ആശ​യ​സം​ക്ര​മ​ണം മാ​ത്ര​മാ​ണ് പരി​ഭാ​ഷ​യിൽ സാ​ധി​ത​മാ​കു​ന്ന​ത്. ഇവി​ടേ​യും പരി​ഭാ​ഷ​യ്ക്ക് പരി​മി​തി​ക​ളു​ണ്ട്. മൂ​ല​ക​വി​ത​യി​ലെ എല്ലാ പദ​ങ്ങൾ​ക്കും തു​ല്യ​പ​ദ​ങ്ങൾ ലക്ഷ്യ​ഭാ​ഷ​യിൽ ഉണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ല. തുല്യ പദ​ങ്ങൾ​ക്ക് തന്നെ​യും അവ​യു​ടെ വ്യ​ഞ്ജ​ക​ത്വ​ത്തിൽ ഏറ്റ​ക്കു​റി​ച്ചി​ലു​കൾ ഉണ്ടാ​കും. ‘പാ​വ​ങ്ങൾ’ തന്നെ ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം. ഫ്ര​ഞ്ചിൽ നി​ന്ന് ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ച Miserable — മി​സെ​റാ​ബ്ല് — എന്ന വാ​ക്കി​ന് ഫ്ര​ഞ്ചി​ലും ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലു​മു​ള്ള അർ​ത്ഥ​വ്യാ​പ്തി മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ ‘പാവ’ത്തി​ന്നി​ല്ല. നമ്മു​ടെ പാവം ഏഴു​മാ​ത്ര​മാ​ണ്. ഫ്ര​ഞ്ചി​ലും ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലും Miserables-​ൽ നി​ന്ദി​ത​രും പീ​ഡി​ത​രു​മെ​ന്ന​പോ​ലെ നി​ന്ദ്യ​രും നീ​ച​രും പെടും. പക്ഷെ മെ​ച്ച​പ്പെ​ട്ട മറ്റൊ​രു വാ​ക്കി​ന്റെ അഭാ​വ​ത്തിൽ നാ​ല​പ്പാ​ടൻ ‘പാ​വ​ങ്ങ’ളെ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു. അതാ​ക​ട്ടെ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​നാ​മം എന്ന നി​ല​യിൽ കു​റി​ക്കു കൊ​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു​താ​നും. ഇത്ത​രം സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ ‘തമ്മിൽ ഭേദം’ തന്നെ പ്ര​മാ​ണം. ഏറ്റ​വും മി​ക​ച്ച പരി​ഭാ​ഷ​കൾ​പോ​ലും ഭാ​ഷാ​വ്യ​ത്യാ​സ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​കു​ന്ന പദാർ​ത്ഥ​പ​ര​മായ പൊ​രു​ത്ത​ക്കു​റ​വു​ക​ളിൽ​നി​ന്ന് വി​മു​ക്ത​മാ​വു​ക​യി​ല്ല.

വി​ശു​ദ്ധ ബൈ​ബി​ളി​ന്റെ പരി​ഭാ​ഷ​യിൽ​പോ​ലും പദാർ​ത്ഥ​പ​ര​മായ വ്യ​ത്യാ​സ​ങ്ങൾ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. ‘ഈ നീ​തി​മാ​ന്റെ രക്ത​ത്തിൽ എനി​ക്കു കു​റ്റം ഇല്ല’ (I am innocent of the blood of this just man) എന്ന പി​ലാ​ത്തോ​സി​ന്റെ വി​ശ്രു​ത​വാ​ക്യ​ത്തി​ന്ന്, നമു​ക്കെ​ല്ലാം കു​റ​ച്ച് മന​പ്ര​യാ​സം തോ​ന്നു​മാ​റ്, പുതിയ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പരി​ഭാ​ഷ​യിൽ മാ​റ്റം വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ലണ്ട​നി​ലെ British and Foreign Bible Society-​ക്കാർ മു​മ്പ് പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ച ബൈ​ബി​ളി​ലു​ള്ള​തും നമ്മു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ആഴ​ത്തിൽ പതി​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ഈ വാ​ക്യം അവ​രു​ടെ തന്നെ പുതിയ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പരി​ഭാ​ഷ​യിൽ ‘ഈ മനു​ഷ്യ​ന്റെ രക്ത​ത്തിൽ എനി​ക്കു കു​റ്റ​മി​ല്ല’ (I am innocent of this man’s blood) എന്നാ​യി മാ​റി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. കത്തോ​ലി​ക്കാ സഭ​യു​ടെ അം​ഗീ​കാ​ര​മു​ള്ള മോൺ​സി​ഞ്ഞോർ നോ​ക്സി​ന്റെ (Mgr. Knox) പുതിയ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പരി​ഭാ​ഷ​യിൽ ഇത് ‘I have no part in the death of this innocent man’ എന്ന രൂ​പ​ത്തി​ലാ​ണു​ള്ള​ത്. നീ​തി​മാൻ (just man) നി​ര​പ​രാ​ധി (innocent man) ആയി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കേരള കത്തോ​ലി​ക്കാ ബി​ഷ​പ്പ്സ് കോൺ​ഫ​റൻ​സി​ന്റെ അം​ഗീ​കാ​ര​മു​ള്ള മലയാള പരി​ഭാ​ഷ​യിൽ ‘ഈ നീ​തി​മാ​ന്റെ രക്ത​ത്തിൽ എനി​ക്കു പങ്കി​ല്ല’ എന്ന് നമു​ക്ക് സു​പ​രി​ചി​ത​മായ ആദ്യ​രൂ​പം ഒരൊ​റ്റ വാ​ക്കി​ന്റെ വ്യ​ത്യാ​സ​ത്തോ​ടെ നി​ല​നിർ​ത്ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. പുതിയ ബൈബിൾ പരി​ഭാ​ഷ​ക​ളിൽ ഇതു​പോ​ലു​ള്ള ഭേ​ദ​ഗ​തി​കൾ പല​തു​മു​ണ്ട്.

വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ നാ​നാർ​ത്ഥ​മൂ​ല്യം (valeur polysemique) ആണ് വി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ലെ മറ്റൊ​രു വൈ​ത​ര​ണി. നാ​നാർ​ത്ഥ​മൂ​ല്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ മൂ​ല​ക​വി​ത​യ്ക്ക് അല്ലെ​ങ്കിൽ കവി​താ​സ​ന്ദർ​ഭ​ത്തി​ന് ഒന്നി​ലേ​റെ അർ​ത്ഥ​വി​താ​നം ഉണ്ടാ​യെ​ന്നു വരും. വാ​ല്മീ​കി രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലെ

എന്ന ശ്ലോ​കം പത്തി​ലേ​റെ അർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. ഇതെ​ല്ലാം ഒരു പരി​ഭാ​ഷ​യിൽ എങ്ങ​നെ വരു​ത്താ​നാ​കും? ഇതി​നെ​ല്ലാം പു​റ​മെ​യാ​ണ് വാ​ച്യാർ​ത്ഥ​ത്തി​ന്ന​തീ​ത​മായ ഭാ​വാം​ശ​വു​മാ​യി ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ധ്വനി. ഇതും പല​പ്പോ​ഴും നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ന്നു വരും. റെ​മ്പോ​വി​ന്റെ ഒരു കവി​ത​യു​ടെ യാ​ഥാർ​ത്ഥ​മായ അർ​ത്ഥം എന്തെ​ന്ന ചോ​ദ്യ​ത്തി​ന് അദ്ദേ​ഹം നല്കിയ മറു​പ​ടി അർ​ത്ഥ​ഗർ​ഭ​മാ​ണ്: ‘അതെ​ന്താ​ണോ പറ​യു​ന്ന​ത് അതാണ് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​ത് — അക്ഷ​രാർ​ത്ഥ​ത്തി​ലും എല്ലാ അർ​ത്ഥ​ത്തി​ലും’ (J’ai voulu dire ce que ça dit, littéralement et dans tous les sens). പരി​ഭാ​ഷ​യു​മാ​യി ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട ഈ പരി​മി​തി​ക​ളെ​ല്ലാം എല്ലാ ഭാ​ഷ​കൾ​ക്കു​മു​ണ്ട്. ‘ഇങ്ങു ഭാ​ഷ​യി​ത​പൂർ​ണ്ണം’ എന്ന​തു അങ്ങേ​യ​റ്റം വി​ക​സി​ച്ച ഭാ​ഷ​കൾ​ക്കും ബാ​ധ​ക​മാ​ണ്. മൂ​ല​കൃ​തി​യെ സ്വാം​ശീ​ക​രി​ച്ച് സ്വ​ഭാ​ഷ​യിൽ അതി​ന്റെ ഭാ​വാം​ശം, മൂ​ല​കൃ​തി​യു​ടെ വാ​ച്യാർ​ത്ഥ​ത്തി​ന്റെ പിൻ​ബ​ല​ത്തോ​ടെ, ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ലാ​ണ് ഒരു പരി​ഭാ​ഷ​കൻ വി​ജ​യി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്.

അസാ​മാ​ന്യ പ്ര​തി​ഭ​യു​ള്ള കവി​യും പരി​ഭാ​ഷ​യിൽ വേ​ണ്ട​ത്ര ശോ​ഭി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നു വരാം. മല​യാ​ള​ത്തിൽ ശാ​കു​ന്ത​ള​ത്തി​ന്റെ ഏറ്റ​വും മു​ന്തിയ തർ​ജ്ജമ വള്ള​ത്തോ​ളി​ന്റേ​ത​ല്ല​ല്ലോ, വി​ക്തോർ ഹ്യൂ​ഗോ​വി​ന്റെ കവി​ത​കൾ ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലേ​യ്ക്ക് വി​ജ​യ​ക​ര​മാ​യി വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​ത് John L. O’Sullivan, Andrew Lang, H. Hooper എന്നി​ങ്ങ​നെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് കാ​വ്യ​ലോ​ക​ത്തിൽ സ്വ​ന്തം നി​ല​യ്ക്കു സ്ഥാ​ന​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത ചി​ല​രാ​ണ്. രണ്ടു വാ​ക്കു​ള്ള വരി​യിൽ ആരം​ഭി​ച്ച് കൂ​ടു​തൽ കൂ​ടു​തൽ പദ​ങ്ങ​ളോ​ടെ വരികൾ അനു​ക്ര​മ​മാ​യി വി​ക​സി​ച്ച് അതേ ക്ര​മ​ത്തിൽ സങ്കോ​ചി​ച്ച് പര്യ​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന ഹ്യൂ​ഗോ​വി​ന്റെ ‘ജി​ന്നു​കൾ’ (Les Djinns) എന്ന അസാ​ധാ​ര​ണ​വും അതി​മ​നോ​ഹ​ര​വു​മായ കവി​ത​യ്ക്ക് അതേ ആരോ​ഹാ​വാ​രോ​ഹ​ക്ര​മ​ത്തിൽ John L. O’Sullivan വി​ര​ചി​ച്ച വി​വർ​ത്ത​നം വി​ഖ്യാ​ത​മാ​ണ്. ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​താ​വി​വർ​ത്ത​ന​ത്തിൽ വിജയം വരി​ച്ച തോരു ദത്ത് (1856–1877) ഇവിടെ അനു​സ്മ​ര​ണാർ​ഹ​യാ​ണ്. കഴി​ഞ്ഞ നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലും ഫ്ര​ഞ്ചി​ലും തുല്യ വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യ​ത്തോ​ടെ കവി​ത​ക​ളും കഥ​ക​ളും രചി​ച്ചു ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ആദ​ര​വാർ​ജ്ജി​ക്കേ മരണം പെ​ട്ടെ​ന്നു തട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോയ ബം​ഗാ​ളി​ന്റെ ഈ പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​നി​യായ പു​ത്രി ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലേ​ക്കു വി​വർ​ത്ത​നം ചെയ്ത ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​ത​ക​ളു​ടെ സമാ​ഹാ​രം — A Shief gleaned from the French fields — അക്കാ​ല​ത്ത് ഇന്ത്യ​യി​ലും യൂ​റോ​പ്പി​ലും പര​ക്കെ പ്ര​ശം​സി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഇപ്പ​റ​ഞ്ഞ പരാ​ധീ​ന​ത​കൾ​ക്കെ​ല്ലാം വി​ധേ​യ​മാ​ണ് ഏതു മി​ക​ച്ച പരി​ഭാ​ഷ​യും. ‘അപൂ​ണ്ണ’ ഭാ​ഷ​യു​ടെ അതി​രു​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ ആകാ​വു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം കൃ​ത്യത പാ​ലി​ക്കു​ക​യെ​ന്ന​തേ ഒരു പരി​ഭാഷ കന്ന് ലക്ഷീ​ക​രി​ക്കാൻ ആവു​ക​യു​ള്ളൂ. ഈ കൃ​ത്യ​ത​യു​ടെ ഏറ്റ​ക്കു​റി​ച്ചി​ലു​ക​ളാ​ണ്പ​രി​ഭാ​ഷ​യു​ടെ വി​ജ​യാ​പ​ജ​യ​ങ്ങൾ നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​ന്ന​ത്.

ഒരു അന്യ​ഭാ​ഷാ​കൃ​തി വാ​യി​ച്ചാ​സ്വ​ദി​ക്കാൻ ആ ഭാ​ഷ​യ​റി​യാ​ത്ത സാ​ഹി​ത്യ​പ്രേ​മി​ക്ക് ആശ്ര​യി​ക്കാ​വു​ന്ന ദോഷം കു​റ​ഞ്ഞ ഉപാധി അതി​ന്റെ ആദ്യ​പ​രി​ഭാ​ഷ​യാ​ണെ​ന്ന​ത് നി​സ്തർ​ക്ക​മ​ത്രെ. ഒന്നാം തർ​ജ്ജ​മ​യിൽ സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ കൂ​ടു​തൽ ചോർ​ച്ച തർ​ജ്ജ​മ​യു​ടെ തർ​ജ്ജ​മ​യിൽ സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന വി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ ആവർ​ത്തി കൂ​ടു​ന്തോ​റും മൂ​ല​വു​മാ​യു​ള്ള അക​ലി​ച്ച കൂ​ടി​ക്കൂ​ടി വരും, പരി​ഭാ​ഷ​കൻ എത്ര പ്ര​ഗ​ത്ഭ​നാ​യാ​ലും. ഇപ്പ​റ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ട് ആദ്യ​പ​രി​ഭാഷ എല്ലാ​യ്പ്പോ​ഴും ദോഷം കു​റ​ഞ്ഞ​താ​യി​ക്കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. പരി​ഭാ​ഷ​യി​ലെ ദോ​ഷാ​ധി​ക്യം കാരണം പരി​ഭാ​ഷാ​പു​സ്ത​കം തന്നെ പിൻ​വ​ലി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു സംഭവം സാർ​വ​ദേ​ശീയ സാ​ഹി​ത്യ രം​ഗ​ത്ത് ഇയ്യി​ടെ ഉണ്ടാ​യ​ല്ലോ. പെൻ​ഗ്വിൻ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ശാ​ല​ക്കാർ പ്ര​ചാ​ര​ത്തിൽ നി​ന്ന് പിൻ​വ​ലി​ച്ച ടാഗോർ കഥ​ക​ളു​ടെ കാ​ര്യ​മാ​ണ് പറ​യു​ന്ന​ത്. ലണ്ടൻ സർ​വ്വ​ക​ലാ​ശാ​ല​യി​ലെ ബം​ഗാ​ളി പ്രൊ​ഫ​സർ William Radice ആണ് പര​ഭാ​ഷ​കൻ. അദ്ദേ​ഹം മു​മ്പ് ടാ​ഗോർ​ക്ക​വി​ത​കൾ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തു പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. അന്നു പരാ​തി​ക​ളൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. പക്ഷെ ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ കഥാ​പ​രി​ഭാഷ അബ​ദ്ധ​ജ​ടി​ല​മാ​ണെ​ന്ന് ബം​ഗാ​ളി സാ​ഹി​ത്യ​ലോ​ക​ത്തിൽ ആക്ഷേ​പ​മു​യർ​ന്നു. ഇതി​നെ​ത്തു​ടർ​ന്നാ​ണ് പെൻ​ഗ്വിൻ കഥാ​ഗ്ര​ന്ഥം പിൻ​വ​ലി​ച്ച​ത്. വി​ചാ​രി​ച്ച​തി​ലും കൂ​ടു​തൽ തെ​റ്റു​കൾ തർ​ജ്ജ​മ​യിൽ വന്നു​പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന് പ്രൊ​ഫ​സർ റാ​ഡി​സ് ഏറ്റു​പ​റ​യു​ക​യു​മു​ണ്ടാ​യി.

പരി​ഭാഷ ഏതു സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ​യും ഒരു ആവശ്യ ഘട​ക​മാ​ണെ​ന്ന​തിൽ അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. പരി​ഭാ​ഷ​യു​ടെ തണ​ലി​ലാ​ണ് വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യം പു​ല​രു​ന്ന​ത്. ദേ​ശീ​യ​സാ​ഹി​ത്യ​ങ്ങ​ളെ അത് കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്നു. പരി​ഭാ​ഷ​ക​രാ​ണ് വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ചാ​ര​കർ. ഈ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഞാ​നി​വി​ടെ കു​റ​ച്ചൊ​ന്ന് വി​സ്ത​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​ത് ഈ ‘ഫ്ര​ഞ്ച് കവിത’ കളെ വി​ല​യി​രു​ത്തു​ന്ന​തിൽ ഇതെ​ല്ലാം വാ​യ​ന​ക്കാ​ക്കു പശ്ചാ​ത്തല വി​ഭ​വ​ങ്ങൾ ആക​ണ​മെ​ന്ന വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ്. ഈ വി​വർ​ത്തന സം​രം​ഭ​ത്തിൽ ഞാൻ ആരെ​യെ​ങ്കി​ലും മാതൃക ആക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അത് മൂ​ന്നോ നാലോ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് കവി​ത​കൾ മാ​ത്രം മല​യാ​ള​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു പരി​ഭാ​ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യെ​യാ​ണ്. ഷെ​ല്ലി​യു​ടെ Ode to a skylark എന്നു​ള്ള അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പരി​ഭാഷ (വാ​ന​ന്വാ​ടി​യോ​ട്) വി​ശേ​ഷി​ച്ചും എനി​ക്കു വി​വർ​ത്ത​ന​ത​ന്ത്ര​ത്തിൽ വെ​ളി​ച്ചം നല്കിയ ഒരു വഴി​വി​ള​ക്കാ​ണ്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാതൃക അനു​സ​രി​ച്ച​തിൽ ഞാൻ വി​ജ​യി​ച്ചു​വോ എന്ന​ത് വേറെ കാ​ര്യം.

മൂ​ല​ക​വി​ത​ക​ളു​ടെ തല​ക്കെ​ട്ടു​കൾ ആധി​കാ​രി​ക​ത​യെ മുൻ​നിർ​ത്തി അതതു കൃ​തി​യു​ടെ ഒടു​വിൽ ഫ്ര​ഞ്ചിൽ തന്നെ കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ചിലത്, കൂ​ടു​തൽ സം​വേ​ദ​ന​ക്ഷ​മത കൈ​വ​രു​മെ​ന്നു കരുതി, പരി​ഭാ​ഷ​യിൽ ഭേ​ദ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. ആദ്യ​വ​രി തന്നെ തല​ക്കെ​ട്ടാ​യു​ള്ള കവി​ത​ക​ളു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലാ​ണ് മി​ക്ക​വാ​റും ഈങ്ങി​നെ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​ത്.

കവി​ക​ളു​ടെ പട​ങ്ങ​ള​ധി​ക​വും എന്റെ മാ​ന്യ​സു​ഹൃ​ത്ത് കൊ​ല്ലേ​രി നാ​രാ​യ​ണ​ന്റെ ശ്ര​മ​ഫ​ല​മാ​യി പാ​രീ​സി​ലെ ഫ്ര​ഞ്ച് ദേശീയ ഗ്ര​ന്ഥ​ശാ​ല​യു​ടെ (Bibliotheque Nationale) ഫോ​ട്ടോ–കയ്യെ​ഴു​ത്ത് വി​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ നി​ന്ന് പി​ടി​പ്പ​തു പണ​ചി​ല​വിൽ ശേ​ഖ​രി​ച്ച​വ​യാ​ണ്. മറ്റു​ള്ളവ പ്രി​യ​ങ്ക​ര​നായ എം. മു​കു​ന്ദ​ന്റെ സഹ​ക​ര​ണ​ത്തോ​ടെ ദി​ല്ലി​യി​ലെ ഫ്ര​ഞ്ച് എം​ബ​സ്സി​യു​ടെ സാം​സ്കാ​രിക വകു​പ്പിൽ നി​ന്നാ​ണ് സമ്പാ​ദി​ച്ച​ത്. ഫെ​ലി​ക്സ് അർ​വേ​റി​ന്റെ​തും ലൂയി മെൻ​സി​യെ​യു​ടേ​തു​മൊ​ഴി​കെ, മറ്റെ​ല്ലാ​വ​രു​ടേ​യും പടം കൊ​ടു​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞ​ത് വലി​യൊ​രു കാ​ര്യ​മാ​യി ഞാൻ കണ​ക്കാ​ക്കു​ന്നു. വി​ക്തോർ ഹ്യൂ​ഗോ​വി​ന്റെ രണ്ടു പട​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. അർ​വേ​റി​ന്റേ​യും മെർ​സി​യേ​യു​ടേ​യും പട​ങ്ങൾ കി​ട്ടാ​നി​ല്ല.

പല കവി​ക​ളു​ടേ​യും പേ​രു​കൾ ഫ്ര​ഞ്ചു​ച്ചാ​ര​ണ​ത്തിൽ മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ​ഴു​തുക ദു​ഷ്ക​ര​മ​ത്രെ. ഫ്ര​ഞ്ചു​ച്ചാ​ര​ണ​വു​മാ​യി ഏറ്റ​വും അടു​ത്ത് നി​ല്ക്കു​ന്ന വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണ് പേ​രു​കൾ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്. Victor Hugo-​വിന്റെ പേർ വി​ക്തോർ ഹ്യൂ​ഗോ എന്ന് കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​ത് ശരി​യ്ക്കു പറ​ഞ്ഞാൽ ശരി​യ​ല്ല. ഫ്ര​ഞ്ചിൽ ‘H‘ നി​രു​ച്ചാ​ര​ണ​മാ​ണ്. വി​ക്തോ​റ്യൂ​ഗൊ എന്നേ ഫ്ര​ഞ്ചു​കാ​രൻ പറ​യു​ക​യു​ള്ളൂ. പക്ഷെ വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി ‘ഹ്യൂ​ഗൊ’ മല​യാ​ള​ത്തിൽ ലബ്ദ​പ്ര​തി​ഷ്ഠ​നാ​ണ്. പേരും കു​ടും​ബ​പ്പേ​രും കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു വി​ക്തോ​റ്യൂ​ഗൊ എന്നെ​ഴു​തി​യാൽ ആളാ​രെ​ന്ന് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു സംശയം തേ​ാ​ന്നാ​നി​ട​യു​ണ്ടെ​ന്ന് ഞാൻ ആശ​ങ്കി​ച്ചു. അതു​കൊ​ണ്ട് ഹ്യു​ഗൊ​വി​നെ അന​ക്കി​യി​ല്ല. ഹാംറി ദ് റെ​ഞ്ഞി​യെ​യു​ടെ പേരും ഇങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ. കവി​ത​കൾ​ക്കു കൽ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട അനു​ക്ര​മ​ത്തി​ന്ന് കവി​ക​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​കാ​ല​മാ​ണ് അവ​ലം​ബ​നം.

എന്റെ ജീ​വി​ത​സാ​യാ​ഹ്ന​ത്തി​ലെ ഈ സാ​ഹി​ത്യ സം​രം​ഭ​ത്തി​ന് ധാർ​മ്മി​ക​സ​ഹാ​യം നല്കി​യ​വ​രെ​ല്ലാം എനി​ക്ക് പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട​വ​രും വേ​ണ്ട​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​മാ​ണ്. പതി​വിൻ പടി പേ​രെ​ടു​ത്തു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു കൃ​ത​ജ്ഞ​താ​പ്ര​ക​ട​നം, അനാ​വ​ശ്യം മാ​ത്ര​മ​ല്ല അനു​ചി​തം കൂ​ടി​യാ​കു​മാ​റ്, ഞങ്ങ​ളു​ടെ സൗ​ഹൃ​ദം എല്ലാ ഔപ​ചാ​രി​ക​ത​കൾ​ക്കും അതീ​ത​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു​മാ​ത്രം പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

മം​ഗ​ലാ​ട്ട് രാഘവൻ